Los glosaos (Glossata, gr. "con llingua") son un suborde d'inseutos lepidópteros qu'inclúi toles superfamilies de caparines que tienen una probóscide que s'enrosca (espiritrompa). La vasta mayoría de los lepidópteros alcuéntrase nesti grupu. [1][2]
Les pieces bucales presenten estes carauterístiques nel adultu o imago:
Los glosaos (Glossata, gr. "con llingua") son un suborde d'inseutos lepidópteros qu'inclúi toles superfamilies de caparines que tienen una probóscide que s'enrosca (espiritrompa). La vasta mayoría de los lepidópteros alcuéntrase nesti grupu.
Xortumcuqlular (lat. Glossata) — Kəpənəklər dəstəsinə aid yarımdəstə.
Xortumcuqlular (lat. Glossata) — Kəpənəklər dəstəsinə aid yarımdəstə.
Glossata és un subordre d'insectes lepidòpters. Inclou totes les superfamílies de papallones que tenen probòscides que s'enrotllen en espiral.
Glossata és un subordre d'insectes lepidòpters. Inclou totes les superfamílies de papallones que tenen probòscides que s'enrotllen en espiral.
Die Glossata sind die hauptsächliche Unterordnung der Schmetterlinge (Lepidoptera). Sie enthalten mit Ausnahme von drei urtümlichen Gruppen – mit zusammen gut 100 bekannten Arten – alle Vertreter dieser Insektenordnung.
Die Glossata unterscheiden sich stark von den anderen drei anderen, ursprünglich gebliebenen Gruppen, die in eigene Unterordnungen gestellt werden (Urmotten, Agathiphaga und Heterobathmia). Die Mandibeln sind stark zurückgebildet, und an den Maxillen fehlt eine der sklerotisierten Kauladen, die Lacinia.[1] Bei manchen Familien, wie z. B. den Trugmotten (Eriocraniidae), ist die zurückgebildete Lancinia aber noch an der Basis der Innenseite der Maxillen an einer gefalteten Membran erkennbar. Bei diesen Arten ist auch der vom Kopf ausgehende Lacinia-Muskel vorhanden.[2] Die zweite Kaulade der Maxillen, die Galea, ist zu einem Saugrüssel umgebildet, der aus zwei flexiblen Halbröhrchen besteht, die mit Falznähten verbunden sind. Zwischen den beiden Röhrchen bildet sich das Saugrohr, mit dem flüssige Nahrung aufgenommen werden kann. Der Saugrüssel ist in Ruheposition spiralförmig unter dem Kopf aufgewickelt. Bei manchen Familien ist diese Errungenschaft aber wiederum verkümmert und zurückgebildet.[1] Das Prälabium, der distale (vom Körper weg gerichtete) Teil des Labiums am Hypopharynx (Anhang der Kopfkapsel) ist nur bei den wenig entwickelten Familien ausgebildet und zwar zu einem schmalen Lappen. An der Basis des Hypopharynx fehlt die Infrabuccaltasche (eine sackförmige Tasche an der Unterseite des Mundraums).[1] Das Cerebrum (paariger, lappenförmiger Teil des Gehirns) ist mit den Neuronen unterhalb des Speiseröhrenkanals verbunden, die als suboesophageales Ganglion bezeichnet werden.[1]
Der Untere Teil des Clypeus (Stirnplatte) bei den Raupen ist unbehaart und nicht eindeutig abgegrenzt. Dies ist aber bei den primitiven Familien der Glossata sehr wohl der Fall, weswegen dieses Merkmal noch nicht eindeutig der Unterordnung zugewiesen werden kann. Bei diesen Raupen sind auch gut ausgebildete Mandibeln vorhanden (z. B. Trugmotten und Acanthopteroctetidae).[1] Die Raupen haben gut ausgebildete Spinndrüsen am Apex (Spitze) des Prelabiums am Hypopharynx.[1]
Die Verwandtschaftsverhältnisse innerhalb der Glossata sind bisher nicht vollständig geklärt. Eine phylogenetische Untersuchung durch Nielsen & Kristensen (1996) anhand von 46 Merkmalen ergab folgende Verwandtschaftsverhältnisse:[3]
GlossataTrugmotten (Eriocraniidae)
Eine groß angelegte Studie, die im März 2013 veröffentlicht wurde, hat die Ordnung der Schmetterlinge auf Verwandtschaftsbeziehungen untersucht. In dieser Studie bilden Acanthopteroctetidae und Neopseustidae eine gemeinsame Gruppe. Diese Gruppe wird als Schwestergruppe von Heteroneura eingeordnet. Exoporia wird als Schwestergruppe von Lophocoronidae eingeordnet.
