Ar razh-goz-arc'hant (Heliophobius argenteocinereus) a zo ur bronneg krigner hag a vev e Afrika ar Reter. Ar spesad nemetañ eo er genad Heliophobius.
Ar razh-goz-arc'hant (Heliophobius argenteocinereus) a zo ur bronneg krigner hag a vev e Afrika ar Reter. Ar spesad nemetañ eo er genad Heliophobius.
Heliophobius argenteocinereus és una espècie de rosegador de la família de les rates talp. Viu a la República Democràtica del Congo, Kenya, Malawi, Moçambic, Tanzània i Zàmbia. Es tracta d'un animal solitari de vida subterrània. Els seus hàbitats naturals són els boscos de sabana i la sabana oberta, on viu a altituds de fins a 2.200 m. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.[1]
Heliophobius argenteocinereus és una espècie de rosegador de la família de les rates talp. Viu a la República Democràtica del Congo, Kenya, Malawi, Moçambic, Tanzània i Zàmbia. Es tracta d'un animal solitari de vida subterrània. Els seus hàbitats naturals són els boscos de sabana i la sabana oberta, on viu a altituds de fins a 2.200 m. Es creu que no hi ha cap amenaça significativa per a la supervivència d'aquesta espècie.
Der Silbergraue Erdbohrer (Heliophobius argenteocinereus) oder Silbermull, ist die einzige Art aus der Nagetier-Gattung der Erdbohrer (Heliophobius) innerhalb der Familie der Sandgräber (Bathyergidae). Es handelt sich dabei um Nager, die vor allem an die unterirdische und grabende Lebensweise angepasst sind.
Der Erdbohrer ist wie seine nahen Verwandten, die Graumulle und der Nacktmull, an eine grabende Lebensweise angepasst. Dementsprechend besitzt er ein sehr kurzes, silbergraues Fell und seine Ohren und der Schwanz sind sehr stark zurückgebildet. Die Augen sind ebenfalls sehr klein. Auffällig sind die großen Nagezähne, die als Grabwerkzeug eingesetzt werden.[1]
Dieses Nagetier erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 10 bis 20 cm und ein Gewicht von etwa 160 Gramm. Der 1,5 bis 4 cm lange Schwanz ist von steifen Haarfransen bedeckt.[1]
Der Silbergraue Erdbohrer lebt in den Steppen- und Waldregionen in Ostafrika. Das Verbreitungsgebiet reicht von Kenia über Tansania und Malawi bis zum Sambesi in Mosambik. Im Westen erreicht die Art die südöstliche Demokratische Republik Kongo und das zentrale Sambia. Er bevorzugt trockene und sandige Böden.[2]
Anders als die in Kolonien lebenden Nacktmulle und Graumulle ist der Erdbohrer ein Einzelgänger, der sein Tunnelsystem in trockene und weiche Böden gräbt. Innerhalb der Gänge orientieren sich die Tiere offensichtlich mit Hilfe des Erdmagnetfeldes, der Aufbau der Höhlen ändert sich saisonal.[3] Der Bau besteht aus einem etwa 47 Meter langen Haupttunnel, einer Wohnkammer und vielen Verzweigungen. Die Kammer hat einen Durchmesser von 8 bis 10 cm und liegt etwa 30 cm unter der Erdoberfläche. Für Nahrungsvorräte und Fäkalien gibt es separate Plätze im Tunnelsystem.[1] Erdbohrer ernähren sich von Wurzelknollen, die sie beim Graben finden und nutzen.
