Phalacrocorax is 'n genus van voëls in die familie van kormorante (Phalacrocoracidae). Die genus omvat ongeveer 22 spesies.[1]
Die volgende spesies word onder die genus ingedeel:
Phalacrocorax is 'n genus van voëls in die familie van kormorante (Phalacrocoracidae). Die genus omvat ongeveer 22 spesies.
Phalacrocorax (del griegu φαλακρος [falakros], 'calvu', y κοραξ [kórax], 'cuervu') ye un xéneru d'aves suliformes de la familia Phalacrocoracidae[3][4] conocíes vulgarmente como mabees. Son aves acuátiques que prinden peces zambulléndose so l'agua.
Alimentar de los peces que prinden so l'agua. Impúlsense principalmente coles pates y pueden somorguiase mientres más d'un minutu, algamando una fondura d'unos 10 m. A diferencia de la mayoría de les aves acuátiques, les sos plumes nun son dafechu impermeables, polo que, al moyase, éstes aumenten de pesu, lo que-yos dexa fundir se más y buciar con facilidá. Una vegada en tierra, estienden les nales pa ensugales. Amás, regulen el volume de los sos sacos aéreos.
El mabea grande (Phalacrocorax carbo) ye con seguridá la especie más estendida. La mabea grande vive en llagos y estuarios, según nes mariñes, y constrúi la so nial en cantils o en árboles. Algama hasta 90 cm de llargu, y poder atopar n'agües duces y mariñes de too el mundu.
En ciertes llocalidaes de China, como en Guilin, nes veres del ríu Lijiang o nel llagu Erhai, utilizar a la mabea pa la pesca. Arréyase-yos un cordel na parte inferior del pescuezu de forma que puedan prindar un pez, pero nun tragalo. El pescador, una vegada que la mabea prindó un pexe, estrayer (yá que quedó aprisionáu nel so gargüelu) y disponer pa efectuar nueves captures.
Según Clements Checklist 6.8, el xéneru Phalacrocorax inclúi 40 especies[3] col so respeutivu nome vulgar:[5]
L'IOC tamién inclúi la siguiente especie:[6]
Que ye considerada la subespecie Phalacrocorax carbo lucidus por Clements Checklist 6.8.[3]
L'analís filoxenéticu de les especies incluyíes nesti xéneru[7][8][9] dexó estremar grupos monofiléticos que dalgunos consideren como subxéneros y otros como xéneros independientes. Na llista del Congresu Ornitolóxicu Internacional (Versión 4.2, 2014)[6] reconócense como xéneros separaos Microcarbo y Leucocarbo, constituyíos asina:
Los otros grupos monofiléticos que podríen eventualmente considerase como xéneros separaos son:[7][9]
El grupu Phalacrocorax puramente dichu ta constituyíu por:
En 2014 analizáronse les rellaciones filoxenétiques de los comoranes, secuenciáu más de 8000 pares de bases d'ADN y como resultancia llogróse 7 clados bien estremaos, trataos como xéneros separaos. El clado que se dixebró primero de Phalacrocorax foi Microcarbo, siguíu de Poikilocarbo. Los antepasaos de Gulosus, Nannopterum y Leucocarbo dixebrar de los del clado Phalacrocorax fai unos 10 millones d'años, ente que los de Nannopterum y Leucocarbo dixebráronse unu del otru fai unos 6 millones d'años. A lo último, los antepasaos de tres especies del clado Urile dixebrar de los de Phalacrocorax. La clasificación propuesta por xéneros sería la siguiente:[11]
Phalacrocorax (del griegu φαλακρος [falakros], 'calvu', y κοραξ [kórax], 'cuervu') ye un xéneru d'aves suliformes de la familia Phalacrocoracidae conocíes vulgarmente como mabees. Son aves acuátiques que prinden peces zambulléndose so l'agua.
Qarabatdaq (lat. Phalacrocorax) - phalacrocoracidae fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Qarabatdaq (lat. Phalacrocorax) - phalacrocoracidae fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Morvran a lavarer eus meur a evn-mor eus ar genad Phalacrocorax. Dre vras e lavarer morvaout anezho er yezh komzet[1].
Laboused brazik int, hag a vez o splujañ e-pad pell evit tapout pesked. Hir eo o c’horf hag o gouzoug ha kreñv eo o figos. A bep seurt spesadoù anezho a gaver dre ar bed, er broioù tomm hag er broioù klouaroc’h. War an holl gevandirioù ez eus spesadoù morvrini, nemet e Suamerika. Du eo an darn vrasañ anezho, met en hantervoul ar su ez eus spesadoù gant muioc’h a livioù. Kavet e vezont war vord ar mor hag en-dro d’al ledennadoù dour dous ivez.
E Breizh e kaver daou spesad anezho :
Ar morvrini bras a vev war an aod ha war ar stêrioù hag al lennoù. Ar morvrini kuchenn, avat, ne gaver nemet war vord ar mor. Ned eont ket gwall bell diouzh an douar peurliesañ. Ur spesad all a gaver en Europa : ar vorvran gorr (Phalacrocorax pygmeus). E-touez ar spesadoù morvrini a gaver er c'hevandirioù all, ez eus lod zo en arvar.
Pa vezont o neuial war c’horre ar mor, ne vez gwelet nemet o gouzoug hir a-zioc’h an dour. Dindan ar gorre e c’hellont neuial aes betek 20 metr donder ha chom en dour e-pad ur vunutenn. Pa vez ur vorvran o splujañ evel-se ez a war-raok buan-kenañ, evit tapout pesked. Laboused lontek int kontet da vezañ, dreist-holl ar morvrini bras. En abeg da se ne blijont ket kalz d’ar besketaerien e Breizh. E broioù reter Azia (Sina pe Japan) e vezont doñvaet gant an dud da besketa.
Er c’hontrol diouzh a c’hoarvez gant an darn vrasañ eus an evned palvezek all, e vez treuzet o fluñv gant an dour. Abalamour da se e chom gleb o fluñv e-pad pell. Gwelet e vezont alies o klask sec’hiñ war ar reier, gant o divaskell digor bras e stumm ur groaz. Pa vezont o klask dibradañ da nijal pelloc’h, e chomont tost d’an dour e-pad pell, rak gant o fluñv gleb int re bounner da c’hellout sevel buan. Bevañ a reont a vandennadoù bras peurliesañ.
34 spesad morvrini zo :
Diouzh ar rummatadurioù e vez renket ar morvrini en urzhiad Pelecaniformes pe Ciconiiformes.
Morvran a lavarer eus meur a evn-mor eus ar genad Phalacrocorax. Dre vras e lavarer morvaout anezho er yezh komzet.
Laboused brazik int, hag a vez o splujañ e-pad pell evit tapout pesked. Hir eo o c’horf hag o gouzoug ha kreñv eo o figos. A bep seurt spesadoù anezho a gaver dre ar bed, er broioù tomm hag er broioù klouaroc’h. War an holl gevandirioù ez eus spesadoù morvrini, nemet e Suamerika. Du eo an darn vrasañ anezho, met en hantervoul ar su ez eus spesadoù gant muioc’h a livioù. Kavet e vezont war vord ar mor hag en-dro d’al ledennadoù dour dous ivez.
E Breizh e kaver daou spesad anezho :
ar vorvran vras (Phalacrocorax carbo) ar vorvran-guchenn (Phalacrocorax aristotelis).Ar morvrini bras a vev war an aod ha war ar stêrioù hag al lennoù. Ar morvrini kuchenn, avat, ne gaver nemet war vord ar mor. Ned eont ket gwall bell diouzh an douar peurliesañ. Ur spesad all a gaver en Europa : ar vorvran gorr (Phalacrocorax pygmeus). E-touez ar spesadoù morvrini a gaver er c'hevandirioù all, ez eus lod zo en arvar.
Pa vezont o neuial war c’horre ar mor, ne vez gwelet nemet o gouzoug hir a-zioc’h an dour. Dindan ar gorre e c’hellont neuial aes betek 20 metr donder ha chom en dour e-pad ur vunutenn. Pa vez ur vorvran o splujañ evel-se ez a war-raok buan-kenañ, evit tapout pesked. Laboused lontek int kontet da vezañ, dreist-holl ar morvrini bras. En abeg da se ne blijont ket kalz d’ar besketaerien e Breizh. E broioù reter Azia (Sina pe Japan) e vezont doñvaet gant an dud da besketa.
Er c’hontrol diouzh a c’hoarvez gant an darn vrasañ eus an evned palvezek all, e vez treuzet o fluñv gant an dour. Abalamour da se e chom gleb o fluñv e-pad pell. Gwelet e vezont alies o klask sec’hiñ war ar reier, gant o divaskell digor bras e stumm ur groaz. Pa vezont o klask dibradañ da nijal pelloc’h, e chomont tost d’an dour e-pad pell, rak gant o fluñv gleb int re bounner da c’hellout sevel buan. Bevañ a reont a vandennadoù bras peurliesañ.
Phalacrocorax és un gènere d'ocells de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). Alguns autors han considerat que aquest gènere abraça tots els corbs marins, [1] però altres els han separat fins en tres, afegint Microcarbo i Leucocarbo.[2]
El gènere Phalacrocorax agrupa les espècies amb més grandària de la família. En general són de colors foscos, bruns o negres, però també hi ha espècies amb zones blanques, o encara moderadament acolorides.
Aquest gènere està format per 30 espècies, [3] incloent les que altres inclouen al gènere Leucocarbo:
Al segle XIX es va extingir el corb marí d'ulleres (Phalacrocorax perspicillatus).
Phalacrocorax és un gènere d'ocells de la família dels falacrocoràcids (Phalacrocoracidae). Alguns autors han considerat que aquest gènere abraça tots els corbs marins, però altres els han separat fins en tres, afegint Microcarbo i Leucocarbo.
El gènere Phalacrocorax agrupa les espècies amb més grandària de la família. En general són de colors foscos, bruns o negres, però també hi ha espècies amb zones blanques, o encara moderadament acolorides.
Kormorán (Phalacrocorax) je jediným rodem monotypické čeledě kormoránovití (Phalacrocoracidae). Rod těchto vodních ptáků je dost obsáhlý, dělí se do 40 druhů.
Obývají, vyjma polárních oblastí, téměř celý svět. Někteří se zdržují na mořském pobřeží, jiní přebývají u vnitrozemských sladkovodních jezer, močálů a brakických ústí řek, vždy však u dobře zarybněných vod. Při nedostatku potravy migrují na úživnější místa, stejně jako před nástupem zimy se stěhují za potravou z chladnějších území do teplých oblastí.[1][2] Velký druh kormorána (Phalacrocorax perspicillatus) obýval až do svého vyhubení člověkem v polovině 19. století rozsáhlé oblasti Kamčatky, Japonska a dalších částí východní Asie.[3]
Při zobecnění tak širokého rodu lze říci, že jsou to ptáci střední velikosti, velcí od 50 do 100 cm a těžcí od 1,5 do 7,5 kg. Mají protáhlé tělo a dlouhý krk, poměrně krátká křídla a zaoblený ocas. Jejich zobák je štíhlý a dlouhý, má pilovitý okraj a na špičce je hákovitě zakončen. Mají silné nohy s masivními stehny, které jsou posazeny na trupu hodně dozadu. To je výhodné pro plavání, při chůzi po pevnině se však kormoráni pohybují nemotorně a pomalu. Jejich čtyři prsty jsou propojené širokou plovací blánou, na rozdíl od ostatních veslonohých mají vnější prsty nejdelší. Mají 11 letek ručních, žádné letky ramenní a opeřenou kostrční žlázu. Na krku mají objemné vole, které slouží jako úložiště potravy a v době před pářením dostává signální zabarvení. Poznávacím znamením rodu kormorán je robustní kostěný týlní hrot, na svrchní straně s tenkým hřebenem, který je spojený s týlní kostí kulovitým kloubem.
Zbarvení různých druhů kormoránů je obdobné. Převládá černá, hnědá nebo tmavě šedá barva, zpravidla s krásným kovovým leskem. Kormoráni žijící na severní polokouli mívají nejvýše světlé skvrny, kormoráni jižní polokoule mají břicho a spodní část krku celé světlé. Téměř uniformní zbarvení peří je doplněno pestrými barvami neopeřených částí, tj. okolí zobáku a očí, hrdelního vaku a nohou. Zvláštností kormoránů je zelené zbarvení duhovky oka, které žádný jiný druh u ptáků nemá. Dalším ozdobným prvkem, kterým se kormoráni některých druhů pyšní zejména v době námluv, je vztyčitelná péřová chocholka na temeni hlavy a zvláštní výrůstky při kořeni zobáku. Nemají však tukové žlázy pro namaštění a jejich peří je proto velmi smáčivé, po ukončení lovu ho obvykle suší ve zvláštním postoji s roztaženými křídly. Jsou velmi opatrní, jen stěží se lze k nim přiblížit. Odpočívají a hřadují na svých obvyklých místech, ze kterých mají dobrý výhled na případné predátory.[1][2][4][5]
Kormoráni jsou rybožraví ptáci, za potravu jim slouží především ryby o ideální velikosti 10 až 20 cm, mořské i sladkovodní a veškeří vodní živočichové přiměřené velikosti které mohou spolknout. Potravu si loví pod vodou, dokážou se za kořistí velmi dobře potápět. Pod vodou vydrží průměrně půl minuty, některé druhy i o minutu déle, a potápějí se do hloubky i 50 m. K plavání pod vodou využívají pouze nohy, křídla mají přitlačena k tělu. Jsou stejně dobří letci jako plavci.
