Chousingha

Dördbuynuzlu antilop (lat. Tetracerus quadricornis) — Boşbuynuzlular fəsiləsinin Dördbuynuzlu antiloplar cinsinin yeganə növü.

An antilopenn pevarc'hornek (Tetracerus quadricornis) a zo ur bronneg daskirier hag a vev e Nepal hag en India. Ar spesad nemetañ eo er genad Tetracerus.

L'antílop quadricorni (Tetracerus quadricornis), també conegut com a chousingha és un antílop que viu a boscos oberts d'Àsia Meridional. El seu àmbit de distribució principal és a l'Índia, on s'estén al sud de les planes gangètiques fins a l'estat de Tamil Nadu. Orissa és el límit oriental de la seva distribució, mentre que la població fragmentada de Gir és el seu punt més occidental. També n'existeix una població petita als boscos més secs del Nepal.

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Antílop quadricorni

Antilopa čtyřrohá (Tetracerus quadricornis) také čtyřrožec srnčí^[2], je jediný druh čeledi turovitých, jehož samci mají dva páry růžků.

Popis

Je v kohoutku vysoká 55 až 65 cm, dlouhá 90 až 110 cm a váží 15 až 25 kg. Ocas měří 10 až 15 cm. Krátká, hrubá srst je svrchu těla je žlutohnědý, spodek těla a nohy jsou bělavé. Čenich a vnější plochy slechů jsou načernalé. Přes štíhlé nohy je nejasný pásek srsti tmavé barvy, malá kopyta jsou rozeklaná, vpředu kulatá.

Rohy rostou jen samcům. Hlavní pár vyrůstá kolmo nahoru mezi slechy, bývá vysoký nanejvýš 10 cm a objevuje se již v mladém věku. Druhý pár vyrůstá na nejpřednější části čela a dosahuje maximální délky do 5 cm, začínají růst až po 14 měsících věku. Sekundární rohy mohou u starších zvířat upadnout, u jiných zase nevyrostou vůbec a zvíře má na hlavě jen uzliny černé, bezchlupé kůže.

Způsob života

Je to plachá, ostražitá a hbitá antilopa žijící ve světlých listnatých lesích, lesostepích a travnatých pahorkatinách Indie a Nepálu. K lidem je nedůvěřivá a je nelehké ji spatřit. Nežije na rozdíl od většiny antilop ve stádech, ale osamoceně neb v párech. Nemigruje, ale obývá stálý region, který není příliš vzdálen od vody.

Je to býložravec živicí se travinami, listím a případnými plody.

Rozmnožování

Během říje, která probíhá od července do září, jsou samci, jinak mírní, útoční vůči sokům. Po období březosti, která trvá 7,5 až 8 měsíců se rodí jedno až tři chůze schopná telata o váze asi 1 kg. Pohlavní zralosti dosahují krávy ve věku jednoho roku. V zajetí se antilopa čtyřrohá dožívá průměrného věku 10 let.

Ochrana

Podle IUCN je antilopa čtyřrohá považována za zranitelný druh.^[3] Místní obyvatelé ji většinou neloví, nemá chutné maso. Je však lovena kvůli unikátním trofejním rohům, také je vyhledávána pro chov v ZOO. Mezi přirozené nepřátele patří tygři, levharti, vlci a dhoulové.

Je to druh s rozptýlený výskytem a malým stavem populace (méně než 10 000 jedinců) a platí pro něj "Úmluva o mezinárodním obchodu ohroženými druhy volně žijících živočichů a planě rostoucích rostlin", která ve snaze zamezit nelegálnímu odchytu a prodeji ohrožených zvířat stanovuje pravidla pro obchodování. Nakládání s těmito zvířaty řídí "Vyhláška Ministerstva životního prostředí ze dne 2. dubna 1997", kterou se provádějí některá ustanovení "Zákona č. 16/1997 Sb. ..."^[4]

Taxonomie

Rozeznáváme 3 poddruhy této antilopy. Dříve se řadil rod antilopa (Tetracerus) do podčeledi lesoni (Tragelapinae). Moderní taxonomie již tuto podčeleď neuznává a všechny její příslušníky řadí do podčeledi tuři (Bovinae). Přes scela nepodobný vzhled je geneticky blízce příbuzná nilgauovi.

• čeleď turovití (Bovidae)
  • podčeleď tuři (Bovinae)
    • rod antilopa (Tetracerus)
      • druh antilopa čtyřrohá (Tetracerus quadricornis)
        • Tetracerus quadricornis iodes
        • Tetracerus quadricornis quadricornis
        • Tetracerus quadricornis subquadricornutus

Odkazy

Reference

1. ↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
2. ↑ www.mzp.cz
3. ↑ www.iucnredlist.org
4. ↑ www.epravo.cz

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu antilopa čtyřrohá ve Wikimedia Commons
• Galerie antilopa čtyřrohá ve Wikimedia Commons
• www.biolib.cz
• animaldiversity.ummz.umich.edu
• www.ultimateungulate.com

Die Vierhornantilope (Tetracerus quadricornis) ist eine asiatische Antilope aus der Familie der Hornträger. Sie ist der einzige wild lebende Paarhufer, bei dem es zur Ausbildung von vier Hörnern kommen kann. Durch den Schwund ihres Lebensraums wird die Vierhornantilope, die nur in Indien und Nepal vorkommt, immer seltener.

Merkmale

Mit nur 55 bis 64 cm Schulterhöhe und einem Gewicht von 17 bis 22 kg ist dies eine kleine Antilope. Die Fellfarbe wechselt mit den Jahreszeiten. Im Sommer ist das Fell rötlichbraun, hellbraun oder cremefarben. Im Winter wird das Fell dichter und ändert seine Farbe zu einem Dunkelbraun. Deutlich heller ist das Fell stets an den Innenseiten der Beine und am Bauch. Manchmal sind weiße Flecken an den Wangen zu erkennen. Die Schnauze und die Rückseiten der Ohren haben eine schwarzbraune Farbe.

Das auffälligste Merkmal sind die Hörner, die aufwärts gerichtet und gerade sind. Nur die Männchen tragen Hörner, bei den Weibchen fehlen sie vollständig. Doch auch bei Männchen kommt es nicht immer zur Ausbildung aller vier Hörner. Die südindischen Populationen sind stets zweihörnig. Sofern es vier Hörner gibt, ist das hintere Hornpaar stets größer als das vordere. Manchmal sind die Vorderhörner so wenig ausgeprägt, dass sie lediglich als haarlose Beulen aus dem Fell ragen. Die Hornlänge beträgt hinten 7 bis 10 cm, vorne 0 bis 5 cm.

Verbreitung und Lebensraum

Die Vierhornantilope lebt in Indien und Nepal. Ihr Verbreitungsgebiet ist heute stark fragmentiert, die größten Populationen gibt es noch in Zentral-Indien. Vom Hauptverbreitungsgebiet isolierte Bestände gibt es darüber hinaus in Süd- und Nordindien, in Nepal und im Gir-Nationalpark im Westen Indiens.

Das bevorzugte Habitat sind Trockenwälder mit einem dichten Unterholz. Weniger häufig kommen Vierhornantilopen auch in Savannen und Regenwäldern vor. Bedingungen sind allerdings die ständige Verfügbarkeit von Wasser und das Fehlen menschlicher Siedlungen in der Nähe.

Lebensweise

Aktivität

Die Vierhornantilope ist eine tagaktive Antilope.^[1] Sie verbirgt sich meistens im dichten Unterholz und wird daher nur selten gesehen. Bei Gefahr verharrt sie oft bewegungslos, erst bei äußerster Bedrohung flieht sie mit großen Sprüngen.

Für gewöhnlich ist sie ein Einzelgänger, selten sieht man sie in Kleingruppen von zwei bis vier Tieren.

Nahrung

Die Nahrung stellen Früchte, Blüten und frische Blätter verschiedener Pflanzen dar. In zwei unterschiedlichen Studien^[2][3] wurde die Indische Jujube (Ziziphus mauritiana) als die am häufigsten gefressene Pflanze ausgemacht. Weitere begehrte Nahrungspflanzen sind demnach Bauhinie (Bauhinia racemosa), Amlabaum (Phyllanthus emblica), Akazie (Acacia spec.) und Myrobalane (Terminalia tomentosa).

Fortpflanzung

Vierhornantilopen pflanzen sich ganzjährig fort, die meisten Paarungen finden aber im Juni und Juli statt. Nach einer Tragzeit von acht Monaten kommen ein bis zwei Junge zur Welt. Etwa 60 % der Geburten sind Zwillingsgeburten, 40 % Einzelgeburten. In den meisten Fällen kommt aber nicht mehr als ein Jungtier durch. Die Schulterhöhe bei Geburt beträgt 25 cm. Die Jungen bleiben etwa ein Jahr beim Muttertier, oft bis zur Geburt des nächsten Jungen.

Die Lebenserwartung beträgt selbst in Gefangenschaft weniger als zehn Jahre, mit der bemerkenswerten Ausnahme eines Einzeltiers, das 17 Jahre und fünf Monate alt wurde.^[4]

Feinde

Außer dem Menschen sind große Katzen und Hunde die Feinde der Vierhornantilope. Für den Tiger stellt die Vierhornantilope in verschiedenen Nationalparks 2–4 % der Beutetiere. Auch Leoparden und Rothunde stellen nachgewiesenermaßen dieser Antilope nach. Dagegen konnte nicht festgestellt werden, dass der Indische Wolf und die Streifenhyäne zu den Feinden der Vierhornantilope gehören.

Systematik

Wegen der ähnlichen Hornanatomie geht man davon aus, dass es sich bei der Nilgauantilope (Boselaphus tragocamelus) um die Schwesterart der Vierhornantilope handelt. Mit einer Reihe fossiler Gattungen (Duboisia, Perimia, Proboselaphus, Selenoportax, Sivaportax) bilden diese beiden Antilopen die Tribus Boselaphini. Seit dem Miozän sind diese Antilopen vom Mittelmeerraum bis nach Birma nachgewiesen.

Während der 1800er wurden mehrere Arten der Gattung Tetracerus beschrieben, darunter Tetracerus striaticornis und Tetracerus undicornis. Die unterschiedlichen Fellfarben und Hornausprägungen führten zu der falschen Annahme, dass es sich um mehrere Arten handelte. Heute fasst man alle als eine einzige Art, Tetracerus quadricornis, zusammen.

