Vruboun posvátný (Scarabaeus sacer), označovaný také jen krátce skarabeus či skarab, je brouk z čeledi vrubounovití (Scarabaeidae). Žije ve Středomoří. Samička naklade larvy do kuličky uhnětené z trusu, kterou posléze zahrabe do země. Vyvíjející se larva se živí trusem.[1]
Vruboun posvátný byl pro Egypťany symbolem reinkarnace (převtělení). Obyvatelé starověkého Egypta věřili, že existují pouze v samičí formě, a proto si mysleli, že vznikají sami ze sebe.
Za obzvláště mocné byli považováni skarabeové okřídlení. Amulety v jejich podobě kladli Egypťané mumiím přímo na srdce. Na jejich spodní straně byla vyryta slova 30. kapitoly Knihy mrtvých.
Druh Scarabaeus sacer poprvé popsal Carl Linné v roce 1758 v 10. vydání Systema naturae. Vruboun posvátný se tak stal typovým druhem rodu Scarabaeus, i přes spory vyvolané typovým popisem P. A. Latreillea z roku 1810.[2] Spor rozhodla Mezinárodní komise pro zoologickou nomenklaturu (International Commission on Zoological Nomenclature) v roce 2014, kdy se přiklonila k typovému druhu S. sacer F. W. Hopea z roku 1837, spíše než Latreilleově určení typového druhu z roku 1810 (Dynastes hercules).[3]
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. 
Obrázky, zvuky či videa k tématu vruboun posvátný ve Wikimedia Commons
Vruboun posvátný (Scarabaeus sacer), označovaný také jen krátce skarabeus či skarab, je brouk z čeledi vrubounovití (Scarabaeidae). Žije ve Středomoří. Samička naklade larvy do kuličky uhnětené z trusu, kterou posléze zahrabe do země. Vyvíjející se larva se živí trusem.
Scarabaeus sacer er en bille der tilhører familien Scarabaeidae.
StubDer Heilige Pillendreher (Scarabaeus sacer) ist ein Käfer aus der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae).
Heilige Pillendreher werden etwa drei Zentimeter lang. Der Chitin-Panzer besitzt eine schwarze Grundfärbung, die oft eine grünliche Schattierung aufweist. Der Körper ist insgesamt oval gebaut, eher gedrungen als gestreckt, wobei der Thorax breiter ist als das Abdomen. Der Kopf ist durch Fortsätze an den Seiten verbreitert und sehr flach. Die Vorderseite des Kopfes ist stark gezackt. Insgesamt erinnert seine Form sehr an eine Schaufel. Die Fühler sind sehr kurz und verdicken sich am Ende zu einer Keule. Die Vorderbeine sind, ähnlich dem Kopf, flach und gezackt, sodass auch sie sehr gut als Schaufel verwendet werden können.
Die Käfer sind im Mittelmeergebiet[1], nahezu in ganz Afrika, Kleinasien und in Teilen von Südamerika beheimatet, wo sie verschiedene Steppengebiete wie Savannen und Halbwüsten bewohnen.
Sie ernähren sich vom Kot pflanzenfressender Säugetiere und werden deshalb auch Koprophagen (Kotfresser) genannt. Nach der Paarung formt der Käfer eine Kugel aus Dung, die seine Körpermasse oft um ein Vielfaches übertrifft. Diese Kugel klemmt er dann zwischen seine Hinterbeine und rollt sie rückwärts laufend vor sich her, bis er eine geeignete Stelle findet und die Kugel mit Hilfe von Kopf und Vorderbeinen im Boden vergräbt. Das Weibchen legt die Eier dann an die vergrabene Kotkugel, von der sich die Larven später ernähren.
Der Pillendreher galt im Alten Ägypten als Symbol für die Auferstehung und für den Kreislauf der Sonne. Den Toten gab man Skarabäen, kleine Käferamulette, als Grabbeigabe zum Schutz im Jenseits mit, aber auch Lebende trugen Skarabäen als Schmuck.[2]
präpariertes Tier
Käfer mit Dungkugel
Käfer mit Dungkugel
Der Heilige Pillendreher (Scarabaeus sacer) ist ein Käfer aus der Familie der Blatthornkäfer (Scarabaeidae).
Bi den Hilligen Pillendreiher (Scarabaeus sacer) hannelt sik dat um en Käver ut de Scarabäuskävers (Scarabaeidae) ehre Familie.
Hillige Pillendreihers weert bi dree Zentimeters lang. De Panzer ut Chitin is an sik swatt, man faken mit’n Dreih na gröön hen. Dat Lief is alltosamen oval un ehrder tohopenstuukt, as ut’neen trocken. De Bost is breeder, as dat Achterlief. An den Kopp sitt Utrecksels an, vundeswegen is he an de Sieten wat breeder und bannig platt. Vörn hett de Kopp allerhand Tacken an. Den Käver siene Form lett na en Schüppen. De Föhlspriete sünd bannig kort un an’t Enn wat dicker, as n Küül. De Vörbeen sünd platt mit Tacken an, just as de Kopp, un könnt good as Schüppen bruukt weern.
De Kävers sünd in de Gemarken rund um de Middellannsche See umto, in meist ganz Afrika, Lüttasien un in Deele vun Süüdamerika tohuse. Dor leevt se in allerhand dröge Gemarken, as Savannen un Halfwösten.
De Pillendreihers freet Schiete vun Söögdeerter, de Planten freten doot, un weert in’e Wetenschop vundeswegen Koprophagen (Schietfreters) nömmt. Nadem he sik paart hefft, dreiht de Käver ut Schiete en Kogel. De is faken veel grötter, as he sülms. Düsse Kogel klemmt he denn twuschen seine Achterbeen un rullt se vör sik hen, wieldes he trüggaars lopen deit. Dat geiht so lang, bit he en Steed finnt, wo he de Kogel mit Kopp un Vörbeen inkuhlen kann. Dat Seken leggt denn seine Eier an de inkuhlte Kogel. Dor freet de Budden denn later vun, wenn se utkrapen sünd.
In dat ole Ägypten is de Pillendreiher as en Symbol ankeken wurrn for dat Upstaghn vun de Doden un for den Kreisloop vun de Sunne. De Doden hefft Amulette vun Sacarabäuskävers mit in’t Graff kregen to’n Schutz in dat annere Leven. Man ok levennige Minschen hefft dormols Scarabäuskävers as Smuck bruukt. [1]
Ut en Sammlung
Käver mit Schietkogel
Käver mit Schietkogel
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Bi den Hilligen Pillendreiher (Scarabaeus sacer) hannelt sik dat um en Käver ut de Scarabäuskävers (Scarabaeidae) ehre Familie.
Scarabaeus sacer, common name sacred scarab,[1] is the type species of dung beetles in its genus and the family Scarabaeidae.
Scarabaeus sacer was described by Carl Linnaeus in his 1758 10th edition of Systema Naturae, the starting point of zoological nomenclature. It is considered the type species of the genus Scarabaeus, despite some controversy surrounding Latreille's 1810 type designation,[2] which was resolved by a ruling of the International Commission on Zoological Nomenclature in 2014, to accept Hope's 1837 designation of S. sacer as the type rather than Latreille's 1810 designation (of Dynastes hercules).[3]
Scarabaeus sacer occurs in coastal dunes and marshes around the Mediterranean Basin. It can be found across North Africa, southern Europe and parts of Asia (Afghanistan, Corsica, Cyprus, Egypt, Ethiopia, France, Iran, Israel, Italy, Morocco, Sardinia, Sicily, Spain, Sudan and Syria).[4][5] In the Camargue, Scarabaeus sacer is almost exclusively a coastal species, living only in dunes and coastal marshes.[6]
The head of Scarabaeus sacer has a distinctive array of six projections, resembling rays.[7] The projections are uniform with four more projections on each of the tibiae of the front legs, creating an arc of fourteen "rays" (see illustration). Functionally the projections are adaptations for digging and for shaping the ball of dung.