Auf dem Nyika-Plateau leben die Tiere sympatrisch mit den in Kolonien lebenden Malawi-Graumullen (Fukomys whytei), wobei die Erdbohrer in den weicheren Böden der höher gelegenen afromontanen Grasflächen und die Graumulle in den härteren Böden der niedriger liegenden Baumsavannen des Miombo-Typs vorkommt. Der Silbergraue Erdbohrer ist als solitär lebende Art wahrscheinlich nicht in der Lage, die härteren und mit weniger Nahrung durchsetzten Böden der Wälder zu besiedeln, in denen die Kolonien der Graumulle durch die Arbeitsteilung Vorteile bieten. Auf der anderen Seite ist er konkurrenzstärker in den weicheren und kälteren Böden der Höhenlagen, in denen sich die Graumulle wahrscheinlich vor allem aufgrund ihrer weniger effektiven Thermoregulation und anderer Faktoren nicht durchsetzen können.[4]
Außerhalb der Paarungszeit sind die Tiere sehr aggressiv gegen Artgenossen. Das Fortpflanzungsverhalten ist noch recht unzureichend erforscht. Bei den wenigen beobachteten Weibchen dauerte die Trächtigkeit etwa 87 Tage. Pro Wurf wurden 2 bis 3 blinde und nackte Jungtiere (in Ausnahmefällen 1 oder 4) mit einem Gewicht von etwa 7 Gramm geboren. Ein Exemplar lebte zwei Jahre unter menschlicher Aufsicht und dann noch ein Jahr in der Natur.[1]
Der Silbergraue Erdbohrer wird lokal als Landwirtschaftsschädling bekämpft. Er wird in seiner Heimat auch von Menschen gefangen und gegessen. Da dies keine offensichtlichen Auswirkungen auf den Bestand hat, listet ihn die IUCN als nicht gefährdet (least concern).[2]
Der Silbergraue Erdbohrer (Heliophobius argenteocinereus) oder Silbermull, ist die einzige Art aus der Nagetier-Gattung der Erdbohrer (Heliophobius) innerhalb der Familie der Sandgräber (Bathyergidae). Es handelt sich dabei um Nager, die vor allem an die unterirdische und grabende Lebensweise angepasst sind.
The silvery mole-rat, silvery blesmol, or silky mole-rat (Heliophobius argenteocinereus) is a species of mole-rat of East Africa which occurs in southern Kenya, Tanzania, southeastern Democratic Republic of Congo, Mozambique and Malawi. Solitary and aggressive,[2] little is known about its ecology or behavior. It is monotypic in the genus Heliophobius.[3] A common species, the International Union for Conservation of Nature has rated it as being of "least concern".[1]
This is a medium-sized mole-rat with soft, silky silvery-grey fur. The head is paler around the eyes, the sides of the face and the snout, and some individuals have a small white patch on the forehead. The long, slightly-curved incisors lie outside the lips. The upper parts of head and body are silvery-grey to tan, the fur being up to 25 mm (1 in) in length, and the underparts are pale silvery-grey. The feet and claws are not enlarged for digging and are pale, with a fringe of stiff hairs around the margin of the digits. The tail is a pale colour and is less than 10% of the head-and-body length. In Malawi, the size of males is about 15% larger than females, but elsewhere there is little sexual dimorphism.[4]
The silvery mole-rat is native to Kenya, Tanzania, the Democratic Republic of Congo, Mozambique and Malawi in East Africa. Its typical habitat is open grassy woodland, including Combretum-Brachystegium woodland,[1] as well as sub-montane grassland and rocky slopes at altitudes of up to 2,200 m (7,220 ft). It is adaptable as to soil types, both sandy and black "cotton" soils being acceptable.[1]
Like other mole-rats, the species lives underground in a burrow which it digs with its incisor teeth. Like most other mole-rats, it is solitary. The diet is vegetarian and consists largely of roots, bulbs and corms, especially the roots of the leguminous Dolichos spp. and Vigna spp., with Vigna being a key foodstuff that attracts it to an area. Agricultural fields are sometimes invaded and rootcrops are eaten. They engage in coprophagy, consuming up to twelve faecal pellets at a time. Their foodstuffs are gathered underground by means of a long feeding passage running parallel with the surface and extending in one instance for over 100 m (300 ft). Rather deeper in the ground, at about 30 cm (12 in), is a nesting chamber containing a hollow ball of grasses, corn husks and root skins. Deeper still, at about 50 cm (20 in), is a bolt hole for escaping from danger. There are also food-storage chambers, and blind burrows which are used as latrines.[4]
Silvery mole-rats are territorial and fairly aggressive, driving off other mole-rats. When cornered, they adopt a defensive stance with head thrown back and incisors exposed. Breeding takes place at different times of year in different parts of the range. Courtship can be quite vocal and is initiated by the male, which follows the female about, sniffing at her genital region. When he is accepted, they face each other and lock teeth or nibble each other gently with their elongated incisors before copulating.[4] The gestation period is between 87 and 101 days, and the litter size is usually between two and five.[4]
The silvery mole-rat, silvery blesmol, or silky mole-rat (Heliophobius argenteocinereus) is a species of mole-rat of East Africa which occurs in southern Kenya, Tanzania, southeastern Democratic Republic of Congo, Mozambique and Malawi. Solitary and aggressive, little is known about its ecology or behavior. It is monotypic in the genus Heliophobius. A common species, the International Union for Conservation of Nature has rated it as being of "least concern".
