La sicista esteparia o mure llistáu estepario (Sicista subtilis) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Dipodidae. Ye propiu d'Asia occidental y Europa oriental.
Ye d'aspeutu similar a la sicista nórdica (Sicista betulina) pero cola cola menos llarga y cola raya dorsal de color negru menos desenvuelta,[2] la cual tien bandes marielles que la arrodien y frecuentemente adelántrase hasta la frente.[3] El restu de la pelame ye de color pardu buxu a gris pálidu amarellentáu nel envés y ablancazáu na zona ventral.[4] Suel ser más escuru na zona más al norte de la so área de distribución.[4] Mide ente 55 y 70 mm más d'ente 60 a 90 mm de la cola, lo que supón un 130% del llargor cabeza-cola.[5] El so fórmula dental ye la siguiente : 1/1, 0/0, 0 - 1/1, 3/3 = 16 18.[5]
Ta distribuyida llargamente en Ucrania, el sur de Rusia y Kazakstán, con poblaciones aisllaes en Rumanía, Bulgaria, Hungría, Serbia y Eslovaquia.[1] El so rexistru en China ye dudosu.[1] Prefier terrenes abiertos, principalmente la estepa montiega del este d'Europa y Asia occidental.[2]
Ye un royedor crepuscular y nocherniego[4] qu'envierna ente los meses d'ochobre a abril.[5] Utiliza la cola p'ayudar mientres engata.[4] Aliméntase d'inseutos y invertebraos, pero tamién de materia vexetal, principalmente de granes y frutos.[5] Constrúi niales al abelugu de la vexetación en furacos del suelu o de roquedos.[3]
La sicista esteparia o mure llistáu estepario (Sicista subtilis) ye una especie de rucador miomorfu de la familia Dipodidae. Ye propiu d'Asia occidental y Europa oriental.
Sicista subtilis és una espècie de rosegador miomorf de la família Dipodidae.[1] Es troba a Bulgària, el Kazakhstan, Romania, al sud de Rússia, Sèrbia, Eslovàquia i Ucraïna, i en un lloc aïllat d'Hongria,[2] concretament a la zona protegida de Borsodi Mezőség. La subespècie hongaresa (S. s. trizona) està en perill crític i estrictament protegida. Els primers espècimens vius foren capturats després d'un llarg parèntesi de 70 anys el 2006.
Sicista subtilis és una espècie de rosegador miomorf de la família Dipodidae. Es troba a Bulgària, el Kazakhstan, Romania, al sud de Rússia, Sèrbia, Eslovàquia i Ucraïna, i en un lloc aïllat d'Hongria, concretament a la zona protegida de Borsodi Mezőség. La subespècie hongaresa (S. s. trizona) està en perill crític i estrictament protegida. Els primers espècimens vius foren capturats després d'un llarg parèntesi de 70 anys el 2006.
Myšivka stepní (Sicista subtilis) je hlodavec z čeledi tarbíkovití, který žije na území Balkánu, Slovenska, Ukrajiny, Rumunska a na jihu Ruska. Vytváří si podzemní nory, kde hibernuje.
Nejvýraznějším znakem tohoto druhu je tmavý pás na zádech, který odděluje dva úzké světlejší pásy na obou stranách. Tělo měří 60-70 mm, ocas 68-85 mm. Dospělí jedinci váží 8-15 gramů. Spodní srst má šedohnědou barvu. Živí se semeny, lesními plody a hmyzem.
Často bývá zaměňována s myšicí temnopásou. Ta má však kratší ocas, je o trochu větší a tmavý pruh jí začíná až na hřbetě.[2]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Myšovka stepná na slovenské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu myšivka stepní ve Wikimedia Commons
Myšivka stepní (Sicista subtilis) je hlodavec z čeledi tarbíkovití, který žije na území Balkánu, Slovenska, Ukrajiny, Rumunska a na jihu Ruska. Vytváří si podzemní nory, kde hibernuje.
Die Steppenbirkenmaus (Sicista subtilis), auch Streifenmaus genannt, ist eine Art der Birkenmäuse und als solche ein Nagetier.
