Notaden bennettii és una espècie de granota que viu a Austràlia (oest de Nova Gal·les del Sud i sud-oest de Queensland).
Notaden bennettii és una espècie de granota que viu a Austràlia (oest de Nova Gal·les del Sud i sud-oest de Queensland).
Der Katholikenfrosch (Notaden bennettii) ist ein im Osten Australiens beheimateter Froschlurch und gehört zu der vier Arten umfassenden Gattung Notaden. Diese wird zur Familie der Australischen Südfrösche (Myobatrachidae) gerechnet. In manchen Übersichten wird sie aber auch in eine Familie Limnodynastidae eingeordnet,[1] die von anderen Autoren nur als Unterfamilie Limnodynastinae innerhalb der Myobatrachidae aufgefasst wird. Der Trivialname leitet sich von einem Zeichnungsmuster des Rückens ab, das an ein schwarzes Kreuz erinnert. Im Englischen („Catholic Frog“, „Crucifix Toad“, „Holy Cross Toad“) wird darauf ebenfalls Bezug genommen. Die meiste Zeit des Jahres verbringt das Tier eingegraben im Erdboden.
Es handelt sich um einen plumpen Froschlurch mit sehr kurzen Beinen und einem kaum abgesetzten kurzschnauzigen Kopf. Durch zusätzliches Aufblähen des Körpers bei Bedrohung wirkt das Tier mitunter kugelrund. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt maximal 55 Millimeter. Die Grundfärbung der drüsenreichen, flachwarzigen Oberseite ist gelb, oliv oder grün, worauf schwarze, zum Teil auch rote, weiße und gelbe Flecken ein oft kreuzähnliches Muster ergeben. Gelbe, weiße und schwarze Punkte finden sich auch auf den Flanken. Die Unterseite ist weiß und glatthäutig. Zwischen den Zehen der Hinterfüße sind kleinere Schwimmhäute vorhanden. Die Fersenhöcker sind zu harten Grabeschaufeln umgeformt. Damit kann sich der Frosch rückwärts wie ein Korkenzieher windend in den Boden eingraben.
Die Art ist im östlichen und südöstlichen Australien verbreitet, namentlich in den Bundesstaaten New South Wales und im Süden von Queensland. Naturräumlich befindet sich das Areal im Murray-Darling-Becken, im sogenannten Channel Country sowie in Teilen der Region East Central Queensland. Dabei werden vor allem Tiefland und Ebenen westlich der Great Dividing Range besiedelt, insgesamt eine Fläche von etwa 615.000 Quadratkilometern.
Der Katholikenfrosch bewohnt Flusstäler und offene bis bewaldete, teils savannenartige Hanglagen, bevorzugt mit Schwarzerdeböden. Die meiste Zeit des Jahres hält er sich tief eingegraben im Boden auf, wo er trockene Phasen bei stark eingeschränktem Stoffwechsel überdauert (Sommerruhe).
Nur nach starken Regenfällen werden die Tiere aktiv, kommen an die Oberfläche und nutzen diese Perioden zur Fortpflanzung und zum Nahrungserwerb. Sie sind dann im Gegensatz zu vielen anderen Amphibien auch tagaktiv. Die Männchen suchen flache Tümpel auf und äußern auf der Wasseroberfläche eulenähnliche Paarungsrufe („whuh-uh-uh“). Hat sich ein Paar gefunden, werden die Eier ins Wasser abgegeben. Ein Weibchen kann pro Jahr 200 bis 1000 Eier produzieren. Die später schlüpfenden Kaulquappen sind klein und grau-braun bis dunkelbraun gefärbt. In Anpassung an das kurzlebige Gewässer vollziehen sie ihre Entwicklung bis zur Metamorphose zu kleinen Fröschen relativ schnell.
Die Hauptnahrung der Art besteht aus Termiten und Ameisen.
