Guidance for identification
Der Schwärzende Porling, Hasel-Porling oder die Schwärzende Tramete (Dichomitus campestris) ist eine Pilzart aus der Familie der Stielporlingsverwandten.
Die Fruchtkörper des Schwärzenden Porlings sind kissenförmig oder resupinat, (dem Substrat flach anliegend), 3–5 cm im Durchmesser, 5–10 mm dick und ganz mit Röhren bedeckt (Röhren der Oberseite steril). Die Poren sind unregelmäßig, vieleckig geformt und unregelmäßig groß. Die Länge der Röhren beträgt 1–3 mm, bei mehrjährigen Exemplaren sind die Röhren geschichtet. Die Unterseite der Fruchtkörper ist creme bis hell holzfarben, der Rand wird schnell schwärzlich.
Der Schwärzende Porling ist ein saprophytischer Holzbewohner (Weißfäuleerreger), der abgestorbene, meist noch stehende Stämme vor allem von Hasel und Eichenarten besiedelt. Er kann ganzjährig in Haselgebüschen und -vorwäldern, Hainbuchen-Eichenwäldern, Hartholzauen und wärmerbedürftigen Eichenmischwäldern gefunden werden. Die Fruchtkörper sind ein- bis mehrjährig.
Der Schwärzende Haselporling kommt im Kaukasus, Nordamerika, West- (Spanien, Portugal, Frankreich – dort Eiche als bevorzugtes Substrat), Mittel- und Nordeuropa (bis Hebriden und in Norwegen bis zum 70. Breitengrad), in Osteuropa vom Balkan bis zur Ukraine und in Südrussland vor.
Aufgrund der korkig-zähen Fruchtkörper kommt der Schwärzende Porling als Speisepilz nicht infrage. Ebenso ist er als Holzzersetzer forstwirtschaftlich unrelevant.
German Josef Krieglsteiner hat die Art aufgrund der ähnlichen mikroskopischen Merkmale in die Gattung Polyporus gestellt.
Der Schwärzende Porling, Hasel-Porling oder die Schwärzende Tramete (Dichomitus campestris) ist eine Pilzart aus der Familie der Stielporlingsverwandten.
Oksatorik (Dichomitus campestris) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.[1]
Oksatorik (Dichomitus campestris) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.
Seent on leitud ka Eestist.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a bòsch mòrt ëd latifeuje, soens an dzora a branch mòrt ma ancora tacà a la pianta.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Dichomitus campestris (Quél.) Domanski & Orlicz
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a bòsch mòrt ëd latifeuje, soens an dzora a branch mòrt ma ancora tacà a la pianta.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Czarnoporek poduszeczkowaty (Dichomitus campestris (Quél.) Domański & Orlicz) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Dichomitus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1872 r. L. Quélet nadając mu nazwę Trametes campestris. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu S. Domański i A. Orlicz w 1966 r[1].
Polską nazwę nadał Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej gatunek ten opisywany był przez Stanisława Domańskiego jako podskórnik polny[3].
Jednoroczny lub wieloletni, rozpostarty, o kształcie okrągłym lub podłużnym, w środkowej części poduszeczkowato zgrubiały. Osiąga grubość do 1,5 cm w środkowej części i długość do 10 cm. Obrzeże o barwie od ochrowej do czarniawej. Górna powierzchnia początkowo o barwie kremowej, potem pomarańczowo-brązowej i brązowej, od obrzeża stopniowo czerniejąca. Znajduje się na niej rurkowy hymenofor. Wielokątne pory w liczbie 1–2 (rzadko 3) na mm, z cienkimi przegródkami, na pochyłym podłożu często wydłużone i nieregularne. Mają długość do 15 mm. Kontekst biały, o grubości 1–3 mm[4].
System strzępkowy dimityczny. Strzępki generatywne hialinowe, cienkościenne ze sprzążkami, o średnicy 2–3,5 μm. Strzępki łącznikowe hialinowe, grubościenne, rzadko dichotomicznie rozgałęzione, proste lub faliste. Mają średnicę do 8 μm w środkowej części głównej strzępki i zwężają się w bocznych odgałęzieniach. Brak cystyd i innych płonnych elementów hymenium. Podstawki zgrubiałe, 4-sterygmowe, ze sprzążką w nasadzie. Wymiary: 25–35 × 7–10 μm. Zarodniki o wymiarach 13–19 × 4–5,5 μm, cylindryczne, hialinowe, brodawkowane, cienkościenne, nieamyloidalne[4].
Znane jest występowanie tego gatunku tylko w Europie, Maroko w Afryce Północnej[5] i w Ameryce Północnej. W Ameryce Północnej występuje tylko w Arizonie, Nowym Meksyku i Idaho[4]. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony, na północy sięga po północne wybrzeża Norwegii[4]. W Polsce jest rzadki. W piśmiennictwie mykologicznym do 2003 r. podano tylko 4 jego stanowiska. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status V – gatunek narażony na wymarcie[6].
Saprotrof rosnący na martwym drewnie w lasach liściastych. Rozwija się na martwych pniach i gałęziach drzew i krzewów. W Polsce notowano jego występowanie tylko na leszczynie[3], w innych krajach jednak występuje także na wielu rodzajach drzew i krzewów liściastych: klon, grab, kasztan, głóg, buk. jesion, topola, śliwa. dąb i wiąz. Powoduje białą zgniliznę drewna[4].
.jpg)
Czarnoporek poduszeczkowaty (Dichomitus campestris (Quél.) Domański & Orlicz) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae).
