Der Waldtinamu (Crypturellus erythropus saltuarius), auch Magdalenatinamu, Magdalenentinamu oder Magdalenen-Steißhuhn, ist eine seltene oder ausgestorbene Art oder Unterart der Steißhühner in Südamerika. Sie kommt oder kam endemisch im Valle del Río Magdalena (der vom Río Magdalena durchflossenen Tiefebene) in Kolumbien vor. Seit der Beschreibung des Typusexemplars 1943 gab es keine bestätigte Sichtung der Art mehr. Nur einzelne Sichtungen aus den 1970ern, 1980ern und von 2008 lassen es möglich erscheinen, dass die Art noch lebt, auch wenn nur noch wenige Waldflächen im Verbreitungsgebiet naturbelassen sind. Ein Exemplar wurde offenbar bis Anfang der 1990er in Gefangenschaft gehalten.[2]
Die Art wird teilweise als eigene Art und teilweise als Unterart des Rotfußtinamus angesehen. Das South American Classification Committee (SACC) wies den Vorschlag zurück, die Art anzuerkennen, da die Datengrundlage bisher zu dünn für eine Untersuchung ist.[3] BirdLife International folgt dieser Einschätzung; auf Grund dessen wurde der Waldtinamu 2008 aus der Roten Liste gefährdeter Arten gestrichen.[4][5]
Der Waldtinamu ist dem Rotfußtinamu sehr ähnlich. Er erreicht Längen von 27 bis 32 cm. Das Gefieder ist dunkelbraun, wobei die Oberseite dunkelrötlich ist mit schwarzer Sperrung auf dem Steiß und die Flügel gelbbraun sind. Die Unterseite ist etwas dunkler und die Kehle ist weiß mit einer gräulichen Färbung auslaufend.
Das Typusexemplar wurde 1943 von Melbourne Armstrong Carriker in Ayacucho im Departamento del Cesar und das zweite bekannte Exemplar (welches verschollen ist) wurde 1786 bei Mariquita im Departamento del Tolima gesammelt. Beide Orte liegen im Valle del Río Magdalena. Man geht davon aus, dass die Art die mehr oder weniger trockenen Wälder und Savannen der Fundorte bewohnt hat.[2] Es gibt noch einige wenige Wälder in den Ausläufern der westlichen Cordillera Oriental und am Osthang der Serranía de San Lucas. Die Exemplare wurden in 150 m beziehungsweise 500 m Höhe über dem Meeresspiegel gefangen.[2]
Die Art ist bedroht durch Jagd und Entwaldung. Das Habitat im Flusstal des Río Magdalena wurde seit Mitte des 18. Jahrhunderts stark verändert und als Weideland und landwirtschaftliche Fläche urbar gemacht, und in den 1960ern und 1970ern wurde der größte Teil der verbliebenen Regenwälder durch ein staatliches Kolonisations- und Infrastruktur-Entwicklungsprogramm vollends zerstört. Die Alluvialböden des Tales werden heute für intensiven Reis- und Baumwollanbau genutzt und die höheren Lagen als Weideland. Dadurch ist nur noch ungefähr 1–2 % der alten Sekundär- und Primärwälder übrig. Es gibt jedoch Hoffnung, dass die Vögel vielleicht doch überlebt haben, da die Art ohnehin sehr versteckt lebt.[2] Das Fehlen von Indizien außer Federn war das Hauptargument für die SACC 2006 dem Vogel den Artstatus nicht anzuerkennen.[3]
Bisher gibt es keine Schutzmaßnahmen, allerdings wurden Suchexpeditionen nach San Calixto, Convención und in die Ausläufer der Cordillera Oriental oberhalb von Pailitas, in die östlichen Ausläufer der Serranía de San Lucas, und nach Pailitas und La Jagua de Ibirico angeregt.[2]
Der Waldtinamu (Crypturellus erythropus saltuarius), auch Magdalenatinamu, Magdalenentinamu oder Magdalenen-Steißhuhn, ist eine seltene oder ausgestorbene Art oder Unterart der Steißhühner in Südamerika. Sie kommt oder kam endemisch im Valle del Río Magdalena (der vom Río Magdalena durchflossenen Tiefebene) in Kolumbien vor. Seit der Beschreibung des Typusexemplars 1943 gab es keine bestätigte Sichtung der Art mehr. Nur einzelne Sichtungen aus den 1970ern, 1980ern und von 2008 lassen es möglich erscheinen, dass die Art noch lebt, auch wenn nur noch wenige Waldflächen im Verbreitungsgebiet naturbelassen sind. Ein Exemplar wurde offenbar bis Anfang der 1990er in Gefangenschaft gehalten.
