Olifantrobbe of see-olifante (Mirounga) is 'n biologiese genus van groot robbe. Olifantrobbe is die grootste lewende roofdiere in die see. Die bulle (mannetjies) kan tot 6.5 meter lank word en het 'n verlengde, slurpagtige snoet wat baie soos 'n olifant se slurp lyk (vandaar die naam). Dié velsak (slurp) word opgeblaas as hulle opgewonde raak.[1][2][3]
Daar is twee spesies, een in die Noordelike en een is die Suidelike Halfrond. Die suidelike olifantrob word in die Antarktiese waters aangetref, terwyl die noordelike olifantrob op die eilande van Kalifornië en Mexiko voorkom.
Olifantrobbe voer 'n swerwers-bestaan in die oseaan. Buiten die broeiseisoen kom hulle net aan wal om te vervel (verhaar). In die laat somer drom honderde olifantrobbe op strande en in modderige poele saam. Hulle lê naby aan mekaar terwyl hulle geleidelik kolle vel en hare afgooi. As die ou vel uiteindelik met 'n nuwe pels vervang is, keer hulle na die water terug.
Die paarseisoen word deur 'n bakleiery tussen die bulle voorafgegaan, wat hulle groot lywe teen mekaar werp. Die wenners paar met die koeie.
Olifantrobbe duik tot 1550 meter diep in die oseaan. Die diepste rekord wat aangeteken is, was 2 388 meter.[4][5][6] Die koeie duik gemiddelde 20 minute lank, terwyl die bulle tot 60 minute (1 uur) onder die water kan bly, op soek na hul gunsteling kos. Hul dieet bestaan uit vlete, inkvisse, seekatte, palings, pikkewyne en klein haaie. Hul mae bevat dikwels klippe wat hulle met hul vertering help.
Die diere is verbasend rats op die land, en kan vinniger as 'n mens oor sandduine beweeg.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Olifantrob.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Olifantrob
Olifantrobbe of see-olifante (Mirounga) is 'n biologiese genus van groot robbe. Olifantrobbe is die grootste lewende roofdiere in die see. Die bulle (mannetjies) kan tot 6.5 meter lank word en het 'n verlengde, slurpagtige snoet wat baie soos 'n olifant se slurp lyk (vandaar die naam). Dié velsak (slurp) word opgeblaas as hulle opgewonde raak.
Daar is twee spesies, een in die Noordelike en een is die Suidelike Halfrond. Die suidelike olifantrob word in die Antarktiese waters aangetref, terwyl die noordelike olifantrob op die eilande van Kalifornië en Mexiko voorkom.
Olifantrobbe voer 'n swerwers-bestaan in die oseaan. Buiten die broeiseisoen kom hulle net aan wal om te vervel (verhaar). In die laat somer drom honderde olifantrobbe op strande en in modderige poele saam. Hulle lê naby aan mekaar terwyl hulle geleidelik kolle vel en hare afgooi. As die ou vel uiteindelik met 'n nuwe pels vervang is, keer hulle na die water terug.
Die paarseisoen word deur 'n bakleiery tussen die bulle voorafgegaan, wat hulle groot lywe teen mekaar werp. Die wenners paar met die koeie.
Olifantrobbe duik tot 1550 meter diep in die oseaan. Die diepste rekord wat aangeteken is, was 2 388 meter. Die koeie duik gemiddelde 20 minute lank, terwyl die bulle tot 60 minute (1 uur) onder die water kan bly, op soek na hul gunsteling kos. Hul dieet bestaan uit vlete, inkvisse, seekatte, palings, pikkewyne en klein haaie. Hul mae bevat dikwels klippe wat hulle met hul vertering help.
Die diere is verbasend rats op die land, en kan vinniger as 'n mens oor sandduine beweeg.
Dəniz fili (lat. Mirounga) — Məməlilər fəsiləsinin Əsl suitilər yarımfəsiləsinə aid cins. Yırtıcı məməlilər arasında ən böyüklərindən biridir. Onlar əsl suitilərə daxil olsalarda özlərini Qulaqlı suitilərə daxil olan canlılar kimi aparırlar. Onlar iki növə bölünür: Şimal dəniz fili (Mirounga angustirostris (Gill, 1866), Şimali Amerikanın qərb sahillərində yaşayırlar) və Cənub dəniz fili (Mirounga leonina Linnaeus, 1758, Antarktida sahillərində yaşayırlar). Bu cinsin nümayəndələri hal-hazırda suitilərə aid edilir. Əvvəllər isə onlar Monax suitilərə aid edilirdi. 1996-ci ildə Binida-Emonds və Rassel bu məsələdə bir əlaqə aşkarlaya bilməmişdirlər.
İri xortum dişilərdə və körpə erkəklərdə olmur. Uzun zaman ərzində Xortumun uzanması baş verir və bir müddətdən sonra burun artıq aşağı sallanmış formadada qalır. Erkəklər çütləşmə dövründə dişiyə sahib olmaq üçün bir-biri ilə xortumları ilə dalaşır. Erkəklər bəzən 6 metr uzunluğa malik olurlar.
Cütləşmə dövrü dəniz filləri koloniyalarda birləşirlər. Bir erkəyə 10-larla, bəzən isə 200 dişi düşür. Hərəxanaya sahib olmaq üçün erkəklər arasında döyüşlər baş verir. Güçlülərə koloniyanın mərkəzi, zəyiflərə və cavan dəniz fillərinə isə koloniyanın kənarı nəsib olur. Bəzən isə onlar yedən mərkəzə can atan fillər ilə ora sahiblənənlər arasında daha ağır döyüşlər gedir. Dişilər bala verdikdən bir necə həftə sonra cetləşməyə hazır olular.
Erkək dişi ilə çütləşmədən əvvəl ön ətraflarından birini dişinin belinə qoyaraq onu dişləyir. Onlar yetkinlik yaşına 2-3 yaşında catırlar. Güçlü erkəklər isə 8 yaşında böyük hərəmxanaya sahib ola bilir. Döyüşlər səbəbindən erkəklərin ömrü 14 il çəkir. Dişilər isə onlara nisbətən 4 il çox yaşayır.
Dəniz filləri əsasən balıqlarla qidalanır. Öz şikarını tutmaq məqsədi ilə 1400 m dərinliyə enir. Bu onunların oksigeni özündə saxlamaq bacarığı və böyük qan kütləsi hesabına baş verir. Onların daxili orqanların fəaliyyəti suyun dibində zəyifləyir. Beləliklə qan dövranı az baş verdiyindən oksigen sərfi az olur. Əsas düşməni Böyük ağ köpəkbalığı və Osa kimi canlılardır.
Dəniz fili (lat. Mirounga) — Məməlilər fəsiləsinin Əsl suitilər yarımfəsiləsinə aid cins. Yırtıcı məməlilər arasında ən böyüklərindən biridir. Onlar əsl suitilərə daxil olsalarda özlərini Qulaqlı suitilərə daxil olan canlılar kimi aparırlar. Onlar iki növə bölünür: Şimal dəniz fili (Mirounga angustirostris (Gill, 1866), Şimali Amerikanın qərb sahillərində yaşayırlar) və Cənub dəniz fili (Mirounga leonina Linnaeus, 1758, Antarktida sahillərində yaşayırlar). Bu cinsin nümayəndələri hal-hazırda suitilərə aid edilir. Əvvəllər isə onlar Monax suitilərə aid edilirdi. 1996-ci ildə Binida-Emonds və Rassel bu məsələdə bir əlaqə aşkarlaya bilməmişdirlər.
An olifanted-mor eo ar bronneged mor a ya d'ober ar genad Mirounga. Dont a ra o anv diwar fri ar pared a denn d'un drompilh.
2 spesad olifanted-mor a zo :
An olifanted-mor eo ar bronneged mor a ya d'ober ar genad Mirounga. Dont a ra o anv diwar fri ar pared a denn d'un drompilh.
Els elefants marins (gènere Mirounga ) inclouen dues espècies de pinnípeds (M. angustirostris i M. leonina). Els dos van estar caçats fins a gairebé l'extinció durant el segle XIX però les seves poblacions s'han recuperat posteriorment.
Els elefants marins prenen el seu nom de la gran probòscide dels mascles adults que fan que recordin la trompa dels elefants .[8] Amb aquesta "trompa" emeten sorolls molt forts especialment durant la temporada d'aparellament. Encara més important és la funció que té aquesta probòscide de reabsorbir la humitat de les exhalacions d'aquests animals i així conservar-les humides, ja que en l'època d'aparellament els mascles no abandonen la platja.
Els mascles de les dues espècies d'elefants marins fan uns 5 m de llargada i pesen uns 2.700 kg i són molt més grossos que les femelles les quals fan uns 3 m de llargada i pesen uns 900 kg.[9][10] L'elefant marí més gros que es coneix pesava 5.000 kg i feia 6,9 m de llargada. Aquestes mides fan que l'elefant marí sigui el més gros d'entre l'ordre dels carnívors.
L'època de reproducció té lloc entre el desembre i el gener per a l'elefant marí septentrional, i del setembre a l'octubre per a l'elefant marí meridional. Durant la temporada d'aparellament, l'acció combinada de la pressió arterial i dels músculs infla les trompes erèctils dels mascles fins a una longitud aproximada de 30-45 cm. Fent gala d'aquesta exhibició sexual, els mascles arriben a les zones de reproducció per delimitar els seus territoris mitjançant lluites i desafiaments. Les femelles arriben a les colònies algunes setmanes més tard i pareixen un únic cadell.[11]
Mengen peixos bentònics, calamars, anguiles, taurons petits i algues marines.[11]
Són depredats per orques i taurons.[11]
L'elefant marí septentrional, que és de mida menor que el seu congènere l'elefant marí meridional, habita les costes del Pacífic entre Mèxic i el Canadà.
L'elefant marí meridional es troba a l'hemisferi sud en illes com les de Geòrgia del Sud, Illa Macquarie, i les costes de Nova Zelanda, Sud-àfrica i l'Argentina (Península Valdés).
Durant el segle XIX, les diverses poblacions d'elefants marins foren caçades gairebé fins a l'extinció a causa del seu greix corporal. Vers l'any 1892, només 50-100 elefants marins septentrionals romanien encara vius agrupats a l'entorn de l'illa Guadalupe (Península de Baixa Califòrnia). Pel que fa a les tres poblacions d'elefants marins meridionals també van minvar considerablement. Des de llavors, les dues espècies han estat protegides pels diferents governs que tenen jurisdicció sobre les aigües on viuen i, com a resultat, han experimentat una remuntada espectacular.[11]
Els elefants marins (gènere Mirounga ) inclouen dues espècies de pinnípeds (M. angustirostris i M. leonina). Els dos van estar caçats fins a gairebé l'extinció durant el segle XIX però les seves poblacions s'han recuperat posteriorment.
Søelefanter er medlemmer af Phocidaefamilien ("Ægte sæler"). Søelefanterne har deres navn fra den store størrelse og fra de mandlige individers store snabel.
Søelefanter er medlemmer af Phocidaefamilien ("Ægte sæler"). Søelefanterne har deres navn fra den store størrelse og fra de mandlige individers store snabel.
Familie: Phocidae (hårsæler) Slægt: Mirounga (søelefantslægten) Art: Mirounga angustirostris (nordlig søelefant), lever på den nordlige halvkugle Art: Mirounga leonina (sydlig søelefant), søelefant i området omkring AntarktisDie See-Elefanten (Mirounga) sind die größten Robben der Welt. Benannt sind sie nach der rüsselartig vergrößerten Nase der erwachsenen Männchen. Sie gehören zu den Hundsrobben, obwohl sie im Verhalten und in manchen Merkmalen den Ohrenrobben ähnlicher sind.
Es gibt zwei einander sehr ähnliche Arten:
Die Größenunterschiede zwischen Männchen und Weibchen sind beträchtlich. Ein Bulle kann 6,5 Meter lang und 3500 Kilogramm schwer werden, eine Kuh nur 3,5 Meter und 900 Kilogramm. Von anderen Robbenarten unterscheiden sich die See-Elefanten vor allem durch ihre Größe, den ausgeprägten Sexualdimorphismus und die Ausprägung der Nase, die bei ausgewachsenen männlichen Tieren einen auffälligen Rüssel bildet. Nach ständigem Wachstum erreicht der Rüssel etwa im achten Lebensjahr die volle Größe und hängt dann mit den Nasenlöchern nach unten über das Maul. Zur Paarungszeit kann dieser Rüssel durch erhöhte Blut- und Luftzufuhr noch einmal erheblich vergrößert werden und dient zur Verstärkung der Rufe der Bullen.
Der Nördliche See-Elefant unterscheidet sich vom Südlichen See-Elefanten vor allem durch die etwas geringere Größe und die etwas weniger extreme Ausbildung der Geschlechtsunterschiede; der Rüssel des Männchens der nördlichen Art ist allerdings im Verhältnis größer (bis 30 cm) als beim Südlichen See-Elefanten.