Hervorstehendes Merkmal ist der dunkle Aalstrich auf dem Rücken, der von einer aufgehellten schmalen Zone auf beiden Seiten begrenzt wird. Die Streifenmaus erreicht eine Kopf-Rumpf-Länge von 56 bis 72 mm, eine Schwanzlänge von 110 bis 130 % der Kopf-Rumpf-Länge. Die Grundfarbe ist graubraun.
Die Steppenbirkenmaus kommt auf der Balkanhalbinsel, in der Ukraine und in Südrussland vor.
Die Streifenmaus ist ein ausgesprochener Steppenbewohner. Sie legt ihr Sommernest unterirdisch an und sie hält einen Winterschlaf.
Die Steppenbirkenmaus (Sicista subtilis), auch Streifenmaus genannt, ist eine Art der Birkenmäuse und als solche ein Nagetier.
De trijekleurige mûs (Latynske namme: Sicista subtilis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e jerboä's (Dipodidae) en it skaai fan 'e bjirkemûzen (Sicista), dat foarkomt yn súdeastlik Jeropa en Sintraal-Aazje. Dizze soarte is nau besibbe oan 'e bekendere (gewoane) bjirkemûs (Sicista betulina), dy't noardliker libbet.
De trijekleurige mûs libbet yn Jeropa yn eastlik Eastenryk, Slowakije, Roemeenje, Bulgarije, de Oekraïne (ynkl. de Krim), súdlik Ruslân en de Koeban. Ek bestiet der in isolearre populaasje yn Hongarije. Bûten Jeropa strekt syn ferspriedingsgebiet him út oer it súdwesten fan Sibearje, noardlik Kazachstan en dielen fan Sinkiang-Oeigoerje. Trijekleurige mûzen binne typyske bewenners fan 'e steppe, en jouwe sadwaande de foarkar oan mear iepen gebieten as de bjirkemûs, dat mear in boskdier is. Behalven op 'e wylde flakten komme trijekleurige mûzen ek foar yn rûge greiden en yn oare gebieten mei in protte strewelleguod.
De trijekleurige mûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 5½-7⅓ sm, mei in sturtlingte fan 6-9 sm en in gewicht fan 9½-14 g. Krekt as by de bjirkemûs (Sicista betulina) rint der by de trijekleurige mûs in swarte streek oer de wringe, fan 'e kop oant de sturt, mar by de trijekleurige mûs wurdt dy streek oan wjerskanten flankearre troch in bleke, ljochtgiele bân. De rest fan 'e pels op 'e rêch is griisbrún, wylst de bealch gielgrizich oant wyt kleure is. De sturt is by trijekleurige mûzen minder lang as by de bjirkemûs, mar likegoed bedraacht de sturtlingte noch sa'n 130% fan 'e kop-romplingte.
Trijekleurige mûzen binne nachtdieren, dy't op 'e steppe in ûndergrûnske hoale graven, mar yn oare gebieten ek wol boppe de grûn, yn rotsspjalten, strûken en beamholten, rûne nêsten oanlizze fan gersresten en moas. It binne goede klimmers, dy't har lange sturten brûke om har lykwicht te hâlden, mar ek wol om har wat ekstra hâldfêst te jaan oan twiichjes en tûken, ek al is it gjin echte grypsturt. Krekt as oare bjirkemûzen is de trijekleurige mûs in omnivoar, wêrfan't it menu njonken plantaardich fretten, lykas sieden en fruchten, foar in grut part bestiet út ynsekten, larven en oare lyts krûpend dierte. Fan oktober oant april hâldt er in wintersliep. De peartiid begjint likernôch in moanne nei't er wekker wurden is, yn maaie of juny. Yn tsjinstelling ta in protte oare kjifdieren (mar krekt as de gewoane bjirkemûs) plantsje trijekleurige mûzen har mar relatyf stadich fuort, mei't wyfkes mar ien nêst fan 2-8 jongen it jier smite.
