Qızçiçəyi (lat. Bellis)[1] - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2] Bellis L.-cinsin adı yunancadan "gözəl" kimi tərcümə olunur. Aralıq dənizi sahillərində, Amerikada, Avstraliyada və Yeni Zelandiyada yayılmış qızçiçəyi cinsinin 80 növü məlumdur. Gülçülükdə bir növdən istifadə olunur. Çoxillik qızçiçəyi (B.perennis) çoxillik ot bitkisidir. Azərbaycanda müxtəlif rəngli formaları yabanı halda geniş yayılmışdır. Birinci il yarpaqları, ikinci il çiçək saplağı tək-tək səbətlərdə inkişaf edir. Çiçəkləri yastı dilcikli ya da boruşəkilli olur. Çiçək qrupunun mərkəzində boruşəkilli sarı dişciyi var. Bu bitkidən qədim zamanlardan bəri istifadə olunur. XⅦ əsrdə bir neçə yeni növünü yaratmışlar. Qızçiçəyi əsasən kolun bölünməsi ilə çoxaldılır. Qızçiçəyini başqa bitkilərlə birlikdə əkildikdə daha gözəl görünür. Həmçinin bitkini vegetativ yolla-zoğlardan kəsilən qələmlərlə və yarpaqlarla da çoxaltmaq mümkündür.
Qızçiçəyi (lat. Bellis) - mürəkkəbçiçəklilər fəsiləsinə aid bitki cinsi. Bellis L.-cinsin adı yunancadan "gözəl" kimi tərcümə olunur. Aralıq dənizi sahillərində, Amerikada, Avstraliyada və Yeni Zelandiyada yayılmış qızçiçəyi cinsinin 80 növü məlumdur. Gülçülükdə bir növdən istifadə olunur. Çoxillik qızçiçəyi (B.perennis) çoxillik ot bitkisidir. Azərbaycanda müxtəlif rəngli formaları yabanı halda geniş yayılmışdır. Birinci il yarpaqları, ikinci il çiçək saplağı tək-tək səbətlərdə inkişaf edir. Çiçəkləri yastı dilcikli ya da boruşəkilli olur. Çiçək qrupunun mərkəzində boruşəkilli sarı dişciyi var. Bu bitkidən qədim zamanlardan bəri istifadə olunur. XⅦ əsrdə bir neçə yeni növünü yaratmışlar. Qızçiçəyi əsasən kolun bölünməsi ilə çoxaldılır. Qızçiçəyini başqa bitkilərlə birlikdə əkildikdə daha gözəl görünür. Həmçinin bitkini vegetativ yolla-zoğlardan kəsilən qələmlərlə və yarpaqlarla da çoxaltmaq mümkündür.
Bellis és un gènere de plantes de la família de les asteràcies (Asteraceae).
Aquest gènere té 15 espècies.[1] Cal mencionar:
Bellis és un gènere de plantes de la família de les asteràcies (Asteraceae).
Sedmikráska (Bellis) je malý rod asi 10-15 druhů dvouděložných rostlin z čeledi hvězdnicovité. Je původní v Evropě a Středozemí. Nejznámějším druhem je sedmikráska chudobka (Bellis perennis), která se jako jediná vyskytuje i v ČR. Sedmikráska chudobka má také léčivé účinky, podporuje odkašlávání a působí protizánětlivě, má jak vnitřní tak i zevní použití, výborná je i při kožních chorobách nebo na otoky a vředy.
Druh Bellis annua
Druh Bellis sylvestris
Úbor sedmikrásky chudobky
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Bellis na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu sedmikráska ve Wikimedia Commons
Sedmikráska (Bellis) je malý rod asi 10-15 druhů dvouděložných rostlin z čeledi hvězdnicovité. Je původní v Evropě a Středozemí. Nejznámějším druhem je sedmikráska chudobka (Bellis perennis), která se jako jediná vyskytuje i v ČR. Sedmikráska chudobka má také léčivé účinky, podporuje odkašlávání a působí protizánětlivě, má jak vnitřní tak i zevní použití, výborná je i při kožních chorobách nebo na otoky a vředy.
Tusindfryd (Bellis) er en planteslægt, der kun rummer få, europæiske og nordafrikanske arter. De er kendetegnet ved deres rosetstillede blade og de margueritagtige blomsterkurve. Her nævnes kun den ene art, som er vildtvoksende og dyrket i Danmark.
