This ecoregion covers 34,900 square miles of critical/endangered deserts & xeric shrublands in Western Australia. The ecoregion's topography is chiefly low-lying, and the plantlife varies with the underlying geology, which is primarily comprised of recent alluvial, aeolian, and marine sediments over cretaceous strata. This ecoregion is extremely arid, claiming less than 250 millimetres of total precipitation per annum.
Covering the saline alluvial plains are chiefly low samphire and saltbush shrublands, withsnakewood scrublands upon the clay flats; Bowgada low woodland covers sandy ridges and plains, red sand dune fields are interspersed or overlain with tree to shrub steppe over hummock grasslands, and Acacia startii-A. bivenosa shrublands cover limestone outcrops at the north. Other tree species in the ecoregion include limestone wattle (Acacia sclerosperma) with an undergrowth of dead finish (Acacia tetragonophylla). The sheltered embayments and expansive tidal flats along the coastal zone support mangroves. Vertebrates of the ecoregion include birds such as the Thick-billed grasswren (Amytornis textilis) and the Australian endemic red-tailed black cockatoo (Calyptorhynchus banksii). This locale isthought to be the sole possible habitat for a surviving population of the lesser stick-nest rat, which is otherwise potentially extinct.
Ar c'haketou Banks a zo un evn, Calyptorhynchus banksii an anv skiantel anezhañ.
La cacatua negra crestada[1] (Calyptorhynchus banksii) és un ocell de la família dels cacatuids (Cacatuidae) que habita boscos poc densos d'Austràlia, al sud d'Austràlia Occidental, Territori del Nord, oest de Victòria i sud-est d'Austràlia Meridional.
La cacatua negra crestada (Calyptorhynchus banksii) és un ocell de la família dels cacatuids (Cacatuidae) que habita boscos poc densos d'Austràlia, al sud d'Austràlia Occidental, Territori del Nord, oest de Victòria i sud-est d'Austràlia Meridional.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cocatŵ du cynffongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cocatŵod duon cynffongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calyptorhynchus magnificus; yr enw Saesneg arno yw Red-tailed cockatoo. Mae'n perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. magnificus, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r cocatŵ du cynffongoch yn perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cocatïl Nymphicus hollandicus Cocatŵ cribfelyn bach Cacatua sulphurea
-8-2cp.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cocatŵ du cynffongoch (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: cocatŵod duon cynffongoch) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Calyptorhynchus magnificus; yr enw Saesneg arno yw Red-tailed cockatoo. Mae'n perthyn i deulu'r Cocatŵod (Lladin: Cacatuidae) sydd yn urdd y Psittaciformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. magnificus, sef enw'r rhywogaeth.
Kakadu havraní (Calyptorhynchus banksii) je velký druh kakadua žijící na velkém území Austrálie.
Dospělí jedinci dorůstají přibližně 60 cm a je u nich vyvinutý viditelný sexuální dimorfismus. Samci jsou celí černí, s výjimkou výrazného červeného pruhování na ocase, samice jsou o něco menší, černohnědé a mají žlutě pruhovaný ocas. K životu preferuje eukalyptové lesy, často v blízkosti vodních toků. Požírá především nejrůznější semena a hnízdí v dutinách stromů.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Red-tailed Black Cockatoo na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu kakadu havraní ve Wikimedia Commons
Galerie kakadu havraní ve Wikimedia Commons
Kakadu havraní (Calyptorhynchus banksii) je velký druh kakadua žijící na velkém území Austrálie.
Dospělí jedinci dorůstají přibližně 60 cm a je u nich vyvinutý viditelný sexuální dimorfismus. Samci jsou celí černí, s výjimkou výrazného červeného pruhování na ocase, samice jsou o něco menší, černohnědé a mají žlutě pruhovaný ocas. K životu preferuje eukalyptové lesy, často v blízkosti vodních toků. Požírá především nejrůznější semena a hnízdí v dutinách stromů.
Rødhalet ravnekakadu (latin: Calyptorhynchus banksii) er en fugl i familien kakaduer i ordenen papegøjer, der lever i Australien.
Taksonomi fra Wikispecies Rødhalet ravnekakadu (latin: Calyptorhynchus banksii) er en fugl i familien kakaduer i ordenen papegøjer, der lever i Australien.
Der Rotschwanz-Rabenkakadu (Calyptorhynchus banksii), auch Banks-Rabenkakadu genannt, ist eine Kakaduart, die zur Fauna Australiens zählt. Die fünf Unterarten, in die die Art üblicherweise aufgeteilt werden, unterscheiden sich vor allem in der Größe ihres Schnabels. Zwei Unterarten, die im Süden Australiens vorkommen, gelten als bedroht.
Ausgewachsen erreichen Rotschwanz-Rabenkakadus eine Körperlänge von 60 Zentimeter. Es besteht ein auffälliger Geschlechtsdimorphismus. Bei den Männchen ist die Grundfarbe des Gefieders schwarz. Auf den äußeren Steuerfedern findet sich jedoch eine breite, leuchtend rote Binde, die sich manchmal noch zusätzlich durch einen schmalen blass orangefarbenen Randbereich auszeichnet. Die Weibchen sind kleiner. Ihr Gefieder hat auf der Körperunterseite einen bräunlichen Anflug. Kopf und Hals und Flügel weisen an den Enden einzelner Federn blassgelbe Flecken auf. Die äußeren Steuerfedern haben eine breite gelbe Binde.
Rotschwanz-Rabenkakadus halten sich vor allem in Eukalyptuswäldern und entlang von Wasserläufern auf. In den nördlichen Regionen Australiens bilden sie Schwärme. Sie sind Samenfresser und nisten in Baumhöhlen.
Ein Weibchen des Rotschwanz-Rabenkakadus wurde 1770 bereits von Sydney Parkinson gezeichnet, der für den britischen Botaniker Sir Joseph Banks arbeitete. Das Weibchen stammte vermutlich vom Endeavour River im Norden von Queensland.[1] Eine wissenschaftliche Beschreibung erfolgte 1790 durch den Ornithologen John Latham als Psittacus banksii. Mit dem Artepitheton wollte John Latham den Sir Joseph Banks ehren.[2]
Nahezu zeitgleich zu John Latham beschrieb der englische Naturwissenschaftler George Shaw anhand eines in der Region des heutigen Sydneys erlegten Exemplars einen Psittacus magnificus.[3] Gregory Mathews schlug 1927 vor, für die Art die Bezeichnung Calyptorhynchus magnificus zu verwenden, da nach seiner Ansicht George Shaws Beschreibung die ältere war. Diesem Vorschlag wurde für mehrere Jahrzehnte gefolgt, obwohl es keineswegs sicher war, dass es sich bei dem von George Shaw beschriebenen Exemplar tatsächlich um einen Rotschwanz-Rabenkakadu und nicht um einen Braunkopfkakadu handelte.[4] 1994 akzeptierte die Internationale Kommission für Zoologische Nomenklatur einen Vorschlag, zukünftig die Art Calyptorhynchus banksii zu nennen.[5]
Die Gattungsbezeichnung Calyptorhynchus leitet sich von dem altgriechischen ab. Calypto-/καλυπτο- steht für versteckt und rhynchus/ρυγχος für Schnabel.[6] Der Name ist ein Hinweis auf eine Balzgeste des Männchens, bei dem die Haube und die Wangenfedern so weit nach vorne gespreizt werden, dass der Schnabel nicht mehr sichtbar ist. Die Gattungsbezeichnung wurde 1826 erstmals von Anselme Gaëtan Desmarest vorgeschlagen.[7]
Rotschwanz-Rabenkakadus erreichen ausgewachsen eine Körperlänge von 60 Zentimeter. Sie wiegen je nach Unterart 590 und 920 Gramm. Am leichtesten ist die Unterart Mathews-Rotschwanz-Rabenkakadu, bei denen die Weibchen zwischen 590 und 690 Gramm wiegen. Am schwersten werden die Männchen der Nominatform, die bis zu 920 Gramm erreichen.[8]
Die Männchen sind überwiegend schwarz gefärbt. Ihre Stirn- und Scheitelfedern sind verlängert und bilden eine auffällige Haube. Die Steuerfedern weisen die für die Art charakteristische rote Querbänderung auf. Der Schnabel ist dunkelgrau. Die Iris ist dunkelbraun. Die Beine sind bräunlich grau.[9]
Das Gefieder der Weibchen ist gleichfalls schwarz. Es ist allerdings auf der Körperunterseite bräunlich überhaucht. Wie die Männchen haben sie verlängerte Stirn- und Scheitelfedern. Die Weibchen weisen je nach Unterart eine unterschiedlich intensive Fleckung an Kopf, Hals und auf den Flügeln auf. Bei der Nominatform haben die äußeren Steuerfedern in der Mitte breite gelbe Binden. Auf der Innenseite der Fahne sind diese blassgelb und werden in der Mitte der Fahne zu einem intensiveren gelborange. Die Außenfahne der Federn haben eine orangegelbe Binde. Der Schnabel ist bei den Weibchen hornfarben.[9]
Im Flug sind Rotschwanz-Rabenkakadus leicht von anderen Rabenkakadus zu unterscheiden, weil sie sich im ständigen Wechsel zur einen und dann zur anderen Körperseite neigen. Ihre Flügelschläge weisen eine deutliche Abschlagsbewegung auf, so dass sich ihre Flügel unter dem Rumpf beinahe berühren. Sie bevorzugen große Flughöhen und gleiten von oben in die Bäume herab, auf denen sie sich niederlassen wollen.[10][11]
Junge Rotschwanz-Rabenkakadus gleichen bis zur Geschlechtsreife den Weibchen. Sie sind auf der Körperunterseite allerdings etwas heller als die Weibchen.[9] Der Wechsel in das Federkleid ausgewachsener und geschlechtsreifer Rotschwanz-Rabenkakadus verläuft bei den Männchen über vier Jahre. Während sie sich im ersten Lebensjahr kaum von Weibchen unterscheiden, zeigen sie nach der Jahresmauser des zweiten Jahres eine verringerte Anzahl gelber Flecken am Kopf und auf den Flügeldecken. Die Bänderung auf dem Brustgefieder nimmt ab. Die Querbänder auf den Steuerfedern werden breiter und haben einen höheren Rotanteil. Der Schnabel wird dunkler. Im dritten Lebensjahr weisen junge Männchen nur noch wenige gelbe Flecken im Gefieder auf. Die schmalen schwarzen Querstreifen im roten Band der Steuerfedern sind zu einem großen Teil verschwunden. Im vierten Lebensjahr weisen die jungen Männchen ein glänzend schwarzes Körpergefieder auf und haben ein einheitlich rotes Band auf den Steuerfedern. Der Schnabel hat dann eine grauschwarze Farbe angenommen.[12][13]
Der Rotschwanz-Rabenkakadu hat nur ein kleines Rufrepertoire. Während des Fluges ruft er ein metallisch rollendes krur-rr oder kree, das weithin zu hören ist.[10] Der Alarmruf ist ein scharfes gellendes krur-rak, das sich deutlich von dem eng verwandten Braunkopfkakadu unterscheidet.[10] Balzende Männchen lassen ein rhythmisches kred-kred-kred-kred hören.[14] Bettelnde Jungvögel quieken, lassen aber keine Laute hören, wenn sie gefüttert werden.[14]
Der Rotschwanz-Rabenkakadu kommt vor allem im Norden und Nordosten Australiens vor. In diesen tropischen und subtropischen Zonen ist diese Art stellenweise so häufig, dass sie als landwirtschaftlicher Schädling gilt.[15] Im Landesinneren und in den südlichen Regionen Australiens ist diese Kakaduart nur mit isolierten Populationen vertreten. In Westaustralien haben vor allem verwilderte Hauskatzen die Populationen erheblich reduziert.[16]
Der Gesamtbestand an Rotschwanz-Rabenkakadus gilt als nicht gefährdet. Insgesamt geht man von mehr als 100.000 Individuen aus.[17] Die Größe des Verbreitungsgebietes hat sich jedoch verringert und der Bestand an Südlichen Rotschwanz-Rabenkakadu wird auf nur noch 1.000 Individuen geschätzt.[17] Im Norden von New South Wales und im südöstlichen Queensland kommt die Nominatform nicht mehr vor. Die Unterart Südlicher Rotschwanz-Rabenkakadu ist in ihrem Verbreitungsgebiet stark von den drei Baumarten Eucalyptus baxteri, Eucalyptus camaldulensis und Allocasuarina luehmannii abhängig.[18] Diese Bäume sind durch Urbarmachungen stark bedroht und finden sich heute überwiegend auf Flächen, die in Privatbesitz sind. Möglicherweise gibt es nur noch 500 bis 1.000 Bäume, die für diese Unterart als Nistbaum in Frage kommen.[19] Für die Unterart und ihren Lebensraum gibt es jedoch ein Schutzprogramm, das 2007 Landbesitzer entschädigt, wenn sie helfen, geeignete Lebensräume für diese Unterart zu erhalten.[20]
Der bevorzugte Lebensraum dieser Kakaduart sind mit Eukalyptusbäumen bestandene Savannen und Galeriewälder, die sich an den Flussläufen entlangziehen. Sie sind jedoch anpassungsfähig und nutzen ein breites Spektrum unterschiedlicher Habitate. Dazu zählen neben dichten Eukalyptuswälder, mit Akazien- und Allocasuarina-Savannen auch Monsunregenwälder und subtropischer Regenwald, mit Silberbaumgewächsen bestandenes Strauchland, Grassavannen sowie landwirtschaftlich genutzte Flächen, die noch einen gewissen Bestand an älteren Bäumen aufweisen.[1]
Bank-Rabenkakadus sind grundsätzlich Teilzieher, die in verschiedenen Regionen Australiens eine regelmäßige Wanderbewegung zeigen. Im Norden des Northern Territorys ziehen sie weg, wenn während des Sommers die Luftfeuchtigkeit stark ansteigt.[21] In anderen Regionen ist das jahreszeitlich schwankende Nahrungsangebot der Grund, warum Rotschwanz-Rabenkakadus in andere Regionen ziehen. Solches Verhalten lässt sich beispielsweise im Norden von Queensland und in New South Wales beobachten.[22][23] Im Südwesten von Western Australia zeigen die beiden dort vorkommenden Unterarten eine Nord-Süd gerichtete Wanderbewegung. Der Westaustralische Rabenkakadu zieht nach der Fortpflanzungszeit nach Norden,[24] während beim Mathews-Rotschwanz-Rabenkakadu die Zugbewegungen etwas erratischer sind und keine Korrelation mit der Jahreszeit aufweist.[25]
Rotschwanz-Rabenkakadus sind tagaktive und laute Kakadus. Sie sind jedoch auch in mondhellen Nächten aktiv. Vor allem im Norden Australiens können sie in Schwärmen beobachtet werden, die aus bis zu 500 Individuen bestehen. Im Süden Australiens kommen bei entsprechendem Nahrungsangebot solche großen Schwärme zwar auch vor. Hier leben sie jedoch typischerweise paarweise oder bilden einen kleinen Familienverband, der aus den Elternvögeln sowie einem Jungvogel besteht.[26] Im Norden und Nordosten Australiens suchen Rotschwanz-Rabenkakadus häufig auf dem Boden nach Nahrung und sind besonders auf Flächen zu beobachten, die von Buschfeuern herunter gebrannt wurden. Sie suchen hier vor allem nach den Samen von Hakeas und Banksien, deren hartschalige Früchte sich durch die Hitzeeinwirkung geöffnet haben.[10] Die beiden im Süden Australiens vorkommenden Unterarten, Südlicher und Westlicher Rotschwanz-Rabenkakadu, dagegen meiden ein Aufenthalt auf dem Boden, wenn sie auch an Viehtränken bei der Wasseraufnahme zu beobachten sind.[26]
Rotschwanz-Rabenkakadus fressen bevorzugt die Samen von Eukalyptusbäumen. Sie bevorzugen dabei die Arten, die mittelgroße bis große Samen tragen. Meist beißen die Rotschwanz-Rabenkakadus den ganzen Fruchtstand ab, halten ihn mit einem Fuß fest und beißen dann die Basis einer Samenkapsel mit dem Schnabel ab.[26] Sie suchen gelegentlich auch den Boden auf, um dort heruntergefallene Futterstücke aufzunehmen.[11] Zu ihrem Nahrungsspektrum zählen auch die Samen von Akazien, Allocasuarina, Hakea und Banksien. Sie fressen außerdem Nüsse, Früchte, Beeren, Nektar, Blüten sowie Insekten und deren Larven.[10] Auch die Früchte von Feigen und Schraubenbäumen zählen zu ihrer Nahrung. Zusätzlich fressen sie einige der in Australien eingeführten Pflanzenarten. Dazu zählen Ackerrettich, Melonen und Gurken.[27]
Die Fortpflanzungszeit des Rotschwanz-Rabenkakadu fällt überwiegend in die Monate Mai bis September. Lediglich die im Südosten vorkommenden Unterarten nisten während der australischen Sommermonate Dezember bis Februar. Bei der Unterart Mathews-Rotschwanz-Rabenkakadu kommt es gelegentlich zu zwei Bruten im Jahr.[28][29]
Zum Balzrepertoire des männlichen Rotschwanz-Rabenkakadus zählt ein Aufstellen der Haube. Diese neigt sich dann bis zum Oberschnabel nach vorn. Die Federn der Wangenregion werden weit nach vorne gespreizt, so dass sie den Schnabel verdecken. Die Steuerfedern werden weit aufgefächert, so dass die rote Querbänderung gut sichtbar ist. In steifer Körperhaltung läuft er so die Äste entlang und verbeugt sich dann vor dem Weibchen. Dieses reagiert auf die Annäherungsversuche des Männchens häufig aggressiv und beißt zunächst nach dem balzenden Männchen.[30]
Als Nisthöhlen nutzen Rotschwanz-Rabenkakadus Asthöhlen oder hohle Stämme lebender und abgestorbener Bäume. Meist befinden sich die Nisthöhlen in etwas isoliert stehenden Bäumen, so dass die Elternvögel die Nisthöhle verhältnismäßig ungehindert erreichen kann. Einzelne Nisthöhlen werden häufig über viele Jahre genutzt. Die Höhlen haben eine Tiefe von ein bis zwei Metern und einen Durchmesser von bis zu einem halben Meter. Meist wird lediglich ein Ei auf den Boden der Höhle gelegt. Gelege mit zwei Eiern kommen vor, aber in der Regel wird eines der Jungen vernachlässigt und stirbt, bevor es flügge wird. Die Eier sind elliptisch bis elliptisch-eiförmig und haben eine glanzlose weiße Oberfläche. Die Nestgrundlage ist das verrottende Holz am Boden der Höhle.[31] Es brütet allein das Weibchen. Die Brutzeit beträgt 30 Tage. Der frisch geschlüpfte Nestling ist mit langen gelben Dunen bedeckt. Die Augen öffnen sich erstmals in einem Alter von zwei bis drei Wochen. Die ersten drei Wochen wird der Nestling vom Weibchen gehudert. Das Männchen versorgt in dieser Zeit Weibchen und Nestling mit Nahrung. Nach den ersten drei Wochen wird der Nestling vom Weibchen nur in der Nacht gehudert. Mit etwa drei Monaten verlässt der Jungvogel das Nest. Während der nächsten vier Monate wird er von den Elternvögel versorgt.[32]
Wie viele andere Kakadu-Arten ist auch der Rotschwanz-Rabenkakadu sehr langlebig. 1938 berichtete der Ornithologe Neville Cayley von einem über fünfzig Jahre alten Rotschwanz-Rabenkakadu, der im Taronga Zoo in Sydney lebte.[33]
Die Gattung Calyptorhynchus ist eine Gruppe von Rabenkakadus mit großem und kräftigen Schnäbeln. Die Gattung wird anhand der verschiedenen Schnabelformen und der deutlichen Unterschiede hinsichtlich des Geschlechtsdimorphismus in zwei Untergattungen aufgeteilt.[34] Die meisten Arten werden der Untergattung Zanda zugerechnet. Der Rotschwanz-Rabenkakadu gehört gemeinsam mit dem Braunkopfkakadu der Untergattung Calyptorhynchus an. Beide Arten weisen einen sehr ausgeprägten Geschlechtsdimorphismus auf. Adulte Männchen sind rein schwarz mit roter Schwanzbinde. Die Weibchen sowie die noch nicht geschlechtsreifen Jungvögel haben gelbe bis orangerotfarbene Schwanzbinden. Beide Arten zeichnen sich durch einen sehr breiten und Schnabel auf. Weitere charakteristische Merkmale dieser Untergattung sind die quiekenden Futterbettellaute der Jungen sowie fehlende Lautäußerungen beim Schlucken der Nahrung.[9][14] Es werden fünf Unterarten unterschieden, von denen zwei als gefährdet eingestuft werden. Die einzelnen Unterarten unterscheiden sich überwiegend durch die Körpergröße, die Größe und Form des Schnabels sowie die Färbung des Weibchens.[35]
Der Rotschwanz-Rabenkakadu gehört gemäß dem australischen Environment Protection and Biodiversity Conservation Amendment (Wildlife Protection) Act 2001 zu den geschützten Arten.[42] Er ist außerdem im Anhang II der CITES-Vereinbarung aufgeführt. Dies erlaubt einen grenzüberschreitenden Handel mit Wildfängen und in Gefangenschaft nachgezogenen Arten, wenn sich der Export nicht negativ auf den freilebenden Bestand auswirkt.[43] Allerdings greifen die strengeren australischen Bestimmungen, so dass ein Export im Moment nicht stattfindet.[42]
Der Bestand an Rotschwanz-Rabenkakadus wird je nach australischen Bundesstaat unterschiedlich gewertet:
Rotschwanz-Rabenkakadus werden nur sehr selten in Volieren gepflegt. Sie wurden zwar zum Ende des 19. und zu Beginn des 20. Jahrhunderts öfters nach Europa importiert. Seit die australische Regierung für alle Arten der australischen Fauna ein Ausfuhrverbot erließ, sind die Volierenbestände in Europa und Nordamerika sehr rückläufig.[48]
Der Rotschwanz-Rabenkakadu (Calyptorhynchus banksii), auch Banks-Rabenkakadu genannt, ist eine Kakaduart, die zur Fauna Australiens zählt. Die fünf Unterarten, in die die Art üblicherweise aufgeteilt werden, unterscheiden sich vor allem in der Größe ihres Schnabels. Zwei Unterarten, die im Süden Australiens vorkommen, gelten als bedroht.
