American Cockroach, Ship Cockroach

Amerikan Tarakanı Lat. (Periplaneta americana).

Haqqında

Adına baxdıqda Amerikan tarakanı olmasına baxmayaraq bu növün vətəni Amerika deyil, Afrika olduğu və bu qitədən əsirlərlə birlikdə Amerikaya soxulduğu və daha sonra gəmilərlə edilən ticarət vasitəsiylə dünyanın hər tərəfinə yayıldığı qəbul edilməkdədir.

Forması

Böyük qırmızımtıl qəhvəyi rəngdə və tam inkişaf etmiş olan qanadlara sahib bir növdür. Başlarının arxasındakı hissə isə sarı rəngdədir. Pronotumun kənarları diqqətə çarpan olmayan açıq rəngli bir lentlə çevrili, erkəklərin qanadları bədəndən 4–8 mm qədər çölə çıxır, dişilərin qanadları abdomenin son halqasına qədər uzanmaqla, abdomenin sonunda və alt tərəfindən və bunun yanında uzunlamasına çuxur tərəfindən bir xətt var. Yetişkinlər, 35–50 mm boyunda olurlar.

Törəməsi

Dişi Amerikan tarakanları yumurtaları üçün qoruyucu kisələr hazırlayırlar. Bu kisələr kapsul formasındadır. Tarakanlar kapsulu hazırladıqdan sonra isti və nəmli bir yerə qoyurlar. Ortalama hesabla bir kapsulda təxminən 16 yumurta olur. Yumurtaları 38 mm uzunluğunda olur.

Yumurta çatlayandan sonra kapsul formasındakı kisədən bala tarakanlar çıxır. Hələ formalaşmamış bala tarakanlar böyüdükcə qabıqlarını dəyişirlər.

Həm dişi, həm də erkək Amerikan tarakanları uça bilir. Böyüdükcə qanadları formalaşır.

Bu taraxanlar əslində açıq havada yaşayırlar. Evlərə və digər qapalı yerlərə su və yemək tapmaq üçün girirlər.

Mənbə

• Беляков В.Д., Яфаев Р.Х. Эпидемиология: М.,Москва,

1989, 414с.

• Белозеров Е.С., Иоанниди Е.А. Курс эпидемиологии: АПП “Джангар”, 2005, 136с.
• Васильев К., Шляхов Э. Методы исследования в эпиде- миологии: Картя Молдовеняска, 1971, 186с.
• Зуева Л.П., Яфаев Р.Х. Эпидемиология: Санкт-Петер- бург, Фолиант, 2006, 716с.
• Клименко Е.П., Попов В.П. Эпидемиологический анализ: М., Медицина, 1983, 192с.
• Покровский В.И., Пак С.Г., Брико Н.И. Инфекцион- ные болезни и эпидемиология: М., Москва, 2006, 810с.
• Попов В.Ф. Руководство по эпидемиологическому ана- лизу: М., Медицина, 1973, 216с.
• Флетчер Р., Флетчер С., Вагнер Э. Клиническая эпиде- миология: Изд-во Медиа Сфера, Москва, 1998, 346с.
• Черкасский Б.Л., Амиреев С.А., Кноп А.Г. Эпидемио- логический надзор за зоонозами: Изд-во “Наука”, Алма-Ата,

1988, 148с.

• Шкарин В.В., Шафеев М.Ш. Дезинфектология: Изд-во

НГМА, Нижний Новгород, 2003, 358с.

• Ющук Н.Д. Эпидемиология: М., Москва, 1998, 336с.
• Ющук Н.Д., Мартынов Ю.В. Краткий курс эпидеми- ологии: М., Москва, 2005, 196с.
• Ягодинский В., Рейнару И. Элементы эпидемиоло- гического надзора: Таллин “Валгус”, 1987, 272с.
• Бронштейн А.М., Токмалаев А.К. Паразитарные болезни человека: протозоозы и гельминтозы // РУДН, 2004, с. 207.
• Никитин А.Ф., Жоголев Д.Т., Захаркив Ю.Ф., Мокро- усов В.Н. Лабораторная диагностика паразитарных болезней// Медицинские технологии. М., Интермедика, 1998, т. 1, с.327-388

İstinadlar

• [1]

La panerola americana o panerola roja (Periplaneta americana) és una espècie de panerola alada de mida gran, té una longitud entre 2,5 cm i 4 cm. És molt comuna al sud dels Estats Units i en climes tropicals, i és cosmopolita, a causa del seu viatge mitjançant el transport i comerç internacional. Al sud dels EUA, s'anomena sovint un Palmetto Bug o Waterbug, a causa de la seva associació amb arbres i llocs humits. S'han localitzat al nord-est dels EUA, (Ciutat de Nova York) i al sud-est del Canadà (Montreal), on es troba principalment prop d'habitatges humans a causa de la seva manca de tolerància al fred. La panerola americana també es pot trobar prop de diversos ports arreu del món, com Ciutat del Cap i Durban, Sud-àfrica i al sud d'Europa (Barcelona). Entre les espècies de paneroles més comunes, és l'espècie més gran.

Es creu que el seu hàbitat original es troba a Àfrica, però fa temps s'establí a Amèrica, d'on rep el nom comú.

L'insecte pot viatjar de pressa, sovint llançant-se fora de vista quan algú entra en una sala, i pot cabre en petites escletxes i sota les portes malgrat la seva mida bastant gran. Se sap que són molt mòbils i també tenen ales que el deixen ser un aviador bastant capacitat.

L'insecte es considera sovint una plaga, ja que envaeix estances on viuen les persones per a refugi i menjar.

Biometria

Els adults de les paneroles americanes tenen una longitud mitjana de 38 mm. Són de color marró vermellós i tenen un marge groguenc a la regió de cos darrere el cap (pronot). Les paneroles immadures s'assemblen als adults excepte que són àpteres.

Ecologia

Panerola americana i excrements.

La panerola americana generalment viu en àrees humides, però poden sobreviure en àrees seques si tenen accés a aigua. Prefereixen temperatures calentes al voltant de 29 °C (84 °F) i no toleren temperatures fredes. En zones residencials, aquesta panerola viu a soterranis i clavegueres i es poden moure a l'exterior a patis durant la temporada càlida. Aquestes paneroles són comunes a soterranis, arrossegar-se espais, escletxes i clivelles de porxos, fonaments, passarel·les adjacents a edificis. Són eminentment detritívors s'alimenten d'una varietat àmplia de materials vegetals i animals.

Cicle vital

Les femelles produeixen una ooteca, un estoig que conté diversos ous, i la duu sobresortint de la punta de l'abdomen durant uns dos dies. Llavors les dipositen en llocs ocults i escletxes. Les ooteques fan vora 0,9 cm. Les nimfes de panerola immadures emergeixen de l'ou en 6-8 setmanes després de la posta i requereixen un període de maduració entre 6 i 12 mesos. Les paneroles adultes poden viure fins a un any durant el qual les femelles poden arribar a produir una mitjana de 150 individus.

Control de plagues

La presència de paneroles al voltant de les cases són més difícils de controlar. Primer, cal limitar la disponibilitat de menjar i aigua, llençar les deixalles domèstiques en cubells d'escombraries, no en bosses de plàstic, ja que les bosses de plàstic s'estripen fàcilment i permeten alimentar aquests animals. Cal desviar l'aigua com a mínim un metre fora dels fonaments. En segon lloc, cal reduir i eliminar els possibles refugis per a les paneroles. No apilar llenya o runa prop dels fonaments. Es recomana fer una inspecció visual entre una o dues hores després de posta de sol per tal de localitzar les escletxes i clivelles de l'edifici per on emergeixen les paneroles. Es poden ruixar amb insecticida aquestes superfícies i intentar segellar escletxes i clivelles.

Galeria

• Des de sota

• Sobre fulles

• Ooteques

• Una panerola americana

• Panerola americana alimentant-se

• Formigues devorant-ne un cadàver

Enllaços externs

• An Ohio State University Entomology article on the American Cockroach
• Gallery of cockroaches
• Harvard University fact sheet on the American Cockroach
• Order Blattodea, Exploring California Insects
• http://www.ext.vt.edu/departments/entomology/factsheets/amercock.html

Unterseite

Seitenansicht

Die Amerikanische Großschabe (Periplaneta americana) ist eine Schabe aus der Familie der Blattidae. Sie ist eine der Küchenschaben (Kakerlaken) genannten Vertreter der Gattung.

Merkmale

Die Schaben werden zwischen zwei und vier Zentimeter lang und haben eine rotbraune Körperfarbe. Der Halsschild (Pronotum) ist sehr groß, die Beine kräftig, die Fühler sind lang und die Flügel gut ausgebildet, sodass die Tiere flugfähig sind. Sie fliegen aber nur selten, sondern bewegen sich überwiegend laufend fort. Die Flügel der Weibchen sind kürzer als die der Männchen.

Vorkommen

Sie waren ursprünglich vermutlich in Südasien verbreitet, mittlerweile haben sie sich aber in weiten Teilen der klimatisch begünstigten Erde ausgebreitet. Sie sind in ganz Nordamerika heimisch und in nahezu sämtlichen Häfen der Welt zu finden. Sie bevorzugen aber warmes Klima und vertragen keine Kälte, fehlen somit in kalten Regionen, bzw. können sich dort nur lokal an warmen und trockenen Orten etablieren. In Mitteleuropa trifft man auf diese Art nur in warmen Gegenden.

Lebensweise

Die Schaben sind Schädlinge in Häusern und Wohnungen, in denen sie genügend Lebensmittel als Nahrung finden. Sie sind wie alle Schabenarten lichtscheu und in ihrer Bewegung sehr flink. Ihr flacher Körper ermöglicht es ihnen, unter sehr schmale Ritzen zu kriechen, um sich zu verstecken.

In Laborexperimenten wurde nachgewiesen, dass die Tiere dieser Art sich im Erdmagnetfeld orientieren können und dass ihr Magnetsinn mit dem der Zugvögel vergleichbar ist.^[1]

Entwicklung

Die rotbraunen, 7 bis 12 Millimeter langen Ootheken werden vom Weibchen im lockeren Boden vergraben und getarnt oder in Ritzen versteckt. Die Entwicklungsdauer beträgt 5 bis 12 Monate.

Literatur

• Helgard Reichholf-Riehm: Insekten. 1984, München
• Welsch, Storch: Kükenthal – Zoologisches Praktikum

Einzelnachweise

1. ↑ Martin Vácha, Tereza Půžová und Markéta Kvíćalová: Radio frequency magnetic fields disrupt magnetoreception in American cockroach. In: Journal of Experimental Biology. Band 212, 2009, S. 3473–3477, doi:10.1242/jeb.028670.

The American cockroach (Periplaneta americana) is the largest species of common cockroach, and often considered a pest. In certain regions of the U.S. it is colloquially known as the waterbug,^[1] though it is not a true waterbug since it is not aquatic. It is also known as the ship cockroach, kakerlac, and Bombay canary.^[2] It is often misidentified as a palmetto bug.^[3][4]

Despite their name, American cockroaches are native to Africa and the Middle East. They are believed to have been introduced to the Americas only from the 17th century AD onward as a result of human commercial patterns,^[2] including the Atlantic slave trade.^[5]

Distribution

Despite the name, none of the Periplaneta species is native to the Americas; P. americana was introduced to what is now the United States from Africa as early as 1625.^[2] They are now common in tropical climates because human activity has extended the insects' range of habitation, and are virtually cosmopolitan in distribution as a result of global commerce.^[2]

Biology

Characteristics

Of all common cockroach species, the American cockroach has the largest body size; molts 6–14 times (mostly 13 times) before metamorphosis; and has the longest life cycle, up to about 700 days.^[6]

It has an average length around 4 cm (1.6 in) and is about 7 mm (0.28 in) tall.^[7] They are reddish brown and have a yellowish margin on the pronotum, the body region behind the head. Immature cockroaches resemble adults except they are wingless.

The cockroach is divided into three sections; the body is flattened and broadly oval, with a shield-like pronotum covering its head. A pronotum is a plate-like structure that covers all or part of the dorsal surface of the thorax of certain insects. They also have chewing mouth parts, long, segmented antennae, and leathery fore wings with delicate hind wings. The third section of the cockroach is the abdomen.^[8]

The insect can travel quickly, often darting out of sight when a threat is perceived, and can fit into small cracks and under doors despite its fairly large size. It is considered one of the fastest running insects.^[9]

In an experiment, a P. americana registered a record speed of 5.4 km/h (3.4 mph), about 50 body lengths per second, which would be comparable to a human running at 330 km/h (210 mph).^[10][11]

It has a pair of large compound eyes, each having over 3500 individual lenses (ommatidia, hexagonal apertures which provide a kind of vision known as the mosaic vision with more sensitivity but less resolution, being common during night, hence called nocturnal vision.) It is a very active night insect that shuns light.^[12]

American cockroach nymphs are capable of limb regeneration.^[6]

Morphology

The American cockroach shows a characteristic insect morphology with its body bearing divisions as head, trunk, and abdomen. The trunk, or thorax, is divisible into prothorax, mesothorax and metathorax. Each thoracic segment gives rise to a pair of walking appendages (known as cursorial legs). The organism bears two pairs of wings. The fore wings, known as tegmina, arise from mesothorax and are dark and opaque. The hind wings arise from the metathorax and are used in flight, though cockroaches rarely resort to flight. The abdomen is divisible into 10 segments, each of which is surrounded by chitinous exoskeleton plates called sclerites, including dorsal tergites, ventral sternites, and lateral pleurites.

