dcsimg

Associations

provided by BioImages, the virtual fieldguide, UK
In Great Britain and/or Ireland:
Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita fulva is ectomycorrhizal with live root of Betula
Remarks: Other: uncertain
Other: major host/prey

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita fulva is ectomycorrhizal with live root of Fagus
Remarks: Other: uncertain

Foodplant / mycorrhiza / ectomycorrhiza
fruitbody of Amanita fulva is ectomycorrhizal with live root of Quercus
Remarks: Other: uncertain

Plant / associate
fruitbody of Amanita fulva is associated with Calluna vulgaris

Plant / associate
fruitbody of Amanita fulva is associated with Pteridium aquilinum

license
cc-by-nc-sa-3.0
copyright
BioImages
project
BioImages

123pilze.de ( German )

provided by EOL authors

Guidance for identification

license
cc-publicdomain
original
visit source
partner site
EOL authors

Amanita fulva ( Asturian )

provided by wikipedia AST
Amanita fulva
Carauterístiques micolóxiques
Symbol question.svg
El sombreru ye mamelonáu
Free gills icon2.png
Les llámines son llibres
Volva stipe icon.png
El pie tien volva
White spore print icon.png
Espores de color blancu
Mycorrhizal ecology icon.png
Edible toxicity icon.png
Comestibilidá: comestible[editar datos en Wikidata]

.


Amanita fulva, tamién conocida como amanita enfundada,[1] ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, frecuente, qu'habita en montes de coníferes, especialmente en zones húmedes, baxu pinos y sobre suelos acedos. Puede atopáse-y, con menos frecuencia, en montes de frondoses. El so cuerpu granible brota dende principios de branu a finales de seronda. Ye una cogorda comestible, anque pola so fraxilidá, nun ye fácil recoyer de manera fayadiza. L'epítetu específicu fulva significa "mariellu acoloratao". Al igual que A. vaginata, pertenez al subxéneru Amanita, seición Vaginatae,[2][3] na que se clasifiquen unes 13 especies, toes elles ensin aniellu, de diversos colores –blancu, gris o marrón en delles tonalidaes– y d'aspeutu asemeyáu.[1]

Descripción

La so cogorda tien un sombreru d'ente 3 y 7 centímetros de diámetru, de color caoba o marrón acoloratao, con acanaladuras nos cantos. N'exemplares nuevos ye acampanáu y darréu faise esplanáu calteniendo un mamelón central. De normal, nun s'aprecien restos de la velo. Les llámines son llibres, anches y apertaes, de color blancu. El pie mide ente 7 y 12 centímetros d'altu y ente 0,8 y 1,2 centímetros de diámetru, nun tien aniellu y ye de color blancu o llixeramente caoba. Na base del pie atopa la volva, de color blancu puercu. La so carne ye blanca, de gran fraxilidá y con poco golor y sabor. La esporada ye blanca.[1]

Posibilidaes de tracamundiu

Ye posible confundila con exemplares de la especie, tamién comestible, Amanita crocea, de color más claru, más robusta, col pie amarellentáu y cebreado, y dacuando cubierta de restos del velo.[1]

Referencies

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 Grünert, H.; Grünert, R (1984). Guíes de Naturaleza Blume: Cogordes (t. orixinal:"Pilze"). Blume, 26. ISBN 84-87535-11-9.
  2. Corner, Y.J.H.; Bas, C.. «The genus Amanita in Singapore and Malaya» (n'inglés). Persoonia 2.
  3. Bas, C.. «Morphology and subdivision of Amanita and a monograph of its section Lepidella» (n'inglés). Persoonia 5.

Enllaces esternos

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Amanita fulva: Brief Summary ( Asturian )

provided by wikipedia AST

.


Amanita fulva, tamién conocida como amanita enfundada, ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, frecuente, qu'habita en montes de coníferes, especialmente en zones húmedes, baxu pinos y sobre suelos acedos. Puede atopáse-y, con menos frecuencia, en montes de frondoses. El so cuerpu granible brota dende principios de branu a finales de seronda. Ye una cogorda comestible, anque pola so fraxilidá, nun ye fácil recoyer de manera fayadiza. L'epítetu específicu fulva significa "mariellu acoloratao". Al igual que A. vaginata, pertenez al subxéneru Amanita, seición Vaginatae, na que se clasifiquen unes 13 especies, toes elles ensin aniellu, de diversos colores –blancu, gris o marrón en delles tonalidaes– y d'aspeutu asemeyáu.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia AST

Muchomůrka ryšavá ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Muchomůrka ryšavá (Amanita fulva) Pers. je jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých, hojně rozšířená po celém mírném pásmu. Roste hojně od června do října, není vyhraněná na žádný speciální druh dřeviny, takže ji nalezneme jak v lesích listnatých, tak i jehličnatých. Upřednostňuje bory na kyselých a písčitých půdách a horské smrčiny.

Vědecká synonyma

  • Agaricus fulvus Schaeff., Fung. bavar. palat. nasc. (Ratisbonae) 4: 41 (1774)
  • Amanita fulva f. alba (Courtec.) Contu, Docums Mycol. 17(no. 65): 62 (1986)
  • Amanita fulva Fr., Observ. mycol. (Havniae) 1: 2 (1815) f. fulva
  • Amanita vaginata var. fulva (Fr.) Gillet, Hyménomycètes (Alençon): 51 (1874) [1878]
  • Amanitopsis fulva (Fr.) W.G. Sm., (1908)
  • Amanitopsis fulva f. alba Courtec., Miscell. Mycologica, Cercle de Mycologie de Mons 14: 8 (1986)
  • Amanitopsis fulva (Fr.) W.G. Sm., (1908) f. fulva
  • Amanitopsis vaginata var. fulva (Fr.) Sacc., Syll. fung. (Abellini) 5: 21 (1887)
  • Vaginata fulva (Fr.) A.H. Sm., Mushrooms in their natural habitats: 396 (1949) [1]

Další názvy

  • katmanka plavá
  • muchomůrka oranžová
  • muchomůrka plavá
  • muchomůrka pošvatá oranžová
  • muchomůrka pošvatá plavá
  • pošvatka plavá

Vzhled

Makroskopický

Klobouk 4–10 cm v průměru, v mládí vejčitý, pak kuželovitě zvonovitý, nakonec ploše rozložený, s vystouplým hrbolkem, okrově až tmavě červenohnědý, od okraje světlejší a skoro až do poloviny průměru klobouku rýhovaný, tenký a křehký.

Lupeny bílé až našedlé, ve stáří nažloutlé, volné, husté a křehké. Ani v mládí nejsou zakryty závojem, na rozdíl od jiných muchomůrek.

Třeň štíhlý, skoro válcovitý, k vrcholu se ztenčuje, 8–15 cm vysoký, 0,7–1,5 cm tlustý, napřed vatovitě vycpaný, ale brzy dutý, křehký, bělavý, pokrytý jemnými světle červenohnědými šupinkami. Vyrůstá z velké blanité pochvy, která je dole zcela přirostlá k třeni, nahoře je volná, roztřepená a červenavě nahnědlá.

Prsten schází.

