Bexşteyn şəbpərəsi və ya Uzunqulaq gecə şəbpərəsi (lat. Myotis bechsteinii) — Şəbpərə cinsinə aid olan yarasa növüdür. Yarasa alman naturalisti Yohan Behşteyinin şərəfinə adlandırılıb.
Avropanın şərqində, Kiçik Asiya, Şimali İran və Qafqazda yayılmışdır. Qafqazın Qaradəniz sahillərində üstünlük təşkil edir. Azərbaycanda ilk dəfə olaraq 1986-cı ildə Böyük Qafqaz sıra dağlarının cənub yamaclarında tapılmışdır. 30-40 şəbpərədən ibarət balalama koloniyası Qəbələ rayonunun Xəzra kəndində orta əsrlərə aid qəbiristanlığın dörd sərdabəsinin birində aşkar edilmişdir. Bu koloniya 2010-cu ilədək müşahidə olunmuşdur. Qeyd etmək lazımdır ki, gecə şəbpərələrinə Rusiya ilə həmsərhəd ərazilərdə də təsadüf edilmişdir.
Gecə şəbpərəsi meşə növü olub, Qafqaşda ancaq enliyarpaqlı meşələrdə rast gəlinir. Bexşteyn gecə şəbpərəsi yem üçün adətən gecə saatlarında meşə kənarlarına və ya talalara uçurlar. Əsasən yarpaq və ot üzərində olan həşəratlarla qidalanırlar. Onlarla dişi fərdlərdən ibarət olan balalama koloniyaları yaşlı ağacların oyuqlarında, nadir hallarda atılmış tikililərdə məskən salırlar.
İyun-iyul ayının əvvəlində dişilər bir balası verir. Balalayan koloniyaların əsas xarakterik cəhətlərindən biri də onların tez-tez öz sığınacaq yerlərini dəyişməsidir. Bu səbəbdən onların bala vermək üçün seçdikləri yerdə ağac oyuqlarının çox olması vacibdir. Yeraltı mağaralar əsasən balavermədə iştirak etməyən fərdlərin qışlaması və yayda daldalanması üçün istifadə olunur. Bu növ yarasaların payız cütləşməsi dövründə yeraltı mağaraların rolu böyükdür. Bexşteyn gecə şəbpərəsi – oturaq növdür. Yəqin olunur ki, Qafqazda və Azərbaycanda gecə şəbpərələrinin əsas hissəsi qışı ağacların oyuğunda keçirirlər. 1986-cı ilin iyul ayının sonunda Xəzrada yarasaların sayı 30-a çatmışdır. 28 avqust 1988-ci ildə bu koloniyada 40-a yaxın fərd olmuşdur. 2007-ci ilin yayında uzunqulaq şəbpərəni bu ərazidə müşahidə etmək mümkün olmamışdır. 2010-cu ilin avqustunda isə sərdabədə 90-a yaxın fərd müşahidə edilmişdir.
Bexşteyn şəbpərəsi və ya Uzunqulaq gecə şəbpərəsi (lat. Myotis bechsteinii) — Şəbpərə cinsinə aid olan yarasa növüdür. Yarasa alman naturalisti Yohan Behşteyinin şərəfinə adlandırılıb.
Gousperell Bechstein (Myotis bechsteinii) a zo un askell-groc'hen hag a vev en Europa hag Azia.
El ratpenat de Bechstein (Myotis bechsteinii) és una espècie que es pot trobar a tot Europa i a l'Àsia occidental.
És un ratpenat de musell llarg i cònic i orelles clarament més llargues que el cap, de manera que doblegades endavant sobrepassen l'extrem del musell en 8 mm. El tragus, puntegut i en forma de llanceta, arriba aproximadament a la meitat del pavelló de l'orella.
El pelatge és força llarg, de color marró pàl·lid o marró vermellós per la part dorsal i gris clar per la ventral. El musell és marró vermellós, i, les orelles i el patagi, marró grisós clar. Les cries són de color gris clar o gris cendra.
Dimensions corporals: cap + cos (38 - 55 mm), cua (30 -47 mm), avantbraç (39 -44 mm) i envergadura alar (250 -300 mm).
Pes: 7 - 14 g.
Arborícola, viu principalment en boscos de muntanya. Generalment s'amaga en forats dels arbres, però també pot allotjar-se en cases, coves i avencs.
Surt a caçar després de fer-se fosc, amb un vol lent entre 1 i 5 m d'altura, molt hàbil en espais reduïts.
A l'hivern forma petits grups de tres a deu individus o bé se'l troba solitari. A l'estiu forma colònies de deu a trenta individus.
El ratpenat d'orelles dentades té les orelles més curtes: doblegades endavant arriben a l'extrem del musell sense sobrepassar-lo.
El ratpenat de bigotis és de mida més petita (la longitud de l'avantbraç no supera els 37 mm) i té les orelles més curtes.
El ratpenat de Bechstein (Myotis bechsteinii) és una espècie que es pot trobar a tot Europa i a l'Àsia occidental.
Netopýr velkouchý (Myotis bechsteinii nebo Myotis bechsteini) je druh netopýra z čeledi netopýrovití. Žije v západní a střední Evropě a v Malé Asii. Na Slovensku je široce rozšířen.[2] V Česku je rozšířen ostrůvkovitě.[3]
Netopýr velkouchý patří mezi středně velké druhy netopýrů. Jeho předloktí je dlouhé 39–47 mm. Tělo je dlouhé 45–55 mm a ocas je dlouhý 41–45 mm. Váží 7–12 gramů. Srst je okrově hnědá. Mláďata tohoto druhu jsou šedá. Je to dlouhověké zvíře. Známé jsou i případy kdy se dožili až 21 let.[4]
Žije zejména ve smíšených a listnatých lesích, kde loví a obývá dutiny stromů.[2] Žije v koloniích, které se skládají ze 3–10 jedinců. Většinou zimuje ve štolách nebo v jeskyních.[4]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Netopier veľkouchý na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu netopýr velkouchý ve Wikimedia Commons
Netopýr velkouchý (Myotis bechsteinii nebo Myotis bechsteini) je druh netopýra z čeledi netopýrovití. Žije v západní a střední Evropě a v Malé Asii. Na Slovensku je široce rozšířen. V Česku je rozšířen ostrůvkovitě.
Bechsteins flagermus (Myotis bechsteinii) er en flagermusart, som tilhører familien barnæser.
Bechsteins flagermus er på EF-Habitatdirektivets Bilag II og IV hvilket betyder at den kræver så streng beskyttelse, at Danmark skal udpege habitatområder og derudover er Bechsteins flagermus fredet i Danmark.[2]
En langøret flagermus med et vingefang på 24-28 cm, højde 4,3-5,5 cm og vægt mellem 7 og 13 g og dens brede, spidse ører er 2-3 cm lange. Pelsen er rødbrun på toppen, lysegrå nedenfor.
Taksonomi fra Wikispecies Bechsteins flagermus (Myotis bechsteinii) er en flagermusart, som tilhører familien barnæser.
Bechsteins flagermus er på EF-Habitatdirektivets Bilag II og IV hvilket betyder at den kræver så streng beskyttelse, at Danmark skal udpege habitatområder og derudover er Bechsteins flagermus fredet i Danmark.
Die Bechsteinfledermaus (Myotis bechsteinii) ist eine Fledermausart, die zur Gattung der Mausohren (Myotis) gehört. Die Mausohren sind der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) zugeordnet. Benannt ist sie nach Johann Matthäus Bechstein, der sich bereits im frühen 19. Jahrhundert für einen Schutz der Fledermäuse eingesetzt hat. Wie alle Fledermäuse orientiert sich auch die Bechsteinfledermaus weniger mit ihren Augen, sondern hauptsächlich mit den Ohren. Sie stößt Ultraschallwellen aus und erkennt am zurückkehrenden Echo ihre Umgebung. Die Annahme, dass bei den Fledermäusen der optische Sinn aufgrund der Entwicklung der Echoortung stark reduziert sei, ist durch Verhaltensversuche widerlegt worden.
Die relativ langen und breiten Ohren der Bechsteinfledermaus haben einen spitzen Ohrdeckel (Tragus), wie er für alle Arten der Mausohren (Myotis) typisch ist. Die Tiere haben eine Flügelspannweite zwischen 25 und 29 Zentimetern und wiegen zwischen 7 und 14 Gramm. Damit gehören sie zu den mittelgroßen Arten in Europa.