Arter
Die Gänseblümchen (Bellis) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa zwölf Arten sind hauptsächlich im Mittelmeerraum verbreitet, nur das Gewöhnliche Gänseblümchen (Bellis perennis) kommt auch in Mittel- und Nordeuropa vor und ist in vielen Gebieten der Welt ein Neophyt; es ist zugleich die bekannteste Art dieser Gattung. Vom Gewöhnlichen Gänseblümchen, auch Maßliebchen genannt, gibt es Sorten, die als Zierpflanzen verwendet werden.
Bellis-Arten sind meist ausdauernde, selten einjährige krautige Pflanzen, die Wuchshöhen von 5 bis 20 Zentimeter erreichen. Es werden Rhizome gebildet. Typisch für die Bellis-Arten sind die Rosetten aus gestielten, kleinen, verkehrt-eiförmigen bis löffelförmigen Laubblättern.
Jede Blattrosette bringt eine große Anzahl einzelner, gestielter, einzeln stehender Blütenkörbchen hervor. Die körbchenförmigen Blütenstände aller Arten zeigen Heliotropismus – sie schließen sich bei Nacht und öffnen sich bei Sonnenaufgang. Die Hülle weist einen Durchmesser von meist 4 bis 6 (3 bis 8) Millimeter und eine Höhe von 9 bis 13 Millimeter auf, mit meist zwei (ein bis drei) Reihen von insgesamt 13 bis 14 und mehr Hüllblättern. Die Blütenkörbchen enthalten in (selten ein bis) meist drei bis vier Reihen 35 bis 90 Zungenblüten und 60 bis über 80 Röhrenblüten. Die weiblichen, fertilen Zungenblüten (= Strahlenblüten) sind weiß gefärbt und vor allem auf der Außenseite rosa bis rotviolett überlaufen. Die zwittrigen, fertilen Röhrenblüten (= Scheibenblüten) sind gelb.
Die Achänen besitzen am Rand zwei Rippen und meist keinen Pappus.
Die Gattung Bellis wurde 1753 durch Carl von Linné aufgestellt. Typusart ist Bellis perennis L.. Bellis ist bereits in der Antike als Pflanzenname belegt, nämlich in der Naturalis historia von Plinius für eine Wiesenblume mit weißer, sich rötender Blüte. Meist wird eine Ableitung vom lateinischen bellus vermutet, was schön, hübsch bedeutet.[1][2] Es gibt auch noch andere Deutungen wie Regis daniae filii von Linné 1737 angegeben, was Sohn des Königs von Dänemark bedeutet, aber es ist zum einen unklar, auf wen genau sich der Name beziehen soll und der Gattungsname war schon vorher von Tournefort und Vaillant verwendet worden.[3][4][5][6]
Die Gattung Bellis gehört zu Subtribus Bellidinae aus der Tribus Astereae in der Unterfamilie Asteroideae innerhalb der Familie Asteraceae.
Ihren Verbreitungsschwerpunkt haben die Bellis-Arten im Mittelmeerraum. Das Gewöhnliche Gänseblümchen, das bis nach Nordeuropa zu finden ist, ist die am weitesten nach Norden vorgedrungene Art. Sie wird als Kulturfolger betrachtet, die sich in vorgeschichtlicher Zeit infolge von Waldrodungen weiter ausbreiten konnte. Durch den Menschen hat diese Art in den folgenden Jahrhunderten eine noch weitere Verbreitung gefunden. Heute ist sie unter anderem auch in Nordamerika, auf Madeira und in Neuseeland zu finden. Häufig findet die Verbreitung durch eine Verunreinigung von Grassaaten statt. Diese Ausbreitungsform wird auch als Speirochorie bezeichnet.[7]
Es gibt zusätzlich zu den hier aufgelisteten zwölf Arten noch weitere meist lokal verbreitete, als Arten und Unterarten geführte Sippen mit taxonomisch unsicherem Status:[8]
Einjähriges Gänseblümchen
(Bellis annua)
Massliebchen-Zuchtform: Bellis perennis-Kultivar
Die Gänseblümchen (Bellis) sind eine Pflanzengattung aus der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa zwölf Arten sind hauptsächlich im Mittelmeerraum verbreitet, nur das Gewöhnliche Gänseblümchen (Bellis perennis) kommt auch in Mittel- und Nordeuropa vor und ist in vielen Gebieten der Welt ein Neophyt; es ist zugleich die bekannteste Art dieser Gattung. Vom Gewöhnlichen Gänseblümchen, auch Maßliebchen genannt, gibt es Sorten, die als Zierpflanzen verwendet werden.
