Edaphosauridae is a family of mostly large (up to 3 meters or more) Late Carboniferous to Early Permian synapsids. Edaphosaur fossils are so far known only from North America and Europe.
They were the earliest known herbivorous amniotes and, along with the Diadectidae, the earliest known herbivorous tetrapods. The head is small in relation to the bulky body, and there is a tall sail along the back, which may have functioned as a thermoregulatory device.
The interrelationships of Edaphosauridae was investigated in details by David M. Mazierski and Robert R. Reisz (2010). The cladogram below is modified after their phylogenetic analysis.[3]
EdaphosauridaeBelow is a cladogram modified from the analysis of Benson (2012):[4]
AmniotaCaptorhinus spp.
Synapsida Edaphosauridae SphenacodontiaEdaphosauridae is a family of mostly large (up to 3 meters or more) Late Carboniferous to Early Permian synapsids. Edaphosaur fossils are so far known only from North America and Europe.
Los edafosáuridos (Edaphosauridae) son una familia de pelicosaurios avanzados, en su mayoría grandes (de 3 metros o más) que existieron desde el Pensilvánico superior al Pérmico inferior.
Fueron los primeros herbívoros amniotos conocidos y, junto con la familia Diadectidae, los herbívoros tetrápodos más antiguos que se conocen. La cabeza era pequeña en relación al volumen del cuerpo, y tenían una gran aleta a lo lago del dorso, la cual pudo funcionar como un dispositivo termorregulador.
Hasta ahora, sólo se conocen fósiles de edafosaurios en Norteamérica y Europa.
Las relaciones internas de los Edaphosauridae fueron investigadas en detalle por David M. Mazierski y Robert R. Reisz (2010). El cladograma presentado a continuación es modificado de su análisis filogenético.[1]
EdaphosauridaeA continuación se muestra un cladograma basado en el análisis de Benson (en prensa):[2]
AmniotaCaptorhinus spp.
Synapsida Edaphosauridae SphenacodontiaLos edafosáuridos (Edaphosauridae) son una familia de pelicosaurios avanzados, en su mayoría grandes (de 3 metros o más) que existieron desde el Pensilvánico superior al Pérmico inferior.
Fueron los primeros herbívoros amniotos conocidos y, junto con la familia Diadectidae, los herbívoros tetrápodos más antiguos que se conocen. La cabeza era pequeña en relación al volumen del cuerpo, y tenían una gran aleta a lo lago del dorso, la cual pudo funcionar como un dispositivo termorregulador.
Hasta ahora, sólo se conocen fósiles de edafosaurios en Norteamérica y Europa.
Edaphosauridae Karboniferoaren amaieran eta Permiarraren hasieran bizi izan ziren sinapsido familia bat izan zen. Ipar Amerika eta Europan aurkitu dira euren fosilak.
Ezagutzen diren amniota belarjalerik zaharrenak dira, eta Diadectidaerekin batera tetrapodo belarjalerik zaharrenak. Gorputz handia eta potoloa zuten, buru txikiarekin, eta gandor handia zuten bizkarrean, ziurrenik termoerregulazioa hobetzeko.
Edaphosauridae Karboniferoaren amaieran eta Permiarraren hasieran bizi izan ziren sinapsido familia bat izan zen. Ipar Amerika eta Europan aurkitu dira euren fosilak.
Ezagutzen diren amniota belarjalerik zaharrenak dira, eta Diadectidaerekin batera tetrapodo belarjalerik zaharrenak. Gorputz handia eta potoloa zuten, buru txikiarekin, eta gandor handia zuten bizkarrean, ziurrenik termoerregulazioa hobetzeko.