Vzhledem k tomu, že žijí a loví v početných hejnech, spotřebují velké množství potravy. Jednotlivec sežere v průměru denně 0,5 kg ryb a tím je mnohde rybáři považují za své konkurenty. Svými agresivními výkaly na jedné straně pomáhají růstu planktonu ve vodě, na druhé likvidují veškerou zeleň v okolí. Na pevnině kde se dlouhodobě zdržují nebo hnízdí přispívají společně s dalšími ptáky k tvorbě guána.[1][2][4][5]
Jsou to společenští ptáci hnízdící v početných koloniích na tradičních místech, většinou na neobyvaných ostrůvcích nebo skaliskách, kde jim nehrozí nebezpečí od suchozemských dravců. Tam si na zemi mezi kameny, na stromech, v křovinách, v rákosí nebo na holých skaliskách vytvářejí jednoduchá, neuspořádány hnízda. Hnízdění je v jednotlivých lokalitách načasováno na období dostatku potravy. Samice snášejí 3 až 6 kusů bleděmodrých nebo světlezelených vajec v několikadenních intervalech. Na vejcích sedí oba rodiče střídavě asi 30 dnů. Vylíhlá mláďata jsou na rodičích zcela závislá a ti se společně starají o krmení, ochranu a později i výchovu. Pohlavně dospívají ve 3 až 4 létech.[1][2][5]
Popisu se poněkud vymyká kormorán galapážský, který zhruba v počtu asi 1000 ks přežívá na dvou ostrovech Galapág. Je to mimo tučňáků jediný mořský nelétavý pták. Za léta odluky od ostatního světa, při dostatku potravy a v prostředí bez dravců mu zakrněla křídla natolik, že není schopen vzlétnout. Výborně plave a potápí se, na rozdíl od tučňáků nevesluje křídly, ale svalnatýma nohama.[6]
Taxonomie čeledě i rodu se postupně vyvíjela. Před několika léty byl do čeledě kormoránovitých ještě zařazován i rod anhinga, v současnosti je vyčleněn do monotypické čeledě anhingovitých.
Rod kormorán byl v nedávné minulosti rozdělován různými autory až do 7 různých rodů (viz taxobox). Postupně se zjistilo, že odlišnosti mezi nimi jsou velmi malé a podstatná část vědecké komunity se shodla na jediném rodu kormorán. Dosud ale nedošlo v některých případech ke sjednocení názorů, zda se jedná o druh nebo jen o poddruh. Zde předkládaná varianta, se 40 druhy, je jedna z posledních a byla vypracována v uznávaném ústavu.[1][7]
Kormorán antarktický (Phalacrocorax bransfieldensis) Murphy, 1936 Kormorán jižní (Phalacrocorax georgianus) Lonnberg, 1906 Kormorán arabský (Phalacrocorax nigrogularis) Ogilvie-Grant & Forbes, 1899 Kormorán kerguelenský (Phalacrocorax verrucosus) (Cabanis, 1875) Kormorán aucklandský (Phalacrocorax colensoi) Buller, 1888 Kormorán macquarijský (Phalacrocorax purpurascens) (Brandt, 1837) Kormorán australský (Phalacrocorax sulcirostris) (Brandt, 1837) Kormorán malý (Phalacrocorax pygmeus) (Pallas, 1773) Kormorán bountský (Phalacrocorax ranfurlyi) Ogilvie-Grant, 1901 Kormorán menší (Phalacrocorax niger) (Vieillot, 1817) Kormorán bradavičnatý (Phalacrocorax carunculatus) (J. F. Gmelin, 1789) Kormorán modrooký (Phalacrocorax atriceps) King, 1828 Kormorán campbellský (Phalacrocorax campbelli) (Filhol, 1878) Kormorán mořský (Phalacrocorax pelagicus) Pallas, 1811 Kormorán crozetský (Phalacrocorax melanogenis) (Blyth, 1860) Kormorán novozélandský (Phalacrocorax punctatus) Sparrman, 1786 Kormorán černobílý (Phalacrocorax melanoleucos) (Vieillot, 1817) Kormorán pestrý (Phalacrocorax varius) (Gmelin, 1789) Kormorán černý (Phalacrocorax coronatus) (Wahlberg, 1855) Kormorán pobřežní (Phalacrocorax neglectus) (Wahlberg, 1855) Kormorán červenolící (Phalacrocorax urile) (Gmelin, 1789) Kormorán rudonohý (Phalacrocorax gaimardi (Lesson & Garnot, 1828) Kormorán dlouhoocasý (Phalacrocorax africanus) (J. F. Gmelin, 1789) Kormorán skalní (Phalacrocorax magellanicus) (J. F. Gmelin, 1789) Kormorán galapážský (Phalacrocorax harrisi) (Rothschild, 1898) Kormorán Stellerův (Phalacrocorax perspicillatus) Pallas, 1811 Kormorán guánový (Phalacrocorax bougainvillii) (Lesson, 1837) Kormorán Stewartův (Phalacrocorax chalconotus) (Gray, 1845) Kormorán heardský (Phalacrocorax nivalis) Falla, 1937 Kormorán subtropický (Phalacrocorax brasilianus) (J. F. Gmelin, 1789) Kormorán chathamský (Phalacrocorax onslowi) Forbes, 1893 Kormorán tasmánský (Phalacrocorax fuscescens) (Vieillot, 1817) Kormorán chocholatý (Phalacrocorax aristotelis) (Linnaeus, 1761) Kormorán ušatý (Phalacrocorax auritus) (Lesson, 1831) Kormorán indomalajský (Phalacrocorax fuscicollis) Stephens, 1826 Kormorán velký (Phalacrocorax carbo) (Linnaeus, 1758) Kormorán japonský (Phalacrocorax capillatus) (Temminck & Schlegel, 1850) Kormorán západní (Phalacrocorax penicillatus) (Brandt, 1837) Kormorán jihoafrický (Phalacrocorax capensis) (Sparrman, 1789) Kormorán žlutonohý (Phalacrocorax featherstoni) Buller, 1873Podle Červeného seznamu IUCN se považují za:
Obrázky, zvuky či videa k tématu kormorán ve Wikimedia Commons
Kormorán (Phalacrocorax) je jediným rodem monotypické čeledě kormoránovití (Phalacrocoracidae). Rod těchto vodních ptáků je dost obsáhlý, dělí se do 40 druhů.
Camàrin (Phalacrocorax etc. spp.)
Camàrin (Phalacrocorax etc. spp.)
Ang pamilya ng ibong Phalacrocoracidae (saring Phalacrocorax) ay kinakatawan ng ilang mga 40 mga uri ng mga kasiri, kilala rin bilang mga paharos-kulebra, mga kormoranto, o mga kormorante (Ingles: cormorant, shag)[1]. Ilang iba't ibang mga klasipikasyon ng pamilyang ito ang kamakailang iminungkahi, at pinagtatalunan ang bilang mga sari. Hawig ang anyo ng mga ibong ito sa mga bibi o mga pato.[1] Matatagpuan ang mga kasiri sa buong mundo.[2]
Madilim ang kulay ng nasa edad nang kasiri, na may habang 1 1/2 hanggang 3 mga talampakan, balingkinitang nakabaluktor na tuka, maiikli at matitibay na mga binti, at anyong sapot na mga daliri sa paa. Kalimitang walang balahibo ang supot sa lalamunan nito at hubad din ang mga bahagi ng mukha ngunit maaaring matingkad ang kulay.[2]
Namumuhay ng pangkat-pangkat sa maaalat na mga katubigan ang mga kasiri. Kumakain sila ng mga isda.[2]
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang pamilya ng ibong Phalacrocoracidae (saring Phalacrocorax) ay kinakatawan ng ilang mga 40 mga uri ng mga kasiri, kilala rin bilang mga paharos-kulebra, mga kormoranto, o mga kormorante (Ingles: cormorant, shag). Ilang iba't ibang mga klasipikasyon ng pamilyang ito ang kamakailang iminungkahi, at pinagtatalunan ang bilang mga sari. Hawig ang anyo ng mga ibong ito sa mga bibi o mga pato. Matatagpuan ang mga kasiri sa buong mundo.
Madilim ang kulay ng nasa edad nang kasiri, na may habang 1 1/2 hanggang 3 mga talampakan, balingkinitang nakabaluktor na tuka, maiikli at matitibay na mga binti, at anyong sapot na mga daliri sa paa. Kalimitang walang balahibo ang supot sa lalamunan nito at hubad din ang mga bahagi ng mukha ngunit maaaring matingkad ang kulay.
Namumuhay ng pangkat-pangkat sa maaalat na mga katubigan ang mga kasiri. Kumakain sila ng mga isda.
Qoravoylar — kurakoyoqli qushlar turkumining bir oilasi. 31 turi mavjud. Bir turi (uchish qobiliyatini yoʻqotgan) Galapagos orollarida, qolganlari Yevropa, Shim. Amerika, Osiyo, Afrika, Avstraliya, Yangi Zelandiyada tarqalgan. Tanasining uz. 55—92 sm. Koʻpchiligi qora tusda. Yaxshi suzadi va shoʻngʻiydi. Q. koloniya boʻlib, dengizlar, suv havzalari qirgʻogʻidagi qoya, daraxt, qamishzorda uya yasaydi. 4—5 ta tuxum qoʻyadi. Inkubatsiya davri bir oy davom etadi. Poloponlari 7—8 oyli-gida ucha boshlaydi. Asosan, baliklar bilan oziqlanib, baliqchilikka bir oz zarar yetkazadi. Oʻzbekistonda katta qoravoy va kichik qoravoy kabi turlari uchraydi. Q.ning 3 turi Tabiat va tabiiy resurslarni muhofaza qilish xalqaro ittifoqi Qizil kitobiga kiritilgan.
Гавдар (лот. Phalacrocorax), моҳихӯрак — як ҷинси парандаи обӣ. Дар зери об нағз шино карда метавонад. Рангаш асосан сиёҳ.
Дар дунё 29 намуди гавдар мавҷуд аст. Дар Аврупо, Амрикои Шимолӣ, Осиё, Африқо, Австралия, Зеландияи Нав вомехӯрад. Дар Тоҷикистон 2 намуди гавдар – гавдарҳои калон ва хурд мавҷуданд, ки парандаи мавсимӣ мебошанд. гавдари калон (Ph. carbo) охирҳои август – аввалҳои сентябр аз Қазоқистон, Сибири Ғарбӣ, Байкал ва Амур омада, охирҳои март – аввалҳои апрел парида меравад. Дар кӯлҳо ва дарёҳои Бадахшон онро фасли тобистон ҳам дидан мумкин аст. Дар гӯиши маҳал онро чаға меноманд. Ҷуссааш калон (дарозии танаш 80–90 см), гарданаш борики дароз, нӯлаш чангакмонанд (дарозиаш 5,2–7,5 см). Паҳнои болҳои кушодааш 1,27–1,56 см; вазнаш 1,8–3,0 кгавдар Рӯзе то 1 кг моҳӣ мехӯрад. Гӯшташ бадбӯй аст. Қабл аз парвоз дар рӯйи замин зиёда аз 100 м башаст давида, баъд болзанон ва хеле вазнин ба ҳаво мехезад. Бештар наздик ба рӯйи об, ҳангоми ба ҷойҳои зимистонгузаронӣ кӯчидан, хеле баланд парвоз мекунад. Аввалҳои апрел гавдари модина 3–6 тухм мемонад. Тухмҳоро ҳар ду ҷинс мехобонанд. Баъд аз 28–30 рӯз аз тухм чӯҷаҳо баромада, баъди 8,5 ҳафта парончак мешаванд.
Гавдари хурд (Phalacrocorax pygmaeus) ба Тоҷикистон нимаи дуюми сентябр – октябр омада, март парида меравад. Рангаш сиёҳ, сараш ҷигарии сурхтоб; чӯҷааш бӯри якранг аст. Дарозии танаш тақр. 48 см; паҳнои болҳои кушодааш тақр. 80 см, пойҳояш 36–38 мм, нӯлаш 28–32 мм, вазнаш 400–450 гавдар Сабук ва хеле хуб парвоз мекунад. Асосан дар Аврупои Ҷанубӣ, Осиёи Пеш, Осиёи Марказӣ паҳн шудааст. Лонаашро дар найзор ва бедзору буттазорҳои соҳили об месозад. Ғизояш асосан моҳӣ, баъзан қурбоқа аст. Рӯзе то 200 г моҳӣ мехӯрад. Модинаи гавдари хурд 4–6 (баъзан 3–7) тухм мегузорад. Тухмҳоро тақр. як моҳ ҳар ду ҷинс бонавбат мехобонанд. Чӯҷаҳо зуд калон ва баъди 70 рӯз парончак шуда, аз лона мераванд.
Гавдарҳо ба хоҷагиҳои моҳипарварӣ зарари зиёд мерасонанд. Онҳо села-села ба дарахтон нишаста, бо наҷосати худ шоху навдаҳоро мехушконанд, ки ин боиси бераҳмона нест кардани гавдар гашт, вале дар баъзе ҷойҳо (мас., дар Байкал) ҳифз мешаванд. Дар мамолики Осиёи Ҷанубу Шарқӣ гавдарҳо барои гирифтани моҳӣ ром карда мешаванд. Моҳигирон шаб ба қаиқҳо нишаста, бо чароғ обро рӯшан мекунанд. Дар натиҷа моҳиҳо ба сатҳи об мебароянд ва гавдарҳои дастомӯз, ки дар гардан ҳалқаи махсус доранд, ғӯта зада онҳоро бо нӯлашон мегиранд. Ҳалқаи филиззии гардани гавдар ба фурӯ бурдани моҳӣ монеъ мешавад. Бо ин роҳ баъзе одамон дар як шаб то 100 кг моҳӣ мегиранд.