Bellis është grup i vogël lulesh në familjen Asteraceae dhe ritet deri në lartës 25 cm mbi tokë.
Bellis është grup e vogël prej 15 llojeve të familjes Asteraceae.
B. annua
B. sylvestris
B. perennis
Bellis (fatimica, tratinčica ili krasuljak) je rod biljaka iz porodice Asteraceae, red Asterales, razred Magnoliopsida. Do sada je opisano 14 priznatih vrsta,[1] koje su raširene po cijeloj Evropi i drugdje po svijetu.
Fatimice su zeljaste biljke, sa listovima koji su skupljeni u rozetu. Dostignu visinu do 15 cm, a na vrhu imaju jednu cvjetnu glavicu, širine 15 do 30 mm. Latice su bijele sa raznim prelivima na rubovima. U sredini glavice su žuti cjevasti cvjetići. Plodovi su jajolike ahenije, duge oko 1,5 mm, jajolikog oblika i bez papusa. Cvjetaju od ranog proljeća do prvih jesenskih mrazeva.[2][3][4][5] Najpoznatija vresta u porodici je Bellis perennis.
Krasuljci najbolje uspijevaju na livadama i travnjacima, uključujući i planinske, sve do 1800 metara nadmorske visine.
Fatimice su većinom ljekovite, ali se sve manje koriste u narodnoj medicini. Pored toga, mladi listovi i cvijetovi su jestivi, a od cvijetova djeca još uvijek prave prve proljetne vijence. Zeleni pupoljci mogu biti zamjena za kapare.
Ilustracija, 1796
Bellis perennis
Bellis perennis
Bellis (fatimica, tratinčica ili krasuljak) je rod biljaka iz porodice Asteraceae, red Asterales, razred Magnoliopsida. Do sada je opisano 14 priznatih vrsta, koje su raširene po cijeloj Evropi i drugdje po svijetu.
Bellis është grup i vogël lulesh në familjen Asteraceae dhe ritet deri në lartës 25 cm mbi tokë.
Makacha (genus Bellis) nisqakunaqa huk qurakunam, ancha utqaylla mayninpas wiñaq.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Makacha
Makacha (genus Bellis) nisqakunaqa huk qurakunam, ancha utqaylla mayninpas wiñaq.
Tekst üüb Öömrang Meiruusen (Bellis) san plaantenslacher uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
Meiruusen (Bellis) san plaantenslacher uun det famile faan a kurewbloosen (Asteraceae).
Marzёbionka - roscёna zelono ò kołowatych lёstkach. Kwiôtci zebrane w wiôldzi koszik, farwë biôłi abò rożewi, z zółtim westrzódkam. Zaprôwiono w ogardze jakno roscёna usnôżno. Roscё téż dzёko. Roscëna leczniczô, wykorzistowanô w medycynie lёdowi jakò leczi procёmgorączkòwi é òglôwo betrowwny.
Parzёna mòżna pic prze lёché zjinaczi materёji, jakò lék szczochonёkowny é przeczёszczający, òbniża cёsk krёwi, procёmdzeje skleeroze. Pò wierzchu ùżёwoni do kąpielé i obłożeniô. W Pòlsce występuje le jeden zort.
stokrotka pòspòlitô (Bellis perennis L.)
Bylina, hemikryptofit. W górach rosce po piętro kosówki. W zorce charakteristiczni dla All. Cynosurion, Ass. Lolio-Cynosuretum. Rosce w zemi bogato w składniczi mineralne i srednio próchniczne. Bylina, hemikryptofit. Rosce na łąkach, pastwiskach, przydrożach. W górach występuje po piętro kosówki. W pòdzale zbiorowisk roscenowich, zôrt charakterystyczny dla All. Cynosurion, Ass. Lolio-Cynosuretum. Lubi zemie bokadne w minerałe i sredniô próchniczne.
Marzёbionka - roscёna zelono ò kołowatych lёstkach. Kwiôtci zebrane w wiôldzi koszik, farwë biôłi abò rożewi, z zółtim westrzódkam. Zaprôwiono w ogardze jakno roscёna usnôżno. Roscё téż dzёko. Roscëna leczniczô, wykorzistowanô w medycynie lёdowi jakò leczi procёmgorączkòwi é òglôwo betrowwny.
