Smrk nachový (Picea purpurea) je druh jehličnatého stromu původem z Číny.
Jedná se o strom, který dorůstá až 50 m výšky a průměru kmene až 1 m.[2][3] Borka je tmavě šedavá, u starších exemplářů rozpraskaná do šupin.[2][3] Větvičky mají žlutou až žlutohnědou barvu, později žlutošedé až šedé, hustě pýřité.[2] Jehlice jsou na průřezu široce kosočtverečné, silně zploštělé, asi 0,7−1,2 cm dlouhé a asi 1,5-1,8 mm široké, na tupě zašpičatělé.[2][3] Samičí šišky jsou černopurpurové až rezavě purpurové, válcovitě vejčité až oválné, asi 2,5–4, zřídka až 6 cm dlouhé a asi 1,7–3 cm široké. Šupiny samičích šišek jsou za zralosti kosočtverečně vejčité, asi 13–16 mm dlouhé a asi 13 mm široké, horní okraj zubkatý až zvlněný, protažený v trojúhelníkovitou špičku. Semena jsou včetně křídla asi 9 mm dlouhá, křídla mají purpurové tečky.[2][3]
Smrk nachový je přirozeně rozšířen v Číně a to na jihu provincie Kan-su, v Čching-chaj a v severním S’-čchuanu.[2] Je příbuzný druhu smrk liťiangský (Picea likiangensis), od kterého se liší více zploštělými jehlicemi a menšími šiškami. Někteří autoři ho považovali pouze za varietu smrku liťiangského, dnes je většinou považován za samostatný druh.
Smrk nachový je důležitou součástí místních lesů, tvoří smrčiny, často smíšené s dalšími dřevinami. V provincii S’-čchuan jsou to např. Abies georgei, Abies forrestii, Abies fabri, Abies ernestii, Abies faxoniana, Abies squamata, Picea likiangensis, Picea asperata, Larix potaninii a některé listnaté příměsi.[4]Také na porosty s dominancí smrku nachového působí přírodní procesy jako je vítr, místy je napadán poloparazitickou rostlinou Arceuthobium sichuanense, při větším napadaní dochází až k úhynu stromů, popř. v součinnosti s dalšími činiteli.[5] Také je napadán různými druhy kůrovců, např. z rodu Dendroctonus nebo Ips.[6]
Obrázky, zvuky či videa k tématu smrk nachový ve Wikimedia Commons
Smrk nachový (Picea purpurea) je druh jehličnatého stromu původem z Číny.
Die Purpur-Fichte (Picea purpurea) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie ist im zentralen China heimisch.
Die Purpur-Fichte wächst als immergrüner Baum, der Wuchshöhen von bis zu 50 Metern und Brusthöhendurchmesser von bis zu 1 Meter erreichen kann. Der Stamm endet in einer pyramidenförmigen Krone. Die dunkelgraue Stammborke ist schuppig. Die Rinde der Zweige weist eine dichte Behaarung auf und ist anfangs gelb oder blass braungelb, verfärbt sich mit der Zeit aber gräulich bis gelbgrau.[1][2]
Die harzigen Winterknospen sind konisch geformt. Die geraden bis leicht gebogenen, auf beiden Seiten gekielten Nadeln werden 0,7 bis 1,2 Zentimeter lang und zwischen 0,15 und 0,18 Zentimeter breit. Sie haben einen breit-rautenförmigen Querschnitt und ihre Spitze ist stumpf bis spitz zulaufend. Auf der Nadelunterseite befinden sich vier bis sechs auf der Nadeloberseite keine, oder manchmal ein bis zwei unvollständige Stomatalinien.[1][2]
Die Purpur-Fichte ist einhäusig-getrenntgeschlechtig (monözisch) und die Blütezeit liegt im April. Die Zapfen sind bei einer Länge von 2,5 bis 6 Zentimetern und einer Dicke von 1,7 bis 3 Zentimetern zylindrisch-eiförmig bis eiförmig geformt. Sie sind zur Reife im Oktober hin rötlich-violett über dunkel violett bis schwarz-violett gefärbt. Die papierartigen Samenschuppen sind bei einer Länge von 1,3 bis 1,6 Zentimetern und einer Breite von rund 1,3 Zentimetern rautenförmig-eiförmig geformt. Ihr Rand ist gewellt und unregelmäßig gezahnt. Die Samen werden zusammen mit dem braunen, mit violetten Punkten versehenen Samenflügel rund 0,9 Zentimeter lang.[1][2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 24.[3]
