Guidance for identification
Entoloma bloxamii is a species of agaric (gilled mushroom) in the family Entolomataceae. It has been given the recommended English name of big blue pinkgill.[3] The species has a European distribution, occurring mainly in agriculturally unimproved grassland.[1] Entoloma bloxamii has been reported from North America, but at least some of these reports represent a distinct species, Entoloma medianox.[4] Threats to its habitat have resulted in the Big Blue Pinkgill being assessed as globally "vulnerable" on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
The species was originally described from England in 1854 and named Agaricus Bloxami (sic) by Miles Joseph Berkeley and Christopher Edmund Broome, in honour of its collector, the naturalist and clergyman Andrew Bloxam. It was transferred to the genus Entoloma by the Italian mycologist Pier Andrea Saccardo in 1887.
Recent molecular research, based on cladistic analysis of DNA sequences, has shown that Entoloma bloxamii sensu lato comprises a number of distinct blue taxa in Europe,[5] including Entoloma bloxamii sensu stricto, Entoloma madidum (previously considered a synonym), E. atromadidum, E. ochreoprunuloides f. hyacinthinum, and an additional as yet unnamed species.[6] Collections from the west coast of North America, formerly referred to E. bloxamii or E. madidum, are also distinct[5] and are now referred to Entoloma medianox.[4]
Basidiocarps are agaricoid, up to 45 mm (1.75 in) tall, the cap conical becoming convex to conical, up to 50 mm (2 in) across. The cap surface is smooth, pale greyish blue at first becoming greyish brown. The lamellae (gills) are white becoming pink from the spores. The stipe (stem) is smooth, finely fibrillose, white with greyish blue streaks, often yellowish at the base, lacking a ring. The spore print is pink, the spores (under a microscope) multi-angled, inamyloid, measuring about 7.5 to 9.5 by 7 to 9.5 μm.[5]
Entoloma madidum is a deeper, slightly violet blue and retains some of its colour when old. Microscopically it has smaller spores (6 to 7.5 μm).[5] Entoloma atromadidum is similar but a darker, indigo blue and E. ochreoprunuloides f. hyacinthinum is dark brown with violaceous tints.[6]
The Big Blue Pinkgill is rare but widespread in Europe.[1] Like many other European pinkgills, it occurs in old, agriculturally unimproved, short-sward grassland (pastures and lawns). It is usually associated with calcareous soils although it may also be found in more acidic areas.[7]
Entoloma bloxamii is typical of waxcap grasslands, a declining habitat due to changing agricultural practices. As a result, the species is of global conservation concern and is listed as "vulnerable" on the IUCN Red List of Threatened Species.[1]
Entoloma bloxamii is a species of agaric (gilled mushroom) in the family Entolomataceae. It has been given the recommended English name of big blue pinkgill. The species has a European distribution, occurring mainly in agriculturally unimproved grassland. Entoloma bloxamii has been reported from North America, but at least some of these reports represent a distinct species, Entoloma medianox. Threats to its habitat have resulted in the Big Blue Pinkgill being assessed as globally "vulnerable" on the IUCN Red List of Threatened Species.
Bloxami punalehik (Entoloma bloxamii) on punalehikuliste sugukonda punalehiku perekonda kuuluv seeneliik.
Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Eestis võib teda loodudelt ja looniitudelt[1].
(vaadatud 24.08.2012)
Bloxami punalehik (Entoloma bloxamii) on punalehikuliste sugukonda punalehiku perekonda kuuluv seeneliik.
Ta on Eestis arvatud II kaitsekategooriasse (seisuga 2012).
Eestis võib teda loodudelt ja looniitudelt.
Capel fin a 7 cm, da gris bleu a bleu, peui un pòch viòla o brunastr a la pupa. Lamele s-ciasse, bianche. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 3 cm, da gris bleu a bleu o viòla, peui lavà d'òcra giaunastr, fibrilosa. Carn gris bleu an surfassa. Odor e savor farinos.
A chërs ant ij pra naturaj.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàit për comestìbil.
Capel fin a 7 cm, da gris bleu a bleu, peui un pòch viòla o brunastr a la pupa. Lamele s-ciasse, bianche. Gamba àuta fin a 7 cm e larga fin a 3 cm, da gris bleu a bleu o viòla, peui lavà d'òcra giaunastr, fibrilosa. Carn gris bleu an surfassa. Odor e savor farinos.
AmbientA chërs ant ij pra naturaj.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàit për comestìbil.
Dzwonkówka szarofioletowa (Entoloma bloxamii (Berk. & Broome) Sacc.) – gatunek grzybów z rodziny dzwonkówkowatych (Entolomataceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Entoloma, Entolomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozowali w 1854 r. M.J. Berkeley i Ch.E. Broome nadając mu nazwę Agaricus bloxamii. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1887 r. P.A. Saccardo, przenosząc go do rodzaju Entoloma[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003, wcześniej używał nazwy wieruszka niebieskotrzonowa[3].
Swoim wyglądem bardziej przypomina gąskę czy gołąbka, niż dzwonkówkę. Wytwarza mięsiste i duże, jak na dzwonkówkę owocniki. Kapelusz wypukły, o średnicy do 8 cm. Powierzchnia początkowo gładka, z czasem włóknista. Trzon o wysokości do 7 cm i grubości do 3,5 cm. Młode owocniki o barwie niebieskofioletowej, starsze stają się brązowe i trudniejsze do identyfikacji. Blaszki u młodych owocników białe, podczas zarodnikowania zmieniają kolor na łososiowy. Trzon może mieć grubość do 3,5 cm i jest również niebieski. Ma Mniej lub bardziej zjełczały zapach[4]
Zarodniki 6-11 x 6-10 μm, izodiametryczne; 5- lub 6-kątne, gładkie, hialinowe w KOH. Cystyd brak. Strzępki skórki o szerokości 2,5-7 μm, z licznymi sprzążkami, nie inkrustowane[5].
Występuje w zachodniej części Ameryki Północnej i na rozproszonych stanowiskach w Europie[6]. Jest rzadki[4]. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. na terenie Polski podano tylko jedno stanowisko, i to już historyczne (Elbląg, 1917 r.)[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal będą działać czynniki zagrożenia[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Szwajcarii, Niemczech, Danii, Anglii, Litwie, Norwegii, Słowacji[3]. W Polsce podlega częściowej ochronie gatunkowej[8].
Saprotrof rosnący samotnie, w rozproszeniu lub gromadnie pod drzewami liściastymi lub w mieszanym lesie. Preferuje gleby wapienne[4].
Dzwonkówka szarofioletowa (Entoloma bloxamii (Berk. & Broome) Sacc.) – gatunek grzybów z rodziny dzwonkówkowatych (Entolomataceae).
Entoloma bloxamii (Berk. & Broome) Sacc. 1887
Entolóma bloxámii — вид грибов семейства Энтоломовые (Entolomataceae).
Считается съедобным грибом, не рекомендуемым к употреблению из-за возможности спутать с родственными ядовитыми видами.
Встречается очень редко, обычно небольшими группами, на кислотных и богатых известью почвах, на лугах. Широко распространена в Европе, также известна из Северной Америки.
Entolóma bloxámii — вид грибов семейства Энтоломовые (Entolomataceae).
Agaricus bloxamii Berk. & Broome 1854 Entoloma madidum var. bloxamii (Berk. & Broome) Largent 1974