Gelegentlich werden drei Unterarten unterschieden:^[5]

• Tetracerus quadricornis quadricornis in Zentral-Indien ist die größte der Unterarten; Männchen haben fast immer vier Hörner
• Tetracerus quadricornis iodes in Nord-Indien und Nepal ist beinahe ebenso groß, hat aber kürzere Hörner; Männchen haben meistens vier Hörner
• Tetracerus quadricornis subquadricornis in Süd-Indien ist die kleinste Unterart; Männchen haben immer zwei Hörner, die Vorderhörner fehlen

Bedrohung und Schutz

Die IUCN stuft die Vierhornantilope im Status gefährdet ein.^[6] Die Gesamtpopulation wird auf weniger als 10.000 Individuen geschätzt. Der wichtigste Grund für den Rückgang ist die Zerstörung des natürlichen Lebensraums. In Indien wie in Nepal sind Vierhornantilopen staatlich streng geschützt.

Name

Die Vierhörnigkeit der Antilope ist das hervorstechende Merkmal, das in den meisten Sprachen die Benennung begründet (englisch Four-horned antelope, französisch Antilope tétracère). Auch die indische Sprache Hindi macht keine Ausnahme, der einheimische Name ist Chowsingha („vier Hörner“).

Der ursprüngliche wissenschaftliche Name war Cerophorus quadricornis, der 1816 von Blainville geprägt wurde. Acht Jahre später erfolgte die Umgruppierung in die neue Gattung Tetracerus. Gattungs- und Artname bedeuten auf Griechisch und Latein „Vierhorn“.

Quellen und weiterführende Informationen

Zitierte Quellen

Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil der unter Literatur angegebenen Quelle, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:

1. ↑ Warren D. Thomas: Four-horned Antelope. In: Endangered Wildlife and Plants of the World. Marshall Cavendish Corporation, 2001, S. 66–68. ISBN 9780761471943
2. ↑ S.H. Berwick: The community of wild ruminants in the Gir Forest ecosystem, India. Dissertation, Yale University, 1974
3. ↑ K. Sharma: Distribution, status, ecology, and behavior of the four-horned antelope (Tetracerus quadricornis). Dissertation, Mumbai University, 2006
4. ↑ R. Weigl: Longevity of mammals in captivity; from the living collections of the world. Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung, 2005. ISBN 9783510613793
5. ↑ C. Groves: Taxonomy of ungulates of the Indian subcontinent. In: Journal of the Bombay Natural History Society 2003, Nr. 100, S. 314–362
6. ↑ IUCN Species Account, abgerufen 15. Februar 2013

Literatur

David M. Leslie Jr. & Koustubh Sharma: Tetracerus quadricornis. In: Mammalian Species 2009, Nr. 843, S. 1–11.

Weblinks

• Tetracerus quadricornis in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2012. Eingestellt von: Mallon, 2008. Abgerufen am 15. Februar 2013.

Kutoka Wikipedia, kamusi elezo huru

Kulungu pembe-nne ni mnyama mdogo wa spishi Tetracerus quadricornis katika familia Bovidae, anayefanana na kulungu na kuishi msituni wazi kwa Uhindi na Nepal. Huyo ndiye mnyama pekee katika jenasi Tetracerus. Akiwa na kimo cha sm 55–64 tu mabegani, huyo ni mnyama mdogo kabisa katika familia Bovidae huko Asia (suni wa Afrika ni wadogo zaidi). Madume wa spishi hiyo ndio wa pekee miongoni mwa mamalia wote kwa kuwa wana pembe nne za kudumu.

Maelezo

Kulungu pembe-nne ni miongoni mwa wanyama wadogo zaidi wa familia bovidae wa Asia, akiwa na kimo cha sm 55–64 tu mabegani, na uzito wa kilo 17–22. Ana umbo dogo wenye miguu myembamba na mkia mfupi. Manyoya yake ni kahawia au kahawianyekundu, yakibadili kuwa meupe katika sehemu za ndani za miguu. Mchirizi mweusi wa nywele upo nje ya kila mguu, na ana maeneo meusi puani na sehemu za nyuma za masikio. Majike wana matiti manne, yaliyopo nyuma katika fumbatio.^[1]

Kipengele cha mnyama huyo kisicho cha kawaida ni kuwepo kwa pembe nne; kipengele cha pekee miongoni mwa wanyama hai. Madume tu wana pembe, kwa kawaida wakiwa na pembe mbili kati ya masikio na mbili zaidi mbele yao pajini. Pembe za kwanza hutokea alipo na umri wa miezi michache tu, na za pili hutokea baada ya miezi 10 au 14. Pembe hizo haziambuliwi kamwe, ingawa labda zitadhuriwa wakati wa kupigana. Madume wazima wengine hawana pembe; hasa kwa nususpishi T. q. subquadricornis jozi ya pembe za mbele hazipo, au zipo kama nundu ndogo bila nywele. Jozi ya pembe za nyuma hufika urefu wa sm 7–10, huku jozi ya mbele ni kwa kawaida ndogo zaidi, sm 2–5 tu.^[1]

Usambazaji na makazi

Kulungu pembe-nne wengi sana wa pori wapo Uhindi, na makundi ya wanyama wachache yapo Nepal. Usambazaji wao huenea kusini ya tambarare ya Gangetic mpaka jimbo la Tamil Nadu, na mashariki mpaka Odisha. Wapo pia katika Hifadhi ya Taifa ya Msitu wa Gir, ya Uhindi ya magharibi.^[2][1]

Kulungu pembe-nne huishi katika makazi mbalimbali mahali kokote ndani ya usambazaji wao, lakini hupendelea misitu wazi,^[3][4] mikavu, na ya kupukutika majani milimani. Kulungu pembe-nne hubaki katika maeneo yenye uoto mwingi wa manyasi marefu au vichaka vizito, na karibu na maji. Wao hukaa mbali na maeneo ya binadamu.^[1] Wanyama wawawindao kulungu pembe-nne ni pamoja na chui milia,^[5] chui, na dhole (mbwa pori wa Uhindi).^[6]

Mwenendo

Kulungu pembe-nne kwa kawaida ni wanyama wa upweke, ingawa mara chache wako katika makundi ya hadi wanne. Wao hupendelea kukaakaa, badala ya kuhamahama, na mara nyingi wakinga eneo lao kuwatimua wanyama wengine. Madume huweza kuwa wagomvi kwa madume wengine wakati wa misimu ya kupandisha. Wanyama wazima hufanya mlio wa kugutusha ulio na sauti kama "froank", na sauti tulivu zaidi nyingine kuwasiliana na watoto au wazima wengine. Wao huwasiliana pia kutumia harufu, wakiacha chungu za kinyesi katika eneo lao na kutia alama uoto kwa kutumia tezi za harufu zilizopo mbele ya macho yao.^[1] Kulungu pembe-nne hula majani laini, matunda na maua.

Uzazi

Msimu wa kupandisha hudumu toka Mai mpaka Julai, na madume na majike kwa kawaida hubaki mbali kwa salio la mwaka. Mwenendo wao wa ubembe ni kuwa dume na jike kupiga magoti na kusukumana huku shingo zao kufungamana, yakifuatwa na dume kutamba. Kipindi cha kubeba mimba ni takribani miezi minane, halafu ndama mmoja au wawili huzaliwa. Wakati wa kuzaliwa, ndama wana urefu wa sm 42–46, na uzito wa kilo 0.74–1.1. Ndama hubaki pamoja na mama wao kwa mwaka moja, na huweza kuzaa wakiwa na umri wa miaka miwili.^[1]

Hifadhi

Kwa sababu anaishi katika sehemu ya dunia yenye idadi kubwa ya watu, kulungu pembe-nne anawekwa hatarini na upungufu wa makazi yake unaosababishwa na haja ya ardhi ya ukulima. Pia, fuvu lake la kichwa lisilo la kawaida limetamaniwa na wawindaji. Idadi ya wanyama hao hai porini ni takribani 10,000, ingawa wengi wengine wanalindwa katika maeneo ya hifadhi.

Hali ya sasa

Kulungu pembe-nne wameainishwa na IUCN kama spishi inayoweza kudhuriwa, kwa sababu maangamizi ya makazi.^[2]

Marejeo

Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.

Tekst üüb Öömrang

At schauerhurnantiloop (Tetracerus quadricornis) as en antiloop uun det famile faan a hurndiarten. Hat lewet uun Indien an Neepal.

Leewentsrüm

Четирирога антилопа (Tetracerus quadricornis) е мала антилопа што живее во Индија и Непал.

Мажјакот на четирирогата антилопа има два пара рогови, што претставува единствен случај кај шупливорогите преживари. Предните рогови, долги од од 3 до 4 цм се за половина пократки од задните. Малку се занае за навиките на оваа плашлива и брза антилопа. Таа пасе трева, шавар и други растенија на шумските ритчиња, а тоа главно во близина на вода. Испушта тивки свирежи или лае кога предупредува на опасност. Кафеава е и има темна пруга на предната страна од секоја нога, а муцката и ушите и се црни.