De trijekleurige mûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn it grutste part fan syn romme ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en syn populaasje stabyl liket te wêzen. De tastân fan 'e isolearre Hongaarske ûndersoarte Sicista subtilis trizona, dy't inkeld foarkomt yn it Beskerme Lânskip Borsodi Mezőség, is lykwols krityk, en dêrom is dy strang beskerme. Yn 2006 waard fan dizze ûndersoarte it earste libbene eksimplaar yn 70 jier oantroffen.
De trijekleurige mûs (Latynske namme: Sicista subtilis) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e jerboä's (Dipodidae) en it skaai fan 'e bjirkemûzen (Sicista), dat foarkomt yn súdeastlik Jeropa en Sintraal-Aazje. Dizze soarte is nau besibbe oan 'e bekendere (gewoane) bjirkemûs (Sicista betulina), dy't noardliker libbet.
The southern birch mouse (Sicista subtilis) is a species of birch mouse in the family Sminthidae.[2] It is native to southern Russia, Kazakhstan, and potentially northern Mongolia and China.[3][4]
The Hungarian birch mouse (S. trizona) and Nordmann's birch mouse (S. loriger) were previously thought to be subspecies representing isolated western populations of S. subtilis, but phylogenetic and anatomical evidence supports them being distinct species.[4][5]
A 2018 study detected a distinct, previously unknown genetic lineage of S. subtilis in the North Caucasus.[6]
The most prominent characteristic of the southern birch mouse is the dark stripe down the center of the back, which is bordered by two narrow bright stripes on both sides. From head to rump it measures from 56 to 72 mm, with a tail from 110 to 130% of the main body length. The background fur color is gray-brown.
The southern birch mouse is pronouncedly a steppe dweller. It makes a burrow in the summer and hibernates. It eats green plants and insects.[7]
This page is based on a translation of the corresponding article from the German Wikipedia.
The southern birch mouse (Sicista subtilis) is a species of birch mouse in the family Sminthidae. It is native to southern Russia, Kazakhstan, and potentially northern Mongolia and China.
La sicista esteparia o ratón listado estepario (Sicista subtilis) es una especie de roedor miomorfo de la familia Dipodidae. Es propio de Asia occidental y Europa oriental.
Es de aspecto similar a la sicista nórdica (Sicista betulina) pero con la cola menos larga y con la raya dorsal de color negro menos desarrollada,[2] la cual tiene bandas amarillas que la rodean y frecuentemente se adelanta hasta la frente.[3] El resto del pelaje es de color pardo grisáceo a gris pálido amarillento en el dorso y blanquecino en la zona ventral.[4] Suele ser más oscuro en la zona más al norte de su área de distribución.[4] Mide entre 55 y 70 mm más de entre 60 a 90 mm de la cola, lo que supone un 130% de la longitud cabeza-cola.[5] Su fórmula dental es la siguiente : 1/1, 0/0, 0 - 1/1, 3/3 = 16 18.[5]
Está distribuida ampliamente en Ucrania, el sur de Rusia y Kazajistán, con poblaciones aisladas en Rumania, Bulgaria, Hungría, Serbia y Eslovaquia.[1] Su registro en China es dudoso.[1] Prefiere terrenos abiertos, principalmente la estepa boscosa del este de Europa y Asia occidental.[2]
Es un roedor crepuscular y nocturno[4] que hiberna entre los meses de octubre a abril.[5] Utiliza la cola para ayudarse mientras trepa.[4] Se alimenta de insectos e invertebrados, pero también de materia vegetal, principalmente de semillas y frutos.[5] Construye nidos al abrigo de la vegetación en agujeros del suelo o de roquedos.[3]
La sicista esteparia o ratón listado estepario (Sicista subtilis) es una especie de roedor miomorfo de la familia Dipodidae. Es propio de Asia occidental y Europa oriental.
Sicista subtilis Sicista generoko animalia da. Karraskarien barruko Sicistinae azpifamilia eta Dipodidae familian sailkatuta dago.
Sicista subtilis Sicista generoko animalia da. Karraskarien barruko Sicistinae azpifamilia eta Dipodidae familian sailkatuta dago.
La Siciste des steppes ou Sminthe des steppes (Sicista subtilis)[1] est une espèce de petits rongeurs de la famille des Dipodidae.