Edaphosauridae on kladiin Eupelycosauria kuuluva sukupuuttoon kuollut synapsidien heimo. Se käsittää myöhäisellä hiilikaudella ja varhaisella permikaudella eläneitä pieneläimiä syöneitä petoja sekä myös joitain kasvinsyöjiä. Näistä osa kuten esimerkiksi 3 metriä pitkäksi kasvanut Edaphosaurus cruciger olivat melko suurikokoisia. Edaphosauridae-heimon fossiileja on löydetty Pohjois-Amerikasta ja Euroopasta.[1][2][3][4][5][6]
Edaphosaurus-suvun lajit kuuluivat ensimmäisiin kasviensyöntiin erikoistuneisiin maaselkärankaisiin eli tetrapodeihin. Niiden lisäksi heimoon kuuluu myös hyönteissyöjiä kuten Ianthasaurus. Kaikilla heimon suvuista, jotka tunnetaan kallontakaisen luurangon osista, on pidentyneiden poikkileikkaukseltaan pyöreähköjen selkänikamien kannattama suuri purjemainen rakenne selässään. Se saattoi auttaa eläimiä ruumiinlämmön säätelyssä, mutta sillä on voinut olla myös muita käyttötarkoituksia.
Edaphosaurus ja Ianthasaurus -suvuilla pidentyneissä nikamissa oli myös sivuttaissuuntaisia nystyjä, jotka olivat lyhyempiä mitä ylempänä ne olivat sijoittuneena nikamassa. Lupeosaurusilta nämä nystyt kuitenkin puuttuvat. Muuten sen nikamat ovat kuitenkin saman tyyppisiä muiden Edaphosauridae-heimon sukujen kanssa.[3][4][7]
Muokattu David M. Mazierski & Robert R. Reisz (2010) tutkimuksen pohjalta.[1]
Fröbisch, J., Schoch, R.R., Müller, J., Schindler, T., & Schweiss, D. 2011 (Muut paitsi Caseasauria tutkimuksen kladogrammista, Caseasauria tekstiosasta).[5]
Edaphosauridae
Therapsida (mm. Mammalia)
Edaphosauridae on kladiin Eupelycosauria kuuluva sukupuuttoon kuollut synapsidien heimo. Se käsittää myöhäisellä hiilikaudella ja varhaisella permikaudella eläneitä pieneläimiä syöneitä petoja sekä myös joitain kasvinsyöjiä. Näistä osa kuten esimerkiksi 3 metriä pitkäksi kasvanut Edaphosaurus cruciger olivat melko suurikokoisia. Edaphosauridae-heimon fossiileja on löydetty Pohjois-Amerikasta ja Euroopasta.
Édaphosauridés
Les édaphosauridés (Edaphosauridae) forment une famille éteinte de synapsides eupélycosauriens partageant un ancêtre commun avec les sphénacodontes et ayant vécu du Carbonifère supérieur jusqu'au Permien inférieur. Ce taxon est connu jusqu'au Kungurien, mais il pourrait s'être éteint pendant le Roadien[2]. Les membres de ce taxon ont atteint des grande tailles (jusqu'à 3 mètres ou plus) et leurs fossiles ne sont connus que depuis l'Amérique du Nord et l'Europe.
Ils étaient les premiers amniotes herbivores connus et, avec les Diadectidae, parmi les premiers tétrapodes herbivores connus. Leurs tête est petite par rapport au corps qui est volumineux et il y a une grande voile le long de leurs dos, qui peut avoir fonctionné comme un dispositif de thermorégulation.
Les interrelations des édaphosauridés ont été étudiées en détail par David M. Mazierski et Robert R. Reisz (2010). Le cladogramme ci-dessous est modifié après leur analyse phylogénétique[3].
EdaphosauridaeVoici un cladogramme modifié à partir de l'analyse de Benson (sous presse)[4] :
†Captorhinus spp.
Therapsida (inclut Mammalia)
Édaphosauridés
Les édaphosauridés (Edaphosauridae) forment une famille éteinte de synapsides eupélycosauriens partageant un ancêtre commun avec les sphénacodontes et ayant vécu du Carbonifère supérieur jusqu'au Permien inférieur. Ce taxon est connu jusqu'au Kungurien, mais il pourrait s'être éteint pendant le Roadien. Les membres de ce taxon ont atteint des grande tailles (jusqu'à 3 mètres ou plus) et leurs fossiles ne sont connus que depuis l'Amérique du Nord et l'Europe.