Наводи

चौका नेपालमा पाइने एक प्रकारको जनावर हो ।

सन्दर्भ सूची

चौसिंगा, जिसे अंग्रेज़ी में Four-horned Antelope कहते हैं, एक छोटा बहुसिंगा है। यह टॅट्रासॅरस प्रजाति में एकमात्र जीवित जाति है और भारत तथा नेपाल के खुले जंगलों में पाया जाता है। चौसिंगा एशिया के सबसे छोटे गोकुलीय प्राणियों में से हैं।

विवरण

इसकी कंधे तक की ऊँचाई ५५-६४ से.मी. तक होती है और वज़न १७-२४ कि. तक होता है। इसकी खाल पीली-भूरी या लाली लिये हुये होती है जो पेट और अंदरुनी टांगों में सफ़ेद होती है। इसकी टांगों की बाहरी तरफ़ काले बालों की एक धारी होती है। मादा के चार थन होते हैं जो कि उदर के बहुत पीछे की तरफ़ होते हैं।^[2]
इसका जो विशिष्ट चिन्ह होता है वह है इसके चार सींग, जो जंगली स्तनपायी में अद्वितीय होता है और जिसकी वजह से इसका नाम पड़ा है। यह सींग केवल नरों में पाये जाते हैं। प्रायः दो सींग कानों के बीच में तथा दो आगे की तरफ़ माथे में होते हैं। सींगों का पहला जोड़ा जन्म के कुछ माह में ही उग जाता है जबकि दूसरा जोड़ा १०-१४ माह की आयु में उगता है। अन्य बहुसिंगियों के विपरीत इनके सी़ंग नहीं झड़ते हैं हालांकि लड़ाई के दौरान यह क्षतिग्रस्त हो जाते हैं। सब वयस्क नरों के सींग नहीं होते हैं, विशेषकर टॅट्रासॅरस क्वॉड्रिकॉरनिस सबक्वॉड्रिकॉरनिस उपजाति के नरों में, जिनके आगे के सींग की जगह बिना बालों वाले उभार ही होते हैं। पिछले सींग ७-१० से.मी. तक लम्बे होते हैं जबकि अगले सींग काफ़ी छोटे होते हैं और प्रायः २-५ से.मी. लम्बे होते हैं।^[2]

आवासीय क्षेत्र

ज़्यादातर चौसिंगा भारत में ही पाया जाता है। छिट-पुट आबादी नेपाल के कुछ इलाकों में भी पाई जाती है। इनकी आबादी गंगा के मैदानों के दक्षिण से लेकर तमिल नाडु तक, तथा पूर्व में ओडीशा तक पाई जाती है। पश्चिम में यह गीर राष्ट्रीय उद्यान में पाया जाता है।^[1][2]
चौसिंगा अपने आवासीय क्षेत्र में वैसे तो कई क़िस्म के पर्यावरण में रहता है, लेकिन इसे खुले शुष्क पतझड़ी वनों के ऊबड़-खाबड़ पहाड़ी इलाके अधिक पसन्द हैं।^[3][4]यह ज़्यादा घनत्व के वनस्पती वाले तथा ऊँची घास के इलाके में रहते हैं जो कि जल-स्रोत के समीप हो। प्रायः मनुष्यों की आबादी वाले क्षेत्रों से दूर रहता है।^[2] इसके प्रमुख शिकारी बाघ,^[5] तेंदुआ और ढोल^[6] होते हैं।

उपजाति

इसकी तीन उपजातियाँ पहचानी जाती हैं:^[7]

• टॅट्रासॅरस क्वॉड्रिकॉरनिस क्वॉड्रिकॉरनिस
• टॅट्रासॅरस क्वॉड्रिकॉरनिस इओडीस
• टॅट्रासॅरस क्वॉड्रिकॉरनिस सबक्वॉड्रिकॉरनिस

व्यवहार

चौसिंगा प्रायः एकाकी प्राणी है, हालांकि दो से चार प्राणियों के समूह भी देखे गये हैं। यह अपने इलाके में ही रहना पसन्द करता है तथा ज़्यादा विचरण नहीं करता है और ज़रुरत पड़ने पर अपने इलाके की रक्षा भी कर सकता है। प्रजनन ॠतु में नर अन्य नरों के प्रति आक्रामक हो जाता है। वयस्क एक दूसरे से या शावकों से सम्पर्क स्थापित करने के लिए या परभक्षी को देखने पर विभिन्न ध्वनियाँ निकालते हैं। यह गन्ध के ज़रिए, अपने इलाके में मल त्याग करके या आँखों के सामने बनी गन्ध ग्रन्थियों को वनस्पती में रगड़कर भी एक दूसरे से सम्पर्क करते हैं।^[2]
यह शाकाहारी प्राणी है जो कोमल पत्तियाँ, फल तथा फूल खाता है। हालांकि जंगलों में इसके आहार के बारे में सटीक तथ्य उपलब्ध नहीं हैं, लेकिन कृत्रिम प्रयोगों के दौरान यह पाया गया है कि इसे आलू बुख़ारा, आंवला, बहिनिया तथा बबूल के फल अधिक पसन्द हैं।^[2]

प्रजनन

प्रजनन काल प्रायः मई से जुलाई तक होता है तथा वर्ष के बाकी समय नर और मादा अलग-अलग ही रहते हैं। मिलन के व्यवहार में दोनों घुटनों के बल बैठकर एक दूसरे से गर्दन लड़ाते हैं। इसके पश्चात नर विधिवत् अकड़कर चलता है। गर्भ काल क़रीब आठ महीने का होता है और उसके उपरान्त एक से दो शावक पैदा होते हैं। जन्म के समय शावक ४२-४६ से.मी. लम्बा होता है तथा ०.७४-१.१ कि. वज़नी होता है। शावक अपनी माँ के साथ क़रीब एक साल रहता है और दो साल की आयु में यौन वयस्कता प्राप्त करता है।^[2]

संरक्षण

दुनिया के सबसे घनी आबादी वाले क्षेत्रों में से एक में रहने के कारण चौसिंगे का प्राकृतिक आवास कृषि भूमि के हाथों घटता जा रहा है। इसके अलावा चौसिंगा की चार सींग की अद्भुत खोपड़ी के कारण यह अवैध शिकारियों का प्रिय लक्ष्य होता है। यह अनुमान है कि केवल क़रीब १०,००० चौसिंगे जंगली हालात में मौजूद हैं, जिसमें से ज़्यादा संख्या संरक्षित उद्यानों में रहती है। यह प्राणी भारतीय वन्यजीव संरक्षण अधिनियम के तहत संरक्षित है तथा भारत में इसके संरक्षण के बारे में सराहनीय क़दम उठाये जा रहे हैं।

सन्दर्भ

साँचा:मृग

நாற்கொம்பு மான் (Tetracerus quadricornis) தெற்காசியாவின் திறந்தவெளிக்காடுகளில் வாழும் ஒரு மானினமாகும். இது இந்தியாவில் கங்கை நதியின் தெற்கிலிருந்து தமிழ் நாடு வரையிலும், ஒரிசா மாநிலத்திற்கு மேற்கிலிருந்து குசராத்தின் கீர் காடுகள் வரை வாழ்கின்றது. மேலும் இவ்வினத்தின் ஓரு சிறிய உயிர்த்தொகை நேப்பாளத்திலும் வாழ்கின்றது. இந்த மானிற்கு இந்தியில் செளசிங்கா என்று பெயர், இதற்கு "நான்கு கொம்புகள்" என்று பொருள்

படிவளர்ச்சியும் பரவலும்

இவை போசிலாபினி என்னும் குலத்தைச் சேர்ந்த விலங்காகும். இக்குலத்தில் பெரும்பாலான உறுப்பினர்கள் அற்றுப்போய்விட்டன, எஞ்சியிருப்பது நாற்கொம்பு மானும் நீலமானுமாகும் மட்டுமே. கொம்புகளில் வளையங்கள் இல்லாமல் இருப்பது இக்குலத்தின் முக்கிய பண்பாகும், மேலும் இப்பண்பே இவற்றை மற்ற மானினங்களில் இருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டுகிறது. இக்குலத்தை சேர்ந்த விலங்குகள் பழக்க வழக்கங்களிலும், உடலமைப்பிலும் சற்று மூதாதைய விலங்குகளை ஒத்து இருக்கும்.

நாற்கொம்பு மான் இந்தியாவின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் வாழ்ந்தாலும் எங்கும் அதிகமான தொகையில் வாழ்வதில்லை. இவை உலர் இலையுதிர் காடுகள் மற்றும் உலர் புறநிலத்திலும் அதிகம் காணப்படுகின்றன.^[1]

உடலமைப்பு

வளர்ந்த விலங்கு 55-60 செ.மீ உயரமும் 20 - 22 கிலோ எடையும் கொண்டிருக்கும். இவ்விலங்கின் வெளித்தோல் பழுப்பு நிறத்தில் இருக்கும், இந்நிறம் பருவமழைக்குப் பிறகு சற்று அடர்த்தியாகவும் பின் குளிர்காலத்தில் சற்று வெளிரியும் காணப்படும். கால்களில் குளம்புகளுக்கு மேல் வெள்ளை நிற வளையம் ஒன்றிருக்கும். கண்களை அடுத்து கண்குழி சுரப்பியிலிருந்து சுரக்கும் நீர் புற்கள் மற்றும் கிளைகளைக் குறிக்க உதவுகின்றது. பெண் விலங்குகளுக்கு கொம்புகள் இராது. ஆண்களுக்கு நான்கு கொம்புகள் இருக்கும். இதில் பின்புறம் உள்ள இரண்டு கொம்புகள் பிறந்த சில மாதங்களிலேயே முளைக்கத் தொடங்கிவிடும். முன்புறம் உள்ள கொம்புகள் பிறந்ததிலிருந்து 14-15 மாதங்களுக்குப் பின் முளைக்க ஆரம்பிக்கும். பெரும்பாலும் பின் கொம்புகள் பெரிதாகவும் முன் கொம்புகள் சிறிதாகவும் காணப்படும். முன் மற்றும் பின் கொம்புகளின் நீளம் மற்றும் அதன் வளர்ச்சி நிலைகள் போன்றவை அவ்விலங்கு உண்ணும் உணவு மற்றும் வாழிடம் போன்றவற்றால் மாறுபடுகின்றன.