Wie andere Fledermäuse auch ernährt sich die Bechsteinfledermaus von kleinen Insekten, wie zum Beispiel Fliegen, Mücken und Nachtfaltern. Da diese Art den Rüttelflug beherrscht und die Krabbelgeräusche ihrer Beutetiere wahrnehmen kann, liest sie auch beispielsweise Spinnen und Raupen direkt von der Vegetation auf. Zu ihren Jagdrevieren zählt der Wald, dabei vor allem die bodennahen, insektenreichen Waldschichten.
Als Sommerquartier bevorzugt diese waldbewohnende Art Baumhöhlen. Ersatzweise werden aber auch immer wieder Nistkästen für Vögel angenommen. Die Vogelnistkästen sind aber keine ausreichende Alternative, da die Bechsteinfledermaus häufig ihr Quartier wechselt und daher auf ein Quartierverbundsystem angewiesen ist, wie es in einem höhlenreichen Wald mit vielen alten Bäumen und entsprechendem Totholzanteil vorhanden ist. Eine der wichtigsten Schutzmöglichkeiten ist daher der Erhalt und die Förderung von Laub- und Mischwäldern mit vielen alten und höhlenreichen Bäumen. Sommerquartiere in oder an Gebäuden werden von dieser Art sehr selten aufgesucht.
Als Winterquartiere suchen die Bechsteinfledermäuse unterirdische Hohlräume wie beispielsweise Höhlen, Bunker, Stollen oder alte Kellergewölbe auf. Da immer wieder Bechsteinfledermäuse mit Erfrierungen an den Ohrspitzen beobachtet werden, wird vermutet, dass ein Teil der Bechsteinfledermäuse sich oberirdische Quartiere wie zum Beispiel Baumhöhlen zum Überwintern sucht. In den unterirdischen, frostsicheren Quartieren würden sie solche Erfrierungen nicht bekommen. In der Segeberger Kalkhöhle werden 200–400 Tiere bei der Überwinterung gezählt.
Die Bechsteinfledermaus steht unter Naturschutz. Eines der Hauptprobleme für die heimischen Fledermäuse ist der Mangel an geeigneten Tages- und Winterschlafquartieren sowie an Quartieren für Wochenstuben, in denen die Jungtiere zur Welt kommen und vom Muttertier gepflegt werden, bis sie selbständig sind. Eine massive holzwirtschaftliche Nutzung der Wälder und entsprechende Pflege der Wälder hat dazu geführt, dass der Höhlenreichtum und damit die Anzahl der Quartiere für die Bechsteinfledermaus rapide abgenommen hat, was für diese häufig ihren Standort wechselnde Art fatal ist. Mit dem Schutz der Bechsteinfledermaus begründete der BUND seine Klage vor dem Bundesverwaltungsgericht in Leipzig gegen die Verlegung der A 4 im Zusammenhang mit dem Braunkohletagebau Hambach, die jedoch am 13. Mai 2009 abgewiesen wurde.[1] Gleiches versuchte der BUND beim Lückenschluss der A 33 zwischen dem Autobahnkreuz Bielefeld und Borgholzhausen,[2] doch auch in diesem Fall wies das Bundesverwaltungsgericht die Klage ab.[3] Das OVG Münster verhängte am 5. Oktober 2018 wegen der Vorkommen der Tiere im Hambacher Forst einen vorläufigen Rodungsstopp, bis die Rechtslage bzgl. des europäischen FFH-Schutzes der Tiere endgültig geklärt sei.[4][5] Die Bechsteinfledermaus ist in Anhang II und Anhang IV der FFH-Richtlinie gelistet und gleichzeitig eine Verantwortungsart innerhalb der Nationalen Strategie zur biologischen Vielfalt der Bundesregierung.
Eine umfassende Erfassung, Lebensraumanlayse und letztendlich ein Praxishandbuch für den zeitgemäßen Schutz der Bechsteinfledermaus (und anderer waldlebender Fledermäuse in Deutschland) wurde in einem Naturschutzprojekt des Naturparks Rhein-Taunus von 2012 bis 2019 realisiert. Das Projekt wurde vom Bundesprogramm für Biologische Vielfalt gefördert und 2016 als UN-Dekade-Projekt ausgezeichnet.
Die Bechsteinfledermaus (Myotis bechsteinii) ist eine Fledermausart, die zur Gattung der Mausohren (Myotis) gehört. Die Mausohren sind der Familie der Glattnasen (Vespertilionidae) zugeordnet. Benannt ist sie nach Johann Matthäus Bechstein, der sich bereits im frühen 19. Jahrhundert für einen Schutz der Fledermäuse eingesetzt hat. Wie alle Fledermäuse orientiert sich auch die Bechsteinfledermaus weniger mit ihren Augen, sondern hauptsächlich mit den Ohren. Sie stößt Ultraschallwellen aus und erkennt am zurückkehrenden Echo ihre Umgebung. Die Annahme, dass bei den Fledermäusen der optische Sinn aufgrund der Entwicklung der Echoortung stark reduziert sei, ist durch Verhaltensversuche widerlegt worden.
Пысăк хăлхаллă çара çерçи, (лат. Myotis bechsteinii) — кĕлетки хӳри пекех 5 сантиметр тăршшĕ. Кăнтăрла ку çара çерçисем мачча тăрринче, йывăç хăвăлĕсенче пуçтарăнаççĕ. Каçхине апата тухаççĕ. Пысăк хăлхаллă çара çерçи ытларах лĕпĕшсемпе вăрăмтунасене тытать. Йышĕ пур çĕрте те сахал. Пысăк хăлхаллă çара çерçисенчен чылайăшĕ ытти çара çерçисем пек кăнтăралла вĕçсе каймасть - путвалсемпе нӳхрепсене кĕрсе хĕл каçма юлать.
Пысăк хăлхаллă çара çерçи амисем пĕр-икĕ çура çăвăрлаççĕ.
Пысăк хăлхаллă çара çерçи, (лат. Myotis bechsteinii) — кĕлетки хӳри пекех 5 сантиметр тăршшĕ. Кăнтăрла ку çара çерçисем мачча тăрринче, йывăç хăвăлĕсенче пуçтарăнаççĕ. Каçхине апата тухаççĕ. Пысăк хăлхаллă çара çерçи ытларах лĕпĕшсемпе вăрăмтунасене тытать. Йышĕ пур çĕрте те сахал. Пысăк хăлхаллă çара çерçисенчен чылайăшĕ ытти çара çерçисем пек кăнтăралла вĕçсе каймасть - путвалсемпе нӳхрепсене кĕрсе хĕл каçма юлать.
Пысăк хăлхаллă çара çерçи амисем пĕр-икĕ çура çăвăрлаççĕ.
Bechstein's bat (Myotis bechsteinii) is a species of vesper bat found in Europe and western Asia, living in extensive areas of woodland.