Гавдар (лот. Phalacrocorax), моҳихӯрак — як ҷинси парандаи обӣ. Дар зери об нағз шино карда метавонад. Рангаш асосан сиёҳ.
Дар дунё 29 намуди гавдар мавҷуд аст. Дар Аврупо, Амрикои Шимолӣ, Осиё, Африқо, Австралия, Зеландияи Нав вомехӯрад. Дар Тоҷикистон 2 намуди гавдар – гавдарҳои калон ва хурд мавҷуданд, ки парандаи мавсимӣ мебошанд. гавдари калон (Ph. carbo) охирҳои август – аввалҳои сентябр аз Қазоқистон, Сибири Ғарбӣ, Байкал ва Амур омада, охирҳои март – аввалҳои апрел парида меравад. Дар кӯлҳо ва дарёҳои Бадахшон онро фасли тобистон ҳам дидан мумкин аст. Дар гӯиши маҳал онро чаға меноманд. Ҷуссааш калон (дарозии танаш 80–90 см), гарданаш борики дароз, нӯлаш чангакмонанд (дарозиаш 5,2–7,5 см). Паҳнои болҳои кушодааш 1,27–1,56 см; вазнаш 1,8–3,0 кгавдар Рӯзе то 1 кг моҳӣ мехӯрад. Гӯшташ бадбӯй аст. Қабл аз парвоз дар рӯйи замин зиёда аз 100 м башаст давида, баъд болзанон ва хеле вазнин ба ҳаво мехезад. Бештар наздик ба рӯйи об, ҳангоми ба ҷойҳои зимистонгузаронӣ кӯчидан, хеле баланд парвоз мекунад. Аввалҳои апрел гавдари модина 3–6 тухм мемонад. Тухмҳоро ҳар ду ҷинс мехобонанд. Баъд аз 28–30 рӯз аз тухм чӯҷаҳо баромада, баъди 8,5 ҳафта парончак мешаванд.
Гавдари хурд (Phalacrocorax pygmaeus) ба Тоҷикистон нимаи дуюми сентябр – октябр омада, март парида меравад. Рангаш сиёҳ, сараш ҷигарии сурхтоб; чӯҷааш бӯри якранг аст. Дарозии танаш тақр. 48 см; паҳнои болҳои кушодааш тақр. 80 см, пойҳояш 36–38 мм, нӯлаш 28–32 мм, вазнаш 400–450 гавдар Сабук ва хеле хуб парвоз мекунад. Асосан дар Аврупои Ҷанубӣ, Осиёи Пеш, Осиёи Марказӣ паҳн шудааст. Лонаашро дар найзор ва бедзору буттазорҳои соҳили об месозад. Ғизояш асосан моҳӣ, баъзан қурбоқа аст. Рӯзе то 200 г моҳӣ мехӯрад. Модинаи гавдари хурд 4–6 (баъзан 3–7) тухм мегузорад. Тухмҳоро тақр. як моҳ ҳар ду ҷинс бонавбат мехобонанд. Чӯҷаҳо зуд калон ва баъди 70 рӯз парончак шуда, аз лона мераванд.
Гавдарҳо ба хоҷагиҳои моҳипарварӣ зарари зиёд мерасонанд. Онҳо села-села ба дарахтон нишаста, бо наҷосати худ шоху навдаҳоро мехушконанд, ки ин боиси бераҳмона нест кардани гавдар гашт, вале дар баъзе ҷойҳо (мас., дар Байкал) ҳифз мешаванд. Дар мамолики Осиёи Ҷанубу Шарқӣ гавдарҳо барои гирифтани моҳӣ ром карда мешаванд. Моҳигирон шаб ба қаиқҳо нишаста, бо чароғ обро рӯшан мекунанд. Дар натиҷа моҳиҳо ба сатҳи об мебароянд ва гавдарҳои дастомӯз, ки дар гардан ҳалқаи махсус доранд, ғӯта зада онҳоро бо нӯлашон мегиранд. Ҳалқаи филиззии гардани гавдар ба фурӯ бурдани моҳӣ монеъ мешавад. Бо ин роҳ баъзе одамон дар як шаб то 100 кг моҳӣ мегиранд.
Фамилијата корморани и сродници Phalacrocoracidae содржи околу 40 вида. Според традиционаланата класификација тие спаѓаат во редот на пеликановидните Pelecaniformes, но со последните анализи, ги преместуваат во посебен ред Suliformes.
Кормораните и сродниците се средни до големи водни птици. Најмалиот вид е долг 45 cm, и тежок 340 грама, а најголемиот е долг 100 cm и тежи 5 килограми. Тие се повеќе крајбрежни, отколку океански птици, па дури и почесто се населуваат крај слатководни води. Распространети се низ целиот свет, освен во централните Пацифички острови. Се хранат со риби, помали јагули и водни змии. Ловат од површината, и прават карактеристичен скок нурнувајќи се по пленот. Под водата се движат со нозете, а некои видови може да нурнат до 45 метри во длабочина. По риболовот, кормораните одат на суво и ги сушат крилјата на сонце. Тие имаат водоотпорен секрет со кој си ги премачкуваат крилјата. Според некои извори, тие имаат водоотпорни перја[1], додека според други, тие имаат порозни перја, а водоотпорноста произлегува од секретот.[2][3] Според некои, пак, само горните пердуви им се порозни, додека долното перје им е водонепропусно.[4] Кормораните живеат и се гнездат во колонии. При гнездењето користат дрвја, каменливи острови или гребени. Јајцата се синкаста боја, и обично имаат само едно легло годишно. Младенчињата ги хранат со полусварена храна.
Според „Прирачникот за птиците во светот“ (Handbook of the Birds of the World). постојат следните видови корморани:
Фамилијата корморани и сродници Phalacrocoracidae содржи околу 40 вида. Според традиционаланата класификација тие спаѓаат во редот на пеликановидните Pelecaniformes, но со последните анализи, ги преместуваат во посебен ред Suliformes.
Хыбабыщхэр (лат-бз. Phalacrocorax) — хыбабыщ лъэпкъым хиубыдэ лъэпкъыгъуэщ.
Къуалэбзу пӀащэхэщ, бабыщым е къазым хуэдизхэщ. ТеплъэкӀэ хъумрэ анэмрэ зэрзэщхьэщыкӀхэр и нэхъыбэм я инагъыращ (хъухэр нэхъ пӀащэщ). Я фэр куэдым фӀыцӀу щытщ, хужь Ӏыхьэхэр хэлъу е щӀыфэр псоуэ фӀыцӀэщ.
Дунейпсом уащыхуэзэнущ тропик, щӀыпӀэ курытхэм деж. Хы Ӏуфэхэм, псыхъуэхэм, хыкъумхэм, псыпцӀэхэм ягъунэгъуу.
Лъэпкъэгъум лӀэужьыгъуэ 36 зэщӀеубыдэщ, ахэр:
जलकाक (Cormorant) या पनकौआ पक्षियों में बक गण (Order Ciconiformes) के जलकाक कुल (Family Phalacrocoracidae) का प्रसिद्ध पक्षी है जिसकी कई जातियाँ सारे संसार में पाई जाती हैं। इस कुल के पक्षियों का रंग काला, चोंच लंबी, टाँगें छोटी और उँगलियाँ ज़ालपाद होती है। ये अपना अधिक समय पानी में ही बिताते हैं और पानी के भीतर मछलियों की तरह तैर लेते हैं। ये सब मछलीखोर पक्षी हैं।
जलकाक का दूसरा नाम पनकौआ भी है। इसकी एक छोटी जाति भी होती है जो छोटा पनकौआ (Little cormorant) कही जाती हैं। कद की छोटाई के अलावा इन दोनों में कोई भेद नहीं है।
तीसरी जाति के पक्षी बानवर (Darter) कहे जाते हैं। पूर्वोक्त दोनों जातियों से इनकी चोंच अवश्य भिन्न होती है, लेकिन इसके अतिरिक्त इनके रहन सहन, स्वभाव, तथा भोजन आदि में कोई भेद नहीं है। पनकौओं की चोंच जहाँ आगे की ओर थोड़ी मुड़ी रहती है, वहीं बानवर की चोंच सीधी पतली और नुकीली रहती है।
पनकौए 10- 12 इंच लंबे पक्षी हैं जिनके नर और मादा एक ही जैसे होते हैं। ये या तो किसी जलाशय में मछलियाँ पकड़ते रहते हैं या पानी के किनारे या किसी ठूँठ पर डैने फैलाए बैठे अपने पंख सुखाते रहते हैं। इनका जोड़ा बाँधने का समय जुलाई है, जब ये सैकड़ों की संख्या में इकट्ठे होकर अपने बड़े बड़े गिरोह बना लेते हैं। इनका गरोह एक ही जगह मिलकर घोंसला बनाता है, जिसमें मादा 4-5 अंडे देती है।
जलकाक (Cormorant) या पनकौआ पक्षियों में बक गण (Order Ciconiformes) के जलकाक कुल (Family Phalacrocoracidae) का प्रसिद्ध पक्षी है जिसकी कई जातियाँ सारे संसार में पाई जाती हैं। इस कुल के पक्षियों का रंग काला, चोंच लंबी, टाँगें छोटी और उँगलियाँ ज़ालपाद होती है। ये अपना अधिक समय पानी में ही बिताते हैं और पानी के भीतर मछलियों की तरह तैर लेते हैं। ये सब मछलीखोर पक्षी हैं।
जलकाक का दूसरा नाम पनकौआ भी है। इसकी एक छोटी जाति भी होती है जो छोटा पनकौआ (Little cormorant) कही जाती हैं। कद की छोटाई के अलावा इन दोनों में कोई भेद नहीं है।
तीसरी जाति के पक्षी बानवर (Darter) कहे जाते हैं। पूर्वोक्त दोनों जातियों से इनकी चोंच अवश्य भिन्न होती है, लेकिन इसके अतिरिक्त इनके रहन सहन, स्वभाव, तथा भोजन आदि में कोई भेद नहीं है। पनकौओं की चोंच जहाँ आगे की ओर थोड़ी मुड़ी रहती है, वहीं बानवर की चोंच सीधी पतली और नुकीली रहती है।
पनकौए 10- 12 इंच लंबे पक्षी हैं जिनके नर और मादा एक ही जैसे होते हैं। ये या तो किसी जलाशय में मछलियाँ पकड़ते रहते हैं या पानी के किनारे या किसी ठूँठ पर डैने फैलाए बैठे अपने पंख सुखाते रहते हैं। इनका जोड़ा बाँधने का समय जुलाई है, जब ये सैकड़ों की संख्या में इकट्ठे होकर अपने बड़े बड़े गिरोह बना लेते हैं। इनका गरोह एक ही जगह मिलकर घोंसला बनाता है, जिसमें मादा 4-5 अंडे देती है।
Roeglaxceiz dwg cungj duzroeg ndeu.
Phalacrocorax is a genus of fish-eating birds in the cormorant family Phalacrocoracidae. Members of this genus are also known as the Old World cormorants.
The genus Phalacrocorax was introduced by the French zoologist Mathurin Jacques Brisson in 1760 with the great cormorant (Phalacrocorax carbo) as the type species.[1][2] Phalacrocorax is the Latin word for a cormorant.[3]
Formerly, many other species of cormorant were classified in Phalacrocorax, but most of these have been split out into different genera. A 2014 study found Phalacrocrax to be the sister genus to Urile, which are thought to have split from each other between 8.9 - 10.3 million years ago.[4]
A molecular phylogenetic study published in 2014 found that the genus Phalacrocorax contains 12 species.[4] This taxonomy was adopted by the IUCN Red List and BirdLife International, and later by the IOC.[5]
Formerly, the genus Phalacrocorax included all members of the genera Poikilocarbo, Urile, Gulosus, Nannopterum, and the rock shag of Leucocarbo, all of which are now understood to belong to different genera.[4]
The taxonomy adopted by the Clements Checklist classifies all cormorants aside from those already in Microcarbo into Phalacrocorax, leaving just two cormorant genera: Phalacrocorax and Microcarbo.
Phalacrocorax is a genus of fish-eating birds in the cormorant family Phalacrocoracidae. Members of this genus are also known as the Old World cormorants.
Kormorano (Phalacrocorax) estas genro de grandaj akvobirdoj, preskaŭ tute nigraj, el la ordo de pelikanoformaj, kies ĉiuj piedfingroj estas kunligitaj per haŭto.[1] Populare oni nomas komorananoj ankaŭ aliaj falakrokorakedoj. Ĝenerale oni parolas pri ĉirkaŭ 40 specioj kaj oni proponis kelkajn diferencajn klasigojn de la tuta familio, kaj tiele la nombro de genroj estas disputata.
