Bobcats mark their territories with scent to repel intruders. They make various yowling sounds to communicate with one another during the breeding season. Like all felids, bobcats have excellent vision and hearing and a well-developed sense of smell.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Bobcats are listed in CITES Appendix II.
The subspecies Lynx rufus escuinapae (the Mexican bobcat) is listed as endangered by the U.S. Fish and Wildlife Service. This subspecies is confined to central Mexico.
There are probably almost one million bobcats living in the United States. In some areas they are quite rare, while in others they have stable and sometimes dense populations. Hence some states allow regulated hunting, while in others they are protected.
US Federal List: endangered
CITES: appendix ii
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Bobcats occasionally eat small domesticated animals, which has resulted in attempts to eradicate them in some areas. In the southeastern United States, bobcats are becoming increasingly habituated to urban and suburban settings, though their reclusive ways make it unlikely that they will be seen.
On rare occasions humans are attacked by bobcats.
In the past bobcats were extensively hunted and trapped for their valuable pelts.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material
Bobcats are important predators of many species of mammals and birds.
Bobcats are strictly meat eaters. Stealthy hunters, they stalk their prey, then pounce and (if successful) kill with a bite to the vertebrae of the neck. They hunt rodents, rabbits, small ungulates, large ground birds, and sometimes reptiles. They occasionally eat small domesticated animals and poultry.
Animal Foods: birds; mammals; reptiles
Primary Diet: carnivore (Eats terrestrial vertebrates)
Bobcats are found throughout North America from southern Canada to southern Mexico. In the United States population densities are much higher in the southeastern region than in the western states.
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Bobcats can be found in a variety of habitats, including forests, semi-deserts, mountains, and brushland. They sleep in hidden dens, often in hollow trees, thickets, or rocky crevices.
Habitat Regions: temperate
Terrestrial Biomes: desert or dune ; savanna or grassland ; chaparral ; forest ; mountains
Bobcats live up to 12 years in the wild. In captivity, they may live up to 32 years.
Range lifespan
Status: wild: 12 (high) years.
Range lifespan
Status: captivity: 32 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 32.3 years.
Average lifespan
Status: wild: 15.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 32.3 years.
Bobcats range in length from 65 to 105 cm, with the tail adding an extra 11 to 19 cm (bobcats got their name because of their short tails). They are 45 to 58 cm high at the shoulder and weigh between 4 and 15 kg.
Bobcat fur can be various shades of buff and brown, with dark brown or black stripes and spots on some parts of the body. The tip of the tail and the backs of the ears are black. They have short ear tufts, and ruffs of hair on the side of the head, giving the appearance of sideburns.
Range mass: 4 to 15 kg.
Range length: 65 to 105 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Average basal metabolic rate: 23.446 W.
Bobcat kittens are preyed upon by foxes, coyotes, and large owls. Humans are the only real threat to adult bobcats.
Known Predators:
The mating system of bobcats is similar to that of domestic cats. Males and females only associate for the brief time required for courtship and copulation, and both males and females may have multiple partners.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Bobcats usually mate in the early spring, although the timing is variable. After a gestation of 60 to 70 days, a litter of about 3 kittens is born. The young open their eyes for the first time when they are 10 days old, and they nurse through their second month. Young bobcats disperse during the winter, when they are about 8 months old.
Breeding interval: Bobcats breed once yearly.
Breeding season: Bobcats mate in early spring.
Range number of offspring: 1 to 6.
Range gestation period: 50 to 70 days.
Range weaning age: 60 to 70 days.
Average time to independence: 8 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization ; viviparous
Average birth mass: 265 g.
Average number of offspring: 3.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 730 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
All female eutherian mammals provide nourishment to their young before birth through the placenta. After the young are born, the mother's milk provides them with further nourishment. Female bobcats bring meat to their young and teach them how to hunt after they are weaned, staying with them for almost a year. Male bobcats do not help raise their offspring.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning
Kürən vaşaq (lat. Lynx rufus) — pişiklər fəsiləsinin vaşaq cinsinə aid heyvan növü.
Şimali Amerikada yaşayırlar.
Kürən vaşaq xarici görünüşcə tipik vaşaqdır, ancaq ölçüsü adi vaşaqdan iki dəfə kiçikdir. Ayaqları o qədər də uzun, pəncələri isə enli deyil. Quyruğu qısa olur. Bədəninin uzunluğu 60-80 sm, süysününün hündürlüyü 30-35 sm, kütləsi isə 6-11 kq olur.
Məməlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Kürən vaşaq (lat. Lynx rufus) — pişiklər fəsiləsinin vaşaq cinsinə aid heyvan növü.
Şimali Amerikada yaşayırlar.
Al liñs rous (Lynx rufus) a zo ur c'hazh gouez bihan eus Norzhamerika. Ur vlevenn gell-ruz pe c'hell-melen gant roudennoù du en deus hag e zivskouarn zo begek gant ur bouchad blev warno. Gwenn eo e gof. Hiniennoù 'zo o deus marelloù evel an oselo. Al liñsed rous a bouez war-dro 11-16 kg.
Bevañ a ra e koadegoù, strouezhegoù ha damzezerzhioù e Mec'hiko, er Stadoù-Unanet hag e su Kanada. Er vro ziwezhañ-mañ e kenvev gant liñs Kanada. Ne blij ket dezhañ an erc'h don avat, ar pezh a grenn e annez war-du an hanternoz. Er c'hêrioù e c'heller e gavout ivez.
Gouennañ a ra e fin ar goañv pe e deroù an nevezamzer hag un amzer-dougen daou viz zo gant ar barez. Betek c'hwec'h kolen a c'hell genel ur barez bep bloaz. Un aneval peuznoz eo hag a hemolc'h bronneged bihan dreist-holl. Gallout a reont chaseal kirvi e-pad ar goañv pa vez ral ar boued. Er c'hontrol da liñs Kanada e c'hell en em ober ouzh un endro levezonet gant an den ha hervez klaskourien 'zo ec'h a o niver war gresk.
Al liñs rous (Lynx rufus) a zo ur c'hazh gouez bihan eus Norzhamerika. Ur vlevenn gell-ruz pe c'hell-melen gant roudennoù du en deus hag e zivskouarn zo begek gant ur bouchad blev warno. Gwenn eo e gof. Hiniennoù 'zo o deus marelloù evel an oselo. Al liñsed rous a bouez war-dro 11-16 kg.
Bevañ a ra e koadegoù, strouezhegoù ha damzezerzhioù e Mec'hiko, er Stadoù-Unanet hag e su Kanada. Er vro ziwezhañ-mañ e kenvev gant liñs Kanada. Ne blij ket dezhañ an erc'h don avat, ar pezh a grenn e annez war-du an hanternoz. Er c'hêrioù e c'heller e gavout ivez.
Gouennañ a ra e fin ar goañv pe e deroù an nevezamzer hag un amzer-dougen daou viz zo gant ar barez. Betek c'hwec'h kolen a c'hell genel ur barez bep bloaz. Un aneval peuznoz eo hag a hemolc'h bronneged bihan dreist-holl. Gallout a reont chaseal kirvi e-pad ar goañv pa vez ral ar boued. Er c'hontrol da liñs Kanada e c'hell en em ober ouzh un endro levezonet gant an den ha hervez klaskourien 'zo ec'h a o niver war gresk.
El linx vermell (Lynx rufus) és un mamífer nord-americà de la família dels fèlids i la subfamilia dels felins, que va aparèixer fa 1,8 milions d'anys a nord-amèrica.[1]
Hi ha hagut debat sobre si s'ha de catalogar aquesta espècie com Lynx rufus o Felis rufus com a part d'una qüestió més àmplia, referent a sí les quatre espècie de linx han de tenir el seu propi gènere o bé han d'estar dins d'un subgènere del gènere Felis.[2][3] Actualment el gènere Lynx està acceptat, i el linx vermell rep el nom científic de Lynx rufus dins de les fonts taxonòmiques modernes.
Johnson et al. informen que els Lynx van compartir clade amb el gènere puma, el gat de Bengala (Prionailurus), i el gat domèstic (Felis), fa uns 7,15 milions d'anys, i que se'n van començar a diferenciar fa aproximadament uns 3,24 milions d'anys.[4]
Es creu que el linx vermell evolucionà a partir del linx nòrdic, el qual va creuar cap a Nord-amèrica a través de Beríngia durant el Plistocè, fa uns 2,6 milions d'anys.[3] La primera onada, que es va traslladar cap a la part meridional de Nord-amèrica, es va veure separada del nord pels glaciars. Aquesta població va evolucionar fins a esdevenir els moderns linx vermells fa uns 20.000 anys. Una segona onada va arribar d'Àsia i es va establir al nord, evolucionant cap a l'actual linx canadenc.[2] De vegades té lloc la hibridació entre individus de linx vermell e individus de linx canadenc (vegeu felí híbrid).[5]
Actualment hi ha dotze espècies reconegudes de linx vermell:
La divisió de les subespècies ha estat qüestionada, a causa de la manca de ruptures geogràfiques i poques diferències entre les subespècies proposades.[8]
El linx s'assembla a les altres espècies del gènere Lynx, encara que de mitjana és el més petit dels quatre. La coloració del seu pelatge és variable, encara que generalment va del marró clar al marró grisenc, i té ratlles negre pel cos i franges fosques a les potes davanteres i la cua. El patró de les seves taques actua com a camuflatge. Les orelles són puntegudes i de color negre amb petits flocs. En general, el llavis, la barbeta i les parts inferiors són de color blanc. El linx vermells de les regions desèrtiques del sud-oest tenen un pelatge més clar, mentre que els individus de les regions boscoses del nord el tenen més fosc. El gatets neixen amb el pelatge completament desenvolupat.[9] A Florida s'han vist i capturat alguns individus melànics. Tot i que semblen negres, el seu pelatge segueix mostrant un patró amb taques.[10]
El seu rostre sembla ample a causa dels collars de pells llargs que s'estenen per sota de les orelles. El pelatge és bastant llarg i dens, té un color de base grisa, groguenc o marró vermellós, al rostre, als costats del cos, i a l'esquena. El seu nas és de color rosat i els ulls són de color groc amb les pupilles negres.[11] Les pupiles són cercles negres que de nit augmenten de mida per incrementar la captació de llum.[12] Té un sentits de la vista i l'oide aguds, i un bon sentit de l'olfacte, és un excel·lent escalador, i neda quan és necessari, encara que normalment evita l'aigua.[13]
El mascle adult té una longitud del cos que varia entre 71 i 100 centímetres (89 de mitjana), amb una cua gruixuda i relativament curta que fa entre 10 i 18 centímetres, i una alçada a les espatlles que varia entre 51 i 61 centímetres.[9] Els mascles adults tenen un pes que varia entre entre 9,1 i 14 kg, mentre que el de les femelles varia entre 5,9 i 9,5.[14] El linx vermell més gran mesurat amb precisió va registrar un pes de 22,2 kg, encara que hi ha informes sense verificar que parlen de fins a 27 kg.[15][15] Es tracta d'un animal musculos, que té les potes del darrere més llargues que les davanteres, el qual li dóna un aire de balancejar-se quan camina. Els gatets neixen amb un pes entre 270 i 340 grams, que durant el primer any incrementa fins als 4,5 quilograms, i una longitud de cos d'uns 25 centímetres.[13]
Els individus tenen una mida més gran a la part septentrional de la seva àrea de distribució geogràfica i als hàbitats oberts.[16] Un estudi morfològic comparatiu de la mida fet a l'est dels Estats Units trobà divergència entre mascles i femelles, suggerint una evolució diferent entre sexes.[17]
Les petjades de linx vermell mostren 4 dits sense marques d'urpes, a causa del fet que aquestes són retràctils. La mida de les petjades pot variar entre 2,5 i 7,6 centímetres, amb una mida mitjana de 4,6 centímetres[18] (com la que es veu a la imatge de l'esquerra). Quan trota les petjades estan separades entre 20 i 46 centímetres. El linx vermell pot fer grans avenços quan corre, sovint entre 1,2 i 2,4 metres.[19]
Com en la majoria de felins, la petjada de la pota posterior del linx vermell generalment cau exactament sobre la petjada de la pot davantera (no apareix a la imatge). Les petjades del linx vermell es distingeixen de les del gat salvatge o gat domèstic per la seva mida més gran, que és aproximadament de 13 cm² enfront dels 10 cm² de les dels altres dos.[20]
El linx vermell és un animal adaptable, que prefereix els boscos (caducifolis, de coníferes o mixtes), però que a diferència d'altres espècies del gènere Lynx no depèn exclusivament de viure als boscos densos. Pot viure des dels pantans humits de Florida a les terres desèrtiques de Texas o a zones de muntanyes escarpades. Pot viure prop de zones agrícoles, si hi ha sortints rocosos, aiguamolls o extensions de bosc, on el seu pelatge li serveix de camuflatge.[21] La població de linx vermell depèn principalment de la població de les seves preses. Altres factors importants alhora de triar un territori són la protecció del clima extremat, la disponibilitat de llocs de descans i caus, la cobertura vegatal densa per caçar i fugir, i la manca de pertorbacions.[8]
El territori del linx vermell no sembla estar limitat per les poblacions humanes, sempre que puguin trobar un hàbitat adequat, com poden ser les grans extensions de cultiu intensiu.[16] Pot viure al limits urbans, on els desenvolupament humà intersecciona amb els hàbitats naturals.[22][21]
El territori històric del linx vermell comprenia des del sud de Canadà, passant per tots els Estats Units, fins a l'estat mexicà d'Oaxaca, i encara hi viu a gran part d'aquesta extensió. Els mapes territorials d'aquesta espècie mostren habitualment l'Oest Mitjà i parts del nord-est dels Estats Units, on es creu que ja no hi viu, com són el sud de Minnesota, l'est de Dakota del Sud i gran part de Missouri, principalment a causa dels canvis en els hàbitats provocats per l'agricultura moderna.[12][16][21] Encara que es creu que ja no viu a l'oest de Nova York ni a Pennsilvània, recentment s'han registrat múltiples albirament confirmats de linx vermell (inclosos espècimens morts), als comtats del centre i sud de l'estat de Nova York.[23] A més, s'ha confirmat la seva presència al nord d'Indiana, i un exemplar fou mort recentment prop d'Albion, a Michigan.[24] A principis de març del 2010, fou vist un linx vermell (i posteriorment capturat per les autoritats) en un parking a Houston.[25] A l'agost i setembre de 2010, es van registrar altres casos a Pearland i Friendswood, suburbis de Houston.
La població del Canadà està limitada degut tant a la profunditat de la neu com a la presència del linx canadenc. El linx vermell no tolera la neu profunda i roman a zones protegides quan es produeixen fortes tempestes,[26] a causa de la manca dels grans peus encoixinats del linx canadenc, el qual li impedeix suportar eficaçment el seu pes sobre la neu. El linx vermell no es troba en completa desavantatge a les zones on el seu territori coincideix amb el del linx canadenc. S'ha observat que a Nova Escòcia, l'agressiu linx vermell ha desplaçat al linx canadenc, mentre que la tala de boscos de coníferes l'ha conduït a retirarse cap al nord, en benefici del linx vermell.[16] Al nord i centre de Mèxic, viu a matollars secs i boscos de pins i roures. El límit sud de la seva àrea de distribució geogràfica, es troba a part tropical del sud del país.[16]
El linx vermell és un animal crepuscular, que es manté actiu des de tres hores abans de la posta de sol i la mitjanit, i entre abans de l'albara i tres hores després de la sortida del sol. Cada nit es desplaça entre 3,2 i 11 quilòmetres.[13] Aquest comportament pot variar segons l'estació de l'any, donat que esdevenen més diürns durant la tardor i l'hivern. Aquest acte és una adaptació a l'activitat de les seves preses, les quals estan més actives de dia durant els mesos més freds.[12]
Les activitats del linx vermell estan restringides al seu ben definit territori, que pot variar de mida en funció del gènere i la distribució de preses. Com altres felins, marca el seu territori dipositan excrements, ruixant orina i fent marques amb les urpes sobre llocs visibles. Dins del seu territori el linx vermell té nombrosos llocs on refugiar-se: generalment un cau principal i diversos refugis auxiliars a la part més exterior del seu territori, com poder ser troncs buits, piles de matolls o sota les roques. Els seus caus oloren fortament a l'animal.[21]
La mida dels territoritoris del linx vermell varien significativament. Un resum de recerca de la UICN suggereix que va dels 0,052 als 300 km².[16] Un estudi a Kansas descobrí els mascles residents tenien un territori d'aproximadament 21 km², mentre que el de les femelles era de menys de la meitat. A més, es va observar que els linxs no residents tenien un territori més gran (aproximadament 57 km²) i no tan ben definit, i que els gatets tenien el territori més petit (uns 7,8 km²).[27] La recerca ha demostrat que la dispersió des del territori natal és més pronunciada en els mascles.[28]
Els informes sobre la variació estacional de la mida dels territoris han estat ambigus. Un estudi descobrí una gran variació en la mida dels territoris dels mascles, variant dels 41 km² a l'estiu fins als 100 km² a l'hivern.[21] Un altre descobrí que les femelles, en especial aquelles que estaven reproductivament actives, ampliaven el seu territori a l'hivern, però en canvi els mascles simplement canviaven de territori sense ampliar-lo, el qual estava d'acord amb altres estudis anterior.[29] Altres investigacions a diversos estats americans van mostrar poca o cap variació estacional.[27][30][31]
Com la majoria de felins, el linx vermell és principalment solitari, encara que els seus territoris sovint s'encavalquen. De manera estranya en un felí, els mascles són tolerants al solapament de territoris, mentre que les femelles rarament s'internen en altres territoris.[29] A causa dels seus petits territoris, dues o més femelles poden conviure en el territori d'un mascle. Quan els territoris de diversos mascles s'encavalquen, sovint s'estableix una jerarquia que dóna lloc a l'exclusió d'alguns nómades de les zones més favorables.
D'acord amb estimacions molt diferents sobre la mida dels territoris, les xifres sobre la densitat de població són divergents, podent variar amb entre 1 i 38 linxs vermells cada 65 km²[16] La mitjana estimada és d'un linx vermell cada 10 km².[21] S'ha observat una relació entre la densitat de població i l'índex d'individus de cada gènere. Un estudi va observar que una població densa a Califòrnia tenia un índex de 2,1 mascles per femella. En canvi, quan la densitat disminuïa, l'índex era de 0,86 mascles per femella. Un altre estudi va observar una ràtio similar, i suggeria que els mascles podrien ser més capaços de conviure amb una competencia creixent, i que això podria ajudar a limitar la reproducció fins que diversos factors en reduïssin la densitat.[32]
El linx vermell és capaç de resistir llargs períodes sense aliment, encara que menja molt quan les preses són abundants. Durant els períodes de mancança, sovint caça grans preses i a les que torna per alimentar-se més tard. El linx vermell caça apropant-se a les preses, portant a terme emboscades amb persecucions curtes o llençant-se sobre la presa. Les seves preses preferides són mamífers que pesen entre 0,68 i 5,7 quilograms, i que varien segons la regió. A l'est dels Estats Units és el conill de Florida, mentre que al nord és la llebre americana. Quan aquestes dues espècies coexisteixen, com succeeix a Nova Anglaterra, són la seva principal font d'aliment. Al llunyà sud, els conills i les llebres són substituïts per rates cotoneres com a font principal d'aliment. El linx vermell és un predador oportunista que, al contrari que el més especialitzat linx canadenc, varien fàcilment la seva selecció de preses.[16] Les investigacions han demostrat que la diversificació en la dieta està relacionada amb una disminució de la població de la seva presa principal, de manera que l'abundància d'aquesta és el principal condicionant de tota la seva dieta.[33]
El linx vermell caça animals de diferents mides, adaptant la seva técnica de caça. Amb els animals petits, com rosegadors, esquirols, ocell, peixos e insectes, caça a zones conegudes per ser abundants en preses, esperant quiet i ajupit que les preses s'apropin. Aleshores salta sobre la presa, agafant-la amb les seves urpes retràctils esmolades. Per preses lleugerament més grans, com conills i llebres, espera amatgat fins que es troben a una distància entre 6,1 i 11 metres, abans de llençar-se a l'atac. Menys freqüentment s'alimenta d'animals més grans com són guineus, visons, mofetes, petits gossos i gats domèstics.[21] El linx vermell és considerat l'amenaça predatoria més gran que té la grua cridanera americana.[34] Ocasionalment també cacen bestiar i aviram. Mentre que no es coneixen atacs sobre espècies grans com són els bous i els cavalls, si representen una amenaça pel petits rumiants com són ovelles i cabres. Segons el National Agricultural Statistics Service, el linx vermell va matar 11.100 ovelles el 2004, el qual representa el 4,9% de totes les morts d'ovelles a mans de depredadors.[35] No obstant això, un bon nombre d'atacs de linx vermell sobre bestiar poden ser malinterpretats, donat que s'alimenta de carronya de bestiar mort per altres depredadors.[36]
Es sap que mata cérvols, especialment a l'hivern quan les petites preses són escasses o quan les poblacions de cérvol són més abundants. Un estudi fet als pantans de Florida va demostrar que la majoria de les seves preses (33 de 39) eren cérvols, malgrat superar en 8 vegades el pes del linx vermell.[37] Assetja als cérvols, sovint quan descansen, i salta ràpid sobre ells i els subjecta pel coll abans de mossegar-los la gola o la base del crani. En les rares ocasions en les que un linx vermell mata un cérvol, es menja les entranyes i tot seguit amaga el cadàver cobrint-lo de neu o fulles, tornant sovint més tard per acabar de menjar-se'l.[21]
La presa base del linx vermell s'encavalca amb la d'altres depredadors de mida mitjana d'un nínxol ecològic similar. A Maine, les investigacions han mostrat poques proves de relacions de competència entre el linx vermell i el coiot o la guineu roja. Les distàncies de separació i el solapament de territoris sembla ser aleatori entre els animals observats simultàniament.[38] No obstant això, altres estudis han observat que les poblacions de linx vermell poden disminuir en zones amb poblacions elevades de coiots.[39] Amb el linx canadenc, la competència interespecífica afecta als patrons de distribució. És probable que l'exclusió competitiva del linx vermell, hagi impedit una expansió cap al sud del seu cosí, el linx canadenc.[3]
El linx vermell viu generalment entre 6 i 8 anys, amb alguns casos que poden arribar als 10 anys d'edat. Els casos coneguts de major longevitat són de 16 anys a la natura i 32 en captivitat.[32]
Generalment comencen a aparellar-se durant el seu segon estiu, encara que les femelles poden començar el primer any de vida. La producció d'esperma comença cada any entre setembre i octubre. El mascle és fèrtil cap a l'estiu. Un mascle dominant viatja amb una femella i s'aparella amb ella diverses vegades des de l'hivern fins a principis de la primavera, fet que pot variar en funció de la localització, encara que generalment l'aparellament té lloc durant els mesos de febrer i març. Durant l'aparellament es produeix un festeig en el que la parella pot dur a terme una sèrie de diferents comportaments, com poden ser el colpejar-se suaument, perseguir-se o fer-se emboscades. Altres mascles poden estar presents, però no s'involucren. Un cop el mascle reconeix que la femella és receptiva, la subjecta pel coll amb les urpes, un comportament típicament felí. Més tard, la femella es pot aparellar amb altres mascles,[21] mentre que els mascles generalment s'aparellen amb diverses femelles.[40] Durant el festeig, el normalment silenciós linx vermell, pot deixar anar en veu alta crits, xiulets i altres sons.[41] Investigacions fetes a Texas han suggerit que l'establiment d‘un territori és necessari per a la cria. Els animals estudiats que no tenien un territori establert, no van tenir cries identificades.[28] La femella té un cicle estral de 44 díes, amb entre cinc i deu dies de zel. Els linxs vermells es mantenen reproductivament actius al llarg de tota la seva vida.[12][40]
La femella cria sola als gatets, que poden ser entre 1 i 6 per ventrada, encara que generalment són de 2 a 4, i neixen l'abril o el maig, després d'un període de gestació que dura entre 60 i 70 dies. De vegades pot haver una segona ventrada, que la femella dóna a llum com a màxim al setembre. El naixement té lloc generalment en alguna mena d'espai tancat, que habitualment és una petita cova o un forat d'un tronc. Els joves obren els ulls el novè o desè dia, comencen a explorar els voltants a les quatre setmanes, i són deslletats als dos mesos. Entre el tercer i cinquè més comencen a viatjar amb la mare,[41] i comencen a caçar pel seu compte cap a la fi del primer any. Poc després se separen de la mare.[21] No obstant això, a Michigan, s'ha observat que romanen amb la mare fins a la següent primavera.[40]
Els linxs vermells adults tenen pocs depredadors més enllà de l'home, encara que poder morir a causa de conflictes interespecífics. Els pumes i els llops maten linxs vermells adults, un comportament observat repetidament al Parc Nacional de Yellowstone.[42] Els coiots han mort també linxs adults, així com les seves cries.[43][44][45] Els gatets poden ser capturats per diversos depredadors, com ara mussols, àguiles i guineus, així com per mascles adults de linx vermell. Quan les preses no són abundants, és probable que pocs gatets arribin a adults.
Les malalties, els accidents, els caçadors, els automòbils i la fam són les principals causes de mort. Els joves mostren una elevada mortalitat poc després de deixar les seves mares, mentre encara perfeccionen les tècniques de caça. Un estudi fet sobre 15 linxs vermells mostrà taxes anuals de supervivència pels dos sexes, d'una mitjana de 0,62, en concordança amb una altra investigació que suggeria ràtios d'entre 0,56 i 0,67.[46] També hi ha registres que parlen de canibalisme tenint lloc quan el nombre de preses és baix, encara que és molt poc freqüent i no té una influència significativa sobre la població.[32]
El linx vermell pot tenir paràsits externs, sobretot paparres i puces, i portar sovint els paràstis de les seves preses, especialment les de conills i esquirols. Els paràsits interns (endoparàsits) són especialment comuns en els linxs vermells. Un estudi mostrà que un índex mitjà d'infeccions del 52% corresponent al Toxoplasma gondii, encara que amb una gran variació regional.[47] Un àcar en particular, Lynxacarus morlani, fins ara només s'ha trobat en el linx vermell. Encara no està clar en quina mesura intervenen els paràsits i les malalties en la seva mortalitat, encara que podrien ser més determinants que la fam, els accidents i els depredadors.[32]
El linx vermell es troba dins l'Appendix II del CITES,[48] el qual vol dir que no es considera amenaçada d'extinció, però que la seva caça i comerç s'han de controlar estretament. L'animal està sota legislació als tres països on viu i es troba en un bon nombre d'àrees protegides dels Estats Units, el seu principal territori.[16] Les estimacions del U.S. Fish and Wildlife Service situaven entre 700.000 and 1.500.000 el 1988 el nombre de linx vermells als Estats Units, amb un increment del seu territori i la seva densitat de població, suggerint fins i tot un major nombre d'individus en posteriors anys. Per aquesta raó els Estats Units han demanat al CITES que elimini el linx vermell de l'Appendix II.[8] Les poblacions del Canadà i Mèxic es mantenen estables i saludables. La IUCN la cataloga com una espècie en "risc mínim", indicant que està relativament estesa i és abundant, encara que la informació del sud de Mèxic és pobre.[49]
L'espècie és considerada en perill a Ohio, Indiana i Nova Jersey. Fou eliminada de la llista d'espècie amenaçades a Illinois el 1999 i a Iowa el 2003. A Pennsilvània la captura i caça limitada torna a ser permessa de nou, després d'haver estat prohibida entre 1970 i 1999. També va patir una disminució de la població a Nova Jersey cap al final del segle xix, com a consequencia del desenvolupament del comerç i l'agricultura, el qual va provocar la framentació del seu hàbitat. Cap al 1972 rebé total protecció legal a l'estat, i el 1991 fou inclos dins de les espècies en perill a l'estat de Nova Jersey.[12] L. rufus escuinipae, la subespècie de Mèxic, fou considerada en perill per el U.S. Fish and Wildlife Service fins al 2005.[50]
El linx vermell ha estat molt apreciat per la seva pell, i ha estat caçat i capturat per humans, tot i que la seva població s'ha mantingut elevada, fins i tot al sud dels Estats Units, on és caçat extensivament. Indirectament, els gatets són més vulnerables a la caça donada la seva dependència d'una femella adulta durant els primers mesos de vida. Els anys 1970 i 80 veieren un increment sense precedents del preu del pelatge de linx vermell, que va provocar una major interés en la seva cacera, encara que des dels anys 90 els preus van caure significativament.[51] La caça controlada encara es produeix, amb la meitat de la mortalitat d'algunes poblaciones atribuïda a aquesta causa. Com a resultat, l'índex de morts de linx vermell és esbiaxat a l'hivern, quan la temporada de caça és oberta.[32]
A la mitologia nord-americana el linx vermell sovint està agermanat a la figura del coiot com una dualitat.[52] Els linx i el coiots estan associats amb la boira i el vent respectivament, dos elements que representen contraris al folklore amerindi. Aquesta història de base, amb moltes variaciones, es troba a les cultures natives de Nord-amèrica (amb paral·lelismes a Sud-amèrica), encara que divergeixen en la narració. Una versió, que apareix al folklore dels Nez percé, representa al linx i al coiot com a éssers contraposats.[53] No obstant això, una altra versió els representa amb igualtat. Claude Lévi-Strauss sosté que el primer concepte, el dels bessons que representen contraris, és un tema inherent de les mitologies del Nou Món, encara que no són figures igualment equilibrades, i representen un dualitat oberta en lloc de la dualitat simètrica de les cultures del Vell Mon. La posterior idea, suggereix Lévi-Strauss, és el resultat d'un contacte regular entre els europeus i les cultures natives. A més, la versió trobada a la història dels Nez percé és d'una major complexitat, mentre que la versió d'igualtat sembla haver perdut el seu significat original.[54]
En un conte dels shawnee, el linx vermell és enganyat per un conill, el qual dóna lloc a les seves taques. Després de capturar un conill en un arbre, el linx és convençut de fer un foc, per escampar les brases pel seu pelatge, deixant-lo socarrimat amb taques de color marró fosc.[55] Els mohave creien que somiar habitualment amb éssers o objectes els donarien les seves característiques, com a poders sobrenaturals. Somiar en dues deïtats, el puma i el linx, creien que els atorgaria habilitats de caça superiors a les d'altres tribus.[56] Els primers europeus que es van establir a Amèrica també van admirar aquest felí, tant per la seva ferocitat com per la seva gràcia.[57]
El linx vermell (Lynx rufus) és un mamífer nord-americà de la família dels fèlids i la subfamilia dels felins, que va aparèixer fa 1,8 milions d'anys a nord-amèrica.
Cath wyllt o Ogledd America o'r genws Lynx ydy Bobgath (Lynx rufus).
Cath wyllt o Ogledd America o'r genws Lynx ydy Bobgath (Lynx rufus).
Rys červený (Lynx rufus) je kočkovitá šelma, která vytváří dvanáct odlišných poddruhů. V Americe je považován za poměrně hojný druh.
Jižní Kanada, Spojené státy americké a Mexiko.
V jeho domovině je nazýván bobcat podle krátkého ocasu.
Rys se obvykle dožívá věku okolo 10 let, maximálně se ve volné přírodě dožil 16 let. Pohlavně dospělý je ve dvou letech života. Má ostrý zrak a dobrý čich, dokáže také výborně šplhat. V případě potřeby umí i plavat, ale vodě se raději vyhýbá.
V jižní části areálu výskytu se živí především králíky východoamerickými, na severu pak zajíci měnivými. Kromě toho se živí také hlodavci, vysokou zvěří, ptáky do velikosti labutě či jeřába, vejci i zdechlinami. Není specializovaný na určitou kořist a snadno se přizpůsobuje. Je noční lovec. Na lov vyráží většinou se soumrakem (na severu v zimě ale vyráží na lov i ve dne, kdy je potenciálně větší možnost narazit na kořist). Každou noc ujde vzdálenost mezi 3 a 11 kilometry.
Obývá různá prostředí, od pouště ke smíšeným a jehličnatým lesům. Nevyhýbá se ani předměstím, nenajdeme ho pouze ve stepích.
Své území si značkuje, je silně teritoriální a samotářský. Velikost území se liší v závislosti na pohlaví a hojnosti kořisti v dané lokalitě. Ke značení území používají jak moč a trus, tak značky na stromech (vyškrábané drápy). Na rozdíl od ostatních koček si své území více brání samice.
Rysové se setkávají s opačným pohlavím pouze v době páření, která je v zimě. Pokud se s teritoriem samce překrývá více teritorií samic, páří se se všemi. Mláďata (většinou 2-4) se rodí na jaře po asi dvouměsíční březosti. Jsou slepá a zcela odkázána na matku. Po jednom týdnu prohlédnou a asi po osmi týdnech začínají přijímat tuhou potravu. V té době k sobě samice opět pouští samce a ti s nimi vyrážejí na lov a pomáhají jim krmit mláďata. K osamostatnění dochází asi po pěti měsících, někdy ale mláďata zůstanou s matkou až do jara. Při narození váží mláďata asi jen 300 gramů, po prvním roce života už více jak 4,5 kilogramů.
Dospělý rys má málo přirozených nepřátel. Mezi ně patří pumy a vlci. Malá mláďata jsou ohrožená i dravci, jako je orel, nebo sova. Dalším nebezpečím je člověk lovící rysy pro kožešiny.
Rys červený se nejspíše vyvinul z evropského rysa (Lynx lynx), který přešel na americký kontinent během pleistocénu, před asi 2 miliony lety.
V Americe se rys vyskytuje v mnoha bájích a mýtech, známá je bajka o zajíci a rysovi. Někteří Indiáni dokonce rysa uctívali jako božstvo.
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Rys červený (Lynx rufus) je kočkovitá šelma, která vytváří dvanáct odlišných poddruhů. V Americe je považován za poměrně hojný druh.
Rødlossen (latin: Lynx rufus) er et nordamerikansk pattedyr i kattedyrfamilien. Med sine cirka 13 anerkendte underarter strækker rødlossens udbredelse sig fra det sydlige Canada til det nordlige Mexico og omfatter dermed størstedelen af USA's fastland. Rødlossen er et tilpasningsdygtigt rovdyr, som både holder til i skovområder, halvørkener, sumpe og i udkanten af skove og byer.
Med sin grå til brune pels, fremtrædende knurhår og sorte øreduske ligner rødlossen de øvrige tre arter i losslægten (Lynx). Den er mindre end den canadiske los (Lynx canadensis) med hvilken, den har delvist overlappende udbredelsesområde, mens den er omtrent dobbelt så stor som huskatten. Den har artstypiske sorte bånd på benene og en sort spids på den korte og tykke hale.
Selvom den foretrækker kaniner og harer, kan rødlossen jage alt fra insekter og små gnavere til hjorte. Hvilken føde den vælger afhænger af sted, habitat, årstid og tilgængelighed. Som de fleste kattedyr lever rødlossen alene i sit revir, selv om nogle revirområder kan overlappe hinanden. Den anvender en række forskellige måder til at markere reviret, blandt andet med kradsemærker eller med urin og ekskrementer. Rødlossen parrer sig fra vinter til forår, og drægtigheden varer i cirka to måneder.
Til trods for omfattende jagt, både for sportens skyld og pelsen, har bestanden holdt sig stabil. Det sky rovdyr forekommer i de nordamerikanske indianeres mytologi og i de europæiske nybyggeres folklore.
Det har været diskuteret, hvorvidt rødlossen bør placeres i slægten Lynx eller Felis. Dette problem er ikke specifikt for denne art, det gælder alle de fire arter i Lynx-slægten, som af og til er blevet behandlet som en slægtsgruppe indenfor Felis-slægten.[1][2] Lynx-slægten er i dag accepteret, og rødlossen er registreret som Lynx rufus i moderne taksonomiske kilder.
Johnson et al. hævder, at Lynx-slægten deler en fælles stamform med Puma-, Prionailurus- og Felis-slægterne. Denne daterer sig 7,15 millioner år tilbage, hvor Lynx var den første, der skilte sig ud, hvilket skete for 3,24 millioner år siden.[3]
Rødlossen menes at have udviklet sig fra den europæiske los, som indvandrede til Nordamerika via Bering-landbroen under pleistocæn med stamfædre, der ankom så tidligt som for 2,6 millioner år siden.[2] Den første bølge vandrede til det sydlige af Nordamerika og blev snart isoleret fra det nordlige af isdække. Denne population udviklede sig til den moderne rødlos for omkring 20.000 år siden. En anden population ankom fra Asien og slog sig ned i det nordlige Nordamerika, hvor den udviklede sig til den moderne canadiske los.[1] Parring mellem disse to arter forekommer undertiden og giver hybridkatte.[4]
For tiden anerkendes 13 underarter af rødlossen:
Rødlossen ligner de øvrige arter af losslægten, men er gennemsnitligt den mindste af de fire. Pelsens farve varierer; den er oftest gulbrun til grålig-brun med sorte strejf på kroppen og sorte streger på forpoter og hale. Dens plettede mønster virker som camouflage. Ørerne har sorte spidser og er opretstående med korte, mørke hårduske. Der er oftest en lys farve på læber, kæber og underkroppen. Rødlosser i ørkenområderne mod sydvest har i almindelighed den lysest farvede pels, mens individerne mod nord i de skovprægede egne er mørkest. Killingerne fødes med en god pels og har allerede deres pletter.[7] Nogle få melanistiske rødlosser er blevet set og fanget i Florida. De ser sorte ud, men man kan stadig ane det plettede mønster.[8]
Ansigtet virker bredt på grund af en "krave" af langt hår neden for ørerne. Snuden er lyserød-rød, og der er en grundfarve af grå eller gullig-/brunlig-rød i ansigtet, på siderne og bagen.[9] Rødlossens øjne er gule med pupiller, der kan udvide sig kraftigt under natteaktivitet for at øge lysmodtagelsen.[10] Lossen har en skarp hørelse samt god syns- og lugtesans. Den er en glimrende klatrer og svømmer, når den er nødt til det, skønt den normalt undgår at komme i vandet.[11]
En udvokset rødlos er mellem 47,5 og 125 cm lang fra snudespids til halerod med et gennemsnit på 82,7 cm. Den stumpede hale lægger yderligere mellem 9 og 20 cm til længden,[9] og dens kuperede udseende har givet anledning til dens engelske navn "bobcat".[12] En voksen rødlos har en skulderhøjde på 30 til 60 cm.[7] Udvoksede hanner kan veje mellem 6,4 og 18,3 kg med et gennemsnit på 9,6 kg; hunnerne mellem 4 og 15,3 kg med et gennemsnit på 6,8 kg.[13] Den største rødlos, der er vejet under kontrollerede omstændigheder, vejede 22,2 kg, mens der er ubekræftede størrelser på op til 27 kg,[14] heriblandt en melding fra juni 2012 om en trafikdræbt rødlos på 27 kg.[15] De tungeste rødlosser findes generelt i det østlige Canada og nordlige New England og er af underarten L. r. gigas, mens de letteste findes i sydøst, særligt fra det sydligste af Appalacherne, og er af underarten L. r. floridanus.[16] Rødlossen er muskuløs, og dens bagben er længere end forbenene, hvilket giver den en vuggende gangart. Nyfødte killinger vejer mellem 270 og 340 g og er omkring 45 cm lange. Et år gammel når den en vægt på omkring 4,5 kg.[11]
Kattene er større, jo længere mod nord man kommer, samt i åbne habitater.[17] Et morfologisk størrelsessammenligningsstudie i det østlige USA viste, at der var forskel på, hvor man fandt de største hanner og de største hunner, hvilket ledte til en antagelse om, at der er forskellige selektionskriterier for kønnene.[18]
Rødlossen er et tusmørkedyr. Den er på farten fra tre timer før solnedgang til omkring midnat og igen fra lidt før solopgang til tre timer efter. Hver nat bevæger den sig mellem 3 og 11 km i sit område.[11] Adfærden kan variere efter årstiden, idet rødlossen er mere fremme om dagen om efteråret og vinteren for at følge sine byttedyrs aktiviteter; disse er ofte mere aktive om dagen i den kolde tid.[10]
Rødlossens aktiviteter begrænser sig til veldefinerede territorier, som kan variere i størrelse afhængig af køn og forekomsten af byttedyr. Reviret markeres med ekskrementer, urinlugt og ved kradsemærker i markante træer i området. I sit territorium har den mange beskyttelsessteder, heriblandt typisk en hovedhule samt flere sekundære tilflugtssteder i udkanten af reviret i form af f.eks. hule træstammer, krat, skovtykninger eller under klippestykker. Dens hule lugter kraftigt af dyret.[19]
Størrelsen af en rødlos' revir kan variere betydeligt: En World Conservation Union-sammenfatning af forskning på området viser arealer på mellem ca. 6 hektar (0,06 km²) og 326 km².[17] Et studie fra Kansas viste, at hannernes revirer var på omkring 21 km², mens hunnernes var på cirka det halve. Man fandt også strejfende rødlosser, hvis revirer var både større og mindre veldefinerede. Killingernes områder var de mindste med højst omkring 7,8 km².[20] Forskningen har desuden vist, at afstanden til fødselsreviret er størst for hanner.[21]
Hvorvidt revirernes størrelser varierer med årstiderne, er der modstridende meldinger om. I et studie fandt man stor forskel på hannens revirstørrelse, fra 41 km² om sommeren til 100 km² om vinteren.[19] En anden undersøgelse fandt, at hunner, især i den fertile periode, øgede deres revir om vinteren, mens hannerne flyttede reviret uden egentlig at øge det, noget der stemmer med flere tidligere undersøgelser.[22] Andre undersøgelser i forskellige amerikanske stater har vist beskeden eller ingen årstidsændringer på dette punkt.[20][23]
I lighed med de fleste andre kattedyr er rødlosser oftest enspændere, men deres revirer kan godt overlappe hinanden. Lidt usædvanligt for katte er hannen oftest mest tolerant over for sådan et overlap, mens hunnerne sjældent går ind i andres revirer.[22] På grund af deres oftest noget mindre revirstørrelser kan to hunner godt have revirer ved siden af hinanden inden for én hans revir. I de tilfælde, hvor hanners revirer overlapper hinanden, etableres der ofte et dominanshierarki mellem dem, hvilket resulterer i, at strejfende dyr kan holdes ude fra de attraktive områder.
Lige som der er stor forskel i revirernes størrelser, viser undersøgelser også store forskelle i populationstætheder fra 1 til 38 rødlosser på 25 km².[17] Et estimeret gennemsnit giver omkring en rødlos per 13 km².[19] Man har fundet en forbindelse mellem populationstætheden og kønsfordelingen. I en undersøgelse fandt man en ret tæt population i Californien med 2,1 hanner per hun. Da populationen faldt, ændrede kønsforholdet sig til 0,86 hanner per hun. Et andet studie gav et lignende resultat og opstillede den forklaringsmodel, at hannerne er bedre til at klare sig i større konkurrence, og at dette hjælper til med at begrænse reproduktionen, indtil forskellige faktorer har reduceret tætheden.[24]
Rødlossen er i stand til at klare en lang periode uden føde, men den æder til gengæld meget, når der er rigeligt af den. I perioder med begrænset føde vil den ofte jage større dyr, som den kan nedlægge og komme tilbage og æde af senere. Rødlossen jager ved at snige sig ind på sit bytte og så overfalde det med et hurtigt angreb. Dens foretrukne bytte er pattedyr på mellem 0,5 og 6 kg. Hvilke dyr, det præcist drejer sig om, afhænger af området. I det østlige USA er det forskellige arter af bomuldshalekaninen, og mod nord er det ofte sneskoharen. Hvor disse dyr lever sammen, som i New England, udgør de den vigtigste føde for rødlossen. Længst mod syd er det nogle gange bomuldsrotten, der er hovednæringskilden. Rødlossen er dog en tilpasningsdygtig jæger, der i modsætning til den canadiske los ikke har problemer med at variere sit valg af bytte.[17] Spredning i kosten stemmer typisk med begrænset adgang til rødlossens foretrukne byttedyr. Hvis der er rigeligt af favoritbyttet, udgør det størstedelen af dens kost.[25]
Rødlossen jager dyr af forskellige størrelser og tilpasser sin jagtteknik tilsvarende. Små byttedyr, som gnavere (fx egern), fugle, fisk og insekter, jager den i områder, hvor den ved, der er rigeligt af dem, og her vil den ligge, krybe sammen eller stå og vente på, at et offer kommer tættere på. Så kaster den sig over dyret, idet den tager fat i det med sine skarpe kløer, der kan trækkes tilbage, når de ikke bruges. Lidt større dyr, som harer og kaniner, vil den lure på i skjul og afvente, at de kommer på 5-10 m afstand, hvorpå den sætter spurten ind for at nedlægge dem. Det er mindre almindeligt, at den lever af større dyr, som unge hovdyr eller andre kødædere som ræve, mink, stinkdyr, små hunde og tamkatte.[19] Rødlossen regnes for at være den største naturlige trussel mod den udrydningstruede trompetértrane.[26] Rødlossen tager også undertiden husdyr eller fjerkræ. Man kender ikke til angreb på store husdyr som kvæg og heste, men rødlossen kan være en trussel for mindre drøvtyggere som får og geder. Ifølge statistikker fra det amerikanske landbrugsministerium dræbte rødlosser 11.000 får i 2004, hvilket udgjorde 4,9 % af alle de dødsfald, der skyldtes rovdyr.[27] Tallet kan dog være misvisende, da rødlosser er kendt for at æde ådsler af dyr nedlagt af andre rovdyr.[28]
Man kender til, at rødlossen har nedlagt hjorte, særligt om vinteren, når det er knapt med normale byttedyr, eller når bestanden af hjorte bliver meget stor. En undersøgelse fra Everglades i Florida viste, at et stort flertal af de dræbte hjorte (33 ud af 39) var unge dyr, men byttedyr på op til otte gange vægten af rødlossen er mulige.[29] Den forfølger hjorten, ofte når den opdager hjorten liggende, og når den kaster sig ind på hjorten, tager den den i halsen med kløerne, før den bider den i halsen, nederst på kraniet eller i brystet. I sjældne tilfælde, hvor rødlossen har nedlagt en hjort, æder den indvoldene og begraver resten af kroppen under sne eller blade for at komme tilbage til den i flere omgange for at æde mere.[19]
Byttedyrene kan rødlossen dele med andre kødædere af mellemstørrelse, der holder til i samme område. Undersøgelser fra Maine gav ikke noget belæg for at finde nogen konkurrence mellem rødlossen og prærieulve eller røde ræve; hvor langt de holdt sig fra hinanden, og hvor store overlap mellem deres revirer, syntes at være tilfældige mellem de dyr, der samtidig blev overvåget.[30] Andre studier har dog påvist, at bestanden af rødlosser faldt i områder, hvor der var mange prærieulve, idet den mere sociale adfærd hos prærieulvene tilsyneladende gav dem en konkurrencemæssig fordel.[31] I samspillet med den canadiske los ser det ud til, at konkurrence fra rødlossen har forhindret udbredelsen af dens slægtning mod syd.[2]
Rødlosser lever normalt mellem seks og otte år, nogle få bliver ti år eller mere. Den højeste alder, man kender, er 16 år for et vildtlevende eksemplar og 32 for et eksemplar i fangenskab.[24]
De er normalt kønsmodne i deres anden sommer, idet dog nogle hunner er det allerede den første sommer. Sædproduktionen begynder hvert år i september-oktober, og hannen er derpå fertil indtil den følgende sommer. En dominerende han følges med en hun og parrer sig med hende flere gange, typisk fra vinteren til tidligt om foråret; dette varierer med området, men parringen finder oftest sted i februar eller marts. I forbindelse hermed har de to dyr et kurmageri, hvor de blandt andet løber ved siden af hinanden og støder ind i hinanden eller hvor hannen ligger på lur og jagter hunnen. Der kan være andre hanner til stede, men de blander sig ikke i akten. Når hannen opdager, at hunnen er modtagelig, tager han fat i hendes nakkeskind (typisk for kattedyr) og parrer sig med hende. Hunnen kan efterfølgende godt parre sig med andre hanner,[19] og hannen parrer sig som regel med flere hunner.[32] Under kurmageriet kan de ellers ret umælende rødlosser udstøde høje skrig, hvæsen eller andre lyde.[33] Forskningsresultater fra Texas antyder, at etableringen af et revir er en nødvendig forudsætning for parringen; dyr, der i studierne ikke havde et sådant hjemsted, fik ikke nogen unger.[21] Hunnerne har en brunstcyklus på 44 dage, hvor selve brunsten varer mellem fem og ti dage. Rødlosserne er formeringsdygtige stort set hele deres liv.[10][32]
Hunnen står alene for opfostringen af ungerne. Der fødes en til seks, for det meste to til fire, killinger i april eller maj efter cirka 60-70 dages drægtighed. Somme tider fødes et ekstra kuld, hvilket kan ske så sent som september. Fødslen finder som regel sted i en form for indelukke, gerne en lille hule eller en hul træstamme. Killingerne begynder at udforske deres omgivelser omkring fire uger gamle, og de vænnes fra modermælken efter omkring to måneder. Efter tre til fire måneder følges de med moderen.[33] De begynder selv at jage om efteråret i deres første leveår og forlader typisk moderen snart derefter.[19] I Michigan har man dog observeret unger, der fortsat fulgtes med moderen til tidligt i det følgende forår.[32]
Sporene efter rødlossen viser typisk fire tæer uden mærker efter kløerne, der er trukket tilbage. Sporenes størrelse kan variere mellem 2,5 og 7,5 cm med et gennemsnit på omkring 4,5 cm.[34] Når den går eller traver, finder man typisk sporene med en afstand på 20-46 cm. Rødlossen kan tage gevaldige skridt, når den løber, ofte mellem 1,2 og 2,4 m lange.[35]
I lighed med andre katte rammer sporene fra bagpoterne direkte oven i sporet efter forpoterne. Rødlossens spor kan normalt skelnes fra almindelige kattes på grund af deres størrelse: 13 cm² mod 10 cm².[36]
Den voksne rødlos jages kun af få andre dyr bortset fra mennesket, selv om den kan blive dræbt i konflikter med andre dyr. Pumaer og gråulve kan finde på at dræbe voksne rødlosser, noget der blandt andet er set flere gange i Yellowstone National Park.[37] Man kender også til, at prærieulve har dræbt voksne rødlosser og killinger.[38] Killingerne jages af en del andre rovdyr som ugler, ørne og ræve, lige som andre voksne rødlosser kan dræbe dem. Når der ikke er så stort et fødegrundlag for rødlosserne, er der færre killinger, der når at vokse op.
Andre årsager til, at rødlosser dør, inden de bliver gamle, er sygdomme, ulykker, jægere, biler og sult. De unge dyr er særlig udsat for at omkomme i perioden lige efter, de har forladt moderen, og mens de endnu ikke er fuldbefarne jægere. I et studie af femten rødlosser fandt man en årlig overlevelsesrate på 0,62 for begge køn, hvilket stemmer med hypoteser fra andre forskningsprojekter på 0,56-0,67.[39] Som nævnt forekommer kannibalisme indimellem. Når det er sløjt med de normale byttedyr, kan de voksne finde på at æde killinger, men dette er meget sjældent og betyder ikke noget nævneværdigt for bestanden.[24]
Rødlossen kan blive udsat for udvendige parasitter, mest flåter og lopper, og parasitter på deres byttedyr vil ligeledes ofte vandre over til rødlossen, særligt parasitter fra kaniner og egern. Indvendige parasitter forekommer i høj grad hos rødlossen. I et studie fandt man en rate på 52 % af Toxoplasma gondii, men med store regionale forskelle.[40] Man kender til en mideart, Lynxacarus morlani, der indtil nu kun kendes fra rødlossen. Det er fortsat uklart, hvilken rolle parasitter og sygdomme spiller i rødlossens dødelighed, men de kan have større indflydelse herpå end sult, ulykker og andre rovdyr.[24]
Rødlossen er god til at tilpasse sig. Den foretrækker skovområder – løvskov, nåleskov eller blandingsskov – men i modsætning til de fleste andre Lynx-arter er den ikke udelukkende afhængig af tæt skov. Man finder den fra de fugtige sumpområder i Florida til ørkenagtige områder i Texas eller forrevne bjergområder. Den ynder at slå sig ned i områder nær landbrugsarealer, hvis der er klippestykker, sumpe eller skovarealer i nærheden; dens plettede pels fungerer som camouflage.[19] Valget af levested afhænger i al væsentlighed af bestanden af dens byttedyr; andre faktorer er muligheden for at kunne finde ly under hårdt vejr, muligheden for at finde hvilesteder, huler, dække beregnet for jagt og flugt samt at kunne leve uforstyrret.[41]
Rødlossens udbredelse ser ikke ud til at være påvirket af menneskers tilstedeværelse, når blot den kan finde et passende tilholdssted. Det er kun store områder med intensiv landbrugsdrift, der kan holde rødlossen væk.[17] Den kan indimellem ses i baghaver i kanten af bymæssige bebyggelser, hvor mennesker bor op og ned ad naturområder.[42] Hvis den bliver jaget af en hund, vil den typisk klatre op i et træ.[19]
Historisk set har rødlossen været udbredt fra det sydlige Canada over USA og så langt mod syd som til den mexicanske stat Oaxaca, og den findes fortsat i det meste af dette område. Udbredelseskort viser typisk en lomme i Midtvesten og i det nordøstlige USA, hvor den ikke længere menes at findes, herunder det sydlige Minnesota, det østlige South Dakota og meget af Missouri, primært som følge af habitatændringer som følge af moderne landbrugspraksis.[10][17][19] Man mente heller ikke, at rødlossen fandtes mere i det vestlige New York og Pennsylvania, men i de senere år er der flere rapporter om, at den er set (herunder døde eksemplarer) i den sydvestlige og den centrale del af staten New York.[43] Endvidere er den blevet set i det nordlige Indiana, og der er blevet dræbt et eksemplar i Albion, Michigan.[44] I begyndelsen af marts 2010 blev en rødlos set (og senere fanget af dyreværnsmyndigheder) i et lukket parkeringsanlæg i centrum af Houston, Texas,[45] og i august og september samme år blev der meldt om observationer af rødlosser i forstæder til Houston.