Die Art wird teilweise als eigene Art und teilweise als Unterart des Rotfußtinamus angesehen. Das South American Classification Committee (SACC) wies den Vorschlag zurück, die Art anzuerkennen, da die Datengrundlage bisher zu dünn für eine Untersuchung ist. BirdLife International folgt dieser Einschätzung; auf Grund dessen wurde der Waldtinamu 2008 aus der Roten Liste gefährdeter Arten gestrichen.
The Magdalena tinamou, Crypturellus erythropus saltuarius, is a member of one of the most ancient bird families, the tinamous. It is endemic to the Magdalena River Valley in Colombia, and has been considered possibly extinct, as there are no confirmed records since the type specimen was collected in 1943. The most recent review consider it likely that it is extant, as locals have reported sightings in the 1970s and 1980s, an individual was apparently held in captivity until the early 1990s, and a few patches of forest remain in its presumed range.[2] Additionally, a record was made in late 2008.
It is sometimes treated as a distinct species, and sometimes as a subspecies of the red-legged tinamou. The SACC rejected a proposal to elevate it to species status, arguing that the presently available data fail to support the split.[3] BirdLife International have followed this treatment; hence the Magdalena Tinamou was dropped from the 2008 IUCN Red List.[4][5]
Crypturellus is formed from three Latin or Greek words. kruptos meaning covered or hidden, oura meaning tail, and ellus meaning diminutive. Therefore Crypturellus means small hidden tail.[6]
The Magdalena tinamou is similar to red-legged tinamou. Its total length is approximately 27 to 32 cm (11–13 in). It is a medium-sized, brown tinamou. Its upperparts are dark ruddy with black barring on rump, it has brown wings that have buff barring, it has paler underparts with dark barring on its lower flanks and vent, and its chin is white with a greyish tinge to its throat.
The type specimen was taken in Ayacucho in the Cesar Department, and the only other known specimen (although its present whereabouts is unknown) was taken near Mariquita in the Tolima Department (often erroneously listed as being in the Neiva Department [sic]). Both are in the Magdalena River Valley of Colombia. This species has traditionally been considered to inhabit of dry deciduous forest and savanna, but the latter is now believed to be mistaken, and the classification of the forest as "dry" has perhaps been overstated.[2] It may still survive in the few remnant foothill forests on the western slope of the Cordillera Oriental, and also on the eastern slope of the Serranía de San Lucas. The type specimen was taken at an altitude of about 150 m, while the second specimen was taken at an altitude of about 500 m.[2]
The Magdalena tinamou is probably threatened from hunting and deforestation. The habitat in which it is found has been heavily modified for agriculture. Large areas of the Magdalena River Valley had been converted to pasture or cultivated as early as the mid-18th century, and most of the remaining wet forest was cleared during a government-sponsored colonisation and infrastructure development programme in the 1960s and 1970s. Flat alluvial portions of the valley are now used for intensive rice and cotton production, while undulating terrain has been converted to pastureland. This left only approximately 1-2% of old secondary and primary forest. However, recent research collected information by local inhabitants suggesting that this bird still survives; tinamous are notoriously cryptic and not easily found.[2] A recording was made near the type locality by Colombian ornithologist Oswaldo Cortés in late 2008. In addition to confirming the continued existence of the Magdalena tinamou, it is hoped the recording (the first of the Magdalena tinamou) can be used to better establish its taxonomic status (species or subspecies) through comparisons with recordings of other red-legged tinamou subspecies.[7] The absence of data beyond plumage (e.g. vocal analysis) was the main arguments presented by the SACC in 2006 for not accepting the Magdalena tinamou as a separate species.[3]
No conservation effort is currently underway. However, it was proposed to conduct ornithological surveys and interviews in San Calixto/Convención and the foothills on the western slope of the Cordillera Oriental above Pailitas, the eastern foothills of Serranía de San Lucas, and between Pailitas and La Jagua de Ibirico. It was also proposed to locate surviving forest patches using aerial photographs and assess the species's taxonomic position.[2]
As mentioned above, the Magdalena tinamou has been removed from the IUCN Red List, where now considered a subspecies of the widespread red-legged tinamou. The Magdalena tinamou was classified as Critically Endangered: D in the 2006 Red List, uplisted from Endangered in 1994.
