Chelostoma campanularum ist eine Scherenbiene aus der Familie Megachilidae. Sie ist eine solitäre, nestbauende Biene, die in Deutschland von in der Regel Anfang Juli bis Ende August fliegt. Auf Deutsch wird sie auch Kurzfransige Scherenbiene oder Kleine Glockenblumen-Scherenbiene genannt.[1][2]
Chelostoma campanularum ist eine kleine Scherenbiene von nur ca. 6 mm Länge. Sie hat einen schmalen, langgestreckten Körper, die Cuticula ist schwarz. Sie ist nur schütter behaart und hat scherenartige Mandibel. Die Weibchen haben eine weißliche Bauchbürste, jedoch keine Endbinden an den Tergiten. Die Art ist in beiden Geschlechtern sehr ähnlich wie Chelostoma distinctum und kann nur mit Spezialliteratur sicher bestimmt werden. Im Freiland gibt lediglich die frühere Flugzeit von Ch. distinctum (Anfang Juni bis Ende Juli) einen Hinweis.[1][2][3]
Die Art kommt in praktisch ganz Europa vor, nordwärts bis Wales und Mittelengland, in Norwegen bis 62°N, in Schweden und Finnland bis 64 °N, südwärts bis Sizilien. Ch. campanularum ist nach Osten wohl bis zum Ural verbreitet. Die Art wurde nach Nordamerika (USA und Kanada) eingeschleppt und ist dort von New York bis zu den Großen Seen verbreitet.[4][5]
In Deutschland, Österreich und der Schweiz ist diese Biene aus allen Regionen gemeldet.[4] In den Alpen ist sie bis 1500 m, teilweise bis 2000 m Höhe nachgewiesen.[2]
Ch. campanularum kommt vor allem an Waldrändern und Lichtungen sowie in Streuobstwiesen, aber auch im Siedlungsbereich (in Gärten) vor. Zum Nisten dient Totholz aller Art, zum Beispiel abgestorbene Äste, wurmstichige Bretter, alte Zaunpfähle oder reetgedeckte Dächer. Auch geeignete Nisthilfen werden manchmal angenommen. Wichtig ist natürlich, dass Glockenblumen als Pollenquelle in der Nähe blühen.[2][1]
Die Männchen patrouillieren im Bereich der Nester und an Glockenblumen, sie schlafen in Blüten von Glockenblumen. Die Weibchen nisten in bereits bestehenden Hohlräumen im Holz, die nur 2 bis 2,5 mm Durchmesser haben. Vereinzelt nutzen sie auch dürre Brombeeranken und verlassene Schilfgallen von Halmfliegen der Gattung Lipara. Die einzelnen Zellen werden hintereinander gebaut. Das Baumaterial für die Zwischenwände ist Sand oder Lehm. Die Weibchen sind streng oligolektisch, sie sammeln ausschließlich Pollen von Glockenblumen (insbesondere Campanula rotundifolia). Außerhalb von Zentraleuropa wird auch der Pollen von verwandten Pflanzengattungen (z. B. Edraianthus) gesammelt. Sie besuchen aber auch andere Blüten, um Nektar aufzunehmen. Die Überwinterung der Tiere erfolgt als Ruhelarve.[1][2][5]
Kuckucksbienen: Die Düsterbienen Stelis minima parasitieren an Ch. campanularum.
Chelostoma campanularum ist eine Scherenbiene aus der Familie Megachilidae. Sie ist eine solitäre, nestbauende Biene, die in Deutschland von in der Regel Anfang Juli bis Ende August fliegt. Auf Deutsch wird sie auch Kurzfransige Scherenbiene oder Kleine Glockenblumen-Scherenbiene genannt.
Chelostoma campanularum, or the harebell carpenter bee, is a species of hymenopteran in the family Megachilidae.[1][2][3][4] It is found in Europe and Northern Asia (excluding China) and North America.[1]
The bee is small and black (6-7mm) with a single flight period from mid-June to mid-August. The male has a two-pronged peg on the final segment of the abdomen and the female has snow white pollen collecting hairs on the underside. It is most easily seen on Bellflowers (Campanula species) and Sheep's bit.
To collect the pollen the female brushes the hairs on the underside of her abdomen on to the pollen using her back legs and using her front legs and mandibles to grip on to the anthers of the flower. The males can often be found in the same flower. Mating takes place in the flowers.
In order to encourage the bee, naturalists plant a variety of Bellflower species and provide dry reed stems that the bees use as nesting sites.
Chelostoma campanularum, or the harebell carpenter bee, is a species of hymenopteran in the family Megachilidae. It is found in Europe and Northern Asia (excluding China) and North America.
The bee is small and black (6-7mm) with a single flight period from mid-June to mid-August. The male has a two-pronged peg on the final segment of the abdomen and the female has snow white pollen collecting hairs on the underside. It is most easily seen on Bellflowers (Campanula species) and Sheep's bit.
