There is insufficient research on Microtus oeconomus for a definitive lifespan to be established. However, relatively few adults survive much longer than one year in the wild, and the maximum age for other species of Microtus is commonly around two years.
Range lifespan
Status: wild: 2 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 1 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 1.8 years.
Microtus oeconomus inhabits the tundra and taiga biomes and prefers mesic sedge meadows with abundant cover. It is commonly found along the edges of lakes and streams where this and similar habitats occur. Although this habitat usually occurs in relative lowlands, tundra voles are also found in wetter areas of mountainous regions at elevations of up to 2,500 meters. In the Palearctic, M. oeconomus is found in a broader range of habitats, commonly inhabiting mixed forest, taiga, and forest-steppe biomes with similar conditions. Habitat is most strongly selected on the basis of food quality and amount of cover provided.
Range elevation: 0 to 2,500 m.
Habitat Regions: temperate ; polar
Terrestrial Biomes: tundra ; taiga ; forest ; mountains
Wetlands: bog
Microtus oeconomus (pronounced e-KON-uh-mus), commonly known as the tundra or root vole, is one of only four Holarctic rodents and the only species of Microtus that is found on all northern continents. In the Nearctic, it is found from the extreme northern edge of British Columbia northward to the Arctic coast, and from western Northwest Territories, through Yukon Territory and nearly all of Alaska. It has the northernmost distribution of any Microtus species in North America, with occurrences to around 71°N in Alaska. In the Palearctic, tundra voles occupy a somewhat broader range, extending from Scandinavia and the Netherlands in the west, throughout northern Europe and Asia to Siberia in the east, and south as far as Mongolia.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); palearctic (Native )
Other Geographic Terms: holarctic
Tundra voles are strictly vegetarian and preferentially feed on sedges (Carex sp. and Eupharium sp.) that grow in their favored habitat of wet, marshy tundra. Sedges make up around 70 to 80% of their diet, with the remainder comprising herbs, mosses, lichen, and small woody shrubs. These percentages vary seasonally, and a 30% decrease in sedge consumption is common in winter, with mosses and lichens becoming a relatively major component of the diet. Other plant foods that are preferred when available include Equisetum sp., Dryas integrifolia, Salix sp. and various grasses.
In the fall, Microtus oeconomus creates large caches of stored seeds and rhizomes to supplement its winter diet. Native peoples of North America occasionally sought out these caches in order to obtain large quantities of desired foods, such as licorice root.
Plant Foods: leaves; roots and tubers; wood, bark, or stems; bryophytes; lichens
Foraging Behavior: stores or caches food
Primary Diet: herbivore (Folivore )
Populations of Microtus oeconomus experience cyclical fluctuations, reaching peak densities of 70 to 80 voles per hectare. As explained above, during these peak density years, tundra voles provide a large food base for many predator species. When present in such large numbers, they can also significantly alter the biological production of the tundra ecosystem through their foraging activities. Tundra voles share their habitat preferences with several similar species (e.g., M. longicaudus, M. pennsylvanicus, M. agrestis and M. xanthognathus) but generally either avoid competition through niche specialization, or out-compete the other species, as in the case of M. agrestis.
Tundra voles are host to a variety of internal and external parasites. Endoparasites include cestodes (Echinococcus sp., Paranoplocephala sp., and Taenia sp.), nematodes (Heligmosomoides sp.), and trematodes (Quinqueserialis nassalli). Ectoparasites include fleas (Siphonaptera sp.), lice (Polyplax sp.), and ticks (Ixodes angustus).
Commensal/Parasitic Species:
Microtus oeconomus is commonly considered an ideal species for scientific research due to its adaptability to laboratory settings, quick development, and rapid population growth. Many important hypotheses have been tested using tundra voles as model species. As discussed above, tundra voles also provide an important food base for many carnivores (such as mink and foxes) that are highly valued for their fur.
Positive Impacts: research and education
Tundra voles are known carriers of several diseases. Of most importance to humans is the role of Microtus oeconomus as a carrier of the bacterium (Francisella tularensis) that causes tularemia in humans. This disease is transmitted by direct contact and is fatal in about 7% of untreated human cases. Additionally, at peak densities they can compete with livestock for forage and cause damage to trees by gnawing on the roots.
Negative Impacts: injures humans (carries human disease)
Overall, Microtus oeconomus is a relatively stable species and not currently listed as threatened or endangered on any listing. It is also categorized by the IUCN as a species of “least concern”. However, insufficient knowledge of several isolated subspecies has resulted in their categorization of “data deficient” by the IUCN. These subspecies include M. o. amakensis, M. o. elymocetes, M. o. innuitus, M. o. popofensis, M. o. punukensis, and M. o. sitkensis. Furthermore, two subspecies, M. o. mehelyi and M. o. arenicola, are categorized by the IUCN as “vulnerable” and “critically endangered”, respectively. Population declines in some subspecies have been attributed to habitat deterioration. In the case of M. o. arenicola, competition with M. arvalis has additionally contributed to population declines on some islands.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Olfaction is presumably the most important and well-developed sense in Microtus oeconomus. Scents are commonly used by the species to identify familiar or unfamiliar individuals and to determine their age, sex, reproductive condition, diet, or social status. Conspicuous hip and preputial glands used for scent production are located on both sexes of adult tundra voles. The glands are largest in males and older individuals, and are only present in females at higher latitudes. Scent marking behaviors such as scratching or rubbing are also displayed by M. oeconomus. Hearing is well-developed in tundra voles and they may occasionally use vocalizations for communication, although little is known about this behavior.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Microtus oeconomus is most commonly described as comprising 10 subspecies in the Nearctic and 15 or more subspecies in the Palearctic. However, these numbers are subject to frequent debate and revision. New evidence suggests that Microtus oeconomus is a relatively recent colonizer of the Nearctic, and most likely crossed the Beringian land bridge during the Wisconsian (ca. 80,000-100,000 years ago) or Illinoian (ca. 130,000-300,000 years ago) glacial period. Recent research based on molecular evidence suggests that the species can be divided into four major clades.
Microtus oeconomus is a medium-sized vole and varies in color dorsally from darker brown or grayish to lighter shades of cinnamon, rusty brown, or ocher. All color variations display a mixture of black-tipped hairs in the dorsal pelage. Sides are somewhat paler and the ventral surface is much lighter, from buff or ash gray to white. The tail is slightly to strongly dichromatic, being darker above and paler below. There is a fair amount of color variation in the species, which can often be related to habitat and geography. Tundra voles are generally lighter colored in more open habitats, and have yellow or grayish tones in tundra or forested habitats, respectfully.
Tundra voles display sexual size dimorphism, with adult males roughly 30% larger than females. The size and weight of the species is also variable relative to latitude and geography, especially so in the Palearctic. Individuals in populations at higher latitudes are generally larger and have proportionally smaller tails as a possible adaptation to colder temperatures. In addition, insular subspecies are generally larger than continental counterparts. Weight ranges from 25 to 80 g, with an average around 50 g. Total length ranges from 118 mm in the Old World, to 226 mm in the larger subspecies found in the New World. The tail is relatively short, generally being less than 30% of the total length. The name Microtus means “small ear” and refers to the short ears hidden in pelage that are a characteristic common to members of the genus. The dental formula for M. oeconomus follows the basic pattern for all Microtus: incisors 1/1, canines 0/0, premolars 0/0, molars 3/3.
Microtus oeconomus maintains a relatively high basal metabolic rate (compared to most rodents) of 12.5 mL O2 per gram of body mass per hour. This is due primarily to the high thermoregulatory demands of small endothermic mammals in cold environments.
Range mass: 25 to 80 g.
Average mass: 50 g.
Range length: 118 to 226 mm.
Average basal metabolic rate: 12.5 cm3.O2/g/hr.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Average basal metabolic rate: 0.566 W.
Microtus oeconomus is an important prey source for many carnivores. During cycles of peak density, they have been known to comprise the majority of the diet for species such as the arctic fox (Vulpes lagopus) in Alaska. Other known terrestrial predators of M. oeconomus include weasels, martens, red foxes, and wolverines. In addition, numerous avian species prey on tundra voles, including owls, falcons, hawks, jaegers, gulls, and shrikes.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Various mating systems have been observed in Microtus oeconomus, including promiscuous, multi-partner groups, polygyny, and monogamy. The mating system adopted is determined primarily by the general spacing patterns of a specific population, which are in turn influenced by factors such as habitat, season, and population densities (discussed below). In general, a slightly biased female (57%) to male (43%) ratio favors a system of polygyny in tundra voles. Accordingly, single-male polygyny and multi-male promiscuity are the most common systems observed during normal breeding season. However, facultative monogamy is adopted in isolated territories or patchy habitats with low densities and can be relatively long-lasting.
Mating System: monogamous ; polygynous ; polygynandrous (promiscuous)
Female tundra voles are polyestrous and often produce two to three litters per year. The breeding season generally lasts from late April to September during years with peak densities, and is around one to two months shorter in years of low densities. Winter breeding has been observed very rarely, and is attributed to unusually warm summers resulting in late fall re-growth.