Wird ein Katholikenfrosch von einem Fressfeind ergriffen und Druck auf seine Rückenhaut ausgeübt, tritt ein gelbliches, schnell sehr klebrig werdendes Sekret in größeren Mengen aus. Dennoch wurde das Tier von den Aborigines als schmackhafte Zusatznahrung genutzt, indem man seine Haut abzog und vor allem die Schenkel verzehrte.[2]
Der Katholikenfrosch (Notaden bennettii) ist ein im Osten Australiens beheimateter Froschlurch und gehört zu der vier Arten umfassenden Gattung Notaden. Diese wird zur Familie der Australischen Südfrösche (Myobatrachidae) gerechnet. In manchen Übersichten wird sie aber auch in eine Familie Limnodynastidae eingeordnet, die von anderen Autoren nur als Unterfamilie Limnodynastinae innerhalb der Myobatrachidae aufgefasst wird. Der Trivialname leitet sich von einem Zeichnungsmuster des Rückens ab, das an ein schwarzes Kreuz erinnert. Im Englischen („Catholic Frog“, „Crucifix Toad“, „Holy Cross Toad“) wird darauf ebenfalls Bezug genommen. Die meiste Zeit des Jahres verbringt das Tier eingegraben im Erdboden.
The crucifix toad (Notaden bennettii), or holy cross frog, is a species of frog in the family Limnodynastidae. It is a fossorial frog. It is one of the few Australian frogs to display aposematism. It is native to western New South Wales and south-western Queensland.
It was first described in 1873 by Albert Günther.[2][3]
The crucifix toad is the most distinctive species of frog within the genus Notaden. Whereas most Notaden frogs are dark brown in colour, the crucifix toad exhibits many bright colours. Its dorsal surface is bright yellow, with a cross of many colours centered on the back. The cross is outlined with large, black dots, and filled with white, black and red dots. The ventral surface is white, and the flanks blue.
The crucifix toad is a small, and very round frog. Its nose is blunt, and legs and feet are small. As this species is fossorial, the tympanum is hidden. Males reach a length of 6.3 centimetres (2+15⁄32 in), and females a length of 6.8 centimetres (2+11⁄16 in). The species feet have little "spades" to help them burrow deeply.[4]
The crucifix toad is a ground-dwelling frog which inhabits the arid areas of western New South Wales and Queensland. It is able to survive dry periods by burrowing and reducing activity.[5] Upon very heavy rain, they will emerge from the ground, and begin breeding in temporary ponds. The males call from within the pond to attract the female. The call is a "woop". The development of the tadpole is rapid so as to take advantage of the wet conditions and reducing the risk of them dying from the pond drying up. The cycle is so quick it can be over in six weeks.[6]
The frog exudes a tacky and elastic "frog glue" onto its dorsal skin when provoked. Its purpose is uncertain; it may be intended to confuse and deter predators such as snakes, or to trap biting insects (which would later be consumed when the frog sheds and eats its skin). Male crucifix toads have been documented to use this glue to attach themselves onto the larger females during mating. The glue has been found to be stronger than available non-toxic medical adhesives and is the subject of further study. The glue is a protein-based pressure-sensitive adhesive that functions even in wet conditions.[4][7]
The crucifix toad's diet primarily consists of ants and termites.
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) 
A small holy cross frog The crucifix toad (Notaden bennettii), or holy cross frog, is a species of frog in the family Limnodynastidae. It is a fossorial frog. It is one of the few Australian frogs to display aposematism. It is native to western New South Wales and south-western Queensland.
It was first described in 1873 by Albert Günther.
El sapo crucifijo (Notaden bennettii) es una especie de anfibio anuro de la familia Limnodynastidae.[2] Se encuentra en Australia (oeste de Nueva Gales del Sur y suroeste de Queensland).
Su nombre común se debe al dibujo en forma de cruz encontrado en el lomo del animal.
Cuando le amenazan se levanta sobre sus patas e infla el cuerpo.
El sapo crucifijo (Notaden bennettii) es una especie de anfibio anuro de la familia Limnodynastidae. Se encuentra en Australia (oeste de Nueva Gales del Sur y suroeste de Queensland).
Su nombre común se debe al dibujo en forma de cruz encontrado en el lomo del animal.
Cuando le amenazan se levanta sobre sus patas e infla el cuerpo.
Notaden bennettii Notaden generoko animalia da. Anfibioen barruko Limnodynastidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Notaden bennettii Notaden generoko animalia da. Anfibioen barruko Limnodynastidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Notaden bennettii est une espèce d'amphibiens de la famille des Limnodynastidae[1].
Cette espèce est endémique de l'Est de l'Australie. Elle se rencontre dans l'ouest de la Nouvelle-Galles du Sud et dans le sud-ouest du Queensland[1],[2].
