Tibetan Snowcock

Tetraogallus tibetanus^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Phasianidae.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Brosezat eo al labous e Tibet.

Liammoù diavaez

• Tetraogallus tibetanus war al lec'hienn BirdLife International.
• Tetraogallus tibetanus war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).
• Tetraogallus tibetanus war al lec'hienn Avibase.

Notennoù ha daveennoù

El gall nival del Tibet (Tetraogallus tibetanus) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos de l'Himàlaia, a l'est de Tadjikistan, nord de l'Índia, Tibet i oest de la Xina.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Gall nival del Tibet

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Tibet (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Tibet) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus tibetanus; yr enw Saesneg arno yw Tibetan snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. tibetanus, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r ceiliog eira Tibet yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius Ceiliog coedwig llwyd Gallus sonneratii Ffesant Amherst Chrysolophus amherstiae Ffesant euraid Chrysolophus pictus Ffesant Sclater Lophophorus sclateri Ffesant Tsiena Lophophorus lhuysii Gallus lafayetii Gallus lafayetii Petrisen Barbari Alectoris barbara Petrisen goesgoch Arabia Alectoris melanocephala Petrisen graig Alectoris graeca Petrisen graig Philby Alectoris philbyi Petrisen siwcar Alectoris chukar Petrisen Udzungwa Xenoperdix udzungwensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Das Tibet-Königshuhn (Tetraogallus tibetanus) ist eine Vogelart aus der Gattung der Königshühner (Tetraogallus) in der Familie der Fasanenartigen (Phasianidae), die zu der Ordnung der Hühnervögel (Galliformes) gehören. Es ist ein Gebirgsvogel, der ganzjährig im Hochgebirge von Tibet, Bhutan, Nepal, Indien und Tadschikistan anzutreffen ist und ausschließlich am Boden lebt.

Auf Grund des großen Verbreitungsgebietes und der offensichtlich stabilen Population wird das Tibet-Königshuhn von der IUCN als nicht gefährdet eingestuft.^[1]

Erscheinungsbild

Das Tibet-Königshuhn erreicht eine Körperlänge von 50 bis 60 Zentimetern. Es ist wie das Kaukasus-Königshuhn kräftig gebaut mit großem Kopf, dickem Hals und langem Schwanz. Der Geschlechtsdimorphismus ist nur gering ausgeprägt.

Bei den adulten Männchen sind die Halsseiten, der Hinterhals und die Kopfoberseite schwarzgrau. Der Vorderrücken und der Kragen haben einen rötlichen Anflug. Die übrige Körperoberseite ist grau mit einem feinen cremefarbenen Strahlenmuster. Auf dem Hinterrücken und dem Bürzel befinden sich kurze, weiße oder rötliche Längsstreifen, die von den Säumen der Federspitzen gebildet werden.^[2]

Hinter dem Auge verläuft ein breiter weißer Streifen von vier bis fünf Zentimetern Länge. Die Kehle und der Vorderhals sind weiß und vom Weiß der Vorderseite durch ein graues Band getrennt. Der untere Teil der Brust und der Bauch sind weiß mit einer Längszeichnung aus schwarzen Streifen, die von Federsäumen gebildet werden.

Adulte Weibchen sind insgesamt wie die Männchen gefärbt, allerdings ist die Brust bei ihnen weniger weiß.

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet des Tibet-Königshuhns erstreckt sich über den Pamir sowie das Hochland von Tibet und die angrenzenden Gebirgssysteme Kunlun Shan, Himalaya und Nan Shan.^[3] Wie die anderen Königshühner hält es sich an Gebirgshängen auf und unternimmt nur geringfügige jahreszeitliche Wanderungen. In schneereichen Wintern kommt es jedoch zu den unteren Hangabschnitten in Höhenlagen von 3.900 bis 4.000 Höhenmeter herab. Im Sommer hält es sich in ausgesprochenen Höhenlagen auf. So bewohnt es beispielsweise im Pamir während des Sommers Höhenlagen oberhalb von 4.300 Metern.

Unterarten

Innerhalb des großen Verbreitungsgebiets werden sieben Unterarten anerkannt, die sich in ihrer Färbung geringfügig unterscheiden:

• T. t. tibetanus Gould, 1854: Verbreitungsgebiet Pamir, Karakorum, Ladakh und der nordwestliche Teil des Kunlun Shan
• T. t. tschimenensis Sushkin, 1926: Verbreitungsgebiet Kunlun Shan
• T. t. centralis Sushkin, 1926: Verbreitungsgebiet südliches Tibet
• T. t. przewalskii Bianchi, 1907: Verbreitungsgebiet Nordosttibet und Nan Shan
• T. t. henrici Oustalet, 1891: Verbreitungsgebiet Sino-Tibetische Berge
• T. t. aquilonifer Meinertzhagen, R. & Meinertzhagen, A, 1926: Verbreitungsgebiet Sikkim und die angrenzenden Teile des Himalaya
• T. t. yunnanensis Yang & Xu 1987 im Norden von Yunnan

Lebensweise

Die Winternahrung der Tibet-Königshühner besteht aus Knospen und trockenen Stängeln von Primeln, Hornmelde, Leimkraut, Rispengras, Schafschwingel, Leimkraut, Fahnenwicke, Steinbrech, Fingerkraut, Fuchsschwanz und ähnlichen Alpenpflanzen. Im Sommer fressen sie auch grüne Blätter, junge Triebe und Blüten diverser Stauden. Im Herbst nehmen sie neben trockenen Pflanzenteilen auch in großer Zahl Wurzelstöcke und Knollen diverser Pflanzen zu sich.^[4]