Kormoranoj kaj tufkormoranoj estas grandaj aŭ mezgrandaj marbirdoj. La plej granda parto, inter ili ĉiu nordhemisfera specio, havas ĉefe malhelan plumaron, sed kelkaj sudhemisferaj estas blankanigraj kaj kelkaj, kiel la novzelanda Punktokormorano, estas tre koloraj. Multaj specioj havas zonojn de kolora haŭto en vizaĝo (vango kaj gorĝo) kiuj povas esti brile bluaj, oranĝaj, ruĝaj aŭ flavaj, pli brilkolora dum la reprodukta sezono. La beko estas longa, pinta kaj akre hoka. La piedoj estas kvarfingraj kaj membranretaj.
Ili estas pli marbordaj ol oceanaj kaj kelkaj koloniigis internajn akvojn. Ili vivas tutmonde, krom sur la centraj pacifikaj insuloj.
Ĉiuj manĝas fiŝojn, angiletojn, serpentojn, ktp. Ili plonĝas, ne de alte kiel suloj, sed de la surfaco; kelkaj specioj duonsaltas por eniri en akvon pli sagece. Enakve ili subnaĝas per piedimpeto.
Post fiŝkaptado kormoranoj iras surborde por sekigi la flugilojn streĉigante ilin antaŭ la suno. La plumaro de la kormoranoj ne estas akvorezista. Tio helpas por subnaĝado, ĉar la plumoj ne portas aerbobelojn.
Kormoranoj estas koloniaj kaj por nestumado uzas arbojn, rokajn insuletojn, klifojn, ktp. La ovoj estas blublankecaj. Ili reproduktiĝas unufoje jare. La idoj estas manĝigitaj per elbuŝigo.
Tradicie kormoranoj estis uzataj de homoj en Ĉinio kaj Japanio por fiŝkaptado, kie ili estas enhejmigitaj kaj trejnitaj por alporti fiŝojn al la posedantoj. Tio okazas ekzemple en Inujama, gubernio de Aiĉi en Japanio aŭ en rivero Lijiang en Gilin en Ĉinio. Kelkaj surmetas ferringon ĉirkaŭ la birda kolo por ke tiu ne englutu la predon kaj alportu ĝin al la fiŝkaptisto, kiu poste donas al la kormorano kiel rekompencon fiŝeton kiun ja ĝi povas engluti.
Pro la kutimo sekigi la flugilojn kiel "kruco", kormoranoj estis uzataj kiel simboloj en la mezepoka heraldiko.
Tiu sekvenco sekvas la indikojn de la Handbook of the Birds of the World.[2]
Ne estas klara distingo inter kormoranoj kaj tufkormoranoj ĉar ambaŭ nomoj uzatas sendistinge. La nomoj "kormorano" kaj "tufkormorano" estis origine la komunaj nomoj de la du specioj de la familio troviĝantaj en Okcidenta Eŭropo, Phalacrocorax carbo (nune menciataj de ornitologoj kiel Granda kormorano) kaj la P. aristotelis (nome Tufkormorano). "Tufkormorano" aludas al la birda kresto, kiun la britaj formoj de la Granda kormorano ne havas. Kiam oni malkovris aliajn kormoranajn speciojn fare de anglaparolantaj maristoj kaj esploristoj ie ajn plie en la mondo, kelkaj estis nomataj kormoranoj kaj kelkaj tufkormoranoj, depende el ĉu ili havas krestojn aŭ ne. Foje la sama specio estas nomata kormorano en unu parto de la mondo kaj tufkormorano en alia, ekz., la Granda kormorano estas nomata Nigra tufkormorano en Novzelando (ĉar la birdoj troviĝantaj en Aŭstralazio havas kreston kiu forestas en la membroj de la specio en Eŭropo). Van Tets (1976) proponis dividi la familion en du genrojn kaj ligi la nomon "kormorano" al unu kaj la nomon "tufkormorano" al la alia, sed tio kontraŭas la komuna uzado kaj ne estis amplekse adoptita.
La scienca genronomo estas latinigita formo de la vortoj de la antikva greka φαλακρός (falakros, "senhara") kaj κόραξ (korax, "korako"). Tio estas ofte supozate aludanta al la kremoblanka makulo de la vangoj de plenkreskulo de Granda kormorano, aŭ al la ornamaj blankaj kapoplumoj elstaraj ĉe la mediteraneaj birdoj de tiu specio, sed certe ne estas uniforma karaktero de kormoranoj. "Kormorano" estas kuntiriĝo devena el la latina esprimo corvus marinus, "mara korako". Tiele, "mara korako" aŭ similaj terminoj estis la kutimaj aludoj al kormoranoj en Ĝermana lingvaro kaj en aliaj ĝis post la Mezepoko. La franca esploristo André Thévet komentis en 1558 ke "...la beko [estas] simila al tiu de kormorano aŭ alia korvedo," kio montras ke la erara miskredo ke tiuj birdoj rilatas al korakoj daŭris almenaŭ ĝis la 16a jarcento.
Kormoranoj kaj tufkormoranoj estas mez- al grandaj marbirdoj. Ili gamas laŭ grando el la Pigmea kormorano (Phalacrocorax pygmaeus), tiom malgranda kiom ĝis 45 cm kaj 340 g, al la Nefluga kormorano (Phalacrocorax harrisi), kun maksimuma grando de 100 cm kaj 5 kg. La ĵus formortinta Okulvitreca kormorano (Phalacrocorax perspicillatus) estis pli granda, kun averaĝa grando de 6.3 kg. La majoritato, inklude preskaŭ ĉiujn el nordhemisferaj specioj, havas ĉefe malhelan plumaron, sed kelkaj sudhemisferaj specioj estas blankanigraj, kaj malmultaj (ekz. la Punktokormorano de Novzelando) estas tre koloraj. Multaj specioj havas areojn de kolora haŭtaĵo en la vizaĝo (kiel brido aŭ la gorĝosako) kiu povas esti brile bluaj, oranĝaj, ruĝaj aŭ flavaj, tipe iĝantaj pli brilkoloraj en la reprodukta sezono. La beko estas longa, fajna, kaj tre akre hokoforma. Ties piedoj havas retaĵojn inter la kvar fingroj, kiel ĉe ties parencoj.
Ili estas marbordaj pli ol oceanaj birdoj, kaj kelkaj koloniigis internajn akvojn - la originaj prauloj de la kormoranoj ŝajne estis nesalakvaj birdoj, laŭ la habitato de la plej antikva stirpo. Ili havas teritoriojn en la tuta mondo, escepte ĉe la insuloj de centra Pacifiko.
Ĉiu estas fiŝo-manĝantoj, kiu manĝas malgrandajn angilojn, fiŝojn, kaj eĉ akvajn serpentojn. Ili plonĝas el la surfaco, kvankam multaj specioj faras karakteran salteton por plonĝadi, supozeble por havigi pli elanan eniron en la akvo. Subakve ili elpeliĝas per siaj piedoj. Kelkaj kormoranaj specioj uzas profundosensilojn, por plonĝi ĝis profundojn ĝis de tiom multe kiom de 45 metroj.
Post fiŝkaptadi, kormoranoj eliras, kaj estas ofte vidataj tenantaj siajn flugilojn malferme sub la suno. Ĉiuj kormoranoj havas sekretaĵojn de uropigaj glandoj kiuj estas uzataj por teni la plumojn netrempitaj. Kelkaj fontoj[4] asertas ke kormoranoj havas akvoprotektajn plumojn dum aliaj diras ke ili havas akvopermeablajn plumojn.[5][6] Aliaj sugestas ke ekstera plumaro alsorbas akvon sed ne permesas ĝin eniri al la tavolo de aero ĉe la haŭto.[7] La agado sekigi flugilojn estas vidata eĉ ĉe la neflugaj kormoranoj sed pli komune en la antarktaj tufkormoranoj[8] kaj en la ruĝkruraj kormoranoj. Alternativaj funkcioj sugestas, ke por la flugiletenda sinteno oni inkludas, ke ĝi helpas termoreguladon,[9] digestadon, ekvilibron de la birdo aŭ indikas eston de fiŝoj. Detala studo de la Granda kormorano konkludas ke ĝi estas sendube[10] por sekigi la plumaron.[11][12]
Kormoranoj estas koloniaj nestumantoj, kiuj uzas arbojn, rokajn insuletojn, aŭ klifojn. La ovoj estas kalkec-bluaj. Estas kutime unu ovodemetado jare. La junuloj estas nutrataj per regurgitado. Ili tipe havas profundajn, svagajn bekojn, montrantaj pli grandan similon kun tiuj de la pelikanoj, al kiuj ili rilatas, ol evidentas ĉe plenkreskuloj.
La kormoranoj estas grupo tradicie lokita en la Pelikanoformaj aŭ, en la Taksonomio Sibley-Ahlquist, la etenda grupo de la Cikonioformaj. Tiu lasta grupo estas certe nenatura, kaj eĉ post kiam la tropikbirdoj estis agnoskitaj kiel tre distingaj, la restantaj Pelikanoformaj ŝajnas ne tute monofiletikaj. Ties rilato kaj limigo - krom esti parto de "pli alta akvobirda" klado kiu estas simila sed ne identa al grupo de Sibley kaj Ahlquist nome "pan-Ciconiiformes" - restas ĉefe nesolvita. Ĉiukaze ĉiu evidento interkonsentas ke kaj kormoranoj kaj tufkormoranoj estas pli proksimaj al anhingoj kaj Suledoj (suloj kaj najvuloj), kaj eble al la pelikanoj aŭ eĉ al pingvenoj, ol al aliaj vivantaj birdoj.[13]
En ĵusaj jaroj, aperis tri preferataj traktadoj de la kormorana familio: ĉu lasi ĉiujn vivantajn kormoranojn en ununura genro, Phalacrocorax, aŭ disigi kelkajn speciojn kiaj la komplekso de la Imperia tufkormorano (en Leucocarbo) kaj eble la Nefluga kormorano. Alternative, la genro povus esti tute malmuntita kaj en plej ekstrema kazo esti malpliigita al la Granda, Blankabrusta kaj Teminka kormoranoj.[14]
Pro nefarita revizio de nunaj kaj prahistoriaj kormoranoj, la decido pri ununura genro[2] estas sekvata ĉi tie pro tri tialoj: Unue, estas preferinde provizore atribui genrojn sen klara hipotezo. Due, estas pli facile trakti la fosiliajn formojn, kies sistematika traktado ne estis tiom polemika ol tiu de vivantaj kormoranoj kaj tufkormoranoj. Trie, tiu skemo estas uzata ankaŭ de IUCN,[15] kio faciligas la aliron de informo al statuso kaj konservado. Laŭ la ĉitiea traktado, la komplekso de la Imperia tufkormorano estas ĉi tie lasata nedisigita, kvankam la komplekso de la Reĝa kormorano estis disigita.
Ankoraŭ estas rekoneblaj kelkaj grupoj laŭ evoluo. Tamen, kombine la disponebla pruvaro sugestas ke estas ankaŭ alta grado de konverĝa evoluo; ekzemple la "klifaj tufkormoranoj" estas konverĝa parafiletika grupo. La proponita divido en "kormoranoj" de Phalacrocorax sensu stricto (aŭ subfamilio Falakrokoracenoj) kaj "tufkormoranoj" Leucocarbo sensu lato (aŭ Leŭkokarbonenoj)[16] postulas iome da meriton – kvankam ne origine intence – sed malsukcesas por enkalkuli bazajn stirpojn kaj la fakton ke la tuta familio ne povas esti klare dividata nune trans la nivelo de superspecio aŭ speci-komplekso.[17] La rezolucio havigata de la informo el DNA[17] ne sufiĉas al propre solvo de kelkaj grupoj sufiĉe; aldone, multaj specioj restas neekzempligitaj, la fosilia registro ne estis integrata en la informo, kaj la efiko de hibridiĝo – konata ĉefe en kelkaj specioj de Pacifiko – sur la sekvenco de DNA estas ankoraŭ nestuditaj.
Ties tradicia scienca nomo estas la laŭlitera latinigita versio de la ekvivalento en la antikva greka de la komuna nomo: Phalacrocorax estas antikva termino por kormoranoj; laŭvorte, ĝi signifas "senhara korako", el falakrós (φᾶλακρός, "senhara") + kóraks (κόραξ, "korako").[18]
(Vidu supre)
Tiu jena listo klopodas sekvi filogenetikan ordon.[19] Se la distingo inter subfamilioj estus subtenata, la "bluokululoj" kaj rilataj specioj estus probable la Leŭkokarbonenoj, kaj la sekvaj grupoj la Falakrokoracenoj. La du unuaj stirpoj (kaj eble la Nefluga kormorano) estas bazaj kaj ne povas esti atribuitaj al iu subfamilio.
Baza stirpo 1: "Mikrokormoranoj", proponita genro Microcarbo aŭ Halietor ("Falakrokoracenoj"); la unua genronomo estus valida.
Baza stirpo 2: Ruĝkrura kormorano. Inkludata en Leucocarbo aŭ Stictocarbo ("Leŭkokarbonenoj")
Bluokulaj tufkormoranoj kaj parencoj: varie lokitaj en Euleucocarbo, Hypoleucos, Leucocarbo, Notocarbo kaj Stictocarbo ("Leŭkokarbonenoj"), kaj la monotipa Nannopterum.
Nordpacifikaj tufkormoranoj: etende inter Compsohalieus ("Falakrokoracenoj") kaj Stictocarbo ("Leŭkokarbonenoj"). Se distinga genro, la iama nomo aplikeblas
Komunkormorana stirpo: iam en Compsohalieus ("Falakrokoracenoj") kaj Stictocarbo ("Leŭkokarbonenoj")
Hindoceana grupo: etende inter Hypoleucos kaj Leucocarbo ("Leŭkokarbonenoj") kaj Compsohalieus ("Falakrokoracenoj"). Hypoleucos estus la ĝusta genronomo se ili estus disigitaj.