Life cycle

American cockroaches have three developmental stages: egg, nymph, and adult.^[13] Females produce an egg case (ootheca) which protrudes from the tip of the abdomen. On average, females produce 9–10 oothecae, although they can sometimes produce as many as 90. After about two days, the egg cases are placed on a surface in a safe location. Egg cases are about 0.9 cm (0.35 in) long, brown, and purse-shaped. Immature cockroaches emerge from egg cases in 6–8 weeks and require 6–12 months to mature. After hatching, the nymphs feed and undergo a series of 13 moultings (or ecdysis). Adult cockroaches can live up to an additional year, during which females produce an average of 150 young. The American cockroach reproductive cycle can last up to 600 days.^[6]

Parthenogenesis

When female American cockroaches are housed in groups, this close association promotes facultative parthenogenic reproduction.^[6][14] The oothecae are produced asexually, without fertilization.^[14] The process by which the eggs are produced is automixis;^[15] during automixis, meiosis occurs, but instead of giving rise to haploid gametes as ordinarily happens, diploid gametes are produced (probably by terminal fusion of meiotic products) that can then develop into female cockroaches. Eggs produced by parthenogenesis have lower viability than eggs produced by sexual reproduction.^[14]

Genetics

The American cockroach genome is the second-largest insect genome on record, after Locusta migratoria. Around 60% of its genome is composed of repeat elements. Around 90% of the genome can be found in other members of Blattodea. The genome codes for a large number of chemoreceptor families, including 522 taste receptors and 154 olfactory receptors. The 522 taste receptors comprise the largest number found among insects for which genomes have been sequenced. About 329 of the taste receptors are involved in bitter taste perception.^[6] These traits, along with enlarged groups of genes relating to detoxification, the immune system, and growth and reproduction, are believed to be part of the reasons behind the cockroach's ability to adapt to human living spaces.^[16]

Diet

American cockroaches are omnivorous and opportunistic feeders that eat materials such as cheese, beer, tea, leather, bakery products, starch in book bindings, manuscripts, glue, hair, flakes of dried skin, dead animals, plant materials, soiled clothing, and glossy paper with starch sizing.^[2][13] They are particularly fond of fermenting foods.^[17] They have also been observed to feed upon dead or wounded cockroaches of their own or other species.

Flight

In the immature (nymph) stage, American cockroaches are wingless and incapable of flight. Adults have useful wings and can fly for short distances. If they start from a high place, such as a tree, they can glide for some distance. However, despite their ability to do so, American cockroaches aren't regular fliers. They can run very fast and, when frightened, these insects more commonly scatter on foot.

Habitat

American cockroaches generally live in moist areas but can survive in dry areas if they have access to water. They prefer high temperatures around 29 °C (84 °F) and do not tolerate low temperatures. These cockroaches are common in basements, crawl spaces, cracks and crevices of porches, foundations, and walkways adjacent to buildings. In residential areas outside the tropics, these cockroaches live in basements and sewers and may move outdoors into yards during warm weather.

Relationship with humans

Risk to humans

The odorous secretions produced by American cockroaches can alter the flavor of food. Also, if populations of cockroaches are high, a strong concentration of this odorous secretion can be present.^[13] Cockroaches can pick up disease-causing bacteria,^[18] such as Salmonella, on their legs and later deposit them on foods and cause food poisoning or infection if they walk on the food. House dust containing cockroach feces and body parts can trigger allergic reactions and asthma in certain individuals.^[19]

At least 22 species of pathogenic human bacteria, viruses, fungi, and protozoans, as well as five species of helminthic worms, have been isolated from field-collected P. americana (L.)^[20]

Underside of P. americana

P. americana, view from side

Control as pests

Anoplolepis gracilipes (yellow crazy ants) moving a dead American cockroach toward their nest in Pohnpei, Micronesia

In cold climates, these cockroaches may move indoors, seeking warmer environments and food. Cockroaches may enter houses through sewer connections, under doors, or around plumbing, air ducts, or other openings in the foundation. Cockroach populations may be controlled through the use of insecticides. Covering any cracks or crevices through which cockroaches may enter and cleaning any spills or messes that have been made is beneficial, so cockroaches are not able to enter and are not attracted to the food source. Another way to prevent an infestation of cockroaches is to thoroughly check any material brought inside. Cockroaches and egg cases can be hidden inside or on furniture, in boxes, suitcases, grocery bags, etc.^[13]

Use in traditional Chinese medicine

The American cockroach has been used as an ingredient in traditional Chinese medicine, with references to its usage in the Compendium of Materia Medica and Shennong Ben Cao Jing. In China, an ethanol extract of the American cockroach, kang fu xin ye, is used as a prescribed drug for wound healing and tissue repair.^[6]

Comparison of three common cockroaches

Notes

References

La cucaracha americana o cucaracha roja (Periplaneta americana) es una especie de insecto blatodeo de la familia Blattidae. Su origen se halla en África tropical,^[1]​ aunque reciba el nombre de “Americana” al ser este lugar donde se identificó por primera vez el espécimen. Tiene un color rojizo y puede llegar a medir hasta 40 mm, siendo una de las de mayor tamaño dentro de las cucarachas comensales causantes de plagas urbanas,(junto a Blatta orientalis y Blattella germanica). En condiciones óptimas, la hembras pueden vivir de 14 a 20 meses, algo más que los machos.^[2]​

Generalidades

1 Antenas, 2 Ojos, 3 Fémur, 4 Tibia, 5 Tarso, 6 Tegminas, 7 Alas membranosas, 8 Cercos, A Cabeza, B Tórax, C Abdomen

Esta especie presenta dimorfismo sexual. La hembra es algo mayor que el macho. Las hembras tienen el abdomen más ancho y fuerte, provisto de cercos. Por el contrario, los machos tienen el abdomen mucho más alargado, provisto de cercos y estiletes^{[cita requerida]}. Tanto el macho como la hembra tienen alas, y el dimorfismo se refleja en su diferente longitud. En los machos, las alas sobrepasan el abdomen, mientras que en las hembras tienen prácticamente la misma longitud. Por eso los machos pueden realizar pequeños vuelos (un par de metros) aunque, sobre todo planeando.^{[cita requerida]} En ambos casos, las cucarachas americanas están provistas de tegminas.

Generalmente vive en áreas húmedas y con temperaturas cálidas, alrededor de 29 ° C. No soporta las temperaturas bajas. Puede sobrevivir en zonas secas si tienen acceso a agua. Prefieren lugares oscuros, porque sufren de fotofobia. Todas estas características hacen que sus hábitats más comunes sean las grietas, sótanos, alcantarillados, etc.

Generalmente se alimentan de materiales en descomposición, restos de comida, cadáveres, etc.. En casos de necesidad, pueden alimentarse de pegamentos, jabones, papeles o telas.^{[cita requerida]}

Reproducción

Esta especie es ovípara, al igual que todas las cucarachas a excepción de Diploptera punctata, que es vivípara. La hembra de la cucaracha americana completa totalmente la formación de la ooteca que sobresale de la punta del abdomen. Posteriormente la deposita en zonas con abundante alimento y humedad. La ooteca se fija a la superficie donde se deposita por medio de pegamentos naturales que secreta por unas glándulas bucales.^{[cita requerida]}

Las ootecas son formadas semanalmente, aunque este periodo puede oscilar entre 5 y 9 días. Cada una contiene en su interior un promedio de 15-16 huevos, dispuestos en dos hileras paralelas. Los huevos eclosionan a los 50 días aproximadamente, liberando a las ninfas que permanecen en el interior de la ooteca hasta la primera muda, cuando tienen la fuerza suficiente para romper la ooteca. En este periodo tienen un color café o marrón-parduzco. Las cucarachas son insectos con metamorfosis paurometábola, es decir, los individuos inmaduros se parecen en forma básica a los adultos (con menor tamaño), excepto por sus órganos sexuales, que no están desarrollados.^[3]​

Después de la quinta muda empieza a tomar un color café rojizo y alcanza la madurez tras 8-15 mudas.^{[cita requerida]}

Periplaneta americana y la salud ambiental

Las cucarachas están consideradas como vectores transmisores de enfermedades, tanto del tipo bacteriológico, viral y fúngico, como portador de parásitos.^[4]​ Debido a su hábitat urbano (alcantarillas, huecos, ranuras) y a su alimentación principal (basura, material en descomposición), está en contacto con gran cantidad de microorganismos y parásitos, muchos de ellos patógenos para el ser humano:

Enfermedades transmitidas por P. americana

^[5]​

Los helmintos son el segundo grupo más importante de organismos patógenos que transmiten las cucarachas y se han encontrado en el interior de cucarachas y en las heces.

Véase también

• Vector epidemiológico

Referencias

Bibliografía

• Cochram, D. G. 1982. Cockroaches. Biology and control. Documento de la Organización Mundial de la Salud. WHO/VBC/82. 856 pp. Ginebra.
• Vector Biology and Control Division.Documento de la Organización Mundial de la Salud. WHO/VBC/TS/85.4 Ginebra.

Ameerika prussakas (Periplaneta americana) prussakaliste seltsi kuuluv putukaliik.

Putukas on Eestis harv.^[1]

Viited

Välislingid

• Ameerika prussakas andmebaasis eElurikkus

Ameriketako labezomorroa (Periplaneta americana) labezomorro espezie bat da. 4 cm inguru luzea, kolorez hori gorrixka eta bularraldearen gainean bi orban ilun dituena. Atzeko bi hanka pareak eta antenak oso luzeak ditu.^[1]

Izen arruntak kontrakoa dioen arren, ez da amerikar endemismo bat; P. americana Afrikatik 1625ean barruratu zuten.^[2] Egun, mundu osoan bizi da.

Erreferentziak

Amerikantorakka (Periplaneta americana) eli sokeritorakka on suurin Suomessa tavattavista torakoista, sen pituus on 28–45 mm. Väritykseltään se on kiiltävän punaruskea. Amerikantorakan tuntosarvet ovat pitkät, jalat pitkät ja piikikkäät ja sillä on muiden torakoiden tapaan kaksi perälisäkettä. Naaraalla siivet yltävät vatsan päälle, kun uroksella siivet ovat ruumista pidemmät. Amerikantorakka on yöaktiivinen, joka tulee esiin vasta hämärissä. Torakka on kaikkiruokainen, mutta se voi kuitenkin elää kolmekin kuukautta ilman vettä ja ravintoa.

Alkuperä

Amerikantorakka on alun perin kotoisin Afrikasta, josta se on kulkeutunut Amerikkaan. Amerikantorakka leviää lähinnä ruokalähetysten mukana.

Lähteet

• rentokil.fi: Amerikantorakka
• vieraslajit.fi: Amerikantorakka (Periplaneta americana)

Aiheesta muualla

• Laji.fi: Amerikantorakka (Periplaneta americana)
• ITIS: Periplaneta americana (englanniksi)
• Centre for Agriculture and Biosciences International (CABI): Periplaneta americana (American cockroach) (englanniksi)
• Pherobase: Semiochemicals of Periplaneta americana, the American cockroach (englanniksi)
• University of Michigan, Animal Diversity Web (ADW): Periplaneta americana (American cockroach) (englanniksi)
• Bug Guide: Periplaneta americana - American Cockroach (englanniksi)

Periplaneta americana

La blatte américaine (Periplaneta americana) est une espèce cosmopolite d'insectes de la famille des Blattidae appartenant à l'ordre des Blattodea (Blattaria). Il s'agit d'une blatte qui est considérée comme nuisible à cause de ses interactions avec l'homme.

Description

L'adulte mesure près de 40 mm de long^[1]. Sa couleur est le brun ferrugineux uniforme, avec une tache claire sur le pronotum peu marquée. Les élytres et les ailes sont brun roux, un peu plus longs chez le mâle que chez la femelle. L'insecte peut voler sur de courtes distances, mais se déplace surtout au sol. La plaque suranale a une forme presque semblable chez les deux sexes ; la face dorsale de l'abdomen ne montre aucune spécialisation chez le mâle.

Le génome de la blatte américaine compte plus de 20 000 gènes^[2].

Reproduction et développement

Deux oothèques de blatte américaine.

Ces insectes ont un développement hémimétabole qui se déroule en trois étapes principales : l'œuf, la nymphe et l'adulte. La nymphe est relativement similaire à l'adulte. Elle est cependant plus petite, ses ailes ne sont pas développées et ses organes sexuels ne sont pas encore à maturité. Au cours de sa croissance, elles ressembleront de plus en plus à l'adulte et c'est à leur dernière mue, que les ailes finissent par se déployer complètement (chez les espèces à longues ailes).