Im Winterhalbjahr leben die Tibet-Königshühner in kleinen Trupps. Diese lösen sich im Frühjahr auf, so dass ab Anfang Mai die Vögel überwiegend paarweise zu beobachten sind. Die Eiablage scheint im gesamten Verbreitungsgebiet in der zweiten Maihälfte stattzufinden. Das Nest ist eine flache Mulde, die nur geringfügig mit Pflanzenteilen der Umgebung ausgepolstert ist. Es befindet sich inmitten der Felsen auf einer kleinen Fläche mit lehmigem Grund.^[5]

Das Vollgelege besteht aus vier bis sieben Eiern. Die Inkubationszeit ist nicht bekannt. Der Hahn hält sich während der Brutzeit in der Nähe des Nestes auf. Beide Elternteile sind an der Führung der Jungvögel beteiligt.

Belege

Literatur

• R. L. Potapov, V. E. Fling (Hrsg.): Handbuch der Vögel der Sowjetunion. Band 4: Galliformes, Gruiformes. Aula Verlag, Wiesbaden 1989, ISBN 3-89104-417-8

Einzelbelege

1. ↑ IUCN zum Tibet-Königshuhn, aufgerufen am 30. Mai 2013
2. ↑ Potapov & Fling, 1989, S. 84
3. ↑ Potapov & Fling, 1989, S. 85
4. ↑ Potapov & Fling, 1989, S. 87
5. ↑ Potapov & Fling, 1989, S. 86

Weblinks

• Tetraogallus tibetanus in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 31. Mai 2013.
• Factsheet auf BirdLife International
• Videos, Fotos und Tonaufnahmen zu Tibetan Snowcock (Tetraogallus tibetanus) in der Internet Bird Collection
• Tibetkönigshuhn (Tetraogallus tibetanus) bei Avibase; abgerufen am 31. Mai 2013.
• Tetraogallus tibetanus im Integrated Taxonomic Information System (ITIS). Abgerufen am 31. Mai 2013.
• xeno-canto: Tonaufnahmen – Tibetan Snowcock (Tetraogallus tibetanus)

कोङ्मा हिउँकुखुरा (अङ्ग्रेजी: Tibetan Snowcock) नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । डाँफेको प्रजातिको यो चराको मुख्य वासस्थान हिमाली क्षेत्र तथा तिब्बती पठार हो ।

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

बाह्य लिङ्कहरू

टेट्राओगैलस टिबेटानस (अंगरेजी: Tibetan snowcock, बै॰:Tetraogallus tibetanus) चिरइन के तीतरबंस के एगो प्रजाति बाटे। पच्छिमी हिमालय आ तिब्बत के ऊँचाई वाला इलाका सभ में पावल जाले। देस अनुसार देखल जाय ट पाकिस्तान, भारत, नेपाल, भूटान आ तिब्बत में मिले ले।

संदर्भ

तिब्बती रामचकोर (Tibetan Snowcock) (Tetraogallus tibetanus) फ़ीज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है जो पश्चिमी हिमालय तथा तिब्बती पठार के ऊँचाई वाले इलाकों में रहता है और हिमालय के कुछ इलाकों में यह हिमालय के रामचकोर के साथ इलाका बांटता है।

विवरण

इसका सिर सलेटी रंग का होता है और इसकी आँख के पीछे सफ़ेद अर्धचंद्राकार धब्बा होता है। इसके सामने के भाग में सफ़ेद पर काली धारियाँ होती हैं। यह हिमालय के रामचकोर से आकार में थोड़ा छोटा होता है।

अन्य नाम

तुर्की भाषा में इसे उलर, किर्घिस भाषा में उतर, मंगोल भाषा में इसे हाइलिक तथा तंगुत भाषा में इसे गानमो कहते हैं।^[2]

आवास का क्षेत्र

ताजिकिस्तान, चीन, भूटान, नेपाल तथा भारत^[1]

आवास

यह पक्षी गर्मियों में १७,००० फ़ीट तक की ऊँचाई में पाया जाता है लेकिन सर्दियों में यह १०,००० से १४,००० फ़ीट तक पाया जाता है। यह जंगलों को नहीं बल्कि झाड़ झंकाड़ वाले इलाकों को अधिक पसन्द करता है, या यह पथरीले और गंजे इलाकों में भी पाया जा सकता है और अमूमन जहाँ तक बर्फ़ की रेखा हो या उससे भी ऊँचाई में पाया जाता है।।^[3]

सन्दर्भ

The Tibetan snowcock (Tetraogallus tibetanus) is a bird in the pheasant family Phasianidae of the order Galliformes, gallinaceous birds. This species is found in high-altitude regions of the Western Himalayas and the Tibetan Plateau, where it overlaps in part with the larger Himalayan snowcock. The head is greyish and there is a white crescent patch behind the eye and underside is white with black stripes. In flight the secondaries show a broad white trailing edge.