இனப்பெருக்கம்

இவ்விலங்கில் இனப்பெருக்கம் சூலை முதல் செப்டம்பர் வரையிலான மழைக் காலத்தில் நடக்கும். இவற்றின் சூல்கொள்ளல் காலம் 7.5 முதல் 8 மாதம் வரையாகும், ஒரு முறையில் 1 முதல் 3 குட்டிகள் வரை தாய் ஈன்றெடுக்கும். பிறக்கும் குட்டியானது முயலின் உருவ அளவில் இருக்கும். குட்டியைப் பாதுகாக்க தாய் அடர்ந்த புதர்களுக்கிடையே வாழும். குட்டிகளுக்கு ஊணுண்ணி விலங்குகள் அல்லது இரைவாரிச் செல்லும் பறவைகளால் ஆபத்து அதிகமாக உண்டு. இவற்றின் சராசரி ஆயுட்காலம் சுமார் பத்து வருடங்கள் ஆகும்.^[2]

சூழியல் மற்றும் நடத்தை

பெரும்பாலும் இலை, புல், மற்றும் பழங்களை மேய்ந்து உட்கொள்ளும் இவ்விலங்கு உலர் இலையுதிர் காடுகளில் அதிகமாகக் காணப்படுகிறது. இவை பூ மற்றும் பழங்கள் அதிகமாக ஈனும் மூங்கில், நெல்லி, தும்பிலி போன்ற தாவரங்கள் அடர்ந்த பகுதிகளில் அதிகமாக வாழ்கிறது. இவை வெப்பப் புல்வெளிகளில் வாழும் தாவரங்களையும் உண்ணுவதாக அறியப்பட்டுள்ளது.^[3]

இது மிகவும் கூச்ச உணர்வு கொண்ட விலங்காகும். ஆபத்தை உணர்ந்தவுடன் அருகிலுள்ள புதரில் சென்று ஒளிந்துக்கொள்ளும் தன்மையுடையது. நாற்கொம்பு மான்கள் எப்பொழுதும் நீர்நிலைகளின் அருகாமையில் மட்டுமே வசிக்கும், ஏனெனில் இவை மிக அதிகமான நீர் பருகும் பழக்கம் உடையன. ஆண்களில் இனப்பெருக்ககாலத்தில் எல்லைப் பாதுகாத்தல் மற்றும் ஏனைய நடத்தைகள் பற்றிய ஆய்வுகள் இன்னும் நடத்தப்படவில்லை. பெரும்பாலும் ஒரு சதுரகிலோ மீட்டருக்குள் 0.5 விலங்குகள் இருக்கலாம் எனக் கணக்கிடப்பட்டுள்ளது^[4]. இவை ஒன்று அல்லது இரண்டு விலங்குகளாக சுற்றித்திரியும்.

இவ்விலங்கு சிறுத்தை, புலி, ஓநாய், செந்நாய் மற்றும் சில காட்டுப் பூனை போன்ற ஊனுண்ணி விலங்குகளால் வேட்டையாடப்படுகிறது.

காப்பு நிலை

இவ்விலங்கிற்கென்று சிறப்பு காப்பு நிகழ்வுகள் ஏதுமில்லை. ஏனெனில் இவ்விலங்கைப் பற்றிய ஆய்வுகள் குறைவே. இவ்விலங்கின் உயிர்த்தொகைக்கு மிகப் பெரிய அச்சுறுத்தல் இதன் வாழிடம் அழிவிற்குள்ளாகுவாது ஆகும். மேலும் காடுகளுக்குள் நீர்நிலைகளின் அழிவு இவ்விலங்கிற்கு பெரும் தீங்கிழைக்கிறது.

நாற்கொம்பு மான் இந்தியாவின் முதலாம் விலங்குகள் பட்டியலில் இடம் பெற்றுள்ளது. இதனால் இவ்விலங்கை வேட்டையாடுவது இந்திய வனவிலங்கு சட்டம், 1972-ன் படி குற்றமாகும். இந்தியாவில் காணப்படும் மானினங்களிலேயே மிகவும் குறைந்த ஆராய்ச்சிகள் நடத்தப்பட்டது நாற்கொம்பு மானைப் பற்றியே. இவ்விலங்கைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிகள் இவ்விலங்கை காப்பதற்கு வழிவகுக்கும்.^[5][6][7]

இம் மான் இன்னமும் பரவலாக காணப்பட்டாலும் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைந்துள்ளது. தற்பொழுது 1,000 முதல் 10,000 வரை இருக்கலாம் என கருதப்படுகின்றது^[8]

வேட்டையாடலும் இதன் இறைச்சியும்

இம் மானின் கொம்புகள் சிறியனவாக இருந்தாலும், நான்கு கொம்புகள் இருப்பதால் வேட்டையாடுவோர் இதனை அரிய பரிசாகக் கருதுகிறார்கள். இம் மானின் இறைச்சி மற்ற மான்களின் இறைச்சியைவிட சுவை குறைந்ததாகப் பலரும் கருதுவதாக வாக்கரின் நூல் குறிப்பிடுகின்றது ^[9]

இவற்றையும் பாக்க

• மிளா
• கலைமான்

மேற்கோள்கள்

1. ↑ http://www.wii.gov.in/envis/ungulatesofindia/index.html
2. ↑ http://www.ultimateungulate.com/Artiodactyla/Tetracerus_quadricornis.html
3. ↑ Sharma, K. and Rahmani, A.R. 2003. Ecology and distribution of four-horned antelope Tetracerus quadricornis. Annual Progress Report 2002-2003. Pp. 38.
4. ↑ C. Rice, Four-horned antelope, Gnus Lett vol.8, Iss. 1, p.7, 1989
5. ↑ Berwick, S. H. 1974. The community of wild ruminants in the Gir forest ecosystem, India. Ph.D. dissertation, Yale University, USA. Pp 226.
6. ↑ Prater, S. H. 1980. The book of Indian animals. 3rd edition (reprint). Bombay Natural History Society, Mumbai.
7. ↑ Bhaskaran, N., 1999. An ecological investigation of four-horned antelope (Tetracerus quadricornis) in Mudumalai Wildlife Sanctuary and National Park. Pp. 29. Report, Bombay Natural History Society, Mumbai
8. ↑ R. East, "Conservation status of antelopes in Asia and the Middle East, part 2, Species 20, pp.40-42
9. ↑ Ronald M. Nowak, Walker's Mammals of the World - Sixth Edition, Volume II, Johns Hopkins University Press 1999, pp.1146-7

Кьуд карчунин антилопа (лат. Tetracerus quadricornis ) — антилопаяр хзандиз талукь тир гьайван.

Шикилар

• Эркек Кьуд карчунин антилопа

• Дишиди Кьуд карчунин антилопа

The four-horned antelope (Tetracerus quadricornis), or chousingha, is a small antelope found in India and Nepal. Its four horns distinguish it from most other bovids, which have two horns (with a few exceptions, such as the Jacob sheep). The sole member of the genus Tetracerus, the species was first described by French zoologist Henri Marie Ducrotay de Blainville in 1816. Three subspecies are recognised. The four-horned antelope stands nearly 55–64 centimetres (22–25 in) at the shoulder and weighs nearly 17–22 kilograms (37–49 lb). Slender with thin legs and a short tail, the four-horned antelope has a yellowish brown to reddish coat. One pair of horns is located between the ears, and the other on the forehead. The posterior horns are always longer than the anterior horns, which might be mere fur-covered studs. While the posterior horns measure 8–12 centimetres (3.1–4.7 in), the anterior ones are 2–5 centimetres (0.79–1.97 in) long.

The four-horned antelope is diurnal (active mainly during the day). Though solitary by nature, four-horned antelopes may form loose groups of three to five –with one or more adults, sometimes accompanied by juveniles. This elusive antelope feeds on grasses, herbs, shrubs, foliage, flowers and fruits. It needs to drink water frequently; as such it stays in places near water sources. The breeding behaviour of the four-horned antelope has not been well studied. The age at which they reach sexual maturity and the season when mating occurs have not been understood well. Gestation lasts about eight months, following which one or two calves are born. They are kept concealed for the first few weeks of their birth. The young remain with the mother for about a year.

Four-horned antelopes tend to inhabit areas with significant grass cover or heavy undergrowth, and avoid human settlements. Earlier common throughout deciduous forests in India, the antelope now occurs in widely disjunct, small populations. Most of the populations are in India, and lower numbers can be found in adjoining Nepal. The four-horned antelope is threatened by the loss of its natural habitat due to agricultural expansion. Moreover, the unusual four-horned skull and the horns have been a popular target for trophy hunters. The four-horned antelope is classified as Vulnerable by the International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN).

Etymology

The scientific name of the four-horned antelope is Tetracerus quadricornis. The generic name Tetracerus is the combination of two Greek words: tetra meaning "four"^[3]: 351 and keras meaning "horn".^[3]: 422 The specific name quadricornis is derived from two Latin words: quattuor meaning "four"^[3]: 351 and cornu "horn".^[3]: 421 The four-horned antelope is known by several vernacular names: chausingha, chowsingha, chousingha (Hindi for "four horns"), doda, ghutri (mainly in central India) (Hindi); kondu kuri (Kannada); chauka (Nepalese); nari komboo marn (Tamil).^[2]

Taxonomy and phylogeny

The four-horned antelope is the sole member of the genus Tetracerus, and is placed under the family Bovidae. The species was first described by French zoologist Henri Marie Ducrotay de Blainville in 1816.^[4] The four-horned antelope has only one other relative in the tribe Boselaphini, the nilgai (Boselaphus tragocamelus).^[2] The Boselaphini have horns with a keel on the front and lack rings as found in other antelope groups.^[5]

The authority for Tetracerus is variously indicated according to interpretations of the International Code of Zoological Nomenclature. The name was first published in an 1825 publication by English naturalist Thomas Hardwicke but cited the English zoologist William Elford Leach – probably by an editor – as the authority in a footnote at the end of the publication.^[6] Philip Sclater and Oldfield Thomas listed Hardwicke as the genus authority by virtue of his being the author of the publication. However, Leach is now identified as the appropriate authority based on Article 50.1.1 of the Zoological Code.^[2]

A 1992 phylogenetic study showed a strong possibility of a clade consisting of Boselaphini, Bovini and Tragelaphini. Bovini consists of the genera Bubalus, Bos, Pseudoryx (saola), Syncerus (African buffalo), Bison and the extinct Pelorovis. Tragelaphini consists of two genera: Taurotragus (eland) and Tragelaphus. Boselaphini and Tragelaphini were predicted to be close;^[7] this was seconded by a similar study in 1999.^[8] The following cladogram is based on the 1992 study:^[7]

Bovini

Tragelaphini

Boselaphini

Colin Groves (2003) recognizes three subspecies of the four-horned antelope on the basis of distribution and physical characteristics such as coat colour, body size and the number of horns:^[4][9]

• T. q. iodes (Hodgson, 1847): distributed north of the Ganges in Nepal^[10]
• T. q. quadricornis (de Blainville, 1816): distributed in peninsular India
• T. q. subquadricornutus (Elliot, 1839) distributed in the Western Ghats and southern India^[11]

Evolution

Though Boselaphini has no African representation today,^[12] fossil evidence supports its presence in the continent during as early as the late Miocene – the two living antelopes of this tribe, in fact, have been found to have a closer relationship with the earliest bovids (like Eotragus species) than do the other bovids.^[13][14] This tribe originated at least 8.9 Mya, in much the same area where the four-horned antelope occurs today, and may represent the most "primitive" of all living bovids, having changed the least since the origins of the family.^[15] The extant and extinct boselaphine forms show similar development of the horn cores (the central bony part of the horn).^[16] It is thought that ancestral bovids had a diploid chromosome number of 58 which has reduced in Tetracerus to 38 through a process of concatenation of some chromosomes.^[17]