Heliophobius argenteocinereus Heliophobius generoko animalia da. Karraskarien barruko Bathyerginae azpifamilia eta Bathyergidae familian sailkatuta dago.
Heliophobius argenteocinereus Heliophobius generoko animalia da. Karraskarien barruko Bathyerginae azpifamilia eta Bathyergidae familian sailkatuta dago.
Le Grand Rat-taupe (Heliophobius argenteocinereus)[1] est une espèce de mammifère rongeur de la famille des Bathyergidae. Il s'agit de la seule espèce du genre Heliophobius. Ce rat-taupe vit dans le centre et dans l'est de l'Afrique.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1846 par le zoologiste allemand Wilhelm Peters (1815-1883), de même que le genre Heliophobius.
Selon Mammal Species of the World (version 3, 2005) (28 déc. 2012)[2] :
Le Grand Rat-taupe (Heliophobius argenteocinereus) est une espèce de mammifère rongeur de la famille des Bathyergidae. Il s'agit de la seule espèce du genre Heliophobius. Ce rat-taupe vit dans le centre et dans l'est de l'Afrique.
L'espèce a été décrite pour la première fois en 1846 par le zoologiste allemand Wilhelm Peters (1815-1883), de même que le genre Heliophobius.
Heliophobius argenteocinereus (Peters, 1846) è un roditore della famiglia dei Batiergidi, unica specie del genere Heliophobius (Peters, 1846), diffuso nell'Africa orientale.[1][2]
Roditore di medie dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 131 e 195 mm, la lunghezza della coda tra 6 e 17 mm, la lunghezza del piede tra 18 e 34 e un peso fino a 259 g.[3]
Il cranio presenta un palato stretto che non si estende posteriormente oltre il livello dei denti masticatori. Il foro infra-orbitale è piccolo, arrotondato e con le pareti ispessite. Gli incisivi sono lunghi, lisci, leggermente ricurvi ed esposti fuori le labbra. I denti masticatori mostrano alcune rientranze negli individui più giovani. Il loro numero può variare tra 4 e 6, il più alto tra tutti i roditori.
Sono caratterizzati dalla seguente formula dentaria:
4-5 1 0 1 1 0 1 4-5 4-5 1 0 1 1 0 1 4-5 Totale: 24-28 1.Incisivi; 2.Canini; 3.Premolari; 4.Molari;La pelliccia è lunga e setosa. Le parti dorsali variano dal grigio argentato al brunastro, mentre le parti ventrali, il naso, la regione oculare, i lati della testa e gli arti sono più chiari. Alcuni individui presentano una piccola chiazza biancastra sulla fronte. I piedi sono chiari, non particolarmente ingranditi e presentano frange di setole lungo i margini esterni. La coda è molto corta ed anch'essa frangia di setole. Le femmine hanno due paia di mammelle pettorali e due inguinali. Il numero cromosomico è 2n=60 o 2n=62.