Litter sizes of Microtus oeconomus are relatively large for the genus and usually range from four to eight offspring, with an average of 6.9. Litter size increases with age of the female, and over-wintered females are usually much more productive than spring-born females. Litters produced by northern populations of tundra voles are more female biased than those of southern populations. This bias is thought to be influenced by several factors both before and after birth, but this is not well understood. The gestation period for M. oeconomus lasts 20 to 21 days. Neonates weigh about 3 g at birth, have no external hair (except vibrissae), and are essentially poikilothermic. The newborns are very altricial and depend heavily on the mother during development. After five days the young are covered in hair and their eyes open 11 to 13 days after birth. They develop quickly and are weaned after 18 days, at which point they are fairly independent. Maximum size is reached as early as two months after weaning. Sexual maturation is reached in three weeks by females, whereas males do not usually mature until six to eight weeks. This sex-based delay in maturation serves as a defense against inbreeding in that females are almost always fertilized before their male siblings are able to mate.
Breeding interval: Female tundra voles breed several times in a year.
Breeding season: Breeding generally occurs from April to September. Very rarely, winter breeding has been observed
Range number of offspring: 4 to 8.
Average number of offspring: 6.9.
Range gestation period: 20 to 21 days.
Average weaning age: 18 days.
Average time to independence: 18 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 3 weeks.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 6 to 8 weeks.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 2.43 g.
Average number of offspring: 7.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 30 days.
Females provide the greater investment in the offspring, including nest construction, protection, and care of the young. However, increases in paternal investment in southern populations of tundra voles have been observed. It has been suggested that this is a result of longer foraging times required by southern females during lactation due to increased resource limitation at lower latitudes.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female)
El topín nórdicu (Microtus oeconomus) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Cricetidae.
Alcuéntrase n'Europa Central y Septentrional, Asia y el noroeste de Norteamérica (incluyendo Alaska y el noroeste de Canadá).
.El topín nórdicu (Microtus oeconomus) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Cricetidae.
Muenn an norzh (Microtus oeconomus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Europa, Azia ha Norzhamerika.
Muenn an norzh a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.
Muenn an norzh (Microtus oeconomus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Europa, Azia ha Norzhamerika.
El talpó de la tundra (Microtus oeconomus) és una espècie de talpó que es troba a l'Europa Central i Septentrional, Àsia i el nord-oest de Nord-amèrica (incloent-hi Alaska i el nord-oest del Canadà).[1]
El talpó de la tundra (Microtus oeconomus) és una espècie de talpó que es troba a l'Europa Central i Septentrional, Àsia i el nord-oest de Nord-amèrica (incloent-hi Alaska i el nord-oest del Canadà).
Hraboš hospodárný (Microtus oeconomus) je hlodavec z čeledi myšovití. Obývá tundru a tajgu celé Holarktidy.
Má krátké uši a krátký ocas. Kůže je žlutohnědá s bledšími stranami a bílou náprsenkou. Jsou asi 18 cm dlouhý, 4 cm měří ocas a váží asi 50 gramů.
Tento druh se vyskytuje ve vlhkých tundrách nebo vlhkých loukách, obvykle u vody. Živí se trávou, oříšky a semeny.
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Hraboš severský na slovenské Wikipedii a Tundra vole na anglické Wikipedii.
Hraboš hospodárný (Microtus oeconomus) je hlodavec z čeledi myšovití. Obývá tundru a tajgu celé Holarktidy.
Má krátké uši a krátký ocas. Kůže je žlutohnědá s bledšími stranami a bílou náprsenkou. Jsou asi 18 cm dlouhý, 4 cm měří ocas a váží asi 50 gramů.
Tento druh se vyskytuje ve vlhkých tundrách nebo vlhkých loukách, obvykle u vody. Živí se trávou, oříšky a semeny.
Die Nordische Wühlmaus oder Sumpfmaus (Microtus oeconomus) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Die Art besiedelt feuchte Habitate in großen Teilen der Holarktis, die westliche Verbreitungsgrenze in Europa verläuft durch Deutschland etwa entlang der Elbe.
Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 95–135 mm, die Schwanzlänge 39–64 mm, die Länge des Hinterfußes 17,3–21,0 mm und die Ohrlänge 11–14 mm. Die Tiere wiegen 20–64 g. Das Fell ist oberseits gelblich grau, die Rückenmitte ist dunkler schwarz-braun. Die Unterseite ist weißlich.
Das Verbreitungsgebiet der Nordischen Wühlmaus umfasst große Teile der nördlichen Holarktis. In Eurasien reicht das mehr oder weniger geschlossene Areal in West-Ost-Richtung vom östlichen Mitteleuropa und dem Norden Norwegens bis Kamtschatka und zu den Kurilen. Die westliche Verbreitungsgrenze verläuft durch Deutschland etwa entlang der Elbe. In Nord-Süd-Richtung reicht das europäische Areal von Nordnorwegen bis in das südliche Polen. Westlich und südlich des geschlossenen Areals gibt es geografisch isolierte Reliktvorkommen an der finnischen Ostseeküste, im südlichen Norwegen und dem angrenzenden mittleren Schweden, in den Niederlanden sowie im Dreiländereck Ostösterreich, Südwestungarn und Slowakei. Die Art bewohnt außerdem das nordwestliche Nordamerika von der Westküste Alaskas bis in den zentralen Norden Kanadas.[1]
Die Nordische Wühlmaus zeigt eine enge Bindung an feuchte Habitate mit hoher und dichter Vegetation. Sie besiedelt Feuchtwiesen, Röhrichte, Waldmoore, Erlenbruchwälder und Bach- und Flussufer, aber auch Sölle und Grabenränder im Kulturland. Zur Überwinterung werden trockenere Bereiche innerhalb der besiedelten Habitate, aber auch benachbarte trockenere Wiesen oder sogar Häuser aufgesucht.
Nordische Wühlmäuse schwimmen sehr gut. Das manchmal mehrstöckige Gangsystem wird in Torf und Moospolstern angelegt, zum Teil auch oberirdisch in dichter Krautvegetation. Innerhalb dieses Gangsystems gibt es feste Kot- und Fraßplätze. Die wohl ausschließlich pflanzliche Nahrung besteht aus Gras, Seggen, Kräutern, jungen Röhrichtpflanzen und Schachtelhalmen, im Winter wird auch oft die äußere Schicht von Binsen gefressen.
Die Fortpflanzung findet von Mitte März oder Anfang April bis Ende September, ausnahmsweise auch noch bis November statt. Die Tragzeit beträgt 20 bis 23 Tage. Die Würfe umfassen 3–9, meist 5–7 Junge. Die frisch geborenen Jungmäuse wiegen 1,9–3,1 g. Die Augen öffnen sich im Alter von 10 Tagen; die Säugezeit beträgt etwa drei Wochen. Weibchen sind ebenso wie bei anderen Vertretern der Gattung Microtus bereits im Alter von wenigen Wochen geschlechtsreif.
Der Weltbestand gilt laut IUCN als ungefährdet ("least concern"). An der südwestlichen Verbreitungsgrenze in Polen schrumpft jedoch das Areal und in Deutschland wird die Art aufgrund ihrer engen Bindung an extensiv genutzte, offene Habitate und der Gefährdung dieser Lebensräume durch Nutzungsintensivierung in der Roten Liste als „gefährdet“ (Kategorie 3) geführt. Als gefährdet gelten auch die geografisch isolierten Vorkommen in den Niederlanden, im Dreiländereck Österreich, Ungarn und Slowakei sowie eine Reihe von auf Inseln endemischen Unterarten in Nordamerika.
Die Unterarten Microtus oeconomus arenicola und Microtus oeconomus mehelyi werden in den Anhängen II und IV der FFH-Richtlinie als prioritäre Arten geführt und gelten damit in der Europäischen Union als streng zu schützende Tierart von gemeinschaftlichem Interesse, für die spezielle Schutzgebiete ausgewiesen werden müssen.
Die Nordische Wühlmaus oder Sumpfmaus (Microtus oeconomus) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Die Art besiedelt feuchte Habitate in großen Teilen der Holarktis, die westliche Verbreitungsgrenze in Europa verläuft durch Deutschland etwa entlang der Elbe.
De rottekop (Latynske namme: Microtus oeconomus), miskien better bekend as de Noardske wrotmûs (wat eins in hollanistyske ynterferinsje is op grûn fan 'e Nederlânske namme Noordse woelmuis), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e Jeraziatyske gerslânwrotmûzen (Alexandromys). Dit bist is in middelgrutte wrotmûs dy't foarkomt yn Noard- en Midden-Jeropa, dielen fan Aazje en it noardwesten fan Noard-Amearika. Yn Nederlân libbet in populaasje dy't hjir nei de lêste iistiid isolearre rekke is, en him sûnt ûntjûn hat ta de ûndersoarte fan 'e Nederlânske rottekop (Microtus oeconomus arenicola). Yn Fryslân komt de rottekop fral yn it marregebiet foar. It is yn Nederlân in beskerme bistesoarte.