Like the front legs of other beetles of its genus, but unlike those of dung beetles in most other genera, the front legs of Scarabaeus sacer are unusual; they do not end in any recognisable tarsus, the foot that bears the claws.[8] There is only a vestigial claw-like structure that might be of some assistance in digging. The mid- and hind-legs of Scarabaeus have normal, well-developed 5-segmented tarsi, but the front legs are specialised for excavation and for forming balls of dung.
Among the coprophagous species of beetles, Scarabaeus sacer is typical of those that collect dung into balls. Such a beetle rolls its ball to a suitable location, where it digs an underground chamber in which it hides the ball. It then eats the ball itself, a process that may take several days.
When the female is ready to breed she selects especially fine-textured dung to make her breeding ball, and digs an especially deep and large chamber for it. There she sculpts it into a pear-shape with a hollow cavity in the narrow part. In that cavity she lays a single large egg. She then seals the cavity and departs to repeat the process elsewhere. Typically a successful female Scarabaeus sacer will produce only about half a dozen young in her life.[9] The larva feeds on the ball of dung after the egg hatches.
Scarabaeus sacer serves as the host for the phoretic mite Macrocheles saceri.[10]
Scarabaeus sacer is the most famous of the scarab beetles.[11] To the Ancient Egyptians, S. sacer was a symbol of Khepri, the early morning manifestation of the sun god Ra, from an analogy between the beetle's behaviour of rolling a ball of dung across the ground and Khepri's task of rolling the sun across the sky.[12] They accordingly held the species to be sacred.[13]
The Egyptians also observed young beetles emerging from the ball of dung, from which they mistakenly inferred that the male beetle was able to reproduce without needing a female, simply by injecting his sperm into the ball of dung. From this, they drew parallels with their god Atum, who also begat children alone.[12]
Scarabaeus sacer was the species which first piqued the interest of William Sharp Macleay and drew him into a career in entomology.[14]
Scarabaeus sacer, common name sacred scarab, is the type species of dung beetles in its genus and the family Scarabaeidae.
El escarabajo sagrado[1] (Scarabaeus sacer) es una especie de insecto coleóptero de la familia Scarabaeidae que se habita en las dunas costeras y pantanos de la cuenca del Mediterráneo. El escarabajo pelotero recoge bolas de estiércol que hace rodar hasta un nido subterráneo para alimentar a sus crías. Este comportamiento llevó a los antiguos egipcios a compararlo con el dios Jepri y considerarlo un animal sagrado.[1]
Scarabaeus sacer se encuentra en el norte de África, el sur de Europa (incluyendo España) y partes de Asia.[2] En la región de Camargue, es casi exclusivamente una especie costera, que viven sólo en las dunas y marismas costeras.[3]
La cabeza del S. sacer tiene un amplio distintivo de seis proyecciones, se asemeja a los rayos.
Las patas delanteras son iguales a las de los otros escarabajos en su género, pero a diferencia de las de los escarabajos del estiércol, las patas delanteras de S. sacer son inusuales, que no terminan en tarsos reconocibles, el pie que lleva las garras. No es sólo un vestigio de la garra como estructura que podría ser de alguna ayuda en la excavación. Las patas traseras del escarabajo son normales, bien desarrollados cinco segmentos del tarso, pero las patas delanteras están especializadas para la excavación y para la formación de bolas de estiércol. Los escarabajos ruedan la mayor parte de las bolas que hacen a lo que es conveniente para ellos cavar cámaras en las que comen de la basura, un proceso que puede durar varios días.
Cuando la hembra está lista para criar selecciona en especial de textura fina de estiércol para hacer su bola de cría, y excava una cámara especialmente en lo profundo y grande para ella. Allí se esculpe en forma de pera, con una cavidad hueca en la parte estrecha. En esa cavidad se pone un huevo muy grande. A partir de ahí sella la cavidad y se aparta para repetir el proceso en otro lugar. Normalmente, una hembra de S. sacer exitosa producirá sólo la mitad de una docena de jóvenes en su vida.[4]
El culto al escarabajo sagrado en el Antiguo Egipto se inicia en Hieracómpolis en el periodo predinástico, donde nace por su asociación con el dios autocreado Jepri, que representa al sol durante el amanecer. En el imperio antiguo, su culto en Menfis muta a una asociación con el dios Ptah. Este culto a los escarabajos como signo de muerte y resurrección fue predominante en los primeros dos mil años de historia egipcia.[1]
La metamorfosis del escarabajo se asociaba con la muerte y resurrección diaria del sol, especialmente porque los egipcios creían erróneamente que durante el estado de pupa el insecto moría y renacía ya como adulto. A su vez, la bola de excremento rodante recordaba al sol rodando por el firmamento. Los antiguos egipcios también notaron que el insecto es predominantemente activo al amanecer y que en su cabeza tiene seis protuberancias radiales, que pueden asociarse con rayos solares. Todo ello llevó a su asociación con el dios solar Jepri.[1] Los egipcios también observaron los escarabajos jóvenes salen de la bola de estiércol, y por error dedujeron que el escarabajo hembra era capaz de reproducir sin necesidad de un macho. De esto, se estableció un paralelo con su dios Atum, que también engendró solo.[5]
En el sarcófago de Ramsés IV se aprecia una asociación entre la metamorfosis del escarabajo y el mito de Osiris y Horus. Allí se representa un jeroglífico en donde se aprecia al faraón difunto dentro de una crisálida de escarabajo preparándose para renacer. Bajo el mismo, hay una inscripción que dice: «Horus emerge del cuerpo de su padre. Él adora a quien le ha engendrado [...]».[1]
El escarabajo sagrado (Scarabaeus sacer) es una especie de insecto coleóptero de la familia Scarabaeidae que se habita en las dunas costeras y pantanos de la cuenca del Mediterráneo. El escarabajo pelotero recoge bolas de estiércol que hace rodar hasta un nido subterráneo para alimentar a sus crías. Este comportamiento llevó a los antiguos egipcios a compararlo con el dios Jepri y considerarlo un animal sagrado.
Kakalardo sakratua (Scarabaeus sacer) intsektu barailaduna da, Scarabaeus genoroko espezie nabarienetakoa. Batzuetan Kakalardo pilotagilea izena ematen zaio, gorotz pilotak egiten baititu, gero elikatzeko.
Kakalardoa, Khepri jainkoarekin lotua zegoen, Raren forma goizeko eguzki bezala eta existentziaren geldiezinezko aldaketaren ikurra zen.
Kakalardo sakratua bizitza eta botere kuttun bat izan zen, goizeko Eguzkia irudikatzen zuena, eta berpizte ikurra zen egiptoar mitologian. Bizitzan zehar, ikusten zen edo ikusezina zen gaizkiaren aurkako babesa ematen zuen, egunero, indarra eta boterea emanez. Heriotzan, zuenak, berpiztu eta betiereko bizitzara iristeko aukera zuen.
Bere izen hieroglifikoa ḫpr edo xpr bezala transliteratzen da eta "bihurtu" edo "aldatu" bezala itzultzen. ḫpru edo xprw hitz eratorria "forma", "aldaketa", "gertaera", "izaera" edo "autosortua" bezala itzultzen da, testuinguruaren arabera. Esangura existentziala, fikziozkoa edo ontologikoa izan dezake.