Os Edaphosauridae ou Edafosaurios son unha familia de reptilomorfos da clase dos sinápsidos que apareceron no Carbonífero superior e se extinguiron no Permiano inferior en Norteamérica. A maioría tiñan 3 metros ou máis de largo e a súa característica predominante era que tiñan unha vela de pel cunha probable función termorreguladora. Os edafosaurios foron herbívoros, tendo as formas máis primitivas como o Ianthasaurus, uns 60 centímetros de longo, mentres que os sucesivos animais como o Edaphosaurus superaban xa os 3 metros.
Os Edaphosauridae ou Edafosaurios son unha familia de reptilomorfos da clase dos sinápsidos que apareceron no Carbonífero superior e se extinguiron no Permiano inferior en Norteamérica. A maioría tiñan 3 metros ou máis de largo e a súa característica predominante era que tiñan unha vela de pel cunha probable función termorreguladora. Os edafosaurios foron herbívoros, tendo as formas máis primitivas como o Ianthasaurus, uns 60 centímetros de longo, mentres que os sucesivos animais como o Edaphosaurus superaban xa os 3 metros.
Gli edafosauridi (Edaphosauridae) sono una famiglia di tetrapodi pelicosauri vissuti tra il Carbonifero superiore e il Permiano inferiore in Nordamerica[1].
La caratteristica predominante di questi animali era data da una “vela” di pelle, analoga a quella dei contemporanei sfenacodontidi come il dimetrodonte, dalla probabile funzione termoregolatrice. Gli edafosauri sono tra i primi animali erbivori di terraferma noti. Le forme più primitive, come Ianthasaurus, non superavano i 60 centimetri di lunghezza, mentre animali successivi, come Edaphosaurus, potevano oltrepassare i tre metri.
Gli edafosauridi (Edaphosauridae) sono una famiglia di tetrapodi pelicosauri vissuti tra il Carbonifero superiore e il Permiano inferiore in Nordamerica.
La caratteristica predominante di questi animali era data da una “vela” di pelle, analoga a quella dei contemporanei sfenacodontidi come il dimetrodonte, dalla probabile funzione termoregolatrice. Gli edafosauri sono tra i primi animali erbivori di terraferma noti. Le forme più primitive, come Ianthasaurus, non superavano i 60 centimetri di lunghezza, mentre animali successivi, come Edaphosaurus, potevano oltrepassare i tre metri.
De Edaphosauridae zijn een uitgestorven familie van Tetrapoda, meer bepaald Synapsida uit de Eupelycosauria, waarvan fossielen in Europa en Noord-Amerika gevonden zijn. De meeste van de bekende vertegenwoordigers van de groep waren vrij groot, tot drie meter. De Edaphosauridae verschijnen in het bovenste Carboon en verdwijnen weer op het eind van het vroege Perm.
Een familie Edaphosauridae werd in 1882 benoemd door Edward Drinker Cope om Edaphosaurus een plaats te geven. Cope had al een wervelkolom van een edaphosauride gevonden maar wegens het rugzeil daarop, benoemde hij dat als een soort van Dimetrodon. De benoeming van 1882 was alleen gebaseerd op een schedel en werd niet met de wervelkolom in verband gebracht.
Een klade, monofyletische afstammingsgroep, Edaphosauridae werd in 2012 gedefinieerd door Roger Benson als de groep bestaande uit Edaphosaurus cruciger en alle taxa nauwer verwant aan Edaphosaurus dan aan Ophiacodon mirus, Varanops brevirostris, Eothyris parkeyi, Casea broilii of Sphenacodon ferox.