Ausgewachsen erreichen Rotschwanz-Rabenkakadus eine Körperlänge von 60 Zentimeter. Es besteht ein auffälliger Geschlechtsdimorphismus. Bei den Männchen ist die Grundfarbe des Gefieders schwarz. Auf den äußeren Steuerfedern findet sich jedoch eine breite, leuchtend rote Binde, die sich manchmal noch zusätzlich durch einen schmalen blass orangefarbenen Randbereich auszeichnet. Die Weibchen sind kleiner. Ihr Gefieder hat auf der Körperunterseite einen bräunlichen Anflug. Kopf und Hals und Flügel weisen an den Enden einzelner Federn blassgelbe Flecken auf. Die äußeren Steuerfedern haben eine breite gelbe Binde.
Rotschwanz-Rabenkakadus halten sich vor allem in Eukalyptuswäldern und entlang von Wasserläufern auf. In den nördlichen Regionen Australiens bilden sie Schwärme. Sie sind Samenfresser und nisten in Baumhöhlen.
The red-tailed black cockatoo (Calyptorhynchus banksii) also known as Banksian- or Banks' black cockatoo, is a large black cockatoo native to Australia. Adult males have a characteristic pair of bright red panels on the tail that gives the species its name. It is more common in the drier parts of the continent. Five subspecies are recognised, differing chiefly in beak size. Although the more northerly subspecies are widespread, the two southern subspecies, the forest red-tailed black cockatoo and the south-eastern red-tailed black cockatoo are under threat.
The species is usually found in eucalyptus woodlands, or along water courses. In the more northerly parts of the country, these cockatoos are commonly seen in large flocks. They are seed eaters and cavity nesters, and as such depend on trees with fairly large diameters, generally Eucalyptus. Populations in southeastern Australia are threatened by deforestation and other habitat alterations. Of the black cockatoos, the red-tailed is the most adaptable to aviculture,[2] although black cockatoos are much rarer and much more expensive in aviculture outside Australia.[3]
The species complex was first described by the ornithologist John Latham in 1790 as Psittacus banksii,[4] commemorating English botanist Sir Joseph Banks. The red-tailed black cockatoo also has the distinction of being the first bird from Eastern Australia illustrated by a European, as a female, presumably collected at Endeavour River in north Queensland, was sketched by Banks' draughtsman Sydney Parkinson in 1770.[5] Narrowly predating Latham, English naturalist George Shaw described Psittacus magnificus from a specimen collected somewhere in the Port Jackson (now Sydney) region.[6] For many years, the species was referred to as Calyptorhynchus magnificus,[7] proposed by Gregory Mathews in 1927 as Shaw's name had predated Latham's 1790 description. For several decades, Mathews' proposal was accepted by many authorities, although it was unclear whether the original Port Jackson reference had actually referred to the red-tailed black or, more likely, the glossy black cockatoo. In 1994, an application to conserve Calyptorhynchus banksii as the scientific name was accepted by the ICZN.[8] The red-tailed black cockatoo is the type species of the genus Calyptorhynchus,[9] the name of which is derived from the Greek calypto-/καλυπτο- "hidden" and rhynchus/ρυγχος "beak".[10] The change was first made by Anselme Gaëtan Desmarest in 1826.[11]
In 1827, Jennings proposed the name Psittacus niger for the bird.[12] The binomial combination had already been used by Carl Linnaeus for the lesser vasa parrot in 1758,[13] and by Johann Friedrich Gmelin for the palm cockatoo in 1788; it was thus invalid even though both other species were already known by different names at the time. Alternate common names include Banks' black cockatoo, Banksian black cockatoo, or simply black cockatoo.[14] Indigenous people of the central Cape York Peninsula have several names for the bird: (minha) pachang in Pakanh; (inh -) inhulg in Uw Oykangand; and (inh -) anhulg in Uw Olkola. (The bracketed prefix (inh- or minha) is a qualifier meaning 'meat' or 'animal'.)[15] Ngarnarrh or karnamarr are terms used by the Kunwinjku of Arnhem Land.[16][17] In Central Australia, southwest of Alice Springs, the Pitjantjatjara term for the subspecies C. b. samueli is iranti.[18] Karrak is a Noongar term derived from the call for the southwestern race C. b. naso.[19] In the language of the Bungandidj of south-eastern South Australia and western Victoria this bird was called treen.[20]
The red-tailed black cockatoo's closest relative is the glossy black cockatoo; the two species form the subgenus Calyptorhynchus within the genus of the same name.[14] They are distinguished from the other black cockatoos of the subgenus Zanda by their significant sexual dimorphism and calls of the juveniles; one a squeaking begging call, the other a vocalization when swallowing food.[14][21]
A 1999 mtDNA phylogenetic study of cockatoos utilizing among others, the red-tailed black cockatoo supported the hypotheses that cockatoos originated in Australia before the Paleogene and Neogene periods (66 mya, marking the end of the Mesozoic, to 2.6 mya) and that the genus Cacatua diversified in two separate radiations to the islands of Indonesia, New Guinea, and the South Pacific. It concluded that the first extant cockatoo to diverge from the ancestral cockatoos was the palm cockatoo, followed by a subclade containing the black cockatoos.[22]
A 2008 mitochondrial and nuclear DNA phylogenetic study of the parrots, cockatoos and related taxa by utilizing among others the yellow-tailed black cockatoo, provides confirmatory evidence for a Gondwanaland origin of the ancestral parrots in the Cretaceous period, and an Australasia divergence of the ancestral cockatoos from the parrots in either late Cretaceous (66 mya) or Paleogene (45 mya) periods depending on baseline assumptions.[23]
Five subspecies are recognised; they differ mainly in the size and shape of the beak, the overall bird size and female colouration:[24]
Red-tailed black cockatoos are around 60 centimetres (24 in) in length and sexually dimorphic. The male's plumage is all black with a prominent black crest made up of elongated feathers from the forehead and crown. The bill is dark grey. The tail is also black with two lateral bright red panels. Females are black with yellow-orange stripes in the tail and chest, and yellow grading to red spots on the cheeks and wings. The bill is pale and horn-coloured. The underparts are barred with fine yellow over a black base. Male birds weigh between 670 and 920 grams (1.5–2 lb), while females weigh slightly less at 615–870 grams (1.25–1.75 lb).[25] In common with other cockatoos and parrots, red-tailed black cockatoos have zygodactyl feet, two toes facing forward and two backward, that allow them to grasp objects with one foot while standing on the other, for feeding and manipulation. Black cockatoos are almost exclusively left-footed (along with nearly all other cockatoos and most parrots).[39]
Juvenile red-tailed black cockatoos resemble females until puberty, which occurs around four years of age, but have paler yellow barred underparts.[25] As the birds reach maturity, males gradually replace their yellow tail feathers with red ones; the complete process takes around four years.[40]
As with other cockatoos, the red-tailed black cockatoo can be very long-lived in captivity; in 1938, ornithologist Neville Cayley reported one over fifty years old at Taronga Zoo.[41] Another bird residing at London and Rotterdam Zoos was 45 years and 5 months of age when it died in 1979.[42]
Several calls of red-tailed black cockatoos have been recorded. The bird's contact call is a rolling metallic krur-rr or kree, which may carry long distances and is always given while flying;[43] its alarm call is sharp.[43] Displaying males vocalize a sequence of soft growling followed by a repetitive kred-kred-kred-kred.[21]
The red-tailed black cockatoo principally occurs across the drier parts of Australia. It is widespread and abundant in a broad band across the northern half of the country, where it has been considered an agricultural pest,[44] with more isolated distribution in the south. It is found in a wide variety of habitats, from shrublands and grasslands through eucalypt, sheoak and Acacia woodlands, to dense tropical rainforests.[5] The bird is dependent on large, old eucalypts for nesting hollows, although the specific gums used vary in different parts of the country.
Cockatoos are not wholly migratory, but they do exhibit regular seasonal movements in different parts of Australia. In the northern parts of the Northern Territory, they largely leave areas of high humidity in the summer wet season.[45] In other parts of the country cockatoo seasonal movements tend to follow food sources, a pattern recorded in Northern Queensland,[46][47] and New South Wales. In southwest Western Australia, both extant subspecies appear to have a north–south pattern; northwards after breeding in the case of subspecies naso,[48] while movements by subspecies samueli in the wheatbelt can be irregular and unrelated to the seasons.[49]
Red-tailed black cockatoos are diurnal, raucous and noisy, and are often seen flying high overhead in small flocks, sometimes mixed with other cockatoos. Flocks of up to 500 birds are generally only seen in the north or when the birds are concentrated at some food source. Otherwise, they are generally rather shy of humans. In northern and central Australia, birds may feed on the ground, while the two southern subspecies, graptogyne and naso, are almost exclusively arboreal.[50] They tend to fly rather slowly with intermittent deep flapping wingbeats, markedly different from the shallow wingbeats of the similar glossy black cockatoo. They also often fly at considerable height.[43]
The male red-tailed black cockatoo courts by puffing up crest and cheek feathers, and hiding the beak; it then sings and struts, ending in a jump and a flash of red tail feathers toward the female who will most often reply by defensively biting him.[51] Breeding generally takes place from May to September except in the case of the South-eastern subspecies, which nests during summer (December to February). Pairs of the subspecies samueli in the Wheatbelt region of Western Australia may produce two broods,[37] while those of South-eastern subspecies only produce one.[52] Nesting takes place in large vertical tree hollows of tall trees. Isolated trees are generally chosen, so birds can fly to and from them relatively unhindered. The same tree may be used for many years. Hollows can be 1 to 2 metres (3–7 ft) deep and 0.25–0.5 metres (10–20 in) wide, with a base of woodchips. A clutch consists of one or two white, lustreless eggs, although the second chick is in most cases neglected and perishes in infancy.[53]
Chick at 1 hour old
Chick at 1 day old
Chick at 1 week old
Chick at 2 weeks old
Chick at 3 weeks old
Chick at 4 weeks old
Chick at 5 weeks old
Chick at 6 weeks old
Although red-tailed black cockatoos feed on a wide variety of native and introduced grains, the mainstay of their diet is eucalyptus seeds. There is a specific relationship between the species and larger-fruited species of gums. These vary across Australia but include the marri in Southwest Western Australia, Darwin woollybutt E. miniata across the north of the country, E. baxteri in Victoria and the bloodwood species Corymbia polycarpa and C. intermedia in Queensland. Cockatoos bite off branchlets with clusters of seed capsules, then hold them with their feet while chewing and harvesting seeds before littering the ground with debris. Among other seeds and nuts consumed are those of Acacia, Allocasuarina, Banksia, Grevillea and Hakea, as well as berries, fruits and various insects.[43] Cockatoos have adapted to eating some introduced plants such as the doublegee (Emex australis). There is some evidence of consumption of wild radish (Raphanus raphanistrum), wild turnip (Brassica tournefortii) and melon (Citrullus or Cucumis).[36] Red-tailed black cockatoos have been implicated as agricultural pests of peanut and other crops at Lakeland Downs in Far North Queensland. Here the cockatoos, in flocks of up to several hundred birds, have learned to sever the peanut plants above ground level before pulling the peanuts out of the ground by their stems and shelling them. They also damage electrical cables on pivot irrigators.[54][55]
_on_Casuarina_tree.jpg)
The red-tailed black cockatoo is protected under the Australian Environment Protection and Biodiversity Conservation Amendment (Wildlife Protection) Act 2001.[56] These birds are listed internationally under Appendix II of CITES, which allows international trade in live wild-caught and captive-bred specimens, if such exports are not detrimental to wild populations.[57] However, the current Australian restrictions on commercial exports from Australia are not imposed by CITES.[56] C. b. graptogyne is also specifically listed as endangered on the Australian Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999.
Status of the red-tailed black cockatoo as a species, and as a subspecies, also varies from state to state within Australia. For example:
Like many Australian cockatoos and parrots, the red-tailed black cockatoo is threatened by the thriving illegal trade in bird smuggling.[65] High demand and high transit mortality mean that many more birds are taken from the wild than actually sold.[66]
In 1997, the Northern Territory Government's Department of Natural Resources, Environment and The Arts (now defunct) proposed a plan for management of the trade in eggs and nestlings of C. b. macrorhynchus. To date the plan has not been implemented.[Notes 1] The Australian Senate inquiry into the Commercial Utilisation of Australian Native Wildlife concluded in early 1998 that routine capture and commercial use of adult wild birds should be prohibited.[66]
The bird is part of an annual census, the Great Cocky count, that has been held every year since 2009 to track the population change of Red-tailed and other black cockatoos.[69]
In the late 1990s, red-tailed black cockatoos fetched prices of $1750 in Australia and $8900 (~US$6000) overseas.[3] Hand-raised birds can be bought for anywhere between $15,000 to $40,000 in the United States, where they are seldom seen in aviculture.[70] Hand-reared birds are able to learn a few words and can be quite affectionate, although males may become imprinted and unlikely to breed. The red-tailed black cockatoo is the most commonly seen of the black cockatoos in captivity,[2] and can be hardy and long-lived if given plenty of space. Until now, most birds in captivity have been of subspecies C. b. banksii and C. b. samueli. Birds were often previously bred without much attention to subspecies of origin. However, with an increase in interest in conservation, more aviculturists are concerned about maintaining the integrity of the separate subspecies in cultivation, and so avoid crossbreeding.[2]
The birds breed easily in captivity[71] and can lay eggs every 3 weeks between February and November. Once the female has one egg in her nest, she will not lay another. An egg takes about 30 days to hatch.[72] The eyes of the young open around 3 weeks and the yellow down will show black pin feathers at about 6 weeks. The best time for hand raising is at about 10 weeks when their black feathers are in place but the tail feathers are still short. Young birds fledge after about 4 months and both sexes have the colouring of their mother. Mature male birds will become aggressive to young male birds at puberty (4 years); they must be separated if caged.[71]
The large and powerful bills of these birds can quickly and easily open a Brazil nut (normally requiring crushing in a vise or pounding with a hammer), shearing it as neatly as a laser. They can also demolish a whole coconut with husk in 3 days.
Captive breeding guidelines may be found in Husbandry Guidelines for the Red-tailed Black Cockatoo (Bennett, 2008).[73]
Female, Northern Territory 
Male, Northern Territory The red-tailed black cockatoo (Calyptorhynchus banksii) also known as Banksian- or Banks' black cockatoo, is a large black cockatoo native to Australia. Adult males have a characteristic pair of bright red panels on the tail that gives the species its name. It is more common in the drier parts of the continent. Five subspecies are recognised, differing chiefly in beak size. Although the more northerly subspecies are widespread, the two southern subspecies, the forest red-tailed black cockatoo and the south-eastern red-tailed black cockatoo are under threat.
The species is usually found in eucalyptus woodlands, or along water courses. In the more northerly parts of the country, these cockatoos are commonly seen in large flocks. They are seed eaters and cavity nesters, and as such depend on trees with fairly large diameters, generally Eucalyptus. Populations in southeastern Australia are threatened by deforestation and other habitat alterations. Of the black cockatoos, the red-tailed is the most adaptable to aviculture, although black cockatoos are much rarer and much more expensive in aviculture outside Australia.
La cacatúa colirroja (Calyptorhynchus banksii)[2] es una especie de ave psitaciforme de la familia Cacatuidae. Es una cacatúa de gran tamaño que vive en Australia. La especie se conoció como Calyptorhynchus magnificus durante décadas hasta que en 1994 se decidió oficialmente conservar el actual. Es más común en las partes más secas del continente. Se reconocen cinco subespecies, que se diferencian significativamente en el tamaño del pico. Aunque las subespecies norteñas están muy extendidas, las dos del sur están amenazadas por la reducción de la superficie de los bosques y las alteraciones de sus hábitats.