Das Kladogramm bezüglich Glossata sieht wie folgt aus:[4]
GlossataHepialoidea (u. a. Wurzelbohrer)
Acanthopteroctetidae und Neopseustidae
Heteroneura (restliche Familien und Überfamilien)
Die Glossata sind die hauptsächliche Unterordnung der Schmetterlinge (Lepidoptera). Sie enthalten mit Ausnahme von drei urtümlichen Gruppen – mit zusammen gut 100 bekannten Arten – alle Vertreter dieser Insektenordnung.
Glossata (Fabricius, 1775) is the suborder of the insect order Lepidoptera that contains most lepidopteran species and includes all the superfamilies of moths and butterflies that have a coilable proboscis. (See also the suborders Zeugloptera, Aglossata, and Heterobathmiina).[1]
Glossata (Fabricius, 1775) is the suborder of the insect order Lepidoptera that contains most lepidopteran species and includes all the superfamilies of moths and butterflies that have a coilable proboscis. (See also the suborders Zeugloptera, Aglossata, and Heterobathmiina).
Los glosados (Glossata, gr. "con lengua"), son un suborden de insectos lepidópteros que incluye todas las superfamilias de mariposas que tienen una probóscide que se enrosca (espiritrompa). La vasta mayoría de los lepidópteros se encuentran en este grupo.
Las piezas bucales presentan estas características en el adulto o imago:
Los glosados (Glossata, gr. "con lengua"), son un suborden de insectos lepidópteros que incluye todas las superfamilias de mariposas que tienen una probóscide que se enrosca (espiritrompa). La vasta mayoría de los lepidópteros se encuentran en este grupo.
Glossata (grezieratik mingainarekin) intsektu Lepidoptera azpiordena bat da. Bere baitan biltzen den proboszide bat duten tximeleta eta sits guztiak biltzen ditu. Lepidopteraren barruko espezie gehienak azpiordena honetan daude.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Imukärsälliset perhoset[1] (Glossata) on perhosten alalahko, johon kuuluu suurin osa tunnetuista perhosista. Alalahkon yhdistävä tunnusmerkki erotuksena muista perhosten alalahkoista, kuten leukaperhosista, ovat niiden imukärsäksi muuntuneet suuosat.[2]
Glossataan kuuluvilla perhosilla toukan purevat suuosat ja eräät niiden ympärysrakenteet surkastuvat kotelovaiheen aikana ja aikuisella perhosella on lihaksikas, nesteiden nauttimiseen soveltuva imukärsä, jonka se voi kiertää rullalle pään etuosaan. Joillakin ryhmillä imukärsä on sittemmin surkastunut eikä aikuinen perhonen kykene ottamaan ravintoa.[3]
Yhdistävänä piirteenä on myös toukan suuosien vierellä olevien kehruurauhasten sijainti
Glossata sisältää seuraavat 28 yläheimoa:[4]
Imukärsälliset perhoset (Glossata) on perhosten alalahko, johon kuuluu suurin osa tunnetuista perhosista. Alalahkon yhdistävä tunnusmerkki erotuksena muista perhosten alalahkoista, kuten leukaperhosista, ovat niiden imukärsäksi muuntuneet suuosat.
Glossataan kuuluvilla perhosilla toukan purevat suuosat ja eräät niiden ympärysrakenteet surkastuvat kotelovaiheen aikana ja aikuisella perhosella on lihaksikas, nesteiden nauttimiseen soveltuva imukärsä, jonka se voi kiertää rullalle pään etuosaan. Joillakin ryhmillä imukärsä on sittemmin surkastunut eikä aikuinen perhonen kykene ottamaan ravintoa.
Yhdistävänä piirteenä on myös toukan suuosien vierellä olevien kehruurauhasten sijainti
Glossata (les glossates en français) est un des quatre sous-ordres de l'ordre des lépidoptères[1]. Il regroupe les papillons munis d'une trompe enroulable (ou proboscis), ce qui concerne une très large majorité des lépidoptères. Les quelques espèces formant les trois autres sous-ordres (Zeugloptera, Aglossata et Heterobathmiina) sont dotées d'un appareil buccal plus primitif.