La Siciste des steppes ou Sminthe des steppes (Sicista subtilis) est une espèce de petits rongeurs de la famille des Dipodidae.
De driekleurige muis of zuidelijke berkenmuis (Sicista subtilis) is een slingermuis van de Euraziatische steppegebieden. Hij is nauw verwant aan de gewone berkenmuis, die ten noorden van zijn leefgebied woont.
Bij zowel de berkenmuis als de driekleurige muis loopt een opvallende zwarte aalstreep over de rug, van kop tot staart, maar bij de driekleurige muis loopt een bleke lichtgele band aan weerszijden van de streep. Qua lengte verschillen de soorten niet veel. De driekleurige muis wordt 55 tot 72 millimeter groot en 9,5 tot 14 gram zwaar. De driekleurige muis heeft wel een kortere staart, zo'n 60 tot 90 millimeter, nog altijd zo'n 130% van de kop-romplengte.
Zijn leefgebied strekt zich uit in Oost-Oostenrijk, Slowakije en Hongarije, en van Roemenië en Bulgarije oostwaarts tot zuidelijk Rusland, Noord-Kazachstan en Noordwest-China. De driekleurige muis komt voor in meer open gebieden dan de berkenmuis. Hij leeft in steppen, ruige graslanden, maar ook in struwelen komt hij voor. Hier maakt hij ronde grasnesten, waarin hij ook mos verwerkt, op de grond tussen rotsspleten, en in struiken en boomholten. De driekleurige muis is een goede klimmer. Zijn lange staart geeft extra houvast aan twijgjes en takken.
's Nachts komt hij uit zijn hol tevoorschijn om op jacht te gaan. Net als andere berkenmuizen is de driekleurige muis een insecteneter. Hij eet ook andere ongewervelden, zaden en vruchten. Deze muis houdt een lange winterslaap van oktober tot april. Een maand na het ontwaken, in mei en juni, begint het paarseizoen. In tegenstelling tot andere muizen krijgt de driekleurige muis maar één worp per jaar. Hij krijgt twee tot acht jongen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe driekleurige muis of zuidelijke berkenmuis (Sicista subtilis) is een slingermuis van de Euraziatische steppegebieden. Hij is nauw verwant aan de gewone berkenmuis, die ten noorden van zijn leefgebied woont.
Multimedia w Wikimedia Commons Smużka stepowa (Sicista subtilis) – gatunek gryzonia z rodziny skoczkowatych (Dipodidae).
Smużka wyglądem przypomina mysz o bardzo długim ogonie.
Długość ciała smużki stepowej waha się od 56 do 72 mm. Do tego dochodzi ogon o długości wynoszącej 110 – 130% długości ciała. Sierść szarobrązowa, na grzbiecie smuga, od której pochodzi nazwa gatunku[3].
Areał obejmuje Środkowę Europę, Ukrainę, strefę stepową Rosji aż do jeziora Bajkał. Na południu sięga do Węgier (gdzie w XX stuleciu wymarła oprócz jedynego siedliska na północnym wschodzie kraju) i północny Kazachstan, aż do południowo-zachodnich Chin. Reliktowe, pojedyncze, izolowane populacje odnotowano także w Rumunii, Bułgarii, oraz w Serbii[2][4]
W 1994 r. także na terenie Polski odkryto obecność smużki stepowej. W tym kraju jest gatunkiem bardzo rzadkim i podlegającym ochronie gatunkowej. Występuje w południowo-wschodniej Polsce (znana tylko z jednego stanowiska między miejscowościami Kornie i Machnów Stary, gdzie złowiono jeden okaz i znaleziono kości kilku innych w wypluwkach ptaków).
Odżywia się głównie owadami i innymi bezkręgowcami.
Zamieszkują obszary stepowe. Mieszkają w podziemnych norach, na okres zimy zapadają w sen zimowy.
Smużka stepowa (Sicista subtilis) – gatunek gryzonia z rodziny skoczkowatych (Dipodidae).
