Das Gelbkehlhörnchen (Sciurus gilvigularis) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Eichhörnchen (Sciurus). Es kommt in mehreren voneinander getrennten Gebieten im Norden Südamerikas vor.
Das Gelbkehlhörnchen erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von etwa 15,5 bis 17,7 Zentimetern, hinzu kommt ein etwa 16,5 bis 17,5 Zentimeter langer Schwanz. Das Gewicht beträgt 150 bis 165 Gramm.[1] Es hat ein sehr kurzes und dünnes Fell, die Rückenfärbung ist gräulich und schwarz und ocker-sandfarben durchsetzt. Um die Augen besitzt es einen sandbraunen Augenring, Flecken hinter den Ohren (Postaurikularflecken) fehlen. Auf der Bauchseite ist das Fell dunkel ockerfarben-orange, im Bereich der Brust und dem oberen Rumpf am dunkelsten und im hinteren Rumpfbereich und an der Kehle heller. Der Schwanz ist ebenfalls gräulich mit schwarzer und sandfarbener Einwaschung, er kann undeutlich gebändert sein.[1]
Das Gelbkehlhörnchen kommt in mehreren – wahrscheinlich voneinander getrennten – Gebieten im Norden Südamerikas vor. Dabei handelt es sich um eine Region im Süden von Venezuela, ein Gebiet im Norden von Guyana und ein größeres Gebiet im Norden von Brasilien.[1][2]
Das Gelbkehlhörnchen lebt in ungestörten Küstenwäldern und immergrünen Regenwaldbereichen, die vor allem von Palmen, Lianen und Rattanpalmen geprägt sind. Es fehlt in Sekundärwaldgebieten und in Holzeinschlagbereichen. In Venezuela sind die Tiere sehr selten und leben nur in sehr feuchten Wäldern.[1] Sie sind tagaktiv und ernähren sich vor allem von den Samen und Früchten der Palmen, wobei die Früchte von Attalea maripa in der Nahrungszusammensetzung dominieren. Sie fressen, indem sie die Früchte mit auf einen Ast oder eine Rattanpalme nehmen, und können anhand der Fressgeräusche entdeckt werden.[1]
Das Gelbkehlhörnchen wird als eigenständige Art innerhalb der Gattung der Eichhörnchen (Sciurus) eingeordnet, die aus fast 30 Arten besteht.[3] Die wissenschaftliche Erstbeschreibung stammt von Johann Andreas Wagner aus dem Jahr 1842, der die Art anhand von Individuen aus Borba am Rio Madeira in Brasilien beschrieb.[3]
Innerhalb der Art werden mit der Nominatform zwei Unterarten unterschieden:[1]
Das Gelbkehlhörnchen wird von der International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) aufgrund unzureichender Daten zu den Beständen, der Taxonomie und zu den ökologischen Bedürfnissen nicht in eine Gefährdungskategorie eingeordnet, sondern als „data deficient“ gelistet.[2]
Das Gelbkehlhörnchen (Sciurus gilvigularis) ist eine Hörnchenart aus der Gattung der Eichhörnchen (Sciurus). Es kommt in mehreren voneinander getrennten Gebieten im Norden Südamerikas vor.
The yellow-throated squirrel (Sciurus gilvigularis) is a tree squirrel in the genus Sciurus endemic to South America. It is found in Brazil, Guyana and Venezuela.
The yellow-throated squirrel (Sciurus gilvigularis) is a tree squirrel in the genus Sciurus endemic to South America. It is found in Brazil, Guyana and Venezuela.
La ardilla de cuello amarillo (Sciurus gilvigularis) es una especie de roedor de la familia Sciuridae.
Se encuentra en Brasil, Guayana y Venezuela.
La ardilla de cuello amarillo (Sciurus gilvigularis) es una especie de roedor de la familia Sciuridae.
Sciurus gilvigularis Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Sciurus gilvigularis Sciurus generoko animalia da. Karraskarien barruko Sciurinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Lo scoiattolo dalla gola gialla (Sciurus gilvigularis Wagner, 1842) è una specie di scoiattolo arboricolo del genere Sciurus originaria del Sudamerica.
Attualmente, gli studiosi riconoscono due sottospecie di scoiattolo dalla gola gialla[1]:
Lo scoiattolo dalla gola gialla misura 34,2-36,3 cm, dei quali 17,3-19,5 costituiti dalla coda. La sua colorazione è molto simile a quella dello scoiattolo della Guiana (Sciurus aestuans), ma più chiara: il dorso è color camoscio-rossastro brizzolato e il ventre è arancio-rossastro; attorno agli occhi è presente un anello di peli color camoscio. La coda può esibire una serie di bande sbiadite.
Lo scoiattolo dalla gola gialla è ampiamente diffuso nel Brasile settentrionale, nel Venezuela meridionale e in alcune zone della Guyana.
Vive sugli alberi della foresta pluviale tropicale dell'Amazzonia.
