Syncarida is a superorder of crustaceans, comprising the two extant orders Anaspidacea and Bathynellacea,[1][2] and the extinct order Palaeocaridacea.[3]
Fifty-nine living genera are known, in six families:[4]
Media related to Syncarida at Wikimedia CommonsSyncarida is a superorder of crustaceans, comprising the two extant orders Anaspidacea and Bathynellacea, and the extinct order Palaeocaridacea.
Los sincáridos (Syncarida) son un superorden de crustáceos de la clase Malacostraca, que comprende a dos órdenes Anaspidacea y Bathynellacea.[1][2] Se conocen a 59 géneros distribuidos en 6 familias:[3]
Los sincáridos (Syncarida) son un superorden de crustáceos de la clase Malacostraca, que comprende a dos órdenes Anaspidacea y Bathynellacea. Se conocen a 59 géneros distribuidos en 6 familias:
Anaspidacea Calman, 1904 Anaspididae Thomson, 1893 Koonungidae Sayce, 1908 Psammaspididae Schminke, 1974 Stygocarididae Noodt, 1963 Bathynellacea Chappuis, 1915 Bathynellidae Grobben, 1904 Parabathynellidae Noodt, 1965Syncarida on kuoriäyriäisten luokkaan sisältyvä ylälahko. Siihen kuuluu kaksi lahkoa, Anaspidacea ja Bathynellacea, ja näissä kuusi heimoa ja kuutisenkymmentä sukua.
Syncarida-lahkoja pidetään alkeellisimpana Eumalacostraca-ryhmän äyriäisistä. Niiden ruumis on yleensä tasapaksun jaokkeinen, selkäkilpeä niillä ei ole. Ne ovat tyypillisesti makean veden eläimiä. Monet lajit elävät maanalaisissa vesissä tai vedenpohjan maaperän sisällä.
Syncarida on kuoriäyriäisten luokkaan sisältyvä ylälahko. Siihen kuuluu kaksi lahkoa, Anaspidacea ja Bathynellacea, ja näissä kuusi heimoa ja kuutisenkymmentä sukua.
Syncarida-lahkoja pidetään alkeellisimpana Eumalacostraca-ryhmän äyriäisistä. Niiden ruumis on yleensä tasapaksun jaokkeinen, selkäkilpeä niillä ei ole. Ne ovat tyypillisesti makean veden eläimiä. Monet lajit elävät maanalaisissa vesissä tai vedenpohjan maaperän sisällä.
Les Syncarida sont un super-ordre de crustacés malacostracés[1]. Il a été créé par Alpheus Spring Packard (1839-1905) en 1885.
Il regroupe deux ordres de crustacés conservant de nombreux caractères archaïques comme la séparation des métamères thoracique. On peut noter l'absence de carapace chitineuse.
Selon World Register of Marine Species (25 décembre 2017)[1] :
Les Syncarida sont un super-ordre de crustacés malacostracés. Il a été créé par Alpheus Spring Packard (1839-1905) en 1885.
Il regroupe deux ordres de crustacés conservant de nombreux caractères archaïques comme la séparation des métamères thoracique. On peut noter l'absence de carapace chitineuse.
Syncarida è un superordine di crostacei, che comprende i due ordini Anaspidacea e Bathynellacea.[1]
Sono conosciuti in tutto 59 generi, divisi in sei famiglie.
Syncarida è un superordine di crostacei, che comprende i due ordini Anaspidacea e Bathynellacea.
De Syncarida zijn een superorde van kreeftachtigen die behoren tot de klasse Malacostraca.
Syncarida verschillen van de andere Malacostraca door het ontbreken van een carapax. De eerste thoracomeer (segment van het borststuk) is al dan niet vergroeid met de kop. Bij de orde Anaspidacea zijn er 7 vrije thoracale segmenten en bij de orde Bathynellacea zijn er 8.
Antenne 1 bezit een drieledig steeltje en twee flagella. De tweede antenne draagt twee, soms gereduceerde, flagella. De mandibel bezit meestal geen lacinia mobilis.
Er is geen marsupium (broedbuidel), de pereopoden zijn voorzien van gezwollen exopodieten en het zesde pleoniet (segment van het achterlijf) is vaak vergroeid met het telson, en vormt dan een pleotelson.