Bechstein's bat is a medium-sized and relatively long-eared bat. The adult has a long, fluffy fur which is reddish-brown above and gray-white below. It has a pinkish face, and its ears are long and broad. The wings are dark brown and rather broad, with the membrane attached to the base of the feet.[2] Its wingspan measures up to 30 cm (11.8 in.) and it has a head-to-body length of 5 cm (1.9 in) [3]
Bechstein's bat feeds chiefly on flying prey such as moths, dipterans, neuropterans and other small nocturnal insects.[1] Analysis of droppings from the Isle of Wight and Wiltshire shows a diet consisting of dung flies, grasshoppers, nut weevils, and moths. Populations cut off from forest land are recorded to shift to a diet of terrestrial insects and spiders caught from the ground. Bechstein's bats typically forage within one or two kilometers of their roost, and hunt primarily in the forest canopy.[4]
Tree holes, typically woodpecker holes, are used for roosting. Bechstein's bat is also recorded to enter artificial nest boxes, but rarely roosts in human buildings. Over the winter, Bechstein's bats hibernate underground and in tree holes. Mating happens in autumn and spring, and delayed fertilization means that young (one per female) are born early in the following summer. Maternity colonies typically form late in the spring.[4]
Bechstein's bat can be found in the following countries: Austria, Armenia, Azerbaijan, Belarus, Belgium, Bosnia and Herzegovina, Bulgaria, Croatia, Czech Republic, Denmark, France, Georgia, Germany, Hungary, Iran, Italy, Liechtenstein, Moldova, Montenegro, Netherlands, North Macedonia, Poland, Portugal, Romania, Russian Federation, Serbia, Slovakia, Slovenia, Spain, Sweden, Switzerland, Turkey, Ukraine, United Kingdom and Iran.[1]
In the United Kingdom, Bechstein's bat occurs chiefly in southeastern Great Britain, which consists of the northernmost extent of its range.[4] Although, according to the map on the right it occurs in Southern Sweden. It is found in the Forest of Dean and Herefordshire. In 2009 a detailed study by The Bat Conservation Trust of 10 counties took place to determine the range of the Bechstein's bat and in 2010 a lactating female Bechstein's was discovered in Grafton Wood, an Ancient Wood originally part of the Forest of Feckenham and jointly owned by the Worcestershire Wildlife Trust and Butterfly Conservation, suggesting that there was a breeding colony in the wood or close by. The following year Bechstein's were again found at Grafton Wood and also at Trench Wood, also in Worcestershire . The People's Trust for Endangered Species are funding further research work at Grafton Wood.[5] A single male was caught and recorded near Colby in Southern Pembrokeshire.[6]
Bechstein's bat is specialized for inhabiting forested areas, and is rarely found outside of them. It is recorded in mixed forests in southwestern Asia, but European populations prefer deciduous forests with high proportions of old trees. Beech and oak woodlands make up a large portion of the animal's habitat. Bechstein's bats are occasionally also found in orchards, gardens and other cultivated areas.[1]
Bechstein's bat is protected under the European Habitats Directive.
In the UK it is one of the region's rarest and most endangered species. It estimated that 21,600 individuals exist in the whole region, the true population size is difficult to estimate and three potential error sources have been identified in this estimate as such a range of 10,300 and 55,600 individuals is provided.[7] Woodlands containing it may be considered for notification as a Site of Special Scientific Interest and may attract a grant under Natural Englands Environmental Stewardship scheme. On the rare chance one is spotted in the wild, authorities suggest immediately reporting it to a local batgroup or the wildlife trust.
The frequencies used by this bat species for echolocation lie between 35 and 108 kHz. Its echolocation calls have the most energy at 61 kHz, and have an average duration of 3.3 ms.[8][9] Most of its echolocation is in the 50–60 kHz range.
Bechstein's bat (Myotis bechsteinii) is a species of vesper bat found in Europe and western Asia, living in extensive areas of woodland.
El murciélago ratonero forestal (Myotis bechsteinii), cuyo nombre científico es en honor al naturalista Bechstein, es una especie de murciélago perteneciente a la familia Vespertilionidae.
Tamaño mediano (O: 23,0-26,0 mm;Ps: 7,0-14,0 g.). Orejas anchas y largas, mayores que en otros murciélagos del género Myotis, separadas en la base al contrario que en Plecotus, con nueve pliegues transversales en el borde externo y trago largo en forma de lanceta.
Pelaje largo, dorso pardo oscuro y vientre gris claro. Crías de color gris claro. Espolón recto de longitud entre un tercio y la mitad de la del uropatagio. Última vértebra caudal, libre. El plagiopatagio comienza en la base de los dedos. Fórmula dentaria: 2.1.3.3/3.1.3.3.
Puede encontrarse en los siguientes países: Austria, Armenia, Bélgica, Bielorrusia, Bosnia-Herzegovina, Bulgaria, Croacia, República Checa, Francia, Georgia, Alemania, Hungría, Irán, Italia, Liechtenstein, Macedonia del Norte, Moldavia, Montenegro, Países Bajos, Polonia, Portugal, Rumania, Rusia, Serbia, Eslovaquia, Eslovenia, España, Suecia, Suiza, Turquía, Ucrania, y el Reino Unido.[1]
El murciélago ratonero forestal es una especie rara en España aunque se conocen citas por gran parte de la península.[2]
La distribución andaluza de la especie se centra en cuatro núcleos poblacionales independientes, distantes y muy diferentes entre sí. Por su parte, según la distribución andaluza del murciélago de bosque (Barbastella barbastellus) se centra en dos núcleos poblacionales que por su cercanía podrían estar interrelacionados. Estos núcleos se corresponden con las Sierras de Cazorla, Segura, Las Villas, Castril y Huéscar, donde la distribución se puede considerar continua, y la Sierra de Baza. Para el área de Cazorla, la especie se puede considerar inusualmente constante y frecuente en comparación al resto de su distribución peninsular.[2]
Los murciélagos ratoneros forestales habitan en bosques apropiados para su desarrollo, los cuales deben comprender al menos veinticinco hectáreas. Muy pocas ocasiones pueden ser vistos fuera de estos bosques.
La distribución de este murciélago en el Reino Unido ha sido analizada por la National Biodiversity Network (Red de Biodiversidad Nacional).[3]
Frecuentemente anidan en troncos huecos o en agujeros producidos por los pájaros carpinteros, en robles y en fresnos, los cuales parecen ser los más comunes.
Sus refugios de día y de cría son fundamentalmente árboles de bosques maduros lo que implica pies de elevado porte y con pies muertos o añosos. Así pues, para estas especies se pone de manifiesto la importancia en la península ibérica de arbolados como robledales ibéricos de Quercus faginea y Quercus canariensis, y pinares (sud-)mediterráneos de pinos negros endémicos, ambos contemplados como prioridades de conservación y destacados como hábitats especialmente vulnerables al cambio climático, lo que puede comprometer la conservación de estas especies de quirópteros a medio y largo plazo.[2]
Este animal está protegido bajo la Directiva de Hábitats de Europa. En el Reino Unido su rareza provocó que los bosques que albergan a la especie fuesen considerados para pasar a ser sitios de interés científico especial y podrían obtener una beca de parte de Natural England para garantizar la protección.
Las frecuencias utilizadas por esta especie de murciélagos varían entre 35-108 kHz. Sus llamadas ecolocalizadoras alcanzan su máximo de energía en 61 kHz y tienen una duración promedio de 3,3 ms.[4][5]
El murciélago ratonero forestal (Myotis bechsteinii), cuyo nombre científico es en honor al naturalista Bechstein, es una especie de murciélago perteneciente a la familia Vespertilionidae.
Myotis bechsteinii (edo Bechstein saguzarra[1]) baso zaharrei loturiko saguzar espeziea da. Banaketa zabala izan arren, populazioak oso lokalizatuak dira eta egungo eskasia nabarmena da Pleistozenotik Neolitikorainoko erregistro fosilean behaturiko maiztasunarekin alderatuta. Zaurgarri kontsideraturiko espeziea da, eta baso zahar eta zuhaitz hilak mantentzea ezinbestekotzat jotzen da espezie honen biziraupena bermatzeko.
Bechstein saguzarra tamaina ertaineko kiropteroa da, belarrien tamaina handiagatik generokideetatik erraz bereiz daitekeena. 23-26 mm.ko luzera izan ohi dute. Besaurreak 40,6-44,5 mm-ko luzera izaten du eta emeak estatistikoki apur bat handiagoak direla frogatu den arren, begibistaz dimorfismo sexuala ez da nabarmena. Pisua 7 eta 14 gramo bitartean mugitu ohi da.
Hortzeri-formula 2.1.3.3 3.1.3.3Bizkarraldea marroi kolorekoa da, sabelaldea baino askoz ere ilunagoa. Ileak kolore bikoitzekoak dira. Bizkarraldekoen oinarria marroi-beltz kolorekoa da eta punta apur bat argiagoa. Sabelaldeko ileen oinarria ere iluna da, baina punta askoz ere argiagoa izan ohi dute. Belarriek muxarradura txiki bat dute kanpo-ertzean, eta aipatu bezala, oso handiak dira. Aurrerantza tiraz gero, muturrerainoko distantzia halako bi inguru izaten dira. tragoa ere handia da, belarriaren luzeraren erdia, gutxi gorabehera. Hegoetako patagioa oineko kanpoko hatzaren oinarrian txertaturik dago. Hatz honen luzera tibiaren erdia da. ezproiak uropatagioaren atzeko ertzaren erdia inguru hartzen du. Tibian eta uropatagioaren ertz askean ez du apenas ilerik.