Parzёna mòżna pic prze lёché zjinaczi materёji, jakò lék szczochonёkowny é przeczёszczający, òbniża cёsk krёwi, procёmdzeje skleeroze. Pò wierzchu ùżёwoni do kąpielé i obłożeniô. W Pòlsce występuje le jeden zort.
Bellis (/ˈbɛləs/)[4] is a genus of flowering plants in the family Asteraceae.[5][2]
The group is native to Europe, the Mediterranean and northern Africa. One species has been introduced into North America and others into other parts of the world.[6][7] The genus includes the familiar common daisy Bellis perennis.
Bellis species are mostly perennials, and grow from 5–20 cm (2–8 in) tall. They have simple erect stems, and most species have basal leaves. They have radiate flower heads that are produced one per stem.[6]
Annual daisy (Bellis annua)
Southern daisy (Bellis sylvestris)
.jpg)
English daisy (Bellis perennis)
Bellis (/ˈbɛləs/) is a genus of flowering plants in the family Asteraceae.
The group is native to Europe, the Mediterranean and northern Africa. One species has been introduced into North America and others into other parts of the world. The genus includes the familiar common daisy Bellis perennis.
Bellis es un género de plantas herbáceas de la familia de las asteráceas. Contiene 10 especies y un par de subespecies aceptadas de las casi 125 descritas, la más conocida de las cuales es la margarita común o europea, Bellis perennis.[1][2]
Se caracterizan por formar rosetas basales de hojas ovales o espatuladas sobre rizomas rastreros; de ellos brotan uno o más tallos florales, en los cuales se produce una inflorescencia terminal, a menudo de forma discoidal. Suelen ser heliotrópicas, cerrándose la flor a la caída de la noche y volviendo a abrirse por la mañana.
Son oriundas del centro y oeste de Europa, donde se dan de forma silvestre. La más extendida es B. perennis, que alcanza la península escandinava, y ha colonizado Norteamérica siguiendo a los migrantes europeos.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum, vol. 2, p. 887 en 1753[1].[3]
Para las flores tan comunes como éste, la etimología del nombre es siempre un problema, ya que hay que remontarse mucho en el tiempo. Algunos dicen que el nombre deriva de Bellide, una de las hijas bárbaras y crueles (llamadas Danaides) de Danaus, rey de Argos, mientras que otros lo derivan del latín bellumes que (= guerra) en referencia a su supuesta capacidad de sanar las heridas. Lo más probable, según los filólogos modernos, su nombre derive del latín bellus (= hermoso) con referencia a la delicada frescura de esta flor.[4]
Bellis es un género de plantas herbáceas de la familia de las asteráceas. Contiene 10 especies y un par de subespecies aceptadas de las casi 125 descritas, la más conocida de las cuales es la margarita común o europea, Bellis perennis.
Bellis Asteraceae familiako landare generoa da, erdialdeko eta mendebaldeko Europan jatorria duena. Generoko kiderik ezagunena basabitxilorea da.
Lorea kamamilarenaren antzekoa duen belar landarea da, apaingarritzat lantzen dena; herri hizkeran, kamamila eta antzeko lorea duten belar landare guztiak.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Bellis Asteraceae familiako landare generoa da, erdialdeko eta mendebaldeko Europan jatorria duena. Generoko kiderik ezagunena basabitxilorea da.
Lorea kamamilarenaren antzekoa duen belar landarea da, apaingarritzat lantzen dena; herri hizkeran, kamamila eta antzeko lorea duten belar landare guztiak.
Kaunokaiset (Bellis) on suku asterikasvien (Asteraceae) heimossa.[2]
Kaunokaisiin kuuluu 10 lajia:
kesäkaunokainen Bellis annua
isokaunokainen Bellis sylvestris
Kaunokaiset (Bellis) on suku asterikasvien (Asteraceae) heimossa.
Bellis est un genre de plantes herbacées de la famille des Asteraceae. Il inclut notamment la pâquerette, l'une des plantes les plus ubiquistes sur le plan mondial.
Bellis est un genre de plantes herbacées de la famille des Asteraceae. Il inclut notamment la pâquerette, l'une des plantes les plus ubiquistes sur le plan mondial.