Kakalardoa, Khepri jainkoarekin lotua izan zen, autosortua, goizeko eguzkiarekin lotutako jainkoa. Antzina, kakalardoak, arrak baino ez zirela uste zen eta bere hazia, simaur pilota batean utzita ugaltzen zela. Kakalardoaren ustezko autougalketak Khepriren antza ematen dio, bere burua ezerezetik sortu zuena. Beste alde batetik, kakalardo pilotagileak daraman pilotak, eguzkiaren antza du. Plutarkok honako hau idatzi zuen:
Egiptoarrek, Kheprik Eguzkia egunero berritzen zuela uste zuten, ostertzean desagertu ondoren, lurrazpiko mundutik eramanez, Duatetik, iluntzearen ondoren hurrengo egunean berriz berritzeko. Egiptoko Inperio Berriko errege hilobi batzuek, eguzkiaren jainkoaren irudi hirukoitz bat dute, kakalardoa, goizeko eguzkiaren ikur bezala. Ramses VI.aren hilobiko sabai astronomikoak, Eguzkiaren gaueroko heriotza eta hurrengo eguneko "berpiztea" kontatzen du, zeruko jainkosa zen Nutek irentsia balitz bezala eta bere umetokitik Khepri bezala berragertuz. Kakalardoaren irudia, aldaketa, berriztatze eta berpizte ideiei lotua, alde guztietan agertzen da Antzinako Egiptoko hil arte eta arte erlijiosoan.
Kakalardo kuttunak hainbat materialetan tailatzen ziren: esteatita, basaltoa, granitoa edo harribitxietan, lapis lazulia, ametista, kaltzedonia edo kornalina eta baita urrea bezalako metaletan ere. Egipton eginiko indusketa arkeologikoek, argitara atera dituzte hezurrean, bolian, harrian, faientza egiptoarrean eta metal preziatuetan eginiko kakalardoen irudiak, VI. dinastiatik erromatar garai arte datatuak.
Orokorrean txikiak dira eta zulatuak daude, lepokoan sartzea ahalbidetzeko, eta, oinarrian, inskripzio labur bat edo kartutxo bat daramate. Orokorrean, kuttun bezala erabiltzen ziren, eta atzealdean irudi edo testuak eramaten zituzten. Batzuk, euren jabearen izena idatzia zuten, eta zigilu gisa erabili izan dira, ardodun anforetan hedatutako erabilera, luxuzko gaia baitzen. Faraoiek, batzuetan, ale handiagoak egitea eskatu zuten, inskripzio luzeekin, Tiy erreginaren ezkontzaren kakalardo oroitarri bezala. Kakalardoen eskultura handiak Tebaseko tenpluetan, Alexandriako Serapeumean eta Egiptoko beste toki batzuetan aurki daitezke. Normalean,berde kolorez apainduta egoten ziren.
Kakalardoak garrantzi handia zuen hil gurtza egiptoarrean. Orokorrean, harri berdean tailatu eta hildakoen paparrean jartzen zen, bihotza babesteko eta momifikazioan zehar aldatzeko. "Bihotzeko kakalardoa"ren asmoa, bihotzak, hildakoen epaiketan hildakoaren aurka egingo ez zuela ziurtatzea zen. Beste aukera bat Sarkofagoetako Testuetako aldaketa hitzek iradokitzen dutena da, hildakoen arima, gizaki, jainko edo hegazti batean bihurtu (xpr) eta bizien munduan berrager daitekeela diote.
Beharbada, "bihotzeko kakalardo" horien adibiderik ezagunena, Tutankamonen hilobiko horniduren artean aurkitutako berde-horixka da, libiar basamortuko mineral kristalino zati handi batean tailatua.
"Ezin izan zen ohartu gabe pasa, krisalidak, euren hego eta hankak garapenaren etapa horretan barruan sartzen direnak, momien antzekoak direla. Zehaztu da, baita ere, kakalardoak, bere pilota, ardatz bertikal batetik eta pasabide horizontal batetik iristen den lurrazpiko konpartimentu batean egiten hasten dela, bitxia den arren, Antzinako Inperioko mastabak gogorarazten dituztenak".
Hil testuetan emandako erabilerarekin kontrastean, Egiptoko eta inguruko herrietako merkatariek, kakalardoa zigilu gisa hartu zuten. Ezagunenak LMLK zigiluetan grabatutakoak dira.
Gehienak esteatita beiraztatuz eginak, 4,7 eta 11 zentimetro artean neurtzen zuten, behealdean testu bat zutelarik. Erregea, bere familia eta handiki batzuen ordezkatze zigilu gisa erabiliak ziren Egiptoko bigarren tarteko aroan. XIV eta XV. dinastietako informazio iturri nagusienetako bat dira. Egipton ez ezik, Kanaan eta Kushen ere aurkitu dira.
XVIII. dinastian oso erabilia izan zen, Tutmosis III.ak errege zigilu erabilera eman ziolarik. Amenofis III.ak etengabe erabili zituen, bere agindupeko lurretan, berari eta erregeren familiari buruzko berriak zabaltzeko forma bezala. Ugarienek, bere gezi propioekin hildako lehoiez hitz egiten dute, baita zezen basatien ehizaldiei buruz ere. Beste ale batzuk, Tiyrekin bere ezkontzari buruz hitz egiten dute, Malkatako jauregian laku artifizial baten eraikuntzari buruz edo erregeren haremera Kilughepa mitanniar printzesaren iristeari buruz beste 317 emakumerekin batera. Propaganda kakalardo hauek tamaina handiagokoak ziren eta gortetarren edo goi funtzionarioen artean banatzen ziren edo herrialde aliatuetako erregeei opari gisa bidaltzen zitzaizkien.
Kakalardoak, artikulu ezaguna izaten jarraitzen du, Antzinako Egiptoko sinesmen eta arteari buruzko gaur egungo interes eta lilurari esker. Harri erdi-preziatuetan edo esmaltaturiko zeramikan eginiko kakalardoak, denda gehienetan eros daitezke, Karnakeko tenpluan, antzinako kakalardo handi bat babestu egin behar izan den bitartean, Khepri irudikatzen zuena, bisitariak, estatuaren harroina zortea lortzeko igurztean datzan sineskeriazko praktika egitea zapuzteko, orain, askok, bere inguruan hiru itzuli ematen dituzte, besterik ez.
Kakalardo sakratua (Scarabaeus sacer) intsektu barailaduna da, Scarabaeus genoroko espezie nabarienetakoa. Batzuetan Kakalardo pilotagilea izena ematen zaio, gorotz pilotak egiten baititu, gero elikatzeko.
Kakalardoa, Khepri jainkoarekin lotua zegoen, Raren forma goizeko eguzki bezala eta existentziaren geldiezinezko aldaketaren ikurra zen.
Pillerinpyörittäjä (Scarabaeus sacer) on lehtisarvisiin (Scarabaeidae) kuuluva kovakuoriaislaji. Sitä tavataan Pohjois-Afrikassa, Euroopan eteläosissa ja paikoin Aasiassa.
Kuoriainen on saanut nimensä siitä, että se pyörittelee lehmänlannasta palleroita.[1] Se syö ulostetta ja käyttää pyörittelemiään kikkareita muniensa haudontakammioina. Kun uros on valmis parittelemaan, se pyörittelee lantapallon, ja naaras avustaa tai seuraa sitä. Kun pariskunta on löytänyt sopivan pehmeää maata, ne hautaavat pallon ja kaivautuvat maan alle parittelemaan. Naaras laskee hedelmöittyneet munansa palloon, jossa kuoriutuneet toukat elävät ja josta ne syövät.[2]
Pillerinpyörittäjän pituus on 25–30 mm. Sen päästä lähtee kuusi sakaraa, kuin kruunussa tai sädekehässä. Sakarat ovat hajureseptoreita, joilla pillerinpyörittäjä paikantaa eläinten ulosteet. Kuoriaisen kolmesta jalkaparista ensimmäinen on lyhentynyt, ja se käyttää niitä lantapaakkujen muotoilemiseen palloiksi.[2]
Pillerinpyörittäjä on hyödyllinen, sillä se hautaa ja syö eläinten jätöksiä ja siten parantaa maaperän tuottavuutta, sekä vähentää taudinaiheuttajien lisääntymistä.[2]
Muinaisessa Egyptissä pillerinpyörittäjää pidettiin pyhänä; kovakuoriainen symboloi maata ja sen pyörittämä lantapallo maapalloa.[3] Egyptiläisten skarabee-amuletti muotoiltiin pillerinpyörittäjän mukaan.[4]
Pillerinpyörittäjä (Scarabaeus sacer) on lehtisarvisiin (Scarabaeidae) kuuluva kovakuoriaislaji. Sitä tavataan Pohjois-Afrikassa, Euroopan eteläosissa ja paikoin Aasiassa.