Punktogrupo: lokitaj en Stictocarbo ("Leŭkokarbonenoj"); ili estus la unikaj membroj de tiu ebla distinga genro
Kaba kormorano: foje lokita en Leucocarbo ("Leŭkokarbonenoj")
Veraj kormoranoj: tiuj estu retenitaj en Phalacrocorax sendepende el ĉu kormoranoj kaj tufkormoranoj disiĝas aŭ ne.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Kormorana fiŝkaptado.Kormorana fiŝkaptado estas tradicia fiŝkaptada metodo laŭ kiu fiŝkaptistoj uzas trejnitajn kormoranojn por fiŝkaptadi en riveroj. Historie, kormorana fiŝkaptado okazis en Japanio kaj Ĉinio el ĉirkaŭ 960 p.K.[22] kaj registrita el aliaj lokoj tutmonde.
Por kontroli la birdojn, la fiŝkaptistoj ligas ŝnuron ĉe la bazo de la birda gorĝo. Tio evitas ke la birdo englutu la plej grandajn fiŝojn, kiuj restas en ties gorĝo, sed la birdoj povas engluti pli malgrandajn fiŝojn. Kiam kormorano kaptis fiŝon en sia gorĝo, la fiŝkaptisto alportas la birdon reen al la boato kaj prenas la fiŝon el la birda gorĝo, plej verŝajne profitante la refleksan movon de regurgitado. Kvankam la kormorana fiŝkaptado iam estis sukcese fruktodona industrio, ties tradicia uzado nune utilas ĉefe al la turisma industrio.
Kormorano (Phalacrocorax) estas genro de grandaj akvobirdoj, preskaŭ tute nigraj, el la ordo de pelikanoformaj, kies ĉiuj piedfingroj estas kunligitaj per haŭto. Populare oni nomas komorananoj ankaŭ aliaj falakrokorakedoj. Ĝenerale oni parolas pri ĉirkaŭ 40 specioj kaj oni proponis kelkajn diferencajn klasigojn de la tuta familio, kaj tiele la nombro de genroj estas disputata.
Kormoranoj kaj tufkormoranoj estas grandaj aŭ mezgrandaj marbirdoj. La plej granda parto, inter ili ĉiu nordhemisfera specio, havas ĉefe malhelan plumaron, sed kelkaj sudhemisferaj estas blankanigraj kaj kelkaj, kiel la novzelanda Punktokormorano, estas tre koloraj. Multaj specioj havas zonojn de kolora haŭto en vizaĝo (vango kaj gorĝo) kiuj povas esti brile bluaj, oranĝaj, ruĝaj aŭ flavaj, pli brilkolora dum la reprodukta sezono. La beko estas longa, pinta kaj akre hoka. La piedoj estas kvarfingraj kaj membranretaj.
Ili estas pli marbordaj ol oceanaj kaj kelkaj koloniigis internajn akvojn. Ili vivas tutmonde, krom sur la centraj pacifikaj insuloj.
Ĉiuj manĝas fiŝojn, angiletojn, serpentojn, ktp. Ili plonĝas, ne de alte kiel suloj, sed de la surfaco; kelkaj specioj duonsaltas por eniri en akvon pli sagece. Enakve ili subnaĝas per piedimpeto.
Post fiŝkaptado kormoranoj iras surborde por sekigi la flugilojn streĉigante ilin antaŭ la suno. La plumaro de la kormoranoj ne estas akvorezista. Tio helpas por subnaĝado, ĉar la plumoj ne portas aerbobelojn.
Kormoranoj estas koloniaj kaj por nestumado uzas arbojn, rokajn insuletojn, klifojn, ktp. La ovoj estas blublankecaj. Ili reproduktiĝas unufoje jare. La idoj estas manĝigitaj per elbuŝigo.
Tradicie kormoranoj estis uzataj de homoj en Ĉinio kaj Japanio por fiŝkaptado, kie ili estas enhejmigitaj kaj trejnitaj por alporti fiŝojn al la posedantoj. Tio okazas ekzemple en Inujama, gubernio de Aiĉi en Japanio aŭ en rivero Lijiang en Gilin en Ĉinio. Kelkaj surmetas ferringon ĉirkaŭ la birda kolo por ke tiu ne englutu la predon kaj alportu ĝin al la fiŝkaptisto, kiu poste donas al la kormorano kiel rekompencon fiŝeton kiun ja ĝi povas engluti.
Pro la kutimo sekigi la flugilojn kiel "kruco", kormoranoj estis uzataj kiel simboloj en la mezepoka heraldiko.
Phalacrocorax (del griego φαλακρός [falakrós] ‘calvo’, y κόραξ [kórax], ‘cuervo’) es un género de aves suliformes perteneciente a la familia Phalacrocoracidae.[3][4] Sus miembros son denominados comúnmente cormoranes. Son aves acuáticas que capturan peces zambulléndose bajo el agua.
Se alimentan de los peces que capturan bajo el agua. Se impulsan principalmente con las patas y pueden zambullirse durante más de un minuto, alcanzando una profundidad de unos 10 m. A diferencia de la mayoría de las aves acuáticas, sus plumas no son completamente impermeables, por lo que, al mojarse, éstas aumentan de peso, lo que les permite hundirse más y bucear con facilidad. Una vez en tierra, extienden las alas para secarlas. Además, regulan el volumen de sus sacos aéreos.
El cormorán grande (Phalacrocorax carbo) es con seguridad la especie más extendida. El cormorán grande vive en lagos y estuarios, así como en las costas, y construye su nido en acantilados o en árboles. Alcanza hasta 90 cm de largo, y se lo puede encontrar en aguas dulces y costas de todo el mundo.
En el pasado el género Phalacrocorax incluía todas las especies de la familia.[3] Muchas de ellas se repartieron por los géneros Leucocarbo y Microcarbo. En la actualidad el género contiene las siguientes 22 especies,[5]con su respectivo nombre vulgar:[6]
En ciertas localidades de Asia se utiliza al cormorán para la pesca. Se les ata un cordel en la parte inferior del cuello de forma que puedan capturar un pez, pero no tragarlo. El pescador, una vez que el cormorán ha capturado un pez, se lo extrae (ya que ha quedado aprisionado en su garganta) y lo dispone para efectuar nuevas capturas.
Phalacrocorax (del griego φαλακρός [falakrós] ‘calvo’, y κόραξ [kórax], ‘cuervo’) es un género de aves suliformes perteneciente a la familia Phalacrocoracidae. Sus miembros son denominados comúnmente cormoranes. Son aves acuáticas que capturan peces zambulléndose bajo el agua.
Ubarroia da Phalacrocorax generoko hegaztiei ematen zaien izen generikoa. Uretako hegaztia da, arrainak dira bere elikaduraren oinarria. Taxonomia garatu ahala, generoa berezko ubarroiak izendatzeko erabili zuten, ubarroiek Phalacrocoracidae familia osatu baitzuten.
Munduan 30 espezie inguru dira, eta horietako bi Euskal Herrian bizi dira[1], kostaldean eta itsasotik gertuko ibai tarteetan:
Euskaraz, hainbat izenekin ezagutzen da kostaldean hegazti hau. Potorro edo pottorroa (Bizkaian batez ere), karrabasoa, bolborina, itsas-belea... Muga semantiko oso lausoak izan ohi dituzte izen hauek: toki batzuetan, Phalacrocorax edo berezko ubarroiak izendatzeko erabiltzen dira, beste batzuetan uretako beste hegazti batzuk adierazten dituzte. Esate baterako, potorroa esaten zaie ubarroiei herri batzuetan, eta Alca torda espezieko txoriei beste batzuetan.[2]
Ubarroia da Phalacrocorax generoko hegaztiei ematen zaien izen generikoa. Uretako hegaztia da, arrainak dira bere elikaduraren oinarria. Taxonomia garatu ahala, generoa berezko ubarroiak izendatzeko erabili zuten, ubarroiek Phalacrocoracidae familia osatu baitzuten.
Merimetsot (heimo Phalacrocoracidae) on lahkoon Suliformes kuuluva kaloja syövien lintujen heimo. Niiden nokka on tukeva ja koukkupäinen. Niillä on pitkänomainen ruumis, pitkä kaula ja pyrstö. Ne ovat yleensä tumman värisiä ja keskikokoisia tai sitä suurempia lintuja.
Merimetsot jaetaan kahteen sukuun, merimetsoihin ja pikkumerimetsoihin.[1] Lajit on aiemmin sijoitettu vain yhteen sukuun, ja osa fylogeneettisestä aineistosta tukee aiempaa jakoa.[2]
Merimetsot elävät sekä merialueilla että makeassa vedessä. Ne elävät rannikoilla ja saaristoissa ja pesivät yhdyskunnissa.
Merimetsot pyydystävät kaloja sukeltamalla. Ne ponkaisevat veteen usein pienellä vauhtihypyllä. Merimetsot tunnetaan tavastaan levitellä istuessaan siipiään, jonka tarkka syy on tuntematon – yleinen väittämä siipien kuivattelusta ei pidä paikkaansa: merimetsojen rasvarauhanen on täysin toimiva ja höyhenpuku yhtä vedenpitävä kuin vesilinnuilla yleensä.[3]
Merimetsoja on BirdLife Suomen mukaan 26 lajia.[1] BirdLife International lajittelee kuitenkin 30 lajia.[4]
Pikkumerimetsoja on BirdLife Suomen mukaan viisi lajia.[1]
Merimetsot (heimo Phalacrocoracidae) on lahkoon Suliformes kuuluva kaloja syövien lintujen heimo. Niiden nokka on tukeva ja koukkupäinen. Niillä on pitkänomainen ruumis, pitkä kaula ja pyrstö. Ne ovat yleensä tumman värisiä ja keskikokoisia tai sitä suurempia lintuja.
Merimetsot jaetaan kahteen sukuun, merimetsoihin ja pikkumerimetsoihin. Lajit on aiemmin sijoitettu vain yhteen sukuun, ja osa fylogeneettisestä aineistosta tukee aiempaa jakoa.
Merimetsot elävät sekä merialueilla että makeassa vedessä. Ne elävät rannikoilla ja saaristoissa ja pesivät yhdyskunnissa.
Merimetsot pyydystävät kaloja sukeltamalla. Ne ponkaisevat veteen usein pienellä vauhtihypyllä. Merimetsot tunnetaan tavastaan levitellä istuessaan siipiään, jonka tarkka syy on tuntematon – yleinen väittämä siipien kuivattelusta ei pidä paikkaansa: merimetsojen rasvarauhanen on täysin toimiva ja höyhenpuku yhtä vedenpitävä kuin vesilinnuilla yleensä.
Phalacrocorax (du grec φαλακρο-κόραξ {littéralement corbeau chauve}, cormoran, formé de φαλακρόs, chauve et de κόραξ, corbeau) est un genre de la famille des cormorans. En fonction de la classification, il contient entre une quarantaine d'espèces, ou une vingtaine, la différence étant placée dans les genres Leucocarbo et Microcarbo.
Selon la classification du Congrès ornithologique international (version 3.1, 2012) :
Parmi celles-ci, une espèce est éteinte :
Phalacrocorax (du grec φαλακρο-κόραξ {littéralement corbeau chauve}, cormoran, formé de φαλακρόs, chauve et de κόραξ, corbeau) est un genre de la famille des cormorans. En fonction de la classification, il contient entre une quarantaine d'espèces, ou une vingtaine, la différence étant placée dans les genres Leucocarbo et Microcarbo.
Is éan mara é an broigheall (Gaeilge na hAlban:Sgarbh an Sgumain, Sean-Ghaeilge: Gairge). Is géineas iad na broighill (Phalacrocorax) den ord Pelecaniformes . Cuirtear na broighill i dteaghlach ar leith, sé sin na Phalacrocoracidae. Is éin mhóra uisce iad seo, a neadaíonn i gcoilíneachtaí agus a mbíonn dáilte ar fud an domhain, de réir foinsí éagsúla le 26-43 speiceas. Tugtar "seagaí", nó "broigheall", ar na héin le curcaí cleití, ach ní hionann an rangú sin dá chaidrimh teaghlaigh iarbhír.
O xénero Phalacrocorax é o xénero máis numeroso en especies de corvos mariños da familia Phalacrocoracidae.
Os corvos mariños, carolos ou canilongas aliméntanse dos peixes que apañan baixo a auga. Impúlsanse principalmente coas patas e poden mergullarse durante máis dun minuto, acadando unha profundidade de aproximadamente 10 metros.
A diferenza da maioría das aves acuáticas, as súas plumas non son por completo impermeables, o que lles permite afundirse e mergullarse doadamente. Unha vez en terra, estenden as ás para secalas. Ademais, regulan o volume dos seus sacos aéreos. Existen unhas 30 especies de corvos mariños, sendo o corvo mariño grande con seguridade o máis espallado. Vive en lagos e esteiros así como nas costas, e constrúe o seu niño en cantís ou en árbores. Ten un tamaño de ata 90 cm de longo, e pódese atopar en augas doces e costas de todo o mundo.