The Magdalena tinamou, Crypturellus erythropus saltuarius, is a member of one of the most ancient bird families, the tinamous. It is endemic to the Magdalena River Valley in Colombia, and has been considered possibly extinct, as there are no confirmed records since the type specimen was collected in 1943. The most recent review consider it likely that it is extant, as locals have reported sightings in the 1970s and 1980s, an individual was apparently held in captivity until the early 1990s, and a few patches of forest remain in its presumed range. Additionally, a record was made in late 2008.
It is sometimes treated as a distinct species, and sometimes as a subspecies of the red-legged tinamou. The SACC rejected a proposal to elevate it to species status, arguing that the presently available data fail to support the split. BirdLife International have followed this treatment; hence the Magdalena Tinamou was dropped from the 2008 IUCN Red List.
La Magdalena tinamo, Crypturellus erythropus saltuarius, estas membro de unu el plej antikvaj birdofamilioj, nome la tinamoj. Ĝi estas endemia de la Magdalena Rivervalo en Kolombio, kaj estis konsiderita eble formortinta, ĉar ne estis konfirmitaj vidaĵoj ekde kiam la tipa specimeno estis kolektita en 1943. La plej ĵusa revizio konsideras ĝin verŝajne kiel vivanta, ĉar lokanoj informis pri vidaĵoj en la 1970-aj kaj 1980-aj jaroj, unu individuo estis ŝajne tenita en kaptiveco ĝis komenco de la 1990-aj jaroj, kaj restas kelkaj makulareoj de arbaro en ties supozita teritorio.[2] Aldone oni faris registron fine de 2008.
Ĝi estas foje traktata kiel distinga specio, kaj foje kiel subspecio de la Ruĝkrura tinamo. La SACC malakceptis proponon por altigi ĝin al specistatuso, asertante ke la nune disponebla informo malsukcesas elteni la disigon.[3] BirdLife International sekvis tiun traktadon; tiele la Magdalena tinamo falis el la IUCN Ruĝa Listo de 2008.[4]
Crypturellus estas formata el la grekaj vortoj κρυπτός (kriptós), "kovrita" aŭ "kaŝita", οὐρά (urá), "vosto", kaj -ellus, latina diminutiva sufikso. La genronomo Crypturellus entute signifus "malgranda kaŝvostulo".[5]
La Magdalena tinamo estas simila al la Ruĝkrura tinamo. Ties totala longo estas 27 al 32 cm, do temas pri mezgranda, bruna tinamo. Ties supraj partoj estas malhele ruĝecaj kun nigra strieco en pugo, ĝi havas brunajn flugilojn kiuj havas sablokoloran striecon, pli palajn subajn partojn kun malhela strieco en subaj flankoj kaj subpugo, kaj ties mentono estas blanka kun grizeca nuanco ĉ gorĝo.
La tipa specimeno estis kaptita en Ajakuĉo, Kolombio en la Departemento Cezaro, kaj la ununura alia konata specimeno (kvankam ties nunaj rezultoj estas nekonataj) estis prenita ĉe Mariquita en la Departemento Tolima (ofte erare listita kiel de la Departemento Neiva [sic]). Ambaŭ estas en la Magdalena Rivervalo de Kolombio. Tiu specio estis tradicie konsiderata kiel loĝanta de sekaj deciduaj arbaroj kaj savanoj, sed tio lasta estas nune supozita erara, kaj la klasigo de tiuj arbaroj kiel "sekaj" eble estis troigita.[2] Tiu tinamo povus ankoraŭ survivi en la malmultaj restantaj montetaj arbaroj de la okcidenta deklivo de Cordillera Oriental, kaj ankaŭ ĉe la orienta deklivo de Serranía de San Lucas. La tipa specimeno estis prenita ĉe altitudo de ĉirkaŭ 150 m, dum la dua specimeno estis kaptita ĉe altitudo de ĉirkaŭ 500 m.[2]
