A hevea [1], tamén coñecida coma árbore do caucho[2][3] (Hevea brasiliensis), coñecida en portugués na Amazonia orixinaria coma árvore-da-borracha ou seringueira, é unha árbore da familia das euforbiáceas de 20 a 30 m de altura (excepcionalmente 45 m). O toro é recto e cilíndrico de 30 a 60 cm de diámetro, de madeira branca e lene. As súas follas son compostas trifoliadas, alternas, de 16 cm de lonxitude, de 6 a 7 cm de largo; deixa caer parcialmente as follas durante a estación seca, antes da cal as follas da copa da árbore tórnanse de cor avermellada. As flores son miúdas e reunidas en amplas panículas. Produce froitos desde os 4 anos, cada un dos cales é unha gran cápsula de 4 cm de diámetro que se abre en valvas, con sementes ricas en óleos.
O seu látex é branco ou amarelado e abundante até os 25 anos de idade da árbore. Del fabrícase o caucho, despois de sangrar o toro fendendo incisións angulares en V. Este látex contén 30 a 36% de hidrocarburo do caucho, 0,5% de cinsas, 1,5% de proteínas, 2% de resina e 0,5% de quebrachitol. O caucho tamén pode obterse do látex doutras árbores do xénero Hevea (v.g. H. guianensis Aubl. 1775 e H. pauciflora Müll.Arg. 1865). Esta árbore é orixinaria da conca hidrográfica do río Amazonas, onde existía en abundancia e con exclusividade, características que xeraron o auxe ou febre do caucho, período da historia suramericana de moita riqueza e puxanza para empresarios que se asentaron na rexión amazónica e á vez de desastre para a poboación indíxena que sufriu exterminios e escravitude, até se apoderaren os ingleses do lucrativo negocio, cando o botánico Henry A. Wickham tirou ilegalmente do Brasil sementes desta árbore, en 1876, para establecer plantacións en Malaisia, Birmania, Ceilán e África subsahariana. Contra o 1914 a cantidade de caucho obtido de plantacións xa superaba a extraída de árbores bravas.
O traballador que extrae o látex de caucho é chamado no Brasil seringueiro.
A posesión das áreas naturalmente ricas en hevea existentes daquela na zona do Acre provocou a inicios de século XX a guerra do Acre entre Bolivia, o Brasil e mesmo Perú.
A hevea , tamén coñecida coma árbore do caucho (Hevea brasiliensis), coñecida en portugués na Amazonia orixinaria coma árvore-da-borracha ou seringueira, é unha árbore da familia das euforbiáceas de 20 a 30 m de altura (excepcionalmente 45 m). O toro é recto e cilíndrico de 30 a 60 cm de diámetro, de madeira branca e lene. As súas follas son compostas trifoliadas, alternas, de 16 cm de lonxitude, de 6 a 7 cm de largo; deixa caer parcialmente as follas durante a estación seca, antes da cal as follas da copa da árbore tórnanse de cor avermellada. As flores son miúdas e reunidas en amplas panículas. Produce froitos desde os 4 anos, cada un dos cales é unha gran cápsula de 4 cm de diámetro que se abre en valvas, con sementes ricas en óleos.
O seu látex é branco ou amarelado e abundante até os 25 anos de idade da árbore. Del fabrícase o caucho, despois de sangrar o toro fendendo incisións angulares en V. Este látex contén 30 a 36% de hidrocarburo do caucho, 0,5% de cinsas, 1,5% de proteínas, 2% de resina e 0,5% de quebrachitol. O caucho tamén pode obterse do látex doutras árbores do xénero Hevea (v.g. H. guianensis Aubl. 1775 e H. pauciflora Müll.Arg. 1865). Esta árbore é orixinaria da conca hidrográfica do río Amazonas, onde existía en abundancia e con exclusividade, características que xeraron o auxe ou febre do caucho, período da historia suramericana de moita riqueza e puxanza para empresarios que se asentaron na rexión amazónica e á vez de desastre para a poboación indíxena que sufriu exterminios e escravitude, até se apoderaren os ingleses do lucrativo negocio, cando o botánico Henry A. Wickham tirou ilegalmente do Brasil sementes desta árbore, en 1876, para establecer plantacións en Malaisia, Birmania, Ceilán e África subsahariana. Contra o 1914 a cantidade de caucho obtido de plantacións xa superaba a extraída de árbores bravas.
O traballador que extrae o látex de caucho é chamado no Brasil seringueiro.
A posesión das áreas naturalmente ricas en hevea existentes daquela na zona do Acre provocou a inicios de século XX a guerra do Acre entre Bolivia, o Brasil e mesmo Perú.