De rottekop komt yn Jeropa benammen foar yn Finlân en dielen fan it Skandinavysk Skiereilân, al ûntbrekt er yn súdlik en sintraal Sweden en it kustgebiet fan súdlik Noarwegen. Fierders libbet er yn kontinintaal Jeropa yn it gebiet beëasten de rivier de Elbe, yn noardeastlik Dútslân, Poalen, de Baltyske steaten, Wyt-Ruslân, it noarden fan 'e Oekraïne en noardlik en sintraal Ruslân. Isolearre populaasjes komme foar yn it grinsgebiet fan Eastenryk mei Slowakije en Hongarije, yn súdlik Skandinaavje en yn Nederlân.
Bûten Jeropa is de rottekop te finen yn Aazje, yn grutte dielen fan Sibearje en Sintraal-Aazje, oant djip yn Kazachstan en Sina, en yn it noardwesten fan Noard-Amearika, yn 'e Amerikaanske steat Alaska en de Kanadeeske gewesten Britsk-Kolumbia, de Yukon en de Noardwestlike Territoaria.
Yn Nederlân komt de rottekop benammen foar yn it westen fan it lân, mei grutte populaasjes yn 'e midden fan Noard-Hollân, likernôch tusken Haarlim en Alkmaar yn, en yn it suden fan Súd-Hollân, op Foarne-Putten en Goeree-Oerflakkee, mei yn it noarden útrinders nei de Hoekske Waard, de Alblasserwaard en de Biisbosk, en yn it suden nei Skouwen-Duvelân en Noard-Bevelân. Dêrnjonken besteane der ek lytsere populaasjes op Teksel (dêr't dizze soarte bekend stiet as de zeemol) en yn it grinsgebiet fan Utert mei noardwestlik Súd-Hollân.
Behalven yn it westen fan it lân komt de rottekop inkeld yn Fryslân foar. Hjir yn 'e provinsje libbet er fral yn 'e krite fan 'e Snitsermar en oangrinzgjende wetters, en yn 'e Alde Feanen, noardeastlik fan Grou. Der binne lykwols ek waarnimmings dien oan 'e igge fan 'e Moarre, by Himmelum; oan 'e noardkant fan 'e Tsjûkemar; yn 'e Grutte Wielen, oan 'e eastkant fan Ljouwert; en op 'e Makkumerwaard. Yn desimber 2018 bliek út ûndersyk fan Buro Altenburg & Wymenga en de Zoogdiervereniging dat it mei de rottekop yn Fryslân sterk yn it neigean rekke wie. Yn 'e Grutte Wielen liek er hielendal ferdwûn te wêzen en yn 'e Lege Midden gie it dyselde kant mei him út. Allinne oan 'e Iselmarkust liek der gjin efterútgong yn syn foarkommen te wêzen. As oarsaak foar de swierrichheden fan 'e rottekop waard de stabile wetterstân oanwiisd, dy't de opmars fan 'e ierdmûs en de reade wrotmûs yn 'e kaart spile, om't de rottekop better oer in dynamyske wetterstân mei.[1]
De rottekop hat trochinoar in kop-romplingte fan 9½-16 sm, mei in sturtlingte fan 3½-7 sm en in gewicht fan 20-70 g. Hy is grutter en dûnkerder as de fjildmûs (Microtus arvalis) en ek grutter en faak dûnkerder as de ierdmûs (Microtus agrestis). Op 'e rêch is er brún oant suver swart, en op 'e bealch dûnkergriis. It hier is frij lang en der leit in bytsje in metalige glâns oerhinne. Der komme lykwols ek wol ljochter kleurde eksimplaren en dielpopulaasjes foar. De sturt is mei trochinoar 40% fan 'e kop-romplingte yn 'e regel langer as by fjildmûzen en ierdmûzen. Fierders is de kop wat breder, wylst de earen frijwol net ta de pels út komme. It measte liket de rottekop op 'e ierdmûs, dy't lykwols in koartere sturt hat. Soms wurdt er betize mei de wetterrôt, mar dy hat krekt in folle langere sturt.
Rottekoppen hâlde fan wiet terrein, lykas reidlân, sompen, moerasbosken, leechleine greiden en gebieten mei fochtige wâlbegroeiïng. Ek komme se wol foar yn dúnfalleien en op lân dat der út en troch ûnder strûpt. Tichte boaiemfegetaasje hawwe se minder ferlet fan as de ierdmûs (Microtus agrestis). As er net hoecht te konkurrearjen mei oare soarten wrotmûzen, sa't dat oant de tachtiger jierren it gefal wie op Teksel, set de rottekop him ek nei wenjen yn drûgere biotopen, lykas dunen, berms en sels nullewâld.
De rottekop hat in aktiviteitsritme wêrby't har elts etmiel sa'n tsien piken fan warberens foardogge, dy't by 't simmer fral oerdeis en by 't winter benammen nachts falle. Hy swimt en dûkt treflik en is dêrmei better oanpast oan wetterrike biotopen as oare lytsere wrotmûzesoarten. De wyfkes libje solitêr of yn lytse groepkes, wylst de mantsjes gruttere wengebieten ûnderhâlde, fan sa'n 2.000 m², dy't dy fan ferskate wyfkes oerlaapje (dy't mar in 500 m² beslane). Yn 'e peartiid binne de mantsjes territoriaal, mar de wyfkes net.
Rottekoppen lizze ûndergrûnske hoalen oan mei gongen dy't yn trochsneed 3-4 sm binne en mei spesjale nêst- en foarrieromten. By har graafwurk produsearje se lytseftige "mollebulten". It eigentlik nêst leit lykwols meast boppe de grûn, bygelyks útgroeven yn reidbulten. De peartiid falt foar de rottekop fan april oant oktober. Nei in draachtiid fan likernôch 20 dagen wurdt der 3-4 kear jiers in nêst fan 3-7 jongen smiten, dy't nei 6 wiken geslachtsryp binne. Op it Skandinavysk Skiereilân binne de nêsten yn 'e regel grutter, mei as gefolch dat har dêr gruttere skommelings yn 'e populaasjetichtheid foardogge. In rottekop kin oardel jier âld wurde.
Rottekoppen binne frijwol folslein herbivoar, en besteane fral op in dieet fan reidleaten, sigge en oare gerseftige planten, en fierders fan sied en plantewoartels, en by 't winter, as oar fretten krap is, fan beamskors. Hiel út en troch weagje se har wolris oan ynsekten. Se lizze yn har hoalen itensfoarrieden oan fan rispe krûden en gerzen.
De rottekop hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er as soarte, ynternasjonaal sjoen, yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. De ûndersoarte fan 'e Nederlânske rottekop (Microtus oeconomus arenicola), dat it iennichste endemyske (útslutend yn Nederlân foarkommende) sûchdier fan Nederlân is, is lykwols wol deeglik bedrige. Dêrom hat de rottekop yn Nederlân de status fan bedrige bistesoarte, en stiet er as "kwetsber" fermeld op 'e Nederlânske Reade List. Dat is ek wol nedich, want troch it ferdwinen fan gaadlike biotopen wurdt it areaal fan 'e soarte almar lytser. Yn augustus 2014 sei biolooch Nico Beemster yn 'e Ljouwerter Krante dat it ek yn Fryslân mei de rottekop "razend slecht" giet.
Dêr komt noch by dat rottekoppen mar dreech konkurrearje kinne mei de minder spesjalisearre fjildmûs (Microtus arvalis) en ierdmûs (Microtus agrestis). Nei de oanlis fan 'e dammen fan 'e Deltawurken kolonisearre de fjildmûs fanôf Súd-Bevelân it eilân Noard-Bevelân, dat oant dy tiid ta in bolwurk fan 'e rottekop west hie, mar dy't dêr neitiid hieltyd fierder ferkrongen is. Doe't de Noardeastpolder drûchmakke waard, fersprate de rottekop him fanôf it eardere eilân Skoklân oer dat gebiet, mar fierdere ûntwetterings en de ûntginning fan it drûchfallen lân stelden de fjildmûs by steat om 'e rottekop alhiel út it Suderleech te ferdriuwen. Sels yn 'e Biisbosk is de rottekop yn 'e ferdrukking rekke troch de opmars fan 'e ierdmûs. Behalven dat der in morele ferplichting bestiet ta it behâld fan in lânseigen bistesoarte, hat Nederlân by de Konvinsje fan Bern ek ynternasjonaal de needsaak ta de beskerming fan 'e rottekop ûnderskreaun. Sadwaande wurdt der tsjintwurdich fan oerheidswegen tige strang op it behâld fan dizze soarte tasjoen.