È una specie fossoria. Scava, utilizzando gli incisivi, cunicoli per nutrirsi a circa 12–23 mm dalla superficie, con un diametro di circa 50 cm e lunghi fino a 188 m. I nidi sono leggermente più profondi, circa 30 cm e contengono una sfera cava fatta di materiale vegetale come steli d'erba e pelli dei tuberi, ancora più profondo vi è un rifugio dove l'animale si rintana quando minacciato. Le latrine sono situate alla fine di gallerie senza uscita. È attivo sia di giorno che di notte. Difende le tane in maniera aggressiva dagli altri simili. Quando è messo all'angolo, emette uno sbuffo, assume una posizione rigida con i piedi appaiati, la testa sollevata e la bocca e gli occhi spalancati. Durante le lotte incrociano gli incisivi e talvolta si rigirano su loro stessi mantenendo la presa sull'avversario. Può coesistere in cattività con altri simili.
Si nutre di tuberi di specie dei generi Vigna e Dolichos.
Si riproduce tra aprile e giugno. Danno alla luce 2-5 piccoli almeno tre volte l'anno dopo una gestazione di 87-101 giorni. Alla nascita il peso medio è di 12,8 g. Il primo cibo solido viene ingerito dopo l'undicesimo giorno, gli occhi vengono aperti dopo 14 giorni e vengono svezzati dopo due mesi di vita. Raggiungono le dimensioni adulte dopo un anno.
Questa specie è diffusa nell'Africa orientale dal Kenya meridionale, attraverso la Tanzania, il Malawi, lo Zambia orientale fino alla Repubblica Democratica del Congo sud-orientale e al Mozambico centrale e settentrionale.
Vive nei boschi di Combretum e Brachystegia, colline rocciose e praterie sub-montane fino a 2.000 metri di altitudine. Nel Malawi invade frequentemente piantagioni di banana, manioca e patata dolce.
La IUCN Red List, considerata la vasta diffusione, l'abilità ad utilizzare una varietà di habitat e la mancanza di minacce importanti, classifica H.argenteocinereus come specie a rischio minimo (LC).[1]
Heliophobius argenteocinereus (Peters, 1846) è un roditore della famiglia dei Batiergidi, unica specie del genere Heliophobius (Peters, 1846), diffuso nell'Africa orientale.
De zilvergrijze zandrat (Heliophobius argenteocinereus) is een zoogdier uit de familie van de Bathyergidae. De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Peters in 1846.
Multimedia w Wikimedia Commons Kretoszczurek srebrzysty[3] (Heliophobius argenteocinereus) – gatunek afrykańskiego gryzonia z monotypowego współcześnie rodzaju Heliophobius i rodziny kretoszczurów. Zamieszkuje sawanny i tereny zalesione w piaszczyste sawanny i lasy w Tanzanii, Kongo, południowej Kenii, oraz południowo-wschodniej części Zairu do środkowych regionów Mozambiku i Malawi. Wiedzie samotniczy, podziemny tryb życia[4][2].
Wyróżnia się 9 podgatunków[4][3]:
Kretoszczurek srebrzysty (Heliophobius argenteocinereus) – gatunek afrykańskiego gryzonia z monotypowego współcześnie rodzaju Heliophobius i rodziny kretoszczurów. Zamieszkuje sawanny i tereny zalesione w piaszczyste sawanny i lasy w Tanzanii, Kongo, południowej Kenii, oraz południowo-wschodniej części Zairu do środkowych regionów Mozambiku i Malawi. Wiedzie samotniczy, podziemny tryb życia.
Wyróżnia się 9 podgatunków:
H. a. argenteocinereus H. a. albifrons H. a. angonicus H. a. emini H. a. kapiti H. a. marungensis H. a. mottoulei H. a. robustus H. a. spalaxHeliophobius argenteocinereus é uma espécie de roedor da família Bathyergidae. É a única espécie do gênero Heliophobius.
Pode ser encontrado no sul do Quênia, Tanzânia, sudeste da República Democrática do Congo e Moçambique.
Heliophobius argenteocinereus é uma espécie de roedor da família Bathyergidae. É a única espécie do gênero Heliophobius.