Syncarida zijn voornamelijke kleine interstitiële kreeftachtigen: ze leven in de ruimten tussen de zandkorrels. Ze komen voor bergriviertjes en kleine poeltjes, in de holen van zoetwaterkreeftjes en tussen veenmos. De vertegenwoordigers van de familie Stygocardididae zijn blinde stygobionten.[2]
Fossiele Syncarida zijn gevonden in zeewaterafzettingen uit het Carboon en het Perm. De superorde Syncarida wordt onderverdeeld in twee recente orden (Anaspidacea en Bathynellacea), en één fossiele:[3][4][5]
De Syncarida zijn een superorde van kreeftachtigen die behoren tot de klasse Malacostraca.
Syncarida er en usikker plassert overorden innenfor den store underklassen Eumalacostraca av ferskvanns-krepsdyr, som igjen er en av i alt tre underklasser innenfor klassen av storkreps. Til gruppen Syncarida hører noen nålevende og utdødde grupper av større krepsdyr, herunder såkalte «fjellreker» (mountain shrimps). Ordenen Palaeocaridacea (Brooks, 1979) er utdødd og ikke en taksonomisk sikker gruppe. Ordenen Anaspidacea (Calman, 1904) («fjellreker») har ingen anerkjente undergrupper eller arter (2013), men i tidligere studier systematiserer man også familier inn i denne ordenen (1998).
Det kan være inntil 59 slekter i gruppen[1], men disse er i nyere taksonomi (2013) ikke anerkjent med mer enn 2 slekter.
Taksonomien til storkreps er komplisert og flere av gruppen er utdødd. Det er generelt omstridt å fin-inndele organismer taksonomisk. En moderne oppdatering av systematikken etter 2013-revisjonene følger her av WoRMS-databasen.[2]. Utdødde grupper er markert med †.
Syncarida er en usikker plassert overorden innenfor den store underklassen Eumalacostraca av ferskvanns-krepsdyr, som igjen er en av i alt tre underklasser innenfor klassen av storkreps. Til gruppen Syncarida hører noen nålevende og utdødde grupper av større krepsdyr, herunder såkalte «fjellreker» (mountain shrimps). Ordenen Palaeocaridacea (Brooks, 1979) er utdødd og ikke en taksonomisk sikker gruppe. Ordenen Anaspidacea (Calman, 1904) («fjellreker») har ingen anerkjente undergrupper eller arter (2013), men i tidligere studier systematiserer man også familier inn i denne ordenen (1998).
Det kan være inntil 59 slekter i gruppen, men disse er i nyere taksonomi (2013) ikke anerkjent med mer enn 2 slekter.
Multimedia w Wikimedia Commons Zbornoraki[1] (Syncarida) – nadrząd skorupiaków z gromady pancerzowców i podgromady Eumalacostraca.
Drobne skorupiaki[2], obejmujące najmniejsze pancerzowce. Osiągają od 0,5 do 5 cm długości[1], jednak większość znacznie poniżej 1 cm[2]. Budowa dość homonomiczna, tagmatyzacja zatarta. Głowa szeroko osadzona na tułowiu[1]. Pierwszy człon tułowia scalony może być z głową w głowotułów[2]. Karapaksu brak[2][1]. Odwłok słabo odgraniczony od tułowia[1], zbudowany podobnie do niego. Szczękonóża nie występują lub obecna ich jest jedna para[2]. Występują gruczoły szczękowe i długie czułki[1]. Pierwsza para czułków ma trójczłonowy trzonek i dwuczłonowy biczyk, natomiast druga para dwa wieloczłonowe lub zredukowane biczyki[3]. Oczy złożone, jeśli występują, siedzące lub słupkowe[1]. Żuwaczki zwykle pozbawione żuwek (lacinia mobilis)[3]. Odnóża tułowiowe i odwłokowe dwugałęziste, jednak gałąź wewnętrzna tych drugich szczątkowa[1]. Ósma para odnóży tułowiowych może być zmodyfikowana w narządy kopulacyjne[3]. Odnóża odwłokowe zwykle zredukowane[2]. Na końcu odwłoka długie uropody i czasem widełki na telsonie[1]. Telson może być scalony z szóstym pleonitem[3].
