Muchomor białożółtawy (Amanita eliae Quél) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi [1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
Średnica 4-10 cm, za młodu silnie kulisty, później łukowaty, na koniec płaski. Młode okazy okryte są białą osłoną, która w czasie wzrostu grzyba rozrywa się na strzępy. Kapelusz na środku ma kolor ochrowy z odcienim łososiowym do jasnoskórzanego, na brzegach jest bledszy. Brzegi ostre i karbowane[4].
Szerokie, wolne o urzęsionych ostrzach[4].
Wysokość 8-12 cm, szerokość 1-2 cm, walcowaty, za młodu pełny, później pusty. Ma biały kolor i biały, obwisły pierścień. Bulwa mała i głęboko osadzona w ziemi[4].
Cienki i biały (jedynie bezpośrednio pod skórką żółtawy). Smak stęchły, zapach nieokreślony[4].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, bezbarwne, o rozmiarach 11-14 x 7-8 µm[5].
Znany jest tylko w Europie[6]. Jest rzadki[7]. W Polsce jego rozprzestrzenienie i częstość występowania nie są znane. W piśmiennictwie naukowym wymieniono tylko 2 stanowiska[3].
Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, szczególnie pod dębami, bukami i grabami. Preferuje kwaśne gleby[4].
Grzyb mikoryzowy[3]. Grzyb trujący[4].
Jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków muchomorów, gdyż ma stosunkowo długi trzon, małą, głęboko w ziemi schowaną bulwę i białe resztki pochwy na trzonie[4]. Podobnie ubarwiony jest muchomor narcyzowy (Amanita gemmata), podobne są także słabo wybarwione formy muchomora czerwonego (Amanita muscaria).
Muchomor białożółtawy (Amanita eliae Quél) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae).