Populationen i Canada er begrænset som følge af den dybe sne samt tilstedeværelsen af den canadiske los. Rødlossen kan ikke klare sig i dyb sne, og ved kraftig storm vil den holde sig i læ i afskærmede områder.[46] Den har ikke de store puder på fødderne som den canadiske los og synker derfor nemmere ned i sneen. Rødlossen bliver ikke automatisk den lille i de områder, hvor dens levesteder overlapper det større kattedyr; der er observeret tilfælde, hvor rødlossen har fordrevet den canadiske los med sin aggressivitet, hvor de to har fælles levesteder i Nova Scotia, og rydningen af nåleskove med henblik på kultivering til landbrug har ført til, at den canadiske los har trukket sig længere mod nord, hvilket rødlossen har nydt godt af.[17] I det nordlige og centrale Mexico har man fundet rødlossen i tørre, kratbevoksede områder med ege- og fyrreskove; mod syd ender dens udbredelsesområde, hvor det tropiske område begynder.[17]
Rødlossen er nævnt i liste II i Washington-konventionen,[47] hvilket betyder, at den ikke er truet af udryddelse, men at jagt og handel skal overvåges nøje. Der er reguleringer for dyret i alle de tre lande, hvor det er udbredt, og det lever i en række fredede områder i USA, som er dets primære udbredelsesområde.[17] Et overslag fra United States Fish and Wildlife Service lyder på, at der fandtes mellem 700.000 og 1.500.000 rødlosser i USA i 1988. Med udvidelse af det område, hvor de findes, samt øget tæthed er tallet sandsynligvis steget en del i årene efter, hvilket har betydet, at USA har anmodet om at få den fjernet fra liste II i Washington-konventionen.[41] Bestandene i Canada og Mexico virker til at være sunde og stabile. IUCN nævner den blandt de arter, der ikke er truede ("Least Concern") og tilføjer, at den er relativt udbredt samt talrigt forekommende, men dog at informationerne fra Mexico er sparsomme.[48]
Arten anses for at være truet i Ohio, Indiana og New Jersey. Den er derimod ikke længere truet i Illinois (siden 1999) og Iowa (siden 2003). I Pennsylvania er der igen åbnet for begrænset jagt samt opstilling af fælder, hvilket ikke var tilladt i perioden 1970-1999. L. r. escuinipae, en underart i Mexico, blev i en periode regnet for truet af US Fish and Wildlife Service, men er siden 2005 ikke længere på denne liste.[49]
Rødlossen har længe været værdsat for sin pels samt jaget for sportens skyld. Der er drevet jagt samt opstillet fælder for den, men bestanden er forblevet ganske stor, selv i det sydlige USA, hvor den har været jagtet i særlig grad. Killingerne er indirekte sårbare over for jagt på grund af deres store afhængighed af moderen, der kan være mål for jagt. I 1970'erne og 1980'erne betød stærkt stigende priser på rødlossens pels en øget interesse i jagt på dyret, men i begyndelsen af 1990'erne faldt priserne en del igen.[50] Der foregår en regulering af jagten, hvilket menes at være årsagen til en halvering af dødeligheden blandt nogle af bestandene. Som en konsekvens heraf er andelen af rødlosdødsfald uforholdsmæssig større om vinteren, hvor jagten som regel er tilladt.[24]
I mytologien hos Amerikas oprindelige folk forekommer rødlossen ofte sammen med prærieulven og danner et modsætningsfyldt par (i mytologien anvendes navnet los, hvilket er synonymt med rødlossen i størstedelen af USA). Lossen og prærieulven associeres med henholdsvis tåge og vind – to elementer, der opfattes som modsætninger hos disse folkeslag. Den grundlæggende historie, som forekommer i mange variationer, findes hos oprindelige folk i Nordamerika (med paralleller i Sydamerika), men fortællingerne afviger fra hinanden. En version, der forekommer hos Nez Perce-folket, for at tage et eksempel, beskriver lossen og prærieulven som modstandere, som uforenelige væsner.[51] En anden version beskriver dem til gengæld som identiske og lige. Claude Lévi-Strauss hævder, at den førstnævnte version, hvor tvillinger repræsenterer hinandens modsætninger, er et oprindeligt tema i den nye verdens mytologier. Her vejer modsætningerne ikke lige tungt, hvilket dermed repræsenterer en skæv dualisme frem for den symmetriske dualisme, man normalt finder i den gamle verden. Den anden version er ifølge Lévi-Strauss et resultat af længerevarende forbindelser mellem europæerne og de oprindelige folk. Det kan tilføjes, at Nez Perce-versionen indeholder meget større kompleksitet, mens historierne baseret på lighed mellem de to væsner synes at have mistet den oprindelige mening i fortællingen.[52]
I en fortælling fra shawnee-folket bliver rødlossen narret af en kanin, hvilket har givet den dens pletter. Efter at have presset kaninen op i et træ overtales rødlossen til at lave et bål, hvilket dog blot medfører, at gløderne kastes ud på dens pels og giver mørkebrune, svedne mærker.[53] Hos mohave-folket troede man på, at hvis man gentagne gange drømte om et væsen eller en ting, så ville man opnå dens kræfter som overnaturlig kraft. Ved at drømme om de to guddomme, lossen og prærieulven, ville man få jagtfærdigheder, der var andre stammer overlegne.[54]
De europæiske nybyggere i Nordamerika beundrede rødlossen for dens vildskab og dens ynde, og i USA har den en prominent plads i den nationale folklore.[55]
_portrait.jpg)
|doi= (hjælp). Hentet 2012-12-11. CS1 maint: Multiple names: authors list (link) |access-date= kræver at |url= også er angivet (hjælp) CS1 maint: Multiple names: authors list (link) GA-ikon.
Rødlossen (latin: Lynx rufus) er et nordamerikansk pattedyr i kattedyrfamilien. Med sine cirka 13 anerkendte underarter strækker rødlossens udbredelse sig fra det sydlige Canada til det nordlige Mexico og omfatter dermed størstedelen af USA's fastland. Rødlossen er et tilpasningsdygtigt rovdyr, som både holder til i skovområder, halvørkener, sumpe og i udkanten af skove og byer.
Med sin grå til brune pels, fremtrædende knurhår og sorte øreduske ligner rødlossen de øvrige tre arter i losslægten (Lynx). Den er mindre end den canadiske los (Lynx canadensis) med hvilken, den har delvist overlappende udbredelsesområde, mens den er omtrent dobbelt så stor som huskatten. Den har artstypiske sorte bånd på benene og en sort spids på den korte og tykke hale.
Selvom den foretrækker kaniner og harer, kan rødlossen jage alt fra insekter og små gnavere til hjorte. Hvilken føde den vælger afhænger af sted, habitat, årstid og tilgængelighed. Som de fleste kattedyr lever rødlossen alene i sit revir, selv om nogle revirområder kan overlappe hinanden. Den anvender en række forskellige måder til at markere reviret, blandt andet med kradsemærker eller med urin og ekskrementer. Rødlossen parrer sig fra vinter til forår, og drægtigheden varer i cirka to måneder.
Til trods for omfattende jagt, både for sportens skyld og pelsen, har bestanden holdt sig stabil. Det sky rovdyr forekommer i de nordamerikanske indianeres mytologi og i de europæiske nybyggeres folklore.
Der Rotluchs (Lynx rufus), in Amerika aufgrund seines vergleichsweise kurzen Schwanzes „Bobcat“ genannt, ist eine Luchsart, deren Verbreitungsgebiet vom südlichen Kanada bis zum Norden Mexikos reicht. Rotluchse sind anpassungsfähig und nutzen so unterschiedliche Lebensräume wie Wälder, Halbwüsten, die Randzonen von Städten und Sumpfgebiete. Die Art gilt als nicht bedroht.
Zur bevorzugten Beute des Rotluchses zählen Kaninchen und Hasen. Rotluchse sind jedoch opportunistische Jäger, deren Beutespektrum alle im jeweiligen Lebensraum vorhandenen kleinen und mittelgroßen Säuger und Vögel umfasst. Auch Fische und Insekten werden von ihnen gefressen. Wie die meisten Katzenartigen sind Rotluchse territorial und leben überwiegend einzelgängerisch.
Rotluchse sind im Durchschnitt kleiner als die drei anderen Luchsarten Kanadischer Luchs, Eurasischer Luchs und Pardelluchs. Ausgewachsene männliche Rotluchse weisen eine Körperlänge zwischen 70 und 120 Zentimetern auf. Die durchschnittliche Körperlänge beträgt 90 Zentimeter. Auf den kurzen Schwanz entfallen zwischen 10 und 18 Zentimeter.[1] Die Schulterhöhe beträgt bei männlichen Tieren zwischen 36 und 38 Zentimeter.[2] Sie wiegen zwischen 7 und 14 Kilogramm. Die größten und schwersten Rotluchse finden sich im nördlichen Teil des Verbreitungsgebiets.[3]
Weibchen sind etwas kleiner als die männlichen Tiere und weisen durchschnittlich ein Gewicht von neun Kilogramm auf. Eine morphologische Studie, die in den östlichen Bundesstaaten der USA durchgeführt wurde, konnte belegen, dass die größten männlichen und weiblichen Tiere jeweils in unterschiedlichen Regionen des Verbreitungsgebiets zu finden sind. Dies legt nahe, dass die Selektionskriterien, die die Körpergröße beeinflussen, geschlechtsabhängig unterschiedlich sind.[4]
Jungtiere kommen mit einem Gewicht zwischen 280 und 340 Gramm zur Welt und weisen eine Körperlänge von 25 Zentimeter auf. Am Ende ihres ersten Lebensjahrs haben sie normalerweise ein Gewicht von 4,5 Kilogramm erreicht.[5]
Die Fellfarbe der Körperoberseite ist sehr variabel und reicht von blassgelb bis rötlich braun. Tendenziell weisen Rotluchse, die in den Wüstenregionen im Südwesten des Verbreitungsgebiets leben, die hellste Fellfärbung auf. Die im nördlichen Teil des Verbreitungsgebiets vorkommenden Rotluchse sind dagegen am dunkelsten gefärbt.
Die Fleckung des Fells ist individuell verschieden ausgeprägt. Bei einzelnen Individuen kann die Fleckung nahezu vollständig fehlen oder ist auf die Läufe beschränkt. Andere Individuen weisen dagegen auf ihrem Fell deutlich erkennbare, dunkelbraune bis schwarze Punkte und Linien auf, die von der Grundfärbung des Fells besonders deutlich auf den Vorderläufen und am Schwanz abgesetzt sind. In Florida hat man allerdings einige melanistische Rotluchse gesichtet und auch gefangen. Ihr schwarzes Fell ist möglicherweise durch ein besonders dichtes Fleckenmuster verursacht.[6] An Kinn, Brust und Körperunterseite sind die Fellhaare grauweiß bis cremeweiß.[2]
Wie bei den anderen Luchsarten sind auch beim Rotluchs die Hinterläufe deutlich länger als die Vorderläufe. Die dreieckigen Ohren sind auf ihrer oberen Rückseite schwarz gefärbt. Rotluchse haben im Vergleich zum Eurasischen Luchs deutlich kürzere Haarpinsel an den Ohrspitzen. Bei einzelnen Individuen können diese sogar ganz fehlen.[7] Der Kopf wirkt wegen des ausgeprägten Backenbarts rundlich. Die Nase ist an ihrer Vorderseite rötlich, an den Seiten dagegen grau bis braunrot. Die Augenfarbe ist gelblich bis ockerfarben.[1]
Der Durchmesser der Pfotenabdrücke kann zwischen zwei und acht Zentimeter schwanken, die durchschnittliche Rotluchsfährte ist etwa vier Zentimeter breit.[8] Sie ist damit etwa doppelt so groß wie die einer Hauskatze.[9] Die Schrittlänge liegt bei ruhig laufenden Rotluchsen zwischen 20 und 40 Zentimetern und kann bei sprintenden Rotluchsen zwischen einem und 2,4 Meter betragen.[10] Der Abdruck der Hinterpfoten überlappt sich meist mit dem der Vorderpfote.
Das Verbreitungsgebiet des Rotluchses erstreckte sich ursprünglich vom Süden Kanadas über das gesamte Gebiet der Vereinigten Staaten bis nach Oaxaca, Mexiko. Bis heute konnte der Rotluchs dieses Verbreitungsgebiet weitgehend halten. Rotluchse kommen heute nicht mehr in einigen Teilen des mittleren Westens und des Ostens der Vereinigten Staaten vor, wo sie ihre Lebensräume auf Grund einer intensiven Landwirtschaft verloren haben. Zu den heute nicht mehr von Rotluchsen besiedelten Regionen zählen unter anderem der Süden von Minnesota, der Osten von South Dakota, Teile von Iowa und Missouri.[11][3][12] Obwohl man davon ausgeht, dass Rotluchse im Westen von New York und in Pennsylvania nicht mehr vorkommen, gab es in jüngster Zeit mehrfach bestätigte Sichtungen von Rotluchsen an der Südgrenze und sogar im zentralen Nordteil von New York (Metropolregion Syracuse).[13]
Die nördliche Verbreitungsgrenze des Rotluchses ist vor allem von der Höhe bestimmt, die die Schneedecke im Winter erreichen kann. Anders als der Kanadische Luchs kommt der Rotluchs mit hohen Schneelagen nur schlecht zurecht.[14] Ihm fehlen die großen behaarten Pranken, die für den Kanadischen Luchs charakteristisch sind. Auf einer Schneedecke laufende Rotluchse brechen daher tiefer ein als jene und sind damit in ihrer Fortbewegung bei Schnee behindert. Dort, wo sich die Verbreitungsgebiete von Kanadischem Luchs und Rotluchs überschneiden, ist der Rotluchs aber nicht unbedingt seinem größeren Vetter unterlegen. In Nova Scotia konnte der Rotluchs den Kanadischen Luchs partiell verdrängen, nachdem die dortigen Nadelwälder teilweise gefällt wurden, um in landwirtschaftliche Flächen umgewandelt zu werden.[3]
In Nord- und Zentralmexiko lebt der Rotluchs in trockenen Buschgebieten sowie Kiefern- und Eichenwäldern. Die südliche Verbreitungsgrenze erreicht er im Übergangsbereich zu den Tropen.[3]
Rotluchse sind sehr anpassungsfähig. Sie bevorzugen Waldgebiete, ohne dabei eine Präferenz für Nadel-, Laub- oder Mischwälder zu zeigen. Sie kommen jedoch außer in Waldgebieten in einem breiten Spektrum unterschiedlicher Lebensräume vor. Sie sind in den Everglades von Florida ebenso beheimatet wie in den hochgelegenen Felsregionen der Rocky Mountains, den Appalachen oder den Halbwüsten Kaliforniens. Als Revier nutzen sie auch landwirtschaftlich genutzte Flächen, wenn diese einen ausreichenden Waldbestand aufweisen oder ihnen angrenzende Sumpfgebiete oder Steinbrüche ausreichend Rückzugsmöglichkeiten bieten.[11] Wenn dies gegeben ist, hängt die Bestandsdichte vor allem von der Anzahl potenzieller Beutetiere ab. Rotluchse sind gelegentlich auch in Stadtrandgebieten zu beobachten, wenn diese an weitgehend naturbelassene Zonen angrenzen.[15]
Das Beutespektrum des Rotluchses überschneidet sich mit dem anderer mittelgroßer Prädatoren. Untersuchungen in Maine wiesen allerdings nur eine geringe Konkurrenz zwischen Rotluchs und Kojote oder Rotfuchs nach. Die interspezifischen Revierüberschneidungen ließen kein Muster erkennen.[16] Anders verhält es sich mit dem kanadischen Luchs. Die Nahrungskonkurrenz mit dem Rotluchs verhindert eine weitere Ausbreitung des Kanadischen Luchses nach Süden.[17]
Der Rotluchs ist dämmerungsaktiv. Die erste Aktivitätsphase beginnt gewöhnlich drei Stunden vor Sonnenuntergang und währt bis Mitternacht. Die zweite Aktivitätsphase setzt mit dem Sonnenaufgang ein und endet drei Stunden nach Sonnenaufgang. Während dieser beiden Aktivitätsphasen legt der Rotluchs in der Regel eine Wegstrecke zwischen drei und elf Kilometern zurück. Er durchstreift dabei sein Revier auf Wegen, die er regelmäßig nutzt.[5]
Die Aktivitätsphasen unterliegen einer jahreszeitlichen Schwankung. Im Herbst und Winter ist der Rotluchs häufiger am Tag aktiv, da auch seine Beutetiere in dieser Zeit stärker tagaktiv sind.[12]
Rotluchse sind territorial. Die Reviergröße ist abhängig vom Geschlecht des jeweiligen Tiers sowie von der Zahl potenzieller Beutetiere. Reviergrenzen werden durch Harn, Losung und durch Kratzspuren an Bäumen markiert. Innerhalb seines Reviers nutzt der Rotluchs eine Reihe verschiedener Versteckplätze. Meist präferiert er eines dieser Verstecke und nutzt die anderen Rückzugsmöglichkeiten nur gelegentlich. Typische Verstecke finden sich in hohlen Baumstämmen, in dichtem Unterholz oder in Dickungen sowie unter Felsüberhängen.[11]
In den bislang durchgeführten Studien konnten als Extremwerte Reviere mit einer Größe von nur 0,6 und solche mit einer Größe von 326 Quadratkilometern nachgewiesen werden.[3] Untersuchungen in Kansas haben nachgewiesen, dass etablierte männliche Luchse durchschnittlich ein Revier mit einer Größe von 20 Quadratkilometer haben. Die Reviere der Weibchen sind dagegen nur halb so groß. Luchse ohne etablierte Reviere durchstreifen häufig ein Gebiet, das deutlich größer ist. Noch nicht vollständig ausgewachsene Luchse haben in Kansas mit einer Reviergröße von durchschnittlich sieben Quadratkilometern die kleinsten Reviere.[18] In einzelnen Untersuchungen konnte auch gezeigt werden, dass die Reviere von männlichen Luchsen am weitesten vom Geburtsort der Tiere entfernt liegen.[19]
Es ist bislang umstritten, ob die Reviergröße von Luchsen jahreszeitlich bedingt schwankt. Die Ergebnisse einzelner Untersuchungen sind dabei widersprüchlich: In einer Untersuchung lag die durchschnittliche Reviergröße von männlichen Luchsen während des Sommers bei 41 Quadratkilometern, während sie im Winter 100 Quadratkilometer betrug.[11] Eine andere Studie wies dagegen nach, dass weibliche Rotluchse mit Nachwuchs während des Winters größere Revier nutzen, während männliche Tiere ihr Revier lediglich verlagern, aber kein größeres Gebiet als im Sommer durchstreifen. Diese Ergebnisse stimmen auch mit denen zahlreicher früher durchgeführter Untersuchungen überein.[20] In anderen Untersuchungen in einer Reihe von US-amerikanischen Bundesstaaten konnte keine oder nur eine geringe saisonale Schwankung der Reviergröße festgestellt werden.[18][21][22]
Wie die meisten Katzenartigen leben Rotluchse überwiegend einzelgängerisch. Ihre Reviere überlappen sich jedoch häufig. Bedingt durch die kleinere Reviergröße der Weibchen leben häufig zwei oder mehr Weibchen im Revier eines Männchens. Weibliche Rotluchse überschreiten nur selten die Reviergrenze eines anderen weiblichen Tieres. Anders als bei den meisten anderen Katzenartigen tolerieren männliche Rotluchse es, wenn sich ihr Revier mit einem gleichgeschlechtlichen Tier überschneidet.[20] In diesem Fall ist ein Männchen jedoch häufig das dominantere.
Entsprechend den unterschiedlichen Reviergrößen schwankt auch die Bestandsdichte stark. Auf einem Gebiet von 65 Quadratkilometern können zwischen einem und 38 Rotluchse leben.[3] Der Durchschnitt liegt jedoch bei einem Tier je 13 Quadratkilometer,[11] dabei hat man einen Zusammenhang zwischen der Bestandsdichte und dem Geschlechterverhältnis festgestellt. In Kalifornien hat man in Gebieten, in denen Rotluchse nicht bejagt werden und eine hohe Populationsdichte besteht, 2,1 Männchen je Weibchen gezählt. Mit sinkender Bestandsdichte verändert sich dieses Verhältnis, so dass in dünn besiedelten Regionen nur noch 0,86 Männchen je Weibchen leben. Diese Untersuchungen legen nahe, dass Männchen besser in der Lage sind, in Regionen mit einem hohen Konkurrenzdruck durch andere Rotluchse zu überleben.[23]
Der Rotluchs ist ein Überraschungs- oder Lauerjäger. Die Jagd erfolgt nach Katzenart durch Auflauern oder Anschleichen mit abschließendem Anspringen beziehungsweise einem Kurzspurt. Anders als der auf wenige Beutetierarten spezialisierte Kanadische Luchs ist der Rotluchs ein opportunistischer Jäger, bei dem das Beutespektrum überwiegend davon bestimmt ist, welche Tierarten im jeweiligen Lebensraum vorkommen.[24] Rotluchse präferieren Beutetiere mit einem Gewicht zwischen einem dreiviertel und knapp sechs Kilogramm. Im Osten der USA zählen Baumwollschwanzkaninchen zu den häufig vom Rotluchs geschlagenen Tierarten. Im Norden seines Verbreitungsgebiets ist dagegen der Schneeschuhhase ein wesentliches Beutetier. In Neu-England, wo sich das Verbreitungsgebiet dieser beiden Tierarten überlappt, stellen sie beide gemeinsam den Hauptteil der erlegten Beutetiere dar. Im südlichen Verbreitungsgebiet sind gelegentlich Baumwollratten die wichtigsten Beutetiere.
Rotluchse passen ihre Jagdtechnik an die Größe des Beutetiers an. Kleineren Nagetieren, Vögeln sowie auch Fischen und Insekten lauert der Rotluchs an den Stellen auf, an denen sie reichlich vorkommen, und schlägt sie dann im Sprung. An etwas größere Tiere wie Kaninchen und Hasen schleicht er sich bis auf eine Distanz von sechs bis zehn Meter heran und sprintet dann auf sein Beutetier zu.[11]
Zu den von Rotluchsen geschlagenen Beutetieren zählen auch Füchse, Marder, Skunks, kleinere Hunde und Hauskatzen. Auch Hirscharten zählen zu den Beutetieren des Rotluchses. Er jagt sie bevorzugt im Winter, wenn kleinere Beutetiere seltener sind oder wenn eine hohe Bestandsdichte von Hirschen gegeben ist. Er schlägt dabei bevorzugt Jungtiere. Er ist aber auch in der Lage, ausgewachsene Tiere zu töten, die acht Mal so viel wiegen wie er.[25] Dabei schleicht er sich an den Hirsch heran, wenn dieser sich niedergelegt hat, sprintet auf ihn zu und greift sein Beutetier im Nacken, bevor er ihm die Kehle durchbeißt. In den seltenen Fällen, in denen er ein so großes Beutetier wie einen Hirsch tötet, kehrt er mehrfach zu seinem Riss zurück, um sich satt zu fressen. Die Beutereste vergräbt er unter Schnee oder Blättern.[11]
Ihre Fortpflanzungsfähigkeit erreichen Rotluchse in der Regel im zweiten Sommer. Weibchen sind gelegentlich bereits gegen Ende ihres ersten Lebensjahrs empfängnisfähig. Weibchen haben einen Zyklus von 44 Tagen, innerhalb dessen sie fünf bis zehn Tagen lang empfängnisbereit sind. Bei ausgewachsenen männlichen Rotluchsen setzt die Spermaproduktion im September oder Oktober ein, und das Männchen ist jeweils bis in den nächsten Sommer fähig, ein Weibchen zu begatten. Fortpflanzungsfähig sind Rotluchse in der Regel bis zum Ende ihres Lebens.[26][12]
Die Paarungszeit variiert etwas je nach Region, aber dauert in der Regel vom Winter bis in den Vorfrühling. Am häufigsten kommt es zu Paarungen in den Monaten Februar und März. Ein dominantes Männchen hält sich in dieser Zeit in der Nähe eines Weibchens auf. Zum Paarungsspiel der Rotluchse gehört es, dass die Tiere einander spielerisch jagen und balgen. Andere Männchen können sich in der Nähe aufhalten, sind aber in diese Paarungsspiele nicht involviert. Sobald das Weibchen empfängnisbereit ist, kommt es zur Paarung, wobei das Männchen das Weibchen mit dem für Katzenartige charakteristischen Nackenbiss greift. Das Weibchen paart sich gelegentlich anschließend auch mit anderen Männchen.[11] Für Männchen dagegen ist es charakteristisch, dass sie sich mit mehreren Weibchen paaren.[26] Sowohl während des Vorspiels als auch während der Paarung sind vom ansonsten stillen Rotluchs laute Schreie und Fauchen zu hören.[27] Untersuchungen, die an in Texas beheimateten Rotluchspopulationen durchgeführt wurden, legen nahe, dass Rotluchse erst dann zur Fortpflanzung kommen, wenn sie über ein etabliertes Revier verfügen. Untersuchte Tiere, die noch kein Revier besetzt haben, hatten keinen Nachwuchs.[19]
60 bis 70 Tage nach einer erfolgreichen Paarung kommen die Jungen zur Welt, die nur vom Weibchen großgezogen werden. Die Wurfgröße variiert zwischen einem und sechs Jungtieren; normalerweise kommen aber zwei bis vier Jungtiere zur Welt. Die meisten Geburten erfolgen in den Monaten April und Mai. In Ausnahmefällen wirft das Weibchen ein zweites Mal. Diese Jungtiere kommen dann in der Regel erst im September zur Welt. Als Wurfplatz wählt das Weibchen meist einen hohlen Baumstamm oder eine kleine Höhle. Die Jungen kommen blind zur Welt und öffnen erstmals ihre Augen an ihrem neunten oder zehnten Lebenstag. Ihre Umgebung erkunden sie erstmals in einem Alter von vier Wochen. Bis etwa zum Ende ihres zweiten Lebensmonats säugen sie bei der Mutter. Ab einem Alter von drei bis fünf Monaten beginnen sie, das Muttertier auf ihren Streifzügen zu begleiten.[27] Im Frühjahr geborene Rotluchse jagen erstmals selbständig im Herbst und verlassen meist das Revier des Muttertiers kurz danach.[11] Gelegentlich duldet das Muttertier ihren Nachwuchs aber auch bis ins nächste Frühjahr.[26]
Rotluchse erreichen durchschnittlich ein Lebensalter von sechs bis acht Jahren. Das höchste Lebensalter, das man bislang für einen in freier Wildbahn lebenden Rotluchs nachweisen konnte, beträgt 16 Jahre. In Gefangenschaft sind Rotluchse schon bis zu 32 Jahre alt geworden.[23]
Ausgewachsene Rotluchse haben nur wenige Fressfeinde. Pumas und Wölfe sind in der Lage, einen ausgewachsenen Rotluchs zu töten. Beobachtungen im Yellowstone National Park weisen darauf hin, dass dies regelmäßig vorkommt.[28] Jungtiere werden dagegen von einer ganzen Reihe von Prädatoren getötet. Dazu zählen unter anderem große Eulenarten, Adler, Kojoten und Füchse. Auch männliche Rotluchse töten gelegentlich den Nachwuchs ihrer eigenen Art. Zu Kannibalismus kann es kommen, wenn Beutetiere rar sind. Insgesamt ist Kannibalismus jedoch selten und hat sehr wenig Einfluss auf die Populationsgröße.[23]
Die wesentlichen Todesursachen für Rotluchse sind Krankheiten, Unfälle und die Bejagung durch den Menschen. Ähnlich wie beim Eurasischen Luchs verhungern auch viele Rotluchse. Dies gilt insbesondere für Jungtiere, nachdem sie sich von ihrem Muttertier getrennt haben und ihre Jagdtechniken noch perfektionieren müssen. Von 10 ausgewachsenen Rotluchsen erleben in der Regel nur zwischen sechs und sieben das nächste Lebensjahr.[29]
Rotluchse leiden unter einer Reihe von Ekto- und Endoparasiten. Zu den wichtigsten Ektoparasiten zählen Zecken und Flöhe. Zu den wesentlichen Endoparasiten zählt Toxoplasma gondii. Die einzelnen Populationen sind davon unterschiedlich stark befallen. In einzelnen Untersuchungen wurde jedoch eine Infektionsrate von 52 Prozent nachgewiesen.[30] Die Milbenart Lynxacarus morlani konnte bislang nur bei Rotluchsen nachgewiesen werden. Es ist bislang nicht hinreichend geklärt, welchen Einfluss Parasiten und Krankheiten auf die Sterblichkeitsrate haben. Es ist aber denkbar, dass diese Faktoren einen gewichtigeren Einfluss auf die Überlebenswahrscheinlichkeit haben als Hunger, Unfälle und Bejagung.[23]
Der Rotluchs wird in Anhang II der CITES-Vereinbarung geführt,[31] was bedeutet, dass diese Art nicht vom Aussterben bedroht ist, aber dass sowohl die Bejagung dieser Tierart und der Handel mit ihr überwacht werden müssen. Sowohl in Kanada, in den Vereinigten Staaten als auch in Mexiko regulieren Bestimmungen die Jagd auf Rotluchse. In den Vereinigten Staaten als Hauptverbreitungsgebiet kommt der Rotluchs in einer Vielzahl von Gebieten vor, die unter Naturschutz stehen.[3] Im Jahr 1988 schätzte der United States Fish and Wildlife Service die Anzahl der in den USA lebenden Rotluchse auf 700.000 bis 1.500.000. Seitdem haben sich sowohl die Bestandszahlen erhöht als auch das Verbreitungsgebiet ausgedehnt. Aus diesem Grund haben die USA den Antrag gestellt, diese Art nicht mehr im Anhang II der CITES-Vereinbarung zu führen.[32] Auch die Bestandszahlen in Kanada und Mexiko scheinen stabil zu sein. Die IUCN führt die Art deshalb als nicht bedroht, weist aber darauf hin, dass aus dem südlichen Verbreitungsgebiet in Mexiko nur unzureichende Informationen über das Vorkommen von Rotluchsen vorliegen.
Obwohl der Rotluchs ursprünglich die gesamte Region des Mittleren Westens in den USA besiedelt hat, ist er heute in einigen Gebieten ausgestorben. Als vom Aussterben bedroht gilt er in Ohio, Indiana und Iowa. Dagegen haben sich die Bestände in Illinois so erholt, dass er seit 1999 nicht mehr auf der Liste der bedrohten Tierarten geführt wird. In Pennsylvania ist seit 1999 die Jagd auf den Rotluchs wieder erlaubt. In New Jersey kam es zu starken Bestandseinbrüchen bereits am Beginn des 20. Jahrhunderts, als die zunehmende Industrialisierung und landwirtschaftliche Erschließung dieses Bundesstaats zu einer zunehmenden Fragmentierung seines Lebensraums führten. Seit 1991 wird die Art dort als bedroht geführt.[12] L. rufus escuinipae, eine in Mexiko beheimatete Unterart, wurde eine Zeit lang vom U.S. Fish and Wildlife Service als vom Aussterben bedroht eingeordnet. Im Jahre 2005 kam die Behörde jedoch zu der Ansicht, dass diese Einordnung nicht mehr gerechtfertigt sei.[33]
Über lange Zeit wurde diskutiert, ob Luchse nicht lediglich eine Untergattung der Gattung Felis darstellen.[17] Aus diesen Gründen findet man in der älteren Literatur den Rotluchs gelegentlich als Felis rufus geführt. Heute ist die Einordnung der Luchse in die eigenständige Gattung Lynx akzeptiert, und der Rotluchs wird entsprechend als Lynx rufus geführt.
Nach den molekularbiologischen Untersuchungen, die in den 2000er-Jahren Stephen J. O’Brien und Kollegen vornahmen, lässt sich die Gattung der Luchse stammesgeschichtlich auf eine Kleinkatzengruppe zurückführen, die sich vor etwa sieben Millionen Jahren von der zum Puma (Puma concolor) und Gepard (Acinonyx jubatus) sowie zu den Echten Katzen (Felis), dem Manul (Otocolobus manul) und den Altkatzen (Prionailurus) führenden Evolutionslinie abgespalten hat.[34]
Im Pliozän war rings um die Arktis der Urluchs (Lynx issiodorensis) verbreitet. Der Rotluchs entwickelte sich aus einer Stammform der Luchse, die vor etwa 200.000 Jahren Nordamerika über die Beringstraße erreichte[17] und bildet heute die basale Schwesterart der drei anderen Luchsarten.[34] Ein Teil dieser Luchse, die sich im südlichen Teil Nordamerikas etablierten, wurden sehr bald von den nördlichen Populationen durch Gletscher abgeschnitten. Diese Luchspopulation entwickelte sich zum heutigen Rotluchs weiter. Von den nördlichen Populationen stammt der heutige Kanadische Luchs ab.[35] Nach einer neueren Analyse sind Eurasischer Luchs und Kanadischer Luchs untereinander näher verwandt als beide zum Rotluchs.[36] Gelegentlich kommt es noch zu Hybriden aus Rotluchs und Kanadischem Luchs.[37]
Auf Basis morphologischer Merkmale wurden bis zu zwölf Unterarten beschrieben:[38]
Die Aufteilung in zwölf Unterarten ist umstritten, da die Unterschiede zwischen den einzelnen Unterarten nur gering und ihre jeweiligen Verbreitungsgebiete nicht klar voneinander abgegrenzt sind.[32]
Neuere genetische Analysen ergeben zwei Unterarten:[39]
Der Status der beiden mexikanischen L. rufus escuinipae und L. rufus oaxacensis ist ungewiss und bedarf weiterer Forschungen.[39]
Der Rotluchs ist ein wichtiges Jagdwild, das bereits von der indigenen Bevölkerung Nordamerikas bejagt wurde. Ein wesentliches Jagdmotiv ist nach wie vor das Luchsfell. Die Jagd auf den Luchs ist in allen drei Staaten, in denen er vorkommt, heute gesetzlich reguliert. Die Jagdsaison fällt in das Winterhalbjahr, so dass sich daraus eine entsprechend verzerrte Sterblichkeitsrate ergibt. Indirekt sind vor allem Jungtiere von der Jagd betroffen, da sie in ihren ersten Lebensmonaten vom Muttertier abhängig sind. Trotz Bejagung sind die Populationszahlen hoch. Das gilt auch für den Süden der Vereinigten Staaten, wo der Rotluchs traditionell sehr stark bejagt wird.[23]
In der Mythologie der indigenen Bevölkerung Nordamerikas wird nicht zwischen Rotluchs und Kanadischem Luchs differenziert. Aus der geografischen Verbreitung der beiden Tierarten ergibt sich jedoch, dass sich die meisten Mythen und Fabeln auf den Rotluchs beziehen.
Die Mohave waren davon überzeugt, dass sich die übernatürlichen Kräfte von Lebewesen oder Objekten auf sie übertrügen, wenn sie regelmäßig von ihnen träumten. Träume, in denen die beiden Gottheiten Puma und Luchs auftauchten, konnten ihnen Jagdfähigkeiten verleihen, welche die ihrer Nachbarstämme weit überträfen.[40] Ähnlich wie in den Mythologien der Altwelt werden bestimmte Merkmale des Erscheinungsbildes durch Fabeln erklärt. So erzählen die Shawnee beispielsweise, dass der Luchs deswegen ein geflecktes Fell aufweise, weil ihn einst ein Kaninchen überlistete. Nachdem er das Kaninchen gefangen hatte, überzeugte es ihn, zunächst ein Feuer zu entzünden. Als es brannte, streute das Kaninchen dem Luchs die glühenden Kohlen ins Fell und ließ ihn mit dunklen Brandmalen zurück.[41]
Häufig taucht die Figur des Luchses gemeinsam mit der des Kojoten auf. Luchs und Kojote sind in einigen Erzählungen wie der des Nez-Percé-Volks Zwillingsfiguren, die in einem offenen Dualismus Gegensätze repräsentieren, denen eine unterschiedliche Wertigkeit beigemessen wird. Regelmäßig werden die beiden Tiere mit Wind und Nebel assoziiert, zwei Elemente, die in der nordamerikanischen Mythologie ebenfalls als gegensätzlich begriffen werden.[42] In anderen Erzählungen ist dieser Dualismus aufgehoben und beide Figuren sind gleichwertig. Nach Ansicht von Claude Lévi-Strauss ist das Konzept von Zwillingsfiguren, die unterschiedlich wertige Gegensätze repräsentieren, ein inhärentes Thema der Mythologie Amerikas. Dort, wo dies in den Erzählungen der nordamerikanischen Völker nicht mehr auftaucht, ist dies auf einen engen Kontakt mit europäischen Siedlern zurückzuführen, deren Vorstellungswelt diese Form des Dualismus fremd ist.[43] Siedler, die von Europa nach Nordamerika übersiedelten, hatten dort häufig das erste Mal engeren Kontakt mit einer Luchsart. In der Folklore der europäischen Siedler, die sich in Nordamerika niederließen, nahm der für seine Wildheit und Anmut bewunderte Rotluchs sehr schnell eine wichtige Rolle ein.[44]
Der Rotluchs (Lynx rufus), in Amerika aufgrund seines vergleichsweise kurzen Schwanzes „Bobcat“ genannt, ist eine Luchsart, deren Verbreitungsgebiet vom südlichen Kanada bis zum Norden Mexikos reicht. Rotluchse sind anpassungsfähig und nutzen so unterschiedliche Lebensräume wie Wälder, Halbwüsten, die Randzonen von Städten und Sumpfgebiete. Die Art gilt als nicht bedroht.
Zur bevorzugten Beute des Rotluchses zählen Kaninchen und Hasen. Rotluchse sind jedoch opportunistische Jäger, deren Beutespektrum alle im jeweiligen Lebensraum vorhandenen kleinen und mittelgroßen Säuger und Vögel umfasst. Auch Fische und Insekten werden von ihnen gefressen. Wie die meisten Katzenartigen sind Rotluchse territorial und leben überwiegend einzelgängerisch.
The bobcat (Lynx rufus) is a North American cat that appeared durin the Irvingtonian stage o aroond 1.8 million years ago (AEO).[2] Containing 12 recognisit subspecies, it ranges frae soothren Canadae tae central Mexico, includin maist o the contiguous Unitit States. The bobcat is a adaptable predator that inhabits firthit auries, as well as semidesert, urban edge, forest edge, an swampland environs. It remains in some o its oreeginal range, but populations are vulnerable tae local extinction ("extirpation") bi coyotes an domestic ainimals. Wi a grey tae broun coat, whiskered face, an black-tuftit lugs, the bobcat resembles the ither species o the midsized Lynx genus. It is smawer on average than the Canadae lynx, wi which it shares pairts o its range, but is aboot twice as lairge as the domestic cat. It haes distinctive black bars on its forelegs an a black-tippit, stubby tail, frae which it derives its name.
Tho the bobcat prefers rabbits an hares, it hunts insects, chickens, geese an ither birds, smaw rodents, an deer. Prey selection depends on location an habitat, saison, an abundance. Lik maist cats, the bobcat is territorial an lairgely solitar, awtho wi some owerlap in hame ranges. It uises several methods tae merk its territorial boondars, includin claw marks an deposits o urine or feces. The bobcat breeds frae winter intae ware an haes a gestation period o aboot twa months.
Awtho bobcats hae been huntit extensively bi humans, baith for sport an fur, thair population haes pruiven resilient tho declinin in some auries. The elusive predator featurs in Native American meethologie an the fowklear o European settlers.
The bobcat (Lynx rufus) is a North American cat that appeared durin the Irvingtonian stage o aroond 1.8 million years ago (AEO). Containing 12 recognisit subspecies, it ranges frae soothren Canadae tae central Mexico, includin maist o the contiguous Unitit States. The bobcat is a adaptable predator that inhabits firthit auries, as well as semidesert, urban edge, forest edge, an swampland environs. It remains in some o its oreeginal range, but populations are vulnerable tae local extinction ("extirpation") bi coyotes an domestic ainimals. Wi a grey tae broun coat, whiskered face, an black-tuftit lugs, the bobcat resembles the ither species o the midsized Lynx genus. It is smawer on average than the Canadae lynx, wi which it shares pairts o its range, but is aboot twice as lairge as the domestic cat. It haes distinctive black bars on its forelegs an a black-tippit, stubby tail, frae which it derives its name.
Tho the bobcat prefers rabbits an hares, it hunts insects, chickens, geese an ither birds, smaw rodents, an deer. Prey selection depends on location an habitat, saison, an abundance. Lik maist cats, the bobcat is territorial an lairgely solitar, awtho wi some owerlap in hame ranges. It uises several methods tae merk its territorial boondars, includin claw marks an deposits o urine or feces. The bobcat breeds frae winter intae ware an haes a gestation period o aboot twa months.
Awtho bobcats hae been huntit extensively bi humans, baith for sport an fur, thair population haes pruiven resilient tho declinin in some auries. The elusive predator featurs in Native American meethologie an the fowklear o European settlers.
Cerwjeny rys (Lynx rufus) jo zwěrje ze swójźby kóckow (Felidae).
Cerwjeny rys dośěgnjo dłujkosć tyłowa wót 65 až do 95 cm a jo nejmjeńša družyna rysow. Jogo wopuš dośěgnjo dłujkosć wót 13 až do 19 cm a ma běły kóńck. Ramjenowa wusokosć dośěgnjo 50 až do 60 cm.
Wón wažy mjaz 7 a 13,5 kg.
Wót zymy až do nalěta se rozpłoźuju. Samice ma traśe sćelnosći wót 60 až do 70 dnjow, pśi comž pśerězk jo wokoło 65 dnjow. Rys w starstwje wót 1 lěta rozpłoźeńsku zdrjałosć dośěgnjo.
Rys pśedewšym wuchace, karnikle a gryzarje žerjo.
Rys jo w Zjadnośonych statach Ameriki a w Mexiku žywy.
Cerwjeny rys (Lynx rufus) jo zwěrje ze swójźby kóckow (Felidae).
Lynx rufus es un specie de Lynx.
In anglese L. rufus es appellate lynx o bobcat ("curtecatto," un referentia a su cauda). Illo es un de duo lynxes norteamerican; le altere es Lynx canadensis.
Ocotōchtli nozo chīchīlmiztli (Caxtillāntlahtōlli: gato motés).
Ocotōchtli nozo chīchīlmiztli (Caxtillāntlahtōlli: gato motés).
Puka linsi (Lynx rufus) nisqaqa Chinchay Awya Yalapi kawsaq aycha uquq ñuñuq uywam.
Commons nisqaqa multimidya kapuyninkunayuqmi kay hawa: Puka linsi.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Puka linsi
Puka linsi (Lynx rufus) nisqaqa Chinchay Awya Yalapi kawsaq aycha uquq ñuñuq uywam.
De reade lynks (Latynske namme: Lynx rufus), ek wol bekend ûnder de Ingelske namme bobcat, is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e kateftigen (Felidae) en it skaai fan 'e lynksen (Lynx), dat lânseigen is yn it grutste part fan 'e Feriene Steaten en Meksiko en yn dielen fan súdlik Kanada. It is in skou en selsrêdich rôfdier dat him lykwols relatyf maklik oanpast oan feroarjende omstannichheden en mei dêrom yn in grut ferskaat oan biotopen foarkomt. De reade lynks ûntjoech him likernôch 1,8 miljoen jier lyn en omfiemet trettjin erkende ûndersoarten. Dit bist dielt it noardlike part fan syn ferspriedingsgebiet mei de nau besibbe Kanadeeske lynks (Lynx canadensis). Reade lynksen spylje in rol yn sawol de mytology fan 'e lânseigen Yndiaanske folken fan Noard-Amearika as de folkloare fan 'e blanke kolonisten.
It tinken is dat de reade lynks him likernôch 1,8 miljoen jier lyn ûntwikkele hat út in ûndersoarte fan 'e Jeraziatyske lynks (Lynx lynx), dy't mooglik al 2,6 miljoen jier lyn fia de lânbrêge yn 'e Beringstrjitte yn Noard-Amearika arrivearre. De soarte berikte syn hjoeddeiske foarm likernôch 20.000 jier lyn. De nau besibbe Kanadeeske lynks (Lynx canadensis) komt fuort út in twadde migraasjeweach út Jeraazje. It noardlike diel fan it ferspriedingsgebiet fan 'e reade lynks en it súdlike part fan it areaal fan 'e Kanadeeske lynks oerlaapje inoar. Yn dy krite komme soms natuerlike krusings foar; it bist dat út sa'n krusing fuortkomt, wurdt in blynks (fan it Ingelske blynx) neamd, in gearlûking fan bobcat en lynx.
It ferspriedingsgebiet fan 'e reade lynks omfiemet hast de hiele legere 48 Feriene Steaten, útsein de noardeastlike Atlantyske kust fan Massachusetts oant Firginia, en in grut gebiet dat it súdlike part fan 'e Grutte Marren en it súdeasten fan 'e Grutte Flakten beslacht. Yn Kanada komt de reade lynks foar yn it hiele suden fan it lân, yn in smelle râne by de Amerikaanske grins lâns. De útsûnderings dêrop binne Vancouvereilân, foar de Kanadeeske westkust, en it uterste suden fan Ontario. Yn Britsk-Kolumbia rikt it areaal fan 'e reade lynks yn 'e Rocky Mountains in stik fierder nei it noarden ta, en yn it easten hearre Kanadeeske Kustprovinsjes yn har folsleinens ta syn ferspiedingsgebiet. Reade lynksen komme ek yn it grutste part fan Meksiko foar, ynkl. it Kalifornyske Skiereilân. Inkeld de súdkust, it skiereilân Jûkatan en in diel fan 'e eastkust hearre net ta har areaal.
De reade lynks hat trochinoar in kop-romplingte fan 47½-125 sm, mei in sturtlingte fan 9-20 sm en in skouderhichte fan 50-60 sm. In folwoeksen mantsje weaget 6,4-18,3 kg; Wyfkes binne mei 4-15,3 kg in stik lichter. De grutste reade lynks dy't sekuer dokumintearre is, weage 22,2 kg, al binne der ûnbefêstige geroften oer eksimplaren fan wol 27 kg. De grutste reade lynksen hearre ta de gigas-ûndersoarte út Eastlik Kanada en it noarden fan Nij-Ingelân, wylst de lytsten (fan 'e ûndersoarte floridanus) te finen binne yn 'e súdlike Appalachen.
Reade lynksen binne spiersterke bisten mei efterpoaten dy't justjes langer binne as de foarpoaten. De sturt is koart en sjocht der hast wol út as is er kûpearre (Ingelsk: bobbed; dêrfandinne de namme bobcat). De kleur fan 'e pels rint nochal útinoar, fan oranjich (dêrfandinne de namme 'reade' lynks) oant griisbrún, mei swartige plakken op it liif en dûnkere streken oer de poaten. Dit bûnte patroan soarget foar kamûflaazje. De earen binne puntich, mei swarte úteinen en koarte swarte toefkes. De bealch, de hals, it kin en de binnenkant fan 'e poaten binne yn 'e regel ljochter fan kleur, brutsen wyt of krêmkleurich. Reade lynksen hawwe in skerp gehoar en in tigen gesichtsfermogen, mei dêropta in goede rooksin.
Oer it generaal binne reade lynksen lytser fan stal as Kanadeeske lynksen, mar de grutte fan 'e reade lynks is in stik fariabelder, mei as gefolch dat grutte reade lynksen grutter wêze kinne as Kanadeeske lynksen. It dúdlikst ferskille de beide soarten yn it oansjen fan 'e kop, mei't de kinkraach fan 'e Kanadeeske lynks folle grutter is, en de reade lynks boppedat amper toeften oan 'e earen hat.
De reade lynks is in bist dat him relatyf maklik oanpast. Hy jout de foarkar oan wâlden, en makket dêrby gjin ûnderskie tusken nullewâld, leafwâld of mingd wâld, mar oars as de oare trije lynksesoarten is er net folslein ôfhinklik fan wâldbiotopen. Sa komt er ek foar yn 'e sompen fan Floarida en de Mississippydelta, op it iepen greidlân fan 'e Dakota's en Alberta, yn 'e woastinen fan it Amerikaanske Súdwesten en noardlik Meksiko en yn it rûge berchlân fan 'e Rocky Mountains.
De fêstiging fan in populaasje reade lynksen hinget dêrby mear ôf fan 'e beskikberheid fan proaidieren as fan 'e terreinsgesteldheid. De oanwêzigens fan in minsklike befolking beheint de reade lynks likemin yn syn fersprieding; hy dûkt tsjintwurdich geregeldwei op yn tunen op it plattelân en oan 'e rânen fan grutstedske gebieten. Yn maart 2010 waard der in reade lynks oantroffen (en letter fongen) yn in parkeargaraazje yn it sintrum fan Houston. De noardgrins fan it areaal fan 'e reade lynks hat te krijen mei de djipte fan 'e snie by 't winter, mei't dit bist, oars as de Kanadeeske lynks, net oer djippe snie kin.
De reade lynks is foar it meastepart aktyf fan trije oeren foarôfgeande oan sinne-ûndergong oant de midsnacht en dan nochris fan it lemieren oant trije oeren nei de moarnsdage. Eltse nacht leit er sa'n 3-11 km ôf oer in fêste rûte. Winterdeis is er mear oerdeis yn 't spier, om't syn proaidieren dat dan ek binne. Reade lynksen binne treflike klimmers en se kinne ek goed swimme, mar dogge dat inkeld as it echt moat, om't se krekt as húskatten net graach wiet binne. Se libje foar it meastepart in solitêr bestean en hawwe territoaria dy't yn grutte útinoar rinne kinne fan 52 ha oant 325 km², ôfhinklik fan 'e terreinsgesteldheid en de beskikberheid fan proaien. De territoaria fan 'e wyfkes binne rûchwei heal sa grut as dy fan 'e mantsjes.
De peartiid falt by de reade lynks fan 'e ein fan 'e winter oant de iere maityd, ornaris yn febrewaris en maart. Yn dy perioade siket in dominant mantsje in wyfke op, dat er in skoft lang op 'e foet folget, sadat er ferskate kearen mei har pearje kin. It komt foar dat it wyfke letter noch mei ien of mear oare mantsjes pearet. De draachtiid duorret 60-70 dagen, wêrnei't it wyfke yn april of maaie in nêst fan 1-6, mar yn 'e regel 2-4 jongen smyt. Dêrfoar siket se ornaris in lyts omsletten plak út, lykas in grot of in holle beam. De jongen, dy't troch it wyfke grutbrocht wurde sûnder dat it mantsje dêrby belutsen is, wurde blyn berne, en de eachjes geane mei 9 of 10 dagen iepen. Mei fjouwer wiken begjinne se har om-en-by te ferkennen, en mei twa moannen wurde se ôfwûn. As se twa oant fiif moanne âld binne, begjinne se derop út te tsjen mei harren mem. Tsjin 'e hjerst kinne se foar harsels jeie, en yn 'e regel geane se koart dêrnei by de mem wei, hoewol't yn Michigan waarnommen is dat guon jongen oant de oare maityd by de mem bleaune.
Reade lynksen binne oan it begjin fan har twadde simmer geslachtryp, hoewol't wyfkes soms al yn har twadde maityd oan 'e fuortplanting dielnimme. Se libje oer it algemien 6-8 jier, hoewol't de âldste dokumintearre reade lynks yn it wyld 16 jier waard en reade lynksen yn finzenskip wol 32 jier wurde kinne. Folwoeksen reade lynksen hawwe net folle natuerlike fijannen as men de minske bûten beskôging lit. Se wurde soms deade troch poema's (Puma concolor), grize wolven (Canis lupus) en prêrjewolven (Canis latrans), mar dêrby liket it mear te gean om it útskeakeljen fan 'e konkurrinsje as om wiere predaasje. Der is teminsten ien gefal bekend fan in reade lynks dy't it opnaam tsjin in Amerikaanske swarte bear (Ursus americanus) om it besit fan in kadaver. Reade-lynksejongen wurde soms snipt troch de stienearn (Aquila chrysaetos). Oer it algemien hawwe reade lynksen lykwols folle mear te freezjen fan sykten, bejaging troch de minske en it ferkear.
De reade lynks kin in hiel hoart sûnder iten, mar as er in proaidier pakt hat, nimt er dan ek danich yn. De meast foarkommende proaien binne de Floaridaknyn (Sylvilagus floridanus), de Amerikaanske hazze (Lepus americanus) en oare knine- en hazzesoarten. Yn it Amerikaanske Suden foarmje ek katoenrotten in tige wichtich ûnderdiel fan it menu. Dêrby is de reade lynks in folle opportunistysker jager as de Kanadeeske lynks (Lynx canadensis), en fret er faak wat er krije kin. Dêrûnder binne lytse of jonge harten, mar ek oare karnivoaren, lykas de fiskmarter (Martes pennanti), de foks (Vulpes vulpes), de Amerikaanske nerts (Neovison vison), stjonkdieren, lytse hûnen, hûskatten en soms skiep en geiten.