Le sous-ordre des Glossata contient six infra-ordres, classés comme suit[1] :
Le dernier infra-ordre cité, Heteroneura, contient à lui seul plus de 99% des espèces de lépidoptères connues.
Glossata (les glossates en français) est un des quatre sous-ordres de l'ordre des lépidoptères. Il regroupe les papillons munis d'une trompe enroulable (ou proboscis), ce qui concerne une très large majorité des lépidoptères. Les quelques espèces formant les trois autres sous-ordres (Zeugloptera, Aglossata et Heterobathmiina) sont dotées d'un appareil buccal plus primitif.
Le sous-ordre des Glossata contient six infra-ordres, classés comme suit :
infra-ordre Dacnonypha Hinton, 1946 clade Coelolepida Nielsen & Kristensen, 1996 infra-ordre Acanthoctesia Minet, 2002 infra-ordre Lophocoronina Common, 1990 clade Myoglossata Kristensen & Nielsen, 1981 infra-ordre Neopseustina Davis & Nielsen, 1980 clade Neolepidoptera Packard, 1895 infra-ordre Exoporia Common, 1975 infra-ordre Heteroneura Tillyard, 1918Le dernier infra-ordre cité, Heteroneura, contient à lui seul plus de 99% des espèces de lépidoptères connues.
I Glossata Fabricius, 1775[1] rappresentano il sottordine più evoluto tra i quattro compresi nell'ordine Lepidoptera. Si tratta del raggruppamento più vasto all'interno dell'ordine, dal momento che annovera oltre il 99% delle specie totali.[2][3][4][5][6][7][8]
È pressoché impossibile effettuare una descrizione esaustiva delle caratteristiche morfologiche di tutti i gruppi appartenenti a questo taxon, tale è la varietà di forme che riesce ad esprimere (oltre 157 000 specie).[4][7] Si è pertanto cercato di evidenziare alcune particolarità anatomiche dei vari stadi di sviluppo, mettendone in risalto il valore evolutivo ed il significato filogenetico.
La caratteristica principale e più distintiva risiede nell'apparato boccale, che riprende la struttura e la morfologia tipicamente attribuito alla quasi totalità dei lepidotteri: le mandibole, dopo la fase pupale sono atrofizzate oppure, in alcuni gruppi primitivi, sono presenti ma hanno perso la loro funzionalità non essendo articolate; i lobi interni delle mascelle (lacinie) sono atrofizzati, e comunque non sclerotizzati, mentre i lobi esterni (galee) sono invece molto allungati e contrapposti a formare il canale della spirotromba, ovvero un apparato utile alla suzione che in fase di riposo viene riavvolto a spirale. In talune famiglie, tuttavia, a seguito di un adattamento secondario, la spirotromba si riduce fino ad essere rudimentale e non funzionante o addirittura assente (p.es. nei Lasiocampidae).[2][4] Il lobo prelabio-ipofaringeo è ridotto e la base dell'ipofaringe è priva di tasca infrabuccale; tale lobo si può osservare esclusivamente negli infraordini più arcaici (p. es. Dacnonypha e Neopseustina).[3]
Caratteristica comune a tutti i Glossata, primitivi ed evoluti, è inoltre il fatto che le connessioni nervose del tritocerebro risultano incorporate all'interno della struttura del ganglio sottoesofageo, a differenza di quanto osservabile ad esempio, negli Zeugloptera.[3]
La nervatura alare risulta omoneura, ossia con l'ala anteriore molto simile a quella posteriore, nei gruppi più primitivi (gli infraordini Dacnonypha, Lophocoronina, Neopseustina ed Exoporia); questi taxa venivano un tempo definiti nell'insieme col nome ormai desueto di Homoneura; al contrario, nell'infraordine Heteroneura, come suggerisce il nome, le due ali possiedono nervature differenti, con una incredibile varietà di forme e colori.[2][4]