Bei beiden Geschlechtern sind die Zähne vor allem zum Packen und Festhalten der Beute ausgebildet, die dann im Ganzen geschluckt wird. Die Tiere besitzen im Oberkiefer jeweils zwei Schneidezähne (Incisivi), gefolgt von einem kräftigen Eckzahn (Caninus), auf den insgesamt 3 bis 7 sehr kleine und einfache Zähne (Postcaninae) folgen, die sich aus drei Vorbackenzähnen (Praemolares) und einer variablen Anzahl Backenzähne (Molares) zusammensetzen. Im Unterkieferast ist nur ein Schneidezahn vorhanden. Insgesamt besitzen die Tiere entsprechend 30 Zähne, die Postcaninae sind allerdings nahezu funktionslos und unterstützen die großen Eckzähne beim Festhalten der Beutetiere. Die Eckzähne sind bei beiden Geschlechtern vergrößert und scharf, bei den männlichen Tieren sind sie allerdings sehr viel kräftiger ausgebildet als bei den Weibchen.[1] Die kräftigen Eckzähne werden von den Männchen zudem bei Rivalenkämpfen während der Paarungszeit eingesetzt.[2]
Zur Paarungszeit sammeln sich die ansonsten eher einzelgängerischen See-Elefanten zu großen Kolonien. Ein Bulle kommt dabei auf zehn bis zwanzig Kühe. Um den Besitz eines Harems tragen die Bullen heftige Kämpfe aus. Dabei werden jüngere und schwächere Bullen an den Rand der Kolonie verdrängt, wo sie ungünstigere Bedingungen vorfinden. Doch sind sie ständig in Wartestellung und versuchen immer wieder, eine Paarung einzugehen, was über Wochen immer wieder zu Kämpfen führt. Unter dem Schutz eines dominanten Bullen, dem so genannten Strandmeister, werfen die Kühe ihren Nachwuchs, der im Vorjahr gezeugt wurde. Sie sorgen einige Wochen für die Jungen, ehe sie sich mit den Bullen erneut paaren.
Will ein Bulle sich mit einer Kuh paaren, legt er einen Vorderflipper über sie und beißt ihr in den Nacken. Hiernach beginnt die Kopulation. Wenn die Kuh sich wehrt, wälzt sich der Bulle auf sie und macht sie mit seinem Gewicht bewegungsunfähig.
Die ständigen Kämpfe führen ebenso wie die brachialen Kopulationen dazu, dass Jungtiere durch alte Männchen erdrückt werden. Dadurch stirbt alljährlich in einer See-Elefantenkolonie eine nicht unbeträchtliche Zahl von Kälbern.
Mit drei bis vier Jahren werden See-Elefanten geschlechtsreif. Bullen sind allerdings erst im Alter von acht oder neun Jahren stark genug, einen Harem zu bewachen, so dass eine Paarung zu einem früheren Zeitpunkt unwahrscheinlich ist. Wegen der Verausgabung durch die Kämpfe ist die Lebenserwartung eines männlichen See-Elefanten mit 14 Jahren deutlich geringer als die der Weibchen mit etwa 18 Jahren.
Die Nahrung der See-Elefanten sind Fische und Tintenfische. Typische Tauchtiefen der See-Elefanten liegen, je nach Tageszeit, zwischen 200 und 600 Metern.[3] Es können jedoch auch deutlich größere Tiefen erreicht werden; so wurde im Rahmen des Census of Marine Life ein Südlicher See-Elefant in einer Tiefe von 2388 Metern registriert.[4] Das Erreichen derartiger Tiefen wird ihnen dadurch ermöglicht, dass sie aufgrund ihrer Körperfülle (ähnlich wie die Wale) ein enormes Blutvolumen haben, das viel Sauerstoff aufnehmen und speichern kann. Außerdem wird die Tätigkeit von Organen (z. B. der Leber und der Nieren) wiederum wie bei Walen während der Tauchgänge heruntergefahren, um den Sauerstoffverbrauch zu reduzieren.
Die natürlichen Feinde der See-Elefanten sind der Weiße Hai sowie der Orca, die ihm vor allem in der Nähe der Wasseroberfläche gefährlich werden können.
Über die Entstehung der beiden Arten der See-Elefanten existieren zwei Theorien, nach denen entweder die nördliche Art als Abkömmling der südlichen oder die südliche als Abkömmling der nördlichen betrachtet wird. Nach einer älteren Theorie sind die Nördlichen See-Elefanten aus einer Gruppe der Südlichen See-Elefanten entstanden, die während des Pleistozäns in den Nordpazifik wanderte und nach der Erwärmung der Äquatorregionen von der ursprünglichen Population getrennt wurde.[5] Alternativ wird angenommen, dass der Ursprung der See-Elefanten in den nördlicheren tropischen Gebieten des Pazifik liegt und sich von dort eine Gruppe abspaltete und nach Süden abwanderte, wo sich der Südliche See-Elefant herausbildete.[1] Letzteres wird als wahrscheinlicher angesehen und man geht davon aus, dass die Verwandtschaftsgruppe um die See-Elefanten und die fossile Gattung Callophoca im Miozän im Bereich der heutigen Karibik entstand und die Vorfahren der See-Elefanten durch die noch nicht geschlossene Lücke zwischen Nord- und Südamerika im frühen Pliozän in den Pazifik gelangten. Durch die Abkühlung der Äquatorialgebiete im Pleistozän trennten sich demnach die Populationen der späteren Nördlichen und Südlichen See-Elefanten und wurden entsprechend genetisch isoliert.[1] Die ältesten Fossilfunde des Nördlichen See-Elefanten stammen aus dem späten Pleistozän, gefunden im Süden Kaliforniens.[1] Fossilfunde der südlichen Art sind aus Südafrika und dem Norden von Chile bekannt.[6]
andere Hundsrobben
Mönchsrobben (Monachus)
Krabbenfresser (Lobodon carcinophaga)
Ross-Robbe (Ommatophoca rossii)
Seeleopard (Hydrurga leptonyx)
Weddellrobbe (Leptonychotes weddellii)
Nördlicher See-Elefant (Mirounga angustirostris)
Südlicher See-Elefant (Mirounga leonina)
Oft findet man für See-Elefanten auch den Gattungsnamen Macrorhinus, der von Georges Cuvier vergeben wurde. Dieser ist jedoch identisch mit der Bezeichnung einer Käfergattung, so dass der jüngere Name Mirounga von John Edward Gray Gültigkeit erlangte. Der Name Mirounga leitet sich von „miouroung“ ab, der Bezeichnung für Südliche See-Elefanten in einer Sprache der australischen Aborigines.
Die Zugehörigkeit der See-Elefanten zu den Hundsrobben ist unbestritten, allerdings wurde ihre Position innerhalb der Hundsrobben wiederholt debattiert. So stellte King 1983 die noch heute oft zitierte Theorie auf, dass die See-Elefanten am dichtesten mit den Mönchsrobben verwandt seien und beide besonders ursprüngliche Vertreter der Hundsrobben darstellten. Hingegen konnten Bininda-Emonds und Russell 1996 keine Anhaltspunkte für eine so dichte Verwandtschaft finden, bestätigten aber die basale Stellung der See-Elefanten im System der Hundsrobben.[8] Auf der Basis von molekularbiologischen Ergebnissen aus dem Jahr 2007 werden die See-Elefanten aktuell als Schwestergruppe der als Lobodontini zusammengefassten Artengruppe aus Ross-Robbe (Ommatophoca rossii), Krabbenfresser (Lobodon carcinophaga), Seeleopard (Hydrurga leptonyx) und Weddellrobbe (Leptonychotes weddellii) betrachtet, die Mönchsrobben werden bei dieser Betrachtung als Schwestergruppe beider Taxa, See-Elefanten und Lobodontini, angesehen.[7]
Innerhalb der Gattung werden mit dem Nördlichen See-Elefanten (Mirounga angustirostris) und dem Südlichen See-Elefanten (Mirounga leonina) zwei Arten unterschieden.
Die See-Elefanten (Mirounga) sind die größten Robben der Welt. Benannt sind sie nach der rüsselartig vergrößerten Nase der erwachsenen Männchen. Sie gehören zu den Hundsrobben, obwohl sie im Verhalten und in manchen Merkmalen den Ohrenrobben ähnlicher sind.
Es gibt zwei einander sehr ähnliche Arten:
Nördlicher See-Elefant, Mirounga angustirostris (Gill 1866), Westküste Nordamerikas Südlicher See-Elefant, Mirounga leonina (Linnaeus 1758), SubantarktisDengiz fili (Mirounga) — tyulensimonlar oilasi urugʻi. 2 turi maʼlum. Jan. D. f. (M. leonina) — eng yirik kurakoyoklilardan, uz. 6,5 m gacha, vazni 3,5 t gacha. Erkagi tumshugʻininguchidagi teri xaltasining uz. 40 sm gacha; bezovta boʻlganida 80 sm gacha uzayadi. Yangi tugʻilgan bolasining juni kora, voyaga yetgan davrida — och qoʻngʻir yoki qoʻngʻir. Jan. yarim sharning moʻʼtadil va subantarktida suvlarida yashaydi; mavsumiy migratsiya qiladi. Poligam toʻdasida 20 gacha urgʻochisi boʻladi. Bosh-oyoqli mollyuskalar va baliklar bilan oziqlanadi. 20-asr boshida koʻp ovlanganligi sababli soni kamayib ketgan. Muhofaza choralari koʻrilishi tufayli soni bir necha yuz mingga yetgan. Shim. D.f. (M. angustirostris)ning umumiy tuzilishi va biol.si jan. D. f. ga oʻxshash. Meksika va Jan. Kaliforniya sohillari yaqinida uchraydi, soni 20 mingga yaqin, muhofaza qilinadi (yana q. Tyulene imonlar).
Dengiz fili (Mirounga) — tyulensimonlar oilasi urugʻi. 2 turi maʼlum. Jan. D. f. (M. leonina) — eng yirik kurakoyoklilardan, uz. 6,5 m gacha, vazni 3,5 t gacha. Erkagi tumshugʻininguchidagi teri xaltasining uz. 40 sm gacha; bezovta boʻlganida 80 sm gacha uzayadi. Yangi tugʻilgan bolasining juni kora, voyaga yetgan davrida — och qoʻngʻir yoki qoʻngʻir. Jan. yarim sharning moʻʼtadil va subantarktida suvlarida yashaydi; mavsumiy migratsiya qiladi. Poligam toʻdasida 20 gacha urgʻochisi boʻladi. Bosh-oyoqli mollyuskalar va baliklar bilan oziqlanadi. 20-asr boshida koʻp ovlanganligi sababli soni kamayib ketgan. Muhofaza choralari koʻrilishi tufayli soni bir necha yuz mingga yetgan. Shim. D.f. (M. angustirostris)ning umumiy tuzilishi va biol.si jan. D. f. ga oʻxshash. Meksika va Jan. Kaliforniya sohillari yaqinida uchraydi, soni 20 mingga yaqin, muhofaza qilinadi (yana q. Tyulene imonlar).
Elefantët e detit janë foka pa veshë, të mëdha e me feçkë, që i përkasin gjinisë Mirounga. Dy llojet e elefantëve të detit: elefanti verior i detit (M. angustirostris) dhe elefanti jugor i detit (M. leonina), janë gjuajtur, deri në në fund të shekullit të 19-të, në prag të zhdukjes, por që nga ajo kohë numri i tyre u rikuperua.
Elefanti verior i detit, pak më i vogël se kushëriri i tij jugor, shtrihet në brigjet e Paqësorit në SHBA, Kanada dhe Meksikë. Elefanti jugor i detit gjendet në hemisferën jugore, në Ishullin Gjeorgjia e Jugut dhe Ishullin Makuori, si dhe në brigjet e Zelandës së Re, Afrikës së Jugut dhe Argjentinës, gjëgjësiht në gadishullin Valdes, i cili mbanë koloninë e katërt më të madhe të elefantëve të detit në botë. Në Kilin jugor gjendet një koloni e vogël me 120 individë në Gjirin e Xheksonit, në Tokën e Zjarrtë.[1]
Fosilet e një lloji pa emër të gjinisë Mirounga janë gjetur në Afrikën e Jugut, që i takojnë epokës së Miocenit.[2] Elefantët e detit çiftohen çdo vit dhe duket se janë besnik ndaj kolonive që kanë krijuar zona çiftimi.[3] Vetëm meshkujt e rritur kanë një feçkë (noçkë) të vogël në vend të hundës, prej së cilës quhen elefantë. Luftimet midis elefantëve të detit janë shpesh shumë të përgjakshme. Gjatë stinës së çiftimeve, meshkujt duke u ngritur me turi lart dhe me shpinën e përkulur, fillojnë të vërrasin në breg të detit për të joshur femrat.
Elefantët e detit janë foka pa veshë, të mëdha e me feçkë, që i përkasin gjinisë Mirounga. Dy llojet e elefantëve të detit: elefanti verior i detit (M. angustirostris) dhe elefanti jugor i detit (M. leonina), janë gjuajtur, deri në në fund të shekullit të 19-të, në prag të zhdukjes, por që nga ajo kohë numri i tyre u rikuperua.
Elefanti verior i detit, pak më i vogël se kushëriri i tij jugor, shtrihet në brigjet e Paqësorit në SHBA, Kanada dhe Meksikë. Elefanti jugor i detit gjendet në hemisferën jugore, në Ishullin Gjeorgjia e Jugut dhe Ishullin Makuori, si dhe në brigjet e Zelandës së Re, Afrikës së Jugut dhe Argjentinës, gjëgjësiht në gadishullin Valdes, i cili mbanë koloninë e katërt më të madhe të elefantëve të detit në botë. Në Kilin jugor gjendet një koloni e vogël me 120 individë në Gjirin e Xheksonit, në Tokën e Zjarrtë.
Fosilet e një lloji pa emër të gjinisë Mirounga janë gjetur në Afrikën e Jugut, që i takojnë epokës së Miocenit. Elefantët e detit çiftohen çdo vit dhe duket se janë besnik ndaj kolonive që kanë krijuar zona çiftimi. Vetëm meshkujt e rritur kanë një feçkë (noçkë) të vogël në vend të hundës, prej së cilës quhen elefantë. Luftimet midis elefantëve të detit janë shpesh shumë të përgjakshme. Gjatë stinës së çiftimeve, meshkujt duke u ngritur me turi lart dhe me shpinën e përkulur, fillojnë të vërrasin në breg të detit për të joshur femrat.