De reade lynks hat de IUCN-status fan "net bedrige", mei't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt en om't de populaasje stabyl liket te wêzen, nettsjinsteande it feit dat er op plakken troch de minske bejage wurdt by wize fan sport of foar syn pels. Yn 2004 waard rûsd dat der doe tusken de 700.000 en 1,5 miljoen reade lynksen yn 'e Feriene Steaten libben. Oer de stân fan saken oangeande dizze soarte yn súdlik Meksiko is lykwols net folle ynformaasje foarhâns, en yn 'e Amerikaanske steaten Ohio, Indiana en Nij-Jersey wurdt de reade lynks as in bedrige bistesoarte beskôge. Oant 1999 wie dat ek it gefal yn Illinois, en oant 2003 yn Iowa. Yn Pennsylvania wie de jacht op dit bist fan 1970 oant 1999 ferbean.
Yn 'e mytology fan lânseigen Yndiaanske folken wurdt de reade lynks gauris ferbûn mei de prêrjewolf yn in dualistyske relaasje. Dy beide bisten wurde assosjearre mei mist, resp. wyn, twa waarsferskynsels dy't yn 'e Yndiaanske kosmology tsjinstelden fertsjintwurdigje. Ek yn 'e folkloare fan 'e blanke kolonisten spilet de reade lynks in foaroansteande rol.
Der binne 13 (stân fan saken yn 2016) erkende ûndersoarten fan 'e reade lynks. Dy yndieling leit bleat oan krityk, mei't de ûnderlinge ferskillen minym binne en der net folle dúdlike geografyske skiedslinen oanjûn wurde kinne. De ûndersoarten binne:
De reade lynks (Latynske namme: Lynx rufus), ek wol bekend ûnder de Ingelske namme bobcat, is in sûchdier út it skift fan 'e rôfdieren (Carnivora), de famylje fan 'e kateftigen (Felidae) en it skaai fan 'e lynksen (Lynx), dat lânseigen is yn it grutste part fan 'e Feriene Steaten en Meksiko en yn dielen fan súdlik Kanada. It is in skou en selsrêdich rôfdier dat him lykwols relatyf maklik oanpast oan feroarjende omstannichheden en mei dêrom yn in grut ferskaat oan biotopen foarkomt. De reade lynks ûntjoech him likernôch 1,8 miljoen jier lyn en omfiemet trettjin erkende ûndersoarten. Dit bist dielt it noardlike part fan syn ferspriedingsgebiet mei de nau besibbe Kanadeeske lynks (Lynx canadensis). Reade lynksen spylje in rol yn sawol de mytology fan 'e lânseigen Yndiaanske folken fan Noard-Amearika as de folkloare fan 'e blanke kolonisten.
Tawurta tazeggaɣt (Assaɣ ussnan: Lynx rufus) d aɣersiw asuṭeṭ yeṭṭafaren tawsit n twurta deg twacult n tserɣuda yettidiren deg Marikan n ugafa, timesɣaz-is sskanayen-t-d d akken yella yettidir dina seg wazal n 1,8 n imelyan n iseggasen (Seg kanada ar Miksik)
Tawurta tazeggaɣt d aɣersiw anegmar yettidir deg tẓegwa d tneẓrufin d waṭas n twennaṭin n iden
Tawurta tazeggaɣt terwes (Yettemcabi) ar telmas n iden n twurtiwin acku zdint yakk deg yiwet n tewsit, ini weglim-is imal seg uzunɣid ar waras, udem-is yeččur d acebbub, Imeẓẓuɣen-is deg-sen inẓaden d iberkanen
Tawurta tazeggaɣt meẓẓiy acemma ɣef twurta n Kanada (yakk d tin d wacu i tezdi tamezduɣt deg kra n yidgan) maca meqqer f umcic amegrud s wazal n snat n tikkal
Tawurta tra (tḥemmel) ad tegmer w ad tečč igninen d iwtal maca igemmer ula d iylalen d iwuzaṭ yakk d izerzren meẓẓiyen
Tawurta tazeggaɣt tettmercal deg taggara n tegrest ar tefsut, tadist-is tettaṭaf ugar n sin n wayyuren s kra n wussan
Tawurta tazeggaɣt (Assaɣ ussnan: Lynx rufus) d aɣersiw asuṭeṭ yeṭṭafaren tawsit n twurta deg twacult n tserɣuda yettidiren deg Marikan n ugafa, timesɣaz-is sskanayen-t-d d akken yella yettidir dina seg wazal n 1,8 n imelyan n iseggasen (Seg kanada ar Miksik)
Tawurta tazeggaɣt d aɣersiw anegmar yettidir deg tẓegwa d tneẓrufin d waṭas n twennaṭin n iden
Ο Eρυθρός λύγκας (Lynx rufus - Λύγξ ο ερυθρός) αποτελεί είδος λύγκα και συναντάται σε μεγάλη έκταση στη Βόρεια Αμερική, από τη Νέα Σκωτία ως και το Μεξικό. Είναι λίγο μικρότερος από τα άλλα είδη λύγκα, με μακρύτερη ουρά και έχει μεγάλα αυτιά, αλλά χωρίς τόσο πυκνές τούφες όπως τα συγγενικά του είδη. Στο ίδιο γένος ανήκει ο Ευρασιατικός λύγκας, ο Καναδικός λύγκας και ο Ιβηρικός λύγκας.
Ο Ερυθρός λύγκας μοιάζει με τα άλλα 3 συγγενικά του είδη, αλλά είναι κατά μέσο όρο ο μικρότερος από τα 4 είδη του Λύγκα. Το τρίχωμά του είναι μεταβλητό, αν και συνήθως είναι μαύρο με γκρίζο-καφέ χρώμα, με μαύρες ραβδώσεις στο σώμα και σκοτεινό στα μπροστινά πόδια και την ουρά. Τα στίγματα που υπάρχουν στο σώμα του λειτουργούν ως καμουφλάζ. Τα αυτιά του έχουν κοντές μαύρες τούφες. Υπάρχει γενικά ένα υπόλευκο χρώμα στα χείλη, το πηγούνι και στο κάτω μέρος του σώματός του. Το πρόσωπο του Ερυθρού λύγκα φαίνεται μεγάλο λόγω των επεκτάσεων των τριχών κάτω από τα αυτιά, που μοιάζει με γούνινη διπλή γενειάδα.
Ο ενήλικος Ερυθρός λύγκας έχει μήκος από 47,5 έως 125 εκατοστά από το κεφάλι μέχρι τον ώμο. Η ουρά του έχει μήκος από 9 έως 20 εκατοστά. Ο ενήλικας έχει ύψος από 30 έως 60 εκατοστά στους ώμους. Τα ενήλικα αρσενικά ζυγίζουν από 6,4 έως 18,3 κιλά με μέσο όρο τα 9,6 κιλά. Τα θηλυκά από 4 έως 15,3 κιλά με μέσο όρο τα 6,8 κιλά.
Ο Ερυθρός λύγκας είναι δραστήριος κατά τη διάρκεια του Λυκόφωτος. Το ζώο αυτό είναι δραστήριο από 3 ώρες πριν το ηλιοβασίλεμα μέχρι περίπου τα μεσάνυχτα και στη συνέχεια πάλι πριν την αυγή μέχρι 3 ώρες μετά την ανατολή του ηλίου. Κάθε βράδυ μπορεί να διανύει από 2 έως 7 μίλια. Αυτή η συμπεριφορά ποικίλλει εποχιακά, έτσι ο Ερυθρός λύγκας κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα είναι δραστήριος κυρίως την μέρα.
Οι δραστηριότητες του Ερυθρού λύγκα περιορίζονται σε καθορισμένες περιοχές,οι οποίες ποικίλλουν ανάλογα με το φύλο και τη διανομή της λείας. Ο Ερυθρός λύγκας σημαδεύει την περιοχή του με κόπρανα,με ούρα και με γρατσουνιές στα δέντρα της περιοχής. Στην περιοχή του ο Ερυθρός λύγκας έχει πολλά κρησφύγετα, συνήθως ένα κύριο κρησφύγετο και πολλά άλλα βοηθητικά στην περιοχή, όπως κούφια κούτσουρα, σωρούς από θάμνους, αλσύλλια ή κάτω από βράχους.
Ο Ερυθρός λύγκας είναι σε θέση να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς τροφή, αλλά θα φάει αρκετά όταν τα θηράματα είναι άφθονα. Ο Ερυθρός λύγκας καταδιώκει το θήραμα του και στη συνέχεια στήνει ενέδρες με μία σύντομη καταδίωξη ή εφόρμηση. Ο Λύγκας προτιμάει περισσότερο τα θηλαστικά που ζυγίζουν από 0,68 έως 5,67 κιλά. Η κύρια λεία που ποικίλλει ανά περιοχή.
Ο Ερυθρός λύγκας κυνηγάει διαφόρων μεγεθών ζώα.Κυνηγάει μικρά ζώα όπως τρωκτικά, σκίουροι, πουλιά, ψάρια και έντομα. Τρέφεται επίσης και με μεγαλύτερα ζώα,όπως κουνέλια και λαγούς. Λιγότερο συχνά θα τρέφεται με μεγαλύτερα ζώα, όπως νεαρά οπληφόρα και άλλα σαρκοφάγα όπως αλιείς (είδος αλιευτικής νυφίτσας που ζει στην Βόρεια Αμερική), αλεπούδες,βιζόν, ασβούς, μικρά σκυλιά και οικόσιτες γάτες. Ενώ δεν είναι γνωστό αν επιτίθεται σε μεγαλύτερα είδη, όπως βοοειδή και άλογα και δεν αποτελεί μεγάλη απειλή για μικρότερα μηρυκαστικά, όπως πρόβατα και κατσίκες. Μπορεί επίσης να σκοτώνει και ελάφια, ιδιαίτερα τον χειμώνα όταν το μικρότερα αρπακτικά είναι σπάνια, ή όταν οι πληθυσμοί των ελαφιών είναι άφθονοι.
Οι Ερυθροί λύγκες ζουν 6 ή 8 χρόνια και λίγοι φτάνουν πέρα από τα 10 χρόνια. Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορούν να ζήσουν 16 χρόνια στην φύση και 32 χρόνια σε αιχμαλωσία.
Η αναπαραγωγή αρχίζει κατά γενικό κανόνα από το δεύτερό τους καλοκαίρι, ενώ στα θηλυκά μπορεί να ξεκινήσει από το πρώτο τους έτος. Η παραγωγή σπέρματος ξεκινά κάθε χρόνο μέχρι τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο και το αρσενικό είναι γόνιμο το καλοκαίρι. Το αρσενικό θα ζευγαρώσει με ένα θηλυκό αρκετές φορές, από τον χειμώνα μέχρι τις αρχές της άνοιξης. Η εποχή του ζευγαρώματος αλλάζει ανά περιοχή, αλλά συνήθως λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια του Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Μετά το ζευγάρωμα το θηλυκό μπορεί να ζευγαρώσει και με άλλα αρσενικά, ενώ τα αρσενικά θα ζευγαρώσουν με πολλά θηλυκά. Ο κύκλος οίστρου του θηλυκού είναι 44 ημέρες και διαρκεί 5 έως 10 ημέρες. Οι Ερυθροί λύγκες ζευγαρώνουν καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Το θηλυκό γεννά από 1 έως 6 μικρά, συνήθως 2-4, που γεννιούνται τον Απρίλιο ή τον Μάιο, μετά από κύηση 60-70 ημερών. Μερικές φορές μπορεί να γεννήσει και για δεύτερη φορά, τον Σεπτέμβριο. Το θηλυκό γεννάει τα μικρά του σε κλειστό χώρο, όπως ένα σπήλαιο ή έναν κορμό δέντρου. Τα μικρά του γεννιούνται τυφλά και ανοίγουν τα μάτια τους στις 9-10 ημέρες. Στις 4 εβδομάδες εξερευνούν το γύρω περιβάλλον τους και όταν φτάνουν 2 μηνών απογαλακτίζονται. Στους πρώτους 3 έως 5 μήνες ξεκινάνε κυνήγι με τη μητέρα τους και στο πρώτο τους έτος την εγκαταλείπουν και διασκορπίζονται.
Ο Ερυθρός λύγκας είναι γενικά ένα πολύ ευπροσάρμοστο ζώο. Προτιμά τα δάση με φυλλοβόλα, κωνοφόρα ή μικτά δέντρα. Σε αντίθεση με τους άλλους λύγκες, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τα πυκνά δάση.
Οι Ερυθροί λύγκες ζουν στον νότιο Καναδά, στις Η.Π.Α. και στην μεξικανική πολιτεία της Οαχάκα. Στις Η.Π.Α. ζουν στο κεντροδυτικό τμήμα της και συγκεκριμένα στην Νότια Μινεσότα, στην ανατολική Νότια Ντακότα και σε ένα μεγάλο μέρος του Μιζούρι και επίσης στην Νέα Σκωτία. Ερυθροί λύγκες έχουν θεαθεί κατά καιρούς στην Νέα Υόρκη, στην Πενσυλβάνια και στο Τέξας. Επίσης είναι απειλούμενο στο Οχάιο, στην Ιντιάνα και το Νιου Τζέρσεϊ.
Ο Eρυθρός λύγκας (Lynx rufus - Λύγξ ο ερυθρός) αποτελεί είδος λύγκα και συναντάται σε μεγάλη έκταση στη Βόρεια Αμερική, από τη Νέα Σκωτία ως και το Μεξικό. Είναι λίγο μικρότερος από τα άλλα είδη λύγκα, με μακρύτερη ουρά και έχει μεγάλα αυτιά, αλλά χωρίς τόσο πυκνές τούφες όπως τα συγγενικά του είδη. Στο ίδιο γένος ανήκει ο Ευρασιατικός λύγκας, ο Καναδικός λύγκας και ο Ιβηρικός λύγκας.
Йошкар шурмаҥше (лат. Lynx rufus ) – Йӱдвел Америкын пырыс-влак (Felidae) йамагатын гыч кугу янлык. Капше 28- 40 см, почше 10 - 18 см, нелытше 9.1 - 14 (узо) , 13 - 21 (ава) кг.
Йошкар шурмаҥше (лат. Lynx rufus ) – Йӱдвел Америкын пырыс-влак (Felidae) йамагатын гыч кугу янлык. Капше 28- 40 см, почше 10 - 18 см, нелытше 9.1 - 14 (узо) , 13 - 21 (ава) кг.
Рудая рысь (Lynx rufus) — від рысяў родам з Паўночнай Амэрыкі.
Зьнешне гэта тыповая рысь, але больш дробная, памерам у палову звычайнай рысі, не такая даўганогая і шырокалапая, бо ёй не патрабуецца хадзіць па глыбокім сьнезе, але больш кароткахвостая. Даўжыня яе цела 60,2-80 см, вышыня ў карку 30-35 см, маса 6,7-11 кг.
Рудая рысь (Lynx rufus) — від рысяў родам з Паўночнай Амэрыкі.
ЯтӀулсса цӀиникь (латӀин Lynx rufus ) – Felidae кулпат Ухссавнил Американал чӀириссар вахӀшисса цӀиникьри.
குறுவால் பூனை (ஆங்கிலப் பெயர்: Bobcat, உயிரியல் பெயர்: Lynx rufus) என்பது ஒரு வகைக் காட்டுப் பூனை ஆகும். இது வட அமெரிக்காவில் காணப்படுகிறது. இது வீட்டுப் பூனையைப் போல் இரு மடங்கு அளவு இருக்கும்.
வளர்ந்த பூனை 47.5-125 செ.மீ. (18.7-49.2 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும். சராசரியாக 82.7 செ.மீ. (32.6 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும்; வால் ஆனது 9-20 செ.மீ. (3.5-7.9 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும்.[3][3] The pupils are round, black circles and will widen during nocturnal activity to maximize light reception.[4][5][6][7][8] தோள்கள் 30-60 செ.மீ. (12-24 அங்குலம்) உயரம் இருக்கும். வளர்ந்த ஆண்கள் 6.4-18.3 கி.கி. எடை இருக்கும். சராசரியாக 9.6 கி.கி. எடை இருக்கும். பெண்கள் 4-15.3 கி.கி. எடை இருக்கும். சராசரியாக 6.8 கி.கி. இருக்கும். சாதனை எடையாக ஒரு பூனை 22.2 கி.கி. இருந்துள்ளது. இவற்றின் பின்னங்கால்கள் நீளமாக உள்ளன.
குறுவால் பூனை (ஆங்கிலப் பெயர்: Bobcat, உயிரியல் பெயர்: Lynx rufus) என்பது ஒரு வகைக் காட்டுப் பூனை ஆகும். இது வட அமெரிக்காவில் காணப்படுகிறது. இது வீட்டுப் பூனையைப் போல் இரு மடங்கு அளவு இருக்கும்.
வளர்ந்த பூனை 47.5-125 செ.மீ. (18.7-49.2 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும். சராசரியாக 82.7 செ.மீ. (32.6 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும்; வால் ஆனது 9-20 செ.மீ. (3.5-7.9 அங்குலம்) நீளம் இருக்கும். The pupils are round, black circles and will widen during nocturnal activity to maximize light reception. தோள்கள் 30-60 செ.மீ. (12-24 அங்குலம்) உயரம் இருக்கும். வளர்ந்த ஆண்கள் 6.4-18.3 கி.கி. எடை இருக்கும். சராசரியாக 9.6 கி.கி. எடை இருக்கும். பெண்கள் 4-15.3 கி.கி. எடை இருக்கும். சராசரியாக 6.8 கி.கி. இருக்கும். சாதனை எடையாக ஒரு பூனை 22.2 கி.கி. இருந்துள்ளது. இவற்றின் பின்னங்கால்கள் நீளமாக உள்ளன.
Mohkave (Lynx rufus) poeso-éve.
Bobcat be xo tewr nezdiyê pısınga yabanio, be des u dı bıncınsanê xo pêro Amerika sero yaban de cıwiyeno, tenê zi sinorê Meksika sero esto. Bobcat zi mêşan de weşiya xo rameno, ganiyanê werdiyan/hurdiyan seyd keno u weno. Bobcat miyanê pêro cınsanê weşaqan de tewr weşaqo qıteko. Coka o hetê vergan ra kışiyeno u inan rê beno werd. Rengê cı dem be dem vıriyeno, hema zımey u mêşan de vêşêr tario, veroc u deştan de zi vêşêr sıpê u roştio.
Bobcat warey xo ra zaf hewl adapte beno. O her cayê Amerika de, mêşanê gırdan ra heta deştanê hiran cıwiyeno. Postê cı sero xetê bariy u teniki estê, no zi ey nımneno. Populasyonê bobcati be amarê seydanê xo vıriyeno. Merdıman bobcat kerdo keyın, coka keyan de zi merdımi ey kenê pil. Goşê cı gorey weşaqanê binan kılmêrê. Bobcat şewe de veciyeno miyan u seyd keno. Şan ra hirê sati ver veciyeno, pêro şewe de seydê xo vêneno, seyd keno u şewdır (sıba) ra ver zi ageyreno cayê xo u şewe paweno. Yew zi sûkan de zi kışta keyanê merdıman de bobcati weşiya xo rameni.
Bobcat be xo tewr nezdiyê pısınga yabanio, be des u dı bıncınsanê xo pêro Amerika sero yaban de cıwiyeno, tenê zi sinorê Meksika sero esto. Bobcat zi mêşan de weşiya xo rameno, ganiyanê werdiyan/hurdiyan seyd keno u weno. Bobcat miyanê pêro cınsanê weşaqan de tewr weşaqo qıteko. Coka o hetê vergan ra kışiyeno u inan rê beno werd. Rengê cı dem be dem vıriyeno, hema zımey u mêşan de vêşêr tario, veroc u deştan de zi vêşêr sıpê u roştio.
Bobcat warey xo ra zaf hewl adapte beno. O her cayê Amerika de, mêşanê gırdan ra heta deştanê hiran cıwiyeno. Postê cı sero xetê bariy u teniki estê, no zi ey nımneno. Populasyonê bobcati be amarê seydanê xo vıriyeno. Merdıman bobcat kerdo keyın, coka keyan de zi merdımi ey kenê pil. Goşê cı gorey weşaqanê binan kılmêrê. Bobcat şewe de veciyeno miyan u seyd keno. Şan ra hirê sati ver veciyeno, pêro şewe de seydê xo vêneno, seyd keno u şewdır (sıba) ra ver zi ageyreno cayê xo u şewe paweno. Yew zi sûkan de zi kışta keyanê merdıman de bobcati weşiya xo rameni.
БагӀараб цӀиркъ (латиназул мацӀалда Lynx rufus) — Felidae хъизан цӀиркъ.
БагӀараб цӀиркъ (латиназул мацӀалда Lynx rufus) — Felidae хъизан цӀиркъ.
The bobcat (Lynx rufus), also known as the red lynx, is a medium-sized cat native to North America. It ranges from southern Canada through most of the contiguous United States to Oaxaca in Mexico. It is listed as Least Concern on the IUCN Red List since 2002, due to its wide distribution and large population. Although it has been hunted extensively both for sport and fur, populations have proven stable, though declining in some areas.[1]
It has distinctive black bars on its forelegs and a black-tipped, stubby (or "bobbed") tail, from which it derives its name. It reaches a total length (including the tail) of up to 125 cm (50 in). It is an adaptable predator inhabiting wooded areas, semidesert, urban edge, forest edge, and swampland environments. It remains in some of its original range, but populations are vulnerable to extirpation by coyotes and domestic animals. Though the bobcat prefers rabbits and hares, it hunts insects, chickens, geese and other birds, small rodents, and deer. Prey selection depends on location and habitat, season, and abundance. Like most cats, the bobcat is territorial and largely solitary, although with some overlap in home ranges. It uses several methods to mark its territorial boundaries, including claw marks and deposits of urine or feces. The bobcat breeds from winter into spring and has a gestation period of about two months.
Two subspecies are recognized: one east of the Great Plains, and the other west of the Great Plains. It is featured in some stories of the indigenous peoples of North and Central America, and in the folklore of European-descended inhabitants of the Americas.
Felis rufa was the scientific name proposed by Johann Christian Daniel von Schreber in 1777.[2] In the 19th and 20th centuries, the following zoological specimens were described:[3]
The validity of these subspecies was challenged in 1981 because of the minor differences between specimens from the various geographic regions in North America.[14]
Since the revision of cat taxonomy in 2017, only two subspecies are recognized as valid taxa:[15]
The genus Lynx shares a clade with the genera Puma, Prionailurus and Felis dated to 7.15 million years ago; Lynx diverged approximately 3.24 million years ago.[16]
The bobcat is thought to have evolved from the Eurasian lynx (L. lynx), which crossed into North America by way of the Bering Land Bridge during the Pleistocene, with progenitors arriving as early as 2.6 million years ago.[17] It first appeared during the Irvingtonian stage around 1.8 million years ago. The first bobcat wave moved into the southern portion of North America, which was soon cut off from the north by glaciers; the population evolved into the modern bobcat around 20,000 years ago. A second population arrived from Asia and settled in the north, developing into the modern Canada lynx (L. canadensis).[18] Hybridization between the bobcat and the Canada lynx may sometimes occur.[19] The populations east and west of the Great Plains were probably separated during Pleistocene interglacial periods due to the aridification of the region.[20]
The bobcat resembles other species of the midsize genus Lynx, but is on average the smallest of the four. Its coat is variable, though generally tan to grayish-brown, with black streaks on the body and dark bars on the forelegs and tail. Its spotted patterning acts as camouflage. The ears are black-tipped and pointed, with short, black tufts. Generally, an off-white color is seen on the lips, chin, and underparts. Bobcats in the desert regions of the southwest have the lightest-colored coats, while those in the northern, forested regions are darkest. Kittens are born well-furred and already have their spots.[21] A few melanistic bobcats have been sighted and captured in Florida, USA and New Brunswick, Canada.[22] They appear black, but may still exhibit a spot pattern.[23]
The face appears wide due to ruffs of extended hair beneath the ears. Bobcat eyes are yellow with round, black pupils. The nose of the bobcat is pinkish-red, and it has a base color of gray or yellowish- or brownish-red on its face, sides, and back.[24] The pupils widen during nocturnal activity to maximize light reception.[25] The bobcat has sharp hearing and vision, and a good sense of smell. It is an excellent climber and swims when it needs to, but normally avoids water.[26]
The adult bobcat is 47.5–125 cm (18.7–49.2 in) long from the head to the base of its distinctive stubby tail, averaging 82.7 cm (32.6 in); the tail is 9 to 20 cm (3.5 to 7.9 in) long.[24] Its "bobbed" appearance gives the species its name.[27][28][29][30] An adult stands about 30 to 60 cm (12 to 24 in) at the shoulders.[21]
Adult males can range in weight from 6.4–18.3 kg (14–40 lb), with an average of 9.6 kg (21 lb); females at 4–15.3 kg (8.8–33.7 lb), with an average of 6.8 kg (15 lb).[31] The largest bobcat accurately measured on record weighed 22.2 kg (49 lb), although unverified reports have them reaching 27 kg (60 lb).[32] Furthermore, a June 20, 2012, report of a New Hampshire roadkill specimen listed the animal's weight at 27 kg (60 lb).[33] The largest-bodied bobcats were recorded in eastern Canada and northern New England, and the smallest in the southern Appalachian Mountains.[34] Consistent with Bergmann's rule, the bobcat is larger in its northern range and in open habitats.[35] A morphological size comparison study in the eastern United States found a divergence in the location of the largest male and female specimens, suggesting differing selection constraints for the sexes.[36] Skeletal muscles make up 58,5 % of the bobcat's body weight.[37][38] At birth, it weighs 270–340 g (9+1⁄2–12 oz) and is about 25 cm (10 in) in length. At the age of one year, it weighs about 4.5 kg (10 lb).[26]
Bobcat tracks show four toes without claw marks, due to their retractile claws. The tracks range in size from 25–75 mm (1–3 in); the average is about 45 mm (1+3⁄4 in).[39] When walking or trotting, the tracks are spaced roughly 20 to 45 cm (8 to 18 in) apart. The bobcat can make great strides when running, often from 1.2–2.4 m (4–8 ft).[40]
Like all cats, the bobcat 'directly registers', meaning its hind prints usually fall exactly on top of its fore prints. Bobcat tracks can be generally distinguished from feral or house cat tracks by their larger size: about 15 cm2 (2 sq in) versus 10 cm2 (1+1⁄2 sq in).[41]
The bobcat is an adaptable species. It prefers woodlands—deciduous, coniferous, or mixed—but does not depend exclusively on the deep forest. It ranges from the humid swamps of Florida to desert lands of Texas or rugged mountain areas. It makes its home near agricultural areas, if rocky ledges, swamps, or forested tracts are present; its spotted coat serves as camouflage.[42] The population of the bobcat depends primarily on the population of its prey; other principal factors in the selection of habitat type include protection from severe weather, availability of resting and den sites, dense cover for hunting and escape, and freedom from disturbance.[43]
The bobcat's range does not seem to be limited by human populations, but by availability of suitable habitat; only large, intensively cultivated tracts are unsuitable for the species.[35] The animal may appear in back yards in "urban edge" environments, where human development intersects with natural habitats.[44] If chased by a dog, it usually climbs up a tree.[42]
The historical range of the bobcat was from southern Canada, throughout the United States, and as far south as the Mexican state of Oaxaca, and it still persists across much of this area. In the 20th century, it was thought to have lost territory in the US Midwest and parts of the Northeast, including southern Minnesota, eastern South Dakota, and much of Missouri, mostly due to habitat changes from modern agricultural practices.[25][35][42] While thought to no longer exist in western New York and Pennsylvania, multiple confirmed sightings of bobcats (including dead specimens) have been recently reported in New York's Southern Tier and in central New York, and a bobcat was captured in 2018 on a tourist boat in Downtown Pittsburgh, Pennsylvania.[45][46] In addition, bobcat sightings have been confirmed in northern Indiana, and one was killed near Albion, Michigan, in 2008.[47] In early March 2010, a bobcat was sighted (and later captured by animal control authorities) in a parking garage in downtown Houston.[48] By 2010, bobcats appear to have recolonized many states, occurring in every state in the contiguous 48 except Delaware.[1]
The bobcat population in Canada is limited due to both snow depth and the presence of the Canada lynx. The bobcat does not tolerate deep snow, and waits out heavy storms in sheltered areas;[49] it lacks the large, padded feet of the Canada lynx and cannot support its weight on snow as efficiently. The bobcat is not entirely at a disadvantage where its range meets that of the larger felid: displacement of the Canada lynx by the aggressive bobcat has been observed where they interact in Nova Scotia, while the clearing of coniferous forests for agriculture has led to a northward retreat of the Canada lynx's range to the advantage of the bobcat.[35] In northern and central Mexico, the cat is found in dry scrubland and forests of pine and oak; its range ends at the tropical southern portion of the country.[35]
The bobcat is crepuscular, and is active mostly during twilight. It keeps on the move from three hours before sunset until about midnight, and then again from before dawn until three hours after sunrise. Each night, it moves from 3 to 11 km (2 to 7 mi) along its habitual route.[26] This behavior may vary seasonally, as bobcats become more diurnal during fall and winter in response to the activity of their prey, which are more active during the day in colder weather.[25]
Bobcat activities are confined to well-defined territories, which vary in size depending on the sex and the distribution of prey. The home range is marked with feces, urine scent, and by clawing prominent trees in the area.[50] In its territory, the bobcat has numerous places of shelter, usually a main den, and several auxiliary shelters on the outer extent of its range, such as hollow logs, brush piles, thickets, or under rock ledges. Its den smells strongly of the bobcat.[42] The sizes of bobcats' home ranges vary significantly and ranges from 0.596–326 km2 (0.23–126 sq mi).[35] One study in Kansas found resident males to have ranges of roughly 21 km2 (8 sq mi), and females less than half that area. Transient bobcats were found to have home ranges of 57 km2 (22 sq mi) and less well-defined home ranges. Kittens had the smallest range at about 8 km2 (3 sq mi).[51] Dispersal from the natal range is most pronounced with males.[52]
Reports on seasonal variation in range size have been equivocal. One study found a large variation in male range sizes, from 41 km2 (16 sq mi) in summer up to 104 km2 (40 sq mi) in winter.[42] Another found that female bobcats, especially those which were reproductively active, expanded their home range in winter, but that males merely shifted their range without expanding it, which was consistent with numerous earlier studies.[53] Other research in various American states has shown little or no seasonal variation.[51][54][55]
Like most felines, the bobcat is largely solitary, but ranges often overlap. Unusual for cats, males are more tolerant of overlap, while females rarely wander into others' ranges.[53] Given their smaller range sizes, two or more females may reside within a male's home range. When multiple territories overlap, a dominance hierarchy is often established, resulting in the exclusion of some transients from favored areas.[42]
In line with widely differing estimates of home range size, population density figures diverge from one to 38 bobcats per 26 km2 (10 sq mi) in one survey.[35] The average is estimated at one bobcat per 13 km2 (5 sq mi).[42] A link has been observed between population density and sex ratio. An unhunted population in California had a sex ratio of 2.1 males per female. When the density decreased, the sex ratio skewed to 0.86 males per female. Another study observed a similar ratio, and suggested the males may be better able to cope with the increased competition, and this helped limit reproduction until various factors lowered the density.[56]
The bobcat is able to survive for long periods without food, but eats heavily when prey is abundant. During lean periods, it often preys on larger animals, which it can kill and return to feed on later. The bobcat hunts by stalking its prey and then ambushing with a short chase or pounce. Its preference is for mammals weighing about 0.7–6 kg (1+1⁄2–12+1⁄2 lb). Its main prey varies by region: in the eastern United States, it is the eastern cottontail and New England cottontail, and in the north, it is the snowshoe hare. When these prey species exist together, as in New England, they are the primary food sources of the bobcat. In the far south, the rabbits and hares are sometimes replaced by cotton rats as the primary food source. Birds up to the size of an adult trumpeter swan are also taken in ambushes while nesting, along with their fledglings and eggs.[57] The bobcat is an opportunistic predator that, unlike the more specialized Canada lynx, readily varies its prey selection.[35] Diet diversification positively correlates to a decline in numbers of the bobcat's principal prey; the abundance of its main prey species is the main determinant of overall diet.[58]
The bobcat hunts animals of different sizes, and adjusts its hunting techniques accordingly. It hunts in areas abundant in prey and waits lying or crouching for victims to wander close. It then pounces and grabs the prey with its sharp, retractable claws. For slightly larger animals, such as geese, ducks, rabbits and hares, it stalks from cover and waits until prey comes within 6 to 11 m (20 to 35 ft) before rushing in to attack. Less commonly, it feeds on larger animals, such as young ungulates, and other carnivores, such as primarily female fishers, gray foxes, minks, American martens, skunks, raccoons, small dogs and domestic cats. It also hunts rodents such as squirrels, moles, muskrats, mice, but also birds[42] and small sharks.[59] and insects.[60][61] Bobcats occasional hunt livestock and poultry. While larger species, such as cattle and horses, are not known to be attacked, bobcats do present a threat to smaller ruminants such as pigs, sheep and goats. According to the National Agricultural Statistics Service, bobcats killed 11,100 sheep in 2004, comprising 4.9% of all sheep predator deaths.[62] However, some amount of bobcat predation may be misidentified, as bobcats have been known to scavenge on the remains of livestock kills by other animals.[63]
It has been known to kill deer or pronghorn, and sometimes to hunt elk in western North America, especially in winter when smaller prey is scarce, or when deer populations become more abundant. One study in the Everglades showed a large majority of kills (33 of 39) were fawns. According to the Yellowstone showed a large number of kills (15 of 20) were includes elk calves, but prey up to eight times the bobcat's weight could be successfully taken.[64] It stalks the deer, often when the deer is lying down, then rushes in and grabs it by the neck before biting the throat, base of the skull, or chest. On the rare occasions a bobcat kills a deer, it eats its fill and then buries the carcass under snow or leaves, often returning to it several times to feed.[42]
The bobcat prey base overlaps with that of other midsized predators of a similar ecological niche. Research in Maine has shown little evidence of competitive relationships between the bobcat and coyote or red fox; separation distances and territory overlap appeared random among simultaneously monitored animals.[65] However, other studies have found bobcat populations may decrease in areas with high coyote populations, with the more social inclination of the canid giving them a possible competitive advantage.[66] With the Canada lynx, however, the interspecific relationship affects distribution patterns; competitive exclusion by the bobcat is likely to have prevented any further southward expansion of the range of its felid relative.[17]
The average lifespan of the bobcat is seven years but rarely exceeds 10 years. The oldest wild bobcat on record was 16 years old, and the oldest captive bobcat lived to be 32.[56]
Bobcats generally begin breeding by their second summer, though females may start as early as their first year. Sperm production begins each year by September or October, and the male is fertile into the summer. A dominant male travels with a female and mates with her several times, generally from winter until early spring; this varies by location, but most mating takes place during February and March. The pair may undertake a number of different behaviors, including bumping, chasing, and ambushing. Other males may be in attendance, but remain uninvolved. Once the male recognizes the female is receptive, he grasps her in the typical felid neck grip and mates with her. The female may later go on to mate with other males,[42] and males generally mate with several females.[67] During courtship, the bobcat's vocalizations include screaming and hissing.[68] Research in Texas revealed that establishing a home range is necessary for breeding; studied animals without a home range had no identified offspring.[52] The female has an estrous cycle of 44 days, with the estrus lasting five to ten days. Bobcats remain reproductively active throughout their lives.[25][67]
The female raises the young alone. One to six, but usually two to four, kittens are born in April or May, after roughly 60 to 70 days of gestation. Sometimes, a second litter is born as late as September. The female generally gives birth in an enclosed space, usually a small cave or hollow log. The young open their eyes by the ninth or tenth day. They start exploring their surroundings at four weeks and are weaned at about two months. Within three to five months, they begin to travel with their mother.[68] They hunt by themselves by fall of their first year, and usually disperse shortly thereafter.[42] In Michigan, however, they have been observed staying with their mother as late as the next spring.[67]
The adult bobcat has relatively few predators. However rarely, it may be killed in interspecific conflict by several larger predators or fall prey to them. Cougars and gray wolves can kill adult bobcats, a behavior repeatedly observed in Yellowstone National Park.[69][70] Coyotes have killed adult bobcats and kittens.[71][72][73] At least one confirmed observation of a bobcat and an American black bear (Ursus americanus) fighting over a carcass is confirmed.[74] Like other Lynx species, bobcats probably avoid encounters with bears, in part because they are likely to lose kills to them or may rarely be attacked by them.[75][76] Bobcat remains have occasionally been found in the resting sites of male fishers.[77] American alligators (Alligator mississippensis) have been filmed opportunistically preying on adult bobcats in the southeast United States.[78][79] Golden eagles (Aquila chrysaetos) have been reportedly observed preying on bobcats.[80]
Kittens may be taken by several predators, including great horned owls, eagles, foxes, and bears, and other adult male bobcats.[81] When prey populations are not abundant, fewer kittens are likely to reach adulthood.[56]
Diseases, accidents, hunters, automobiles, and starvation are the other leading causes of death. Juveniles show high mortality shortly after leaving their mothers, while still perfecting their hunting techniques. One study of 15 bobcats showed yearly survival rates for both sexes averaged 0.62, in line with other research suggesting rates of 0.56 to 0.67.[82] Cannibalism has been reported; kittens may be taken when prey levels are low, but this is very rare and does not much influence the population.[56]
The bobcat may have external parasites, mostly ticks and fleas, and often carries the parasites of its prey, especially those of rabbits and squirrels. Internal parasites (endoparasites) are especially common in bobcats.[83] One study found an average infection rate of 52% from Toxoplasma gondii, but with great regional variation.[84] One mite in particular, Lynxacarus morlani, has to date been found only on the bobcat. Parasites' and diseases' role in the mortality of the bobcat is still unclear, but they may account for greater mortality than starvation, accidents, and predation.[56]
It is listed in Appendix II of the Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES),[85] which means it is not considered threatened with extinction, but that international trade must be closely monitored. The animal is regulated in all three of its range countries, and is found in a number of protected areas of the United States, its principal territory.[35] Estimates from the US Fish and Wildlife Service placed bobcat numbers between 700,000 and 1,500,000 in the US in 1988, with increased range and population density suggesting even greater numbers in subsequent years; for these reasons, the U.S. has petitioned CITES to remove the cat from Appendix II.[43] Populations in Canada and Mexico remain stable and healthy. It is listed as least concern on the IUCN Red List, noting it is relatively widespread and abundant, but information from southern Mexico is poor.[1]
The species is considered endangered in Ohio, Indiana, and New Jersey. It was removed from the threatened list of Illinois in 1999 and of Iowa in 2003. In Pennsylvania, limited hunting and trapping are once again allowed, after having been banned from 1970 to 1999. The bobcat also suffered population decline in New Jersey at the turn of the 19th century, mainly because of commercial and agricultural developments causing habitat fragmentation; by 1972, the bobcat was given full legal protection, and was listed as endangered in the state in 1991.[25] The Mexican bobcat L. r. escuinipae was for a time considered endangered by the US Fish and Wildlife Service, but was delisted in 2005.[86] Between 2003 and 2011, a reduction in bobcat sightings in the Everglades by 87.5% has been attributed to predation by the invasive Burmese python.[87]
The bobcat has long been valued both for fur and sport; it has been hunted and trapped by humans, but has maintained a high population, even in the southern United States, where it is extensively hunted. In the 1970s and 1980s, an unprecedented rise in price for bobcat fur caused further interest in hunting, but by the early 1990s, prices had dropped significantly.[88] Regulated hunting still continues, with half of mortality of some populations being attributed to this cause. As a result, the rate of bobcat deaths is skewed in winter, when hunting season is generally open.[56]
Urbanization can result in the fragmentation of contiguous natural landscapes into patchy habitat within an urban area. Animals that live in these fragmented areas often have reduced movement between the habitat patches, which can lead to reduced gene flow and pathogen transmission between patches. Animals such as the bobcat are particularly sensitive to fragmentation because of their large home ranges.[89] A study in coastal Southern California has shown bobcat populations are affected by urbanization, creation of roads, and other developments. The populations may not be declining as much as predicted, but instead the connectivity of different populations is affected. This leads to a decrease in natural genetic diversity among bobcat populations.[90] For bobcats, preserving open space in sufficient quantities and quality is necessary for population viability. Educating local residents about the animals is critical, as well, for conservation in urban areas.[91]
In bobcats using urban habitats in California, the use of rodenticides has been linked to both secondary poisoning by consuming poisoned rats and mice, and to increased rates of severe mite infestation (known as notoedric mange), as an animal with a poison-weakened immune system is less capable of fighting off mange. Liver autopsies in California bobcats that have succumbed to notoedric mange have revealed chronic rodenticide exposure.[92][93] Alternative rodent control measures such as vegetation control and use of traps have been suggested to alleviate this issue.[94]
Stories featuring the bobcat, in many variations, are found in some Indigenous cultures of North America, with parallels in South America. A story from the Nez Perce, for instance, depicts the bobcat and coyote as opposed, antithetical beings.[95] However, another version represents them with equality and identicality. Claude Lévi-Strauss argues that the former concept, that of twins representing opposites, is an inherent theme in New World mythologies, but that they are not equally balanced figures, representing an open-ended dualism rather than the symmetric duality of Old World cultures. The latter notion then, Lévi-Strauss suggests, is the result of regular contact between Europeans and native cultures. Additionally, the version found in the Nez Perce story is of much greater complexity, while the version of equality seems to have lost the tale's original meaning.[96]
In a Shawnee tale, the bobcat is outwitted by a rabbit, which gives rise to its spots. After trapping the rabbit in a tree, the bobcat is persuaded to build a fire, only to have the embers scattered on its fur, leaving it singed with dark brown spots.[97] The Mohave people believed dreaming habitually of beings or objects would afford them their characteristics as supernatural powers. Dreaming of two deities, cougar and lynx, they thought, would grant them the superior hunting skills of other tribes.[98] European-descended inhabitants of the Americas also admired the cat, both for its ferocity and its grace, and in the United States, it "rests prominently in the anthology of ... national folklore."[99]
Grave artifacts from dirt domes excavated in the 1980s along the Illinois River revealed a complete skeleton of a young bobcat along with a collar made of bone pendants and shell beads that had been buried by the Hopewell culture. The type and place of burial indicate a tamed and cherished pet or possible spiritual significance. The Hopewell normally buried their dogs, so the bones were initially identified as remains of a puppy, but dogs were usually buried close to the village and not in the mounds themselves. This is the only wild cat decorated burial on the archaeological record.[100][101]
An inhabitant of Appalachia, Lynx rufus is immortalized (along with university founder Rufus Putnam) at Ohio University through its popular college mascot, Rufus the Bobcat.[102]
The bobcat (Lynx rufus), also known as the red lynx, is a medium-sized cat native to North America. It ranges from southern Canada through most of the contiguous United States to Oaxaca in Mexico. It is listed as Least Concern on the IUCN Red List since 2002, due to its wide distribution and large population. Although it has been hunted extensively both for sport and fur, populations have proven stable, though declining in some areas.
It has distinctive black bars on its forelegs and a black-tipped, stubby (or "bobbed") tail, from which it derives its name. It reaches a total length (including the tail) of up to 125 cm (50 in). It is an adaptable predator inhabiting wooded areas, semidesert, urban edge, forest edge, and swampland environments. It remains in some of its original range, but populations are vulnerable to extirpation by coyotes and domestic animals. Though the bobcat prefers rabbits and hares, it hunts insects, chickens, geese and other birds, small rodents, and deer. Prey selection depends on location and habitat, season, and abundance. Like most cats, the bobcat is territorial and largely solitary, although with some overlap in home ranges. It uses several methods to mark its territorial boundaries, including claw marks and deposits of urine or feces. The bobcat breeds from winter into spring and has a gestation period of about two months.
Two subspecies are recognized: one east of the Great Plains, and the other west of the Great Plains. It is featured in some stories of the indigenous peoples of North and Central America, and in the folklore of European-descended inhabitants of the Americas.
La Rufa linko (Lynx rufus) estas nordamerika mamulo de la kata familio de Felisedoj kaj genro de Linkoj, kiu aperis dum la periodo Irvingtoniano de antaŭ ĉirkaŭ 1.8 milionoj da jaroj.[3] Kun 12 agnoskataj subspecioj, ties teritorio estas el suda Kanado al norda Meksiko, inklude de plej el la kontinenta Usono. La Rufa linko estas adaptebla predanto kiu loĝas en arbaraj areoj, same kiel ĉe duon-dezertaj, urbaj bordoj, arbarbordoj, kaj marĉaj medioj. Ĝi survivas en multe el sia origina teritorio kaj ties populacioj estas sanaj kaj fortaj.
La Rufa linko (Lynx rufus) estas nordamerika mamulo de la kata familio de Felisedoj kaj genro de Linkoj, kiu aperis dum la periodo Irvingtoniano de antaŭ ĉirkaŭ 1.8 milionoj da jaroj. Kun 12 agnoskataj subspecioj, ties teritorio estas el suda Kanado al norda Meksiko, inklude de plej el la kontinenta Usono. La Rufa linko estas adaptebla predanto kiu loĝas en arbaraj areoj, same kiel ĉe duon-dezertaj, urbaj bordoj, arbarbordoj, kaj marĉaj medioj. Ĝi survivas en multe el sia origina teritorio kaj ties populacioj estas sanaj kaj fortaj.
El lince rojo (Lynx rufus) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae, una de las dos especies de linces que habitan en América del Norte. Permanece en parte de su rango original, pero las poblaciones son vulnerables a la extinción local ("extirpación") por los coyotes y los animales domésticos.[cita requerida]
Aunque los linces rojos han sido cazados extensivamente por los humanos, tanto por deporte como por la piel, su población ha demostrado ser resistente, si bien declina en algunas áreas.[cita requerida]
Con un pelaje que va del gris al marrón, y orejas negras, el lince rojo se asemeja al resto de las especies de tamaño medio del género taxonómico de los linces (Lynx). Es más pequeño que el lince del Canadá, con el que comparte parte de su hábitat, pero es dos veces más grande que un gato doméstico. Tiene unas franjas negras distintivas en las patas delanteras, y la cola gruesa, coronada en negro. Mide 63 cm de largo, con una cola de unos 20 cm de longitud, alcanzando de 50 a 61 cm de altura, y tiene un peso de 5,9 a 10,8 kg, aunque algunos ejemplares pueden llegar a pesar hasta 18 kg.
Ha habido debates sobre si clasificar esta especie como Lynx rufus o Felis rufus como parte de un tema más amplio con respecto a si las cuatro especies de linces deben ser dadas a su propio género, o ser colocadas como un subgénero del Felis.[2][3] Ahora se acepta el género Lynx, y el lince rojo aparece como Lynx rufus en las fuentes taxonómicas modernas.
Johnson et al. reportó que Lynx compartió un clado con el puma, el gato leopardo (Prionailurus) y los linajes de gatos domésticos (Felis), fechado hace 7 150 000 años; Lynx divergió primero, hace aproximadamente 3.24 millones de años.[4]
Se cree que el lince rojo evolucionó del lince eurasiático, que cruzó a Norteamérica a través del puente de tierra de Bering durante el Pleistoceno, con la llegada de progenitores desde hace 2.6 millones de años.[3] La primera oleada se movió en la porción meridional de Norteamérica, que pronto fue cortada del norte por los glaciares. Esta población evolucionó hacia los modernos linces rojos hace unos 20 000 años. Una segunda población llegó de Asia y se instaló en el norte, convirtiéndose en el moderno lince de Canadá.[2] La hibridación entre el lince rojo y el lince canadiense a veces puede ocurrir.[5]
Trece subespecies de lince rojo han sido históricamente reconocidas basándose en características morfológicas:
Esta división de subespecies ha sido desafiada, dada la falta de claros saltos geográficos en sus rangos y las diferencias menores entre las subespecies.[8] La última revisión de la taxonomía de gatos basada en estudios filogeográficos y genéticos reconoce solo dos subespecies, aunque el estado de los linces mexicanos (Lynx rufus esquinapae y Lynx rufus oaxacensis) sigue siendo revisado:[9][10]
Está distribuido por Norteamérica, en un amplio rango que va desde el sur de Canadá hasta el sur de México, y desde la costa atlántica hasta la pacífica, en Estados Unidos.
Se encuentra en una gran variedad de hábitats, que incluyen desde bosques boreales en el norte de su distribución hasta zonas de matorral y semidesiertos en el sur. Evita, por el contrario, zonas cultivadas extensas y praderas. Suele refugiarse y criar en zonas de vegetación densa, roquedos, grutas y otras zonas cubiertas.
Muestra un comportamiento muy similar al de las demás especies de lince. Como la mayoría de los felinos (Felinae), el lince rojo es territorial y en gran medida solitario, a pesar de que se solapen sus territorios, y defiende su territorio contra individuos del mismo sexo. Utiliza diversos métodos para marcar los límites territoriales, incluyendo marcas de garras y deposiciones de orina o heces.
Los machos suelen abarcar el territorio de una o varias hembras, mostrando un comportamiento poligínico. La época de apareamiento del lince rojo es entre febrero y marzo (aunque puede variar en función de la latitud, desde el invierno hasta la primavera), y el periodo de gestación es de aproximadamente dos meses (las crías nacen a los dos meses de haber sido concebidas). Los cachorros acompañan a la madre hasta los nueve meses de edad, aproximadamente, época en la que se independizan y se dispersan en busca de su propio territorio.
Se alimenta principalmente de liebres y conejos y, en menor medida, de roedores y ungulados. En ocasiones se comporta como carroñero, alimentándose de presas muertas por otros depredadores. A pesar de preferir alimentarse de conejos y liebres, caza desde insectos y pequeños roedores hasta ciervos. La elección de la presa depende de la localización, el hábitat y la estación, así como de la abundancia de dicha presa.
El lince rojo no es una especie amenazada atendiendo a la Lista Roja de Especies Amenazadas de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza. No obstante, la fragmentación del hábitat y la persecución humana han llevado a la reducción de algunas de sus poblaciones, sobre todo en el medio oeste de los Estados Unidos. Durante los últimos veinte años, el comercio con su piel ha hecho de esta especie el felino más intensamente cazado. Es perseguido en muchas zonas de México por la creencia de que la depredación sobre ovejas tiene un efecto importante en el ganado. Está incluido en el Apéndice II del convenio CITES sobre el tráfico de especies amenazadas.
|fechaacceso= requiere |url= (ayuda) El lince rojo (Lynx rufus) es una especie de mamífero carnívoro de la familia Felidae, una de las dos especies de linces que habitan en América del Norte. Permanece en parte de su rango original, pero las poblaciones son vulnerables a la extinción local ("extirpación") por los coyotes y los animales domésticos.[cita requerida]
Aunque los linces rojos han sido cazados extensivamente por los humanos, tanto por deporte como por la piel, su población ha demostrado ser resistente, si bien declina en algunas áreas.[cita requerida]
Punailves (Lynx rufus) on Põhja-Ameerikas elav kaslaste hulka kuuluv kiskja.
Punailves on teistest ilvestest väiksem ja pealtnäha kodukassilikum. Isane punailves kaalub 11–16 kg. Turjakõrgus on 20–30 cm. Punailvesel on väikesed kõrvatutid. Saba on ehk pikem kui keskmisel ilvesel (kuni 15 cm), aga seevastu on jalad lühemad. Tema karvastik on hallikas punakaspruun, tihedalt üle külvatud tumedate tähnidega.
Punailves elab enamikul USA ja Mehhiko territooriumil mägedes ja metsades, kuid mujalgi. Ta ei pelga inimasulaid ega lagendikke, elab põõsastes, kraavides ja kaktuste keskel. Punailves ei salli sügavat lund. Samuti raskendab tema levila laiendamist põhja poole konkurents kanada ilvesega. Ent tsivilisatsiooniga on liik kohanenud ja on arvatud, et tänapäeval elab punailveseid rohkem kui mõne sajandi eest.
Sigimine pole seotud kindla aastaajaga, kuid kõige sagedamini toimub paaritumine kevadel. Mõned emased lubavad endale „luksust“ paljuneda kaks korda aastas (pärast 50-päevast tiinust sünnib talle 1–6, tavaliselt 2 poega).
Punailves sööb peamiselt jäneselisi (65% toidust) ja närilisi (25%), näiteks uruhiiri ja oravaid, kuid murrab ka suuremaid loomi: metskalkuneid, kodukanu ning isegi valgesaba-pampahirvi ja lambaid.
Punailvesel on palju alamliike.
Katamotz gorri (Lynx rufus) Lynx generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Katamotz gorriak hamabi azpiespezie ditu:
Katamotz gorri (Lynx rufus) Lynx generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Felinae azpifamilia eta Felidae familian sailkatuta dago.