Fossils of Protragocerus labidotus and Sivoreas eremita dating back to the late Miocene have been discovered in the Ngorora formation (Kenya).^[18] fossils from the same period have also been excavated in the eastern Mediterranean region.^[19] Other Miocene fossils of boselaphines discovered are of Miotragocerus, Tragocerus and Tragoportax. Fossils of Miotragoceros are not apparent in Africa (only M. cyrenaicus has been reported from the continent), but have significant presence in the Shiwalik Hills in India and Pakistan, as do several Tragoportax species. A 2005 study suggested the migration of Miotragoceros to eastern Asia around 8 Mya.^[20] Alan W. Gentry of the Natural History Museum reported the presence of another boselaphine, Mesembriportax, from Langebaanweg (South Africa).^[21]

Evidence of early humans hunting four-horned antelope during the Mesolithic period (5,000 to 8,000 years ago) have been found in the Kurnool caves of southern India^[22] and similar evidence has been found from the Chalcolithic period (3,000 years ago) in Orissa, eastern India.^[23]

Description

The four-horned antelope is one of the smallest Asian bovids. The number of its horns distinguishes it from most of the other bovids, that have two horns^[24] The four-horned antelope stands 55–64 centimetres (22–25 in) at the shoulder and weighs 17–22 kilograms (37–49 lb); the head-and-body length is typically between 80 and 110 centimetres (31 and 43 in).^[25] Sexual dimorphism is not very notable, though only males possess horns.^[2]

Slender with thin legs and a short tail, the four-horned antelope has a yellowish brown to reddish coat. The underparts and the insides of the legs are white. Facial features include black markings on the muzzle and behind the ears. A black stripe marks the outer surface of each leg. Females have four teats far back on the abdomen.^[2] The hair feels coarse, more like that of a deer than the glossy hair typical of antelopes.^[26] The fetlocks are marked with white patches.^[26]

One pair of horns is located between the ears, and the other on the forehead. The posterior horns are always longer than the anterior horns, which might be mere fur-covered studs. While the posterior horns each measures 8–12 centimetres (3.1–4.7 in), the anterior ones measure 2–5 centimetres (0.79–1.97 in).^[26][27][28] Horns emerge at 10 to 14 months.^[2] According to Groves, anterior horns show the poorest development in the subspecies T. q. subquadricornutus. These horns measure nearly 4.5–5 centimetres (1.8–2.0 in) in T. q. quadricornis, and nearly 1.5–2.5 centimetres (0.59–0.98 in) in T. q. iodes. The posterior horn lengths for the subspecies recorded by him were: 8–10 centimetres (3.1–3.9 in) for T. q. quadricornis, 6.5–7.5 centimetres (2.6–3.0 in) in T. q. iodes and 1.8–2 centimetres (0.71–0.79 in) in T. q. subquadricornutus.^[9]

The four-horned antelope differs greatly from the nilgai in colour, is much smaller and has an extra pair of horns. The nilgai is nearly nine times heavier and two times taller than the four-horned antelope. Two deer species, the Indian muntjac and the Indian hog deer, can be confused with this antelope. The four-horned antelope, however, lacks their antlers.^[2] The chinkara, a gazelle, can be told apart by its light brown coat and larger, ringed horns.^[29]

Ecology and behaviour

The four-horned antelope is diurnal (active mainly during the day), though it mainly rests or ruminates in dense undergrowth at noon.^[30] Though solitary by nature, the four-horned antelope may form loose groups of three to five. Groups consist of one or more adults, sometimes accompanied by juveniles. Males and females hardly interact, except in the mating season.^[31]

The antelope is shy and elusive. When alarmed, it stands motionless and may nervously leap away from the danger or even sprint. It often conceals itself in tall grasses to escape predators.^[26] The use of alarm calls to alert others is not common because the antelope tries to avoid the attention of predators. However, in extreme cases, these calls may be used to warn predators that they have been identified. Adults mark vegetation in their territories with a colourless secretion of preorbital glands, that soon condenses to form a white film. They maintain multiple latrine sites where piles of their pellet droppings are formed by regular use.^[30] Latrine sites can be confused with those of the barking deer but the pellets are longer and larger in four-horned antelopes.^[32] Submissive display consists of shrinking the body, lowering the head and pulling the ears back.^[30] Predators of four-horned antelopes include tigers,^[33] leopards, and dholes.^[34]

Diet

The four-horned antelope feeds on grasses, herbs, shrubs, foliage, flowers and fruits. A study in Mudumalai National Park (Tamil Nadu, India) showed that the antelope prefers grass species of the family Cyperaceae; genera Axonopus, Cynodon, Digitaria, Echinochloa, Panicum, Sehima and Sporobolus; and the species Imperata cylindrica, Ottochloa nodosa, Pseudanthistria umbellata and Themeda cymbaria. The shrub Grewia hirsuta is frequently eaten. Preferred herbs include Helichrysum, Indigofera and Tinospora species and Leucas aspera. The four-horned antelope feeds on the leaves of trees such as Cordia wallichii, Emblica officinalis, Randia dumetorum and Zizyphus xylopyrus. Grasses comprise nearly 29 percent of the diet, followed by foliage from trees (nearly nine percent). Grass and browse were consumed in nearly equal proportions.^[31] A study in the Panna National Park (Madhya Pradesh, India) showed preference for Zizyphus mauritiana, Acacia nilotica, A. leucophloea and A. catechu. Babool flowers were frequently eaten. The antelope often associates with langurs under fruiting trees, just as chital frequently do. Interaction with chital, a sympatric species, was infrequent.^[30] The antelope is wary when feeding, often raising its head and looking about its vicinity.^[30] The four-horned antelope needs to drink water frequently; as such it stays in places near water sources.^[26]

Reproduction

Breeding behaviour of the four-horned antelope has not been well studied. The age at which sexual maturity is gained is doubted; two captive females had their first parturition at less than two years.^[2] The breeding season in Panna National Park probably lasts from May to July,^[30] and from June to August in Mudumalai National Park.^[31] The male approaches the female in a relaxed gait, giving out low coughs. The two may kneel and push against each other with the necks intertwined. The male makes a few short mounting attempts; the female may be foraging all the while without any reaction.^[30] Gestation lasts about eight months, followed by the birth of one or two calves. The newborn has a head-and-body length of 42 to 46 centimetres (17 to 18 in), and weighs 0.7 to 1.1 kg (1.5 to 2.4 lb). Juveniles are kept concealed for the first few weeks of birth. Births in Mudumalai National Park peak from February to April. Juveniles remain with their mothers for about a year.^[2]

Distribution and habitat

The four-horned antelope is confined to the Indian subcontinent, occurring widely in disjunct and small populations. The range in India covers a vast expanse, from the foothills of the Himalayas in the north to the Deccan Plateau in the south. Most of the existing populations live in India, and lower numbers in adjoining Nepal.^[1] The four-horned antelope inhabits open, dry, deciduous forests in hilly terrain.^[35][36] It prefers areas close to water bodies that are covered with grasses or heavy undergrowth. It generally keeps away from settlements.

It was earlier common throughout deciduous forests in India, but the population declined to an estimated at slightly above 10,000 mature individuals in 2001, with a decreasing trend.^[35][1] Numbers in Gir National Park were estimated at 256 individuals in 1974; later estimates at waterholes in the same location put them a little above 1,000. Densities of above 0.7 individuals per km² have been considered as being healthy.^[37]

Threats and conservation

The four-horned antelope is threatened by the loss of its natural habitat due to agricultural expansion.^[1] Moreover, the unusual four-horned skull and the horns have been a popular target for trophy hunters.^[38]

The four-horned antelope is classified as Vulnerable on the IUCN Red List. It is protected under Schedule I of the Indian Wildlife Protection Act of 1972; the population in Nepal is listed in CITES Appendix III.^[1]

Major protected areas across India where four-horned antelopes occur include:^[39]

• Gir National Park in Gujarat;
• Sariska Tiger Reserve in Rajasthan;
• Bandhavgarh National Park, Bori Wildlife Sanctuary, Kanha National Park, Pachmarhi Biosphere Reserve, Panna Tiger Reserve, Pench Tiger Reserve, Sanjay National Park, Satpura National Park in Madhya Pradesh;
• Tadoba Andhari Reserve in Maharashtra;
• Kumbhalgarh Wildlife Sanctuary, Ranthambore National Park, Rangayyanadurga Four–horned antelope Wildlife Sanctuary in Karnataka.

See also

References

Retrieved from "https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Four-horned_antelope&oldid=1134752192"

El antílope de cuatro cuernos, antílope cuadricorne o chusinga (Tetracerus quadricornis) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae.^[2]​ Es el único miembro del género Tetracerus y el único bóvido de cuatro cuernos, que además golpea a la primera señal de peligro.

Habita exclusivamente en algunas áreas boscosas abiertas de la India y Nepal, usando los montes de altura y las áreas verdes para vivir. Se encuentra en climas templados.

Características

Tetracerus quadricornis pesa entre 15 y 25 kilogramos y mide de 80 a 110 cm de longitud, con una alzada de 55 a 65 cm y una cola de 10 a 15 cm. El pelo es corto y grueso, y delgado, de color marrón. El interior de las patas y la zona ventral son de color blanco. Los machos son de color marrón rojizo por arriba, con blanco abajo, y tienen una banda oscura que se extiende hacia abajo la parte frontal de cada pata. Los machos de más edad son de color amarillento. Las hembras generalmente son de color grisáceo bahía. Tiene cuernos sólo el macho; lleva un par de pequeños cuernos rectos y cortos en forma de púa detrás de los ojos y un segundo par más pequeños encima de ellos.^[3]​ El par posterior mide de 80 a 100 mm de longitud y el frontal de 25 a 38 mm. La boca y la superficie exterior de las orejas son marrón negruzco.

Reproducción

Los machos pueden ser extremadamente agresivos entre sí durante el celo. El apareamiento tiene lugar durante la temporada de lluvias de julio a septiembre. Por lo general nacen una o dos crías por camada con un peso medio de alrededor de 1 kg cada uno.

Longevidad

El antílope cuadricorne puede vivir en cautividad hasta los 10 años de edad.