Yn 'e njoggentjinde iuw wie de Nederlânske rottekop op guon plakken noch sa algemien, dat der om 1835 by it Súdhollânske Lisse in wiere rottekoppepleach plakfûn. En op Teksel waarden yn 1890 troch de pleatslike fiskers hûnderten "zeemollen" mei stokken deaslein om as ies te tsjinjen foar de kabeljaufangst. Wa't tsjintwurdich mei opsetsin in rottekop tenei komt, riskearret lykwols 2 jier selstraf. Doe't yn 1999 foar wettersporters en oare rekreänten by it saneamde Kameleon-doarp Terherne oan 'e Snitsermar it "pannekoekehûs" Meer van Lenten boud wurde moast, stapte de Fryske Feriening foar Fjildbiology nei de rjochter om't de bou krekt plakfine soe yn in biotoop dat geunstich wie foar rottekop, waans oanwêzigens oft oan wjerskanten fan it bouplak ek wier-wier fêststeld wie. Nei in juridyske striid dy't sân jier duorre, waarden de bouwers úteinlik yn 2005 yn it gelyk steld om't der op it eigentlike bouplak gjin rottekoppen oantroffen wiene.
Der binne 12 (stân fan saken yn 2009) erkende ûndersoarten fan 'e rottekop:
De rottekop (Latynske namme: Microtus oeconomus), miskien better bekend as de Noardske wrotmûs (wat eins in hollanistyske ynterferinsje is op grûn fan 'e Nederlânske namme Noordse woelmuis), is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e Jeraziatyske gerslânwrotmûzen (Alexandromys). Dit bist is in middelgrutte wrotmûs dy't foarkomt yn Noard- en Midden-Jeropa, dielen fan Aazje en it noardwesten fan Noard-Amearika. Yn Nederlân libbet in populaasje dy't hjir nei de lêste iistiid isolearre rekke is, en him sûnt ûntjûn hat ta de ûndersoarte fan 'e Nederlânske rottekop (Microtus oeconomus arenicola). Yn Fryslân komt de rottekop fral yn it marregebiet foar. It is yn Nederlân in beskerme bistesoarte.
The tundra vole (Alexandromys oeconomus) or root vole is a medium-sized vole found in Northern and Central Europe, Asia, and northwestern North America, including Alaska and northwestern Canada.[2] In the western part of the Netherlands, the tundra vole is a relict from the ice age and has developed into the subspecies Alexandromys oeconomus arenicola.
The tundra vole has short ears and a short tail. Its fur is yellowish brown with paler sides and white underparts. It is typically about 18 cm (7.1 in) long with a 4 cm (1.6 in) tail and a weight of about 50 grams (1.8 oz).
The tundra vole is found in damp tundra or moist meadows, usually near water.
This species makes runways through the surface growth in warm weather and tunnels through the snow in winter. It feeds on grasses, sedges and seeds. It is active year-round. It also digs burrows where it stores seeds and roots, especially licorice root, for the winter. The species epithet oeconomus refers to this "economical" behaviour.
Female voles have three to six litters of three to nine young in a shallow burrow. The vole population in a given area can vary greatly from year to year.
Subspecies are as follows:[3]
The tundra vole (Alexandromys oeconomus) or root vole is a medium-sized vole found in Northern and Central Europe, Asia, and northwestern North America, including Alaska and northwestern Canada. In the western part of the Netherlands, the tundra vole is a relict from the ice age and has developed into the subspecies Alexandromys oeconomus arenicola.
La Tundra kampomuso (Microtus oeconomus) aŭ laŭ la latina scienca nomo Hejma kampomuso aŭ Hejma mikroto estas mezgranda specio de rodulo el la familio de kricetedoj kaj subfamilio de Arvikolenoj.
Ĝi troviĝas en Norda kaj Centra Eŭropo, Azio, kaj nordokcidenta Nordameriko, inklude Alaskon kaj nordokcidentan Kanadon. En okcidenta Nederlando la Tundra kampomuso estas reliktaĵo el glaciepoko kaj disvolviĝis kiel subspecio Microtus oeconomus arenicola.
Estas kelkaj subspecioj de Tundra kampomuso[1][2].
La Tundra kampomuso (Microtus oeconomus) aŭ laŭ la latina scienca nomo Hejma kampomuso aŭ Hejma mikroto estas mezgranda specio de rodulo el la familio de kricetedoj kaj subfamilio de Arvikolenoj.
Ĝi troviĝas en Norda kaj Centra Eŭropo, Azio, kaj nordokcidenta Nordameriko, inklude Alaskon kaj nordokcidentan Kanadon. En okcidenta Nederlando la Tundra kampomuso estas reliktaĵo el glaciepoko kaj disvolviĝis kiel subspecio Microtus oeconomus arenicola.
El topillo nórdico (Microtus oeconomus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae.
Se encuentra en Europa Central y Septentrional, Asia y el noroeste de Norteamérica (incluyendo Alaska y el noroeste de Canadá).
El topillo nórdico (Microtus oeconomus) es una especie de roedor miomorfo de la familia Cricetidae.
Soo-uruhiir (Microtus oeconomus) on hamsterlaste sugukonda uruhiire perekonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis.
Soo-uruhiir andmebaasis eElurikkus 
Soo-uruhiir (Microtus oeconomus) on hamsterlaste sugukonda uruhiire perekonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis.
Microtus oeconomus Microtus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Microtus oeconomus Microtus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Lapinmyyrä (Microtus oeconomus) on keskikokoinen Pohjois-Euroopassa ja Aasiassa sekä Pohjois-Amerikan luoteisosissa (mukaan lukien Alaska ja Luoteis-Kanada) esiintyvä myyrälaji.
Lapinmyyrää esiintyy Suomen pohjoisosissa. Yhtenäisen levinneisyyden eteläraja kulkee suunnilleen Rovaniemen tasolla. Lisäksi pieni erillinen kanta on löytynyt Pohjanlahden ulkosaarilta.
Muualla Euroopassa lajia esiintyy Siperiassa ja sieltä sen levinneisyyden eteläinen haara ulottuu Itämeren eteläpuolella Elbelle asti. Pohjoinen haara, johon Suomikin kuuluu, ulottuu Kuolan niemimaalle ja Pohjois-Skandinaviaan. Hollannissa, Unkarissa ja Skandinavian eteläosassa on lisäksi erilliset kannat.[1]
Ruumiin pituus on n. 85–161 mm ja paino 20-80 g. Koiraat ovat noin 30% suurempia kuin naaraat, ja Euroopan alalajit ovat pienempiä kuin Amerikan alalajit. Täysikasvuisen myyrän häntä on yleensä alle kolmannes eläimen pituudesta. Vanhoilla lapinmyyrillä se on yläpuolelta musta ja alta valkea. Turkin väri vaihtelee suuresti harmaanruskeasta kanelinväriseen, lähes oranssinsävyiseen. Turkin yleisväristä riippumatta kaikilla lainmyyrillä on selässään mustakärkisiä karvoja.[2]
Lapinmyyrää esiintyy luonnossa rehevillä suolaikuilla, missä on turvemättäitä, joihin kaivautua varsinkin talvisin. Erityisesti ojitetuilla soilla sen kannat kasvavat kun vesiraja laskee ja lisää ravintoa on saatavilla. Runsaimmin lapinmyyriä tavataan pakettipelloilta, joissa sen esiintymistiheys voi olla jopa 200–300 yksilöä hehtaarilla. Lapinmyyrä aiheuttaa myös metsätuhoja taimikoissa ja metsitetyillä pelloilla.[3]
Lapinmyyrä syö kesäisin sarojen, viljojen ja heinien vihreitä osia. Talviravintonaan se käyttää samojen kasvien maanalaisia osia. Se voi kaivaa turpeeseen useita metriä pitkiä käytäviä juuresta toiseen, samoin pakettipelloilla lapinmyyrä kaivautuu maahan paljon paremmin kuin peltomyyrä. Puun kuori on myyrälle lisäravintoa, johon se turvautuu talviaikana.[3]
Lapinmyyrä on tehokas lisääntymään. Kesän aikana naarailla voi olla jopa 3–4 poikuetta, joissa n. 6–7 poikasta. Poikaset voivat saavuttaa sukukypsyyden nopeasti. Lapinmyyräkannat vaihtelevat voimakkaasti 4–5 vuoden syklissä.[3] Kannan nousuun liittyy usein talvilisääntyminen, jos ravintotilanne hangen alla on hyvä.
Lapinmyyrä (Microtus oeconomus) on keskikokoinen Pohjois-Euroopassa ja Aasiassa sekä Pohjois-Amerikan luoteisosissa (mukaan lukien Alaska ja Luoteis-Kanada) esiintyvä myyrälaji.
Microtus oeconomus
Le Campagnol nordique (Microtus oeconomus) est une espèce de rongeur de la famille des Cridétidés encore abondante dans tout l'hémisphère nord.
On le trouve dans le nord de l'Amérique du Nord, de l'Europe et de l'Asie. Il vit dans la végétation dense aux abords des lacs et des cours d'eau. On le trouve aussi dans la toundra, la taïga, les steppes et les semi-déserts[1].
