Guidance for identification
.
Amanita fulva, tamién conocida como amanita enfundada,[1] ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, frecuente, qu'habita en montes de coníferes, especialmente en zones húmedes, baxu pinos y sobre suelos acedos. Puede atopáse-y, con menos frecuencia, en montes de frondoses. El so cuerpu granible brota dende principios de branu a finales de seronda. Ye una cogorda comestible, anque pola so fraxilidá, nun ye fácil recoyer de manera fayadiza. L'epítetu específicu fulva significa "mariellu acoloratao". Al igual que A. vaginata, pertenez al subxéneru Amanita, seición Vaginatae,[2][3] na que se clasifiquen unes 13 especies, toes elles ensin aniellu, de diversos colores –blancu, gris o marrón en delles tonalidaes– y d'aspeutu asemeyáu.[1]
La so cogorda tien un sombreru d'ente 3 y 7 centímetros de diámetru, de color caoba o marrón acoloratao, con acanaladuras nos cantos. N'exemplares nuevos ye acampanáu y darréu faise esplanáu calteniendo un mamelón central. De normal, nun s'aprecien restos de la velo. Les llámines son llibres, anches y apertaes, de color blancu. El pie mide ente 7 y 12 centímetros d'altu y ente 0,8 y 1,2 centímetros de diámetru, nun tien aniellu y ye de color blancu o llixeramente caoba. Na base del pie atopa la volva, de color blancu puercu. La so carne ye blanca, de gran fraxilidá y con poco golor y sabor. La esporada ye blanca.[1]
Ye posible confundila con exemplares de la especie, tamién comestible, Amanita crocea, de color más claru, más robusta, col pie amarellentáu y cebreado, y dacuando cubierta de restos del velo.[1]
.
Amanita fulva, tamién conocida como amanita enfundada, ye un fungu basidiomiceto del orde Agaricales, frecuente, qu'habita en montes de coníferes, especialmente en zones húmedes, baxu pinos y sobre suelos acedos. Puede atopáse-y, con menos frecuencia, en montes de frondoses. El so cuerpu granible brota dende principios de branu a finales de seronda. Ye una cogorda comestible, anque pola so fraxilidá, nun ye fácil recoyer de manera fayadiza. L'epítetu específicu fulva significa "mariellu acoloratao". Al igual que A. vaginata, pertenez al subxéneru Amanita, seición Vaginatae, na que se clasifiquen unes 13 especies, toes elles ensin aniellu, de diversos colores –blancu, gris o marrón en delles tonalidaes– y d'aspeutu asemeyáu.
Muchomůrka ryšavá (Amanita fulva) Pers. je jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých, hojně rozšířená po celém mírném pásmu. Roste hojně od června do října, není vyhraněná na žádný speciální druh dřeviny, takže ji nalezneme jak v lesích listnatých, tak i jehličnatých. Upřednostňuje bory na kyselých a písčitých půdách a horské smrčiny.
Klobouk 4–10 cm v průměru, v mládí vejčitý, pak kuželovitě zvonovitý, nakonec ploše rozložený, s vystouplým hrbolkem, okrově až tmavě červenohnědý, od okraje světlejší a skoro až do poloviny průměru klobouku rýhovaný, tenký a křehký.
Lupeny bílé až našedlé, ve stáří nažloutlé, volné, husté a křehké. Ani v mládí nejsou zakryty závojem, na rozdíl od jiných muchomůrek.
Třeň štíhlý, skoro válcovitý, k vrcholu se ztenčuje, 8–15 cm vysoký, 0,7–1,5 cm tlustý, napřed vatovitě vycpaný, ale brzy dutý, křehký, bělavý, pokrytý jemnými světle červenohnědými šupinkami. Vyrůstá z velké blanité pochvy, která je dole zcela přirostlá k třeni, nahoře je volná, roztřepená a červenavě nahnědlá.
Prsten schází.
Dužnina bílá, velmi křehká, jejím význačným znakem je, že se ve třeni zbarvuje fenolem do čokoládově hnědé barvy. Vůně nevýrazná, chuť nasládlá.
Výtrusný prach bílý, kulovité bezbarvé výtrusy se nebarví jódem modře, velikosti 9–12 µm.
Jedlá houba, která se kvůli své křehké dužině špatně transportuje a skladuje. Vhodná k přípravě omáček, do směsí i k nakládání do octa.
Je to mykorhizní druh.