Punailves eli amerikanilves (Lynx rufus) on ilvesten sukuun kuuluva kissaeläinlaji, jota tavataan Pohjois-Amerikassa.[4] Se muistuttaa muuten kanadanilvestä, mutta sillä on lyhyemmät raajat sekä pienemmät ja vähäkarvaisemmat tassut.[5] Lisäksi sen levinneisyysalue ulottuu etelämmäksi.[4]
Punailves on Pohjois-Amerikan pienin luonnonvarainen kissaeläin – noin kaksi kertaa tavallisen kesykissan kokoinen.[5] Sen pituus kuononpäästä hännäntyveen on 65–105 senttimeriä, minkä päälle tulee töpäkkä, 11–19 senttimetrin mittainen häntä. Säkäkorkeus on yleensä 45–58 senttimetriä ja paino 4–15 kilogrammaa.[4]
Punailveksellä on pehmeä ja tiheä turkki, jonka väritys vaihtelee suuresti yksilöittäin. Pohjaväri voi olla vaaleanharmaa, kellanruskea, punaruskea, ruskea tai ruskeankeltainen. Ruumiin alapuoli ja jalkojen sisäpinnat ovat valkoiset ja mustien tai tummanruskeiden täplien kirjomat.[5] Korvissa on lyhyet töyhdöt, ja niiden tausta on väriltään musta suurta valkoista läiskää lukuun ottamatta.[4][5] Päätä reunustavat pulisongin näköiset karvaröyhelöt.[4] Hännän kärki on musta vain yläpuolelta, toisin kuin kanadanilveksellä, jolla se on musta myös kärjen alapuolelta.[5]
Punailvestä esiintyy lähinnä Yhdysvalloissa, mutta myös Etelä-Kanadassa ja Pohjois-Meksikossa.[1] Yhdysvaltojen alueella se on huomattavasti yleisempi kaakossa sijaitsevissa osavaltioissa kuin länsirannikolla.[4]
Punailves voi elää hyvin erilaisissa ympäristöissä, kunhan sille on tarjolla runsaasti jyrsijöitä ja jäniksiä ravinnoksi sekä suojaisia piilopaikkoja. Se välttelee ainoastaan laajoja viljelyalueita. Yhdysvaltojen pohjoisosissa se elää havu- ja sekametsissä, kaakkoisosissa alavissa lehtimetsissä ja rannikkosoilla ja lounaisosissa autiomaissa ja pensasmailla. Meksikossa sitä tavataan aroilla sekä kuivissa trooppisissa metsissä, joiden valtapuita ovat männyt, tammet ja pihdat.[1]
Kuten monet muutkin kissaeläimet, punailves elää yksin ja liikkuu hämärän aikoihin. Se pysyttelee enimmäkseen maassa, vaikka onkin taitava kiipeämään. Sillä on erinomainen näkö-, kuulo- ja hajuaisti. Se 
[[:Media:|ääntelee]]? melko vähän, paitsi kiima-aikana, jolloin se ulvoo ja sähisee lajitovereilleen.[4]
Punailveksen elinpiirin laajuus vaihtelee suuresti elinympäristön mukaan: esimerkiksi Etelä-Kaliforniassa elävillä naarailla se on vain 6 neliökilometriä, kun taas New Yorkin pohjoisosissa elävillä uroksilla se voi olla jopa 325 neliökilometriä.[1] Punailves merkitsee reviirinsä rajat jättämällä voimakkaita hajujälkiä. Uroksen reviiri ulottuu yleensä usean naaraan reviirille ja joskus myös toisen uroksen reviirille. Naaraan reviiri on pienempi kuin uroksella, eikä se ulotu toisen naaraan reviirille. Pesänsä punailves tekee suojaisaan kallionkoloon, onttoon puuhun tai tiheään pensaikkoon.[4]
Punailveksen ja kesykissan parittelukäyttäytyminen on varsin samanlaista: urokset ja naaraat liittyvät toistensa seuraan vain parittelun ajaksi, ja molemmilla voi olla useita parittelukumppaneita. Yleensä parittelu tapahtuu alkukeväällä. Poikueita on vuoden aikana vain yksi.[4]
Naaras synnyttää 50–70 vuorokauden kantoajan jälkeen 1–6 poikasta, jotka painavat syntyessään keskimäärin 265 grammaa. Ne avaavat silmänsä 10 päivän kuluttua syntymästä, ja emo imettää niitä 2 kuukauden ikäiseksi. Rintaruokinnan päätyttyä naaras alkaa ruokkia poikasia lihalla ja opettaa ne saalistamaan itsenäisesti. Uros ei huolehdi poikasista mitenkään. Nuoret punailvekset jättävät emonsa ensimmäisenä talvena, noin 8 kuukauden ikäisinä.[4]
Punailves elää luonnossa enintään 12 vuoden ikäiseksi, mutta voi eläintarhassa saavuttaa jopa 32 vuoden iän. Sekä naaraista että uroksista tulee sukukypsiä kahden vuoden ikäisinä.[4]
Punailves on lihansyöjä. Se syö enimmäkseen jyrsijöitä, jäniksiä, pieniä sorkkaeläimiä ja isoja maalintuja, mutta jossain määrin myös matelijoita. Joskus se voi pyydystää pieniä kotieläimiä ja siipikarjaa. Se hiipii saaliinsa lähistölle, syöksyy sen kimppuun ja tappaa puremalla niskanikamaan.[4]
Yhdysvalloissa arvioitiin 1980-luvun alussa elävän noin miljoona punailvestä, ja sen jälkeen kannan koon arvellaan vain kasvaneen. Punailves luokitellaankin elinvoimaiseksi lajiksi.[1] Keski-Meksikossa elävä alalaji L. r. escuinapae on kuitenkin erittäin uhanalainen.[4]
Aikaisemmin punailvestä metsästettiin ja ansastettiin paljon sen arvokkaan turkin vuoksi. Ihmisen lisäksi täysikasvuisella punailveksellä ei ole juuri luonnollisia vihollisia; poikaset voivat kuitenkin päätyä kojootin, kettujen tai suurten pöllöjen saaliiksi.[4]
Punailves eli amerikanilves (Lynx rufus) on ilvesten sukuun kuuluva kissaeläinlaji, jota tavataan Pohjois-Amerikassa. Se muistuttaa muuten kanadanilvestä, mutta sillä on lyhyemmät raajat sekä pienemmät ja vähäkarvaisemmat tassut. Lisäksi sen levinneisyysalue ulottuu etelämmäksi.
Lynx rufus
Le Lynx roux[Note 1] (Lynx rufus), aussi appelé Lynx bai, Chat sauvage en français québécois, Chat tigré en français cadien et Bobcat en anglais est un félin du genre Lynx qui vit en Amérique du Nord. Avec douze sous-espèces reconnues, ses populations s’étalent entre le sud du Canada et le nord du Mexique, en englobant la majeure partie des États-Unis. Ce prédateur occupe une vaste gamme d’habitats, depuis les zones boisées jusqu’aux régions semi-désertiques, incluant les zones urbaines et les environnements marécageux.
Le Lynx roux ressemble aux trois autres espèces du genre Lynx, avec des oreilles couronnées d’un plumet de poils noirs, une queue courte et une démarche chaloupée en raison de ses pattes postérieures très longues. Il a toutefois des barres noires distinctives sur ses pattes antérieures et une courte queue au bout noir. Il mesure en moyenne 90 cm de la tête à la queue, pour 50 cm à l’épaule. Son poids varie de 6 à 13 kilogrammes.
Bien que le Lynx roux préfère les lapins et les lièvres, il est un chasseur opportuniste qui peut s’attaquer aussi bien aux insectes qu’aux petits rongeurs ou aux daims. Le type de proies dépend de leur abondance, de l’habitat, de la localisation et des saisons. Comme la plupart des félins, le Lynx roux est territorial et principalement solitaire, bien qu’il y ait des chevauchements entre territoires. Il emploie plusieurs méthodes pour délimiter son territoire, dont les marques de griffes et les dépôts d’urine ou d’excréments. Le Lynx roux se reproduit en hiver et au printemps et a une période de gestation d’environ deux mois.
Chassé à la fois pour le sport et sa fourrure, sa population est cependant stable. Cet « insaisissable » prédateur caractéristique des États-Unis apparaît dans la mythologie des Nord-Amérindiens et le folklore des colons européens.
La fourrure du Lynx roux est courte, douce et dense, de teintes variées. Le dos va du gris clair au brun rougeâtre, plus sombre au milieu. En général, les lèvres, le menton, l’intérieur des membres et le ventre sont de couleur crème. La robe peut être marquée de taches noires ou brun foncé, ou de raies. L’arrière des oreilles est noir avec une tache blanche bien visible. De plus, les oreilles sont couronnées par une touffe de poils noirs, comme pour tous les lynx. La queue est courte, blanche sur la partie inférieure, marquée d’une large bande noire sur le dessus de l’extrémité et de plusieurs raies sombres[1].
Les Lynx roux des régions désertiques possèdent les robes les plus claires tandis que les populations du Nord, vivant en forêt, sont plus sombres. Les jeunes naissent avec une fourrure tachetée[2]. Quelques spécimens mélaniques ont été aperçus et capturés en Floride : leur robe noire laisse apparaître les taches[3]. Il existe également des individus albinos[4].
La tête paraît large du fait du collier de poil autour du cou en dessous des oreilles. Le nez est de couleur rose-rouge, et les yeux sont jaunes avec des pupilles noires en fente[5],[6]. Le lynx a une ouïe et une vision fines ainsi qu’un bon sens de l’odorat. Les vibrisses, souvent appelées « moustaches », se trouvent sur le museau, au-dessus des yeux, sur les joues et au niveau des pattes : comme pour tous les félins, elles sont un organe du toucher très sensible[7]. C’est un excellent grimpeur et il sait nager, bien qu’il évite l’eau de préférence[8].
Le Lynx roux est le plus petit représentant des quatre espèces du genre Lynx. Le Lynx roux mâle adulte mesure de 48 à 120 cm de long, en moyenne 90 cm, en incluant la queue courte de 10 à 18 cm[5]. La hauteur au garrot est de 45 à 58 cm[4]. Les mâles pèsent entre neuf et quatorze kilogrammes et les femelles entre six et neuf kilogrammes environ[9]. Les pattes arrière sont plus longues que les pattes avant, ce qui lui donne une allure chaloupée. À la naissance, il pèse entre 280 et 340 g et mesure 25 cm de long environ. Durant la première année, les jeunes atteignent les 4,5 kg[8]. La poids adulte est de 8,6 kg c'est a dire 8600g .
Le Lynx roux est plus gros au Nord de son aire de répartition et dans les habitats ouverts[10] : il obéit à la règle de Bergmann[11]. Dans l’ouest des États-Unis, des comparaisons de taille ont montré un dimorphisme sexuel plus important dans les régions continentales que dans les régions côtières : cela suggère une sélection naturelle sur des critères sexuels ou une compétition intraspécifique entre les mâles et les femelles[12].
Le Lynx roux peut être confondu avec le Lynx du Canada qui partage une partie de son aire de répartition. Le Lynx roux a toutefois des pattes plus courtes et des pieds plus petits, sans poil sur les coussinets. La touffe de poils qui surmonte chaque oreille est également beaucoup plus petite que celle du Lynx du Canada ; enfin, la queue du Lynx du Canada est plus courte et son extrémité est complètement noire tandis que celle du Lynx roux est claire sur le dessous[1].
Les traces du Lynx roux montrent quatre orteils sans trace de griffes en raison de leur rétractilité. L’empreinte, aussi longue que large, peut mesurer de deux à huit centimètres et la moyenne est à 4,5 cm[13]. Quand il marche ou trotte, les empreintes sont espacées de 20 à 46 cm, mais lorsqu’il court, le Lynx roux peut faire de grandes enjambées de un à trois mètres[14].
Comme tous les félins, les traces des pattes avant tombent exactement au-dessus des traces des pattes arrière. Les traces du Lynx roux peuvent être distinguées de celles du chat haret ou du chat domestique grâce à leur grosseur[15] : le chat domestique a des empreintes de 10 cm2 tandis que celles du Lynx roux atteignent les 13 cm2.
La classification du Lynx roux a fait l’objet d’un débat : fallait-il le classer comme Lynx rufus ou Felis lynx[16],[17] ; le Lynx roux devait-il, avec les trois autres espèces de Lynx, être classé dans son propre genre Lynx ou être un sous-genre de Felis ? Il est à présent admis que le Lynx roux fait partie du genre Lynx et il est listé comme Lynx rufus dans toutes les références taxonomiques modernes. Le Lynx roux possède en effet deux prémolaires sur la mâchoire supérieure, ce qui est une caractéristique du genre Lynx[18].
Selon une étude menée par Johnson en 2006, les Lynx partageraient un clade avec les lignées du Puma, Prionailurus et Felis depuis 7,15 millions d’années. Le genre Lynx serait le premier à avoir divergé, il y a environ 3,24 millions d’années[19]. Le Lynx roux aurait évolué depuis le lynx d'Issoire qui aurait migré en Amérique du Nord par le détroit de Béring durant la glaciation du Pléistocène il y a cinq à deux millions d’années : des preuves de sa présence il y a 2,5 à 2,4 millions d’années ont été découvertes au Texas. Le lynx d'Issoire aurait évolué en une forme intermédiaire Lynx issiodorensis kurteni puis vers Lynx rufus[20]. Une seconde population de lynx aurait colonisé l’Amérique du Nord depuis l’Asie et serait à l’origine du Lynx du Canada moderne[16].
Arbre phylogénétique du genre Lynx[21]
LynxLynx rufus - Lynx roux
Lynx canadensis - Lynx du Canada
Lynx lynx - Lynx d’Eurasie
Lynx pardinus - Lynx pardelle
Douze sous-espèces sont reconnues[22],[23]. La scission en différentes sous-espèces, basée sur des aires de répartition plus que sur des différences anatomiques ou comportementales, est peu claire[24]. La division géographique est critiquée, notamment parce que de nombreuses zones de recouvrement existent. Ce problème outrepasse le simple domaine de la taxinomie, puisque la législation différencie l’espèce de ses sous-espèces : Lynx rufus escuinipae a ainsi été déprotégée car la validité de cette sous-espèce était insuffisante[25],[Note 2].
L’hybridation entre le Lynx roux et le Lynx du Canada existe[26] : aux États-Unis, on appelle le résultat d’un tel croisement un « Blynx » ou un « Lynxcat », contraction du terme « Bobcat » désignant le Lynx roux et « Lynx » désignant le Lynx du Canada. En 2004, des études génétiques menées sur ces deux espèces ont confirmé que trois spécimens sauvages du Minnesota à l’origine ambiguë étaient issus de l’hybridation. L’ensemble des hybrides étudiés avait un Lynx du Canada pour mère[27]. Les signalements d’hybrides sauvages sont, pour l’instant, confinés au sud de l’aire de répartition du Lynx du Canada. Les pattes des hybrides sont en général plus larges que celles du Lynx roux, mais moins que celles du Lynx du Canada. Leur robe et la longueur des plumets de leurs oreilles sont plus proches de celles du Lynx roux. Un cas de Blynx femelle féconde a été signalé en 2008[28],[Note 3].
Des hybridations en captivité avec l’ocelot ont été signalées[29]. Une légende, probablement colportée par la créatrice de la race dans les années 1980 aux États-Unis, veut également que le pixie-bob soit une race de chat issue du croisement naturel entre un Lynx roux et un chat domestique[30].
Le Lynx roux est un prédateur crépusculaire, en général plus actif à l’aube et au crépuscule. Il bouge trois heures avant le coucher du soleil et jusqu’à minuit, puis un peu avant l’aube jusqu’à trois heures après le lever du soleil. Chaque nuit, il parcourt trois à onze kilomètres sur des chemins qu’il emprunte très souvent[8]. Ce comportement peut varier saisonnièrement, le Lynx roux devenant plus diurne durant l’automne et l’hiver. C’est une réponse aux habitudes de ses proies, qui sont plus actives le jour durant les mois froids[6].
Les activités du Lynx roux sont confinées sur des territoires bien définis, dont la superficie varie selon le sexe et la quantité de proies. Un résumé des recherches de l’UICN donne une fourchette de 0,6 à 326 km2[10]. Une étude au Kansas a montré que les mâles possèdent un territoire d’environ 20 km2 et que les femelles se satisfont de moins de 10 km2. Les lynx de passage ont des territoires plus grands et moins bien définis. Les jeunes ont des territoires plus petits de 7 km2 environ[31]. Toujours au Kansas, la recherche a montré que la dispersion des mâles depuis leur lieu de naissance est plus importante que celle des femelles[32].
Les recherches menées sur la variation saisonnière de la superficie du territoire sont assez contradictoires. Une étude montre une grande variation saisonnière pour les territoires des mâles : de 41 km2 en été à 100 km2 en hiver[33]. Toutefois, d’autres montrent que ce sont les femelles, en particulier celles qui sont aptes à la reproduction, qui augmentent leurs territoires en hiver, et que ceux des mâles ne varient pas[34]. D’autres recherches aux États-Unis ont montré peu ou pas de variation[31],[35],[36].
Le territoire est marqué avec des fèces, des jets d’urine, et par des traces de griffes sur les arbres. Sur son territoire, le Lynx roux a de nombreux refuges : une tanière principale et des refuges auxiliaires sur les limites de son domaine, comme des trous dans les troncs, un tas de broussailles, des fourrés ou sous des rochers[33].
Comme la plupart des félins, le Lynx roux est solitaire, bien que les territoires se recouvrent souvent : les mâles sont plus tolérants que les femelles, ce qui est une exception parmi les félins[34]. En raison de leurs territoires plus petits, au moins deux femelles peuvent vivre sur le territoire d’un mâle. Quand plusieurs territoires de mâles se recoupent, une hiérarchie est souvent établie, dont la conséquence majeure est l’exclusion des mâles de passage des aires les plus favorables.
De la même manière que les différentes estimations de la taille du territoire, la densité de population varie de 1 à 38 Lynx roux par 65 km2 selon les sources[10]. En Californie, un lien entre la densité de population et le sex-ratio a été observé : plus la densité de population est élevée, plus le nombre de mâles pour une femelle est élevé[37].
Un miaulement bref mais soutenu est le cri le plus fréquemment poussé chez le Lynx roux. Le Lynx roux peut également ronronner, mais aussi feuler (cracher), siffler et grogner lorsqu’il doit se défendre[38]. Les vocalises sont toutefois rarement utilisées, sauf en période de reproduction[39].
Le Lynx roux est capable de survivre de longues périodes sans manger, puis avaler de grandes quantités de nourriture lorsque les proies sont abondantes. Durant les périodes de disette, il attaque souvent des proies plus grosses qui lui permettront de se nourrir pendant plusieurs jours. Le Lynx roux, embusqué, piste sa proie puis l’attaque d’un bond, ou après une courte poursuite. Sa préférence va aux mammifères de 0,7 à 5,7 kg ; les proies principales varient selon les régions : dans l’est des États-Unis, c’est le lapin, au nord de son aire de répartition, c’est le Lièvre d'Amérique (Lepus americanus). Quand ces proies principales coexistent, comme en Nouvelle-Angleterre, ces deux espèces représentent la première source de nourriture. Dans les régions très au sud, les lapins et lièvres sont remplacés par des rats du genre sigmodon. La proie principale de l’État de Washington est le Castor de montagne (Aplodontia rufa), les pécaris au Texas et le Lièvre arctique (Lepus arcticus) au Canada[39]. Le Lynx roux est une espèce opportuniste, qui changera sans hésiter son régime alimentaire, à la différence du Lynx du Canada, plus spécialisé[10]. Des recherches ont montré que le changement du régime alimentaire est en corrélation avec le déclin des proies principales du Lynx roux[40].
Le Lynx roux ajuste ses techniques de chasse à la taille de sa proie. Avec de petits animaux, comme les rongeurs, les écureuils, les oiseaux, les poissons et les insectes, il chassera dans des aires connues pour être abondantes en proie, et il attendra à l’affut qu’une proie s’approche avant de bondir et de la saisir à l’aide de ses griffes. Pour des animaux un peu plus gros, comme les lapins et les lièvres, il se cache dans les broussailles et attend que sa proie soit à moins de 10 mètres, puis se rue à l’attaque. Moins communément, il peut se nourrir d’animaux plus gros, comme les renards, les visons, les mouffettes, les chiens et les chats domestiques[33] ; il s’attaque occasionnellement au bétail et à la volaille. Bien que les chevaux et le gros bétail soient épargnés, il est une menace pour les petits ruminants comme les moutons et les chèvres. Selon le National Agricultural Statistics Service du département de l’Agriculture des États-Unis, les Lynx roux ont tué 11 100 moutons en 2004, représentant 4,9 % des morts des moutons par prédation[41]. Cependant, certaines morts peuvent être mal identifiées, notamment parce que le Lynx roux se nourrit aussi des animaux tués par d’autres prédateurs[42].
Il est connu pour s’attaquer aux Cerfs de Virginie, notamment en hiver quand les proies plus petites se font rares, ou lorsque leurs populations deviennent plus abondantes. Une étude dans les Everglades montre qu’une large majorité de captures (33 sur 39) sont faites sur des faons, mais que la chasse peut être réussie pour des proies pesant jusqu’à huit fois le poids du Lynx roux[43]. Dans les rares occasions où le Lynx roux tue un daim, il en mange jusqu’à plus faim puis cache la carcasse sous la neige ou sous des feuilles, et retourne plusieurs fois s’en nourrir[33].
Les proies de base du Lynx roux sont aussi convoitées par d’autres prédateurs de taille moyenne appartenant à la même niche écologique. Des recherches effectuées dans le Maine n’ont pas montré de relations de compétitions avec le Coyote (Canis latrans) et le Renard roux (Vulpes vulpes) ; les distances de séparation et le recouvrement des territoires de ces différentes espèces apparaissent aléatoires sur les individus suivis[44]. Pour le Lynx du Canada en revanche, les relations interspécifiques affectent la distribution des espèces : l’exclusion compétitive du Lynx roux est probablement la cause de la non-expansion de son cousin vers le sud de l’Amérique du Nord[17].
Le Lynx roux mâle est sexuellement mature à 18 mois et la femelle entre 9 et 12 mois[9]. La production de sperme commence chaque année en septembre ou en octobre, et le mâle est fertile durant l’été. Un mâle dominant voyage avec la femelle et s’accouple plusieurs fois, en général de l’été jusqu’au printemps ; cela varie selon la localisation, mais la plupart des accouplements se déroulent durant les mois de février et de mars. Lorsque la femelle est en œstrus, elle signale sa présence par des cris qui ressemblent à ceux d’une chatte en chaleur, et le mâle lui répond d’une façon similaire[38]. Le couple adopte différents comportements comme la poursuite ou l’embuscade, puis la femelle réceptive adopte la posture d’accouplement typique des félins : le mâle monte la femelle en la mordant au cou. La femelle peut s’en aller pour s’accoupler avec d’autres mâles[33], et les mâles s’accouplent généralement avec plusieurs femelles[45]. Durant la cour, les Lynx roux, qui sont plutôt silencieux, peuvent crier[46]. Des recherches au Texas suggèrent que l’obtention d’un territoire est nécessaire pour s’accoupler, les individus sans territoires n’ayant pas eu d’accouplements[32]. La femelle a un œstrus tous les 44 jours, qui dure de cinq à dix jours. Les Lynx roux peuvent se reproduire durant toute leur vie[45],[6].
La femelle élève seule les jeunes. De un à huit petits (en moyenne deux à trois) naissent de mars à mai après cinquante à soixante-dix jours de gestation[9]. La femelle accouche en général dans un espace clos, comme une grotte, une souche creuse ou sous une couverture végétale dense. Les jeunes ouvrent les yeux à neuf ou dix jours, ils ont une tête zébrée de raies noires qui disparaîtront en grandissant[39]. Ils commencent à explorer le voisinage à quatre semaines et sont sevrés à deux mois. À partir de cinq mois, ils suivent leur mère[39],[38]. Ils chassent par eux-mêmes durant l’automne de leur première année et en général quittent leur mère peu de temps après[33]. Cependant, dans le Michigan, des jeunes sont restés avec leur mère jusqu’au printemps suivant[45].
L’espérance de vie du Lynx roux est de six à huit ans, très peu atteignent dix ans. En captivité, le record est de 34 ans[9] et dans la nature de 16 ans[37].
Le Lynx roux adulte a très peu de prédateurs en dehors de l’être humain, bien qu’il puisse être tué lors de conflits interspécifiques. Le puma et le Loup gris s’attaquent au Lynx roux, ce comportement ayant notamment été observé à plusieurs reprises au parc national de Yellowstone[47]. Les petits peuvent être attrapés par de nombreux prédateurs comme les chouettes, les aigles, les coyotes, les renards, mais aussi par les Lynx roux adultes mâles. Quand les populations de proies sont peu abondantes, très peu de petits atteignent l’âge adulte.
Les maladies, les accidents, la chasse, les automobiles, et la famine sont d’autres causes de mort. Les jeunes ont un taux de mortalité élevé lorsqu’ils quittent leur mère, et que leur technique de chasse n’est pas encore éprouvée. Une étude sur quinze Lynx roux montre un taux de survie durant la première année pour les deux sexes de 62 %, en accord avec d’autres résultats de recherche montrant des taux de 56 à 67 %[48].
Le Lynx roux peut être infesté par des parasites, la plupart du temps des tiques ou des puces, et transporte parfois les parasites de ses proies, notamment ceux de l’écureuil et du lapin. Les parasites internes (endoparasites) sont particulièrement fréquents chez le Lynx roux[49]. Une étude montre un taux d’infection moyen de 52 % pour Toxoplasma gondii, mais avec d’importantes variations régionales[50]. L’acarien Lynxacarus morlani se trouve uniquement dans le Lynx roux[37].
Le Lynx roux vit dans une grande variété de biotopes, comprenant les forêts de conifères et de feuillus, la brousse et même le désert. Seule la neige semble être un facteur limitant l’espèce au nord. Il préfère les forêts mais contrairement aux autres espèces de Lynx, il n’en dépend pas exclusivement. Son aire de répartition inclut aussi les marécages humides de Floride et les montagnes escarpées. Le Lynx roux est présent jusqu’à 2 500 mètres d’altitude[51]. Les populations de Lynx roux dépendent essentiellement de la quantité de proies. Un autre facteur de sélection de l’habitat est la possibilité de se protéger des conditions climatiques extrêmes, de trouver des aires de repos et de reproduction, et une couverture dense pour la chasse et la tranquillité[24].
On peut le trouver sur des aires agricoles, tant qu’il y a des marais, des saillies rocheuses ou des étendues arborées où sa robe tachetée lui permettra de se camoufler[33]. L’aire de répartition du Lynx roux ne semble pas limitée par les populations humaines tant qu’il peut trouver un habitat adéquat ; seules les étendues d’agriculture intensive ne lui conviennent pas[10]. Ce félin rôde parfois en bordure des zones urbanisées, à la limite avec le milieu naturel[52].
L’aire de répartition historique du Lynx roux commençait au sud du Canada, traversait les États-Unis et s’arrêtait dans l’État mexicain d’Oaxaca, et une grande partie de cette aire est encore occupée par le félin. En raison de changements d’habitat dus aux pratiques agricoles modernes, le Lynx roux n’est plus présent dans le Midwest des États-Unis et dans le sud du Minnesota, l’est du Dakota du Sud, l’Iowa et une grande partie du Missouri[33],[10],[6]. Dans le sud et le centre de l’État de New York, de multiples observations de Lynx roux, y compris des spécimens morts, ont été rapportées[53]. De même, des Lynx roux ont été signalés au nord de l’Indiana et l’un d’entre eux a été tué près d’Albion, dans le Michigan[54].
Au Canada, on le retrouve au sud et au centre de la Colombie-Britannique et de l’Ontario, au sud de l’Alberta, de la Saskatchewan, dans le Manitoba ainsi qu’au sud-est du Québec et dans toute la Nouvelle-Écosse et le Nouveau-Brunswick[55]. Les populations y sont limitées par la double présence de la neige et du Lynx du Canada. Le Lynx roux ne tolère pas la neige profonde, et attendra à l’abri la fin d’une tempête[56] ; en outre, il ne possède pas de larges pattes comme le Lynx du Canada qui permettent de se déplacer facilement dans la neige. Le Lynx roux n’est pas désavantagé par sa plus petite taille lorsqu’il rencontre cette autre espèce de lynx : des déplacements du Lynx du Canada provoqués par le Lynx roux, plus agressif, ont été observés en Nouvelle-Écosse, où le défrichage de la forêt de conifères pour l’agriculture a mené le Lynx du Canada à se retirer vers des zones plus au nord au profit du Lynx roux[10]. L’hybridation avec le Lynx du Canada pourrait également être un facteur limitant le développement de l’espèce vers le nord[27].
Au nord et au centre du Mexique, ce félin se rencontre dans les étendues de buissons secs et les forêts de pins et de chênes. Ses territoires s’arrêtent à la partie tropicale du pays[10]. En dessous de l’isthme de Tehuantepec, on ne trouve plus de Lynx roux et une modélisation numérique faite en 2008 suggère que la colonisation de ces territoires est limitée par le type d’habitat peu favorable au Lynx roux mais aussi par la concurrence exercée par d’autres félins de taille analogue dans cette région (Margay, Jaguarondi, Jaguar)[57]
La perte et le morcellement de son habitat constitue le danger majeur pour la stabilité des populations du Lynx roux[58], notamment pour Lynx rufus escuinipae[39]. La chasse et le piégeage sont également des causes de mortalités de ce félin qui peuvent représenter dans certaines régions près de la moitié des décès. D’ailleurs, le taux de mortalité augmente durant les mois d’hiver, lorsque la chasse est ouverte[37]. Dans les années 1980, près de 90 000 Lynx roux ont été tués aux États-Unis et 3 000 au Canada[38]. Les jeunes sont indirectement plus vulnérables à la chasse car ils dépendent de leur mère durant les premiers mois de leur vie. Toutefois, sa population est toujours importante, même dans le sud des États-Unis où il a été intensément chassé. Les éleveurs de volaille peuvent aussi s’attaquer à lui lorsqu’il s’attaque à leurs animaux.
Le Lynx roux est listé en Annexe II de la CITES[59], ce qui signifie qu’il n’est pas considéré comme en voie d’extinction, mais que sa chasse et son commerce doivent être réglementés. Les populations sont régulées dans les trois pays de son aire de répartition ; on le trouve dans de nombreuses aires protégées des États-Unis[10]. L’U.S. Fish and Wildlife Service estime le nombre de Lynx roux entre 700 000 et 1 500 000 aux États-Unis en 1988, avec un accroissement de la densité de population et de son aire de répartition durant les années précédentes. Pour cette raison, les États-Unis ont lancé une demande de retrait du Lynx roux de l’appendice II à la CITES[24], mais celle-ci fut refusée[58]. Les populations du Canada et du Mexique restent stables et saines. Le Lynx roux est classé comme en préoccupation mineure (LC) par l’UICN[58].
L’espèce est considérée comme en danger dans l’Ohio, l’Indiana et le New Jersey. Il a été retiré de la liste des espèces menacées dans l’Illinois en 1999 et dans l’Iowa en 2003. En Pennsylvanie, le piégeage et la chasse limités sont à nouveau autorisés après avoir été interdits de 1970 à 1999. Les populations de Lynx roux ont décliné au New Jersey durant le XIXe siècle, principalement à cause du développement commercial et agricole qui a fragmenté son habitat. En 1972, le Lynx roux est légalement protégé, et a été listé comme en danger dans cet État en 1991[6]. Des réintroductions ont été conduites en 1990 dans l’île de Cumberland en Géorgie et en 1994 dans le New Jersey[39].
Au Canada, le Lynx roux n’est pas considéré comme une espèce en danger, toutefois des mesures de protection internes aux provinces peuvent être mises en place : le Québec a interdit ainsi la chasse et le piégeage du Lynx roux en 1991 mais devant la remontée de la population l'a de nouveau autorisé en 2012[60].
La sous-espèce du Mexique Lynx rufus escuinipae a été considérée comme en danger par l’U.S. Fish and Wildlife Service mais a été retirée de la liste des espèces en danger en 2005[61].
Le Lynx roux ne fait l’objet d’aucun programme d’élevage en captivité, ni d’un studbook en Europe et aux États-Unis. Sa population captive est évaluée à 245 individus en 2009 selon ISIS, les différentes sous-espèces étant très peu représentées[62].
Le mot anglais pour désigner le Lynx roux, bobcat, vient de sa queue raccourcie : bob-tailed cat, « chat à la queue en forme de bouchon[63] ». Une autre étymologie viendrait du verbe to bob, qui signifie « sautiller » et qui ferait directement référence à l’allure du félin lorsqu’il se déplace d’une manière un peu chaloupée, du fait de ses longues pattes arrière. Jean-Jacques Audubon y fait référence comme l’« American wildcat », littéralement « chat sauvage d’Amérique ». Ce terme est parfois encore employé improprement en Amérique du Nord, avec des variations de sens selon le sexe ou la géographie (un « bobcat » peut ainsi désigner un Lynx roux vivant dans les plaines, tandis qu’un « wildcat » vivrait dans les montagnes)[64]. Le Lynx roux est appelé « chat sauvage » au Canada[1] et « chat tigré » en français cadien[65]. Au Mexique, on parle de « gato montes », c’est-à-dire du « chat de la montagne »[64].
Le Lynx roux a inspiré certains noms de lieu aux États-Unis. Par exemple, Lynx Creek près de Prescott en Arizona a été nommée ainsi par un membre de l’expédition de Joe Walker dans les montagnes de Bradshaw où un Lynx roux l’avait attaqué[66],[Note 4]. Le nom des montagnes Catskill viendrait du mot néerlandais « kaatskill » qui signifie « crique du chat sauvage », le « chat sauvage » désignant un Lynx roux[64].
Dans la mythologie amérindienne, la figure du Lynx roux est souvent associée à celle du Coyote, dans un thème de gémellité[Note 5]. Le lynx et le coyote sont respectivement associés au vent et au brouillard, deux éléments opposés dans le folklore amérindien. Les légendes varient légèrement entre les peuples nord-américains, et des mythes équivalents existent en Amérique du Sud, comme au Brésil par exemple. Une version des Nez-Percés représente le lynx et le coyote comme des êtres opposés et antithétiques[67]. Cependant, une autre version les représente égaux et identiques[68].
Les figures du Lynx et du Coyote dans les mythes des Indiens d’Amérique ont été étudiées par Claude Lévi-Strauss, dans son livre Histoire de Lynx. Selon lui, ces jumeaux opposés et de force inégale représentent un monde en perpétuel déséquilibre. Cette analyse lui permet d’interpréter les comportements amicaux des Amérindiens lors de leurs premiers contacts avec des Européens : pour les Amérindiens, l’existence de leur peuple impliquait l’existence d’autres peuples dont ils attendaient la venue. Toujours selon Lévi-Strauss, les versions plus tardives sont le résultat du contact régulier avec les Européens[68],[69].
Dans une légende Shawnee, le Lynx roux, un des quatre protecteurs de l’étoile du matin, se fait avoir par un lapin : alors que ce dernier est acculé dans un arbre, prêt à être attrapé par le lynx, il suggère à son prédateur de faire un feu pour le rôtir ; le lapin saute alors de l’arbre, et les braises s’éparpillent sur la fourrure du Lynx et dessinent des taches marron foncé sur sa robe[70]. Les Mojaves croient que rêver souvent d’un objet ou d’un être vivant leur donne leurs caractéristiques. S’ils rêvent des deux divinités que représentent le Lynx et le puma, ils pensent que cela va leur donner des compétences supérieures à la chasse à celles des autres tribus[71]. Les colons européens ont aussi admiré ce félin, autant pour sa férocité que pour sa grâce, et aux États-Unis, il reste prééminent dans les anthologies du folklore national.
Le Lynx roux est choisi comme emblème par de nombreuses universités et équipes sportives d’Amérique du Nord, comme les Bobcats de Charlotte ou les Bobcats de l’Ohio[64]. La mascotte publicitaire de la Mercury Bobcat, modèle canadien de la Ford Pinto, était jouée par le Lynx roux « Rocky »[72]. Le rang « bobcat » est également le rang de base des Cub Scouts, un programme des Boy Scouts of America[73].
À la télévision, Bonkers D. Bobcat est un Lynx roux anthropomorphique créé par les studios Disney. Le Lynx roux Bubsy est un personnage de jeux vidéo ; une série de dessins animés consacrée au personnage a été produite, mais seul un épisode existe[74].
Le Lynx roux a fait l’objet d’un timbre aux États-Unis d’une valeur de deux dollars, sorti le 1er juin 1990 à l’occasion d’une série de timbres sur les animaux sauvages (Wildlife series)[75].
Bien que le Lynx roux soit un des félins les plus étudiés, il demeure assez méconnu du grand public, et notamment des habitants d’Amérique du Nord alors qu’il s’agit du félin sauvage le plus répandu sur ce continent. Un sondage mené sur plusieurs groupes de visiteurs du Cumberland Island National Seashore en Géorgie, où le Lynx a été réintroduit, a permis d’évaluer leurs attitudes et leurs connaissances à propos du Lynx roux. Les personnes sondées étaient en moyenne favorables à la réintroduction du Lynx roux, mais les chasseurs de cerfs de Virginie étaient défavorables. L’évaluation des connaissances sur le Lynx roux a une note moyenne de 3,8/10, les chasseurs ayant obtenu les meilleurs scores (5,1/10). Selon les auteurs, ce score si faible peut être corrélé avec la nature discrète du Lynx roux : les opportunités d’apprentissage par contact direct sont faibles[76]. De plus, peu de reportages animaliers lui sont dédiés, à l’inverse de ce qu’on peut voir pour le lion, le tigre, ou encore le puma[77].
Le Lynx roux est depuis longtemps chassé et piégé pour le sport et pour sa fourrure. Jusqu’au début des années 1970, la peau de Lynx roux se vend autour de 5 $. Le passage de l’Endangered Species Act (ESA) en 1973, qui interdit l’importation de fourrure d’animaux menacés aux États-Unis, et la création de la CITES en 1975, qui interdit le commerce international de nombreux félins, provoquent une hausse des prix sans précédent. De 1970 à 1977, le prix des fourrures passe de 10 $ à 150 $, les plus belles peaux pouvant atteindre 250 $, et le nombre de Lynx roux chassés se multiplie par huit[66]. Les prix s’effondrent à la suite du lundi noir d'octobre 1987[78]. Dans les années 1990, les prix ont à nouveau baissé[79].
La peau de Lynx roux est la plus vendue de celles des félins. La fourrure de Lynx roux sert à faire des manteaux, des tapis ou des décorations murales ; c’est la fourrure du ventre qui est la plus recherchée[38]. La plupart des exportations viennent des États-Unis, dont les exportations annuelles moyennes sont passées de plus de 13 000 dans les années 1990 à un peu moins de 30 000 dans les années 2000[58].
Lynx rufus
Le Lynx roux (Lynx rufus), aussi appelé Lynx bai, Chat sauvage en français québécois, Chat tigré en français cadien et Bobcat en anglais est un félin du genre Lynx qui vit en Amérique du Nord. Avec douze sous-espèces reconnues, ses populations s’étalent entre le sud du Canada et le nord du Mexique, en englobant la majeure partie des États-Unis. Ce prédateur occupe une vaste gamme d’habitats, depuis les zones boisées jusqu’aux régions semi-désertiques, incluant les zones urbaines et les environnements marécageux.
Le Lynx roux ressemble aux trois autres espèces du genre Lynx, avec des oreilles couronnées d’un plumet de poils noirs, une queue courte et une démarche chaloupée en raison de ses pattes postérieures très longues. Il a toutefois des barres noires distinctives sur ses pattes antérieures et une courte queue au bout noir. Il mesure en moyenne 90 cm de la tête à la queue, pour 50 cm à l’épaule. Son poids varie de 6 à 13 kilogrammes.
Bien que le Lynx roux préfère les lapins et les lièvres, il est un chasseur opportuniste qui peut s’attaquer aussi bien aux insectes qu’aux petits rongeurs ou aux daims. Le type de proies dépend de leur abondance, de l’habitat, de la localisation et des saisons. Comme la plupart des félins, le Lynx roux est territorial et principalement solitaire, bien qu’il y ait des chevauchements entre territoires. Il emploie plusieurs méthodes pour délimiter son territoire, dont les marques de griffes et les dépôts d’urine ou d’excréments. Le Lynx roux se reproduit en hiver et au printemps et a une période de gestation d’environ deux mois.
Chassé à la fois pour le sport et sa fourrure, sa population est cependant stable. Cet « insaisissable » prédateur caractéristique des États-Unis apparaît dans la mythologie des Nord-Amérindiens et le folklore des colons européens.
Ball oíchí de chlann na gcat, dúchasach do Mheiriceá Thuaidh. Cosúil le lincse bheag. Suas le 1 m ar fhad. Donn le spotaí dorcha, an t-eireaball an-ghearr. Áitríonn sé scrobarnach is foraois. Itheann sé éin, creimirí, coiníní, agus (sa gheimhreadh) fianna.
Crveni ris (lat. Felis rufus) je sjevernoamerička mačka iz potporodice malih mačaka. Pojavio se u razdoblju irvingtona prije oko 1,8 milijuna godina[1]. S dvanaest priznatih podvrsta raspon joj se kreće od južne Kanade do sjevernog Meksika, uključujući i većinu kontinentalnih Sjedinjenih Američkih Država. Prilagodljiv je grabežljivac koji živi u šumovitim područjima, kao i u polupustinjama, rubovima šuma, gradskim rubovima i močvarnim područjima.
Bilo je dosta rasprava oko toga treba li crveni ris nositi znanstveni naziv Lynx rufus ili Felis rufus, odnosno, treba li biti dio roda Lynx ili biti smješten kao podrod Felisa[2]. Rod Lynx sada je prihvaćen, te se u modernim taksonomskim izvorima crveni ris navodi kao Lynx rufus.
Vjeruje se da je evoluirao od običnog risa, koji je prešao u Sjevernu Ameriku preko Beringije tijekom pleistocena, a preci su mu se pojavili prije 2,6 milijuna godina[3]. Jedna populacija običnog risa preselila se u južni dio Sjeverne Amerike, a na sjever nisu došli zbog ledenjaka. Ta je populacija prije 20 000 godina evoluirala u crvenog risa. Druga populacija došla je iz Azije i nastanila se na sjeveru, razvijajući se u modernog kanadskog risa[4]. Često se može dogoditi križanje crvenog i kanadskog risa[5].
Trenutno je prepoznato dvanaest podvrsta crvenog risa:
Crveni ris nalikuje svim vrstama iz roda riseva, ali u prosjeku je najmanji od sve četiri vrste. Manji je od kanadskog risa, s kojim dijeli raspon veličine, ali je dvaput veći od domaće mačke. Krzno je krhko, ali prilično dugo i gusto.
Sa sivom do smeđom dlakom, zaliscima na licu i crnim resastim ušima, crveni ris nalikuje na druge vrste svoga roda koje su srednje veličine. Ima karakteristične crne pruge na prednjim nogama i zdepast rep s crnim vrhom. Nos mu je ružičasto-crven. Oči su žute boje, s crnim zjenicama[7]. Zjenice su okrugle, i proširuju se tijekom noći da bi se pojačala osjetljivost na svjetlost[8]. Ima oštar sluh, vid i osjetilo mirisa. Odličan je penjač, a ako je potrebno i dobro pliva, ali inače izbjegava vodu[9].
Odrasli su mužjaci dugi 71-100 centimetara, u prosjeku 89 centimetara, s repom od 10 do 18 centimetara duljine[10]. Teški su od 9,1 do 14 kilograma, a ženke 5,9 do 9,5 kilograma[11]. Najveći izmjereni crveni ris bio je težak 22,2 kilograma, iako postoje i neki izvještaji od jednom teškom 27 kilograma[12]. Raspon ramena je 51-61 centimetar[13]. Crveni ris je mišićav, a stražnje noge su dulje od prednjih. Pri rođenju je težak 270-340 grama, te je dug oko 25 centimetara. Do prve godine života dosegne oko 4,5 kg[14].
Ova mačka je veća u sjevernom rasponu i otvorenim staništima[15]. Studija usporedbi morfoloških veličina u istočnom SAD-u našla je neslaganje kod najvećih muških i ženskih jedinki, što upućuje na različite selekcije ograničenja za spolove[16].
Aktivna je tri sata prije zalaska sunca do ponoći, i onda opet od prije zore do tri sata nakon izlaska sunca. Svake noći propješači 3,2-11 kilometara[17]. Takvo ponašanje varira ovisno o godišnjim dobima, u jesen i zimu postaje dnevno aktivna. Ovo je odgovor na aktivnost njegovog plijena, koji su aktivniji tijekom dana u zimskim mjesecima[8].
Crveni ris (lat. Felis rufus) je sjevernoamerička mačka iz potporodice malih mačaka. Pojavio se u razdoblju irvingtona prije oko 1,8 milijuna godina. S dvanaest priznatih podvrsta raspon joj se kreće od južne Kanade do sjevernog Meksika, uključujući i većinu kontinentalnih Sjedinjenih Američkih Država. Prilagodljiv je grabežljivac koji živi u šumovitim područjima, kao i u polupustinjama, rubovima šuma, gradskim rubovima i močvarnim područjima.
Čerwjeny rys (Lynx rufus) je zwěrjo ze swójby kóčkow (Felidae).
Čerwjeny rys docpěwa dołhosć tyłowa wot 65 hač do 95 cm a je najmjeńša družina rysow. Jeho wopuš docpěwa dołhosć wot 13 hač do 19 cm a ma běły kónčk. Ramjenowa wysokosć docpěwa 50 hač do 60 cm.
Wón waži mjez 7 a 13,5 kg.
Wot zymy hač do nalěta so rozpłodźuja. Sančki ma suprošne traće wot 60 hač do 70 dnjow, při čimž přerězk je wokoło 65 dnjow. Rys w starobje wot 1 lěta splažnu zrałosć docpěwa.
Rys předewšěm zajacy, nukle a hrymzaki žerje.
Rys je w Zjednoćenych statach Ameriki a w Mexiku žiwy.
Jeli eksistuje w druhej rěči hižo bóle wuwity nastawk ze samsnej temu, potom přełožuj a dodawaj z njeho.
Jeli nastawk ma wjace hač jedyn njedostatk, wužiwaj prošu předłohu {{Předźěłuj}}. Nimo toho so awtomatisce kategorija Kategorija:Zarodk wo coologiji doda.
Čerwjeny rys (Lynx rufus) je zwěrjo ze swójby kóčkow (Felidae).
Bobcat (Lynx rufus) adalah mamalia Amerika Utara dari famili Felidae, muncul selama tahap Irvingtonian sekitar 1,8 juta tahun yang lalu (AEO). Dengan 12 subspesies yang diakui, itu berkisar dari selatan Kanada ke Meksiko utara, termasuk sebagian besar daratan Amerika Serikat. Bobcat adalah predator beradaptasi yang mendiami daerah berhutan, serta semidesert, tepi perkotaan, pinggiran hutan, dan lingkungan rawa. Ini tetap dalam banyak berbagai aslinya, dan populasi yang sehat.
Bobcat (Lynx rufus) adalah mamalia Amerika Utara dari famili Felidae, muncul selama tahap Irvingtonian sekitar 1,8 juta tahun yang lalu (AEO). Dengan 12 subspesies yang diakui, itu berkisar dari selatan Kanada ke Meksiko utara, termasuk sebagian besar daratan Amerika Serikat. Bobcat adalah predator beradaptasi yang mendiami daerah berhutan, serta semidesert, tepi perkotaan, pinggiran hutan, dan lingkungan rawa. Ini tetap dalam banyak berbagai aslinya, dan populasi yang sehat.
La lince rossa (Lynx rufus) o bobcat è un mammifero appartenente alla famiglia dei felidi, diffuso in tutto il Nordamerica, dal Canada al Messico. Molto somigliante alla lince canadese, ne differisce nell'aspetto per il mantello più colorato, chiazzato di bruno e di grigio, per la coda più lunga, le zampe più corte e i ciuffi all'apice delle orecchie meno lunghi. Il cranio, più arrotondato di quello della lince comune del Canada, ha minore capacità rispetto alla lince canadese. La coda della lince rossa termina con un manicotto di peli bianchi, più o meno appariscente, mentre nella lince canadese questo manicotto è nero.
Lo zoologo S. Young pubblicò nel 1958 una monografia sulla lince rossa, dalla quale si apprende il peso delle più grandi linci rosse catturate. Probabilmente è la specie di lince che presenta dimensioni minori sebbene diversi maschi, più grandi delle femmine, possano raggiungere dimensioni e pesi ragguardevoli in grado di rivaleggiare con gli esemplari della sua parente più settentrionale, la lince canadese, e con la sua parente del vecchio mondo, la lince europea.. Esso varia da 18 a 34 kg; quest'ultimo peso è quello di un maschio abbattuto nel Colorado nel 1951. La maggior parte però delle linci rosse uccise pesavano da 14,5 kg a 22 kg. [1]
S. Young ha pubblicato la foto di un esemplare albino, completamente bianco e con gli occhi rossi, catturato al laccio e vivente presso il padrone di una fattoria, situata nei pressi di Edna, in California. Vi sono pure linci rosse melaniche cioè completamente nere, ma sono rare.
Attualmente vengono riconosciute dodici sottospecie di lince rossa:
La lince rossa vive nella maggior parte degli Stati Uniti, nonché nel Messico settentrionale e centrale, dove abbonda sull'altopiano centrale e sui monti. Il suo limite meridionale coincide con quello delle foreste tropicali. Vive pure nella cordigliera vulcanica del Messico centrale, ma non discende nel bacino del Rio Balsas. A nord la lince rossa arriva fino al Lago Superiore. La troviamo, infine, nelle province canadesi del Quebec, del Nuovo Brunswick e della Nuova Scozia.
Grazie al suo modo di vivere, particolarmente discreto, la lince rossa è riuscita a sopravvivere in posti dove tutti gli altri grandi carnivori sono scomparsi. Principalmente notturna, essa non è legata ad alcun particolare biotopo; s'incontra infatti nei più disparati ambienti naturali. Quando non viene disturbata dall'uomo, è attiva anche durante il giorno. D'altronde, molto spesso vive nelle vicinanze delle installazioni umane, pur senza destare l'attenzione del suo mortale nemico. Il modo di vivere della lince rossa era praticamente ignorato prima dell'importante studio condotto dallo zoologo statunitense T. N. Bailey, tra il 1969 e il 1972, nella parte sud-orientale dell'Idaho. Nel corso di questa ricerca furono catturate, e quindi di nuovo lasciate libere, 66 linci rosse; 17 di queste bestie erano state fornite da Bailey di un apparecchio radio trasmittente. Questo apparecchio permise infatti allo studioso di seguire le peregrinazioni delle sue linci attraverso macchie e boschi. La lince rossa vive più volentieri nei terreni rocciosi accidentati, dove le prede sono abbondanti e più facile riesce la caccia alla posta. In Florida e in Louisiana essa si trova nelle foreste di magnolie e nelle giungle paludose. Non teme le elevate altitudini e M. Carry ha notato le sue tracce a 3300 m sul monte Mc Lellan, nel Colorado.
Il territorio dei maschi comprende parecchi territori di femmine, ma gli incontri tra loro sono molto rari, a causa delle marche odorose, urina e deiezioni, che le linci depositano in differenti, importanti punti del loro territorio. Una lince, fiutando una marca fresca, avverte il recente passaggio di un altro simile e, per evitare d'incontrarlo, prende un'altra direzione. L'urina proiettata contro le rocce e i colpi di artigli sui tronchi degli alberi costituiscono degli efficaci segnali «stradali».
La lince rossa si sposta molto. La madre però non si allontana più di un paio di chilometri dalla tana, quando alleva la prole. Il territorio dei maschi può coprire 110 km², mentre quello delle femmine non supera i 10 km². Questo felide si nutre soprattutto di piccoli mammiferi. Nell'Idaho le lepri costituiscono il 90% della sua alimentazione. Questa lince cattura anche gli uccelli e talvolta il cervo mulo soccombe ai suoi attacchi. Tuttavia la lotta tra il predatore e la sua grossa preda spesso si rivela pericolosa anche per l'aggressore, come testimoniano i crani di linci che presentano gravi fratture. È superfluo dire che per un animale come la lince rossa, la cui distribuzione geografica è tanto vasta, il regime alimentare e le prede cambiano da una regione all'altra e secondo le stagioni. S. Young, nel suo studio condotto sull'insieme degli Stati Uniti (3538 stomachi esaminati), ha rilevato la presenza delle seguenti prede, espresse in percentuale in base al numero di stomaci nei quali esse sono state trovate: roditori 45%, lepri 45%, cervidi 4%, piccoli animali 2%, selvaggina da penna 1%, serpenti e lucertole 1%. Nella pianura del Mississippi e del Missouri alcune linci rosse si nutrono regolarmente di gatti domestici. Nel menù della lince rossa figurano anche il procione, l'opossum, la lontra, le donnole, il tacchino selvatico, l'airone, il cane delle praterie, alcuni crostacei, l'antilocapra, il muflone di Dall e le quaglie. Sono state più volte osservate linci rosse del peso di 14 o 16 kg uccidere cervi pesanti dieci volte tanto, seppur quasi esclusivamente nei mesi invernali quando il freddo invernale e la minor disponibilità di cibo rende la preda più debole. È indubbio che si tratti comunque di un animale in grado di compiere imprese, anche con una certa frequenza, più che degne di un grande predatore.
La lince rossa individua le sue prede per mezzo della vista e dell'udito finissimo. Si avvicina con discrezione e attacca sempre di sorpresa. Essa è ritenuta maestra in questa difficile arte, che le permette di catturare le lepri, molto più veloci, le quali riescono a scappar via, quando la lince sbaglia il salto.
Come gli altri predatori, la lince vede aumentare il suo numero in periodo di abbondanza e, al contrario, diminuire quando le prede diventano rare, in seguito a malattie o ad avverse condizioni atmosferiche.
La lince rossa non teme affatto l'acqua, anzi ci va molto di buon grado per pescare. È ottima e veloce nuotatrice. Nell'Oregon il naturalista J. Yoakum ha osservato parecchie volte linci rosse che saltavano in acqua per prendere i pesci. Durante l'estate, quando forte è la calura, le linci a volte si bagnano nell'acqua poco profonda dei fiumi e dei laghi. La lince rossa miagola e fa le fusa; la sua voce somiglia a quella del nostro gatto domestico, ma è più sonora.
Questo felide è un animale solitario. Il maschio si scorge in compagnia della femmina solo durante la stagione della riproduzione.
La femmina della lince rossa partorisce da febbraio a giugno, in una caverna o sotto blocchi di rocce. A volte si verificano figliate tardive, in agosto. La gestazione dura da 62 a 70 giorni circa. Il numero dei piccoli è di 2-3 per ciascuna figliata; essi pesano alla nascita da 280 a 300 grammi, e aprono gli occhi tra il 6º ed il 9º giorno.