Description

Smaller than Himalayan snowcock, this species has a grey head and neck with a white patch behind the eye and above the dark cheek. Chin, throat and breast are white, with two grey bands on the breast. Grey wing coverts and tertials have a white trim. The secondaries have a broad white trailing edge that forms a wing band. Underparts are white with black streaks on flanks and belly. The tail is rufous brown and the undertail coverts are black. Legs and beaks are reddish. Sexes are similar, but female has buff in postocular patch, blackish and buff marks on sides of head, neck and breast-band, and lacks the tarsal spurs of the male.^[3][4][5]

Taxonomy and systematics

The widely distributed populations show variations in plumage and about five subspecies have been designated:^[3][6][7][8]

• The nominate race, described by John Gould in 1853,^[9] is distributed across the Pamirs in Tajikistan, southeast to Western Tibet and Ladakh. It is paler than the other races
• aquilonifer, described by Sushkin in 1926, is found in Central and East Himalayas (Nepal, Sikkim, western Bhutan), is darker and has darker brown tail
• centralis, described by Meinertzhagen in 1926, is sometimes lumped with przewalskii. This race is dark, and less fulvous than aquilonifer. This is found in central Tibet and extends to the Abor and the Mishmi Hills of India.
• przewalskii was described by Bianchi in 1907, is found from North East India to West Central China
• henrici, described by Oustalet in 1891, is found from Eastern Tibet to North West Sichuan.

Some races such as tschimenensis and yunnanensis are not widely recognized, the former included in the nominate form.^[6][10] The genetic divergence of these populations has been attributed to glacial cycles associated with the uplift of the Tibetan plateau.^[11][12]

Distribution and status

Tibetan snowcock are found on alpine pastures stony ridges above the tree line in the Pamirs of Tajikistan, Himalayas (from Ladakh to Arunachal Pradesh), Tibet, Pakistan and China.^[3] They are found in lower altitudes during winter or when there is heavy snowfall. In parts of its range there appears to be a clear separation of the distribution of this and the Himalayan snowcock while in others they appear to overlap.^[6]

Since the Tibetan snowcock has a large distribution range and no visible declines in population, it has been considered a species of "least concern" by the IUCN.^[1]

Behaviour and ecology

This species is similar to the Himalayan snowcock, but prefers higher altitudes. During winter, they descend to lower altitudes and move around in coveys. When approached from below on a hill slope, they move up, stopping every now and then to look at the intruder, but when alarmed they fly away downwards crossing the valley/ravine. The flight is swift and will often make a whistling call in flight. They call several times while alighting and on settling from flight they shake their tails several times in the manner of willow ptarmigan. They call in the morning and evening, becoming quiet in the middle of the day.^[13] They keep to grass-covered plateaus and ridges or to the more barren and stony plains with very little vegetation. Though they do not keep sentries during feeding, while resting in the middle of the day, one or more of adult birds mount high boulders and keep a watch, warning the flocks on the approach of danger with loud prolonged whistles.^[14] Several calls have been described that include a chuckling that gradually becomes louder, a whistle and a curlew-like call.^[6]

During summer, they form pairs and males are believed to be monogynous. The nest is a scrape, sparsely lined and sheltered under a stone or bush usually on the leeward side of a bare hill, and avoiding ground with vegetation. About 4 to 6 eggs are laid. The male stands sentinel while the females incubate. Both parent birds accompany the brood and adults perform distraction displays when the young are threatened, while the chicks crouch or hide between stones. Broods of more than one female have been found to form a single foraging group.^[6][13]

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tibetan_snowcock&oldid=1121436833"

La Tibeta neĝokoko (Tetraogallus tibetanus) estas neĝokoko, tio estas birdo de la familio de Fazanedoj kaj ordo de Kokoformaj.

Distribuado kaj statuso

Tiu specio troviĝas en altaltitudaj regionoj de Okcidenta Himalajo kaj la Tibeta Altebenaĵo, kie ĝi koincidas kun la pli granda Himalaja neĝokoko.

Ĝi vivas en la okcidenta parto de Ĉinio, kiu ampleksas sudan Ŝingjangon (inkluzive de orienta Pamiro) en nordo, Ĉjiljan-montaron de Gansu-provincon en oriento, Himalaja-montaron de Tibeto kaj okcidentan, nordokcidentan kaj nordan Siĉŭan-provincon en sudo. Tiu palearktisa birdo videblas ankaŭ en okcidenta Pamiro, orienta Kaŝmiro, Nepalo, Sikimo kaj Bhutano.

La Tibeta neĝokoko troviĝas ĉe alpaj paŝtejoj kun ŝtonecaj bordoj super la arbolimo ĉe Pamiroj de Taĝikio, Himalajo (el Ladakho al Arunaĉal Pradeŝ), Tibeto kaj Ĉinio.^[1] Ili troviĝas en pli malaltaj altitudoj vintre aŭ kiam ege neĝofalas. En partoj de ties teritorio ŝajne estas klara separo de distribuado de tiu kaj de la Himalaja neĝokoko, dum en aliaj ŝajne ili koincidas.^[2]

Ĉar la Tibeta neĝokoko havas grandan distribuan teritorion kaj ne videblan malpliiĝon en populacio, ĝi estas konsiderata specio "malpli zorgiga" fare de la IUCN.^[3]

Aspekto

La kapo kaj kolo de la Tibeta neĝokoko estas brungriza kun blanka duonluna makulo subokule, ĝiaj flugiloj havas sur si po unu grandan blankan makulon. La supra korpo estas helbruna kun nigrebrunaj vermoformaj makuloj, la malsupra korpo estas blanka kun nigra strieco, la frunto kaj la supra brusto havas sur si malhelkolorajn ringojn, kaj la malsupra brusto kaj la abdomeno estas kun nigraj strioj. La femala birdo similas al la maskla, sed mankas al ĝi ergoto (sprono) sur tarsoj.