De Edaphosauridae zijn de oudst bekende herbivore reptielen en, samen met de Diadectidae, de oudst bekende herbivore Tetrapoda. Het moet echter bedacht worden dat gelijktijdig een verborgen afstammingslijn van herbivore Caseidae moet hebben bestaan. Ze zijn ook de oudste bekende dieren met een rugzeil. De Edaphosauridae maakten maar een klein deel uit van de fauna. Hun fossielen zijn zeldzaam. Het half dozijn soorten dat traditioneel in Edaphosaurus geplaatst wordt, kwam alleen voor op de grens van Carboon en Perm en iets later. Andere mogelijke edaphosauriden zijn Glaucosaurus, Ianthasaurus, Gordodon en Naosaurus raymondi. Die zijn slechts van schaarse resten bekend. Misschien dat Ianthasaurus een basale vorm is die de vroege evolutie van de groep laat zien. De Edaphosauridae begonnen dan als vrij kleine dieren die insecteneters waren. Ze hadden stevige tanden om de pantsers van geleedpotigen te kraken. Dat vermogen werd later ingezet om ook planten te eten. Van de latere evolutie van de groep is weinig duidelijk. Op het eind van het vroege Perm stierven de Edaphosauridae in ieder geval helemaal uit.
Bekende edaphosauriden zijn alle vrij forse dieren met uitzondering van Ianthasaurus.
Edaphosauridae hadden een relatief kleine kop en een rugzeil dat overlangs de rug liep. Het rugzeil kwam ook voor bij de verwante (jongere) groep der Sphenacodontidae en heeft wellicht gediend voor de thermoregulatie. Ze tonen duidelijke aanpassingen aan het eten van taaie planten.
De ontdekking van nieuwe leden van de groep heeft het er niet eenvoudiger op gemaakt synapomorfieën, gedeelde nieuwe kenmerken, vast te stellen. Een mogelijke synapomorfie is het bezit van sterk verlengde doornuitsteeksels met zijuitsteeksels. Lupeosaurus mist overigens die zijuitsteeksels; als dat de basale toestand is, is het kenmerk geen synapomorfie van de hele klade.
Alle bekende edaphosauriden hebben een rugzeil. De zijuitsteeksels, die bij Ianthasaurus alleen op de voorste ruggenwervels voorkomen, zijn een van de eigenaardigste kenmerken en ontbreken bij de sphenacodontiden. Een ander verschil met die laatste groep is dat de voorste doornuitsteeksels naar voren hellen of buigen en de achterste naar achteren, soms zeer sterk. Daarbij groeien bij edaphosauriden de uitsteeksels minder hard dan de rest van het lichaam, terwijl ze bij sphenacodontiden juist extra in grootte toenemen. Een laatste verschil is de ronde in plaats van afgeplatte of geknepen dwarsdoorsnede, hoewel bij Edaphosaurus de uiteinden ook wat afgeplat zijn.
De kop is klein. De tanden zijn tamelijk gelijkvormig. Vergrote slagtanden ontbreken dus, behalve bij kleine exemplaren van Ianthasaurus. De tanden zijn min of meer kegelvormig, hoewel het middenstuk breder is dan de basis. De tanden hebben een voorste en achterste snijrand. Die randen staan schuin ten opzichte van de lengterichting van de tandrij. De snijranden zijn licht gekarteld met schuine groefjes. De voorste tanden staan verticaal. Bij de achterste tanden is er een verschil tussen de maxillaire tanden, die van de bovenkaak, en de dentaire tanden van de onderkaak. De bovenste tanden zijn naar binnen gericht en de onderste tanden, die daarin passen, naar buiten. Zo kunnen de tandrijen langs elkaar schuren. Naast deze tanden van de kaakranden zijn er ook nog interne tanden in de muil. Dit systeem is vooral sterk ontwikkeld bij Edaphosaurus. Bij deze soorten zijn de normale tanden in het verhemelte, op het pterygoïde, verhemeltebeen, en ectopterygoïde, veranderd in brede maalplaten. Die schuren langs overeenkomende platen op het coronoïde uitsteeksel en prearticulare van de onderkaak.