Gainerako generokideetatik bereizgarri egiten dituen ezaugarri asko ditu Bechstein saguzarrak. Myotis emarginatusen belarriak, esaterako, askoz ere txikiagoak dira, eta muxarradura askoz handiagoa. Myotis nattereriren kasuan ere, belarriak Bechsteiniiarenak baino txikiagoak dira, eta honez gain, uropatagioaren atzeko ertzean ileak izaten dituzte.
Generokideek bezala, intentsitate baxuko frekuentzia modulatuko pultsuak emititzen ditu, eta ondorioz, irispen eskasekoak izaten dira. Energia maximoa 50 kHztan lortzen da eta luzera 1,2-1,3 mskoa izan ohi da. Pultsuen arteko batezbesteko denbora 2,2 ms-koa da. Ultrasoinu-detektoreekin gainerako Myotisekin erraz nahas daitekeen espeziea da.
Europa ia guztian eta Kaukaso inguruan ezagutzen den espeziea da. Iparraldeko muga Eskandinavia eta Britainia Handia hegoaldean du, eta hegoaldekoa Mediterrano itsasoak ezartzen du. Ekialdeko muga, aldiz, Kaukason eta Iran iparraldean du. Banaketa-eremu osoan espezie arraro eta bakana da[2].
Iberiar penintsulan oso leku gutxitan aurkitu den arren, banaketa eremu guztira zabaldu ohi da, askotariko lekuetan aurkitu baita, Kantauri isurialdetik hasi eta Andaluzia hegoalderaino. Banaketa zabala baina etena du[3].
Euskal Herrian Leitzako Tolarea mehazuloetan aipatu zen lehen aldiz espeziea, harik eta Aranzadi Zientzia Elkarteko bilduman gorde zen ale baten berrikuspenak datuak M. emarginatus¡¡ espezieari zegozkiela azaldu zuen arte. Egun, Karrantza iparraldeko Jorrios mendilerroan, Gorbeia inguruan, Araba Errioxan, Orgiko basoan eta Sakanan ezagutzen dira koloniak [4]. Hala ere, litekeena da populazio hauek aurkitu diren inguruetan antzeko guneetan kolonia gehiago izatea.
Iberiar penintsulan baso hostoerorkorretan agertu ohi da, gimnospermo zein angiospermotan, baina normalean baso zaharrak izan ohi dira, zuhaitz zarpail eta arrakaladundunak. Gordelekuak kobazulo, mea, zuhaitzetako arrakala zein eraikuntzetan behatu izan dira, baina baso zaharretako zuhaitzen arrakalak eta zuloak atsegin dituzte, pago zein haritzak[5]. Itsas mailatik 1.300 metroko altueraraino behatu izan dira.
Hegaldi motel eta maniobragarrietan ehizatzen ditu intsektuak lurretik altuera handira. Normalean 1-5 metroko altueran jardun ohi da, nahiz eta 15 metroko altueran ere behatu izan diren aleak, zuhaitzen gainean ehizean. Hala ere, Europa erdialdean dietaren zati handiena intsektu ez-hegalariek osatzen duela ikusi da, eta beraz, landareen gainean pausaturiko intsektuez ere elikatzen da. Dieta osatzen duten intsektu-talde nagusiak koleopteroak, dipetroak eta lepidopteroak dira.
Saguzar sedentariotzat kontsideraturik dago, lekualdatze ezagun luzeenak 35 km-koak izan baitira. Ingurune oso hotzetan hibernazioa lurpeko kobetan burutzen dute, sarreratik gertu, normalean. Tenperatura 3 eta 10 °C ingurukoa izan ohi da eta hezetasuna ere altua. Neguak oso gogorrak ez diren lekueta, ordea, badirudi zuhaitz zaharretako arrakala eta gangak nahiago izaten dituztela. Normalean bakarka edo talde txikitan hibernatzen dute baina badira talde handietan negua pasatzen duten animaliak ere. Kasu hauetan, maiz Myotis generoko beste hainbat animaliarekin batera hibernantzen dute. Hibernazio-garaia martxoa edo apirilean amaitzen da, neguaren laztasunaren arabera.
Arraldia udazkenean hasten da eta parekatzeak udaberrira bitartean gerta daitezke. Emeek osatzen dituzten kumatze-koloniatan 30 ale inguru bildu ohi dira, nahiz eta ale bakartietatik 50 animaliak osaturiko taldeetara ere aurkitu izan diren. Ugal sasoian gordelekua behin baino gehiagotan aldatu ohi dute. Kumeen jaiotzak ekaina bukaeran eta uztaila hasieran gertatzen dira.
Baso zahar eta konplexuei estuki loturiko espeziea denez, landaketen eta egurraren ustiaketaren ondorioz, egoera zailean aurkitzen da. Badirudi aldaketa klimatikoa eta deforestazioa direla espezie honen atzerakadaren eragile nagusiak[6].
Myotis bechsteinii (edo Bechstein saguzarra) baso zaharrei loturiko saguzar espeziea da. Banaketa zabala izan arren, populazioak oso lokalizatuak dira eta egungo eskasia nabarmena da Pleistozenotik Neolitikorainoko erregistro fosilean behaturiko maiztasunarekin alderatuta. Zaurgarri kontsideraturiko espeziea da, eta baso zahar eta zuhaitz hilak mantentzea ezinbestekotzat jotzen da espezie honen biziraupena bermatzeko.
Korvasiippa (Myotis bechsteinii) on harvinainen siippoihin kuuluva lepakkolaji, jota esiintyy keski- ja etelä-Euroopassa ja Kaukaasiassa. Laji tarvitsee asuinalueekseen vanhan luonnollisen metsän.[1] Lajin tieteellisen nimen kirjoitusasussa on vaihtelua, mutta Mammal species of the World 3 suosii asua Myotis bechsteinii kirjoitustavan Myotis bechsteini sijaan.[2]
Laji on suojeltu Euroopan unionin luontodirektiivillä.[3]
Korvasiippa (Myotis bechsteinii) on harvinainen siippoihin kuuluva lepakkolaji, jota esiintyy keski- ja etelä-Euroopassa ja Kaukaasiassa. Laji tarvitsee asuinalueekseen vanhan luonnollisen metsän. Lajin tieteellisen nimen kirjoitusasussa on vaihtelua, mutta Mammal species of the World 3 suosii asua Myotis bechsteinii kirjoitustavan Myotis bechsteini sijaan.
Laji on suojeltu Euroopan unionin luontodirektiivillä.
Murin de Bechstein
Le Murin de Bechstein (Myotis bechsteinii), historiquement appelé Vespertilion de Bechstein[1],[2], est une espèce de chauve-souris de la famille des Vespertilionidés. C’est une chauve-souris européenne de taille moyenne aux oreilles très longues et larges.
Le Murin de Bechstein semble sédentaire mais les femelles changent fréquemment de gîte durant la période estivale. Ses mœurs sont peu connues mais semblent très proches de celles du murin de Natterer. L'espèce est « quasi menacée » en France.
Dans la terminologie zoologique, le nom de genre Myotis vient du grec ancien μυός (génitif de μυς mus/mys , « souris »), de ὠτ- (ōt-) , racine de οὖς (oûs , « oreille ») et du suffixe -is, soit « « oreille de souris ».
L’épithète spécifique bechsteinii renvoie au nom du zoologiste allemand Johann Matthäus Bechstein (1757-1822) qui prôna la protection des chauves-souris au début du XIXe siècle.
En français, le nom vulgaire Murin dérive du latin mus, muris « souris » avec le suffixe -in* désignant l’appartenance à un groupe.
L’espèce qui fut découverte par le Dr. Leisler de Hanau, fut décrite la première fois en 1818, en Allemagne par le zoologiste Heinrich Kuhl sous le nom latin de Vespertilio de Bechstein (Deut. Flederm. pag.22) et en allemand de Bechstein’s Fledermaus. En 1820, le zoologue français Desmaret[3] traduit naturellement le terme scientifique en français par Vespertilion de Bechstein. L’espèce n’avait pas été observée en France puisqu’il indique que sa « patrie » est l’Allemagne. En 1868, elle est encore considérée comme rare en Allemagne et France. Après la création du genre Myotis par Kaup en 1829, l’espèce fut reclassée dans ce genre sous le nom de Myotis bechsteinii.