Dužnina bílá, velmi křehká, jejím význačným znakem je, že se ve třeni zbarvuje fenolem do čokoládově hnědé barvy. Vůně nevýrazná, chuť nasládlá.

Mikroskopický

Výtrusný prach bílý, kulovité bezbarvé výtrusy se nebarví jódem modře, velikosti 9–12 µm.

Možné záměny

  • Muchomůrka šafránová (Amanita crocea) – klobouk sytě oranžově zbarvený, pokryt zbytky plachetky, žlutooranžový vláknitě žíhaný třeň, jedlá
  • Muchomůrka pošvatá (Amanita vaginata) – třeň bez červenohnědých šupinek a červenavě nahnědlé pochvy, jedlá

Kuchyňské využití

Jedlá houba, která se kvůli své křehké dužině špatně transportuje a skladuje. Vhodná k přípravě omáček, do směsí i k nakládání do octa.

Zajímavost

Je to mykorhizní druh.

Reference

  1. synonyma na Index Fungorum

Literatura

  • PŘÍHODA, A.; URBAN, L.; NIČOVÁ-URBANOVÁ, V. : Kapesný atlas hub. Praha: SPN, 1987.
  • PILÁK, A.; UŠÁK, O. : Atlas hub. Praha: SPN, 1977.
  • SMOTLACHA, M.; ERHART, J.; ERHARTOVÁ, M. : Houbařský atlas: 180 druhů jedlých a nejedovatých hub: 100 osvědčených kuchařských receptů. Brno: Trojan, 1999. 178 s. ISBN 80-85249-28-6

Externí odkazy

Pahýl
Tento článek je příliš stručný nebo postrádá důležité informace.
Pomozte Wikipedii tím, že jej vhodně rozšíříte. Nevkládejte však bez oprávnění cizí texty.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Muchomůrka ryšavá: Brief Summary ( Czech )

provided by wikipedia CZ

Muchomůrka ryšavá (Amanita fulva) Pers. je jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých, hojně rozšířená po celém mírném pásmu. Roste hojně od června do října, není vyhraněná na žádný speciální druh dřeviny, takže ji nalezneme jak v lesích listnatých, tak i jehličnatých. Upřednostňuje bory na kyselých a písčitých půdách a horské smrčiny.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia autoři a editory
original
visit source
partner site
wikipedia CZ

Rotbrauner Streifling ( German )

provided by wikipedia DE

Der Rotbraune oder Fuchsige Streifling (Amanita fulva), kurz für Rotbrauner oder Fuchsiger Scheidenstreifling, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae).

Merkmale

Makroskopische Merkmale

Der dünnfleischige Hut erreicht einen Durchmesser von 3–7(–10) cm. Er ist glockig bis ausgebreitet und oft in der Mitte flach gebuckelt. Seine Oberfläche ist rotbraun, Überreste der Hülle (Velum universale) sind nur selten vorhanden. Jung ist sie glänzend, klebrig und fühlt sich fettig an. Der Hutrand ist radial gerieft, üblicherweise über mehr als ein Fünftel des Hutradius. Die weißen Lamellen stehen dicht gedrängt, frei vom Stiel und haben bauchig geformte Schneiden. Der zumindest im Alter hohle Stiel wird 7–12 cm lang, 1 cm dick und hat eine schlanke, nach oben verjüngende Form, aber keinen Ring (Annulus). Die Stielrinde ist glatt. Der Stiel steckt an der Basis in einer weißen, lappigen Scheide (Volva) mit rotbraunen Flecken, die am Stiel hochsteht. Das brüchige Fleisch (Trama) ist weiß, nur an manchen Stellen rotbraun überhaucht. Es riecht und schmeckt unspezifisch.

Mikroskopische Merkmale

Die hyalinen Sporen sind kugelig (Verhältnis von längstem zu schmalstem Durchmesser zwischen 1,05 und 1,08, selten bis 1,09), messen 9 bis 12 Mikrometer und zeigen mit Iodreagenzien keine Farbreaktion (inamyloid). An den Basidienansätzen sind keine Schnallen vorhanden.[2] Die Huthaut wird 55 bis 80 Mikrometer dick.

Artabgrenzung

Er kann mit ähnlichen weiteren Scheidenstreiflingen verwechselt werden, die nach gründlichem Erhitzen ebenfalls essbar sind.

Der Orangegelbe Streifling (Amanita crocea) hat einen helleren Hut ohne Brauntöne, einen genatterten Stiel und eine weiße Volva und wächst auch mit Erlen, Hainbuchen, Hasel, Eschen und Pappeln.

Amanita romagnesiana fehlen die rostigen Flecken an der Volva, außerdem hat die Art eine kürzere Hutriefung, die sich über weniger als ein Fünftel des Hutradius erstreckt und eine dickere Huthaut mit bis zu 250 µm Dicke. Amanita subnudipes hat ebenfalls keine rostigen Flecken an der Volva und einen heller orangegelben Hut.

Eine weitere ähnliche Art ist Amanita mortenii, die aber in der subpolaren Zone vorkommt. In Skandinavien wächst der deutlich heller gefärbte Gelbe Scheidenstreifling (Amanita flavescens). Er unterscheidet sich zusätzlich zur Farbe durch etwas länglichere Sporen (Länge-Breite-Verhältnis in der Regel über 1,12) und eine zumindest an reifen Fruchtkörpern immer klar zweischichtige Huthaut und wächst nur mit Birken.[3][4]

Etliche häufig für den Rotbraunen Streifling gehaltene Arten unterscheiden sich durch ihr Vorkommen in Amerika, von wo ein Vorkommen des Rotbraunen Streiflings nicht bekannt ist, darunter die von Zentralmexiko über Mittelamerika bis in die kolumbianischen Anden mit Eichen wachsende Amanita fuligineodisca mit meistens deutlich dunklerer Hutfarbe und noch dünnerer Huthaut (20 bis 40, eventuell selten bis 65 µm), die in Nordamerika wachsende Amanita sinicoflava, die in Nordamerika wachsenden Amanita amerifulva (nomen provisorium) und Amanita daimonioctantes (nom. prov.), die im Südwesten der USA und (zumindest) im bergigen Zentral- und West-Mexiko wachsende Amanita nishidae (nom. prov.) und einige andere, noch zu beschreibende Arten.[2] Weitere exotische ähnliche Arten sind die in Ostasien wachsenden Amanita orientifulva und Amanita aporema.

Ökologie und Verbreitung

Der Rotbraune Streifling lebt in Mykorrhiza-Symbiose mit Bäumen in nährstoffarmen, feuchten, sauren Waldböden, besonders in Mooren. Als Symbiose-Partner sind Kiefern, Fichten, Buchen, Eichen und Birken bekannt. Er fruchtet vom Juni bis Oktober. Die Art kommt häufig vor und ist in Europa weit verbreitet.[4]

Bedeutung

Inhaltsstoffe, Zusammensetzung

Er enthält Hämolysine, die rote Blutkörperchen zerstören und sich oberhalb von 70 °C zersetzen.[5]

Speisewert

Im rohen Zustand ist der Pilz giftig, gut gekocht ist er essbar. Sein Wert als Speisepilz wird im Allgemeinen als gering eingeschätzt.