Cope plaatste de Edaphosauridae in de Rhynchocephalia, iets wat tegenwoordig als geheel verouderd wordt beschouwd. Pas in 1907 begreep Case dat de groep een heel andere was dan de Sphenacodontidae. Alfred Sherwood Romer beperkte de Edaphosauridae in 1940 tot Edaphosaurus alleen maar benoemde ook een Edaphosauria waarin mede de Caseasauria werden geplaatst, wegens hun overeenkomende herbivore levenswijze. In 1986 beperkte Robert Rafael Reisz de groep weer tot Edaphosaurus maar nu als zustergroep van de Sphenacodontidae. In latere jaren werden er echte verwanten van Edaphosaurus gevonden. Tegenwoordig worden ze meestal gevonden als zustergroep van de Sphenacodontia.
Een mogelijke interne fylogenie van de Edaphosauridae wordt getoond door het volgende kladogram.
EdaphosauridaeIn eerste instantie werden de Edaphosauridae gezien als insecteneters. Romer zag ze in 1940 als planteneters. Daarop wijzen de smalle schedel, de verkorte snuit, de vergrote slaapvensters voor de kauwspieren, het verlaagde kaakgewricht voor een verbeterde hefboomwerking, het kaakgewricht dat een kauwbeweging in de lengterichting toestond, de aangepaste plaatsing van de sluitspieren daartoe, en de grote romp om het plantenmateriaal te verteren.
Het gebit van Edaphosaurus is gezien als een complex verwerkingsapparaat om planten te eten. De plantendelen werden afgebeten door de voorste tanden en daarna fijngemalen door de maalplaten achterin de muil. Daarbij zou de onderkaak een "palinale" beweging van voren naar achteren hebben uitgevoerd. Eerdere amnioten waren slechts in staat tot een beweging op en neer van de kaken.
Kleine exemplaren van Ianthasaurus hebben nog een gebit om insecten te eten. Bij volwassen dieren lijkt dat over te gaan in een gebit om planten te vermalen. Dat zou ecologisch heel verklaarbaar zijn. Er was in het late Carboon weinig energierijk plantenvoedsel. De korte darmkanalen van jonge dieren zouden weinig energie uit plantenresten hebben kunnen winnen. Daarentegen waren geleedpotigen een rijke voedselbron. In het late Carboon werden die namelijk een stuk groter dan tegenwoordig. De miljoenpoot Arthropleura bereikte een lengte van 230 centimeter. Een stevig gebit was nodig om het chitinepantser daarvan te kraken. Naarmate de dieren ouder en groter werden, konden ze overschakelen naar een vegetarisch dieet. Als de Edaphosauridae nog grotendeels koudbloedig waren, konden ze met weinig voedsel toe en zou hun populatiedichtheid nog heel behoorlijk kunnen zijn geweest. Dat ze minder gevonden worden dan roofdieren is daar dan weer strijdig mee. Ten dele kan dat echter worden verklaard uit het feit dat ook die koudbloedig waren en de prooidier-jagerverhouding dus een stuk hoger moet hebben gelegen dan bij huidige levensgemeenschappen waarin een roofdier veel prooien nodig heeft om zijn lichaam te voeden.
De functie van het rugzeil heeft altijd veel aandacht gekregen. Cope suggereerde dat het als een echt zeil functioneerde bij het zwemmen aan het wateroppervlak. Romer meende dat het zou hebben kunnen gediend om vet op te slaan. Andere geopperde verklaringen zijn verdediging, soortherkenning en pronk. Armand de Ricqlès werkte in 1974 de hypothese van de thermoregulatie in detail uit. Aannemend dat de meeste dieren indertijd koudbloedig waren, zou het een groot voordeel hebben geboden om de lichaamstemperatuur te verhogen door een zeil door de laagstaande zon te laten verwarmen. Planteneters als de Edaphosauridae zouden dan eerder in de ochtend actief hebben kunnen worden en zo roofdieren ontlopen. De vleesetende Sphenacodontiae hadden ook een zeil en zo zou er een opwarmingswedloop geëvolueerd zijn. Om op te warmen was een goede bloedcirculatie nodig zodat de lichaamswarmte naar de romp kon worden afgevoerd. De Ricqlès wees in dit verband op een grote verticale hoofdslagader in het doornuitsteeksel. In het bot zelf waren vele secundaire verticale slagaderen. Aangezien de botwand op zich slecht dooraderd was, zou het bloed primair naar de bedekkende weke delen zijn doorgevoerd. Daar zouden dan de zijuitsteeksels voor dienen. Aders in groeven aan de voorzijden en achterzijden van de doornuitsteeksels zouden het opgewarmde bloed weer naar beenden hebben gebracht. In 1996 werd deze hypothese bevestigd door S. Christopher Bennett die via een model aantoonde dat de zijuitsteeksels een circulatie van warme lucht opwekten.