Myšovka stepná alebo myšovka Pallasova[2][3] (Sicista subtilis) je hlodavec z čeľade myšovkovité. Obýva Palearktídu. Žije na území Balkánu, Ukrajiny, Rumunska a na juhu Ruska. Výskyt na Slovensku bol doložený na 0,2 % územia vo výržkoch plamienky driemavej, ktorých vek je odhadovaný do obdobia začiatku 20. storočia, kedy aj zanikli vhodné biotopy v oblasti nálezu. Preto je považovaná za nezvestný druh.[3] Myšovka stepná je vyslovene stepný živočích. Vytvára si podzemné nory, kde hibernuje.
Najvýraznejším znakom tohto druhu je tmavý pás na chrbte, ktorý oddeľuje dva úzke svetlejšie pásy na oboch stranách. Telo meria 60 – 70 mm s chvostom, ktorý je od tela dlhší od 110 do 130 %. Spodná srsť má sivohnedú farbu.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Myšovka stepná
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Myšovka stepná
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Myšovka stepná alebo myšovka Pallasova (Sicista subtilis) je hlodavec z čeľade myšovkovité. Obýva Palearktídu. Žije na území Balkánu, Ukrajiny, Rumunska a na juhu Ruska. Výskyt na Slovensku bol doložený na 0,2 % územia vo výržkoch plamienky driemavej, ktorých vek je odhadovaný do obdobia začiatku 20. storočia, kedy aj zanikli vhodné biotopy v oblasti nálezu. Preto je považovaná za nezvestný druh. Myšovka stepná je vyslovene stepný živočích. Vytvára si podzemné nory, kde hibernuje.
Stäppmus[2] (Sicista subtilis) är en art i släktet buskmöss som tillhör familjen springråttor. På svenska kallas den även sydlig buskmus[2].
Musens päls har en gråbrun till blekt gulbrun grundfärg; mörkast hos de nordliga populationerna. Arten kännetecknas av en smal, svart, längsgående strimma på ryggen som begränsas av zoner med gulaktig päls. Den svarta strimman kan ibland vara avbruten. Buken är vitaktig. Kroppslängden ligger mellan 53 och 78 millimeter och därtill kommer en 60 till 90 millimeter lång svans.[3] Arten har 14 till 17 mm långa bakfötter, 11 till 15 mm stora öron och en vikt av 12 till 13 g.[4]
Stäppmusen är en skymnings- och nattaktiv buskmus som främst lever i låglänta områden, även om den kan gå så långt upp som nästan 1 700 meter. Arten klättrar bra, och använder den långa svansen som griporgan.[3]
Habitaten utgörs av stäpper och andra, förhållandevis torra områden som gles skog, inte minst med björkar, gräsmarker, buskage och utkanterna av åkermark. Arten bygger små, ovala sommarbon av gräs och andra växtdelar i jordhålor under buskar, eller i gamla murar. Den håller vinterdvala från oktober till mars.[3]
Födan utgörs av gräsfrön, insekter och andra smådjur.[3] Stäppmusen äter även gröna växtdelar.[4]
Arten förekommer i isolerade subpopulationer i Ungern, Rumänien, Serbien och Bulgarien, samt mera sammanhängande från Ukraina via södra Ryssland till nordvästra Kina. I Serbien och Bulgarien är den mycket sällsynt, finns bara i en lokal i vardera landet. Den har tidigare funnits i Österrike, men är numera nationellt utdöd där (sista observationen 1960).[1]
IUCN har klassificerat stäppmusen som livskraftig ("LC"). Arten är emellertid sällsynt i större delen av Europa, och mycket tyder på att populationen minskar. Främsta hotet är habitatförlust.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Stäppmus.
Stäppmus (Sicista subtilis) är en art i släktet buskmöss som tillhör familjen springråttor. På svenska kallas den även sydlig buskmus.
Найбільш видною характеристикою є темна смуга по центру спини, яка межує з двома вузькими яскравими смугами з обох сторін. Довжина голови й тіла від 56 до 72 мм, з хвоста від 110 до 130% від довжини тіла, ступня — 13–15,5 мм. Колір підшерстя сіро-коричневий. Відмінності від мишівки донської та мишівки південної вкрай незначні.
