Die Nadelholz-Säbelschrecke (Barbitistes constrictus) ist eine Art aus der Unterfamilie der Sichelschrecken (Phaneropterinae).
Die Tiere werden 14 bis 20 Millimeter lang und sind der Laubholz-Säbelschrecke (Barbitistes serricauda) recht ähnlich. Sie besitzen aber eine deutlich dunklere Grundfärbung; diese ist meist blaugrün, selten auch braun. Insbesondere die etwas helleren Weibchen weisen eine deutliche dunkle Fleckzeichnung am Rücken und an den Seiten auf. Der Halsschild und der Rücken des Hinterleibs können besonders bei den Männchen fast schwarz gefärbt sein. Gleich wie bei der ähnlichen Art verläuft von den Facettenaugen ausgehend je eine hellgelbliche Längslinie über den Halsschild und am Flügelrand entlang. Meist, insbesondere bei den Männchen, setzen sich diese Linien am Hinterleib fort. Die langen Fühler sind braun bis schwarz und tragen in größeren Abständen einzelne, feine helle Ringe. Der Kopf der Tiere ist etwas breiter als bei der Laubholz-Säbelschrecke und geringfügig breiter, als der Halsschild lang ist. Die S-förmig gekrümmten Cerci unterscheiden sich ebenso zwischen den Arten. Bei der Nadelholz-Säbelschrecke sind diese kurz vor der Spitze nach außen verbreitert. Die Legeröhre (Ovipositor) der Weibchen ist mit 2,5 bis dreifacher Länge des Halsschildes etwas länger ausgeprägt.
Die Art kommt vor allem in Nadelwäldern vor. Sie ist in Deutschland im Gegensatz zur verwandten Art selten und kam lange Zeit nur östlich der Linie Kulmbach-Nürnberg-Passau vor. Mittlerweile wurde die Art aber auch in den Bayerischen Alpen und im östlichen Baden-Württemberg gefunden.
Über die Lebensweise der Art ist noch wenig bekannt. Eine einzelne Larve wurde erfolgreich mit Nadeln von Fichten und Lärchen und auch mit Rosenblättern aufgezogen. Der Balzgesang der Männchen ähnelt dem der Laubholz-Säbelschrecke. Es werden aber längere Reihen von sechs bis acht Einzellauten erzeugt, zwischen denen jeweils Einzelsilben ertönen.
Die Nadelholz-Säbelschrecke (Barbitistes constrictus) ist eine Art aus der Unterfamilie der Sichelschrecken (Phaneropterinae).
Barbitistes constrictus is a species belonging to the family Tettigoniidae subfamily Phaneropterinae. It is found in Austria, Belarus, Central European Russia, Czech Republic, Estonia, Germany, Hungary, Kaliningrad Region, Latvia, Lithuania, North European Russia, Northwest European Russia, Poland, Romania and Slovakia.[2] The species is found mainly in coniferous forests .
Barbitistes constrictus is a species belonging to the family Tettigoniidae subfamily Phaneropterinae. It is found in Austria, Belarus, Central European Russia, Czech Republic, Estonia, Germany, Hungary, Kaliningrad Region, Latvia, Lithuania, North European Russia, Northwest European Russia, Poland, Romania and Slovakia. The species is found mainly in coniferous forests .
Männiritsikas (Barbitistes constrictus[1]) on Euroopas elav ritsikaliste hulka kuuluv sihktiivaline.
Männiritsika vastsed ronivad puude latvadesse ja jäävadki sinna. Vaid emased tulevad munemiseks uuest maapinnale. Männiritsika laulu kõrge heli on inimese kõrvale suuresti kuulmatu.
Eestis on ta sagedasem Lõuna-Eestis.[2]
Tšehhis on männiritsikas kõige sagedasem kuusikuservades. [3]
Männiritsikas (Barbitistes constrictus) on Euroopas elav ritsikaliste hulka kuuluv sihktiivaline.
Männiritsika vastsed ronivad puude latvadesse ja jäävadki sinna. Vaid emased tulevad munemiseks uuest maapinnale. Männiritsika laulu kõrge heli on inimese kõrvale suuresti kuulmatu.
Eestis on ta sagedasem Lõuna-Eestis.