Das natürliche Verbreitungsgebiet der Purpur-Fichte liegt im zentralen China. Es umfasst dort das südliche Gansu, das östliche Qinghai sowie das nordwestliche Sichuan.[1][2]
Die Purpur-Fichte gedeiht in Höhenlagen von 2600 bis 3800 Metern. Sie wächst in Gebirgen vor allem an Nordhängen auf graubraunen Gebirgsböden oder meist podsolisierten Lithosolen. Beim Klima handelt es sich um ein kühles Kontinentalklima mit geringen Niederschlagsmengen, von denen der meiste als Schnee fällt. Die Purpur-Fichte bildet Reinbestände oder Mischbestände mit anderen Kieferngewächsen, wie zum Beispiel Farges Tanne (Abies fargesii), Larix potaninii, der Borsten-Fichte (Picea asperata), Wilsons Fichte (Picea wilsonii) und in niedrigeren Lagen die Chinesische Hemlocktanne (Tsuga chinensis). In den Mischbeständen findet man auch Laubbäume wie Birken (Betula) und Pappeln (Populus) sowie in niedrigeren Höhenlagen auch Eichen (Quercus).[1][2][4]
Picea purpurea wird in der Roten Liste der IUCN als „gering gefährdet“ eingestuft. Als Hauptgefährdung werden Holzschlägerungen zusammen mit der geringen Regenerationsrate genannt. Der Gesamtbestand der Art gilt als rückläufig und ist in den letzten hundert Jahren zurückgegangen. Aus diesem Grund hat die chinesische Regierung Holzschlägerungen in sensiblen Gebieten verboten.[4]
Das hochwertige Holz der Purpur-Fichte wird genutzt. Es ähnelt in seiner Qualität dem der Likiang-Fichte (Picea likiangensis).[2]
Picea purpurea wird innerhalb der Gattung der Fichten (Picea) der Untergattung Casicta, der Sektion Sitchenses und der Serie Likiangenses zugeordnet.
Die Erstbeschreibung als Picea purpurea erfolgte 1906 durch Maxwell Tylden Masters in Journal of the Linnean Society, Botany, Band 37 (262), Seite 418.[3][5]
Die Purpur-Fichte (Picea purpurea) ist eine Pflanzenart aus der Familie der Kieferngewächse (Pinaceae). Sie ist im zentralen China heimisch.
Picea purpurea, also known as purple cone spruce and purple-coned spruce is a species of spruce found only in China.[1] It is likely to be a hybrid species produced by crosses between Picea likiangensis and Picea wilsonii,[2] or possibly involving other species.[3]
Detail Picea purpurea, also known as purple cone spruce and purple-coned spruce is a species of spruce found only in China. It is likely to be a hybrid species produced by crosses between Picea likiangensis and Picea wilsonii, or possibly involving other species.
Picea purpurea, conocida comúnmente como picea de cono púrpura (en chino, 紫果云杉; ziguo yunshan), es una pícea nativa de China.
Originaria de China, al sur de Gansu, el este de Qinghai y en las provincias del noroeste de Sichuan.[2] Allí puede encontrarse creciendo en terreno montañoso, principalmente en laderas orientadas al norte a elevaciones de 2600 a 3800 m sobre el nivel de mar. Forma extensos bosques en el noroeste de Sichuan y en Mingshan.[3]
Fue introducido en Inglaterra a comienzos del siglo XX por Ernest Wilson y Joseph Rock y usualmente crece en arboretos de Europa y América del Norte.[3] A veces allí se lo identifica erróneamente como Picea likiangensis o se lo considera una variedad de él. Las introducciones de Wilson desde el oeste de Sichuan crecen hasta convertirse en árboles más altos y más columnares que los de las colecciones de Rock, originarios del sur de Gansu, donde el clima es más seco y frío en invierno.
