La chilca blanca, pisímop, Baccharis spicata (Lam.) Baill. ye un parrotal común de Suramérica templada, endémicu del sur de Brasil, Paraguái, Uruguái y NEA arxentín.
Ye una planta perenne que forma matos cespitoses d'hasta 2 m d'altor, con floriamientu bien abondosu ente fines de branu y principiu de seronda.
Les sos flores tienen un aceite esencial usáu como productu natural y bioactivo. Usar en fervinchos y na formulación de melecines fitoterápicos, y en preparar bébores alcohóliques y analcohólicas poles sos propiedaes amargoses.[1]
Soler llamar 'carqueja', el mesmu nome del so pariente: la típica carqueja, Baccharis trimera; fechu vulgar d'usar el mesmu nome común a especies botánicamente distintes, que magar son del mesmu xéneru, tienen composición química distinta y polo tanto otres propiedaes farmacolóxiques. Claramente reparar l'ausencia del componente principal d'ésta última: carquejol.
Anque delles especies tienen carauterístiques morfolóxiques distintes, presentaes picaes usar en sustitución de la verdadera carqueja, B. trimera.
Alcuéntrase espatulenol (19 %), beta cariofileno (7,7 %), limoneno (7,4 %), beta pineno (6,5 %) y óxidu de cariofileno (14,5 %).[2]
Baccharis spicata describióse por (Lam.) Baill. y espublizóse en Botanische Jahrbücher für Systematik, Pflanzengeschichte und Pflanzengeographie 28: 590. 1901.[1]
Baccharis: nome xenéricu que provién del griegu Bakkaris dáu n'honor de Baco, dios del vinu, pa una planta con un raigañu fragante y recicláu por Linnaeus.[2]
spicata: epítetu llatín que significa "con espigues".[3]
La chilca blanca, pisímop, Baccharis spicata (Lam.) Baill. ye un parrotal común de Suramérica templada, endémicu del sur de Brasil, Paraguái, Uruguái y NEA arxentín.