En certas localidades de China, como en Guilin, nas beiras do río Lijiang ou no lago Erhai, emprégase ao corvo mariño para a pesca. Átaselle unha corda na parte inferior do pescozo de xeito que poida capturar un peixe, mais non tragalo. O pescador, unha vez que o corvo mariño capturou un peixe, extrae o peixe (xa que quedou aprisionado no pescozo) e dispono para efectuar novas capturas.
Para a clasificación científica alternativa ver a taxonomía de Chales Sibley-Ahlquist.
O xénero Phalacrocorax é o xénero máis numeroso en especies de corvos mariños da familia Phalacrocoracidae.
Os corvos mariños, carolos ou canilongas aliméntanse dos peixes que apañan baixo a auga. Impúlsanse principalmente coas patas e poden mergullarse durante máis dun minuto, acadando unha profundidade de aproximadamente 10 metros.
A diferenza da maioría das aves acuáticas, as súas plumas non son por completo impermeables, o que lles permite afundirse e mergullarse doadamente. Unha vez en terra, estenden as ás para secalas. Ademais, regulan o volume dos seus sacos aéreos. Existen unhas 30 especies de corvos mariños, sendo o corvo mariño grande con seguridade o máis espallado. Vive en lagos e esteiros así como nas costas, e constrúe o seu niño en cantís ou en árbores. Ten un tamaño de ata 90 cm de longo, e pódese atopar en augas doces e costas de todo o mundo.
Vranci (lat. Phalacrocoracidae) su porodica ptica koja pripada redu pelikanki (Pelecaniformes ). Porodica ima samo jedan rod - Phalacrocorax, s 36 vrsta [1].
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Vranci
Wikivrste imaju podatke o: Vrancima Vranci (lat. Phalacrocoracidae) su porodica ptica koja pripada redu pelikanki (Pelecaniformes ). Porodica ima samo jedan rod - Phalacrocorax, s 36 vrsta .
Pecuk, atau kadang-kadang disebut kormoran (dari bahasa Inggris: cormorant), adalah sebutan untuk sekelompok burung anggota suku Phalacrocoracidae. Sistematika suku ini masih memerlukan revisi; saat ini telah dibuat beberapa usulan klasifikasi, tetapi masih banyak yang dipertentangkan. Shag adalah nama inggris untuk pecuk yang memiliki jambul di kepalanya, tetapi penggunaan kedua nama ini (cormorant dan shag) tidak konsisten dan acap dipertukarkan.
Pecuk adalah burung laut berukuran sedang hingga besar. Ukuran burung-burung ini bervariasi, dari 45 cm dengan berat 340 gram (pecuk kerdil, Phalacrororax pygmaeus) hingga yang berukuran 1 meter dan berat mencapai 5 kg (kormoran galapagos, Phalacrocorax harrisi). Sejenis pecuk yang punah baru-baru ini, kormoran kacamata (Phalacrocorax perspicillatus) memiliki massa 6,3 kg. Mayoritas pecuk memiliki bulu berwarna gelap, tetapi beberapa jenisnya di belahan bumi bagian selatan warnanya hitam dan putih, dan ada pula di antaranya yang memiliki agak banyak warna di bulunya (misalnya shag Selandia Baru). Sementara itu banyak jenis pecuk yang memiliki kulit berwarna di wajah dan dagunya, biru terang, jingga, merah atau kuning, yang menjadi semakin terang warnanya di musim kawin.
Paruhnya panjang, tipis, dan berkait tajam; sangat berguna untuk menangkap dan memegang ikan yang menjadi mangsanya. Kakinya berselaput di antara keempat jarinya.
Burung-burung pecuk lebih sering berkeliaran di sekitar pantai daripada jauh di tengah laut, dan beberapa jenisnya membangun koloni di perairan pedalaman. Memang agaknya nenek moyang burung-burung ini berasal dari perairan tawar. Pecuk ditemukan di seluruh dunia kecuali di kepulauan di tengah-tengah Samudra Pasifik.
Semua spesies pecuk adalah pemakan ikan, belut kecil, bahkan ular laut. Mereka menyelam untuk mengejar mangsanya; kebanyakan pecuk seolah-olah setengah terjun dari permukaan ke dalam air, untuk mendapatkan dorongan kecepatan yang diperlukan. Di dalam air, kaki-kakinya digunakan untuk mendayung dan mendorong tubuhnya dengan cepat. Beberapa spesies diketahui mampu menyelam hingga kedalaman 45 meter.
Setelah menangkap ikan, burung-burung ini kembali ke pantai, dan seringkali terlihat sedang menjemur sayapnya di bawah sinar matahari. Seluruh spesies pecuk memiliki kelenjar minyak khusus yang mampu menjaga bulu mereka tahan air. Beberapa publikasi[1] menyatakan bahwa pecuk memiliki bulu yang tahan air, sementara yang lain menyatakan bahwa bulu pecuk meloloskan air tanpa membasahinya[2][3]. Publikasi yang lain menyebutkan bahwa lapisan bulu terluar dapat basah, tetapi tidak sampai menembus lapisan udara dan membasahi kulit burung[4].
Perilaku merentangkan dan menjemur sayap ini sering terlihat dilakukan oleh banyak jenis pecuk, bahkan juga oleh kormoran galapagos yang tidak dapat terbang[5]. Fungsi lain dari perilaku ini diduga berkaitan dengan pengaturan termal/panas tubuh[6], membantu pencernaan, untuk keseimbangan tubuh, atau indikasi kehadiran ikan mangsanya. Kajian-kajian yang dilakukan terhadap pecuk-padi besar menyimpulkan bahwa perilaku ini ditujukan untuk mengeringkan bulu-bulunya[7][8][9].
Pecuk bersarang dalam koloni pada pepohonan, pulau karang, atau tebing-tebing curam di tepi laut. Telur mereka berwarna biru, dan umumnya hanya berjumlah satu butir setiap tahunnya. Anak pecuk diberi makan dari muntahan induk mereka.
Orang zaman dahulu menyangka bahwa pecuk berkerabat dekat dengan gagak. Perkataan cormorant agaknya merupakan semacam akronim, yang kemungkinan diambil langsung dari bahasa Latin corvus marinus, yang berarti "gagak laut" atau melalui pinjaman dari bahasa Keltik-Britonik. Nama ilmiah marganya, Phalacrocorax, merupakan latinisasi dari perkataan Gerika φαλακρός (phalakros, "botak") dan κόραξ (korax, "gagak"); kemungkinan ini merujuk kepada pipi pecuk-padi besar yang kerap berwarna keputih-putihan, atau kepada jambul putih milik sebangsa pecuk yang terdapat di Laut Tengah.
Pecuk, atau kadang-kadang disebut kormoran (dari bahasa Inggris: cormorant), adalah sebutan untuk sekelompok burung anggota suku Phalacrocoracidae. Sistematika suku ini masih memerlukan revisi; saat ini telah dibuat beberapa usulan klasifikasi, tetapi masih banyak yang dipertentangkan. Shag adalah nama inggris untuk pecuk yang memiliki jambul di kepalanya, tetapi penggunaan kedua nama ini (cormorant dan shag) tidak konsisten dan acap dipertukarkan.
Phalacrocorax Brisson, 1760 è un genere di uccelli Suliformi della famiglia Phalacrocoracidae.[1] Vivono nelle acque interne e sui litorali di tutto il mondo.
I cormorani sono uccelli di mole ragguardevole, adattati agli ambienti acquatici.
Condividono con le altre specie dell'ordine Suliformes il piede totipalmato, cioè con tutte le dita unite da una membrana, e la borsa sottogolare, meno sviluppata di quanto sia nei pellicani, probabilmente perché non destinata ad afferrare il pesce. La sua funzione principale consiste nella refrigerazione del corpo e nell'uso come strumento di segnalazione.
Di piumaggio sostanzialmente scuro, questi uccelli si surriscaldano con rapidità quando si espongono alla luce solare diretta e rimediano facendo sussultare vigorosamente il sacco golare in modo da raffreddare il sangue che scorre nella fitta rete dei capillari. Come tutti gli altri uccelli acquatici, i cormorani possiedono la ghiandola dell'uropigio alla base della coda per la «manutenzione» delle penne; tuttavia il manto che li riveste non è impermeabile. Si ritiene che la particolare struttura delle penne consenta all'acqua di penetrare rapidamente e di espellere l'aria, creando una «zavorra» che faciliterebbe i movimenti in immersione. Al ritorno in superficie le ali vengono caratteristicamente distese, forse per asciugare il piumaggio, ma non si può escludere una funzione comportamentale o un espediente per riscaldarsi ai raggi del sole dopo una fredda nuotata.
Un tempo si credeva che i cormorani si servissero sott'acqua delle ali a mo' di remi; in realtà essi usano come organo di propulsione i robusti arti posteriori dalle dita palmate, e riducono il profilo tenendo le ali aderenti al corpo.
Le zampe dei cormorani sono ravvicinate e arretrate, con cosce provviste di muscoli relativamente grandi e potenti rispetto alle dimensioni corporee. Un osso esclusivo alla base del cranio consente loro di lanciarsi contro un pesce e simultaneamente spalancare il becco.
Corpo e muscoli sono riccamente vascolarizzati e irrorati da un considerevole valore ematico, per cui ne risulta un notevole incremento del rifornimento di ossigeno. I cormorani sono in grado di restare immersi a lungo e di calarsi a rilevanti profondità; esemplari di cormorano di Brandt sono rimasti impigliati in reti a strascico piazzate a 50 e più metri. Il pannicolo adiposo, di spessore modesto, non è molto affidabile come riserva energetica e obbliga i cormorani a scegliere acque calde e produttive.
I cormorani, fatto insolito fra gli uccelli di mare, depongono un numero consistente di uova (6 e oltre) e sono in grado di organizzare una nuova covata sul finire della stagione se la situazione ambientale lo permette. I piccoli alla nascita sono assolutamente inetti, nudi e ciechi, capaci soltanto di muovere il collo e il becco per ricevere il cibo. Le aree protette dai predatori terrestri e abbastanza prossime ai territori di pesca sono infrequenti, ed è forse questo il motivo per cui i cormorani nidificano in grandi colonie che nel volgere di poche settimane si insozzano di escrementi e pesci in putrefazione. In Cile, dove si riproduce il cormorano guanay, e in Sudafrica, dove prospera il cormorano del Capo, le piogge sono così rare che si accumulano strati di vari metri di guano, fertilizzante apprezzato in tutto il mondo per i composti azotati e fosfatici.
A loro completo agio in acqua, i cormorani sono al contrario assai impacciati a terra, dove si muovono a fatica con un buffo dondolio spesso inciampando nei loro stessi piedi. L'estensione relativamente modesta delle ali, innegabile ventaggio negli andirivieni tra terra e acqua, comporta il rischio, al più lieve refolo di vento, di un atterraggio lungo con conseguente arresto su un nido adiacente. Le specie arboree come il marangone doppiacresta e il cormorano neotropicale devono anche preoccuparsi dei rami: i nidi sono ceste di atterraggio più che contenitori di uova.
L'affollamento e l'instabilità al suolo rendono forse ragione del fatto che i comportamenti dei cormorani sono più complessi di quelli di qualsiasi altro membro del loro ordine. Un adulto che si prepari a lasciare il nido deve segnalare ai suoi immediati vicini che non ha alcuna intenzione di muovere all'attacco. Nell'alzarsi in volo l'uccello apre il becco, mostrando la bocca e la lingua colorate, esegue un breve saltello con le ali appena dispiegate, poi abbassa il becco spesso puntandolo sui piedi; al momento di posarsi, porta in giù il collo e fa scivolare in basso l'osso ioide nella gola per gonfiare il sacco golare. Ogni specie di cormorano adotta una propria serie di gesti rituali per il decollo, l'atterraggio, il corteggiamento e altri eventi, ma fondamentalmente i comportamenti dell'intera famiglia sono simili. Questa sequenza di mosse ha lo scopo di attirare l'attenzione sugli smaglianti colori della gola, del becco, degli occhi e talora delle zampe, in netta contrapposizione con la modesta livrea. Lo spettro cromatico è ampio, dagli occhi verde giada del cormorano pelagico alla borsa golare blu iridescente del cormorano di Brandt, dal carminio intenso del cormorano facciarossa alla sacca azzurra, petto bianco e occhi variopinti del cormorano macchiato. La diversità di colorazione e di movimenti simbolici e le lievi differenze nelle preferenze alimentari e nelle aree di foraggiamento consentono a molti cormorani di vivere insieme. In Australia e Nuova Zelanda una stessa colonia può accogliere anche quattro specie diverse, e ancora di più se ne contano in certe isole nella Terra del Fuoco.
Almeno a partire dal V secolo in Giappone e dagli inizi del XVII secolo in Europa, i cormorani sono stati sfruttati dall'uomo per le loro doti di abili pescatori. Un anello metallico alla base del collo impedisce l'ingestione del pesce, che verrà rimosso dal becco quando l'uccello, risalito in superficie, viene tirato alla barca su uno speciale posatoio. In seguito verrà lasciato libero affinché possa procurarsi qualche ghiotto boccone, ma non è impossibile addestrarlo a riportare la preda senza l'anello. Questo tipo di pesca è tuttora praticato in Oriente, ma in genere è riservato al diletto dei turisti.