Une fois fécondée, la femelle produit une oothèque (9 à 12 mm) à l'intérieur de son abdomen. Généralement, elle la dépose après deux jours. L'oothèque est placée dans une zone abritée et les nymphes en émergent après une cinquantaine de jours^[3]. Elles complètent leur développement entre six et neuf mois^[4].

Chez cette espèce, la femelle peut pondre 9 ou 10 oothèques et chacune d'elles peut contenir jusqu'à 18 œufs. Au cours de sa vie, elle peut produire jusqu'à 80 oothèques^[4].

Répartition et origine démographique

Malgré son nom, cette espèce n'est pas endémique de l'Amérique. La blatte américaine est originaire d'Afrique et elle a été introduite aux États-Unis en 1625. Elle est couramment observée dans les régions tropicales et est maintenant abondamment présente dans les villes en raison du commerce mondial^[4].

Comportements

Alimentation

La blatte américaine est omnivore et opportuniste

La blatte américaine est omnivore et opportuniste. Elle apprécie le fromage, la bière, le cuir, les produits de boulangerie, l'amidon retrouvé dans les reliures de livres, le papier, la colle, les flocons de peau séchée, les animaux morts, la matière végétale, les vêtements souillés, etc^[4],[5]. Elle est particulièrement friande des aliments fermentés^[1]. Elles peuvent également devenir cannibales et s'alimenter de blattes blessées ou mortes.

Habitat

Les blattes américaines vivent généralement dans les zones humides mais elles peuvent survivre dans les zones sèche si elles ont accès à de l'eau. Elles préfèrent les températures chaudes autour de 29 degrés Celsius et ne tolèrent pas les températures froides. Dans les zones résidentielles, ces blattes vivent dans les sous-sols et les égouts et pendant la saison estivale, elles peuvent se déplacer à l'extérieur dans les cours. Dans les habitations, elles sont courantes dans les sous-sols, les vides sanitaires, les fissures, les crevasses, dans les fondations et dans les espacements adjacents aux bâtiments.

Vitesse de déplacement

En laboratoire, la blatte américaine a été enregistrée à se déplacer à 5,4 km/h, une course qui correspond à 50 longueurs de corps par seconde^[6]. Elle est considérée comme l'un des insectes les plus rapides.

Risque sanitaire pour l'homme

La blatte américaine peut être porteuse de pathogènes

Chez les blattes, la texture de la cuticule est idéale pour la fixation des germes et on retrouve également la présence de ces pathogènes dans leur intestin. Ces insectes se promènent sur le sol, cherchant un accès à de la nourriture ou encore à de la chaleur. Lorsqu'ils entrent en contact avec des aliments, ces pathogènes sont déposés directement ou encore indirectement, par le contact avec les excréments de l'animal. La consommation de ces aliments infectés peut provoquer des gastroentérites, de la diarrhée et autres types d'infections intestinales.

Parmi ces pathogènes, on retrouve des bactéries, des virus, des champignons et des parasites. On retrouve plusieurs espèces de bactéries dont certaines ont une importance médicale comme Escherichia coli et différentes espèces de Pseudomonas, Klebsiella, Salmonella et de Staphylococcus^[7].

Les blattes sont également la cause d'allergie, surtout en cas d'infestation. La réaction allergique peut se manifester sur la peau ou par des problèmes respiratoires. La réaction peut être sévère et nécessiter des soins médicaux.

Gestion et méthodes de lutte

Pour être en mesure de contrôler les populations, la méthode utilisée doit être soutenue et systématique ; la survie de femelles ou de quelques oothèques est suffisante pour régénérer une nouvelle population.

On retrouve deux principaux moyens de lutte contre la blatte américaine. La première est une méthode non chimique qui consiste à attraper ou aspirer les blattes pour réduire l'infestation. On peut également ajouter un traitement par congélation, par surchauffage ou encore par vapeur à l'aide d'un gaz non toxique. Certaines de ces techniques nécessitent un équipement spécialisé et doivent être réalisées par des spécialistes en extermination^[8].

La seconde méthode est l'utilisation de produits chimiques. Plusieurs types d'insecticides sont commercialisés pour tuer la blatte germanique. Ils peuvent être appliqués par aérosol, en appât et en granules dans les fissures et les crevasses ou encore à l'intérieur d'une trappe.

Utilisation

Cette espèce est élevée depuis quelques années dans des fermes en Asie pour la production de protéines destinées à la médecine et à la cosmétique asiatiques^[9].

Références

• (en) Cet article est partiellement ou en totalité issu de l’article de Wikipédia en anglais intitulé .

La blatta americana (Periplaneta americana (Linnaeus, 1758)) è un insetto blattoideo della famiglia Blattidae^[1]. È uno degli insetti infestanti più comuni nelle aree urbane di tutto il mondo ed è la specie di blatta più grande tra quelle che condividono gli ambienti di vita con l'uomo.

Descrizione

La blatta americana ha un colore marrone rossastro, leggermente giallognolo lungo il margine dello scudo del pronoto, che chiude un'area centrale marrone scuro. È un insetto di dimensioni notevoli, variabili da 34 a 53 mm (in media 40 mm). Come in tutte le blatte, la femmina presenta un addome più largo rispetto al maschio. Le ali sono ben sviluppate in entrambi i sessi: nel maschio più lunghe dell'addome, nella femmina di pari lunghezza.
L'ooteca ha un colore variabile tra il rosso scuro e il marrone scuro, è lunga circa 8 mm e larga 5. Presenta dei solchi di suddivisione che non arrivano a metà larghezza e generalmente può contenere fino a 16 uova distribuite metà su ogni lato.
Nei primi stadi ninfali, che son molto difficili da vedere, la colorazione è uniformemente marrone grigiastra sul lato dorsale e più chiara e lucida ventralmente. I cerci sono sottili, distintamente assottigliati dalla base verso l'estremità e circa 5 volte più lunghi che larghi. Gli stadi ninfali più avanzati sono di colore marrone rossastro con i margini laterale e posteriore del torace e le aree laterali dei segmenti addominali un po' più scuri. Le antenne sono di colore uniformemente marrone.

Biologia

La blatta americana è un volatore modesto e raramente vola. Inoltre, è un mediocre arrampicatore e la maggior parte delle volte lo si può vedere per terra. Può facilmente spostarsi su superfici ruvide, come legno o blocchi di cemento, ma non riesce ad arrampicarsi su muri o altre superfici lisce. Se si trova uno scarafaggio su di un mobile (es. tavoli, sedie) è molto probabile che vi sia arrivato cadendo dall'alto di un soffitto, dopo aver perso la presa. Le blatte americane hanno però capacità corsorie notevoli e riescono a spostarsi molto velocemente a terra. Generalmente sono attivi nelle ore notturne; vederli alla luce del giorno presuppone l'esistenza di una notevole infestazione. Infatti, in tali orari solitamente riposano in zone oscure e riparate. Istintivamente rifuggono la luce: infatti, se di sera si accende improvvisamente l'interruttore della luce in un locale infestato, si vedranno le blatte, che stavano liberamente scorrazzando, precipitarsi fulmineamente nelle zone più riparate ed oscure della stanza.

Dieta

Dal punto di vista alimentare P. americana è una specie onnivora ed opportunistica^[2]. Questi scarafaggi si nutrono generalmente di materia organica in putrefazione, ma mangiano pressoché qualsiasi cosa. Preferiscono le sostanze dolci e sono ghiotti di liquidi fermentati, tanto da essere stati trovati anche in bottiglie di birra semivuote. Tra i loro alimenti vi sono: carta, scarpe, capelli, pane, frutta, rilegature di libri, pesce, arachidi, riso, sakè, pelle animale, stoffa e insetti morti.

Ciclo vitale

Le ooteche contengono fino a 16 uova, con una media di 10, e vengono depositate e cementate su superfici vicine a fonti di nutrimento o lasciate cadere in crepe. La femmina non depone la capsula delle uova appena questa è formata, ma la può portare con sé, come un corpo che sporge posteriormente dal suo addome, per un periodo che varia tra qualche ora e 4 giorni. Le uova si schiudono in circa due mesi e raggiungono la maturità con 13 mute in circa 6 mesi. La femmina può produrre 12-14 ooteche che schiudono dopo 1-1,5 mesi. Il potenziale della specie è alto, se non viene frenato dal freddo invernale. Lo sviluppo si compie in un periodo di durata variabile tra 5 e 15 mesi in relazione alle condizioni di temperatura e umidità. Gli stadi giovanili passano attraverso 7-13 mute e gli animali adulti possono vivere anche più di un anno. In allevamenti di laboratorio raggiungono anche i 2-3 anni di età. Diversi cicli si accavallano durante l'anno ed è quindi possibile trovare contemporaneamente adulti, neanidi e ninfe di ogni età, nonché ooteche.

Distribuzione e habitat

Diversamente da quanto si potrebbe desumere dal suo nome, non è originario del Nord America, ma è stato introdotto in tutto il mondo dall'Africa settentrionale, diffuso principalmente attraverso le navi commerciali. È una specie cosmopolita e la sua diffusione è seconda solo a quella della Blattella germanica. In Italia è più frequente nelle regioni meridionali, specialmente nelle città portuali.
Questi insetti vivono sia all'aperto che in luoghi chiusi e preferiscono ambienti bui e umidi sia freschi che caldi. Si sono adattati a vivere negli edifici (in seminterrati, attorno ai tubi dei bagni, negli scarichi delle fognature), sulle navi, nei ristoranti, nelle drogherie, nelle panetterie, nelle serre e, più in generale, ovunque si preparino o conservino derrate alimentari^[3]. Negli insediamenti urbani i loro spostamenti si svolgono soprattutto lungo la rete fognaria. Raramente si trovano nelle case, ma, dopo forti piogge, si possono verificare infestazioni anche di questi ambienti. Occasionalmente sono stati trovati sotto le tegole di tetti ed in sottotetti. Possono formare colonie anche enormi, con un numero di individui superiore a 5000 concentrati in un singolo tombino^[3]. All'aperto frequentano luoghi umidi e ombreggiati nei giardini, in alberi cavi, cataste di legna, pagliai, mucchi di concime o altro materiale organico.

Rapporti con l'uomo

Lo scarafaggio è morfologicamente predisposto ad agire come vettore meccanico di batteri e altri microorganismi raccolti nella sporcizia che trova sul suo cammino. Oltre a veicolare microbi col corpo, con le zampette spinose e con le lunghe antenne, li dissemina nell'ambiente attraverso le deiezioni e rigurgiti. È portatore di enterobatteri e salmonelle. Il loro materiale fecale, così come i peli e la cuticola, sono fonti di allergie e malattie asmatiche per molte persone. Inoltre, il loro odore è molto sgradevole.

Metodi di lotta

Le ooteche sono le forme più resistenti agli agenti ambientali, fisici e chimici, insetticidi compresi. Attualmente il metodo di lotta più efficace nei confronti di questi infestanti si basa sull'utilizzo di esche alimentari, in questo modo si sfruttano le abitudini sociali (come la trofallassi) di questi insetti per instaurare all'interno del nido una "mortalità a ciclo chiuso" che porta gradualmente all'eliminazione del nido^[4].

Note

De Amerikaanse kakkerlak^[1] of grote kakkerlak^[2] (Periplaneta americana) is een insect uit de orde kakkerlakken (Blattodea) en de familie Blattidae.

De Amerikaanse kakkerlak is een wat grotere soort en kan een lichaamslengte tot 4,5 centimeter bereiken. De kakkerlak heeft een roodbruine lichaamskleur en de kop draagt twee lange antennes. Boven de kop is een verharde plaat gelegen die een lichtere achterrand heeft. In combinatie met de lichaamslengte is de Amerikaanse kakkerlak hieraan vrij eenvoudig van andere kakkerlakken te onderscheiden.

De Amerikaanse kakkerlak is oorspronkelijk afkomstig uit noordelijk Afrika. Het is een van de insecten die zich met behulp van de mens over de gehele wereld heeft verspreid. De Amerikaanse kakkerlak heeft vooral gebruikgemaakt van het transport van goederen per schip. De kakkerlak komt wereldwijd veel voor in huizen, vooral in keukens.

De Amerikaanse kakkerlak wordt in warmere streken veel aangetroffen in huizen en voedselverwerkende fabrieken. De kakkerlak wordt beschouwd als een plaaginsect omdat voedsel voor menselijke consumptie kan worden vervuild. Na contact met de kakkerlak kan voedsel dat als vers wordt beschouwd besmet zijn geraakt met verschillende ziekteverwekkers. Op de Amerikaanse kakkerlak kunnen zowel eencellige micro-organismen als parasitaire eencelligen en wormen worden aangetroffen. De Amerikaanse kakkerlak is een warmteminnende soort die een hekel heeft aan kou, in tropische streken komt de kakkerlak daardoor veel voor. In meer gematigde gebieden kan het insect zich hierdoor niet handhaven, in tegenstelling tot andere kakkerlakken.

Verspreiding

De kakkerlak is een bodembewoner die leeft tussen de bladeren.

De kakkerlak leeft in tropische delen van Afrika maar heeft zich al vele honderden jaren geleden gevestigd op andere continenten.^[3] Het is tegenwoordig een kosmopolische soort die overal ter wereld voorkomt. Ondanks de naam Amerikaanse kakkerlak, die ook terugkomt in de wetenschappelijk naam americana, komt de kakkerlak van origine niet uit Amerika.

