Bocznianka niebieskoszara (Hohenbuehelia atrocoerulea (Fr.) Singer) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hohenbuehelia, Pleurotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1815 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus atrocoeruleus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1949 r. Rolf Singer, przenosząc go do rodzaju Hohenbuehelia[1].
Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Feliks Teodorowicz używał nazwy przyuszek ciemnobłękitny[2].
Średnica 2-5 cm, kształt muszlowaty, półokrągły, nerkowaty lub wachlarzowaty. U młodych owocników wierzchołek jest wypukły i przyczepiony do podłoża. U starszych występuje krótki trzon. Powierzchnia dość zmienna, o barwie niebieskoczarnej, szarobrązowej, oliwkowej lub czerwonobrązowej, czasami białawej z niebieskoszarym odcieniem[3].
Początkowo białe, potem kremowożółte, rozwidlone[3].
Bardzo krótki, boczny, pełny[3].
Białawy, o mącznym zapachu i smaku. Pod skórką kapelusza występuje galaretowata warstewka, po wyschnięciu tworząca na przekroju czarną linię[3].
Bocznianka niebieskoszara występuje w Europie, Ameryce Południowej i Północnej[4]. Na terenie Polski do 2003 r. podano 7 stanowisk[2]. Aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów. Według tego atlasu jest gatunkiem rzadkim i zagrożonym[5].
Występuje w lasach. Saprotrof lub słaby pasożyt. Owocniki pojawiają się od lipca do listopada pojedynczo lub w skupiskach na żywych lub obumarłych drzewach, głównie liściastych, zwłaszcza na bukach, dębach[3], brzozach, wierzbie iwa[2], a także innych drzewach liściastych[5].
Charakterystycznymi cechami bocznianki niebieskoszarej są: kształt, łatwo ściągająca się skórka o gumowatej konsystencji a także mączny zapach i smak[3].
Bocznianka niebieskoszara (Hohenbuehelia atrocoerulea (Fr.) Singer) – gatunek grzybów z rodziny boczniakowatych (Pleurotaceae).