La Magdalena tinamo estas probable minacata pro ĉasado kaj senarbarigo. La habitato kie ĝi troviĝantis estis ege modifita pro agrikulturo. Grandaj areoj de la Magdalena Rivervalo estis konvertitaj al paŝtejoj aŭ kultivataj tiom frue kiom ĉe la mezo de la 18a jarcento, kaj plej el la restanta humida arbaro estis klarigita dum registarhelpita koloniigo kaj respektiva infrastruktura disvolviĝa programo en la 1960-aj kaj 1970-aj jaroj. Ebenaj aluviaj partoj de la valo estas nune uzitaj por intensiva produktado de rizo kaj kotono, dum ondeca tereno estis konvertita en paŝtejaro. Tio lasas nur proksimume 1-2% el malnova duaranga kaj unuaranga arbaro. Tamen ĵusa reserĉado kolektis informaron el lokanoj sugestanta ke tiu birdo ankoraŭ survivas; tinamoj estas ege kamuflaj kaj ne facile trovataj.[2] Oni faris registron ĉe la tipa loko fare de la kolombia ornitologo Oswaldo Cortés fine de 2008. Aldone al la konfirmo pri la ankoraŭa ekzisto de la Magdalena tinamo, oni esperas ke la registro (la unua de Magdalena tinamo) povas esti uzata por pli bone starigi ties taksonomian statuson (ĉu specio aŭ subspecio) tra komparo kun registroj de aliaj subspecioj de Ruĝkrura tinamo .[6] Foresto de informo krom plumaro (ekz. voĉanalizo) estis la ĉefa argumento prezentita de la SACC en 2006 por ne akcepti la Magdalenan tinamon kiel separata specio.[3]
Oni ne entreprenis konservadajn klopodojn aktuale. Tamen oni proponis ornitologiajn enketojn kaj intervjuojn en San Calixto/Convención kaj montetoj de la okcidenta deklivaro de Cordillera Oriental super Pailitas, la orientaj montetoj de Serranía de San Lucas, kaj inter Pailitas kaj La Jagua de Ibirico. Oni proponis ankaŭ lokigi survivantajn arbarmakulojn uzante elaerajn fotojn kaj taksi la specian taksonomian situon.[2]
Kiel jam menciite, la Magdalena tinamo estis formovita el la IUCN Ruĝa Listo, kie nune estas konsiderata subspecio de la disvastigita Ruĝkrura tinamo. La Magdalena tinamo estis klasita kiel Draste Endanĝerita: D en la Ruĝa Listo de 2006, suprenlistita el Endanĝerita en 1994.
La Magdalena tinamo, Crypturellus erythropus saltuarius, estas membro de unu el plej antikvaj birdofamilioj, nome la tinamoj. Ĝi estas endemia de la Magdalena Rivervalo en Kolombio, kaj estis konsiderita eble formortinta, ĉar ne estis konfirmitaj vidaĵoj ekde kiam la tipa specimeno estis kolektita en 1943. La plej ĵusa revizio konsideras ĝin verŝajne kiel vivanta, ĉar lokanoj informis pri vidaĵoj en la 1970-aj kaj 1980-aj jaroj, unu individuo estis ŝajne tenita en kaptiveco ĝis komenco de la 1990-aj jaroj, kaj restas kelkaj makulareoj de arbaro en ties supozita teritorio. Aldone oni faris registron fine de 2008.
Ĝi estas foje traktata kiel distinga specio, kaj foje kiel subspecio de la Ruĝkrura tinamo. La SACC malakceptis proponon por altigi ĝin al specistatuso, asertante ke la nune disponebla informo malsukcesas elteni la disigon. BirdLife International sekvis tiun traktadon; tiele la Magdalena tinamo falis el la IUCN Ruĝa Listo de 2008.
Magdalenski tinamu (lat. Crypturellus erythropus saltuarius) je član jedne od najstarijih porodica ptica, tinamuovki.
Magdalenski tinamu jako je sličan crvenonožnom tinamuu. Dug je oko 27-32 centimetra. Srednje je veličine. Smeđe je boje. Gornji dijelovi su tamno-crvenkasti. Krila su smeđa. Donji dijelovi su dosta blijeđi od gornjih. Brada je bijela, nijansirana sivom bojom.
Endem je doline rijeke Magdalena u KOlumbiji. Smatra se možda izumrlim, jer nema potvrđenog prikupljenog primjerka od onog iz 1943. Ipak, novije recenzije pretpostavljaju da je još živuća vrsta.