Notaden bennettii est la plus caractéristique des espèces de grenouilles du genre Notaden. Alors que la plupart des grenouilles Notaden sont de couleur brun foncé, elle a de nombreuses couleurs vives. Sa surface dorsale est jaune vif, avec une croix de plusieurs couleurs centrée sur le dos. La croix est entourée de grands points noirs et remplie de points blancs, noirs et rouges. La surface ventrale est blanche et les flancs sont bleus. C'est une grenouille fouisseuse qui pratique l'aposématisme.
Notaden bennettii est une petite grenouille très ronde. Son nez est émoussé et ses jambes et ses pieds sont petits. Comme cette espèce vit sous terre, les tympans sont cachés. Les mâles peuvent mesurer jusqu'à 63 mm et les femelles jusqu'à 68 mm.
Dès que Notaden bennettii se sent en danger elle secrète une sorte de colle qui en durcissant possède un pouvoir adhésif 5 fois plus élevé que toutes les colles existantes[3].
Cette espèce est nommée en l'honneur de George Bennett (1804-1893), médecin et naturaliste australien d'origine britannique.
Notaden bennettii est une espèce d'amphibiens de la famille des Limnodynastidae.
De katholieke kikker[2] (Notaden bennettii) is een kikker uit de familie Limnodynastidae.[3]
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Albert Carl Lewis Gotthilf Günther in 1873. De soortaanduiding bennettii is een eerbetoon aan de van oorsprong Britse natuuronderzoeker George Bennett (1804 - 1893), die leefde en werkte in Australië.
De huid van deze bolle kikker is bruin tot dof geelgroen. Op de rug draagt het dier een donker en door wratten bedekte vlek die op een kruis lijkt, hieraan is de naam te danken. Op de flanken bevinden zich witte puntjes. De korte, dikke poten zijn wit met zwarte vlekken. De lichaamslengte bedraagt 4 tot 7 centimeter.
Het voedsel van deze hoofdzakelijk terrestrische kikker bestaat uit mieren en termieten. Bij droogte kruipt hij onder de grond en zodra het begint te regenen, komt hij weer tevoorschijn om te eten en te paren. Als hij wordt aangevallen en vastgepakt, scheidt het dier een kleverige stof af.
Deze soort komt endemisch voor in oostelijk Australië. De kikker is te vinden bij grotere rivieren.[4]
De katholieke kikker (Notaden bennettii) is een kikker uit de familie Limnodynastidae.
De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Albert Carl Lewis Gotthilf Günther in 1873. De soortaanduiding bennettii is een eerbetoon aan de van oorsprong Britse natuuronderzoeker George Bennett (1804 - 1893), die leefde en werkte in Australië.
Multimedia w Wikimedia Commons Pustynnica katolicka[3][4], żaba katolicka[4] (Notaden bennettii) – gatunek australijskiego płaza bezogonowego z rodziny Limnodynastidae, zaliczany wcześniej do żółwinkowatych, a pierwotnie do ropuchowatych. Młode osobniki cechuje charakterystyczne umaszczenie z ciemnym krzyżem na jaskrawożółtym tle na grzbietowej stronie tułowia. Płaz zamieszkuje bardzo suche siedliska. Większą część życia spędza zagrzebany w ziemi, do czego rozwinął liczne przystosowania. Na powierzchnię wychodzi po obfitych deszczach, po których też następuje rozród zwierzęcia. Kijanki dojrzewają szybko. Z uwagi na duży obszar występowania w Nowej Południowej Walii i Queenslandzie oraz nieznaną, ale niemałą liczebność populacji, nie grozi mu wyginięcie, a IUCN przyznaje mu status LC (najmniejszej troski).
Gatunek został opisany przez Günthera w 1873 na podstawie osobników znad rzeki Castlereagh. Stwierdzono je także nieopodal Fort Bourke, o czym świadczą słowa Kreffta cytowane przez Günthera w pracy opisującej nowy gatunek. Badacz stworzył dlań epitet gatunkowy bennetii, chcąc uhonorować doktora G. Bennetta, dla którego wyraził w swojej publikacji wdzięczność za liczne przekazane osobniki. Płaza umieszczono już wtedy w rodzaju Notaden, utworzonym wraz z pierwszym opisem gatunku[5]. Z czasem dodano do niego również kilka innych gatunków: Notaden melanoscaphus Hosmer, 1962, Notaden nichollsi Parker, 1940 oraz Notaden weigeli Shea & Johnston, 1988[6].