Tratinčica (krasuljak, lat. Bellis), rod bilja porodice Asteraceae, red Asterales, razred Magnoliopsida, koljeno Magnoliophyta. Ovaj rod obuhvaća 14 vrsta,[1] a raširen je po cijeloj Europi i drugdje po svijetu.
To je zeljasta biljka s listovima skupljenim u rozetu. Narastu do 15 cm visine a na vrhu imaju jednu cvjetnu glavicu, širine 15 do 30 mm. latice su bijele a žuti cjevasti cvjetići su u sredini. Plod je jajolika roška, duga oko 1,5 mm, jajolikog oblika i bez papusa. Cvjeta od ranog proljeća do prvih jesenskih mrazova.
Tratinčice vole livade i travnjake, a rastu sve do 1800 m nadmorske visine.
Tratinčica je ljekovita biljka, ali se u prošlosti daleko više koristila kao lijek. Mladi listovi i cvjetovi su jestivi. Zeleni pupoljci mogu se koristiti kao zamjena za kapare.
Nesvrstani
Bellis perennis
Bellis annua
Bellis sylvestris
Tratinčica (krasuljak, lat. Bellis), rod bilja porodice Asteraceae, red Asterales, razred Magnoliopsida, koljeno Magnoliophyta. Ovaj rod obuhvaća 14 vrsta, a raširen je po cijeloj Europi i drugdje po svijetu.
La Pratolina (nome scientifico Bellis L. 1753) è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dalla tipica infiorescenza simile ad una margheritina.
Per i fiori così comuni come questo, l'etimologia del nome è sempre un problema in quanto si deve risalire parecchio indietro nel tempo. Alcuni dicono che il nome derivi da Bellide, una delle barbare e crudeli figlie (chiamate Danaidi) di Dànao, re di Argo; altri lo fanno derivare dal latino bellum (= guerra) in riferimento alle sue presunte capacità di guarire le ferite. Più facilmente, secondo i filologi moderni, il suo nome deriva dall'aggettivo (sempre latino) bellus (= bello, grazioso) con riferimento alla delicata freschezza di questo fiorellino[1].
Il nome scientifico di questo genere attualmente accettato (Bellis) è stato proposto da Carl von Linné (1707 – 1778) biologo e scrittore svedese, considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione ”Species Plantarum” del 1753[2].
La specie tipo per il genere è Bellis perennis L. 1753.
I dati morfologici si riferiscono soprattutto alle specie europee e in particolare a quelle spontanee italiane.
L'altezza di queste piante difficilmente supera i 30 cm. Sono piante acauli, senza un fusto vero e proprio: il peduncolo fiorale nasce direttamente dalla rosetta basale. La forma biologica prevalente è emicriptofita rosulata (H ros), ossia sono piante erbacee (quasi cespitose) perenni con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve con delle foglie disposte a formare una rosetta basale. Altre forme biologiche sono T scap (terofita scaposa per la Bellis annua L.) e P nivale (fanerofita nivale – Bellis pusilla (N. Terr.) Pign.).
Le radici sono secondarie da fittone o rizoma.
Normalmente è presente solamente una rosetta basale con foglie spatolate allungate e ristrette verso il picciolo (alato) mentre la parte più larga è verso l'apice della foglia. Raramente si possono avere alcune foglie alla base dello scapo. La lamina delle foglie è semplice, lievemente dentata (o crenulata) all'apice e percorsa da un nervo centrale.
L'infiorescenza è uniflora, composta da un unico capolino. La struttura dei capolini è quella tipica delle Asteraceae: il peduncolo sorregge un involucro cilindrico composto da diverse squame (una quindicina) che fanno da protezione al ricettacolo emisferico/conico sul quale s'inseriscono due tipi di fiori: i fiori esterni ligulati, e i fiori centrali tubulosi. In particolare quelli periferici sono femminili e fertili (da 35 a 90), sono disposti su 3 - 4 circonferenze (o raggi o serie) ed hanno una corolla ligulata con la ligula molto allargata; quelli interni. Quelli tubulosi (da 60 a 80) sono ermafroditi. Le squame sono delle brattee erbacee (verdi) ineguali disposte su una o due serie a forma più o meno lanceolata e arrotondate o appuntite all'apice e ricoperte da una sottile e irregolare peluria. Dimensione dell'involucro: larghezza 9 – 13 mm; lunghezza 4 – 6 mm.