In 2011 werd de hypothese echter bestreden door Adam Huttenlocker. Hij wees erop dat Ianthasaurus helemaal geen gevasculeerde zijuitsteeksels had. Bij Edaphosaurus was de dooradering wat beter maar dat kan ook in verband hebben gestaan met een snellere groei. Het centrale verticale kanaal zou voornamelijk voor de sterkte van het doornuitsteeksel hebben gediend en de zijuitsteeksels waren dan slechts versieringen.
De Edaphosauridae zijn een uitgestorven familie van Tetrapoda, meer bepaald Synapsida uit de Eupelycosauria, waarvan fossielen in Europa en Noord-Amerika gevonden zijn. De meeste van de bekende vertegenwoordigers van de groep waren vrij groot, tot drie meter. De Edaphosauridae verschijnen in het bovenste Carboon en verdwijnen weer op het eind van het vroege Perm.
Multimedia w Wikimedia Commons Edofozaury (Edaphosauridae, Edaphosauria) – grupa najczęściej dużych (do 3 metrów i więcej) zaawansowanych pelykozaurów, żyjących od późnego pensylwanu do wczesnego permu.
Tradycyjnie podrząd Edaphosauria obejmował rodziny Edaphosauridae i Caseidae[1]. Tak rozumiane edafozaury były grupą polifiletyczną.
Są najwcześniejszymi znanymi roślinożernymi owodniowcami i obok Diadectidae najwcześniejszymi znanymi roślinożernymi czworonogami. Miały małą w porównaniu z masywnym ciałem głowę i żagiel wzdłuż grzbietu, który mógł służyć do termoregulacji. Zaawansowany rodzaj Edaphosaurus wyróżniał się żaglem posiadającym kostne poprzeczki.
Skamieniałości edafozaurów są jak dotąd znane tylko z Ameryki Północnej i Europy.
Edofozaury (Edaphosauridae, Edaphosauria) – grupa najczęściej dużych (do 3 metrów i więcej) zaawansowanych pelykozaurów, żyjących od późnego pensylwanu do wczesnego permu.
Tradycyjnie podrząd Edaphosauria obejmował rodziny Edaphosauridae i Caseidae. Tak rozumiane edafozaury były grupą polifiletyczną.
Są najwcześniejszymi znanymi roślinożernymi owodniowcami i obok Diadectidae najwcześniejszymi znanymi roślinożernymi czworonogami. Miały małą w porównaniu z masywnym ciałem głowę i żagiel wzdłuż grzbietu, który mógł służyć do termoregulacji. Zaawansowany rodzaj Edaphosaurus wyróżniał się żaglem posiadającym kostne poprzeczki.
Skamieniałości edafozaurów są jak dotąd znane tylko z Ameryki Północnej i Europy.
Edaphosauridae é uma família de eupelicossauros herbívoros extinta dos períodos Carbonífero Superior e Permiano Inferior. Seus restos fósseis são encontrados na América do Norte e na Europa.
Edaphosauridae é uma família de eupelicossauros herbívoros extinta dos períodos Carbonífero Superior e Permiano Inferior. Seus restos fósseis são encontrados na América do Norte e na Europa.
Вымерли в результате ухудшения климата и возможной конкуренции со сменившими их казеидами.
Вымерли в результате ухудшения климата и возможной конкуренции со сменившими их казеидами.