Pure il meccanismo di accoppiamento alare, che permette il sincronismo nel movimento durante il volo, riveste un valore sistematico. I taxa meno evoluti mostrano un accoppiamento del tipo jugato, in cui un diverticolo del margine posteriore delle ali anteriori è conformato in modo da trattenere congiunto il margine anteriore delle ali posteriori durante il volo (è il caso p. es. degli Hepialoidea, ma anche dei Tortricoidea o degli Zygaenoidea). Un altro meccanismo, considerato più evoluto, è l'accoppiamento di tipo frenulo-reticolare, nel quale una singola setola oppure un gruppo di setole (il frenulum), poste sulla costa delle ali posteriori, si aggancia alla parte posteriore della pagina inferiore dell'ala anteriore, in corrispondenza di un piccolo uncino o un gruppo di scaglie (il retinaculum); è questo ad esempio il caso delle Sphingidae, ma si può affermare con buona approssimazione che questo modello rappresenti la maggioranza dei casi tra gli Heteroneura, fatte le dovute eccezioni. Nei Papilionoidea, Bombycoidea (escluse le Sphingidae), Hesperiidae ed Hedylidae si osserva infine un terzo meccanismo di accoppiamento alare, detto amplessiforme, in cui l'area umerale dell'ala posteriore si espande fino a diventare un ampio lobo che forma una sorta di sovrapposizione tra le due ali.[2][9][10][11][12][13][14][15][16]
La forma dell'uovo e l'aspetto della sua superficie variano molto da gruppo a gruppo, e talvolta persino da specie a specie all'interno della stessa famiglia; tuttavia si possono notare alcune linee di tendenza generale. Chapman (1896) riassunse le varie tipologie di uovo in due macrocategorie, in funzione della forma: 1) Uova erette, in cui l'asse micropilare è perpendicolare alla superficie di appoggio; 2) Uova appiattite, in cui tale asse corre parallelo al substrato. Chapman osservò per esempio che il modello eretto è più frequente tra i Noctuoidea ed i Papilionoidea, mentre il tipo appiattito è più diffuso nel resto dei taxa, ad esempio tra i Bombycoidea, dove ha superficie più liscia, e tra i Geometroidea, ove invece appare più scanalato.[2][17]
La larva, definita comunemente bruco nel caso dei lepidotteri, rappresenta lo stadio in cui ogni specie cerca di accumulare le riserve alimentari che le permetteranno di effettuare la metamorfosi in immagine. Quanto detto è valido soprattutto per le famiglie in cui l'adulto ha perso la capacità di alimentarsi e si occupa esclusivamente dell'accoppiamento, (ad es. le Lasiocampidae) ma è vero anche per i gruppi in cui l'adulto si alimenta attivamente tramite la spirotromba (come p. es. nelle Sphingidae).[2]
Hinton (1947) pose l'accento sulla struttura del capo, ed in particolare della sutura epicraniale e delle suture frontali, analizzando come queste due caratteristiche anatomiche variassero nei differenti gruppi.[18] La lunghezza della sutura epicraniale è in relazione all'angolo con cui il capo è posizionato rispetto al torace. Nelle specie in cui le larve si alimentano libere, il capo è ipognato con sutura epicraniale lunga (ad es. nelle Pieridae), mentre nelle specie in cui i bruchi si alimentano nascosti all'interno di cavità, il capo è semiprognato, con sutura epicraniale breve (p. es. nelle Lyonetiidae o in alcune Coleophoridae). Nelle famiglie in cui la larva è una minatrice fogliare, infine, come nel caso delle Nepticulidae, il capo è decisamente prognato e la sutura epicraniale scompare del tutto, tanto che le suture frontali giungono fino al solco epicraniale, e la fronte perde la caratteristica forma a triangolo, per diventare trapezoidale.[2][18]
Nella maggior parte delle famiglie, all'apice del lobo prelabio-ipofaringeo, è presente una filiera.[3]
I Glossata, come più in generale i Lepidoptera, sono insetti olometaboli, e pertanto vanno incontro ad una fase pupale, interposta tra la larva e l'adulto, durante la quale la trasformazione più appariscente è lo sviluppo delle ali.[2]