De Amerikaanse kakkerlak kan zich handhaven op schepen en heeft zich hierdoor de afgelopen eeuwen over de wereld kunnen verspreiden. De Amerikaanse kakkerlak wordt vooral gevonden in havensteden.^[4] Het transport van slaven vanaf de zeventiende eeuw heeft waarschijnlijk sterk bijgedragen aan de verspreiding van de Amerikaanse kakkerlak. In Amerika heeft de soort zich waarschijnlijk al voor de slavenhandel op zijn hoogtepunt kwam al gevestigd.^[3] In West-Europese landen, zoals België en Nederland, wordt de Amerikaanse kakkerlak soms per ongeluk met handelswaar geïmporteerd maar heeft zich nergens weten te handhaven. Dit in tegenstelling tot andere soorten kakkerlakken die wel algemeen voorkomen, zoals de Duitse kakkerlak en de Oosterse kakkerlak.

In de natuur is de Amerikaanse kakkerlak een belangrijke afvaleter die leeft van rottende organische materialen. De kakkerlak bewoont de strooisellaag en leeft tussen de bladeren en houtsnippers. De Amerikaanse kakkerlak is sterker aan warmte gebonden dan andere kakkerlakken en leeft in warme, vochtige streken. Nachtvorst is fataal, zodat de soort in koudere delen van de wereld niet in de natuur kan overleven.

Kenmerken

De Amerikaanse kakkerlak heeft een roodbruine kleur en een langwerpig-ovale en duidelijk afgeplatte lichaamsvorm. De kakkerlak kan een totale lichaamslengte bereiken van ongeveer drie tot vier centimeter. De Amerikaanse kakkerlak heeft net als alle insecten een in drieën verdeeld lichaam. Aan de voorzijde is de kop (A) of cephalon aanwezig, daarachter is het borststuk (B) of thorax gelegen en ten slotte volgt het gesegmenteerde achterlijf (C) of abdomen.

Aan de voorzijde zijn de antennes (1) en de ogen (2) duidelijk zichtbaar. De bovenzijde van de kop en het voorste deel van het borststuk worden beschermd door het halsschild of pronotum (3). Het achterlijf is grotendeels gelegen onder de vleugels, met bovenop de voorvleugels (4) die over elkaar gevouwen zijn en niet naast elkaar liggen zodat een schuine middennaad (5) ontstaat. Aan weerszijden zijn delen van het achterlijf zichtbaar, de tergieten (6), aan de achterzijde steken de achtervleugels (7) uit. Het uiteinde van het achterlijf draagt twee gelede tastorganen genaamd cerci (8).

De drie paar poten bestaan uit vergelijkbare delen, weergegeven zijn de dij of femur van de voorpoot (Fe), de scheen of tibia van de middelste poot (Ti) en de voet of tarsus van de achterste poot (Ta).

Kop

Kop van de Amerikaanse kakkerlak, met zichtbare ogen, antennen en palpen.

De Amerikaanse kakkerlak heeft een naar onderen gekromde kop, de kop wordt hierdoor deels aan het oog onttrokken door het sterk vergrote halsschild. De Amerikaanse kakkerlak valt met name op door de lange sprieterige antennes, waardoor de voorzijde gemakkelijk is te onderscheiden van de achterzijde. De antennes hebben net als bij andere kakkerlakken geen verdikkingen en zijn dun en draadvormig, wat filiform wordt genoemd. De antennes bestaan uit enkele tientallen segmenten, het oppervlak bevat vele sensorische receptoren. De antennes dragen vele mechanosensorische receptoren, dit zijn zintuiglijke cellen die bewegingen registreren. Daarnaast bevatten de antennes vele chemosensorische vezels die geuren kunnen waarnemen en onderscheiden. De receptoren zijn gelegen in een groot aantal zeer korte en kleine haartjes op de antennes, die met het blote oog niet te zien zijn. Volwassen mannetjes hebben beduidend meer van deze structuren dan de vrouwtjes. Een juveniel mannetje dat bijna volwassen is heeft ongeveer 14.000 van dergelijke zintuiglijke vezels, maar een volwassen mannetje heeft er ongeveer 270.000 op iedere antenne.^[5] Bij mannetjes zijn de haartjes met name gevoelig voor vrouwelijke lokstoffen, die feromonen worden genoemd. De kakkerlak kan ook de luchtvochtigheid bepalen met de antennes. De luchtvochtigheid beïnvloed de weerstand van de receptoren.^[3]

Aan de voorzijde van de kop zijn de samengestelde ogen gelegen, die door hun zwarte kleur goed afsteken tegen de bruine kleur van de rest van de kop. De ogen zijn langwerpig van vorm en breder aan de bovenzijde. Net als andere insecten bestaan de ogen uit vele kleine suboogjes die de ommatidiën worden genoemd. De ogen van de kakkerlak zijn relatief slecht ontwikkeld, ze kunnen echter wel licht waarnemen.

De Amerikaanse kakkerlak heeft net als andere kakkerlakken geen gespecialiseerde monddelen. De belangrijkste monddelen zijn de kaken of cheliceren, ze bestaan uit een verharde en verbrede structuur die voorzien is van verhoornde, stekelachtige 'tandjes'. Deze dienen om het voedsel te verkleinen waarbij het voorste deel een snijdende functie heeft en relatief lange tanden draagt. Het achterste deel dient om te malen is hiertoe voorzien van plattere tanden.^[6] Naast de kaken beschikt de kakkerlak over twee paar mondtasters. Aan de bovenkaak of maxilla zijn de maxillaire palpen gelegen en de onderkaak of labium draagt een paar labiale palpen.^[6]

Borststuk

Een mannetje eet van een giftige lokgel.

Het borststuk bestaat uit drie delen, die net als bij andere insecten vergroeid zijn tot één geheel. Het voorste deel van het borststuk wordt aan de bovenzijde beschermd door het brede en sterk vergrote halsschild of pronotum. Het halsschild is bruin van kleur maar de rand is lichter, vooral aan de achterzijde. Het laatste -achterste- deel van het borststuk is onder de vleugels gelegen. De drie delen van het borststuk zijn als zodanig te herkennen doordat ieder deel steeds één paar poten draagt aan de onderzijde. De poten zijn vrij lang en zijn bruin van kleur, iedere poot bestaat uit vijf segmenten, de poot is aan het lichaam gehecht door de heup of coxa, deze is met de dijbeenring of trochanter verbonden met de dij of femur. Het volgende segment wordt de scheen of tibia genoemd en ten slotte is aan het uiteinde van iedere poot de voet of tarsus aanwezig. De tarsus bestaat zelf ook uit vijf segmenten, het laatste segment draagt kleine haakjes die de klauwtjes worden genoemd. Wat opvalt aan de poten en met name de dij en de scheen, zijn de vele stekelige haartjes. Deze dienen als tastorgaan en helpen de kakkerlak navigeren in kleine spleten.

De Amerikaanse kakkerlak is een gevleugelde soort de volwassen exemplaren dragen twee paar vleugels. Bij de jonge dieren of nimfen maar alleen vleugels. De imagines zijn hieraan gemakkelijk te onderscheiden van de juveniele dieren of nimfen. De vleugels zijn aan de bovenzijde van het borststuk gehecht, de Amerikaanse kakkerlak heeft een paar voorvleugels op het tweede borststuksegment en een paar achtervleugels op het derde borststuksegment. De voorvleugels of elytra zijn de zichtbare vleugels, ze hebben een leerachtig oppervlak en zijn bruinrood van kleur. De voorvleugels zijn enigszins doorzichtig en dienen om de achtervleugels te beschermen waarmee gevlogen kan worden. De achtervleugels of tegmina hebben een vliezig oppervlak en zijn veel transparanter dan de voorvleugels. De achtervleugels hebben een aanzienlijk groter oppervlak, ze zijn geplooid zodat ze in rust kunnen worden opgevouwen onder de voorvleugels.

De Amerikaanse kakkerlak is een langgevleugelde soort, de vleugels bedekken altijd het gehele achterlijf. Andere kakkerlakken hebben helemaal geen vleugels of zijn kortgevleugeld -ook wel halfgevleugeld- waarbij de vleugels ongeveer tot halverwege het achterlijf reiken.
Bij de Amerikaanse kakkerlak is de lengte van de vleugels een belangrijk geslachtsonderscheid, die van de mannetjes zijn langer dan de vleugels van vrouwtjes. De vleugels van een mannetje reiken tot iets achter de achterlijfspunt terwijl ze bij een vrouwtje hooguit de achterlijfspunt bereiken. Zowel mannetjes als vrouwtjes kunnen in principe vliegen maar doen dit vrijwel nooit; de kakkerlak zal altijd proberen weg te rennen of zich op de grond laten vallen om te vluchten. Andere soorten kakkerlakken zijn betere vliegers, maar geen enkele kakkerlak is aan te merken als een behendige vlieger zoals zweefvliegen en libellen.

Achterlijf

Vivisectie van een Amerikaanse kakkerlak.

Het achterlijf van de Amerikaanse kakkerlak is volledig door de vleugels bedekt en wordt hierdoor aan het oog onttrokken. Alleen aan weerszijden is een deel van het achterlijf door de half transparante vleugels zichtbaar. Het achterlijf bevat alle belangrijke organen zoals het spijsverteringsorganen en de geslachtsorganen. Het achterlijf is duidelijk gesegmenteerd, het wordt beschermd door platen aan zowel de rug- als de buikzijde. De buikplaten worden de sternieten genoemd en de rugplaten de tergieten.^[6] De sternieten en tergieten worden om ze als zodanig aan te kunnen geven van voor naar achteren genummerd.^[6] Het voorste deel is het eerste deel, het achterliggende het tweede enzovoort.

De achterzijde van het achterlijf wordt de achterlijfspunt genoemd en draagt twee zachte, langwerpige structuren die de achterlijfsaanhangsels of cerci worden genoemd.^[7] Ze zijn relatief lang en kegelvormig; de basis is veel breder dan de punt. De cerci steken zijwaarts onder de vleugels uit en hebben een belangrijke functie als tastorgaan, ze zijn bij mannetjes langer in vergelijking met de cerci van vrouwtjes. De cerci van vrouwtjes bestaan altijd uit 13 of 14 segmenten. De cerci bestaan bij mannetjes uit meer segmenten, 18 of 19.^[7] De cerci zijn belangrijke zintuiglijke organen, ze zijn direct verbonden met het centrale zenuwstelsel.

Bij de mannetjes zijn tussen de cerci gepaarde aanhangsels gelegen die staafvormig zijn en de styli worden genoemd. De styli komen bij alle nimfen voor -mannelijk of vrouwelijk- maar verdwijnen bij vrouwtjes als ze voor de laatste maal vervellen en volwassen zijn.^[6] De styli van de mannetjes hebben een met de antennen vergelijkbare functie en kunnen geuren waarnemen.

Onderscheid met andere soorten

Vergelijking met de Australische kakkerlak (rechts).

De Amerikaanse kakkerlak is van de meeste kakkerlakken eenvoudig te onderscheiden vanwege de donkerrode kleur en de relatief grote lichaamslengte. Andere kakkerlakken blijven vrijwel altijd aanzienlijk kleiner en hebben andere kleuren, zoals de groene Cubaanse kakkerlak en de zwarte oosterse kakkerlak.

Het onderscheid met soorten die tot het geslacht Periplaneta behoren is echter lastiger. Met name de soort Periplaneta brunnea is zeer moeilijk te onderscheiden. Deze soort heeft eenzelfde lichaamskleur, maar het halsschild is lichter. Ook zijn de kleuren op het halsschild iets anders door de aanwezigheid van een lichtere lengtestreep op het midden, die bij de Amerikaanse kakkerlak minder geprononceerd is.

De Duitse kakkerlak komt veel algemener voor in België en Nederland en leeft onder andere in keukens van woningen, bakkerijen, restaurants en in overdekte zwembaden. De Duitse kakkerlak blijft aanmerkelijk kleiner dan de Amerikaanse kakkerlak en bereikt een lichaamslengte zonder antennes van 11 tot 13 millimeter. Ook andere kakkerlakken die wel in huizen voorkomen, zoals de 19 tot 25 mm lange oosterse kakkerlak, kunnen in veel kleinere kiertjes leven en zich beter kunnen verstoppen dan de bijna vier centimeter lange Amerikaanse kakkerlak.