Microtus oeconomus
Le Campagnol nordique (Microtus oeconomus) est une espèce de rongeur de la famille des Cridétidés encore abondante dans tout l'hémisphère nord.
L'arvicola del Nord (Microtus oeconomus (Pallas, 1776)) è un mammifero appartenente alla sottofamiglia delle arvicole (Arvicolinae). È presente negli habitat umidi di gran parte dell'Olartico; in Europa il confine occidentale del suo areale attraversa la Germania all'incirca lungo l'Elba.
È un roditore di piccole dimensioni, con la lunghezza testa-tronco di 95-135 mm, la lunghezza della coda di 39-64 mm, la lunghezza del piede posteriore 17,3-21,0 mm e la lunghezza dell'orecchio di 11-14 mm. Pesa 20-64 g. La pelliccia è di colore grigio-giallastro sulla parte superiore e biancastro su quella inferiore. La parte centrale del dorso è marrone scuro-nerastra.
L'area di distribuzione dell'arvicola del Nord copre ampie parti dell'Olartico settentrionale. In Eurasia il suo areale, più o meno continuo, si estende in direzione ovest-est dall'Europa centro-orientale e dalla Norvegia settentrionale fino alla Kamčatka e alle Curili. Il limite occidentale della distribuzione attraversa la Germania all'incirca lungo l'Elba. In direzione nord-sud, l'areale europeo si estende dalla Norvegia settentrionale alla Polonia meridionale. A ovest e a sud dell'areale contiguo vi sono popolazioni relitte geograficamente isolate lungo la costa finlandese del mar Baltico, nella Norvegia meridionale e nell'adiacente Svezia centrale, nei Paesi Bassi e nel triangolo di confine tra Austria orientale, Ungheria sud-occidentale e Slovacchia. La specie vive anche nel Nordamerica nord-occidentale dalla costa occidentale dell'Alaska al Canada centro-settentrionale[1].
L'arvicola del Nord mostra una stretta preferenza per gli habitat umidi con vegetazione alta e fitta. È presente in prati umidi, canneti, brughiere, foreste di ontani e rive di fiumi e ruscelli, nonché in torbiere e lungo i fossi che delimitano i terreni coltivati. Per trascorrere l'inverno si ritira nelle zone più asciutte all'interno delle aree in cui vive, ma anche nei prati vicini meno umidi o addirittura nelle abitazioni.
Le arvicole del Nord sono buone nuotatrici. Il sistema di gallerie che costituiscono la tana, talvolta sviluppata su più piani, è disposto tra cuscini di torba e muschio, estendendosi in parte anche in superficie tra la fitta vegetazione erbacea. All'interno di questo sistema di corridoi vi sono punti fissi adibiti a latrine e a magazzini di cibo. Questo, che probabilmente è esclusivamente di origine vegetale, è costituito da graminacee, carici, piante erbacee, giovani canne ed equiseti; in inverno viene spesso mangiato lo strato esterno dei giunchi.
La riproduzione avviene da metà marzo o inizio aprile a fine settembre, protraendosi in casi eccezionali anche fino a novembre. Il periodo di gestazione va dai 20 ai 23 giorni. Ogni nidiata è costituita da 3-9 piccoli, generalmente 5-7. Le arvicole neonate pesano 1,9-3,1 g. Gli occhi si aprono a 10 giorni di età e l'allattamento si protrae per circa tre settimane. Come presso altri membri del genere Microtus, le femmine sono sessualmente mature già dopo poche settimane di vita.
Secondo la IUCN, la specie, nella sua complessità, non è da considerarsi minacciata (Least Concern). Tuttavia, nella parte sud-occidentale della sua distribuzione, in Polonia, il suo areale si sta restringendo e in Germania viene elencata come specie «in pericolo di estinzione» (Categoria 3) sulla Lista Rossa a causa della sua stretta correlazione con habitat aperti ampiamente utilizzati dall'uomo che rischiano di essere sfruttati ancora di più. Minacciate di estinzione sono anche le popolazioni geograficamente isolate dei Paesi Bassi e del triangolo di confine tra Austria, Ungheria e Slovacchia, nonché una serie di popolazioni delle isole del Nordamerica.
Le popolazioni dei Paesi Bassi e della regione Austria-Ungheria-Slovacchia (in passato considerate come sottospecie distinte, rispettivamente M. o. arenicola e M. o. mehelyi) sono elencate negli Allegati II e IV della Direttiva Habitat e sono quindi considerate specie di interesse comunitario rigorosamente protette nell'Unione europea per le quali devono essere designate aree protette speciali.
L'arvicola del Nord (Microtus oeconomus (Pallas, 1776)) è un mammifero appartenente alla sottofamiglia delle arvicole (Arvicolinae). È presente negli habitat umidi di gran parte dell'Olartico; in Europa il confine occidentale del suo areale attraversa la Germania all'incirca lungo l'Elba.
Pelkinis pelėnas arba vandeninis pelėnas (lot. Microtus oeconomus, angl. Tundra Vole, vok. Sumpfmaus) – vidutinio dydžio žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikas. Kūnas 100-180 mm ilgio (apie 4 cm uodega), 40-55 g. svorio. Kailiukas beveik juodas, rudo atspalvio. Pilvas šiek tiek šviesesnis. Ausys trumpos. Uodegos apačia šviesesnė už viršutinę pusę. Uodega truputį ilgesnė negu kitų pelėnų, jos ilgis sudaro beveik pusę kūno ilgio.
Gyvena šiaurės Europoje ir Azijoje, šiaurės vakarų Amerikoje, įskaitant Aliaską, daugiausia tundroje arba drėgnose pievose, netoli vandens. Minta žolėmis, sėklomis. Aktyvūs visus metus.
Lietuvoje retesnis už kitus pelėnus. Aptinkamas drėgnose pievose, pelkių pakraščiuose, prie vandens telkinių, kur vešli augmenija (pvz., Dubysos regioninio parko pievos, Žuvinto biosferos rezervatas). Urvus kasa drėgnose vietose, kupstuose. Urvo anga plati, prie jos būna išmesta žemių krūvelė. Vikiteka
Pelkinis pelėnas arba vandeninis pelėnas (lot. Microtus oeconomus, angl. Tundra Vole, vok. Sumpfmaus) – vidutinio dydžio žiurkėninių (Cricetidae) šeimos graužikas. Kūnas 100-180 mm ilgio (apie 4 cm uodega), 40-55 g. svorio. Kailiukas beveik juodas, rudo atspalvio. Pilvas šiek tiek šviesesnis. Ausys trumpos. Uodegos apačia šviesesnė už viršutinę pusę. Uodega truputį ilgesnė negu kitų pelėnų, jos ilgis sudaro beveik pusę kūno ilgio.
Gyvena šiaurės Europoje ir Azijoje, šiaurės vakarų Amerikoje, įskaitant Aliaską, daugiausia tundroje arba drėgnose pievose, netoli vandens. Minta žolėmis, sėklomis. Aktyvūs visus metus.
Lietuvoje retesnis už kitus pelėnus. Aptinkamas drėgnose pievose, pelkių pakraščiuose, prie vandens telkinių, kur vešli augmenija (pvz., Dubysos regioninio parko pievos, Žuvinto biosferos rezervatas). Urvus kasa drėgnose vietose, kupstuose. Urvo anga plati, prie jos būna išmesta žemių krūvelė. Vikiteka
De Noordse woelmuis (Microtus oeconomus) is een soort woelmuis uit Noord-Europa, Noord-Azië en het noorden van Noord-Amerika. Een geïsoleerde populatie leeft in Nederland.
De Noordse woelmuis lijkt veel op de verwante aardmuis. De Noordse woelmuis wordt iets groter, de staart iets langer en de vacht is iets donkerder van kleur. De binnenzijde van de oren is ook minder behaard. De Noordse woelmuis wordt 85 tot 161 mm lang en 20 tot 70 g zwaar, maar er zijn dieren van wel 103 g bekend. Het staartje is 24 tot 77 mm lang, meer dan veertig procent van de kop-romplengte.
De Noordse woelmuis is voornamelijk een nachtdier, maar 's winters is hij meestal overdag actief. Hij leeft van de scheuten, voornamelijk van waterplanten als bies. Het is een goede zwemmer en duiker.
De Noordse woelmuis legt een uitgebreid gangenstelsel aan, waarin hij een nest maakt van mos, grassprieten en droge biezen. In te vochtige streken graaft hij geen gangenstelsel, maar bouwt hij een bovengronds nest.
De woelmuizen zijn territoriaal tegenover soortgenoten, en indringers worden uit het territorium weggejaagd. Door de solitaire levenswijze wordt de soort weggeconcurreerd door de sociaal levende veld- en aardmuis. In het voortplantingsseizoen overlapt het woongebied van een mannetje echter met dat van meerdere vrouwtjes. Het voortplantingsseizoen duurt in Noord-Scandinavië van mei tot september, maar het komt ook voor dat dieren zich nog in de winter voortplanten. In Duitsland en Oostenrijk duurt het voortplantingsseizoen van april tot oktober.