Árbol perennifolio que puede llegar a los 50 metros de altura, con un tronco hasta 1 m de diámetro y corona piramidal.[2] La corteza es de color gris oscuro y escamosa. Sus hojas aciculares, de sección transversal rómbica aplanada, miden entre 7 a 12 mm de largo y 1.5 a 1.8 mm de ancho, con 4 a 6 líneas estomáticas a lo largo de las superficies inferiores y ápices variables. Se distribuyen radialmente alrededor de la ramita o apretadas hacia adelante en los lados superiores, extendiéndose en el lado inferior.
Los conos de semillas (piñas) son inicialmente de color rojizo a púrpura muy oscuro, con forma elipsoide, y miden de 2.5 a 4 cm de largo y 1.7 a 3 cm de ancho. Tienen escamas de semillas con forma romboidal-ovalada, onduladas y erosionadas. Sus semillas miden cerca de 9 mm de largo con un ala marrón de manchas moradas. Los conos de polen miden de 15 a 25 mm de largo y son de color rojo. La polinización tiene lugar en abril y la semilla madura en octubre.
La madera de alta de calidad de esta especie se utiliza para la construcción, fabricación de muebles, postes, fabricación de máquinas e instrumentos, incluidos instrumentos musicales, y en menor medida para pulpa en la fabricación industrial de, por ejemplo, papel.[3]
Esta especie fue descrita en 1906 por el médico y botánico inglés Maxwell Tylden Masters y publicada en Journal of the Linnean Society 37: 410-424.[4]
Investigaciones genéticas recientes indican que este taxón surgió originalmente como un híbrido homoploide entre P. wilsonii y P. likiangensis durante el Pleistoceno.[3]
Picea purpurea, conocida comúnmente como picea de cono púrpura (en chino, 紫果云杉; ziguo yunshan), es una pícea nativa de China.
Purpuragreni, (fræðiheiti) Picea purpurea er grenitegund sem finnst í Kína.[2] Þetta er líklega blendingstegund á milli Picea likiangensis og Picea wilsonii,[3] eða hugsanlega á milli annarra tegunda.[4]
Purpuragreni, (fræðiheiti) Picea purpurea er grenitegund sem finnst í Kína. Þetta er líklega blendingstegund á milli Picea likiangensis og Picea wilsonii, eða hugsanlega á milli annarra tegunda.
Il peccio purpureo (Picea purpurea, Mast., 1906) è una specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria del Gansu meridionale, del Qinghai orientale e del Sichuan nordoccidentale, in Cina.[1]
Il nome generico Picea, utilizzato già dai latini, potrebbe, secondo un'interpretazione etimologica, derivare da Pix picis = pece, in riferimento all'abbondante produzione di resina.[2] Il nome specifico purpurea fa riferimento al colore dei coni femminili.[3]
Albero alto 40-50 metri con tronco monopodiale diritto che raggiunge 1–2 m di diametro; i rami del primo ordine sono orizzontali, con quelli inferiori ricurvi in basso, mentre i rami del secondo ordine sono corti, snelli, densi e più pendenti. La chioma è piramidale o strettamente conica. I virgulti sono snelli, flessibili, molto numerosi, di colore giallo-grigio pallido, lievemente scanalati, i più giovani pubescenti; i pulvini sono piccoli, disposti a 30°-50° rispetto all'asse del virgulto.[3]
Le foglie sono aghiformi, lineari, dritte o solo ricurve alla base, più o meno dorso-ventralmente appiattite, di colore verde o verde scuro lucido con due bande stomatiche bianco-verdastre inferiormente, lunghe 0,7-1,4 cm e con punte ottuse-mucronate; hanno stomi nella pagina inferiore, disposti in due bande dense, talvolta anche sulla pagina superiore, disposti in linee intermittenti. Le gemme vegetative sono coniche, lunghe 4 mm, resinose; hanno perule triangolari, ottuse, color nocciola scuro, persistenti per anni.[3]