Zbornoraki to denne skorupiaki słodkich wód powierzchniowych i podziemnych[2], o silnie ograniczonych zasięgach[1]. Przechodzą rozwój prosty[2].
Grupa reliktowa[1], reprezentowana przez formy prymitywne lub neoteniczne[2][1].
Formy współczesne obejmują 262 gatunki[4], zgrupowane w dwóch rzędach[4][5][2]:
Ponadto wyróżnia się wymarły rząd Palaeocaridacea[6].
Zbornoraki (Syncarida) – nadrząd skorupiaków z gromady pancerzowców i podgromady Eumalacostraca.
Drobne skorupiaki, obejmujące najmniejsze pancerzowce. Osiągają od 0,5 do 5 cm długości, jednak większość znacznie poniżej 1 cm. Budowa dość homonomiczna, tagmatyzacja zatarta. Głowa szeroko osadzona na tułowiu. Pierwszy człon tułowia scalony może być z głową w głowotułów. Karapaksu brak. Odwłok słabo odgraniczony od tułowia, zbudowany podobnie do niego. Szczękonóża nie występują lub obecna ich jest jedna para. Występują gruczoły szczękowe i długie czułki. Pierwsza para czułków ma trójczłonowy trzonek i dwuczłonowy biczyk, natomiast druga para dwa wieloczłonowe lub zredukowane biczyki. Oczy złożone, jeśli występują, siedzące lub słupkowe. Żuwaczki zwykle pozbawione żuwek (lacinia mobilis). Odnóża tułowiowe i odwłokowe dwugałęziste, jednak gałąź wewnętrzna tych drugich szczątkowa. Ósma para odnóży tułowiowych może być zmodyfikowana w narządy kopulacyjne. Odnóża odwłokowe zwykle zredukowane. Na końcu odwłoka długie uropody i czasem widełki na telsonie. Telson może być scalony z szóstym pleonitem.
Zbornoraki to denne skorupiaki słodkich wód powierzchniowych i podziemnych, o silnie ograniczonych zasięgach. Przechodzą rozwój prosty.
Grupa reliktowa, reprezentowana przez formy prymitywne lub neoteniczne.
Formy współczesne obejmują 262 gatunki, zgrupowane w dwóch rzędach:
Anaspidacea Calman, 1904 Bathynellacea Chappuis, 1915Ponadto wyróżnia się wymarły rząd Palaeocaridacea.
Syncarida é uma superordem de crustáceos da classe Malacostraca, constituída maioritariamente por pequenos crustáceos intersticiais que vivem nos espaços entre os grãos de areia. Inclui espécies marinhas, dulçaquícolas e terrestres agrupadas em três ordens (uma das quais extinta).[2][3][4]
A superordem Syncarida compreende as ordens Anaspidacea e Bathynellacea,[5][6] para além da ordem extinta Palaeocaridacea. São reconhecidos 59 géneros, distribuídos por 6 famílias[7]:
Syncarida fósseis são encontrados em depósitos marinhos do Carbonífero e do Permiano.
Os Syncarida diferem dos outros taxa da classe Malacostraca pela ausência de uma carapaça. O primeiro segmento do tórax pode ser fundido com a cabeça. Em consequência, os membros da ordem Anaspidacea têm 7 e os da ordem Bathynellacea 8 segmentos torácicos livres.
A primeira antena (antennula) possui um três segmentos e dois flagelos (flagellum). A segunda antena apresenta dois flagelos, por vezes reduzidos a estruturas vestigiais. A mandíbula geralmente na apresenta partes móveis (lacinia mobilis).
As espécies incluídas não apresentam bolsa para incubação (marsupium), os pereópodes são equipados com protuberâncias e o sexto pleon (segmento abdómen) é muitas vezes fundido com o télson, formando um pleotélson.