Na een draagtijd van 20 tot 23 dagen worden twee tot elf jongen geboren. Een vrouwtje kan twee tot vijf worpen per jaar krijgen. De jongen zijn na zes weken geslachtsrijp.
De Noordse woelmuis komt voor in graslanden en moerassige streken in Noord- en Centraal-Europa, van West-Duitsland, Oostenrijk en Noord-Scandinavië tot Noord-Oekraïne en Rusland, in Noord- en Centraal-Azië (van Siberië tot China en Kazachstan) en in Alaska en Noordwest-Canada. Geïsoleerde populaties zijn te vinden in Zuid-Scandinavië, West-Nederland en de Pannonische vlakte.
Een geïsoleerde restpopulatie leeft in West-Nederland (onder andere in de Biesbosch, Hoeksche Waard en andere Zuid-Hollandse eilanden), een relict uit de IJstijd. Hier heeft hij zich tot een aparte ondersoort ontwikkeld, Microtus oeconomus arenicola. Deze ondersoort is het enige endemische zoogdier van Nederland. Op drogere gronden wordt de soort weggeconcurreerd door de aardmuis. In gebieden waar de aardmuis ontbreekt, komt de soort ook in drogere streken voor. De aardmuis komt daarentegen weer minder voor in drassige streken. Doordat deze ondersoort achteruitgaat, staat het dier als kwetsbaar op de Nederlandse Rode Lijst en als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Noordse woelmuis (Microtus oeconomus) is een soort woelmuis uit Noord-Europa, Noord-Azië en het noorden van Noord-Amerika. Een geïsoleerde populatie leeft in Nederland.
Fjellmarkmus, Microtus oeconomus, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Fjellmarkmusa lever i Eurasia, frå Nederland og Noreg i vest, aust til Stillehavet og i Alaska og Nordvest-Canada.[1] Ho lever gjerne i fuktige område med tett vegetasjon.
Fjellmarkmus, Microtus oeconomus, er eit pattedyr i hamsterfamilien. Fjellmarkmusa lever i Eurasia, frå Nederland og Noreg i vest, aust til Stillehavet og i Alaska og Nordvest-Canada. Ho lever gjerne i fuktige område med tett vegetasjon.
Fjellmarkmus eller fjellrotte er en mus nært beslektet med markmus. De to artene er svært like. Fjellmarkmusa er litt større og mørkere, men for en helt sikker artsbestemmelse må man studere forskjeller i tennene. En fjellmarkmus kan oppnå en vekt på 100 gram.
Det tidligere navnet fjellrotte var ikke spesielt dekkende, ikke bare fordi det er snakk om en mus, men arten er heller ikke utelukkende knyttet til fjellområder. Det kan illustreres ved at den bl.a. finnes i Nederland.
Fjellmarkmusa får to til fire kull i løpet av sommerhalvåret. Antall unger pr. kull er vanligvis fem-seks, men kull med ti unger er registrert. Den kan bli fire år gammel, men dette er nok svært sjelden ute i naturen, hvor dødeligheten er meget høy. Bestandsstørrelsen varierer kraftig i løpet av perioder på tre-fire år. I "museår" kan fjellmarkmusa være den vanligste smågnagerarten i høyfjellet.
Fjellmarkmusa er hovedsakelig aktiv om natten og i skumringen. Som sin slektning markmusa lager den gangsystemer nede i bakken og i vegetasjonen. Den svømmer ofte, og kan også dykke.
Føden består av planter, bl.a. gress, starr, blader og bær. Om vinteren spiser den mye røtter og bark.
Fjellmarkmusa kommer ikke sjelden inn i hus om vinteren.
Fjellmarkmus eller fjellrotte er en mus nært beslektet med markmus. De to artene er svært like. Fjellmarkmusa er litt større og mørkere, men for en helt sikker artsbestemmelse må man studere forskjeller i tennene. En fjellmarkmus kan oppnå en vekt på 100 gram.
Det tidligere navnet fjellrotte var ikke spesielt dekkende, ikke bare fordi det er snakk om en mus, men arten er heller ikke utelukkende knyttet til fjellområder. Det kan illustreres ved at den bl.a. finnes i Nederland.
Fjellmarkmusa får to til fire kull i løpet av sommerhalvåret. Antall unger pr. kull er vanligvis fem-seks, men kull med ti unger er registrert. Den kan bli fire år gammel, men dette er nok svært sjelden ute i naturen, hvor dødeligheten er meget høy. Bestandsstørrelsen varierer kraftig i løpet av perioder på tre-fire år. I "museår" kan fjellmarkmusa være den vanligste smågnagerarten i høyfjellet.
Fjellmarkmusa er hovedsakelig aktiv om natten og i skumringen. Som sin slektning markmusa lager den gangsystemer nede i bakken og i vegetasjonen. Den svømmer ofte, og kan også dykke.
Føden består av planter, bl.a. gress, starr, blader og bær. Om vinteren spiser den mye røtter og bark.
Fjellmarkmusa kommer ikke sjelden inn i hus om vinteren.
Multimedia w Wikimedia Commons Nornik północny[1] (Microtus oeconomus) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników w rodzinie chomikowatych.
Gatunek został opisany naukowo przez P. S. Pallasa w 1776 roku, miejsce typowe to dolina rzeki Iszym w syberyjskiej części Rosji. Należy do podrodzaju Alexandromys. Analizy morfometryczne, chromosomalne i hybrydyzacji plasują go w kladzie, do którego należą także nornik tundrowy (Microtus middendorffii), nornik mongolski (M. mongolicus), nornik wschodni (M. fortis), nornik sachaliński (M. sachalinensis), nornik amurski (M. maximowiczii), nornik buriacki (M. mujanensis) i nornik samotny (M. evoronensis). Analizy filogenetyczne oparte o geny kodujące cytochrom b wskazują, że nornik północny i nornik tajwański (M. kikuchii) to gatunki siostrzane, a wraz z nimi jeden klad tworzą nornik japoński (M. montebelli), nornik tundrowy i nornik wschodni[4].
W obrębie gatunku w nearktyce wyróżnianych jest 10 podgatunków, a w palearktyce 15 lub więcej, jednak podział ten jest niepewny i podlega dyskusji. Badania molekularne wskazują, że można w nim wyróżnić cztery główne klady[5].
Nornik północny jest średniej wielkości nornikiem o ubarwieniu grzbietu od ciemnobrunatnego lub szarawego do cynamonowego, rdzawego lub ochrowego; wszystkie te odmiany barwne mają w futrze domieszkę włosów z czarnymi końcówkami. Boki ciała są jaśniejsze, brzuch jest znacznie jaśniejszy, beżowy, popielatoszary lub biały. Zwierzęta żyjące na otwartych terenach są jaśniejsze, te zamieszkujące lasy mają raczej żółtawe lub szarawe ubarwienie. Ogon jest jaśniejszy od spodu, co może zaznaczać się bardziej lub mniej wyraźnie[5].
Dymorfizm płciowy u norników północnych przejawia się różnicą rozmiarów ciała: dorosłe samce są przeciętnie o 30% większe od samic. Osobniki żyjące w północnej części zasięgu są większe i mają krótsze ogony, co zapewne jest przystosowaniem do chłodniejszego klimatu; także wyspiarskie populacje mają większe rozmiary ciała. Długość ciała wraz z ogonem to od 118 mm w Eurazji do 226 mm w przypadku większych podgatunków z wysp Ameryki Północnej. Ogon jest dość krótki, zwykle stanowi mniej niż 30% długości ciała. Uszy są małe i w dużej mierze ukryte w futrze, co jest wspólną cechą tego rodzaju. Norniki mają jedną parę siekaczy i trzy pary trzonowców w szczęce[5]. Masa ciała zawiera się w granicach 25–80 g, średnio około 50 g[5][6].
Gryzonie te zamieszkują palearktykę, w tym północną Europę i Azję, oraz częściowo nearktykę (północno-zachodnią Amerykę Północną), do której zawędrowały prawdopodobnie przez Beringię[6]. Miało to miejsce w plejstocenie, w okresie zlodowacenia Wisconsin (czasowo odpowiadającego zlodowaceniu Wisły), 100–80 tysięcy lat temu, lub zlodowacenia Illinois (odpowiadającego zlodowaceniom środkowopolskim), 300–130 tysięcy lat temu[5].
W Europie żyje w Niemczech, Czechach, Słowacji, Polsce, Białorusi, Ukrainie, Litwie, Estonii, Finlandii, Rosji, Kazachstanie, Mongolii, Chinach (Sinciang i Mongolia Wewnętrzna), Stanach Zjednoczonych (Alaska) i Kanadzie. Reliktowe populacje żyją także w Holandii, południowej Norwegii i północnej Szwecji, na fińskim wybrzeżu oraz Austrii, Słowacji i Węgrzech[3]. W Polsce spotyka się go w północnej, środkowej i częściowo południowej części kraju, z wyjątkiem terenów górskich[7]. Ogółem jest spotykany od poziomu morza do 2900 m n.p.m.[3] Żyje najdalej na północ spośród wszystkich norników w Ameryce Północnej, aż do 71 równoleżnika[5].