Comportamiento

No es una especie gregaria, y rara vez se encuentran más de dos ejemplares juntos. Estos animales son sedentarios y viven en la misma región durante toda su vida. Pueden ser fácilmente domesticados siendo jóvenes, pero resultan ser extremadamente delicados en cautiverio.

Alimentación

Brotes, frutos y hierbas.

Depredadores

Es depredada por cuones, tigres, gatos pequeños, lobos y leopardos, se cree que su método defensivo es la atenta vigilancia y su velocidad.

Población

De 1000 a 10 000 ejemplares según estimaciones, con una densidad de población de menos de 0,5 por km².

Véase también

• Anexo: Especies de Artiodactyla

Referencias

Tetracerus quadricornis Tetracerus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Bovinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago

Erreferentziak

• • 'Tetracerus quadricornis'ri buruzko informazioa Mammals of The World datubasean

  Ikus, gainera

  • Bovidae

Nelisarviantilooppi (Tetracerus quadricornis) on Aasiassa elävä sorkkaeläin. Se on saanut nimensä kahdesta sarviparistaan. Laji ei kuulu nimestään huolimatta varsinaisiin antilooppeihin vaan nautaeläimiin, joiden joukossa se muodostaa oman sukunsa. Nelisarviantilooppi on nykyisin uhanalainen.

Koko ja ulkonäkö

Nelisarviantiloopin ruumiinpituus on 90–110 senttimetriä ja korkeus 55–65 senttiä. Hännän pituus on 10–15 senttiä ja painoa eläimellä on 15–25 kiloa. Laji on kooltaan suunnilleen metsäkauriin kokoinen. Pää on solakka. Turkki on punaruskea, lyhyt ja harva. Vatsapuoli on vaalea, ja valkoista on myös jaloissa. Kuono on muuta päätä tummempi. Jalat ovat hoikat. Sarvet ovat sileät ja suippeneva, ja ne kasvavat vain uroksille^[4]. Sarvet ovat sikäli omalaatuiset, että niitä on neljä. Taaksepäin kaartuvien pääsarvien lisäksi edessä on yleensä vielä toinen, hyvin lähekkäin oleva pari, joka saattaa toisinaan lähteä irti jo varhaisessa vaiheessa. Toinen sarvipari vastaa muiden onttosarvisten sarvenmuodostumia. Takasarvet ovat noin 10-senttiset, etummaiset ovat noin kolmen sentin pituiset^[5].

Levinneisyys ja elinympäristö

Nelisarviantilooppia tavataan luonnonvaraisena vain Intian niemimaalla Intiassa ja Nepalissa. Laji elää etupäässä metsäisillä alueilla, mutta sitä tavataan myös muunlaisissa ympäristöissä, kuten kukkula-alueilla ja pitkää heinää kasvavilla alueilla^[6]. Laji suosii harvakasvuisia alueita, joissa on kuitenkin helppoa paeta näkyvistä vaaran uhatessa. Nelisarviantilooppi elää myös pensasmailla. Se viihtyy runsaan vedentarpeensa takia veden läheisyydessä^[5].

Elintavat

Nelisarviantilooppi ei ole kovin seurallinen laji ja elää harvoin yli kahden yksilön ryhminä^[6]. Ne elävät yleensä yksinään tai pareittain, joskus pieninä ryhminä. Eläimet ovat hyvin arkoja ja varovaisia. Vähäisenkin vaaran uhatessa nelisarviantiloopit pujahtavat tiheikköjen suojiin tai pakenevat lyhyin, nykivin ponkaisuin aukeiden poikki^[5]. Niiden vihollisia ovat esimerkiksi leopardi, tiikeri ja muut kissapedot, vuorisusi ja susi. Laji on hyvin paikkauskollinen ja voi pysytellä samalla alueella koko elämänsä. Niiden reviirikäyttäytymistä ei kuitenkaan tunneta kunnolla. Arkuudestaan huolimatta nelisarviantilooppi voi kesyyntyä vankeudessa, jos se on poikasesta saakka tottunut ihmisten läsnäoloon. Kaikki yksilöt eivät kuitenkaan kesyynny. Sekä vankeudessa että luonnossa nelisarviantilooppi voi elää kymmenen vuotta. Ravinnokseen nelisarviantilooppi käyttää ensisijaisesti lehtiä, heinää, versoja ja hedelmiä^[6]. Se juo ainakin kerran päivässä^[5].

Lisääntyminen

Nelisarviantilooppien kiima on heinä-syyskuussa monsuunisateiden aikaan. Urokset suhtautuvat toisiinsa siihen aikaan vuodesta varsin aggressiivisesti. Muu osa nelisarviantilooppien kiima-ajasta on huonosti tunnettua. Naaras kantaa 7,5–8 kuukautta ja poikaset syntyvät maalis-toukokuussa. Poikasia syntyy tavallisesti yksi tai kaksi, joskus kolmekin. Poikanen painaa syntyessään noin kilon. Sukukypsäksi nelisarviantilooppinaaraat tulevat noin vuoden ikäisenä^[6][5].

Uhat ja suojelu

Nelisarviantilooppi on nykyään vaarantunut laji ja eläinten lukumääräksi arvioidaan alle 10 000 yksilöä. Lajin harvinaistumisen tärkein syy on sopivien elinalueiden, kuten metsien, häviäminen. Elinalueiden pirstoutumisen takia jäljellä olevat populaatiot ovat jääneet eristyksiin toisistaan. Eniten eläimiä on Intiassa, jossa niitä elää muutamilla suojelualueilla, joista erityisesti Girin kansallispuisto Gujaratissa on tärkeä.^[1] Laji voidaan sekoittaa joskus sikahirveen, mutta lajien tunnistaminen ei ole erityisen vaikeaa. Nepalissa elävät nelisarviantiloopit kuuluvat CITES-sopimuksen liitteeseen III^[6].

Lähteet

Tetracerus quadricornis

L'antilope tétracère (Tetracerus quadricornis) ou choushinga est une espèce d'antilope (famille des bovins) qui se rencontre dans les zones boisées de l'Inde.

L'antilope tétracère mesure de 55 à 65 cm^[1] au garrot et pèse environ 20 kg. Les antilopes tétracères ont un pelage brun-jaune, avec le torse et l'intérieur des pattes blancs. Leurs pattes sont fines et ont une ligne noire sur l'avant.

Les mâles de l'espèce possèdent des cornes, habituellement quatre ; une paire entre les oreilles et l'autre sur le front. La seconde paire indique l'âge et le degré de nutrition de l'animal, et croît généralement à l'âge de 14 ou 15 mois. Les cornes ne sont jamais perdues, mais peuvent être endommagées durant les combats.

Les antilopes tétracères vivent dans des forêts plutôt sèches et sont des animaux solitaires. L'espèce est sédentaire et peut former des territoires, les mâles devenant agressifs à l'égard des autres mâles lors de la saison des amours.

Notes et références

Notes

Références

Voir aussi

Antelop bertanduk empat (Tetracerus quadricornis) atau chousingha adalah antelop kecil yang ditemukan di India dan Nepal. Sesuai namanya, hewan ini memiliki empat tanduk yang membuatnya sangat berbeda dengan kerabat-kerabatnya sesama antelop. Antelop bertanduk empat merupakan anggota satu-satunya genus Tetracerus. Antelop bertanduk empat memiliki empat varietas. Antelop bertanduk empat mempunyai tinggi 55–64 sentimeter (22–25 in) pada bahu, dengan berat 17–22 kilogram (37–49 lb). Warna tubuhnya coklat kekuningan hingga kemerahan. Hewan ini memiliki da tanduk belakang sepanjang 8–12 sentimeter (3,1–4,7 in), sementara dua tanduk depannya memiliki panjang 2–5 sentimeter (0,79–1,97 in).

Catatan

L'antilope quadricorne (Tetracerus quadricornis (Blainville, 1816), nota anche come chousingha, è un'antilope che vive nelle foreste aperte dell'Asia meridionale.

Morfologia

L'antilope quadricorne misura appena mezzo metro d'altezza al garrese e pesa circa 20 chilogrammi. Le antilopi quadricorni hanno un manto giallo-bruno con le regioni inferiori e l'interno delle zampe bianco. Le zampe sono sottili e su quelle anteriori è presente una striscia nera.

Le corna si sviluppano solamente nei maschi. Solitamente questi animali ne hanno quattro; due tra le orecchie ed un secondo paio proprio sul davanti della fronte. I maschi sviluppano il primo paio di corna all'età di pochi mesi ed il secondo paio, indicatore dell'età e del benessere nutritivo dell'animale, si sviluppa tra i 14 ed i 15 mesi. Le corna non cadono mai, ma possono venire danneggiate durante i combattimenti.

Distribuzione e habitat

È diffusa soprattutto in India a sud delle pianure gangetiche fino allo stato del Tamil Nadu. L'Orissa costituisce il confine orientale della sua distribuzione, mentre la frammentata popolazione della foresta di Gir è quella più occidentale. Esiste anche una piccola popolazione nelle foreste più secche del Nepal. Le antilopi quadricorne vivono nelle foreste decidue secche e sono creature solitarie.

Comportamento e abitudini

Le antilopi quadricorne sono sedentarie e possono formare dei territori; durante la stagione degli amori i maschi tendono a divenire molto aggressivi nei confronti di altri maschi. Sebbene molta gente dica che siano animali muti, si possono udire sia quando emettono un richiamo di allarme che quando comunicano con i conspecifici. Il richiamo risuona come un rauco «phronk».

• 
• Cranio

• 
• 

Bibliografia

• (EN) Mallon, D.P. 2003, Tetracerus quadricornis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020. Database entry includes justification for why this species is vulnerable
• Sharma, K., Rahmani, A. R. and Chundawat, R. S. (2005). Ecology and Distribution of Four-horned antelope in India: Final Report. Bombay Natural History Society.

Binomas Tetracerus quadricornis

Keturragė antilopė (lot. Tetracerus quadricornis, angl. Four-horned antelope, vok. Vierhornantilope) – jaučių (Bovinae) pošeimio dykaraginių šeimos, porakanopių būrio žinduolis.

