Muchomor alpejski (Amanita nivalis Grev.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Średnica 3-8 cm, początkowo jajowaty, potem dzwonkowaty, w końcu łukowaty z tępym garbem. Brzeg podwinięty, ostry[4]. Młode okazy białe, potem kremowe, w końcu kremowoszare. Powierzchnia podczas suchej pogody gładka i aksamitna, podczas wilgotnej lepka. Jest prążkowana do 1/3 średnicy. Czasami utrzymują się na kapeluszu przylegające resztki osłony[5].
Szerokie, wolne o delikatnie kosmkowatych ostrzach. U młodych owocników białe, u starszych kremowobiałe[4].
Wysokość 4-7 cm, grubość 0,7-1,7 cm, walcowaty, początkowo pełny, potem pusty, dołem nieco rozszerzający się. Powierzchnia gładka, biała. Nie posiada bulwy, nasada otoczona jest błoniastą, białą i kruchą osłoną. Brak pierścienia[4].
Cienki i biały. Smak stęchły, zapach nieokreślony[4].
Wysyp zarodników biały. Zarodniki kuliste lub prawie kuliste, czasami szeroko elipsoidalne lub podłużne. Mają rozmiary (8,2-) 10,0 – 13,5 (-21) × (7,1-) 8,8 – 12,0 (-19,5) μm. U nasady podkładek brak sprzążek bazalnych[5].
Najwięcej stanowisk podano w Europie. Jest tutaj szeroko rozprzestrzeniony; występuje od Hiszpanii po Islandię i północne regiony Półwyspu Skandynawskiego. Występuje także w Ameryce Północnej i Korei[6]. W Polsce wyłącznie w Tatrzańskim Parku Narodowym[3].
Rośnie w wysokich górach i w tundrze[5]. W Polsce występuje w Tatrach wśród roślinności alpejskiej[3], zwłaszcza w towarzystwie dębika ośmiopłatkowego, wierzby zielnej, wierzby żyłkowanej. Występuje zarówno na podłożu granitowym, jak i wapiennym[4].
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb trujący[4].
Muchomor alpejski (Amanita nivalis Grev.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