Gajah segara iku kéwan sajinising asu segara sing gedhé awaké lan urip ing pasisir cedhak segara. Kéwan iki kalebu génus Mirounga. Ana rong jinis spésies: gajah segara lor (M. angustirostris) lan gajah segara kidul (M. leonina). Loro-loroné dibedhog nganti mèh cures ing abad kaping 19. Nanging sawisé iku wis bisa lestari manèh lan saiki cacahé akèh banget.
Gajah segara lor uripé ing pasisir kulon Amérikah Sarékat, Meksiko lan Kanada. Banjur gajah segara kidul uripé ana ing belahan donya kidul kaya ta ing South Georgia, Pulo Macquarie lan pasisir Sélandia Anyar, Afrika Kidul lan Argentina ing Tanjung Valdés.
Tembo-bahari (kwa Kijerumani: see-elefant; jina la kisayansi: Mirounga) ni jenasi ya wanyama wakubwa wa Bahari ya Pasifiki na Bahari ya Kusini wenye mkonga mfupi kama tembo.
Makala hii kuhusu "Tembo-bahari" inatumia neno (au maneno) ambalo si kawaida na matumizi yake ni jaribio la kutafsiri neno (au maneno) la asili see-elefant kutoka lugha ya Kijerumani. Neno (au maneno) la jaribio ni tembo-bahari. Kamusi za Kiswahili ama zinatofautiana kuhusu matumizi ya neno hili au hazieleweki au hazina neno kwa jambo linalojadiliwa.
Tembo-bahari (kwa Kijerumani: see-elefant; jina la kisayansi: Mirounga) ni jenasi ya wanyama wakubwa wa Bahari ya Pasifiki na Bahari ya Kusini wenye mkonga mfupi kama tembo.
Οι θαλάσσιοι ελέφαντες είναι μεγάλες, ωκεανοπόρες φώκιες του γένους Μιρούνγκα (Mirounga). Και τα δύο είδη, ο θαλάσσιος ελέφαντας του βορείου ημισφαιρίου (M. angustirostris) και ο θαλάσσιος ελέφαντας του νοτίου ημισφαιρίου (M. leonina), κυνηγήθηκαν τόσο που έφθασαν στα πρόθυρα της εξαφάνισης στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά από τότε ο αριθμός τους έχει αυξηθεί.
Ο θαλάσσιος ελέφαντας του βορείου ημισφαιρίου, λίγο μικρότερος από τον νότιο συγγενή του, ζει στις ακτές του Ειρηνικού των Η.Π.Α., του Καναδά και του Μεξικού.
Деңизпилдер (лат. Mirounga) – деңизде жашоочу желиндүү айбандардын аюубалыктар тукумундагы бир уруу, булардын эки түрү бар: түндүк деңизпил (лат. Mirounga leonina), түштүк деңизпил (M. angustirostris).
Деңизпилдер (лат. Mirounga) – деңизде жашоочу желиндүү айбандардын аюубалыктар тукумундагы бир уруу, булардын эки түрү бар: түндүк деңизпил (лат. Mirounga leonina), түштүк деңизпил (M. angustirostris).
கடல் யானைகள் (Elephant seals) துடுப்புகாலிகளில் முகத்தில் உட்பொதிந்த காதுகள் கொண்ட கடல்நாய் இனங்களில் ஒன்றாகும். கடல் வாழ் பாலூட்டிகளான கடல் யானைகளில் வடக்கு கடல் யானைகள் மற்றும் தெற்கு கடல் யானைகள் என இரண்டு வகைகள் உள்ளது. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில் பெரும்பாலான கடல் யானைகள் வேட்டையாடப்பட்டு கொல்லப்பட்டதால், தற்போது மிகச்சிறிய அளவில் மட்டும் காக்கப்பட்டு வருகிறது.
மெக்சிகோ, ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவின் பசிபிக் பெருங்கடல் கடற்கரையில் காணப்படும் வடக்கு கடல் யானைகள், தென் துருவ தெற்கு கடல் யானைகளை விட உருவத்தில் சிறியது. தெற்கு கடல் யானைகள் நியூசிலாந்து, ஆப்பிரிக்கா, தெற்கு ஜார்ஜியா, சிலி மற்றும் அர்ஜெண்டைனாவின் தெற்கு கடற்கரைகளில் கூட்டமாக காணப்படுகிறது.[1] கடல் யானைகள் ஆண்டு தோறும் கடற்கரைகளில் குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் குட்டி ஈன்கிறது.[2]
துடுப்புகாலிகளில் கடல் யானை எடை மிகுந்தவைகள். தெற்கு கடல் யானைகள் 5 மீ (16 அடி) நீளமும்; 3,000 கிகி எடையும் கொண்டுள்ளது. வடக்கு கடல் யானைகள் 4.3 to 4.8 மீ (14 to 16 அடி) நீளமும்; 2,500 கிகி எடையும் கொண்டது.[3][4]
கடல் யானைகளில் 80% விழுக்காடு பெருங்கடல்களில் வாழ்கிறது. மற்ற கடல் வாழ் உயிரினங்களில் பெரிய நுரையீரல்கள் கொண்ட கடல் யானைகள் 100 நிமிடங்கள் வரை தொடர்ந்து மூச்சைப் பிடித்துக் கொண்டு கடலினுள்,[5][6] அதிக பட்சமாக கடலில் 1550 மீட்டர் ஆழத்தில் மூழ்கி இரையை வேட்டையாடும் திறன் கொண்டது.[5] (தெற்கு கடல் யானைகள் 2388 மீட்டர் ஆழத்தில் மூழ்கும் திறன் கொண்டது.[7] ஊனுண்ணியான இதன் முக்கிய இரைகள் பெரிய மீன்கள், மெல்லிடலிகள் மற்றும் சிறிய சுறா மீன்கள் ஆகும். கடலில் நன்கு நீந்தும் கடல் யானைகள், நிலத்திலும் நன்கு இயங்கும். கடல் யானைகளின் மேல் தோல் அரை அடி தடிமன் கொண்டது.
வடக்கு கடல் யானைகளின் வாழ்நாள் 22 ஆண்டுகள். பிறந்த நான்கு அல்லது ஐந்து வயதிற்குள் பருவம் எய்திய பெண் கடல் யானைகள் குட்டி போடத் துவங்கிவிடும்.
கடற்கரைகள் மற்றும் கடல் மாசுபடுவதால் கடல் யானைகளின் இனப்பெருக்கத்திற்கும், வாழ்வதற்கும் அச்சுறுத்தலாக உள்ளது. தற்போது உலகில் 1,24,000 கடல் யானைகள் இருப்பதாக கணக்கிடப்பட்டுள்ளது. கடல் பாலூட்டிகள் பாதுகாப்பு சட்டம், 1992இன் படி, கடல் பாலூட்டிகளை வேட்டையாடுவது, கொல்வது, பிடிப்பது மற்றும் கொடுமைப்படுத்துவது சட்டவிரோதமான செயல் என அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.[8]
தெற்கு ஜார்ஜியா கடல் யானை
கலிபோர்னியா கடல் யானை
ஆண், பெண், குட்டி கடல் யானைகள்
வடக்கு கடல் யானைகள், கலிபோர்னியா
சண்டையிடும் இரண்டு ஆண் கடல் யானைகள்
ஸ்னௌட் கடல் யானைகள்
இளம் தெற்கு கடல் யானை
தலைமையைக் கைப்பற்ற சண்டையிடும் கடல் யானைகள்
கடல் யானைகள், வட கலிபோர்னியா
கடல் யானைகள் (Elephant seals) துடுப்புகாலிகளில் முகத்தில் உட்பொதிந்த காதுகள் கொண்ட கடல்நாய் இனங்களில் ஒன்றாகும். கடல் வாழ் பாலூட்டிகளான கடல் யானைகளில் வடக்கு கடல் யானைகள் மற்றும் தெற்கு கடல் யானைகள் என இரண்டு வகைகள் உள்ளது. 19 ஆம் நூற்றாண்டின் முடிவில் பெரும்பாலான கடல் யானைகள் வேட்டையாடப்பட்டு கொல்லப்பட்டதால், தற்போது மிகச்சிறிய அளவில் மட்டும் காக்கப்பட்டு வருகிறது.
மெக்சிகோ, ஐக்கிய அமெரிக்கா மற்றும் கனடாவின் பசிபிக் பெருங்கடல் கடற்கரையில் காணப்படும் வடக்கு கடல் யானைகள், தென் துருவ தெற்கு கடல் யானைகளை விட உருவத்தில் சிறியது. தெற்கு கடல் யானைகள் நியூசிலாந்து, ஆப்பிரிக்கா, தெற்கு ஜார்ஜியா, சிலி மற்றும் அர்ஜெண்டைனாவின் தெற்கு கடற்கரைகளில் கூட்டமாக காணப்படுகிறது. கடல் யானைகள் ஆண்டு தோறும் கடற்கரைகளில் குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் குட்டி ஈன்கிறது.
Gajah laut atawa hadupan laut gajah ialah sajanis hadupan laut nang ganal dalam genus Mirounga. Tahaga dua spesies gajah laut, yaitu: Gajah Laut Utara (M. angustirostris) dan Gajah Laut Salatan (M. leonina). Kadua-duanya diharit sampai babaya punah pada akhir abad ka-19, tagal tumatan itu bilangannya batambah pulih. Gajah Laut Utara nang hungku halus babanding dingsanaknya matan selatan, bahamburan di pantai Pasipik Amirika Sarikat, Kanada dan Meksiko. Kawasan pambiakan paling utara di Pantai Pasipik ialah Race Rocks di hujung selatan Pulau Vancouver di Salat Juan de Fuca. Gajah Laut Salatan pula didapati di Hemisfera Salatan, khususnya di pulau-pulau Georgia Salatan, Pulau Macquarie, wan pasisir pantai Salandia Hanyar, Aprika Salatan, wan Argentina di Samananjung Valdés, yaitu koloni gajah laut kaampat taganal di dunia.
Sǣelpend oððe Elpendseolh is of seolhcynnum þæt mǣste. His eard is þæs Sericus Garsecges se rima and þæs Sūþernes Gārsecges Antarctisce þā riman. Elpendīeg on þæm Sūþhjaltland īegum hæfþ manig Sǣelpendas and fēhþ hiere naman þǣrof.
Elephant seals are very large, oceangoing earless seals in the genus Mirounga. Both species, the northern elephant seal (M. angustirostris) and the southern elephant seal (M. leonina), were hunted to the brink of extinction for oil by the end of the 19th century, but their numbers have since recovered. They are the largest extant carnivorans, weighing up to 5,000 kilograms (11,000 lb).
The northern elephant seal, somewhat smaller than its southern relative, ranges over the Pacific coast of the U.S., Canada and Mexico. The most northerly breeding location on the Pacific Coast is at Race Rocks Marine Protected Area, at the southern tip of Vancouver Island in the Strait of Juan de Fuca. The southern elephant seal is found in the Southern Hemisphere on islands such as South Georgia and Macquarie Island, and on the coasts of New Zealand, Tasmania, South Africa, and Argentina in the Peninsula Valdés. In southern Chile, there is a small colony of 120 animals at Jackson Bay (Bahía Jackson) in Admiralty Sound (Seno Almirantazgo) on the southern coast of Isla Grande de Tierra del Fuego.[1]
The oldest known unambiguous elephant seal fossils are fragmentary fossils of a member of the tribe Miroungini described from the late Pliocene Petane Formation of New Zealand.[2] Teeth originally identified as representing an unnamed species of Mirounga have been found in South Africa, and dated to the Miocene epoch;[3][4] however, Boessenecker and Churchill (2016) considered these teeth almost certainly to be misidentified toothed whale (odontocete) teeth.[2] The elephant seals evolved in the Pacific Ocean during the Pliocene period.[2][5][6]
Elephant seals breed annually and are seemingly habitual to colonies that have established breeding areas.[7]
John Edward Gray established the genus Mirounga in 1827.[8] The generic name Mirounga is a Latinization of miouroung, which is said to have been a term for the seal in an Australian Aboriginal language. However, it is not known which language this represents.[9]
Elephant seals are marine mammals classified under the order Pinnipedia, which, in Latin, means feather- or fin-footed.[10] Elephant seals are considered true seals, and fall under the family Phocidae.[11] Phocids (true seals) are characterized by having no external ear and reduced limbs.[11] The reduction of their limbs helps them be more streamlined and move easily in the water.[10] However, it makes navigating on land more difficult because they cannot turn their hind flippers forward to walk like the otariids.[10] In addition, the hind flippers of elephant seals have a lot of surface area, which helps propel them in the water.[10] Elephant seals spend the majority of their life (90%) underwater in search of food, and can cover 100 kilometres (60 miles) a day when they head out to sea.[11] When elephant seals are born, they can weigh up to 36 kilograms (79 pounds) and reach lengths up to 122 cm (4 ft 0 in).[11] Sexual dimorphism is extreme, with male elephant seals weighing up to 10 times more than females,[12] and having a prominent proboscis.[11]
Elephant seals take their name from the large proboscis of the adult male (bull), reminiscent of an elephant's trunk, and considered a secondary sexual characteristic.[13] The bull's proboscis is used in producing extraordinarily loud roaring noises, especially during the mating season. More importantly, however, the nose acts as a sort of rebreather, filled with cavities designed to reabsorb moisture from their exhalations.[14] This is important during the mating season when the seals do not leave the beach to feed, and must conserve body moisture as there is no incoming source of water. They are very much larger than other pinnipeds, with southern elephant seal bulls typically reaching a length of 5 m (16 ft) and a weight of 3,000 kg (7,000 lb), and are much larger than the adult females (cows), with some exceptionally large males reaching up to 6 m (20 ft) in length and weighing 4,000 kg (9,000 lb); cows typically measure about 3 m (10 ft) and 900 kg (2,000 lb). Northern elephant seal bulls reach a length of 4.3 to 4.8 m (14 to 16 ft) and the heaviest weigh about 2,500 kg (5,500 lb).[15][16]
The northern and southern elephant seal can be distinguished by various external features. On average, the southern elephant seal tends to be larger than the northern species.[12] Adult male elephant seals belonging to the northern species tend to have a larger proboscis, and thick chest area with a red coloration compared to the southern species.[12] Females do not have the large proboscis and can be distinguished between species by looking at their nose characteristics.[12] Southern females tend to have a smaller, blunt nose compared to northern females.[12]
Elephant seals spend up to 80% of their lives in the ocean. They can hold their breath for more than 100 minutes[17][18] – longer than any other noncetacean mammal. Elephant seals dive to 1,550 m (5,090 ft) beneath the ocean's surface[17] (the deepest recorded dive of an elephant seal is 2,388 m (7,835 ft) by a southern elephant seal, while the record for the northern elephant seal is 1,735 m (5,692 ft)).[19][20][21] The average depth of their dives is about 300 to 600 m (1,000 to 2,000 ft), typically for around 20 minutes for females and 60 minutes for males, as they search for their favorite foods, which are skates, rays, squid, octopuses, eels, small sharks and large fish. Their stomachs also often contain gastroliths. They spend only brief amounts of time at the surface to rest between dives (2–3 minutes).[11] Females tend to dive a bit deeper due to their prey source.[11]
Elephant seals are shielded from extreme cold more by their blubber than by fur. Their hair and outer layers of skin molt in large patches. The skin has to be regrown by blood vessels reaching through the blubber. When molting occurs, the seal is susceptible to the cold, and must rest on land, in a safe place called a "haul out". Northern males and young adults haul out during June to July to molt; northern females and immature seals during April to May.