La pupa può essere dectica, quando sono presenti mandibole funzionali ed una discreta capacità di movimento, oppure adectica, qualora sia priva di mandibole funzionanti e sia del tutto immobile.[19] La pupa dectica è sempre definita anche exarata, ossia possiede appendici libere e distaccabili. La pupa adectica può essere exarata oppure obtecta, con appendici cementate o fuse con il corpo;[2] nel caso dei Glossata, tutte le pupe adectiche sono obtecte, mentre quelle dectiche sono exarate;[19] nelle forme più primitive, di norma, le pupe sono dectiche ed exarate (p. es. nelle Eriocraniidae), mentre pupe adectiche ed obtecte sono tipiche delle famiglie più evolute (p. es. le Noctuidae).[2]
Un'altra caratteristica che viene considerata distintiva dal punto di vista filogenetico, è la presenza di un anteclipeo privo di setae e non chiaramente distinto dal postclipeo.[3]
Nel suo complesso, il sottordine è presente in tutti i continenti (persino sulle isole antartiche) e pressoché in ogni tipo di ecosistema. Va tuttavia segnalato che non sono rappresentati in Europa gli infraordini Lophocoronina (esclusivamente Australiano), e Neopseustina (neotropicale ed orientale).[2]
Gli adulti delle specie che possiedono un apparato boccale funzionante, possono nutrirsi di una svariata gamma di substrati, dal nettare dei fiori, come nel caso delle Pieridae, fino al polline, alla linfa o ai fluidi derivanti dalla frutta in decomposizione o dalle carcasse animali (ad es. alcune Nymphalidae).[2] Caliptra minuticornis e C. eustrigata (Noctuidae) hanno sviluppato la capacità di perforare la cute degli animali e dell'uomo, per alimentarsi del loro sangue (ematofagia), mentre Lobocraspis griseifusa (Nolidae) sugge il secreto lacrimale dall'occhio dei bufali d'acqua in Thailandia.[20][21][22] Gli adulti di alcune Sphingidae (Acherontia atropos, Laothoe populi e Sphinx ligustri) riescono a "rubare" il miele dei favi, direttamente perforandoli dall'esterno.[23]
Le larve della stragrande maggioranza dei Glossata si alimentano a spese dei tessuti vegetali delle piante ospite, ma non esclusivamente delle foglie, bensì anche dei meristemi, delle radici, come Noctua pronuba (Noctuidae), nonché del legno del tronco, come nel caso di Zeuzera pyrina (Cossidae). Esistono anche casi di larve che si accrescono alimentandosi di funghi, di carcasse di animali, delle feci di volpe, come Monopis weaverella (Tineidae), oppure della cera e del miele degli alveari, come nel caso di Achroia grisella (Pyralidae).[2]
Un caso interessante di predazione è rappresentato dai bruchi di alcune specie di Eupithecia (Geometridae) delle Hawaii, che imitano la forma ed il colore di un ramoscello, ma appena un insetto cerca di posarvisi stimolando le appendici sensoriali, scattano all'improvviso e lo catturano per divorarlo.[24]
Le larve di un'altra specie Hawaiiana, Hyposmocoma molluscivora (Cosmopterigidae), creano una trappola simile ad una ragnatela, con cui catturano i gasteropodi del genere Tornatellides, per poi mangiarli vivi.[25]
I bruchi di diverse specie di Glossata sono vittime di parassitismo da parte di altri insetti, fondamentalmente appartenenti agli ordini Diptera (ad es. Tachinidae) ed Hymenoptera (p. es. Braconidae, Chalcididae, Ichneumonidae, Trichogrammatidae), che inoculano le proprie uova nella larva, che verrà in seguito utilizzata come riserva alimentare.[26] Le forme di parassitismo osservate si possono distinguere essenzialmente in due categorie: idiobionti e coinobionti, a seconda che il parassita permetta o meno all'ospite di proseguire lo sviluppo, e giungere a metamorfosi dopo l'attacco.[2][27]
Nel parassitismo idiobionte (più primitivo), il bruco viene immobilizzato o ucciso all'atto della deposizione delle uova, e solitamente riguarda le specie che si alimentano libere sulle foglie della pianta ospite.[2][27]