Nedidelė antilopė, kūno aukštis 55-65 cm, masė iki 15-25 kg. Plaukai reti, trumpi, šiurkštoki. Nugara gelsvai ruda, kartais tamsiai ruda, šonai šviesesni, papilvė balkšva, snukis, ausų išorinė dalis ir kojų priekinė pusė tamsiai ruda. Virš ir žemiau šoninių kanopėlių šviesios žiedinės juostelės. Ant skruostų po akimis baltos dėmės. Patinai turi dvi poras ragų, patelės – be ragų. Ant priekinės kaktos dalies turi du kūgiškus, arti vienas kito 2-4 cm ilgio ragelius, už kurių yra ilgesni – 5-10 cm ilgio, pagrindiniai ragai.

Poruojasi birželio-rugpjūčio mėnesiais, nėštumas trunka 7,5-8 mėn. Gimsta 1-3 jaunikliai.

Reta rūšis, įrašyta į Tarptautinę raudonąją knygą. Keturragės antilopės populiacijos pažeidžiamos ir jų skaičius mažėja^[2].

Porūšiai

• T. q. quadricornis
• T. q. iodes
• T. q. subquadricornis

Paplitimas ir gyvenamoji aplinka

Paplitusi Indijoje ir Nepale. Gyvena lygumose, kalvotose vietovėse, kur retmiškiai kataliojasi su atvirais plotais. Dažniausiai laikosi arti vandens telkinių. Individai laikosi pavieniui, poromis arba šeimyniniais būriais. Minta medžių ir krūmų lapais, ūgliais, vaisiais, žoliniais augalais. Pastebėta, kad labiausiai mėgsta indinius zizifus, agrastinius lapainius, pupūnus ir akacijas.^[3]

Išnašos ir šaltiniai

• Baleišis, R. Pasaulio kanopiniai žvėrys. Vilnius: Vilniaus Ekologijos institutas, 2009. 68 psl. ISBN 9986-443-36-9.
• Catalogue of Life: 2009 Annual Checklist [1] (sistematinė padėtis).

Vikiteka

De vierhoornantilope of chousingha (Tetracerus quadricornis) is een antilope uit India. Het is de een van de kleinere soorten uit de onderfamilie Bovinae, waartoe ook de runderen en de schroefhoornantilopen behoren. Zijn nauwste verwant is de eveneens in India voorkomende nijlgau.

Kenmerken

De vierhoornantilope dankt zijn naam aan de vier hoorns die het mannetje op zijn kop draagt. Behalve twee acht tot tien centimeter lange hoorns op de gebruikelijke plaats heeft hij ook twee kleinere hoorntjes (1 tot 4 centimeter lang) boven de ogen. Het mannetje heeft een roodachtig bruine vacht, het vrouwtje is bruin van kleur. Oude mannetjes hebben gelig bruine vacht. De buikzijde is wit. Over de voorzijde van de poten, in de lengterichting, loopt een zwarte streep. De snuit en de buitenzijde van de oorschelpen zijn zwart van kleur.

De vierhoornantilope heeft een kop-romplengte van 80 tot 100 centimeter, een schouderhoogte van 60 tot 65 centimeter en een lichaamsgewicht van 17 tot 21 kilogram. De staart is twaalf à dertien centimeter lang.

Leefwijze

Dit solitaire dier eet gras, zegge en bladeren. De vierhoornantilope leeft voornamelijk solitair. Bij gevaar maakt de vierhoornantilope een blaffend geluid. Aan andere vierhoornantilopen maakt hij zijn aanwezigheid bekend met een lage fluittoon.

Verspreiding

De vierhoornantilope komt voor in India en Nepal. Ze leven voornamelijk in beboste heuvelachtige gebieden in de buurt van water. Tegenwoordig leven er minder dan tienduizend dieren met de grootste populatie in het Gir Forest National Park.

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Czykara dekańska^[4] (Tetracerus quadricornis) – gatunek azjatyckiego bawoła zamieszkującego Półwysep Indyjski. Jedyny przedstawiciel rodzaju czykara (Tetracerus).

Długość ciała do 110 cm, w kłębie dochodzi do 65 cm, ogon krótki, do 15 cm. Łączna waga dochodząca do 20 kg.

Ubarwiona jest na brązowożółto, od spodu jaśniejszy, rogi tylko u samców. Występują zwykle dwie pary rogów, przednie są znacznie mniejsze.

Zamieszkuje lasy, jest roślinożerny, odżywia się najczęściej trawami. Tryb życia w parach, niekiedy samotnie.

Przypisy

O Antílope-de-quatro-cornos, tetrácero, ou chousingha (Tetracerus quadricornis) é um antílope encontrado em florestas na Índia peninsular e no Nepal.^[1]

Referências

• WILSON, D. E., REEDER, D. M. eds. (2005). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. 3ª ed. Johns Hopkins University Press, Baltimore, Maryland, 2.142 pp. 2 vol.
• Antelope Specialist Group 1996. Tetracerus quadricornis. IUCN 2007 IUCN Red List of Threatened Species. Acessado em 25 de janeiro de 2008.

Fyrhornsantilopen (Tetracerus quadricornis) är en antilopart som man finner i skogarna i södra Asien. De håller främst till i Indien.

Den kan ha en mankhöjd på ungefär en halv meter och väga runt 20 kilo. Kroppslängden (huvud och bål) är ungefär 100 cm och därtill kommer en cirka 13 cm lång svans.^[2] Dess päls är gulbrun, magen och benen är vita, den har en svart linje som går ner på benen och den har en krum rygg.

Fyrhornsantilopen har, som namnet antyder, fyra horn, men det är bara hanar som har horn. Hanarna får de första två hornen vid några månaders ålder. De sitter mellan djurets öron och kan bli lika långa som öronen. De andra två får hanen vid ungefär 15 månaders ålder. De sitter mitt på pannan och kan ha en längd på ungefär 6 centimeter. Antiloperna tappar inte sina horn men de kan bli skadade under hanarnas strider.

Fyrhornsantilopen håller till i trädbevuxet kuperat land och alltid i närheten av vatten. De lever ensamma eller i par och de håller ett revir som de aggressivt försvarar mot andra hanar, särskilt under parningssäsongen. Honan får nästan alltid två kid.

Källor

• Fritt översatt i från den engelska Wikipedian.
• Djurens underbara värld – Band 5 – Bokorama – (1983) – ISBN 91-7024-055-8

Noter

1. ^ Tetracerus quadricornis på IUCN:s rödlista, auktor: Mallon, D.P. 2008, besökt 25 februari 2009.
2. ^ Dr. Koustubh Sharma (22 november 2010). ”Chousingha”. ARKive. Arkiverad från originalet den 4 november 2016. https://web.archive.org/web/20161104015813/http://www.arkive.org/chousingha/tetracerus-quadricornis/. Läst 1 november 2016.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Fyrhornsantilop.
  Bilder & media

Антилопа мешкає у відкритих лісах Індії та Непалу. Цей вид є найменшим представником родини бикових в Азії, у холці сягає лише 55-64 см заввишки. Ще цей вид є унікальним серед антилоп, бо має дві пари постійних рогів.

Поширення

Більшість диких чотирирогих антилоп зустрічаються в Індії. Є кілька невеликих, ізольованих популяцій в Непалі. Їхній ареал простирається на південь від долини річки Ганг до штату Таміл Наду, і на сході до штату Орісса. Вони також зустрічаються в Національний парк Гірський ліс на заході Індії.

Спосіб життя

Антилопа живе в різних середовищах проживання по всьому її ареалі, але надає перевагу відкритим сухим листяним лісам в горбистій місцевості. Вона, як правило, залишається в районах зі значним рослинним покривом з високих трав або густим підліском, і близько до джерела води. Як правило, вона тримається подалі від людини та населених районів. На чотиирогу антилопу полюють тигр, леопард та куон гірський.

Опис

Чотирирога антилопа є однією з найменших азійських бикових, заввишки 55-64 см в холці і вагою 17-22 кг. Має витончене тіло з тонкими ногами і коротким хвостом. Шерсть жовто-коричневого або червонуватого забарвлення з білими черевом та ногами. Чорна смуга волосся знаходиться на передній поверхні кожної ноги, є чорні плями на морді і вухах. Самиці мають чотири соски, що розташовані на животі.

Відмінною особливістю антилопи є наявність чотирьох рогів; унікальна особливість серед сучасних ссавців. Ростуть роги тільки у самців, одна пара між вухами і друга пара на лобі. Перша пара рогів з'являються всього через кілька місяців після народження, інша росте після 10-14 місяців. Роги ніколи не линяють, хоча вони можуть бути пошкоджені під час боїв. Не всі дорослі самці мають роги; у деяких особин, особливо тих, хто належить до підвиду Т. quadricornis subquadricornis , передня пара рогів відсутнє або представлена лише невеликими горбиками. Задня пара рогів досягає 7-10 см завдовжки, в той час як передня пара, як правило, менша — лише 2-5 см.

Примітки

Посилання

• Baskaran, N., Desai, A. A., & Udhayan, A. (2009). Population distribution and conservation of the four-horned antelope (Tetracerus quadricornis) in the tropical forest of Southern India. Scientific Transactions in Environment and Technovation, 2, 139–144.
• Sharma, K., Rahmani, A. R. and Chundawat, R. S. (2005). Ecology and Distribution of Four-horned antelope in India: Final Report. Bombay Natural History Society.