Systematik und Taxonomie

Die offizielle wissenschaftliche Erstbeschreibung entstammt dem 1774 veröffentlichten vierten Band des Werkes „Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur Icones“ von Jacob Christian Schäffer, wo er ihn als „Agaricus fulvus“ und „lichtbraunen Eyschwamm“ bezeichnet.[6] Christian Hendrik Persoon ordnete ihn in seinem 1818 erschienenen „Traité sur les Champignons Comestibles“ der Gattung der Wulstlinge (Amanita) zu.[7] Er wurde zwischenzeitlich zusammen mit dem Grauen Scheidenstreifling (Amanita vaginata) aufgrund der für Wulstlinge ungewöhnlichen Abwesenheit eines Ringes der inzwischen aufgegebenen Gattung Amanitopsis zugeordnet. Heute finden sich diese Arten nach Cornelis Bas in der Sektion Vaginatae (Streiflinge) der Untergattung Amanita.

Das dem Lateinischen entstammende Art-Epitheton „fulva“ bedeutet „dunkel-“, „rot-“ oder „braungelb“.[8]

Quellen

  • Svengunnar Ryman, Ingmar Holmåsen: Pilze. Über 1.500 Pilzarten ausführlich beschrieben und in natürlicher Umgebung fotografiert. Bernhard Thalacker, Braunschweig 1992, ISBN 3-87815-043-1.

Einzelnachweise

  1. Elias Magnus Fries: Observationes mycologicae. praecipue ad illustrandam floram Suecicam. Band 2. Gerhardi Bonnieri, Hafniae 1818, S. 248 (Latein, google.de).
  2. a b Rodham E. Tulloss: Amanita fulva. In: Amanitaceae.org. Rodham E. Tulloss, Zhu-Liang Yang, abgerufen am 30. Mai 2012 (englisch).
  3. Rodham E. Tulloss: Provisional key to Amanita stirps Crocea, Amanita stirps Fulva, and Amanita stirps Romagnesia. In: Mycotaxon. Nr. 75, 14. April 2003, S. 329–332 (englisch, njcc.com [PDF; 47 kB]).
  4. a b Hans E. Laux: Der große Kosmos-Pilzführer. Alle Speisepilze mit ihren giftigen Doppelgängern. Franckh-Kosmos, Stuttgart 2001, ISBN 3-440-08457-4, S. 252.
  5. Dietmar Winterstein: Hämolysine in Pilzen. Attacken auf die roten Blutkörperchen. In: Karin Montag (Hrsg.): Der Tintling – Die Pilzzeitung. Nr. 22, 2000, S. 10–25 (http://tintling.at/pdf/2000/haemolysine-in-pilzen.pdf http://tintling.com/inhalt/2000/haemolysine.html [PDF]).
  6. Jacob Christian Schäffer: Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur Icones. Band 4. Regensburg 1774, S. 41, Tafel 95 (Latein).
  7. Christian Hendrik Persoon: Traité sur les Champignons Comestibles. Belin-Leprieur, Paris 1818, S. 184 (französisch).
  8. Karl Ernst Georges: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Band 1. Hannover 1918, Sp. 2871 (zeno.org).

Weblinks

 src=
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
 src=
Bitte die Hinweise zum Pilzesammeln beachten!
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Rotbrauner Streifling: Brief Summary ( German )

provided by wikipedia DE

Der Rotbraune oder Fuchsige Streifling (Amanita fulva), kurz für Rotbrauner oder Fuchsiger Scheidenstreifling, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae).

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia DE

Amanita fulva

provided by wikipedia EN

Amanita fulva, commonly called the tawny grisette or the orange-brown ringless amanita,[2] is a basidiomycete mushroom of the genus Amanita. It is found frequently in deciduous and coniferous forests of Europe, and possibly North America.

Taxonomy and naming

Amanita fulva was first described by Jacob Christian Schäffer in 1774.[1] Historically, both the tawny grisette and the grisette (A. vaginata) were placed in the genus Amanitopsis due to their lack of a ring, unlike other Amanita species. However this distinction is now seen as insufficient to warrant a separate genus. Nowadays, A. fulva and similar ringless species of Amanita are placed in the section Vaginatae ss according to the classification of Bas.[3]

Description

Emergent
Emergent
Immature
Immature
Mature
Mature
Maturation of A. fulva in three stages - an emergent (far left), an immature (middle) and a mature specimen (right). Note the glistening brown caps, smooth white stems and brown-tinged volvas.

The cap is orange-brown, paler towards the margin, and darker (even very dark brown) in the center, up to 10 cm in diameter. It develops an umbo when expanded, and has a strongly striated margin. Its surface is smooth, slightly sticky and slippery when moist and glistens; later it may dry.[4] The gills are free, close, and broad. The flesh is white to cream. The stem or stipe is white and smooth or powdery, sometimes tinged with orange-brown and with very fine hairs. It is slender, ringless, hollow and quite fragile, tapering towards the top; up to 15 cm tall and 1–1.5 cm in thickness.[5] The universal veil which initially encapsulates the fruiting body is torn and develops into a white, sack-like volva with characteristic rusty-brown blemishes. The cap is usually free of volval remnants. Infrequently, roughly polygonal pieces of the veil may remain on the surface.[6] The spores are white, 9 × 12 μm or (9.0-) 10.0 - 12.5 (-19.3) x (8.2-) 9.3 - 12.0 (-15.5) μm in size, globose; nonamyloid.[7]

Distribution and habitat

Amanita fulva, distributed throughout Europe, occurs in a variety of forests. It is generally found with oak (Quercus), birch (Betula), spruce (Picea), pine (Pinus), chestnut (Castanea) and alder (Alnus), with which it forms mycorrhizae. It is often found with birch in Scandinavia, while collections from southern Europe are usually from forests of oak, chestnut and pine.[3] It grows in acidic soils and fruits from summer to late autumn (May to November in the UK). It is a common to scarce fungus,[8] and is very common in Britain.[9][10]

Amanita fulva is considered to be widely distributed in North America in deciduous and coniferous forests, although collections could possibly be of a different, yet undescribed species.[11] In addition, the name Amanita fulva has in the past been misapplied to other North American taxa, such as A. amerifulva and others.[6]

Edibility

Amanita fulva is one of the few good edible species in the genus Amanita. Though this particular species is considered edible, it must be identified with care as other members of the genus Amanita are poisonous and some are deadly. For this reason, consuming A. fulva can be dangerous and is not recommended.[8][9][12] Some authors indicate the fungus is potentially toxic when raw, and is suitable for consumption only when cooked.[13][14]

See also

Wikimedia Commons has media related to Amanita fulva.