Los adultos de cacatúa colirroja miden alrededor de 60 centímetros de largo y presentan dimorfismo sexual. Los machos son completamente negros, a excepción de unas llamativas bandas rojas en la cola, mientras que las hembras, que son algo menores, presentan en la cabeza, pecho, alas y cola listados y moteados en distintos tonos de amarillo. La especie generalmente se encuentra en los bosques de eucaliptos o junto a los cursos de agua. En las zonas más al norte del país estas cacatúas se ven en bandadas corrientemente. Se alimentan de semillas y anidan en cavidades, por lo que dependen de los árboles de gran diámetro. Las cacatúas colirrojas son las cacatúas negras más adaptables para la avicultura,[3] aunque como el resto de cacatúas negras, son raras fuera de Australia.[4]
El complejo de especies fue descrito científicamente por primera vez por el ornitólogo John Latham en 1790 como Psittacus banksii,[5] en honor del commemorating botánico inglés Joseph Banks. La cacatúa colirroja también tiene el honor de haber sido el primer ave de Australia oriental del que los europeos hicieron una ilustración, de una hembra, probablemente recolectada en el río Endeavour en el norte de Queensland, esbozada por el delineante de Banks Sydney Parkinson en 1770.[6] Poco antes que Latham el natura inglés George Shaw hizo la descripción de Psittacus magnificus de un espécimen recolectado en algún lugar de la región de Port Jackson (ahora Sídney).[7] Durante muchos años la especie fue denominada como Calyptorhynchus magnificus[8] a raíz de que Gregory Mathews en 1927 propuso que el nombre de Shaw antecedía a la descripción de Latham de 1790. Durante varias décadas la propuesta de Mathews se aceptó por muchas autoridades, aunque no estaba claro si el ejemplar de Port Jackson era realmente a una cacatúa colirroja o, más probablemente cacatúa lustrosa. En 1994 se aceptó una solicitud en el ICZN para conservar Calyptorhynchus banksii como nombre científico.[9] La catatúa colirroja es de tipo nomenclatural del género Calyptorhynchus,[10] cuyo nombre deriva de los términos griegos calypto-/καλυπτο- "oculto" y rhynchus/ρυγχος "pico".[11] Este nombre fue usado por primera vez por Anselme Gaëtan Desmarest en 1826.[12]
En 1827 Jennings propuso el nombre Psittacus niger para esta ave.[13] Esta combinación binomial ya había sido usada por Carolus Linnaeus para el loro negro en 1758,[14] y por Johann Friedrich Gmelin para la catatúa enlutada en 1788; por lo que se consideró inválido incluso cuando ambas especies ya eran nombradas de otra forma.
La cacatúa colirroja está cercanamente emparentada con la cacatúa lustrosa. Las dos especies forman un subgénero Calyptorhynchus con el mismo nombre que el género.[15] Ambas se distinguen del otro subgénero de cacatúas negras Zanda por su marcado dimorfismo sexual y las llamadas de los juveniles, unos tienen una llamada chirriante de mendigueo mientras que otros emiten sonidos cuando tragan comida.[15][16] La cacatúa colirroja fue la única cacatúa negra cuyos genes se usaron en un estucio genético clave para la clasificación de las cacatúas en 1999, porque solo se buscaba una relación general entre los géneros de cacatúas y solo se necesitaba una especie de cacatúa negra.[17]
Se reconocen cinco subespecies, dos de las cuales se encuentran en situación vulnerable. Se diferencian principalmente por el tamaño y la forma de sus picos, el tamaño general del ave y la coloración de las hembras:[18]
Las cacatúas colirrojas miden alrededor de 60 centímetros de lago. El plumaje de los machos es completamente negro a excecpión de los laterales de la cola que son de color rojo intenso. Tienen un prominente penacho formado por plumas negras que va de la frente al nuca. Su pico es de color gris oscuro. Las hembras son negras con listas naranja amarillentas en la cola y el pecho, y motas amarillas en degradado hacia el rojizo en las mejillas y alas. Su pico es más claro y de color hueso. Sus partes inferiores presentan un fino listado amarillo sobre la base negra. Los machos pesan entre 670 y 920 gramos, mientras que las hembreas pesan algo menos entre 615–870 gramos.[19]
Los juveniles de cacatúa colirroja se parecen a las hembras hasta la pubertad, que se produce alrededor de los cuatro años, aunque el listado de sus partes inferiores es más claro.[19] As the birds reach maturity, males gradually replace their yellow tail feathers with red ones; the complete process takes around four years.[34] Como las demás cacatúas, las colirrojas pueden ser muy longevas , en 1938, ornitólogo Neville Cayley registró una de más de cincuenta años en el zoo de Taronga.[35] Otra ave residente de los zoos de Londres y Róterdam murió a la edad de 45 años y 5 meses en 1979.[36]
Se han registrado muchas llamadas diferentes de la cacatúa colirroja. La llamada de contacto entre individuos es un krur-rr o kree metálico, emitido siempre en vuelo y que puede llegar a largas distancias.[37] Su llamada de alarma es aguda.[37] Los machos en parada nupcial emiten una secuencia de rugidos suaves seguidos de un repetitivo krid-krid-krid-krid.[16]
La cacatúa colirroja se encuentra principalmente en las partes más secas de Australia. Es abundante y está muy extendida por una ancha franja del de la mitad norte del país, donde se considera una plaga para la agricultura,[38] mientras que sus poblaciones son más aislada en el sur. Se encuentra en una gran variedad de hábitats, desde los matorrales y herbazales, las arboledas de eucaliptos, robles hembra y acacias, hasta las densas selvas tropicales.[6] La especie depende de los grandes eucaliptos viejos para anidar en los huecos de sus troncos, aunque la especie que usa varía en cada parte del país.
Las cacatúas no son completamente migratorias, pero realizan desplazamientos estacionales regulares en diferentes partes de Australia. En las áreas el Territorio Norte abandonan las zonas de alta humendad en la estación de las lluvias estival.[39] En otras partes del país los despazamientos estacionales de las cacatúas tienden a estar marcados por la búsqueda de recursos alimentícios, un patrón registrado en norte de Queensland,[40][41] y Nueva Gales del Sur. En el suroeste de Australia Occidental las dos subespecies presentes parecen tener un patrón norte-sur; hacia el norte tras la cría en el caso de la subespecie naso,[42] mientras que los movimientos de la subespecie samueli son irregulares y no están relacionados con las estaciones.[43]
Las cacatúas colirrojas son diurnas, chillonas y ruidosas, y con facilidad pueden ser avistadas a en pequeñas bandadas, algunas veces mezcladas con otras cacatúas. Las grandes bandadas de hasta 500 aves normalmente solo pueden verse en el norte o cuando estas aves se concentran en alguna fuente de alimento. Por otro lado generalmente se muestran tímidos frente a los humanos. En el norte y el centro de Australia suelen alimentarse en el suelo, mientras que las dos subespecies del sur, graptogyne y naso, son casi exclusivamente arbóreas.[44] Tienen a volar despacio con aleteos intermitenes y enérgicos, muy diferendes de los aleteos suaves de la parecida cacatúa lustrosa. A menudo vuelan a alturas considerables.[37]
Aunque las cacatúas colirrojas se alimentan de una gran variedad de cereales nativos e introducidos la principal parte de su dieta son las semillas del eucalyptus. Existe una estrecha relación entre la especie y los árboles de grandes frutos. Estos varían a lo largo de Australia pero incluyen al Corymbia calophylla en el suroeste de Australia Occidental, al Eucalyptus miniata por el norte del país, E. baxteri en Victoria y Corymbia polycarpa y C. intermedia en Queensland. Las cacatúas se ayudan del pico para alcanzar las ramitas con racimos de cápsulas de semillas, entonces se aferran con sus garras mientras recolectan las semillas masticando y tiran al suelo los desperdicios. Entre otras consumen semillas y nueces están los de los árboles de los géneros Acacia, Allocasuarina, Banksia, Grevillea y Hakea, además de frutos y bayas y diversos insectos.[37] Las cacatúas se han adaptado a comer algunas plantas introducidas como la romaza austral (Emex australis). Existen algunas pruebas de que consumen rábanos silvestres (Raphanus raphanistrum), mostaza africana (Brassica tournefortii) y sandías y melones (Citrullus y Cucumis).[31]
Los machos de cacatúa colirroja cortejan a las hembras erizando la cresta y las plumas de las mejillas, ocultan el pico, y entonces cantan y se pavonéan, finalizando con un salto y desplegando rápidamente las plumas rojas de su cola hacia la hembra, que con frecuencia responde mordiéndole.[45] La época de cría tiene lugar generalmente de mayo a septiembre, excepto en los casos de la subespecie del sureste que anidan durante el verano (de diciembre a febrero). Las parejas de la subespecie samueli de la región Wheatbelt de Australia Occidental pueden realizar dos nidadas,[32] mientras que la subespecie del sureste solo realiza una.[46] Realizan sus nidos en el interior de huecos de la parte superior de los troncos los grandes árboles. Por lo general eligen árboles aislados para poder llegar hasta ellos con mayor facilidad. Pueden usar el mismo árbol durante muchos años. Los huecos pueden tener profundidaes de entre 1 y 2 metros de profundidad y 0,25–0,5 metros de ancho, y su fondo tiene una base de astillas. La puesta suele constar de uno o dos huevos blancos, sin brillo, aunque el segundo pollo en la mayoría de los casos no consigue salir adelante.[47]
Pollo de una hora.
Pollo de un día.
Pollo de una semana.
Pollo de dos semanas.
Pollo de tres semanas.
Pollo de cuatro semanas.
Pollo a las cinco semanas.
Pollo a las seis semanas.
Un huevo tarda unos 30 días en eclosionar.[48] Los ojos de los pollos se abren alrededor de las 3 semanas y su plumón blanquecino amarillento empezará a ser sustituido por los cañones de las plumas negras a las 3 semanas. Los pollos abandonarán el nido tras cuatro meses, y los juveniles de ambos sexos tienen un plumaje parecido al de la madre.
Las cacatúas resultan ser una plaga para los cultivos de cacahuete y otras cosechas en las colinas de Lakeland en el extremo norte de Queensland. Allí las cacatúas en bandadas de cientos de aves han aprendido a arrancar las plantas de cacahuetes para sacarlos. También causan daños en los cables eléctricos y en los aspersores de riego.[49][50]
La cacatúa colirroja está protegida por la ley australiana (Environment Protection and Biodiversity Conservation Amendment (Wildlife Protection) Act 2001).[51] Estas aves se encuentran clasificadas internacionalment en el apéndice II del CITES, que permite el comercio de ejemplares vivos capturados en la naturaleza y los criados en cautividad, si tales exportaciones no producen un detrimento de las poblaciones salvajes.[52] Aunque las actuales restricciones sobre sus exportaciones comerciales desde Australia no están impuestas por el CITES.[51] Además la subespecie C. b. graptogyne está explícitamente incluida en la lista de aves en peligro de Australia en la ley de protección ambiental y conservación de la biodiversidad de 1999.
Además el estatus de la cacatúa colirroja tanto como especie como subespecie varía entre los distintos estados de Australia. Por ejemplo:
Como muchas cacatúas y loros australianos las cacatúas de cola roja está amenazada por el lucrativo tráfico ilegal de aves.[59] La alta demanda y la gran mortalidad en los traslados suponen que se captura muchas más aves de las que realmente se venden.[60] En 1997 el departamento de recursos naturales, medio ambiente y las artes del gobierno del Territorio Norte (NRETA) propuso un plan de gestión de C. b. macrorhynchus para parar el tráfico ilegal de huevos y pollos. Esta subespecie que es relativamente abundante en parte del Territorio Norte, se pensó que podría sustentar una recolecta limitada de pollos con propósitos comerciales. Esto supuso la protección de las zonas de recolecta seleccionadas limitando el número de huevos y pollos capturados a 600 por año, y debiéndose marcar con microchip a todos ellos. Se emitirían permisos distintos para capturarlos y exportarlos, así como para mantenerlos como mascota.[61]
El plan del gobierno del Territorio del norte para recolectar pollos de la naturaleza de forma controlada recibió el apoyo de un grupo de biólogos que argumentaron que el planteamiento de no hacer nada no había logrado parar el tráfico ilegal y que los fondos públicos disponibles para la conservación de especies y hábitat era limitado. Pensaban que un colapso catastrófico de la población del territorio norte era altamente improbable, y que las cacatúas se beneficiarían del incremento del cuidado y el conocimiento de su biología por parte de los terratenientes. Además sería una contribución valiosa para contribuir a la utilización sostenible de los recursos naturales.[62]
En cambio otros expertos plantearon serias dudas sobre la gestión del plan. El famoso biólogo Joseph Forshaw se opuso por varios motivos. Expresó su preocupación de que los problemas producidos por las extracciones se enmascararan durante mucho tiempo debido a la gran longevidad de las cacatúas, y que cuando salieran a la luz la recuperación de la población fuera imposible. Además temía que un aumento de la oferta bajaría los precios y provocaría la disminución de la rentabilidad de los implicados. Otros grupos como la Federación de Avicultura de Australia (AFA) expresó su preocupación de que las poblaciones pudieran estar envejecidas debido a la falta de lugares de anidamiento y que fueran especialmente vulnerables a la pérdida de juveniles, y que no se detectara en muchos años. Además temía que como los adultos se emparejan de por vida, las aves cuya pareja fuera capturada no se emparejaría más.[60] Hasta la feha el plan no se ha puesto en marcha, la comisión del senado australiano sobre la utilización comercial de la fauna nativa australiana concluyó a principios de 1998 que la captura comercial habitual de aves adultas debía prohibirse.[60]
A finales de la década de 1990 las cacatúas alcanzaron precios 1750 $ en Australia y 8900 $(~6000 US$) en el exterior.[4] Las aves criadas a mano se pueden comprar por precios entre 15.000 $ y 40.000 $ en Estados Unidos, donde son una especie rara en avicultura.[63] Las cacatúas criadas a mano pueden aprender unas pocas palabras y son bastante cariñosas, aunque los machos pueden troquelarse y por ello hacer improbable su reproducción. La cacatúa colirroja es la cacatúa negra más corriente en cautividad,[3] y pueden llegar a ser robustas y longevas si se les da el espacio suficiente. Hasta ahora las subespecies en cautividad más habituales C. b. banksii y C. b. samueli, aunque en el pasado las aves con frecuencia se cruzaban sin atender a la subespecie de procedencia. Sin embargo al inrementarse el interés por la conservación muchos avicultores ahora se preocupan por mantener la integridad de las subespecies separadas en sus reproducciones y evitan los cruces.[3]
Estas cacatúas crían fácilmente en cautividad,[64] y pueden poner huevos cada 3 semanas entre febrero y noviembre. Mientras la hembra que tenga un huevo en su nido no pondrá otro. El mejor periodo para empezar a criar os pollos a mano es alrededor de las 10 semana, cuando las plumas negras han crecido aunque están todavía cortas. Los pollos están completamente desarrollados a los cuatro meses. Los machos adultos se mostrarán agresivos con los jóvenes machos cuando lleguen a la pubertad (a los 4 años), por lo que deben trasladarse a otras jaulas.[64]
Una cacatúa colirroja llamada Karak fue la mascota oficial de los Juegos de la Mancomunidad de 2006 que se celebraron en Melbourne. La promoción coincidió con la puesta en marcha de iniciativas para asegurar la supervivencia de la subespecie del sur graptogyne, además del incremento de la conciencia medioambiental en los juegos.[65]
Una historia tradicional del oeste de Arnhem Land habla de una cacatúa colirroja y su marido el cuervo, que eran personas-ave, a los que les salieron plumas al contraer una enfermedad del otro lado del mar del norte. Por miedo a ser enterrados se transformaron en aves y se surcaron el cielo a gran altura.[66] En el folklore del pueblo Tiwi, la cacatúa colirroja era quien acompañaba a los muertos hasta el paraíso.[67]
_on_Casuarina_tree.jpg)
_on_Casuarina_tree.jpg)
|coautores= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coauthors= (ayuda) |coautores= (ayuda) |coauthors= (ayuda)
La cacatúa colirroja (Calyptorhynchus banksii) es una especie de ave psitaciforme de la familia Cacatuidae. Es una cacatúa de gran tamaño que vive en Australia. La especie se conoció como Calyptorhynchus magnificus durante décadas hasta que en 1994 se decidió oficialmente conservar el actual. Es más común en las partes más secas del continente. Se reconocen cinco subespecies, que se diferencian significativamente en el tamaño del pico. Aunque las subespecies norteñas están muy extendidas, las dos del sur están amenazadas por la reducción de la superficie de los bosques y las alteraciones de sus hábitats.
Los adultos de cacatúa colirroja miden alrededor de 60 centímetros de largo y presentan dimorfismo sexual. Los machos son completamente negros, a excepción de unas llamativas bandas rojas en la cola, mientras que las hembras, que son algo menores, presentan en la cabeza, pecho, alas y cola listados y moteados en distintos tonos de amarillo. La especie generalmente se encuentra en los bosques de eucaliptos o junto a los cursos de agua. En las zonas más al norte del país estas cacatúas se ven en bandadas corrientemente. Se alimentan de semillas y anidan en cavidades, por lo que dependen de los árboles de gran diámetro. Las cacatúas colirrojas son las cacatúas negras más adaptables para la avicultura, aunque como el resto de cacatúas negras, son raras fuera de Australia.
Calyptorhynchus banksii Calyptorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cacatuidae familian sailkatua dago.
Calyptorhynchus banksii Calyptorhynchus generoko animalia da. Hegaztien barruko Cacatuidae familian sailkatua dago.
Punapyrstökakadu (Calyptorhynchus banksii, aiemmin C. magnificus) on kakadujen heimoon kuuluva, Australiassa elävä suurehko papukaijalintu. Laji on elinvoimainen. Punapystökakadu jaetaan viiteen alalajiin.
Punapyrstökakadut kasvavat 50–61 cm pitkiksi. Naaras ja koiras ovat erinäköisiä. Naaras on perusväriltään musta, mutta sen pyrstössä on keltaisia sulkia, vatsan alueella keltaisia laikkuja ja päässä sekä siipien tyvissä on kellertäviä pilkkuja. Naaraan nokka on keltaisen, valkoisen tai ruskean sävyinen. Naaraalla on musta töyhtö, jossa saattaa olla hieman keltaisia laikkuja. Täysikasvuisina ne painavat 610–870 grammaa. Koiras on kokonaan musta lukuun ottamatta nokkaa ja pyrstön punaisia sulkia. Nokka on harmaa. Myös koiraalla on komea, musta töyhtö. Täysikasvuisina koiraat painavat 670–910 grammaa. Punapystökakadut elävät vankeudessa hyvin vanhoiksi; eräs yksilö saavutti 50 vuoden iän australialaisessa Taronga Zoossa Sydneyssä.