Kiedyś gatunek zaliczano za jego autorem[5] oraz Boulengerem (1882) do rodziny ropuchowatych, którą w 1940 podzielił Parker, wyróżniając też Leptodactylidae. Notaden, nie zmieniając rodziny, został włączony do podrodziny Cycloraninae. Zaliczono tam również Adelotus, Cyclorana, Heleioporus, Lechriodus, Limnodynastes, Mixophyes i Philoria. Drugą podrodzinę stanowiły Myobatrachinae. Później gatunek włączano do Myobatrachidae, czyli żółwinkowatych[7]. Obecnie gatunek zaliczany jest do rodziny Limnodynastidae[2], stworzonej w 1967 przez Lyncha[1]. Niekiedy jednak również obecnie systematykę przedstawia się inaczej. Zamiast Limnodynastidae podaje się podrodzinę Limnodynastinae, którą umieszcza się w rodzinie żółwinkowatych[8].
Z uwagi na dużą ciemną plamę w kształcie krzyża widniejącą na grzbiecie zwierzęcia w Nowej Południowej Walii nadano temu płazowi nazwę "żaby katolickiej". Przyjęła się ona w nazewnictwie naukowym[9]. W języku angielskim funkcjonują nazwy zwyczajowe „Crucifix Frog” i „Holy Cross Frog”[2].
Withers i Hillman zaprezentowali w 2001 drzewo ukazujące pokrewieństwo pomiędzy zbadanymi przez siebie płazami[10]. Poniższy kladogram prezentuje jego fragment:
Neobatrachus wilsmorei, Neobatrachus pelobatoides
Neobatrachus kunapalari, Neobatrachus aquilonius
Heleioporus eyrei, Heleioporus albopunctatus
Notaden bennettii
Limnodynastes ornatus, Limnodynastes spenceri
Limnodynastes convexiesculus, Limnodynastes dorsalis
Uperoleia russelli, Uperoleia talpa, Uperoleia saxatilis[11]
Myobatrachus gouldii, Arenophryne rotunda
Pseudophryne guentheri, Pseudophryne occidentalis
Diploidalna liczba chromosomów u pustynnicy katolickiej wynosi 2n=24, podczas gdy podstawowa dla płazów liczba wynosi 26 chromosomów[12].
Withers i Hillman opublikowali w 2001 pomiary licznych gatunków australijskich płazów. Do badań użyli głównie zakonserwowanych w alkoholu samców, chcąc uniknąć różnic w wielkości samic zależnych od jaj. Zbadali między innymi cztery pustynnice katolickie i przedstawicieli innych gatunków tego samego rodzaju. Średnia masa ciała pustynnicy katolickiej wyniosła 11,82 g ± 3,99 g. Podobna była masa pokrewnego gatunku Notaden melanoscaphus, przebadanego w takiej samej liczbie osobników: ważył on średnio 11,15 g ± 3,62 g. Natomiast Notaden nichollsi, w przypadku którego zważono dwukrotnie więcej płazów, cechował się większą masą ciała: 20,15 g ± 3,94 g. Badacze zmierzyli również odległość od czubka pyska zwierzęcia do naturalnego otworu ciała. Pustynnica katolicka okazała się w tym przypadku najmniejsza, osiągając średni wynik 43,50 mm ± 4,51 mm. N. melanoscaphus, mierząc 44,00 mm ± 5,27 mm, okazał się niewiele większy od niej, w przeciwieństwie do N. nichollsi o długości 50,12 mm ± 4,3 mm[10].
Specjaliści ci kształt ciała przedstawicieli rodzaju Notaden określają jako kulisty[10]. Podobnie autor opisu rodzaju określił Notaden jako gruby i krótki. Głowę opisał jako bardzo krótką i wysoką, o tępym pysku, krótkich ustach sięgających obszaru poniżej środka oka, szerokim języku, umiarkowanej wielkości oczach. Stwierdził, że otwór zewnętrzny ucha pokrywa skóra, a można go uwidocznić dopiero po jej zdjęciu. Jest bardzo wąski, Günther porównał go do trąbki Eustachiusza. Zębów nie znalazł, zwrócił natomiast uwagę na krótkie i miękkie wyniosłości pomiędzy wąskimi nozdrzami wewnętrznymi. Opisał również wyrostki poprzeczne odcinka krzyżowego kręgosłupa, zwracając uwagę na ich duży rozmiar[5]. Łapy są krótkie[13]. Kończyny przednie wyposażone są w 3 palce, tylne dysponują wąską błoną pławną. Na śródstopiu autor opisu rodzaju odnalazł pojedynczą wyniosłość łopatowatego kształtu[5].