Ĝi estas pli malgranda ol la Himalaja neĝokoko, kaj havas grizajn kapon kaj kolon kun blanka makulo subokula kaj super malhela vango. Mentono, gorĝo kaj brusto estas blankaj, kun du grizaj strioj en brusto. Grizaj flugilkovriloj kja triarangaj havas blankan bordon. La duarangaj havas larĝan blankan bordon kiu formas flugilmakulon. La subaj partoj estas blankecaj kun nigra strieco en flankoj kaj ventro. La vosto estas ruĝecbruna kaj la subvostaj kovriloj estas nigraj. Kruroj kaj bekoj estas ruĝecaj. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed la ino havas sablokoloran en postokula makulo, nigrecajn kaj sablokolorajn markojn en kapoflankoj, kolo kaj brustobendo, kaj ne havas la tarsajn spronojn de la masklo.^[1][4][5]

Taksonomio kaj sistematiko

La amplekse distribuataj populacioj montras variaĵojn en plumaro kaj oni indikis ĉirkaŭ kvin subspeciojn:^[1][2][6][7]

• La nomiga raso priskribita de John Gould en 1854^[8] distribuiĝas tra Pamiroj en Taĝikio, sudorienta al okcidenta Tibeto kaj Ladakho. Ĝi estas pli pala ol la aliaj rasoj.
• aquilonifer, priskribita de Sushkin en 1926, troviĝas en centra kaj orienta Himalajo (Nepalo, Sikkimo, okcidenta Butano), estas pli malhela kaj havas pli malhelbrunan voston.
• centralis, priskribita de Meinertzhagen in 1926, estas foje kunigita kun przewalskii. Tiu raso estas malhela, kaj malpli okreca ol aquilonifer. Tiu troviĝas en centra Tibeto kaj etendas al Montetoj Abor kaj Miŝmi de Barato.
• przewalskii estis priskribita de Bianchi en 1907, troviĝas el nordorienta Barato al okcidenta centra Ĉinio.
• henrici, priskribita de Oustalet en 1891, troviĝas el orienta Tibeto al nordokcidenta Siĉuano.

Kelkaj rasoj kiaj tschimenensis kaj yunnanensis ne estas amplekse agnoskataj, kaj la unue menciata estas inkludata en la nomiga formo.^[2][9] La genetika diverĝo de tiuj populacioj estis atribuata al glaĉeraj cikloj asocie kun la apero de la Tibeta Altebenaĵo.^[10][11]

Kutimaro

Ĝenerale la birdoj loĝas en nudroka zono 3,000-6,000 m. super la marnivelo. Ili ofte vizitadas maldensan arbustaron kaj altmontan herbejon, kaj ankaŭ neĝan linion por serĉi manĝaĵon. Ili 2-5-ope (birdidoj 2-3-ope) agas por serĉi manĝaĵon en la loko, kie ŝafaro paŝtiĝas. Trovinte malamikon, ili donas alarmon per laŭta kaj longa kriado. Ili forkuras kaj rerigardas entrudulon, ŝanceliĝante kiel sovaĝaj anseroj, kun vosto aparte rekta, tiam oni povas vidi la blankajn malsuprajn kovrilplumojn de la vosto. La birdo estas timema kaj pro tio malfacile kaptebla. Ĝi lertas en flugado, povante facile kaj rapide flugi kun fajfa bruo de montkulmino al montpiedo, aŭ de unu montkulmino al alia, sed oni neniam vidis, ke ĝi flugas de malsupre supren al montopinto.

Tiu specio estas simila al la Himalaja neĝokoko, sed preferas pli altajn altitudojn. Dum vintro, ili descendas al pli malaltaj altitudoj kaj moviĝas laŭ aroj. Ili alvokas matene kaj vespere, kaj silentemas tagmeze.^[12] Ili restas ĉe herbejaj altebenaĵoj kaj ŝtonecaj rokejoj kun malmulta vegetaĵaro. Kvankam ili ne havas deĵoranton, se ili ripozas tagmeze, unu aŭ pluraj maljunaj birdoj deĵoras sur alta roko kaj avertas pri eventuala danĝero per laŭtaj longaj fajfoj.^[13] Oni priskribis kelkajn alvokojn kiuj inkludas ridaĵon kiu laŭgrade iĝas pli laŭta, fajfon kaj kurlecan alvokon.^[2]

Bulboj, tuberoj, radikoj kaj herbofolioj estas ĝiaj manĝaĵoj. Iam ĝi manĝas ankaŭ insektojn kaj etajn senvertebrulojn. La Tibeta neĝokoko vagadas laŭ sezonoj. Somere ĝi agas ĉe neĝa linio, vintre ĝi malsupren transloĝiĝas al la herbokovrita ebenaĵo aŭ montodeklivo kun arboj.

De majo ĝis julio estas la reprodukta sezono, iliaj nestoj estas konstruitaj ĉe la piedoj de krutaĵoj, en herbejoj aŭ arbustaroj ĉe rokoj. La birdino demetas 4-6 ovojn, iam 7-8 ovojn. Dum somero ili formas parojn kaj oni supozas, ke la maskloj estas monogamaj. La nesto estas skrapaĵo, fuŝe kovrita kaj ŝirmita sub ŝtono aŭ arbusto kutime ĉe la lea flanko de nuda monteto, kaj evitante grundon kun vegetaĵaro. La masklo sentinelas dum la ino kovas. Ambaŭ gepatroj zorgas la ovaron (idaron) kaj plenkreskuloj plenumas trompoceremonion kiam la junuloj povus esti minacataj, dum la idoj kaŭras aŭ kaŝiĝas inter ŝtonoj. Oni trovis ovarojn de pli da unu ino kio formas ununuran manĝogrupon.^[2][12]

Vidu ankaŭ

• Nordokcident-himalajaj alpaj arbustaroj kaj herbejoj

Referencoj

El perdigallo tibetano o tetraogallo tibetano (Tetraogallus tibetanus)^[2]​ es una especie de ave galliforme de la familia de los faisanes (Phasianidae). Esta especie se encuentra en la zona occidental del Himalaya.