Een andere soort die in verschillende werelddelen voorkomt is de Australische kakkerlak (Periplaneta australasiae). Deze soort is nauwelijks te onderscheiden van de sterk gelijkende Periplaneta aboriginea, maar deze twee soorten zijn wel goed te onderscheiden van de Amerikaanse kakkerlak. Het halsschild van beide soorten is donkerder en de gele markeringen aan de achterzijde van het halsschild zijn juist lichter en daardoor meer geprononceerd. In het midden van de gele halsschildrand aan de achterzijde is een uitstulping naar de voorzijde aanwezig en ook de voorzijde van het halsschild is voorzien van een gele dwarsstreep. De zijkanten van de voorzijde van de vleugels zijn eveneens geel gekleurd, wat bij de Amerikaanse kakkerlak ontbreekt.^[8] De volwassen exemplaren worden tot 30 millimeter lang en blijven hiermee aanzienlijk kleiner. De juvenielen of nimfen van de Australische kakkerlak zijn duidelijk te herkennen aan de donkerbruine kleur met afstekende gele vlekken aan weerszijden van het lichaam. De Australische kakkerlak verschilt ook in levenswijze; de soort is niet zo goed bestand tegen droogte. In tegenstelling tot de Amerikaanse kakkerlak kan de Australische kakkerlak leven van een grotendeels vegetarisch dieet.^[8]

Een andere kakkerlak die verwant is en tot het geslacht Periplaneta behoort is Periplaneta fuliginosa, die in tegenstelling tot eerder genoemde soorten wel in één oogopslag te herkennen is. De lichaamslengte is tot 37 mm en de vleugels van deze soort zijn veel donkerder van kleur.^[9] Het halsschild is zeer donkerbruin tot diepzwart, gele markeringen ontbreken.^[9] Van Periplaneta fuliginosa is bekend dat de kakkerlak zeer slecht tegen droogte kan en alleen in permanent vochtige omgevingen kan overleven.^[10]

Levenswijze

De Amerikaanse kakkerlak is nachtactief.

De Amerikaanse kakkerlak is net als veel andere kakkerlakken een nachtdier dat zich overdag terugtrekt en 's nachts foerageert. Deze aangepaste levenswijze dient om vijanden zo veel mogelijk te ontlopen en wordt in de biologie wel lichtschuw of fotonegatief genoemd. De Amerikaanse kakkerlak leeft op permanent donkere plaatsen, de kakkerlak houdt zich overdag schuil en komt in de regel alleen 's nachts tevoorschijn. Alleen bij voedselschaarste wordt ook overdag naar voedsel gezocht, zelfs in direct zonlicht.^[3] De kakkerlak reageert niet op een plotselinge confrontatie met een lichtbron. Als de kakkerlak zich in een donkere ruimte in een huis bevindt en de bewoner plotseling het licht aandoet treedt een vluchtreactie op zodat het lijkt alsof de kakkerlak een hekel heeft aan het licht. In de praktijk echter is het niet het licht dat het vluchtgedrag veroorzaakt, maar de luchtwervelingen en de trillingen die veroorzaakt worden door de naderende bewoner.^[3]

De Amerikaanse kakkerlak is in vergelijking met andere kakkerlakken een sociaal ingesteld insect. Net als andere insecten kent de Amerikaanse kakkerlak vormen van communicatie die dienen het andere geslacht te lokken. De kakkerlak kent verder gedragingen die alleen te verklaren zijn als ze een bepaalde sociale functie hebben. De kakkerlak kan waarschuwingsgeuren afscheiden door geurklieren aan de buikzijde, die andere kakkerlakken alarmeren. Ook kan de kakkerlak alarmerende geluiden maken door met de vleugels te trillen. Ook de poten kunnen worden gebruikt om soortgenoten te waarschuwen. Hierbij worden stekelige sporen aan de schenen tegen de ondergrond gesleept wat trillingen veroorzaakt. Kakkerlakken hebben organen in de scheen die trillingen kunnen waarnemen. De Amerikaanse kakkerlak kan in grote groepen worden aangetroffen, maar is geen kolonievormend insect zoals mieren en wespen.

Voedsel

De Amerikaanse kakkerlak is een alleseter, dit exemplaar is in de soep terechtgekomen.

Het insect is een alleseter die zich voedt met organisch materiaal. De kakkerlak is hierbij niet kieskeurig en zowel dierlijke als plantaardige kost staan op het menu. Ook rottende organische substanties zijn geschikt als voedsel en de Amerikaanse kakkerlak heeft een voorkeur voor gefermenteerd voedsel.^[11] In vergelijking met andere kakkerlakken is er een grotere voorkeur voor vlees, de Amerikaanse kakkerlak staat ook bekend als een kannibalistische soort die het opeten van kleinere soortgenoten niet schuwt.^[12]

Er zijn maar weinig organische stoffen die de kakkerlak niet eet. Op het menu staan onder andere bladeren, boomschors, fruit, vlees, vis en andere (levende of dode) insecten.^[12] Daarnaast kan de kakkerlak leven van vrijwel elk soort voedsel dat door de mens wordt geconsumeerd, en zelfs stoffen als inkt en zeep zijn geschikt^[12].

De Amerikaanse kakkerlak eet onder andere cellulosehoudende stoffen, maar kan zelf geen cellulosevezels verteren. In de darmen van de Amerikaanse kakkerlak leven echter eencellige trilhaardiertjes die dit wel kunnen.^[13] In de darmen zijn populaties van de soort Nyctotherus ovalis aanwezig die cellulose omzetten in verteerbare stoffen waarbij een deel wordt omgezet in methaan. De activiteit van de eencelligen neemt toe naarmate het menu van de kakkerlak meer cellulose bevat.^[13] Deze symbiotische relatie tussen de kakkerlak en de eencellige stellen het insect in staat uiteenlopende houtige voedselbronnen te eten, die voor andere insecten onverteerbaar zijn.

De Amerikaanse kakkerlak is een erg bestendige soort die twee tot drie maanden zonder voedsel kan leven en tot een maand zonder water kan.^[14]

Voortplanting en ontwikkeling

Structuurformule van Periplanone B

Kakkerlakken zijn zoals de meeste insecten eierleggend. Kakkerlakken kennen een onvolledige gedaanteverwisseling, de jonge exemplaren worden nimfen genoemd. De nimfen lijken al op de ouderdieren en groeien in stapjes.
Andere insecten, zoals kevers en vlinders, hebben een wormachtig uiterlijk in het juveniele stadium dat middels vervellingen steeds groter wordt en na het laatste stadium vindt de verpopping plaats. In de pop wordt het lichaam van het insect in één keer omgebouwd naar het volwassen insect wat een drastische verandering tot gevolg heeft. Deze vorm van ontwikkeling wordt volledige gedaanteverwisseling genoemd.

De vrouwtjes produceren een vluchtige organische verbinding die een sterke aantrekkingskracht heeft op de mannetjes. Dergelijke seksuele lokstoffen van insecten worden wel feromonen genoemd. Feromonen zijn soortspecifiek, zodat de vrouwtjes geen mannetjes van de verkeerde soort aantrekken. Feromonen zijn chemisch gezien erg complex, het feromoon van de Amerikaanse kakkerlak wordt periplanone B genoemd en is vooral werkzaam op korte afstand.^[15] Het feromoon heeft als molecuulformule C15H20O3.^[16] De verbinding werd in 1952 beschreven en in 1976 geïsoleerd, in 1979 werd het voor het eerst gesynthetiseerd.^[15] Het feromoon wordt soms verwerkt in insecticiden om de werking ervan te bevorderen. Vanwege de sterk aantrekkende werking op mannelijke kakkerlakken is in een lokaas slechts een zeer kleine hoeveelheid benodigd, minder dan een microgram per dosis.^[15]

Eicapsules van de Amerikaanse kakkerlak.

Als een koppeltje elkaar gevonden heeft vindt de paring plaats, hierbij zijn het mannetje en het vrouwtje met de achterlijfspunten verbonden. Het mannetje klimt niet op het vrouwtje zoals bij veel andere insecten als kevers het geval is. Tijdens de paring staan de koppen van de kakkerlakken van elkaar af. Enige tijd na de paring zet het vrouwtje haar eitjes af in een capsule welke bestaat uit een zak-achtige structuur die met een dun laagje chitine omhuld is. De eiercapsule wordt ook wel oötheek genoemd en beschermt de eieren tegen uitdroging. De meeste andere insecten zetten de eieren één voor één af maar bij kakkerlakken is een eiercapsule gebruikelijk.
Een vrouwtje zet de oötheek niet direct af, deze wordt enige tijd meegedragen waarbij de capsule uit het achterlijf van het vrouwtje steekt en duidelijk zichtbaar is. Een verse eicapsule is wit van kleur en zacht, later kleurt de capsule donkerder en hard het oppervlak uit. Als de eicapsule is afgezet, is deze ongeveer 8 millimeter lang en 5 mm hoog.^[7] Een capsule bevat meestal 16 eitjes die gelegen zijn in twee rijen van acht, het aantal kan iets variëren. In totaal kan een vrouwtje 15 tot 90 eipaketten afzetten gedurende haar leven,^[11] en produceert zo'n 800 nakomelingen.^[14]

De eicapsule wordt niet zomaar ergens achtergelaten zoals bij andere kakkerlakken het geval is. Het vrouwtje graaft een holletje of zoekt een vochtige, goed beschutte plaats op. Hierin wordt de capsule gedeponeerd, waarna het vrouwtje deze bedekt met bodemmateriaal om de eieren te verbergen en te beschermen. Het materiaal wordt vastgekit met een lijmachtig goedje dat afkomstig is uit klieren bij de kop.^[1] In het ei ontwikkelt zich het embryonale stadium van de kakkerlak. In dit stadium zijn de jonge kakkerlakken wormachtig en pootloos. De lengte van het eistadium is afhankelijk van de omgevingstemperatuur en de luchtvochtigheid en varieert van 29 tot 58 dagen. Bij kamertemperatuur komen de eieren na ongeveer 50 tot 55 dagen uit.^[14] In een droge omgeving drogen de eieren uit en sterven de jongen. Als de jongen uit het ei kruipen zijn ze slechts enkele millimeters lang en hebben een lichtere kleur. Pas na een aantal vervellingen krijgen ze de roodbruine kleur van de volwassen dieren.^[14]

De nimf groeit in stapjes, de verschillende stadia worden de instars genoemd. Ieder stadium wordt afgesloten door een vervelling of ecdysis, waarna het volgende stadium aanbreekt. Bij iedere vervelling werpt de nimf zijn exoskelet af. Het reeds gevormde nieuwe exoskelet is de eerste tijd nog zacht waardoor de nimf kan groeien. Direct na een vervelling is een kakkerlak wit van kleur, na enige tijd vormen zich de pigmenten. Pas enige tijd na de vervelling -afhankelijk van temperatuur en vochtigheid- is het nieuwe pantser volledig uitgehard. De nimf is tot dit moment erg kwetsbaar en moet oppassen niet door soortgenoten te worden opgegeten, de nimf trekt zich vlak voor een vervelling vaak terug op een beschutte plaats. Nimfen hebben nog geen vleugels en geen ontwikkelde geslachtsorganen. De vleugels ontwikkelen zich in kleine flapjes aan de bovenzijde, deze structuren zijn vanaf het derde of vierde nimfstadium zichtbaar.^[7]

Het aantal juveniele stadia kan variëren van zes tot veertien.^[7] De ontwikkelingsduur van pasgeboren nimf naar volwassen insect is dan ook sterk afhankelijk van de leefomstandigheden. Bij ideale omstandigheden is de nimf na ongeveer 5,5 maanden volgroeid maar dit kan oplopen tot een jaar en ruim acht maanden.^[14] Uit onderzoek blijkt dat het aantal vervellingen toeneemt al de nimf beschadigd raakt, bijvoorbeeld als de antennes verloren gaan.^[3] Eenmaal volwassen is het lichaam volgroeid en vervelt de kakkerlak niet meer. De volwassen exemplaren leven ongeveer een jaar tot anderhalf jaar, de vrouwtjes leven iets langer dan de mannetjes.^[14] In uitzonderlijke gevallen kan de volwassen kakkerlak meer dan vier jaar oud worden.^[3]

Vijanden

De sluipwesp Evania appendigaster parasiteert op de Amerikaanse kakkerlak.

Ampulex compressa jaagt op de kakkerlak en de nimfen.

De Amerikaanse kakkerlak valt ten prooi aan een groot aantal dieren. Omdat het insect wereldwijd voorkomt zijn de specifieke vijanden afhankelijk van de locatie. In het natuurlijke verspreidingsgebied wordt de Amerikaanse kakkerlak vooral gegeten door verschillende gespecialiseerde soorten die zich op de kakkerlak hebben aangepast. Deze vijanden jagen slechts op enkele soorten kakkerlakken en laten andere soorten kakkerlakken en alle andere groepen insecten met rust. Voorbeelden van dergelijke vijanden zijn enkele vliesvleugelige insecten uit de groep van de sluipwespen, zoals Evania appendigaster en Aprostocetus hagenowii. Deze insecten sporen de eierpakketten op en zetten hierin hun eieren af wat het legsel van de kakkerlak uiteindelijk vernietigd. De volwassen kakkerlakken en de nimfen worden door deze wespen met rust gelaten.^[17]

Aprostocetus hagenowii is een zeer kleine wesp die ongeveer drie millimeter lang wordt.^[17] Het lichaam is zwart van kleur, de poten zijn geel en de ogen zijn donkerrood. De vrouwtjes steken hun dolk-achtige legbuis in een eipakket van de kakkerlak waarna ze haar eitjes afzet. Een vrouwtje verdeelt haar eitjes in één of twee eipaketten. De larven van de wesp zijn klein, wit en wormachtig en ontwikkelen zich binnenin het eipakket. Aan de buitenzijde is niet te zien of een eipakket al dan niet wespenlarven bevat, maar aan de binnenzijde vindt een doodsstrijd plaats waarbij de wespenlarven alle eieren van de kakkerlak opeten. Uiteindelijk blijft er slechts een leeg omhulsel over. Als de wespenlarven zich volledig hebben ontwikkeld vindt de verpopping plaats, eveneens binnenin het eipakket. Als de wespen uit hun pop kruipen verlaten ze het eipakket, waarbij alle exemplaren door hetzelfde gat naar buiten vliegen.^[17] In totaal kan de wesp zo'n 60 tot 70 nakomelingen produceren in een enkele oötheek.