Sono strobili maschili di colore inizialmente rosso chiaro, poi rosa o giallastro, ascellari, conici, lunghi 1,5-2,5 cm.[3]
I coni femminili sono terminali, sessili, ovoidali o ovoidali-oblunghi, inizialmente eretti, poi pendenti a maturazione; lunghi 2,5–5 cm e larghi 1,7–3 cm, da immaturi purpurei, viola o cremisi, poi marroni-purpurei, con apice ottuso. I macrosporofilli sono rombici, ricurvi, ondulati, lunghi 1-1,5 cm, con superficie abassiale liscia o finemente striata, spesso resinosa, glabra e con margine superiore sottile, elongato, eroso-dentellato. Le brattee sono rudimentali, ligulate, lunghe 1–2 mm, totalmente incluse. I semi, di color marrone-purpureo, sono ovati-oblunghi, con base appuntita, lunghi 2,5–3 mm, e con parte alata ovata-oblunga, lunga 5–7 mm, arancione-giallastra.[3]
La corteccia è rugosa, a scaglie, di colore grigio-marrone con le parti recentemente esposte di colore arancione.[3]
Il peccio purpureo è una specie subalpina delle montagne continentali cinesi, che vegeta a quote comprese tra 2600 e 3600 m, prevalentemente sui versanti settentrionali, su suoli bruni e litosuoli montani, di solito podzolici; il clima di riferimento è freddo continentale, con precipitazioni scarse o moderate, in inverno prevalentemente nevose. Si ritrova in formazioni pure o miste con altre conifere come Picea asperata, Picea wilsonii, Larix potaninii, e Abies fargesii; tra le caducifoglie, comuni sono le specie dei generi Populus e Betula. Alle quote più basse si rinviene anche con Tsuga chinensis e specie del genere Quercus.[1]
P. purpurea è una specie molto affine a Picea likiangensis, dalla quale si distingue prevalentemente per essere ipostomatica, che spesso è stata descritta come una sua varietà. Nella classificazione infragenerica appartengono alla medesima sottosezione Sitchenses.[3]
Il peccio purpureo possiede un legno di ottima qualità, utilizzato in edilizia, e per la fabbricazione di mobili, pali in legno, strumenti musicali e, in forma limitata, utilizzato anche nell'industria cartaria. Introdotto in Inghilterra agli inizi del XX secolo da Ernest Wilson e Joseph Rock, attualmente si ritrova comunemente negli arboreti europei e nordamericani, anche se talvolta viene confuso con P. likiangensis.[1]
Lo sfruttamento economico del suo legno, con conseguente deforestazione, ne ha ridotto areale e popolazione. Nonostante le leggi restrittive promulgate dalle autorità cinesi, viene classificata come specie prossima alla minaccia (near threatened in inglese) nella Lista rossa IUCN.[1]
Il peccio purpureo (Picea purpurea, Mast., 1906) è una specie di peccio, appartenente alla famiglia delle Pinaceae, originaria del Gansu meridionale, del Qinghai orientale e del Sichuan nordoccidentale, in Cina.
Picea purpurea („purpurinė eglė“) – pušinių (Pinaceae) šeimos, eglių (Picea) genties visžalis spygliuotis medis. Paplitęs Kinijoje, Sičuanio ir Gansu provincijų kalnuose, 2600-3800 m aukštyje.
Iš jaunų Picea purpurea ūglių gaminama arbata.
Picea purpurea é uma espécie de conífera da família Pinaceae.
Apenas pode ser encontrada na China.
Країни проживання: Китай (Ганьсу, Цинхай, Сичуань). Це субальпійський вид, що росте на висоті від 2600 м і 3600 м над рівнем моря, переважно на північних схилах. Ґрунти сіро-бурі гірські або кам'янисті, як правило, підзолисті. Клімат холодний континентальний, кількість опадів від низької до помірної, більша частина яких, випадає як сніг взимку. Росте в чистих лісах або в суміші з кількома іншими видами соснових.