Країни поширення: Болгарія, Угорщина, Казахстан, Румунія, Росія, Сербія, Словаччина, Україна. Раніше жив у Австрії, але тепер регіонально вимер (останній запис у 1960 році. В Україні поширений від Пд. Бугу на сх. до Дінця в межах степової і лісостепової зон, включаючи Крим. У межиріччі Бугу і Дністра вид, ймовірно, зник. Мешканець цілинних ділянок різнотравнотипчаково-ковилових, злаково-полинових і псамофітних степів, схилів ярів і приозерних улоговин, узлісь байрачних лісів, заростей степових чагарників.
Зимосплячий вид, веде норовий спосіб життя з сутінковою активністю. Відноситься до насінно-комахоїдних тварин. Тваринні корми складають 40–70%. З рослинних кормів надає перевагу плодам і насінню трав.
Статева зрілість настає у 1-й рік життя, плодить 1–2 рази на рік, у приплоді 3–5 малят. Тривалість життя 1–2 роки.
Вид чутливий до втрати степового середовища існування й використання пестицидів. Вид включений у Червону Книгу Румунії й охороняється національним законодавством. В Україні охороняється з 1994 р. як складова надвиду "Sicista subtilis" (ІІ вид. ЧКУ), включений у додаток ІІ до Бернської конвенції. Мешкає в ряді охоронних територій.
Sicista subtilis là một loài động vật có vú trong họ Dipodidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1773.[2]
Bài viết về một loài thuộc bộ Gặm nhấm này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Sicista subtilis là một loài động vật có vú trong họ Dipodidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1773.
Степна́я мышо́вка[1], или южная мышовка[1], или трёхполосная мышовка[1] (лат. Sicista subtilis) — вид из рода мышовки семейства мышовковые. Местные названия — полосатая мышь, зябкая мышь, бусая мышь[2].
Вид был впервые описан в 1773 году. В составе вида на основе географической закономерности изменчивости окраски меха выделяются несколько подвидов, 4 из которых обитают на территории бывшего СССР:
Степные мышовки обитают в Евразии, встречаясь в равнинных и предгорных степях, отдельных участках в лесостепной и полупустынной зонах на обширной территории от Центральной Европы (Восточная Австрия, Венгрия, восточная часть Балканского полуострова) на западе до озера Байкал на востоке. Кроме того, экземпляры вида найдены в северных районах Западного Китая[4].
Мелкие зверьки. Длина тела в среднем колеблется от 65 до 66 мм (но не более 75 мм)[5]. Хвост относительно короткий (его длина в среднем составляет 122 % от длины тела; у некоторых экземпляров длина равна длине тела), не более 90 мм[2].
Окраска варьирует в зависимости от климатических и орографических условий обитания, а также индивидуальных особенностей и возраста (молодые особи обычно светлее взрослых)[5]. Как правило, окрас спины зверька варьирует от светло-серого с палевным оттенком до тёмно-серого с желтовато-охристыми тонами[5]. На спине имеется ярко выраженная чёрная полоска, которая тянется по хребту от затылка до корня хвоста. Кроме того, по бокам, параллельно первой полосе, тянутся две другие тёмные, но более расплывчатые полосы, которые начинаются в области плеча[5]. Волосы боков имеют интенсивно серое основание и бледные жёлто-палевные вершины[6]. Область бедра зверька окрашена в более тёмный цвет, чем бока. Брюхо беловатого цвета, иногда с лёгким палевым оттенком. При этом волосы, которые покрывают нижнюю часть тела имеют серое основание и белёсые вершины. Окраска хвоста, как правило, двухцветная: тёмный верх и светлый низ. У некоторых экземпляров хвост одноцветный[7]. Уши тёмно-бурые или почти чёрные со светлой желтоватой каймой[8].
По бокам носа находятся вибриссы, длина которых колеблется от 20 до 24 мм. Черноватые или беловатые. Наиболее длинные вибриссы имеют черноватые основные части и светлые окончания[6]. Кроме того, группы вибрисс имеются позади и над каждым глазом[7]. Задняя ступня не более 15,7 мм. Задний внутренний бугорок по подошве задней ступни овальный, вытянутый немного в продольном направлении[9]. Когти небольшие, сильно искривлены, белёсого тона[6].