Mieren knippen de kakkerlak in stukjes.

Evania appendigaster kent een vergelijkbare voortplantingscyclus, maar er zijn enige verschillen. Evania appendigaster wordt groter tot 15 millimeter^[6] en kan een voorvleugellengte bereiken tot 7 millimeter. De vrouwtjes zetten slechts één ei af per eipakket en geen tientallen eitjes zoals Aprostocetus hagenowii. De larve eet alle eitjes op en groeit snel en kan hierdoor veel groter worden. De larve bereikt een maximale lichaamslengte tot acht millimeter voordat de verpopping plaatsvindt. De volwassen kakkerlak wordt weliswaar niet gedood door de wespen maar door het vernietigen van de eipaketten wordt voorkomen dat de kakkerlak zich snel kan voortplanten. De genoemde sluipwespen komen net als de kakkerlak vrijwel wereldwijd voor. Ze hebben zichzelf echter niet altijd langs de natuurlijke weg verspreid maar worden door de mens gekweekt en bewust uitgezet teneinde de Amerikaanse kakkerlak op biologische wijze te bestrijden.

De sluipwesp Ampulex compressa jaagt niet op de eipaketten maar op de nimfen en de volwassen exemplaren van verschillende soorten kakkerlakken waaronder de Amerikaanse kakkerlak.^[18] Deze wesp is een voorbeeld van een natuurlijke vijand die wel is geïntroduceerd in andere gebieden, zoals Hawaï, maar deze introducties zijn nooit succesvol geweest. De manier waarop de wesp een kakkerlak te gronde richt is zeer opmerkelijk. De vrouwelijke wesp zet haar eitjes af in de kakkerlak waarna de larven de kakkerlak van binnenuit opeten. Voorgaand aan de afzet van de eitjes wordt eerst een holletje gegraven door de wesp en vervolgens een kakkerlak opgespoord om een ei in te leggen.^[18] De kakkerlak wordt met de angelachtige legbuis eerst verdoofd en vervolgens met een andere substantie ingespoten die het vluchtreflex uitschakelt. De kakkerlak kan nog wel lopen, en de wesp stuurt de kakkerlak door een van de antennes vast te houden het holletje in waarna het ei wordt afgezet.^[18]

Buiten het natuurlijke verspreidingsgebied, wat zowel de gehele wereld betreft, wordt de kakkerlak door een breed scala aan insecteneters gegeten. Het kan gaan om de meest uiteenlopende dieren, zoals zoogdieren, vogels, reptielen, amfibieën en andere ongewervelden.^[3] Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat verschillende dieren die leven in de Verenigde Staten de kakkerlak op het menu hebben staan. Voorbeelden van beschreven predatoren van de Amerikaanse kakkerlak in de Verenigde Staten zijn onder andere verschillende vogels zoals kraaien, kippen en mussen, kleine zoogdieren als mangoesten, ratten, katten en opossums, amfibieën zoals kikkers (agapad, Amerikaanse boomkikker) en reptielen zoals hagedissen (Anolis cristatellus, Ameiva exsul).^[3] Daarnaast valt de Amerikaanse kakkerlak ten prooi aan talloze andere ongewervelde dieren zoals spinnen, duizendpotigen en ten slotte aan insecten zoals bidsprinkhanen, wespen, loopkevers (Morion simplex), mieren en roofwantsen (Spiniger domesticus).^[3]

De Amerikaanse kakkerlak en de mens

De Amerikaanse kakkerlak is een veelgebruikt modelorganisme vanwege de relatieve grootte en eenvoudige eisen met betrekking tot voortplanting en ontwikkeling. Veel biologische processen zijn tot in detail beschreven, zoals de anatomie en de verschillende componenten van de lokstoffen om een partner te vinden.

In sommige landen worden kakkerlakken gegeten als snack, zoals in Australië, China en Japan. De Amerikaanse kakkerlak is net als andere Periplaneta-soorten populairder dan andere kakkerlakken vanwege de relatieve grootte.

Het eten van kakkerlakken is in een aantal landen een onderdeel van een traditionele medicatie. In Brazilië bijvoorbeeld wordt de Amerikaanse kakkerlak als medicijn gebruikt om de symptomen van astma te bestrijden.^[19] De kakkerlak wordt hiertoe eerst geroosterd en vervolgens wordt er thee uit getrokken die men driemaal daags dient te drinken.^[19]

Plaaginsect

De Amerikaanse kakkerlak eet zowel verse voedingsmiddelen als rottend voedsel en kan het zo besmetten.

De Amerikaanse kakkerlak staat voornamelijk bekend als een belangrijk plaaginsect. Voor sommige dieren is de aanwezigheid van de kakkerlak direct gevaarlijk omdat het insect ziektes verspreidt. De Amerikaanse kakkerlak is een drager van de parasitaire worm Gongylonema neoplasticum. Bij ratten bevordert een infectie met Gongylonema neoplasticum de vorming van tumoren op de tong en in de maag.^[3]

De Amerikaanse kakkerlak vormt geen direct gevaar voor de mens; het insect is geen verspreider van vectorziektes zoals malaria. Kakkerlakken zijn nooit giftig en kunnen daarnaast niet steken of bijten. De kakkerlak zoekt ten slotte het menselijk lichaam niet op zoals teken, wantsen en muggen. De kakkerlak is echter wel een verspreider van verschillende micro-organismen die zijn aan te wijzen als ziekteverwekkers of voedsel snel kunnen bederven.^[20] Voorbeelden van dergelijke organismen zijn schimmels, bacteriën, sommige virussen en protozoën.^[20] Uit een onderzoek werden 22 verschillende soorten ziekteverwekkers aangetroffen op de Amerikaanse kakkerlak die tot de micro-organismen behoren en daarnaast werden vijf verschillende soorten parasitaire wormen gevonden.^[20]

De aanwezigheid van de Amerikaanse kakkerlak kan allergische reacties veroorzaken en dergelijke reacties versterken bij atopie- en astmapatiënten. Van alle astmapatiënten reageert meer dan de helft allergisch op kakkerlakken. De reactie wordt veroorzaakt door bepaalde proteïnen die aanwezig zijn in het lichaam, de fecaliën en het speeksel van de kakkerlak.^[21] De antistof immunoglobuline E, die in de slijmvliezen aanwezig is, produceert bij contaminatie de neurotransmitter histamine dat de eigenlijke allergische reactie veroorzaakt. De klachten doen zich voor als de pathogenen in de lucht terechtkomen, bijvoorbeeld door het poetsen of stofzuigen van een besmet oppervlak. Ook van andere soorten kakkerlakken is bekend dat ze bij de mens allergische reacties kunnen opwekken, zoals de Duitse kakkerlak.^[21]

Voorkomen

De Amerikaanse kakkerlak kan het best worden geweerd want als de soort zich eenmaal heeft gevestigd is het niet eenvoudig om er vanaf te komen. Het is een warmteminnende soort die in tropische landen de meest voorkomende kakkerlak is die in huizen van mensen leeft.

De Amerikaanse kakkerlak houdt zich schuil in kieren en spleten. In de natuurlijke habitat bestaan deze uit scheuren en spleten tussen stukken hout, onder houtblokken of stenen of bladeren in de strooisellaag. In een door de mens aangepaste omgeving zoals in een keuken schuilen de dieren in alle mogelijke schuilplaatsen, zoals achter het keukenblok, tussen plinten en in kieren in de vloer.

De kakkerlak is afhankelijk van hogere temperaturen dan andere soorten kakkerlakken en is niet bestand tegen lagere temperaturen. De Amerikaanse kakkerlak geeft slechts zelden problemen in landen met een gematigd klimaat zoals westelijk Europa en vormt vooral in tropische streken een plaag. In meer gematigde landen als België en Nederland kan de kakkerlak zich alleen handhaven in permanent warme omgevingen die voldoende voedsel bieden. De kakkerlak kan onder andere worden aangetroffen in dierentuinen, supermarkten en dierenwinkels en in grootschalige voedselverwerkers zoals brouwerijen, industriële bakkerijen en diervoederfabrieken.^[11] In kassen waar planten worden geteeld, kan de kakkerlak schade veroorzaken aan orchideeën.^[3] In tropische streken is de kakkerlak ook buitenshuis te vinden, zoals in kelders, riolen, irrigatiesystemen en ondergrondse tunnels.^[14]

Bestrijding

De Amerikaanse kakkerlak is moeilijk met de hand te vangen, ondanks zijn grootte is het een van de snelste insecten. Op vliegende insecten zoals libellen en enkele lopende soorten zandloopkevers na is de kakkerlak zelfs het snelste insect ter wereld.^[22] De Amerikaanse kakkerlak kan een snelheid bereiken van 1,5 meter per seconde, wat betekent dat het insect in één seconde bijna 40 maal de eigen lichaamslengte aflegt.^[22]

De Amerikaanse kakkerlak kan specifiek worden bestreden met verschillende insecticiden en methoden. Een veelgebruikt insecticide is rotenon, dit is een kristallijne stof die onder andere voorkomt in de wortels van verschillende planten, waaronder planten uit het geslacht Derris. In een publicatie van de plantenziektenkundige vereniging uit 1936 werd het gebruik van rotenon in combinatie met een derriswortel-extract beschreven als erg werkzaam tegen deze soort:

Periplaneta americana, de Amerikaansche kakkerlak of bakkerstor, is voor bestuiven met Derris zeer gevoelig; door behandeling met een stuifmengsel met 1% rotenon en 2,4% extract gaan de volwassen dieren reeds na een halven dag dood.

^[23]

Een onderzoeker van de ARS test een lokmiddel voor de Amerikaanse kakkerlak.

Om de Amerikaanse kakkerlak op grote schaal uit te roeien, heeft men geprobeerd de natuurlijke vijanden te introduceren. Met name eierparasieten zoals sluipwespen worden commercieel gekweekt en in de handel aangeboden.^[17] Bij andere soorten kakkerlakken is de bestrijding erg effectief. De kakkerlak Supella supellectilium bijvoorbeeld werd praktisch uitgeroeid op delen van Hawaï nadat per ongeluk de sluipwesp Comperia merceti was geïntroduceerd.^[24]

Een van de werkzame stoffen die tegen kakkerlakken worden gebruikt is boorzuur. Als het in een lokmiddel wordt verwerkt en de kakkerlak het opeet tast het de spijsvertering aan wat snel fataal is. Als de kakkerlak met het poeder in aanraking komt, lost boorzuur het beschermende waslaagje op aan de buitenzijde van het lichaam. Zonder dit waslaagje droogt de kakkerlak snel uit.

Een ander insecticide dat met name voor grotere kakkerlakken wordt gebruikt, is Fipronil. Fipronil is een zenuwgif dat de spieren en zenuwen van insecten verlamt, maar geen invloed heeft op zoogdieren. De verbinding blokkeert het intercellulaire transport van chloriden en legt zo het zenuwstelsel plat. Het feit dat de zenuwuiteinden van insecten zeer gevoelig zijn en die van zoogdieren zoals huisdieren en mensen niet, maakt dat Firponil zeer giftig is voor insecten maar niet voor zoogdieren.^[25] Fipronil is zo giftig voor insecten dat het niet op grote schaal in de tuinbouw gebruikt wordt omdat het alle bijen- en hommelnesten in de wijde omtrek vernietigt.^[26] Het gebruik in lokdoosjes is wel geschikt omdat andere insecten er minder snel mee in aanraking komen. Fipronil is een langzaam werkend gif zodat de kakkerlak de kans krijgt de schuilplaats te bereiken en zo het gif meeneemt naar soortgenoten. De Amerikaanse kakkerlak heeft de gewoonte dode soortgenoten op te eten wat bij andere kakkerlakken en andere insecten veel minder voorkomt. De concentratie gif in een enkele vergiftige kakkerlak is voldoende om een hele populatie uit te roeien. Hierdoor is Fipronil erg geschikt voor de bestrijding van deze soort.

Bij een zeer grote infestatie, waarbij duizenden exemplaren in een enkele woning voorkomen, moeten ook relatief grote hoeveelheden gif worden ingezet. Het is in verband met de veiligheid van bewoners en eventuele huisdieren beter om dit uit te besteden aan professionele insectenbestrijders. Sommige vergiften zijn niet gevaarlijk voor de mens maar zijn extreem giftig voor vissen of sommige vogels zoals bijvoorbeeld Fipronil. Een langdurige blootsteling aan insecticiden kan schadelijk zijn voor de gezondheid van mens en dier.