Bailey ha constatato che le femmine restano fedeli alla loro tana, quando non sono molestate, e che vi tornano ogni anno per partorirvi. All'età di 3 mesi i figli lasciano la tana, in compagnia della madre.
Su 150 linci rosse catturate con le trappole nel Nuovo Messico, si sono contati 78 maschi e 72 femmine. Il «Fish and Wildlife Service» dell'Arizona ha registrato la proporzione del 55,7% di maschi e del 44,3% di femmine, su 8703 linci rosse uccise dal luglio 1919 al 30 giugno 1944.
Se si eccettua l'uomo, la lince rossa ha pochi nemici naturali. Tuttavia, a volte, è attaccata dal puma, come testimoniano parecchie osservazioni fatte da naturalisti degni di fede, nel 1941, nel 1949 e nel luglio 1950, nell'Utah. Alle volte questi due predatori possono entrare in competizione e si possono anche verificare degli scontri nei quali persino un grande predatore come il puma può uscire con ferite gravi che potrebbero compromettere permanentemente le sue capacità. Le linci rosse possono essere attaccate anche dai coyote e dai lupi. Come per il puma, anche l'esito di uno scontro con un lupo solitario è molto variabile, dato che anche il lupo tende ad evitare gravi lesioni; con un intero branco invece, a meno che non faccia in tempo a rifugiarsi su un albero, la lince è spacciata.
Il coyote è il concorrente principale della lince rossa: caccia le stesse prede e, come la lince, è estremamente adattabile e abita praticamente tutto il territorio americano. L'esito delle lotte dipende da molti fattori, tra i quali la grandezza e aggressività del felino e il numero di canidi presenti sul posto.
Pur essendo più piccola, la lince rossa domina la sua cugina, la lince canadese, grazie alla sua maggiore aggressività. Al contrario le linci occupano l'ultimo gradino nella scala gerarchica dei predatori nelle Everglades, essendo spesso uccise da alligatori del Mississippi, coccodrilli americani, puma, orsi neri americani, coyote e pitoni moluro (questi ultimi introdotti).
S. Young segnala 11 linci rosse che, in cattività, raggiunsero un'età superiore ai 10 anni. Di esse 4 vissero 15 anni. Nel 1955 Carter pubblicò una nota relativa ad un esemplare maschio, del peso di 15 kg, morto all'età di 25 anni in un giardino zoologico privato americano.
La lince rossa (Lynx rufus) o bobcat è un mammifero appartenente alla famiglia dei felidi, diffuso in tutto il Nordamerica, dal Canada al Messico. Molto somigliante alla lince canadese, ne differisce nell'aspetto per il mantello più colorato, chiazzato di bruno e di grigio, per la coda più lunga, le zampe più corte e i ciuffi all'apice delle orecchie meno lunghi. Il cranio, più arrotondato di quello della lince comune del Canada, ha minore capacità rispetto alla lince canadese. La coda della lince rossa termina con un manicotto di peli bianchi, più o meno appariscente, mentre nella lince canadese questo manicotto è nero.
Lo zoologo S. Young pubblicò nel 1958 una monografia sulla lince rossa, dalla quale si apprende il peso delle più grandi linci rosse catturate. Probabilmente è la specie di lince che presenta dimensioni minori sebbene diversi maschi, più grandi delle femmine, possano raggiungere dimensioni e pesi ragguardevoli in grado di rivaleggiare con gli esemplari della sua parente più settentrionale, la lince canadese, e con la sua parente del vecchio mondo, la lince europea.. Esso varia da 18 a 34 kg; quest'ultimo peso è quello di un maschio abbattuto nel Colorado nel 1951. La maggior parte però delle linci rosse uccise pesavano da 14,5 kg a 22 kg.
S. Young ha pubblicato la foto di un esemplare albino, completamente bianco e con gli occhi rossi, catturato al laccio e vivente presso il padrone di una fattoria, situata nei pressi di Edna, in California. Vi sono pure linci rosse melaniche cioè completamente nere, ma sono rare.
Lynx rufus (Anglice bobcat) est mammal familiae Felidarum, in America Septentrionali endemicum, quod aevo geologico Irvingtoniano abhinc annorum circa 1.8 milliones apparuit.[2] Speciei sunt tredecim subspecies agnitae. Area geographica a Canada australi ad Mexicum septentrionalem patet, maiore Civitatum Foederatarum continentalium parte haud exceptó. Lynx rufus est praedator adaptibilis, qui in regionibus silvosis, semidesertis, marginibus urbium et silvarum, et paludibus habitat. In maiore areae geographicae priscae parte persistit, et numeri sunt stabiles.
Lynx rufus pellem ab cana ad adustam, vultum conspicuis vibrissis praeditum, et aures cum floccis nigris habet, et visu specierum aliarum generis Lyncis similis est. Magnitudo modica est minor quam eius magnitudo in Lyncibus canadensibus, quocum sua area geographica communicat, sed est semel plusquam in Felibus. Crures anteriores cum pelle fasciata nigra propria et caudam cum caespitulis nigris implenam habet, ex qua nomen Anglicum deducitur.
Quamquam L. rufus venari cuniculos et Lepos praefert, aliquam praedam ab insectis et rodentiis parvis ad cervis venatur. Selectio praedae de regione, habitatione, tempore anni, et abundantia dependet. Ut plurimi catti, L. rufus intra territorium suum plerumque solitario habitat, quamquam aliquantum territoria paulo excedunt. L. rufus aliquot modis ad territorium signandum utitur, ut unguibus signis faciendis et uriná faeceque deponendo. L. rufus ab hieme ad ver parit, et circa duas menses gestat.
Quamquam homines L. rufi late venati sunt et ludicer et pro pellis, numeri L. ruforum sunt resilientes. Praedator fugax ut persona principalis in mythistoria Americanorum Nativorum et fabulis vulgis colonorum ex Europa apparet.
Erat disceptatio de classificatione speciei ut Lynx rufus aut Felis rufus. Haec disceptatio erat pars maioris disceptationis de classificatione quattuor speciei Lyncis in genere suo Lynce aut sub genere Felis.[3][4] Genus Lynx nunc accipitur, et animal ut Lynx rufus in fontibus taxinomicis recentibus enumerat.
Johnson et alii scripsit quod Lynx stemma taxinomica cum generis Puma, Prionailuro, et Fele communicat abhinc annorum 7.15 milliones; Lynx primum deflexit abhinc annorum 3.24 milliones.[5]
Creditur quod L. rufus ex L. lynx evoluit, qui Pleistocaeno Beringiam in Americam Septentrionalem transierat, annorum abhinc 2.6 milliones.[4] Primus grex in partem australis Americae Septentrionalis migravit, post quo ob moles conglaciatas praeciderunt. Hi numeri in L. rufum circa annorum abhinc 20 000 evoluit. Grex secundus ex Asia transiit et in septentrionem migravit, fieri L. Canadensem recenti.[3] Hybridizatio inter L. rufum et L. Canadensem aliquantum fit (vide hybrida felida).[6]
Speciei sunt tredecim subspecies agnitae:
Haec autem divisio subspecierum recusata est ob inopiam finium geographicorum clarorum inter areas et differentias minores inter subspecies.[9]
Visu specierum aliarum generis Lyncis similis est, sed minima est magnitudo modica ex quattuor generibus. Pellis variat, ab adusto ad fumosum maxime patet, cum corpore striato nigro et cruribus anteriori caudaque fasciata fuscata. Ordinatio maculata agit ut dissimulatio. Aures sunt acutae cum apices caespitulisque nigris. Labia, mentum, et inferior pars corporis maxime est albida. L. rufi in desertis australo-occidentalibus pelles candidissimas habent, et illi in silvis septentrionalibus fuscissimas. Catuli bene villose nascuntur et cum maculis.[10] Sunt aliquot L. rufi melanistici observati et capti in Florida. Visu sunt nigri, sed ordinationem maculatam ostendat.[11]
Haec stipula ad mammale spectat. Amplifica, si potes! Lynx rufus (Anglice bobcat) est mammal familiae Felidarum, in America Septentrionali endemicum, quod aevo geologico Irvingtoniano abhinc annorum circa 1.8 milliones apparuit. Speciei sunt tredecim subspecies agnitae. Area geographica a Canada australi ad Mexicum septentrionalem patet, maiore Civitatum Foederatarum continentalium parte haud exceptó. Lynx rufus est praedator adaptibilis, qui in regionibus silvosis, semidesertis, marginibus urbium et silvarum, et paludibus habitat. In maiore areae geographicae priscae parte persistit, et numeri sunt stabiles.
Lynx rufus pellem ab cana ad adustam, vultum conspicuis vibrissis praeditum, et aures cum floccis nigris habet, et visu specierum aliarum generis Lyncis similis est. Magnitudo modica est minor quam eius magnitudo in Lyncibus canadensibus, quocum sua area geographica communicat, sed est semel plusquam in Felibus. Crures anteriores cum pelle fasciata nigra propria et caudam cum caespitulis nigris implenam habet, ex qua nomen Anglicum deducitur.
Quamquam L. rufus venari cuniculos et Lepos praefert, aliquam praedam ab insectis et rodentiis parvis ad cervis venatur. Selectio praedae de regione, habitatione, tempore anni, et abundantia dependet. Ut plurimi catti, L. rufus intra territorium suum plerumque solitario habitat, quamquam aliquantum territoria paulo excedunt. L. rufus aliquot modis ad territorium signandum utitur, ut unguibus signis faciendis et uriná faeceque deponendo. L. rufus ab hieme ad ver parit, et circa duas menses gestat.
Quamquam homines L. rufi late venati sunt et ludicer et pro pellis, numeri L. ruforum sunt resilientes. Praedator fugax ut persona principalis in mythistoria Americanorum Nativorum et fabulis vulgis colonorum ex Europa apparet.
Rudoji lūšis (Lynx rufus) – katinių (Felidae) šeimos plėšrus žinduolis.
Rudoji lūšis (Lynx rufus) – katinių (Felidae) šeimos plėšrus žinduolis.
Rūsganais lūsis (Lynx rufus) ir Ziemeļamerikā dzīvojoša kaķu dzimtas (Felidae) suga. Rūsganā lūša 12 pasugas apdzīvo teritoriju no Kanādas dienvidiem līdz Meksikas ziemeļiem, kaut gan lielākā daļa dzīvo ASV.
Rūsganais lūsis ir vidēja auguma plēsējs, kurš medī nelielus dzīvniekus mežos, pustuksnešos, purvos un pat pilsētas teritorijā. Lai gan rūsganais lūsis ir gadsimtiem medīts dzīvnieks, tā populācijas lielums ir stabils.
Rūsganais lūsis ir atlētisks, muskuļots un spēcīgs dzīvnieks. Tas izskatā atgādina pārējās lūšu ģints sugas, bet ir vismazākais no viesiem lūšiem.[1] Kā visiem kaķveidīgajiem tēviņi ir lielāki nekā mātītes. Rūsganā lūša ķermeņa garums bez astes ir 65—105 cm, astes garums 11—19 cm, augstums skaustā 45—58 cm.[2] Tēviņi ir par 30—40% smagāki nekā mātītes. Lielākais datētais rūsganā lūša tēviņš ir svēris 26,8 kg, bet mātīte — 15,9 kg.[3] Tomēr mazākie tēviņi sver 7,2 kg, bet mātītes 3,8 kg.[4] Ziemeļos dzīvojošās pasugas ir lielākas nekā dienvidos dzīvojošās. Lielākā rūsganā lūša pasuga ir Lynx rufus gigas, kas dzīvo Kanādas austrumos, bet mazākā - Lynx rufus floridanus, kas dzīvo ASV dienvidaustrumos Apalaču kalnos.[5]
Tā pakaļkājas ir nedaudz garākas nekā priekškājas. Ķepas platasun proporcionāli lielas. Rūsganā lūša kažoks var būt gan rudibrūns, gan pelēkbrūns, ar tumši brūniem vai melniem plankumiņiem un svītriņām. Astes gals un ausu aizmugures ir melnā krāsā. Ausu pušķi ir īsi. Uz vaigiem apmatojums tam ir košāks, radot iespaidu par nosauļotiem vaigiem.[2]
Rūsganais lūsis ir vientuļnieks, teritoriāls un medīt dodas krēslas stundās — apmēram 3 stundas pirms saulrieta līdz pusnaktij un no rīta3 stundas pirms saullēkta. Katru nakti lūsis noiet 3—11 km.[6] Atkarībā no sezonas lūša ieradumi var mainīties. Rudeņos un ziemā tas medī arī pa dienu. Tas ir sasitīts ar medījuma aktivitātes stundām, kas aukstā laikā ir aktīvāki dienas laikā.[7]
Rūsganā lūša teritorijas lielums ir atkarīgs no medījuma pieejamības un indivīda dzimuma (0,05—330 km²). Mātītes teritorija ir mazāka.[8] Lai arī tēviņu teritorija ir lielāka, tā mēdz pārklāties ar cita tēviņa teritoriju. Mātītes nav tik tolerantas, un to teritorijas savstarpēji nemēdz pārklāties.[9] Viena tēviņa teritorija pārklājas arī ar vairāku mātīšu teritorijām. Situācijās, ja tēviņu teritorijas savstarpēji pārklājas, to starpā valda stingra dominances hierarhija. Savu teritoriju tie iezīmē ar urīnu, fekālijām un pamanāmiem nagu skrāpējumiem koku mizā. Teritorijā rūsganajam lūsim ir vairākas migas. Parasti viena no tām ir galvenā miga, bet pārējās vienkārši patvērumi zem kāda krituša koka vai zaru kaudzes, koka dobums un citas apslēptas vietas.[10]
Rūsganais lūsis ilgu laiku spēj iztikt bez barības, bet iespējas gadījumā spēj apēst ļoti daudz. Ja tam iznāk badoties kādu laiku, rūsganais lūsis cenšas nomedīt lielāku upuri, lai tam būtu barības rezerves. Savam medījumam tas pielavās pēc iespējas tuvāk un uzbrūk no neliela attāluma. Visbiežāk tas medī dzīvniekus, kas sver 0,7—5,7 kg. Tā iecienītākais medījums ir atšķirīgs, atkarībā no izplatības teritorijas. Piemēram, ASV austrumos tas ir baltastes trusis (Sylvilagus floridanus), bet ziemeļos Amerikas baltais zaķis (Lepus americanus). Ja medību reģionā ir sastopamas abas šīs sugas, tās abas ir rūsganā lūša galvenais medījums. Pašos izplatības areāla dienvidos iecienītākais medījums reizēm ir kokvilnas žurkas (Sigmodon). Bet rūsganais lūsis medī ļoti daudzus, dažādus dzīvniekus, kopumā tas medī to, kas pagadās tā ceļā.[8] Tie var būt dažādi grauzēji, vāveres, putni, zivis un kukaiņi. Ļoti retos gadījumos rūsganais lūsis uzbrūk vidēja auguma pārnadžu teļiem vai citiem plēsējiem, kā lapsas, skunksi, mājas suņi un kaķi.[10] Reizēm tas uzbrūk aitu un kazu ganāmpulkiem.[11] Tomēr tā galvenā medījuma pieejamība regulē rūsganā lūša populācijas lielumu.[12]
Rūsganie lūši pāroties sāk gada vecumā, lai gan dažas mātītes sapārojas arī ātrāk. Riesta laikā (no ziemas līdz agram pavasarim) dominants tēviņš kādu laiku pavada kopā ar mātīti. Pāris viens otram izrāda uzmanību spēlējoties, uztrakojot un dzenājoties viens otram pakaļ. Tuvumā var būt vēl citi tēviņi, bet tie rotaļās nepiedalās. Pāris sapārojas vairākas. Vēlāk mātīte var sapāroties arī ar citiem tēviņiem.[10] Arī tēviņi vienas sezonas laikā sapārojas ar vairākām mātītēm.[13] Parasti tik klusais rūsganais lūsis riesta laikā kļūst ļoti vokāls. Tas skaļi kliedz, šņāc un izdod citas skaņas.[14]
Mazuļus mātīte audzina viena pati. Grūsnības periods ilgsts 60—70 dienas. Piedzimst 1—6 akli un nevarīgi lūsēni, bet biežāk 2—4 mazuļi. Mātītei gadā var būt divi metieni (pavasarī un rudenī). Neilgi pirms dzemdībām mātīte noslēgtā vietā ierīko migu. Visbiežāk tā ir kāda neliela ala vai koka dobums. Piedzimstot mazuļi sver 270—340 g un ir apmēram 25 cm gari. Acis atveras pēc 9—10 dienām. Kad mazuļi sasniedz 4 nedēļu vecumu, tie sāk nākt laukā no savas migas. Māte tos zīda ar pienu 2 mēnešus. Sasniedzot 3—5 mēnešus tie sāk sekot savai mātei. Rudenī tiek sāk medīt paši un drīz vien pamet mātes teritoriju.[10] Reizēm ir novērots, ka jaunie lūši paliek ar māti līdz pavasarim.
Rūsganais lūsis dzīvo 8—10 gadus. Tikai daži indivīdi nodzīvo vairāk par 10 gadiem. Vecākais datētais rūsganais lūsis ir nodzīvojis 16 gadus savvaļā un 32 gadus nebrīvē.[15]
Rūsganais lūsis (Lynx rufus) ir Ziemeļamerikā dzīvojoša kaķu dzimtas (Felidae) suga. Rūsganā lūša 12 pasugas apdzīvo teritoriju no Kanādas dienvidiem līdz Meksikas ziemeļiem, kaut gan lielākā daļa dzīvo ASV.
Rūsganais lūsis ir vidēja auguma plēsējs, kurš medī nelielus dzīvniekus mežos, pustuksnešos, purvos un pat pilsētas teritorijā. Lai gan rūsganais lūsis ir gadsimtiem medīts dzīvnieks, tā populācijas lielums ir stabils.
De rode lynx (Lynx rufus) is een katachtige uit het geslacht der lynxen (Lynx). Hij komt voor in Noord-Amerika en is daar bekend onder de naam "bobcat".
De rode lynx is een meter hoog en 71 tot 125 centimeter lang. Hij weegt 6,4 tot 13 (soms tot 16) kilogram. Mannetjes zijn groter dan vrouwtjes. De vacht is gelig tot roodachtig bruin, met een witte onderzijde. 's Winters is de kleur grijzer. Donkere vlekken lopen over het lichaam, dunne strepen in het gezicht, en dikkere strepen op het bovenbeen en op de staart. Het dier dankt zijn Engelse naam bobcat aan het 20 tot 30 centimeter korte staartje. Op de oren zitten kleine pluimpjes, die kleiner zijn dan bij de meeste andere lynxen.
De voornaamste vijanden van het dier zijn grote hondachtigen zoals coyotes en wolven,[bron?] maar ook de mens vormt een bedreiging.
De rode lynx is een solitaire soort. Hij bakent zijn woongebied af met urine, uitwerpselen, afscheiding van de anaalklieren en krabsporen op boomstammen. Overdag rust de rode lynx in een rotsspleet of dicht struikgewas. Soms houdt hij zich op in een boom.
Gedurende de schemering zoekt de rode lynx naar prooi. Meestal volgt hij dan dezelfde jachtpaden. De belangrijkste prooidieren zijn haasachtigen als de Amerikaanse haas en het Floridakonijn, maar ook vogels en andere zoogdieren als muizen, eekhoorns, mollen, spitsmuizen, huiskatten, Virginiaanse opossums, wasberen, vossen, boomstekelvarkens en stinkdieren worden gegrepen. Bij voedselschaarste eet het dier ook aas en kan hij zelfs proberen een witstaarthert te doden. De rode lynx jaagt vanuit een uitkijkpost of een schuilplaats.
In februari en maart zijn de vrouwtjes krols. De paartijd valt daardoor in die maanden. Na een reeks van elkaar achtervolgen en bespringen vanuit een hinderlaag volgt de paring. Soms paart een vrouwtje met meerdere mannetjes.
Eind april, begin mei worden een tot zeven (gemiddeld 2 à 3) jongen geboren. In het zuiden van het verspreidingsgebied kan een lynx twee worpen per jaar krijgen, maar in de rest van het verspreidingsgebied is een de norm. De jongen worden geboren in een nest van gedroogde planten in een grot, een schuilplaats tussen de rotsen of een holle boom. Ze hebben bij de geboorte reeds een gevlekte vacht.
Na ongeveer een week openen de jongen hun ogen. De moeder zoogt ze dan nog acht weken en daarna beginnen de jongen vast voedsel te eten. Vanaf dit moment laat de moeder het mannetje dichterbij komen. Hij brengt nu regelmatig voedsel en helpt ook bij de opvoeding van zijn jongen. Na elf maanden zijn de jongen zelfstandig. Meestal paart een rode lynx pas voor het eerst in het tweede levensjaar.
De rode lynx komt in de gehele Verenigde Staten voor (met uitzondering van enkele gebieden in het midwesten), evenals in aangrenzende gebieden in zuidelijk Canada en in Mexico. Hij is waarschijnlijk het algemeenst in het westen van Noord-Amerika. Het verspreidingsgebied van de rode lynx overlapt in het noorden met dat van de Canadese lynx (Lynx canadensis). In Maine en Minnesota zijn kruisingen tussen deze twee katachtigen aangetroffen.
De rode lynx komt in bijna alle habitats voor: struwelen, gemengde en naaldwouden, loofbossen, moerassen, woestijnen, landbouwgebied. Hij komt het meest voor in gebieden met een dichte ondergroei en een groot aantal prooidieren. Hij lijkt niet te kunnen overleven in uitgestrekte landbouwgebieden, en komt om die reden waarschijnlijk niet meer voor in het midwesten van de VS.
In de Verenigde Staten is de rode lynx (bobcat) een gewilde prooi voor jagers, de jacht op deze dieren is er dan ook legaal. Hij is vooral gewild vanwege zijn vacht en ook vanwege de sport, aangezien de jacht op de rode lynx erg lastig is.
Omdat de rode lynx erg schuw is maken jagers gebruik van loktechnieken zoals het nadoen van het geluid van een stervend konijn.
Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Lynx rufus op Wikimedia Commons. De rode lynx (Lynx rufus) is een katachtige uit het geslacht der lynxen (Lynx). Hij komt voor in Noord-Amerika en is daar bekend onder de naam "bobcat".
Rødgaupe (Lynx rufus) er et nordamerikansk rovpattedyr i kattefamilien. Med sine tolv anerkjente underarter, strekker rødgaupas utbredelse seg fra det sørlige Canada, via store deler av USA til det nordlige Mexico. Rødgaupa er et tilpasningsdyktig rovdyr som holder til både i skogsområder, halvørkener, sumper og i utkanten av byer. Arten er livskraftig i det meste av sitt opprinnelige utbredelsesområde. Arten har 19 kromosompar.[2]
Rødgaupe har gråbrun til rødbrun pels, framtredende værhår og svarte øredusker, ligner rødgaupa på de øvrige artene i den mellomstore gaupeslekta (Lynx). Den er mindre enn den kanadiske gaupa (Lynx canadensis), som har noen av de samme utbredelsesområdene, men dobbelt så stor som huskatten. Den har artstypiske svarte bånd på frambeina og en svart tipp på den korte og tjukke halen.
Den spiser bomullshalekaniner og harer, men jakter alt fra insekter og små gnagere til hjortedyr. Hvilken føde den velger avhenger av sted, miljø, årstid og tilgjengelighet. Som de fleste kattedyr lever rødgaupa ensom i reviret sitt, selv om noen revirområder kan overlappe hverandre. Den bruker en rekke ulike teknikker for å markere reviret, blant annet med kloremerker eller utsondring av urin og avføring. Rødgaupa har løpetid fra vinter til vår, og drektigheten varer i cirka to måneder.
Til tross for omfattende jakt, har bestanden holdt seg stabil. Dette folkeskye rovdyret forekommer i de nordamerikanske indianernes mytologi og i de europeiske nybyggernes folklore.
Det har vært diskutert hvorvidt rødgaupa bør plasseres i slekta Lynx eller Felis. Dette problemet er ikke spesifikt for denne arten, det gjelder alle de fire artene i Lynx-slekta som av og til har blitt behandla som en slektsgruppe innen Felis-slekta.[3][4] Rødgaupeslekta er i dag akseptert, og rødgaupe er lista som Lynx rufus i moderne taksonomiske kilder.
Johnson et al. skriver at Lynx inngikk i en klade med pumaen, asiatiske flekkede småkatter (Prionailurus) og huskatten (Felis) for rundt 7,15 millioner år siden. Utviklingslinja til Lynx-slekta var den første som avvek fra denne kladen. Det skjedde for rundt 3,24 millioner år siden.[5]
Rødgaupa antas å ha utvikla seg fra den eurasiske gaupa, som kom til Nord-Amerika via Beringlandbrua under pleistocen, med stamfedre som ankom allerede for 2,6 millioner år siden.[4] Den første koloniseringsbølga av gauper forflytta seg til den sørlige delen av Nord-Amerika, som snart ble skåret av fra de nordlige delene av isbreer. Denne populasjonen utvikla seg til den moderne rødgaupa for ca. 20 000 år siden. En andre populasjon ankom fra Asia og bosatte seg i de nordlige delene. Denne utvikla seg til den moderne kanadiske gaupa.[3] Hybridisering mellom rødgaupe og kanadisk gaupe kan iblant forekomme.[6]
Fylogenien under er i henhold til Johnson m .fl., 2006.[7] Den viser blant annet at gaupe og pantergaupe er søstertaxa.
LynxLynx rufus (rødgaupe)
Lynx canadensis (kanadisk gaupe)
Lynx lynx (gaupe)
Lynx pardinus (pantergaupe)
Inndelinga i underarter er svært usikker og mangler internasjonal aksept. For øyeblikket må man derfor regne disse kattene som lokale varianter. L. r. escuinapae sto tidligere oppført på CITES Appendix I, men ble flyttet til Appendix II i 1992 fordi det ikke var konsus for underarten. Nå er den også fjernet derfra.
Rødgaupa ligner andre arter i gaupeslekta, men er gjennomsnittlig den minste av de fire artene. Pelsfargen kan variere, men er vanligvis lysebrun til gråbrun, med svarte flekker på kroppen og mørke bånd på frambeina og halen. Dyrets flekkete mønster fungerer som kamuflasje. Ørene er svarte på tuppen, og de er spisse med korte, svarte dusker. Det har vanligvis en gulhvit farge på leppene, haka og på kroppens underdeler. Rødgauper i de sørvestlige ørkenområdene har de lyseste pelsfargene, mens de i de nordlige skogsområdene har de mørkeste. Ungene blir født med pels som allerede er flekkete.[10] Noen få melanistiske rødgauper har har blitt observert og fanga i Florida. Disse ser svarte ut, men det er mulig å se et flekkmønster i pelsen deres.[11]
Ansiktet virker bredt på grunn av tufsene med forlenga hår under ørene. Pelsen er skjør, men ganske lang og tjukk. Nesa er rødrosa, og har en grå, gulrød eller brunrød grunnfarge foran, på sidene og på ryggen. Rødgaupas øyne er gule med svarte pupiller.[12] Pupillene er forlenga vertikalt og utvider seg når dyret er nattaktivt, for å maksimere lysopptaket.[13] Kattedyret har skarp hørsel og syn og god luktesans. Den er en dyktig klatrer og kan svømme om den må, selv om den normalt forsøker å holde seg unna vann.[14]
Et fullvoksent hanndyr er 70–120 cm langt, med ett gjennomsnitt på ca. 90 cm; dette inkluderer også den korte, 10–18 cm lange halen.[12] Et voksent dyrs mankehøyde er ca. 36–38 cm fra skuldrene.[10] Voksne hanner veier vanligvis mellom 7 og 14 kg, og hunnene har en gjennomsnittsvekt på 9 kg. Rødgaupa er muskuløst bygd, og bakbeina er lengre enn forbeina, noe som gir den en hoppende gange. En nyfødt unge veier mellom 280 og 340 gram og er ca. 25 cm lang. Ved ettårsalderen har vekta økt til omtrent 4,5 kg.[14]
Rødgaupene som lever i de nordlige områdene og i åpne habitater, er som regel større enn de andre.[15] En morfologisk studie som sammenligna størrelsen på rødgauper i det østlige USA, fant forskjeller i utbredelsesområdet til de største hannene og de største hunnene, noe som kan tyde på ulike utvalgsrestriksjoner hos de to kjønna.[16]
Rødgaupa er mest aktiv i tussmørke. Den er i bevegelse fra tre timer før solnedgang til rundt midnatt, og deretter fra før morgengry til tre timer etter soloppgang. Hver natt kan den bevege seg fra tre til elleve kilometer langs sin sedvanlige rute.[14] Denne oppførselen kan variere med årstidene, ettersom rødgaupa blir mer aktiv om dagen om høsten og vinteren. Dette skyldes at byttedyra er mer aktive om dagen i kaldere måneder.[13]
Rødgaupas aktivitet er begrensa til godt avmerkede territorier som kan variere i størrelse etter kjønn og tilgangen til bytte. Reviret markeres med avføring, urinduft og ved å markere større trær i området med kloremerker. Innenfor reviret sitt har rødgaupa vanligvis flere boplasser, for eksempel uthulte stokker, kratt eller rom under utstikkende steinkanter. Normalt har den én hovedboplass og flere mindre boplasser i de ytre delene av reviret. På boplassene lukter det sterkt av rødgaupe.[17]
Størrelsen på rødgaupas revir varierer veldig; en sammenligning av forskningsresultater fra Verdens naturvernunion viste at revira kunne variere mellom alt fra 0,6 til 326 km².[15] En studie i Kansas viste at bofaste hanner hadde et revir på omtrent 20 km² og at hunnene knapt hadde halvparten av denne størrelsen. Ikke-bofaste rødgauper hadde både et større (ca. 57 km²) og mer udefinert revir enn de bofaste. Gaupeungene hadde de minste revira, på rundt 7 km².[18] Forskning har vist at spredning fra fødselsreviret er mest utprega hos hanner.[19]
Rapporter om årstidsmessige variasjoner i revirstørrelse har vært tvetydige. En studie fant store forskjeller i hannenes revirstørrelse, fra 41 km² om sommeren opp til 100 km² på vinteren.[17] En annen fant at hunner, særlig de som var forplantningsmessig aktive, utvida reviret sitt om vinteren, men at hanner bare bytta revir uten å utvide det, noe som samsvarte med et flertall av tidligere studier.[20] Annen forskning i amerikanske delstater har vist små eller ingen årstidsmessige forskjeller.[18][21][22]
Som de fleste kattedyr lever rødgaupa til stor grad alene, selv om revira kan overlappe hverandre. Noe som imidlertid er uvanlig for katter, er at hannen er mest tolerant for overlapping, mens hunner sjelden beveger seg inn i andres revir.[20] På grunn av deres lille størrelse, kan to eller flere hunner ha sine revir innenfor et hanndyrs hjemmerevir. Når flere hanners revirer overlapper hverandre oppstår det ofte et hierarki som resulterer i at ikke-bofaste rødgauper utestenges fra de favoriserte områdene.
Rødgaupa kan leve lange perioder uten mat, men spiser mye og ofte når det fins godt med mat. Under magre perioder jager den vanligvis større bytter som den kan komme tilbake og spise på ved seinere tilfeller. Rødgaupa jakter ved å spore opp og forfølge byttet sitt, for så å overfalle det etter en kort jakt eller ved direkte angrep. Den foretrekker pattedyr på mellom 0,7 og 5,7 kg. Hovedbyttet dens varierer avhengig av hvilket område den lever i. I østlige USA er det bomullshalekaniner, og i nord er det snøskoharer. Der hvor disse to artene lever i samme område, som i New England, utgjør de to rødgaupas hovedføde. I sør blir kaninene og harene av og til erstatta av bomullsrotter som hovedføde. Rødgaupa er et opportunistisk rovdyr som, til forskjell fra den mer spesialiserte kanadiske gaupa, er tilbøyelig til å endre byttevalget sitt.[15] Forskning har vist at variasjonen i føde positivt samsvarer med antallet individer av rødgaupas hovedbytte; mengden av dyrets hovedbytte er derfor avgjørende for valget av føde.[23]
Rødgaupa jakter dyr av mange ulike størrelser og anpasser jaktteknikken sin avhengig av hvilket dyr den jakter. Når den jakter smådyr, for eksempel gnagere, ekorn, fisk og insekter, jakter den i områder hvor det er godt med bytte. Den ligger stille, kryper eller står stille og venter på at offeret skal komme nær; da angriper den og tar tak i byttet med sine vasse, inntrekkbare klør. For dyr som er litt større, for eksempel kaniner og harer, forfølger den dyret til den kommer mellom 6 og 10 m fra byttet, før den løper fram og angriper. Ved sjeldne anledninger spiser den også større dyr som rødrever, minker, skunker og mindre hunder og huskatter.[17] Det hender også iblant at de jakter buskap og fjærkre. Selv om større buskap som storfe og hest ikke blir angrepet, utgjør rødgaupa en trussel mot mindre arter som får og geiter. Ifølge National Agricultural Statistics Service drepte rødgaupa 11 100 får i 2004, noe som utgjør 4,9 % av det totale antallet får som ble drept av rovdyr det året.[24] Imidlertid kan dette tallet være noe misvisende ettersom rødgaupa også er en åtseleter som spiser på restene av det som andre dyr har drept.[25]
Det har skjedd at rødgaupa har drept hjortedyr, særlig på vinteren når mindre bytter er vanskeligere å få tak i, eller når hjortebestandene er store. En studie i Everglades nasjonalpark viste at et stort flertall av de drepte hjortene (33 av 39) var rådyr, men at rødgaupa også kunne felle dyr på opp til åtte ganger sin egen vekt.[26] Den sporer opp hjorten, ofte når hjorten ligger nede, og kaster seg så fram og biter tak i nakken før den biter av halsen, undersida av hodet og brystet. Ved de få tilfellene hvor rødgaupa dreper hjortedyr, spiser den seg mett og begraver deretter kadaveret under snø eller løv for å kunne komme tilbake seinere og spise av det.[17]
Rødgaupas føde er den samme som hos andre mellomstore rovdyr i samme økologiske nisje. Forskning i Maine har imidlertid ikke påvist konkurranse mellom rødgaupa og prærieulven eller rødreven; overlappende revirer og avstand mellom revirer var tilfeldige hos de overvåkede dyra.[27] Med den kanadiske gaupa er det imidlertid tydelig hvordan de to artene påvirker hverandres utbredningsmønster: Konkurranse fra rødgaupa antas å ha hindra videre utbredelse av det andre kattedyret.[4]
Rødgauper lever vanligvis mellom seks og åtte år, og bare et fåtall blir over ti år gamle. De eldste kjente individene levde i 16 år i vill tilstand og 32 år i fangenskap.[28]
De begynner vanligvis å parre seg den andre sommeren de lever, selv om hunner kan starte allerede sitt første år. Spermaproduksjonen starter hvert år i september eller oktober, og hannene er fruktbare fram til sommeren. En dominant hann reiser rundt med en hunn og parrer seg med henne flere ganger, vanligvis fra vinteren til tidlig på vårparten; dette varierer noe avhengig av hvor de befinner seg, men det meste av paringa finner sted i februar-mars. Paringsleken kan foregå på en rekke ulike måter, blant annet ved jukking, jaging eller ved å ligge i bakhold. Andre hanner kan komme innom, men de involveres ikke i leken. Når hannen forstår at hunnen er mottakelig, holder han henne fast med et kattetypisk nakkegrep og parrer seg med henne. Hunnen kan deretter gå videre og parre seg med flere hanner.[17] Hannene pleier vanligvis også å parre seg med flere hunner.[29] Under akta kan den ellers relativt stille rødgaupa gi fra seg høye skrik, vesinger eller andre lyder.[30] Forskning i Texas har antyda at det er nødvendig for rødgaupa å ha et revir for å parre seg; de studerte dyra uten revir mangla identifisert avkom.[19] Hunnens brunstsyklus varer i 44 dager, og brunstigheten varer i fem til ti dager. Rødgauper er fruktbare livet ut.[29][13]
Hunnen oppdrar ungene alene. Én til seks, men vanligvis to til fire, kattunger blir født i april eller mai, etter ca. 60–70 dagers drektighet. Det forekommer også at det fødes et andre kull i slutten av september. Hunnen føder vanligvis i en eller annen type innelukka rom, vanligvis i en liten hule (hi) eller en hul stamme. Ungene åpner øynene sine etter ni til ti dager. De begynner å utforske omgivelsene etter de første fire ukene og avvennes fra morsmelka etter cirka to måneder. Innen tre til fem måneder begynner de å reise rundt med mora.[30] De jakter selvstendig på høsten i sitt første år, og forlater vanligvis mora si etter dette.[17] I Michigan har det imidlertid blitt observert unger som har blitt hos mora helt fram til neste vår.[29]
Rødgaupas spor viser fire tær uten klomerker, dette er på grunn av at klørne er inntrekkbare. Spora kan variere i størrelse, som oftest mellom 2–8 cm, med et gjennomsnitt på 4,6 cm[31] (som kan ses på bildet til venstre). Når den går eller tusler er avstanden mellom spora cirka 20–46 cm. Rødgaupa kan ta store steg når den løper, ofte 1–3 meter.[32]
Som hos alle kattedyr, tangerer ofte bakbeinas fotspor de framre (dette synes ikke på bildet). Rødgaupas spor kan skilles fra vill- og huskatten takka være at de er større, cirka 13 cm² mot 10 cm².[33]
Voksne rødgauper har få fiender, bortsett fjelløve, ulv og menneske. Konflikter med ulv og fjelløve er ved flere anledninger observert i Yellowstone nasjonalpark.[34] Avkommet kan imidlertid drepes av en rekke rovdyr, som ugler, ørner, prærieulver, rødrever og til og med voksne hanngauper; når det er lite mat, er sannsynligheten for at ungene overlever til voksen alder mindre.
Sykdommer, ulykker, jegere, biler og sult er andre vanlige dødsårsaker. Unggauper viser høy dødelighet rett etter at de har forlatt mødrene sine, mens de fortsatt finsliper jaktteknikken sin. En studie av 15 rødgauper viste en årlig overlevelsesgrad for begge kjønn på 0,62, noe som også støttes av tidligere forskning, som har vist tall mellom 0,56 og 0,67.[35] Det har også blitt rapportert om kannibalisme når tilgangen på bytte er liten, men dette er veldig uvanlig og påvirker ikke bestandene nevneverdig.[28]
Rødgaupa kan bli infisert av utvendige parasitter, mest flått og lopper, og får vanligvis disse fra byttene, særlig fra kaniner og ekorn. Innvendige parasitter (endoparasitter) er spesielt vanlige hos gaupa. En studie fant et gjennomsnittlig infeksjonsnivå på 52 % fra Toxoplasma gondii, men dette varierte veldig etter område.[36] En bestemt parasitt, Lynxacarus morlani, har i dag bare blitt funnet hos rødgaupa. Det er fremdeles uklart hvor stor rolle parasitter og sykdommer spiller når det gjelder dødeligheten hos rødgaupa, men de kan spille en større rolle enn sult, ulykker og jakt.[28]
Rødgaupa er et svært tilpasningsdyktig dyr. Den foretrekker skogsområder, både løv- og barskog, men til forskjell fra de øvrige artene i gaupeslekta er den ikke totalt avhengig av dype skoger. Utbredelsen strekker seg fra Floridas fuktige sumper til ujevne fjellområder. Den kan slå seg ned i nærheten av jordbruksområder hvis det er tilgang til klipper, sump eller skog i nærheten, og den flekkete pelsen fungerer som kamuflasje.[17] Rødgaupebestanden avhenger hovedsakelig av tilgangen på bytte. Andre viktige faktorer når det gjelder å velge boplass er blant annet tilgang på beskyttelse ved dårlig vær, muligheter for hvileplasser, skjulesteder for jakt og flukt, samt om stedet er uten forstyrrelser.[37]
Rødgaupas utbredelse synes ikke å begrenses av mennesker, så lenge den fremdeles kan finne passende boplasser. Bare store, tett dyrkede landbruksområder er ugunstige for arten.[15] Dyret kan dukke opp i bakgårder i forsteder hvor menneskenes utbredelse har trengt inn i rødgaupas naturlige miljøer.[38] Hvis den jages av en hund, pleier den vanligvis å klatre opp i et tre.[17]
Rødgaupas historiske utbredelse strekker seg fra det sørlige Canada, gjennom USA, og så langt sør som til den meksikanske delstaten Oaxaca. I dag er fortsatt det meste av dette utbredelsesområdet opprettholdt. Utbredelseskart viser vanligvis en utbredelseslomme i den amerikanske midtvesten og deler av nordøst, hvor man tror at den ikke lenger eksisterer; dette inkluderer Minnesota, østlige Sør-Dakota, Iowa og en stor del av Missouri, noe som trolig kommer av de store forandringene som har skjedd med moderne jordbruk i områdene.[17][15][13] Selv om man regner med at rødgaupa ikke lenger fins i vestlige New York og Pennsylvania, har flere bekreftede iakttagelser av rødgaupe (også døde eksemplarer) nylig blitt rapportert inn fra New Yorks sørlige og sentrale deler.[39]
Rødgaupas utbredelse i Canada begrenses av snødybden, samt av nærværet av kanadisk gaupe. Rødgaupa klarer seg ikke i dyp snø, og venter ut kraftige stormer i beskyttede områder;[40] dette på grunn av at den savner de store, beskyttede føttene som den kanadiske gaupa har, og kan derfor ikke kompensere like effektivt for vekta si på snøen. Rødgaupa har imidlertid ikke bare bakdeler når utbredelsen dens møter de større kattenes: bortjaging av kanadisk gaupe av den aggressive rødgaupa har blitt observert der de to artene møtes i Nova Scotia. Felling av barskog for jordbruk har også drevet den kanadiske gaupa lenger nordover, til fordel for rødgaupa.[15] I nordlige og sentrale Mexico har rødgaupa blitt observert i tørre buskområder og furu- og eikeskoger. Dyrets utbredelse slutter ved den tropiske, sørlige delen av landet.[15]
En variant av rødgaupa (L. rufus escuinapae) var fram til 1992 lista i Appendix I av Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES), men fordi det ikke var konsus for denne underarten ble den i 1992 flyttet til Appendix II. Per 2009 er den imidlertid helt fjernet fra CITES lister.
Rødgaupe er utbredt i hele leveområdet og fins i et stort antall i amerikanske naturreservater.[15] Beregninger gjort av de amerikanske naturvernsmyndighetene antyder at bestanden i USA i 1988 var på mellom 700 000 og 1 500 000 dyr, med en oppadgående trend både i antall og utbredelse. Også Canada melder om at bestanden trolig øker i både antall og utbredelse. På grunn av dette foreslo USA ovenfor CITES at rødgaupa skulle strykes fra Appendix II,[37] noe som altså er tatt til følge. Bestanden i Mexico vet man mindre om, siden det ikke er gjort noen omfattende utredninger der. Meksikanske myndigheter melder imidlertid om en livskraftig bestand. IUCN lister arten som «livskraftig» ettersom den har stor spredning og mange individer, men presiserer at informasjonen fra det sørlige Mexico er dårlig.[1]
I dag betraktes arten som utrydningstrua i Ohio og Indiana. Rødgaupa har imidlertid blitt strøket fra både Illinois' (1999) og Iowas (2003) lister over truede arter. I Pennsylvania tillater man igjen begrensa jakt og fangst, etter at dette hadde vært totalforbudt fra 1970 til 1999. Rødgaupebestanden sank også en del i New Jersey rundt starten av 1900-tallet, hovedsakelig på grunn av kommersiell utvikling og framskritt i jordbruket, som ødela rødgaupas boplasser. I 1972 ble rødgaupa gitt full beskyttelse av loven, og ble lista av U.S. Fish and Wildlife Service, men ble strøket fra lista igjen i 2005.[41]
Rødgaupa har lenge blitt verdsatt både for pelsen og for å være et godt jaktobjekt, men til tross for at menneskene i lang tid har fanga og jakta på den, har den opprettholdt en høy populasjon, også i det sørlige USA, hvor det drives omfattende jakt. Indirekte er ungene de mest sårbare for jakt, ettersom de i sine første måneder avhenger av et voksent hunndyr. På 1970- og 1980-tallet økte prisen på pels fra rødgauper markant, noe som også førte til økt interesse for jakt, men på begynnelsen av 1990-tallet sank prisene kraftig.[42] Vanlig jakt pågår den dag i dag, og halvparten av dødeligheten i enkelte bestander tilskrives jakt. Som en konsekvens av dette, stiger antallet dødsfall blant rødgauper om vinteren, da jaktsesongen vanligvis starter.[28]
I de amerikanske indianernes mytologi opptrer ofte rødgaupa sammen med den mytologiske prærieulven med et dualistisk tema.[43] Gaupa og prærieulven representerer henholdsvis vinden og tåka; to motsatte elementer i indianernes folklore. Denne grunnleggende historien, i mange varianter, finner man i den nordamerikanske urbefolkningas kulturer, og til dels også i Sør-Amerika, men de har ulike handlingsforløp. I en versjon, fra Nez Perce-indianernes kultur, framstilles gaupa og prærieulven som motsatte, antitetiske skapninger.[44] På den annen side fins det andre versjoner hvor de framstilles som likeverdige og jamstilte. Claude Lévi-Strauss mener at det tidligere konseptet om at dyra er tvillinger som representerer motsetninger, er et tema som har blitt arva inn i Den nye verdens mytologier, men at de ikke er like balanserte figurer, og representerer en dualisme med åpen slutt istedenfor den symmetriske dualiteten som råder i Den gamle verdens kulturer. Det siste av de to konseptene er ifølge Lévi-Strauss et resultat av regelmessig kontakt mellom europeere og innfødte kulturer. Dessuten er den versjonen som gjenspeiles i Nez Perces historie mye mer kompleks, mens den jamstilte versjonen virker å ha mista fortellingas opprinnelige betydning.[45]
I en shawneefortelling blir rødgaupa lurt av en hare, og dette gir dyret flekkene sine. Etter å ha jaga haren opp i et tre, blir rødgaupa overtalt til å bygge et bål, noe som fører til at det spruter glør over pelsen dens, og etterlater mørkebrune merker.[46] Mohaveindianerne trodde at hvis man regelmessig drømte om skapninger eller gjenstander, ville man få disses karaktertrekk som overnaturlige krefter. Hvis man drømte om to guddommelige skapninger, pumaen og gaupa, trodde de at dette ville føre til overlegne jaktferdigheter i forhold til andre stammer.[47] Også europeiske nybyggere som kom til Amerika beundra kattedyret, både for dets villsinnethet og eleganse, og i USA er dette veldig framtredende i den nasjonale folkloren.[48]
.jpg)
Rødgaupe (Lynx rufus) er et nordamerikansk rovpattedyr i kattefamilien. Med sine tolv anerkjente underarter, strekker rødgaupas utbredelse seg fra det sørlige Canada, via store deler av USA til det nordlige Mexico. Rødgaupa er et tilpasningsdyktig rovdyr som holder til både i skogsområder, halvørkener, sumper og i utkanten av byer. Arten er livskraftig i det meste av sitt opprinnelige utbredelsesområde. Arten har 19 kromosompar.
Rødgaupe har gråbrun til rødbrun pels, framtredende værhår og svarte øredusker, ligner rødgaupa på de øvrige artene i den mellomstore gaupeslekta (Lynx). Den er mindre enn den kanadiske gaupa (Lynx canadensis), som har noen av de samme utbredelsesområdene, men dobbelt så stor som huskatten. Den har artstypiske svarte bånd på frambeina og en svart tipp på den korte og tjukke halen.
Den spiser bomullshalekaniner og harer, men jakter alt fra insekter og små gnagere til hjortedyr. Hvilken føde den velger avhenger av sted, miljø, årstid og tilgjengelighet. Som de fleste kattedyr lever rødgaupa ensom i reviret sitt, selv om noen revirområder kan overlappe hverandre. Den bruker en rekke ulike teknikker for å markere reviret, blant annet med kloremerker eller utsondring av urin og avføring. Rødgaupa har løpetid fra vinter til vår, og drektigheten varer i cirka to måneder.
Til tross for omfattende jakt, har bestanden holdt seg stabil. Dette folkeskye rovdyret forekommer i de nordamerikanske indianernes mytologi og i de europeiske nybyggernes folklore.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Ryś rudy[3] (Lynx rufus) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych. Występuje w Ameryce Północnej, na większości terenów kontynentalnych Stanów Zjednoczonych od południowej Kanady do północnego i środkowego Meksyku. Żyje na terenach zalesionych, a także na półpustyniach, terenach zurbanizowanych i bagnistych. Występuje na większości swego pierwotnego zasięgu występowania. Z szarobrązowym futrem, bokobrodami i czarnymi pędzelkami, ryś rudy jest podobny do innych przedstawicieli rodzaju Lynx. Jest mniejszy od rysia kanadyjskiego i dwa razy większy od kota domowego. Posiada charakterystyczną czarną kratę na przednich łapach oraz krótki ogon z czarnymi, poprzecznymi pręgami. Wyróżnia się dwanaście podgatunków rysia rudego.
Najchętniej poluje na króliki i zające, ale żywi się różnymi zwierzętami – od owadów i małych gryzoni, po jelenie i antylopy widłorogie. Wybór ofiary zależy od lokalizacji, środowiska, pory roku i liczebności zwierząt. Jak większość kotowatych ryś rudy jest zwierzęciem terytorialnym i samotnikiem, choć areały osobników mogą częściowo się pokrywać. Do znakowania terenu używa kilku metod: zostawia ślady pazurów na drzewach, znakuje teren kałem lub moczem. Rysie rude rozmnażają się w zimie i na wiosnę, ciąża trwa dwa miesiące.
Choć ryś rudy jest obiektem polowań ludzi, zarówno dla sportu, jak i dla futra, stan jego populacji jest uznawany za dobry. W mitologii rdzennych Amerykanów i w folklorze europejskich osadników występuje jako nieuchwytny drapieżnik.
Johann Christian Daniel von Schreber opisał ten gatunek po raz pierwszy w 1777 w trzecim tomie swojego wielotomowego dzieła Die Säugetiere in Abbildungen nach der Natur mit Beschreibungen[4]. Nadał mu nazwę Felis rufus (łac.) = "kot rudy"[5]. Naukowcy długo nie mogli dojść do porozumienia, czy ryś rudy powinien otrzymać systematyczną nazwę Lynx rufus czy Felis rufus. Problem ten był częścią większej debaty – czy czterej przedstawiciele rysi powinni być zakwalifikowani do rodzaju Lynx, czy też do podrodzaju w rodzaju Felis[6]. Obecnie Lynx jest uznawany za rodzaj, a ryś rudy został sklasyfikowany w taksonomii jako Lynx rufus.
Ryś rudy prawdopodobnie wyewoluował z rysia euroazjatyckiego, który przybył do Ameryki przez Beringię w plejstocenie. Jego przodkowie pojawili się ok. 2,6 miliona lat temu[6]. Pierwsze osobniki przybyły do południowej części Ameryki Północnej i zostały odcięte od reszty populacji przez lodowiec. Ta populacja wyewoluowała w rysie rude ok. 20 000 lat temu. Druga populacja przybyła później z Azji i dała początek rysiowi kanadyjskiemu[7]. Ryś rudy może krzyżować się z rysiem kanadyjskim[8].
Liczba podgatunków rysia rudego nie jest do końca ustalona z powodu braku barier geograficznych na terenie jego występowania i niewielkich różnic między podgatunkami[9]. Najczęściej wyróżnia się dwanaście[10][11]:
Podgatunki rysia rudego L. rufus rufusRyś rudy jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju Lynx. Jego futro może przybierać różne barwy. Zazwyczaj jest szarobrązowe z czarnymi plamami i czarnymi pasami na tylnych łapach i ogonie. Czarny wzór spełnia rolę kamuflażu. Uszy są nakrapiane, z czarnymi końcówkami i krótkimi, czarnymi pędzelkami sierści. Broda, wargi i spód ciała są zazwyczaj białawe. Rysie rude żyjące na terenach pustynnych na południowym zachodzie mają jaśniejsze futro, podczas gdy osobniki żyjące w lasach na północy są ciemniejsze. Kocięta rodzą się pokryte sierścią i posiadają już plamy[12]. Na Florydzie schwytano kilka osobników melanistycznych. Osobniki te są wprawdzie czarne, ale na ich ciele wciąż można zauważyć charakterystyczny wzór[13].
Część twarzowa głowy rysia jest szeroka, otoczona kołnierzem długich włosów. Futro jest delikatne i łamliwe, ale za to dość długie i gęste. Nos jest różowo-czerwony, oczy żółte, z czarnymi źrenicami[14]. Źrenice są pionowe, podłużne, w nocy rozszerzają się, by zwiększyć ilość światła wpadającego do oka[15]. Rysie mają wyostrzone zmysły wzroku i słuchu, a także dobry węch. Bardzo dobrze się wspinają, potrafią też pływać, choć z reguły unikają wody[16].
Dorosły samiec mierzy 70–120 cm, zwykle ok. 90 cm, włączając w to 10-18 cm ogon[14]. Wysokość w kłębie wynosi 36–38 cm[12]. Samce ważą zwykle 7–14 kg, samice średnio 9 kg. Ryś rudy jest muskularny, jego tylne łapy są dłuższe od przednich. Nowo narodzone kocię waży 280–340 g, mierzy ok. 25 cm. Pod koniec pierwszego roku życia waży już 4,5 kg[16].
Rysie rude mieszkające na północy i na otwartych przestrzeniach są największymi osobnikami swego gatunku[17]. Porównanie cech morfologicznych przeprowadzone we wschodnich Stanach Zjednoczonych wykazało rozbieżności w rozmieszczeniu największych samców i samic, co sugeruje, że dobór różnicujący jest ograniczony przez płeć[18].