Kuoriainen on saanut nimensä siitä, että se pyörittelee lehmänlannasta palleroita. Se syö ulostetta ja käyttää pyörittelemiään kikkareita muniensa haudontakammioina. Kun uros on valmis parittelemaan, se pyörittelee lantapallon, ja naaras avustaa tai seuraa sitä. Kun pariskunta on löytänyt sopivan pehmeää maata, ne hautaavat pallon ja kaivautuvat maan alle parittelemaan. Naaras laskee hedelmöittyneet munansa palloon, jossa kuoriutuneet toukat elävät ja josta ne syövät.
Pillerinpyörittäjän pituus on 25–30 mm. Sen päästä lähtee kuusi sakaraa, kuin kruunussa tai sädekehässä. Sakarat ovat hajureseptoreita, joilla pillerinpyörittäjä paikantaa eläinten ulosteet. Kuoriaisen kolmesta jalkaparista ensimmäinen on lyhentynyt, ja se käyttää niitä lantapaakkujen muotoilemiseen palloiksi.
Pillerinpyörittäjä on hyödyllinen, sillä se hautaa ja syö eläinten jätöksiä ja siten parantaa maaperän tuottavuutta, sekä vähentää taudinaiheuttajien lisääntymistä.
Muinaisessa Egyptissä pillerinpyörittäjää pidettiin pyhänä; kovakuoriainen symboloi maata ja sen pyörittämä lantapallo maapalloa. Egyptiläisten skarabee-amuletti muotoiltiin pillerinpyörittäjän mukaan.
Scarabaeus sacer
Le bousier sacré ou scarabée sacré (Scarabaeus sacer) est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Scarabaeidae.
Ce coléoptère coprophage a pour caractéristique de former des boules (souvent plusieurs fois plus grosses que lui) avec de la bouse et de les rouler vers un terrier afin d'y pondre un œuf. La larve se développe alors en se nourrissant de la matière ainsi mise à sa disposition.
Les bousiers sacrés sont présents dans la région méditerranéenne, presque toute l'Afrique, l'Asie Mineure et dans certaines parties de l'Amérique du Sud.
Le Scarabée sacré, tout de noir habillé, est le plus célèbre des bousiers.
Il mesure environ 3 cm de long. Le corps est ovale et trapu.
Le chaperon, c'est-à-dire le bord de la tête, large et plate, est crénelé de six dentelures angulaires rangées en demi-cercle. Dans l'ensemble, sa forme rappelle beaucoup une pelle. C'est là l'outil de fouille et de dépècement, le râteau qui soulève et rejette les fibres végétales non nutritives, va au meilleur, le ratisse et le rassemble.
Les antennes très courtes et rousses épanouissent leur éventail.
Le thorax est plus large que l'abdomen.
Les pattes avant sont semblables à la tête, plates et dentelées, afin qu'elles puissent bien être utilisées comme une pelle.
ḫpr L’Égypte a vénéré plusieurs espèces de scarabée, en particulier le Scarabaeus sacer. Le hiéroglyphe pour « scarabée » est un trilitère phonétique que les égyptologues transcrivent par ḫpr et qui pourrait signifier « apparaître », « devenir » ou « se transformer ». Le mot dérivé ḫpr(w) est traduit indifféremment comme « forme », « transformation », « événement », « façon d’être » ou « ce qui est apparu », selon le contexte. Sa signification est tantôt concrète, fictionnelle ou ontologique.
Le sol de la vallée du Nil était enrichi tous les ans en éléments fertilisants (phosphore, potasse), mais l'azote lui faisait défaut. L'agriculteur rémunérait le pasteur pour bénéficier de la bouse des animaux qui apportait cet élément azoté. Les Égyptiens avaient probablement compris le rôle des scarabées qui fertilisaient le sol en dégradant et enfouissant les bouses. De plus, les Égyptiens pensaient que les ruminants transféraient leur puissance sacrée (fécondité de la vache, pouvoir créateur du bélier, force du taureau) aux bousiers qui se chargeaient de leurs excréments[1].
Le scarabée était consacré à Khépri (« Celui qui est apparu »), dieu du soleil levant. Les Anciens pensaient que les scarabées étaient des mâles et se reproduisaient en déposant leur semence dans une pelote d’excréments. L’autogenèse du scarabée leur paraissait faire écho à celle de Khépri, qui lui-même semble naître du néant. D’ailleurs, la pelote roulée par le bousier est un symbole du Soleil. Plutarque écrivit à ce sujet : « La race des scarabées n’a pas de femelles, tous les mâles projettent leur semence dans une pelote sphérique de débris qu’ils font rouler en la poussant d’un côté, exactement comme le Soleil semble pousser les cieux dans sa course, c’est-à-dire en sens inverse, d’ouest en est »[2].
Les anciens Égyptiens croyaient donc que Khépri faisait renaître le Soleil chaque matin, le roulait devant lui au-dessus de l’horizon et l’emportait dans l’autre monde, la nuit, pour ne le ramener qu’au matin suivant. Quelques sépultures royales du Nouvel Empire représentent le Soleil comme une triade, le scarabée représentant le soleil du matin. Le plafond astronomique du tombeau de Ramsès VI représente la mort nocturne et la renaissance du Soleil, avalé par la déesse du Ciel Nout, de son ventre en tant que Khépri. Une analogie a aussi pu être faite par les Égyptiens entre la coupe d'une bouse qui ressemble à une pyramide tronquée, la forme de la colline primordiale où a lieu la théophanie de ce dieu et la nymphe du scarabée dans la bouse qui évoque une momie[3].
L’image du scarabée, traduisant le concept de transformation, de renouveau et de résurrection, est omniprésent dans l’art religieux et funéraire égyptien.
Les fouilles de sites égyptiens antiques ont mis au jour des effigies de scarabée en os, ivoire, pierre, faïence égyptienne et métaux précieux, allant de la VIe dynastie à la période romaine. Elles sont généralement petites, percées pour les enfiler sur un collier, et la base comporte une brève inscription ou cartouche. Certaines de ces statuettes ont été employées comme des sceaux. Les pharaons ont parfois ordonné la fabrication de plus grandes effigies avec les inscriptions prolixes telles que le scarabée commémoratif de la reine Tiyi. On peut admirer des sculptures massives de scarabées au temple de Louxor, au Sérapéum d'Alexandrie (cf. Sarapis) et ailleurs en Égypte.
Le scarabée était d’une importance essentielle dans le culte funéraire de l’Égypte antique. On déposait souvent (mais pas systématiquement) sur le buste des défunts des scarabées découpés dans de la malachite. L’exemple le plus célèbre de semblables « scarabées pectoraux » est peut-être le scarabée pectoral vert jaunâtre trouvé dans la chambre funéraire de Toutânkhamon, taillé dans un grand morceau de verre libyque. La fonction du « scarabée pectoral » était de s’assurer que le cœur ne témoignerait pas contre les défunts lors du jugement de l'âme du défunt par le dieu Osiris. D’autres interprétations sont suggérées par les « incantations de réincarnation » inscrites sur les sarcophages, qui affirment que l’âme des défunts peut se réincarner (ḫpr) en être humain, en dieu ou en oiseau, et ainsi renaître à la vie.
