El congre dolç, el congre de sucre o el pillet de platja (Gnathophis mystax)[4] és una espècie de peix pertanyent a la família dels còngrids.[5]
Menja invertebrats bentònics i, probablement també, peixets.[6][8]
És un peix marí, demersal i de clima subtropical (46°N-30°N, 18°W-36°E) que viu entre 80 i 800 m de fondària al talús continental.[6]
Es troba a l'Atlàntic oriental (des del sud de Portugal fins al Marroc) i la mar Mediterrània.[6][9][10][11][12][13][14][15][16][17][18][19][20]
És inofensiu per als humans.[6]
El congre dolç, el congre de sucre o el pillet de platja (Gnathophis mystax) és una espècie de peix pertanyent a la família dels còngrids.
Gnathophis mystax, the thinlip conger or blacktailed conger,[3] is an eel in the family Congridae (conger/garden eels).[4] It was described by François Étienne Delaroche in 1809, originally under the genus Muraena.[5] It is a subtropical, marine eel which is known from the eastern Atlantic Ocean, including southern Portugal, the Mediterranean, and Morocco. It dwells at a depth range of 75–800 metres, and inhabits mud and sand on the continental slope. Males can reach a maximum total length of 60 centimetres (2 ft 0 in), but more commonly reach a TL of 35 centimetres (1 ft 2 in).[4]
The thinlip conger feeds on crustaceans including crabs such as Goneplax rhomboides, shrimp and prawns such as Alpheus glaber, Calocaris macandreae, Processa canaliculata, and mysids. It also feeds on polychaetes, bony fish and other invertebrates.[6] Spawning occurs between August and October.[7]
The thinlip conger is sometimes harvested by fisheries.[4]
Gnathophis mystax, the thinlip conger or blacktailed conger, is an eel in the family Congridae (conger/garden eels). It was described by François Étienne Delaroche in 1809, originally under the genus Muraena. It is a subtropical, marine eel which is known from the eastern Atlantic Ocean, including southern Portugal, the Mediterranean, and Morocco. It dwells at a depth range of 75–800 metres, and inhabits mud and sand on the continental slope. Males can reach a maximum total length of 60 centimetres (2 ft 0 in), but more commonly reach a TL of 35 centimetres (1 ft 2 in).
The thinlip conger feeds on crustaceans including crabs such as Goneplax rhomboides, shrimp and prawns such as Alpheus glaber, Calocaris macandreae, Processa canaliculata, and mysids. It also feeds on polychaetes, bony fish and other invertebrates. Spawning occurs between August and October.
The thinlip conger is sometimes harvested by fisheries.
Gnathophis mystax Gnathophis generoko animalia da. Arrainen barruko Congridae familian sailkatzen da.
Espezie hau Egeo itsasoan aurki daiteke.
Gnathophis mystax Gnathophis generoko animalia da. Arrainen barruko Congridae familian sailkatzen da.
O congro bocadoce, ou congro doce,[4] Gnathophis mystax (Delaroche, 1809), é unha especie de peixe angüiliforme da familia dos cóngridos, subfamilia dos congrinos.
A especie foi descrita en 1809 polo médico e ictiólogo suízo afincado en Francia François-Étienne de La Roche (coñecido en ciencia como Delaroche), co nome de Muraena mystax. Posteriormente foi reclasificada no xénero Gnathophis, como Gnathophis mystax, que hoxe en día é a denominación válida admitida polos ictiólogos de toda a comunidade científica.[2]
É un peixe mariño, demersal e propio das augas tropicais e subtropicais (46°N-30°N, 18°W-36°E), que vive entre os 80 e os 800 m de profundidade no noiro continental.[5]
Encóntrase preto das costas do océano Atlántico oriental, desde o sur de Portugal até Marrocos) e o mar Mediterráneo.[5]
O congro doce aliméntase de invertebrados bentónicps e, probabelmente tamém de pequenos [[peixes].[5] m[7]
O congro de bocadoce péscase activamente nas costas da parte meridional do océano Atlántico noroocidental (especialmente en Portugal, Marrocos e en todo o Mediterráneo).[4]
O congro bocadoce, ou congro doce, Gnathophis mystax (Delaroche, 1809), é unha especie de peixe angüiliforme da familia dos cóngridos, subfamilia dos congrinos.
Il grongo nasuto (Gnathophis mystax) è un pesce osseo di mare appartenente alla famiglia Congridae.
Si incontra in tutto il mar Mediterraneo e nell'Oceano Atlantico orientale tra il Portogallo e le Canarie.
Popola fondi fangosi profondi dei piani circalitorale e batiale, ad una profondità compresa tra 100 ed 800 metri.
Simile al grongo comune ma nettamente più piccolo e ben riconoscibile per gli occhi molto più grandi ed il muso appuntito sporgente. I denti sporgono leggermente dalla bocca quando è chiusa; quest'ultima è ampia ed arriva più o meno al centro dell'occhio. Il corpo è piuttosto sottile, soprattutto nella regione della coda. La pinna dorsale è più lunga che nel grongo ed arriva all'altezza del centro della pinna pettorale. Pinne ventrali assenti.
Colore bruno chiaro sul dorso e bianco sul ventre. La pinna longitudinale ha un sottile bordo scuro. La parte caudale è di color nero.
Misura fino a 60 cm ma di solito non supera i 35 cm.
Caccia all'agguato stando infossato nel fango. Le prede sono costituite da organismi bentonici e da piccoli pesci.
Si riproduce tra la fine dell'estate e l'autunno. La larva è un leptocefalo.
Si cattura con reti a strascico di profondità. Ha carni commestibili e di buona qualità ma non viene quasi mai commercializzato. Viene consumato fritto.
Il grongo nasuto (Gnathophis mystax) è un pesce osseo di mare appartenente alla famiglia Congridae.
Gnathophis mystax is een straalvinnige vissensoort uit de familie van zeepalingen (Congridae).[1] De wetenschappelijke naam van de soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1809 door Delaroche.
Bronnen, noten en/of referentiesGnathophis mystax é uma espécie de peixe pertencente à família Congridae.
A autoridade científica da espécie é Delaroche, tendo sido descrita no ano de 1809.
Encontra-se presente em Portugal, onde é uma espécie nativa.
O seu nome comum é coreano.
Trata-se de uma espécie marinha. Atinge os 60 cm de comprimento total nos indivíduos do sexo masculino.
Gnathophis mystax é uma espécie de peixe pertencente à família Congridae.
A autoridade científica da espécie é Delaroche, tendo sido descrita no ano de 1809.