I parassiti coinobionti, al contrario, attaccano di solito le larve di specie che si alimentano nascoste all'interno delle foglie (come nel caso delle minatrici fogliari), che continuano lo sviluppo postembrionale, offrendo pertanto una maggiore protezione alla prole del parassita.[2][27]
In seguito anche agli studi di Minet (2002), vengono riconosciuti 6 infraordini:[2][4][28]
Viene di seguito riportato lo schema tassonomico dei Glossata, fino al livello di superfamiglia (tra parentesi il numero di specie, aggiornato al 23 dicembre 2011):[2][4][7][28]
Lo stesso argomento in dettaglio: Tassonomia dei Lepidoptera. Glossata (oltre 157 000) Dacnonypha Eriocranioidea (29)
Acanthoctesia LophocoroninaLophocoronoidea (6)
NeopseustinaNeopseustoidea (15)
Exoporia (636)Mnesarchaeoidea (7)
Hepialoidea (629)
Heteroneura (oltre 156 000) NepticulinaNepticuloidea (1 011)
Incurvariina (580)Andesianoidea (3)
Adeloidea (577)
Etimonotrysia (167)Palaephatoidea (57)
Tischerioidea (110)
Ditrysia (ca. 155 000)Incertae sedis (104)
Tineoidea (3 823)
Gracillarioidea (2 216)
Yponomeutoidea (1 756)
Apoditrysia (ca. 147 000)Douglasioidea (29)
Simaethistoidea (4)
Gelechioidea (18 489)
Alucitoidea (230)
Pterophoroidea (1 318)
Carposinoidea (326)
Epermenioidea (126)
Urodoidea (66)
Immoidea (245)
Choreutoidea (406)
Galacticoidea (19)
Tortricoidea (10 387)
Cossoidea (2 881)
Zygaenoidea (3 296)
Obtectomera (109 050)Whalleyanoidea (2)
Thyridoidea (940)
Hyblaeoidea (19)
Calliduloidea (49)
Papilionoidea (18 768)
Pyraloidea (15 576)
Mimallonoidea (194)
Macroheterocera (73 502)Drepanoidea (672)
Lasiocampoidea (1 952)
Bombycoidea (4 723)
Geometroidea (23 748)
Noctuoidea (42 407)
Non sono stati riportati sinonimi.[2][4][28]
I Glossata Fabricius, 1775 rappresentano il sottordine più evoluto tra i quattro compresi nell'ordine Lepidoptera. Si tratta del raggruppamento più vasto all'interno dell'ordine, dal momento che annovera oltre il 99% delle specie totali.
Glossata sunt subordo ordinis insectorum qui omnes papilionum superfamilias quibus est proboscis qui se in spiram conligere potest comprehendit. Confer subordines Aglossata, Heterobathmiina, et Zeugloptera.
Situs scientifici: • NCBI • Encyclopedia of Life • Fossilworks 
Vide "Glossata" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad insectum spectat. Amplifica, si potes! Glossata sunt subordo ordinis insectorum qui omnes papilionum superfamilias quibus est proboscis qui se in spiram conligere potest comprehendit. Confer subordines Aglossata, Heterobathmiina, et Zeugloptera.
Sūcējsnuķaiņi, sūcējsnuķaiņu apakškārta (Glossata) ir viena no četrām zvīņspārņu kārtas (Lepidoptera) apakškārtām, kas apvieno 6 tauriņu infrakārtas.[1] Šī ir lielākā no visām zvīņspārņu apakškārtām, turklāt dažādspārnu tauriņu infrakārta (Heteroneura) apvieno vairāk kā 99% no visām mūsdienu zvīņspārņu (tauriņu) sugām.[2]
Visiem sūcējsnuķaiņiem mutes orgāni ir sūcējtipa - apakšžokļi pārveidojušies par cauruļveida sūcējsnuķi. Miera stāvoklī tas tiek saritināts zem galvas. Pieaugušie īpatņi pārtiek galvenokārt no nektāra, dažreiz sūc ūdeni, kā arī ievainotu koku un augļu sulu. Retāk tauriņi barojas ar dzīvnieku izcelsmes šķidrumiem.[3] Dažām sugām sūcējsnuķis, piemērojoties ziedkausu dziļumam, ir ļoti garš, piemēram, kādai Austrālijā dzīvojošai sfingu sugai snuķītis sasniedz 20 cm garumu.[4] Dažām sugām no pūcīšu dzimtas (Noctuidae) snuķa galiņš ir nocietējis, lai spētu pārdurt augļa mizu.[4]
Sūcējsnuķaiņu apakškārta (Glossata)
Sūcējsnuķaiņi, sūcējsnuķaiņu apakškārta (Glossata) ir viena no četrām zvīņspārņu kārtas (Lepidoptera) apakškārtām, kas apvieno 6 tauriņu infrakārtas. Šī ir lielākā no visām zvīņspārņu apakškārtām, turklāt dažādspārnu tauriņu infrakārta (Heteroneura) apvieno vairāk kā 99% no visām mūsdienu zvīņspārņu (tauriņu) sugām.