Muchomůrka ryšavá (Amanita fulva) Pers. je jedlá houba z čeledi muchomůrkovitých, hojně rozšířená po celém mírném pásmu. Roste hojně od června do října, není vyhraněná na žádný speciální druh dřeviny, takže ji nalezneme jak v lesích listnatých, tak i jehličnatých. Upřednostňuje bory na kyselých a písčitých půdách a horské smrčiny.
Der Rotbraune oder Fuchsige Streifling (Amanita fulva), kurz für Rotbrauner oder Fuchsiger Scheidenstreifling, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae).
Der dünnfleischige Hut erreicht einen Durchmesser von 3–7(–10) cm. Er ist glockig bis ausgebreitet und oft in der Mitte flach gebuckelt. Seine Oberfläche ist rotbraun, Überreste der Hülle (Velum universale) sind nur selten vorhanden. Jung ist sie glänzend, klebrig und fühlt sich fettig an. Der Hutrand ist radial gerieft, üblicherweise über mehr als ein Fünftel des Hutradius. Die weißen Lamellen stehen dicht gedrängt, frei vom Stiel und haben bauchig geformte Schneiden. Der zumindest im Alter hohle Stiel wird 7–12 cm lang, 1 cm dick und hat eine schlanke, nach oben verjüngende Form, aber keinen Ring (Annulus). Die Stielrinde ist glatt. Der Stiel steckt an der Basis in einer weißen, lappigen Scheide (Volva) mit rotbraunen Flecken, die am Stiel hochsteht. Das brüchige Fleisch (Trama) ist weiß, nur an manchen Stellen rotbraun überhaucht. Es riecht und schmeckt unspezifisch.
Die hyalinen Sporen sind kugelig (Verhältnis von längstem zu schmalstem Durchmesser zwischen 1,05 und 1,08, selten bis 1,09), messen 9 bis 12 Mikrometer und zeigen mit Iodreagenzien keine Farbreaktion (inamyloid). An den Basidienansätzen sind keine Schnallen vorhanden.[2] Die Huthaut wird 55 bis 80 Mikrometer dick.
Er kann mit ähnlichen weiteren Scheidenstreiflingen verwechselt werden, die nach gründlichem Erhitzen ebenfalls essbar sind.
Der Orangegelbe Streifling (Amanita crocea) hat einen helleren Hut ohne Brauntöne, einen genatterten Stiel und eine weiße Volva und wächst auch mit Erlen, Hainbuchen, Hasel, Eschen und Pappeln.
Amanita romagnesiana fehlen die rostigen Flecken an der Volva, außerdem hat die Art eine kürzere Hutriefung, die sich über weniger als ein Fünftel des Hutradius erstreckt und eine dickere Huthaut mit bis zu 250 µm Dicke. Amanita subnudipes hat ebenfalls keine rostigen Flecken an der Volva und einen heller orangegelben Hut.
Eine weitere ähnliche Art ist Amanita mortenii, die aber in der subpolaren Zone vorkommt. In Skandinavien wächst der deutlich heller gefärbte Gelbe Scheidenstreifling (Amanita flavescens). Er unterscheidet sich zusätzlich zur Farbe durch etwas länglichere Sporen (Länge-Breite-Verhältnis in der Regel über 1,12) und eine zumindest an reifen Fruchtkörpern immer klar zweischichtige Huthaut und wächst nur mit Birken.[3][4]
Etliche häufig für den Rotbraunen Streifling gehaltene Arten unterscheiden sich durch ihr Vorkommen in Amerika, von wo ein Vorkommen des Rotbraunen Streiflings nicht bekannt ist, darunter die von Zentralmexiko über Mittelamerika bis in die kolumbianischen Anden mit Eichen wachsende Amanita fuligineodisca mit meistens deutlich dunklerer Hutfarbe und noch dünnerer Huthaut (20 bis 40, eventuell selten bis 65 µm), die in Nordamerika wachsende Amanita sinicoflava, die in Nordamerika wachsenden Amanita amerifulva (nomen provisorium) und Amanita daimonioctantes (nom. prov.), die im Südwesten der USA und (zumindest) im bergigen Zentral- und West-Mexiko wachsende Amanita nishidae (nom. prov.) und einige andere, noch zu beschreibende Arten.[2] Weitere exotische ähnliche Arten sind die in Ostasien wachsenden Amanita orientifulva und Amanita aporema.