Referencias

Tetraogallus tibetanus Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Tetraogallus
• Phasianidae

Tetraogallus tibetanus

Le Tétraogalle du Tibet (Tetraogallus tibetanus) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.

Distribution

Massifs du Pamir et de l’Himalaya. De l’est du Tajikistan au sud du Kansou et au nord-ouest du Seutchouan, par le nord du Népal, le Sikkim (Inde), le Bhoutan, le Xinjiang et le Qinghai (Chine). Au sud il atteint le sud-est du Tibet, l’extrême nord de l’Assam et le nord du Yunnan.

Sous-espèces

• T. t. tibetanus Gould, 1854 est la forme nominale qui se rencontre dans l’est du Pamir (Tajikistan), l’est de l’Afghanistan, le nord-ouest de l’Inde et l’ouest du plateau tibétain.
• T. t. tschimenensis Sushkin, 1926. Cette forme se rencontre dans les monts Kun Lun (limite entre le Xinjiang et le Tibet).
• T. t. aquilonifer Meinertzhagen & Meinertzhagen, 1926 est plus grise que la forme nominative. Elle se rencontre dans le nord du Népal, le Sikkim, le Bhoutan, le nord de l’Assam et le sud du Xinjiang.
• T. t. henrici Oustalet, 1892 elle se rencontre dans l’est du Xinjiang, l’ouest du Seutchouan.
• T. t. przewalskii Bianchi, 1907 vit dans le Qinghai, l’ouest du Kansou et le nord du Seutchouan.
• T. t. yunnanensis Yang & Xu, 1987 a été décrit récemment pour une forme rencontrée dans le nord du Yunnan.

Habitat

Le tétraogalle du Tibet vit habituellement entre 3500m et 5500m, c’est-à-dire plus haut que le tétraogalle de l’Himalaya. Il affectionne les prairies alpines dénudées ou à herbe rase, parsemées de gros rochers qui servent à la fois de perchoirs et de protection contre le soleil et les prédateurs (Hennache & Ottaviani 2011). Li & Liu (2008) le disent fréquent autour des monastères en raison de la protection dont il y bénéficie et du complément alimentaire distribué par les moines. Il peut descendre jusqu’à 2400m lors des hivers rigoureux mais évite toujours les bordures forestières, même dans les pires conditions climatiques.

Alimentation

L’alimentation consiste en baies, graines, racines, pousses et petits insectes. Les jeunes consommeraient plutôt de jeunes pousses (Lu 2002).

Mœurs

Sauf pendant la saison de reproduction, le tétraogalle du Tibet vit en compagnies qui, en hiver, peuvent compter plus de 50 individus. Certains écrits rapportent même qu’en automne, juste avant de migrer à plus basse altitude, ces regroupements pourraient atteindre plusieurs milliers d’oiseaux (Madge & McGowan 2002).

Voix

A l’instar des autres espèces de tétraogalles, le chant consiste en une répétition de quatre ou cinq notes stridentes, portant fort loin. Ils émettent à l’envol des sifflements aigus et prolongés qui s’accélèrent et se mêlent pour ne former qu’une sorte de cri unique qui résonne à travers les pentes rocheuses (Hennache & Ottaviani 2011).

Nidification

Les couples se forment en avril. Les mâles chantent du haut d’un promontoire dès l’aube. Le nid consiste en une dépression délimitée avec des herbes et des feuilles mortes, protégée par un buisson ou un rocher en surplomb. La ponte a lieu d’avril à juin (Lu 2002).

Statut, conservation

Son habitat à haute altitude le protège efficacement contre la plupart des menaces qui pèsent sur les autres espèces de tétraogalles. De plus, il a une très grande aire de distribution, ce qui laisse supposer que la population globale n’est pas menacée, mais la situation pourrait être fort différente suivant les régions et les sous-espèces. Ainsi, la population vivant à l’est du plateau de Qinghai-Tibet, à proximité de Xunhua, à la limite du Kansou, est génétiquement très différente des autres populations du plateau de Qinghai-Tibet (Hennache & Ottaviani 2011). An et al. (2009) suggèrent de la gérer comme une unité de conservation, de façon à maintenir une taille de population suffisante pour conserver la diversité génétique existante, et à ne pas introduire de gènes provenant d’autres populations, sauf menace imminente d’extinction par dérive génétique.

