Het zilvervisje (Lepisma saccharina, Vlaams: suikergast) is een klein insect, behorend tot de orde van de Zygentoma, een orde van primitieve insecten die volgens sommige taxonomen niet echt tot de insecten moet worden gerekend. De naam verwijst naar de zilverachtige glans van de schubben die het lichaam bedekken en misschien ook naar zijn vermogen watervlug weg te glippen. Zilvervisjes worden ongeveer een centimeter lang en worden in Nederland en België vooral gevonden in vochtige hoeken in badkamers of keukenkastjes. In boeken en papieren aangetroffen 'zilvervisjes' zijn waarschijnlijk van een verwante soort, het papiervisje. Ze voeden zich met organisch materiaal, waarschijnlijk vooral suikers en wat complexere koolhydraten (stijfsel, zetmeel). Omdat zilvervisjes zich moeilijk over gladde oppervlakken bewegen, worden ze wel eens gevonden in bijvoorbeeld badkuipen en gootstenen waar ze in uitgegleden zijn.
Het zilvervisje behoort tot de 'groep' van franjestaarten. Verwanten waarmee zilvervisjes kunnen worden verward, zijn het papiervisje dat in drogere omgevingen leeft en vooral papier eet, en het ovenvisje dat bij beduidend hogere temperatuur gedijt en maar zelden meer wordt aangetroffen in woonhuizen.[1]
Zilvervisjes hebben een lang en plat lichaam en worden 12 tot 30 mm lang. De voorzijde is rond en het lijf eindigt in een punt. De kleur van het insect is glanzend grijs (zilver). De eieren zijn ovaal en zijn ongeveer 0,8 millimeter lang. De kop van het insect loopt breder uit. In het algemeen ziet het lichaam er enigszins als een wortel uit. De sprieten zijn korter dan het lichaam. Zilvervisjes zijn kwetsbaar, hebben twee veelledige sprieten aan de voorkant van hun lichaam en hebben twee cerci (= aanhangsels) en een caudaal filament aan de achterkant van hun lichaam.
Zilvervisjes zijn voornamelijk 's nachts actief en verstoppen zich overdag. Als de plek waar ze zich verbergen zichtbaar wordt gaan zilvervisjes snel op zoek naar een nieuwe plek om zich te verstoppen. Zilvervisjes leven het liefst in vochtige (75 tot 95 procent luchtvochtigheid) koele plaatsen, zoals de kelder, toilet, badkamer en de keuken. In nieuwbouwwoningen bevinden zich vaak veel zilvervisjes vanwege de nog vochtige muren en het gebruikte hout.
Zilvervisjes komen vaak het huis binnen door mee te liften met voedsel, verhuisdozen, meubilair, oude boeken, papier en oude kleding. Door hun broze exoskelet worden ze snel geplet, wat door de achterblijvende stoffige substantie overlast kan veroorzaken.
Het mannetje laat een spermatofoor, een spermacapsule, achter. De capsule trekt door middel van biochemische signalen de aandacht van het vrouwelijk zilvervisje, waarna het vrouwtje de capsule opneemt.
Vrouwelijke zilvervissen leggen ongeveer 100 eitjes in hun leven. Eitjes worden in groepen tot maximaal 3 eitjes tegelijk gelegd. Deze eitjes komen uit in 6 weken. Kleine zilvervisjes zien er hetzelfde uit als volwassen, alleen zijn ze nog wit van kleur. In vier tot zes weken krijgen ze de volwassen kleur. Zilvervissen kunnen 2 tot 8 jaar oud worden. Ze blijven hun hele leven vervellen, wat uitzonderlijk is bij insecten. Zilvervisjes zijn geslachtsrijp na 3 tot 24 maanden.
Goede hygiëne is niet genoeg om van zilvervisjes af te komen. Dit komt omdat zilvervisjes vaak tussen de muren, in isolatiemateriaal, boeken en op andere beschermde plaatsen verblijven. Door de luchtvochtigheid omlaag te brengen, bijvoorbeeld door ventilatie en vochtvreters te gebruiken, wordt een woning minder aantrekkelijk voor deze dieren. Wie af en toe een zilvervisje ziet, hoeft ze niet te bestrijden, omdat de beestjes geen schade veroorzaken. Zilvervisjes kunnen wel gelokt worden met een halve aardappel in een open plastic zakje. De beestjes komen dan af op het aardappelzetmeel, dat ze graag als voeding gebruiken.
De belangrijkste reden voor toename van zilvervisjes is het gebruik van laminaat/parket met platte plinten. De platte plinten sluiten namelijk niet goed aan bij de muur en een loslatende plakstrip doet de rest. Zo ontstaat een gunstige verblijfsplaats, waar ze zich ook gemakkelijk voortplanten. Er kunnen wel tien zilvervisjes per meter plint aanwezig zijn. Er komt maar een fractie 's nachts tevoorschijn. Alleen volledige afdichting met staande plinten maakt een einde aan de huisvesting van deze minuscule onschadelijke diertjes.
Bronnen, noten en/of referentiesHet zilvervisje (Lepisma saccharina, Vlaams: suikergast) is een klein insect, behorend tot de orde van de Zygentoma, een orde van primitieve insecten die volgens sommige taxonomen niet echt tot de insecten moet worden gerekend. De naam verwijst naar de zilverachtige glans van de schubben die het lichaam bedekken en misschien ook naar zijn vermogen watervlug weg te glippen. Zilvervisjes worden ongeveer een centimeter lang en worden in Nederland en België vooral gevonden in vochtige hoeken in badkamers of keukenkastjes. In boeken en papieren aangetroffen 'zilvervisjes' zijn waarschijnlijk van een verwante soort, het papiervisje. Ze voeden zich met organisch materiaal, waarschijnlijk vooral suikers en wat complexere koolhydraten (stijfsel, zetmeel). Omdat zilvervisjes zich moeilijk over gladde oppervlakken bewegen, worden ze wel eens gevonden in bijvoorbeeld badkuipen en gootstenen waar ze in uitgegleden zijn.
Het zilvervisje behoort tot de 'groep' van franjestaarten. Verwanten waarmee zilvervisjes kunnen worden verward, zijn het papiervisje dat in drogere omgevingen leeft en vooral papier eet, en het ovenvisje dat bij beduidend hogere temperatuur gedijt en maar zelden meer wordt aangetroffen in woonhuizen.