I fiori sono zigomorfi (quelli periferici ligulati) e attinomorfi(quelli centrali tubolosi). Entrambi sono tetra-ciclici (formati cioè da 4 verticilli: calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (calice e corolla formati da 5 elementi)[3].
Il frutto è un achenio compresso e indeiscente con un pappo ridotto (o anche assente).
La distribuzione delle specie di questo genere è soprattutto nella regione europea e circum-mediterranea. Gli habitat tipici sono i prati e gli incolti.
Delle 5 specie spontanee della nostra flora solo 2 vivono sull'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla diffusione delle specie alpine[6].
Le specie del genere Bellis sono particolarmente favorite nei prati a pascolo o a sfalcio. Grazie alla loro minima altezza e soprattutto alla defilata rosetta basale di queste piante, sfuggono al taglio rispetto ad altre specie più alte. Un altro fattore a favore è la precoce fioritura, prima del primo taglio. Anche la propagazione clonale favorisce la crescita delle piante in questi habitat. Queste caratteristiche fenologiche sono importanti per adattare in modo positivo le piante al ritmo delle variazioni dell'altezza della cotica erbosa[7].
La famiglia di appartenenza del genere Bellis (Asteraceae o Compositae, nomen conservandum) è la più numerosa del mondo vegetale, comprende oltre 23000 specie distribuite su 1535 generi[8] (22750 specie e 1530 generi secondo altre fonti[9]). Questo genere comprende 10-20 specie,
Il numero cromosomico di base per il genere è: 2n = 18[10].
Omar Fiz et al. (2002)[11] hanno dimostrato che il genere Bellis è strettamente collegato al genere Bellium L. e formano un gruppo monofiletico. Propongono inoltre di includere Bellis, Bellium e il genere Bellidastrum nella sottotribù delle Bellidinae insieme ad un clade sister (clade parallelo) formato dalle specie eurasiatiche Galatella coriacea Novopokr. e Crinitaria linosyris (L.) Less. ; mentre non risulta nessun stretto collegamento con il genere Rhynchospermum.
All'interno del gruppo Bellis sono stati individuati due clade annidati (vedi cladogramma a lato - semplificato) e un gruppo basale:
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l'elenco che segue utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra)[12].
La seguente lista è stata compilata in base alle specie europee riconosciute come valide dalla Checklist dei Royal Botanic Garden Edinburgh[13] (Flora europea); i nominativi contrassegnati con [CIVF] sono presenti nella ”An annotated checklist of the Italian Vascular Flora” di AA.VV.[14] ma non presenti nella “ Flora Europaea”.
(i nomi comuni in italiano sono evidenziati in grassetto accanto al nome scientifico):
Le specie sopraelencate hanno avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:
La morfologia (forma del capolino, colore dei vari fiori, portamento) di queste piante è molto comune con specie di altri generi. Qui di seguito ne indichiamo alcune.
Infine citiamo il genere Leucanthemum (le “classiche” margherite dei campi) le cui specie si differenziano sia per la maggiore altezza, ma anche per la presenza di foglie lungo il fusto e infine per l'involucro formato da squame su più serie disposte in modo embricato.
In queste piante sono presenti alcuni composti chimici tra i quali: tannino, resina vegetale, oli essenziali e saponina[15]. Altre proprietà medicamentose di alcune specie (secondo la medicina popolare)[15]:
Le specie del genere Bellis possono essere considerate piante infestanti a causa del loro sviluppo tappezzante (vedi la propagazione clonale nel paragrafo “Riproduzione”), ma sono anche usate come piante ornamentali grazie all'aspetto delicato dei loro fiori (di alcune specie sono stati prodotti diversi cultivars). Queste piante crescono bene in un terreno “sciolto”, piuttosto arenoso, e concimato; vanno messe in zone soleggiate.
È pianta visitata dalle api.
La Pratolina (nome scientifico Bellis L. 1753) è un genere di piante spermatofite dicotiledoni appartenenti alla famiglia delle Asteraceae, dall'aspetto di piccole erbacee annuali o perenni dalla tipica infiorescenza simile ad una margheritina.
Bellis (gen. bellidis) est regione plantarum regni plantarum florentium ordine Asteralium familiae Asteracearum. Id genus duodecim fere species habet et Rhizomata format. Species lātissimē nōta est Bellis perennis.
Nomen Genus Bellidis a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum[1].