References

  1. ^ a b "Synonymy: Amanita fulva". Species Fungorum. CAB International. Retrieved 2011-10-07.
  2. ^ "Standardized Common Names for Wild Species in Canada". National General Status Working Group. 2020.
  3. ^ a b Fraiture A. (1993). Les Amanitopsis d'Europe. Opera Botanica Belgica (in French). Jardin Botanique Nationale de Belgique. pp. 75–8. ISBN 90-72619-09-9. ISSN 0775-9592.
  4. ^ "Amanita fulva at Rogers Mushrooms". Rogers Plants Ltd. Retrieved 2011-10-07.
  5. ^ "Amanita fulva, Tawny Grisette, identification guide". First Nature. Retrieved 2011-10-07.
  6. ^ a b "Amanita fulva". Amanitaceae.org. Retrieved 2016-08-05.
  7. ^ Rodham E. Tulloss-Amanita fulva (Schaeff.) Fr. http://pluto.njcc.com/~ret/amanita/species/fulva.html Archived 2006-01-06 at the Wayback Machine
  8. ^ a b Régis Courtecuisse and Bernard Duhem (1995). Mushrooms & Toadstools of Britain and Europe. Harper Collins. pp. 274–75. ISBN 0-00-220025-2.
  9. ^ a b Jordan M. (1995). The Encyclopedia of Fungi of Britain and Europe. London: David & Charles. p. 197. ISBN 0-7153-0129-2.
  10. ^ Amanita Fulva: Distribution and populations, asturnatura.com, translated from the original
  11. ^ Kuo, M. (2002, September). Amanita fulva. Retrieved from the MushroomExpert.Com Web site: http://www.mushroomexpert.com/amanita_fulva.html
  12. ^ Phillips, Roger (2010). Mushrooms and Other Fungi of North America. Firefly Books. ISBN 978-1-55407-651-2.
  13. ^ Houdou, Gérard (2004). Le grand livre des champignons (in French). Editions de Borée. p. 16. ISBN 2-84494-270-9.
  14. ^ John, Wright (2007). Mushrooms: River Cottage Handbook. Bloomsbury Publishing. p. 68. ISBN 978-0-7475-8932-7.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Amanita fulva: Brief Summary

provided by wikipedia EN

Amanita fulva, commonly called the tawny grisette or the orange-brown ringless amanita, is a basidiomycete mushroom of the genus Amanita. It is found frequently in deciduous and coniferous forests of Europe, and possibly North America.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Amanita fulva ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Amanita fulva, conocida como amanita enfundada,[1]​ es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, frecuente, que habita en bosques de coníferas, especialmente en zonas húmedas, bajo pinos y sobre suelos ácidos, de Europa. Puede encontrársele, con menos frecuencia, en bosques de frondosas. Su cuerpo fructífero brota desde principios de verano a finales de otoño. Es una seta comestible, aunque por su fragilidad, no es fácil recolectarla de manera adecuada. El epíteto específico fulva significa "amarillo rojizo". Al igual que A. vaginata, pertenece al subgénero Amanita, sección Vaginatae,[2][3]​ en la que se clasifican unas 13 especies, todas ellas sin anillo, de diversos colores –blanco, gris o marrón en varias tonalidades– y de aspecto parecido.[1]

Descripción

Emergent
Emergente
Immature
Immadura
Mature
Madura
Maduración de A. fulva en tres estadios.

Su seta posee un sombrero de entre 3 y 7 centímetros de diámetro, de color caoba o marrón rojizo, con acanaladuras en los bordes. En ejemplares jóvenes es acampanado y posteriormente se hace aplanado conservando un mamelón central. Normalmente, no se aprecian restos de la velo. Las láminas son libres, anchas y apretadas, de color blanco. El pie mide entre 7 y 12 centímetros de alto y entre 0,8 y 1,2 centímetros de diámetro, no tiene anillo y es de color blanco o ligeramente caoba. En la base del pie se encuentra la volva, de color blanco sucio. Su carne es blanca, de gran fragilidad y con poco olor y sabor. La esporada es blanca.[1]

Posibilidades de confusión

Es posible confundirla con ejemplares de la especie, también comestible, Amanita crocea, de color más claro, más robusta, con el pie amarillento y cebreado, y a veces cubierta de restos del velo.[1]

Referencias

  1. a b c d Grünert, H.; Grünert, R (1984). Guías de Naturaleza Blume: Setas (t. original:"Pilze"). Barcelona: Blume. p. 26. ISBN 84-87535-11-9.
  2. Corner, E.J.H.; Bas, C. (1962). «The genus Amanita in Singapore and Malaya». Persoonia (en inglés) 2: 241-304.
  3. Bas, C. (1969). «Morphology and subdivision of Amanita and a monograph of its section Lepidella». Persoonia (en inglés) 5: 285-579.
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Amanita fulva: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

Amanita fulva, conocida como amanita enfundada,​ es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, frecuente, que habita en bosques de coníferas, especialmente en zonas húmedas, bajo pinos y sobre suelos ácidos, de Europa. Puede encontrársele, con menos frecuencia, en bosques de frondosas. Su cuerpo fructífero brota desde principios de verano a finales de otoño. Es una seta comestible, aunque por su fragilidad, no es fácil recolectarla de manera adecuada. El epíteto específico fulva significa "amarillo rojizo". Al igual que A. vaginata, pertenece al subgénero Amanita, sección Vaginatae,​​ en la que se clasifican unas 13 especies, todas ellas sin anillo, de diversos colores –blanco, gris o marrón en varias tonalidades– y de aspecto parecido.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Kukumelo marroiska ( Basque )

provided by wikipedia EU

Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.

Kukumelo marroiska (Amanita fulva) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.[1]

Emergent
Jazoera
Immature
Heldugabe
Mature
Helduta
Heltzea hiru faseetan

Erreferentziak

  1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, Fernado Pedro Pérez, 2013, 2014, 2017, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza
    Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, Fernando Pedro Pérez, 2012ko Abendua, A.D.E.V.E, Argazkiak:Fernando Pedro Pérez, Maite Legarra, Xabier Leizaola, Jon Urkijo, Nerea Aurtenetxe.

Kanpo estekak

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Kukumelo marroiska: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Kukumelo marroiska (Amanita fulva) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.

EmergentJazoeraImmatureHeldugabeMatureHeldutaHeltzea hiru faseetan
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Ruostekärpässieni ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Ruostekärpässieni (Amanita fulva) on myrkytön kärpässieni. Lajia on aiemmin pidetty hyvänä ruokasienenä, mutta koska se on helposti sekoitettavissa myrkyllisiin lajeihin, ei sen käyttöä ravinnoksi enää suositella.[2]

Koko ja ulkonäkö

Ruostekärpässienen usein pienikokoinen lakki on väriltään kellertävän ruskea, eikä siinä ole pilkkuja. Lakin muoto on aluksi puolipallomainen, mutta se laakenee sienen ikääntyessä. Lakin reunassa on säteittäisiä uurteita. Heltat ovat valkoiset. Lajin jalka on pitkä ja ontto, eikä siinä ole rengasta. Vaalean jalan tyvellä oleva tuppi on väljä, minkä vuoksi se jää usein maahan sientä poimittaessa.[2] Kuivuessaan sieni alkaa nimensä mukaan myös saada ruskehtavan värin. Sienen maku ja haju ovat mietoja.