Naamgeving en indeling

Schets van lichaamsdelen van de Amerikaanse kakkerlak, uit "Unwelcome Guests", Harper's magazine, december 1860.

Drymaplaneta semivitta behoorde vroeger tot het geslacht Periplaneta.

De Amerikaanse kakkerlak werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758. De huidige wetenschappelijke geslachtsnaam Periplaneta betekent 'wereldwijd' en de soortnaam americana betekent 'Amerikaans'. Hieraan is ook de Nederlandse naam te danken en de soortnaam van andere talen heeft een dergelijke betekenis, zoals in het Engels (American cockroach), het Duits (Amerikanische Großschabe) en het Frans (Blatte américaine). Deze soortnaam is echter enigszins misleidend want oorspronkelijk komt de kakkerlak uit Afrika. De Amerikaanse kakkerlak werd weliswaar in 1758 voor het eerst beschreven in Amerika, maar werd hier al in 1625 door de mens geïntroduceerd. Dit bleek pas later nadat het dier zijn naam al had. Ook bij andere soorten kakkerlakken die een bepaald land of gebied in de naam hebben, is deze niet goed afgeleid. Een voorbeeld is de Duitse kakkerlak (Blattella germanica, germanica betekent Duits), die net als de Amerikaanse kakkerlak oorspronkelijk uit Afrika komt.^[4]

De Amerikaanse kakkerlak behoort tot de orde kakkerlakken (Blattodea). Ook de namen Blattaria en Blattariae worden wel gebruikt voor deze groep. De moderne kakkerlakken hebben veel overeenkomsten met de oerinsecten, kakkerlakken bestaan al sinds het Carboon en de huidige soorten hebben veel gemeen met de oudste vormen van de kakkerlak. De Amerikaanse kakkerlak wordt tot de familie Blattidae gerekend, dit is de bekendste familie van kakkerlakken omdat veel van de soorten die als plaaginsect worden beschouwd tot deze groep behoren.

Taxonomie

De indeling in groepen van de familie Blattidae wordt de taxonomie genoemd, en is net als andere insectenfamilies aan verandering onderhevig. Dit wordt veroorzaakt door een constante aanvoer van nieuwe inzichten. In het verleden gingen biologen hierbij af op uiterlijke kenmerken terwijl tegenwoordig de genetische verwantschappen worden aangehouden. De Amerikaanse kakkerlak heeft tegenwoordig Periplaneta americana als wetenschappelijke naam, maar werd aanvankelijk beschreven als Blatta americana.^[27] Het geslacht Blatta is een bekende groep van kakkerlakken waartoe onder andere de Duitse kakkerlak (Blatta germanica) behoort.^[28] Pas later werd de Amerikaanse kakkerlak tot het geslacht Periplaneta gerekend.

Andere soorten zijn meer recentelijk van naam veranderd, een voorbeeld is de soort Drymaplaneta semivitta. Deze kakkerlak werd vroeger tot het geslacht Periplaneta gerekend, maar tegenwoordig niet meer. In de literatuur kunnen dergelijke verouderde namen nog worden aangetroffen. Onderstaand is de familie Blattidae opgenomen in een cladogram die de verwantschappen met andere families weergeeft:

Polyphagidae

Cryptocercidae

Blattidae

Blattellidae

Blaberidae

Bronvermelding

Referenties

Bronnen

• (en) Bell W.J. & Adiyodi K.G. - The American Cockroach - Chapman and Hall, London - 1981 - ISBN 0 412 16140 0 - Website
• (en) Lander University - Invertebrate Anatomy OnLine - American Cockroach (Periplaneta americana) - Website
• (nl) Bernhard Grzimek - Het leven der dieren Deel II: Insecten - Uitgeverij Het Spectrum, Antwerpen - 1970 - ISBN 9027486212
• (nl) Plagen Preventie Dienst - De Amerikaanse kakkerlak - Website
• (en) Animal Diversity Web - American cockroach - Website
• (en) University of Florida - American cockroach - Website
• (en) Invertebrate anatomy online - American cockroach (Periplaneta americana) - Website
• (en) Maurice Burton & Richard Burton - The Little Brown Encyclopedia of Insects and Invertebrates - 2002 - Little, Brown and Company - ISBN 0316861928

Przybyszka amerykańska, karaluch amerykański, karaczan amerykański (Periplaneta americana) – gatunek synantropijny z rzędu karaczanów, rodziny karaczanowatych, wbrew swojej nazwie wywodzący się z Azji południowo-wschodniej, skąd za pośrednictwem człowieka przedostał się na cały świat, z wyjątkiem rejonów polarnych. Przybyszka zamieszkuje również Polskę, gdzie jest jednak gatunkiem rzadkim.

Przybyszka osiąga w porównaniu z innymi karaczanowatymi duże rozmiary: długość jej ciała dochodzi od 3 do nawet 5 cm.^[1] Jej zakryte długimi skrzydłami ciało jest brązowe, czasami wręcz czerwone, czułki natomiast wyjątkowo długie. Dodatkowo w przeciwieństwie do prusaków, potrafi latać.

Pierwotnie przybyszka amerykańska zamieszkiwała tropikalne, wilgotne lasy południowej Azji, jednak obecnie zamieszkuje prawie wszystkie miejsca na Ziemi, gdzie tylko znajdują się siedziby ludzkie, gdzie może znaleźć resztki jedzenia. Karaczan ten szczególnie upodobał sobie wilgotne, ciepłe miejsca.

Przypisy

Bibliografia

• Owady i pajęczaki, nr 19, redakcja naczelna - Joanna Dowgiałło-Tyszka, wydawnictwo DeAgostini, ​ISBN 978-83-248-0881-6​.

Zobacz też

• karaczany
• karaczany Polski

A barata-americana (Periplaneta americana) é uma espécie de barata dotada de asas. Elas são comuns em países de clima tropical, como o Brasil e outros países da América do Sul. Pode ser achada em diversos lugares do mundo, devido ao fato de serem transportadas acidentalmente em viagens comerciais. Por conta disso são consideradas como espécie cosmopolita.

Foram relatadas aparições destes insetos no nordeste dos EUA e no sul do Canadá, geralmente perto de habitações humanas, por não tolerarem o frio. A barata-americana também pode ser achada em vários portos pelo mundo. É uma espécie sinantrópica, ou seja, que vive perto das habitações humanas, e no interior delas, utilizando de restos de alimentos para sua própria alimentação, e as construções e entulhos como abrigo.

Acredita-se que o inseto se originou na África, mas já estava estabelecido no sul dos EUA na época em que foi dado um nome para a espécie.

São conhecidas por serem muito ágeis e rápidas, além de terem asas, o que as ajudam a planar.

Quando ela plana normalmente é sem direção, pois não possuem sensor podendo dar pequenos saltos, normalmente pra tentar fugir de alguma ameaça.

Essa espécie de barata é geralmente considerada como peste, já que invade casas e pode transmitir doenças.

As baratas-americanas produzem células que causam efeito regenerativo, dando a elas a capacidade de renovação celular. A regeneração celular depende do tipo de célula afetada, da capacidade de multiplicação da célula e do tipo de célula em questão. O epitélio se regenera rápido e facilmente quando destruído. Células hepáticas têm alto poder regenerativo. As células do músculo liso são capazes de regenerar em resposta a fatores quimiotáticos e mitogênicos. Todas as variedades de tecido conjuntivo são capazes de se regenerar, mas em diferentes níveis de capacidade. O tecido nervoso periférico tem baixo poder de regeneração, mas pode recompor-se diante de agressões.

Ver também

• Blattaria
• Barata-australiana

Ameriški ščurek (znanstveno ime Periplaneta americana) je vrsta ščurka, ki izvira iz Afrike. Vrstno ime P. americana je dobil zaradi svoje razširjenosti po ameriški celini, predvsem po Floridi. Tja so ga zanesli prvi prišleki iz Starega sveta, kamor so ga zanesli z blagom iz Afrike. Danes je razširjen kot škodljivec po toplih območjih sveta.

Značilnosti

Ameriški ščurek prenaša temperature okoli 29 °C. Živi v vlažnem okolju, vendar prenaša tudi suhe pogoje, če ima dostop do vode. Živi leto in pol, nimfe pa se razvijejo v 4 do 15 mesecih. Zraste do dolžine 4 cm in doseže hitrost 4,5 km na uro, kar je blizu hitrosti človekove hoje. To pomeni, da v sekundi naredi 50 kratno pot svoje dolžine.

Življenjski krog

Samica izleže jajčeca v ovoj (ooteka) na površino varnih mest. Ovoj je ovalen in rjave barve, po dveh dneh počrni. Iz jajčec se v 6 do 8 tednih izležejo nedozorele živali, ki dozorijo v 6 do 12 mesecih. Odrasla žival živi dobro leto. Samice v času svojega življenja izležejo do 150 jajčec.

Uporaba

Ameriški ščurek se uporablja kot živa hrana za pajke in gekone. Prednost teh ščurkov pred drugimi je, da ne plezajo iz posode, ne letijo in se ne razmnožijo v stanovanju. So primerni za hranjenje pajkov in kuščaric, ker se ne zakopavajo v podlago. So hitri kot črički, vendar nimajo trdega hitinastega oklepa. So oportunisti in jedo vse. Hranimo jih lahko z listi solate, sadjem ali celo z mesno hrano v obliki mačjih ali pasjih briketov. Kljub temu, da stanovanje ni primerno okolje za ameriškega ščurka, se ta lahko razmnoži, če uide iz nadzora in najde ugoden življenjski prostor.

Povezave

• Ameriški ščurek - Periplaneta americana

Amerikansk kackerlacka (Periplaneta americana)^[4][2] är en kackerlacksart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Den ingår i släktet Periplaneta och familjen storkackerlackor.^[5][6][7] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.^[5]

Beskrivning

Den amerikanska kackerlackan har en oval, tillplattad kropp med trådlika ben och antenner.^[8] Färgen är rödbrun med gula till ljusbruna kanter på ryggskölden. Båda könen har vingar, men hanens är längre och når bakom bakkroppsspetsen.^[9] Bakkroppsspetsen har två cerci, analspröt; hanarna har dessutom två mindre spröt, kallade styli, mellan sina cerci. Som alla kackerlackor har arten ofullständig förvandling; larverna hos sådana insekter kallas nymfer, liknar de fullvuxna insekterna med undantag för att de saknar några fullbildade vingar, och växer genom hudömsningar. För denna art varierar hudömsningarna mellan 6 och 14.^[10] De unga nymferna är gråbruna på ovansidan och ljusa undertill. Äldre nymfer är rödbruna med något mörkare färg på mellankroppens kanter och bakkroppens sidor. Arten är en stor kackerlacka, med en kroppslängd mellan 34 och 53 mm.^[9] Hanen är något längre än honan^[10].

Utbredning

Arten härstammar troligen från Afrika, men är numera kosmopolitisk.^[9]

Ekologi

Arten föredrar varma, fuktiga habitat, men kan även leva i torra miljöer under förutsättning att den har tillgång till vatten. Idealtemperaturen är kring 29º C, och arten tål inte kyla.^[9] I varmare klimat förekommer den gärna utomhus i skuggiga områden som ihåliga träd, vedtravar samt komposttäckning och annat täckmaterial.^[10] Inomhus söker den sig med fördel till varma miljöer som restauranger, bagerier, större kök, matvaruhandlar, sjukhus och liknande.^[9] Den kan även leva i fuktiga utrymmen som kloaker, pannrum, källarutrymmen, speciellt kring vattenledningar och avlopp, samt bland löv i takrännor.^[8]

Födan utgörs likt andra kackerlackor av dött organiskt material, speciellt ruttnande matavfall.^[8]

Livslängden är i hög grad beroende av temperaturen: De fullbildade honorna lever i omkring 14 månader (från 3,5 månader till 19,5 månader) vid rumstemperatur, men endast omkring 7,5 månader (från 3 månader till knappt ett år) vid 29º C. Hanarna är betydligt mindre långlivade; vid rumstemperatur lever de knappt 7 månader.^[9]

Fortplantning

Den amerikanska kackerlackan har ingen speciell lektid utan parar sig året om.^[8] I samband med parningen avsätter hanen en spermatofor, en spermabehållare som honan tar upp med sina könsdelar. Den är emellertid mycket proteinrik, så ibland händer det att hon äter upp den i stället.^[9] Efter parningen producerar honan en äggkapsel, som är mörkröd till mörkbrun^[9], 7 till 9 mm lång och omkring 5 mm bred^[11], samt rymmande 14 till 16 ägg^[8]. Honan bär med sig äggkapseln stickande ut från bakkroppen i några timmar upp till fyra dygn innan hon gömmer den i någon skreva eller liknande ställe med hög luftfuktighet och med god tillgång till mat.^[9] Arten har ofullständig förvandling: De larver (kallade "nymfer") som kläcks ur äggen, ser ut som de vuxna insekterna fast mindre. De växer genom att ömsa hud, vanligen 10 till 13 gånger. Äggen kläcks efter 5 till 7 veckor, och den fullständiga utvecklingstiden tar mellan 9,5 och 20 månader, beroende på temperaturen. Under sin livslängd hinner honan producera 6 till 14 äggkapslar.^[8]