Der Rotbraune Streifling lebt in Mykorrhiza-Symbiose mit Bäumen in nährstoffarmen, feuchten, sauren Waldböden, besonders in Mooren. Als Symbiose-Partner sind Kiefern, Fichten, Buchen, Eichen und Birken bekannt. Er fruchtet vom Juni bis Oktober. Die Art kommt häufig vor und ist in Europa weit verbreitet.[4]
Er enthält Hämolysine, die rote Blutkörperchen zerstören und sich oberhalb von 70 °C zersetzen.[5]
Im rohen Zustand ist der Pilz giftig, gut gekocht ist er essbar. Sein Wert als Speisepilz wird im Allgemeinen als gering eingeschätzt.
Die offizielle wissenschaftliche Erstbeschreibung entstammt dem 1774 veröffentlichten vierten Band des Werkes „Fungorum qui in Bavaria et Palatinatu circa Ratisbonam nascuntur Icones“ von Jacob Christian Schäffer, wo er ihn als „Agaricus fulvus“ und „lichtbraunen Eyschwamm“ bezeichnet.[6] Christian Hendrik Persoon ordnete ihn in seinem 1818 erschienenen „Traité sur les Champignons Comestibles“ der Gattung der Wulstlinge (Amanita) zu.[7] Er wurde zwischenzeitlich zusammen mit dem Grauen Scheidenstreifling (Amanita vaginata) aufgrund der für Wulstlinge ungewöhnlichen Abwesenheit eines Ringes der inzwischen aufgegebenen Gattung Amanitopsis zugeordnet. Heute finden sich diese Arten nach Cornelis Bas in der Sektion Vaginatae (Streiflinge) der Untergattung Amanita.
Das dem Lateinischen entstammende Art-Epitheton „fulva“ bedeutet „dunkel-“, „rot-“ oder „braungelb“.[8]
Der Rotbraune oder Fuchsige Streifling (Amanita fulva), kurz für Rotbrauner oder Fuchsiger Scheidenstreifling, ist eine Pilzart aus der Familie der Wulstlingsverwandten (Amanitaceae).
Amanita fulva, commonly called the tawny grisette or the orange-brown ringless amanita,[2] is a basidiomycete mushroom of the genus Amanita. It is found frequently in deciduous and coniferous forests of Europe, and possibly North America.
Amanita fulva was first described by Jacob Christian Schäffer in 1774.[1] Historically, both the tawny grisette and the grisette (A. vaginata) were placed in the genus Amanitopsis due to their lack of a ring, unlike other Amanita species. However this distinction is now seen as insufficient to warrant a separate genus. Nowadays, A. fulva and similar ringless species of Amanita are placed in the section Vaginatae ss according to the classification of Bas.[3]
The cap is orange-brown, paler towards the margin, and darker (even very dark brown) in the center, up to 10 cm in diameter. It develops an umbo when expanded, and has a strongly striated margin. Its surface is smooth, slightly sticky and slippery when moist and glistens; later it may dry.[4] The gills are free, close, and broad. The flesh is white to cream. The stem or stipe is white and smooth or powdery, sometimes tinged with orange-brown and with very fine hairs. It is slender, ringless, hollow and quite fragile, tapering towards the top; up to 15 cm tall and 1–1.5 cm in thickness.[5] The universal veil which initially encapsulates the fruiting body is torn and develops into a white, sack-like volva with characteristic rusty-brown blemishes. The cap is usually free of volval remnants. Infrequently, roughly polygonal pieces of the veil may remain on the surface.[6] The spores are white, 9 × 12 μm or (9.0-) 10.0 - 12.5 (-19.3) x (8.2-) 9.3 - 12.0 (-15.5) μm in size, globose; nonamyloid.[7]
Amanita fulva, distributed throughout Europe, occurs in a variety of forests. It is generally found with oak (Quercus), birch (Betula), spruce (Picea), pine (Pinus), chestnut (Castanea) and alder (Alnus), with which it forms mycorrhizae. It is often found with birch in Scandinavia, while collections from southern Europe are usually from forests of oak, chestnut and pine.[3] It grows in acidic soils and fruits from summer to late autumn (May to November in the UK). It is a common to scarce fungus,[8] and is very common in Britain.[9][10]
Amanita fulva is considered to be widely distributed in North America in deciduous and coniferous forests, although collections could possibly be of a different, yet undescribed species.[11] In addition, the name Amanita fulva has in the past been misapplied to other North American taxa, such as A. amerifulva and others.[6]
Amanita fulva is one of the few good edible species in the genus Amanita. Though this particular species is considered edible, it must be identified with care as other members of the genus Amanita are poisonous and some are deadly. For this reason, consuming A. fulva can be dangerous and is not recommended.[8][9][12] Some authors indicate the fungus is potentially toxic when raw, and is suitable for consumption only when cooked.[13][14]
Amanita fulva, commonly called the tawny grisette or the orange-brown ringless amanita, is a basidiomycete mushroom of the genus Amanita. It is found frequently in deciduous and coniferous forests of Europe, and possibly North America.