Samankaltaiset lajit

Samankaltaisia renkaattomia kärpässienilajeja on useita. Tämän lisäksi myös joiltain renkaallisilta lajeilta rengas voi joissain yksilöissä jäädä syystä tai toisesta puuttumaan. Näiden seikkojen vuoksi ruostekärpässienen ravintokäyttöä ei suositella. Yksi erityisesti ruostekärpässientä muistuttavista lajeista on lievästi myrkyllinen kangaskärpässieni (Amanita porphyria). Sen lakki on kuitenkin väriltään vaalean violetin harmaa, eikä sen reunassa ole uurteita. Kangaskärpässienen jalassa on myös rengas, joka tosin usein putoaa vanhemmasta sienestä.[2]

Kasvuaika ja -paikka

Lajia tavataan mm. Suomessa yleisenä heinäkuun alusta lokakuun loppuun. Tyypillisimmin se kasvaa karuissa kangasmetsissä.[2]

Lähteet

  1. Taksonomian lähde: Index Fungorum Luettu 2.9.2008
  2. a b c d Eriksson, K. & Kotiranta, H.: Käytännön sieniopas, s. 9i. Kirjayhtymä, 1985. ISBN 951-26-2809-0.

Aiheesta muualla

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Ruostekärpässieni: Brief Summary ( Finnish )

provided by wikipedia FI

Ruostekärpässieni (Amanita fulva) on myrkytön kärpässieni. Lajia on aiemmin pidetty hyvänä ruokasienenä, mutta koska se on helposti sekoitettavissa myrkyllisiin lajeihin, ei sen käyttöä ravinnoksi enää suositella.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedian tekijät ja toimittajat
original
visit source
partner site
wikipedia FI

Amanite fauve ( French )

provided by wikipedia FR

Amanita fulva

L'Amanite fauve (Amanita fulva) est une espèce de champignons du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae. Anciennement classée dans le sous-genre Amanitopsis, elle fait maintenant partie du sous-genre Vaginae, marqué par l'absence d'anneau, la marge du chapeau striée, un voile général membraneux, non friable, la volve en sac et le chapeau nu. Le représentant le plus connu de cette section est Amanita vaginata (l'Amanite vaginée, Grisette), dont Amanita fulva a longtemps été considéré comme en étant une variété.

Description

Champignon d'aspect grêle poussant à la fin de l'été et en automne, dans les bois ou les forêts de feuillus, le plus souvent sur sol acide. Le chapeau, à marge striée, lisse et légèrement visqueux, est de couleur fauve, souvent avec des nuances orangées. Ovoïde au début, il est ensuite campanulé avec un mamelon central. Lamelles peu serrées et blanches. Le pied, creux et fragile, est très étroit (environ 12 cm de long pour 1 cm de large), blanc ou beige. Il ne porte aucune chinure. Volve en sac assez large par rapport au pied. Chair blanche sans saveur particulière.

Comestibilité

Plusieurs amanites étant mortelles ou fortement toxiques, il convient d'être très prudent quand on récolte ces champignons. Cependant, l'absence d'anneau et le long pied grêle permettent assez facilement d'identifier la section Vaginae. L'amanite fauve est comestible, mais doit être bien cuite avant d'être consommée : elle contient en effet des hémolysines, toxines s'attaquant aux globules rouges, mais ces toxines sont détruites à partir de 70°C. Ce n'est cependant pas un champignon très intéressant, dans la mesure où le pied ne vaut rien et où le chapeau n'est pas très charnu. On peut donc s'abstenir de le manger, ce qui évitera toute prise de risque pour les cueilleurs peu confirmés.

Notes et références

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Amanite fauve: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Amanita fulva

L'Amanite fauve (Amanita fulva) est une espèce de champignons du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae. Anciennement classée dans le sous-genre Amanitopsis, elle fait maintenant partie du sous-genre Vaginae, marqué par l'absence d'anneau, la marge du chapeau striée, un voile général membraneux, non friable, la volve en sac et le chapeau nu. Le représentant le plus connu de cette section est Amanita vaginata (l'Amanite vaginée, Grisette), dont Amanita fulva a longtemps été considéré comme en étant une variété.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Griséad odhar ( Irish )

provided by wikipedia GA

Is fungas é an griséad odhar.

 src=
Is síol é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
original
visit source
partner site
wikipedia GA

Amanita fulva ( Italian )

provided by wikipedia IT
Caratteristiche morfologiche
Amanita fulva Cappello campanulato-conico disegno.png
Cappello campanulato-conico Gills icon.png
Imenio lamelle Free gills icon2.svg
Lamelle libere White spore print icon.png
Sporata bianca Volva stipe icon.png
Velo volva Immutabile icona.png
Carne immutabile Mycorrhizal ecology icon.png
Micorrizico Cookedonly.svg
Commestibile dopo cottura

La bubbolina rigata (Amanita fulva Fr., 1815) è una specie di fungo basidiomicete appartenente alla famiglia delle Amanitaceae. È stata considerata all'inizio varietà dell'Amanita vaginata, poi dell'Amanita crocea e infine è stata elevata a rango di specie.

Etimologia

Dal latino fulvus = rossiccio, per il colore del cappello.

Descrizione

 src=
Amanita fulva

Cappello

4–10 cm, conico campanulato, poi convesso e infine appianato, con lieve umbone centrale

cuticola
di color marrone chiaro o scuro, più scuro al centro e più chiaro al margine, spesso ricoperta da resti della volva
margine
striato

Lamelle

Fitte, libere, bianche, con sfumature rosa aranciate negli esemplari adulti, intercalate da numerose lamellule tronche.

Gambo

8-12 x 0,5-1,5 cm, cilindrico, assottigliato all'apice, cavo con l'età, fibroso, liscio, biancastro, con sfumature tendenti al beige, privo di anello.

Volva

Bianca all'esterno, rossastra all'interno, inguainante alla base, membranacea.

Carne

Bianca, fragile, senza odori e sapori particolari, comunque gradevoli.

Caratteri microscopici

Spore
bianche in massa, da globose a subglobose, lisce, ialine, non amiloidi, 8-12 x 10-12 µm.
Basidi
claviformi, tetrasporici
Cheilocistidi
piriformi
Giunti a fibbia
assenti.

Reazioni chimiche

Con fenolo la carne vira al bruno-violaceo.

Distribuzione e habitat

Fungo poco comune, fruttifica solitario, in estate-autunno, nei boschi di latifoglie o misti, tra residui legnosi tanto da far pensare di essere una specie lignicola. Predilige terreno acido.

Commestibilità

 src=
Esemplare giovane di A. fulva

Velenosa da cruda, edule da cotta, e, tra le specie del gruppo dell'Amanita vaginata, è quella che meno si può confondere con le altre specie velenose.

Tassonomia

Sinonimi e binomi obsoleti

  • Agaricus fulvus Schaeff., Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur 4: 41 (1774)
  • Amanita vaginata var. fulva (Schaeff.) Gillet, Les Hyménomycètes ou description de tous les champignons (fungi) qui croissent en France (Alençon): 51 (1874)
  • Amanitopsis fulva (Schaeff.) W.G. Sm.
  • Amanitopsis vaginata var. fulva (Schaeff.) Sacc., Sylloge fungorum omnium husque cognitorum (Abellini) 5: 21 (1887)
 src=
Immagine di Amanita fulva, è importante notare bene la differenza tra essa ed Amanita crocea, riguardo al colore del cappello

Specie simili

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Amanita fulva: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

La bubbolina rigata (Amanita fulva Fr., 1815) è una specie di fungo basidiomicete appartenente alla famiglia delle Amanitaceae. È stata considerata all'inizio varietà dell'Amanita vaginata, poi dell'Amanita crocea e infine è stata elevata a rango di specie.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Roodbruine slanke amaniet ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De roodbruine slanke amaniet (Amanita fulva) is een paddenstoel uit het geslacht Amanita.