Ryś rudy jest zwierzęciem prowadzącym nocny tryb życia. Staje się aktywny ok. trzy godziny przed zachodem słońca i pozostaje w tym stanie do ok. północy, następnie ponownie budzi się o brzasku. Jego aktywność kończy się ok. trzy godziny po wschodzie słońca. W ciągu doby przemierza na swoim terytorium 3–11 km[16]. To zachowanie może zmieniać się wraz z porą roku, ponieważ rysie podczas zimy wykazują większą aktywność w ciągu dnia. Związane jest to ze zmianą zwyczaju ich ofiar, które w zimie także stają się aktywne w dzień[15].
Rysie rude spędzają swoje życie w obrębie ściśle ograniczonego terytorium, którego wielkość zależy od płci osobnika i ilości dostępnej zwierzyny. Granice obszaru zajmowanego przez rysia są znakowane za pomocą moczu, kału i śladów pazurów na drzewach. Każdy osobnik posiada kilka kryjówek – zazwyczaj jedno główne legowisko i kilka pobocznych miejsc w odległych partiach jego terenu. Kryjówka taka to zazwyczaj dziura w pniu drzewa, miejsce w zaroślach lub jama pod kamieniami. Każde legowisko silnie przesiąka zapachem osobnika[19].
Rozmiary terytorium poszczególnych rysi rudych mogą znacznie różnić się od siebie. Specjaliści IUCN sugerują, że rozmiar zajmowanego terytorium może wahać się od 0,6 do 326 km²[17]. Badania przeprowadzone w Kansas wykazały, że terytorium samca wynosiło zwykle ok. 20 km², a samic – jedynie połowę tej wielkości. Rysie przybyłe z innych obszarów miały o wiele większe (ok. 57 km²) i słabiej oznaczone terytoria. Kocięta mieszkały zwykle na ok. 7 km²[20].
Istnieją raporty o znacznej rozbieżności w rozmiarach terytorium zajmowanego przez rysie, w zależności od pory roku, ale są one niejednoznaczne. Jedne wskazują na zmiany terytoriów samców – od 41 km² do 100 km² w zimie[19]. Z innych wynika, że samice, zwłaszcza te zdolne do rozmnażania się, poszerzają swoje tereny w zimie, ale samce po prostu zmieniają swe terytorium, a nie rozszerzają go, co jest zgodne z wcześniejszymi badaniami[21]. Inne prace badawcze w kilku amerykańskich stanach nie wykazują zmian terytoriów lub zmiany te są niewielkie[20][22][23].
Jak większość kotowatych ryś rudy jest samotnikiem, ale areały poszczególnych osobników często zachodzą na siebie. Co niezwykłe dla kotów, to samce są bardziej tolerancyjne wobec przedstawicieli swego gatunku, podczas gdy samice rzadko wchodzą na cudze terytoria[21]. Na terytorium jednego samca może mieszkać kilka samic. Kiedy terytoria kilku samców nakładają się na siebie, ustalana jest między nimi hierarchia dominacyjna, w wyniku której nastąpić może czasowe usunięcie niektórych osobników z preferowanego obszaru.
Zagęszczenie populacji rysiów rudych wykazuje duże wahania i może wynosić od 1 do 38 osobników na 65 km²[17]. Zazwyczaj na jednego rysia wypada ok. 13 km²[19]. Zagęszczenie populacji ma związek z proporcją liczby samców do liczby samic. Jeśli na jednym obszarze występuje dużo osobników, na jedną samicę wypada ok. 0,86 samca, choć badania w Kalifornii wykazały, że w miejscowej populacji na jedną samicę przypada 2,1 samca.
Ryś rudy może obyć się bez jedzenia przez długi okres, jak również może zjeść naraz duże ilości pokarmu. Kiedy brakuje pożywienia, często poluje na duże ofiary i zachowuje część mięsa na później. Poluje z zasadzki, skacząc na ofiary z ukrycia lub chwytając po krótkim pościgu. Najchętniej łowi ssaki o wadze od ok. 0,7 do 5,7 kg. Wybór głównej ofiary zależy od terenu, na którym żyje ryś. We wschodnich Stanach Zjednoczonych są nią króliki z rodzaju Sylvilagus (m.in. królik bagienny i królik florydzki), na północy to zające amerykańskie. Na terenach, gdzie występują oba te rodzaje ofiar (jak w Nowej Anglii) ryś rudy poluje zarówno na jedne, jak i na drugie. Na południu zdarza się, że rysie polują głównie na gryzonie. Ryś rudy, w przeciwieństwie do rysia kanadyjskiego, nie jest zbyt wybredny w wyborze ofiary[17]. Badania wykazały, że dieta tych zwierząt zmienia się wraz ze zmianą liczebności ulubionych ofiar rysi[24].
Ryś rudy poluje na zwierzęta różnych rozmiarów i dostosowuje technikę łowiecką do wielkości ofiary. Na małe zwierzęta, takie jak gryzonie, ptaki, ryby i owady poluje na terenach obfitujących w te stworzenia. Ukrywa się i czeka, aż ofiara sama do niego podejdzie, a następnie rzuca się na nią i chwyta ją swymi pazurami. Jeśli poluje na nieco większą zwierzynę, taką jak króliki i zające, śledzi z ukrycia ofiarę czekając, aż ta znajdzie się 6-10 metrów od niego, a następnie rusza do ataku. Ryś rzadko poluje na dużą zwierzynę, taką jak lisy, skunksy, norki, małe psy i koty[19]. Zwierzęta te czasem zabijają trzodę i drób. Znane są przypadki ataków na gęsi i owce. Większe zwierzęta, takie jak konie i bydło nie są zagrożone. Według National Agricultural Statistics Service rysie rude w 2004 zabiły w USA 11 100 owiec, czyli 4,9% ogólnej liczby tych zwierząt zabitych przez drapieżniki[25]. Jednakże, niektóre przypadki mogły zostać błędnie zaklasyfikowane, ponieważ rysie rude są często posądzane o ataki, których dokonały inne zwierzęta[26].
Rysie rude zabijają także jelenie, zwłaszcza w zimie, gdy mniejsza zdobycz jest trudno dostępna, lub kiedy populacja jeleni jest bardzo liczna. Badania przeprowadzone w Everglades wykazują, że większość ofiar (33 z 39) to cielęta, ale ryś może upolować zwierzę ważące osiem razy więcej od niego[27]. Drapieżnik atakuje zazwyczaj, gdy jeleń odpoczywa leżąc. Ofiarę zabija przegryzając gardło. Po upolowaniu jelenia ryś nie zjada całej zdobyczy, ale część zakopuje pod śniegiem lub liśćmi i powraca do niej kilkukrotnie, by się pożywić[19].
Na główne ofiary rysia rudego polują także inne średniej wielkości drapieżniki zajmujące tę samą niszę ekologiczną. Badania w Maine wykazały niewielkie oznaki rywalizacji pomiędzy rysiem, kojotem i lisem rudym; dystans pomiędzy osobnikami należącymi do tych gatunków oraz obszar pokrywających się terytoriów okazał się różny dla poszczególnych obserwowanych w danym czasie zwierząt[28]. Jednak w przypadku rysia kanadyjskiego konkurencja międzygatunkowa wpływa na sposób rozmieszczenia osobników, prawdopodobnie rywalizacja wykluczająca współistnienie gatunków zapobiegła dalszemu poszerzaniu terytorium występowania rysia kanadyjskiego na południe[6].
Rysie rude żyją zwykle od sześciu do ośmiu lat, niekiedy dożywają dziesięciu. Najstarszy zaobserwowany ryś na wolności żył 16 lat, w niewoli 32 lata[29].
Rysie po raz pierwszy przystępują do rozrodu zazwyczaj podczas drugiego roku ich życia, choć samice mogą rodzić małe już w pierwszym roku. Produkcja spermy rozpoczyna się każdego roku we wrześniu lub październiku i samce pozostają płodne do początku lata. Dominujący samiec pozostaje z wybraną samicą i spółkuje z nią kilka razy, zazwyczaj w zimie i wczesną wiosną. Zwierzęta te parzą się zwykle od lutego do marca, choć pora zależy od miejsca życia rysia. Para podczas zalotów może podskakiwać, gonić się i zasadzać się na siebie. Inne samce mogą podchodzić do pary, ale nie próbują podkraść samcowi partnerki. Kiedy samiec wyczuje, że samica jest płodna, spółkuje z nią, trzymając ją zębami za kark. Samica może później odejść do innego samca[19], a samce zwykle podczas jednego sezonu godowego współżyją z kilkoma partnerkami[30]. Podczas zalotów zwykle cichy ryś rudy może wydawać z siebie głośne krzyki, syki i inne dźwięki[31]. Badania prowadzone w Teksasie sugerują, że rysie muszą mieć ustanowione terytorium, by móc się rozmnażać. Wyniki badań pokazują, że samce bez swojego terenu nie miały młodych[32]. Samice znajdują się w rui co 44 dni, okres płodności trwa 10 dni. Rysie rude mogą rozmnażać się od osiągnięcia dojrzałości płciowej do końca życia[30][15].
Samica wychowuje młode samotnie. Po 60-70 dniowej ciąży, w kwietniu lub maju, rodzi od jednego do sześciu, zwykle 2-4 kociąt. Czasami pod koniec września może mieć drugi miot. Samica zwykle rodzi w zamkniętym miejscu, w małej jaskini lub w wydrążonym pniu. Młode otwierają oczy po dziewięciu lub dziesięciu dniach. Po czterech tygodniach zaczynają poznawać swoje otoczenie, po dwóch miesiącach przestają pić mleko. W wieku trzech do pięciu miesięcy zaczynają wędrować wraz z matką[31]. Samodzielne życie rozpoczynają w wieku jednego roku[19]. Mimo tego, w Michigan zaobserwowano młode pozostające z matką aż do kolejnej wiosny[30].
Ślad łapy rysia rudego to odcisk czterech palców bez pazurów (rysie, jak większość kotowatych, potrafią chować swoje pazury). Długość tropu wynosi około 2–8 cm[33]. Gdy zwierzę idzie lub biegnie truchtem, ślady poszczególnych łap są oddalone od siebie o ok. 20–46 cm. Podczas biegu ryś rudy wykonuje wielkie susy, mogące mierzyć 1–3 m[34].
Jak u wszystkich kotów, u rysia rudego tropy tylnych łap pokrywają się zwykle całkowicie ze śladami przednich. Tropy tego zwierzęcia łatwo odróżnić od śladu kota po ich wielkości: jedna łapa zajmuje powierzchnię ok. 13 cm²[35].
Dorosły ryś rudy ma poza człowiekiem niewielu wrogów, choć może zostać zabity podczas walki z innymi drapieżnikami. Pumy i wilki zabijają rysie, co zaobserwowano między innymi w Parku Yellowstone[36]. Kocięta mogą zostać zabite przez sowy, orły, kojoty, lisy, a także przez inne dorosłe rysie. Jeśli populacja ofiar rysia jest mała, kocięta rzadko osiągają dorosłość.
Choroby, wypadki, myśliwi, samochody i niedostatek pożywienia to inne główne przyczyny śmierci rysiów. Młode, które opuściły matkę i rozpoczęły samodzielne życie, często giną, gdyż nie umieją jeszcze skutecznie polować. Badania przeprowadzone na grupie 15 osobników wykazały, że przeżywa średnio 62% młodych. Po zestawieniu tego z wynikami innych badań okazało się, że liczba ta waha się od 56% do 67%[37]. U rysiów zaobserwowano także przypadki kanibalizmu, występującego, gdy liczba naturalnych ofiar jest zbyt mała, jednak są to przypadki rzadkie i nie mają znaczącego wpływu na liczbę zwierząt[29].
Rysie mogą być nosicielami zewnętrznych pasożytów, zwłaszcza pcheł i kleszczy, często także przenoszą pasożyty żyjące na ich ofiarach, przede wszystkim zającach i wiewiórkach. Pasożyty wewnętrzne są u rysiów rudych powszechne. Badania wykazały, że 52% osobników jest nosicielami pierwotniaka Toxoplasma gondii. Liczba ta wykazuje duże wahania wśród poszczególnych populacji[38]. Jeden z gatunków roztoczy – Lynxacarus morlani – występuje jedynie na ciele rysi rudych. Nie wiadomo, jak wiele zwierząt pada wskutek chorób i pasożytów, ale istnieje prawdopodobieństwo, że powodują one więcej zgonów od głodu, wypadków i polowań[29].
Ryś rudy łatwo adaptuje się do różnych środowisk. Najbardziej lubi lasy – liściaste, iglaste i mieszane – ale, w przeciwieństwie do innych gatunków z rodzaju Lynx, może żyć także poza terenem leśnym. Jego środowisko życia obejmuje zarówno bagna Florydy jak i tereny górskie. Może zamieszkać także w pobliżu osiedli ludzkich, jeśli znajdzie odpowiednie siedlisko[19]. Wielkość populacji rysi zależy od liczby ich potencjalnych ofiar. Zwierzę wybierając swoje terytorium kieruje się także takimi kryteriami jak zabezpieczenie przed złą pogodą, obecność miejsc nadających się do odpoczynku, gęste podszycie, przydatne zarówno przy polowaniu, jak i podczas ucieczki oraz brak obiektów zakłócających spokój rysia[9].
Tak długo, jak rysie rude mogą odnaleźć dla siebie odpowiednie środowisko, człowiek nie ma wielkiego wpływu na region ich występowania. Tylko rozległe, silnie zurbanizowane tereny są nieodpowiednie dla tych kotów[17]. Rysie mogą występować na obrzeżach obszarów zamieszkanych przez człowieka, gdzie ludzka zabudowa sąsiaduje z dziką przyrodą[39]. Jeśli rysia zaatakuje pies lub kot zazwyczaj ucieka na drzewo[19].
Dawne obszary występowania rysia rudego obejmowały południową Kanadę, przez Stany Zjednoczone, aż do stanu Oaxaca w Meksyku. Obecnie gatunek występuje na większości swoich dawnych terenów. Zwierzę zniknęło ze środkowego zachodu Stanów Zjednoczonych, a także z terenów na północnym wschodzie, w południowej Minnesocie, wschodniej Południowej Dakocie, Iowa i większości Missouri. Najprawdopodobniej wiąże się to z rozwojem nowoczesnego rolnictwa[19][17][15]. Rysie były także uważane za wymarłe w stanach Nowy Jork i Pensylwania, ostatnio jednak zanotowano spotkania z osobnikami na tych obszarach[40].
Populacja rysia rudego w Kanadzie jest ograniczona z powodu śniegu i obecności rysia kanadyjskiego[41]. Ryś rudy nie lubi śniegu, ponieważ nie posiada charakterystycznych dla rysia kanadyjskiego szerokich łap i wskutek tego zapada się w sypkim podłożu. Rysie rude nie stoją na straconej pozycji podczas spotkań z innymi kotowatymi: w Nowej Szkocji zaobserwowano zagarnięcie terytorium rysia kanadyjskiego przez agresywnego rysia rudego[17]. W północnym i centralnym Meksyku kot żyje wśród suchego skrubu i w lasach sosnowych i dębowych; jego zasięg dociera do tropikalnych południowych obrzeży kraju[17].
Ryś rudy, jako gatunek z rodziny kotowatych, jest wymieniony w Załączniku II do Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem[42], co oznacza, że nie jest bezpośrednio zagrożony wyginięciem, ale polowania na niego muszą odbywać się pod ścisłą kontrolą. Status prawny zwierzęcia jest uregulowany we wszystkich trzech krajach, w których występuje. Spotkać go można również na wielu chronionych terytoriach Stanów Zjednoczonych, na jego głównym terenie występowania[17]. United States Fish and Wildlife Service w 1988 oszacowało liczbę rysiów rudych w Stanach na ok. 700 000 – 1 500 000 osobników, obecnie liczba ta mogła wzrosnąć. Z tego powodu Stany Zjednoczone wysłały petycję do CITES o usunięcie rysia z Załącznika II[9]. Populacja w Kanadzie i Meksyku także jest w dobrej formie. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody i Jej Zasobów zaliczyła te zwierzęta do grupy mniejszego ryzyka (LC), zauważając, że populacja jest liczna i rozpowszechniona, z zastrzeżeniem, że informacje o rysiach żyjących w południowym Meksyku są zbyt ubogie[2].
Chociaż zwierzę niegdyś zamieszkiwało cały obszar Środkowego Zachodu Stanów Zjednoczonych, obecnie w wielu rejonach są już wytępione na skutek zmian dokonanych przez działalność człowieka w ich środowisku naturalnym. Obecnie uznaje się rysia rudego za zagrożonego w stanach Ohio, Indiana oraz Iowa, ale w 1999 został usunięty z listy zagrożonych gatunków stanu Illinois, zaś w Pensylwanii od tego samego roku polowanie i zastawianie pułapek w ograniczonym zakresie jest znów dozwolone po zniesieniu zakazu ustanowionego w 1970 roku. Populacja rysia spadła też pod koniec XIX wieku w stanie New Jersey, głównie na skutek rozwoju rolnictwa i handlu, co z kolei spowodowało podzielenie terytoriów rysiów przez obiekty stworzone przez człowieka, takie jak drogi i pola uprawne. W 1972 ryś rudy został więc objęty pełną ochroną, a w 1991 wpisano go na listę gatunków zagrożonych[15]. L. rufus escuinipae, podgatunek występujący w Meksyku, był przez pewien czas uznawany za zagrożony przez U.S. Fish and Wildlife Service, ale w 2005 zdjęto go z listy[43].
Od dawna ceni się go zarówno jako źródło futra, jak i cel polowań sportowych, ale mimo polowań i zastawiania pułapek utrzymał wysoki poziom populacji, nawet w południowych stanach USA, gdzie poluje się na niego na szeroką skalę.
Pośrednio kocięta są bardziej narażone na polowania, przez swoją zależność od matki w pierwszych miesiącach życia. W latach 70. i 80. XX wieku cena futer gwałtownie wzrastała, powodując wzmożone polowania, jednak w latach 90. ceny znacząco spadły[44]. W dzisiejszych czasach nadal przeprowadzane są kontrolowane odłowy, połowa zgonów rysiów jest spowodowana tą przyczyną. W rezultacie najwyższą śmiertelność tych zwierząt notuje się w zimie, podczas sezonu polowań[29].
W Polsce warunki chowu rysia rudego w ogrodach zoologicznych określa Rozporządzenie ministra środowiska z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków dla chowu i hodowli poszczególnych grup zwierząt w ogrodach zoologicznych. Aby zapewnić zwierzęciu odpowiedni komfort życia ryś rudy, podobnie jak występujący w Europie ryś europejski, musi mieć do swej dyspozycji co najmniej 20 m² wolnej przestrzeni (wielkość ta zwiększa się o 20%, przy dołączeniu do grupy nowego osobnika), a jeśli mieszka w klatce, musi być ona wysoka na co najmniej 2,5 metra. Ponadto zwierzę musi mieć zapewnione urządzenia do wspinania się[45].
W mitologii rdzennych Amerykanów ryś rudy jest często zestawiany z kojotem, na zasadzie dwoistości[46]. Ryś i kojot są kojarzeni odpowiednio z wiatrem i mgłą – dwoma elementami reprezentującymi przeciwieństwa w folklorze Indian. Tę prostą historię, w wielu wersjach, można odnaleźć w kulturze wszystkich rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej (podobne opowieści występują także w Ameryce Południowej), choć występują różnice w szczegółach. Dla przykładu wersja opowiadana przez Indian Nez Percé przedstawia te zwierzęta jako przeciwstawne sobie istoty[47]. Inna wersja akcentuje ich podobieństwo. Claude Lévi-Strauss zauważa, że koncepcja bliźniąt reprezentujących przeciwieństwa jest charakterystyczna dla mitologii Nowego Świata, ale nie są to postaci, między którymi istnieje równowaga, reprezentują raczej otwarty dualizm, a nie symetryczną dwoistość z kultur Starego Świata. Jest to, jak sugeruje Lévi-Strauss, rezultat regularnych kontaktów pomiędzy Europejczykami i rdzennymi mieszkańcami tamtych obszarów. Co więcej, wersja występująca w opowieściach Nez Percé jest dużo bardziej złożona, podczas gdy wersja traktująca o równości zatraciła, jak się wydaje, pierwotne znaczenie opowieści[48].
W legendzie, opowiadanej przez członków plemienia Szaunisów ryś zostaje przechytrzony przez królika, co tłumaczy charakterystyczny wzór na futrze kota. Po zagonieniu królika na drzewo, ryś próbuje rozpalić ognisko, lecz jedyne co osiąga, to iskry przypalające mu futro i zostawiające na nim cętki[49]. Indianie Mohave wierzą, że notoryczne sny o rzeczach lub zwierzętach pozwalają im posiąść ich umiejętności. Sny o rysiu i pumie mają m.in. pomóc im w zdobyciu nadzwyczajnych umiejętności łowieckich[50]. Europejscy osadnicy także szanowali rysia rudego, za jego brutalność i wdzięk[51].
Ryś rudy (Lynx rufus) – drapieżny ssak z rodziny kotowatych. Występuje w Ameryce Północnej, na większości terenów kontynentalnych Stanów Zjednoczonych od południowej Kanady do północnego i środkowego Meksyku. Żyje na terenach zalesionych, a także na półpustyniach, terenach zurbanizowanych i bagnistych. Występuje na większości swego pierwotnego zasięgu występowania. Z szarobrązowym futrem, bokobrodami i czarnymi pędzelkami, ryś rudy jest podobny do innych przedstawicieli rodzaju Lynx. Jest mniejszy od rysia kanadyjskiego i dwa razy większy od kota domowego. Posiada charakterystyczną czarną kratę na przednich łapach oraz krótki ogon z czarnymi, poprzecznymi pręgami. Wyróżnia się dwanaście podgatunków rysia rudego.
Najchętniej poluje na króliki i zające, ale żywi się różnymi zwierzętami – od owadów i małych gryzoni, po jelenie i antylopy widłorogie. Wybór ofiary zależy od lokalizacji, środowiska, pory roku i liczebności zwierząt. Jak większość kotowatych ryś rudy jest zwierzęciem terytorialnym i samotnikiem, choć areały osobników mogą częściowo się pokrywać. Do znakowania terenu używa kilku metod: zostawia ślady pazurów na drzewach, znakuje teren kałem lub moczem. Rysie rude rozmnażają się w zimie i na wiosnę, ciąża trwa dwa miesiące.
Choć ryś rudy jest obiektem polowań ludzi, zarówno dla sportu, jak i dla futra, stan jego populacji jest uznawany za dobry. W mitologii rdzennych Amerykanów i w folklorze europejskich osadników występuje jako nieuchwytny drapieżnik.
O lince-pardo[3] ou lince-vermelho (nome científico: Lynx rufus) é um felídeo selvagem nativo da América do Norte. Com doze subespécies reconhecidas, esse animal pode ser encontrado entre o sul do Canadá e o norte do México, incluindo a maioria dos Estados Unidos continentais. O lince-pardo é um predador adaptável que habita ambientes diversos, tais como florestas, semi-desertos, zonas urbanas ou até pantanosas. Os linces-pardos vivem numa determinada área que varia conforme a estação do ano.
Fisicamente, o Lynx rufus possui listas pretas características nas patas dianteiras e na cauda. As suas orelhas são proeminentemente pontiagudas com pequenos tufos pretos nas pontas. A sua cauda é curta e grossa, de ponta preta e distingue-se de outras espécies de lince pela lista branca que possui por baixo da cauda. O seu pelo é normalmente de cor cinza ou de vários tons de castanho avermelhado, intercalando com manchas pretas ou dissipando-se nos tons claros das partes inferiores do seu corpo. Um macho adulto tem aproximadamente 90 cm de comprimento e varia entre os sete e os quatorze kg, e é geralmente 30 a 40% maior que a fêmea.
É um animal carnívoro e, embora prefira se alimentar com coelhos e lebres, também pode caçar desde insetos e pequenos roedores a quadrúpedes de maior porte, tais como o cervo. A localização, estação do ano e escassez das presas influenciam bastante as suas escolhas enquanto predador. Como a maioria dos felinos, é territorialista e geralmente solitário, embora possa acontecer de mais de um indivíduo habitar uma área. Eles utilizam vários métodos para determinar os limites de seu território, tais como marcações com as garras, urina e fezes.
O lince-pardo acasala entre o inverno e a primavera e tem um período de gestação de cerca de dois meses. Embora tenham sido extensivamente caçados por humanos, por esporte ou peles, sua população se provou resistente. A espécie continua com um número estável e a população é saudável. Eles fazem parte da mitologia nativo americana e do folclore dos colonizadores europeus.
O lince-pardo foi descrito por Johann Christian Daniel von Schreber, em 1777, inicialmente no gênero Felis.[4] A classificação da espécie como Lynx rufus foi debatida como parte de uma questão mais ampla: se as quatro espécies de Lynx deveriam possuir seu próprio gênero ou ser classificadas como um subgênero de Felis, fazendo dela Felis rufus.[5][6] O gênero Lynx é aceito atualmente e o lince-pardo é referido como Lynx rufus nas fontes taxonômicas.
Johnson et al. reportou que Lynx compartilha o clado com as linhagens do puma, dos Prionailurus e do gato doméstico, cerca 7,5 milhões de anos atrás, quando a linhagem do gênero Lynx passou a evoluir independentemente das desses felinos.[7] Dentro do gênero, L. rufus foi a primeira espécie a divergir, cerca de 3,24 milhões de anos atrás.[7]
Acredita-se que o Lynx rufus tenha se desenvolvido a partir dos linces-euroasiáticos (Lynx lynx), que chegaram à América do Norte pela Ponte Terrestre de Bering durante o Pleistoceno, há aproximadamente 2,6 milhões de anos.[6] O primeiro grupo se estabeleceu na porção sul da América do Norte, que foi logo separada do norte pelas geleiras. Essa população virou o lince-pardo moderno cerca de 20 mil anos atrás. Uma segunda leva deixou a Ásia e se instalou no norte, e evoluiu no lince-do-canadá moderno.[5] Pode ocorrer ocasionalmente hibridação entre o lince-pardo e o lince-do-canadá.[8]
Atualmente são reconhecidas treze subespécies de lince-pardo:
A divisão em subespécies já foi contestada, devido a falta de diferenças geográficas claras e a grande semelhança entre elas.[10]
O lince-pardo é fisicamente semelhante às outras espécies de Lynx, mas é em média o menor entre as quatro. Sua pele é variável, embora geralmente entre castanho e marrom acinzentado, com faixas pretas no corpo e partes escurecidas nas patas e cauda. Ele tem uma cor base cinza, amarelada ou vermelho-amarronzada no seu rosto, lados e costas.[11] Sua coloração manchada funciona como camuflagem. As orelhas são pontiagudas e escuras nas pontas, com pequenos tufos. Em geral há uma cor esbranquiçada nos lábios, queixo e partes inferiores. Os lince-vermelhos das regiões desertas no sul possuem as peles de cores mais claras, enquanto os do norte, de áreas arborizadas, são mais escuros. Os filhotes já nascem peludos e com manchas.[12] A face aparenta ser vasta devido aos rufos de pelo que possuem abaixo das orelhas. Seus olhos são amarelos com pupilas pretas. As pupilas são arrodeadas por círculos negros e ficam totalmente dilatadas durante o período noturno para maximizar a recepção de luz.[13] O nariz é de um vermelho rosado. Alguns exemplares com melanismo foram avistados e capturados na Flórida; eles são pretos, mas ainda existem as manchas.[14] A espécie possui uma audição e visão afiada, e um bom faro; eles são excelentes escaladores e podem nadar se precisarem, mas normalmente evitam a água.[15]
Um lince-pardo adulto mede de 47,5 e 125 centímetros entre a cabeça e a base da cauda, em média 82,7 cm; a cauda atarracada adiciona de 9 a 20 cm e,[11] devido a sua aparência "cortada" (bobbed), foi dado o nome da espécie em inglês, bobcat.[16][17] Um adulto tem de 30 a 60 cm nos ombros.[12][18] Um macho adulto pode pesar entre 6,4 e 18,3 quilogramas, em média 9,6 kg; as fêmeas, entre quatro e 15,3 kg, em média 6,8 kg.[19][20] O lince-vermelho com maior peso comprovado possuía 22,2 kg, embora existam relatos não confirmados deles chegando a 27 kg;[21] em 20 de junho de 2012, após um atropelamento em New Hampshire, o peso do animal foi registrado como 27 kg.[22] A espécie é musculosa e suas patas traseiras são mais longas que as dianteiras, dando-lhe um andar balançado. Eles nascem pesando entre 270 e 340 gramas e medindo cerca de 25 cm. Em seu primeiro ano, alcançam aproximadamente 4,5 kg.[15]
Os linces-pardos mais largos são do leste do Canadá e norte da Nova Inglaterra, da subespécie L. r. gigas, enquanto os menos largos são do sul, da subespécie L. r. floridanus, especialmente os do sul da cordilheira Apalaches.[23] Eles também crescem mais em habitats abertos.[24] Uma comparação morfológica feita no leste dos Estados Unidos encontrou uma divergência na localização dos maiores espécimes masculinos e femininos, sugerindo restrições diferentes na seleção natural dos sexos.[25]
É um animal crepuscular. Ele se coloca em movimento a partir de três horas antes do pôr do sol e continua até perto da meia-noite, e então novamente antes do amanhecer até três horas depois do nascer do sol. Todas as noites ele se afasta de três a onze km de seu lar habitual.[15] Esse comportamento pode ser apenas sazonal, já que eles são mais diurnos durante o outono e o inverno, como uma resposta à atividade de suas presas, mais ativas durante os meses mais frios.[13]
As atividades dos linces-pardos são restritas a territórios bem definidos, cujo tamanho pode variar de acordo com seu gênero ou a distribuição das presas. O local que habitam é marcado com o cheiro de suas fezes e urina, além das marcas que faz em árvores. Nessa área, o animal terá vários locais para servirem de refúgio - comumente uma toca principal e vários abrigos auxiliares ao redor dela, como troncos ocos, pilhas de gravetos, moitas e/ou grandes pedras. Ele deixa seu cheiro bastante forte na toca.[26]
O tamanho do território dos linces-pardos pode variar significativamente; um sumário da União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) afirma que pode medir entre 0,052 e 330 quilômetros quadrados.[24] Um estudo realizado no Kansas descobriu machos que utilizavam uma área de 21 km² e fêmeas com menos da metade disso. Alguns deles, no entanto, possuem territórios não muito definidos. Os filhotes usam uma área menor, de aproximadamente oito km².[27] Outros estudos mostraram que o afastamento do local de nascimento é maior entre os machos.[28]
Relatórios sobre variação sazonal do tamanho do território foram algumas vezes contraditórios. Um estudo descobriu uma grande variação nos dos machos, de 41 km² no verão para 100 km² no inverno.[26] Outro, que as fêmeas, especialmente as reprodutivamente ativas, expandiam seus território no inverno, mas os machos meramente se deslocaram sem expandir a área, o que foi compatível com numerosos estudos anteriores.[29] Outra pesquisa feita em vários estados dos Estados Unidos mostrou pouca ou nenhuma variação sazonal.[27][30][31]
Como a maioria dos felinos, o Lynx rufus é solitário, mas pode acontecer de compartilharem um território. Os machos em geral aceitam isso melhor do que as fêmeas, algo incomum quando comparado com espécies semelhantes.[29] Por serem menores, duas ou mais fêmeas podem residir no território de um macho. Quando vários machos desejam uma mesma área, é estabelecida uma hierarquia de dominação que resulta na expulsão dos que se mudaram. Assim como as diferenças das estimativas de tamanho de território, a densidade da população diverge - entre um e 38 linces-pardos por 65 km², de acordo com um estudo. A média é calculada em um a cada 10 km². Foi observada uma ligação entre a densidade da população e a proporção dos sexos: um estudo notou que um grupo denso na Califórnia tinha um índice de 2,1 machos para cada fêmea. Quando a densidade caiu, a proporção foi para 0,86 macho por fêmea. Outro estudo observou uma situação semelhante, e sugeriu que os machos poderiam lidar melhor com maior competição, o que ajudou a limitar a reprodução até vários fatores diminuírem a densidade.[32]
Essa espécie pode passar longos períodos sem comer, mas se alimenta bastante se as presas forem abundantes. Sua técnica de caça consiste em observar a presa e então a emboscar em uma curta perseguição ou ataque repentino. Sua preferência são mamíferos de pequeno porte, mas a presa principal varia de acordo com a região. No leste dos Estados Unidos são coelhos, principalmente o coelho-da-Flórida, já no norte são as lebres, sendo a lebre-americana a mais comum. Quando essas suas espécies coexistem, como na Nova Inglaterra, elas são a principal fonte de alimento do lince-pardo. No sul, os coelhos e lebres são ocasionalmente substituídos por roedores como a principal fonte. Ao contrário do lince-do-canadá, esse animal não hesita em variar sua alimentação.[24] Pesquisas mostraram que esse diversificação está diretamente ligada ao declínio no número de suas presas favoritas; sua abundância é um fator determinante para a dieta.[33]
O lince-vermelho caça animais de tamanhos distintos, e ajusta sua técnica de acordo com isso. Com pequenos animais, como roedores, esquilos, pássaros, peixes e insetos, eles procuram áreas conhecidamente abundante em presas, esperam que uma vítima se aproxime e então atacam com suas afiadas garras retráteis. Se o objetivo for um animal um pouco maior, como coelhos e lebres, ele irá observar escondido e esperar até que eles estejam a uma distância de seis a onze metros antes de fazer um ataque rápido. Embora seja pouco comum, eles podem se alimentar de animais maiores, como jovens ungulados, e outros carnívoros, como raposas, visons, gambás ou até pequenos cachorros e gatos domésticos.[26] A espécie é considerada a maior ameaça predadora para o grou-americano, espécie em perigo.[34] Ocasionalmente eles conseguem capturar animais da pecuária; apesar de não existirem registros de animais maiores como bovinos e cavalos serem atacados, apresentam uma ameaça para ovelhas e bodes. De acordo com a National Agricultural Statistics Service (NASS), os linces-pardos foram responsáveis pela morte de 11.100 ovelhas apenas em 2004, 4,9% das causadas por predadores nesse ano nos Estados Unidos.[35] No entanto, parte pode não ter sido identificada corretamente, pois sabe-se que a espécie também se alimenta de restos de animais que outros mataram.[36]
Há ocorrências de caça de cervos, especialmente no inverno, quando presas menores são escassas ou há abundância de cervos. Um estudo realizado nos Everglades mostrou que a maior parte das mortes (33 de 39) era de filhotes, mas eles poderiam atacar com sucesso uma presa com até oito vezes seu peso.[37] Os linces observam os cervos, geralmente quando eles estão deitados, então atacam rapidamente. Nas raras ocasiões em que conseguem matá-los, eles costumam enterrar a carcaça e voltar para se alimentar diversas vezes.[26]
A base da caça do lince-pardo coincide com a de outros predadores de tamanho médio de nicho ecológico similar. Pesquisas feitas no Maine mostraram pouca evidência de competição entre ele e o coiote ou raposa-vermelha; o fato de estarem distantes ou em uma mesma área não mostrou diferença entre os animais monitorados simultaneamente.[38] No entanto, outros estudos descobriram que a população de linces-pardos diminui quando próxima de muitos coiotes, com a maior inclinação social do canídeo lhe dando uma possível vantagem competitiva.[39] Com o lince-do-canadá, porém, a relação interespecífica afeta sua distribuição: a exclusão competitiva por parte do lince-pardo provavelmente preveniu qualquer tentativa de expansão de território para o sul por parte de seu parente felino.[6] de acordo com estudos feitos, Lobos-Cinzentos (Canis lupus) são os predadores com os quais os encontros com linces são raros. Normalmente a população de linces-vermelhos tende a diminuir quando em uma área a uma população considerável de lobos! Os lobos tendem a matar o lince vermelho normalmente quando não há muitas presas,os lobos não caçam tanto coelhos portanto não chegam a ser uma concorrência mas sim um Predador.
Os linces-pardos vivem em média de seis a oito anos, com alguns poucos passando dos dez. A vida mais longa registrada por esse animal foi de 16 anos na vida selvagem e 32 em cativeiro.[32]
Eles geralmente começam a copular em seu segundo verão, embora as fêmeas possam começar logo após seu primeiro ano. A produção de esperma é iniciada todos os anos em setembro ou outubro, e o macho estará fértil no verão. Um macho dominante acompanha a fêmea e cruza com ela várias vezes, em geral entre o inverno e o início da primavera; isso varia de acordo com a localização, mas a maioria ocorre durante fevereiro ou março. O casal pode realizar uma série de ações diferentes, como colidir, perseguir e emboscar. Outros machos podem estar presentes, mas não se envolvem. Quando o macho percebe que a fêmea é receptiva, ele finalmente realiza a cópula. Depois, é possível que a fêmea cruze com outros machos,[26] e eles próprios geralmente copulam com várias fêmeas.[40] Durante a corte, o sempre silencioso animal costuma dar gritos altos, silvos ou fazer outros sons.[41] Um estudo feito no Texas sugeriu que um território estabelecido é necessário para a cópula; animais estudados que não o possuíam não tiveram prole identificada.[28] O ciclo estral da fêmea dura 44 dias, com o cio durando de cinco a dez dias. Os linces-pardos permanecem reprodutivamente ativos ao longo de suas vidas.[13][40]
A fêmea cria os filhotes sozinha. Em um máximo de seis, mas comumente de dois a quatro, os filhotes nascem em abril ou maio, depois de 60 a 70 dias de gestação. É possível que haja uma segunda ninhada, nascida até setembro. A fêmea costuma dar à luz em algum lugar fechado, como uma pequena caverna ou tronco oco. Os pequenos abrem seus olhos entre o nono e décimo dia e começam a explorar o ambiente com quatro semanas. Eles são desmamados com cerca de dois meses e quando completam entre três e cinco, começam a sair com a mãe.[41] Estarão caçando sozinhos por volta do outono de seu primeiro ano e costumam se dispersar pouco depois.[26] Em Michigan, no entanto, são observados alguns que ficam com a mãe até a outra primavera.[40]
O lince-pardo é um animal adaptável. Prefere florestas - decíduas, coníferas ou mistas - mas, diferente das outras espécies de Lynx, não depende exclusivamente de florestas profundas. Pode viver dos pântanos úmidos da Flórida e desertos do Texas às áreas de montanhas rochosas. Nesses casos, cria seu lar perto de áreas agrícolas; se o local tiver aberturas em rochas ou árvores, serão usadas como camuflagem.[26] Para que se estabeleça numa área, é preciso que haja quantidade suficiente de presas, além de outros fatores que influenciam, como oferecer proteção contra tempo severo, bons lugares para repouso e outros em que possam se ocultar para caçar ou fugir caso seja necessário, além de pouco distúrbio.[10]
Os territórios da população não parecem ser limitados pelos humanos, enquanto puderem contar com um habitat apropriado; apenas áreas muito grandes e intensamente cultivadas não se adequam.[24] O animal pode inclusive aparecer nos limites das áreas urbanas, se estiverem próximas o bastante dos habitats naturais.[42] Se forem perseguidos por cachorros, geralmente sobem em árvores.[26]
A distribuição histórica da espécie começa no sul do Canadá e atravessa os Estados Unidos até o norte do México, chegando no máximo ao estado de Oaxaca, e ainda persistem nesse território. Acredita-se que áreas como o sul de Minnesota, o leste da Dakota do Sul e a maior parte do Missouri deixaram de ser habitadas por causa de modernizações na agricultura.[13][24][26] Embora não vivam mais no oeste de Nova York e na Pensilvânia, muitos avistamentos de linces-pardos (incluindo espécimes mortas) foram reportados nas proximidades.[43]
A população canadense é limitada tanto pelo clima quanto pela presença do Lynx canadensis. Não toleram excesso de neve e esperam o fim das tempestades em espaços protegidos;[44] não contam com as patas grandes e acolchoadas da outra espécie e não conseguem distribuir seu peso para andar na neve com a mesma eficiência. No entanto, o Lynx rufus não fica em completa desvantagem quando seu território coincide com o do felino maior: já foram observados deslocamentos do lince-do-canadá por causa de linces-pardos agressivos quando interagiram na Nova Escócia, enquanto o desmatamento de florestas coníferas para agricultura provocou um recuo para o norte do lince-do-canadá, que abriu espaço para os outros.[24]
Os linces-pardos adultos têm poucos predadores além do homem, embora eles possam ser mortos em conflitos internos. É possível que suçuaranas e lobos cinzentos matem-nos, algo observado constantemente no Parque Nacional de Yellowstone.[45] Coiotes também já mataram linces-pardos, adultos e filhotes.[46][47][48] Os filhotes são vulneráveis a diversos predadores, incluindo corujas, águias, raposas, assim como outros linces-pardos adultos; quando a presa não é abundante, poucos filhotes conseguem chegar a idade adulta.
Doenças, atropelamentos, caça e fome são outras das principais causas de morte. Jovens mostram alto índice de mortalidade pouco depois de deixar as mães, enquanto ainda estão aperfeiçoando suas técnicas de caça. Um estudo feito com quinze desses animais mostrou um índice de sobrevivência para os dois sexos de 0,62, em compatibilidade com outra pesquisa que teve como resultado algo entre 0,56 e 0,67.[49] Há relatos de canibalismo entre adultos quando as presas são poucas, mas isso é raro e não tem uma influência significante na população.[32]
A espécie pode sofrer com parasitas, em sua maioria carrapatos e pulgas, que muitas vezes pegam de suas presas, especialmente os coelhos e esquilos. Parasitas internos (endoparasitas) são ainda mais comuns. Uma pesquisa encontrou uma média de infecção de 52% com o Toxoplasma gondii, mas com grandes diferenças regionais.[50] Um em particular, o Lynxacarus morlani, até hoje só foi encontrado nos linces-pardos. Ainda não foi esclarecido o tamanho do papel dos parasitas na mortalidade deles, mas é provável que seja maior do que a fome, os acidentes e os predadores.[32]
A espécie é listada no Apêndice II da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES),[51] o que significa que não é considerada ameaçada, mas que a caça e o comércio devem ser bem monitorados. O animal é regulado nos três países em que vive e alguns deles residem em áreas de conservação nos Estados Unidos, o principal deles.[24] A United States Fish and Wildlife Service estimou em 1988 que o número de linces-pardos nos Estados Unidos estava entre 700 mil e um milhão e quinhentos mil, com o aumento de sua distribuição e densidade populacional sugerindo um número ainda maior nos anos seguintes; por essas razões os Estados Unidos solicitou que a CITES removesse a espécie do Apêndice II.[10] A população no Canadá e no México também continua estável e saudável. A União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais (IUCN) a tem listada como uma espécie "pouco preocupante", notando que é relativamente difundida e abundante.[1]
É considerada em perigo em Ohio, Indiana e Nova Jérsei. Foi removida da lista das espécies ameaçadas de Illinois em 1999 e de Iowa em 2003. Na Pensilvânia, a caça e o comércio limitados voltaram a ser permitidos, depois de serem banidos entre 1970 e 1999. O lince-pardo sofreu uma queda em sua população em Nova Jérsei no início dos anos 2000, principalmente por causa de desenvolvimentos agrícolas e comerciais, que provocaram uma fragmentação de habitat; em 1972, lhe foi dada proteção legal total, e listada como "em perigo" no estado em 1991.[13] A subespécie L. rufus escuinipae, encontrada no México, foi temporariamente considerada ameaçada pela United States Fish and Wildlife Service, mas foi removida da lista em 2005.[52]
O lince-vermelho é usado pelos humanos pelo seu pelo e por esporte; ele tem sido caçado e aprisionado, mas manteve sua população, mesmo no sul dos Estados Unidos, onde a caça é intensa. Os filhotes são mais vulneráveis à caça, por dependerem totalmente da mãe em seus primeiros meses. Nos anos 70 e 80, o preço do pelo da espécie aumentou bastante, mas decaiu nos anos 90.[53] A caça regulada ainda é permitida, com metade das mortes de algumas populações sendo atribuídas a ela. Como resultado, sua taxa de mortalidade é distorcida no inverno, quando geralmente se inicia a temporada de caça.[32]
Na mitologia norte-americana, a figura do lince-pardo é muitas vezes colocada ao lado da do coiote em um conto sobre dualidade.[54] O Lynx e o coiote são associados com a névoa e o vento, respectivamente — dois elementos que representam opostos no folclore ameríndio. A história, que tem muitas variações, é encontrada nas culturas nativas da América do Norte (com paralelos na América do Sul). Uma versão, contada pelos Nez Perce, por exemplo, retrata as duas espécies como seres antitéticos.[55] No entanto, outra versão os retrata igualmente. Claude Lévi-Strauss argumentou que o antigo conceito de gêmeos que representam opostos é um tema inerente nas mitologias do Novo Mundo, mas que eles não são figuras igualmente balanceadas, o que representa um dualismo com final em aberto ao invés da dualidade simétrica das culturas do Velho Mundo. A noção mais recente então, Lévi-Strauss sugeriu, é resultado do contato regular entre as culturas europeias e nativas. Adicionalmente, a versão encontrada na história Nez Perce é muito mais complexa, enquanto a da igualidade parece ter perdido o significado do conto original.[56]
Em um conto Shawnee, o lince-vermelho é enganado por um coelho, o que dá origem às suas manchas. Depois de encurralar o coelho em uma árvore, o lince é persuadido a fazer uma fogueira, apenas para que as brasas se espalhem por sua pele, deixando-o chamuscado com manchas de um marrom escuro.[57] Os Mohave acreditavam que sonhar com seres ou objetos lhes dariam suas características como poderes sobrenaturais. Segundo suas crenças, sonhar com duas divindades, pumas ou linces, faria com que tivessem habilidades de caça superiores as das outras tribos.[58]
_California.jpg)
|data= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) (em inglês)|coautor= (ajuda) (em inglês)O lince-pardo ou lince-vermelho (nome científico: Lynx rufus) é um felídeo selvagem nativo da América do Norte. Com doze subespécies reconhecidas, esse animal pode ser encontrado entre o sul do Canadá e o norte do México, incluindo a maioria dos Estados Unidos continentais. O lince-pardo é um predador adaptável que habita ambientes diversos, tais como florestas, semi-desertos, zonas urbanas ou até pantanosas. Os linces-pardos vivem numa determinada área que varia conforme a estação do ano.
Fisicamente, o Lynx rufus possui listas pretas características nas patas dianteiras e na cauda. As suas orelhas são proeminentemente pontiagudas com pequenos tufos pretos nas pontas. A sua cauda é curta e grossa, de ponta preta e distingue-se de outras espécies de lince pela lista branca que possui por baixo da cauda. O seu pelo é normalmente de cor cinza ou de vários tons de castanho avermelhado, intercalando com manchas pretas ou dissipando-se nos tons claros das partes inferiores do seu corpo. Um macho adulto tem aproximadamente 90 cm de comprimento e varia entre os sete e os quatorze kg, e é geralmente 30 a 40% maior que a fêmea.
É um animal carnívoro e, embora prefira se alimentar com coelhos e lebres, também pode caçar desde insetos e pequenos roedores a quadrúpedes de maior porte, tais como o cervo. A localização, estação do ano e escassez das presas influenciam bastante as suas escolhas enquanto predador. Como a maioria dos felinos, é territorialista e geralmente solitário, embora possa acontecer de mais de um indivíduo habitar uma área. Eles utilizam vários métodos para determinar os limites de seu território, tais como marcações com as garras, urina e fezes.
O lince-pardo acasala entre o inverno e a primavera e tem um período de gestação de cerca de dois meses. Embora tenham sido extensivamente caçados por humanos, por esporte ou peles, sua população se provou resistente. A espécie continua com um número estável e a população é saudável. Eles fazem parte da mitologia nativo americana e do folclore dos colonizadores europeus.
Rys červený (Lynx rufus alebo Felis rufus) je mäsožravec z čelade mačkovité.
Má tzv. „bokombrady“ na tvári a kýpťovitý chvostík. Srsť je prevažne červenohnedá s rôznymi škvrnami. Loví zajacovce, ale vyžije aj z hlodavcov, jeleňovitých a zdochlín. Žije v púšťach až zmiešaných a ihličnatých lesoch.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Rys červený
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Rys červený
Rys červený (Lynx rufus alebo Felis rufus) je mäsožravec z čelade mačkovité.
Má tzv. „bokombrady“ na tvári a kýpťovitý chvostík. Srsť je prevažne červenohnedá s rôznymi škvrnami. Loví zajacovce, ale vyžije aj z hlodavcov, jeleňovitých a zdochlín. Žije v púšťach až zmiešaných a ihličnatých lesoch.
Rödlo (Lynx rufus) är ett nordamerikanskt däggdjur i familjen kattdjur. Utbredningsområdet sträcker sig från södra Kanada till norra Mexiko, vilket inkluderar större delen av USA:s fastland, och den delas upp i tolv underarter. Rödlon är ett anpassningsbart rovdjur som lever i såväl skogsområden som halvöknar, träsk och även utkanten av städer. Arten är livskraftig i större delen av sitt ursprungliga utbredning.
Med sin grå till bruna päls, sitt morrhårsförsedda ansikte och svarta örontofsar liknar rödlon de övriga arterna i det medelstora släktet lodjur (Lynx). Den är dubbelt så stor som huskatten, men mindre än det kanadensiska lodjuret, vars utbredning överlappar med rödlon i vissa områden. Rödlon har arttypiska svarta band på frambenen och svart spets på den korta och tjocka svansen.
Som föda föredrar den kaniner och harar men jagar även allt ifrån insekter och små gnagare, till hjortdjur och gaffelantilop. Födovalet beror på plats, miljö, årstid och tillgänglighet. Likt de flesta kattdjur lever rödlon ensam inom sitt revir, även om revirområden ibland kan överlappa varandra. Den använder ett flertal sätt för att märka ut revir, exempelvis med klomärken eller utsöndring av urin och avföring. Rödlon löper från vintern till våren och dräktigheten varar i cirka två månader.
Trots omfattande jakt har populationen varit stabil. Det svårfångade rovdjuret återfinns i de nordamerikanska indianernas mytologi och i de europeiska nybyggarnas folklore.
Det har debatterats huruvida rödlon bör placeras i släktet Lynx eller Felis. Detta är inte specifikt för just denna art utan gäller alla fyra arter i släktet Lynx som ibland har behandlats som en släktgrupp inom släktet Felis.[2][3] Lodjursläktet är idag accepterat och rödlon är listad som Lynx rufus i moderna taxonomiska källor.