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Tetraogallus tibetanus dans Galliformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Tetraogallus tibetanus
• (en) Référence Catalogue of Life : Tetraogallus tibetanus Gould, 1854 (consulté le 20 décembre 2020)
• (fr+en) Référence Avibase : Tetraogallus tibetanus (+ répartition)
• (en) Référence CITES : espèce Tetraogallus tibetanus Gould, 1854 (+ répartition sur Species+) (consulté le 3 juin 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Tetraogallus tibetanus Gould, 1854

Tetraogallus tibetanus adalah seekor burung dalam keluarga Phasianidae, ordo Galliformes. Spesies tersebut ditemukan di wilayah dataran tinggi Himalaya Barat dan Dataran Tibet

Referensi

Pranala luar

• Photos, videos and calls

Il tetraogallo del Tibet, anche tetraogallo tibetano (Tetraogallus tibetanus Gould, 1854) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi^[2]. È diffuso nelle regioni di alta quota dell'Himalaya occidentale e dell'altopiano del Tibet, dove il suo areale si sovrappone in parte a quello del più grande tetraogallo dell'Himalaya. È caratterizzato da una testa di colore grigiastro, da una macchia bianca a forma di mezzaluna dietro l'occhio e dalla regione inferiore bianca striata di nero. In volo appare ben evidente il bianco del margine posteriore delle remiganti secondarie.

Descrizione

Più piccola del tetraogallo dell'Himalaya, questa specie ha testa e collo grigi con una macchia bianca che si estende dietro l'occhio, al di là delle guance scure. Mento, gola e petto sono bianchi, con due bande grigie sul petto. Le copritrici e le remiganti terziarie, di colore grigio, hanno il margine bianco. Le secondarie presentano un'ampia fascia bianca sul margine posteriore che forma una ben evidente barra alare. Le regioni inferiori sono bianche, con strisce nere su fianchi e addome. La coda è di colore bruno-rossastro, mentre le copritrici del sottocoda sono nere. Zampe e becco sono rossastri. I sessi sono simili, ma la femmina ha la macchia post-oculare di colore beige, dei segni nerastri e beige sui lati della testa, sul collo e sul petto, ed è priva degli speroni sui tarsi presenti nel maschio^[3][4][5].

Biologia

Questo uccello è simile nell'aspetto al tetraogallo dell'Himalaya, ma predilige zone più elevate. Durante l'inverno scende ad altitudini inferiori e si sposta sul terreno in gruppi. Quando viene avvicinato dal basso lungo il crinale di una collina, ne risale il pendio, fermandosi di tanto in tanto per tenere sotto controllo l'intruso, ma quando si sente minacciato si alza in volo e fugge discendendo il pendio. Il volo è rapido, e spesso, quando è in aria, l'uccello emette una sorta di fischio. Durante la discesa in volo questo richiamo viene emesso più volte, e dopo essere atterrato l'animale scuote la coda più volte come fa la pernice bianca nordica. Il suo richiamo si può udire facilmente durante il mattino e di sera, mentre nelle ore centrali della giornata rimane in silenzio^[6]. Si sposta attraverso gli altopiani e i crinali coperti d'erba o anche in distese pianeggianti spoglie e ghiaiose dove la vegetazione è molto scarsa. Anche se nessun esemplare rimane di vedetta quando il gruppo si sposta sul terreno in cerca di cibo, mentre il gruppo riposa durante le ore centrali della giornata uno o più esemplari adulti salgono su massi elevati per tenere sotto controllo i dintorni, avvisando lo stormo dell'avvicinarsi di un pericolo con fischi forti e prolungati^[7]. Sono stati descritti tipi diversi di richiamo, tra cui una sorta di risata che gradualmente aumenta di volume, un fischio e un richiamo simile a quello del chiurlo^[8].

Durante l'estate si formano le coppie e si ritiene che i maschi siano monogami. Il nido è una semplice conca creata raspando nel terreno, scarsamente foderata e nascosta sotto una pietra o un cespuglio, generalmente sul versante sottovento di una collina spoglia, in quanto la specie evita di nidificare sul terreno ricoperto da vegetazione. Vengono deposte tra 4 e 6 uova. Mentre la femmina cova le uova, il maschio monta la guardia. Entrambi i genitori accompagnano la nidiata e se un predatore si avvicina gli adulti mettono in atto una pantomima di distrazione per attirare la sua attenzione, mentre i pulcini si accovacciano o si nascondono tra le pietre. Talvolta sono state viste nidiate di più femmine unite insieme a formare un singolo gruppo di foraggiamento^[6][8].

Distribuzione e habitat

Il tetraogallo del Tibet è diffuso sulle pendici ghiaiose che circondano i pascoli alpini, al di sopra della linea degli alberi, in un areale che comprende il Pamir del Tagikistan, l'Himalaya (dal Ladakh all'Arunachal Pradesh), il Tibet e la Cina^[3]. Si sposta ad altitudini inferiori durante l'inverno o quando vi sono forti nevicate. In alcune zone del suo areale sembra esservi una chiara separazione tra la distribuzione di questa specie e quella del tetraogallo dell'Himalaya, mentre in altre le due specie sembrano dividere le stesse zone^[8].

Tassonomia

Occupando un areale piuttosto vasto, le differenti popolazioni di questa specie mostrano variazioni nel piumaggio e ne vengono pertanto riconosciute sei sottospecie^{[3][8][9][10]}:

• T. t. tschimenensis Sushkin, 1926, originaria delle catene del Kunlun e dell'Altyn-Tagh (Tibet settentrionale e Cina nord-occidentale);
• T. t. tibetanus Gould, 1854^[11], diffusa nella fascia montuosa che si estende dall'Afghanistan orientale alle regioni occidentali dell'altopiano del Tibet e all'India settentrionale. Presenta una colorazione più chiara rispetto alle altre razze.
• T. t. aquilonifer R. Meinertzhagen e A. Meinertzhagen, 1926, diffusa nelle regioni settentrionali di Nepal e Bhutan, nell'India nord-orientale e nella Cina sud-occidentale. Rispetto alle altre sottospecie presenta un piumaggio dai toni più scuri e la coda di un colore marrone più scuro;
• T. t. yunnanensis Yang e Xu, 1987, originaria dello Yunnan settentrionale (Cina centro-meridionale).
• T. t. henrici Oustalet, 1892, diffusa nelle regioni orientali dello Xizang e in quelle occidentali del Sichuan (Cina centrale);
• T. t. przewalskii Bianchi, 1907, diffusa nel Qinghai, nel Sichuan settentrionale e nel Gansu occidentale (Cina centro-settentrionale).