Pescando vicino a riva, i cormorani sono entrati spesso in rotta di collisione con l'uomo. La voracità di cui fanno mostra e l'abitudine di riunirsi in gruppi numerosissimi per la riproduzione e la cattura del cibo hanno consolidato nel corso dei secoli l'erronea impressione che consumassero pesci pregiati. Sono state così intraprese periodiche campagne di sterminio, in un quadro di persecuzioni che alla luce degli studi più recenti appare ingiustificato. Infatti il cormorano comune e il marangone dal ciuffo, tanto per fare qualche esempio, si rimpinzano di pesci di fondale o di media profondità, quali muggini e sardine, mentre altre specie, citiamo il cormorano pelagico e il cormorano di Brandt, sovente orientano i loro appetiti su diversi invertebrati e pesci di scoglio che dimorano sul fondo.
Sono pressoché cosmopoliti, mancando soltanto nelle regioni centro-settentrionali della Siberia e del Canada, oltreché nelle isole oceaniche isolate e nelle terre aride.
Sono abituali frequentatori delle coste marine e lacustri e dei grandi fiumi.
Il genere Phalacrocorax comprende le seguenti specie:[1]
Phalacrocorax Brisson, 1760 è un genere di uccelli Suliformi della famiglia Phalacrocoracidae. Vivono nelle acque interne e sui litorali di tutto il mondo.
Jūras kraukļi, jūras kraukļu ģints (Phalacrocorax) ir vienīgā pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) jūraskraukļu dzimtas (Phalacrocoracidae) ģints. Jūras kraukļu dzimtā ir apmēram 40 sugas, kuras visas mūsdienās pieder vienai ģintij. Jūraskraukļu dzimtu mēdz saukt arī par kormorānu dzimtu.[1]
Jūras kraukļi ir sastopami visos kontinentos, Antarktīdu ieskaitot, tomēr tie nav sastopami Klusā okeāna centrālās daļas salās. Tie pamatā mājo jūras piekrastēs, daži apmetas iekšzemes ūdenstilpju krastos. Pētot jūras kraukļu priekšteču dzīves veidu, zinātnieki ir secinājuši, ka tie ir dzīvojuši saldūdens tilpju krastos.
Latvijā ligzdo viena jūras kraukļu dzimtas suga - jūras krauklis (Phalacrocorax carbo). To var novērot gan jūras piekrastēs (visu gadu), gan lielākās iekšzemes ūdenstilpēs (ligzdošanas un migrācijas sezonās).
Jūras kraukļi tradicionāli tiek sistematizēti pelikānveidīgo kārtā (Pelecaniformes). Siblija-Alkvista sistemātikā jūras kraukļi tiek iedalīti paplašinātajā stārķveidīgo kārtā (Ciconiiformes). Pelikānveidīgo kārtas dzimtas mūsdienu sistemātikā ir diezgan atšķirīgas, pat neņemot vērā Siblija-Alkvista sistemātiku. Zinātniekiem ir vienprātība par to, ka jūras kraukļu tuvākie radinieki no visiem mūsdienās sastopamajiem putniem ir čūskkakļi (Anhingidae) un sullas (Sulidae), iespējams arī pelikāni un pat pingvīni.[2] Līdz ar to kārtu sistemātika joprojām ir neatrisināts uzdevums.
Pēdējos gados ir notikušas izmaiņas pašā jūras kraukļu dzimtā. Izšķir vairākas sistemātikas. Vienā no tām jūras kraukļu dzimtā ir atstāta tikai viena ģints - jūras kraukļu ģints (Phalacrocorax). Bet pastāv arī sistemātika, kurā karaliskais jūras krauklis (Phalacrocorax atriceps) tiek izdalīts atsevišķā ģintī. Iespējams atsevišķā ģintī būtu jāizdala arī Galapagu jūras krauklis.[3] Viena ģints jūras kraukļiem tika izveidota pēc tam, kad tika apkopoti vēsturisko, izmirušo sugu izpētes dati.[4] Šis lēmums tika pieņemts trīs iemeslu dēļ. Pirmkārt, vienas ģints izveidošana izslēdz aptuvenu un nepārbaudītu hipotēžu iestrādi šobrīd sarežģitajā un neizpētītajā putnu grupā. Otrkārt, ir vieglāk sistematizēt vēsturiskās sugas, kuras nav vieglāk izprotamas kā mūsdienu sugas. Treškārt, vienas ģints izveidošana ļauj vieglāk uzskaitīt mūsdienu sugas un uzkrāt par tām datus.[5]
Jūras kraukļi ir vidēji lieli vai lieli putni. Mazākais ir mazais jūras krauklis (Phalacrocorax pygmaeus), tā garums ir 45 cm, bet svars 340 g, Bet lielākais ir Galapagu jūras krauklis (Phalacrocorax harrisi), kura lielāko indivīdu ķermeņa garums sasniedz 100 cm, bet svars 5 kg. 19. gadsimta vidū izmirušais briļļainais jūras krauklis (Phalacrocorax perspicillatus) bija vēl lielāks par Galapagu jūras kraukli. Tā svars bija apmēram 6,3 kg. Lielākajai daļai jūras kraukļu ir tumšs apspalvojums, bet dažām dienvidos dzīvojošām sugām ir melnbalts apspalvojums. Toties Jaunzēlandes jūras krauklis (Phalacrocorax punctatus), salīdzinot ar pārējiem jūras kraukļiem, ir gaišāks un krāsaināks. Tā mugura ir pelēkbrūna, bet vēders pelēcīgi zilizaļš, turklāt katra pelēkā spalviņa nobeidzas ar melnu punktiņu. Daudzām sugām ap acīm ir krāsaina āda, kas var būt gan koši zila, gan oranža, gan sarkana vai dzeltena. Parasti āda ap acīm kļūst košāka riesta laikā. Knābis jūras kraukļiem ir garš, tievs, un knābja gals līks un ass. Pēdām ir peldpleznas, kas savieno visus četrus pirkstus.
Visām jūras kraukļu sugām galvenā barība ir zivis, bet tie medī arī, piemēram, ūdens čūskas. Zivis jūras kraukļi medī ienirstot. Zem ūdens tie peld, sevi stumjot uz priekšu, kuļot pleznotās pēdas. Dažas sugas spēj ienirt lielā dziļumā, līdz pat 45 metriem. Pēc peldes jūras kraukļi karsējas un žāvējas saulē, izplētuši spārnus, tie atpūšas. To spalvas ir ietaukotas ar sekrētu, kas izdalās no īpašiem dziedzeriem, nodrošinot to, ka stās nesamirkst. Dažos avotos minēts, ka samirkst tikai ārējās spalvas, neļaujot samirkt apakšējām spalvām. Spārnu žāvēšanas ieradumu var novērot pat tām jūras kraukļu sugām, kas nespēj lidot.[6]
Jūras kraukļi ligzdo kolonijās, ligzdas būvējot kokos vai uz klinšu radzēm. Olas ir krītaini zilā krāsā. Vienā sezonā parasti ir viens dējums.
Jūras kraukļi, jūras kraukļu ģints (Phalacrocorax) ir vienīgā pelikānveidīgo kārtas (Pelecaniformes) jūraskraukļu dzimtas (Phalacrocoracidae) ģints. Jūras kraukļu dzimtā ir apmēram 40 sugas, kuras visas mūsdienās pieder vienai ģintij. Jūraskraukļu dzimtu mēdz saukt arī par kormorānu dzimtu.
Jūras kraukļi ir sastopami visos kontinentos, Antarktīdu ieskaitot, tomēr tie nav sastopami Klusā okeāna centrālās daļas salās. Tie pamatā mājo jūras piekrastēs, daži apmetas iekšzemes ūdenstilpju krastos. Pētot jūras kraukļu priekšteču dzīves veidu, zinātnieki ir secinājuši, ka tie ir dzīvojuši saldūdens tilpju krastos.
Latvijā ligzdo viena jūras kraukļu dzimtas suga - jūras krauklis (Phalacrocorax carbo). To var novērot gan jūras piekrastēs (visu gadu), gan lielākās iekšzemes ūdenstilpēs (ligzdošanas un migrācijas sezonās).
Phalacrocorax is een geslacht van vogels uit de familie van de aalscholvers (Phalacrocoracidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1760 door Brisson. Dit geslacht telt hier 22 soorten[1] Echter, over deze indeling is geen consensus. Vaak worden de soorten uit de hier afgesplitste geslachten Leucocarbo en Microcarbo ook tot dit geslacht gerekend. Uit DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels blijkt dat de soorten van de familie van de Aalscholvers verdeeld zijn in verschillende clades die binnen de klassieke Linnaeustaxonomie lastige zijn te plaatsen.[2]
Phalacrocorax is een geslacht van vogels uit de familie van de aalscholvers (Phalacrocoracidae). De wetenschappelijke naam van het geslacht is voor het eerst geldig gepubliceerd in 1760 door Brisson. Dit geslacht telt hier 22 soorten Echter, over deze indeling is geen consensus. Vaak worden de soorten uit de hier afgesplitste geslachten Leucocarbo en Microcarbo ook tot dit geslacht gerekend. Uit DNA-onderzoek naar de taxonomie van de vogels blijkt dat de soorten van de familie van de Aalscholvers verdeeld zijn in verschillende clades die binnen de klassieke Linnaeustaxonomie lastige zijn te plaatsen.
Phalacrocorax (storskarver og toppskarver) er én av to slekter i skarvefamilien (Phalacrocoracidae), en familie som inngår blant sulefuglene (Suliformes). Artene regnes som kystbundne dykkende sjøfugler med både marin og limnisk tilknytning, og de har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men tilstedeværelsen i polare- og regulære innlandsstrøk er sterkt begrenset (til isfrie innsjøer og elvemunninger) og totalt fraværende i ørken.
Storskarver og toppskarver, som skiller seg fra hverandre gjennom toppskarvenes fjærpryd (fjærtopp) i hoderegionen, måler omkring 55–100 cm og kan veie opp mot 4 kg, men den tyngste arten (galapagosskarv) er ikke flygedyktig og har kun rudimentært utviklede vinger (typisk cirka 25 cm lange). Fjærdrakten domineres av en mørk overside, i de fleste tilfeller av sort med svake innslag av andre farger, og enten mørk (for det mest sort) eller hvit underside. Rødfotskarv og hvithalsflekkskarv er unntakene hva farger angår. Førstnevnte har gråfarget fjærdrakt med markeringer i sølv og hvitt, mens vingene er mørkegrå på oversiden med innslag av sølv. Sistnevnte har en olivenbrun til skinnende bronsefarget overside på vingene, som er dekket med spredte, små, runde, sorte prikker. De største artene kan ha et vingespenn på opp mot 160 cm eller mer, som storskarven.[1]
Én art som var endemisk for Beringøya (del av Kommandørøyene, 175 km øst av Kamtsjatkahalvøya i Beringhavet) døde ut i cirka 1852; brilleskarv (P. perspicillatus).[2][3] Det ble funnet fem eksemplarer av arten, alle i 1840-åra. Den skal ha vært vanlig rundt 1741, da den opprinnelig ble oppdaget. Hekkeområdene ble imidlertid kolonisert av mennesker i 1826, men i 1882 fortalte beboerne der at de siste fuglene ble sett for 30 år siden.[2] Arten ble jaktet som mat fra 1820-åra og framover, noe som altså ledet til utryddelsen.
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til J. Orta (2018).[1] Norske navn følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[4][5] Navn i parentes er uoffisielle midlertidige beskrivelser, som endres når nye offisielle navn foreligger.
Phalacrocorax (storskarver og toppskarver) er én av to slekter i skarvefamilien (Phalacrocoracidae), en familie som inngår blant sulefuglene (Suliformes). Artene regnes som kystbundne dykkende sjøfugler med både marin og limnisk tilknytning, og de har en tilnærmet kosmopolitisk utbredelse, men tilstedeværelsen i polare- og regulære innlandsstrøk er sterkt begrenset (til isfrie innsjøer og elvemunninger) og totalt fraværende i ørken.
Multimedia w Wikimedia Commons Phalacrocorax – rodzaj ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae).
Rodzaj obejmuje gatunki występujące na wszystkich kontynentach oprócz obszarów antarktycznych[5].
Długość ciała 55–100 cm; masa ciała 520–4000 g; rozpiętość skrzydeł 90–160 cm[6].
Do rodzaju należą następujące gatunki[9]:
Phalacrocorax – rodzaj ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae).
Corvo-marinho, biguá (no Brasil), calilanga, galheta, induro ou cormorão, é a designação de diversas aves marinhas suliformes[1] (tradicionalmente eram classificadas nos pelecaniformes) da família Phalacrocoracidae. O grupo tem cerca de 40 espécies, pertencentes ao géneros Phalacrocorax, Microcarbo e Leucocarbo.[1]
Os corvos-marinhos têm plumagem preta, cinza ou bronzeada, por vezes com peito e ou garganta brancos. As espécies do Hemisfério Sul são menos escuras e mais coloridas que as do Hemisfério Norte. O pescoço é longo e disposto em S e o bico termina encurvado para baixo. São aves de médio a grande porte. Tal como os outros suliformes as patas são palmígradas, com os quatro dedos unidos por uma membrana interdigital. Ao contrário da maioria das aves aquáticas, as penas do corvo-marinho não são impermeáveis. Após vários mergulhos, a ave regressa a um pouso seco e abre as asas de forma a secar.
Os corvos-marinhos reproduzem-se uma vez por ano em colónias barulhentas, situadas em zonas costeiras. As crias são alimentadas por regurgitação por ambos os progenitores.