Elephant seals have a very large volume of blood, allowing them to hold a large amount of oxygen for use when diving. They have large sinuses in their abdomens to hold blood and can also store oxygen in their muscles with increased myoglobin concentrations in muscle. In addition, they have a larger proportion of oxygen-carrying red blood cells. These adaptations allow elephant seals to dive to such depths and remain underwater for up to two hours.[22]
Elephant seals are able to slow down their heartbeat (bradycardia) and divert blood flow from the external areas of the body to important core organs.[11] They can also slow down their metabolism while performing deep dives.[11]
Elephant seals have a helpful feature in their bodies known as the countercurrent heat exchanger to help conserve energy and prevent heat loss.[11] In this system, arteries and veins are organized in a way to maintain a constant body temperature by having the cool blood flowing to the heart warmed by blood going to external areas of the animal.[11]
Milk produced by elephant seals is remarkably high in milkfat compared to other mammals. After an initially lower state, it rises to over 50% milkfat (human breast milk is about 4% milkfat, and cow milk is about 3.5% milkfat).[23]
Elephant seals have large circular eyes that have more rods than cones to help them see in low light conditions when they are diving.[10][11] These seals also possess a structure called the tapetum lucidum, which helps their vision by having light reflected back to the retina to allow more chances for photoreceptors to detect light.[10]
Their body is covered in blubber, which helps them keep warm and reduce drag while they are swimming.[11] The shape of their body also helps them maneuver well in the water, but limits their movement on land.[11] Also, elephant seals have the ability to fast for long periods of time while breeding or molting.[11] The turbinate process, another unique adaptation, is very beneficial when these seals are fasting, breeding, molting, or hauling out.[11] This unique nasal structure recycles moisture when they breathe and helps prevent water loss.[11]
Elephant seals have external whiskers called vibrissae to help them locate prey and navigate their environment.[11] The vibrissae are connected to blood vessels, nerves, and muscles making them an important sensing tool.[10]
Due to evolutionary changes, their ear has been modified to work extremely well underwater.[10] The structure of the inner ear helps amplify incoming sounds, and allows these seals to have good directional hearing due to the isolation of the inner ear.[10] In addition to these adaptations, tissues in the ear canal allow the pressure in the ear to be adjusted while these seals perform their deep dives.[10]
Males arrive at potential breeding sites in spring, and fast to ensure that they can mate with as many females as possible.[11] Male elephant seals use fighting, vocalisations, and different positions to determine the dominant males.[11][24] By the time males reach eight to nine years of age, they have developed a pronounced long nose, in addition to a chest shield, which is thickened skin in their chest area.[11] They display their dominance by showing their noses, making loud vocalisations, and altering their postures.[11][24] They fight each other by raising themselves and ramming each other with their chests and teeth.[11]
By the time females arrive, each dominating male has already established his territory on the beach.[11] Females cluster in groups called harems, which consist of up to 50 females surrounding one alpha male.[11] Outside of these groups, a beta bull is normally roaming around on the beach.[11] The beta bull helps the alpha by preventing other males accessing the females.[11] In return, the beta bull might have an opportunity to mate with one of the females while the alpha is occupied.[11]
Birth on average only takes a few minutes, and the mother and pup have a connection due to each other's unique smell and sound.[11] The mothers will fast and nurse up to 28 days, providing their pups with rich milk.[11] The last two to three days, however, females will be ready to mate, and the dominant males will pounce on the opportunity.[11] Males and females lose up to a third of their body weight during the breeding season.[11] The gestation period for females is 11 months, and the pupping seasons lasts from mid to late summer.[11] The new pups will spend up to 10 additional weeks on land learning how to swim and dive.[11]
The average lifespan of a northern elephant seal is 9 years, while the average lifespan of a southern elephant seal is 21 years.[25] Males reach maturity at five to six years, but generally do not achieve alpha status until the age of eight, with the prime breeding years being between ages 9 and 12. The longest life expectancy of a male northern elephant seal is approximately 14 years.
Females begin breeding at age 3–6, and have one pup per breeding attempt.[26] Most adult females breed each year.[27] Breeding success is much lower for first-time mothers relative to experienced breeders.[27] Annual survival probability of adult females is 0.83 for experienced breeding females, but only 0.66 for first-time breeders indicating a significant cost of reproduction.[27] More male pups are produced than female pups in years with warmer sea surface temperature in the northeastern Pacific Ocean.[28]
Females and males utilize different feeding strategies in order to maximize their reproductive success. Males feed in benthic regions with more abundant food sources, but also more abundant predators. Females feed in pelagic regions where they are less likely to find prey, but also less likely to be preyed upon. They employ these different strategies because females are smaller, requiring less food, and it is also most important for them to have as many breeding seasons as possible in order to maximize reproductive success. On the other hand, males can adopt a riskier strategy in the hopes of gaining as much mass as possible, and thus being able to have one extremely successful breeding season.[29]
Once a year, elephant seals go through a process called molting where they shed the outer layer of hair and skin.[11] This molting process takes up to a month to complete.[11] When it comes time to molt, they will haul out on land to shed their outer layer, and will not consume any food during this time.[11] The females and juveniles will molt first, followed by the sub adult males, and finally the large mature males.[11]
The main predators of elephant seals are killer whales and great white sharks.[11] Cookie cutter sharks can take bites from their skin.[11]
Sheathbills, Skuas, Western Gulls, and African feral cats have been reported to steal milk from the elephant seals' teats.[30][31][32][33]
The IUCN lists both species of elephant seal as being of least concern, although they are still threatened by entanglement in marine debris, fishery interactions, and boat collisions. Though a complete population count of elephant seals is not possible because all age classes are not ashore at the same time, a 2005 study of the California breeding stock estimated approximately 124,000 individuals.[34] The animal is protected in most countries where it lives. In Mexico, the northern elephant seal is protected in the Guadalupe Island Biosphere Reserve where it was rediscovered after being believed to be extinct.
Southern elephant seal
Northern elephant seals on Piedras Blancas beach, near San Simeon, California
Northern elephant seal male, female and pup
Northern elephant seals during molting season at Piedras Blancas beach, near San Simeon, California
Two northern elephant seal bulls fighting
Male northern elephant seal snout
Juvenile southern elephant seal
Dominant southern elephant seal bulls fighting at Macquarie Island
Northern elephant seals at Piedras Blancas, California
{{cite book}}: CS1 maint: others (link) {{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Elephant seals are very large, oceangoing earless seals in the genus Mirounga. Both species, the northern elephant seal (M. angustirostris) and the southern elephant seal (M. leonina), were hunted to the brink of extinction for oil by the end of the 19th century, but their numbers have since recovered. They are the largest extant carnivorans, weighing up to 5,000 kilograms (11,000 lb).
The northern elephant seal, somewhat smaller than its southern relative, ranges over the Pacific coast of the U.S., Canada and Mexico. The most northerly breeding location on the Pacific Coast is at Race Rocks Marine Protected Area, at the southern tip of Vancouver Island in the Strait of Juan de Fuca. The southern elephant seal is found in the Southern Hemisphere on islands such as South Georgia and Macquarie Island, and on the coasts of New Zealand, Tasmania, South Africa, and Argentina in the Peninsula Valdés. In southern Chile, there is a small colony of 120 animals at Jackson Bay (Bahía Jackson) in Admiralty Sound (Seno Almirantazgo) on the southern coast of Isla Grande de Tierra del Fuego.
The oldest known unambiguous elephant seal fossils are fragmentary fossils of a member of the tribe Miroungini described from the late Pliocene Petane Formation of New Zealand. Teeth originally identified as representing an unnamed species of Mirounga have been found in South Africa, and dated to the Miocene epoch; however, Boessenecker and Churchill (2016) considered these teeth almost certainly to be misidentified toothed whale (odontocete) teeth. The elephant seals evolved in the Pacific Ocean during the Pliocene period.
Elephant seals breed annually and are seemingly habitual to colonies that have established breeding areas.
La Marelefantoj (Mirounga)[1] estas la plej grandaj fokoj. Ilian nomon ili ekhavis pro la grandaj nazoj de la viraj bestoj, kiuj preskaŭ iomete similas al la rostro (nazego) de elefanto.
Ekzistas du tre similaj specoj:
Norda marelefanto en Kalifornio
Elephant seals hauled out on a beach
Adoleskaj vir-marelefantoj ripozantaj sur Kampbel-Insulo (Nov-Zelando)
Du interbatalantaj nordaj marelefantoj
La Marelefantoj (Mirounga) estas la plej grandaj fokoj. Ilian nomon ili ekhavis pro la grandaj nazoj de la viraj bestoj, kiuj preskaŭ iomete similas al la rostro (nazego) de elefanto.
Ekzistas du tre similaj specoj:
la Norda marelefanto, Mirounga angustirostris, vivas ĉe la okcidenta marbordo de Nordameriko la Suda marelefanto, Mirounga leonina, vivas en la Suda OceanoMirounga, llamado comúnmente elefante marino o foca elefante, es un género de mamíferos pinnípedos de la familia fócidos integrado por dos especies: el elefante marino del norte o septentrional (Mirounga angustirostris) y el elefante marino del sur o meridional (Mirounga leonina).[1] El macho de este último es el mayor pinnípedo que existe en la actualidad y, probablemente, también el mayor que ha existido en la historia del planeta Tierra.
El elefante marino del norte vive a lo largo de la costa oeste de Norteamérica, especialmente en Baja California, México y California, aunque ocasionalmente llega por el norte hasta Alaska. La distribución del elefante marino del sur es mucho más amplia, pues se reproduce en las costas de la Patagonia Argentina, Tierra del Fuego Chileno,[2] en las Islas Malvinas, las Islas Georgias del Sur, la Antártida, las islas Kerguelen, y el sur de Australia y Tasmania.
El rasgo más notable de estas especies es la presencia de un enorme dimorfismo sexual, el mayor entre todas las especies de mamíferos. Los machos pueden alcanzar los 6 m o más de largo y hasta cuatro toneladas de peso, mientras que las hembras no superan los 3 m y los 900 kg. Los individuos masculinos, además, presentan un hocico elongado similar a una trompa corta, lo que les ha valido el apelativo de "elefante". En el caso de los elefantes marinos del norte, los machos se diferencian también por su color más oscuro, mientras que en el caso del elefante marino del sur ambos sexos presentan una coloración grisácea.
Tras pasar casi todo el año en el mar, los elefantes marinos emigran a las costas donde nacieron para reproducirse y cambiar la piel. Los machos llegan en primer lugar y se enfrentan en batallas realmente violentas por el dominio de una porción de playa lo más grande posible, con el fin de que las hembras que lleguen posteriormente a la costa queden bajo su dominio y se apareen con ellos.
Fruto de estos enfrentamientos son el gran número de cicatrices que adornan el cuello y cabeza de los machos, señal de antiguas heridas infligidas por los caninos de antiguos rivales. En el transcurso del combate, los machos pueden perder bastante sangre e incluso parte de la "trompa", y no es raro que uno de los combatientes muera poco después de las heridas recibidas.
Tras la batalla, vuelven al mar para alimentarse y recuperarse de la contienda, volviendo regularmente a la costa para vigilar sus dominios y formar su harén, usando como reclamo la trompa, que crece hasta los 45 cm.
Las hembras llegan en diciembre y enero, en el caso del elefante marino del norte, y en septiembre y octubre en el del sur. Pocos meses después, las hembras dan a luz una única cría de color negro y unos 35 kg de peso, que pronto aprende a distinguir la llamada característica de su madre entre todas las hembras de la playa.
Durante aproximadamente un mes, las hembras amamantan a sus crías con una leche con gran cantidad de grasa que les hace engordar a razón de hasta 4,5 kg al día. La madre no se alimenta durante este tiempo, por lo que al final del periodo puede haber perdido más de 130 kg. Después del destete, las hembras se aparean por última vez con los machos y regresan al mar.
Se alimentan de toda clase de peces y cefalópodos. Prefieren especies que se mueven cerca del fondo, y para conseguirlas pueden realizar inmersiones hasta los 1,6 km de profundidad y dos horas de duración, las mayores entre los pinnípedos y solo superadas entre los mamíferos por algunos cetáceos como el cachalote. También ingieren una cierta cantidad de algas. Las presas pueden llegar a tener un tamaño respetable, pues también cazan anguilas y tiburones jóvenes.