Dorosły płaz jest koloru zielonkawego, ziemistego, czoło ma zielonkawe. Przez środek grzbietu biegnie wstęga barwy brązowej, szeroka, z czarnym marmurkowaniem, która rozdwaja się na przedzie. Za ramionami oddaje ona na grzbiecie parzystą poprzeczną belkę. Brzuch jest nieco bielszy od grzbietu. Łapy są czarniawe, pokrywa je kilka niewielkich białych cętek. Białe plamki występują również na gardle zwierzęcia[5]. Młode osobniki wyróżniają się charakterystycznym ubarwieniem. Na intensywnie żółtym tle widnieje u nich wzór w kształcie krzyża w barwach czarnej i czerwonej. Skóra sprawia wrażenie guzkowatej[7]. Pokrywają ją grube, gruczołowate, płaskie brodawki[5].
Żółwinkowate (razem ze Limnodynastidae) wykazują znaczną redukcję szkieletu, jednak to u pustynnicy proces ten jest najbardziej posunięty[14]. Redukcji uległa między innymi tylna gałąź kości skrzydłowatej. Kość kwadratowo-jarzmowa nie występuje[15]. Kość łuskowa pustynnicy zachowała się w postaci silnie zredukowanej, często brakuje gałęzi, czy to jarzmowej, czy to usznej, a nawet obu, kość leży również daleko od crista parotica. Limnodynastidae cechują się umiarkowanie dobrze lub dobrze rozwiniętymi kośćmi czołowo-ciemieniowymi i tutaj Notaden stanowi wyjątek. Nie jest to wyjątek jedyny. Podobny stan opisano w przypadku kości podniebiennej, dobrze zbudowanej u pozostałych Limnodynastidae[16]. W przeciwieństwie do większości płazów bezogonowych szczęka nie posiada zębów[17]. Wedle Littlejohna i współautorów występują one natomiast nawet u pozostałych Limnodynastidae[16]. Według Daviesa i Withersa cecha ta występuje nie tylko u przedstawicieli rodzaju Notaden, ale też pokrewnych Pseudophryne, Arenophryne, Myobatrachus i niektórych Uperoleia[17].
Nozdrza są wąskie[15].
Większość swego życia płaz spędza zagrzebany w glebie[2]. Zagrzebuje się w kierunku tylnym. Umiejętność ta pociąga za sobą zwiększoną w porównaniu z innymi płazami (także wykorzystującymi inny sposób kopania Limnodynastes) masę mięśni kończyny dolnej i zmodyfikowaną budowę mięśni (musculus cruralis). Podobne stosunki anatomiczne występują u Neobatrachus[16]. Ze względu na sposób kopania Littlejohn i współpracownicy dzielą płazy na dwie grupy, do pierwszej należą te zakopujące się w sposób okrężny ("circular burrowers"). Zalicza się do nich także pustynnica katolicka[18]. Dla płazów suchych terenów istotna staje się oszczędność wody. W tym celu starają się zmniejszyć powierzchnię, przez którą woda paruje z ich ciał: przywierają brzuszną powierzchnią głowy do podłoża, kończyny zaś trzymają przy tułowiu. Ograniczają także aktywność, by nie powiększać powierzchni parowania. Dlatego też życie N. bennettii nie jest zbyt aktywne. Niektóre płazy potrafią absorbować wodę z wilgotnej gleby, jeśli pozwala im na to układ stężeń. Pewne płazy wytwarzają również coś w rodzaju kokonu, tworzenia którego jednakże u pustynnicy ani Heleioporus nie zaobserwowano. Pustynnica katolicka w glebie wilgotnej wolniej traci masę, niż w suchej. Dlatego też w suchym podłożu ryje niechętnie. Natrafiwszy na takie, płaz ten pozostaje na powierzchni, może w takim przypadku zbierać się w grupy[14].