L'égyptologue britannique Carol Andrews évoque d’autres liens entre le culte du scarabée et la croyance à la métempsycose :
« On a dû se rendre compte que les chrysalides, dont les ailes et les jambes sont comme enveloppées dans un cocon à cette étape du développement, sont très semblables à des momies. On a aussi fait remarquer que la pelote de fumier dans laquelle les bousiers pondent leurs œufs est déposée dans une chambre souterraine à laquelle l’animal accède par un puits vertical et un passage horizontal, qui rappellent étrangement les premiers mastabas de l’Ancien Empire[4]. »
Loin de l’associer aux rites funéraires, certains peuples voisins de l’Égypte antique ont adopté le scarabée comme motif pour des sceaux, dont les plus célèbres sont les sceaux LMLK de Judée sous le règne d'Ézéchias, utilisés pour l’estampage de jarres : huit des vingt-et-une statuettes représentaient des scarabées.
Le scarabée reste aujourd’hui un motif populaire dans l’orfèvrerie et la bijouterie de par la fascination contemporaine pour l’art et les croyances de l’Égypte antique. On trouve partout des colliers comportant des perles en porcelaine ou en pierres semi-précieuses à l’effigie du scarabée. À Louxor, un massif scarabée antique a été suspendu en hauteur pour éviter que les visiteurs superstitieux persistent à frotter la base de cette statue.
Le bousier est une des « vedettes » du film Microcosmos : Le Peuple de l'herbe de Claude Nuridsany et Marie Pérennou, sorti en 1996.
Scarabaeus sacer
Le bousier sacré ou scarabée sacré (Scarabaeus sacer) est une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Scarabaeidae.
Ce coléoptère coprophage a pour caractéristique de former des boules (souvent plusieurs fois plus grosses que lui) avec de la bouse et de les rouler vers un terrier afin d'y pondre un œuf. La larve se développe alors en se nourrissant de la matière ainsi mise à sa disposition.
Sveti kotrljan (balegar, skarabej, lat. Scarabaeus sacer), vrsta kotrljanâ, kukac kornjaš iz porodice truležara (Scarabeidae). Živi na obalnim dinama i močvarnim staništima oko mediteranskog bazena. Među koprofagnim vrstama kukaca tipičan je predstavnik onih koji skupljaju izmet u kuglice velike poput oraha. Takav kukac kotrlja svoju kuglicu na prikladnu lokaciju gdje kopa podzemni hodnik u kojem je skriva. Zatim samu kuglicu ili pojede ili leže jaja na njoj, zatrpava hodnik i odlazi ponavljajući ovaj postupak koliko god može puta. Ličinka se hrani lopticom izmeta nakon što se izlegne iz jaja. Ovo je ponašanje inspiriralo stare Egipćane da usporede Scarabaeus sacer s Heprijem, svojim bogom Sunca. S tim u skladu smatrali su ovu vrstu svetom.
Glava velikog kotrljana ima distinktivan raspored šest projekcija ili izbočina koje nalikuju zrakama.[1] Izbočine su uniformne s četirima dodatnim izbočinama na svakoj tibiji prednjih nogu, stvarajući luk od četrnaest "zraka" (vidi ilustraciju). Funkcionalno su izbočine adaptacije koje služe kopanju i oblikovanju loptice izmeta.
Sveti kotrljan (balegar, skarabej, lat. Scarabaeus sacer), vrsta kotrljanâ, kukac kornjaš iz porodice truležara (Scarabeidae). Živi na obalnim dinama i močvarnim staništima oko mediteranskog bazena. Među koprofagnim vrstama kukaca tipičan je predstavnik onih koji skupljaju izmet u kuglice velike poput oraha. Takav kukac kotrlja svoju kuglicu na prikladnu lokaciju gdje kopa podzemni hodnik u kojem je skriva. Zatim samu kuglicu ili pojede ili leže jaja na njoj, zatrpava hodnik i odlazi ponavljajući ovaj postupak koliko god može puta. Ličinka se hrani lopticom izmeta nakon što se izlegne iz jaja. Ovo je ponašanje inspiriralo stare Egipćane da usporede Scarabaeus sacer s Heprijem, svojim bogom Sunca. S tim u skladu smatrali su ovu vrstu svetom.
Scarabaeus sacer adalah spesies kumbang yang berasal dari genus Scarabaeus dan famili Scarabaeidae. Kumbang ini juga merupakan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang ini memiliki antena yang terdiri dari plat yang disebut lamela.
Scarabaeus sacer adalah spesies kumbang yang berasal dari genus Scarabaeus dan famili Scarabaeidae. Kumbang ini juga merupakan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang ini memiliki antena yang terdiri dari plat yang disebut lamela.
Lo scarabeo sacro (Scarabaeus sacer Linnaeus, 1758) è una delle specie più caratteristiche del genere Scarabaeus. Lo scarabeo sacro viene anche talvolta indicato con il nome di scarabeo stercorario, tuttavia questa espressione si riferisce informalmente ad una grande varietà di scarabeidi che realizzano pallottole di sterco; se usata in senso specifico, indica la specie Geotrupes stercorarius.
Tratto più caratteristico di tutti gli appartenenti al genere è la produzione di pallottole di sterco destinate sia all'alimentazione degli adulti che alla funzione di incubatrice per le larve.
Lo scarabeo sacro deve il suo nome al ruolo che ebbe nella religione dell'antico Egitto dove veniva adorato con il nome di Khepri
Grzimek, Bernhard - Vita degli animali vol 2 - Bramante Editrice, 1973 Milano (prima edizione 1969 Zurigo)
Lo scarabeo sacro (Scarabaeus sacer Linnaeus, 1758) è una delle specie più caratteristiche del genere Scarabaeus. Lo scarabeo sacro viene anche talvolta indicato con il nome di scarabeo stercorario, tuttavia questa espressione si riferisce informalmente ad una grande varietà di scarabeidi che realizzano pallottole di sterco; se usata in senso specifico, indica la specie Geotrupes stercorarius.
Artikel batopik biologi ko baru babantuak rancangan. Sanak dapek mambantu Wikipedia mangambangannyo.
De heilige pillenkever (Scarabaeus sacer), ook bekend als heilige pillendraaier of (heilige) scarabee is een soort mestkever die voorkomt in alle Middellandse Zeelanden en Centraal Azie. De typesoort van het geslacht Scarabaeus is bekend door de positie die deze kevers innamen in de oude Egyptische religie en kunst.
Men vindt deze kevers vooral langs karavaanwegen waar ze kamelen- en paardenmest verwerken tot bolletjes die variëren in grootte van kers tot appel. De mest doet dienst als reservevoedsel. Als twee kevers samen een bolletje (of pil) rollen, dan zijn dit een mannetje en een wijfje. Het mannetje graaft dan de gang waarna het wijfje onder het zand een eitje legt. Eenmaal uitgekomen voedt de larve zich met de mest en verpopt ze zich tot jonge glanzende kever.
Zie Scarabee voor het hoofdartikel over dit onderwerp. Dit gedrag waarbij een oude kever zich ingraaft en een jonger exemplaar uit zijn graf deed oprijzen, zorgde ervoor dat de scarabee in het Oude Egypte werd aanbeden als symbool van dood en wederopstanding. Als beschermer des levens vindt men ze terug in amuletten. Ook graven werden met deze kever versierd.
De heilige pillenkever (Scarabaeus sacer), ook bekend als heilige pillendraaier of (heilige) scarabee is een soort mestkever die voorkomt in alle Middellandse Zeelanden en Centraal Azie. De typesoort van het geslacht Scarabaeus is bekend door de positie die deze kevers innamen in de oude Egyptische religie en kunst.
Systematyka Domena eukarionty Królestwo zwierzęta Typ stawonogi Gromada owady Rząd chrząszcze Podrząd chrząszcze wielożerne Nadrodzina żukokształtne Rodzina poświętnikowate Podrodzina Scarabaeinae Plemię Scarabaeini Rodzaj Scarabaeus Gatunek poświętnik czczony Poświętnik czczony (Scarabaeus sacer) – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych.
