Zasłonak bagienny (Cortinarius uliginosus Berk.) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].
Nazwę polską podał Andrzej Nespiak w 1975[2]. Niektóre synonimy naukowe[3]:
Średnica 4–12 cm, za młodu półkulisty, potem wypukły, z czasem staje się rozpostarty. Na środku tępy garb. Kolor żywomiedzianoczerwony, przy brzegu nieco złoty. Powierzchnia matowa, jedwabista, pilśniowa, pokryta przylegającymi włókienkami. Brzeg tępy i gładki[4].
Szerokie i wybrzuszone na środku, do trzonu przyrośnięte szeroko. U młodych okazów mają kolor od ochrowego do żółtopomarańczowego, u starszych są rdzawobrązowe[4].
Wysokość 4–7 cm, grubość 3–5 mm. Jest walcowaty, u młodych okazów pełny, potem pusty. W górnej części jest jasnożółty, w środkowej żółtopomarańczowy, w dolnej pomarańczowobrązowy. Na jego powierzchni występują czerwonawe włókienka zasnówki[4].
Zasłonak bagienny należy do sekcji Dermocybe, która charakteryzuje się występowaniem w miąższu specyficznych barwników[5]. Miąższ jest mięsisty, jasny, brudnożółty, o słabym zapachu rzodkwi i nieokreślonym smaku[6].
Rdzawy[5].
W Europie Środkowej jest rzadki[5]. Występuje w lasach i zaroślach, zarówno na nizinach, jak i w górach. Rośnie głównie w miejscach wilgotnych; wśród kęp mchu torfowca, pod olchami i wierzbami[6].
Grzyb mikoryzowy[2]. Grzyb trujący. Wywołuje zaburzenia żołądkowo-jelitowe[6]. W Skandynawii jego owocniki wykorzystywano dawniej do farbowania wełny[5].
Jest wiele podobnych gatunków zasłonaków. Najważniejszym kryterium przy ich rozróżnianiu jest kolor blaszek młodych okazów (u zasłonaka bagiennego są żółte). Starszych okazów różnych gatunków na ogół nie da się morfologicznie rozróżnić[6]. Pomocne przy odróżnieniu tego gatunku jest również miejsce występowania i żywomiedzianoczerwony kolor kapelusza[4].
Zasłonak bagienny (Cortinarius uliginosus Berk.) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae).