A consecuencia de la dieta, la presencia de mercurio en mamíferos marinos como por ejemplo los elefantes marinos adultos del norte cambian de manera importante durante el ciclo anual en asociación a fases vitales relevantes (época de cría, viajes para buscar alimento o los periodos de ayuno, por ejemplo). Los cambios en la concentración de mercurio varían entre un 14% y más del 100% dependiendo de las fases del ciclo anual.[3]
Por su tamaño, los elefantes marinos adultos tienen pocos depredadores. Las hembras y los jóvenes pueden caer ocasionalmente víctimas de la orca y el gran tiburón blanco.
Sin embargo, el mayor peligro para ambas especies ha sido la caza practicada por los humanos. Durante el siglo XIX se abatieron miles de ejemplares para explotar comercialmente su carne, pieles y especialmente su grasa (hasta 660 kg), que se convertía en aceite. En 1892 se tomaron las primeras medidas para evitar la extinción de estos animales, y el elefante marino del norte (reducido entonces a menos de 100 ejemplares) fue protegido de forma total en Estados Unidos y México. La protección sigue vigente hoy en día, por lo que la población de ambas especies ha incrementado en los últimos años de forma apreciable.
Mirounga, llamado comúnmente elefante marino o foca elefante, es un género de mamíferos pinnípedos de la familia fócidos integrado por dos especies: el elefante marino del norte o septentrional (Mirounga angustirostris) y el elefante marino del sur o meridional (Mirounga leonina). El macho de este último es el mayor pinnípedo que existe en la actualidad y, probablemente, también el mayor que ha existido en la historia del planeta Tierra.
El elefante marino del norte vive a lo largo de la costa oeste de Norteamérica, especialmente en Baja California, México y California, aunque ocasionalmente llega por el norte hasta Alaska. La distribución del elefante marino del sur es mucho más amplia, pues se reproduce en las costas de la Patagonia Argentina, Tierra del Fuego Chileno, en las Islas Malvinas, las Islas Georgias del Sur, la Antártida, las islas Kerguelen, y el sur de Australia y Tasmania.
Itsas elefante Mirounga generoko animalien izen arrunta da. Artiodaktiloen barruko Phocidae familian sailkatuta dago.
Bi espezie ditu barnean Mirounga angustirostris eta Mirounga leonina hain zuzen ere[1]. XIX. mendean biak ehizagatik desagertatzekotan izan arren, egun berreskuratu dituzte.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Itsas elefante Mirounga generoko animalien izen arrunta da. Artiodaktiloen barruko Phocidae familian sailkatuta dago.
Bi espezie ditu barnean Mirounga angustirostris eta Mirounga leonina hain zuzen ere. XIX. mendean biak ehizagatik desagertatzekotan izan arren, egun berreskuratu dituzte.
Merinorsut[2] eli norsuhylkeet[3] (Mirounga) ovat suurempia kuin varsinaiset hylkeet (Phocidae) ja samalla kookkaimpia kaikista eväjalkaisista.[2] Nämä massiiviset eläimet saattavat kasvaa lähes viiden metrin pituisiksi ja 2 400 kilogramman painoisiksi.[2] Naaraat ovat uroksia pienempiä, noin 310 cm:n pituisia ja alle 1 000 kilogramman painoisia.[2] Kaikkein suurimpia ovat etelänmerinorsut (Mirounga leonina). Toinen merinorsujen suvun lajeista on pohjanmerinorsu (Mirounga angustirostris).[2]
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että merinorsujen suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin isohylkeet.[3]
Loppukesällä sadat merinorsut tulevat maihin karvanvaihdon vuoksi. Ne kokoontuvat alavalle maalle aivan vesirajan yläpuolelle ja pysyttelevät paikoillaan koko karvanvaihdon ajan. Suurimman osan aikaa eläimet nukkuvat mutakuopissa; meressä ne käyvät hyvin harvoin jos lainkaan. Tämän vuoksi ne muuttuvat varsin vastenmielisen näköisiksi ja hajuisiksi. Merinorsut pystyvät pidättämään hengitystään hyvin kauan; ne voivat vaikkapa nukkua täysin mutaan kaivautuneina lajitoveriensa alla. Joskus jokin yksilö saattaa kuitenkin jäädä liian kovaan puristukseen ja hukkua.
Karvanvaihdon aikaan ne ovat siis hyvin rauhallisia. Niiden päälle voi jopa istahtaa herättämättä niitä, ja vaikka eläimet heräisivätkin, ne kiinnittävät hyvin vähän huomiota ihmisiin. Merinorsu ei liikahdakaan ellei sitä häiritä. Häirittäessä se kohottautuu ylös, mylvähtelee ja lysähtää sitten takaisin jatkamaan uniaan, jos häiritsijä pysyy paikoillaan.
Itse karvanvaihto on hätkähdyttävä tapahtuma. Haisevan mudan peittämistä merinorsuista irtoaa suuria karvapeitteisiä iholaikkuja, mikä todennäköisesti ärsyttää eläintä, jolloin muta lievittää ärsytystä. Luultavasti samasta syystä rannalla makaavat merinorsut viskovat eturaajoillaan soraa ja hiekkaa selkäänsä.
Keväällä täysikasvuiset merinorsu-urokset nousevat maalle ja pyrkivät valtaamaan itselleen reviirin rannasta, missä vain suuremmat yksilöt onnistuvat. Muiden on tyydyttävä kuljeskelemaan rannalla tai odottamaan kauempana sisämaassa. Tänä aikana urokset ottavat usein rajusti yhteen. Ne haastavat toisiaan taisteluun uhkaillen ja äänekkäästi mylvien, jolloin niiden äänet kuuluvat kilometrien päähän. Kun kamppailu alkaa, kaksi vastakkain asettunutta merinorsua kohottautuu puoliksi ylös maasta. Ne heittäytyvät toisiaan päin rinta rintaa vasten ja ruumis väristen iskun voimasta kuin valtava hyytelömassa. Samalla eläimet iskevät toisiinsa pahannäköisiä haavoja: kärsä saattaa repeytyä ja ihra saattaa puristua ulos, mutta haavat arpeutuvat nopeasti.
Urosten kärsä pullistuu lisääntymiskauden aikana suureksi tyynyksi; pohjanmerinorsulla se riippuu 30 cm pitkällä eläimen suun alapuolella aivan kuin norsun kärsä. Hyökkääväksi käydessään eläin pullistaa kärsänsä, joka kaartuu nyt niin että sen kärki on kohti suuta. Ääni syntyy kuitenkin kokonaan kurkusta ja suusta eikä kärsässä.
Melko pian urosten jälkeen rannalle saapuvat naaraat. Ne makaavat hiljaa uroksista piittaamatta, ja viikon kuluttua kukin naaras synnyttää yhden mustan villakarvaisen poikasen, joka on noin 120 cm pitkä ja painaa noin 35 kg. Se kasvaa hyvin nopeasti: 11 päivässä sen paino on kaksinkertaistunut ja kuukaudessa nelinkertaistunut. Emo jättää kuukauden ikäisen poikasen huolehtimaan itse itsestään. Aluksi tämä liittyy muiden poikasten joukkoon ja vaihtaa karvansa, jolloin mustan poikasturkin tilalle tulee aikuisten harmaa, kiiltävä karvapeite. Sen jälkeen poikaset lähtevät rannalle syömään äyriäisiä, joita ne löytävät kivenkoloista, ja lähtevät lopulta merelle.
Poikasten syntymän aikaan johtajaurokset puolustavat alueitaan ja haaremiaan. Jätettyään jälkeläisensä naaraat ovat valmiit parittelemaan johtajauroksen kanssa. Nuoret urokset häädetään tiehensä; ne saavat paritella vain rannalla olevien nuorien naaraiden kanssa, joilla ei ole poikasia. Tapahtuman jälkeen haaremit hajoavat ja merinorsut lähtevät merelle saalistamaan, ennen kuin palaavat jälleen karvanvaihtoon.
Merinorsut eli norsuhylkeet (Mirounga) ovat suurempia kuin varsinaiset hylkeet (Phocidae) ja samalla kookkaimpia kaikista eväjalkaisista. Nämä massiiviset eläimet saattavat kasvaa lähes viiden metrin pituisiksi ja 2 400 kilogramman painoisiksi. Naaraat ovat uroksia pienempiä, noin 310 cm:n pituisia ja alle 1 000 kilogramman painoisia. Kaikkein suurimpia ovat etelänmerinorsut (Mirounga leonina). Toinen merinorsujen suvun lajeista on pohjanmerinorsu (Mirounga angustirostris).
Nisäkäsnimistötoimikunta on ehdottanut, että merinorsujen suomenkieliseksi nimeksi vaihdettaisiin isohylkeet.
Mirounga
Les éléphants de mer sont des mammifères marins[1], les plus imposants représentants des phoques (Phocidae). Les mâles dominants développent un nez en forme de courte trompe qui leur a valu ce nom vernaculaire. Ils forment le genre Mirounga qui comprend deux espèces génétiquement assez proches.
Ils plongent profondément : la plongée la plus profonde mesurée par une équipe scientifique a révélé que l'éléphant de mer peut descendre à une profondeur de 2 388 mètres.
Dans les deux espèces, le dimorphisme est très marqué entre les mâles et les femelles, les premiers pouvant être deux fois plus gros que les secondes.
Les deux espèces actuelles d'éléphants de mer sont :
En héraldique, deux représentants de l'espèce encadrent l'écu des armoiries des terres australes et antarctiques françaises[2],[3].
Il possède un pelage gris ou brun, selon l'âge.
Le mâle peut peser jusqu'à 2 tonnes et mesurer de 4 à 6 mètres et la femelle jusqu'à 800 kg et mesurer de 2,70 à 3 mètres. Le fait qu’il y ait une grande différence entre la taille des mâles et des femelles est appelé dimorphisme sexuel : le mâle peut faire jusqu’à 4 fois le poids d’une femelle, et le double de sa taille.
Les narines du mâle dominant se développent pour devenir une trompe, elle aura la même utilité qu’une caisse de résonance pour ses rugissements lors de la période de reproduction, pour faire fuir ses rivaux qui seraient tentés de féconder les mêmes femelles que lui.
Sa tête est disproportionnée par rapport à son corps, elle possède deux petits yeux noirs et ils possèdent de nombreuses moustaches appelées vibrisses.
L’éléphant de mer, d’apparence assez pataud sur terre, atteint une vitesse de 8km/h.
Ses pattes avant et arrière sont atrophiées (dont le volume est anormalement petit), mais elles peuvent offrir une grande propulsion sous forme d’une palme, aussi bien sous l’eau que sur la terre ferme.
Mirounga
Les éléphants de mer sont des mammifères marins, les plus imposants représentants des phoques (Phocidae). Les mâles dominants développent un nez en forme de courte trompe qui leur a valu ce nom vernaculaire. Ils forment le genre Mirounga qui comprend deux espèces génétiquement assez proches.
Ils plongent profondément : la plongée la plus profonde mesurée par une équipe scientifique a révélé que l'éléphant de mer peut descendre à une profondeur de 2 388 mètres.
Dans les deux espèces, le dimorphisme est très marqué entre les mâles et les femelles, les premiers pouvant être deux fois plus gros que les secondes.
Gli elefanti marini sono dei mammiferi carnivori appartenenti al genere Mirounga. Questo genere viene incluso, assieme alle foche in senso stretto, nella famiglia dei Focidi, distinguendosi dalle altre due famiglie di pinnipedi: Otariidae ed Odobenidae.
Il genere Mirounga comprende due specie:
L'origine degli elefanti marini è oscura. Alcuni autori sostengono che il genere si sia originato nell'Antartico, e successivamente l'attuale M.leonina abbia colonizzato l'emisfero nord, in seguito ad un cambiamento delle rotte ancestrali lungo le coste occidentali dell'America del Sud, nel periodo della glaciazione del Pleistocene. Quando ci fu il nuovo riscaldamento dell'acqua del mare, il gruppo di elefanti marini che si trovava nella regione della California del Nord rimase isolato rispetto alla principale popolazione del sud ed è quello attualmente conosciuto come M.angustirostris, l'elefante marino del nord.
È appurato invece che il nome del genere ha origine nel sud: Mirounga proviene da miouroung, un antico nome che usavano gli australiani aborigeni per indicare l'elefante marino. In generale, il nome "elefante marino" deriva dalla grande taglia corporea (la più grande tra tutti i pinnipedi) e dalla proboscide dei maschi adulti. Un maschio adulto di elefante marino può raggiungere una lunghezza di 4,0-5,8 metri ed un peso superiore alle 3,5 tonnellate ed è circa 8 volte più pesante di una femmina adulta. Una femmina adulta, infatti, arriva a 2,4-3,3 metri di lunghezza ed il suo peso è variabile dai 300 ai 900 kg.
Le due specie del genere Mirounga abitano parti differenti del mondo, vivono in emisferi opposti e in zone climatiche diverse, ma appaiono simili per molti aspetti: comportamento sia in mare sia a terra, comportamenti riproduttivi, modalità d'immersione per il foraggiamento e per gli spostamenti. Differiscono per la dimensione corporea dei maschi (quelli della specie del sud sono più lunghi e più pesanti rispetto a quelli della specie del nord) e per alcuni caratteri sessuali secondari maschili (la proboscide nella specie del nord è più grande).
Le differenze principali consistono in alcuni componenti delle strategie riproduttive, in particolare il periodo di riproduzione (che ha il suo picco a gennaio per la specie del nord e ad ottobre per quella del sud), la durata dell'allattamento e il periodo post-svezzamento.