En studie av Johnson et al. indikerar att Lynx ingick i en klad tillsammans med utvecklingslinjerna för släktena Puma, Prionailurus) och Felis) för cirka 7,15 miljoner år sedan. Utvecklingslinjen för släktet Lynx avvek först från denna klad vilket skedde för cirka 3,24 miljoner år sedan.[4]
Rödlon antas ha utvecklats ur det europeiska lodjuret, som kom till Nordamerika via Berings landbrygga under pleistocen, med stamfäder som anlände så tidigt som för 2,6 miljoner år sedan.[3] Den första koloniseringsvågen flyttade till den södra delen av Nordamerika, vilken snart skars av från de norra delarna av glaciärer. Denna population utvecklades till den moderna rödlon för cirka 20 000 år sedan. En andra population anlände från Asien och bosatte sig de norra delarna, vilka utvecklades till det moderna kanadensiska lodjuret.[2] Hybridisering mellan rödlo och kanadensiskt lodjur kan ibland förekomma (se hybridkatt).[5]
Rödlons historiska utbredning sträcker sig från södra Kanada, genom USA och så långt söderut som den mexikanska delstaten Oaxaca. Än i dag förekommer den över en stor del av detta område. Numera anses den dock inte förekomma i ett område i den amerikanska mellanvästern och delar i nordöst. Detta inkluderar Minnesota, östra South Dakota, Iowa och en stor del av Missouri, något som troligtvis beror på den habitatförstöring som skett i och med det moderna jordbruket i området.[6][7][8] Trots att arten anses lokalt utdöd i västra New York och Pennsylvania, har ett flertal bekräftade iakttagelse av rödlo (även döda exemplar) rapporterats i New Yorks sydliga och centrala delar under 2000-talet.[9]
Rödlons utbredning i Kanada begränsas av snödjupet och även närvaron av kanadensiskt lodjur. Rödlon klarar inte av djup snö och väntar ut kraftiga stormar i skyddade områden[10] eftersom den saknar de stora, skyddade tassar som kanadensiskt lodjur har och rödlon kan därför inte lika effektivt kompensera för sin vikt på snö. Rödlon uppvisar dock inte bara nackdelar i gränsområdena mot andra större kattdjur. Exempelvis finns det observationer av hur den aggressiva rödlon jagar bort kanadensiskt lodjur där de två arterna möts i Nova Scotia. Röjning av barrskog för jordbruk har även drivit det kanadensiska lodjuret längre norrut, till fördel för rödlon.[7] I norra och centrala Mexiko har rödlon observerats i torra buskområden och i tall- och ekskogar och djurets utbredning slutar vid den tropiska, södra delen av landet.[7]
Tolv underarter till rödlo erkänns idag:
Underarternas indelning har varit omdiskuterade på grund av bristen på klara geografiska avgränsningar och de små morfologiska skillnaderna mellan underarterna.[13]
Rödlon liknar de andra tre arterna i lodjursläktet men är till storleken i genomsnitt den minsta av dem. Pälsfärgen kan variera, men är vanligtvis ljusbrun till gråbrun, med svarta strimmor på kroppen och svarta band på framben och svans. Djurets fläckiga mönster fungerar som kamouflage. De spetsiga öronen har korta svarta tofsar. Rödlons ansikte verkar brett på grund av tofsarna av förlängt hår som finns under öronen. Pälsen är spröd, men ganska lång och tjock. Nosen är rödrosa och den har grå, gulröd eller brunröd grundfärg i ansiktet, på sidorna och på ryggen. Rödlon har vanligtvis gulvita läppar, haka och underdelar. Individerna i de sydvästra ökenområdena har den ljusaste pälsen, medan de i norra skogsområdena har den mörkaste. Ungarna föds med fläckig päls.[14] Ett fåtal melanistiska individer har observerats och infångats i Florida. Dessa är till största delen helt svarta, men med urskiljbart fläckmönster.[15]Rödlons iris är gul och den har svarta pupiller.[16] Pupillerna är förlängda vertikalt och vidgas när den är nattaktiv för att maximera ljusreceptionen.[6]
En fullvuxen hanrödlo är 70–120 cm lång, med ett genomsnitt på cirka 90 cm, detta innefattar även den korta, 10–18 cm långa, svansen.[16] Ett vuxet djurs mankhöjd är cirka 36–38 cm från axlarna.[14] Vuxna hanar väger oftast mellan 7 och 14 kg, och honorna har en genomsnittsvikt på 9 kg. Rödlon är muskulöst byggd och bakbenen är längre än frambenen, vilket ger den en hoppande gång. En nyfödd unge väger mellan 280 och 340 gram och är cirka 25 cm lång. Vid ett års ålder har vikten ökat till cirka 4,5 kg.[17]
Populationen som lever i norr, och de som lever i öppna habitat är i genomsnitt större till storleken.[7] En morfologisk studie som jämförde storlekar på rödlo i östra USA fann en avvikelse beträffande platserna för den största hanen och den största honan, vilket antyder skilda urvalsrestriktioner hos de båda könen.[18]
Rödlons spår visar fyra tår utan klomärken, vilket beror på att deras klor är indragna. Spåren kan variera i storlek, oftast mellan 2 och 8 cm, med ett genomsnitt på 4,6 cm[19] (som kan ses på bilden till vänster). Då den går, eller lunkar är avståndet mellan spåren cirka 20 och 46 cm. Rödlon kan ta mycket stor kliv när den springer, ofta mellan 1 och 3 meter.[20]
Som alla kattdjur tangerar ofta de bakre benens fotspår de främre (syns inte på bilden). Rödlons spår kan skiljas från vild- och huskatt på storleken, cirka 13 cm² mot 10 cm².[21]
Rödlo har skarp hörsel och syn och ett bra luktsinne. Den är en skicklig klättrare och kan simma om den behöver, även om den normalt försöker undvika vatten.[17]
Rödlon är vad gäller habitat ett anpassningsbart djur. Den föredrar skogsområden, både löv- och barrskog, men till skillnad från övriga arter i lodjurssläktet är den inte helt beroende av djupa skogar. Rödlon förekommer från träsk- till bergsområden. Den kan leva i närheten av jordbruksområden, om det finns tillgång till klippor, träsk eller skog.[8] Populationsfaktor är främst tillgången på byte, men andra viktiga faktorer när det gäller att välja boplats är bland annat tillgång på skydd vid dåligt väder, möjlighet till vilo- och grytplatser, tätt skydd för jakt och flykt och att det är störningsfritt.[13]
Rödlons utbredning verkar inte begränsas av människan så länge det fortfarande finns lämpliga boplatser. Endast stora, tätt odlade marker är olämpliga för arten.[7] Djuret kan dyka upp i trädgårdar i förorter där människan förekommer i rödlons naturliga miljöer.[22]
Rödlons aktivitet är begränsat till väl utmärkta territorier, vilka kan variera i storlek beroende på kön och tillgången till byte. Reviret märks upp med avföring, urindoft och genom att markera större träd i området med klomärken. Inom sitt revir har rödlon vanligtvis ett flertal boplatser: vanligtvis en huvudboplats och ett flertal mindre boplatser i de yttre delarna av reviret som exempelvis ihåliga stockar, trädhögar, buskage eller under utskjutande stenkanter. På boplatserna luktar det starkt av rödlo.[8]
Storleken hos rödlons revir varierar kraftigt; en sammanställning av forskningsresultat från World Conservation Union (IUCN) visade att reviren kunde variera från allt mellan 0,6 och 326 km².[7] En studie i Kansas fann att bofasta hanar hade uppskattningsvis 20 km² revir och att honorna hade knappt halva den arean. Icke-bofasta rödloar hade både ett större (cirka 57 km²) och mindre väldefinierat revir än de bofasta. Lodjursungarna hade de minsta reviren på cirka 7 km².[23] Forskning har visat att spridning från födelsereviret är mer utpräglat hos hanar.[24]
Rapporter om säsongsmässiga variationer i revirstorlek har varit tvetydiga. En studie fann stora skillnader i hanarnas revirstorlek, från 41 km² på sommaren upp till 100 km² på vintern.[8] En annan fann att honor, särskilt de som var fortplantningsmässigt aktiva, vidgade sina revir under vintern, men att hanar bara bytte sitt revir utan att utvidga det, vilket överensstämmande med ett flertal tidigare studier[25] Annan forskning i amerikanska delstater har visat liten eller ingen säsongsmässig skillnad.[23][26][27]
Likt de flesta kattdjur lever rödlon till stor del ensam, även om reviren kan överlappa varann. Något som dock är ovanligt för katter är att hanen är mer tolerant för överlappning, medan honor sällan korsar andras revir.[25] På grund av deras lilla storlek kan två eller fler honor ha sina revir inom en hanes hemrevir. Då flera hanars revir överlappar varandra skapas oftast en hierarki som resulterar i att tillfälliga rödloar utesluts från de favoriserade områdena.
Rödlon kan leva under långa perioder utan mat, men äter mycket och ofta då det finns gott om byte. Under magra perioder, jagar den vanligtvis större byten som den kan komma tillbaka och äta på vid ett senare tillfälle. Rödlon jagar genom att spåra och förfölja sitt byte för sedan överfalla det med en kort jakt eller genom direkt anfall. Den föredrar däggdjur mellan 0,7 och 5,7 kg. Det huvudsakliga bytet varierar beroende på vilket område den lever i. I östra USA är det bomullssvanskaniner och i norra snöskoharar. Då dessa båda arter finns i samma område, som i New England, är de rödlons huvudsakliga föda. Rödlon är ett opportunistiskt rovdjur som, till skillnad från det mer specialiserade kanadensiska lodjuret, villigt ändrar sina bytesval.[7] Forskning har visat att variationen i föda överensstämmer med antalet individer av rödlons huvudsakliga byte; mängden av det huvudsakliga bytet är därför avgörande för valet av föda.[28]
Rödlon jagar djur av många olika storlekar och anpassar sin jaktteknik till det djur den jagar. Då den jagar smådjur som exempelvis gnagare, ekorrar, fisk och insekter, jagar den i områden med gott om byte. Den ligger stilla, kryper eller står stilla och väntar på att offren ska komma nära, den anfaller sedan, tar tag i sitt byte med sina vassa, indragbara klor. För något större djur som till exempel kaniner och harar, förföljer den djuret tills den kommer inom 6-10 meter från det innan den rusar fram och anfaller. Mindre vanligt äter den även större djur som rävar, minkar, skunkar och mindre hundar och huskatter.[8] Det händer även att de jagar boskap och fjäderfän. Även om större boskap som nötkreatur och häst inte attackeras, så utgör rödlon ett hot mot mindre arter som får och getter. Enligt National Agricultural Statistics Service dödade rödlon 11 100 får 2004, vilket utgör 4,9 % av det totala antal får som dog av rovdjur det året.[29] Emellertid kan denna siffra vara något missledande, då rödlon även är en asätare som äter på återstoden av vad andra djur har dödat.[30]
Det har hänt att rödlon har dödat hjortdjur, särskilt under vintern då mindre byte är mindre vanligt, eller då hjortpopulationerna blir större. En studie i Everglades visade att en stor majoritet av de dödade hjortarna (33 av 39) var kid, men att rödlon även kunde fälla djur upp till åtta gånger dess vikt.[31] Den spårar hjorten, ofta då den ligger ned och rusar sedan fram och biter tag i nacken innan den biter av halsen, undersidan av huvudet och bröstet. Vid de fåtal tillfällen som rödlon dödar hjortdjur, äter den sig mätt och begraver sedan kadavret under snö eller löv för att senare komma tillbaka vid ett flertal tillfällen för att äta.[8]
Rödlons föda är samma som hos andra mellanstora rovdjur i samma ekologiska nisch. Forskning i Maine har dock inte påvisat konkurrens mellan rödlon och prärievargen eller rödräven bland de övervakade djuren.[32] Med det kanadensiska lodjuret syns dock hur de båda arterna påverkar varandras utbredningsmönster: konkurrens från rödlon antas ha hindrat vidare distribution av dess kattkusin.[3]
Rödloar lever vanligtvis mellan 6 och 8 år, endast ett fåtal blir över tio år. Det äldsta kända individerna är 16 år i vilt tillstånd och 32 år i fångenskap.[33]
De börjar vanligtvis para sig under sin andra sommar, även om honor kan börja så tidigt som sitt första år. Spermaproduktionen börjar varje år i september eller oktober och hanarna är fertila fram till sommaren. En dominant hane reser runt med en hona och parar sig med henne vid ett flertal tillfällen, vanligtvis från vintern fram till tidig vår; detta varierar något beroende på vilken plats de vistas, men den största delen av parningen äger rum i februari-mars. Paret kan ha en rad olika beteenden, bland annat jucka, jaga och ligga i bakhåll. Andra hanar kan besöka, men involveras inte i leken. Då hanen upptäcker att honan är mottaglig, håller han fast henne med ett kattypiskt nackgrepp och parar sig med henne. Honan kan sedan gå vidare och para sig med flera hanar[8] och hanarna brukar vanligtvis para sig med ett flertal honor.[34] Under samlag kan den, annars relativt tysta rödlon, ge ifrån sig höga skrik, väsningar eller andra ljud.[35] Forskning i Texas har antytt att det är nödvändigt för rödlon att ha ett revir för parningen; de studerade djuren utan revir saknade identifierad avkomma.[24] Honans brunstcykel varar i 44 dagar, och brunstigheten varar i fem till tio dagar. Rödloar är fertila livet ut.[6][34]
Honan föder upp ungarna ensam. En till sex, men vanligtvis två till fyra, kattungar föds i april eller maj, efter cirka 60-70 dagars dräktighet. Det förekommer även att det föds en andra kull i slutet av september. Honan föder vanligtvis i någon typ av förslutet utrymme, vanligtvis i en liten grotta eller en ihålig stam. Ungarna öppnar sina ögon efter nio till tio dagar. De börjar utforska omgivningen efter fyra veckor och avvänjs från modersmjölken efter cirka två månader. Inom tre till fem månader börjar de förflytta sig med sin mor.[35] De jagar självständigt under hösten på sitt första år och lämnar vanligtvis sin mor efter detta.[8] I Michigan har det emellertid observerats ungar som stannar hos sin mor så länge som fram till nästa vår.[34]
Den vuxna rödlon jagas av få rovdjur förutom människan, även om den kan dödas i konflikter inom arten. Pumor och vargar dödar ibland vuxna rödloar, ett beteende som vid ett flertal tillfällen observerats i Yellowstone nationalpark.[36] Loungarna kan dödas av ett flertal rovdjur som ugglor, örn, prärievargar, rävar och även vuxna hanlodjur; då det finns ont om byte är sannolikheten för att ungarna överlever till vuxen ålder mindre.
Sjukdomar, olyckor, jägare, bilar och svält är andra vanliga dödsorsaker. Ungloar påvisar hög dödlighet strax efter att de lämnat sin mödrar, medan de fortfarande finslipar sina jakttekniker. En studie på 15 rödloar visade en årlig överlevnadsgrad för båda könen på 0,62, något som även stöddes av tidigare forskning som visat siffror mellan 0,56 och 0,67.[37] Det har även rapporterats om ett visst mått av kannibalism då tillgången på byte är liten, men detta är väldigt ovanligt och påverkar inte populationerna nämnvärt.[33]
Rödlon kan vara infekterad av utvändiga parasiter, mest fästingar och loppor, och får vanligtvis dessa från sina byten, särskilt från kaniner och ekorrar. Invändiga parasiter (endoparasiter) är särskilt vanliga hos lodjuret. En studie fann en genomsnittlig infektionsnivå på 52 % från Toxoplasma gondii, men detta varierade mycket beroende på området.[38] En viss parasit, Lynxacarus morlani, har idag enbart hittats hos rödlon. Det är fortfarande oklart hur stor roll parasiter och sjukdomar spelar vad gäller dödligheten hos rödlon, men de kan spela en större roll än svält, olyckor och jakt.[33] Om den skulle jagas av en hund, brukar den vanligtvis klättra upp i ett träd.[8]
Rödlon listas i Appendix II av Convention on International Trade in Endangered Species of Wild Fauna and Flora (CITES),[39] vilket innebär att arten inte betraktas som utrotningshotad, men att jakt och byteshandel noggrant måste övervakas. Djuret är vanligt i alla de tre länder där den förekommer och den återfinns i ett stort antal amerikanska naturreservat.[7] Uppskattningar från den amerikanska naturskyddsmyndigheten säger att antalet rödloar i USA 1988 var mellan 700 000 och 1 500 000, med en uppåtgående trend både vad det gällde antal som utbredning. På grund av detta har USA föreslagit CITES att rödlon stryks från Appendix II.[13] Populationerna i Kanada och Mexiko är än i dag stabila och friska. IUCN listar arten som "livskraftig", och noterar dess spridning och stora antal, men att informationen från södra Mexiko är dålig.[1]
Idag betraktas arten som utrotningshotad i Ohio och Indiana. Rödlon har dock strukits från både Illinois (1999) och Iowas (2003) listor över hotade arter. I Pennsylvania tilläts återigen begränsad jakt och fångande, detta efter att ha varit helt förbjudet mellan 1970 och 1999. Rödlon märkte även av viss nedgång i population i New Jersey vid sekelskiftet till 1900-talet, huvudsakligen på grund av kommersiell utveckling och framsteg inom jordbruket vilket skadade rödlons boplatser. 1972 gavs rödlon fullt skydd av lagen, och listades av U.S. Fish and Wildlife Service, men togs återigen bort från listan 2005.[40]
Rödlon har länge uppskattats både för sin päls och för jakt, men trots att människan under lång tid fångat och jagat arten så har den vidhållit en hög population, även i södra USA där det sker omfattande jakt. Indirekt är ungarna de mest sårbara för jakt då de under sina första månader är beroende av en vuxen hona. Under 1970-talet och 1980-talet steg priset på rödlopäls markant vilket ökade intresset för jakt, men i början av 1990-talet sjönk priserna kraftigt.[41] Vanlig jakt pågår än idag, och hälften av dödligheten i vissa populationer tillskrivs jakt. Som en konsekvens av detta stiger antalet dödsfall bland rödloar under vintern då jaktsäsongen vanligtvis öppnar.[33]
I de amerikanska indianernas mytologi binds rödlon ofta samman med den mytologiska prärievargen med ett tema av dualitet.[42] Lodjuret och prärievargen representerar vinden respektive dimman; två motsatta element i indianernas folklore. Denna grundläggande historia, i många varianter, återfinns i den nordamerikanska ursprungsbefolkningens kulturer, och till viss del även i Sydamerika, men de skiljer sig vad beträffar berättandet. I en version, som exempelvis berättades av Nez Perceindianernas folklore, framställs lodjuret och prärievargen som motsatta, antitetiska varelser.[43] Å andra sidan finns det andra versioner där de framställs som likvärdiga och jämställda. Claude Lévi-Strauss menar att det tidigare konceptet, det om att djuren är tvillingar som representerar motsatser, är ett tema som ärvts in i Nya världens mytologier, men att de inte är jämnt balanserade figurer, vilket representerar en dualitet med öppet slut istället för den symmetriska dualitet som råder i den Gamla världens kulturer. Det senare av koncepten är enligt Lévi-Strauss ett resultat av regelbunden kontakt mellan européer och inhemska kulturer. Dessutom har den version som återspeglas i Nez Perces historia mycket större komplexitet, medan den jämställda versionen verkar ha förlorat berättelsens ursprungliga betydelse.[44]
I en shawneeberättelse luras rödlon av en hare, vilket ger djuret dess fläckar. Efter att ha jagat upp haren i ett träd övertalas rödlon att bygga en eld, vilket leder till att glöd sprids över dess päls och lämnar kvar mörkbruna märken.[45] Mohaveindianerna trodde att om man regelbundet drömde om varelser eller föremål så skulle man få deras karaktärsdrag som övernaturliga krafter. Om man då drömde om två gudomliga varelser, puman och lodjuret, trodde de att detta skulle leda till överlägsna jaktfärdigheter gentemot andra stammar.[46] Europeiska nybyggare som anlände till Amerika beundrade även kattdjuret, både för dess vildsinthet och elegans, och i USA är detta framträdande i den nationella folkloren.[47]
Rödlo (Lynx rufus) är ett nordamerikanskt däggdjur i familjen kattdjur. Utbredningsområdet sträcker sig från södra Kanada till norra Mexiko, vilket inkluderar större delen av USA:s fastland, och den delas upp i tolv underarter. Rödlon är ett anpassningsbart rovdjur som lever i såväl skogsområden som halvöknar, träsk och även utkanten av städer. Arten är livskraftig i större delen av sitt ursprungliga utbredning.
Med sin grå till bruna päls, sitt morrhårsförsedda ansikte och svarta örontofsar liknar rödlon de övriga arterna i det medelstora släktet lodjur (Lynx). Den är dubbelt så stor som huskatten, men mindre än det kanadensiska lodjuret, vars utbredning överlappar med rödlon i vissa områden. Rödlon har arttypiska svarta band på frambenen och svart spets på den korta och tjocka svansen.
Som föda föredrar den kaniner och harar men jagar även allt ifrån insekter och små gnagare, till hjortdjur och gaffelantilop. Födovalet beror på plats, miljö, årstid och tillgänglighet. Likt de flesta kattdjur lever rödlon ensam inom sitt revir, även om revirområden ibland kan överlappa varandra. Den använder ett flertal sätt för att märka ut revir, exempelvis med klomärken eller utsöndring av urin och avföring. Rödlon löper från vintern till våren och dräktigheten varar i cirka två månader.
Trots omfattande jakt har populationen varit stabil. Det svårfångade rovdjuret återfinns i de nordamerikanska indianernas mytologi och i de europeiska nybyggarnas folklore.
Doru vaşak (Lynx rufus) ya da kısa kuyruklu yaban kedisi kedigiller (Felidae) familyasından Kuzey Amerika'da yaygın olan bir vaşak türü. Kabul edilmiş on üç alttürüyle Kanada'nın güneyinden Meksika'nın kuzeyine kadar kalan bölgeye yayılmıştır. Yaşadığı çevreye uyum sağlamayı beceren bir avcı olan doru vaşak ormanlık alanlarda, yarı çöl bölgelerde, şehir ve orman kıyılarında olduğu kadar bataklık alanlarda da bulunur. İlk yayıldığı coğrafyada hâlen yaşamını sürdüren türün popülasyon seviyeleri de sağlıklıdır.
Gri ile kahverengi arasında olan postu, bıyıklı suratı ve kara tüylü kulakları ile doru vaşak, orta büyüklükteki diğer Lynx türlerine benzer. Bazı bölgelerde birlikte bulunduğu Kanada vaşağından daha küçüktür ama ev kedisinin yaklaşık iki katıdır. Ön bacaklarında belirgin kara çizgiler bulunur. Ucu kara, kısa kuyrukları vardır.
Her ne kadar doru vaşak tavşan avlamayı tercih etse de, böcek ve küçük kemirgenlerden geyiğe kadar her şeyi avlayabilir. Av seçimi yaşadıkları alana, mevsime ve avın çokluğuna bağlıdır. Kedilerin çoğunluğu gibi doru vaşak da yaşadığı bölgeyi belirler ve yalnız yaşar. Pençe izleri, idrar ve dışkı bölge sınırlarını belirlemede kullandığı yöntemlerdlr. Doru vaşak kıştan bahara geçerken çiftleşir ve iki aylık bir gebelik süresi vardır.
Doru vaşak insanlar tarafından hem spor amacıyla hem de kürkleri için yoğun olarak avlanmasına rağmen, popülasyonları esnek olduğunu kanıtlamıştır. Yakalanması zor olan bu avcı Amerika Yerlilerinin mitolojisinde ve Avrupalı yerleşimcilerin folklorunda yer alır.
Dört Lynx türünün kendi cinsi içinde mi yoksa Felis cinsinin bir alt cinsi içinde sınıflandırılması tartışmasının bir parçası olarak, doru vaşak türünün Lynx rufus ya da Felis rufus olarak adlandırılması konusunda tartışmalar olmuştur.[1][2] Lynx cinsi artık kabul görmüştür ve doru vaşak modern taksonomik kaynaklarda Lynx rufus olarak sınıflandırılmıştır.
Johnson et al., 7,15 milyon yıl önce Lynx cinsinin, puma, Pars kedisi (Prionailurus) ve ev kedisi (Felis) ile aynı kladı paylaştıklarını bildirir, yaklaşık 3,24 milyon yıl önce ilk Lynx türü ayrılmaya başlamıştır.[3]
Doru vaşağın, Buzul Çağında oluşan Bering Köprüsünden 2,6 milyon yıl önce Kuzey Amerika'ya geçen bayağı vaşaktan evrimleştiği düşünülmektedir.[2] Kuzey Amerika'nın güneylerine doğru ilerleyen ilk dalga kısa sürede buzullar nedeniyle kuzeyle bağlantılarını yitirmiştir. Bu popülasyon 20.000 yıl önce günümüzün doru vaşaklarına evrimleşmiştir. Asya'dan gelen ikinci bir popülasyon ise kuzeyde yerleşmiş ve günümüzün Kanada vaşağına evrimleşmiştir.[1] Doru vaşak ile Kanada vaşağı arasında zaman zaman melezleşmenin olduğu görülmektedir.[4]
Günümüzde tanınan on üç doru vaşak alttürü bulunmaktadır.
|yeri= görmezden gelindi (yardım)KB1 bakım: Birden fazla ad: editör listesi (link) KB1 bakım: Fazladan yazı: editör listesi (link) (İngilizce) Doru vaşak (Lynx rufus) ya da kısa kuyruklu yaban kedisi kedigiller (Felidae) familyasından Kuzey Amerika'da yaygın olan bir vaşak türü. Kabul edilmiş on üç alttürüyle Kanada'nın güneyinden Meksika'nın kuzeyine kadar kalan bölgeye yayılmıştır. Yaşadığı çevreye uyum sağlamayı beceren bir avcı olan doru vaşak ormanlık alanlarda, yarı çöl bölgelerde, şehir ve orman kıyılarında olduğu kadar bataklık alanlarda da bulunur. İlk yayıldığı coğrafyada hâlen yaşamını sürdüren türün popülasyon seviyeleri de sağlıklıdır.
Gri ile kahverengi arasında olan postu, bıyıklı suratı ve kara tüylü kulakları ile doru vaşak, orta büyüklükteki diğer Lynx türlerine benzer. Bazı bölgelerde birlikte bulunduğu Kanada vaşağından daha küçüktür ama ev kedisinin yaklaşık iki katıdır. Ön bacaklarında belirgin kara çizgiler bulunur. Ucu kara, kısa kuyrukları vardır.
Her ne kadar doru vaşak tavşan avlamayı tercih etse de, böcek ve küçük kemirgenlerden geyiğe kadar her şeyi avlayabilir. Av seçimi yaşadıkları alana, mevsime ve avın çokluğuna bağlıdır. Kedilerin çoğunluğu gibi doru vaşak da yaşadığı bölgeyi belirler ve yalnız yaşar. Pençe izleri, idrar ve dışkı bölge sınırlarını belirlemede kullandığı yöntemlerdlr. Doru vaşak kıştan bahara geçerken çiftleşir ve iki aylık bir gebelik süresi vardır.
Doru vaşak insanlar tarafından hem spor amacıyla hem de kürkleri için yoğun olarak avlanmasına rağmen, popülasyonları esnek olduğunu kanıtlamıştır. Yakalanması zor olan bu avcı Amerika Yerlilerinin mitolojisinde ve Avrupalı yerleşimcilerin folklorunda yer alır.
Зовні це типова рись, але дрібніша, розміром в половину звичайної рисі, не така довгонога і широколапа, оскільки їй не потрібно ходити по глибокому снігу, але більш куцохвоста. Довжина її тіла 76,2-127 см, висота в загривку 20-30 см. Руда рись вдвічі більша за домашню кішку, але менша за споріднену канадську рись. Дорослі самці складають в середньому важать від 7 до 14 кг (на 30-40 % більше за самиць).
Загальний тон забарвлення — рудо-бурий з сірим відтінком. На відміну від справжніх рисей, руда рись має білу відмітину на внутрішній стороні кінчика хвоста, тоді як у рисей він повністю чорний. Південні підвиди мають більше чорних відмітин, ніж північні. Зустрічаються особини повністю чорного (меланісти) і білого кольору (альбіноси), причому перші — тільки у Флориді.
Руда рись водиться від Канади до центральної Мексики і від східного до західного узбережжя США. Населяє лісові, напівпустельні, і болотні області. Мешкає на встановленій території, межі якої змінюються з сезоном. Для позначення межі своєї території використовує декілька методів, зокрема відмітки пазурями, сечу та фекалії.
Руда рись зустрічається як в субтропічних лісах, так і в посушливих пустельних районах, на заболочених низовинах, хвойних і широколистяних лісах і навіть в культурному ландшафті і околицях великих міст. Хоча руда рись добре лазить по деревах, вона забирається на них тільки у пошуках їжі і притулку.
Основна їжа рудої рисі — американський кролик; ловить також змій, мишей, щурів, ховрахів і дикобразів. Деколи нападає на птахів (диких індичок, домашніх курей) і навіть білохвостих оленів. Зрідка — на дрібних домашніх тварин.
Природні вороги рудої рисі — великі кішки: ягуари, пуми і канадські рисі.
Розмножується з лютого по червень; котенята з'являються через 50 днів вагітності. У поносі 1-6 котенят.
Самиці стають статевозрілими в 12 місяців, самці — в 24 місяці.
Рись руда в окрузі Вашингтон
Рись руда в південній Каліфорнії
Рись руда із впольованим кролем
Рисята в північному Техасі
Рись руда в урбаністичному середовищі
Порівняння канадської (знизу) і рудої рисі
Портрет рудої рисі
Рись руда серед трав, каліфорнія
Рись руда у західній вірджінії
Linh miêu đuôi cộc (danh pháp khoa học: Lynx rufus) là một loài động vật hữu nhũ Bắc Mỹ thuộc họ mèo Felidae xuất hiện vào thời điểm tầng địa chất Irvingtonian quanh khoảng 1,8 triệu năm về trước.[4] Bao gồm 12 phân loài được thừa nhận, phạm vi từ miền nam Canada đến miền trung México, bao gồm hầu hết lục địa Hoa Kỳ. Linh miêu đuôi cộc là loài động vật ăn thịt thích nghi môi trường sống nhiều cây gỗ, cũng như môi trường bán hoang mạc, cạnh đô thị, ven rừng hay đầm lầy. Loài còn tồn tại trong phạm vi ban đầu, nhưng quần thể địa phương dễ bị đe đọa đến trừ tiệt do sói đồng cỏ và vật nuôi nhà. Linh miêu đuôi cộc đóng vai trò quan trọng kiểm soát quần thể động vật gây hại. Sở hữu bộ lông từ xám đến nâu, khuôn mặt râu ria, đôi tai có chùm lông đen, linh miêu đuôi cộc tương tự như những loài khác có kích thước trung bình thuộc chi Lynx. Loài này nhỏ hơn trung bình so với linh miêu Canada, loài cùng chia sẻ nhiều nơi trong phạm vi của chúng, nhưng lớn hơn khoảng gấp đôi mèo nhà. Chúng có vạch kẻ đen phân biệt trên chân trước và chiếc đuôi mập, ngọn đen, từ đây khởi nguồn cho tên gọi của loài.
Mặc dù linh miêu đuôi cộc ưa thích thỏ và thỏ đồng, nhưng chúng sẽ săn bất cứ gì từ côn trùng, gà, ngỗng, những loài chim khác, gặm nhấm nhỏ cho đến loài hươu. Lựa chọn con mồi phụ thuộc vào vị trí, sinh cảnh, mùa trong năm và độ phong phú. Giống như hầu hết các loài mèo, linh miêu đuôi cộc chiếm giữ lãnh thổ và phần lớn sống đơn độc, mặc dù có vài sự chồng chéo trong phạm vi sinh sống. Chúng sử dụng một số phương thức đánh dấu ranh giới lãnh thổ của mình, bao gồm dấu vết móng vuốt và hỗn hợp nước tiểu hoặc phân. Linh miêu đuôi cộc giao phối từ mùa đông đến mùa xuân, thai kỳ kéo dài khoảng hai tháng.
Mặc dù linh miêu đã bị con người săn đuổi rộng rãi, cho cả hoạt động thể thao lẫn săn lông thú, quần thể chứng minh được sự phục hồi mặc dù đang giảm ở vài khu vực. Loài săn mồi khó tìm hiểu này được khắc họa trong thần thoại bản địa Bắc Mỹ và văn hóa dân gian của người châu Âu đi khai hoang.
Đã có nhiều tranh luận về phân loại loài này là Lynx rufus hay Felis rufus như một phần của vấn đề rộng lớn hơn liên quan đến việc liệu có bốn loài Lynx được xếp vào chi riêng của chúng, hay được đặt vào một phân chi của Felis.[5][6] Chi Lynx hiện tại được chấp nhận, linh miêu đuôi cộc được liệt kê với danh pháp Lynx rufus trong nguồn phân loại hiện đại.
Johnson và cộng sự báo cáo chi Lynx chia sẻ một nhánh với chi puma, mèo báo (Prionailurus) và dòng dõi mèo nhà (Felis), từ 7.15 triệu năm về trước (mya); chi Lynx phân tách lần đầu, xấp xỉ 3,24 triệu năm về trước.[7]
Linh miêu đuôi cộc được cho đã tiến hóa từ linh miêu Á-Âu, tiến vào Bắc Mỹ qua con đường cầu đất liền Bering vào thời điểm thế Pleistocene, tổ tiên loài đến sớm nhất khoảng 2,6 triệu năm về trước.[6] Làn sóng đầu tiên di chuyển vào trong phần chia phía nam Bắc Mỹ, nhưng sớm bị sông băng cắt đứt từ phía bắc. Quần thể này đã tiến hóa thành linh miêu đuôi cộc hiện đại quanh khoảng 20,000 năm về trước. Quần thể thứ hai đến từ châu Á và định cư ở phía bắc, phát triển thành linh miêu Canada hiện đại.[5] Lai giống giữa linh miêu đuôi cộc và linh miêu Canada đôi khi có thể xảy ra.[8]
Cây phát sinh chủng loài của chi Lynx[9]
Lynx
Lynx rufus - Linh miêu đuôi cộc
Lynx canadensis - Linh miêu Canada
Lynx lynx - Linh miêu Á Âu
Lynx pardinus - Linh miêu Iberia
Mười ba phân loài linh miêu hiện đang được công nhận:
Phân chia phân loài đã gặp khó khăn, do còn thiếu nứt gãy địa lý rõ ràng trong phạm vi của chúng và những khác biệt thứ yếu giữa các phân loài.[11]
Linh miêu đuôi cộc tương tự loài khác thuộc chi Lynx, nhưng kích thước trung bình nhỏ nhất trong số bốn loài. Lông biến đổi màu, mặc dù thường có màu rám nắng đến màu nâu pha xám tổng thể, với những vệt đen trên thân, thanh kẻ sẫm màu trên chân trước và đuôi. Hoa văn lốm đốm hoạt động như vật ngụy trang. Đôi tai nhọn, ngọn đen, mọc búi lông đen, ngắn. Thường có màu trắng nhạt trên môi, cằm và phần dưới bụng. Linh miêu đuôi cộc sống tại miền sa mạc phía tây nam có bộ lông khoác sáng màu, trong khi linh miêu tại miền rừng phía bắc tối màu nhất. Linh miêu non được sinh ra có lông dày và đã có sẵn đốm.[12] Một vài linh miêu đuôi cộc nhiễm hắc tố đã được quan sát và bắt giữ tại Florida. Chúng có lông màu đen, nhưng vẫn có biểu lộ hoa văn lốm đốm.[13]
Gương mặt có diện mạo rộng do búi lông dài rộng dưới đôi tai. Đôi mắt linh miêu đuôi cộc có màu vàng với con ngươi đen. Mũi đỏ hồng. Trên gương mặt, hông và lưng có màu nền là xám hoặc đỏ pha vàng hoặc đỏ pha nâu.[14] Đồng tử có hình tròn đen, vòng quanh và sẽ mở rộng trong quá trình hoạt động về đêm để tiếp nhận ánh sáng tối đa.[15] Mèo có thính giác và thị giác nhạy bén; cùng một giác quan đánh hơi tốt. Linh miêu leo trèo xuất sắc, sẽ bơi lội khi cần, nhưng thường sẽ tránh nước.[16]
Linh miêu đuôi cộc trưởng thành có chiều dài từ phần đầu đến gốc đuôi khoảng 47,5 đến 125 cm (18,7 đến 49,2 in), trung bình 82,7 cm (32,6 in); chiếc đuôi ngắn mập thêm 9 đến 20 cm (3,5 đến 7,9 in)[14] và diện mạo "đuôi cộc" đem đến tên gọi cho loài.[17][18][19][20] Linh miêu trưởng thành khi đứng bờ vai cao khoảng 30 đến 60 cm (12 đến 24 in).[12][21] Linh miêu đực trưởng thành có thể dao động cân nặng từ 6,4 đến 18,3 kg (14 đến 40 lb), với khoảng trung bình 9,6 kg (21 lb); linh miêu cái khoảng 4 đến 15,3 kg (8,8 đến 33,7 lb), với khoảng trung bình 6,8 kg (15 lb).[22][23] Linh miêu đuôi cộc lớn nhất đo lường chính xác cân nặng kỷ lục 22,2 kg (49 lb), mặc dù có báo cáo chưa được xác minh đạt đến 27 kg (60 lb).[24] Hơn nữa, báo cáo vào ngày 20 tháng 6 năm 2012 về mẫu vật cán chết trên đường New Hampshire liệt kê cân nặng con vật đạt 27 kg (60 lb).[25] Linh miêu đuôi cộc có thân hình lớn nhất sống tại miền đông Canada và miền bắc New England thuộc phân loài (L. r. gigas), trong khi nhỏ nhất thuộc phân loài đông nam (L. r. floridanus), đặc biệt tại miền nam dãy Appalachian.[26] Linh miêu đuôi cộc vạm vỡ, chân sau dài hơn chân trước, khiến chúng có dáng đi nhấp nhô. Khi sinh, cân nặng 0,6 đến 0,75 lb (270 đến 340 g) và chiều dài 10 in (25 cm). Khi được 1 năm tuổi, linh miêu sẽ đạt khoảng 10 lb (4,5 kg).[16]
Linh miêu đuôi cộc đạt kích thước lớn tại phạm vi phía bắc và tại sinh cảnh thoáng rộng.[27] Một nghiên cứu kích thước so sánh hình thái tại miền đông Hoa Kỳ phát hiện phân kỳ vị trí của mẫu vật đực và cái lớn nhất, cho thấy thúc ép chọn lọc khác biệt về giới.[28]
Linh miêu đuôi cộc hoạt động lúc hoàng hôn. Linh miêu vẫn không ngừng di chuyển từ 3 giờ trước khi mặt trời lặn cho đến khoảng nửa đêm và sau đó một lần nữa từ trước bình minh cho đến 3 giờ sau khi mặt trời mọc. Mỗi đêm, chúng sẽ di chuyển từ 2 đến 7 mi (3,2 đến 11,3 km) dọc theo lộ trình quen thuộc.[16] Hành vi này có thể thay đổi theo mùa, linh miêu đuôi cộc trở thành loài hoạt động ban ngày nhiều hơn trong suốt mùa thu và mùa đông để đáp ứng với hoạt động của con mồi, hoạt động nhiều hơn suốt cả ngày vào tháng lạnh.[15]
Linh miêu đuôi cộc hoạt động giới hạn trong lãnh thổ xác định rõ, biến đổi kích thước phụ thuộc vào giới tính và phân bố con mồi. Phạm vi sinh sống được đánh dấu bằng phân, mùi nước tiểu và bằng cách cào vuốt vào cây dễ thấy trong khu vực. Trong lãnh thổ của mình, linh miêu đuôi cộc sẽ có rất nhiều nơi trú ẩn, thường có một hang chính và vài chỗ ẩn náu bổ trợ theo mức độ bên ngoài phạm vi, chẳng hạn như khúc gỗ rỗng, cọc bụi cây, bụi rậm, hoặc dưới gờ đá. Hang trú ẩm có mùi nồng.[29]
Kích thước phạm vi sinh sống của linh miêu đuôi cộc biến đổi đáng kể; liên minh bảo tồn thế giới tóm tắt nghiên cứu đặt giả thuyết phạm vi khoảng 0,02 đến 126 sq mi (0,052 đến 326,339 km2).[27] Một nghiên cứu tại Kansas, linh miêu đực thường trú phạm vi khoảng 8 sq mi (21 km2), còn linh miêu cái ít hơn một nữa tại khu vực. Linh miêu lưu trú thời gian ngắn phát hiện có cả hai phạm vi sinh sống xác minh rõ, lớn (xấp xỉ 22 sq mi (57 km2)) và nhỏ. Mèo con có phạm vi nhỏ nhất đạt khoảng 3 sq mi (7,8 km2).[30] Nghiên cứu đã chỉ ra sự phân tán từ phạm vi sinh sản rõ rệt nhất với con đực.[31]
Báo cáo về biến đổi kích thước phạm vi theo mùa đã được phân minh. Một nghiên cứu phát hiện biến đổi lớn trong kích thước phạm vi con đực, từ 16 sq mi (41 km2) vào mùa hè đến 40 sq mi (100 km2) vào mùa đông[29]. Nghiên cứu khác phát hiện rằng linh miêu cái, đặc biệt đã hoạt động sinh sản, mở rộng phạm vi sinh sống vào mùa đông, nhưng linh miêu đực chỉ đơn thuần chuyển phạm vi của chúng mà không cần mở rộng, phù hợp với nhiều nghiên cứu trước đó.[32] Một nghiên cứu khác ở nhiều bang khác nhau tại Hoa Kỳ phát hiện ít hoặc không có sự thay đổi theo mùa.[30][33][34]
Giống như hầu hết loài họ mèo, linh miêu đuôi cộc phần lớn sống đơn độc, nhưng phạm vi thường sẽ chồng chéo lên nhau. Không bình thường đối với loài mèo, con đực khoan thứ chồng chéo hơn, trong khi linh miêu cái hiếm khi lang thang vào phạm vi khác.[32] Với kích thước phạm vi nhỏ hơn của chúng, hai hoặc nhiều linh miêu cái có thể cư trú trong phạm vi sống của một con đực. Khi nhiều lãnh thổ con đực chồng chéo lên nhau, một hệ thống phân cấp thống trị thường được thiết lập, dẫn đến loại trừ một số tạm thời từ các khu vực ưu tiên.
Trong ranh giới với ước tính rộng rãi khác nhau về kích thước phạm vi sinh sống, số liệu mật độ quần thể phân kỳ, từ 1 đến 38 linh miêu trên mỗi 10 sq mi (26 km2) trong một khảo sát.[27] Mức trung bình ước được đối với một linh miêu đuôi cộc trên mỗi 5 dặm vuông Anh (13 km2).[29] Một liên kết quan sát được giữa mật độ quần thể và tỉ lệ giới tính. Một nghiên cứu lưu ý một quần thể dày đặc, không bị săn đuổi tại California có tỷ lệ giới tính 2,1 đực trên cái. Khi mật độ giảm, tỷ lệ giới tính lệch tới 0,86 đực trên cái. Một nghiên cứu khác quan sát được tỷ lệ tương tự và đề ra giả thiết những con đực có thể đối phó với sự gia tăng cạnh tranh tốt hơn và điều này sẽ giúp hạn chế sinh sản cho đến khi các yếu tố làm giảm mật độ biến đổi.[35]
Linh miêu đuôi cộc có thể tồn tại trong thời gian dài mà không có thức ăn, nhưng sẽ ăn rất nhiều khi con mồi phong phú. Trong thời kỳ đói kém, sẽ thường săn động vật lớn hơn mà linh miêu có thể giết chết và trở về ăn sau đó. Linh miêu đuôi cộc săn bằng cách rình mồi và rồi phục kích, rượt đuổi ngắn hoặc vồ chụp. Linh miêu ưa thích động vật có vú nặng khoảng 1,5 đến 12,5 lb (0,68 đến 5,67 kg). Con mồi chủ yếu thay đổi theo vùng miền. Tại phía đông Hoa Kỳ, con mồi là loài thỏ đuôi bông Bắc Mỹ, còn ở phía bắc con mồi là thỏ giày tuyết. Khi những con mồi tồn tại cùng nhau, như tại New England, chúng là những nguồn thức ăn chính của linh miêu đuôi cộc. Xa về phía nam, con mồi thỏ và thỏ đồng đôi lúc được thay thế bằng chuột bông như nguồn thức ăn chính. Linh miêu cũng săn chim lớn lên đến kích thước một con thiên nga, cùng với chim non và trứng của chúng. Linh miêu đuôi cộc là loài săn mồi cơ hội, không giống linh miêu Canada chuyên biệt hơn, dễ dàng thay đổi lựa chọn con mồi.[27] Đa dạng hóa khẩu phần tích cực tương quan với nạn suy giảm số lượng con mồi chính yếu của linh miêu đuôi cộc; con mồi chủ yếu phong phú là yếu tố quyết định chính cho khẩu phần toàn diện.[36]
Linh miêu đuôi cộc săn động vật nhiều kích cỡ khác nhau và sẽ điều chỉnh kỹ năng săn mồi của chúng sao cho phù hợp. Với động vật nhỏ, chẳng hạn như gặm nhấm (bao gồm sóc), chim, cá, bao gồm cả cá mập nhỏ,[37] côn trùng, linh miêu sẽ săn tại khu vực phong phú mồi; chúng sẽ nằm, núp, hoặc đứng và chờ đợi nạn nhân lang thang đến gần. Sau đó vồ lấy, túm bắt con mồi bằng móng vuốt thu rút, sắc bén. Đối với động vật lớn hơn một chút, chẳng hạn ngỗng, thỏ và thỏ rừng, linh miêu núp lùm cây và đợi cho đến khi con mồi đến trong khoảng 20 đến 35 ft (6,1 đến 10,7 m) trước khi lao vào tấn công. Ít phổ biến, linh miêu sẽ ăn động vật lớn hơn, chẳng hạn như động vật móng guốc non hay loài ăn thịt khác như chồn cá (chủ yếu giống cái), cáo, chồn nâu, chồn hôi, chó nhỏ và mèo nhà.[29][38][39] Linh miêu đuôi cộc được xem là loài săn mồi chính đe đọa đến sếu Mỹ nguy cấp quý hiếm.[40] Linh miêu đuôi cộc cũng thỉnh thoảng săn gia súc và gia cầm. Trong khi các loài lớn hơn, chẳng hạn như bò nhà và ngựa, không thể bị tấn công, linh miêu đưa ra hành động đe dọa đến loài nhai lại nhỏ hơn, chẳng hạn cừu và dê. Theo cục thống kê nông nghiệp quốc gia, linh miêu giết chết 11.100 con cừu vào năm 2004, bao gồm 4,9% tất cả trường hợp cừu tử vong do động vật săn mồi.[41] Tuy nhiên, một vài số liệu linh miêu đuôi cộc săn thịt có thể bị nhận diện sai, linh miêu đuôi cộc được biết đến còn ăn xác thối trên phần thịt gia súc còn lại do động vật khác giết chết.[42]
Linh miêu đuôi cộc còn giết cả hươu, đặc biệt vào mùa đông khi con mồi nhỏ khan hiếm, hoặc khi quần thể hươu trở nên phong phú hơn. Một nghiên cứu tại Everglades đã cho biết phần lớn con mồi giết được (33 trong số 39) là hươu non, nhưng đối với con mồi gấp 8 lần trọng lượng, linh miêu đuôi cộc cũng có thể săn thành công.[43] Linh miêu vồ bắt hươu, thường khi con hươu nằm xuống, sau đó lao đến và vồ túm cổ hươu trước khi cắn vào cổ họng, nền sọ, hoặc ngực. Vào những dịp hiếm hoi, linh miêu đuôi cộc giết chết một con hươu, ăn no nê và sau đó chôn xác dưới tuyết hoặc lá cây, thường trở lại chỗ chôn xác nhiều lần để ăn.[29]
Linh miêu đuôi cộc săn mồi nền tảng chồng chéo với loài săn mồi khác có kích thước vừa thuộc môi trường sinh cảnh tương tự. Nghiên cứu tại Maine đã cho biết ít bằng chứng về mối quan hệ cạnh tranh giữa linh miêu đôi cộc và sói đồng cỏ hoặc cáo đỏ; khoảng cách biệt lập và chồng chéo lãnh thổ xuất hiện ngẫu nhiên giữa các loài động vật giám sát đồng thời.[44] Tuy nhiên, các nghiên cứu khác phát hiện rằng quần thể linh miêu đuôi cộc có thể sụt giảm tại khu vực quần thể sói đồng cỏ cao, với khuynh hướng sống thành đàn ở loài họ chó nhiều hơn đã cho chúng thuận lợi cạnh tranh khi có thể.[45] Tuy nhiên với linh miêu Canada, quan hệ khác loài ảnh hưởng đến mô hình phân phối; việc loại trừ cạnh tranh của linh miêu đuôi cộc có thể đã ngăn chặn bất kỳ sự mở rộng nào tiến xa hơn về phía nam phạm vi loài họ hàng nhà mèo.[6]
Linh miêu đuôi cộc có tuổi thọ trung bình dài 7 năm và hiếm khi vượt quá 10 năm. Linh miêu đuôi cộc hoang dã già nhất ghi nhận 16 tuổi, còn linh miêu đuôi cộc nuôi nhốt già nhất sống đến 32 tuổi.[35]
Linh miêu đuôi cộc thường bắt đầu sinh sản vào mùa hè thứ hai, mặc dù linh miêu cái có thể khởi đầu sớm nhất vào năm đầu tiên. Sản sinh tinh trùng bắt đầu mỗi năm vào tháng 9 hoặc tháng 10 và linh miêu đực sẽ tốt giống vào mùa hè. Một con đực ưu thế sẽ du hành với một con cái và giao phối với con cái đó nhiều lần, tổng quát từ mùa đông đến đầu mùa xuân; biến đổi tùy vị trí, nhưng hầu hết giao phối diễn ra trong tháng Hai và tháng Ba. Cặp đôi có thể đảm trách nhiều hành vi khác nhau, bao gồm va đập, theo đuổi và phục kích. Con đực khác có thể tham gia, nhưng vẫn không dính líu. Một khi linh miêu đực nhận ra linh miêu cái chấp nhận, nó nắm chặt con cái trong tư thế ghì cổ điển hình ở thú họ mèo và giao phối với linh miêu cái. Linh miêu cái về sau có thể đi vào giao phối với con đực khác,[29] và con đực thường sẽ giao phối với nhiều con cái.[46] Xuyên suốt cuộc tán tỉnh, linh miêu đuôi cộc im lặng khác có thể phát ra tiếng thét, rít ầm ĩ, hoặc những âm thanh khác.[47] Nghiên cứu tại Texas đề xuất thiết lập một phạm vi sinh sống cần thiết cho sinh sản; con vật với phạm vi không cố định không nhận biết con non.[31] Linh miêu cái có chu kỳ động dục 44 ngày, động dục kéo dài từ năm đến mười ngày. Linh miêu đuôi cộc vẫn duy trì hoạt động sinh sản suốt cuộc đời.[15][46]
Linh miêu cái nuôi con non một mình. Một đến sáu, nhưng thường hai đến bốn, mèo con được sinh ra vào tháng Tư hoặc tháng Năm, sau khoảng 60 đến 70 ngày thai kỳ. Thỉnh thoảng một lứa thứ hai được sinh ra vào cuối tháng Chín. Linh miêu cái thường sinh trong một không gian khép kín, thường là hang động nhỏ hoặc khúc gỗ rỗng. Linh miêu non mở mắt vào ngày thứ chín hoặc thứ mười. Chúng bắt đầu khám phá môi trường xung quanh khi được 4 tuần tuổi và cai sữa khi được khoảng hai tháng. Trong vòng 3 đến 5 tháng, chúng bắt đầu du hành cùng linh miêu mẹ.[47] Chúng sẽ săn mồi tự do vào mùa thu năm đầu tiên của chúng và thường giải tán ngay sau đó.[29] Tuy nhiên, tại Michigan, quan sát được linh miêu non ở lại với mẹ muộn đến mùa xuân kế.[46]
Vết chân linh miêu đuôi cộc phô bày 4 ngón chân mà không có dấu móng vuốt, do móng vuốt có thể rút vào. Vết chân có phạm vi kích thước từ 1 đến 3 in (2,5 đến 7,6 cm); trung bình vào khoảng 1,8 inches.[48] Khi đi bộ hoặc chạy nước kiệu, vết chân cách nhau xấp xỉ 8 đến 18 in (20 đến 46 cm). Linh miêu đuôi cộc có thể tiến bước sải chân lớn khi chạy, thường từ 4 đến 8 ft (1,2 đến 2,4 m).[49]
Giống như tất cả loài mèo, linh miêu đuôi cộc 'ghi vết trực tiếp', có nghĩa vết in chân sau thường hạ xuống chính xác trên vết in chân trước. Vết chân linh miêu đuôi cộc thông thường có thể phân biệt với vết chân mèo hoang hay mèo nhà do kích thước lớn: khoảng 2.0 in2 (13 cm²) so với 1.5 in2 (10 cm²).[50]
Linh miêu đuôi cộc trưởng thành không có nhiều động vật săn mồi ngoại trừ con người, mặc dù chúng có thể chết khi xung đột khác loài. Báo sư tử và sói xám sẽ giết linh miêu trưởng thành, hành vi quan sát lập lại nhiều lần tại công viên quốc gia Yellowstone.[51] Sói đồng cỏ đã từng giết linh miêu trưởng thành và con non.[52][53][54] Có ít nhất một quan sát chứng thực một con linh miêu đuôi cộc và một con gấu đen Bắc Mỹ (Ursus americanus) đấu nhau giành xác con mồi.[55] Hài cốt linh miêu đuôi cộc thỉnh thoảng phát hiện tại vị trí chết của chồn cá đực.[56]
Linh miêu non có thể bị một số loài săn mồi ăn thịt, bao gồm những loài cú, đại bàng, cáo, cũng như những con linh miêu đực trưởng thành khác; khi quần thể con mồi không dồi dào, linh miêu con ít có khả năng sống đến tuổi trưởng thành. Từng có báo cáo quan sát được đại bàng vàng (Aquila chrysaetos) săn thịt linh miêu đuôi cộc trưởng thành.[57]
Bệnh tật, tai nạn, thợ săn, ô tô, chết đói là những nguyên nhân hàng đầu khác dẫn đến cái chết. Linh miêu chưa trưởng thành cho biết tỷ lệ tử vong cao ngay sau khi rời khỏi linh miêu mẹ, trong lúc chúng vẫn đang hoàn thiện kỹ năng săn mồi. Một nghiên cứu 15 con linh miêu đuôi cộc cho biết tỷ lệ sống hàng năm ở cả hai giới trung bình đạt 0,62, phù hợp tỷ lệ đề xuất nghiên cứu khác từ 0,56 đến 0,67.[58]Ăn thịt đồng loại từng được báo cáo; linh miêu con có thể bị ăn thịt khi mức độ con mồi thấp, nhưng hiện tượng này rất hiếm và không ảnh hưởng nhiều đến quần thể.[35]
Linh miêu đuôi cộc có thể bị ký sinh ngoài, chủ yếu bọ ve và bọ chét, sẽ thường mang theo ký sinh trùng từ con mồi, đặc biệt số ký sinh trên thỏ và sóc. Ký sinh trong đặc biệt phổ biến trong linh miêu đuôi cộc.[59] Một nghiên cứu phát hiện tỷ lệ lây nhiễm trung bình đạt 52% từ loài Toxoplasma gondii, nhưng với thay đổi lớn theo vùng miền.[60] Một loài ve bét ngoại lệ, Lynxacarus morlani, đến bây giờ vẫn chỉ phát hiện trên linh miêu đuôi cộc. Vai trò của ký sinh trùng và bệnh tật đối với tỷ lệ tử vong của linh miêu đuôi cộc vẫn còn chưa rõ ràng, nhưng yếu tố đó có thể chiếm tỷ lệ tử vong cao hơn so với chết đói, tai nạn và động vật săn mồi.[35]
Linh miêu đuôi cộc là loài động vật dễ thích nghi. Linh miêu ưa thích rừng thưa—rừng rụng lá, rừng lá kim hoặc rừng hỗn hợp—nhưng không giống những loài linh miêu khác, chúng không phụ thuộc hoàn toàn vào rừng sâu. Phạm vi từ đầm lầy ẩm thuộc Florida đến đất hoang mạc thuộc Texas hoặc các khu vực núi gồ ghề. Chúng sẽ xây chỗ cư trú gần khu vực nông nghiệp, nếu linh miêu hiện diện tại gờ đá, đầm lầy hoặc vùng rừng rộng; bộ lông đốm phục vụ như vật ngụy trang.[29] Quần thể linh miêu đuôi cộc phụ thuộc chủ yếu vào quần thể con mồi; yếu tố quan trọng khác khi chọn lựa loại môi trường sống bao gồm khả năng bảo vệ dưới thời tiết khắc nghiệt, vị trí nghỉ ngơi và hang trú ẩn sẵn có, bao phủ rậm rạp cho săn mồi và trốn thoát, khả năng tự do khỏi nơi xáo trộn.[11]
Phạm vi linh miêu đuôi cộc dường như không bị giới hạn bởi dân số con người, miễn là chúng có thể tìm được môi trường sống thích hợp; chỉ những nơi quy hoạch nông nghiệp rộng lớn là không thích hợp cho loài.[27] Con vật có thể xuất hiện ở sân sau trong môi trường "cạnh đô thị", nơi phát triển loài người phân cắt môi trường sống tự nhiên.[61] Nếu bị chó truy đuổi, chúng sẽ thường trèo lên cây.[29]
Phạm vi lịch sử của linh miêu đuôi cộc từ phía nam Canada, trên khắp Hoa Kỳ, xa về phía nam đến Oaxaca thuộc México; linh miêu vẫn còn tồn tại hầu khắp khu vực này. Phạm vi bản đồ thường phô bày một nhóm lãnh thổ biệt lập tại Trung Tây Hoa Kỳ và nhiều nơi khác tại Đông Bắc, nơi linh miêu được cho không còn tồn tại, bao gồm cả miền nam Minnesota, đông nam Dakota và nhiều nơi tại Missouri, chủ yếu do biến đổi môi trường sống từ hoạt động nông nghiệp hiện đại.[15][27][29] Trong lúc giả thuyết cho không còn tồn tại ở miền tây New York và Pennsylvania, nhiều khẳng định nhìn thấy linh miêu đuôi cộc (bao gồm cả mẫu vật chết) gần đây được báo cáo tại nam Tier thuộc New York và tại trung tâm New York.[62] Ngoài ra, nhìn thấy linh miêu đuôi cộc được khẳng định ở miền bắc Indiana và một thời gian gần đây linh miêu bị giết gần Albion, Michigan.[63] Vào đầu tháng ba, năm 2010, một con linh miêu đuôi cộc được trông thấy (và sau đó bị cơ quan kiểm soát động vật bắt giữ) tại một bãi đậu xe ở khu thương mại Houston, TX.[64] Vào tháng 8 và tháng 9, năm 2010, một số lần trông thấy được báo cáo tại vùng ngoại ô Houston của Pearland và Friendswood.