Glossata er en stor underorden av sommerfuglene, som ikke har fått noe norsk navn. Gruppen omfatter alle sommerfugler som er i stand til å krølle opp sugesnabelen, hvilket er størstedelen av sommerfuglartene (omtrent 999/1000 av de kjente artene). De øvrige sommerfuglene hører til tre små underordner med primitive møll, bl.a. kjevesommerfugler.[1]
Sugesnabelen hos Glossata-sommerfugler er dannet at de to underkjevene (maksillene) som er sterkt forlenget og hektet sammen med en glidelåslignende mekanisme. Overkjevene (mandiblene) er tilbakedannede. Sugesnabelen er dannet av proteinet resilin som har en særlig evne til å vende tilbake til sin opprinnelige form når det blir deformert. I hvile er sugesnabelen rullet opp som en urfjær. Når sommerfuglen skal drikke rettes snabelen ut ved muskelkraft, men den faller tilbake til urfjærformen etterpå på grunn av restlinets elastiske egenskaper.
Glossata er en stor underorden av sommerfuglene, som ikke har fått noe norsk navn. Gruppen omfatter alle sommerfugler som er i stand til å krølle opp sugesnabelen, hvilket er størstedelen av sommerfuglartene (omtrent 999/1000 av de kjente artene). De øvrige sommerfuglene hører til tre små underordner med primitive møll, bl.a. kjevesommerfugler.
Sugesnabelen hos Glossata-sommerfugler er dannet at de to underkjevene (maksillene) som er sterkt forlenget og hektet sammen med en glidelåslignende mekanisme. Overkjevene (mandiblene) er tilbakedannede. Sugesnabelen er dannet av proteinet resilin som har en særlig evne til å vende tilbake til sin opprinnelige form når det blir deformert. I hvile er sugesnabelen rullet opp som en urfjær. Når sommerfuglen skal drikke rettes snabelen ut ved muskelkraft, men den faller tilbake til urfjærformen etterpå på grunn av restlinets elastiske egenskaper.
Glossata – klad i podrząd owadów z rzędu motyli.
Termin Glossata wprowadził już Johan Christian Fabricius w 1775 roku[1]. Współcześnie ich monofiletyzm nie jest kwestionowany[2].
Najbardziej charakterystyczną cechą tych motyli jest budowa ssącego aparatu gębowego imagines. Żuwaczki są niefunkcjonalne, nie mają wyraźnego połączenia stawowego z puszką głowową i zwykle są silnie zredukowane. Żuwki zewnętrzne pierwszej pary szczęk są wydłużone i tworzą zwiniętą w pozycji spoczynkowej ssawkę. Żuwki wewnętrzne w postaci zesklerotyzowanej nie występują. Przewód pokarmowy w ssawce pierwotnie wyłożony jest wyraźnie odrębnymi płytkami kutykularnymi. Między drugim a trzecim członem głaszczków szczękowych brak jest mięśni zginaczy[2][3]. Podgębie pozbawione jest kieszonek wewnątrzpoliczkowych[3]. Wykształcenie w tej grupie ssawki jest również związane z modyfikacją mięśni szczęk. Musculi stipitogalealis mają często po dwie wiązki, a u Myoglossata wykształca się z nich wewnętrzne umięśnienie ssawki[4].
Inne cechy zlokalizowane na głowie dorosłych Glossata obejmują: redukcję szwu epistomalnego, pierwotnie większe niż u innych motyli ramiona grzbietowe tentorium oraz włączenie komisury tritocerebralnej w masę podprzełykową i dalszą tendencję do całkowitego zlania mózgu ze zwojem podprzełykowym[2][3]. Sugerowaną autapomorfią Glossata była także budowa gruczołów dodatkowych w narządach rozrodczych samicy głównie z komórek "typu 3", jednak u odkrytych w 2015 roku Aenigmatineidae gruczoły te budują komórki "typu 1"[2].
Poczwarki z tego podrzędu odznaczają się słabo odgraniczonym, nieoszczeconym nadustkiem[3]. Cechą charakterystyczną gąsienic jest natomiast obecność wyrostka przędnego (ang. spinneret process) na wierzchołku płata przedwargowo-podgębiowego[2][3].
Do Glossata należy ponad 99% wszystkich znanych gatunków motyli[5]. Jeden z systemów dzielił je na dwie kohorty: Dacnonypha i Myoglossata[6], jednak te pierwsze nie były monofiletyczne w takim ujęciu[3]. Współcześnie dzieli się je na 6 infrarzędów, z których pierwsze 4 zawierają tylko po 1 rodzinie[1]:
Wyniki analiz molekularnych przeprowadzonych przez Riegera i współpracowników w 2015 roku bardzo silnie wspierają koncepcję, zgodnie z którą Glossata są grupą siostrzaną podrzędu Heterobathmiina, z którym tworzą klad Angiospermivora[2].