Les traits caractéristiques du Murin de Bechstein sont[4] :
Le Murin de Bechstein est une chauve-souris de taille moyenne, aux oreilles remarquablement longues[5].
Son pelage dorsal est brun à brun-roux, très contrasté avec sa face ventrale, beige clair ou grise.
Le museau est brun rougeâtre, les autres parties de peau sont brun clair.
L’âge maximal avéré est de 21 ans.
C’est une espèce protégée.
Vers la fin du mois d’août, les murins de Bechstein, comme de nombreuses autres Myotis, se regroupent dans des grottes, pour s’accoupler. La population sur le site d'accouplement venant d’une vaste région présente une grande diversité générique. Les accouplements produisent ainsi un grand flux de gènes entre les différentes maternités sans qu’il y ait un risque de consanguinité[5].
Pour l’hibernation, de fin octobre à mars, l’espèce est ubiquiste, elle colonise les sites karstiques, les mines, les carrières souterraines, les caves, les casemates, les fortifications, les aqueducs, les ponts enterrés ou encore les cavités arboricoles. Elle hiberne essentiellement en solitaire dans les cavités, plutôt dans des anfractuosités difficiles d’accès à l’homme, les regroupements sont très rares. La gestation commence à la fin de l’hibernation.
Les femelles se regroupent en avril-mai dans des colonies de maternité pour élever les nouveau-nés alors que les mâles restent solitaires durant presque toute l’année. Pour la mise-bas, fin juin début juillet, elle préfère les gîtes arboricoles, le plus souvent dans des caries ou des trous de Pic.
Les femelles allaitent leurs petits jusqu’à fin août début septembre. Les gîtes de maternité comptent de 10 à 50 femelles, rarement jusqu’à 80. Les membres des maternités se séparent souvent, se retrouvent et se séparent à nouveau. Elles changent en général de gîtes tous les 2 à 3 jours et ce n’est qu’en cas de manque absolu de gîtes que certaines colonies peuvent occuper plusieurs semaines le même nichoir. Au cours de l’été, elles vont visiter jusqu’à 50 gîtes sur une superficie de 40 ha. Les mâles sont eux essentiellement fidèles à leur gîte.
Les groupes de maternité se composent de femelles lactantes rassemblant de proches parentes, grands-mères, mères et filles. Les fréquentes fission et fusion des sous-groupes suggèrent une réaction flexible des murins aux conditions environnementales[6].
Les jeunes mâles quittent le territoire qui les a vus naître et s’installent dans les environs.
Les sécrétions des glandes faciales du Murin de Bechstein les individualisent et permettent aux membres d’une même colonie et de différentes colonies de se reconnaître[5].
Le murin de Bechstein chasse très près de la végétation, entre 1 et 5 m de hauteur, dans de vieilles forêts sans sous-bois. Il opère aussi au ras du sol ou dans la couronne des arbres. Particulièrement agile, il peut voler très lentement et même sur place.
Il capture ses proies en vol mais peut aussi glaner ses proies comme blattes, araignées, sur les feuilles ou au sol, en les repérant grâce à ses longues oreilles très sensibles aux moindres bruissements[7].
Son régime alimentaire éclectique se compose surtout d’invertébrés forestiers et de nombreux insectes non volants. Au cours de l’été, la proie principale change selon les disponibilités dans l’habitat de chasse. Il consomme principalement des lépidoptères, coléoptères, diptères (tipules), chrysopes et araignées. Selon la saison ou le lieu, opilions, forficules, chenilles, sauterelles, punaises et carabes font partie du régime, sans parler occasionnellement de blattes, hyménoptères, chilopodes, cigales, trichoptères et pucerons[5].
Le cri d’écholocation ultrasonore d’une durée de 2,5 à 5 ms est en fréquence modulée abrupte de 100 kHz à 35 kHz[5].
Le Murin de Natterer, semblable par la taille et le style de vol, émet sur une gamme de fréquences beaucoup plus large.
En Europe, l’espèce se trouve dans la zone tempérée de la hêtraie ou de la chênaie mixte, mature à âgée, formant de grands massifs non fragmentés. Dans le sud de l’Europe, les données sont très rares dans la péninsule ibérique et en Italie.
En France, le Vespertilion de Bechstein est présent en faible abondance dans l’ensemble des régions, avec une rareté plus marquée en zone méditerranéenne[8].
En dehors de l’Europe, le murin de Bechstein se répartit dans des îlots en Anatolie, dans le nord de l’Iran et dans le Caucase.
Espèce particulièrement sédentaire, les gîtes d’hiver et d’été sont en général à quelques kilomètres les uns des autres. Le terrain de chasse des femelles se situe dans un rayon d’un kilomètre autour du gîte de maternité. Les mâles chassent encore plus près de leur gîte que les femelles, parfois à seulement 100 m de leur arbre. Le terrain de chasse des femelles est bien plus petit dans le vieilles forêts de feuillus très structurées que dans les forêts de résineux où les individus peuvent exploiter jusqu’à 700 ha. Les mêmes terrains de chasse sont visités en toutes saisons et chaque année par les mêmes individus, d’une manière vraiment territoriale[5].
Le murin de Bechstein est une espèce de basse altitude très fortement liée aux milieux boisés. Il montre une nette préférence pour les massifs anciens de feuillus. Il est parfois présent dans de petits bois, des milieux agricoles extensifs, voire même en ville quand il subsiste de vieux arbres[4].
Le Murin de Bechstein est sur les listes rouges UICN 2008 et EU[5]:
C’est une espèce recherchant les habitats stables sur le long terme, dans de vieilles forêts de feuillus.
Murin de Bechstein
Le Murin de Bechstein (Myotis bechsteinii), historiquement appelé Vespertilion de Bechstein,, est une espèce de chauve-souris de la famille des Vespertilionidés. C’est une chauve-souris européenne de taille moyenne aux oreilles très longues et larges.
Le Murin de Bechstein semble sédentaire mais les femelles changent fréquemment de gîte durant la période estivale. Ses mœurs sont peu connues mais semblent très proches de celles du murin de Natterer. L'espèce est « quasi menacée » en France.
O morcego de Bechestein (Myotis bechsteinii) é unha especie de morcego pertencente á familia Vespertilionidae.
Tamaño mediano (O: 23,0-26,0 mm;Ps: 7,0-14,0 g.). Orellas anchas e longas, maiores ca noutros Myotis, separadas na base ao contrario que en Plecotus, con nove pregues transversais no bordo externo e grolo longo en forma de lanceta.
Pelame longo, dorso pardo escuro e ventre gris claro. Crías de cor gris claro. Esporón recto de lonxitude 1/3-1/2 do uropatagio. Última vértebra caudal libre. Plagiopatagio comeza na base dos dedos. Fórmula dentaria: (2.1.3.3/3.1.3.3.)
Pode atoparse nos seguintes países: Austria, Armenia, Belarús, Bélxica, Bosnia-Hercegovina, Bulgaria, Croacia, República Checa, Francia, Xeorxia, Alemaña, Hungría, Irán, Italia, Liechtenstein, Macedonia do Norte, Moldavia, Montenegro, Países Baixos, Polonia, Portugal, Romanía, Rusia, Serbia, Eslovaquia, Eslovenia, España, Suecia, Suíza, Turquía, Ucraína, e o Reino Unido.
Os morcegos rateiros forestais habitan en bosques axeitados para o seu desenvolvemento, os cales deben comprender polo menos vinte e cinco hectáreas. Moi poucas ocasións poden ser vistos fóra destes bosques.
A distribución no Reino Unido deste morcego foi analizada pola Rede de Biodiversidade Nacional.[2]
Frecuentemente aniñan en troncos ocos ou en buracos producidos polos paxaros carpinteiros, en carballos e en freixos, os cales parecen ser os máis comúns.
Este animal está protexido baixo a Directiva de Hábitats de Europa. No Reino Unido a súa rareza provocou que os bosques que albergan á especie fosen considerados para pasar a ser sitios de interese científico especial e poderían obter unha bolsa de parte de Natural England para garantir a protección.