Punapystökakadua tavataan Australian pohjois- ja länsiosissa sekä sisämaassa eristyneinä populaatioina. Punapyrstökakadut suosivat metsäisiä alueita (avoimia metsiä ja joenvarsimetsiä) ja savanneja, joissa kasvaa akasioita, eukalyptuksia ja kasuariinakasveja. Lajin elinympäristön laajuus on yhdestä kymmeneen miljoonaa neliökilometriä. Kokonaispopulaatio on noin 100 000 yksilöä.[2]
Punapyrstökakadu jaetaan viiteen alalajiin:
Punapyrstökakadut ovat seurallisia. Ne liikkuvat ja ruokailevat savanneilla suurissa parvissa, kun taas metsäisemmillä alueilla ne liikkuvat pareittain tai perhekunnittain. Kiihtyneenä tai uhattuna punapyrstökakadut nostavat kypärämäisen töyhtönsä pystyyn.
Suurimmassa osassa esiintymisaluetta lajin lisääntymiskausi on touko-syyskuussa. Pesäpuu on rannalla tai aukealla sijaitseva eukalyptuspuu. Punapyrstökakadut munivat tavallisesti yhden, harvoin kaksi valkoista munaa puunkoloon tehtyyn pesään. Muna on kooltaan 51,1 mm x 36,5 mm. Jos munia on kaksi, myöhemmin munitusta kuoriutunut poikanen ei selviä hengissä montaakaan päivää. Naaras hautoo noin kuukauden. Koiras käy ruokkimassa hautovaa naarasta. Molemmat emot ruokkivat poikasta kahdesti päivässä. Poikanen lähtee pesästä noin kolmen kuukauden ikäisenä ja on emoistaan riippuvainen vielä usean kuukauden ajan.
Punapyrstökakadut syövät erilaisten puiden, useimmiten eukalyptusten, banksioiden ja akasioiden siemeniä suurissa, jopa sadan yksilön parvissa. Ne syövät lisäksi viikunoiden hedelmiä ja Emex australis -kasvin siemeniä. Ne saattavat liikkuvat pitkiä matkoja ravintoa etsiessään.
Punapyrstökakadu (Calyptorhynchus banksii, aiemmin C. magnificus) on kakadujen heimoon kuuluva, Australiassa elävä suurehko papukaijalintu. Laji on elinvoimainen. Punapystökakadu jaetaan viiteen alalajiin.
Calyptorhynchus banksii
Le Cacatoès banksien ou Cacatoès de Banks (Calyptorhynchus banksii) est une espèce de grands cacatoès australiens. Cette espèce a été connue sous le nom de Calyptorhynchus magnificus pendant de nombreuses décennies, jusqu'à ce que son nom scientifique actuel, du nom du botaniste Joseph Banks, soit adopté officiellement en 1994.
Cet oiseau est plus fréquent dans les parties les plus sèches du continent. Cinq sous-espèces différentes de manière significative par la taille du bec sont distinguées. Bien que les sous-espèces du nord soient encore répandues, les deux sous-espèces méridionales sont menacées. Ces dernières sont nommées d'après leurs noms vernaculaires anglophones, le « Cacatoès banksien de forêt » et le « Cacatoès banksien du Sud-Est ».
Le Cacatoès banksien mesure environ 60 centimètres de long. Les deux sexes sont dissemblables. Les mâles sont complètement noirs, à l'exception de bandes rouges sur la queue tandis que les femelles, légèrement plus petites que les mâles, ont un plumage brun noir piqueté de taches et de fines bandes jaunes alors que les bandes de la queue sont jaune orangé.
Ces oiseaux vivent habituellement dans les forêts d'eucalyptus ou le long des cours d'eau. Dans le nord du pays, ces cacatoès se regroupent généralement en grandes bandes. Ils se nourrissent de graines et nichent dans les cavités des arbres. C'est pourquoi ils dépendent de la présence d'arbres d'assez grand diamètre, généralement des eucalyptus. Les populations du sud-est de l'Australie sont menacées par la réduction du couvert forestier et par d'autres modifications de leur habitat.
De tous les « cacatoès à plumage noirâtre », le Cacatoès banksien est le plus facile à élever[1], mais il reste rare et cher (comme toutes les espèces de ce groupe) en dehors de l'Australie[2].
Les populations aborigènes du centre de la péninsule du cap York ont plusieurs noms vernaculaires pour l'oiseau : (minha) pachang en Pakanh (inh-) inhulg en Uw Oykangand et (inh-) anhulg en Uw Olkola. (Le préfixe entre parenthèses (inh ou minha) est un qualificatif qui signifie « viande » ou « animaux ».)[3]. Les Gunwinggus de la Terre d'Arnhem utilisent les noms de Ngarnarrh ou KarnamarrTo[4]. Dans le centre de l'Australie, au sud-ouest d'Alice Springs, les Pitjantjatjaras appellent iranti la sous-espèce C. b. samueli[5]. Les Noongars utilisent le nom de karrak, une onomatopée du cri de la sous-espèce du sud-ouest de l'Australie C. b. naso[6].
L'espèce a été décrite pour la première fois par l'ornithologue John Latham en 1790 sous le nom de Psittacus banksii[7]. C'est aussi le premier oiseau de l'est de l'Australie qui a été dessiné par un européen : une femelle, probablement aperçue au bord de l'Endeavour River dans le nord du Queensland, a été dessinée par Sydney Parkinson en 1770[8]. Mais peu avant Latham, un naturaliste anglais George Kearsley Shaw l'avait décrit sous le nom de Psittacus Magnificus à partir d'un spécimen trouvé dans la région de Port Jackson, (l'actuelle Sydney)[9]. Aussi pendant de nombreuses années, l'espèce sera dénommée Calyptorhynchus magnificus[10], nom proposé par Gregory Mathews en 1927 car la dénomination de Shaw était antérieure à la description de Latham en 1790. Pendant plusieurs décennies, la proposition de Mathews a été acceptée par de nombreuses autorités, mais il existait un doute sur l'espèce trouvée à Port Jackson : faisait-elle référence à l'actuel Cacatoès banksien ou, plus vraisemblablement, à l'actuel Cacatoès de Latham ? Aussi, en 1994, la Commission internationale de nomenclature zoologique a adopté le nom de Calyptorhynchus banksii comme nom scientifique de l'espèce[11].
Le Cacatoès banksien est l'espèce type du genre Calyptorhynchus[12]. Ce nom a été construit à partir des racines du grec ancien καλυπτο [calypto] qui signifie couvert et ρυγχος [rhynchus] qui signifie bec. Anselme Gaëtan Desmarest crée ce genre en 1826 et y classe cet oiseau[13].
En 1827, Jennings avait proposé le nom Psittacus niger pour cette espèce[14] mais ce nom binomial avait déjà été utilisé par Carl von Linné pour le perroquet noir en 1758[15] et par Johann Friedrich Gmelin pour le cacatoès noir en 1788. Ce nom n'était donc pas valable même si les deux autres espèces étaient déjà connues sous des noms différents à l'époque.
Cinq sous-espèces sont connues. Deux sont classées vulnérables par l'UICN. Elles se distinguent principalement par la forme et la taille du bec, la taille globale des oiseaux et la coloration des femelles[16]:
Le Cacatoès de Banks est un proche parent du Cacatoès de Latham, les deux espèces forment le sous-genre Calyptorhynchus dans le genre du même nom[32]. Ces deux espèces se distinguent des autres Calyptorhynchus du sous-genre Zanda par leur important dimorphisme sexuel et les cris des jeunes : l'un est un couinement suppliant, l'autre une vocalisation quand l'animal avale sa nourriture[33],[32].
La classification de Brown & Toft parue en 1999[34], basée sur une analyse des séquences d'ADN mitochondrial et d'ARN ribosomique 12S le confirme et suggère que la Calopsitte élégante est l'espèce la plus proche du genre Calyptorhynchus.
Dans les classifications plus anciennes, les cacatoès à plumage noirâtre sont regroupés dans le taxon des Calyptorhynchini, paraphylétique selon la classification de Brown & Toft[34], et qui comprend en général les espèces des genres Callocephalon, Calyptorhynchus et Probosciger.
Le Cacatoès banksien mesure 50 à 65 cm de longueur. Les oiseaux mâles pèsent entre 670 et 920 grammes, les femelles pèsent un peu moins entre 615 et 870 grammes[17]. La masse minimale connue est de 570 g.
Le plumage du mâle est noir avec une crête noire composée de plumes dressées sur le front et le sommet de la tête. La queue est également noire avec deux taches d'un rouge vif au tiers moyen des plumes latérales. Le bec est noir. Les femelles sont brun noir avec des bandes jaune orangé sur la queue et la poitrine et des taches jaunes sur les joues et les ailes. Le bec est pâle, couleur corne. La partie ventrale est barrée de fines bandes jaune sur un fond brun. Le bec présente une couleur corne.
Les jeunes ressemblent aux femelles jusqu'à l'âge de la puberté, qui se produit autour de quatre ans, mais n'ont pas de bande jaune pâle sur le ventre[17]. Lorsque les jeunes mâles atteignent la maturité sexuelle, ils remplacent progressivement leurs plumes jaunes de la queue par des plumes rouges ; le processus complet prend aussi environ quatre ans[35]. Comme d'autres espèces, le cacatoès de Banks peut vivre très longtemps en captivité ; en 1938, l'ornithologue Neville Cayley a signalé un oiseau de plus de cinquante ans au zoo de Taronga[36].
Plusieurs sortes de cris de cette espèce ont été enregistrées. Le cri de contact entre oiseaux est une sorte de roulement métallique krur-rr ou kree, qui peut se transmettre sur de longues distances et est toujours poussé en vol[37] ; le cri d'alarme est un puissant krurak aigu[37]. Les mâles qui paradent vocalisent des séries de grognements doux suivis d'un répétitif kred-kred-kred-kred[33].
Le cacatoès banksien se trouve essentiellement dans les parties les plus sèches de l'Australie. Il est très répandu et abondant dans une large bande couvrant toute la moitié nord du pays, où il est considéré comme un nuisible par les exploitants agricoles[38] avec des zones de distribution plus clairsemées dans le sud. On le trouve dans une grande variété d'habitats allant des prairies en passant par les bois contenant les espèces des taxons suivant : Eucalyptus Corymbia, Angophora, Acacia et Casuarinaceae, jusqu'aux forêts tropicales denses[8]. L'oiseau a besoin de grands, vieux eucalyptus pour nicher dans des creux d'arbres, même si les espèces d'arbres utilisées varient selon les parties du pays.
Ces cacatoès ne sont pas pleinement migrateurs, mais ils effectuent régulièrement des mouvements saisonniers dans différentes parties de l'Australie. Dans le nord du Territoire du Nord, ils quittent la plus grande partie des zones à forte humidité durant l'été pendant la saison des pluies[39]. Dans d'autres régions du pays, les mouvements saisonniers des cacatoès ont tendance à suivre les sources de nourriture, une situation retrouvée dans le nord du Queensland[40],[41] et de la Nouvelle-Galles du Sud. Dans le sud-ouest de l'Australie-Occidentale, les deux sous-espèces présentes semblent avoir un axe de déplacement nord-sud; vers le nord, après la période de reproduction, dans le cas de sous-espèce C. b. naso[42], alors que les mouvements de la sous-espèce C. b. samueli dans la Wheatbelt semblent sans plan particulier ni lien avec les saisons[43].
Le cacatoès banksien est un oiseau diurne et tapageur qu'on voit souvent voler haut dans le ciel[37] en petites bandes, parfois mélangées avec d'autres espèces de cacatoès. Les groupes de 500 oiseaux se retrouvent en général uniquement dans le nord ou lorsque les oiseaux sont regroupés autour de sources de nourriture. Sinon, ils craignent plutôt l'homme[44]. Dans le nord et le centre de l'Australie, les oiseaux peuvent se nourrir sur le sol tandis que les deux sous-espèces méridionales, C. b. graptogyne et C. b. naso, sont presque exclusivement arboricoles[44]. Ils ont tendance à voler assez lentement, avec des pauses alternant avec de grands battements d'ailes, vol très différent de celui de son cousin, le cacatoès de Latham.
Bien que le cacatoès banksien puisse se nourrir d'une grande variété de graines, indigènes ou importées, sa principale source d'alimentation reste les graines d'eucalyptus. Il y a une relation interspécifique entre ces oiseaux et les plus grandes espèces de myrtacées[45]. Celles-ci varient à travers l'Australie, mais ce sont les arbres Corymbia calophylla dans le Sud-Ouest de l'Australie-Occidentale, Eucalyptus miniata dans le nord du pays, Eucalyptus baxteri au Victoria ainsi que Corymbia polycarpa et C. intermedia dans le Queensland. Il coupe en mordillant les petites branches d'eucalyptus portant des fruits, puis en les maintenant avec ses pattes, il dilacère les fruits avec son bec, laissant tomber des tas de détritus sur le sol. En dehors des graines d'eucalyptus, il consomme des graines d’Acacia, d’Allocasuarina, de Banksia, de Grevillea et de Hakea, ainsi que des baies, des fruits et divers insectes et larves[37]. Ils se sont adaptés à certaines plantes importées comme l’Emex australis. Il existe certaines preuves de la consommation de la ravenelle, du Chou de Tournefort et de différentes sortes de cucurbitacés (Cucumis ou Citrullus)[29].
Pour séduire la femelle, le cacatoès banksien mâle va hérisser les plumes de sa huppe et de ses joues et cacher ainsi son bec, puis il va chanter et se pavaner, terminant sa parade par un saut et un déploiement des plumes rouges de sa queue vers la femelle qui lui répondra le plus souvent en le mordant[46]. La période de reproduction va généralement de mai à septembre, sauf dans la sous-espèce « du Sud-Est » qui niche au cours de l'été (de décembre à février). Les couples de la sous-espèce C. b. samueli dans la région de la Wheatbelt en Australie occidentale peuvent avoir deux couvées par an[30], alors que ceux « du Sud-Est » n'en ont qu'une seule[47]. Les nids sont installés dans les creux de grands arbres verticaux. les oiseaux choisissent généralement de grands arbres isolés afin de pouvoir se poser et s'envoler relativement sans encombre. Le même arbre peut être utilisé pendant de nombreuses années. Les nids font de 1 à 2 mètres de profondeur et 0,25 à 0,5 mètre de largeur avec une base en copeaux. Une couvée est constituée de 1 à 2 œufs blancs, sans signes particuliers. L'œuf est couvé approximativement 30 jours[48]. Le deuxième oisillon sera, dans la plupart des cas négligé, par ses parents et finira par périr dans sa petite enfance[49] (28 à 30). Les yeux des jeunes s'ouvrent environ à 3 semaines et le duvet jaune laisse la place aux premières plumes noires à environ 6 semaines. Les jeunes demeurent 11 à 13 semaines dans le nid.
Le cacatoès banksien est protégé par la loi australienne Environment Protection and Biodiversity Conservation Amendment (Wildlife Protection) Act 2001[50]. Il figure à l'annexe II de la CITES, qui permet le commerce international des animaux capturés dans la nature et de ceux élevés en captivité si ces exportations ne sont pas préjudiciables pour les populations sauvages[50]. Cependant, les actuelles restrictions commerciales australiennes à l'exportation d'Australie ne sont pas imposées par le CITES[50]. C. b. graptogyne est également considéré en voie de disparition selon l'Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999.
La situation du cacatoès banksien, comme espèce et comme sous-espèce, varie également d'un état à l'autre en Australie. Par exemple:
À l'instar de nombreux cacatoès et perroquets australiens, le cacatoès de Banks est menacé par le commerce illicite et prospère de la contrebande d'oiseaux[56]. Une forte demande et une mortalité élevée lors du transport font que beaucoup plus d'oiseaux sont prélevés dans la nature que ce qu'il en est effectivement vendu[57]. En 1997, le ministère des ressources naturelles, de l'environnement et des arts (NRETA) du gouvernement du Territoire du Nord a proposé un plan de gestion de C. b. macrorhynchus pour endiguer le commerce illégal des œufs et des oisillons. Cette sous-espèce, qui est relativement abondante sur la partie nord du territoire, a été jugée suffisamment prolifique pour soutenir une récolte limitée de jeunes à des fins commerciales. Il s'agit de la protection de certaines « zones de récolte » et le plafonnement de la récolte à 600 œufs ou nouveau-nés par an, tous les oiseaux captifs doivent être marqués avec des puces électroniques. Des permis différents sont délivrés pour la collecte pour l'exportation et pour la conservation comme animal de compagnie[58].
Le plan du gouvernement du Territoire du Nord pour un prélèvement restreint d'individus a été approuvé par un groupe de biologistes qui ont fait valoir qu'une « ignorance du problème » n'avait pas su traiter le trafic illégal et que des fonds publics étaient disponibles pour la protection de cette espèce et la conservation de son habitat. Les experts ont estimé qu'un effondrement catastrophique de la population du Territoire du Nord était très peu probable et que le cacatoès bénéficierait ainsi d'une sensibilisation accrue à son sort et d'une meilleure compréhension de son mode de vie par les propriétaires terriens locaux. L'expérience serait également une contribution précieuse à la connaissance sur l'exploitation durable des ressources sauvages[59].
Mais d'autres experts ont fait part de graves préoccupations sur ce plan de gestion. Le célèbre biologiste des psittacidés, Joseph Forshaw, s'y est opposé pour plusieurs raisons. Il a exprimé la crainte que, compte tenu de la durée de vie courte des oiseaux, des problèmes de diminution de la taille de la population puissent être masqués pendant de nombreuses années, date à laquelle le nombre des cacatoès restants serait insuffisant pour permettre la survie de la population. Il a également craint que l'augmentation du nombre d'animaux disponibles sur les marchés fasse baisser les prix et donc diminue la rentabilité pour les personnes chargées de leur exploitation. D'autres groupes, comme la Fédération avicole australienne (l'AFA), ont fait part de leurs préoccupations de voir des populations vieillissantes en raison du manque des sites de reproduction et qui pourraient donc être particulièrement vulnérables à la perte de jeunes, chose qui, une fois encore, ne pourrait pas être évidente pendant de nombreuses années. Ils craignaient également que, puisque les adultes s'accouplent pour la vie, un oiseau dont le partenaire aurait été capturé ne s'accouple plus[57]. À ce jour, le plan n'a pas été mis en application, le Sénat australien, qui enquêtait sur l'utilisation commerciale de la faune australienne, a conclu, au début de 1998, que la capture organisée et le commerce des oiseaux sauvages adultes devraient être interdites[57].
À la fin des années 1990, un cacatoès de Banks se vendait 1 750 AUD en Australie et 8 900 AUD à l'étranger[2]. Des oiseaux apprivoisés peuvent être vendus 15 000 à 40 000 AUD aux États-Unis, où ce sont des oiseaux rares[60]. Cette espèce n'est pas courante dans les élevages européens bien qu'elle soit quand même la plus abondante de ce groupe. Surtout présente en Allemagne et aux Pays-Bas, elle n'est présente en France que chez une dizaine d'éleveurs[61].
Le Cacatoès de Banks est le plus courant des cacatoès de type noirâtre en captivité[1] où il peut bien s'adapter et avoir une longue espérance de vie s'il dispose de beaucoup d'espace. Jusqu'à présent, la plupart des oiseaux en captivité appartiennent aux sous-espèces C. b. banksii et C. B. samueli. Comme pour les autres espèces sauvages élevées, ces oiseaux ont souvent été reproduits sans beaucoup d'attention à leur sous-espèce. Toutefois, l'augmentation de l'intérêt de la conservation des espèces a fait que les éleveurs actuels sont plus préoccupés par le maintien de l'intégrité des différentes sous-espèces et évitent les croisements[1].