De paddenstoel heeft een lichtbruine hoed. De lamel is wit en vrij van de steel. De steel is ook wit en relatief lang en dun. De steel is tevens vaak hol. De paddenstoel groeit nabij verschillende soorten bomen, met name de berk.

De roodbruine slanke amaniet is eetbaar, maar weinig smakelijk en kan indien rauw gegeten maagklachten veroorzaken. De paddenstoel is gemakkelijk te verwarren met niet eetbare soorten uit het geslacht Amanita.

Beschrijving

De hoed heeft doorgaans een diameter van 4-8 centimeter en is oranjebruin tot rood[1] en bleker naar de rand toe. In het centrum van de hoed kan er zich een verhevenheid (umbo) ontwikkelen. De rand van de hoed is gestreept. De hoed is doorgaans vrij van velumresten. Zeer zelden blijven er meerhoekige velumresten op de hoed zichtbaar.[2] De brede lamellen zijn niet verbonden met de steel en liggen dicht op elkaar. Het vruchtvlees is wit tot crèmewit. Het oppervlak van de hoed is glad en enigszins kleverig in vochtige condities.[3] De steel is wit en glad, soms met oranjebruine stipjes en zeer fijne haartjes. De steel is slank en heeft geen ring. De steel is meestal hol van binnen en vrij fragiel, zoals de naam doet vermoeden. Naar de hoed toe wordt de steel slanker. De steel wordt tot 15 cm hoog en 1 à 1.5 cm dik.[4] Het velum universale dat het vruchtlichaam oorspronkelijk omkapselt scheurt open en ontwikkelt zich tot een witte, zakvormige beurs met karakteristieke roestbruine vlekken. De sporen zijn wit en 9 x 12 micrometer of (9.0-) 10.0 - 12.5 (-19.3) x (8.2-) 9.3 - 12.0 (-15.5) µm groot, elliptisch van vorm en niet amyloid.[5]

Voorkomen

In Vlaanderen en Nederland is de soort algemeen op zure zandige bodems. De soort komt vooral voor onder loofbomen en soms bij naaldbomen.[1]

Galerij

Externe link

Referenties

  1. a b Paddenstoel van de maand - Natuurpunt.be. Geraadpleegd op 2011-01-24.
  2. A. fulva-amanitaceae.org Amanita fulva - Amanitaceae.org. Geraadpleegd op 2011-10-14.
  3. Amanita fulva at Rogers Mushrooms.. Rogers Plants Ltd. Geraadpleegd op 2011-10-07.
  4. Amanita fulva, Tawny Grisette, identification guide. First Nature. Geraadpleegd op 2011-10-07.
  5. Rodham E. Tulloss-Amanita fulva (Schaeff.) Fr. https://web.archive.org/web/20060106193252/http://pluto.njcc.com/~ret/amanita/species/fulva.html
Wikimedia Commons Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Amanita fulva op Wikimedia Commons.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Roodbruine slanke amaniet: Brief Summary ( Dutch; Flemish )

provided by wikipedia NL

De roodbruine slanke amaniet (Amanita fulva) is een paddenstoel uit het geslacht Amanita.

De paddenstoel heeft een lichtbruine hoed. De lamel is wit en vrij van de steel. De steel is ook wit en relatief lang en dun. De steel is tevens vaak hol. De paddenstoel groeit nabij verschillende soorten bomen, met name de berk.

De roodbruine slanke amaniet is eetbaar, maar weinig smakelijk en kan indien rauw gegeten maagklachten veroorzaken. De paddenstoel is gemakkelijk te verwarren met niet eetbare soorten uit het geslacht Amanita.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia-auteurs en -editors
original
visit source
partner site
wikipedia NL

Amanita fulva ( Pms )

provided by wikipedia PMS
Drapò piemontèis.png Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Capel fin a 7(10) cm., ovoidal peui campanulà a pupa fin a distèis, da ross arancion a color mon, da seuli a sliss. Lamele pòch s-ciasse, bianche, con fil brinà. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 1 cm., silìndrica-clavà, veuida e fràgila, da biancastra a rossastra ciàira, nen macià. Euv bondos, biancastr o lavà ëd ross. Carn da bianca a rossastra.

Ambient

A chërs ant ij bòsch, dzortut sota latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil, se bin cheuita.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

  • Amanita fulva (Schaeffer) Bigeard & Guillemin
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Amanita fulva: Brief Summary ( Pms )

provided by wikipedia PMS

Capel fin a 7(10) cm., ovoidal peui campanulà a pupa fin a distèis, da ross arancion a color mon, da seuli a sliss. Lamele pòch s-ciasse, bianche, con fil brinà. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 1 cm., silìndrica-clavà, veuida e fràgila, da biancastra a rossastra ciàira, nen macià. Euv bondos, biancastr o lavà ëd ross. Carn da bianca a rossastra.

Ambient

A chërs ant ij bòsch, dzortut sota latifeuje.

Comestibilità

WHMIS Class D-1.svg A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil, se bin cheuita.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia PMS

Muchomor rdzawobrązowy ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src=
Charakterystyczna duża i luźna pochwa (młody okaz)
 src=
Dojrzały owocnik
 src=
Blaszki i trzon

Muchomor rdzawobrązowy (Amanita fulva Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1]

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].

Po raz pierwszy gatunek ten opisany został przez Jacoba Christiana Schäffera w roku 1774 jako Agaricus fulvus. W 1815 r. Elias Fries przeniósł go do rodzaju Amanita (muchomor)[1]. Później ze względu na brak pierścienia na trzonie umieszczono go w rodzaju Amanitopsis. Obecnie jednak cechę tę uważa się za niewystarczającą i za prawidłową nazwę uważa się diagnozę E. M. Friesa[2].

Synonimy naukowe[3]:

  • Agaricus fulvus Schaeff. 1774
  • Amanita fulva f. alba (Courtec.) Contu 1986
  • Amanita fulva Fr. (1815) f. fulva
  • Amanita vaginata var. fulva (Fr.) Gillet 1874
  • Amanitopsis fulva (Fr.) W.G. Sm. 1908
  • Amanitopsis fulva f. alba Courtec., Miscell 1986
  • Amanitopsis fulva (Schaeff.) W.G. Sm. f. fulva
  • Amanitopsis vaginata var. fulva (Fr.) Sacc. 1887
  • Vaginata fulva (Fr.) A.H. Sm. 1949

Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 1992 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako muchomor brunatny, bedłka, muchar pochwiasty, mglejarka pochwiasta forma płowa, bedłka mglejarka odmiana żółta, muchomor mglejarka[4]. Używane są także nazwy czubajka, czubek, panienka, wyskoczek i żydówka[5].

Morfologia

Kapelusz

Średnica od 3 do 10 cm, początkowo dzwonkowato stożkowy, później łukowaty z niewielkim garbkiem, na koniec płasko rozpostarty bez garbka/ Jest wyraźnie prążkowany na brzegu, nagi, gładki, przeważnie bez pozostałości osłony, w wilgotnych warunkach lepko oślizgły, jasnobrązowy, pomarańczowobrązowy, na koniec czerwonobrązowy. Czasami na powierzchni znajdują się siwawe resztki osłony. Skórka daje się ściągnąć z całego kapelusza[6].