As frecuencias empregadas por esta especie de morcegos varían entre 35–108 kHz. As súas chamadas ecolocalizadoras acadan o seu máximo de enerxía en 61 kHz e teñen unha duración media de 3,3 ms.[3][4]
O morcego de Bechestein (Myotis bechsteinii) é unha especie de morcego pertencente á familia Vespertilionidae.
Il vespertilio di Bechstein (Myotis bechsteini Kuhl, 1817) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa ed Asia sud-occidentale.[1][2]
Pipistrello di piccole dimensioni, con la lunghezza della testa e del corpo tra 45 e 55 mm, la lunghezza dell'avambraccio tra 39 e 45 mm, la lunghezza della coda tra 41 e 45 mm, la lunghezza delle orecchie tra 19 e 28 mm e un peso fino a 12 g.[3]
La pelliccia è lunga. Le parti dorsali variano dal bruno chiaro al rossastro, mentre le parti ventrali sono grigie chiare. Il muso, le membrane alari e le orecchie sono color bruno-rosato. Queste ultime sono molto lunghe, strette e con 9-11 pliche longitudinali sulla superficie interna. Il trago è lanceolato e lungo più della metà del padiglione auricolare. Le ali sono larghe e attaccate posteriormente alla base dell'alluce. I piedi sono piccoli. L'estremità della coda si estende oltre l'uropatagio. Il cariotipo è 2n=44 FNa=52.
Emette ultrasuoni con frequenza variabile tra 80 e 35 kHz e massima energia a 50 kHz.
In estate si rifugia nelle cavità degli alberi e talvolta all'interno di edifici solitariamente, eccetto le femmine che si riuniscono in vivai fino a 30 individui. In inverno entra in ibernazione da ottobre o novembre fino a marzo od aprile e si sposta in siti sotterranei naturali o artificiali molto umidi e con temperature comprese tra 7-8 °C, sebbene possa rimanere ancora negli alberi. Si adatta frequentemente all'utilizzo dei rifugi per pipistrelli. Durante il riposo rimane appeso con i piedi alle pareti, oppure si infila nelle strette feritoie. Mantiene le orecchie sempre dritte. È una specie sedentaria. L'attività predatoria inizia a notte fonda e ritorna ai rifugi molto prima dell'alba. Effettua il volo a bassa quota, a circa 1-5 metri dal suolo, ed è manovrato.
Si nutre di lepidotteri, ditteri, planipennia e altri artropodi non volanti come ragni e opilioni catturati nel bosco o lungo i suoi margini.
Gli accoppiamenti generalmente avvengono all'inizio dell'autunno e si protraggono fino alla primavera successiva. Le femmine danno alla luce un piccolo alla volta all'inizio dell'estate dopo una gestazione di circa 50-60 giorni. Viene svezzato dopo 6-7 settimane di vita. L'aspettativa di vita è di circa 21 anni.
Questa specie è diffusa in Europa, dal Portogallo, Spagna, Francia, Svizzera, Austria, Germania, Belgio, Danimarca, Paesi Bassi, Inghilterra sud-occidentale, Polonia, Bielorussia, Repubblica Ceca, Slovacchia, Ungheria, Slovenia, Croazia, Bosnia-Erzegovina, Albania, Romania, Moldavia, Bulgaria, Grecia, Turchia europea, centro-settentrionale, sud-occidentale e nord-orientale, Georgia occidentale, Azerbaigian sud-occidentale e Russia sud-occidentale.
In Italia è presente in Piemonte, Lombardia, Veneto, Friuli Venezia Giulia, Emilia-Romagna, Liguria, Toscana, Umbria, Marche, Abruzzo, Molise, Campania e Calabria. È inoltre stato osservato in Corsica, Capri, Isola d'Elba, Sicilia e nell'isola danese di Bornholm.
Il vespertilio di Bechstein è una specie quasi esclusivamente boschiva. Popola principalmente faggete e querceti, ma si può trovare anche in altri tipi di foresta ed in parchi e giardini. Si spinge fino a 1350 metri di quota in estate e primavera; in inverno raggiunge i 1800 metri. [4]
La IUCN Red List, considerato che ci sono poche informazioni circa lo stato della popolazione, sebbene sia stato evidenziato un declino di oltre il 30% negli ultimi 15 anni a causa della perdita e del degrado del proprio habitat, classifica M.bechsteinii come specie prossima alla minaccia (NT).[1]
Il vespertilio di Bechstein (Myotis bechsteini Kuhl, 1817) è un pipistrello della famiglia dei Vespertilionidi diffuso in Europa ed Asia sud-occidentale.
De Bechsteins vleermuis (Myotis bechsteinii) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij wordt ook wel langoorvleermuis genoemd.
Bechsteins vleermuis is een middelgrote vleermuis met vrij grote en brede grijsbruine oren, 20 tot 26 millimeter lang. Hij heeft een lichtbruine tot roodbruine bovenzijde en een grijswitte onderzijde. Ook de vleugelmembranen zijn grijzig bruin. Ze zijn vrij kort en breed, waardoor de soort zich behendig manoeuvreert in dicht bos. De spanwijdte is 250 tot 300 millimeter. De snuit is roodachtig bruin en het gezicht is kaal en roze. Hij produceert geluiden van 30 tot 80 kHz. De langoorvleermuis wordt meestal 7 tot 13 gram zwaar en 43 tot 55 millimeter lang.
De Bechsteins vleermuis is een bosbewoner. Hij heeft een voorkeur voor vochtig gemengd woud. Kraamkolonies bevinden zich bijna altijd in holle bomen; in een aantal gebieden in Europa worden ze veel in vleermuiskasten aangetroffen, en soms in gebouwen. De soort gebruikt echter zelden voor lange tijd hetzelfde verblijf. Ongeveer twintig minuten na zonsondergang verlaat hij zijn verblijfplaats. Hij jaagt laag bij de grond en dicht bij vegetatie op motten, maar ook op andere insecten als muggen en kevers. Hij pikt ze in de vlucht van vegetatie af. 's Winters zijn ze vooral in holle bomen te vinden, maar in zeer kleine aantallen ook in grotten, gebouwen, kelders, mijntunnels, enz. De winterslaap duurt van oktober tot april. De winterverblijven zijn over het algemeen koel en vochtig. Ze leggen maar kleine afstanden af tussen zomer- en winterverblijf en zijn daarom erg kwetsbaar.
De paartijd duurt van de herfst tot de lente. Eind april, mei verzamelen de vrouwtjes in kraamkolonies. Juni, begin juli wordt één jong geboren. In augustus kunnen de jongen vliegen en aan het eind van de maand verlaten de jongen en de vrouwtjes de kolonies. De vleermuis kan 21 jaar oud worden.
Deze soort komt alleen in Europa voor. De noordgrens loopt van Zuid-Engeland door Noord-Frankrijk, Wallonië, Zuid-Limburg, Duitsland, Zuid-Polen, het zuidwesten van Wit-Rusland en het westen van Oekraïne. Geïsoleerde populaties leven in Zuid-Zweden. In Zuid-Europa ontbreekt de soort in het zuiden van Frankrijk, Zuid-Italië en Zuid-Griekenland. In Vlaanderen komt de soort voor in het zuiden van Limburg en de Voerstreek. Bechsteins vleermuizen zijn zeldzaam in Nederland, maar worden met enige regelmaat overwinterend aangetroffen in Zuid-Limburg en in Overijssel. De Bechsteins vleermuis staat op de Nederlandse en Vlaamse rode lijst.
De Bechsteins vleermuis (Myotis bechsteinii) is een vleermuis uit de familie der gladneuzen (Vespertilionidae). Hij wordt ook wel langoorvleermuis genoemd.
Nocek Bechsteina[2] (Myotis bechsteinii) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z licznie reprezentowanej w Polsce w gatunki rodziny mroczkowatych.
Opis: Długość ciała wynosi 48–55 mm, rozpiętość skrzydeł 250–280 mm, masa ciała od 8 do 11 g. Futerko ubarwione ma na grzbiecie na kolor szarobrunatny, spód ciała jest popielaty. Ma bardzo długie uszy, nie stykające się ze sobą.
