Irianoszczur wiewiórkozębny[3] (Anisomys imitator) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący endemicznie na Nowej Gwinei[2][4].
Gatunek został opisany naukowo w 1904[1][2][4] roku przez O. Thomasa[5]. Miejsce typowe to Avera nad rzeką Aroa, w Prowincji Centralnej Papui-Nowej Gwinei[4][5]. Nie przeprowadzono dotąd szczegółowych badań taksonomicznych i nie wyklucza się, że takson ten może obejmować kilka spokrewnionych gatunków[2].
Irianoszczur wiewiórkozębny występuje w Papui-Nowej Gwinei i w indonezyjskiej prowincji Papua. Żyje w wyżynnej środkowej części wyspy, po obu stronach Gór Centralnych, na wysokościach od 1200 do 3500 m n.p.m. Jest spotykany w wilgotnym lesie równikowym, w siedliskach wtórnych i ogrodach[2].
Jest to duży przedstawiciel myszowatych, podobny z wyglądu do dużych szczurowców (Uromys). Ciało z głową ma długość 300 mm, ogon 320 mm, a tylne stopy 60 mm. Ma krótkie, szorstkie futro; na grzbiecie przemieszane są włosy czarne i płowe, spód ciała jest białawy, z włosami ciemniejszymi u nasady. Głowa ma szarawy odcień, wokół oczu jest niewyraźna czarna obwódka. Uszy są średniej wielkości, pokryte rzadkimi czarnymi włosami. Nogi są ciemnoszare, jaśniejsze od wewnątrz. Dłonie i stopy są brązowe, z białawymi końcami palców, od spodu nagie. Cechą charakterystyczną tego gatunku są nietypowe zęby: dolne siekacze są o połowę węższe od górnych, zaś w porównaniu z dużymi siekaczami trzonowce są nieoczekiwanie drobne; autor opisu gatunku spekulował, że tak wyposażony gryzoń może jadać twarde kokosy o miękkim wnętrzu[5].
Irianoszczur wiewiórkozębny jest spotykany na dużym obszarze. Zagęszczenie populacji jest niewielkie, jest on naturalnie rzadki; jego liczebność jest uznawana za stabilną. Zagrożeniem dla niego jest rywalizacja ze strony szczurów śniadych, a także możliwość zarażenia chorobami i pasożytami tych gryzoni. Jest także odławiany przez rdzenną ludność jako źródło pożywienia, dla zębów i skór, ale nie jest to uznawane za zagrożenie dla gatunku. Występuje w obszarach chronionych, w niektórych tubylcy mają prawo do polowań. Irianoszczur wiewiórkozębny jest przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody uznawany za gatunek najmniejszej troski[2].
Irianoszczur wiewiórkozębny (Anisomys imitator) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący endemicznie na Nowej Gwinei.
Gatunek został opisany naukowo w 1904 roku przez O. Thomasa. Miejsce typowe to Avera nad rzeką Aroa, w Prowincji Centralnej Papui-Nowej Gwinei. Nie przeprowadzono dotąd szczegółowych badań taksonomicznych i nie wyklucza się, że takson ten może obejmować kilka spokrewnionych gatunków.