Głowa chrząszcza wyposażona jest w 6 wyrostków przypominających promienie[1]. Wyrostki te są jednolite wyglądem z 4 wyrostkami na każdej z goleni przednich odnóży, tworząc łuk czternastu promieni. Funkcjonalnie, te wyrostki są przystosowaniami do kopania i formowania kulek odchodów. Tak jak przednie odnóża wielu chrząszczy swojego rodzaju, ale w odróżnieniu od żuków gnojowych innych rodzajów, przednie odnóża poświętnika czczonego są niezwykłe; nie kończą się żadną rozróżnialną stopą, na której osadzone są pazury[2]. Jest jedynie szczątkowa struktura podobna do pazurów, która mogłaby pomagać przy kopaniu. Środkowe i tylne odnóża poświętnika mają normalne, dobrze rozwinięte pięciosegmentowe stopy, ale przednie odnóża są wyspecjalizowane w wykopywaniu i kształtowaniu kulek odchodów[3].
Gatunek rozsiedlony równoleżnikowo w całym rejonie śródziemnomorskim. Na wschód sięga przez Górny Egipt, Półwysep Arabski, Afganistan i Azję Środkową do indyjskiego Pendżabu. Wykazany również z Korei. W Europie Środkowej podawany wyłącznie z Węgier. W Camargue, poświętnik jest niemal wyłącznie gatunkiem brzegowym, żyjącym jedynie na wydmach i moczarach brzegowych. W Polsce nie występuje, lecz został błędnie odnotowany w 1913 roku[4].
Poświętnik czczony jest znajdowany w Afryce Północnej, południowej Europie i częściach Azji. W Camargue, poświętnik jest niemal wyłącznie gatunkiem brzegowym, żyjącym jedynie na wydmach i moczarach brzegowych. Odżywia się odchodami koni, krów i jeleni, a czasami padliną.[5] Chrząszcze toczą większość wykonanych przez siebie kulek tam, gdzie jest im wygodnie wykopać komory, w których żywią się odchodami, co może zająć kilka dni. Kiedy samica jest gotowa do rozmnażania się wybiera szczególnie gładkie odchody na swoją kulkę do rozmnażania i wykopuje szczególnie głęboką i dużą komorę na nią. Następnie rzeźbi ją na kształt gruszki z wklęsłym zagłębieniem w wąskiej części. W tym zagłębieniu składa jedno jajo. Następnie uszczelnia zagłębienie i odchodzi aby powtórzyć ten proces gdzie indziej. Standardowo samica poświętnika czczonego wyprodukuje jedynie około sześć sztuk potomstwa w swoim życiu[6].
Poświętnik czczony służy jako gospodarz dla komensalnych roztoczy Macrocheles saceri.
Poświętnik czczony jest najbardziej znanym chrząszczem z rodziny Scarabaeidae.[7] Dla starożytnych Egipcjan, S. sacer był symbolem Chepri, porannego objawienia boga słońca Ra, z analogii pomiędzy zachowaniem chrząszcza polegającym na toczeniu kulki nawozu po ziemi i toczeniem Słońca po niebie przez Khepri.[8]
Egipcjanie zaobserwowali również młode chrząszcze pojawiające się z kulki odchodów, z czego wyciągnęli mylny wniosek, że samiec chrząszcza mógł się rozmnażać bez udziału samicy. Porównywali to z bogiem Atum, który również samotnie począł potomstwo.[8]
Poświętnik czczony był pierwszym gatunkiem, który rozbudził ciekawość William Sharp Macleay'a i przyczynił się do jego entomologicznej kariery.[9]
Scarabaeus sacer został opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku w 10 wydaniu jego Systema Naturae.Od tego czasu został traktowany przez przeważającą większość autorów jako gatunek typowy dla rodzaju Scarabaeus, chociaż ścisłe przestrzeganie Międzynarodowego Kodu Nomenklatury Zoologicznej wymagałoby, aby Scarabaeus hercules (współcześnie zwany częściej Dynastes hercules) stanowił gatunek typowy, według opisania gatunku Pierre André Latreille'a z 1810 roku.[10]
Poświętnik czczony (Scarabaeus sacer) – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych.
O escaravelho-sagrado (Scarabaeus sacer) é um besouro da subfamília dos escarabeíneos, proveniente da região do Mediterrâneo.
Os escaravelhos, com inscrições gravadas na sua carapaça, ou objetos com forma de escaravelhos, constituíam amuletos muito populares no Antigo Egito. Na mitologia egípcia, o escaravelho sagrado estava relacionado com deus Khepri (chamado também de Kefri), responsável pelo movimento do sol, arrastando-o pelo horizonte; no crepúsculo, o sol (ou o deus Rá) morria, e ia para o outro mundo (representado pelo oeste); depois, o escaravelho renovava o sol no amanhecer.
Khefri muitas vezes é representado como um escaravelho, ou como um homem com cabeça de escaravelho. Da mesma forma, os escaravelhos-do-esterco, da família Scarabaeidae, ao fazerem bolas de excrementos de que se alimentam e onde depositam os seus ovos que darão origem a larvas que também aí se alimentarão e desenvolverão, eram vistos como um símbolo terreno do ciclo solar. Tornaram-se, assim, símbolos iconográficos e ideológicos incorporados na sociedade do Antigo Egipto.[1] A inscrição do nome do rei em escaravelhos, ao associar o carácter sagrado do cargo do faraó ao simbolismo sacro destes animais, foi determinante para o estabelecimento das listas destes reis já que, em alguns casos, constituem a única prova documental da sua existência[2].
A espécie tem ainda sido identificada por vários autores por outros nomes científicos como:
O escaravelho-sagrado (Scarabaeus sacer) é um besouro da subfamília dos escarabeíneos, proveniente da região do Mediterrâneo.
Os escaravelhos, com inscrições gravadas na sua carapaça, ou objetos com forma de escaravelhos, constituíam amuletos muito populares no Antigo Egito. Na mitologia egípcia, o escaravelho sagrado estava relacionado com deus Khepri (chamado também de Kefri), responsável pelo movimento do sol, arrastando-o pelo horizonte; no crepúsculo, o sol (ou o deus Rá) morria, e ia para o outro mundo (representado pelo oeste); depois, o escaravelho renovava o sol no amanhecer.
Khefri muitas vezes é representado como um escaravelho, ou como um homem com cabeça de escaravelho. Da mesma forma, os escaravelhos-do-esterco, da família Scarabaeidae, ao fazerem bolas de excrementos de que se alimentam e onde depositam os seus ovos que darão origem a larvas que também aí se alimentarão e desenvolverão, eram vistos como um símbolo terreno do ciclo solar. Tornaram-se, assim, símbolos iconográficos e ideológicos incorporados na sociedade do Antigo Egipto. A inscrição do nome do rei em escaravelhos, ao associar o carácter sagrado do cargo do faraó ao simbolismo sacro destes animais, foi determinante para o estabelecimento das listas destes reis já que, em alguns casos, constituem a única prova documental da sua existência.
Scarabaeus sacer (Scarabeul sfânt) este o specie de gândac de bălegar, cu o semnificație importantă în mitologia egipteană.
Scarabeul sacru este un gândac de 25 – 37 mm lungime. Corpul este negru, luciu mat sau metalic. Ultimele articole ale picioarelor sunt acoperite cu perișor galbeni. La prima pereche de picioare tarsul lipsește, însă sunt mai puternice și zimțate, capabile să construiască gogoașele. Pronotul toracic este turtit și formează anterior o placă zimțată.
Preferă să locuiască în solurile nisipoase, în regiunile aride și secetoase. Sunt activi de la începutul primăverii până la sfârșitul verii. Se hrănesc cu bălegarul animalelor ierbivore din care își fac gogoașe. Gogoașele au diferite dimensiuni, întrecând uneori mărimea insectei. Apoi, ele sunt rostogolite cu ajutorul picioarelor posterioare și îngropate în sol, unde sunt consumate. Uneori pot apărea lupte pentru gogoașe, între gândacul care a fabricat-o și alții mai „leneși”.