Linh dương bốn sừng (danh pháp khoa học: Tetracerus quadricornis) là một loài động vật thuộc họ Trâu bò, bộ Artiodactyla. Loài này được de Blainville miêu tả năm 1816.^[2]

Linh dương bốn sừng thường hiện diện ở rừng mở ở Ấn Độ và Nepal. Nó là loài duy nhất trong chi đơn loài Tetracerus. Nó chỉ cao 55 đến 64 cm (22 đến 25 in) tính đến vai, là loài trâu bò châu Á nhỏ nhất. Con đực độc đáo trong các loài động vật có vú còn tồn tại ở chỗ chúng có bốn sừng. Chúng bị đe dọa mất môi trường sinh sống.^[1]

Linh dương bốn sừng là loài linh dương châu Á nhỏ nhất, cao tại vai chỉ 55 đến 64 cm (22 đến 25 in) và cân nặng 17 đến 22 kg (37 đến 49 lb). Nhìn chung nó có thân hình mảng, chân mảnh và đuôi ngắn. Bộ lông màu nâu vàng đến hơi đỏ và nhạt dần thành hơi trắng ở phía trên và bên trong chân. Một dải lông đen chạy xuống mặt ngoài mỗi chân, với các mảng đen trên sống mũi và lưng tai. Con cái có bốn núm vú dưới bụng.^[3]

Mô tả

Phân bổ

Hầu hết linh dương bốn sừng sống ở Ấn Độ, với một quần thể nhỏ, cô lập ở Nepal. Phạm vi sinh sinh sống ở chúng kéo dài đến đồng bằng sông Hằng tại vùng thuộc bang Tamil Nadu, và xa về phía đông đến Odisha. Chúng cũng xuất hiện ở Vườn quốc gia rừng Gir ở miền tây Ấn Độ.^[1][3]

Linh dương bốn sừng sống ở môi trường, nhưng thích các khu rừng mở,^[4][5] khô ở vùng đồi núi. Chúng thường tránh xa khu vực có người ở.^[3] Các loài ăn thịt linh dương bốn sừng bao gồm hổ,^[6] báo hoa mai, và sói đỏ.^[7]

Ba phân loài được công nhận: ^[2]

• T. q. quadricornis
• T. q. iodes
• T. q. subquadricornis

Hình ảnh

• 
• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Tetracerus quadricornis tại Wikispecies
• Phương tiện liên quan tới Tetracerus quadricornis tại Wikimedia Commons
• Tetracerus quadricornis in Mammal Species of the World. Wilson, D. E. & Reeder, D. M. (eds.) (2005). Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference. Third edition. ISBN 0801882214
• Linh dương bốn sừng tại trang Trung tâm Thông tin Công nghệ sinh học quốc gia Hoa Kỳ (NCBI).
• Linh dương bốn sừng 625127 tại Hệ thống Thông tin Phân loại Tích hợp (ITIS).
• Linh dương bốn sừng tại Encyclopedia of Life
• Blainville (2008). “Tetracerus quadricornis”. Sách Đỏ IUCN các loài bị đe dọa. Phiên bản 2012. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế.

Латинское название Tetracerus quadricornis
Blainville, 1816

Систематика
на Викивидах

Изображения
на Викискладе

ITIS 625127 NCBI 73823 Международная Красная книга
Уязвимые виды
IUCN 3.1 Vulnerable: 21661

Четырёхрогая антилопа^[1] (лат. Tetracerus quadricornis) — индийская антилопа, единственный вид полорогих, имеющий не два, а четыре рога.

Описание

Это довольно небольшая антилопа, высота тела которой составляет всего 60 см, а вес около 20 кг. Её шерсть коричневого цвета, за исключением живота, на котором она белая. Рога растут только у самцов. Задняя пара достигает длины 10 см, в то время как оба передних рога значительно меньше и в отдельных случаях почти не видны. Иногда они могут однако достигать 4 см. Четырёхрогие антилопы — крайне пугливые животные и живут скрытно в джунглях Индии и Непала. Они ведут одиночный образ жизни и питаются травами.

Несмотря на то, что передние рога довольно малы, четырёхрогая антилопа весьма популярна среди собирателей трофеев. Кроме того, её мясо считается вкусным. Из-за охоты на неё и, прежде всего, из-за уничтожения её среды обитания, общая численность четырёхрогой антилопы упала до 10 тысяч особей. В Непале этот вид находится перед угрозой полного исчезновения. Бо́льшая часть четырёхрогих антилоп живут сегодня в национальном парке Гир, в индийском штате Гуджарат. В Индии они находятся под строгой охраной государства.

Галерея

• Четырехрогая антилопа в зоопарке Бондла (Гоа, Индия)

• Четырехрогая антилопа в зоопарке Бондла (Гоа, Индия)

• Четырехрогая антилопа в зоопарке Бондла (Гоа, Индия)

• Самка

Примечания

Источник — https://ru.wikipedia.org/w/index.php?title=Четырёхрогая_антилопа&oldid=96834066

二名法 Tetracerus quadricornis
Blainville, 1816

四角羚（Tetracerus quadricornis），又名四角羚羊，是分佈在南亞遼闊森林的羚羊。牠們主要分佈在印度泰米爾納德邦恆河平原以南的地方，東至奧利沙邦，西至吉爾。也有一些在尼泊爾的乾旱森林生活。

四角羚肩高超過半米，重約20公斤。牠們是黃褐色的，腹部及腳內側是白色的。牠們的腳很幼，前肢有黑色斑紋。

雄性四角羚有角，一般有四隻，兩隻在耳朵之間，另一對在前額上。雄羊出生後幾個月就會長第一對角，第二對要到14-15個月大才會長出。牠們不會脫角，但打鬥時也會破損。

四角羚棲息在乾旱的落葉林，且是獨居的。牠們可能是地盤性的。雄羊在繁殖季節會對其他雄羊帶有攻擊性。

參考

• Sharma, K., Rahmani, A. R. and Chundawat, R. S. (2005). Ecology and Distribution of Four-horned antelope in India: Final Report. Bombay Natural History Society.

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=四角羚&oldid=43972010”

ヨツヅノレイヨウ 保全状況評価 VULNERABLE
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
ワシントン条約付属書III類（ネパール） 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ウシ目 Artiodactyla 亜目 : ウシ亜目 Ruminantia 科 : ウシ科 Bovidae 亜科 : ウシ亜科 Bovinae 属 : ヨツヅノレイヨウ属 Tetracerus 種 : ヨツヅノレイヨウ
T. quadricornis 学名 Tetracerus quadricornis
(de Blainville, 1816) 和名 ヨツヅノレイヨウ
ヨツヅノカモシカ 英名 Chousingha
Four-horned antelope

ヨツヅノレイヨウ（四角羚羊、Tetracerus quadricornis）は、ウシ科ヨツヅノレイヨウ属に分類される偶蹄類。本種のみでヨツヅノレイヨウ属を構成する。ヨツヅノカモシカとも。

分布[編集]

インド、ネパール^[1][2]

形態[編集]

体長80-110cm^[1][2]。尾長10-15cm^[1][2]。体高55-65cm^[1][2]。体重15-25kg^[1][2]。全身は短く硬い体毛で被われる^[1][2]。尾の先端には房状に体毛が伸長しない^[1]。背面の毛衣は淡赤褐色、腹面の毛衣は白い^[1]。

耳介は大型^[1][2]。眼下部に臭腺（眼下腺）がある^[1][2]。吻端にある体毛が無く露出した板状の皮膚（鼻鏡）は大型で、上唇に達する^[1][2]。四肢は細長い^[1][2]。蹄は小型で、先端が丸みを帯びる^[2]。後肢の第2-5蹄（側蹄）の間に臭腺（側蹄腺）がある。^[1]

オスにのみ眼の上部と頭頂部に計4本の角（前方の2本ずつが長さ2-4cm、後方の2本ずつが長さ5-12cm）がある^[1][2]。後方にある角基部の断面は三角形だが、先端の断面は円形^[1]。乳頭の数は4^[1][2]。

分類[編集]

ウシ亜科の中でも原始的な種だと考えられている^[1][2]。ウシ亜科内ではニルガイ属と近縁とされ^[2]、2属でニルガイ亜科を構成する説^[1]もある。

生態[編集]

丘陵の水辺にある開けた森林や草原などに生息する^[2]。夜行性^[2]。1-6頭からなる小規模な群れを形成し生活する^[2]。危険を感じると茂みに逃げこむ^[2]。

食性は植物食で、草などを食べる^[1]。毎日水を飲むため^[1]、水場から遠く離れることはない^[2]。

繁殖形態は胎生。6-9月に交尾を行う^[2]。妊娠期間は7-8か月^[2]。1回に1-3頭の幼獣を産む^[1]。

人間との関係[編集]

娯楽としての狩猟などにより生息数は減少している^[2]。1993年における生息数は1,000-10,000頭と推定されている^[2]。

画像[編集]

• イラスト

関連項目[編集]

ウィキメディア・コモンズには、ヨツヅノレイヨウに関連するメディアがあります。 ウィキスピーシーズにヨツヅノレイヨウに関する情報があります。

• ウシ科
  • ウシ亜科

参考文献[編集]

[ヘルプ]

• 今泉吉典監修 D.W.マクドナルド編 『動物大百科4 大型草食獣』、平凡社、1986年、105、107、112頁。
• 『小学館の図鑑NEO 動物』、小学館、2002年、97頁。

外部リンク[編集]

• CITES homepage
  • Appendices I, II and III
• The IUCN Red List of Threatened Species
  • Mallon, D.P. 2008. Tetracerus quadricornis. In: IUCN 2010. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2010.1.

この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=ヨツヅノレイヨウ&oldid=69144772」から取得

네뿔영양(Tetracerus quadricornis)은 인도와 네팔의 소림(疏林, Open Forest)에서 발견되는 작은 영양의 일종이다. 네뿔영양속(Tetracerus)의 유일종이다. 어깨 높이는 55-64cm 정도로 아시아 소과 중에서 가장 작은 동물이다. 수컷은 현존하는 포유류 중에서 아주 독특하게도 4개의 뿔을 갖고 있다. 서식지 감소때문에 국제 자연 보전 연맹(IUCN)에서 이 종을 멸종 취약종으로 분류하고 있다. 천적은 호랑이, 아시아사자, 표범, 승냥이 다.

아종

3종의 아종이 알려져 있다.^[2]

• Tetracerus quadricornis quadricornis
• Tetracerus quadricornis iodes
• Tetracerus quadricornis subquadricornis

계통 분류

다음은 2013년 비비(Bibi)와 바르만(Bärmann) 등의 연구에 기초한 계통 분류이다.^[3][4][5]

소과 소아과 닐가이영양족  

닐가이영양속

   

네뿔영양속

      트라겔라푸스족  

암멜라푸스속

     

니알라영양속

       

스트렙시케로스속

   

일런드영양속

     

트라겔라푸스속

        소족  

사올라속

       

아프리카물소속

   

물소속

       

소속

   

들소속

             

영양아과

   

참고 문헌

• Baskaran, N., Desai, A. A., & Udhayan, A. (2009). Population distribution and conservation of the four-horned antelope (Tetracerus quadricornis) in the tropical forest of Southern India. Scientific Transactions in Environment and Technovation, 2, 139-144.
• Sharma, K., Rahmani, A. R. and Chundawat, R. S. (2005). Ecology and Distribution of Four-horned antelope in India: Final Report. Bombay Natural History Society.

각주