Na powierzchnię płaz wychodzi po obfitych opadach deszczu[2]. Jego sposób lokomocji określa się jako przypominający mysi trucht na krótkich łapkach[13].
Życie w suchym klimacie wymusiło rozwinięcie odpowiednich przystosowań także w budowie i funkcjonowaniu narządów wewnętrznych. Dojrzałe płazy takich terenów wykształciły w nerkach nephrostomes, połączenia układu moczowego z jamą ciała, zbierające w niej płyn. Ich liczba różni się w zależności od gatunku płaza. Davies i Withers podają jako przykłady Litoria lesueurii[19], występującego w okolicy górskich strumieni przedstawiciela rodziny rzekotowatych[20], mającego jedynie 20 takich tworów. Neobatrachus pictus ma ich około setki, Litoria alboguttata dwukrotnie więcej, natomiast pustynnica katolicka ma ich ponad 1000. Autorzy wspominają również, że u N. bennettii łączą się one nie tylko z naczyniami żylnymi nerek płaza, ale również z nefronami. Zapewnia to przepływ wody z jamy ciała do układu moczowego, co pozwala zgromadzić ją w pęcherzu i tam przechować[19]. Pojemności pęcherza u Notaden czy innego pustynnego rodzaju Neobatrachus są większe, niż u ich krewnych. Zapasy te mogą być potem zużyte[13].
Wobec powyższego również rozród musi odbywać się poprzedzony ulewnym deszczem. Ma on miejsce w tymczasowo tworzących się zbiornikach wodnych. Samce przybywają doń, by pływać i nawoływać płeć przeciwną. Samica składa w takich zbiornikach swoje jaja[2]. Nie zaobserwowano nigdy składania skrzeku przez pustynnicę katolicką. U pokrewnego gatunku Notaden melanoscaphus proces ten opisali Tyler, Crook i Davies w 1983. Wedle ich pracy bezogonowy składa jaja w cienkiej warstwie na powierzchni wody[13]. Ze skrzeku wylęga się larwa wolno pływająca nazywana kijanką[2]. Występują skrzela zewnętrzne[21]. Czas życia kijanki trwa krótko, ograniczają go bowiem warunki środowiskowe, zwłaszcza krótkotrwałe istnienie zbiorników wodnych. U pokrewnego gatunku N. nicholsii rozwój trwa 16 dni[22].
Pustynnica katolicka żyje na kontynencie australijskim, we wschodniej jego części. Jej zasięg występowania obejmuje środkową Nową Południową Walię, jak też południowy Queensland, na zachód od Wielkich Gór Wododziałowych. International Union for Conservation of Nature (IUCN) szacuje jego powierzchnię na 615000 km²[2].
Jako siedlisko gatunku IUCN wymienia pokryte ciemną glebą stoki i równiny zalewowe dużych systemów rzecznych, sawanny, tereny leśne, a także malee[2]. Są to suche obszary[10], jedne z najsuchszych siedlisk. Podobne zajmują inne Notaden czy Neobatrachus[22]. Na terenie życia zwierzęcia roczna suma opadów zawiera się pomiędzy 150 a 750 mm[10]. Stopień wilgotności podłoża ma istotne znaczenie dla szybkości utraty masy przez zwierzę. Uważa się, że nietworzące kokonów pustynnice czy Heleioporus zagrzebują się głębiej, niż Cyclorana czy Neobatrachus, jak również że preferują bardziej wilgotne, piaszczyste podłoża[14].
IUCN w 2002 przyznało pustynnicy katolickiej status LC (Least Concern, czyli najmniejszej troski), kierując się szerokim zasięgiem występowania zwierzęcia, jego prawdopodobnie niemałą populacją i brakiem oznak jej spadku[2]. N. benettii nie figuruje na listach CITES[8].
IUCN nie potrafi podać statusu zagrożenia gatunku. Jego liczebność zdaje się utrzymywać na stałym poziomie[2]. Odnotowywano jednak pewne spadki[23].
Wspomniana organizacja wymienia następujące zagrożenia dla gatunku[2]:
Nie podejmuje się żadnych działań w celu ochrony gatunku[2]. Australijscy aborygeni zamieszkujący zachodnią część Nowej Południowej Walii spożywają mięśnie kończyny miednicznej tego płaza, co odnotował w 1976 Tyler[24].