Amanita fulva, conocida como amanita enfundada,[1] es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, frecuente, que habita en bosques de coníferas, especialmente en zonas húmedas, bajo pinos y sobre suelos ácidos, de Europa. Puede encontrársele, con menos frecuencia, en bosques de frondosas. Su cuerpo fructífero brota desde principios de verano a finales de otoño. Es una seta comestible, aunque por su fragilidad, no es fácil recolectarla de manera adecuada. El epíteto específico fulva significa "amarillo rojizo". Al igual que A. vaginata, pertenece al subgénero Amanita, sección Vaginatae,[2][3] en la que se clasifican unas 13 especies, todas ellas sin anillo, de diversos colores –blanco, gris o marrón en varias tonalidades– y de aspecto parecido.[1]
Su seta posee un sombrero de entre 3 y 7 centímetros de diámetro, de color caoba o marrón rojizo, con acanaladuras en los bordes. En ejemplares jóvenes es acampanado y posteriormente se hace aplanado conservando un mamelón central. Normalmente, no se aprecian restos de la velo. Las láminas son libres, anchas y apretadas, de color blanco. El pie mide entre 7 y 12 centímetros de alto y entre 0,8 y 1,2 centímetros de diámetro, no tiene anillo y es de color blanco o ligeramente caoba. En la base del pie se encuentra la volva, de color blanco sucio. Su carne es blanca, de gran fragilidad y con poco olor y sabor. La esporada es blanca.[1]
Es posible confundirla con ejemplares de la especie, también comestible, Amanita crocea, de color más claro, más robusta, con el pie amarillento y cebreado, y a veces cubierta de restos del velo.[1]
Amanita fulva, conocida como amanita enfundada, es un hongo basidiomiceto del orden Agaricales, frecuente, que habita en bosques de coníferas, especialmente en zonas húmedas, bajo pinos y sobre suelos ácidos, de Europa. Puede encontrársele, con menos frecuencia, en bosques de frondosas. Su cuerpo fructífero brota desde principios de verano a finales de otoño. Es una seta comestible, aunque por su fragilidad, no es fácil recolectarla de manera adecuada. El epíteto específico fulva significa "amarillo rojizo". Al igual que A. vaginata, pertenece al subgénero Amanita, sección Vaginatae, en la que se clasifican unas 13 especies, todas ellas sin anillo, de diversos colores –blanco, gris o marrón en varias tonalidades– y de aspecto parecido.
Oharra: ez fidatu soilik orri honetan ematen diren datuez perretxiko bat identifikatzeko orduan. Inolako zalantzarik izanez gero, kontsultatu aditu batekin.
Kukumelo marroiska (Amanita fulva) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.[1]
Kukumelo marroiska (Amanita fulva) Amanitaceae familiako perretxiko jangarria da.
JazoeraHeldugabeHeldutaHeltzea hiru faseetanRuostekärpässieni (Amanita fulva) on myrkytön kärpässieni. Lajia on aiemmin pidetty hyvänä ruokasienenä, mutta koska se on helposti sekoitettavissa myrkyllisiin lajeihin, ei sen käyttöä ravinnoksi enää suositella.[2]
Ruostekärpässienen usein pienikokoinen lakki on väriltään kellertävän ruskea, eikä siinä ole pilkkuja. Lakin muoto on aluksi puolipallomainen, mutta se laakenee sienen ikääntyessä. Lakin reunassa on säteittäisiä uurteita. Heltat ovat valkoiset. Lajin jalka on pitkä ja ontto, eikä siinä ole rengasta. Vaalean jalan tyvellä oleva tuppi on väljä, minkä vuoksi se jää usein maahan sientä poimittaessa.[2] Kuivuessaan sieni alkaa nimensä mukaan myös saada ruskehtavan värin. Sienen maku ja haju ovat mietoja.