Les oiseaux se reproduisent facilement en captivité[62] et peuvent pondre un œuf toutes les 3 semaines entre février et novembre. Une fois que la femelle a un œuf dans son nid, elle ne pondra plus. Le meilleur moment pour les élever à la main est à environ 10 semaines lorsque les plumes noires sont en place mais que les rectrices sont encore courtes. Les jeunes oiseaux peuvent voler vers 4 mois. Les mâles adultes vont devenir agressifs envers les jeunes peu de temps après l'envol et doivent être séparés s'ils sont élevés en cage[62].
Les oiseaux apprivoisés peuvent apprendre quelques mots et se montrer très affectueux, mais les mâles subissent l'empreinte humaine et ne cherchent plus à se reproduire.
Quelques sujets à dominante jaune panachée de noir existent en Australie et constituent la seule mutation pigmentaire connue à ce jour.
Un cacatoès de Banks, du nom de Karak, a été la mascotte officielle des Jeux du Commonwealth de 2006 qui se sont tenus à Melbourne. La campagne a coïncidé avec la mise en œuvre d'initiatives visant à assurer la survie de la sous-espèce du sud-est ainsi qu'une campagne de sensibilisation à l'environnement[63].
Une histoire traditionnelle aborigène de l'ouest de la Terre d'Arnhem est celle de Black Cockatoo et de son mari Crow, qui font partie des personnes-oiseaux, portant des plumes noires après avoir été frappés par une maladie venant de la mer. De peur d'être enterrés vivants, ils se transforment en oiseaux et volent haut dans le ciel[64]. Dans le folklore du peuple Tiwi, le Cacatoès de Banks accompagne les morts vers le ciel.
Calyptorhynchus banksii
Le Cacatoès banksien ou Cacatoès de Banks (Calyptorhynchus banksii) est une espèce de grands cacatoès australiens. Cette espèce a été connue sous le nom de Calyptorhynchus magnificus pendant de nombreuses décennies, jusqu'à ce que son nom scientifique actuel, du nom du botaniste Joseph Banks, soit adopté officiellement en 1994.
Cet oiseau est plus fréquent dans les parties les plus sèches du continent. Cinq sous-espèces différentes de manière significative par la taille du bec sont distinguées. Bien que les sous-espèces du nord soient encore répandues, les deux sous-espèces méridionales sont menacées. Ces dernières sont nommées d'après leurs noms vernaculaires anglophones, le « Cacatoès banksien de forêt » et le « Cacatoès banksien du Sud-Est ».
Le Cacatoès banksien mesure environ 60 centimètres de long. Les deux sexes sont dissemblables. Les mâles sont complètement noirs, à l'exception de bandes rouges sur la queue tandis que les femelles, légèrement plus petites que les mâles, ont un plumage brun noir piqueté de taches et de fines bandes jaunes alors que les bandes de la queue sont jaune orangé.
Ces oiseaux vivent habituellement dans les forêts d'eucalyptus ou le long des cours d'eau. Dans le nord du pays, ces cacatoès se regroupent généralement en grandes bandes. Ils se nourrissent de graines et nichent dans les cavités des arbres. C'est pourquoi ils dépendent de la présence d'arbres d'assez grand diamètre, généralement des eucalyptus. Les populations du sud-est de l'Australie sont menacées par la réduction du couvert forestier et par d'autres modifications de leur habitat.
De tous les « cacatoès à plumage noirâtre », le Cacatoès banksien est le plus facile à élever, mais il reste rare et cher (comme toutes les espèces de ce groupe) en dehors de l'Australie.
]]
Kakatua-hitam ekor-merah (Calyptorhynchus banksii), juga diketahui kakatua-hitam banksi, adalah kakatua yang berukuran besar yang berasal dari Australia. Spesies ini diketahui Calyptorhynchus magnificus untuk beberapa dekade sampai nama ilmiah sekarang secara resmi dikonservasi pada 1994. Ini lebih sering pada wilayah yang kering pada benua. Lima subspesies diakui, perbedaan yang paling signifikan adalah ukuran paruh. Meskipun subspesies di utara benua tersebar luas, dua subspesies di selatan, Kakatua-hitam ekor-merah Hutan dan Kakatua-hitam ekor-merah Tenggara dibawah ancaman.
Kakatua-hitam ekor-merah panjangnya sekitar 60 cm (24 in) dan ia bersifat dimorfik seksual. Badan jantan seluruhnya hitam, kecuali pita yang menunjol pada ekor merah mereka; betina sedikit lebih kecil dan hitam dengan garis pembatas kuning di dada dengan gradiasi kuning sampai bintij-bintik merah pada jengger mereka, pipi dan sayap memiliki garis setrip kuning-oranye.
|coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan)
]]
Kakatua-hitam ekor-merah (Calyptorhynchus banksii), juga diketahui kakatua-hitam banksi, adalah kakatua yang berukuran besar yang berasal dari Australia. Spesies ini diketahui Calyptorhynchus magnificus untuk beberapa dekade sampai nama ilmiah sekarang secara resmi dikonservasi pada 1994. Ini lebih sering pada wilayah yang kering pada benua. Lima subspesies diakui, perbedaan yang paling signifikan adalah ukuran paruh. Meskipun subspesies di utara benua tersebar luas, dua subspesies di selatan, Kakatua-hitam ekor-merah Hutan dan Kakatua-hitam ekor-merah Tenggara dibawah ancaman.
Kakatua-hitam ekor-merah panjangnya sekitar 60 cm (24 in) dan ia bersifat dimorfik seksual. Badan jantan seluruhnya hitam, kecuali pita yang menunjol pada ekor merah mereka; betina sedikit lebih kecil dan hitam dengan garis pembatas kuning di dada dengan gradiasi kuning sampai bintij-bintik merah pada jengger mereka, pipi dan sayap memiliki garis setrip kuning-oranye.
Il cacatua nero codarossa (Calyptorhynchus banksii) è un uccello della famiglia dei Cacatuidi.[2]
Raudonuodegė juodoji kakadu (lot. Calyptorhynchus banksii, angl. Red-tailed Black Cockatoo, vok. Banks-Rabenkakadu) – kakadu (Cacatuidae) šeimos papūga.
Išskiriami 5 porūšiai:
Šis su ornitologija susijęs straipsnis yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį.
Raudonuodegė juodoji kakadu (lot. Calyptorhynchus banksii, angl. Red-tailed Black Cockatoo, vok. Banks-Rabenkakadu) – kakadu (Cacatuidae) šeimos papūga.
Kakaktua Hitam Ekor Merah (Calyptorhynchus banksii), juga dikenali sebagai Kakaktua Hitam Banks adalah sejenis kakaktua bersaiz besar yang berasal dari Australia. Spesies ini dikenali sebagai Calyptorhynchus magnificus untuk selama beberapa dekad sehingga nama saintifik sekrang secara rasminya digunakan pada tahun 1994. Ia mudah ditemui di bahagian kering di benua Australia. Lima subspesies telah disahkan sehingga sekarang, yang mana mempunyai perbezaan ketara pada saiz paruhnya. Meskipun subspesies di bahagian utara tersebar luas, dua subspesies di selatan iaitu Kakaktua Hitam Ekor Merah Hutan dan Kakaktua Hitam Ekor Merah Tenggara merupakan spesies terancam.
Anak selepas sejam menetas
Anak pada umur 1 hari
Anak pada umur 1 minggu
Anak pada umur 2 minggu
Anak pada umur 3 minggu
Anak pada umur 4 minggu
Anak pada umur 5 minggu
Anak pada umur 6 minggu
|coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan)
Kakaktua Hitam Ekor Merah (Calyptorhynchus banksii), juga dikenali sebagai Kakaktua Hitam Banks adalah sejenis kakaktua bersaiz besar yang berasal dari Australia. Spesies ini dikenali sebagai Calyptorhynchus magnificus untuk selama beberapa dekad sehingga nama saintifik sekrang secara rasminya digunakan pada tahun 1994. Ia mudah ditemui di bahagian kering di benua Australia. Lima subspesies telah disahkan sehingga sekarang, yang mana mempunyai perbezaan ketara pada saiz paruhnya. Meskipun subspesies di bahagian utara tersebar luas, dua subspesies di selatan iaitu Kakaktua Hitam Ekor Merah Hutan dan Kakaktua Hitam Ekor Merah Tenggara merupakan spesies terancam.
De roodstaartraafkaketoe (Calyptorhynchus banksii) behoort tot de familie der Kaketoes.
De roodstaartraafkaketoe is een endemische vogelsoort in Australië. Hij wordt aangetroffen in een breed scala van leefgebieden maar houdt zich graag op in Eucalyptus- en Acaciarijke gebieden en in de buurt van water. De ondersoort C. b. samueli komt voor in vrij droge gebieden met struikgewas (scrubland) in het westen, midden en zuiden van het continent, maar ook in akkerbouwgebieden. De ondersoorten C. b. naso en C. b. graptogyne worden vooral in eucalyptusbos aangetroffen in het zuidwesten en zuidoosten van Australië.[2]
Met zijn afmeting van ongeveer 60 centimeter is de roodstaartraafkaketoe een grote kaketoesoort. Mannetjes zijn geheel zwart, dus ook hun kuif, met uitzondering van de roodgekleurde banden op de staart. De snavel is donkergrijs. Vrouwtjes zijn over het algemeen iets kleiner en zijn bruin-zwart met geel-oranje gekleurde banden. De vrouwtjes hebben gele vlekjes op de wangen en de vleugels. De vleugel is hoornkleurig.
Een mannetje weegt 670 tot 920 gram en het vrouwtje 615 tot 870 gram.
Jonge exemplaren hebben tot aan hun puberteit hetzelfde verenkleed als het vrouwtje. De gekleurde banden zijn bleker van kleur dan de banden bij de vrouwtjes. De puberteit begint rondom hun vierde levensjaar.
De vogels zijn overdag actief en worden regelmatig aangetroffen in grote groepen tot soms wel 500 exemplaren.
De roodstaartraafkaketoe is een sociale, vocale vogel. Van deze vogel zijn verschillende geluiden geïdentificeerd. De contactoproep is een doorlopend metalen krur-RR of kree. Dit geluid is over lange afstanden te horen en wordt altijd tijdens vlucht geproduceerd. Hiermee weten de vogels elkaar eenvoudig te lokaliseren. Om het vrouwtje te imponeren laat het mannetje vaak een zacht grommend geluid horen dat door een doorlopend KRED-KRED-KRED-KRED wordt gevolgd.
Het menu van deze vogel bestaat uit diverse zaadsoorten en noten waarvan een groot deel de zaden van de eucalyptusbomen. De vogels voeden zich voornamelijk op de grond waar ze hun gevallen zaden kunnen vinden. De vogels houden de zaden tussen één van de poten om ze vervolgens met hun krachtige snavels te openen en op te eten. Het eten wordt aangevuld met bessen, vruchten en allerlei soorten insecten en larven.
Het mannetje maakt het vrouwtje het hof door het opzetten van de indrukwekkende kuif en de wangveren waarbij de snavel voor een groot deel in de veren verdwijnt. Het mannetje maakt vervolgens 'zingende' geluiden waarna hij sprong bewegingen maakt en de mooie roodgekleurde veren opdringerig toont richting het vrouwtje. Het vrouwtje reageert hier meestal op door eerst van zich af te bijten. Het broedseizoen vindt meestal plaats tussen mei tot en met september met uitzondering van de zuidelijke ondersoorten welke broeden van december tot februari.
De vogel broedt in holen van grote oude eucalyptusbomen. De holen, welke meestal meerdere jaren achter elkaar gebruikt worden, zijn vaak tussen de 1 tot 2 meter diep en 25 tot 50 centimeter in doorsnede. De bodem bedekt het vrouwtje met houtsnippers waarna ze 1 à 2 witte eieren legt. Na een incubatie tijd van ongeveer een maand komen de eieren uit. In de meeste gevallen worden het oudste jong voorgetrokken en moet het tweede jong voor zichzelf zien te zorgen. Na ongeveer 3 weken gaan de ogen open. De gele donsveertjes maken na ongeveer 6 weken langzaam aan plaats naar de eerste zwarte veertjes.
Deze vogels kunnen meer dan 50 jaar oud worden.
Van de roodstaartraafkaketoe zijn in totaal zes ondersoorten bekend. De verschillen tussen de ondersoorten zijn te herkennen aan de afmetingen van snavel.
Deze ondersoort komt voor in Queensland en (zelden), in het uiterste noorden van Nieuw-Zuid-Wales. Het is de grootste ondersoort.
Komt voor in het zuidoostelijke deel van Victoria en het zuidoosten van Zuid-Australië in een gebied grenzen aan Mount Gambier in het westen, Portland in het zuiden en Horsham in het noordoosten en Bordertown in het noorden. Het is de kleinste van de zes ondersoorten.
Deze ondersoort komt voor in het noordelijke deel van Australië. Het is een grote vogel met een grote snavel. De vrouwtjes hebben geen geel-oranje band in de staart.
Een ondersoort uit het zuidwestelijke deel van West-Australië tussen Perth en Albany. Deze ondersoort heeft van alle ondersoorten de grootste snavel.
De vogel is verspreid over vier gebieden. In West-Australië aan de kust van Pilbara, Zuid-Australië tot aan Wheatbelt in Northam. Landinwaarts in Midden-Australië, zuidwestelijk Queensland en de rivier de Darling in het westelijke deel van Nieuw-Zuid-Wales. Het is een kleine ondersoort met een relatief kleine snavel.
De roodstaartraafkaketoe heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor alleen al is de kans op uitsterven uiterst gering. De grootte van de populatie werd (vóór 2012) geschat op meer dan 100.000 individuen, het aantal loopt echter achteruit. Het tempo ligt onder de 30% in tien jaar (minder dan 3,5% per jaar). Om deze redenen staat deze raafkaketoe (als soort) als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Hij staat wel op Bijlage II van de CITES, waardoor de handel aan strenge voorwaarden onderhevig is. In de staat Victoria geldt de soort als bedreigde diersoort krachtens de Victorian Department of Sustainability and Environment van 2007.
Diverse ondersoorten staan genoteerd als bedreigde diersoorten krachtens andere Australische natuurbeschermingswetten waaronder de Wildlife Protection Act van 2001. Het gaat hierbij om de ondersoorten C. l. graptogyne en C. l. magnificus.
De illegale handel in exotische diersoorten is voor de meeste kaketoes en papegaaien de grootste bedreiging. Een groot deel van de gevangen exemplaren overlijdt gedurende het transport en het leeghalen van nesten draagt ook bij aan vermindering van de aantallen.
Van alle raafkaketoes is de roodstaartraafkaketoe de meest in gevangenschap gehouden soort. Voor exemplaren die met de hand zijn opgevoed, wordt een bedrag van 10.000 tot 30.000 euro gevraagd. Jonge tamme vogels kunnen een paar woordjes aanleren. De vogel heeft in gevangenschap veel leefruimte nodig.
C. b. naso ondersoort
Jong mannetje
Roodstaartraafkaketoe in vlucht
Roodstaartraafkaketoe in vlucht
Mannetje en vrouwtje
C. b. samueli ondersoort in gevangenschap
Zie de categorie Calyptorhynchus banksii van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. De roodstaartraafkaketoe (Calyptorhynchus banksii) behoort tot de familie der Kaketoes.
Rødhalekakadu (Calyptorhynchus banksii) er en stor frøetende kakadue som kan sees i store flokker nord i Australia. Populasjonene i den sørøstlige delen av Australia er truet av at habitatet forsvinner.
Denne arten er en av de sjeldneste og dyreste burfuglene, og koster vanligvis over 20 000 amerikanske dollar.
Den offisielle maskoten under Samveldelekene 2006, Karak, var en rødhalekakadu. Det vitenskapelige navnet er til ære for den engelske botanikeren Sir Joseph Banks.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rødhalekakadu (Calyptorhynchus banksii) er en stor frøetende kakadue som kan sees i store flokker nord i Australia. Populasjonene i den sørøstlige delen av Australia er truet av at habitatet forsvinner.
Denne arten er en av de sjeldneste og dyreste burfuglene, og koster vanligvis over 20 000 amerikanske dollar.
Den offisielle maskoten under Samveldelekene 2006, Karak, var en rødhalekakadu. Det vitenskapelige navnet er til ære for den engelske botanikeren Sir Joseph Banks.
Multimedia w Wikimedia Commons .jpg)
Żałobnica rudosterna, kakadu Banksa (Calyptorhynchus banksii) – gatunek ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae), zamieszkującą Australię. Gatunek ten znany był przez wiele dziesięcioleci jako Calyptorhynchus magnificus zanim w roku 1994 zatwierdzono jego oficjalną nazwę. Powszechniej występuje na suchych obszarach Antypodów. Wyszczególniono pięć podgatunków, różniących się przede wszystkim rozmiarem dziobu. Chociaż dwa podgatunki z północy są szeroko rozprzestrzenione, to dwa inne gatunki z południa, leśna żałobnica rudosterna oraz południowo-wschodnia żałobnica rudosterna są obecnie zagrożone. Długość ciała dorosłej kakadu rudosternej wynosi ok. 60 centymetrów. U papug tych występuje dymorfizm płciowy. Samce mają całkowicie czarne upierzenie, z wyjątkiem rudawych pasów na ogonie. Odrobinę mniejsze samice mają ciało barwy brunatno-czarnej z żółtymi kropkami. Oprócz tego mają żółto-pomarańczowe pasy na ogonie. Gatunek ten bywa spotykany w lasach eukaliptusowych lub wzdłuż zbiorników wodnych. W północnych obszarach kraju, żałobnice żyją zazwyczaj w ogromnych stadach. Żywią się nasionami, a gniazda zakładają w różnych zagłębieniach. Na gniazda wybierają dziuple drzew o względnie dużych średnicach pnia, głównie drzewa eukaliptusowe. Populacje w południowo-wschodniej Australii są zagrożone wskutek pomniejszania się pokrywy leśnej i innych zmian środowiskowych. Ze wszystkich żałobnic, żałobnice rudosterne najłatwiej przystosowują się do hodowlanych warunków ptasznictwa, aczkolwiek są one znacznie rzadsze i znacznie droższe poza Australią.