У степных мышовок, обитающих к западу от Волги, диплоидное число хромосом равно 26 (число плеч аутосом — 46); у мышовок из азиатской части ареала и из Заволжья — 24 (число плеч аутосом от 39 до 43)[5][10].
Степные мышовки ведут одиночный образ жизни[11]. Активность приходится на сумерки и ночь, иногда активность проявляется и в светлое время суток. При этом в неволе у мышовок выделяется два периода активности: основной — вечером в сумерки и второстепенный — перед рассветом[12]. К осени (в сентябре), когда в теле накопились достаточные запасы жира, зверьки впадают в спячку, которая продолжается до 6 месяцев[11]. Пробуждение происходит примерно в апреле, при этом самки, как правило, просыпаются на две недели позже самцов[13].
Передвигаются быстро, порывисто, бегают рысью или галопом (при этом приподнятый хвост служит балансиром). Ловко лазают по наклонным и вертикальным стеблям и веткам, при этом хвост служит для сохранения равновесия[14].
Гнезда степных мышовок находятся неглубоко под землёй. Вероятно, сами зверьки не роют нор, а селятся в брошенных норах других грызунов[12]. Питаются насекомыми и некоторыми другими беспозвоночными, а также различной растительной пищей (семенами, луковицами, корневищами, зелёными частями растений). Тем не менее предпочтение отдается насекомым[15].
Природные носители туляремии[11]. Кроме того, от степных мышовок выделены возбудители или обнаружены свидетельства болезни омской геморрагической лихорадкой, клещевым риккетсиозом, Ку-лихорадкой, лептоспирозом[16].
Размножаются всё лето, однако период массового размножения относится к маю-началу июня[17]. При этом состав участвующих в размножении животных различен: в первой половине сезона размножаются взрослые особи, во второй - сеголетки[16]. В период гона поиск самок самцами осуществляется по запаховым меткам. Зверёк часто издает высокий писк. Спаривание происходит быстро[14]. Беременность длится не менее 25 дней[17]. Самка приносит 1 выводок (в неволе регистрировался и второй выводок). Средняя величина выводка за весь репродуктивный период — 5,5[18]. Детёныши рождаются беспомощными, без шерсти и пигмента: средняя масса новорождённого — 1230 мг, длина тела — 21,5 мм, длина хвоста — 9,5 мм. Глаза открываются только на 26—27 день[18]. Вскармливание молоком продолжается около 33—35 дней[17].
Степна́я мышо́вка, или южная мышовка, или трёхполосная мышовка (лат. Sicista subtilis) — вид из рода мышовки семейства мышовковые. Местные названия — полосатая мышь, зябкая мышь, бусая мышь.
草原蹶鼠（学名：Sicista subtilis）为林跳鼠科蹶鼠属的动物。在中国大陆，分布于新疆等地，一般生活于草原。该物种的模式产地在西伯利亚托博河上游。[1]
这是一篇與哺乳动物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。
남부긴꼬리쥐(Sicista subtilis)는 뛰는쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 발칸 반도와 우크라이나, 루마니아, 러시아 남부 그리고 헝가리의 고립된 한 곳(보르소디 메조제그 보호 경관 지역)에서 발견된다. 특히 헝가리의 아종은 멸종위급종으로 엄격히 보호되고 있다. 2006년 70년만에 처음으로 살아있는 표본을 포획했다. 남부긴꼬리쥐의 가장 두드러진 특징은 등 중앙을 타고 이어지는 검은 줄무늬이며, 양쪽으로 두 개의 좁은 밝은 줄무늬로 경계를 이룬다. 머리부터 엉덩이까지 길이는 56~72mm이고, 꼬리 길이는 몸길이의 110~130% 정도이다. 털 바탕색은 회색-갈색이다. 남부긴꼬리쥐는 대초원에서 사는 동물이다. 여름에는 땅 아래에 굴을 파고 겨울잠을 잔다. 녹색 식물과 곤충을 먹는다.[3]