Betydelse för människan

Arten är en smittospridare som överför flera olika sjukdomar. Dessutom kan arten orsaka allergier, bland annat astma.^[9]

Bildgalleri

• 
• 
• Äggkapsel

• 
• 
• 

Källor

1. ^ Walker, F. (1868) , Catalogue of the Specimens of Blattariae in the Collection of the British Museum, British Museum (Natural History), London 239
2. ^ [a b c] Princis In Beier [Ed.] (1966) Blattariae: Suborbo [sic] Blattoidea. Fam.: Blattidae, Nocticolidae., Orthopterorum Catalogus, W. Junk, s'Gravenhage(8)
3. ^ Sulzer (1776) , Abgek. Gesch. D. Insekten 1-2, Winterthur.
4. ^ [a b] Linnaeus (1758) , Systema naturae 1, ed. 10, Holmiae
5. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A., Nieukerken E. van, Zarucchi J., Penev L. (red.) (2017). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2017 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2017/search/all/key/periplaneta+americana/match/1. Läst 1 november 2017.
6. ^ BlattodeaSF: Blattodea Species File. Beccaloni G.W., 2010-04-28
7. ^ Dyntaxa Periplaneta americana
8. ^ [a b c d e f] Susan C. Jones (2008). ”American Cockroach” (på engelska) (PDF, 189 kB). Ohio State University. Arkiverad från originalet den 17 januari 2009. https://web.archive.org/web/20090117215715/http://ohioline.osu.edu/hyg-fact/2000/pdf/2096.pdf. Läst 1 december 2017.
9. ^ [a b c d e f g h i j] Brad Stetson (2001). ”Periplaneta americana American cockroach” (på engelska). Animal Diversity Web (University of Michigan). http://animaldiversity.org/accounts/Periplaneta_americana/. Läst 1 december 2017.
10. ^ [a b c] Kathryn A. Barbara (Juni 2014). ”American cockroach” (på engelska). Featured Creatures. University of Florida. http://entomology.ifas.ufl.edu/creatures/urban/roaches/american_cockroach.htm. Läst 1 december 2017.
11. ^ Didrik Vanhoenacker (9 juli 2013). ”Kackerlackor inomhus”. Naturhistoriska riksmuseet. http://www.nrm.se/faktaomnaturenochrymden/djur/insekterochspindeldjur/kackerlackor/inomhuslevandearter.176.html. Läst 1 december 2017.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör Amerikansk kackerlacka.
  Bilder & media

• Wikispecies har information om Periplaneta americana.
  Artförteckning

Gián Mỹ (hay còn gọi gián nhà), tên khoa học Periplaneta americana là loại lớn nhất, có thể dài tới 3,8 cm hoặc hơn. Chúng có màu nâu đỏ, có màu nâu nhạt và vàng ở mặt trên phần bụng. Cả con đực và con cái đều có cánh. Cánh của con đực hơi kéo dài hơn phần bụng, trong khi đó của con cái thì vừa bằng với phần bụng.

Gián nhà phân bố toàn cầu, là loài côn trùng ưa thích môi trường ẩm, ấm và tối, sống gần người.

Cấu tạo cơ thể

Hình dạng ngoài

Gián màu nâu thẫm, cơ thể chia làm 3 phần: đầu, ngực, bụng

Đầu gián do một số đốt của phần trước cơ thể hợp thành. Tuy nhiên, ở dạng trưởng thành không thể phân biệt được ranh giới giữa các đốt. Gián có kiểu đầu miệng dưới, bởi vì miệng hướng xuống dưới.

Trên đầu gián có một đôi mắt kép, một đôi mắt đơn, một đôi anten và phần phụ miệng. Mắt gián khá lớn, màu đen. Trên bề mặt của mắt kép có một đôi anten hình sợi, vuốt nhỏ về phía đầu và gồm hàng trăm đốt. Đốt gốc lớn nhất và nằm trong hốc anten. Phía dưới hốc anten là một mắt đơn rất nhỏ màu trắng.

Vùng giữa hai mắt kép về phía trước là trán. Phía dưới trán là gốc môi, giữa môi và gốc môi có một ngấn ngang. Hai bên mé trán là má. Phía sau má là gáy. Sau gáy là chẩm bao quanh lỗ chẩm. Đầu thông với ngực qua lỗ chẩm

Phần phụ miệng gián nhà là kiểu nhai nghiền điểm hình. Gồm có: Môi trên, đôi hàm trên, đôi hàm dưới, môi dưới và tấm hạ hầu. Môi trên là một phiến cuticun cứng, hình chữ nhật, hai góc phía trước lượn tròn. Mặt trong của môi trên là một lớp màng mềm, có nhiều cơ quan cảm giác hóa học. Hàm trên là một khối cuticun cứng, màu đen, phần ngoài có răng nhọn, sắc, dùng để cắt thức ăn.

Gốc hộp sọ có một khớp lồi và một khớp lõm ở phía dưới má. Hàm dưới gồm hai đốt: đốt gốc và đốt ngọn. Đốt gốc ngắn, khớp với đầu ở sau khớp hàm trên, phía dưới gáy. Đốt ngọn có xúc biện hàm dưới hay còn gọi là pan hàm dưới có năm đốt, với nhiều cơ quan cảm giác hóa học và cơ học. Ở ngọn đốt gốc còn có tấm nghiền ngoài và tấm nghiền trong. Môi dưới do đôi hàm dưới hai gắn lại tạo thành. Môi dưới gồm hai phần: phần gốc hay tấm dưới cằm do hai đốt gốc kết hợp lại. Phần ngọn hay cằm,do hai đốt ngọn kết hợp lại, cằm mang đôi xúc biện môi dưới, có chức năng cảm giác, gồm 3 đốt. Cằm có hai phiến lưỡi và hai tấm bên lưỡi, tương đương với lá nghiền ngoài và lá nghiền trong của hàm dưới. Tấm dưới hầu là một khối mô mềm ở trong xoang miệng, sát ngay gốc môi dưới, chia xoang miệng thành hai xoang nhỏ. Xoang phá trên là xoang thức ăn. Xoang dưới là xoang nước bọt. Lỗ tuyến nước bọt ở gốc tấm hạ hầu

Hình ảnh

Chú thích

Tham khảo

Periplaneta americana — всеядные насекомые^[5]. Питаются разлагающимся органическим материалом, но с недавнего времени отмечено, что тараканы стали питаться практически всем, в том числе и свежими отходами. Также были отмечены питающимися бумагой, обувными изделиями, мылом, волосами, фруктами, книжными переплётамим, хлебом, рыбой, мясом, жиром, арахисом, старым рисом, перебродившим саке, мягкими тканями внутри животных, одеждой и мёртвыми насекомыми^[5][10].

Естественные враги

Бациллы Bacillus cereus способны поразить тараканов и убить их в течение 96 часов. У тараканов, заражённых бактерией Micrococcus nigrofasciens, начинают отпадать конечности. Протобактерии Pseudomonas fluorescens также могут быть патогенными для тараканов, а Serratia marcescens вырабатывает смертельные для них токсины^[11].

Если таракан съест споры грибка Beauveria bassiana или эти споры осядут на тело насекомого, то таракана сначала парализует, а затем он погибнет^[11].

Тараканов поражают протозои вида Balantidium ovatum, а Plistophora periplanetae (=Nosema periplanetae), повреждая мальпигиевые сосуды и желудок^[11].

Нематоды Mermis, попав в полость тела таракана, могут вызвать смерть насекомого. Oxyspirura mansoni проникают в стенки желудка, из-за них тело насекомого раздувается. Нематоды Neoaplectana, Hammerschmidtiella diesingi, Moniliformis moniliformis, Thelastoma bulhoesi, Thelastoma periplaneticola и Leidynema appendiculatum тоже паразитируют в тараканах^[11][12].

Иногда тараканов атакуют клещи вида Rhizoglyphus tarsalus ^[11].

На оотеках тараканов паразитируют некоторые перепончатокрылые (Evania appendigaster, Aprostocetus hagenowii, Melittobia chalybii, Tetrastichus hagenowii, Anastatus tenuipes, Prosevania punctata)^{[5][11][13][14]}. Одна личинка Evania appendigaster в оотеке таракана способна уничтожить все имеющиеся в ней яйца^[15].

Смертельные паразиты тараканов — личинки жесткокрылых вида Ripidius pectinicornis^[11][16].

Хищниками тараканов являются скорпионы Centruroides gracilis, Euscorpius germanus и Hadrurus arizonensis, паук Avicularia avicularia, многоножка Scutigera coleoptrata. Тараканами питаются также клопы вида Spiniger domesticus. Перепончатокрылые некоторых видов из семейства роющих ос (Ampulex amoena, Ampulex compressa и Trirhogma caerulea) охотятся на тараканов. Тараканы входят в рацион Anolis cristatellus, Bufo valliceps, Hyla cinerea, Rana pipiens и Gallus gallus domesticus^[11].

Жизненный цикл

Оотека.

Жизненный цикл Periplaneta americana состоит из трёх стадий: яйцо, нимфа и имаго. Полный жизненный цикл от яйца до имаго длится около 600 дней, из которых около 400 дней проходит в имагинальной стадии. На длительность развития насекомых влияют внешние факторы, такие как температура и влажность внешней среды^[5].

Самки откладывают от 15 до 90 оотек, каждая из которых вмещает от 14 до 16 яиц^[17]. Спустя примерно неделю после копуляции у самок начинают образовываться оотеки. В пик репродуктивного периода за неделю у самок образуется две оотеки^[5].

Американский таракан и человек

Данный вид считается вредителем. Тараканы наносят значительный вред здоровью человека и экономике. Являются переносчиками различных бактериальных болезней. Люди заражаются ими посредством пищи, на которой питались тараканы, которые прежде касались мест, где жили болезнетворные бактерии. Сами тараканы способны вызывать у людей аллергию. У 50—60 % людей, страдающих атопическим дерматитом и астмой, сильная аллергическая реакция на экстракт тараканов. Чувствительность к аллергенам тараканов имеется у 79 % детей-астматиков, живущих в домах, обильно заселённых тараканами. Тараканы также могут воздействовать на психику некоторых людей: при виде тараканов у таких людей появляется тревога и страх^[18].

Примечания

美洲家蠊（學名：Periplaneta americana），又称美洲大蠊，俗稱美洲蟑螂，為族群龐大的有翅蟑螂。在美國和熱帶地區，美洲蟑螂是普遍常見的生物，甚至在全球各地也能發現牠的蹤影，人類把這情形歸咎於商業船運的密切往來。

美國北部（如紐約）以及加拿大的中南部（如多倫多）和東南部（如蒙特婁）也都曾傳出目擊美洲蟑螂的案例，且幾乎發生在靠近人類的居住區域，有人認為這是因為牠們無法適應戶外的寒冷天氣，才擁向人群居住的溫暖地方去。

美洲蟑螂是蟑螂裡面族群最大也最常見的種類。雖然此物種的建立位於美國南方，命名則和美洲有關，但人類相信這種蟲起源於非洲。這種蟲常被人類視為害蟲，因為牠會入侵人類的住處尋求庇護和尋找食物。

特徵

美洲蟑螂的成蟲平均可身長4公分左右。^[1] 牠們全身紅褐色，並在頭部和身體之間隔著一條略黃色的邊緣。美洲蟑螂的若蟲除了沒有翅膀外，其餘和成蟲相似。

這種蟲具迅速移動的能力，通常一有人進入其周圍，便猛衝亂竄，並且可穿梭自如地鑽入小的裂縫去。 牠們被認為是可跑最快的昆蟲種類之一。^[2]

加州大學柏克萊分校在1991年的一場實驗裡，發現美洲蟑螂爬行的速度可達每小時5.4公里，約每秒跑了50倍的身長，這相當於人類每小時跑330公里。^[3][4]

棲息地

美洲蟑螂通常喜歡住在潮濕的地方，但若是在接近水的乾燥地區，牠們仍然可以正常存活。牠們喜好在溫度約29℃左右的環境生活，並且無法忍受冰冷低溫的環境。在人們居住的區域，美洲蟑螂常窩在地下室和下水道之類的陰暗地方，當天氣溫暖時，有時牠們會跑出庭院等戶外來透氣。地下室、可供爬行的空間、門廊地板的裂縫以及大樓外的走道，都能輕易見到牠們的蹤跡；各式各樣的植物性和動物性物質，都可以成為牠們的食物來源。

生命週期

母蟑螂繁殖出卵鞘，並將之附於腹部後端，一端突出體外持續約兩天後脫離母體，之後卵鞘通常被放置在隱藏的地方。

卵鞘約0.9公分長，呈棕色囊狀。約6到8個星期，未發育成熟的小蟑螂們就會從卵鞘裡冒出，並花費6到12個月的時間來長大成蟲。一般成蟲的蟑螂可活到一年（六月～四年）之久，這時間足以夠母蟑螂生孕後代，每隻母蟑螂一年平均可產150隻小蟑螂。

防治

照片集

參考資料