Quần thể tại Canada bị hạn chế do cả tuyết dày lẫn sự hiện diện của linh miêu Canada. Linh miêu đuôi cộc không chịu được tuyết dày, sẽ trú ẩn dưới khu vực có mái che, chờ đến khi bão lớn tan hết.[65] Linh miêu đuôi cộc thiếu bàn chân đệm lớn, không giống linh miêu Canada và không thể chống đỡ cân nặng của chúng trên tuyết một cách hiệu quả. Linh miêu đuôi cộc không hoàn toàn gặp bất lợi tại nơi mà phạm vi của chúng gặp gỡ thú họ mèo lớn: linh miêu Canada dời chuyển do linh miêu đuôi cộc gây hấn đã được quan sát tại nơi hai loài tương tác lẫn nhau ở Nova Scotia, trong lúc khai thác rừng lá kim phục vụ nông nghiệp khiến linh miêu Canada rút lui tiến đến phía bắc dãy núi để lại lợi thế cho linh miêu đuôi cộc.[27] Tại bắc và trung México, loài mèo này phát hiện được tại rừng cây bụi khô và rừng thông, sồi; phạm vi kết thúc ở phần nhiệt đới phía nam đất nước.[27]
Loài mèo này được liệt kê trong phụ lục II của Công ước thương mại quốc tế về các loài động, thực vật hoang dã nguy cấp (CITES),[66] có nghĩa loài này không được xem là bị đe dọa tuyệt chủng, nhưng săn bắt và kinh doanh phải được theo dõi chặt chẽ. Loài vật này được quy định trong cả ba nước phạm vi của chúng và tìm được tại một số khu vực bảo vệ thuộc Hoa Kỳ, lãnh thổ chính của loài.[27] Ước tính từ cục cá và động vật hoang dã Hoa Kỳ xếp số lượng linh miêu đuôi cộc từ 700.000 đến 1.500.000 cá thể tại Mỹ vào năm 1988, với sự gia tăng phạm vi và mật độ quần thể đề xuất con số lớn hơn trong những năm tiếp theo; vì những lý do này, Mỹ đã kiến nghị CITES loại bỏ loài mèo này khỏi Phụ lục II.[11] Quần thể tại Canada và México vẫn ổn định và khỏe mạnh. IUCN liệt kê linh miêu đuôi cộc vào danh sách "loài ít quan tâm", ghi nhận chúng tương đối phổ biến và phong phú, nhưng thông tin từ phía nam México khá ít ỏi.[2] Loài được xem có nguy cơ tuyệt chủng tại Ohio, Indiana và New Jersey. Chúng được gạch bỏ khỏi danh sách bị đe dọa tại Illinois vào năm 1999 và tại Iowa vào năm 2003. Tại Pennsylvania, săn bắn và đánh bẫy hạn chế được cho phép một lần nữa, sau khi bị cấm từ 1970 đến 1999. Linh miêu đuôi cộc cũng bị suy giảm quần thể tại New Jersey vào thời điểm chuyển giao thế kỷ 19, chủ yếu do phát triển thương mại và nông nghiệp gây ra nạn chia cắt sinh cảnh; năm 1972, linh miêu đuôi cộc được pháp luật bảo vệ đầy đủ và được liệt kê có nguy cơ tuyệt chủng tại tiểu bang vào năm 1991.[15] L. r. escuinipae, phân loài tìm được tại México vào một thời gian từng được Cục cá và động vật hoang dã Hoa Kỳ xem xét nguy cơ tuyệt chủng, nhưng bị loại khỏi danh sách vào năm 2005.[67]
Linh miêu đuôi cộc từ lâu đã có giá trị cho cả bộ lông lẫn săn thể thao; chúng bị con người săn bắt và đánh bẫy, nhưng vẫn duy trì quần thể cao, thậm chí ở miền nam nước Mỹ, nơi linh miêu bị săn lùng rộng rãi. Trong những năm 1970 và 1980, một sự gia tăng chưa từng có về giá cả bộ lông linh miêu đuôi cộc gây ra nạn săn bắn tràn lan hơn nữa, nhưng đến đầu năm 1990, giá cả đã giảm đáng kể.[68] Quy định săn bắn vẫn tiếp tục, với một nửa tỷ lệ tử vong ở vài quần thể được quy cho nguyên nhân này. Kết quả, tỷ lệ tử vong của linh miêu đuôi cộc sai lệch vào mùa đông, khi mùa săn bắn khai màn thường lệ.[35]
Đô thị hóa có thể dẫn đến kết quả cảnh quan thiên nhiên tiếp giáp nhau bị phân mảnh, tiến vào trong môi trường sống không đều tại khu vực đô thị. Động vật sống tại những khu vực bị phân mảnh này, thường bị hạn chế di chuyển giữa những môi trường sống không đều, có thể khiến dòng gen giảm và truyền nhiễm mầm bệnh. Loài động vật như linh miêu đuôi cộc đặc biệt nhạy cảm với sự phân mảnh do bởi phạm vi sinh sống lớn của chúng.[69] Một nghiên cứu ở ven biển miền nam California đã chỉ ra quần thể linh miêu đuôi cộc bị ảnh hưởng bởi đô thị hóa, xây đường giao thông và những phát triển khác. Quần thể không bị suy giảm nhiều như dự đoán, nhưng thay vào đó kết nối nhiều quần thể khác nhau bị ảnh hưởng. Điều này dẫn đến suy giảm tính đa dạng di truyền tự nhiên giữa quần thể linh miêu đuôi cộc.[70] Đối với linh miêu đuôi cộc, bảo tồn không gian rộng mở đủ số lượng và chất lượng là cần thiết cho khả năng phát triển quần thể. Giáo dục người dân địa phương về động vật rất quan trọng, cũng như, để bảo tồn ở khu vực đô thị.[71]
Trong thần thoại bản địa Bắc Mỹ, linh miêu đuôi cộc thường được ghép sinh đôi với dáng vẻ của sói đồng cỏ trong đề tài hai mặt.[72] Linh miêu và sói đồng cỏ được kết hợp với sương mù và gió, tương ứng hai yếu tố đại diện đối lập nhau thuộc văn hóa dân gian thổ dân châu Mỹ. Câu chuyện cơ bản này, trong nhiều biến thể, tìm được trong những nền văn hóa bản địa tại Bắc Mỹ (với nét tương đồng ở Nam Mỹ), nhưng chúng bất đồng nhau khi kể chuyện. Một phiên bản, xuất hiện trong văn hóa dân gian Nez Perce đưa ra ví dụ, mô tả linh miêu và sói đồng cỏ trái ngược, đối kháng nhau.[73] Tuy nhiên, phiên bản khác mô tả chúng bình đẳng và y hệt nhau. Claude Lévi-Strauss lập luận khái niệm cũ, cặp sinh đôi đại diện đối lập nhau, là chủ đề cố hữu trong thần thoại Tân thế giới, nhưng chúng không như dáng vẻ thăng bằng đẳng thức, đại diện cho tính nhị nguyên lan man hơn là tính hai mặt đối xứng trong văn hóa Cựu thế giới. Khái niệm thứ hai sau đó, Lévi-Strauss đề xuất, là kết quả tương tác thường lệ giữa châu Âu và các nền văn hóa bản địa. Ngoài ra, phiên bản tìm được trong chuyện kể Nez Perce phức tạp hơn nhiều vào lúc đó phiên bản bình đẳng dường như đã mất đi ý nghĩa ban đầu của câu chuyện.[74]
Theo chuyện kể Shawnee, linh miêu đuôi cộc bị một con thỏ đánh lừa, truyền nổi đốm của nó. Sau khi bẫy thỏ trên cây, linh miêu đuôi cộc được thuyết phục để thắp lên một ngọn lửa, chỉ có than hồng rải rác trên lông, để lông cháy xém với những đốm nâu sẫm.[75] Người Mohave tin rằng nằm mơ đều đặn bắt gặp sinh vật hoặc đối tượng lạ sẽ ban cho họ đặc điểm sức mạnh siêu nhiên. Giấc mơ của hai vị thần, báo sư tử và linh miêu, họ nghĩ rằng, sẽ cấp phát cho họ kỹ năng săn bắn vượt trội hơn bộ lạc khác.[76] Cư dân khai hoang châu Âu đến châu Mỹ cũng say mê con mèo, cho cả tính hung tợn lẫn vẻ tinh tế của nó. Tại Mỹ, loài mèo này "ngự trị nổi bật trong tuyển tập văn hóa dân gian quốc gia".[77]
Linh miêu đuôi cộc (danh pháp khoa học: Lynx rufus) là một loài động vật hữu nhũ Bắc Mỹ thuộc họ mèo Felidae xuất hiện vào thời điểm tầng địa chất Irvingtonian quanh khoảng 1,8 triệu năm về trước. Bao gồm 12 phân loài được thừa nhận, phạm vi từ miền nam Canada đến miền trung México, bao gồm hầu hết lục địa Hoa Kỳ. Linh miêu đuôi cộc là loài động vật ăn thịt thích nghi môi trường sống nhiều cây gỗ, cũng như môi trường bán hoang mạc, cạnh đô thị, ven rừng hay đầm lầy. Loài còn tồn tại trong phạm vi ban đầu, nhưng quần thể địa phương dễ bị đe đọa đến trừ tiệt do sói đồng cỏ và vật nuôi nhà. Linh miêu đuôi cộc đóng vai trò quan trọng kiểm soát quần thể động vật gây hại. Sở hữu bộ lông từ xám đến nâu, khuôn mặt râu ria, đôi tai có chùm lông đen, linh miêu đuôi cộc tương tự như những loài khác có kích thước trung bình thuộc chi Lynx. Loài này nhỏ hơn trung bình so với linh miêu Canada, loài cùng chia sẻ nhiều nơi trong phạm vi của chúng, nhưng lớn hơn khoảng gấp đôi mèo nhà. Chúng có vạch kẻ đen phân biệt trên chân trước và chiếc đuôi mập, ngọn đen, từ đây khởi nguồn cho tên gọi của loài.
Mặc dù linh miêu đuôi cộc ưa thích thỏ và thỏ đồng, nhưng chúng sẽ săn bất cứ gì từ côn trùng, gà, ngỗng, những loài chim khác, gặm nhấm nhỏ cho đến loài hươu. Lựa chọn con mồi phụ thuộc vào vị trí, sinh cảnh, mùa trong năm và độ phong phú. Giống như hầu hết các loài mèo, linh miêu đuôi cộc chiếm giữ lãnh thổ và phần lớn sống đơn độc, mặc dù có vài sự chồng chéo trong phạm vi sinh sống. Chúng sử dụng một số phương thức đánh dấu ranh giới lãnh thổ của mình, bao gồm dấu vết móng vuốt và hỗn hợp nước tiểu hoặc phân. Linh miêu đuôi cộc giao phối từ mùa đông đến mùa xuân, thai kỳ kéo dài khoảng hai tháng.
Mặc dù linh miêu đã bị con người săn đuổi rộng rãi, cho cả hoạt động thể thao lẫn săn lông thú, quần thể chứng minh được sự phục hồi mặc dù đang giảm ở vài khu vực. Loài săn mồi khó tìm hiểu này được khắc họa trong thần thoại bản địa Bắc Mỹ và văn hóa dân gian của người châu Âu đi khai hoang.
Рыжая рысь, или красная рысь[1] (лат. Lynx rufus) — вид рысей родом из Северной Америки.
Внешне это типичная рысь, но более мелкая: размером в половину обыкновенной рыси, не такая длинноногая и широколапая, поскольку ей не требуется ходить по глубокому снегу, но более короткохвостая. Длина её тела 60—80 см, высота в холке 30—35 см, масса 6—11 кг.
Общий тон окраски рыже-бурый с серым оттенком. В отличие от других рысей (например, канадской или обыкновенной), рыжая рысь имеет белую отметину на внутренней стороне кончика хвоста, тогда как у других рысей он полностью чёрный. Южные подвиды имеют больше черных отметин, чем северные. Встречаются особи полностью чёрного (меланисты) и белого цвета (альбиносы), причем первые — только во Флориде.
Рыжая рысь водится от крайнего юга Канады до центральной Мексики и от восточного до западного побережья США.
Рыжая рысь встречается как в субтропических лесах, так и в засушливых пустынных районах, на заболоченных низменностях, хвойных и широколиственных лесах и даже в культурном ландшафте и окрестностях больших городов. Хотя рыжая рысь хорошо лазает по деревьям, она забирается на них только в поисках пищи и убежища.
Основная пища рыжей рыси — американский кролик. Питается также змеями, мышами, крысами, сусликами и дикобразами. Порой нападает на птиц (диких индеек, домашних кур) и даже на белохвостых оленей. Изредка — на мелких домашних животных.
Естественные враги рыжей рыси — другие кошки: ягуары, пумы и канадская рысь.
Размножается с февраля по июнь. Котята рождаются на свет через 50 дней беременности. В помёте от 1 до 6 котят. Самки становятся половозрелыми в 12 месяцев, самцы — в 24 месяца.
Рыжая рысь, или красная рысь (лат. Lynx rufus) — вид рысей родом из Северной Америки.
短尾貓（学名：Lynx rufus）[2]是分布在北美洲的一种貓科动物，其下已知有12個亞種，主要分佈在加拿大南部至墨西哥北部，包括大部份的美國本土。短尾貓是有很強適應力的掠食者，棲息在林地、半沙漠、城市及沼澤。牠們现在仍然生活在原有的分佈地区，并有一定數量。
短尾貓的毛皮呈灰色至褐色，面上有鬚，耳朵有黑毛，外表像其他中等身型的猞猁。牠們比加拿大猞猁細小，但較家貓大兩倍。牠們的前肢上有明顯的黑帶，粗短的尾巴端呈黑色。
雖然短尾貓喜歡吃兔及野兔，但仍會捕獵昆蟲、小型的齧齒目，以及鹿、叉角羚等。牠們選擇獵物會視乎地點及棲息地、季節及獵物的數量。牠們像大部份的貓科般是有領域的，多是獨自生活，不過仍有一些領域是重疊的。牠們使用多種方法來標示疆界，包括爪痕、尿液及糞便等。短尾貓於冬天至春天期間生育，妊娠期為兩個月。
短尾貓雖然被人類為運動及毛皮而獵殺，但其數量卻沒有显著減少。短尾貓亦在美洲原住民神話及歐洲傳說中出現。
就短尾貓的分類曾出現爭論，究竟應該是屬於猞猁屬或是貓屬，這亦是應否成立猞猁屬爭論的縮影。[3][4]不過猞猁屬現已被接納，而短尾貓亦屬其中。
有指猞猁屬是與美洲金貓屬、豹貓屬及貓屬於715萬年前是源自同一分支的。猞猁屬最先約在324萬年前分開出來。[5]
短尾貓相信是從歐亞猞猁演化出來。歐亞猞猁於更新世橫過白令陸橋到達北美洲，而短尾貓的祖先則在260萬年前抵達。[4]第一波進入了北美洲南部，但就被冰川阻擋了前往北方的路。這些動物約於2萬年前演化成現今的短尾貓。第二波從亞洲進入及定居北美洲北部，發展成現今的加拿大猞猁。[3]短尾貓與加拿大猞猁之間有時會出現雜交情況。[6]
短尾貓現時已知有12個亞種：
由於缺乏明確的地理分界及亞種之間只有很小的不同，故短尾貓亞種的分類備受挑戰。[8]
短尾貓像其他猞猁屬的物種，但平均較為細小。牠的毛皮各有不同，一般都是黃褐色至灰褐色，身體、前肢及尾巴上有黑色斑紋。牠的圓斑點可以用來偽裝。耳朵尖端呈黑色，有短簇的毛。嘴唇、面頰及腹部一般都是米白色。在西南部沙漠地區的短尾貓毛皮較淺色，而在北部森林的則較深色。幼貓出生時已經有毛皮及斑點。[9]有少數黑變病的短尾貓在佛羅里達州被發現。牠們是黑色的，但可能仍保有斑點。[10]
短尾貓的脸因耳朵下的毛髮看似很宽。它的毛皮容易受損，但毛較長及密。鼻子呈粉紅色，面部、兩側及背部為灰色、黃紅色或褐紅色。眼睛呈黃色，而瞳孔是黑色的。[11]瞳孔上下較長，在晚間會擴張以獲得最多的光線。[12]短尾貓的聽覺及視覺靈敏，嗅覺亦很好。牠是高超的攀樹者，若有需要可以游泳，不過通常都會避免。[13]
成年雄性的短尾貓長0.7-1.2米，平均長0.9米，包括了10-18厘米長的尾巴[11]，站立時肩高36-38厘米[9]，一般重7-14公斤。雌性平均重9公斤。短尾貓肌肉發達，後肢較前肢長。出生時短尾貓約重280-340克，長25厘米。出生首年可生長達4.5公斤重。[13]
在北部地區及野外棲息的短尾貓體型較大。[14]形態學上的研究發現最大的雄性及雌性標本在體型上有所分別，可見不同性別的短尾貓有不同的自然選擇條件。[15]
短尾貓是拂曉的動物，主要於黎明及黃昏時出沒。牠們在日落前三小時開始活動，直至約午夜時份，接著會再次在天光前至日出後三小時活動。每晚牠們會沿其棲息路徑移動3-11公里。[13]這種行為會按季節而變更，因為牠們在冬天會對應其獵物而調節，變得會在白天活動。[12]
短尾貓只會在其領土上活動，領土的大小視乎性別及獵物分佈而定。牠們會以糞便、尿液及在樹上抓痕來標記其領土範圍。短尾貓的領土內有幾個棲息處，一般會有一個主要巢穴及其他外圍的附帶遮蔽所，例如空心的木頭、叢林、草叢或石隙之間。牠們的巢穴有短尾貓的強烈氣味。[16]
短尾貓的領土大小可以很不同，世界自然保護聯盟就統計出其領土可以由0.6-326平方公里不等。[14]在堪薩斯州的研究發現雄性會佔有20平方公里，而雌性則少於一半。暫住的短尾貓則會佔有較大的57平方公里，但疆界則不明顯。幼貓佔有較小的7平方公里。[17]研究亦發現雄性會遠離嬰兒居住的地方。[18]
短尾貓季節性分佈卻有不同的意見。有一個研究發現雄性的領土會由夏天的41平方公里變成冬天的100平方公里。[16]但另一個研究則指雌性短尾貓，尤其是適合生育的時候，會在冬天擴展其領土，而雄性卻會轉移（而非擴展）其領土，這與一些早期的研究結果一致。[19]其他的研究則指有少許或甚至沒有季節性改變。[17][20][21]
短尾貓像其他的貓亞科般，是獨自生活的，但領土亦有可能重疊。雄性一般會容忍這種重疊，而雌性則很少進入其他短尾貓的領土。[19]在一隻雄性的領土內可能同時會有二隻以上的雌性。當多隻雄性的領土重疊時，會出現一個領袖的架構，並會排斥一些暫住的短尾貓。
短尾貓的分佈密度與領土大小一樣都有不同意見。其中一研究指每65公方公里就約有1-38隻短尾貓。[14]平均而言，每13平方公里（或更少）就有一隻短尾貓。[16]這種密度與性別比例亦有關連。一項研究發現在加利福尼亞州，每一隻雌性短尾貓就有2.1隻雄性，當密度下降時，雄性與雌性的性別比例亦下降至0.86。另一個研究亦觀察得相似的比例，並解釋雄性可能較適合處理增加競爭的環境，並會限制繁殖。[22]
短尾貓可以很長時間不吃食物，但當獵物豐富時會不斷的吃。在缺乏食物時，牠們會獵食較大的動物，以便供應後來的需要。短尾貓會跟蹤及伏擊獵物。牠們較喜歡獵食重0.7-5.7公斤的哺乳動物，而不同地區會捕獵不同的獵物。在美國東部，牠們主要獵食林兔屬，在北部主要是白靴兔。當這兩類獵物都同時存在時，如在新英格蘭，牠們都會成為短尾貓的獵物。在較南的地區，棉鼠會取代兔及野兔成為短尾貓的主要食物。短尾貓是機會主義者，會隨時改變獵物。[14]研究顯示牠們的食性多樣化是受其主要獵物數量的下降影響，牠們的整體食性可以由主要獵物的數量來確定。[23]
短尾貓獵食不同大小的動物，並會隨之更換捕獵手法。對於細小的動物，如齧齒目、松鼠、鳥類、魚類及昆蟲，短尾貓會前往獵物豐富的地方，躺下靜待及伏擊獵物。對於稍為大的動物，如兔及野兔，牠會跟蹤獵物，直至獵物在其6-20米的範圍內，並開始追捕獵物。牠們很少但亦會獵食較大的動物，如狐、貂、鼬鼠、細小的狗及家貓。[16]短尾貓有時會獵殺家畜及家禽。雖然未有見過較大的牛及馬被攻擊，但細小的綿羊及山羊則受到其威脅。根據統計，短尾貓在2004年就曾殺死11100隻綿羊，佔綿羊掠食者的4.9%。[24]但是，一些指是短尾貓掠食的個案可能是誤會，因為牠們是會吃家畜的屍體。[25]
短尾貓會獵食鹿，尤其在冬天缺乏細小獵物時，或是鹿的數量太多的時候。雖然顯示大部份被殺的都是小鹿，但小鹿的重量是短尾貓的8倍。[26]短尾貓會跟蹤鹿，待牠躺下時，快速的走近並咬破牠的喉嚨、頭顱骨底部或胸部。當短尾貓殺死鹿及吃飽後，會將鹿的腐肉收藏在雪或樹葉下，並會再次回來吃食。[16]
短尾貓獵食的範圍會與其他擁有相似生態位的中型動物重疊。在緬因州的研究發現牠們與郊狼或赤狐並不怎麼競爭。[27] 短尾貓與加拿大猞猁的競爭影響了加拿大猞猁的分佈，令牠們不能向南擴展。[4]
短尾貓一般壽命為6-8歲，有很少可以達至10歲。野外最長壽的短尾貓有16歲，而飼養的則有32歲。[22]
短尾貓會於出生後第二年的夏天開始交配，而雌性的更會於首年就開始。短尾貓會於每年的9-10月產生精子，並於夏天成熟。每年冬天至初春雄性會與雌性一同生活，並會交配數次。交配的時份會受地區所影響，但大都是在2-3月發生。這對短尾貓會有多種不同的行為，包括碰撞、追逐及隱藏自己。其他的雄性可能會在一起，但卻不會牽涉入內。一旦雄性確認雌性發情，牠會抓住雌性。雌性將來會與其他的雄性交配[16]，而雄性一般會與幾隻雌性交配。[28]短尾貓求愛時會尖叫、發出噓聲或其他聲音。[29]在德克薩斯州的研究指短尾貓的領土是受生育影響，若沒有交配的對象則不會設立領土。[18]雌性的動情週期為44日，並會動情5-10日。短尾貓在其一生中都會適合生殖。[28][12]
雌性會獨自撫養幼貓。短尾貓的妊娠期為60-70日，約於4月至5月出生，每胎約有1-6隻，一般為2-4隻。有時第二胎會最遲於9月出生。雌性一般會在密閉的地方，如細小洞穴或樹孔中生育。幼貓會於第9-10日打開雙眼，並於約4週後開始探索身邊的環境，兩個月後會斷奶。在第3-5個月後牠們會開始與母親出外。[29]牠們會於第一年的冬天前自行獵食，並很快就會獨自生活。[16]在密歇根州就曾觀察到幼貓最遲在春天仍與母親一起。[28]
短尾貓的腳印上四趾都沒有爪痕。腳印約有2-8厘米長，平均長4.6厘米。[30]當行走時，腳印之間相距約20-46厘米。短尾貓奔跑時腳印會相距更遠，約1-3米。[31]
短尾貓的後腳會正正踩在前腳的腳印上。牠的腳印較流浪貓及家貓的為大。[32]
成年的短尾貓的天敵除了人之外，還有美洲獅及灰狼，而牠們自己亦會自相殘殺。[33]幼貓的天敵則包括貓頭鷹、鷹、郊狼、狐及成年的短尾貓。當缺乏牠們的獵物時，幼貓很難成長為成年的短尾貓。
疾病、意外、獵殺及饑餓是其他短尾貓致恐的原因。幼貓在離開母親後不久雖然仍在建立獵食技巧，但就有驚人的生命力。15隻短尾貓的每年平均生存率是0.62，介乎0.56-0.67。[34]牠們之間亦會出現同類相食的情況，但卻很罕見及對其數量沒有影響。[22]
短尾貓會患有外寄生蟲，大部份都是蝨及蚤，且會同時患有獵物的寄生蟲。內寄生蟲亦很普遍，平均52%的短尾貓就患有弓形蟲，但數值因地區而異。[35]一種稱為Lynxacarus morlani就只有在短尾貓中可見。寄生蟲及疾病在短尾貓生命中扮演的角色並不清楚，但卻較饑餓、意外及獵殺有更高的死亡率。[22]
短尾貓有特強的適應力。牠們喜歡生活在落葉植物、松柏門、或混合的林地，但不像其他猞猁屬的物種般要依賴森林。牠們可以分佈在潮濕的沼澤至崎嶇的山地。牠們可以在近農地的地方建立巢穴，若身處石隙、沼澤、森林，牠的斑點可以成為偽裝。[16]短尾貓的數量主要視乎獵物的數量，其他會影響數量的因素包括能夠抵禦惡劣天氣的地方、適合休息及作為巢穴的地方、躲避獵殺的保障及免受侵擾的環境。[8]
短尾貓的分佈並不受人類數量的影響，除了大而密的農地外，牠們仍可以找到適合的棲息地。[14]牠們有可能會出現在後園中，介乎人類及自然環境的地方。[36]若被狗追捕，牠們經常會攀上樹上。[16]
短尾貓分佈在加拿大南部、經過美國，南至墨西哥的瓦哈卡州。分佈圖就像是一個袋形，只有美國中西部及部份東北部，包括明尼蘇達州南部、南達科他州東部、愛荷華州及大部份的密蘇里州沒有牠們的蹤影。[16][14][12]雖然相信牠們已絕跡紐約西部及賓夕法尼亞州，但卻仍有發現牠們的蹤影或死屍。[37]
短尾貓在加拿大的分佈受到雪的深度及加拿大猞猁所影響。短尾貓並不能抵禦大雪，並會在有遮蔽的地方等待惡劣天氣過去。[38]牠們不像加拿大猞猁的腳般大而有墊，故不能在雪上支撐其身體。短尾貓並非完全處於競爭劣勢，在新斯科舍因將針葉林轉為農地的關係，加拿大猞猁向北遷移，而短尾貓則取而代之。[14]在墨西哥北部及中部，短尾貓生活在乾旱的灌木林、松樹林及橡樹林中，直至南部的熱帶地區。[14]
短尾貓被列在瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約的附錄Ⅱ中[39]，即牠們未有滅絕的危險，但對其的獵殺及賣買須要監察。短尾貓在其分佈的三個國家都有規管。[14]據1988年估計，美國短尾貓的數量介乎700,000至1,500,000，且每年有上升的趨勢。故此，美國曾要求將短尾貓從公約中剔除。[8]加拿大及墨西哥的短尾貓數量亦很穩定。世界自然保護聯盟將短尾貓列為暫無危險，可見牠們相對的廣泛分佈，但在墨西哥南部卻未有清晰的統計。[1]
短尾貓在個別的俄亥俄州、印第安納州及愛荷華州瀕危。於1999年，牠們在伊利諾伊州的瀕危名單中被剔除，而在賓夕法尼亞州亦取消了對牠們獵殺的限制。在19世紀的新澤西州，短尾貓的數量亦有下降，主要原因是商業及農業的發展減少了牠們的棲息地，故於1991年在該州中被列為瀕危。[12]L. rufus escuinipae是在墨西哥的亞種，曾一度被認為瀕危，但於2005年已被除名。[40]
短尾貓因其毛皮及運動而被殺，但卻仍能保持數量。幼貓由於需要母親的照顧而較為易危。在1970年代及1980年代，由於其毛皮價值的上升而被大量獵殺，但有關價格其於1990年代初急跌。[41]短尾貓的死亡率中有一半是因受管制的獵殺，故在開放獵殺的冬天，牠們的數量會大幅下降。[22]
在美洲原住民神話中，短尾貓經常與郊狼在一起。短尾貓與郊狼分別與風及霧有關，這兩種是美洲原住民相對的元素。內茲佩爾塞人傳說中短尾貓及郊狼是相反的形象。[42] 但是，另一個版本則指牠們是同等的。克勞德·李維-史陀（Claude Lévi-Strauss）指前一個觀念是源自新世界神話，但牠們並非對等的形象就代表了一個開放的二元論，而非舊世界文化的對稱二元論。而後者則是歐洲文化及原住民文化經常接觸的結果。內茲佩爾塞人的版本卻有一些複雜性，而同等的版本則失去了原有故事的意義。[43]
在肖尼人故事中，指短尾貓的斑點是來自被一隻兔瞞騙。牠將兔困在樹中，但被說服燃點火種，而餘燼燒著了牠的毛皮，造成自皮上的深褐斑點。[44]摩哈維族相信若習慣性夢見一些形象或物件，就會獲得其特徵的超自然力量。若夢見美洲獅及短尾貓，牠們相信會獲得超越其他部落的狩獵技巧。[45]定居美洲的歐洲人因其兇猛及優美而欽佩短尾貓，而在美國，牠們都是傳說中歌頌的主角。[46]
|url=值 (帮助) (PDF). Switzerland: IUCN/SSC Cat Specialist Group, IUCN, Gland. 1996. |coauthors=需要含有|author= (帮助)
短尾貓（学名：Lynx rufus）是分布在北美洲的一种貓科动物，其下已知有12個亞種，主要分佈在加拿大南部至墨西哥北部，包括大部份的美國本土。短尾貓是有很強適應力的掠食者，棲息在林地、半沙漠、城市及沼澤。牠們现在仍然生活在原有的分佈地区，并有一定數量。
短尾貓的毛皮呈灰色至褐色，面上有鬚，耳朵有黑毛，外表像其他中等身型的猞猁。牠們比加拿大猞猁細小，但較家貓大兩倍。牠們的前肢上有明顯的黑帶，粗短的尾巴端呈黑色。
雖然短尾貓喜歡吃兔及野兔，但仍會捕獵昆蟲、小型的齧齒目，以及鹿、叉角羚等。牠們選擇獵物會視乎地點及棲息地、季節及獵物的數量。牠們像大部份的貓科般是有領域的，多是獨自生活，不過仍有一些領域是重疊的。牠們使用多種方法來標示疆界，包括爪痕、尿液及糞便等。短尾貓於冬天至春天期間生育，妊娠期為兩個月。
この項目では、オオヤマネコの種類について説明しています。その他の用法については「ボブキャット (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
ボブキャット（英語: bobcat）は、ネコ科オオヤマネコ属に属する中型獣である。
体長65–105cm、尾長11–13cm、体重6–15kg。アメリカを含むカナダ南部からメキシコ北東部にかけての森林・草原・半砂漠地帯に生息し、12種類の亜種が確認されている。個体数は72万5000頭ほど。体色は砂漠では黄色っぽく、森林では暗い色をしているなど、生息する地域によって異なる。
グレーから茶色の毛色と髭、黒い飾り毛の付いた耳を持ち、中型のオオヤマネコのような外観を持つ。同じ地域に生息するカナダオオヤマネコよりは小さいが、大型のイエネコの二倍くらいの大きさである。特有の黒い線が前足にあり、名前の由来となる先端が黒い短い尾を持つ。
夜行性で、主にウサギやジリスなどの小型草食獣や鳥類を捕食するが、基本的には虫でも小さいネズミ科の動物やシカも何でも捕食する。捕食の対象は生息地域や季節によって変化する。他のネコ科の動物と同様、縄張りがあり単独で行動するが、場所によっては人間の生活する場所が縄張りと重複していることもある。縄張りは猫同様、爪の痕や尿・便によるマーキングで行う。ネコ科の動物としては比較的長距離走に耐える。木登りもうまい。発情期は冬の終わりから春にかけてで、妊娠期間は50日前後。1度の出産で1 - 4子を産む。
ボブキャットは人間により、娯楽と毛皮の目的でハンティングされているが、頭数は減っていない。ボブキャットはアメリカインディアンの神話やヨーロッパからの開拓者の民話にも登場する。
これまでにオオヤマネコを4種にしてオオヤマネコとしての分類にするか、ネコ属の一種として扱うか、オオヤマネコ属かネコ属に分類するかで議論が分かれている[2][3]。今日ではオオヤマネコ属としての分類が認知されており、現代の分類ではボブキャットはオオヤマネコ属に掲載されている。
ジョンソン（とその他）によるとオオヤマネコはピューマ、ヒョウ、イエネコの分岐群に含まれ、およそ750万年前まで遡り、オオヤマネコとして分岐したのはおよそ324万年前とされている[4]。
ボブキャットはオオヤマネコが進化したものと考えられており、その先祖は更新世の時代にベーリング海峡からアメリカに渡り、260万年前頃に住み着いたのではないかとされている[3]。最初の頃は現在のアメリカ南部に土着したが、北からの氷河により多くが亡くなったとされる。現在のようなボブキャットに進化したのは2万年前頃と言われている[誰によって?]。二つ目の波はアジアから北部へ移住したもので、それが今日のカナダオオヤマネコとなった[2]。ボブキャットとカナダオオヤマネコの雑種は発生することもある（ネコ科の雑種を参照）[5]。
現在、12種類のボブキャットの亜種が認知されている。しかし亜種の区分けについてはボブキャットの地域的な縄張り区域がはっきりしていないことや亜種同士の違いが非常に小さいことから疑問視されている[6]。
ボブキャットは他のオオヤマネコと似た姿をしているが、平均すると4種の中では一番小さい。毛色は区々だが一般的には褐色からグレーがかった茶色で黒い線が身体と前足と尾についている。この毛の柄がカモフラージュになる。耳は先が黒く尖っていて短く黒い飾り毛が付いており、口の周り、顎、腹部の毛は通常オフホワイトである。南西部の砂漠に住むボブキャットは毛色が一番薄く、北側の森林部に生息するものが一番色が濃い。子供のときから多く毛が生えており、斑点の柄も付いている[9]。メラニン色素の多い黒いボブキャットはフロリダ州で捕獲されたが、これも黒くても斑点の柄が付いていた[10]。
顔の形は耳からの長い飾り毛の為に横に広がって見える。毛は深くはないが意外に長く密集している。鼻はピンクがかった赤で、顔、側面、後ろはグレーか黄色・茶褐色がかっている。目は黄色で黒い瞳孔である[11]。瞳孔は縦長で夜間の活動時には広がり、光を取り入れられるようになっている[12]。また、ボブキャットは聴覚・視覚・嗅覚が鋭い。木登りが得意で、通常は水を避けるが必要であれば泳ぐこともある[13]。
大人のオスのボブキャットは体長が28 - 47インチ（70 - 120センチ）で平均的には約36インチ（90センチ程である）。これは4 - 7インチ（10 - 18センチ）の太い尾を含み、この短い尾が名前の由来となっている。大人は体位が肩の高さで14 - 15インチ（36 - 38センチ）くらいである。大人のオスは通常16 - 30ポンド（7 - 14キロ）でメスは平均20ポンド（9キロ）くらいである。ボブキャットは筋肉質の体型で後足が前より長い。生まれるときは0.6 - 0.75ポンド（280 - 340グラム）程度で体長は10インチ（25センチ）位である。最初の一年で約10ポンド（4.5キロ）位にまで成長する[13]。
北の方に生息するものほど身体が大きいとされる[14]。形態学的比較によるとアメリカ東部に生息のものはオスもメスも大きさが色々に分岐しており、自然選択説の違いがあるとされている[15]。
ボブキャットは夕方・夜明けに特に活動的になる動物である。通常、日が落ちる3時間前から夜中の12時ごろまで活動し、また再び日が昇る前から日が昇ってから3時間後まで活動する。この間、自分の獣道に沿って約2 - 7マイル（3 - 11キロ）歩き回る[13]。しかし、ボブキャットは秋から冬にかけて昼行性の行動を取るため、これは季節により変化する。この行動パターンは自分の獲物の行動パターンが寒い時期には特に昼間行動することによるものである[12]。
ボブキャットの行動範囲は性別や獲物の分布により自分の縄張りの中だけに限られている。自分の縄張りは木に付けた爪の痕や尿、便の臭いでマーキングする。自分の縄張りの中には自分の居場所を幾つも作ってあり、通常は自分のベースにする場所と離れた場所にいくつかの避難所を縄張りの一番外側に作ってあり、これらは真ん中がくりぬかれている丸太や積み重なった枝、藪、または岩層の下などにある。自分のベースにしている場所はボブキャット特有の強い臭いがする[16]。
ボブキャットの縄張りのサイズはまちまちで、国際自然保護連合 (IUCN) によると0.02 - 126平方マイル（0.6 - 326平方キロ）と言われている[14]。カンザス州のある調査ではオスは約8平方マイル（20平方キロ）、メスではその半分以下という資料も出ている。また、遊牧するタイプのボブキャットは広範囲の縄張りを持ち（22平方マイル・57平方キロ）、なおかつその縄張りの範囲はあまり明確ではない。子供は範囲が最も狭く、およそ3平方マイル（7平方キロ）ほどである[17]。調査によると妊娠中のボブキャットの縄張りはオスと共に分布していることが分かっている[18]。
季節的な違いについての調査結果は曖昧である。ある調査によればオスの縄張りは夏に16平方マイル（41平方マイル）で冬には40平方マイル（100平方キロ）という大きな差があることが分かっている[16]。更に別の調査でも、特に繁殖が盛んな時期のメスでは冬になると縄張りが広がるが、オスでは季節による変化があまり見られなかったという過去の調査結果に似たデータも出ている[19]。その他のアメリカのいくつかの州の調査結果では季節による大きな変化はあまりないともされている[20][21]。
他のネコ科の動物と同じでボブキャットも殆どの場合に単独行動を取るが、縄張りの多くが他の縄張りと重なっていることがある。通常ネコの場合、オスは他と縄張りが重なっていることについて寛大であるが、メスは他の縄張りには滅多に足を踏み入れることはない。メスの縄張りの範囲が小さいことから考えても、2 - 3匹のメスが一匹のオスの縄張りで生活していると考えられる。オスの縄張りが重なり合っている場合には通常支配層が存在し、場合によって自分の好きな場所を譲り一時的に場所を変えることもある。
個々の縄張りの広さがそれぞれ大きく異なることから、個体数の密度の調査結果には相違があり、ある調査では25平方マイル（65平方キロ）あたり1 - 38匹のボブキャットがいると言われているが[14]、平均では5平方マイル（13平方キロ）あたり1匹からそれ以下と言われている[16]。また、個体数の密度と性別の比率にも関係があることが分かっている。ある調査によると個体数調整の捕獲をしていない密集度の大きいカリフォルニア州ではオス2.1に対してメス1の比率であった。密度が減った時にはこれがオス0.86匹に対してメス1匹となった。他の調査でも似たような比率が出ており、これによりオスは競争率が上がった際も上手く生活していくことができ、またこれにより何らかの理由で密度が減るまで繁殖を抑える機能を果たしている[22]。
ボブキャットは長い期間食べなくても生活することが出来るが、獲物が豊富な時は多く食べるようになっている。獲物の捕獲が難しい時期は自分が獲れる大きめの動物を獲り、後で食べるなどする。ボブキャットは獲物を追跡し、待ち伏せをしてから瞬間的に襲う。約1.5 - 12.5ポンド（0.7 - 5.7キロ）位の哺乳類を好み、獲物の対象は地域によって異なる。アメリカ東部ではワタオウサギ、北部ではカンジキウサギである。ニューイングランド地方ではこの両方が共存しているため、両方ともボブキャットの主な獲物となっている。決まったものしか食べないカナダオオヤマネコと違い、ボブキャットは日和見性で獲れる獲物の種類が多い[14]。このため、調査でもボブキャットのいくつかの主な獲物とされている動物が減少傾向にあることも分かっている。ボブキャットの獲物となる動物が豊富にあるかどうかが食生活に大きく影響する[23]。
ボブキャットは色々な大きさの獲物を獲ることが出来、手法も動物によって変化させることができる。ネズミ、リス、鳥、魚、虫などの小動物の場合は、それらが多く住み着いていると思われる場所へ行き、寝そべるかしゃがむか立って獲物が近づいてくるのを待つ。その後鋭い伸縮自在の爪で獲物を捕まえるようにして襲う。ウサギなどの大きめの動物は後ろから隠れながら追跡し、20 - 35フィート（6 - 10メートル）の距離に近づくのを待ってから襲いに行く。更に大きいキツネ、ミンク、スカンク、小型犬、家猫などを襲うことは滅多にない。また、ボブキャットは時に家畜や鶏を襲うことでも知られる。牛や馬などの大きい動物を襲うことは知られていないが、羊やヤギなどの反芻動物を襲う危険性がある。National Agricultural Statistics Serviceによると、ボブキャットは2004年に11,100頭の羊を殺し、羊の捕食死の4.9%を占めた[24]。しかしボブキャットは他の動物によって殺された家畜の食べ残しをあさることでも知られているため、一部の捕食は正確なデータではない[25]。
また、ボブキャットは小動物が減る冬や鹿の頭数が増える冬に鹿狩りをすることも知られている。エバーグレーズの調査によると、殆どの捕食（39のうち33）が小鹿であったが、ボブキャットの8倍の体重のものまでが捕食に成功したことが分かっている[26]。多くの場合、シカが寝ている時に後ろから追跡し、襲うときには首を掴んでから喉・頭蓋骨の付け根・胸部を噛む。稀ではあるが、ボブキャットがシカを捕食する時には一旦満腹になるまで食べた後、食べ残しを雪や葉の下に隠し、後に何度も戻ってきて食べることがある[16]。
ボブキャットの獲物の多く住む場所は通常他の中くらいの捕食者で似た生態的地位に属するものが住んでいるが、メイン州の調査ではボブキャットとコヨーテやアカギツネと競合している証拠となるものはあまりなかった。縄張りの重複は同時観察した動物ではランダムであった[27]。しかしカナダオオヤマネコに限っては種間の関係が分布に影響しており、ボブキャットの存在がカナダオオヤマネコの縄張りの南下を防いでいると考えられている[28]。
ボブキャットは通常6 - 8年まで生きると言われ、一部のものは10年まで生きるとされている。最長で知られているのは野生では16年、捕獲された状態では32年生きたという例がある[22]。
交配は一般的に2年目の夏に始まり、メスの場合は1歳で始まることもある。精子は毎年9月 - 10月頃に作られ、オスは夏まで繁殖できる期間がある。オスはメスと行動を共にし、冬から春にかけて何度も交配をする。これには地理的差もあるが、殆どの場合では交配は2月から3月にかけて発生する。この間2匹はバンピング、追いかけっこ、待ち伏せして襲う、などの色々な行動を取ることがある。一部のオスはメスの傍にいるだけでじゃれたりするような行動を取らないものもいる。メスが受け入れられるようになるとオスは首を掴み交配を行う。メスはその後も別のオスと交配をすることがあり[16]、またオスも何匹かのメスと交配を行う[29]。通常大人しいボブキャットはこの求愛期間は大きな声で叫んだり、「シャー」っと言ったり、その他の音で鳴くことがある[30]。テキサス州の調査によると、縄張りを作ることは繁殖の為に必要とされ、縄張りのないものは子孫の存在がないという調査結果がでている[18]。メスは44日間の発情周期があり、発情は5 - 10日で、ボブキャットは生涯繁殖をすることができるとされている[29][12]。
ボブキャットは60から70日の妊娠期間の後、一回に1 - 6匹（通常は2から4匹）の子供を4月か5月に出産し、その子供をメスは自分で育てる。場合によって二回目の出産が9月の終わりごろに発生することもある。メスは通常小さな洞窟や穴の開いた丸太などの何かに囲まれた場所で出産をする。子供は9 - 10日目で目を開ける。子供は四週間ほどで歩き回るようになり、生後2ヶ月まで周囲の探検をするようになる。生後3ヶ月 - 5ヶ月で母親と行動を共にし移動するようになる[30]。最初の年の秋までには自分で狩りをするようになり、その後巣立つ[16]。但し、ミシガン州では子供が次の年の春まで母親と一緒にいたという観察記録もある[29]。
ボブキャットの足は爪が伸縮性がある為、足跡の爪先に爪の跡はできない。足跡は1 - 3インチ（2 - 8センチ）位で、平均すると大体1.8インチくらいである[31]（左の写真を参照）。歩行時或いは早歩きの際の歩幅は大体8 - 18インチ（20 - 46センチ）である。走る際の歩幅はかなり大きく、大抵は4 - 8フィート（1 - 3メートル）にもなる[32]。他の猫同様、ボブキャットも後足の足跡が前足の足跡の上に直接載るように跡が出来る（写真には出ていない）。ボブキャットの足は一般的に野猫やイエネコよりも大きく、足跡は大体2平方インチ（13平方センチ）に対し1.5平方インチ（10平方センチ）とはっきりと違いが分かる[33]。
大人のボブキャットは人間以外にも捕食者がおり、種間の問題によるものと思われる。ピューマとタイリクオオカミは大人のボブキャットを殺し、この行動は何度もイエローストーン国立公園にて観察されている[34]。子供はフクロウ、鷲、コヨーテ、キツネ、大人のオスのボブキャットなど幾つもの捕食者がおり、特に獲物が豊富でないときには多くの子供が大人になる前に殺されることがある。病気、事故、ハンター、車、餓死はその他の主な死の原因ともなっている。思春期の子供は母親の元を巣立ち、狩りを憶えていく過程で死んでしまうケースが非常に高い。ある調査では15匹のボブキャット年間の生存率はどちらの性別でも0.62で、他の調査データを加味しても0.56 - 0.67程度ということが分かっている[35]獲物が少ない時期に共食いすることも知られているが、これは稀なケースであり、全体の頭数の変化に影響を及ぼすほどのものではないとされる[22]。ボブキャットが自分の3倍の体重の猟犬を殺したことや、複数の猟犬と戦い続けたこともある。ボブキャットにはノミやダニなどの他の生物が寄生し、また獲物としているウサギやリスの寄生生物もボブキャットに寄生することが多いと言われている。ボブキャットには内部寄生虫もおり、これは非常に一般的である。ある調査によると、地域差はあるものの、トキソプラズマの感染率は52%とも言われている[36]。特に寄生虫Lynxacarus morlaniはボブキャットにのみ発見されている。これらの寄生虫やそれによる病気はボブキャットの死亡率にどれだけ影響を与えているのかは不明であるが、餓死、事故、捕食と比べると死亡率を上げる原因となっている可能性もある[22]。
＜この項目は翻訳中です＞
見た目は少し大きなネコのようであるが、気性が荒く安易に接触を試みる事は危険である。特に若い個体は大きさも普通のネコ程であるが、幼い子供等が手を出すと警戒した親に襲われて命に関わる危険がある[37]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 本項はen:Bobcatを翻訳したものである。
ボブキャット（英語: bobcat）は、ネコ科オオヤマネコ属に属する中型獣である。
体長65–105cm、尾長11–13cm、体重6–15kg。アメリカを含むカナダ南部からメキシコ北東部にかけての森林・草原・半砂漠地帯に生息し、12種類の亜種が確認されている。個体数は72万5000頭ほど。体色は砂漠では黄色っぽく、森林では暗い色をしているなど、生息する地域によって異なる。
グレーから茶色の毛色と髭、黒い飾り毛の付いた耳を持ち、中型のオオヤマネコのような外観を持つ。同じ地域に生息するカナダオオヤマネコよりは小さいが、大型のイエネコの二倍くらいの大きさである。特有の黒い線が前足にあり、名前の由来となる先端が黒い短い尾を持つ。
夜行性で、主にウサギやジリスなどの小型草食獣や鳥類を捕食するが、基本的には虫でも小さいネズミ科の動物やシカも何でも捕食する。捕食の対象は生息地域や季節によって変化する。他のネコ科の動物と同様、縄張りがあり単独で行動するが、場所によっては人間の生活する場所が縄張りと重複していることもある。縄張りは猫同様、爪の痕や尿・便によるマーキングで行う。ネコ科の動物としては比較的長距離走に耐える。木登りもうまい。発情期は冬の終わりから春にかけてで、妊娠期間は50日前後。1度の出産で1 - 4子を産む。
ボブキャットは人間により、娯楽と毛皮の目的でハンティングされているが、頭数は減っていない。ボブキャットはアメリカインディアンの神話やヨーロッパからの開拓者の民話にも登場する。
붉은스라소니(Lynx rufus) 또는 보브캣은 식육목 고양이과 동물이다. 꼬리를 포함한 몸길이가 75~115cm이며 몸무게는 수컷이 약 11kg이고, 암컷은 약 7kg으로 수컷보다 작다. 다리는 길고, 꼬리는 짧으며, 귀는 뾰족하고 짧은 털이 나 있다. 짧은 털은 색깔이 황갈색에서 적갈색에 이르며, 검은 점과 얼룩무늬가 있다. 얼굴에 난 털은 구레나룻처럼 보인다.
늪·산·산림·관목 지역에서 생활하며, 캐나다의 남부에서 멕시코에 걸쳐 분포하는 야생 고양이다. 주로 밤에 활동하고, 시각과 청각이 예민하다. 나무를 잘 타고, 수영도 잘 한다. 속이 빈 나무, 작은 동굴, 바위 밑에 집을 짓고 토끼, 사슴, 작은 새와 같은 작은 동물이나 들쥐, 다람쥐 같은 설치류를 잡아먹는데, 가축 중에서는 염소와 양을 가장 좋아하며 닭이나 오리 같은 가금류도 많이 잡아먹는다. 늦겨울이나 이른 봄에 짝짓기를 하며 임신기간은 65일이고 한배에 2~3마리를 낳으며, 새끼는 늦여름까지 어미와 함께 생활한다.
다음은 고양이과의 계통 분류이다.[1]
고양이과† 마카이로두스아과
표범아과 구름표범속 표범속 고양이아과 마블고양이속 황금고양이속 서벌속 카라칼속 호랑고양이속 스라소니속 치타속 퓨마속 재규어런디속 마눌속 삵속 고양이속붉은스라소니(Lynx rufus) 또는 보브캣은 식육목 고양이과 동물이다. 꼬리를 포함한 몸길이가 75~115cm이며 몸무게는 수컷이 약 11kg이고, 암컷은 약 7kg으로 수컷보다 작다. 다리는 길고, 꼬리는 짧으며, 귀는 뾰족하고 짧은 털이 나 있다. 짧은 털은 색깔이 황갈색에서 적갈색에 이르며, 검은 점과 얼룩무늬가 있다. 얼굴에 난 털은 구레나룻처럼 보인다.
늪·산·산림·관목 지역에서 생활하며, 캐나다의 남부에서 멕시코에 걸쳐 분포하는 야생 고양이다. 주로 밤에 활동하고, 시각과 청각이 예민하다. 나무를 잘 타고, 수영도 잘 한다. 속이 빈 나무, 작은 동굴, 바위 밑에 집을 짓고 토끼, 사슴, 작은 새와 같은 작은 동물이나 들쥐, 다람쥐 같은 설치류를 잡아먹는데, 가축 중에서는 염소와 양을 가장 좋아하며 닭이나 오리 같은 가금류도 많이 잡아먹는다. 늦겨울이나 이른 봄에 짝짓기를 하며 임신기간은 65일이고 한배에 2~3마리를 낳으며, 새끼는 늦여름까지 어미와 함께 생활한다.