Blaszki

Średniogęste, nieprzyrośnięte do trzonu, białe lub jasnosiwe[6].

Trzon

Wysokość 8-15 cm, średnica 0,8-1,2 cm, cylindryczny, zwężający się ku górze, gładki, bez pierścienia, u starszych okazów rurkowaty, biały do ochrowobrązowego. Podstawę trzonu otacza błoniasta, luźna pochwa, mająca charakterystyczne dla tego gatunku cechy; jest błoniasta, dołem przyrośnięta, górą wolna, luźna, sięgająca aż do 1/4 wysokości owocnika. Ma kolor od białego do ochrowobrązowego[6].

Miąższ

Miąższ jest wodnisty i białawy, kruchy, cienki, zapach niewyraźny, smak słodkawy[6].

Wysyp zarodników

Biały lub kremowy. Zarodniki kuliste, nieamyloidalne, o rozmiarach 9.7-12.5 × 9,7-12.5 μm[7].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Afryce[8]. W Polsce jest pospolity[4].

Rośnie w lasach liściastych i iglastych od nizin do gór, na ziemi, szczególnie pod świerkami, ale także pod sosnami, dębami, bukami i brzozami[6].

Znaczenie

Grzyb mikoryzowy[4], grzyb jadalny[6], jednak odradza się jego zbieranie, można go bowiem pomylić z innymi, trującymi gatunkami grzybów[7].

Gatunki podobne

  • muchomor żółtawy (Amanita crocea), który tworzy większe owocniki i ma kapelusz o żywym pomarańczowym kolorze[6].
  • muchomor szarawy (Amanita vaginata). Zwykle ma szarawe odcienie, ale istnieją odmiany o ubarwieniu bardzo podobnym do muchomora rdzawobrązowego. Różnią się pochwą[9]

Przypisy

  1. a b c Index Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-15].
  2. Fraiture A. (1993). Les Amanitopsis d'Europe (in French). Jardin Botanique Nationale de Belgique. s. 75–8
  3. Species Fungorum (ang.). [dostęp 2013-09-20].
  4. a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  5. Publikacja w otwartym dostępie – możesz ją bezpłatnie przeczytać Marcin AndrzejM.A. Kotowski Marcin AndrzejM.A., MarcinM. Pietras MarcinM., ŁukaszŁ. Łuczaj ŁukaszŁ., Extreme levels of mycophilia documented in Mazovia, a region of Poland, „Journal of Ethnobiology and Ethnomedicine”, 15 (1), 2019, s. 12, DOI: 10.1186/s13002-019-0291-6, ISSN 1746-4269 [dostęp 2019-02-13] .
  6. a b c d e f g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  7. a b Rogers Mudhrooms (ang.). [dostęp 2013-09-04].
  8. Discover Life Maps. [dostęp 2014-09-01].
  9. Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Muchomor rdzawobrązowy: Brief Summary ( Polish )

provided by wikipedia POL
 src= Charakterystyczna duża i luźna pochwa (młody okaz)  src= Dojrzały owocnik  src= Blaszki i trzon

Muchomor rdzawobrązowy (Amanita fulva Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
original
visit source
partner site
wikipedia POL

Brun kamskivling ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Den mykologiska karaktären hos brun kamskivling:

Gills icon.png
hymenium:
skivor

Umbonate cap icon.svg
hatt:
med puckel

Free gills icon.png
skivtyp:
fria

Mycomorphbox Caution.png
ätlighet:
varning



Volva stipe icon.png
fot:
strumpa

Tan spore print icon.png
sporavtryck:
vit

Mycorrhizal ecology icon.png
ekologi:
mykorrhiza

Brun kamskivling (Amanita fulva) är en svampart i släktet flugsvampar, undergruppen kamskivlingar.

Unga exemplar kan lätt förväxlas med de dödligt giftiga lömsk flugsvamp (Amanita phalloides) och vit flugsvamp (Amanita virosa). Den är i rått tillstånd svagt giftig och eftersom den mycket lätt, särskilt oerfarna svampplockare, förväxlas med andra flugsvampar, är den inte att rekommendera.

Referenser

  1. ^ Sacc. (1887) , In: Syll. fung. (Abellini) 5:21
  2. ^ Gillet (1874) , In: Les Hyménomycètes ou description de tous les champignons (fungi) qui croissent en France (Alençon):51
  3. ^ Schaeff. (1774) , In: Fung. Bavar. Palat. 4:41
  4. ^ ”CABI databases”. http://www.speciesfungorum.org. Läst 24 januari 2013.

Externa länkar


Mushroom.svg Denna svampartikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Brun kamskivling: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Brun kamskivling (Amanita fulva) är en svampart i släktet flugsvampar, undergruppen kamskivlingar.

Unga exemplar kan lätt förväxlas med de dödligt giftiga lömsk flugsvamp (Amanita phalloides) och vit flugsvamp (Amanita virosa). Den är i rått tillstånd svagt giftig och eftersom den mycket lätt, särskilt oerfarna svampplockare, förväxlas med andra flugsvampar, är den inte att rekommendera.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Поплавок жовто–коричневий ( Ukrainian )

provided by wikipedia UK

Будова

У цього гриба шапка жовтувато–буруватого кольору, її діаметр досягає — 8 см. У молодих плодових тіл форма шапки яйце–дзвоникоподібна, у зрілих — плоска, край рубчастий. Ніжка у поплавка жовто-коричневого сягає завдовжки 10 см, завширшки 1,5 см, вона циліндрична, у молодих плодових тіл — білувата, у зрілих — рудувато–бурувата. Ніжка ніби розширюється до низу, має слабкий лускатий наліт, кільце відсутнє, біля основи є мішкоподібна жовтувата, іноді рожевувата піхва.

Поширення та середовище існування

Цей шапковий гриб росте на ґрунті поодинці або групами у вологих місцях у хвойних та мішиних лісах.

Практичне використання

Поплавок жовто–коричневий — маловідомий їстівний шапковий гриб, який можна вживати у їжу в свіжому вигляді.

Див. також

Примітки

  1. Schaeff., Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur Icones 4: 41, t. 95 (1774)
  2. Gillet, Les Hyménomycètes ou Description de tous les Champignons qui Croissent en France 1: 51 (1874)
  3. (Pers.) Sacc., Sylloge Fungorum 5: 21 (1887)
  4. (Pers.) A.H. Sm., Mushrooms in their natural habitats: 396 (1949)
  5. Neville, Poumarat & Fraiture, Bollettino del Gruppo Micologico "G. Bresadola" 43 (2): 261 (2000)
  6. Amanita fulva. www.mycobank.org. Процитовано 2016-04-26T10:04:02+02:00.

