Der Isabellrötliche Schneckling (Hygrophorus poetarum) ist ein seltener Pilz aus der Familie der Schnecklingsverwandten (Hygrophoraceae).
Der Hut ist dick, jung halbkugelig mit lange eingerolltem Rand, später niedergedrückt mit schwachem Buckel und alt wellig geformt mit Durchmessern von 5 bis 15, selten bis 20 Zentimetern. Die Huthaut ist großteils abziehbar. Die Oberfläche ist cremefarben bis rosa, in der Mitte kräftiger, etwas orange gefärbt und bei Feuchtigkeit schmierig-schleimig und etwas klebrig, bei Trockenheit seidig matt. Die Lamellen sind schmal, wachsartig und weißlich bis cremefarben gefärbt mit lachsrosa Schimmer. Sie sind breit bis kurz herablaufend in einem schweißnahtartig aussehenden Collar am Stiel angewachsen. Ihre Schneiden sind glatt. Der Stiel wird 3 bis 12 Zentimeter lang und 2,5 Zentimeter stark und ist eventuell von oben her zunächst zylindrisch und sonst spindelartig nach unten bauchig zugespitzt geformt und wurzelt im Substrat. Die Oberfläche ist weißlich bis cremefarben mit rosa Nuancen und an der Spitze bei feuchter Witterung oft mit hervortretenden Tröpfchen besetzt. Sein Fleisch riecht angenehm süßlich-fruchtig (nach „Perubalsam“) und schmeckt mild.
Die Sporen sind durchscheinend (hyalin), breit ellipsoid, mit glatter Oberfläche und messen 7 bis 10 auf 5 bis 6 Mikrometer.
Für Verwechslungen kommen einige gleichfarbige Schnecklinge und der giftige Riesenrötling in Frage.[1][2][3]
Er lebt in Laubwäldern vor allem in Gesellschaft von Buchen und gerne auf kalkhaltigen Böden. Er fruchtet von September bis November. Er ist in Europa verbreitet,[4][5] jedoch selten und auf vielen (dänische, polnische, tschechische, bulgarische, montenegrinische, Schweizer, deutsche, …) Rote Listen gefährdeter Arten geführt.
Er ist essbar und wird als Speisepilz genutzt. Er wird als nicht besonders empfehlenswert angesehen (Mischpilz) und sollte wohl aufgrund seiner Seltenheit geschont werden.
Der Isabellrötliche Schneckling (Hygrophorus poetarum) ist ein seltener Pilz aus der Familie der Schnecklingsverwandten (Hygrophoraceae).
Capel fin a 20 cm, da bombà a pòch bombà, carnos, òcra rosà ciàir, con ël bòrd biancastr, da un pòch lubrificà a feltrà sech. Lamele da adnà a un pòch decorente, bianche o motobin ciàire. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 2,5 cm, gorëgna, a fus, da bianca a crema rosastra. Carn bianca con odor aromàtich.
A chërs ant ij bòsch e ij tajiss ëd latifeuje, dzortut ëd fò.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Mangiativ.
Capel fin a 20 cm, da bombà a pòch bombà, carnos, òcra rosà ciàir, con ël bòrd biancastr, da un pòch lubrificà a feltrà sech. Lamele da adnà a un pòch decorente, bianche o motobin ciàire. Gamba àuta fin a 10 cm e larga fin a 2,5 cm, gorëgna, a fus, da bianca a crema rosastra. Carn bianca con odor aromàtich.
AmbientA chërs ant ij bòsch e ij tajiss ëd latifeuje, dzortut ëd fò.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
Mangiativ.
Wodnicha różowozłota, wodnicha poetycka (Hygrophorus poetarum R. Heim) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hygrophorus, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W 1983 r. Barbara Gumińska i W. Wojewoda opisywali ten gatunek pod nazwą wodnicha poetycka[2].
Średnica 5–20 cm, za młodu półkulisty z podwiniętym brzegiem, później rozpostarty, czasami z niewielkim uwypukleniem na środku. W stanie wilgotnym nieco lepki, w stanie suchym błyszczący. Powierzchnia biaława z odcieniem kremowym lub łososioworóżowym, szczególnie na szczycie[3].
Zbiegające, rzadkie, grube, z blaszeczkami, białawe, czasami z różowym odcieniem. Ostrza równe[3].
Wysokość do 6 cm, grubość 1,5–3 cm, walcowaty, czasami zwężający się ku podstawie, pełny. U młodych okazów górna część trzonu wydziela drobne kropelki płunu. Powierzchnia sucha, gładka, jedwabiście błyszcząca, włókienkowata, na szczycie oszroniona. Ma barwę białawą z odcieniem łososioworóżowym[3].
U młodych okazów zwarty, u starszych gąbczasty, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu. Ma łagodny smak, zapach owocowy, lub podobny do zapachu balsamu peruwiańskiego[3].
Zarodniki od 5,5 do 9 × 4,5-6 μm, o kształcie od eliptycznego do prawie cylindrycznego, gładkie. Podstawki maczugowate, 45-55 × 6,5-8 μm, ze sterygmami o długości 6-8 μm. We wszystkich częściach owocnika występują sprzążki na strzępkach[4].
Wodnicha różowozłota występuje tylko w niektórych krajach Europy[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. notowana tylko na dwóch stanowiskach (Częstochowa 1996 i Puszcza Białowieska 1997)[2]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[6]. Wymieniona jest także na liście gatunków zagrożonych w Niemczech i Szwecji[2].
Siedlisko: lasy liściaste, zwłaszcza buczyny. Owocniki wyrastają od września do listopada, zazwyczaj grupowo, zarówno w górach jak i na niżu, często na ziemi krzemionkowej[3].
Grzyb mikoryzowy[2]. Jest smacznym grzybem jadalnym, o delikatnym smaku. Nie ma jednak praktycznego znaczenia, gdyż bardzo wcześnie jest atakowany przez owady (jest robaczywy)[4], a w Polsce jest bardzo rzadki[2].
Wodnicha różowozłota, wodnicha poetycka (Hygrophorus poetarum R. Heim) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae).
