Multimedia w Wikimedia Commons Hawajka płomienna (Paroreomyza flammea, po hawajsku Kakawahie) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych, podrodziny łuskaczy. Występował endemicznie na Molokaʻi, wymarł w latach 60. XX wieku.
Po raz pierwszy gatunek opisał Scott Barchard Wilson w 1890 na łamach Proceedings of The Zoological Society of London. Zamieścił jedynie informacje o wyglądzie, różnicach między hawajką płomienną a pąsową (Loxops coccineus) i informację o tym, że hawajki te zamieszkują Molokaʻi. Nadał nowemu gatunkowi nazwę Loxops flammea[3]. Podczas swojego pobytu na Molokaʻi Wilson odłowił 3 okazy; podczas wycieczki po lesie prowadził go chłopiec, rdzenny Hawajczyk[4]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza hawajkę płomienną w rodzaju Paroreomyza[5].
W języku angielskim przyjęła się nazwa Kakawahie[6], pochodzącą z języka rdzennych mieszkańców Hawajów. Oznacza drewno na opał[4].
Wymiary podane przez Scotta, oryginalne w calach: długość ciała 127 mm, długość skrzydła 63 mm, długość dzioba 13 mm, długość skoku 19 mm, długość ogona 51 mm[7][3].
Występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. U samca pióra z przodu i po bokach głowy szkarłatne, na ciemieniu i grzbiecie bardziej brązowawe, a na kuprze znów niemal szkarłatne. Broda, gardło i reszta spodu ciała ogółem również krwistoczerwony, ale w jaśniejszym odcieniu; jaskrawieją po bokach ciała. Sterówki brązowoczarne, obrzeżone czerwonobrązowo. Dziób i nogi jasne, różowobrązowe. Powyższy okaz bazuje na opisie Wilsona[3]; muzealny okaz (syntyp) samca, odłowionego przez Wilsona w czerwcu 1888, jest jednak mniej żywo ubarwiony niż w opisie autora[8]. Według Rothschilda samce są jednak ubarwione żywiej, niż to narysował i opisał Wilson. Henry Palmer odnotował, że osobniki o bardzo intensywnej, czerwonej barwie widywał najrzadziej[9].
Według Wilsona u samicy ciemię brązowe, jednak każde z piór jest czerwonobrązowe u nasady. Grzbiet brązowy z czerwonym nalotem, kuper rdzawy, pokrywy nadogonowe czerwonobrązowe. Lotki i sterówki brązowoczarne z czerwonobrązowymi krawędziami. Spód ciała brudnobiał z jasnoczerwonym nalotem. Boki ciała czerwonobrązowe[3]. Według Rothschilda ptak narysowany i opisany przez Wilsona jako samica był naprawdę młodocianym samcem. Opisuje samicę oliwkowobrązową z pomarańczowym nalotem z wierzchu ciała, bardziej czerwonawą na głowie, kuprze i pokrywach nadogonowych, a od spodu barwy pomarańczy kadmowej (lub aurypigmentu)[9].
Hawajki płomienne zamieszkiwały wilgotne lasy Metrosideros polymorpha (Ohiʻa) powyżej 500 m n.p.m.[6] Były owadożerne[9]. Wilson opisał głos hawajek jako metaliczne, przypominające dochodzący z daleka odgłos rąbania drewna czip, czip, czip. Nie jest jasne, czy hawajska nazwa tego ptaka nawiązuje do „płomiennego” upierzenia, czy do głosu[4]. Rothshild odnotował, że hawajki płomienne są ciekawskie i łatwo je zwabić imitując zawołanie, brzmiące jak tłiit i nieodróżnialne od zawołania hawajki górskiej (P. montana)[9].
IUCN uznaje hawajkę płomienną za wymarłą (2016)[6]. Ostatnia obserwacja miała miejsce w 1963. Hawajek płomiennych nie odnotowano podczas badań terenowych w 1980, 1988 i 2004[10]. Przyczyny wymarcia nie są jasne. Mogły się do tego przyczynić niszczenie środowiska i zawleczone choroby. Najprawdopodobniej hawajki płomienne nie były odławiane celem pozyskania dekoracyjnych piór[6].
Lista wymarłych gatunków za: Maas, P.H.J: Globally Extinct Birds. The Sixth Extinction, 2 stycznia 2017. [dostęp 24 maja 2017].
Hawajka płomienna (Paroreomyza flammea, po hawajsku Kakawahie) – gatunek małego ptaka z rodziny łuszczakowatych, podrodziny łuskaczy. Występował endemicznie na Molokaʻi, wymarł w latach 60. XX wieku.