Występowanie: W Polsce jego zasięg ogranicza się do południowej części kraju, najdalej na północ sięga do Cedyńskiego Parku Krajobrazowego, Wielkopolski, okolic Tomaszowa Mazowieckiego i Polesia Lubelskiego. Izolowane stanowisko zimowe znajduje się w Strzalinach na Pomorzu. Jest uważany za gatunek rzadki, choć w południowo-wschodniej części kraju (np. na Lubelszczyźnie, w Puszczy Kozienickiej) jest regularnie spotykanym, niekiedy wręcz częstym gatunkiem nietoperza w dużych kompleksach leśnych.
Biotop: Zamieszkuje głównie w dziuplach drzew, rzadziej w skrzynkach lęgowych dla ptaków. Samce zamieszkują przeważnie samotnie, samice w niewielkich koloniach, często zmieniających kryjówki. Żeruje w lasach, często wśród koron drzew. Na sen zimowy przenosi się do miejsc o wysokiej wilgotności powietrza (do 100%), gdzie temperatura nie spada w zimie poniżej plus kilku stopni Celsjusza. Są to zwykle jaskinie, piwnice, opuszczone kopalnie, itp.
Tryb życia: Żywi się owadami i innymi stawonogami (pajęczaki, wije), które zbiera z liści, gałęzi i pni drzew; wśród jego ofiar liczne są gatunki pozbawione zdolności lotu, bądź latające w dzień. Poluje nocą, na polowania wylatuje późnym wieczorem, lata dosyć ociężale i wolno. Podczas lotów posługuje się echolokacją, natomiast ofiary lokalizuje najczęściej słuchając biernie wydawanych przez nie dźwięków. Gatunek osiadły, nie odbywa dalekich wędrówek.
Rozród: Samica rodzi w czerwcu – lipcu jedno młode. Żyje do 21 lat.
W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[3][4]. Umieszczony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt, jako gatunek bliski zagrożenia (kategoria NT – near threatened).
Nocek Bechsteina (Myotis bechsteinii) – gatunek ssaka z rzędu nietoperzy z licznie reprezentowanej w Polsce w gatunki rodziny mroczkowatych.
Opis: Długość ciała wynosi 48–55 mm, rozpiętość skrzydeł 250–280 mm, masa ciała od 8 do 11 g. Futerko ubarwione ma na grzbiecie na kolor szarobrunatny, spód ciała jest popielaty. Ma bardzo długie uszy, nie stykające się ze sobą.
Występowanie: W Polsce jego zasięg ogranicza się do południowej części kraju, najdalej na północ sięga do Cedyńskiego Parku Krajobrazowego, Wielkopolski, okolic Tomaszowa Mazowieckiego i Polesia Lubelskiego. Izolowane stanowisko zimowe znajduje się w Strzalinach na Pomorzu. Jest uważany za gatunek rzadki, choć w południowo-wschodniej części kraju (np. na Lubelszczyźnie, w Puszczy Kozienickiej) jest regularnie spotykanym, niekiedy wręcz częstym gatunkiem nietoperza w dużych kompleksach leśnych.
Biotop: Zamieszkuje głównie w dziuplach drzew, rzadziej w skrzynkach lęgowych dla ptaków. Samce zamieszkują przeważnie samotnie, samice w niewielkich koloniach, często zmieniających kryjówki. Żeruje w lasach, często wśród koron drzew. Na sen zimowy przenosi się do miejsc o wysokiej wilgotności powietrza (do 100%), gdzie temperatura nie spada w zimie poniżej plus kilku stopni Celsjusza. Są to zwykle jaskinie, piwnice, opuszczone kopalnie, itp.
Tryb życia: Żywi się owadami i innymi stawonogami (pajęczaki, wije), które zbiera z liści, gałęzi i pni drzew; wśród jego ofiar liczne są gatunki pozbawione zdolności lotu, bądź latające w dzień. Poluje nocą, na polowania wylatuje późnym wieczorem, lata dosyć ociężale i wolno. Podczas lotów posługuje się echolokacją, natomiast ofiary lokalizuje najczęściej słuchając biernie wydawanych przez nie dźwięków. Gatunek osiadły, nie odbywa dalekich wędrówek.
Rozród: Samica rodzi w czerwcu – lipcu jedno młode. Żyje do 21 lat.
Netopier Bechsteinov alebo netopier veľkouchý[2] (Myotis bechsteinii) je rozšírený druh netopiera z čeľade netopierovité.
Žije v západnej a centrálnej Európe a v Malej Ázii po severný Irán.[2]
Na Slovensku je široko rozšírený[3], pravdepodobne vo všetkých lesnatých oblastiach[2].
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 107 (24,9% rozlohy Slovenska):[2]
Žije najmä v lesoch, kde loví a obýva dutiny stromov.[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Netopier Bechsteinov
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Netopier Bechsteinov
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Netopier Bechsteinov alebo netopier veľkouchý (Myotis bechsteinii) je rozšírený druh netopiera z čeľade netopierovité.
Velikouhi netopir (znanstveno ime Myotis bechsteinii) je srednje velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji. Znanstveno ime je vrsta dobila po nemškem naravoslovcu Johannu Matthäusu Bechsteinu.
Velikouhi netopir je svoje ime dobil po svojih sorazmerno velikih uhljih. Odrasli netopirji imajo premer prhuti med 25 in 29 cm, tehtajo pa med 7 in 14 grami.
Velikouhi netopir je gozdna vrsta, ki živi in lovi v gozdovih z najmanjšo površino 25 hektarov.
Običajno se čez dan zadržujejo v opuščenih drevesnih gnezdih žoln.
Leteče nočne insekte lovi s pomočjo eholokacije na frekvencah med 35 in 108 kHzz največjo energijo pri 61 kHz. Impulz traja povprečno 3,3 ms[2][3].
Velikouhi netopir (znanstveno ime Myotis bechsteinii) je srednje velika vrsta netopirjev, ki je razširjena po Evraziji. Znanstveno ime je vrsta dobila po nemškem naravoslovcu Johannu Matthäusu Bechsteinu.
Bechsteins fladdermus (Myotis bechsteini, Kuhl 1817) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar). Catalogue of Life listar inga underarter.[2]
En medelstor fladdermus med en underarmslängd på 3,9 till 4,7 cm, vingbredd på 25 till 30 cm, kroppslängd på 4,5 till 5,5 cm och vikt mellan 7 och 12 g. Individer med partiell albinism förekommer, de har då vita vingspetsar. Den förhållandevis långa pälsen är ljust rödbrun till brun på ovansidan och vitaktig på undersidan. Nosen är skär.[3] Vingarna är korta, breda och ljusbruna till grå; Ungdjuren är ljusgrå. Arten har två ekolokalisationsläten, båda frekvensmodulerade: Ett med korta signaler på 38 till 80 kHz, och ett med längre signaler på 32 till 60 kHz. Arten kan också ge ifrån sig hörbara, kvittrande eller surrande läten när den blir hotad.[4]
Arten påträffas i gammal skog, i Europa främst bok- och ekskog, i sydvästra Asien främst lövskog men även blandskog. Den kan också tillfälligtvis påträffas i människopåverkade habitat som ängar, fruktträdgårdar och villaträdgårdar.[1]
På dagen sover Bechsteins fladdermus främst i ihåliga träd, men kan också välja byggnader och fågelholkar.[1] I Sverige har det dock inte konstaterats att arten utnyttjar byggnader som sovplats (men väl fågelholkar). Arten går i vinterdvala i utrymmen som gruvor, grottor och klippspringor.[5]
Bechsteins fladdermus börjar jaga efter skymningen.[4] Jakten sker nästan uteslutande i skog, där den kan hämta föda både på marken, trädstammarna och lövverken. Födan består till mycket stor del (85 %) av marklevande leddjur, som tvestjärtar, fjärilslarver, dubbelfotingar, spindlar och lockespindlar. Man anser att den fångar marklevande djur krypande på marken, där den hör bytets prasslande med hjälp av de stora öronen.[6] Arten kan även ta flygande insekter som myggor, nattfjärilar och skalbaggar.[4] Den är en stationär art; födosöksområdet är troligen inte större än 10 ha.[6]
Parningstiden varar från höst till vår; arten kan para sig under pauser i vinterdvalan. Honan föder en unge sent i juni till början av juli, som börjar flyga under första halvan av augusti. Dräktiga honor och honor med ungar bildar särskilda yngelkolonier om 10 till 40 individer, där hanar inte förekommer.[3]
Bechsteins fladdermus finns sällsynt från Portugal till Karpaterna med enstaka observationer i södra England och på Bornholm samt i västra Asien (Turkiet, Azerbajdzjan och Iran), men minskar i antal.[1] Har i Sverige observerats endast i östra och centrala Skåne.[6]
Bechsteins fladdermus är i Sverige upptagen på Röda listan som akut hotad ("CR"), klassning "D".[6] Den är upptagen i EU:s habitatdirektiv (bilaga 2 och 4). Globalt är den klassificerad som missgynnad ("NT"). Främsta orsakerna är störningar på sov- och övervintringsplatserna samt bristen på lämpliga hålträd. Internationellt anges även det moderna lantbruket med sin användning av biocider som ett hot.[1]
Bechsteins fladdermus (Myotis bechsteini, Kuhl 1817) är en fladdermusart i familjen Vespertilionidae (läderlappar). Catalogue of Life listar inga underarter.