Żałobnice rudosterne zostały po raz pierwszy opisane przez ornitologa Johna Lathama w roku 1790 pod nazwą Psittacus banksii na cześć angielskiego botanika Josepha Banksa. Żałobnica rudosterna ma również „zaszczyt” być pierwszym ptakiem z wschodniej Australii opisanym przez Europejczyka. Przypuszczalnie zaobserwowana nad rzeką Endeavour w północnej części stanu Queensland, została naszkicowana w roku 1770 przez rysownika towarzyszącego Banksowi, Sydneya Parkinsona. Nieznacznie wyprzedzając Lathama, angielski przyrodnik George Shaw opisał gatunek Psittacus magnificus na podstawie osobnika pochodzącego z okolic Portu Jackon (aktualnie Sydney). Przez wiele lat gatunek ten nazywano Calyptorhynchus magnificus. Nazwa ta została zaproponowana przez Grzegorza Mathewsa w roku 1927, jako że nazwa wprowadzona przez Shawa wyprzedziła opis Lathama z roku 1790. Przez kilka dziesięcioleci propozycja Mathewsa była akceptowana przez wielu znawców, chociaż nie jest oczywiste czy oryginalny opis osobnika z Portu Jackson odnosi się rzeczywiście do żałobnicy rudosternej, czy, co bardziej prawdopodobne, do żałobnicy brunatnej. W roku 1994 wnioski o uznanie Calyptorhynchus banksii za oficjalną nazwę gatunku, zostały zaakceptowane przez Międzynarodową Komisję Nomenklatury Zoologicznej. (ICZN). Kakadu rudosterna jest gatunkiem rodzaju Calyptorhynchus, którego nazwa wywiedziona została z greckich słów „calypto” - oznaczającego „ukryty” oraz „rhynchus” - „dziób”. Zmiana została pierwotnie wprowadzona przez Anselma Gaëtana Desmaresta w roku 1826. W roku 1827 Jennings zaproponował dla ptaka nazwę Psittacus niger. Dwuczłonowe nazewnictwo było już wcześniej stosowane przez Karola Linneusza w roku 1758 dla papuzicy małej (Coracopsis nigra) i w roku 1788 przez Johanna Friedricha Gmelina dla żałobnicy palmowej. Nie było to prawidłowe, ponieważ te dwa gatunki były znane pod dwiema różnymi nazwami jednocześnie. Alternatywna nazwa zwyczajowa to czarna kakadu Banka. Miejscowi ludzie z Przylądka York stosują wobec tego ptaka kilka nazw: (minha) pachang w języku Pakanh, (inh-) inhulg w języku Uw Oykangand i (inh-) anhulg w języku Uw Olkola. (Przedrostek (inh- lub minha) w nawiasie był kwalifikatorem oznaczającym „mięso” lub „zwierzę”). Ngarnarrh lub Karnamarr to terminy używane przez plemię Gunwinggu z Ziemi Arnhem. W środkowej Australii, na południowy zachód od Alice Springs, w dialekcie Pitjantjatjara, dla podgatunku C. b. samueli używa się nazwy iranti. Karrak to termin w języku Noongar - pochodzi od charakterystycznego okrzyku południowo-zachodniej rasy C.b. naso.
Najbliższym krewnym żałobnicy rudosternej jest żałobnica brunatna; są to dwa podgatunki rodzaju Calyptorhynchus. Od pozostałych żałobnic odróżnia je znaczny dymorfizm płciowy oraz charakterystyczne okrzyki młodych osobników - po pierwsze piskliwy, błagalny krzyk, po drugie - odgłos podczas połykania pokarmu. Żałobnica rudosterna to jedyna z żałobnic, której materiał genetyczny został wykorzystany podczas kluczowych badań cząsteczkowych prowadzonych w roku 1999 nad systematyką kakadu. Ogólnie, do ustalenia związków między poszczególnymi gatunkami kakadu zostały przebadane na podstawie zaledwie jednego gatunku czarnej kakadu (żałobnicy). Wyróżnionych zostało pięć podgatunków, spośród których dwa są zagrożone. Różnią się przede wszystkim rozmiarem i kształtem dzioba, ogólnym rozmiarem ciała ptaka oraz kolorystyką upierzenia samic.
Miejsca występowania przedstawicieli tego gatunku są uzależnione od stanowisk kilku stanowisk kilku gatunków eukaliptusa, w tym eukaliptusa kamalduskiego, Eucalyptus baxteri oraz Allocasuarina luehmannii, które dostarczają im pożywienia oraz miejsca do zakładania gniazd. Przetrwanie tych trzech gatunków eukaliptusa zostało zagrożone wskutek wycinki lasów, a większość pozostałych okazów (ok. 500-1000) znajduje się na terenach prywatnych. Podgatunki i ich środowisko są przedmiotem narodowego planu odnowy. W roku 2007 lokalni właściciele ziemscy otrzymali odszkodowania za współudział w regeneracji odpowiedniego środowiska.
Żałobnice rudosterne mierzą około 60 centymetrów. Upierzenie samców jest przeważnie czarne z czarnym grzebieniem złożonym z przedłużonych piór wychodzących z czoła i korony. Ogon jest również czarny z dwoma poprzecznymi jasnoczerwonymi pasami. Samice są barwy brunatno-czarnej z żółto-pomarańczowymi pasami na ogonie i klatce piersiowej oraz żółtymi kropkami na policzkach i skrzydłach. Dziób ma odcień bladożółty. Samce ważą od 670 do 920 gramów, podczas gdy samice ważą nieznacznie mniej (od 615 do 870 gramów). Młode przypominają z wyglądu samice (z wyjątkiem jaśniejszych żółtych pasów u spodu) aż do okresu pokwitania, który występuje po około czterech latach życia. Gdy ptaki osiągają dojrzałość, żółte pióra na ogonie zamieniane są u samców na czerwone. Cały ten proces trwa około czterech lat. Podobnie jak inne kakadu, żałobnice rudosterne mogą żyć bardzo długo w niewoli. W roku 1938 ornitolog Neville Cayley opisał przypadek ponad pięćdziesięcioletniego osobnika w Taronga Zoo w Sydney. Zarejestrowano kilka odgłosów wydawanych przez żałobnicę rudosterną. Porozumiewawczy okrzyk tej papugi brzmi jak metaliczne „krurr”. Odgłos ten może łatwo przenosić się na duże dystanse i zawsze jest wydawany w trakcie lotu. Okrzyk ostrzegawczy papugi ma ostre, przenikliwe brzmienie. W czasie okresu godowego samce wydają sekwencję łagodnych, powtarzalnych pomruków.
Żałobnice rudosterne występują przede wszystkim na suchych obszarach Australii. Występuje licznie na szerokim pasie terenu w północnej połowie kontynentu, gdzie uważane są za szkodniki rolnicze. Na południu występują znacznie rzadziej. Występuje w szerokiej gamie środowisk - od zarośli i terenów trawiastych, przez lasy eukaliptusowe, rzewniowe i akacjowe, do gęstych tropikalnych lasów deszczowych. Ptak ten jest zależny od drzew eukaliptusowych, w których zakłada gniazda. Kakadu nie mają natury migracyjnej, ale regularnie, sezonowo przemieszczają się w różne rejony Australii. Na północnych obszarach Terytorium Północnego, masowo opuszczają obszary o wysokiej wilgotności podczas letniej pory deszczowej. W innych częściach kraju sezonowe migracje kakadu mają związek z poszukiwaniem żywności (odnotowano w północnym Queenslandzie i w Nowej Południowej Walii). Na południowym zachodzie kontynentu oba pozostałe podgatunki przemieszczają się w kierunku północ-południe. W przypadku podgatunku naso - na północ - po okresie godowym. Tymczasem migracje podgatunku samueli bywają nieregularne i niesezonowe.
Kakadu rudosterne prowadzą dzienny tryb życia. Zachowują się hałaśliwe. Często można je zobaczyć przelatujące wysoko ponad głową w niewielkich stadach, niekiedy wymieszane wspólnie z innymi gatunkami kakadu. Stada o liczebności sięgającej 500 osobników są generalnie spotykane jedynie na północy, gdy ptaki gromadzą wokół źródeł pożywienia. Generalnie obecność ludzi je płoszy. W północnej i środkowej Australii, ptaki te mogą żywić się na ziemi, podczas gdy dwa południowe gatunki: graptogyne i naso, są prawie wyłącznie nadrzewne. Mają skłonności do powolnego lotu z okresowymi głębokimi ruchami skrzydeł, czym zdecydowanie odróżniają się od żałobnic brunatnych, które wykonują skrzydłami przeważnie płytkie ruchy.
Chociaż żałobnice rudosterne żywią szeroką paletą rodzimych i sprowadzonych z innych obszarów nasion, podstawą ich diety są nasiona eukaliptusa. Istnieje pewna zależność między gatunkami papug a gatunkami eukaliptusa o dużych owocach. Kakadu odgryzają gałązki z gronami nasion, przytrzymują je szponami, po czym przeżuwają nasiona, a odpady zrzucają na ziemię. Do innych nasion spożywanych przez żałobnice należą nasiona akacji, Allocasuariny, Banksii, Grevillei i Hakei, ale również maliny, owoce, różne owady i larwy. Kakadu przystosowały się do spożywania niektórych roślin sprowadzonych przez człowieka na kontynent australijski. Do takich roślin należy m.in. emex australis. Istnieją także dowody konsumpcji przez kakadu dzikiej rzodkiewki, dzikiej rzepy oraz melonów.
Zaloty samców żałobnicy rudosternej polegają na nastroszeniu grzebienia oraz piór na policzku i schowaniu dzioba. Następnie zalotnik śpiewa i puszy się, kończąc swój pokaz skokiem w stronę samicy i pokazaniem jej czerwonych piór na ogonie. Samica zazwyczaj reaguje na skok obronnym uderzeniem w samca. Okres godowy trwa zazwyczaj od maja do września, z wyjątkiem gatunków z południowego wschodu, gniazdujących w czasie lata (na półkuli południowej trwa ono od grudnia do lutego). Pary ptaków podgatunku samueli w regionie Wheatbelt w zachodniej Australii dają zazwyczaj życie dwóm młodym ptakom, podczas gdy gatunki z południowego wschodu wydają na świat zwykle tylko jedno pisklę. Wysiadywanie jaj odbywa się w pojemnych dziuplach wysokich drzew. Na gniazda wybierane są przeważnie drzewa rosnące osobno, co ułatwia ptakom dostęp do gniazd. Jedno drzewo może być wykorzystywane przez wiele lat. Dziuple mogą mieć 1-2 metrów głębokości i 0.25-0.5 szerokości. Jednorazowo wysiadywane jest 1-2 jaj o matowej skorupie, aczkolwiek drugie pisklę jest często zaniedbywane i szybko umiera.
Status ochronny
Żałobnica rudosterna jest objęta ochroną na mocy Australijskiego Aktu Nowelizacyjnego w Sprawie Ochrony Środowiska i Zachowania Różnorodności Gatunkowej z roku 2001. Ptaki te znajdują się na międzynarodowej liście w załączniku II sporządzonym przez CITES, która zezwala na handel żywymi i hodowanymi osobnikami, o ile taki handel nie uszczupla liczebności dzikich populacji żyjących w naturalnych warunkach. Aczkolwiek aktualne australijskie ograniczenia w eksporcie ptaków nie został narzucone przez CITES. C.b graptogyne jest również wyszczególniony na liście gatunków zagrożonych na mocy Australijskiego Aktu o Ochronie Środowiska i Zachowaniu Różnorodności Gatunkowej z roku 1999. Status prawny żałobnicy rudosternej jako gatunku, jak i poszczególnych podgatunków, różni się w zależności od stanów w Australii, np:
- południowo-wschodni podgatunek żałobnicy rudosternej C. b. graptogyne znajduje się w południowej Australii na liście gatunków zagrożonych w wykazie nr 7 na mocy Aktu o Parkach Narodowych i Dzikiej Przyrodzie z roku 1972,
- C. b. graptogyne znajduje się także na liście zagrożonych gatunków zgodnie z Wiktoriańskim Aktem Gwarancyjnym dot. Flory i Fauny (1988). Według tego aktu został przygotowany program odtworzenia gatunku. Należy jednak zauważyć, że w akcie tym żałobnica rudosterna jest odnotowana pod swoją poprzednią łacińską nazwą, a mianowicie Calyptorhynchus magnificus.
Gatunek ten znalazł się również na pomocniczej liście zagrożonych kręgowców w Victorii z roku 2007.
Nielegalny przemyt
Jak większość australijskich, żałobnica rudosterna jest zagrożona przez nielegalny handel i przemyt ptaków. Wysoki popyt i duża śmiertelność w transporcie sprawiają, że więcej ptaków jest zabieranych ze swojego dzikiego środowiska, niż później trafia do odbiorców. W roku 1997 Wydział Zasobów Naturalnych w Rządzie Terytorium Północnego zaproponował program ograniczenia nielegalnego handlu jajami i pisklętami gatunku C.b. macrorhynchus. Uważano, że podgatunek względnie liczny w północnej części terytorium nie odczuje negatywnie wyłapywania młodych osobników i przeznaczania ich na handel. Z tego względu wprowadzono ochronę na wybranych „strefach zbioru”. W ciągu roku schwytano bądź zebrano ok. 600 jaj i piskląt. Wszystkie schwytane ptaki zostały oznaczone microchipami. Wprowadzono specjalne pozwolenia na chwytanie ptaków i ich eksport, a także na hodowlę domową.
Plan proponowany przez NRETA
Plan ograniczonego zbioru ptaków sporządzony przez rząd Terytorium Północnego cieszył się poparciem grupy biologów, którzy doszli do wniosku, że ich bierna polityka nie przyczyniła się do spadku nielegalnych obrotów ptakami. Zastanawiali się jednak, czy ograniczone publiczne fundusze będą wystarczające dla zachowania gatunku i jego naturalnego środowiska. Uważali, że katastrofalny spadek liczebności populacji w Terytorium Północnym jest wysoce nieprawdopodobny. Stwierdzili również, że papugi odniosłyby korzyść ze zwiększonej ostrożności i lepszego zrozumienia ich biologii przez lokalnych właścicieli gruntów. Inni specjaliści zgłosili poważne wątpliwości odnośnie proponowanego programu. Słynny biolog Joseph Forshaw zakwestionował go w kilku punktach. Stwierdził, że ze względu na długowieczność papugi, problemy z liczebnością populacji mogą być maskowane przez wiele lat. Do tego czasu odtworzenie populacji kakadu może być niemożliwe. Obawiał się równocześnie, że zwiększenie środków na ochronę gatunku, może przyczynić się do spadku cen i obniżyć opłacalność angażowania się w projekt ochrony. Inne środowiska, takie jak Związek Australijskich Ptaszników (Avicultural Federation o Australia) wyraziły przypuszczenia, że starzenie się populacji może być spowodowane brakiem przestrzeni do zakładania gniazd, co z kolei wpływa na zwiększenie śmiertelności piskląt. Co więcej, problem ten może być niedostrzegalny przez wiele lat. Ta sama federacja ogłosiła również, że ptaki te przywiązują się do swojego partnera na całe życie. Toteż osobniki, których partner zostanie schwytane, mogą się więcej nie sparować. Do dnia dzisiejszego omawiany program nie został wprowadzony w życie. Australijski Senat stwierdził na początku roku 1998, że masowe chwytanie i komercyjne użytkowanie dorosłych osobników powinno zostać zakazane.
Hodowla
W końcówce lat 90. XX w. żałobnice rudosterne uzyskały cenę 1750 dolarów australijskich w Australii i 8900 dolarów australijskich (6000 USD) poza kontynentem. Ręcznie schwytane papugi można kupić w USA za 15 - 40 tys. USD, gdzie rzadko spotykane są w ptasznictwie. Ptaki potrafią nauczyć się kilku słów. Łatwo przywiązują się do ludzi, chociaż samce mogą źle znosić warunki hodowlane. Żałobnice rudosterne najczęściej ze wszystkich żałobnic spotykane są w niewoli. Jeżeli dostarczy im się odpowiednio dużą przestrzeń życiową, mogą przeżyć w niewoli wiele lat. Do tej pory wśród podgatunków trzymanych w niewoli przeważają C.b. banksii i C.b. samueli. W przeszłości hodowcy rzadko dbali o zachowanie czystości rasowej ptaków. Jednak wzrost zainteresowania zachowaniem gatunku spowodował ograniczenie krzyżowania ptaków różnych gatunków.
Ptaki bez problemu rozmnażają się w niewoli. Mogą składać jaja co 3 tygodnie w okresie od lutego do listopada. Dopóki samica ma w gnieździe 1 jajo, nie składa kolejnego. Pisklę wykluwa się po około 30 dniach od złożenia jaja. Oczy młodego osobnika otwierają się po około 3 tygodniach. Czarne pióra wyłaniają się po około 6 tygodniach. Najlepszy moment na odłączenie młodego od matki następuje po około 10 tygodniach od wyklucia się pisklęcia, gdy ma już ono czarne pióra, ale pióra na ogonie są wciąż krótkie. Upierzenie ptaka jest kompletne po około 4 miesiącach. Dorosłe samce bywają agresywne wobec młodych ptaków, które uzyskały pełne upierzenia. Toteż jeżeli znajdują się w jednej klatce, należy je rozdzielić.
Żałobnica rudosterna o imieniu Karak była oficjalną maskotką Igrzysk Wspólnoty Narodów, które odbyły się w Melbourne w roku 2006. Promocja tego gatunku związana była z rozpoczęciem działań mających na celu zapewnienie przetrwania podgatunkowi graptogyne. Tradycyjne podanie z Ziemi Arnhem mówi o żałobnicy i jej mężu - kruku, ludziach - ptakach, którzy zapadłszy na chorobę morską, wypuszczają skrzydła. W obawie przed pochowaniem ich szczątków po śmierci w ziemi, zamieniają się w ptaki i odlatują wysoko w niebo. Według ludowych podań plemienia Tiwi, żałobnice rudosterne towarzyszą zmarłym w drodze do nieba.
Żałobnica rudosterna, kakadu Banksa (Calyptorhynchus banksii) – gatunek ptaka z rodziny kakaduowatych (Cacatuidae), zamieszkującą Australię. Gatunek ten znany był przez wiele dziesięcioleci jako Calyptorhynchus magnificus zanim w roku 1994 zatwierdzono jego oficjalną nazwę. Powszechniej występuje na suchych obszarach Antypodów. Wyszczególniono pięć podgatunków, różniących się przede wszystkim rozmiarem dziobu. Chociaż dwa podgatunki z północy są szeroko rozprzestrzenione, to dwa inne gatunki z południa, leśna żałobnica rudosterna oraz południowo-wschodnia żałobnica rudosterna są obecnie zagrożone. Długość ciała dorosłej kakadu rudosternej wynosi ok. 60 centymetrów. U papug tych występuje dymorfizm płciowy. Samce mają całkowicie czarne upierzenie, z wyjątkiem rudawych pasów na ogonie. Odrobinę mniejsze samice mają ciało barwy brunatno-czarnej z żółtymi kropkami. Oprócz tego mają żółto-pomarańczowe pasy na ogonie. Gatunek ten bywa spotykany w lasach eukaliptusowych lub wzdłuż zbiorników wodnych. W północnych obszarach kraju, żałobnice żyją zazwyczaj w ogromnych stadach. Żywią się nasionami, a gniazda zakładają w różnych zagłębieniach. Na gniazda wybierają dziuple drzew o względnie dużych średnicach pnia, głównie drzewa eukaliptusowe. Populacje w południowo-wschodniej Australii są zagrożone wskutek pomniejszania się pokrywy leśnej i innych zmian środowiskowych. Ze wszystkich żałobnic, żałobnice rudosterne najłatwiej przystosowują się do hodowlanych warunków ptasznictwa, aczkolwiek są one znacznie rzadsze i znacznie droższe poza Australią.