A maioria dos Syncarida são pequenos crustáceos intersticiais que habitam os espaços entre os grãos de areia de locais saturados em água. Eles vivem maioritariamente em rios de montanha e pequenas lagoas rochosas, acolhendo-se em tocas de caranguejos de água doce e em turfeiras. Os representantes da família Stygocardididae são espécies cavernícolas cegas (troglóbios ou estigobiontes).[8]
|acessodata= (ajuda) Syncarida é uma superordem de crustáceos da classe Malacostraca, constituída maioritariamente por pequenos crustáceos intersticiais que vivem nos espaços entre os grãos de areia. Inclui espécies marinhas, dulçaquícolas e terrestres agrupadas em três ordens (uma das quais extinta).
Syncarida är en liten grupp bland storkräftorna (Malacostraca). De är ålderdomliga och primitivt byggda kräftdjur, som säkert spelat en större roll under tidigare geologiska perioder. De var kända som fossil innan levande arter upptäcktes.[1][2][3][4]
Syncariderna kännetecknas bl.a. av att ryggsköld (carapax) saknas.
Inom underklassen Eumalacostraca är Syncarida systergrupp till Eucarida (med lysräkor och tiofotade kräftdjur) och Peracarida (med märlkräftor, gråsuggor, pungräkor m.fl.). Syncarida innehåller två nu levande ordningar, Anaspidacea och Bathynellacea. Dessutom finns fossila grupper. Syncarida innehåller 59 släkten i 6 familjer.
Anaspidacea är långsmala, någon cm långa, ytligt sett något räkliknande djur, som endast förekommer i sötvatten på södra halvklotet. De flesta finns i Tasmanien (flera släkten), ett fåtal arter dock även i Australien, Sydamerika och Nya Zeeland. Den största arten, Paranaspides lacustris, blir 5 cm. De lever på botten i vegetationsbältet i sjöar, men även i grottor och andra underjordiska vatten. De livnär sig dels som filtrerare, dels genom att plocka upp näringspartiklar med benen. Flera arter har drabbats av sänkningar och föroreningar av sjöar och är rödlistade.[5] Gruppen är väl känd som fossil från andra delar av världen, inkl. Europa, så den nuvarande förekomsten får anses som reliktartad. Den första nu levande arten upptäcktes i en vattensamling på 1200 m höjd på Mount Wellington, Tasmanien, 1892. Anaspidacea kallas på engelska "mountain shrimps". Gruppen har 11 släkten i 4 familjer.
Bathynellacea är mycket små kräftdjur som lever i lucksystemet i sand- och grusbottnar. Så gott som alla lever i sötvatten, någon enstaka i bräckvatten. En art lever i varma källor i Afrika. De är omkring 2 mm långa (upp till 3,4 mm), blinda, långsmala, masklika med korta ben. Den första upptäcktes i en brunn i Prag 1882. När man förstått djurens levnadssätt har man hittat åtskilliga arter på alla kontinenter utom Antarktis. De finns i Syd- och Mellaneuropa, men uppges saknas i områden som varit täckta av senaste inlandsisen.[6] Bathynellacea kallas på tyska "Brunnenkrebs". Gruppen innehåller 2 familjer.
Syncarida är en liten grupp bland storkräftorna (Malacostraca). De är ålderdomliga och primitivt byggda kräftdjur, som säkert spelat en större roll under tidigare geologiska perioder. De var kända som fossil innan levande arter upptäcktes.
Syncariderna kännetecknas bl.a. av att ryggsköld (carapax) saknas.
Syncarida Packard, 1885
Синкариды (Syncarida) — надотряд высших раков. Включает два отряда: анаспидацеи (Anaspidacea) и батинеллиевые (Bathynellacea). Известно 95 видов, классифицируемых в 6 семейств:
Синкариды (Syncarida) — надотряд высших раков. Включает два отряда: анаспидацеи (Anaspidacea) и батинеллиевые (Bathynellacea). Известно 95 видов, классифицируемых в 6 семейств:
Анаспидацеи (Anaspidacea) Calman, 1904 Anaspididae Thomson, 1893 Koonungidae Sayce, 1908 Psammaspididae Schminke, 1974 Stygocarididae Noodt, 1963 Батинеллиевые (Bathynellacea) Chappuis, 1915 Bathynellidae Grobben, 1904 Parabathynellidae Noodt, 1965
원하상목(Syncarida)은 갑각류 상목의 하나로, 고하목과 아나스피데스목을 포함하고 있다.[1][2] 6과 59속이 알려져 있다.[3]
