Pabstia is een geslacht met vijf soorten orchideeën uit de onderfamilie Epidendroideae.
Het zijn middelgrote epifytische planten van vochtige, schaduwrijke montane regenwouden, die endemisch zijn in Brazilië en worden gekenmerkt door grote bloemen met contrasterende kroon- en kelkbladen, waarbij de laatste aan de basis een mentum vormen.
Pabstia is vernoemd naar de Braziliaanse botanicus en orchideeënspecialist Guido Frederico João Pabst (1914–1980).
Pabstia zijn middelgrote tot grote epifytische planten, met korte rizomen, ovale of eivormige, zijdelings samengedrukte pseudobulben, verborgen onder oude bladscheden, met aan de top maximaal vier grote gladde lancetvormige tot lijnlancetvormige, duidelijk generfde bladeren. De bloeiwijze is een ijlbloemige bloemtros met tot vier grote opvallende bloemen op een korte, okselstandige, rechtopstaande bloemstengel.
De bloemen zijn veelkleurig, met als basis wit, groen en rood. De drie kelkbladen zijn lichtgetint, gelijkvormig, ovaal, de zijdelingse zwak asymmetrisch en aan de basis gefuseerd met de basis van het gynostemium tot een mentum. De laterale kroonbladen hebben ongeveer dezelfde vorm maar zijn meestal heel opvallend gekleurd of getekend. De bloemlip is korter en smaller dan de andere bloemblaadjes, naar voor gericht, opgerold maar eindigend op een vlakke drielobbige top die opvallend contrasterend gekleurd is. Het gynostemium is kort en gebogen, ongevleugeld, met een eindstandige helmknop en twee paar wasachtige pollinia.
Uit recent DNA-onderzoek uit 2005 door Whitten et al.[1] blijkt dat Pabstia enkel in combinatie met de zustergeslachten Neogardneria en Zygopetalum een monofyletische clade kan vormen.
Het geslacht omvat vijf soorten. De typesoort is Pabstia viridis.
Pabstia is een geslacht met vijf soorten orchideeën uit de onderfamilie Epidendroideae.
Het zijn middelgrote epifytische planten van vochtige, schaduwrijke montane regenwouden, die endemisch zijn in Brazilië en worden gekenmerkt door grote bloemen met contrasterende kroon- en kelkbladen, waarbij de laatste aan de basis een mentum vormen.