Tšehhis on männiritsikas kõige sagedasem kuusikuservades.
Šilinis pjūklius (Barbitistes constrictus) – Pjūklinių (Phaneropteridae) šeimos vabzdys. Paplitęs Europoje, Lietuvoje nedažnas. Žiogas gyvena daugiausia krūmynuose, pievose, kartais randamas miškuose. Ilgis – 14–20 mm (suaugėlis). Žiogas žalias, sparnai trumpi, kiaušdėtis kardo pavidalo. Vabzdys visaėdis.
Šilinis pjūklius (Barbitistes constrictus) – Pjūklinių (Phaneropteridae) šeimos vabzdys. Paplitęs Europoje, Lietuvoje nedažnas. Žiogas gyvena daugiausia krūmynuose, pievose, kartais randamas miškuose. Ilgis – 14–20 mm (suaugėlis). Žiogas žalias, sparnai trumpi, kiaušdėtis kardo pavidalo. Vabzdys visaėdis.
Barbitistes constrictus is een rechtvleugelig insect uit de familie sabelsprinkhanen (Tettigoniidae). De wetenschappelijke naam van deze soort is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1878 door Brunner von Wattenwyl.
Bronnen, noten en/of referenties
Opaślik sosnowiec (Barbitistes constrictus) – gatunek owada z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera).
Od innych pasikonikowatych wyróżniają go bardzo silnie rozwinięte odnóża skoczne, silnie skrócone pokrywy oraz bardzo długie czułki, 3-krotnie dłuższe od ciała. Ubarwienie ciała jest zielone lub brunatne, długość ok. 3 cm. Jaja są składane pod ściółkę lub do gleby. Gdy pojawia się masowo, staje się groźnym szkodnikiem niszczącym drzewostan leśny, ponieważ jego larwy żerują początkowo na roślinach runa, a później na pąkach i igłach drzew iglastych, głównie sosen. Najczęściej można go spotkać w lasach sosnowych i świerkowych. Jest szeroko rozprzestrzeniony w środkowej i wschodniej Europie.
W Polsce występuje na obszarze całego kraju z wyjątkiem Sudetów Wschodnich i Beskidu Wschodniego. Masowe wystąpienia odnotowano m.in. w Puszczy Nadnoteckiej, Borach Dolnośląskich i Puszczy Sandomierskiej[1].
Opaślik sosnowiec (Barbitistes constrictus) – gatunek owada z rzędu prostoskrzydłych (Orthoptera).
Od innych pasikonikowatych wyróżniają go bardzo silnie rozwinięte odnóża skoczne, silnie skrócone pokrywy oraz bardzo długie czułki, 3-krotnie dłuższe od ciała. Ubarwienie ciała jest zielone lub brunatne, długość ok. 3 cm. Jaja są składane pod ściółkę lub do gleby. Gdy pojawia się masowo, staje się groźnym szkodnikiem niszczącym drzewostan leśny, ponieważ jego larwy żerują początkowo na roślinach runa, a później na pąkach i igłach drzew iglastych, głównie sosen. Najczęściej można go spotkać w lasach sosnowych i świerkowych. Jest szeroko rozprzestrzeniony w środkowej i wschodniej Europie.
W Polsce występuje na obszarze całego kraju z wyjątkiem Sudetów Wschodnich i Beskidu Wschodniego. Masowe wystąpienia odnotowano m.in. w Puszczy Nadnoteckiej, Borach Dolnośląskich i Puszczy Sandomierskiej.
Це комахи із строкатим рудувато-зеленим забарвленням верхньої частини тіла та чорним черевцем. Надкрила вкорочені; у самця — руді, у самиці — зелені, з жовтою облямівкою зовні. По низу задніх стегон проходить жовта смужка. Довжина тіла самця 14—16 мм, самиці 16—20 мм (яйцеклад 9—11 мм). Самиця відкладає по 2—3 яйця в сухий пісок або лісову підстилку. З яєць на початку травня з'являються личинки.
Цей вид поширений в Європі, в ареалі зростання сосни звичайної приблизно до 560 пн.ш.
Пошкоджує кору, хвою та верхівкові бруньки молодих гілок сосни; особливо шкодять личинки, підгризаючи хвою біля основи. Вона швидко засихає та опадає.