Rödstjärtad sotkakadua[2] (Calyptorhynchus banksii) är en stor kakadua som finns i Australien. Arten kallades Calyptorhynchus magnificus i många årtionden tills det nuvarande vetenskapliga namnet fastställdes officiellt 1994. Den förekommer huvudsakligen i de torrare delarna av kontinenten. Fem underarter accepteras, vilka utseendemässigt främst skiljer sig åt i näbbstorlek. De nordligare underarterna förekommer allmänt, men de två sydliga underarterna är hotade.
Rödstjärtade sotkakaduor är aktiva dygnet runt, skräniga och högljudda, och ses ofta när de flyger högt uppe i flockar. De tenderar att flyga ganska långsamt med oregelbundna tunga flaxande vingslag, som tydligt skiljer sig från den liknande glanssotkakaduans lätta vingslag. Rödstjärtad sotkakadua är fröätare, hålhäckare och beroende av träd med relativt tjocka stammar för sina bohålor, som gamla eucalyptusträd eller gummiträd.
Rödstjärtad sotkakadua är den av sotkakaduorna som lättast anpassar sig till ett liv i fångenskap,[3] men sotkakaduor är mycket ovanliga och dyra utanför Australien.[4]
Liksom andra kakaduor kan rödstjärtad sotkakadua bli mycket långlivad i fångenskap. År 1938 omtalade ornitologen Neville Cayley en över femtio år gammal individ vid Taronga Zoo.[5]
Adulta rödstjärtade sotkakaduor är omkring 60 centimeter långa och uppvisar könsdimorfism. Hanar har helt svart fjäderdräkt, med undantag av tydliga röda band på stjärten. På huvudet har den en framträdande svart tofs som bildas av förlängda fjädrar. De något mindre honorna är brunsvarta med gula ränder och prickar och har gul-orange strimmor på stjärten och bröstet. Näbben är blek och hornfärgad. Undersidan har smala gula strimmor på brunaktig botten. Hanarna väger mellan 670 och 920 gram, medan honor väger något mindre, 615–870 gram.[6]
Ännu ej könsmogna (juvenila) rödstjärtade sotkakaduor av båda könen liknar honor, men har blekare gulstrimmig undersida.[6] När fåglarna blir könsmogna (adulta) vid cirka 4 års ålder ruggar hanarna efter hand sina gula stjärtfjädrar till röda, vilket tar 4 år innan det är helt klart.[7]
Flera läten har noterats för rödstjärtad sotkakadua. Kontaktlätet är ett rullande metalliskt krur-rr eller krii, som kan höras på långt håll och avges alltid då fågeln flyger.[8] Varningslätet är gällt.[8] Spelande hanar avger under häckningen en följd av mjukt brummande ljud följt av ett upprepat kred-kred-kred-kred.[9]
Den är vanlig i ett brett bälte över norra halvan av Australien men har mer isolerad utbredning i söder. Den är en strykfågel som har en del regelbundna årstidsbetingade rörelser inom Australien. I de norra delarna av Northern Territory lämnar de i stor utsträckning områden som har hög fuktighet under regnperioden på sommaren.[10] I andra delar av landet tenderar kakaduornas årstidsbetingade förflyttningar att följa födokällor, ett mönster som förekommer i norra Queensland,[11][12] och New South Wales. I sydvästra Western Australia verkar båda de där befintliga underarterna följa ett nord-sydligt mönster. C. b. naso flyttar norrut efter häckningen,[13] medan C. b. samueli i vetebältet stryker omkring utan samband med årstidsväxlingarna.[14]
Rödstjärtad sotkakaduas närmaste släkting är glanssotkakadua (Calyptorhynchus lathami). Dessa två arter bildar undersläktet Calyptorhynchus inom släktet med samma namn.[15] De skiljer sig från de andra sotkakaduorna i undersläktet Zanda genom sin betydande könsdimorfism och juvenilernas läten, det ena ett pipande tiggläte, det andra en vokalisering när fågeln sväljer föda.[9][15] Rödstjärtad sotkakadua var den enda sotkakaduan vars genetiska material användes i en viktig molekylär studie av kakaduasystematik 1999 eftersom endast övergripande förhållanden mellan kakaduasläkten undersöktes och endast en art av sotkakaduor behövdes.[16]
Rödstjärtad sotkakadua beskrevs första gången av ornitologen John Latham 1790 som beskrev den med det vetenskapliga namnet Psittacus banksii,[17] där artepitetet refererar till den engelske botanikern Sir Joseph Banks. Rödstjärtad sotkakadua var också den första fågel från östra Australien som avbildades av en europé, då en hona som antagligen fångats vid Endeavour River i norra Queensland tecknades av Banks illustratör Sydney Parkinson 1770.[18] Något före Latham beskrev den engelske naturforskaren George Shaw Psittacus magnificus från ett exemplar som infångats någonstans i området vid Port Jackson (numera Sydney).[19] Under många år kallades arten Calyptorhynchus magnificus,[20] som föreslogs av Gregory Mathews 1927 eftersom Shaws namngivning hade föregått Lathams beskrivning från 1790. I flera årtionden accepterades Mathews förslag av många auktoriteter, fastän det var oklart om den fågel som ursprungligen åsyftades vid Port Jackson var en rödstjärtad sotkakadua eller, mera troligt en glanssotkakadua.
År 1827 föreslog Jennings det vetenskapliga namnet Psittacus niger för fågeln.[21] Men med det vetenskapliga namnet hade Carl von Linné beskrivit mindre vasapapegoja med 1758,[22] och Johann Friedrich Gmelin palmkakadua 1788. Därför var detta namn ogiltigt trots att båda de andra arterna redan hade blivit kända under andra vetenskapliga namn vid den tidpunkten.[15]
År 1994 godkände ICZN en revidering som gjorde klart att det vetenskapliga namnet för rödstjärtad sotkakadua är Calyptorhynchus banksii.[23] Rödstjärtad sotkakadua är typart för släktet Calyptorhynchus,[24] vars namn är avlett från grekiska kalypto-/καλυπτο- "gömd" och rhynchos/ρυγχος "näbb".[25] Det nya namnet tillämpades första gången av Anselme Gaëtan Desmarest 1826.[26]
Ursprungsbefolkningen i mellersta Kap Yorkhalvön har flera namn för fågeln: (minha) pachang på pakanh; (inh -) inhulg på uw oykangand och (inh -) anhulg på uw olkola. (Prefixet inom parentes (inh- eller minha) är en bestämning som betyder 'kött' eller 'djur'.)[27] Ngarnarrh och KarnamarrTo är termer som används av gunwinggu i Arnhem Land.[28] I mellersta Australien, sydväst om Alice Springs, är språket pitjantjatjaras term för underarten C. b. samueli iranti.[29] Karrak är ett ord på noongar bildat efter lätet för den sydvästliga underarten C. b. naso.[30]
Fem underarter erkänns, varav två är hotade. De skiljer sig utseendemässigt främst i näbbens storlek och form, övergripande kroppsstorlek och färgerna på honans fjäderdräkt:[31]
Rödstjärtade sotkakaduor är aktiva dygnet runt, skräniga och högljudda, och ses ofta när de flyger högt uppe i små flockar, ibland tillsammans med andra kakaduor. Flockar på upp till 500 fåglar ses i allmänhet endast i norr eller när fåglarna är samlade vid någon födokälla. Annars är de i allmänhet ganska skygga för människor.[43] I norra och mellersta Australien kan fåglarna plocka föda från marken, medan de två sydliga underarterna, C. b. graptogyne och C. b. naso, söker sin föda nästan uteslutande i träd.[43] De tenderar att flyga ganska långsamt med oregelbundna tunga flaxande vingslag, som skiljer sig tydligt från den liknande glanssotkakaduans lätta vingslag. De flyger även ofta på avsevärd höjd.[8]
Rödstjärtad sotkakadua återfinns i många sorters biotoper, från buskområden och gräsmarker, skogar av eukalyptus, akacior och Allocasuarina till täta tropiska regnskogar.[18] Den återfinns vanligen i eukalyptusskogar i torrare delar av Australien eller längs vattendrag. Eftersom de är fröätare och hålhäckare är de beroende av träd med relativt tjocka stammar för sina bohålor, som gamla eucalyptusträd eller vissa arter av gummiträd. Vilka arter av träd som används varierar i olika delar av landet.
Rödstjärtade sotkakaduor livnär sig av många sorters inhemska och introducerade grödor, men stöttepelaren i deras föda är eukalyptusfrön. Det finns ett särskilt förhållande mellan arten och arter av gummiträd med större frukter. Dessa varierar mellan olika delar av Australien men utgörs bland annat av Corymbia calophylla i sydvästra Western Australia, Eucalyptus miniata runtom i norra delen av landet, Eucalyptus baxteri i Victoria och Corymbia-arterna Corymbia polycarpa och Corymbia intermedia i Queensland. Kakaduor biter av små grenar med klasar av frökapslar, och håller dem sedan med fötterna medan de tuggar och plockar frön innan de låter resterna falla till marken. Bland andra frön och nötter som fågeln äter finns de från akacior, banksior, grevilleor, Allocasuarina och Hakea, samt bär, frukter och olika insekter och larver.[8] Kakaduor har anpassat sig till att äta vissa införda växter som Emex australis. Det finns vissa belägg för att de äter åkerrättika (Raphanus raphanistrum), Brassica tournefortii och melon (Citrullus eller Cucumis).[40]
När hanen uppvaktar honan burrar den upp hjäss- och kindfjädrarna och gömmer näbben. Sedan sjunger den och stoltserar, vilket avslutas med ett hopp och en snabb uppvisning av de röda stjärtfjädrarna mot honan som oftast svarar genom att bita honom i försvar.[44] Häckningen sker i allmänhet från maj till september förutom för de sydöstra underarterna, som häckar under sommaren (december till februari). Par av underarten C. b. samueli i vetebältet i Western Australia kan producera två kullar,[41] medan de sydöstliga underarterna endast producerar en.[45] Boet placeras i stora vertikala trähålor i höga träd. Vanligen väljs isolerade träd, så att fåglarna kan flyga till och från dem relativt obehindrat. Samma träd kan användas i många år. Hålorna kan vara 1 till 2 meter djupa och 0,25–0,5 meter breda, med en bas av träspån. En kull består av 1 till 2 vita, glanslösa ägg. I de flesta fall försummas den andra ungen som därmed dör i späd ålder.[46] Ungarnas ögon öppnas efter omkring 3 veckor och det gula dunet uppvisar svarta fjädrar vid omkring 6 veckor. Ungfåglarna blir flygga efter omkring fyra månader.[47]
Rödstjärtad sotkakadua skyddas enligt Australiens naturskyddslag Environment Protection and Biodiversity Conservation Amendment (Wildlife Protection) Act 2001.[48] Den är listad internationellt under Appendix II i CITES, vilket tillåter internationell handel med levande viltfångade och uppfödda individer, om sådan export inte är skadlig för den vilda populationen.[49] Australiens nuvarande restriktioner för kommersiell export från Australien är inte ålagda av CITES.[48] Underarten C. b. graptogyne är specifikt listad som starkt hotad (endangered) i Australiens Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999 och C. b. naso listades år 2000 som nära hotad (NT)[50][51]
I områden där arten är vanlig har den ibland betraktats som ett skadedjur i jordbruket.[52] Populationerna i sydöstra Australien hotas av krympande skogsområden och andra förändringar av habitatet.
Hotstatusen för den rödstjärtade sotkakaduans med sina underarter varierar också från delstat till delstat inom Australien. Exempelvis är artenlistad som sårbar (VU) i New South Wales Threatened Species Conservation Act (1995)[53]
Liksom många australiska kakaduor och andra papegojor hotas den rödstjärtade sotkakaduan av olaglig handel.[54] Den stora efterfrågan och den stora dödligheten under transport innebär att fler fåglar fångas i det fria än de som faktiskt blir sålda.[55]
År 1997 föreslog departementet för naturtillgångar, miljö och kultur i Northern Territory (NRETA) en handlingsplan för C. b. macrorhynchus för att hejda den olagliga handeln med ägg och boungar. Denna underart, som är relativt vanligt förekommande i territoriets norra del, ansågs finnas i tillräcklig mängd för att kunna uppbära begränsad infångande, s.k "skörd", av ungar för handelssyften. Handlingsplanen inbegrep skydd av utvalda "skördezoner" och ett tak för skörden vid 600 ägg eller nykläckta ungar per år. Alla fångade fåglar skulle märkas med mikrochip. Separata tillstånd skulle utfärdas för insamling och export, samt för att hålla en fågel som husdjur.[56]
Planen från regeringen i Northern Territorys för en begränsad infångning stöddes av en grupp biologer som hävdade att inställningen "att göra ingenting" hade misslyckats med att åtgärda den olagliga handeln och att begränsade offentliga resurser var tillgängliga för bevarande av arten eller habitatet. De ansåg att en populationskollaps i Northern Territory var högst osannolik, och att kakaduan i stället skulle ha nytta av viss handel då detta skulle föra med sig att lokala markägare fick ökad kännedom och större förståelse för dess biologi. Det skulle också vara en värdefullt bidrag till vetenskapen om hållbar användning av naturen.[57]
Andra experter hade allvarliga invändningar mot planen. Den kände papegojbiologen Joseph Forshaw motsatte sig den av flera skäl. Han uttryckte farhågor om att, med tanke på fåglarnas korta livslängd, kunde problem med återväxt maskeras i många år, och vid den tiden kunde en återhämtning av populationen vara omöjlig. Han fruktade också att ökande tillgång skulle sänka priserna och därmed sänka vinsterna för de inblandade. Andra grupper såsom Avicultural Federation of Australia (AFA) uttryckte farhågor för att hela populationen kunde åldras på grund av brist på häckningsplatser, och att de därmed kunde vara särskilt sårbara för förlust av ungfåglar, vilket skulle uppdagas först efter många år. De fruktade också att eftersom adulta fåglar bildar livslånga par fanns det risk att en fågel vars partner hade tagits till fånga inte skulle häcka mer.[55] Hittills har planen inte genomförts. Australiens senats utredning om handel med Australiens inhemska naturliv avgjorde i början av 1998 att rutinmässig fångst och handel med adulta vilda fåglar skulle förbjudas.[55]
Handuppfödda fåglar kan lära sig ett antal ord och kan vara ganska tillgivna, även om hanar kan bli präglade så att de troligen inte häckar. Rödstjärtad sotkakadua är den av sotkakaduorna som oftast förekommer i fångenskap,[3] och kan vara härdig och långlivad om den ges mycket utrymme. Hittills har de flesta fåglar i fångenskap tillhört underarterna C. b. banksii och C. b. samueli. Fåglarna avlades tidigare ofta utan mycket hänsyn till ursprunglig underart. Med det ökade intresset för bevarande är fler fågeluppfödare nu angelägna om att bevara de skilda underarternas integritet i aveln och undviker därför korsningar.[3]
Fåglarna har lätt för att häcka i fångenskap[47] och kan lägga ägg var tredje vecka mellan februari och november. När honan har ett ägg i boet lägger hon inget mer. Ägget kläcks efter ungefär 30 dagar.[58] Den bästa tiden för att göra fåglarna handtama är vid ungefär 10 veckors ålder då deras svarta fjädrar är på plats men stjärtfjädrarna är mycket korta. Adulta hanar blir aggressiva mot juveniler en tid efter att de blivit flygga, och om de sitter i bur måste de skiljas åt.[47]
En rödstjärtad sotkakadua, kallad Karak, var officiell maskot för Samväldesspelen 2006 som hölls i Melbourne. Samtidigt med reklamen genomfördes initiativ för att säkerställa den sydöstliga underarten C. b. graptogynes överlevnad, samt ökad miljömedvetenhet vid spelen.[59] En traditionell berättelse från västra Arnhem Land berättar om sotkakadua och hennes make Kråka, som är fågelmänniskor, som får svarta fjädrar efter att de smittas av en sjukdom från bortom havet i norr. I rädsla för att bli begravda under jorden förvandlar de sig till fåglar och flyger högt i skyn.[60] I tiwifolkets folktro sägs den rödstjärtade sotkakaduan åtfölja de döda till himlen.[61]
Wikimedia Commons har media som rör Rödstjärtad sotkakadua.
Rödstjärtad sotkakadua (Calyptorhynchus banksii) är en stor kakadua som finns i Australien. Arten kallades Calyptorhynchus magnificus i många årtionden tills det nuvarande vetenskapliga namnet fastställdes officiellt 1994. Den förekommer huvudsakligen i de torrare delarna av kontinenten. Fem underarter accepteras, vilka utseendemässigt främst skiljer sig åt i näbbstorlek. De nordligare underarterna förekommer allmänt, men de två sydliga underarterna är hotade.
Rödstjärtade sotkakaduor är aktiva dygnet runt, skräniga och högljudda, och ses ofta när de flyger högt uppe i flockar. De tenderar att flyga ganska långsamt med oregelbundna tunga flaxande vingslag, som tydligt skiljer sig från den liknande glanssotkakaduans lätta vingslag. Rödstjärtad sotkakadua är fröätare, hålhäckare och beroende av träd med relativt tjocka stammar för sina bohålor, som gamla eucalyptusträd eller gummiträd.
Rödstjärtad sotkakadua är den av sotkakaduorna som lättast anpassar sig till ett liv i fångenskap, men sotkakaduor är mycket ovanliga och dyra utanför Australien.
Liksom andra kakaduor kan rödstjärtad sotkakadua bli mycket långlivad i fångenskap. År 1938 omtalade ornitologen Neville Cayley en över femtio år gammal individ vid Taronga Zoo.
Kırmızı kuyruklu kara kakadu (Calyptorhynchus banksii), Avustralya'ya özgü bir kakadu cinsidir. Önceleri calyptorhynchus magnificus adıyla bilinen türün günümüzde kullanılan adı 1994 yılında tescillenmiştir. Genellikle kurak bölgelerde yaşayan kırmızı kuyruklu kara kakaduların bilinen beş alt türü vardır ve bunlardan ikisinin soyu tehlike altındadır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Calyptorhynchus banksii là một loài chim trong họ Cacatuidae.[2] Đây là một loài bản địa Úc. Những chim trống trưởng thành có một dải màu đỏ sáng trên đuôi. Loài này phổ biến hơn ở các khu vực khô hơn của lục địa. Năm phân loài được công nhận, khác biệt đáng kể nhất trong kích thước của mỏ. Mặc dù các phân loài phía bắc được phổ biến rộng rãi hơn, hai phân loài phía Nam đang bị đe dọa.
Loài này thường được tìm thấy ở rừng bạch đàn, hoặc dọc theo các dòng nước. Ở các vùng phía bắc của đất nước, chúng thường thấy ở các đàn lớn. Chúng ăn hạt và làm tổ trong các hốc cây, và như vậy phụ thuộc vào cây có đường kính khá lớn, thường là bạch đàn. Các quần thể ở phía đông nam Úc đang bị đe doạ bởi nạn phá rừng và các thay đổi về môi trường sống khác.