Samankaltaisia renkaattomia kärpässienilajeja on useita. Tämän lisäksi myös joiltain renkaallisilta lajeilta rengas voi joissain yksilöissä jäädä syystä tai toisesta puuttumaan. Näiden seikkojen vuoksi ruostekärpässienen ravintokäyttöä ei suositella. Yksi erityisesti ruostekärpässientä muistuttavista lajeista on lievästi myrkyllinen kangaskärpässieni (Amanita porphyria). Sen lakki on kuitenkin väriltään vaalean violetin harmaa, eikä sen reunassa ole uurteita. Kangaskärpässienen jalassa on myös rengas, joka tosin usein putoaa vanhemmasta sienestä.[2]
Lajia tavataan mm. Suomessa yleisenä heinäkuun alusta lokakuun loppuun. Tyypillisimmin se kasvaa karuissa kangasmetsissä.[2]
Ruostekärpässieni (Amanita fulva) on myrkytön kärpässieni. Lajia on aiemmin pidetty hyvänä ruokasienenä, mutta koska se on helposti sekoitettavissa myrkyllisiin lajeihin, ei sen käyttöä ravinnoksi enää suositella.
Amanita fulva
L'Amanite fauve (Amanita fulva) est une espèce de champignons du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae. Anciennement classée dans le sous-genre Amanitopsis, elle fait maintenant partie du sous-genre Vaginae, marqué par l'absence d'anneau, la marge du chapeau striée, un voile général membraneux, non friable, la volve en sac et le chapeau nu. Le représentant le plus connu de cette section est Amanita vaginata (l'Amanite vaginée, Grisette), dont Amanita fulva a longtemps été considéré comme en étant une variété.
Champignon d'aspect grêle poussant à la fin de l'été et en automne, dans les bois ou les forêts de feuillus, le plus souvent sur sol acide. Le chapeau, à marge striée, lisse et légèrement visqueux, est de couleur fauve, souvent avec des nuances orangées. Ovoïde au début, il est ensuite campanulé avec un mamelon central. Lamelles peu serrées et blanches. Le pied, creux et fragile, est très étroit (environ 12 cm de long pour 1 cm de large), blanc ou beige. Il ne porte aucune chinure. Volve en sac assez large par rapport au pied. Chair blanche sans saveur particulière.
Plusieurs amanites étant mortelles ou fortement toxiques, il convient d'être très prudent quand on récolte ces champignons. Cependant, l'absence d'anneau et le long pied grêle permettent assez facilement d'identifier la section Vaginae. L'amanite fauve est comestible, mais doit être bien cuite avant d'être consommée : elle contient en effet des hémolysines, toxines s'attaquant aux globules rouges, mais ces toxines sont détruites à partir de 70°C. Ce n'est cependant pas un champignon très intéressant, dans la mesure où le pied ne vaut rien et où le chapeau n'est pas très charnu. On peut donc s'abstenir de le manger, ce qui évitera toute prise de risque pour les cueilleurs peu confirmés.
Amanita fulva
L'Amanite fauve (Amanita fulva) est une espèce de champignons du genre Amanita et de la famille des Amanitaceae. Anciennement classée dans le sous-genre Amanitopsis, elle fait maintenant partie du sous-genre Vaginae, marqué par l'absence d'anneau, la marge du chapeau striée, un voile général membraneux, non friable, la volve en sac et le chapeau nu. Le représentant le plus connu de cette section est Amanita vaginata (l'Amanite vaginée, Grisette), dont Amanita fulva a longtemps été considéré comme en étant une variété.
La bubbolina rigata (Amanita fulva Fr., 1815) è una specie di fungo basidiomicete appartenente alla famiglia delle Amanitaceae. È stata considerata all'inizio varietà dell'Amanita vaginata, poi dell'Amanita crocea e infine è stata elevata a rango di specie.
Dal latino fulvus = rossiccio, per il colore del cappello.
4–10 cm, conico campanulato, poi convesso e infine appianato, con lieve umbone centrale
Fitte, libere, bianche, con sfumature rosa aranciate negli esemplari adulti, intercalate da numerose lamellule tronche.
8-12 x 0,5-1,5 cm, cilindrico, assottigliato all'apice, cavo con l'età, fibroso, liscio, biancastro, con sfumature tendenti al beige, privo di anello.
Bianca all'esterno, rossastra all'interno, inguainante alla base, membranacea.
Bianca, fragile, senza odori e sapori particolari, comunque gradevoli.
Con fenolo la carne vira al bruno-violaceo.
Fungo poco comune, fruttifica solitario, in estate-autunno, nei boschi di latifoglie o misti, tra residui legnosi tanto da far pensare di essere una specie lignicola. Predilige terreno acido.