Alcune razze, tuttavia, come tschimenensis e yunnanensis, non sono universalmente riconosciute, e quest'ultima viene spesso inclusa nella forma nominale^[8][12]. La divergenza genetica di queste popolazioni è stata attribuita ai cicli glaciali associati al sollevamento dell'altopiano del Tibet^[13][14].

Conservazione

Dal momento che il tetraogallo del Tibet occupa un areale molto vasto e la sua popolazione sembra non essere in diminuzione, viene classificato dalla IUCN tra le «specie a rischio minimo» (Least Concern)^[1].

Note

Vogels

Het Tibetaans berghoen (Tetraogallus tibetanus) is een vogel uit de familie fazantachtigen (Phasianidae). De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1854 door Gould.

Voorkomen

De soort komt voor in de Himalaya en telt 6 ondersoorten:^[2]

• T. t. tschimenensis: Kunlun en Altyn Tagh (noordelijk Tibet en noordwestelijk China).
• T. t. tibetanus: van oostelijk Afghanistan tot het westelijk Tibetaans plateau en noordelijk India.
• T. t. aquilonifer: van noordelijk Nepal tot noordelijk Bhutan, noordoostelijk India en zuidwestelijk China.
• T. t. yunnanensis: noordelijk Yunnan.
• T. t. henrici: oostelijk Xizang en westelijk Sichuan.
• T. t. przewalskii: Qinghai, noordelijk Sichuan en westelijk Gansu.

Beschermingsstatus

Op de Rode Lijst van de IUCN heeft de soort de status veilig.

Bronnen, noten en/of referenties

Tibethøne (Tetraogallus tibetanus) er en hønsefugl.

Den er stor og kraftig og er 50–56 cm lang, men er likevel litt mindre enn slektningen himalayahøne. Fjærdrakten har kraftige striper. Arten lever i en høyde på 3700–5800 moh. Om vinteren kan den finnes rundt 2450 moh. Der tibethøne og himalyahøne forekommer i samme område, finnes som regel tibethøne høyere i terrenget.^[2]

Tibethøne deles i fire underarter med følgende utbredelse:^[3]

• T. t. tibetanus – Pamir til Vest-Tibet og Ladakh
• T. t. przewalskii – nordøstlige India til vestlige, sentrale Kina
• T. t. aquilonifer – vestlige Nepal til Bhutan
• T. t. henrici – Øst-Tibet til nordvestre Sichuan

Referanser

Eksterne lenker

• (en) tibethøne i Encyclopedia of Life
• (en) tibethøne i Global Biodiversity Information Facility
• (en) tibethøne hos NCBI
• (en) tibethøne hos ITIS
• (en) Kategori:Tetraogallus tibetanus – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Tetraogallus tibetanus – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Tetraogallus tibetanus – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Ułar tybetański (Tetraogallus tibetanus) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje Azję. Osiadły.

Systematyka

Wyróżniono kilka podgatunków T. tibetanus^[3]:

• T. tibetanus tschimenensis – Kunlun i Ałtyn-Tag.
• T. tibetanus tibetanus – wschodni Afganistan do zachodniej Wyżyny Tybetańskiej oraz północne Indie.
• T. tibetanus aquilonifer – północny Nepal do północnego Bhutanu, północno-wschodnie Indie i południowo-zachodnie Chiny.
• T. tibetanus yunnanensis – północny Junnan.
• T. tibetanus henrici – wschodni Tybetański Region Autonomiczny, zachodni Syczuan.
• T. tibetanus przewalskii – Qinghai, północny Syczuan, zachodnie Gansu.

Charakterystyka

Od innych ułarów odróżnia się szerokim obszarem bieli na spodzie ciała i grubo, czarno kreskowanymi bokami. Charakterystyczne jest również ubarwienie głowy.

Wygląd zewnętrzny: obie płci ubarwione podobnie, ale samica jest nieco mniejsza od samca, pozbawiona ostróg, z mniej kontrastowym wzorem na głowie i szyi. Młode jaśniejsze i generalnie mniej kontrastowe, posiadają wyraźniejszą niż u dorosłych białą brew. Podgatunki różnią się upierzeniem głowy, karku i grzbietu.

Rozmiary: długość ciała ok. 50 cm

Masa ciała: samiec: 1500-1750 g, samica: 1170-1600 g

Występowanie

Środowisko

Górskie pastwiska i porośnięte rzadką trawą skaliste zbocza, 3700-5800 m n.p.m.

Zasięg występowania

Góry środkowej Azji.

Pożywienie

Pokarm roślinny, w tym rośliny z rodzajów gwiazdnica, skalnica, ostrołódka, pięciornik i pierwiosnek.

Tryb życia i zachowanie

Na zimę schodzi w niższe partie gór, jesienią może łączyć się w stada.

Rozród

sezon rozrodczy: Od końca maja do początku lipca.

jaja: składa 4-5 jaj.

Status, zagrożenie i ochrona

Gatunek szeroko rozpowszechniony: zasięg występowania około 500 tys km². Liczebność populacji jest szacowana na kilkaset tysięcy osobników, i wydaje się być stabilna.