Nekad se tretira kao posebna vrsta, a nekad kao podvrsta crvenonožnog tinamua. SACC misli da je magdalenski tinamu posebna vrsta i podržava da se magdalenski tinamu odvoji od crvenonožnog. 2008. ovaj tinamu uklonjen je sa IUCN-ova Crvenog popisa.
Magdalenski tinamu (lat. Crypturellus erythropus saltuarius) je član jedne od najstarijih porodica ptica, tinamuovki.
Il tinamo zamperosse (Crypturellus erythropus (Pelzeln, 1863)) è un uccello della famiglia dei Tinamidi.[2]
Lunghezza: 27,5-31,5 cm.
Peso: 485 g circa (maschio).
Vive in Colombia settentrionale e centro-orientale, Venezuela settentrionale, Isola Margarita (Venezuela), Brasile nord-orientale.
Suddiviso in 7 sottospecie:[2]
La popolazione della sottospecie Crypturellus erythropus margaritae è in drastica diminuzione; la sottospecie tollera poco le modifiche al suo habitat naturale. Esistono alcune estinzioni recenti a livello locale (Guayamurí, Matasiete, La Valla e Tragaplata). Sono in progetto programmi di riproduzione in cattività per effettuare ripopolamenti nelle aree in cui è recentemente scomparso. La sottospecie è protetta dai Decreti No. 1485 e 1486 MARNR. Quasi tutto il suo areale è protetto dal Parco nazionale Cerro El Copey.
Il tinamo zamperosse (Crypturellus erythropus (Pelzeln, 1863)) è un uccello della famiglia dei Tinamidi.
三名法 Crypturellus erythropus saltuarius
哥倫比亞穴䳍（学名：Crypturellus erythropus saltuarius）是哥倫比亞特有的一種䳍，有可能已經滅絕。自1943年發現其模式標本後就再沒有其他確實的紀錄，但於1970年代至2008年的一些報告及仍有一些生存的可能性，故有指牠們仍是現生種。[1]牠們分佈在哥倫比亞的奧卡尼亞山區。[2]
哥倫比亞穴䳍有時會被分類為一個物種，或是紅腳穴䳍的亞種。但是，美國鳥類學者協會（American Ornithologists' Union）拒絕將牠們看為一個物種，因為現存的資料並不足以支持這個說法。[3]國際鳥盟亦同意這個分類，故牠們於2008年被剔除於世界自然保護聯盟紅色名錄。
哥倫比亞穴䳍與紅腳穴䳍相似。牠們約長27-32厘米，中等身型。上身呈深紅色，雙翼是褐色的，下身較淡色，臀部有黑色斑紋，下顎白色，喉嚨呈淡灰色。
哥倫比亞穴䳍的模式標本是在塞薩爾省海拔150米的地方採集，而另一個已遺失的標本則是在托利馬近馬里基塔海拔約500米的地方採集的，兩者都是位於馬格達萊納河河谷。[1]傳統上認為哥倫比亞穴䳍是棲息在乾旱的落葉森林及大草原，但後者相信是一個誤會，而將森林分類為乾旱亦是誇張了。[1]牠們可能仍然生存在一些東科迪勒拉的山腳森林中，及聖盧卡斯以東的山區。
哥倫比亞穴䳍可能是受到獵殺及伐林的威脅。發現牠們的地方已大量的改為農地，馬格達萊納河的大片地方亦變成草坪或已開發，餘下的雨林也已被開發。現時只餘下約1-2%的森林。但根據當地人的資料，牠們有可能仍然生存，故有建議進行勘查來確定。[1]現時並沒有任何保育哥倫比亞穴䳍的計劃。
哥倫比亞穴䳍原於2006年被列為極危物種，但因分類問題而從世界自然保護聯盟紅色名錄中被剔除。
哥倫比亞穴䳍（学名：Crypturellus erythropus saltuarius）是哥倫比亞特有的一種䳍，有可能已經滅絕。自1943年發現其模式標本後就再沒有其他確實的紀錄，但於1970年代至2008年的一些報告及仍有一些生存的可能性，故有指牠們仍是現生種。牠們分佈在哥倫比亞的奧卡尼亞山區。
哥倫比亞穴䳍有時會被分類為一個物種，或是紅腳穴䳍的亞種。但是，美國鳥類學者協會（American Ornithologists' Union）拒絕將牠們看為一個物種，因為現存的資料並不足以支持這個說法。國際鳥盟亦同意這個分類，故牠們於2008年被剔除於世界自然保護聯盟紅色名錄。