基龍科（學名Edaphosauridae）是群大型、衍化的盤龍目，大部分的身長可達3公尺或是更長，生存於晚賓夕法尼亞紀到早二疊紀。
牠們是目前所知最早的的草食性羊膜動物，與闊齒獸同為所知最早的草食性四足類動物。牠們的頭與身體相比較小，而且有背上有高大的背帆，可能用來體溫調節。
在2010年，David M. Mazierski、Robert R. Reisz曾詳細研究基龍科的內部演化關係，以下演化樹來自於他們的研究[1]：
基龍科Glaucosaurus
魯普龍 Lupeosaurus
基龍 E. novomexicanus
基龍 E. colohistion
基龍 E. boanerges
基龍 E cruciger
基龍 E. pogonias
以下則是根據R.J. Benson在2012年的研究[2]：
Tseajaia
Limnoscelis
羊膜動物 合弓綱 基龍科Glaucosaurus
魯普龍 Lupeosaurus
基龍 E. boanerges
基龍 E. novomexicanus
楔齒龍類Pantelosaurus
基龍科（學名Edaphosauridae）是群大型、衍化的盤龍目，大部分的身長可達3公尺或是更長，生存於晚賓夕法尼亞紀到早二疊紀。
牠們是目前所知最早的的草食性羊膜動物，與闊齒獸同為所知最早的草食性四足類動物。牠們的頭與身體相比較小，而且有背上有高大的背帆，可能用來體溫調節。
地質時代 石炭紀後期 - ペルム紀前期 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 上綱 : 四肢動物上綱 Tetrapoda 綱 : 単弓綱 Synapsida 目 : 盤竜目 Pelycosauria 亜目 : 真盤竜亜目 Eupelycosauria 科 : エダフォサウルス科エダフォサウルス科（エダフォサウルスか、Edaphosauridae）は、古生代石炭紀からペルム紀にかけて生息した初期単弓類の絶滅した分類群。単弓綱・盤竜目・真盤竜亜目に属する。初期の昆虫食あるいは肉食のイアンタサウルスと、後期の植物食盤竜類であるエダフォサウルス、そして両者の中間型と思われるグラウコサウルスの3属が属する。
エダフォサウルス科の特徴として上げられるものの一つに、伸長した神経棘がある。この神経棘には帆が張られていたと考えられる。その用途としては、性的ディスプレイ及び体温調節のための熱交換器としてであったとされる。[1]こういった帆はディメトロドンなども持っているが、最大の相違点は棘突起から突き出た多数の横突起である。この突起は前部のものほど発達が著しく、尾部に向かうにつれ貧弱になっていく傾向がある。そのため、これは前から見られる事を前提としたものであるとされ、かれらはこれによって個体間の識別をしていたといわれる。こういった特徴を有する帆は、イアンタサウルス、エダフォサウルスがともに持っている。[2]また、グラウコサウルスは、発見されたのは頭蓋の一部のみであるが、前出の二者の中間的な形態から、同様の帆を持っていたと思われる。
エダフォサウルスは、二次口蓋こそ持たないものの、大きくスライドする顎関節、口蓋部の多数の歯など、極めて洗練した植物食への適応を見せた。かれらはディアデクテスなどとともに最初期の陸生植物食脊椎動物とされたが、系統状は孤立した存在であり、長らくその起源は謎とされてきた。[3]しかし1986年、イアンタサウルスが発見された。この生物は小型で昆虫食あるいは肉食であり、エダフォサウルスの祖先、あるいはそれに近縁な生物であったと思われる。つまり、エダフォサウルス科は、昆虫食などの小型の生物から植物食に移行するにつれ大型化していった生物であるといえる[4]。
上記の口蓋部の歯は、一般に両生類的な特徴とされる。しかし、イアンタサウルスには存在しないことから、エダフォサウルスの持つ歯は、二次的に獲得したものと思われる。[5]
この項目は、古生物学に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:地球科学、プロジェクト:生物／Portal:地球科学、Portal:生物学）。 