La durata dell'allattamento è maggiore nella specie del nord (24-28 giorni) rispetto a quella del sud (22-23 giorni) e questo probabilmente implica un peso medio allo svezzamento maggiore per la specie del nord (131 kg contro 121 kg).
La durata del periodo di digiuno postsvezzamento nella specie del sud si aggira intorno ad un valore medio di 37 giorni, mentre nella specie del nord tale periodo è funzione della data di svezzamento nell'arco della stagione ma solitamente si aggira intorno ai 3 mesi.
Solitamente i maschi rimangono a terra digiunando per un periodo di 3 mesi, mentre le femmine circa 4 o 5 settimane. Durante la riproduzione, il maschio può arrivare a perdere fino a un terzo del suo peso.
Gli elefanti marini sono dei mammiferi carnivori appartenenti al genere Mirounga. Questo genere viene incluso, assieme alle foche in senso stretto, nella famiglia dei Focidi, distinguendosi dalle altre due famiglie di pinnipedi: Otariidae ed Odobenidae.
Il genere Mirounga comprende due specie:
L'origine degli elefanti marini è oscura. Alcuni autori sostengono che il genere si sia originato nell'Antartico, e successivamente l'attuale M.leonina abbia colonizzato l'emisfero nord, in seguito ad un cambiamento delle rotte ancestrali lungo le coste occidentali dell'America del Sud, nel periodo della glaciazione del Pleistocene. Quando ci fu il nuovo riscaldamento dell'acqua del mare, il gruppo di elefanti marini che si trovava nella regione della California del Nord rimase isolato rispetto alla principale popolazione del sud ed è quello attualmente conosciuto come M.angustirostris, l'elefante marino del nord.
È appurato invece che il nome del genere ha origine nel sud: Mirounga proviene da miouroung, un antico nome che usavano gli australiani aborigeni per indicare l'elefante marino. In generale, il nome "elefante marino" deriva dalla grande taglia corporea (la più grande tra tutti i pinnipedi) e dalla proboscide dei maschi adulti. Un maschio adulto di elefante marino può raggiungere una lunghezza di 4,0-5,8 metri ed un peso superiore alle 3,5 tonnellate ed è circa 8 volte più pesante di una femmina adulta. Una femmina adulta, infatti, arriva a 2,4-3,3 metri di lunghezza ed il suo peso è variabile dai 300 ai 900 kg.
Gajah laut atau anjing laut gajah ialah sejenis anjing laut yang besar dalam genus Mirounga. Terdapat dua spesies gajah laut, iaitu: Gajah Laut Utara (M. angustirostris) dan Gajah Laut Selatan (M. leonina). Kedua-duanya diburu sampai hampir pupus pada akhir abad ke-19, tetapi semenjak itu bilangannya bertambah pulih. Gajah Laut Utara yang agak kecil berbanding saudaranya dari selatan, bertaburan di pantai Pasifik Amerika Syarikat, Kanada dan Mexico. most Kawasan pembiakan paling utara di Pantai Pasifik ialah Race Rocks di hujung selatan Pulau Vancouver di Selat Juan de Fuca . Gajah Laut Selatan pula ditemui di hemisfera selatan, khususnya di pulau-pulau Georgia Selatan, Pulau Macquarie, dan pesisir pantai New Zealand, Afrika Selatan, dan Argentina di Semenanjung Valdés, iaitu koloni gajah laut keempat terbesar di dunia.
Gajah laut dinamakan bersempena si jantan yang memiliki hidung yang besar menonjol seakan-akan belalai gajah.[1] Belalai ini digunakan untuk menghasilkan bunyi ngauman yang amat kuat, khususnya pada musim mengawan. Namun demikian, fungsi terpenting hidungnya adalah menyerap semula kelembapan dari hembusannya dengan rongga-rongganya. Fungsi ini adalah penting ketika musim mengawan apabila si jantan jarang kurang berburu di pantai, oleh itu perlu menyimpan kelembapan badan kerana tiada sumber air. Gajah laut jantan, baik yang utara mahupun selatan, mencapai kepanjangan 5 meter (16 ka) dan berat 2,700 kilogram (6,000 lb), iaitu lebih besar daripada si betina yang biasanya berukuran 3 meter (10 ka) dan 900 kilogram (2,000 lb).[2][3]
Gajah laut menghabiskan lebih 80% hayatnya dalam lautan, dan boleh menahan nafas selama lebih 120 minit; lebih lama berbanding mana-mana mamalia bukan setasea. Gajah laut boleh menjunam hingga 1,550 meter (5,100 ka) dari paras permukaan laut[4][5] (rekod paling dalam bagi selaman gajah laut adalah 2,388 meter (7,835 ka) oleh seekor gajah laut selatan).[6] Purata kedalaman selamannya adalah kira-kira 300 hingga 600 meter (2,000 ka), selama 20 minit untuk betina dan 60 minit untuk jantan. Gajah laut menyelam untuk mencari makanan yang biasanya berbentuk ikan pari, sotong, sotong kurita, belut, penguin (spesies Selatan sahaja), dan ikan jerung kecil. Perutnya selalu diisi gastrolitos. Selain berenang dengan handal, gajah laut lebih menakjubkan di darat kerana bergerak lebih pantas berbanding manusia di atas bukit pasir.
Dalam cuaca sejuk, gajah laut mendapat lebih perlindungan daripada lemak blubernya berbanding bulunya. Haiwan ini juga bersalin bulu dan lapisan luaran kulitnya sekali-sekala. Kulitnya ditumbuhkan semula oleh saliran darah yang menembusi lemak. Apabila bersalin bulu, anjing laut menjadi terdedah kepada kesejukan, oleh itu perlu berkumpul untuk berehat di atas darat. Ketika ini, si jantan berhenti berlawan sesama sendiri kerana tiadanya si betina yang mengalami estrus untuk dilindungi. Gajah laut utara jantan berkumpul dan rehat pada bulan Ogos, dan yang betina pula pada bulan Mei dan Jun.
Gajah laut mengandungi darah yang banyak untuk membolehkannya menyimpan sejumlah besar oksigen untuk digunakan ketika menyelam. Tubuh ada sinus besar dalam abdomen untuk menyimpan darah serta simpanan darah beroksigen dalam otot dengan lebih kepekatan mioglobin dalam otot. Selain itu, gajah laut juga ada perkadaran sel darah merah pembawa oksigen yang lebih besar. Semua adaptasi ini membolehkan haiwan ini menyelam sehingga dua jam.[7]
Gajah laut betina mempunyai jangka hayat purata selama 23 tahun, dan boleh melahirkan anak seusia 4-5 tahun. Gajah laut jantan pula mencapai kematangan pada usia lima tahun, tetapi selalunya tidak mencapai taraf alpha sehingga berusia 8 tahun, dan masa pembiakan utamanya dari usia 9 hingga 12 tahun. Purata jangka hayat gajah laut jantan adalah 20 tahun. Ikan air tawar telah mengurangkan jangka hayat gajah laut baru-baru ini, kerana kandungan merkuri dalam ikan itu menyebabkan banyak kematian setiap tahun.[8] Hanya 1 dalam sepuluh gajah laut jantan akan menjadi jantan alfa atau jantan beta.
Gajah Laut Utara di pantai, San Simeon, California
Sekeluarga Gajah Laut Utara (jantan, betina dan anak)
Gajah Laut Utara ketika musim bersalin kulit berdekatan San Simeon, California
Dua anjing laut jantan berlawan
Muncung gajah laut
Gajah laut selatan muda
Gajah laut atau anjing laut gajah ialah sejenis anjing laut yang besar dalam genus Mirounga. Terdapat dua spesies gajah laut, iaitu: Gajah Laut Utara (M. angustirostris) dan Gajah Laut Selatan (M. leonina). Kedua-duanya diburu sampai hampir pupus pada akhir abad ke-19, tetapi semenjak itu bilangannya bertambah pulih. Gajah Laut Utara yang agak kecil berbanding saudaranya dari selatan, bertaburan di pantai Pasifik Amerika Syarikat, Kanada dan Mexico. most Kawasan pembiakan paling utara di Pantai Pasifik ialah Race Rocks di hujung selatan Pulau Vancouver di Selat Juan de Fuca . Gajah Laut Selatan pula ditemui di hemisfera selatan, khususnya di pulau-pulau Georgia Selatan, Pulau Macquarie, dan pesisir pantai New Zealand, Afrika Selatan, dan Argentina di Semenanjung Valdés, iaitu koloni gajah laut keempat terbesar di dunia.
De zeeolifanten (Mirounga) zijn een geslacht van zeer grote zeehonden. De zeeolifanten behoren tot de grootste levende zeeroofdieren. Zeeolifanten danken hun naam aan hun grootte en de slurfachtige neus van de mannetjes.
Volwassen mannetjes ("bullen") kunnen wel drie tot zeven keer zo groot worden als de vrouwtjes, met een lengte van zes meter lang en meer dan 3000 kilogram wegen. De vrouwtjes kunnen 3 meter groot en 649 kg zwaar worden. De neus van volwassen mannetjes is sterk uitgegroeid tot een slurf, die over de bek heen hangt. Zij kunnen hiermee brulgeluiden produceren, vooral bij competitie om vrouwtjes. Mannetjes hebben meerdere vrouwtjes, waarbij een succesvol mannetje wel 50 vrouwtjes per seizoen kan bevruchten. Zeeolifanten zijn goede duikers. Duikrecords onder zeehonden staan op de naam van zeeolifanten. Eén zuidelijke zeeolifant is weleens twee uur lang onder water gebleven, van een noordelijke zeeolifant is bekend dat hij ongeveer anderhalve kilometer diep dook. Een vrouwtje kan gemiddeld 20 minuten, een mannetje wel een uur onder water blijven. Ze zijn door hun dikke vetlaag goed beschermd tegen koud water.
Zeeolifanten hebben net als andere zeehonden ge-atrofieerde achterpoten die samen de staart en staartvin vormen. Elk van deze ‘voeten’ heeft 5 lange zwemvliezen waarmee ze druk op het water uitoefenen tijdens het zwemmen. De borstvinnen worden daarbij nauwelijks gebruikt. Hoewel hun vinvormige achterpoten niet geschikt zijn om te lopen, gebruiken de dieren deze toch om hun lichaam voort te stuwen, ongeveer zoals een rups dat ook doet. Hierdoor zijn ze in staat korte afstanden relatief snel af te leggen, bijvoorbeeld om naar het water terug te keren, achter een vrouwtje aan te gaan of om een indringer te verjagen.
Er zijn twee soorten, de noordelijke zeeolifant (Mirounga angustirostris), die voorkomt langs de westkust van Noord-Amerika, en de zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina), die voorkomt in de gematigde en subantarctische wateren van de Zuidelijke Oceaan.
In de voortplantingstijd verzamelt een sterke bul een harem van ongeveer 20 vrouwtjes. Om deze harem en een stuk strand te kunnen veroveren, moet hij met andere mannetjes vechten. Deze gevechten zijn zeer agressief en kunnen diepe littekens veroorzaken. Soms eindigen ze zelfs in de dood. Jongere mannetjes zijn meestal niet sterk genoeg om een harem te veroveren, en over het algemeen zal slechts één op de tien bullen ooit de gelegenheid krijgen om te paren. De paring vindt plaats op het strand. Hierbij maakt de bul gebruik van zijn lichaamsgewicht: vrouwtjes die niet bereid zijn om te paren, (bijvoorbeeld omdat ze al drachtig zijn of al een jong hebben), worden met het volle gewicht naar beneden gedrukt, waarna de bul probeert te paren. Vrouwtjes die te veel tegenstribbelen worden zeer hard gebeten. Jongen raken op deze manier meestal hun moeder kwijt. Ook komt het regelmatig voor dat jongen (per ongeluk) doodgedrukt worden door de bullen.
In de negentiende eeuw zijn beide soorten zwaar bejaagd voor hun dikke vetlaag. Vooral de noordelijke soort had het zwaar te verduren, en stond op de rand van uitsterven. Aan het einde van de negentiende eeuw waren er waarschijnlijk niet meer dan 20 dieren. Tegenwoordig komen beide soorten weer in grote aantallen voor. Het aantal noordelijke zeeolifanten is in een eeuw gestegen van nog geen twintig naar rond de 125.000 in 1992.
De zeeolifanten (Mirounga) zijn een geslacht van zeer grote zeehonden. De zeeolifanten behoren tot de grootste levende zeeroofdieren. Zeeolifanten danken hun naam aan hun grootte en de slurfachtige neus van de mannetjes.
Sjøelefant eller elefantsel er ei biologisk slekt som omfattar to artar, nordleg og sørleg sjøelefant. Den nordlege arten held til langs Stillehavskysten av Nord-Amerika, medan den sørlege finst på fleire øyar og kystar sirkumpolart rundt Antarktis. Sørleg sjøelefant er den største av alle selane.
Dyra har fått namnet sitt fordi hannane har ein oppblåsbar nasesekk som minner om snabelen til ein elefant. Hannane av begge artane er mykje større enn hoene. Sørlege hannar kan blir opptil 6 meter lange og 3,6 tonn tunge medan dei nordlege kan bli 5 meter og 2,7 tonn. Hoer av begge artat veg gjennomsnittleg 400-900 kg.
Sjøelefantar lever i koloniar der éin hann har kontroll over territorium med fleire hoer og ungar. Hannane slost om territorium ved hjelp av store hjørnetenner. Kosten deira er fisk og blekksprut.
Begge artane blei hardt utsett for jakt på 1700- og 1800-talet, og var truga av utrydding. Etter at jakta slutta har bestandane teke seg opp igjen.
Sjøelefant eller elefantsel er ei biologisk slekt som omfattar to artar, nordleg og sørleg sjøelefant. Den nordlege arten held til langs Stillehavskysten av Nord-Amerika, medan den sørlege finst på fleire øyar og kystar sirkumpolart rundt Antarktis. Sørleg sjøelefant er den største av alle selane.