Büyük kulaklı yarasa, Bechsteinii'nin büyük kulaklı yarasası (Myotis bechsteinii), Vesper yarasalarının bir türüdür. IUCN Kırmızı Listesi' nde Neredeyse tehdit altındaki türler kategorisinde yer almaktadır.
Büyük kulaklı yarasaları 45–55 mm uzunlukta orta büyüklükte bir yarasa türüdür. Kanat açıklığı 150–300 mm, ağırlıkları ise 7-14 gram arasındadır. En önemli özellikleri kulaklarının uzun ve mızrak şeklinde olmasıdır. Yüzleri uzun, sivri, çıplak ve pembe renklidir.
Besinlerini çoğunlukla böcekler oluşturmaktadır. Gün batımından sonra ortaya çıkan yarasalar güve, sinek, sivrisinek ve gece kelebekleri en çok avladıkları böceklerdir. Avlanırken alçaktan uçarlar ve yerde ya da dallardaki böcekleri yakalarlar.
Büyük kulaklı yarasalar Avrupa ve Kafkaslar' da yayılış göstermektedir. Türkiye' de İstanbul, Kırklareli, Antalya, Bartın, Zonguldak ve Artvin' de lokal olarak yaşamaktadırlar.
Çiftleşme mevsimi sonbahardan ilkbahara kadar uzamaktadır.
Ortalama yaşam süreleri 21 yıldır. Kışın sıcaklık 4 ile 11.0 °C arasındayken kış uykusuna yatarlar. Koloniler genel olarak 10-30 bireyden oluşur.
Büyük kulaklı yarasa, Bechsteinii'nin büyük kulaklı yarasası (Myotis bechsteinii), Vesper yarasalarının bir türüdür. IUCN Kırmızı Listesi' nde Neredeyse tehdit altındaki türler kategorisinde yer almaktadır.
Myotis bechsteinii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Kuhl mô tả năm 1817.[2]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Myotis bechsteinii tại Wikimedia Commons
Bài viết họ Dơi muỗi này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Myotis bechsteinii là một loài động vật có vú trong họ Dơi muỗi, bộ Dơi. Loài này được Kuhl mô tả năm 1817.
Длинноухая ночница[1], или ночница Бехштейна[1] (лат. Myotis bechsteinii) — небольшая летучая мышь рода ночниц. Названа в честь немецкого натуралиста Иоганна Бехштейна (1757—1822)[2].
Масса тела обычно составляет 6—12 г, длина тела 42—51 мм, длина хвоста 40—46 мм, длина предплечья 39—45 мм, размах крыльев 25—29 см. Ухо очень длинное (длиннее половины предплечья), с округлой вершиной; ступня с когтями примерно равна половине голени; крылья широкие. Морда длинная, маска голая. Крыловая перепонка крепится к основанию внешнего пальца ступни. Эпиблема неразвита. Мех длинный, неровный, на спине — палево-серовато-бурый, на брюхе — палево-белёсый. Череп с прямым лобным профилем и глубокой нёбной вырезкой, доходящей до уровня задних краёв клыков.
От Испании и юга Великобритании до Польши и Кавказа.
Населяет лесные биотопы. Убежища — дупла, дуплянки, а также различные подземелья; часто держится поодиночке и с другими видами летучих мышей. Биология мало изучена. Вылетает на охоту поздно, полет медленный, спокойный. Кормится невысоко от земли над опушками, просеками и т. п., облетая отдельные кусты и деревья и часто собирая насекомых с различных субстратов. Эхолокационные сигналы низкой интенсивности в диапазоне 80—35 кГц, с максимальной амплитудой около 50 кГц. Размножается в начале лета, в выводке 1 детёныш. Выводковые колонии до 10—20 самок, самцы обычно держатся обособленно. Оседлая, зимует в различных подземных убежищах. Зимой колонии распадаются, формируясь заново весной.
Длинноухая ночница, или ночница Бехштейна (лат. Myotis bechsteinii) — небольшая летучая мышь рода ночниц. Названа в честь немецкого натуралиста Иоганна Бехштейна (1757—1822).
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : コウモリ目 Chiroptera 亜目 : コウモリ亜目 Microchiroptera 科 : ヒナコウモリ科 Vespertilionidae 属 : ホオヒゲコウモリ属 Myotis 種 : ベヒシュタインホオヒゲコウモリベヒシュタインホオヒゲコウモリ (Myotis bechsteinii) は、哺乳綱コウモリ目（翼手目）ヒナコウモリ科ホオヒゲコウモリ属に分類されるコウモリ。
アゼルバイジャン、アフガニスタン、アルバニア、アンゴラ、イギリス南部（ジブラルタル含む）、イタリア（シチリア島含む）、イラン、ウクライナ西部、オーストリア、オランダ、ギリシャ、グルジア、クロアチア、サンマリノ、スイス、スウェーデン南部、スペイン、スロベニア、セルビア、チェコ共和国、デンマーク、ドイツ、トルコ、ハンガリー、フランス（コルシカ島含む）、ベラルーシ、ベルギー、ボスニア・ヘルツェゴビナ、ポーランド、ポルトガル、マケドニア共和国、モナコ、モルドバ、リヒテンシュタイン、ルーマニア、ロシア南西部[1][a 1]
前腕長3.8-4.5センチメートル[1]。背面の毛衣は淡赤褐色や赤褐色[1]。
このコウモリが反響定位に用いる周波数は、35-108 kHzである。61 kHz付近が最大のエネルギーで、平均持続時間は3.3ミリ秒である[2][3]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
벡스타인박쥐(Myotis bechsteinii)는 애기박쥐과 윗수염박쥐속에 속하는 박쥐이다. 유럽과 서아시아에서 발견되며, 광범위한 삼림 지대에서 서식한다.
벡스타인박쥐는 중형 크기의 비교적 긴 귀의 박쥐이다. 길고 솜털 같은 털을 가지고 있으며 상체는 불그스레한 갈색을 띠고 하체는 회색빛 흰색이다. 얼굴은 핑크색을 띠고 귀는 길고 넓다. 날개는 진한 갈색을 띠며 오히려 넓고, 날개막은 발 기부에 붙어 있다.[2] 다소 섬세하고 펄럭이는 비행을 하며, 나방이나 다른 작은 야행성 곤충을 잡는 데 적합하게 되어 있다. 나무 구멍 속에서 둥지 생활을 하고 겨울에 겨울잠을 잔다. 가을에 짝짓기를 하고, 수정이 지연되어 다음해 여름 일찍 새끼를(암컷당 한 마리) 낳는다.
벡스타인박쥐는 오스트리아와 아르메니아, 아제르바이잔, 벨라루스, 벨기에, 보스니아 헤르체고비나, 불가리아, 크로아티아, 체코, 덴마크, 프랑스, 조지아, 독일, 헝가리, 이란, 이탈리아, 리히텐슈타인, 마케도니아, 몰도바, 몬테네그로, 네델란드, 폴란드, 포르투갈, 루마니아], 러시아 세르비아, 슬로바키아, 슬로베니아, 스페인, 스웨덴, 스위스, 터키, 우크라이나, 영국, 이란에서 발견된다.[1]
다음은 윗수염박쥐속의 계통 분류이다.[3]
윗수염박쥐속 구대륙 분류군 clade III clade II술라웨시윗수염박쥐 (M. m. browni)
clade IV 에티오피아신대륙 분류군
.jpg)
.jpg)
.jpg)