Khu phức hợp loài được nhà khoa học John Latham mô tả lần đầu tiên vào năm 1790 dưới tên John Latham năm 1790 với danh pháp Psittacus banksii,[3] để tưởng niệm nhà thực vật học người Anh là Sir Joseph Banks. Vẹt mào đen đuôi đỏ cũng có sự khác biệt là loài chim đầu tiên từ Đông Úc được minh họa bởi một người châu Âu, một con chim trống, có lẽ được thu thập ở sông Endeavour ở bắc Queensland, được vẽ bởi nhà soạn thảo Banks của Sydney Parkinson năm 1770.[4] Latham đã thực hiện trước một chút, nhà thiên văn học người Anh George Shaw đã mô tả Psittacus magnificus từ một mẫu thu thập đâu đó ở Port Jackson (nay là vùng Sydney).[5]. Trong nhiều năm, loài này được gọi là Calyptorhynchus magnificus, được đề xuất bởi Gregory Mathews năm 1927 vì tên của Shaw trước phiên bản năm 1790 của Latham. Trong nhiều thập kỷ, đề xuất của Mathews đã được nhiều nhà có uy tín chấp nhận, mặc dù không rõ ràng liệu tài liệu tham khảo Port Jackson ban đầu có liên quan đến cái đuôi đen đuôi hoặc, có khả năng là là loài vẹt mào đen bóng. Năm 1994, ICZN đã chấp nhận đơn xin giữ danh pháp Calyptorhynchus banksii là danh pháp khoa học được chấp thuận bởi ICZN.[6] The red-tailed black cockatoo is the type species of the genus Calyptorhynchus,[7] danh pháp này lấy từ tiếng Hy Lạp cổ đại calypto-/καλυπτο- "giấu" và rhynchus/ρυγχος "mỏ".[8] The change was first made by Anselme Gaëtan Desmarest in 1826.[9]
Năm 1827, Jennings đề xuất tên Psittacus niger cho loài chim này.[10] Sự kết hợp nhị thức đã được Carl Linnaeus sử dụng cho vẹt vasa nhỏ năm 1758,[11] và bởi Johann Friedrich Gmelin cho cây cọ vào năm 1788; Do đó nó đã không hợp lệ mặc dù cả hai loài khác đã được biết đến bởi tên khác nhau vào thời đó. Các tên thông thường thay thế bao gồm cà chua đen của Banks, cá vược đen Thái Lan, hoặc cừu vượn đen. [14] Người thổ dân ở bán đảo Cape York ở trung tâm có nhiều tên cho con chim: (minha) pachang ở Pakanh; (Inh -) inhulg ở Uw Oykangand; Và (inh -) anhulg ở Uw Olkola. (Ngữ vạch (inh - or minha) là một tiêu đề có nghĩa là 'thịt' hoặc 'động vật') [12] Ngarnarrh hay KarnamarrTo là các thuật ngữ sử dụng bởi người Gunwinggu ở Arnhem Land.[13]. Ở Trung Úc, phía tây nam của Alice Springs, thuật ngữ Pitjantjatjara cho phân loài C. b. samueli là iranti.[14] Karrak. Karrak là một thuật ngữ Noongar thu được từ cuộc gọi cho cuộc đua phía tây nam C. b. naso.[15] Trong ngôn ngữ của Bungandidj ở nam-đông Nam Úc và tây Victoria, con chim này được gọi là treen.[16]
.jpg)
_on_Casuarina_tree.jpg)
Calyptorhynchus banksii là một loài chim trong họ Cacatuidae. Đây là một loài bản địa Úc. Những chim trống trưởng thành có một dải màu đỏ sáng trên đuôi. Loài này phổ biến hơn ở các khu vực khô hơn của lục địa. Năm phân loài được công nhận, khác biệt đáng kể nhất trong kích thước của mỏ. Mặc dù các phân loài phía bắc được phổ biến rộng rãi hơn, hai phân loài phía Nam đang bị đe dọa.
Loài này thường được tìm thấy ở rừng bạch đàn, hoặc dọc theo các dòng nước. Ở các vùng phía bắc của đất nước, chúng thường thấy ở các đàn lớn. Chúng ăn hạt và làm tổ trong các hốc cây, và như vậy phụ thuộc vào cây có đường kính khá lớn, thường là bạch đàn. Các quần thể ở phía đông nam Úc đang bị đe doạ bởi nạn phá rừng và các thay đổi về môi trường sống khác.
Долгое время приоритет описания траурного какаду Бэнкса отдавался другому англичанину — Джорджу Шоу, который назвал её Psittacus magnificus. После 1927 года, когда Грегори Мэтьюс указал на первенство Шоу, за птицей официально закрепилось название Calyptorhynchus magnificus[8]. Ошибка обнаружилась лишь в 1988 году, когда выяснилось, что Шоу составил описание на основании рисунка совсем другой птицы — молодого буроголового траурного какаду, чей ювенальный наряд схож со взрослым нарядом какаду Бэнкса[9]. В 1994 Международная комиссия по зоологической номенклатуре вновь вернула приоритет Лэтэму, утвердив научное название Calyptorhynchus banksii[10]. Род Calyptorhynchus, к которому в настоящий момент относится какаду Бэнкса, был введён в номенклатуру в 1826 году французским зоологом Ансельмом Демаре, при этом описываемый вид был использован в качестве типового таксона[11][12]. Название рода происходит от двух греческих слов: καλύπτω (покрывать, прятать) и ῥύγχος (клюв)[13].
Один из наиболее крупных видов какаду: длина тела 50—65 см, масса 570—870 г[14]. У самца основная окраска чёрная, местами с заметным блеском. Центральные перья хвоста чёрные, остальные с широкой красной полосой посередине. У самки оперение в основном буровато-чёрное с большим количеством желтовато-оранжевых пятен на голове, шее, средних кроющих перьях крыльев. Перья верхней части брюха с бледно-жёлтыми краями, рулевые снизу с оранжево-красными полосками. Как и у других видов какаду, на голове развит хохол, который птица поднимает в возбуждённом состоянии. Клюв короткий, у самца тёмно-серый, а у самки светло-серый. Вокруг глаз неоперённые участки кожи чёрного цвета. Радужина тёмно-коричневая. Ноги тёмно-серые. Молодые птицы обоего пола не отличаются от взрослой самки, зрелый наряд самцов развивается на четвёртом году жизни[14].
Специалисты выделяют 5 подвидов траурного какаду Бэнкса, отличающихся друг от друга общими размерами и формой клюва[14]. Кроме того, каждый из подвидов обитает в характерных только для него биотопах, что отражается в первую очередь на кормовых привычках[15].
Область распространения включает в себя несколько изолированных участков во всех климатических поясах Австралии[16]. Подвид C. b. macrorhynchus обычен и и многочисленен в Кимберли и в тропической части Северной территории. К югу от залива Карпентария ареал этой расы пересекается с ареалом номинативного подвида C. b. banksii, который также распространён на возвышенностях в центральной части Квинсленда[17]. На северо-востоке материка какаду крайне редок[18], а в районе Брисбена, где он ранее встречался, его уже нет[19]. Подвид C. b. samueli населяет несколько внутренних районов континента: на западе между областью Пилбара[en] и северной окраиной так называемого «пшеничного пояса»[en], в долинах нескольких рек в центральной Австралии, на юго-западе Квинсленда, и в верховьях реки Дарлинг в Новом Южном Уэльсе[20]. С появлением европейцев область распространения какаду во внутренних пустынных и полупустынных районах расширилась за счёт появления артезианских скважин и интродукции травянистого растения Emex australis, чьи плоды стали важным источником питания [21]. Подвид C. b. naso — один из наиболее уязвимых, его область распространения — эвкалиптовые леса в юго-западном углу Австралии в промежутке между городами Гингин[en] и Албани[22]. Наконец, подвид C. b. graptogyne обитает на крохотной территории в юго-западном углу Виктории и прилегающей к ней территории Южной Австралии[22][23].
Наибольшей плотности поселений достигает в зрелых эвкалиптовых лесах различных типов от влажных тропических до ксерофитных. Также селится в посадках акации и казуарины, посещает близлежащие кустарниковые заросли и саванны. В засушливых районах центральной Австралии держится в речных поймах и возле колодцев[15][21]. Для отдельных популяций характерны сезонные перемещения: так, птицы покидают северный Квинсленд в сезон высокой влажности летом. В других районах Австралии перемещения нерегулярные, связаны с доступностью корма вне зависимости от времени года[19][24].
Как и для других родственных видов, для какаду Бэнкса характерна высокая степень социализации. Десятилетия назад появлялись сообщения о больших, свыше 200 особей, группах этих птиц, концентрировавшихся в кормных местах. В настоящее время такие стаи — редкость даже для северной части ареала, где благополучие вида не вызывает сомнения. В настоящее время птицы обычно держатся группами из трёх—восьми птиц. Ранним утром какаду отправляются на водопой, затем разбредаются в поисках пищи. В полдень птицы спасаются от палящего солнца в кронах деревьев, а ближе к вечеру вновь отправляются на кормёжку. Ночуют группой на вершине какого-либо дерева, чаще всего недалеко от воды. В кочующей стае одна из птиц всегда выполняет роль «разведчика»: она держится поодаль от остальной группы, разыскивая корм либо воду. Обнаружив источник, она криком приглашает остальных присоединиться к трапезе[25].
Приступает к размножению в возрасте четырёх—шести лет[26]. Сроки размножения на юге ареала с октября по март, на севере с мая по сентябрь, на западе июля по октябрь[27]. Можно сказать, что в засушливых районах размножение привязано к наиболее влажному и прохладному времени года, но у этого утверждения есть исключение: в одной работе утверждается, что в районе «пшеничного пояса» птицы гнездились дважды, причём второй раз в жаркий и засушливый сезон[28]. Брачное поведение схоже с таковым у траурного какаду (Calyptorhynchus funereus): ухаживающий самец распускает хвост веером, взъерошивает перья головы и распускает хохол таким образом, что закрывает им клюв. В такой неуклюжей позе самец вертится и прыгает перед самкой, демонстрируя ей красные перья хвоста. Об образовании пары свидетельствует «оборонительный» ритуал самки, клюющей самца[29]. Полагают, что брачный союз сохраняется в течение жизни обеих птиц, причём после исчезновения одной вторая до конца своих дней остаётся без партнёра[30].
Гнездится в дуплах эвкалиптов и других деревьев, чаще уже мёртвых и отдельно стоящих, на большой высоте. Дупло, которое по возможности использует несколько лет подряд, выстилает древесной трухой; его глубина может достигать 1—2 м, диаметр 25—50 см[31]. В кладке одно или два яйца матового белого цвета. Родители, как правило, заботятся только об одном птенце и второй быстро погибает от голода. Высиживает только самка в течение 28—32 дней, в то время как самец дважды в день её кормит. Птенцы покрыты густым жёлтым пухом, оперяются в возрасте 10—12 недель, но ещё несколько месяцев держаться возле родителей, которые их подкармливают[9][32].
Наибольшую долю кормов составляют семена различных видов эвкалипта, в том числе E. miniata, E. baxteri, E. marginata и E. arenacea. При случае употребляет в пищу семена коримбии (например C. calophylla, C. intermedia и C. haematoxylon), орехи и сочные плоды (терминалия, пандан, мелия)[14][33][26]. На открытой местности птица добывает семена травянистых растений: аистника, якорцев стелющихся, Emex australis[34]. В ранних исследованиях сообщалось, что помимо растительных кормов этот вид, как и другие траурные какаду, добывает личинок насекомых-ксилофагов, отщипывая кусочки подгнившей коры и исследуя обнажённую древесину[35]; в настоящее время такое поведение если и наблюдается, то крайне редко[26]. На севере Австралии, где какаду многочисленен, он считается сельскохозяйственным вредителем, поскольку уничтожает урожаи кукурузы и арахиса[36][37][38]. Имеются сведения об употреблении в пищу и некоторых других культур: редьки полевой, арбуза, горчицы Турнефора[en] (Brassica tournefortii)[39], риса и пшеницы[36].
Наблюдения показывают, что в пределах популяции разные группы птиц могут месяцами специализироваться на каком-то определённом корме. Тони Киркби (Tony Kirkby) из Музея Западной Австралии, наблюдавший за какаду многие годы, сообщил, что в один и тот же период времени одна стая кормилась исключительно плодами интродуцированной мелии ацедарах, другая только семенами аллоказуарины Allocasuarina fraseriana[en], а третья только семенами коримбии Corymbia calophylla[17]. Подвид C. b. samueli кормится в основном на поверхности земли, C. b. naso и C. b. graptogyne — древесные виды. Остальные также проводят большую часть жизни на деревьях, но время время от времени опускаются на землю[14][36].
Численность какаду Бэнкса в дикой природе постепенно сокращается, однако скорость этого сокращения в совокупности с большой площадью ареала не дают основания Международному союзу охраны природы признать этот вид уязвимым. По этой причине в Красной книге он имеет статус благополучного вида (категория LC)[40]. Тем не менее, вид охраняется рядом международных актов и национальным законодательством Австралии. Из межгосударственных договорённостей выделяется Международная конвенция СИТЕС, которая поместила вид в своё Приложение II, ограничивающая международную торговлю: запрещено продавать и покупать диких или выращенных в неволе птиц, если это оказывает влияние на благополучие той или иной популяции[41].
Наибольшее беспокойство вызывает состояние двух южных подвидов — C. b. naso и C. b. graptogyne, чья среда обитания особенно ощутимо подверглась трансформации человеком. Министерство по охране окружающей среды и энергии Австралии (Department of the Environment and Energy) в 1999 году выпустило закон «Environment Protection and Biodiversity Conservation Act 1999», согласно которому первый из перечисленных подвидов был признан уязвимым[26], а второй вымирающим[42]. Причиной значительного сокращения численности обоих таксонов была признана массовая вырубка деревьев, после чего гнездовые и кормовые биотопы птиц уменьшились в размерах и фрагментировались. По оценкам 2008 года, численность подвида C. b. graptogyne оценивается в порядка 1 тыс. особей[42].
Природоохранные меры принимаются и в других регионах страны. В Квинсленде Управление по охране окружающей среды (англ. Department of Environment and Heritage Protection) запрещает отстрел какаду без лицензии. Последняя может выдаваться лишь фермерам, страдающим от нашествия птиц, и только в отношении так называемых «разведчиков» — членов стаи, занимающихся поиском корма[36].
В настоящее время это одна из самых редких и дорогих птиц, содержащихся в неволе; при этом у себя на родине их экспорт за пределы страны запрещён. По данным 2013 года, цена какаду Бэнкса в Австралии на тот момент варьировала в пределах от 1200 до 1500, за её пределами от 15 до 40 тыс. австралийских долларов[43]. Птиц обычно содержат в авиарии с толстыми проволочными стенками, длиной не менее 8 м, шириной 2 м и высотой 2,5 м[44]. В качестве интерьера специалисты рекомендуют ветви с листьями, которые можно жевать для предотвращения скуки и тренировки клюва. Кормушка должна быть из прочного материала, неподвижно прикреплена к каркасу. Для возможности размножения в авиарий помещают дуплянку с глубиной не менее 70 см, шириной около 35—40 см, и диаметром летка 20—30 см. Внутрь полости насыпают гниющие древесные опилки или стружку, а также искусственные листья из нетоксичного материала. Для гнездовой пары предлагают несколько потенциальных гнездовий, и после выбора одного из них другие последовательно убирают из клетки. Кормят листовыми овощами, семенами, проросшими семенами, орехами, канареечной травой и одуванчиками. Идеальная диета — природные корма: семена эвкалипта, банксии, акации, хакеи и казуарины, а также традиционные для какаду сочные плоды и орехи[44].
Основная проблема разведения какаду заключается в том, что выкормленные человеком птенцы самцов, как правило, становятся бесплодными вследствие импринтинга, но при этом более привязанными к своему хозяину[43]. Как и все виды семейства, какаду Бэнкса обладают рядом особенностей, которые могут препятствовать их содержанию дома, тем более в квартирных условиях. Например, они обильно выделяют из желез белый порошок-пудру, которым чистят своё оперение. Эта пудра не только способствует быстрому загрязнению помещения, но и может вызвать аллергическую реакцию у восприимчивых людей или больных астмой[45]. Птицы от природы очень крикливы и склонны к жеванию любых доступных предметов, что может привести к порче домашних вещей. С другой стороны, они требуют постоянного внимания к себе, общения и возможности изучения, исследования чего-то нового. Скучающая птица может выглядеть больной, заняться выщипыванием перьев[46].
Долгое время приоритет описания траурного какаду Бэнкса отдавался другому англичанину — Джорджу Шоу, который назвал её Psittacus magnificus. После 1927 года, когда Грегори Мэтьюс указал на первенство Шоу, за птицей официально закрепилось название Calyptorhynchus magnificus. Ошибка обнаружилась лишь в 1988 году, когда выяснилось, что Шоу составил описание на основании рисунка совсем другой птицы — молодого буроголового траурного какаду, чей ювенальный наряд схож со взрослым нарядом какаду Бэнкса. В 1994 Международная комиссия по зоологической номенклатуре вновь вернула приоритет Лэтэму, утвердив научное название Calyptorhynchus banksii. Род Calyptorhynchus, к которому в настоящий момент относится какаду Бэнкса, был введён в номенклатуру в 1826 году французским зоологом Ансельмом Демаре, при этом описываемый вид был использован в качестве типового таксона. Название рода происходит от двух греческих слов: καλύπτω (покрывать, прятать) и ῥύγχος (клюв).
红尾黑凤头鹦鹉（學名：Calyptorhynchus banksii）因其公鸟尾部的一片鲜红色羽毛而得名，在黑凤头鹦鹉中属于相对常见的品种。[1]主要分布在澳大利亚的北部和西部，平时生活在树上，偶尔到地面上活动，群居鸟类。人工繁殖不易，笼养也较为困难。雌性的尾部为橘黄色羽毛，喙为肉色，不同于雄鸟的黑色喙。主要以植物种子为食，也会食用水果、坚果、花朵、昆虫。[2]体长从50厘米到68厘米不等，体重能达到600至900克左右。寿命可能达到50年以上，常在桉树上筑巢。[3]孵化期28天，羽化期3个月，成熟期4年。每次产卵1或2枚，较晚孵化出的幼年可能会被亲鸟忽略。[4]
红尾黑凤头鹦鹉（學名：Calyptorhynchus banksii）因其公鸟尾部的一片鲜红色羽毛而得名，在黑凤头鹦鹉中属于相对常见的品种。主要分布在澳大利亚的北部和西部，平时生活在树上，偶尔到地面上活动，群居鸟类。人工繁殖不易，笼养也较为困难。雌性的尾部为橘黄色羽毛，喙为肉色，不同于雄鸟的黑色喙。主要以植物种子为食，也会食用水果、坚果、花朵、昆虫。体长从50厘米到68厘米不等，体重能达到600至900克左右。寿命可能达到50年以上，常在桉树上筑巢。孵化期28天，羽化期3个月，成熟期4年。每次产卵1或2枚，较晚孵化出的幼年可能会被亲鸟忽略。
-8-2cp.jpg)
_on_Casuarina_tree.jpg)
