Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain Reiser (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion Reiser) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Synallaxis hellmayri; yr enw Saesneg arno yw Reiser’s spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. hellmayri, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Mae'r llostfain Reiser yn perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cropiwr adeinwinau Dendrocincla anabatina Cropiwr mwstasiog Xiphocolaptes falcirostris Cropiwr pigfawr Xiphocolaptes promeropirhynchus Lloffwr dail hirbig Anabazenops dorsalis Lloffwr dail torchog Anabazenops fuscus Mwynwr cyffredin Geositta cunicularia Mwynwr pigbraff Geositta crassirostris Mwynwr pigfain Geositta tenuirostris Mwynwr y glannau Geositta peruviana Plethwr Iquico Asthenes heterura Pobydd coch Furnarius rufus Raiadito Masafuera Aphrastura masafueraeAderyn a rhywogaeth o adar yw Llostfain Reiser (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llostfeinion Reiser) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Synallaxis hellmayri; yr enw Saesneg arno yw Reiser’s spinetail. Mae'n perthyn i deulu'r Adar Pobty (Lladin: Furnariidae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn S. hellmayri, sef enw'r rhywogaeth.
The red-shouldered spinetail (Synallaxis hellmayri) is a species of bird in the ovenbird family Furnariidae. It is endemic to the Caatinga region of north-eastern Brazil. It is threatened by habitat loss.
This species was formerly considered monotypic within the genus Gyalophylax but molecular phylogenetic studies show that it is embedded within Synallaxis.[2][3]
The red-shouldered spinetail (Synallaxis hellmayri) is a species of bird in the ovenbird family Furnariidae. It is endemic to the Caatinga region of north-eastern Brazil. It is threatened by habitat loss.
This species was formerly considered monotypic within the genus Gyalophylax but molecular phylogenetic studies show that it is embedded within Synallaxis.
El pijuí de Hellmayr[5] (Synallaxis hellmayri), también denominado pijuí de Reiser,[3] es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae perteneciente al numeroso género Synallaxis. Es endémico del noreste árido de Brasil.
Se distribuye en el noreste árido de Brasil desde el noreste de Piauí, oeste de Pernambuco, norte de Bahía al extremo norte de Minas Gerais.[4] Registros también en los estados de Ceará, Rio Grande do Norte y Paraiba.[6]
Habita en una variedad de ambientes secos de caatinga, incluyendo áreas de pastoreo[1] hasta los 500 m de altitud.[7] Se creía que era restricta a vegetación con abundancia de la bromelia terrestre Bromelia laciniosa, pero esto aparentemente no es verdad.[1]
Mide 18 a 19 cm de longitud y pesa entre 25 y 26 g.[4] El iris es amarillo anaranjado. Mayormente gris parduzco uniforme con un gran parche negro en la garganta; cobertoras alares de rufo-castaño contrastante; la cola, bastante larga, es negruzca.[7]
El pijuí de Hellmayr había sido calificado anteriormente como «casi amenazado» por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) debido a que se pensaba que ocurría en una zona limitada y se sospechaba que su población estaba decayendo por causa de la degradación de sus hábitats de caatinga seca. Sin embargo, se ha verificado que su zona de distribución es bastante mayor y aún no está severamente fragmentada o restringida a unas pocas localidades. Por lo tanto, se lo ha calificado como poco preocupante en la última evaluación.[1]
A pesar de estar más dispersa y su hábitat ser menos restricto de lo que se pensaba previamente, todavía está amenazada por la conversión para agricultura, pastoreo intensivo, quemadas y utilización de las maderas de la caatinga para carbón vegetal.[1]
Forrajean principalmente a los pares, de forma evasiva en la densa maleza y emergiendo de la cobertura para cantar.[7]
Acostumbra a buscar alimento en el suelo donde predominan bromelias y cactáceas, siendo así un ambiente de difícil acceso. Forrajea con los pies y con su pico revuelve debajo de las hojas secas. Se observó que capturan apenas artrópodos y arañas. El forrajeo en el suelo se debe a las condiciones del hábitat, principalmente en la época seca, donde hay poca vegetación viva.[8]