Sebbene sia abbastanza numeroso, questo animale non è mai stato studiato dettagliatamente, e sulla sua biologia non sappiamo pressoché nulla. Si ritiene, comunque, che le sue abitudini non si discostino molto da quelle del più noto scoiattolo della Guiana.
Le notizie inerenti questa specie sono così poche che la IUCN la inserisce tra quelle a status indeterminato.
Lo scoiattolo dalla gola gialla (Sciurus gilvigularis Wagner, 1842) è una specie di scoiattolo arboricolo del genere Sciurus originaria del Sudamerica.
Sciurus gilvigularis is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Wagner in 1842.
Bronnen, noten en/of referentiesSciurus gilvigularis é uma espécie de roedor da família Sciuridae. Pode ser encontrada no Brasil, Venezuela e Guiana.[2]
Sciurus gilvigularis é uma espécie de roedor da família Sciuridae. Pode ser encontrada no Brasil, Venezuela e Guiana.
Sciurus gilvigularis[2][3] är en däggdjursart som beskrevs av Wagner 1842. Sciurus gilvigularis ingår i släktet trädekorrar, och familjen ekorrar.[4][5] IUCN kategoriserar arten globalt som otillräckligt studerad.[1]
En ekorre med en tunn, kort päls som på ryggsidan är spräckligt rödaktigt gråbrun med en ljusare, smal ring kring ögat, medan buksidan har orangebrun päls som är mörk mitt på och ljusare på bröst och bakände. Det förekommer att svansen har otydliga band. Kroppslängden är mellan 15 och 18 cm, ej inräknat den 17 till 20 cm långa svansen. Vikten ligger mellan 150 och 165 g.[6] Arten är mycket lik den nära släktingen Sciurus aestuans fast ljusare, och vissa forskare har betraktat den som en underart till denna art.[7]
Arten har två underarter:[6][2]
Sciurus gilvigularis är en dagaktiv ekorre som lever i kustskogar och städsegröna skogar dominerade av palmer, lianer och rottingpalmer. Huvudfödan består av frön och frukter från palmer, främst Attalea maripa. Arten sitter gärna på en rottinggren när den äter.[6]
Denna ekorre har flera från varandra skilda populationer i nordöstra Sydamerika. Den har påträffats i Venezuela, Guyana och norra Brasilien.[1] I Venezuela är arten sällsynt och begränsad till låglänta, fuktiga skogar.[6]
Sciurus gilvigularis är en däggdjursart som beskrevs av Wagner 1842. Sciurus gilvigularis ingår i släktet trädekorrar, och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som otillräckligt studerad.
Sciurus gilvigularis (Вивірка жовтогорла) — вид ссавців, гризунів родини Вивіркових (Sciuridae).
Країни поширення: північна Бразилія, Гаяна, Венесуела.
Середній вимір для 5 венесуельських зразків: голова і тіло довжиною 166 мм, хвіст довжиною 173 мм, задня ступня довжиною 43 мм. Забарвлення дуже схоже на Sciurus aestuans тільки трохи блідіше. Спина з сивиною, червонувато-бура, черево червонувато-оранжеве. Хвіст проявляє легку смугастість.
Sciurus gilvigularis (Вивірка жовтогорла) — вид ссавців, гризунів родини Вивіркових (Sciuridae).
Sóc cổ vàng, tên khoa học Sciurus gilvigularis, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Wagner mô tả năm 1842.[2] Chúng là loài đặc hữu của Nam Mỹ, được tìm thấy chủ yếu ở Brasil, Guyana và Venezuela.
Sóc cổ vàng, tên khoa học Sciurus gilvigularis, là một loài động vật có vú trong họ Sóc, bộ Gặm nhấm. Loài này được Wagner mô tả năm 1842. Chúng là loài đặc hữu của Nam Mỹ, được tìm thấy chủ yếu ở Brasil, Guyana và Venezuela.
Sciurus gilvigularis Wagner, 1842
Охранный статусЖелтогорлая белка[1] (лат. Sciurus gilvigularis, «белка желтогорлая») — вид грызунов рода Белки. Содержит два подвида.
Эндемик Южной Америки. Населяет страны: северная Бразилия, Гайана, Венесуэла.
Средние измерения для 5 венесуэльских образцов: голова и тело длиной 166 мм, хвост длиной 173 мм, задняя стопа длиной 43 мм. Окраска очень похожа на окраску гвианской белки, только немного бледнее. Спина с сединой, красновато-бурая, брюхо красновато-оранжевое. Хвост с лёгкой полосатостью.
Выделяют следующие подвиды:
Желтогорлая белка (лат. Sciurus gilvigularis, «белка желтогорлая») — вид грызунов рода Белки. Содержит два подвида.
노랑목청서(학명 : Sciurus gilvigularis)는 다람쥐과 청서속에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 브라질과 가이아나, 베네수엘라에서 발견된다.