Norniki północne preferują siedliska wilgotne i podmokłe, spotyka się je na torfowiskach, w dolinach rzecznych, nad brzegami jezior, strumieni i na wybrzeżu morza[6][3]. Można je spotkać w tundrze, tajdze, lasostepie, a nawet na półpustyniach[3]. Środowiskiem szczególnie preferowanym są turzycowiska o budowie kępowej, w których gatunek ten może żyć nawet na terenach częściowo zalewanych. W kępach turzyc zakłada gniazda[8].
Norniki północne prowadzą naziemny tryb życia; kopią płytkie nory, które zwykle służą im do szybkiego przemieszczania się. Wykorzystują także naturalne trasy, takie jak szczeliny w pokrywie wiecznej zmarzliny. Szybko biegają w otwartym terenie, w ukryciu raczej chodzą[5]. Dobrze pływają i nurkują[8].
Samce zajmują terytoria o średniej powierzchni 804 m² (do 3900 m²), pokrywające się w małym stopniu. Samice zajmują mniejsze terytoria, średnio 377 m², ale są do nich bardziej przywiązane; mogą dzielić terytorium ze spokrewnionymi samicami. Samce w ciągu dnia przemierzają około dwukrotnie większy dystans niż samice i w ciągu dnia mogą przewędrować obszar o powierzchni do 12 000 km²[5].
Norniki są roślinożerne, zjadają zielone części roślin[3], żywią się także młodymi pędami krzewów, bulwami i kłączami[8]. Podstawą diety tego gryzonia są turzyce, które pozwala mu strawić wydajny układ pokarmowy i flora bakteryjna jelita[8].
Zwierzęta te są przeważnie aktywne przez całą dobę, typowo z siedmioma okresami wzmożonej aktywności, choć zdarzają się odstępstwa od tej normy. Aktywność jest większa w ciągu dnia, największa około zmierzchu lub świtu; wzmaga ją także spadek temperatury. Nie hibernują ani nie zapadają w torpor[5], są aktywne w ciągu całego roku. Jesienią gromadzą zapasy na zimę (nasiona i inny pokarm roślinny)[6]. Rdzenni mieszkańcy Ameryki Północnej wykorzystywali niekiedy zapasy zgromadzone przez norniki północne, aby zdobyć pożądane jedzenie, na przykład korzeń lukrecji[5].
U tego gatunku obserwowano różne strategie rozrodcze: promiskuityzm, grupy z wieloma partnerami, poligynię i monogamię. Wybór zależy od zagęszczenia populacji, na które wpływają warunki środowiskowe i sezon. Niewielka przewaga liczebności samic (57%) nad samcami (43%) skłania je do poligynii. Monogamia występuje na terenach o małym zagęszczeniu norników[5].
Samica często rodzi dwa lub trzy mioty w ciągu roku, sezon rozrodczy trwa od końca kwietnia do września w latach, w których liczebność norników jest duża i miesiąc lub dwa krócej, jeśli jest mała. W rzadkich przypadkach, jeśli gorące lato pozwoliło na wzrost populacji na jesieni, rozród zdarza się także zimą. W miocie rodzi się od 4 do 8 młodych (średnio 6,9), więcej rodzą starsze samice, szczególnie te, które przeżyły zimę[5].
Gniazdo jest budowane z twardszej roślinności z miększą wyściółką. Buduje je i młodymi opiekuje się przede wszystkim matka, choć u południowych populacji zaobserwowano także opiekę ze strony ojca; przypuszczalnie wiąże się to z mniejszą dostępnością pokarmu. Ciąża trwa 20–21 dni, młode po narodzeniu mają masę około 3 gramów i są pozbawione włosów, oprócz wibrysów. Początkowo są w pełni zależne od matki. Po pięciu dniach wyrasta im futro, po 11–13 dniach otwierają się oczy, a po 18 dniach samica przestaje je karmić. Dorosłe rozmiary osiągają dwa miesiące później. Samice stają się seksualnie dojrzałe w wieku trzech tygodni, samce po 6–8 tygodniach[5].
Długość życia tego gatunku nie jest pewna, ale inne gatunki norników żyją zwykle do około dwóch lat. Niewiele norników północnych przeżywa na wolności ponad rok[5].
Nornik północny ma podobne wymagania środowiskowe co np. nornik długoogonowy (Microtus longicaudus), nornik łąkowy (M. pennsylvanicus), nornik bury (M. agrestis) i nornik żółtolicy (M. xanthognathus), ale albo unika rywalizacji poprzez zajęcie wyspecjalizowanej niszy ekologicznej, albo wygrywa rywalizację z konkurencyjnym gatunkiem (tak jest w przypadku nornika burego)[5].
Jest on ważnym pożywieniem dla wielu ssaków drapieżnych, takich jak łasice, kuny, rosomaki, lisy rude i lisy polarne; stwierdzono, że w okresie zwiększonego zagęszczenia populacji norniki te stanowią podstawę diety lisów polarnych z Alaski. Polują na nie także ptaki drapieżne, takie jak sowy, sokoły, jastrzębiowate, wydrzyki, mewy i dzierzby[5].
Na nornikach północnych żerują liczne pasożyty. Do pasożytów wewnętrznych należą tasiemce (Echinococcus, Paranoplocephala i Taenia), nicienie (Heligmosomoides) i przywry (Quinqueserialis nassalli), do zewnętrznych – pchły, wszy (Polyplax) i kleszcze (Ixodes angustus)[5].
Norniki północne przenoszą choroby, którymi mogą zarazić się ludzie, z których najważniejszą jest tularemia, ostra choroba bakteryjna. W latach o dużym zagęszczeniu populacji mogą rywalizować o pokarm ze zwierzętami hodowlanymi i uszkadzać korzenie drzew. Gryzonie te są jednak także ważnymi zwierzętami laboratoryjnymi dzięki dużej płodności i szybkiemu rozwojowi, służą jako organizmy modelowe w eksperymentach biologicznych. Są także ważnym pożywieniem dla drapieżników cenionych ze względu na futro[5].
Nornik północny jest szeroko rozprzestrzeniony, jego liczebność podlega fluktuacjom, ale jest stabilna i globalnie nie ma zagrożeń dla tego gatunku. Jest uznawany za gatunek najmniejszej troski. Niektóre lokalne, odizolowane subpopulacje (bądź podgatunki) są zagrożone, w szczególności Microtus oeconomus aernicola żyjący w Holandii i panoński M. o. mehelyi są wymienione w załączniku IV dyrektywy siedliskowej jako wymagające ścisłej ochrony (pierwszy również w załączniku II). W Ameryce Północnej za wymagające ochrony uznaje się wyspiarskie podgatunki M. o. punakensis, M. o. amakensis, M. o. elymocetes, M. o. innuitus, M. o. popofensis, M. o. sitkensis i M. o. unalascensis[3]. Spadki liczebności niektórych populacji powiązano z pogarszającymi się warunkami środowiskowymi; w przypadku M. o. arenicola na spadek liczebności ma też wpływ konkurencja ze strony nornika zwyczajnego (M. arvalis)[5].
Nornik północny (Microtus oeconomus) – gatunek gryzonia z podrodziny karczowników w rodzinie chomikowatych.
Hraboš severský[4][5] (Microtus oeconomus) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva tundru a tajgu celej Holarktídy. Výskyt na Slovensku bol doložený na 4,6 % územia.[4]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 20 (4,6 % rozlohy Slovenska, do roku 1964 len v 6, 1,4 %) v nadmorských výškach 106 ( Vrbová nad Váhom) – 130 m n. m. (NPR Jurský Šúr).[4]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hraboš severský
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hraboš severský
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Hraboš severský (Microtus oeconomus) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva tundru a tajgu celej Holarktídy. Výskyt na Slovensku bol doložený na 4,6 % územia.
Mellansork (Microtus oeconomus) är en art i underfamiljen sorkar.
Mellansorken är en stor sork, mycket lik åkersorken, och kan inte skiljas från denna utan en tandanalys. Den är 10 till 16 centimeter lång, har en svanslängd på mellan 3 och 7,5 centimeter och väger mellan 20 och 100 gram. Pälsen liknar åkersorkens men är mörkare; ovan mörkt gråbrun och på undersidan grå med relativt skarp färggräns. Även svansen är ofta tvåfärgad.
Mellansorken har en holarktisk utbredning som sträcker sig från Skandinavien och nordöstra Tyskland och österut genom Polen till norra Ryssland och de norra delarna av Asien (tundran och taigan). Asiatisk sydgräns är Kazakhstan. Det finns även en isolerad population längst Nederländernas kust. Vidare förekommer den i Alaska och Kanada.