Gogoașele de bălegar pot fi fabricate în perechi, formându-se cupluri care încep să acumuleze hrană împreună pentru urmași. Ponta este depusă în galerii cu adâncimi de 10–30 cm ce se termină cu o cameră specială. În această cameră are loc și acuplarea. Stadiul de ouă durează 5-12 zile, larvar - 30-3 zile, pupa - două săptămâni.
În Egiptul Antic, Scarabaeus sacer a fost un simbol al zeului Khepri și era asociat cu zeul soarelui. Probabil, egiptenii credeau că soarele, exact ca și gogoașa de bălegar, este rostogolit pe cer de scarabei care nu se văd și seara dispare în pâmânt. Analogia provine de la faptul că în lunile de primăvară scarabeul sacru este activ ziua, iar noaptea se ascunde în galerii [1]
Scarabeul sacru este răspândit în statele mediteraneene (Franța, Italia, fosta Iugoslavie, Albania, Grecia, Bulgaria, Turcia, Africa de Nord), în sudul Ucranei, unele țări caucaziene și în Arabia.
Scarabaeus sacer (Scarabeul sfânt) este o specie de gândac de bălegar, cu o semnificație importantă în mitologia egipteană.
Skarabeus posvätný alebo staršie valihnoj posvätný alebo ľudovo skarabeus (lat. Scarabaeus sacer) je druh chrobáka z čeľade skarabeusovité, známy najmä ako staroegyptský posvätný chrobák.
Skarabeus bol v Egypte posvätný chrobák poctievaný ako boh Slnka. Starí Egypťania ako jediný národ vyzdvihli tohto chrobáka medzi bohov. Skarabeus (po egyptsky „Cheprer“) je veľmi blízke slovu „cheper“, ktorého znak v hieroglyfoch znamená „stať sa, byť, transformovať sa“. Tento chrobák si urobí malú guľku z výlučkov cicavcov a do nej znáša vajíčka. Keď sa vyliahnu larvy, kŕmia sa z jej obsahu. Takéto správanie Egypťania chápali ako kozmický symbol. Keďže guľka z výlučkov bola rovnako guľatá ako slnečná guľa na obzore, obidve ich stotožnili.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Skarabeus posvätný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Skarabeus posvätný
Skarabeus posvätný alebo staršie valihnoj posvätný alebo ľudovo skarabeus (lat. Scarabaeus sacer) je druh chrobáka z čeľade skarabeusovité, známy najmä ako staroegyptský posvätný chrobák.
Pillerbagge även kallad Helig pillerbagge eller Mumiebagge[1] (Scarabaeus sacer)[2] är en skalbaggsart som beskrevs av Carl von Linné 1758. Scarabaeus sacer ingår i släktet Scarabaeus och familjen bladhorningar.[3][4] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[3]
Pillerbaggen är omkring 3 centimeter lång med brett ovalt svartglänsande skal. Den förekommer i Medelhavsländerna och hölls helig av de gamla egyptierna och var ett vanligt motiv på skarabéer. Då pillerbaggen påträffar en gödselklump av häst eller liknade, losskär den med de kraftiga tänderna på huvudet och frambenen bit för bit av spillningen och skjuter bitarna in under kroppen och bearbetar dem här med de båda bakre benparen och bildar slutligen en rund gödselboll av ungefär ett plommons storlek. Därefter rullar den iväg med bollen och gräver ned den och sig själv på ett ställe med lös jord. Här lever pillerbaggen på det samlade gödselförrådet. För ynglet uppsöker skalbaggen om hösten särskilt helt färsk fårspillning, som föses ned i en förut urholkad kammare av en knytnäves storlek. I denna formar honan spillningen till en rund boll, som sedan ges en päronlik form. I varje kammare finns aldrig mer än ett "gödselpäron" och i dettas smala ände läggs ett ägg i varje gödselklump, som sedan fungerar som näring åt larven. Hos pillerbaggen tar endast honan del i omsorgen för ynglet.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Pillerbagge.
Wikispecies har information om Scarabaeus sacer.
Pillerbagge även kallad Helig pillerbagge eller Mumiebagge (Scarabaeus sacer) är en skalbaggsart som beskrevs av Carl von Linné 1758. Scarabaeus sacer ingår i släktet Scarabaeus och familjen bladhorningar. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.
Pillerbaggen är omkring 3 centimeter lång med brett ovalt svartglänsande skal. Den förekommer i Medelhavsländerna och hölls helig av de gamla egyptierna och var ett vanligt motiv på skarabéer. Då pillerbaggen påträffar en gödselklump av häst eller liknade, losskär den med de kraftiga tänderna på huvudet och frambenen bit för bit av spillningen och skjuter bitarna in under kroppen och bearbetar dem här med de båda bakre benparen och bildar slutligen en rund gödselboll av ungefär ett plommons storlek. Därefter rullar den iväg med bollen och gräver ned den och sig själv på ett ställe med lös jord. Här lever pillerbaggen på det samlade gödselförrådet. För ynglet uppsöker skalbaggen om hösten särskilt helt färsk fårspillning, som föses ned i en förut urholkad kammare av en knytnäves storlek. I denna formar honan spillningen till en rund boll, som sedan ges en päronlik form. I varje kammare finns aldrig mer än ett "gödselpäron" och i dettas smala ände läggs ett ägg i varje gödselklump, som sedan fungerar som näring åt larven. Hos pillerbaggen tar endast honan del i omsorgen för ynglet.
11–41 мм. Тіло широке, овальне, слабко випукле; наличник з 4 сильними зубцями по зовнішньому краю.
Західне Передкавказзя (на північ до Анапи), Закавказзя та південь Дагестану (Дербент); все Середземномор'я на північ до південної Франції, Середньої Італії, Югославії, Туреччини, північного Ірану (південне узбережжя Каспійського моря), також в Північній Африці, Аравії та Передній Азії.
Раніше вид траплявся на крайньому півдні степової України (Асканія-Нова) та Криму. За останні 50 р. в Україні не знайдено жодного екземпляра цього виду; всі знахідки відносяться до іншого більш пластичного виду Scarabaeus typhon Fischer-Waldheim, 1823.
Заселяє степові біотопи з різними типами ґрунтів, піщані ділянки річкових долин і морського узбережжя, іноді — засолені стації, піщані кучугури з розрідженим степовим різнотрав'ям. Живиться гноєм овець та великої рогатої худоби. Робить з гною великі кулі, котрі іноді відкочує на велику відстань від місця виготовлення. Потім закопує кулю в ґрунт на невелику глибину (від 7 до 40 см), де з'їдає, або виготовляє з неї своєрідну «грушу», у вузькій частині якої відкладає яйце. Личинка з'їдає заготовлені для неї запаси та заляльковується в залишках «груші», де і зимує молодий жук після виходу з лялечки. У посушливі весни жуки масово гинуть, оскільки не в змозі покинути місця заляльковування.
Загрози: розорювання цілинних степових ділянок. Зменшення чисельності виду пов'язане зі зміною землекористування в природних місцях його перебування. Цей вид жука також поширений і в Україні. Він є рідкісним, а тому перебуває під охороною і входить до Червоної книги України[2].
У єгипетській міфології шанували символ священного скарабея, жука-гнойовика з родини Scarabaeidae. Священні скарабеї живляться гноєм тварин, з якого спершу скачують кульки. Стародавні єгиптяни в цій поведінці вбачали прообраз руху Сонця — світила, якому вони поклонялися найбільше[3]. Культ священного скарабея був настільки поширеним у Стародавньому Єгипті, що у формі жука виготовляли печатки, амулети, магічні предмети й прикраси, його зображували на папірусах, фресках гробниць. У храмовому комплексі Карнак недалеко від Луксора збереглася колона, яку вінчає кам'яний скарабей. Єгипетського бога Хепрі зображували з головою у вигляді скарабея. Символічне значення жука-скарабея відбито і в його науковій назві: Scarabaeus sacer, де видова назва sacer в перекладі з латинської мови означає святий, священний. Звідси й українська калькована назва виду.