El nido es un singular conglomerado de palitos y espinas de cactus que tiene la forma de túnel en la entrada, con una cámara arredondeada al final donde son puestos los huevos. Mide en promedio 700 mm, incluyendo el tubo de entrada. La parte exterior del tubo y la boca son revestidos de espinas de cactus, con el objetivo de impedir el acceso de predadores terrestres como víboras y lagartos. Todo el restante del nido es construido de palitos y en su interior no existen espinas. Los nidos son, en su gran mayoría, construidos en el suelo, o a alturas que varían de 0,5 a 1 m del suelo, en Cactus chique-chique (Pilocereus gounellei) (el origen de su nombre popular en Brasil). El nido es forrado interiormente de lana del propio chique-chique, donde los huevos son puestos. El período reproductivo se inicia en el mes de febrero y los huevos, de dos a tres, eclosionan a mediados de marzo. Durante la corte el macho ofrece alimento a la hembra y luego se produce el emparejamiento. Los huevos son de color verdoso suave y lustroso. Tanto el macho cuanto la hembra se alternan en la incubación de los huevos y en el calentamiento de las crías durante los primeros días de vida.[9]
Su llamado más frecuente, común al amanecer o luego enseguida, es un «ka-cheu, ka-cheu, ka-cheu...», a veces continuando por largos períodos. Su canto parece ser un chirrido alto y abrupto que se vuelve un balbuceo y gradualmente se apaga.[7]
La especie S. hellmayri fue descrita por primera vez por el ornitólogo austríaco Othmar Reiser en 1905 bajo el mismo nombre científico; su localidad tipo es: «Fazenda Serra, Rio Grande, Bahía, Brasil».[4]
El nombre genérico femenino «Synallaxis» puede derivar del griego «συναλλαξις sunallaxis, συναλλαξεως sunallaxeōs»: intercambio; tal vez porque el creador del género, Vieillot, pensó que dos ejemplares de características semejantes del género podrían ser macho y hembra de la misma especie, o entonces, en alusión a las características diferentes que garantizan la separación genérica;[10] una acepción diferente sería que deriva del nombre griego «Synalasis», una de las ninfas griegas Ionides.[6] El nombre de la especie «hellmayri», conmemora al ornitólogo austríaco - estadounidense Carl Edward Hellmayr (1878-1944).[11]
La especie S. hellmayri fue movida del género monotípico Gyalophylax a Synallaxis de acuerdo con la Propuesta N° 529 al Comité de Clasificación de Sudamérica (SACC), siguiendo a Derryberry et al. (2011),[12] y el nombre científico cambiado de Gyalophylax hellmayri al presente.[13][14]
Fue previamente llamada Synallaxis griseiventris, pero el nombre estaba pre-ocupado. Algunos autores piensan que es más próxima a Synallaxis hypospodia que a cualquier otra del género; las dos tienen similitudes en la voz y perfil de las rectrices; difiere morfológicamente del presente género al tener 12 rectrices; patas y tarso más gruesos y perfil del pico diferente. Alguna vez fue colocada en Asthenes y descrita por algunos autores como pareciéndose a miembros de este género.[4]
El pijuí de Hellmayr (Synallaxis hellmayri), también denominado pijuí de Reiser, es una especie de ave paseriforme de la familia Furnariidae perteneciente al numeroso género Synallaxis. Es endémico del noreste árido de Brasil.
Gyalophylax hellmayri Gyalophylax generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Gyalophylax hellmayri Gyalophylax generoko animalia da. Hegaztien barruko Furnariidae familian sailkatua dago.
Gyalophylax hellmayri
Le Synallaxe de Hellmayr (Gyalophylax hellmayri) est une espèce de passereaux appartenant à la famille des Furnariidae. C'est la seule espèce du genre monotypique Gyalophylax.
Il est endémique aux zones de Caatinga au nord-est de Brésil.
Il est de plus en plus rare en raison de la perte de son habitat.
O joão-chique-chique (Synallaxis hellmayri)[nota 1][5][6] é uma espécie de ave passeriforme da família Furnariidae endêmica do Nordeste do Brasil.[3] Conhecido também como joão-xique-xique, maria-macambira, sis-tré, tatac e patró.[7] Vive no bioma da caatinga, em meio á arbustos densos e espinhosos.
Anteriormente esta espécie foi considerada monotípica dentro do género Gyalophylax, mas estudos filogenéticos moleculares feitos entre 2009 e 2011 mostram que ela esta incorporada no género Synallaxis.[8][9]
É distribuído no árido Nordeste do Brasil, exclusiva da caatinga, desde o nordeste do Piauí ate o norte de Minas Gerais; ocorre também no interior dos estados do Ceará, Rio Grande do Norte, Bahia, Paraíba, Sergipe e Alagoas.[4][7]
Habita uma variedade de ambientes secos da caatinga, incluindo pastagens ate altitude de 500m.[10] Acreditava-se inicialmente que estava restrito a vegetação abundante da bromélia terrestre macambira (Bromelia laciniosa), mas isso aparentemente não é verdade.[1] Seu habitat real inclui arbustos densos e espinhosos, raramente fica exposto em lugares abertos.