Dyra har fått namnet sitt fordi hannane har ein oppblåsbar nasesekk som minner om snabelen til ein elefant. Hannane av begge artane er mykje større enn hoene. Sørlege hannar kan blir opptil 6 meter lange og 3,6 tonn tunge medan dei nordlege kan bli 5 meter og 2,7 tonn. Hoer av begge artat veg gjennomsnittleg 400-900 kg.
Sjøelefantar lever i koloniar der éin hann har kontroll over territorium med fleire hoer og ungar. Hannane slost om territorium ved hjelp av store hjørnetenner. Kosten deira er fisk og blekksprut.
Begge artane blei hardt utsett for jakt på 1700- og 1800-talet, og var truga av utrydding. Etter at jakta slutta har bestandane teke seg opp igjen.
Sjøelefanter (Mirounga) er en slekt i selfamilien (Phocidae) som inkluderer to arter med enormt store sjøpattedyr, som også er fryktinngytende rovpattedyr. Begge arten har får navn etter den karakteristiske snabellignende snuten og den enorme kroppen oksene har. Sjøelefanter kan nå en vekt på opp mot hele 4 000 kg, og er med det verdens største pinnipedier. Aller størst er sydlig sjøelefant.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Sjøelefanter (Mirounga) er en slekt i selfamilien (Phocidae) som inkluderer to arter med enormt store sjøpattedyr, som også er fryktinngytende rovpattedyr. Begge arten har får navn etter den karakteristiske snabellignende snuten og den enorme kroppen oksene har. Sjøelefanter kan nå en vekt på opp mot hele 4 000 kg, og er med det verdens største pinnipedier. Aller størst er sydlig sjøelefant.
Multimedia w Wikimedia Commons Mirunga[3], słoń morski (Mirounga) – rodzaj ssaka z rodziny fokowatych (Phocidae).
Mirungi to zwierzęta stadne, które swoją nazwę potoczną słoń morski wzięły od dużych rozmiarów oraz od pysków samców, które przypominają trąbę.
Mirunga północna ma barwę żółtawą albo szaro-brązową natomiast południowy słoń morski jest niebiesko-szary. Ponadto odmiana południowa każdego roku zmienia sierść i część skóry na nową po zrzuceniu starej. Samce obydwu gatunków osiągają długość 4-6 m przy masie 2,4-3,7 t. Największy znany samiec mirungi ważył 5 t i miał 6,9 m długości. Samice są dużo mniejsze, osiągają długość do 3,5 m a wagę do 900 kg.
Mirungi żywią się głównie rybami i głowonogami. Północna odmiana nie migruje. Wszystkie mirungi rozmnażają się na lądzie, z tym, że odmiana południowa zimę spędza na morzu, prawdopodobnie w pobliżu kry lodowej. Mirungi spędzają 80% czasu w wodzie, potrafią wytrzymać bez pobierania powietrza ponad 80 minut, tj. dłużej niż jakikolwiek inny niewaleniowaty ssak morski (nurkują do głębokości sięgających do 1500 m). Na lądzie mimo swoich dużych rozmiarów poruszają się szybciej niż człowiek. W czasie sezonu rozrodczego samce stają się w stosunku do siebie wyjątkowo agresywne. Walczą wtedy między sobą o terytoria, a "haremy" poszczególnych samców dochodzą do 40 samic. Samice mają każdego roku tylko jedno młode, ciąża trwa ok. 11 miesięcy. Samice dożywają 20 lat, a samce 14.
Na obydwa gatunki mirungi polowano w XIX w. dla ich cennego tłuszczu, wtedy też znalazły się one na granicy wymarcia. W XX w. w wyniku programu ochrony tych ssaków ich liczebność znacząco się podniosła, a ich istnienie nie jest już zagrożone.
Phoca proboscidea Péron, 1816 (= Phoca leonina Linnaeus, 1758)
Do rodzaju należą następujące gatunki[3][4]:
Mirunga, słoń morski (Mirounga) – rodzaj ssaka z rodziny fokowatych (Phocidae).
O elefante-marinho (Mirounga) é um género (biologia) de mamífero carnívoro pinípede, focídeo, perfeitamente adaptado à vida aquática. Há duas espécies reconhecidas:
Os elefantes-marinhos são grandes mamíferos: a fêmea atinge 3,50 metros e o macho até 6,5 metros, pesando até 6 toneladas. A cabeça é grande, com olhos grandes e salientes e arcadas superciliares com pelos rígidos. Nos machos, o nariz alonga-se numa espécie de tromba, que originou o nome popular da espécie. Os membros anteriores, apesar de robustos, não proporcionam bom rendimento em terra; os posteriores, muito fortes, com cinco dedos e fendidos ao meio, formam uma espécie de remo cada um.
Os elefantes-marinhos passam cerca de 80% das suas vidas a nadar nos oceanos, podem estar até 80 minutos sem respirar e mergulhar até aos 1700 metros de profundidade.
A época de reprodução dura apenas cerca de um mês no Verão do hemisfério onde vivem. Neste período as fêmeas concentram-se em colónias numerosas localizadas em praias e separadas por haréns controlados por um macho dominante. A fêmea dá à luz uma cria, que amamenta apenas durante este período sem nunca se afastar para se alimentar. Ao fim deste tempo, já fecundada de novo, a fêmea regressa ao mar abandonando o harém e as crias. Cada macho dominante tem que lutar contra invasões de vizinhos e tentativas de usurpação, ao mesmo tempo que tenta cobrir o maior número possível de fêmeas no seu território. O stress da época de reprodução é tão grande para os machos que muitos deles morrem de exaustão no fim da estação. A esperança de vida média das fêmeas, que atingem a maturidade sexual aos 3-4 anos, é de cerca de 20 anos. Os machos só adquirem o estatuto de macho dominante por volta dos 8 e raramente vivem além dos 10-11 anos.
Os elefantes-marinhos foram caçados em abundância pela sua pele, gordura e óleos e estiveram à beira da extinção no século XIX. Atualmente estão fora de perigo, a sua caça é proibida e seus únicos predadores são a orca e o tubarão branco.
O elefante-marinho (Mirounga) é um género (biologia) de mamífero carnívoro pinípede, focídeo, perfeitamente adaptado à vida aquática. Há duas espécies reconhecidas:
Elefante-marinho-do-norte, espécie ártica, habita o Pacífico, nas costas da Califórnia, México e Guadalupe. Elefante-marinho-do-sulOs elefantes-marinhos são grandes mamíferos: a fêmea atinge 3,50 metros e o macho até 6,5 metros, pesando até 6 toneladas. A cabeça é grande, com olhos grandes e salientes e arcadas superciliares com pelos rígidos. Nos machos, o nariz alonga-se numa espécie de tromba, que originou o nome popular da espécie. Os membros anteriores, apesar de robustos, não proporcionam bom rendimento em terra; os posteriores, muito fortes, com cinco dedos e fendidos ao meio, formam uma espécie de remo cada um.
Os elefantes-marinhos passam cerca de 80% das suas vidas a nadar nos oceanos, podem estar até 80 minutos sem respirar e mergulhar até aos 1700 metros de profundidade.
A época de reprodução dura apenas cerca de um mês no Verão do hemisfério onde vivem. Neste período as fêmeas concentram-se em colónias numerosas localizadas em praias e separadas por haréns controlados por um macho dominante. A fêmea dá à luz uma cria, que amamenta apenas durante este período sem nunca se afastar para se alimentar. Ao fim deste tempo, já fecundada de novo, a fêmea regressa ao mar abandonando o harém e as crias. Cada macho dominante tem que lutar contra invasões de vizinhos e tentativas de usurpação, ao mesmo tempo que tenta cobrir o maior número possível de fêmeas no seu território. O stress da época de reprodução é tão grande para os machos que muitos deles morrem de exaustão no fim da estação. A esperança de vida média das fêmeas, que atingem a maturidade sexual aos 3-4 anos, é de cerca de 20 anos. Os machos só adquirem o estatuto de macho dominante por volta dos 8 e raramente vivem além dos 10-11 anos.
Os elefantes-marinhos foram caçados em abundância pela sua pele, gordura e óleos e estiveram à beira da extinção no século XIX. Atualmente estão fora de perigo, a sua caça é proibida e seus únicos predadores são a orca e o tubarão branco.
Sjöelefanter (Mirounga) är ett släkte inom familjen öronlösa sälar med två stora liknande arter. Den nordliga sjöelefanten (Mirounga angustirostris) vid västkusten av Nordamerika och den sydliga sjöelefanten (Mirounga leonina) på öar och kuster runt Antarktis.
Typiskt för sjöelefanter är nosen hos hannen som är väldigt stor och liknar en snabel. Unga hannar har den inte. Först efter åtta år är nosen full utvecklad. Under parningstiden blir snabeln större när hannen andas mycket luft.
Hannar är markant större än honor. En hanne är omkring 6,5 m lång och en hona bara 3,5 meter. Hannen kan nå en vikt av 3500 kg och en hona maximalt 900 kg. Den maximala storleken är större hos sydlig sjöelefant jämfört med den nordliga arten. Skillnaden är dock liten.
Utanför parningstiden lever sjöelefanter ensamma, men under parningstiden bildar de stora flockar med en hanne per 10 till 20 honor. Mellan hannarna utkämpas häftiga strider och de svaga hannarna måste flytta till flockens kant. Men de försöker alltid att komma tillbaka. Parningen sker ungefär en vecka efter födseln av de unga sälarna. Många ungar dör när de hamnar mellan kämpade hannar.
Som föda tar sjöelefanter fiskar och blötdjur. Därför dyker de till 900 meters djup. Före dykningen sparar sjöelefanten mycket syrgas i sitt blod. Som naturliga fiender har sjöelefanter späckhuggaren och hajar.
Denna art fanns tidigare utefter hela Nordamerikas västkust från Alaska till Kalifornien. Under 1800-talet utsattes sjöelefanter för hård jakt för deras trans skull. Ett tag trodde man att sälarten var utdöd, men på en mexikansk ö hittade man senare en flock med mindre än hundra djur. Flocken fridlystes, och beståndet ökade. Under 1930-talet kom första paret till en kalifornisk ö. Populationen har nu ökat med omkring 15% och har spridits till Vancouver Island. Nu anses arten inte längre hotad.
Sydliga sjöelefanter finns huvudsakligen på öar runt Antarktis som Sydgeorgien, Prins Edwardöarna, Kerguelen och Heard- och McDonaldöarna. Utanför parningstiden vandrar några djur till Sydafrikas, Sydamerikas, Australiens eller Nya Zeelands kuster. Sydliga sjöelefanter blev vid 1800-talet också jagade men arten var aldrig så starkt hotad som den Nordliga sjöelefanten. Beståndet uppgår till omkring 750 000 individer, med mer än hälften på Sydgeorgien.
Flock av nordliga sjöelefanter
Nordlig sjöelefant, två hannar i strid
Ungdjur av sydlig sjöelefant
Wikimedia Commons har media som rör Sjöelefanter.
Sjöelefanter (Mirounga) är ett släkte inom familjen öronlösa sälar med två stora liknande arter. Den nordliga sjöelefanten (Mirounga angustirostris) vid västkusten av Nordamerika och den sydliga sjöelefanten (Mirounga leonina) på öar och kuster runt Antarktis.
Deniz fili, memeliler ailesinden, etoburlar familyasından ve fokgiller ailesinden iriyarı, morsa benzer bir canlıdır. Deniz filleri, fok ailesinin (Phocidae) kulaksız fok alt takımına dahildirler. Fil hortumuna benzer uzun burunları nedeniyle bu isim verilmiştir.
Deniz fillerinin başlıca iki türü vardır;
Etçiller ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Існує два дуже схожих один на одного види:
Полювання на морських слонів у XIX столітті поставило їх на межу зникнення, але їх чисельність нині відновлена.
Ареалом північного морського слона є Тихоокеанське узбережжя США, Канади і Мексики. Ареал південного слона знаходиться в південній півкулі, на островах Південна Джорджія, Маккуорі, і на узбережжі Нової Зеландії, Південної Африки, Аргентини, півострова Вальдес.
У дорослих самців є своєрідне розростання носової порожнини, у вигляді здуття, що збільшується при збудженні і дещо нагадує короткий хобот (звідси і назва). Хобот росте постійно і досягає повних розмірів на восьмому році життя та висить над пащею з ніздрями вниз. В період спарювання хобот ще більше роздувається завдяки підвищеному приливу крові і використовується для створення надзвичайно голосного ревіння.
Відмінності у розмірах самців і самок вельми істотні. Самець може досягати у розмірах до шести з половиною метрів, а самка тільки три з половиною метри. Вага самця може становити до трьох з половиною тонн, максимальна вага самки — 900 кг. Найбільший відомий морський слон мав довжину 6,9 м при вазі 5000 кг.
Морські слони понад 80 відсотків свого життя проводять в океані. Вони можуть затримувати дихання на більш ніж 100 хвилин. Середня глибина їх занурення становить від 300 до 600 метрів, тривалістю, як правило, близько 20 хвилин для самиць і 60 хв (1 год) для самців. Хоча морські слони є чудовими плавцями, вони також здатні швидко рухатися на землі, де вони можуть розвинути більшу швидкість, ніж середьостатистична людина при русі по піщаних дюнах.
Від холоду морських слонів захищає їхній жир, навіть ліпше, ніж хутро. Волосся тварин і зовнішні шари шкіри линяють періодично. Щоб шкіра могла знову вирости, кровоносні судини йдуть через жир. Коли відбувається линька, морські слони стають чутливими до холоду і тому мають перебувати в теплі на землі, в безпечному місці, т. зв. лежбищі.