Situs scientifici: • Tela Botanica • GRIN • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Plantes d'Afrique • Flora of China • Flora of North America • USDA Plants Database 
Haec stipula ad biologiam spectat. Amplifica, si potes! Bellis (gen. bellidis) est regione plantarum regni plantarum florentium ordine Asteralium familiae Asteracearum. Id genus duodecim fere species habet et Rhizomata format. Species lātissimē nōta est Bellis perennis.
Nomen Genus Bellidis a Carolo Linnaeo anno 1753 statutum.
Kitos reikšmės – Saulutė (reikšmės).
Saulutė (lot. Bellis) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Lotyniškai bellis – gražus. Vienmetės arba daugiametės žolės su lapų skrotele prie stiebo pamato. Lapai kastuviški arba atvirkščiai kiaušiniški. Graižai pavieniai.
Gentyje apie 15 rūšių, paplitusių Europoje, Mažojoje Azijoje, Sirijoje, Šiaurės Amerikoje.
Lietuvoje kaip dekoratyvinis augalas darželiuose, kapinėse auginama daugiametė saulutė (lot. Bellis perennis).
.jpg)
.jpg)
Saulutė (lot. Bellis) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis. Lotyniškai bellis – gražus. Vienmetės arba daugiametės žolės su lapų skrotele prie stiebo pamato. Lapai kastuviški arba atvirkščiai kiaušiniški. Graižai pavieniai.
Gentyje apie 15 rūšių, paplitusių Europoje, Mažojoje Azijoje, Sirijoje, Šiaurės Amerikoje.
Lietuvoje kaip dekoratyvinis augalas darželiuose, kapinėse auginama daugiametė saulutė (lot. Bellis perennis).
Bellis is een klein geslacht uit de composietenfamilie (Asteraceae). In Nederland komt alleen het madeliefje (Bellis perennis) voor. Het geslacht kent verder de volgende soorten en ondersoorten (subsp.):
Hasło w Wikisłowniku Stokrotka (Bellis) – liczący 15 gatunków rodzaj z rodziny astrowatych[2]. Pochodzą z Europy, Afryki Północnej i Turcji[2]. We florze Polski występuje tylko jeden gatunek. Gatunkiem typowym jest Bellis perennis L.[3].
Stokrotki są roślinami zielnymi o owalnych lub łopatkowatych liściach. Kwiaty zebrane w duże koszyczki. Występują w nich dwa rodzaje kwiatów: na brzegach koszyczka białe lub różowe kwiaty języczkowe, w środku drobne, żółte kwiaty rurkowe.
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[4], z późniejszymi uzupełnieniami[5]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Bellis należy do plemienia Astereae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), plemię Bellideae Cass. ex D. Don in Sweet, podplemię Bellidinae Willk. in Willk. & Lange, rodzaj stokrotka (Bellis L.)[6].
Jeden gatunek (stokrotka pospolita) jest powszechnie uprawiany jako roślina ozdobna w ogrodach. Uprawiane są zazwyczaj odmiany ozdobne o pełnych, lub półpełnych kwiatach i większych koszyczkach od typowej, dziko rosnącej formy.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych 3 gatunki stokrotki mają status gatunków najmniejszej troski a jeden jest uznany za bliski zagrożenia[9].
Gatunek Status zagrożenia Tendencja populacji Bellis bernardii
stabilna Bellis caerulescens stabilna Bellis hyrcanica stabilna Bellis prostrata[a][10] 
nieznana
Stokrotka (Bellis) – liczący 15 gatunków rodzaj z rodziny astrowatych. Pochodzą z Europy, Afryki Północnej i Turcji. We florze Polski występuje tylko jeden gatunek. Gatunkiem typowym jest Bellis perennis L..
Bellis é um género botânico com 15 espécies, da família das Asteraceae, a que pertencem muitas das plantas designadas por margarida.[1]
Nota: "ssp." denota subespécies dentro da espécie.
Estas espécies são muito apreciadas pela sua inflorescência e não pela sua flor, já que aquilo que é designado por flor é, na realidade uma inflorescência composta por um disco (pequenas flores ou flósculos dispostos em capítulo) rodeado de flores estéreis que são vulgarmente designadas por pétalas (não o sendo, na realidade, se quisermos ser precisos em termos científicos).
Bellis é um género botânico com 15 espécies, da família das Asteraceae, a que pertencem muitas das plantas designadas por margarida.