Mede aproximadamente 18 a 19cm de comprimento e pesa entre 25 e 26g.[4] A íris é amarelo-alaranjada. Plumagem geralmente cinza acastanhado uniforme com uma grande mancha negra na garganta; face levemente negra, porém esfumada e discreta; bico e pernas são escuros; ombros das asas contrastantes com um castanho-ruivo; a cauda é longa espigada e com duas pontas, é enegrecida em comparação ao resto do corpo.[10]
O joão-chique-chique tinha sido previamente classificado como quase ameaçada pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN), porque foi anteriormente pensado que sua distribuição geográfica ocorria em uma área limitada e era suspeito sua população estar em declínio devido a degradação da caatinga seca. Porem, verificou-se que sua área de distribuição é muito maior e ainda não esta gravemente fragmentada ou restrita a poucas localidades. Portanto, foi classificado como pouco preocupante na sua última avaliação. [1]
Apesar de ser mais disperso e seu habitat menos restrito do que se pensava, ainda esta ameaçado pela conversão para a agricultura, pastagem intensiva, queimadas e o uso da flora local como carvão.[1]
Alimentam-se principalmente aos pares, porém preferem viver sós, evasivamente em vegetação rasteira densa e emergindo raramente no sub-bosque.[10]
Costuma procurar alimentos no solo onde predominam macambiras e cactos rasteiros, sendo um ambiente de difícil acesso. Ele forrageia com os pés e com o bico arremessa as folhas mortas. Observou-se que eles capturam apenas artrópodes e aranhas. O forrageamento do solo deve-se as condições da caatinga, principalmente na estação de seca, quando há pouca vegetação viva.[11]
O ninho é um conglomerado único de galhos e espinhos de cactos que possuem a forma de um túnel na entrada, com uma câmara arredondada na extremidade onde são depositados os ovos, medindo aproximadamente 700mm, incluindo o tubo de entrada. A parte externa do tubo e a boca são revestidas com espinhos de cactos endêmicos, para impedir a entrada de predadores terrestres como cobras, lagartos, gambás e outros. Todo o resto do ninho é feito de gravetos e não há espinhos por dentro, sendo forrados com lã de cactos. Os ninhos são, em sua maioria, construídos no solo, ou em alturas que variam entre 0,5 a 1m acima do chão ao redor de algum chique-chique (Pilocereus gounellei) - daí a origem do seu nome popular.[12]
Seu chamado mais frequente, comum ao amanhecer ou no fim da manhã, é um "ka-cheu, ka-cheu, ka-cheu.." às vezes continuando por longos períodos. Seu canto parece ser um grito alto e abrupto que se transforma em um murmúrio e lentamente para.[10]
A espécie S. hellmayri foi descrita pela primeira vez pelo ornitólogo austríaco Othmar Reiser em 1905 sob o mesmo nome científico atual; sua área de ocorrência havia sido descrita como localidade-tipo "Fazenda Serra, Rio Grande, Bahia, Brasil".[4]
O nome genérico feminino «Synallaxis» pode derivar do grego «συναλλαξις ''sunallaxis'', συναλλαξεως ''sunallaxeōs''»: que significa "troca"; talvez porque o criador do gênero, Vieillot, tenha pensado que dois espécimes com características semelhantes ao género poderiam ser machos e fêmeas da mesma espécie, ou então, aludindo as características diferentes que garantem a separação genérica;[13] um significado diferente seria que deriva do grego «Synalasis», que na mitologia grega é uma das ninfas da água gregas Ionides.[7] O nome da espécie «hellmayri» faz homenagem ao ornitólogo austro-americano Carl Edward Hellmayr (1878-1944).[13]
S. hellmayri foi transferida do género monotípico Gyalophylax para Synallaxis de acordo com a Proposta N529 para o Comitê de Classificação da América do Sul (SAAC) seguindo Derryberry et al. (2011),[8] e o nome cientifico mudou de Gyalophylax hellmayri para o presente.[6][9]
Anteriormente era chamado de Synallaxis griseiventris, mas o nome estava pré-ocupado. Alguns autores pensam que é mais próximo do joão-grilo (Synallaxis hypospodia) do que qualquer outro do mesmo género; pois os dois tem semelhança no perfil dos rectrizes; difere morfologicamente do género atual por ter 12 rectrizes; pernas mais grossas e tarso e perfil de bico diferente. Ele já foi colocado em Asthenes e descrito por alguns autores como se assemelhando a membros desse género.[4]
|en=
(ajuda) O joão-chique-chique (Synallaxis hellmayri) é uma espécie de ave passeriforme da família Furnariidae endêmica do Nordeste do Brasil. Conhecido também como joão-xique-xique, maria-macambira, sis-tré, tatac e patró. Vive no bioma da caatinga, em meio á arbustos densos e espinhosos.
Anteriormente esta espécie foi considerada monotípica dentro do género Gyalophylax, mas estudos filogenéticos moleculares feitos entre 2009 e 2011 mostram que ela esta incorporada no género Synallaxis.