To collect the pollen the female brushes the hairs on the underside of her abdomen on to the pollen using her back legs and using her front legs and mandibles to grip on to the anthers of the flower. The males can often be found in the same flower. Mating takes place in the flowers.
In order to encourage the bee, naturalists plant a variety of Bellflower species and provide dry reed stems that the bees use as nesting sites.
De kleine klokjesbij (Chelostoma campanularum) behoort tot de Megachilidae. Het is een oligolectische soort, zoals alle klokjesbijen. De Nederlandse naam verwijst naar de plant waar ze hoofdzakelijk stuifmeel verzameld, namelijk bloemen van de klokjesfamilie (Campanula).
Het is een typische klokjesbij van ongeveer 4 tot 6 mm met een smalle lichaamsbouw. De soort heeft geen haarbandjes op het achterlijf en is weinig behaard, waardoor ze er helemaal zwart uitziet. De buikschuier van de vrouwtjes is wit. Het onderscheid met de nauw verwante Chelostoma distinctum is het best te zien aan de lengte van de horizontale zone van het propodeum. Bij de kleine klokjesbij is deze langer dan het postscutellum.
De mannetjes zijn iets meer behaard, met bruine haren op kop, borststuk en achterlijf. Ze bezitten 2 gepunte stekels op het einde van het achterlijf, de tussenruimte tussen de stekels is groter dan de breedte van een stekel. Op het vijfde sterniet is er een roodbruine haarband.
De kleine klokjesbij verzamelt voornamelijk stuifmeel op klokjes. Verder is bloembezoek vastgesteld bij verschillende soorten Ooievaarsbekken o.a. Beemdooievaarsbek (Geraniums) en Muskuskaasjeskruid. Het stuifmeel wordt verzameld en naar het nest gebracht met de buikschuier.
Het nest wordt gebouwd in holle stengels, boorgangen van kevers en artificiële nestgelegenheid. Het nest bestaat uit cellen die gescheiden zijn door lemige wandjes. De voorste wand bestaat uit leem/zand vermengd met steentjes. Cel per cel wordt er stuifmeel aangevoerd en per cel wordt één ei gelegd, zoals bij alle bijen neemt er een volledige metamorfose plaats (de cyclus ei-larve-pop-adult). Het nest wordt pas verlaten het volgende jaar, nadat de bij als larve heeft overwinterd, laat in het voorjaar verpopt en uiteindelijk het adulte stadium bereikt. Er is slechts één generatie per jaar. De parasitaire bijen van het geslacht Stelis en wespen Sapyga sp. zijn belangrijke parasieten, verder zijn er nog vliegen, bronswespen, sluipwespen, mijten, kevers, en nog enkele andere die het leven van deze bijen minder aangenaam maken.
Het is een soort van de Oude Wereld, maar werd ook al in Amerika gevangen. Via de database van Fauna Europaea kan men de recente verspreiding in Europa bekijken. De vliegperiode ligt voornamelijk tussen mei en augustus.
De kleine klokjesbij (Chelostoma campanularum) behoort tot de Megachilidae. Het is een oligolectische soort, zoals alle klokjesbijen. De Nederlandse naam verwijst naar de plant waar ze hoofdzakelijk stuifmeel verzameld, namelijk bloemen van de klokjesfamilie (Campanula).
Småsovarbi (Chelostoma campanularum) är en art i överfamiljen bin och familjen buksamlarbin. Arten kallas även litet klockblomsovarbi på svenska[3].
Småsovarbiet är ett mycket litet, i huvudsak svart, slankt och cylindriskt bi med en kroppslängd på 4 till 6 mm.[4][5] Hanen har två utskott på bakkroppen, som han använder sig av att hålla sig fast i blomkalkar när han sover där på natten.[5]
Arten förekommer i skogsbryn, gläntor, fruktträdgårdar och kring bebyggelse. I Alperna kan den gå upp till 1 600 m. Bona anläggs i gamla insektgångar i murket trä, där de konstrueras av jord blandad med nektar[6]. Övervintringen sker som passiv vilolarv. Flygperioden varar från juni till augusti; honan kan flyga in i september.[4] Arten är specialiserad på klockväxter; uppgifter finns dock om att den även kan besöka nävor.[5]
Arten finns allmänt i Europa utom längst i norr[4], söderut till Nordafrika. I Storbritannien förekommer den endast i England.[5] På relativt sen tid (1973) har den även etablerats i östra USA.[6] Den är reproducerande i Sverige och betecknas som livskraftig.[3]
Småsovarbi (Chelostoma campanularum) är en art i överfamiljen bin och familjen buksamlarbin. Arten kallas även litet klockblomsovarbi på svenska.
Chelostoma campanularum là một loài ong trong họ Megachilidae. Loài này được Kirby miêu tả khoa học đầu tiên năm 1802.[1]
Chelostoma campanularum là một loài ong trong họ Megachilidae. Loài này được Kirby miêu tả khoa học đầu tiên năm 1802.