Velenosa da cruda, edule da cotta, e, tra le specie del gruppo dell'Amanita vaginata, è quella che meno si può confondere con le altre specie velenose.
La bubbolina rigata (Amanita fulva Fr., 1815) è una specie di fungo basidiomicete appartenente alla famiglia delle Amanitaceae. È stata considerata all'inizio varietà dell'Amanita vaginata, poi dell'Amanita crocea e infine è stata elevata a rango di specie.
De roodbruine slanke amaniet (Amanita fulva) is een paddenstoel uit het geslacht Amanita.
De paddenstoel heeft een lichtbruine hoed. De lamel is wit en vrij van de steel. De steel is ook wit en relatief lang en dun. De steel is tevens vaak hol. De paddenstoel groeit nabij verschillende soorten bomen, met name de berk.
De roodbruine slanke amaniet is eetbaar, maar weinig smakelijk en kan indien rauw gegeten maagklachten veroorzaken. De paddenstoel is gemakkelijk te verwarren met niet eetbare soorten uit het geslacht Amanita.
De hoed heeft doorgaans een diameter van 4-8 centimeter en is oranjebruin tot rood[1] en bleker naar de rand toe. In het centrum van de hoed kan er zich een verhevenheid (umbo) ontwikkelen. De rand van de hoed is gestreept. De hoed is doorgaans vrij van velumresten. Zeer zelden blijven er meerhoekige velumresten op de hoed zichtbaar.[2] De brede lamellen zijn niet verbonden met de steel en liggen dicht op elkaar. Het vruchtvlees is wit tot crèmewit. Het oppervlak van de hoed is glad en enigszins kleverig in vochtige condities.[3] De steel is wit en glad, soms met oranjebruine stipjes en zeer fijne haartjes. De steel is slank en heeft geen ring. De steel is meestal hol van binnen en vrij fragiel, zoals de naam doet vermoeden. Naar de hoed toe wordt de steel slanker. De steel wordt tot 15 cm hoog en 1 à 1.5 cm dik.[4] Het velum universale dat het vruchtlichaam oorspronkelijk omkapselt scheurt open en ontwikkelt zich tot een witte, zakvormige beurs met karakteristieke roestbruine vlekken. De sporen zijn wit en 9 x 12 micrometer of (9.0-) 10.0 - 12.5 (-19.3) x (8.2-) 9.3 - 12.0 (-15.5) µm groot, elliptisch van vorm en niet amyloid.[5]
In Vlaanderen en Nederland is de soort algemeen op zure zandige bodems. De soort komt vooral voor onder loofbomen en soms bij naaldbomen.[1]
De roodbruine slanke amaniet (Amanita fulva) is een paddenstoel uit het geslacht Amanita.
De paddenstoel heeft een lichtbruine hoed. De lamel is wit en vrij van de steel. De steel is ook wit en relatief lang en dun. De steel is tevens vaak hol. De paddenstoel groeit nabij verschillende soorten bomen, met name de berk.
De roodbruine slanke amaniet is eetbaar, maar weinig smakelijk en kan indien rauw gegeten maagklachten veroorzaken. De paddenstoel is gemakkelijk te verwarren met niet eetbare soorten uit het geslacht Amanita.
Capel fin a 7(10) cm., ovoidal peui campanulà a pupa fin a distèis, da ross arancion a color mon, da seuli a sliss. Lamele pòch s-ciasse, bianche, con fil brinà. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 1 cm., silìndrica-clavà, veuida e fràgila, da biancastra a rossastra ciàira, nen macià. Euv bondos, biancastr o lavà ëd ross. Carn da bianca a rossastra.
A chërs ant ij bòsch, dzortut sota latifeuje.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil, se bin cheuita.
Capel fin a 7(10) cm., ovoidal peui campanulà a pupa fin a distèis, da ross arancion a color mon, da seuli a sliss. Lamele pòch s-ciasse, bianche, con fil brinà. Gamba àuta fin a 12 cm. e larga fin a 1 cm., silìndrica-clavà, veuida e fràgila, da biancastra a rossastra ciàira, nen macià. Euv bondos, biancastr o lavà ëd ross. Carn da bianca a rossastra.
AmbientA chërs ant ij bòsch, dzortut sota latifeuje.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
A ven dàita për comestìbil, se bin cheuita.