Pode ser encontrado no sul do Quênia, Tanzânia, sudeste da República Democrática do Congo e Moçambique.
Heliophobius argenteocinereus är ett däggdjur i familjen mullvadsgnagare och den enda arten i sitt släkte.[2] Det svenska trivialnamnet silverbläsråtta förekommer för arten.[3]
Arten lever i östra Afrika. Utbredningsområdet sträcker sig från södra Kenya över Tanzania och Malawi till Zambezifloden i Moçambique. Västerut sträcker sig området till sydöstra Kongo-Kinshasa och centrala Zambia.[1]
Heliophobius argenteocinereus vistas i olika habitat som gräsmarker, savanner med några buskar och träd, öppna skogar och klippiga regioner. Jorden där den gräver sina tunnlar kan vara sandig eller hård.[1]
Denna mullvadsgnagare når en kroppslängd (huvud och bål) mellan 10 och 20 cm och en vikt omkring 160 gram. Svansen är med 1,5 till 4 cm längd bara en liten stubbe och täckt med styva hårfransar. Pälsen på ryggen har en grå till rödaktig färg och på buken är håren vanligen något ljusare. En vit fläck på framsidan och vita punkter på buken kan finnas hos vissa individer. Ögonen och yttre öron och mycket små. Framtänderna är däremot mycket stora.[4]
Djuret lever i underjordiska bon som den gräver med sina framtänder och fötter. Boet består av en cirka 47 meter lång huvudtunnel, en huvudkammare och flera sidogångar. Kammaren har en diameter på 8 till 10 cm och ligger oftast 30 cm under markytan. För lagring av föda och för avföring finns särskilda platser i tunnelsystemet.[4] Enligt nyare studier ändras tunnelsystemets utseende och utriktning varje år.[5] Arten riktar sig troligen efter jordens magnetfält när den ändrar gångarna.[5]
Heliophobius argenteocinereus äter främst underjordiska växtdelar som rötter och rotfrukter. Ibland kommer den upp till markytan men där är faran hög att den upptäcks av ett rovdjur.[4]
Utanför parningstiden är individerna mycket aggressiva mot varandra. Angående fortplantningssättet saknas data. Hos de få honor som blev undersökta varade dräktigheten omkring 87 dagar och sedan föddes en till fyra ungar (vanligen två eller tre). Nyfödda ungar är nakna och blinda. De väger omkring 7 gram. En individ levde två år i fångenskap och sedan ett år till i naturen.[4]
Djuret bekämpas i några områden som skadedjur på odlade växter och den fångas även för köttets skull. Beståndet anses vara stabilt och dessutom är utbredningsområdet jämförelsevis stort. IUCN listar arten därför som livskraftig (LC).[1]
Wikimedia Commons har media som rör Heliophobius argenteocinereus.
Heliophobius argenteocinereus är ett däggdjur i familjen mullvadsgnagare och den enda arten i sitt släkte. Det svenska trivialnamnet silverbläsråtta förekommer för arten.
Вид був зареєстрований в Кенії, Танзанії, Малаві, Замбії, Мозамбіку та Демократичній Республіці Конго на висотах до 2200 м над рівнем моря. Ці райони характеризуються високою кількістю опадів, яка в середньому перевищує 900 мм. Це підземний вид відкритих або лісистих саван, також присутній в найрізноманітніших місцях проживання в тому числі на скелястих схилах і в передгірних луках. Використовує широкий спектр типів ґрунту від добре дренованого піщаного ґрунту до такого, який дуже твердий, коли сухо і липкий, коли йде дощ. [1]
Зубна формула: I 1/1, C 0/0, P 3/3, M 3/0 = 28. [2]Не має видимого статевого диморфізму, вага дорослих тварин в середньому 160 г. Хутро блідо-піщане, червонувате або сірувате зверху і дещо тьмяніше знизу. [3]
Каріотип характеризується диплоїдним числом, 2n=60.[4]
Солітарний і агресивний. Порівняно мало відомо про його екологію та поведінку в умовах дикої природи.[3]
Серйозних загроз для виду нема. Вважається сільськогосподарським шкідником в деяких частинах ареалу, а також як чудове джерело білка. Живе на кількох природоохоронних територіях.[1]
Heliophobius argenteocinereus là một loài động vật có vú trong họ Bathyergidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Peters mô tả năm 1846.[2]
Đây là loài duy nhất trong chi và nó có 9 phân loài được công nhận:
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Heliophobius argenteocinereus là một loài động vật có vú trong họ Bathyergidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Peters mô tả năm 1846.