Джерела

  • Amanita fulva // CBS-KNAW Fungal Biodiversity Center Utrecht, 2016. — URL
  • Persoon, C.H. 1818. Traité sur les Champignons Comestibles. 1-276.
  • Гриби Хмельниччини. Навчальний посібник. Говорун В. Д., Тимощук О. О. — Хмельницький: Поліграфіст-1, 2014. — 176 с. — С.71.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Автори та редактори Вікіпедії
original
visit source
partner site
wikipedia UK

Amanita fulva ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Amanita fulva là một loài nấm đảm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được tìm thấy trong những cánh rừng rụng lá và rừng thôngchâu Âu, đôi khi là ở Bắc Mỹ.

Xem thêm

Chú thích

  1. ^ “Synonymy: Amanita fulva. Species Fungorum. CAB International. Truy cập ngày 7 tháng 10 năm 2011.
 src= Wikimedia Commons có thêm hình ảnh và phương tiện truyền tải về Amanita fulva


Hình tượng sơ khai Bài viết liên quan đến bộ nấm Agaricales này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Amanita fulva: Brief Summary ( Vietnamese )

provided by wikipedia VI

Amanita fulva là một loài nấm đảm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được tìm thấy trong những cánh rừng rụng lá và rừng thôngchâu Âu, đôi khi là ở Bắc Mỹ.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia tác giả và biên tập viên
original
visit source
partner site
wikipedia VI

Поплавок жёлто-коричневый ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию
Латинское название Amanita fulva (Schaeff.) Fr., 1815 Синонимы:

wikispecies:
Систематика
на Викивидах

commons:
Изображения
на Викискладе

NCBI 67709

Поплаво́к жёлто-кори́чневый (лат. Amanita fulva) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae).

Русские синонимы:

  • Поплавок кра́сно-коричневый
  • Поплавок бу́рый
  • Мухомо́р жёлто-коричневый
  • Мухомор ора́нжевый

Описание

Шляпка гладкая, слабо слизистая, золотисто-коричневого или оранжево-коричневого цвета, часто с тёмным пятном в центре, колокольчатая или выпуклая у молодых грибов и плоская с выраженным бугорком у созревших, с отчётливо бороздчатыми краями. Достигает в диаметре 4—8 (10) см.

Мякоть по краю шляпки тонкая, в центре более мясистая, мягкая, водянистая, беловатая, становится шоколадно-коричневой под действием растворов фенола. Не имеет определённого запаха, со слабым сладковатым вкусом.

Ножка хрупкая, полая, достигает 8—14 см в высоту и до 1,2 см в диаметре, в нижней части утолщена, в основании (под вольвой) и кверху сужена, вначале выполненная, затем становится полой. Поверхность однотонного беловатого или беловато-коричневого цвета, гладкая, реже с мелкими войлочными чешуйками.

Пластинки свободные, частые, белые или кремовые, имеются пластиночки.

Остатки покрывала: вольва кожистая, мешковидная, цельная, не прирастает к ножке, беловатая или светло-коричневая; кольцо отсутствует; обрывков на шляпке обычно тоже не бывает, реже по краю заметны серебристо-желтоватые шелковистые остатки, с возрастом исчезающие.

Споровый порошок беловатый.

Микроскопические признаки: споры 9—12,5 мкм, округлые, гладкие, содержат несколько флуоресцирующих капель; базидии булавовидные, четырёхспоровые, тонкостенные, 45—65×5—15 мкм; гифы кожицы шляпки окрашены, частично желатинизированы, диаметром 2—6 мкм, без пряжек; трама пластинок билатеральная, гифы трамы цилиндрические, без пряжек, диаметром 2—8 мкм.

Экология и распространение

Образует микоризу с берёзой и другими деревьями, обитает в смешанных и хвойных лесах на кислых почвах, часто в сырых, заболоченных участках, встречается и в степной зоне. Широко распространён в умеренном климате Евразии и Северной Америки, известен в Закавказье, Средней Азии (Туркменистан), в Китае, Японии, на Дальнем Востоке (Приморский край, Сахалин, Камчатка), а также в северной Африке (Алжир, Марокко). Плодовые тела появляются одиночно или небольшими группами.

Сезон июнь — октябрь.

Сходные виды

Другие виды поплавка, все они условно-съедобны.

От других мухоморов отличается по отсутствию кольца.

Пищевые качества

Поплавок жёлто-коричневый является условно-съедобным грибом с приятным вкусом, но не очень популярен у грибников из-за тонкой, ломкой шляпки. В сыром виде может быть ядовитым, требует обязательного отваривания.

Галерея

  • Amanita.fulva2.-.lindsey.jpg
  • Amanita fulva.jpg
  • Amanita fulva lowpx.jpg
  • Rotbrauner Scheidenstreifling-1.jpg

Литература

  • Вассер С. П. Флора грибов Украины. Аманитальные грибы / отв. ред. К. А. Каламээс. — К.: «Наукова думка», 1992. — С. 150. — ISBN 5-12-003226-5.
  • Грюнерт Г. Грибы / пер. с нем. — М.: «Астрель», «АСТ», 2001. — С. 26. — (Путеводитель по природе). — ISBN 5-17-006175-7.
  • Лессо Т. Грибы, определитель / пер. с англ. Л. В. Гарибовой, С. Н. Лекомцевой. — М.: «Астрель», «АСТ», 2003. — С. 152. — ISBN 5-17-020333-0.
  • Уду Ж. Грибы. Энциклопедия = Le grand livre des Champignons / пер. с фр. — М.: «Астрель», «АСТ», 2003. — С. 16. — ISBN 5-271-05827-1.

Ссылки

Примечания

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

Поплавок жёлто-коричневый: Brief Summary ( Russian )

provided by wikipedia русскую Википедию

Поплаво́к жёлто-кори́чневый (лат. Amanita fulva) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae).

Русские синонимы:

Поплавок кра́сно-коричневый Поплавок бу́рый Мухомо́р жёлто-коричневый Мухомор ора́нжевый
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Авторы и редакторы Википедии

カバイロツルタケ ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語
カバイロツルタケ

Amanita fulva

Amanita fulva 060820w.jpg 分類 : 菌界 Fungi : 担子菌門 Basidiomycota : 菌じん綱 Hymenomycetes : ハラタケ目 Agaricales : テングタケ科 Amanitaceae : テングタケ属 Amanita : カバイロツルタケ fulva 学名 Amanita fulva シノニム

Amanita vaginata var. fulva

和名 カバイロツルタケ

カバイロツルタケ(樺色鶴茸、学名Amanita fulva)は、ハラタケ目テングタケ科テングタケ属の食用キノコ

特徴[編集]

夏から秋にブナ科マツ科などの生えた地上に発生する。ツルタケ変種ともされる。色が樺色ということ以外はツルタケと外見の特徴はほぼ同じ。

毒性[編集]

生食は中毒を起こすが、味はまろやかで加熱すれば食用として美味であるという。汁物、炒め物などに向く。

関連項目[編集]

 src= ウィキメディア・コモンズには、カバイロツルタケに関連するメディアがあります。 執筆の途中です この項目は、菌類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますP:生き物と自然PJ生物)。
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語

カバイロツルタケ: Brief Summary ( Japanese )

provided by wikipedia 日本語

カバイロツルタケ(樺色鶴茸、学名Amanita fulva)は、ハラタケ目テングタケ科テングタケ属の食用キノコ

license
cc-by-sa-3.0
copyright
ウィキペディアの著者と編集者
original
visit source
partner site
wikipedia 日本語