Muchomor rdzawobrązowy (Amanita fulva Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1]
Pozycja w klasyfikacji: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Po raz pierwszy gatunek ten opisany został przez Jacoba Christiana Schäffera w roku 1774 jako Agaricus fulvus. W 1815 r. Elias Fries przeniósł go do rodzaju Amanita (muchomor)[1]. Później ze względu na brak pierścienia na trzonie umieszczono go w rodzaju Amanitopsis. Obecnie jednak cechę tę uważa się za niewystarczającą i za prawidłową nazwę uważa się diagnozę E. M. Friesa[2].
Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 1992 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako muchomor brunatny, bedłka, muchar pochwiasty, mglejarka pochwiasta forma płowa, bedłka mglejarka odmiana żółta, muchomor mglejarka[4]. Używane są także nazwy czubajka, czubek, panienka, wyskoczek i żydówka[5].
Średnica od 3 do 10 cm, początkowo dzwonkowato stożkowy, później łukowaty z niewielkim garbkiem, na koniec płasko rozpostarty bez garbka/ Jest wyraźnie prążkowany na brzegu, nagi, gładki, przeważnie bez pozostałości osłony, w wilgotnych warunkach lepko oślizgły, jasnobrązowy, pomarańczowobrązowy, na koniec czerwonobrązowy. Czasami na powierzchni znajdują się siwawe resztki osłony. Skórka daje się ściągnąć z całego kapelusza[6].
Średniogęste, nieprzyrośnięte do trzonu, białe lub jasnosiwe[6].
Wysokość 8-15 cm, średnica 0,8-1,2 cm, cylindryczny, zwężający się ku górze, gładki, bez pierścienia, u starszych okazów rurkowaty, biały do ochrowobrązowego. Podstawę trzonu otacza błoniasta, luźna pochwa, mająca charakterystyczne dla tego gatunku cechy; jest błoniasta, dołem przyrośnięta, górą wolna, luźna, sięgająca aż do 1/4 wysokości owocnika. Ma kolor od białego do ochrowobrązowego[6].
Miąższ jest wodnisty i białawy, kruchy, cienki, zapach niewyraźny, smak słodkawy[6].
Biały lub kremowy. Zarodniki kuliste, nieamyloidalne, o rozmiarach 9.7-12.5 × 9,7-12.5 μm[7].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Afryce[8]. W Polsce jest pospolity[4].
Rośnie w lasach liściastych i iglastych od nizin do gór, na ziemi, szczególnie pod świerkami, ale także pod sosnami, dębami, bukami i brzozami[6].
Grzyb mikoryzowy[4], grzyb jadalny[6], jednak odradza się jego zbieranie, można go bowiem pomylić z innymi, trującymi gatunkami grzybów[7].
Muchomor rdzawobrązowy (Amanita fulva Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)
Den mykologiska karaktären hos brun kamskivling:
hymenium:
skivor
skivtyp:
fria
ätlighet:
varning
fot:
strumpa
sporavtryck:
vit
ekologi:
mykorrhiza
Brun kamskivling (Amanita fulva) är en svampart i släktet flugsvampar, undergruppen kamskivlingar.
Unga exemplar kan lätt förväxlas med de dödligt giftiga lömsk flugsvamp (Amanita phalloides) och vit flugsvamp (Amanita virosa). Den är i rått tillstånd svagt giftig och eftersom den mycket lätt, särskilt oerfarna svampplockare, förväxlas med andra flugsvampar, är den inte att rekommendera.
Brun kamskivling (Amanita fulva) är en svampart i släktet flugsvampar, undergruppen kamskivlingar.
Unga exemplar kan lätt förväxlas med de dödligt giftiga lömsk flugsvamp (Amanita phalloides) och vit flugsvamp (Amanita virosa). Den är i rått tillstånd svagt giftig och eftersom den mycket lätt, särskilt oerfarna svampplockare, förväxlas med andra flugsvampar, är den inte att rekommendera.
У цього гриба шапка жовтувато–буруватого кольору, її діаметр досягає — 8 см. У молодих плодових тіл форма шапки яйце–дзвоникоподібна, у зрілих — плоска, край рубчастий. Ніжка у поплавка жовто-коричневого сягає завдовжки 10 см, завширшки 1,5 см, вона циліндрична, у молодих плодових тіл — білувата, у зрілих — рудувато–бурувата. Ніжка ніби розширюється до низу, має слабкий лускатий наліт, кільце відсутнє, біля основи є мішкоподібна жовтувата, іноді рожевувата піхва.
Цей шапковий гриб росте на ґрунті поодинці або групами у вологих місцях у хвойних та мішиних лісах.