Серебристый тенелюб[1], или серебристо-серый тенелюб[2] (лат. Heliophobius argenteocinereus) — млекопитающее из семейства землекоповых. Единственный вид рода Heliophobius.
Не имеет видимого полового диморфизма, вес взрослых животных в среднем 160 г. Мех короткий, его окрас на верхней части тела варьирует от бледно-песочного до красноватого или сероватого цвета, снизу окрас немного тусклее. Уши и хвост очень короткие. Глаза очень маленькие. Большие резцы используются в качестве роющего инструмента. Зубная формула: I 1 1 C 0 0 P 3 3 M 3 0 = 28 {displaystyle I{1 over 1}C{0 over 0}P{3 over 3}M{3 over 0}=28} 
Вид был зарегистрирован в Кении, Танзании, Малави, Замбии, Мозамбике и Демократической Республике Конго на высоте до 2 200 м над уровнем моря. Эти районы характеризуются высоким количеством осадков, которое в среднем превышает 900 мм. Предпочитает открытые или лесистые саванны, а также горные склоны и предгорные луга. Использует широкий спектр типов почвы от хорошо дренированной песчаной почвы до очень твердой и сухой[5].
Серебристый тенелюб ведёт одиночный образ жизни, копая в сухой почве систему туннелей. Внутри подземных ходов животное ориентируется при помощи магнитного поля Земли, строительство пещер колеблется в зависимости от сезона.
Серебристый тенелюб питается клубнями, найденными при копании. Животные также становятся кормом для других животных.
Серебристый тенелюб, или серебристо-серый тенелюб (лат. Heliophobius argenteocinereus) — млекопитающее из семейства землекоповых. Единственный вид рода Heliophobius.
霜鼠（学名：Heliophobius argenteocinereus）是啮齿目滨鼠科下的一种，分布于非洲的肯尼亚、坦桑尼亚、马拉维、莫桑比克和民主刚果。[1]研究发现，与人类和大多数哺乳动物替换牙齿是垂直替换不同，霜鼠的牙齿是水平替换的，这可能有助于霜鼠在坚硬的磨蚀性的土壤中挖掘从而扩充地洞和发现食物的时候保存它们的牙齿。[2]
霜鼠（学名：Heliophobius argenteocinereus）是啮齿目滨鼠科下的一种，分布于非洲的肯尼亚、坦桑尼亚、马拉维、莫桑比克和民主刚果。研究发现，与人类和大多数哺乳动物替换牙齿是垂直替换不同，霜鼠的牙齿是水平替换的，这可能有助于霜鼠在坚硬的磨蚀性的土壤中挖掘从而扩充地洞和发现食物的时候保存它们的牙齿。
은색두더지쥐(Heliophobius argenteocinereus)는 뻐드렁니쥐과에 속하는 설치류의 일종이다. 케냐 남부와 탄자니아 전역, 자이레 남동부 일부 지역부터 모잠비크 중부 그리고 말라위의 모래 토양의 사바나 지역과 삼림에서 발견된다. 무리를 짓지 않고 홀로 생활하며, 공격적인 성향을 갖고 있다.[2] 생태 또는 습성에 대해 잘 알려져 있지 않다. 은색두더지쥐속(Heliophobius)의 유일종이다.
2004년 잉그램(Ingram) 등은 분자생물학 정보에 의해 다음과 같은 계통 분류군을 제안했다.[3]
뻐드렁니쥐과