Glossata – klad i podrząd owadów z rzędu motyli.
Termin Glossata wprowadził już Johan Christian Fabricius w 1775 roku. Współcześnie ich monofiletyzm nie jest kwestionowany.
Najbardziej charakterystyczną cechą tych motyli jest budowa ssącego aparatu gębowego imagines. Żuwaczki są niefunkcjonalne, nie mają wyraźnego połączenia stawowego z puszką głowową i zwykle są silnie zredukowane. Żuwki zewnętrzne pierwszej pary szczęk są wydłużone i tworzą zwiniętą w pozycji spoczynkowej ssawkę. Żuwki wewnętrzne w postaci zesklerotyzowanej nie występują. Przewód pokarmowy w ssawce pierwotnie wyłożony jest wyraźnie odrębnymi płytkami kutykularnymi. Między drugim a trzecim członem głaszczków szczękowych brak jest mięśni zginaczy. Podgębie pozbawione jest kieszonek wewnątrzpoliczkowych. Wykształcenie w tej grupie ssawki jest również związane z modyfikacją mięśni szczęk. Musculi stipitogalealis mają często po dwie wiązki, a u Myoglossata wykształca się z nich wewnętrzne umięśnienie ssawki.
Inne cechy zlokalizowane na głowie dorosłych Glossata obejmują: redukcję szwu epistomalnego, pierwotnie większe niż u innych motyli ramiona grzbietowe tentorium oraz włączenie komisury tritocerebralnej w masę podprzełykową i dalszą tendencję do całkowitego zlania mózgu ze zwojem podprzełykowym. Sugerowaną autapomorfią Glossata była także budowa gruczołów dodatkowych w narządach rozrodczych samicy głównie z komórek "typu 3", jednak u odkrytych w 2015 roku Aenigmatineidae gruczoły te budują komórki "typu 1".
Poczwarki z tego podrzędu odznaczają się słabo odgraniczonym, nieoszczeconym nadustkiem. Cechą charakterystyczną gąsienic jest natomiast obecność wyrostka przędnego (ang. spinneret process) na wierzchołku płata przedwargowo-podgębiowego.
Do Glossata należy ponad 99% wszystkich znanych gatunków motyli. Jeden z systemów dzielił je na dwie kohorty: Dacnonypha i Myoglossata, jednak te pierwsze nie były monofiletyczne w takim ujęciu. Współcześnie dzieli się je na 6 infrarzędów, z których pierwsze 4 zawierają tylko po 1 rodzinie:
Dacnonypha Acanthoctesia Lophocoronina Neopseustina Exoporia HeteroneuraWyniki analiz molekularnych przeprowadzonych przez Riegera i współpracowników w 2015 roku bardzo silnie wspierają koncepcję, zgodnie z którą Glossata są grupą siostrzaną podrzędu Heterobathmiina, z którym tworzą klad Angiospermivora.
Glossata é uma subordem de lepidópteros, que compreende seis infraordens.[1]
Glossata é uma subordem de lepidópteros, que compreende seis infraordens.
Glossata (Fabricius, 1775) este un subordin al ordinului Lepidoptera care include toate subfamiliile de molii și de fluturi care au o proboscidă retractilă. [1]
Acest articol despre o specie a ordinului Lepidoptera este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea lui!
Glossata (Fabricius, 1775) este un subordin al ordinului Lepidoptera care include toate subfamiliile de molii și de fluturi care au o proboscidă retractilă.
Glossata (Fabricius 1775) là một phân bộ côn trùng trong bộ Cánh vẩy. Phân bộ này gồm 5 cận bộ.
Glossata (Fabricius 1775) là một phân bộ côn trùng trong bộ Cánh vẩy. Phân bộ này gồm 5 cận bộ.
Хоботковые (лат. Glossata) — подотряд бабочек (Lepidoptera). Характерная черта хоботковых бабочек — образованный выростами максилл сосущий хоботок, который в покоящемся состоянии свёрнут[1][2][3].
В подотряд включают 6 инфраотрядов[4] и одно семейство вне их[3]:
Хоботковые (лат. Glossata) — подотряд бабочек (Lepidoptera). Характерная черта хоботковых бабочек — образованный выростами максилл сосущий хоботок, который в покоящемся состоянии свёрнут.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_1642.JPG)
.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W2_IMG_1365.jpg)
_Female_Dos.jpg)