Росте як вічнозелене дерево до 50 м у висоту і 100 см діаметра, з пірамідальною кроною. Кора темно-сіра і луската. Кора гілок спочатку світло-жовтого або коричнево-жовтого кольору, знебарвлюється з часом, стаючи від сіруватого до жовтувато-сірого кольору. Листя пряме або злегка вигнуте, сплющено-ромбічне в поперечному перерізі, розміром 7-12 × 1,5-1,8 мм. Насіннєві шишки від червонувато до дуже темно-фіолетового кольору, еліпсоїдні, розміром 2.5-4 (-6) × 1.7-3 см. Насіння бл. 9 мм, включаючи коричневі, фіолетово-плямисті крила. Запилення відбувається у квітні, насіння дозріває у жовтні.
Має високу якість деревини, яку використовують для будівництва, створення меблів, інструментів, в тому числі музичних інструментів і в обмеженій мірі для целюлози в промисловому виробництві, наприклад, паперу.
Вирубки, які не супроводжувалися задовільною природною регенерацією (чи то через пожежу або випас) скоротили площі проживання виду. Цей вид присутній в кількох охоронних районах по всьому діапазону поширення.
Це незавершена стаття про родину Соснові.Picea purpurea là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mast. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1906.[1]
Picea purpurea là một loài thực vật hạt trần trong họ Thông. Loài này được Mast. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1906.
Picea purpurea Masters, 1906
Охранный статус
Ель пурпурная (лат. Picea purpurea) — вид рода Ель (Picea) семейства Сосновые (Pinaceae). Эндемик Китая[1]. Вероятно, ель пурпурная является гибридом ели ликиангской (Picea likiangensis) и ели Вильсона (Picea wilsonii)[2].
Ель пурпурная растёт в Китае на территории таких провинций Ганьсу, Сычуань, Цинхай. Это высокогорный вид (на высотах 2600-3600 м), произрастающий на серо-бурых подзолистых горных почвах в континентальном климате. Обычно растёт в сообществе с елью Вильсона (Picea wilsonii), елью шероховатой, елью Мейера (P. meyeri).
Ель пурпурная — вечнозелёное дерево до 50 метров высотой и 100 см диаметров, с пирамидальной кроной. Кора темно-серая, чешуйчатая. Иголки размером 7-12 × 1,5-1,8 мм. Семенные шишки изначально зелёные, при созревании — красно-фиолетовые, эллипсоидные, размером 2.5-4 (-6) × 1.7-3 см. Семена оборотнояйцевидные длиной 9 мм, с пятнистыми фиолетово-коричневыми крыльями. Опыляется в апреле, семена созревают в октябре.
В Китае ель является источником древесины для ряда промышленностей.
В 1998 году правительство Китай ввело запрет на вырубку хвойных лесов в западной части страны, для прекращения сокращения ареалов. Международный союз охраны природы присвоил виду статус «Near Threatened» (NT, «близкий к уязвимому положению»).
Ель пурпурная (лат. Picea purpurea) — вид рода Ель (Picea) семейства Сосновые (Pinaceae). Эндемик Китая. Вероятно, ель пурпурная является гибридом ели ликиангской (Picea likiangensis) и ели Вильсона (Picea wilsonii).
紫果云杉（学名：Picea purpurea）又称紫果杉，为松科云杉属的植物。
常绿乔木，高可达50米。小枝密生短柔毛；近似扁平的线形叶子，腹面有白粉，有气孔线，背面光绿色，无气孔或有不完整的气孔线，先端微尖，长0.7－1.2厘米；圆柱形紫黑色球果，长3－6厘米，斜方状卵形种鳞，边缘有缺齿。
中国的特有植物，分布于中国大陆的四川、甘肃、青海等地，生长于海拔2,600米至3,800米的地区，多生在滩地、阴坡、河边以及阴山谷，目前尚未由人工引种栽培。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