I Skandinavien förekommer den framför allt i två områden. Ett i centrala Norge, från Hardangervidda till Trondheim och de angränsande delarna av Sverige, och ett omfattande utbredningsområde i nordligaste Sverige och Norge samt norra halvan av Finland med en utlöpare söderut längs med kusten.
Mellansorken föredrar våtmarker och fuktiga områden med tät undervegetation, även om den inför vintern tenderar att flytta upp till torrare områden (lägg märke till det tyska namnet Sumpfmaus). Längst i norr finns den också i barrskog och fjällvegetation. Där kan den också uppsöka mänskliga boningar (lador och dylikt). I Asien kan den även återfinnas på mer bevuxna stepper. I Nederländerna lever den i stranddyner. Den simmar och dyker bra, men klättrar inte gärna.
Mellansorken livnär sig nästan uteslutande på växter som gräs, ängsull, gullris och mera sällan bark. Insekter ingår som en mycket obetydlig del i kosten. Curry-Lindahl uppger, att den i närheten av mänsklig bebyggelse även kan äta potatis och morötter.
Den bygger ett klotformat bo av växtmaterial på eller strax under markytan. Fortplantningssäsongen är i norra Europa april till oktober (något kortare i fjällen). I Finland och Sibirien kan den även fortplanta sig vintertid.
Efter en dräktighet, som är omkring 3 veckor, föder den 6 till 8 (i undantagsfall 2 till 12) ungar. De blir seende efter 9 till 10 dygn, och är självständiga bara några dagar senare. Honorna, som kan bli könsmogna redan vid 2 veckors ålder, kan få upp till 5 kullar per år. Årshonor får dock maximalt 3 kullar det första året.
Förutom allehanda rovfåglar och rovdjur som normalt livnär sig på smågnagare, utgör brunråttan ett hot.
Mellansork (Microtus oeconomus) är en art i underfamiljen sorkar.
Довгий час вид відносили до роду Microtus (як Microtus oeconomus), проте наразі є доведеною його належність до роду сибірсько-американських «полівок» — Alexandromys (Ognev, 1914). До складу цього виду довгий час відносили шапарку озерну, Alexandromys limnophilus.
Діапазон поширення простягається від північного заходу Європи на заході до Аляски на Сході. У Північній Америці, мешкає на Алясці і північному заході Канади.
Зазвичай мешкає серед вологих ділянок зі щільною рослинністю по краях озер, струмків і боліт, можна знайти її в тундрі, тайзі, лісостепу і навіть напівпустелі. Вологі луки, болота, береги річок і затоплювані береги — це важливі місця проживання. Споживає зелену рослинність.
Немає серйозних загроз для цього виду. Зустрічається на багатьох природоохоронних територіях.
Microtus oeconomus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1776.[2]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Microtus oeconomus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1776.
Microtus oeconomus Pallas, 1776
Охранный статус
Полёвка-экономка[1] (лат. Microtus oeconomus) — вид грызунов рода серых полёвок (Microtus).
Длина тела 10—16 см, вес до 50—70 грамм. Хвост составляет около половины длины всего тела. Окраска спины — ржаво- или темно-коричневая, с примесью жёлтого цвета. Окраска боков светлее, часто с рыжеватым оттенком. Живот и лапы серые. Окраска шерсти в летний период темнее, чем в зимний. У взрослых особей также окраска светлее, чем у молодых. Хвост отличается двухцветностью — его верхняя сторона темнее нижней.
Жевательная поверхность первого нижнего коренного зуба с 6 замкнутыми эмалевыми петлями, на его наружной стороне — с 3 выступающими углами. Жевательная поверхность среднего верхнего коренного зуба имеет 4—5 эмалевых петель. Первый коренной зуб на наружной стороне с 4 выступами.
Распространена в заболоченных местностях на всей территории от лесотундр до лесостепей, кроме юга европейской части России, Кавказа и части бассейна Амура. Также обитает в Северной Америке на Аляске. Поселяется на сырых лугах, полянах, травяных болотах, также часто встречается в редколесьях около водоёмов, в поймах рек. Реже встречаются в лесах.
Активны круглосуточно, но чаще всего пик активность приходится на тёмное время суток. Живут семейными группами из 2-3 выводков одной пары зверьков, которые заселяют близко расположенные норы. Индивидуальный участок обитания самки составляет 300—1000 квадратных метров, самца — 900—1500. Преимущественно участки самок изолированы друг от друга, самцов совмещаются или заходят на участки самок.
Норы соединены с местами кормежек сетью тропинок, около которых бывают норки-убежища. Во время кормежки зверьки не уходят дальше 20 метров от ближайшей норы. Зимой устраивают ходы под снегом. Растительноядный вид. Питается преимущественно зелеными сочными и нежными частями различных трав, ягодами, семенами и насекомыми. Зимние запасы создает из клубеньков и корневищ, семян различных луговых, болотных растений.
За год бывает 2—3 выводка, которые обычно появляются в теплое время года. За раз самка рожает 5-6 детенышей, гораздо реже их количество варьируется от 1 до 15. Половозрелость наступает в возрасте 2 месяцев.
Полёвка-экономка (лат. Microtus oeconomus) — вид грызунов рода серых полёвок (Microtus).
根田鼠（学名：Microtus oeconomus）为仓鼠科田鼠属的动物，分布于北欧、中欧、亚洲、北美洲西北部（包括阿拉斯加和加拿大西北部）等地。在中国，分布于甘肃、陕西、青海、新疆、四川等地，主要栖息于森林、森林草原、高山灌丛、沿河湖岸灌丛、村庄农田。该物种的模式产地在西伯利亚伊斯基姆河谷。[2]
根田鼠（学名：Microtus oeconomus）为仓鼠科田鼠属的动物，分布于北欧、中欧、亚洲、北美洲西北部（包括阿拉斯加和加拿大西北部）等地。在中国，分布于甘肃、陕西、青海、新疆、四川等地，主要栖息于森林、森林草原、高山灌丛、沿河湖岸灌丛、村庄农田。该物种的模式产地在西伯利亚伊斯基姆河谷。
툰드라밭쥐(Microtus oeconomus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 북유럽과 중부유럽, 아시아, 알래스카주와 캐나다 북부 지역을 포함한 북아메리카 북서부에서 발견되는 중형 크기의 밭쥐이다.[1] 네델란드 서부 지역에서 툰드라밭쥐는 빙하기부터 살았으며, 아종 Microtus oeconomus arenicola로 발전했다. 짧은 귀와 짧은 꼬리를 갖고 있다. 털은 누르스름한 갈색이고, 옆구리 쪽으로 연한 색을 띠고 배 쪽은 희다. 꼬리 길이 4cm를 포함하여 몸길이는 약 18cm이고, 몸무게는 약 50g이다. 보통 물 근처의 축축한 툰드라 지역 또는 습윤 목초지에서 발견된다. 따뜻한 기후일 때는 땅 위 식물 사이에 통로를 만들고, 겨울에는 눈 속에 통로를 만든다. 풀과 사초속 식물, 씨앗 등을 먹는다. 암컷 밭쥐는 얕은 굴 속에 3~9마리의 새끼를 3~6번 낳는다. 주어진 지역에서 밭쥐 개체수는 해마다 크게 변한다. 연중 활동적이다. 땅 아래에 굴을 파기도 하며, 겨울을 대비하여 씨앗과 뿌리 특히 감초를 저장한다. 종소명 "오이코노무스(oeconomus)"는 "경제적" 행동을 의미한다.
툰드라밭쥐(Microtus oeconomus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 북유럽과 중부유럽, 아시아, 알래스카주와 캐나다 북부 지역을 포함한 북아메리카 북서부에서 발견되는 중형 크기의 밭쥐이다. 네델란드 서부 지역에서 툰드라밭쥐는 빙하기부터 살았으며, 아종 Microtus oeconomus arenicola로 발전했다. 짧은 귀와 짧은 꼬리를 갖고 있다. 털은 누르스름한 갈색이고, 옆구리 쪽으로 연한 색을 띠고 배 쪽은 희다. 꼬리 길이 4cm를 포함하여 몸길이는 약 18cm이고, 몸무게는 약 50g이다. 보통 물 근처의 축축한 툰드라 지역 또는 습윤 목초지에서 발견된다. 따뜻한 기후일 때는 땅 위 식물 사이에 통로를 만들고, 겨울에는 눈 속에 통로를 만든다. 풀과 사초속 식물, 씨앗 등을 먹는다. 암컷 밭쥐는 얕은 굴 속에 3~9마리의 새끼를 3~6번 낳는다. 주어진 지역에서 밭쥐 개체수는 해마다 크게 변한다. 연중 활동적이다. 땅 아래에 굴을 파기도 하며, 겨울을 대비하여 씨앗과 뿌리 특히 감초를 저장한다. 종소명 "오이코노무스(oeconomus)"는 "경제적" 행동을 의미한다.