Зображення Скарабея на стіні гробниці в Долині царів
Єгипетський амулет
Scarabaeus sacer là một loài bọ cánh cứng trong họ Bọ hung (Scarabaeidae).[1][2][3][4]
Scarabaeus sacer là một loài bọ cánh cứng trong họ Bọ hung (Scarabaeidae).
Живёт на песчаных почвах, избегает засоленных участков. Лёт и катание шариков навоза с середины марта до конца июля, преимущественно ночью. Питается помётом крупного рогатого скота и лошадей. Высоко в горы не поднимается. Типичные обитатели аридных ландшафтов с жарким и сухим летом. Жуки появляются весной и пока ночи холодные, активны в жаркое время дня. Летом большинство видов переходят на ночной образ жизни, когда начинается интенсивный лёт на источники света. Жуки, слетаясь к кучкам навоза, изготавливают из него шарики разного размера, иногда значительно превышающие размеры самого жука. Эти шарики укатываются на расстояние десятков метров и в подходящих местах закапываются в землю, где поедаются одним или двумя жуками. Нередко из-за обладания готовым шариком между жуками возникают драки. В процессе совместного катания шариков образуются «супружеские» пары, начинающие работать совместно и заготавливать пищу для потомства. С этой целью самцы и самки выкапывают норки, заканчивающиеся на глубине 10—30 см гнездовой камерой. В них происходит спаривание, после чего самец обычно покидает гнездо, а самка приступает к изготовлению одного-трёх грушевидных навозных овоидов. В их узкой части помещается круглая «колыбелька» и откладывается яйцо, после чего вход в норку засыпается. Стадия яйца длится 5—12 дней, личинки 30—35 дней, куколки — около двух недель. Оплодотворённые самки способны за активный период выкопать более десятка норок-гнезд. Жуки, после превращения из куколок, остаются внутри овоидов, преобразованных в «ложный кокон» длительное время, пока осенние или весенние дожди не размягчат их, а иногда в них зимуют.
Скарабей — один из самых почитаемых символов Древнего Египта. Считалось, что маленький жук повторяет путь Солнца: подобно тому, как Солнце совершает путешествие по небу, излучая свет и тепло, создавая условия для возрождения жизни во всём сущем, скарабей перекатывает свой шар с яйцами с востока на запад, пока зародыши не созреют и не родятся на свет.
Считалось, что все мелкие животные рождаются из плодородного ила Нила, и только скарабей рождается из песков пустыни.
В Египетской мифологии скарабей почитался, как священное насекомое богов Солнца и считался символом созидательной силы Солнца, возрождения в загробной жизни.
Движение скарабея с шариком навоза с востока на запад символизирует рождение и движение Солнца на небосводе. Египтяне отождествляли скарабея с таинством сотворения светила и изображали египетского бога Хепри — творца мира и человека — с головой-скарабеем.
Изображения священного скарабея встречаются в росписи гробниц, на папирусах. Сохранились ювелирные украшения и скульптуры, изображающие скарабеев. В храмовом комплексе Карнак недалеко от Луксора сохранилась колонна, которую венчает каменный скарабей. В виде изображения скарабея часто изготавливались печати, многочисленные магические предметы и амулеты.
Занесён в Красную книгу Украины — II категория — уязвимые виды[2].
Изображение Скарабея на стене гробницы в Долине царей
Египетский амулет
Живёт на песчаных почвах, избегает засоленных участков. Лёт и катание шариков навоза с середины марта до конца июля, преимущественно ночью. Питается помётом крупного рогатого скота и лошадей. Высоко в горы не поднимается. Типичные обитатели аридных ландшафтов с жарким и сухим летом. Жуки появляются весной и пока ночи холодные, активны в жаркое время дня. Летом большинство видов переходят на ночной образ жизни, когда начинается интенсивный лёт на источники света. Жуки, слетаясь к кучкам навоза, изготавливают из него шарики разного размера, иногда значительно превышающие размеры самого жука. Эти шарики укатываются на расстояние десятков метров и в подходящих местах закапываются в землю, где поедаются одним или двумя жуками. Нередко из-за обладания готовым шариком между жуками возникают драки. В процессе совместного катания шариков образуются «супружеские» пары, начинающие работать совместно и заготавливать пищу для потомства. С этой целью самцы и самки выкапывают норки, заканчивающиеся на глубине 10—30 см гнездовой камерой. В них происходит спаривание, после чего самец обычно покидает гнездо, а самка приступает к изготовлению одного-трёх грушевидных навозных овоидов. В их узкой части помещается круглая «колыбелька» и откладывается яйцо, после чего вход в норку засыпается. Стадия яйца длится 5—12 дней, личинки 30—35 дней, куколки — около двух недель. Оплодотворённые самки способны за активный период выкопать более десятка норок-гнезд. Жуки, после превращения из куколок, остаются внутри овоидов, преобразованных в «ложный кокон» длительное время, пока осенние или весенние дожди не размягчат их, а иногда в них зимуют.
神聖糞金龜（学名：Scarabaeus sacer）是位於地中海盆地的糞金龜的一種。
神聖糞金龜最早由卡爾·林奈於1758年在他所撰寫的《自然系統第十版》上被描述，這一版本的《自然系統》標誌了動物命名法規走向系統化的開始。神聖糞金龜為糞金龜屬的模式種，然而在1810年法國動物學家Pierre André Latreille（英语：Pierre André Latreille）時神聖糞金龜被分類至Ateuchus（英语：Ateuchus）之下，引發了一些爭論。[1]這項爭論於2014年由國際動物命名法委員會得到結論，承認接受腓特烈·威廉·赫波於1837年提出的學名S. sacer。[2]
神聖糞金龜的頭部具6枚明顯外緣齒[2]，前足脛節上也具有4枚齒突，可以用來挖掘泥土或是切割糞便。
和其他糞金龜屬的成員一樣，神聖糞金龜前足跗節已經退化為痕跡器官，僅殘留部份協助挖掘的爪狀構造。[3]中、後兩對足則仍然為完整的5節。
神聖糞金龜生活在地中海盆地的海岸沙丘與河流濕地，橫跨北非、南歐與一部份的亞洲（包含阿富汗、科西嘉島、賽普勒斯、衣索比亞、法國、伊朗、以色列、義大利、摩洛哥、薩丁尼亞島、西西里島、蘇丹共和國以及敘利亞）。[4][5]
在所有的食糞甲蟲中，神聖糞金龜是少數會將糞便收集成球狀的物種。牠們會將糞球推至理想的地點，並且挖掘出一個巢室將糞球藏入其中。神聖糞金龜會花上數天在巢室中慢慢啃食糞球。
當雌性糞金龜進入繁殖期時，她會挑選合適的糞球，並且與雄性糞金龜一同協力將糞球推至目標地點，在該地點挖掘出更大的巢室作為孵化所。在巢室中雌性糞金龜會將糞球雕琢成西洋梨形並且於窄端產下一顆卵，產完卵的雌性糞金龜就會離開巢室。雌性糞金龜平均一生最多可以孵育出6隻後代。[6]在糞球中的幼蟲會在孵化後開始啃食糞球。
神聖糞金龜為最被人知曉的金龜子之一。[7]在古埃及，神聖糞金龜被視為是凱布利的象徵，被視為是被當做拉早晨的化身，凱布利將太陽推上天空就如同糞金龜推動糞球[8]，也因此神聖糞金龜對於古埃及人來說是十分神聖的動物。
古埃及人也發現新生的糞金龜會從糞球中爬出，因此誤認雄性糞金龜擁有將精子注入糞球即可繁殖後代的能力，無須雌性糞金龜的參與。也因此古埃及人所描繪獨自生產出大氣神舒和濕氣女神泰芙努特的亞圖姆，有時也具有聖甲蟲的外型。[8]
神聖糞金龜是最早引起威廉·沙普·馬克萊（英语：William Sharp Macleay）興趣的昆蟲，進而使得他踏上昆蟲學研究之路。[9]
.JPG)
.JPG)