Pustynnica katolicka, żaba katolicka (Notaden bennettii) – gatunek australijskiego płaza bezogonowego z rodziny Limnodynastidae, zaliczany wcześniej do żółwinkowatych, a pierwotnie do ropuchowatych. Młode osobniki cechuje charakterystyczne umaszczenie z ciemnym krzyżem na jaskrawożółtym tle na grzbietowej stronie tułowia. Płaz zamieszkuje bardzo suche siedliska. Większą część życia spędza zagrzebany w ziemi, do czego rozwinął liczne przystosowania. Na powierzchnię wychodzi po obfitych deszczach, po których też następuje rozród zwierzęcia. Kijanki dojrzewają szybko. Z uwagi na duży obszar występowania w Nowej Południowej Walii i Queenslandzie oraz nieznaną, ale niemałą liczebność populacji, nie grozi mu wyginięcie, a IUCN przyznaje mu status LC (najmniejszej troski).
Krucifixgroda (Notaden bennettii) är ett groddjur i familjen australtandpaddor som förekommer i östra Australien, i de sydvästra delarna av Queensland och i västra New South Wales.
Krucifixgrodan är en liten och till formen rundad groda, med en längd på mellan 4 och något under 7 centimeter, trubbig nos och korta och knubbiga ben. Det mest utmärkande kännetecknet är att den på ryggen har ett mönster av mörkare vårtor som påminner om ett kors. I övrigt är kroppen färgad i gulaktigt med röda, blå och vita prickar.
Artens levnadssätt är främst terrestriskt och födan består till stor del av myror och termiter. Under torrperioder gräver individerna ner sig under jorden som ett skydd mot uttorkning. Fortplantning sker efter kraftiga regn, då det bildats många tillfälliga vattensamlingar som dess yngel kan utvecklas i.
Wikimedia Commons har media som rör krucifixgroda.
Denna groddjurs-relaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Krucifixgroda (Notaden bennettii) är ett groddjur i familjen australtandpaddor som förekommer i östra Australien, i de sydvästra delarna av Queensland och i västra New South Wales.
Ếch cây Thánh giá hay Ếch Holy Cross (Danh pháp khoa học: Notaden bennettii) là một loài ếch trong họ Myobatrachidae, chúng là loài bản địa của Úc. Chún nổi bật nhờ khả năng kỳ lạ thể biến mình thành nam châm khi tiết ra chất keo có độ kết dính lớn và khô nhanh trong 30 giây để bắt con mồi.
Loài Ếch holy cross có cơ thể khá tròn trịa, thường có màu xanh lá hoặc chanh vàng cùng những đốm đen. Chúng chủ yếu sống ở môi trường sa mạc. Loài ếch này thường sống dưới lòng đất khoảng 9 tháng trong một năm và chỉ ra khỏi lòng đất khi trời mưa.
Để tiến hóa phù hợp với môi trường sống, ếch holy cross đã tiến hóa phương thức tồn tại đặc biệt, đó là khi bị các côn trùng đậu lên hoặc cắn, chúng sẽ tiết ra một chất keo từ da chính vì vậy Ếch holy cross được xem như một loài ếch kỳ lạ bởi khả năng biến mình thành nam châm khi tiết ra chất keo siêu dính đáng kinh ngạc.
Chất keo biến chúng thành những thỏi nam châm dính chặt các côn trùng nhỏ. Côn trùng mắc phải keo siêu dính của ếch sẽ không thể thoát ra, lúc này, loài ếch chỉ việc gỡ lớp keo dính và ăn những gì mắc kẹt trên đó. Chất keo mà ếch holy cross tiết ra là loại keo tự nhiên không độc và siêu dính kể cả trong nước, hay không khí, chất keo khô nhanh chỉ trong khoảng 30 giây.
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Ếch cây Thánh giá hay Ếch Holy Cross (Danh pháp khoa học: Notaden bennettii) là một loài ếch trong họ Myobatrachidae, chúng là loài bản địa của Úc. Chún nổi bật nhờ khả năng kỳ lạ thể biến mình thành nam châm khi tiết ra chất keo có độ kết dính lớn và khô nhanh trong 30 giây để bắt con mồi.