У період спарювання морські слони, які ведуть усамітнений спосіб життя, збираються у великі колонії. Співвідношення самців і самок при цьому приблизно становить один до десяти, іноді навіть один до двадцяти. За володіння гаремом між самцями відбуваються жорсткі поєдинки. Слабкі або молоді самці відтісняються на край колонії, де у них менш сприятливі умови для спарювання. Проте вони постійно намагаються пробратися в центр, що раз у раз призводить до нових поєдинків. Під захистом домінуючого самця запліднені самки народжують на світ своє потомство, зачате рік тому. Протягом декількох тижнів вони піклуються про дитинчат, перед тим як знову спаровуватися з самцем.
Якщо самець бажає спарюватися з самкою, він кладе на неї один зі своїх передніх плавників і кусає її в потилицю. Після цього починається копуляція. Якщо самка опирається, самець заповзає на неї і позбавляє можливості рухатися під тиском своєї ваги. Постійні сутички і жорстка копуляція призводять до того, що дитинчата роздавлюються зрілими самцями. Щорічно від цього гине велика кількість молодняку. Статевої зрілості морські слони досягають у віці 3—4 роки. Однак, досить сильними, щоб вибороти власний гарем, самці стають лише у віці восьми років. Спаровування в більш ранньому віці для них малоймовірне. Середня тривалість життя самців через численні бої нижча, ніж у самок, і становить лише 14 років. Самки живуть в середньому на чотири роки довше.
Під час линьки, яка проходить для самців у серпні, морські слони припиняють бойові дії за гареми. Линька самок проходить у травні-червні.
Здобиччю морських слонів є риби і головоногі. Морські слони можуть пірнати за здобиччю на глибину до 1400 м. Це можливо завдяки їх великій масі та великому об'єму крові, що здатен зберігати багато кисню. Як і у китів, робота внутрішніх органів у морських слонів під час пірнання на глибину сповільнюється, від чого знижуються витрати кисню. Природними ворогами морських слонів є білі акули і касатки, які полюють у верхніх шарах води.
Приналежність морських слонів до справжніх тюленів сьогодні є безперечною, проте їхня позиція всередині цього таксона нерідко стає предметом дебатів. Кінг висловив 1983 року гіпотезу, що морські слони найбільше споріднені з родом тюленів-монахів і обидва роди представляють найдавніші форми справжніх тюленів. У 1996 році Бініда-Емоднс і Рассел не могли знайти доказів подібної близької спорідненості, однак підтвердили базове положення морських слонів у систематиці справжніх тюленів.
Часто для морських слонів застосовується латинська назва Macrorhinus, яку ввів Жорж Кюв'є. Однак вона ідентична з назвою одного з родів жуків і тому більшого поширення набула назва Mirounga, автором якої був Джон Едвард Грей. Ця назва походить від назви морських слонів на мові австралійських аборигенів.
Північні морські слони на пляжі Сан-Симеон, Каліфорнія
Південний морський слон
Самець, самка і дитинча
Північні морські слони під час сезону линьки поблизу Сан-Симеон, Каліфорнія
Боротьба двох самців
Морда морського слона
Щелепа північного морського слона
Молодий південний морський слон
Chi Hải tượng hay chi Voi biển (tên khoa học: Mirounga) là một chi động vật có vú trong họ Hải cẩu thật sự, bộ Ăn thịt. Chi này được Gray miêu tả năm 1827[1].
Chi này gồm 2 loài:
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Chi Hải tượng hay chi Voi biển (tên khoa học: Mirounga) là một chi động vật có vú trong họ Hải cẩu thật sự, bộ Ăn thịt. Chi này được Gray miêu tả năm 1827.
Если самец желает спариться с самкой, он кладёт на неё один из своих передних плавников и кусает её в затылок. После этого начинается копуляция. Если самка сопротивляется, самец заползает на неё и лишает возможности двигаться под давлением своего веса. Постоянные схватки и жёсткая конкуренция приводят к тому, что детёныши раздавливаются зрелыми самцами. Ежегодно от этого погибает большое количество молодняка. Половой зрелости морские слоны достигают в возрасте от трёх до четырёх лет. Однако достаточно сильными, чтобы отстаивать собственный гарем, самцы становятся лишь в возрасте восьми лет. Спаривание в более раннем возрасте для них маловероятно. Средняя продолжительность жизни самцов из-за многочисленных боёв ниже, чем у самок, и составляет всего 14 лет. Самки живут в среднем на четыре года дольше.
Добычей морских слонов являются рыбы и головоногие. Морские слоны в состоянии нырять за добычей на глубину до 1400 м. Это возможно благодаря их большой массе и большому объёму крови, способному хранить много кислорода. Как и у китов, деятельность внутренних органов у морских слонов во время ныряния на глубину замедляется, отчего снижается расход кислорода. Естественными врагами морских слонов являются белые акулы и косатки, охотящиеся в верхних слоях воды.
Принадлежность морских слонов к настоящим тюленям сегодня является бесспорной, однако их позиция внутри этого таксона нередко становится предметом дебатов. Кинг [источник не указан 517 дней] высказал в 1983 году гипотезу, что морские слоны больше всего родственны роду тюленей-монахов и оба рода представляют наиболее древние формы настоящих тюленей. В 1996 году Бинида-Эмоднс и Рассел [источник не указан 517 дней] не могли найти доказательств подобному близкому родству, однако подтвердили базовое положение морских слонов в систематике настоящих тюленей.
Часто для морских слонов применяют латинское название Macrorhinus, данное Жоржем Кювье. Однако оно идентично с названием одного из родов жуков и большее распространение получило название Mirounga, автором которого являлся Джон Эдвард Грей. Оно основано на названии морских слонов в языке австралийских аборигенов.
Если самец желает спариться с самкой, он кладёт на неё один из своих передних плавников и кусает её в затылок. После этого начинается копуляция. Если самка сопротивляется, самец заползает на неё и лишает возможности двигаться под давлением своего веса. Постоянные схватки и жёсткая конкуренция приводят к тому, что детёныши раздавливаются зрелыми самцами. Ежегодно от этого погибает большое количество молодняка. Половой зрелости морские слоны достигают в возрасте от трёх до четырёх лет. Однако достаточно сильными, чтобы отстаивать собственный гарем, самцы становятся лишь в возрасте восьми лет. Спаривание в более раннем возрасте для них маловероятно. Средняя продолжительность жизни самцов из-за многочисленных боёв ниже, чем у самок, и составляет всего 14 лет. Самки живут в среднем на четыре года дольше.
象海豹属（学名：Mirounga），是鳍足类海豹科的一属。主要分两种：北象海豹和南象海豹。雄性南象海豹不仅是最庞大的鳍足动物，更是地球上最大的食肉目动物。[1]
象海豹的名字源自它巨大的体型和成年雄性的大鼻子，能发出非常响亮的吼声，特别是在交配季节。区别于海象，象海豹没有发达的獠牙。雄性南象海豹体长4至6米，可重达4吨。[2]雌性北象海豹的体长亦可达4.3至4.9米，重约2455公斤。[3]
象海豹一生中的80%时间在海洋中度过。可以在水中屏住呼吸长达100分钟，[4]比任何鲸都长。象海豹能潜入海下1500米深[2]。平均潜水深度约300至600米，通常雌性潜约20分钟，雄性60分钟，以寻找食物，如鳐、鱿鱼、章鱼、鳗鱼、小鲨鱼和大型鱼类。象海豹胃中常伴有胃结石，用以帮助研磨食物。象海豹体内有大量血液，血含量占全身总体积的百分之二十。携氧血液使象海豹最长达2小时的水下活动能力[2]。
象海豹眼睛大且圆，呈黑色。有后肢和尾鳍，每一只脚有五个长蹼的趾。象海豹会用鳍来支撑及推动身体，能够在短距离内走得很快，速度达至每小时8公里。象海豹生性暴躁，战斗力极强。
北象海豹主要分布于太平洋沿岸的美国、加拿大和墨西哥，北至阿拉斯加及英屬哥倫比亞，南至加利福尼亞州及下加利福尼亞州沿岸。
南象海豹被发现在南半球的岛屿上，如麦夸里岛、南乔治亚岛、新西兰、南非、阿根廷瓦尔德斯半岛是世界第四大的象海豹海岸。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目（食肉目） Carnivora 亜目 : イヌ亜目 Caniformia 下目 : 鰭脚下目 Pinnipedia 科 : アザラシ科 Phocidae 属 : ゾウアザラシ属 Mirounga 学名 Mirounga 和名 ゾウアザラシ属 下位分類群 ゾウアザラシ属（ゾウアザラシぞく、学名：Mirounga）は、ネコ目アザラシ科に属する属の1つ。ゾウアザラシ属はキタゾウアザラシ Mirounga angustirostris とミナミゾウアザラシ Mirounga leonina の2種で構成される。両種とも19世紀末までに、狩猟によって生息数は絶滅近くにまで減少したが、その後、回復してきた。ミナミゾウアザラシの方がやや大きい。
ゾウアザラシという名前は、身体が大きいということだけではなく、大きな鼻を持っていることから、同じ哺乳類である象に由来している。ゾウアザラシの鼻は、特に繁殖期において、非常に大きな音を発生するのに用いられる。アシカ亜目の中では最も身体が大きい種類であり、オスは体長4.5m、体重2000kg、メスは体長2.5m、体重500kgぐらいになる。
ゾウアザラシは海洋にいる時間が非常に長く、生涯の80%を海上あるいは海中で過ごす。潜水可能な時間は最長80分に達し、哺乳類の中では最長である。また1,500mもの深海まで潜水することもできる。潜水の平均的な深度は300mから500mであり、餌であるエイ、イカ、タコ、ウナギ、小さいサメなどを捕らえる。
雌のゾウアザラシの平均寿命は14年であり、3歳から4歳で性成熟する。雄のゾウアザラシの寿命は20年であり、5歳で性成熟する。しかし自分のハレムを形成して、実際に生殖活動を行うことができるのは早くても8歳である。雄の生殖活動は主に9歳から12歳の間に行われる。
また、オスは非常に排他的で、オス同士のメスを巡る闘いは、どちらかが死ぬまで続くと言われている（鈍足のためか回避運動や逃走行為はあまり見られず、『力比べ』ではなく双方血まみれで噛み合う生々しい戦闘である）。ゾウアザラシの場合、メス単体ではなくメスの群れを巡って闘う。勝利した方はその群れ全てのメスと交尾できるため、一般的なメスの取り合いとは違い文字通りに生涯をかけた闘いと言える。オスはメスの4倍ほど巨大で、またメスも素早くないため、交尾を迫られたメスは物理的に拒否できない。
ゾウアザラシ属 Mirounga
![[icon]](http://ja.wikipedia.org/wiki/%E3%83%95%E3%82%A1%E3%82%A4%E3%83%AB:Wiki_letter_w_cropped.svg){kind=small}
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ゾウアザラシ属（ゾウアザラシぞく、学名：Mirounga）は、ネコ目アザラシ科に属する属の1つ。ゾウアザラシ属はキタゾウアザラシ Mirounga angustirostris とミナミゾウアザラシ Mirounga leonina の2種で構成される。両種とも19世紀末までに、狩猟によって生息数は絶滅近くにまで減少したが、その後、回復してきた。ミナミゾウアザラシの方がやや大きい。
코끼리물범(elephant seal) 또는 코끼리바다표범은 코끼리물범속에 속하는 2종을 가리킨다. 남방종이 북방종보다 더 크다.
코끼리 물범이라는 명칭은 몸이 클 뿐만 아니라 큰 코를 갖고 있기 때문에, 같은 포유류인 코끼리에서 유래한 것이다. 물범의 코는 특히 번식기에 매우 큰 소리를 내는 데에 사용한다. 강치아목 중에서는 가장 몸의 크기가 큰 종류이며, 알려진 것 중에서 가장 큰 개체는 수컷 코끼리 물범으로 몸길이 6.7m, 체중 3,400kg에 달한다.
코끼리 물범은 바다에 있는 시간이 매우 긴데, 일생의 80%를 해상 또는 바닷 속에서 보낸다. 잠수 가능 시간은 최장 80분인데, 포유류 중에서는 가장 길게 잠수가 가능한 것이다. 또한, 1,500m 심해까지 잠수할 수 있다. 잠수의 평균깊이는 300m~500m이며, 먹이로 오징어, 낙지, 뱀장어, 작은 상어 등을 잡아 먹는다.
암컷 코끼리 물범의 평균수명은 14년이며, 3세에서 4세 때에 성적으로 성숙한다. 수컷 코끼리 물범의 수명은 20년이며, 5세 때에 성적으로 성숙한다. 그러나 자신의 하렘을 형성하여 실제로 생식 활동을 할 수 있는 때는 빨라야 8세 정도이다. 수컷의 생식활동은 주로 9세부터 12세 사이에 이루어진다.
수컷은 암컷에 대해 매우 독점적인 것으로 알려져 있는데, 수컷끼리 암컷을 둘러싼 싸움은 어느 쪽이 죽을 때까지 계속되는 것으로 알려져 있다. 물범의 경우, 암컷 단체가 아니라 암컷 무리를 둘러싸고 싸움을 벌인다. 승리한 수컷은 그 암컷 무리에 속한 모든 암컷과 교미할 수 있는데, 일반적인 암컷 쟁탈과는 달리 말 그대로 평생을 거는 싸움이다. 수컷은 암컷보다 훨씬 강하며, 무게는 보통 10배 가까이 차이가 난다.
다음은 물범과의 계통 분류이다.[1]
물범과 남방물범아과 몽크물범족 몽크물범속 네오모나쿠스속† 카리브해몽크물범
코끼리물범족 게잡이물범족 북방물범아과 물범속 고리무늬물범속
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Armoiries_Terres_australes_et_antarctiques_fran%C3%A7aises.svg){kind=link}