Поплавок жовто–коричневий — маловідомий їстівний шапковий гриб, який можна вживати у їжу в свіжому вигляді.
Amanita fulva là một loài nấm đảm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được tìm thấy trong những cánh rừng rụng lá và rừng thông ở châu Âu, đôi khi là ở Bắc Mỹ.
Amanita fulva là một loài nấm đảm thuộc chi Amanita trong họ Amanitaceae. Loài này được tìm thấy trong những cánh rừng rụng lá và rừng thông ở châu Âu, đôi khi là ở Bắc Mỹ.
Поплаво́к жёлто-кори́чневый (лат. Amanita fulva) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae).
Русские синонимы:
Шляпка гладкая, слабо слизистая, золотисто-коричневого или оранжево-коричневого цвета, часто с тёмным пятном в центре, колокольчатая или выпуклая у молодых грибов и плоская с выраженным бугорком у созревших, с отчётливо бороздчатыми краями. Достигает в диаметре 4—8 (10) см.
Мякоть по краю шляпки тонкая, в центре более мясистая, мягкая, водянистая, беловатая, становится шоколадно-коричневой под действием растворов фенола. Не имеет определённого запаха, со слабым сладковатым вкусом.
Ножка хрупкая, полая, достигает 8—14 см в высоту и до 1,2 см в диаметре, в нижней части утолщена, в основании (под вольвой) и кверху сужена, вначале выполненная, затем становится полой. Поверхность однотонного беловатого или беловато-коричневого цвета, гладкая, реже с мелкими войлочными чешуйками.
Пластинки свободные, частые, белые или кремовые, имеются пластиночки.
Остатки покрывала: вольва кожистая, мешковидная, цельная, не прирастает к ножке, беловатая или светло-коричневая; кольцо отсутствует; обрывков на шляпке обычно тоже не бывает, реже по краю заметны серебристо-желтоватые шелковистые остатки, с возрастом исчезающие.
Споровый порошок беловатый.
Микроскопические признаки: споры 9—12,5 мкм, округлые, гладкие, содержат несколько флуоресцирующих капель; базидии булавовидные, четырёхспоровые, тонкостенные, 45—65×5—15 мкм; гифы кожицы шляпки окрашены, частично желатинизированы, диаметром 2—6 мкм, без пряжек; трама пластинок билатеральная, гифы трамы цилиндрические, без пряжек, диаметром 2—8 мкм.
Образует микоризу с берёзой и другими деревьями, обитает в смешанных и хвойных лесах на кислых почвах, часто в сырых, заболоченных участках, встречается и в степной зоне. Широко распространён в умеренном климате Евразии и Северной Америки, известен в Закавказье, Средней Азии (Туркменистан), в Китае, Японии, на Дальнем Востоке (Приморский край, Сахалин, Камчатка), а также в северной Африке (Алжир, Марокко). Плодовые тела появляются одиночно или небольшими группами.
Сезон июнь — октябрь.
Другие виды поплавка, все они условно-съедобны.
От других мухоморов отличается по отсутствию кольца.
Поплавок жёлто-коричневый является условно-съедобным грибом с приятным вкусом, но не очень популярен у грибников из-за тонкой, ломкой шляпки. В сыром виде может быть ядовитым, требует обязательного отваривания.
Поплаво́к жёлто-кори́чневый (лат. Amanita fulva) — гриб из рода Мухомор семейства Аманитовые (Amanitaceae).
Русские синонимы:
Поплавок кра́сно-коричневый Поплавок бу́рый Мухомо́р жёлто-коричневый Мухомор ора́нжевыйAmanita fulva
分類 界 : 菌界 Fungi 門 : 担子菌門 Basidiomycota 綱 : 菌じん綱 Hymenomycetes 目 : ハラタケ目 Agaricales 科 : テングタケ科 Amanitaceae 属 : テングタケ属 Amanita 種 : カバイロツルタケ fulva 学名 Amanita fulva シノニムAmanita vaginata var. fulva
和名 カバイロツルタケカバイロツルタケ(樺色鶴茸、学名Amanita fulva)は、ハラタケ目テングタケ科テングタケ属の食用キノコ。
夏から秋にブナ科やマツ科などの生えた地上に発生する。ツルタケの変種ともされる。色が樺色ということ以外はツルタケと外見の特徴はほぼ同じ。
生食は中毒を起こすが、味はまろやかで加熱すれば食用として美味であるという。汁物、炒め物などに向く。