No Japão e China, é tradicional o uso de corvos-marinhos na pesca artesanal, de uma forma análoga à caça com falcões desenvolvida na Europa da Idade Média. Outra utilização humana dos corvos-marinhos consiste na recolha do guano (excrementos das aves) nas colónias, para uso como fertilizante agrícola. Esta actividade faz-se principalmente no Peru, com o Leucocarbo bougainvillii.
† - representa táxon extinto
Corvo-marinho, biguá (no Brasil), calilanga, galheta, induro ou cormorão, é a designação de diversas aves marinhas suliformes (tradicionalmente eram classificadas nos pelecaniformes) da família Phalacrocoracidae. O grupo tem cerca de 40 espécies, pertencentes ao géneros Phalacrocorax, Microcarbo e Leucocarbo.
Os corvos-marinhos têm plumagem preta, cinza ou bronzeada, por vezes com peito e ou garganta brancos. As espécies do Hemisfério Sul são menos escuras e mais coloridas que as do Hemisfério Norte. O pescoço é longo e disposto em S e o bico termina encurvado para baixo. São aves de médio a grande porte. Tal como os outros suliformes as patas são palmígradas, com os quatro dedos unidos por uma membrana interdigital. Ao contrário da maioria das aves aquáticas, as penas do corvo-marinho não são impermeáveis. Após vários mergulhos, a ave regressa a um pouso seco e abre as asas de forma a secar.
Os corvos-marinhos reproduzem-se uma vez por ano em colónias barulhentas, situadas em zonas costeiras. As crias são alimentadas por regurgitação por ambos os progenitores.
No Japão e China, é tradicional o uso de corvos-marinhos na pesca artesanal, de uma forma análoga à caça com falcões desenvolvida na Europa da Idade Média. Outra utilização humana dos corvos-marinhos consiste na recolha do guano (excrementos das aves) nas colónias, para uso como fertilizante agrícola. Esta actividade faz-se principalmente no Peru, com o Leucocarbo bougainvillii.
Falacrocoracidele (Phalacrocoracidae) sau cormoranii este o familie de păsări acvatice ihtiofage (consumatoare de pește), bune înotătoare și scufundătoare, care trăiesc pe coastele mărilor, prin bălți și pe malurile râurilor înconjurate de vegetație.
Această familie cuprinde păsări de talie mijlocie. Cormoranul mare are 91–93 cm (mai mare decât găina), iar cormoranul mic are 48–52 cm (între cioară și corb).
Au ciocul relativ lung și prevăzut cu o pungă mică, iar la vârful ciocului au un cârlig (o unghie încârligată). Gâtul este lung, iar aripile de mărime mijlocie.
Penele au o culoare închisă. Coada este lungă, rotunjită, formată din pene (rectrice) rigide, folosite drept cârmă la vânătoarea subacvatică.
Nu au glande uropigiene, de aceea, când penajul se udă ușor după scufundări repetate, păsările se expun la soare cu aripile desfăcute, pentru a se usca. Glandele uropigiene sunt niște glande sebacee la baza cozii la multe păsări acvatice, cu a cărei grăsime acestea își ung penele cu ciocul pentru a-și impermeabiliza penajul.
Au toate patru degetele de la picior unite prin membrane înotătoare ce formează o palmatură mare, iar primul deget este îndreptat lateral și nu înapoi.
Falacrocoracidele întrunește circa 40 de specii răspândite aproape pe întreg globul pamântesc în zonele boreale, temperate și tropicale. În România se întâlnesc în Delta Dunării.
Sunt adaptate într-un grad înaintat la viața acvatică, fiind excelente înotătoare și scufundătoare, dar și bune zburătoare. Pe uscat se mișcă destul de greoi.
Trăiesc pe coastele mărilor, dar și prin bălți și și pe malurile râurilor înconjurate de vegetație.
În insulele Galapagos trăiește cormoranul nezburător (Phalacrocorax harrisi), care din cauza reducerii simțitoare a aripilor, în urma nefolosirii lor, nu mai este capabil să zboare.
Hrana constă din pești de diferite specii și mărimi, pe care-i prind urmărindu-i pe sub apă. Sunt mari consumatori de pești și sunt considerate ca cele mai stricătoare păsări. Adesea produc pagube rupând plasele de pescuit.
Puii introduc ciocul în gura părinților spre a-și lua hrana.
Excrementele lor produc guano, foarte prețios ca îngrășământ. În China și Japonia cormoranii sunt dresați în vederea pescuitului.
Sunt păsări monogame. Trăiesc în colonii simple (cormoranii mari) sau mixte (cormoranii mici). Coloniile ajung, uneori, la mărimi considerabile.
Cuiburile le fac în arbori (sălcii etc.), pe stânci sau pe sol.
Puii sunt nidicoli și ies din ou golași și de regulă orbi, și au nevoie de o îngrijire îndelungată până ce pot părăsi cuibul.
Fosilele sunt cunoscute din eocenul inferior (acum 54 milioane ani).
Falacrocoracidele cuprind circa 40 de specii. În clasificările mai vechi cormoranii erau incluși în ordinul pelecaniformelor (Pelecaniformes), însă în prezent sunt incluși în ordinul suliforme (Suliformes).
Specii:
În România se întâlnesc în Delta Dunării 3 specii de cormorani:
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareFalacrocoracidele (Phalacrocoracidae) sau cormoranii este o familie de păsări acvatice ihtiofage (consumatoare de pește), bune înotătoare și scufundătoare, care trăiesc pe coastele mărilor, prin bălți și pe malurile râurilor înconjurate de vegetație.
Phalacrocorax är ett fågelsläkte i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar:[1] Det råder inte konsensus vilka arter som ska inkluderas i släktet. Tidigare utgjorde släktet det enda i familjen skarvar, men de minsta arterna urskiljs numera allmänt i Microcarbo. Mer kontroversiellt är huruvida arterna i Leucocarbo ska inkluderas i Phalacrocorax. Listan nedan följer International Ornithological Congress (IOC) som behandlar Leucocarbo som ett eget släkte:[1]
Wikimedia Commons har media som rör Phalacrocorax.
Phalacrocorax är ett fågelsläkte i familjen skarvar inom ordningen sulfåglar: Det råder inte konsensus vilka arter som ska inkluderas i släktet. Tidigare utgjorde släktet det enda i familjen skarvar, men de minsta arterna urskiljs numera allmänt i Microcarbo. Mer kontroversiellt är huruvida arterna i Leucocarbo ska inkluderas i Phalacrocorax. Listan nedan följer International Ornithological Congress (IOC) som behandlar Leucocarbo som ett eget släkte:
Rödfotad skarv (P. gaimardi) Galápagosskarv (P. harrisi) Vitgumpad skarv (P. neglectus) Fläckskarv (P. punctatus) Grönmaskad skarv (P. featherstoni) Pallasskarv (P. perspicillatus) – utdöd Blåstrupig skarv (P. penicillatus) Pelagskarv (P. pelagicus) Beringskarv (P. urile) Amazonskarv (P. brasilianus) Öronskarv (P. auritus) Toppskarv (P. aristotelis) Svartmaskad skarv (P. fuscenscens) Indisk skarv (P. fuscicollis) Sotskarv (P. sulcirostris) Australisk skarv (P. varius) Storskarv (P. carbo) Vitbröstad skarv (P. lucidus) – behandlas ofta som underart till storskarv Japansk skarv (P. capillatus) Kapskarv (P. capensis) Sokotraskarv (P. nigrogularis) Magellanskarv (P. magellanicus)Metne bakınız.
Dış bağlantılar
Wikimedia Commons'ta Phalacrocorax ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Phalacrocorax ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Phalacrocorax, karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş cinsidir. Önceleri familyanın tek cinsi olarak tüm türler altında sınıflandırılmaktaydı.
Phalacrocorax, karabatakgiller (Phalacrocoracidae) familyasından bir kuş cinsidir. Önceleri familyanın tek cinsi olarak tüm türler altında sınıflandırılmaktaydı.
Баклан (Phalacrocorax) — рід птахів родини бакланових (Phalacrocoracidae), залежно від класифікації єдиний або один з 2-3 родів родини.
Це незавершена стаття з орнітології.Баклан (Phalacrocorax) — рід птахів родини бакланових (Phalacrocoracidae), залежно від класифікації єдиний або один з 2-3 родів родини.
Phalacrocorax là một chi chim trong họ Phalacrocoracidae.[1]
Chi Phalacrocorax gồm 42 loài [
Phalacrocorax là một chi chim trong họ Phalacrocoracidae.
Phalacrocorax Brisson, 1760
Бакла́ны[1] (лат. Phalacrocorax) — род морских птиц семейства баклановых, отряда пеликанообразных.
Широко распространены по всему миру с большим биологическим разнообразием в тропическом и умеренном климате. Обитают на морских побережьях континентов и островов, а также по берегам рек, озёр, на заболоченных территориях.
На территории России обитает шесть видов бакланов: большой баклан (P. carbo), японский баклан (P. capillatus), хохлатый, или длинноносый, баклан (P. aristotelis), берингов баклан (P. pelagicus), краснолицый баклан (P. urile) и малый баклан (P. pygmaeus).
Это средние либо крупные птицы размером с утку или гуся. Длина тела 50—100 см, размах крыльев 80—160 см. Оперение у большинства видов чёрное с металлическим блеском; у некоторых видов есть белые пятна на голове и брюхе. Во время высиживания и выведения цыплят голые участки кожи на голове, горловой мешок, кольца вокруг глаз и клюв становятся красными, жёлтыми, зелёными или коричневыми. Как правило, половой диморфизм (видимые различия у самок и самцов) проявляется только в размере (самцы крупнее). У молодых особей оперение светло-коричневое, причём нижняя часть светлее верхней. Тонкий цилиндрический клюв на конце загнут в виде крючка, ноздри отсутствуют. У основания клюва имеется участок голой кожи, по форме которого различают близкие виды. Лапы перепончатые, расположены далеко сзади.
Длинные крылья, шея и хвост делают их силуэт в полете крестообразным. Голова у сидящей, плывущей или летящей птицы обычно чуть приподнята. На суше сидят вертикально, вытянув шею, на воде — глубоко, опустив в воду хвост и приподняв клюв. Полёт быстрый, прямолинейный. С воды взлетают с разбега.
Питаются в основном рыбой (мойва, анчоус, сельдь, сардина), но могут употреблять в пищу моллюсков, ракообразных и головоногих. Живущие на островах питаются рыбой, лягушками, водными насекомыми, морскими змеями и черепахами.
Гнездятся колониями, часто крупными, обычно вместе с другими колониальными птицами и другими животными: чайками, крачками, пингвинами, олушами, котиками и другими. Гнездо строят из веток и травы на деревьях, реже на заломах тростника, плоских островках или на прибрежных скалах. Кладка из 4—6 матовых, голубоватых с белыми потеками яиц.
Период инкубации длится 24—31 день, яйца откладываются поочерёдно в течение нескольких дней, поэтому птенцы сильно отличаются друг от друга размерами. Только появившиеся птенцы беспомощны, оперение у них отсутствует. Период до оперения сильно различается и длится 35—80 дней. Иногда кормление птенцов родителями продолжается и после оперения в течение двух-четырёх месяцев. Взрослое оперение у разных видов появляется в разные промежутки времени от одного до четырёх лет. Половая зрелость наступает через два — четыре года в зависимости от вида.
Хорошо ныряют, при этом прозрачная мигательная перепонка служит как бы подводными очками. Утром и вечером можно видеть, как большие стаи бакланов летят цепочками с ночевки к местам охоты и обратно. Голос — глухое карканье или стон.
В Китае[2], Японии[3] и Европе[4] известна рыбная ловля с бакланами[en].
Бакла́ны (лат. Phalacrocorax) — род морских птиц семейства баклановых, отряда пеликанообразных.
Широко распространены по всему миру с большим биологическим разнообразием в тропическом и умеренном климате. Обитают на морских побережьях континентов и островов, а также по берегам рек, озёр, на заболоченных территориях.
На территории России обитает шесть видов бакланов: большой баклан (P. carbo), японский баклан (P. capillatus), хохлатый, или длинноносый, баклан (P. aristotelis), берингов баклан (P. pelagicus), краснолицый баклан (P. urile) и малый баклан (P. pygmaeus).
가마우지(cormorant)는 가마우지과(Phalacrocoracidae)에 속하는 조류를 총칭하는 말이다.
전 세계에 32종이 분포하며, 한국에서 발견되는 가마우지의 종류로는 민물가마우지·바다가마우지·쇠가마우지의 3종이 알려져 있다. 대부분 해안에서 생활하나 큰 강이나 호수에서도 볼 수 있다.
크기가 큰 종류는 몸길이가 70cm 이상이다. 가마우지 중에서 가장 크고 흔한 종은 민물가마우지로, 뺨이 흰색이고 몸길이는 약 90cm이다. 둥지는 나뭇가지와 해조류를 이용하여 절벽의 바위턱에 만든다.
가마우지는 물 위에서 헤엄을 치면서 먹을 물고기를 찾는다. 물고기를 발견하면 물 속으로 잠수하여 물갈퀴가 달린 발로 힘차게 헤엄을 쳐 물고기를 잡는다. 잡은 물고기는 물 위로 가지고 올라와서 먹는다.
.jpg)
_-swimming.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8389.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8389.jpg)
_in_flight_2.jpg)
.jpg)
_-swimming.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8389.jpg)
_-Isabela.jpg)
_in_Hyderabad_W_IMG_8389.jpg)
.jpg)
_-swimming.jpg)