Tusenskönor (Bellis)[1] är ett släkte med 15 fleråriga arter i växtfamiljen korgblommiga växter. Tusenskönorna är vildväxande i Europa, Nordafrika, Mindre Asien och Nordamerika. I Sverige finns endast arten tusensköna (B. perennis). Strålblommorna är vita till rosa och diskblommorna är gula. Vissa arter har andra blomfärger, exempelvis blå. Det finns bara en blomkorg på varje stjälk. Blomkorgarna är endast öppna under dagen.
Det vetenskapliga släktnamnet Bellis kommer från latinets bellus som betyder "söt" eller "vacker".
Kladogram enligt Catalogue of Life[2]:
Tusenskönor
.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör Bellis.
Wikispecies har information om Bellis.
Denna artikel om korgblommiga växter saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Tusenskönor (Bellis) är ett släkte med 15 fleråriga arter i växtfamiljen korgblommiga växter. Tusenskönorna är vildväxande i Europa, Nordafrika, Mindre Asien och Nordamerika. I Sverige finns endast arten tusensköna (B. perennis). Strålblommorna är vita till rosa och diskblommorna är gula. Vissa arter har andra blomfärger, exempelvis blå. Det finns bara en blomkorg på varje stjälk. Blomkorgarna är endast öppna under dagen.
Det vetenskapliga släktnamnet Bellis kommer från latinets bellus som betyder "söt" eller "vacker".
Çayır papatyası (Bellis), papatyagiller (Asteraceae) familyasından 15 tür içeren küçük bir cinstir. Avrupa ve Akdeniz bölgesi ve Kuzey Afrika'nın yerlisidir.
Çayır papatyaları 5 ila 20 cm kadar büyüyebilen çoğu kez çok yıllık bitkilerdir. Türlerin büyük bir kısmının bazal yaprakları ve basit dik gövdesi vardır. Her birinin gövdeden çıkan ışınsal çiçek başları bulunur.
Çiçek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Çayır papatyası (Bellis), papatyagiller (Asteraceae) familyasından 15 tür içeren küçük bir cinstir. Avrupa ve Akdeniz bölgesi ve Kuzey Afrika'nın yerlisidir.
Це незавершена стаття про Айстрові.Bellis là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[1]
Chi Bellis gồm các loài:
Bellis là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).
Bellis L., 1753
Виды
Маргари́тка (лат. Béllis) — род многолетних растений из семейства Астровые.
Естественный ареал рода — Европа, страны Средиземноморья. Насчитывается 14 видов[2].
Представители рода — мелкие травянистые растения, имеющие короткое корневище и лопатчатые, тупые, городчатые прикорневые листья; наземный стебель безлистный, развивающий одну головку.
Листки покрывала продолговатые, тупые, черноватые, собранные в два ряда. На голом, коническом цветоложе развиваются краевые женские язычковые цветки, белые или розовые, и срединные трубчатые, обоеполые, жёлтые; семянка сплюснутая, без хохолка.
Многочисленные садовые разновидности маргариток принадлежат большей частью к виду Маргаритка многолетняя (Bellis perennis), которую культивируют обычно как двулетнее растение.
Сорта разделяют на две группы:
Маргаритки выращивают в садах на любой хорошей почве. Крупноцветные сорта маргариток обыкновенно не переносят сильных морозов, поэтому на зиму их следует укрывать. Старые экземпляры начинают вырождаться и цвести простыми цветками, а потому их следует выкапывать и разделять на несколько частей; лучше всего эту операцию проводить летом, после цветения.
По информации базы данных The Plant List, род включает 14 видов[3]:
Маргари́тка (лат. Béllis) — род многолетних растений из семейства Астровые.
Естественный ареал рода — Европа, страны Средиземноморья. Насчитывается 14 видов.
雛菊屬（学名：Bellis）属於菊科，包含15个物种，原产於欧洲、地中海地区和北非。一个物种被引种至北美洲，其他的一些物种被引入世界的其他地区。[1]
雛菊屬植物多为多年生植物，株高5－20厘米，茎结构简单，直立，大部分物种有基生叶，每茎上有一花，花头辐射状。
在莎士比亚的《哈姆雷特》中，女主人公奥菲莉娅（Ophelia）曾提及雏菊，寓意清白。
Bellis annua
Bellis sylvestris
雛菊
Bellis perennis
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
.jpg)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