Kategoria zagrożenia według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych: gatunek najmniejszej troski (LC)^[2].

Przypisy

Bibliografia

• P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 482. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)

Tibetansk snöhöna^[2] (Tetraogallus tibetanus) är en bergslevande asiatisk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.^[3]

Utseende och levnadssätt

Tibetansk snöhöna är en stor och kraftig hönsfågel, men med sin kroppslängd på 51 centimeter tydligt mindre än himalayasnöhöna (T. himalayensis) som den delvis delar utbredningsområde med. Den kännetecknas av vita örontäckare och strupe, svart band på bröstet och vit buk med svarta flankstreck. I flykten syns förhållandevis lite vitt på handpennorna, men desto mer på armpennorna (omvänt hos himalayasnöhönan). Övergumpen är vidare kastanjefärgad, ej grå. Fågeln förekommer i högt belägna steniga och klippiga sluttningar samt på alpängar.^[4]

Utbredning och systematik

Tibetansk snöhöna delas numera vanligtvis in i sex underarter med följande utbredning:^[3]

• Tetraogallus tibetanus tschimensis – Kun Lun- och Altun Shan-bergen i norra Tibet och nordvästra Kina
• Tetraogallus tibetanus tibetanus – östra Afghanistan till västra tibetanska platån och norra Indien
• Tetraogallus tibetanus aquilonifer – norra Nepal till norra Bhutan, nordöstra Indien och sydvästra Kina
• Tetraogallus tibetanus yunnanensis – norra Yunnan i sydcentrala Kina
• Tetraogallus tibetanus henrici – östra Xizang och västra Sichuan i centrala Kina
• Tetraogallus tibetanus przewalskii – Qinghai, norra Sichuan och västra Gansu i nordcentrala China.

Underarten tschimensis inkluderas ibland i nominatformen och yunnanensis i aquilonifer.^[5]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Namn

Arten har på svenska har även kallats tibetsnöhöna.

Bilder

• 
• 
• 
• 

Noter

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Tetraogallus tibetanus Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 2014-12-28.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör tibetansk snöhöna.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Tetraogallus tibetanus.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Tetraogallus tibetanus là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2]

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Gà tuyết Tây Tạng tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Курообразные

Семейство: Фазановые

Подсемейство: Куропатковые

Род: Улары

Вид: Тибетский улар

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22678667

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Тибетский_улар&oldid=76093566

二名法 Tetraogallus tibetanus
(Gould 1854)^[2]

藏雪鸡（学名：Tetraogallus tibetanus）为雉科雪鸡属的鸟类，俗名淡腹雪鸡、西藏雪雷鸟、恐姆、雪鸡。分布于帕米尔高原西部的苏联、克什米尔东部、尼泊尔、锡金、不丹以及中国大陆的新疆、帕米尔高原、东至甘肃、南达西藏喜马拉雅、四川等地，多见于高山裸石、高山灌丛以及高山草甸。该物种的模式产地在克什米尔东部。^[2]

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

亚种

• 藏雪鸡藏南亚种（学名：Tetraogallus tibetanus aquilonifer）。分布于尼泊尔、锡金、不丹以及中国大陆的西藏等地。该物种的模式产地在锡金。^[3]
• 藏雪鸡四川亚种（学名：Tetraogallus tibetanus henrici），是中国的特有物种。分布于四川等地。该物种的模式产地在四川康定。^[4]
• 藏雪鸡青海亚种（学名：Tetraogallus tibetanus przewalskii），是中国的特有物种。分布于甘肃、南抵青海、四川等地。该物种的模式产地在青海东部。^[5]
• 藏雪鸡指名亚种（学名：Tetraogallus tibetanus tibetanus）。分布于俄罗斯、克什米尔以及中国大陆的新疆、西藏等地。该物种的模式产地在克什米尔东部。^[6]
• 藏雪鸡北疆亚种（学名：Tetraogallus tibetanus tschimenensis），俗名淡腹雪鸡疆南亚种。在中国大陆，分布于新疆向东至青海等地。该物种的模式产地在西藏西北部,实指新疆西部。^[7]
• 藏雪鸡云南亚种（学名：Tetraogallus tibetanus yunnanensis）。在中国大陆，分布于云南至西藏等地，常见于高山裸岩和草坡地带。该物种的模式产地在云南中甸。^[8]

参考文献

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=藏雪鸡&oldid=49238076”

チベットセッケイ 保全状況評価^[1] LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : セッケイ属 Tetraogallus 種 : チベットセッケイ
T. tibetanus 学名 Tetraogallus tibetanus 和名 チベットセッケイ 英名 Tibetan Snowcock ウィキメディア・コモンズには、チベットセッケイに関連するメディアがあります。

チベットセッケイ (チベット雪鶏、学名：Tetraogallus tibetanus)は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

ヒマラヤ山系西部（チベット、カシミール、パミール高原など）に分布する。

形態[編集]

体長51-67cm。

生態[編集]

高山性の種で、海抜3000-5800mの藪の混じる岩地の斜面に生息する。冬季はやや低地に下りることもある。

食性は主に植物食。

繁殖期は5-6月で、地上を浅く掘って枯れ草などを敷いて営巣する。1腹4-6卵を産む。

参考文献[編集]

• 『世界の動物｜分類と飼育　キジ目』、財団法人東京動物園協会、1987年、68頁

脚注[編集]

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=チベットセッケイ&oldid=61263983」から取得