Rugilus erichsonii adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
Rugilus erichsonii adolah kumbang dari famili Staphylinidae. Spesies ko juo marupokan bagian dari ordo Coleoptera, kelas Insecta, filum Arthropoda, dan kingdom Animalia.
Kumbang iko biasonyo punyo elitra nan pendek.
Rugilus erichsonii – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1867 roku przez Alberta Fauvela jako Stilicus erichsonii[1].
Chrząszcz o smukłym i trochę wypukłym ciele długości od 3,5 do 4 mm. Ubarwiony jest czarno z czerwonożółtymi czułkami, narządami gębowymi i odnóżami. Głaszczki szczękowe są żółtoczerwone. Duża, wyraźnie szersza od pokryw głowa ma szorstko i bardzo gęsto punktowaną powierzchnię, wargę górną zaopatrzoną w dwa ząbki oraz skroń w widoku z góry nie dłuższą od długości oka. Czułki są krępe, o czwartym członie wyraźnie dłuższym niż szerszym. Przedplecze ma kolor czarny lub brunatnoczarny, a powierzchnię punktowaną z wyjątkiem gładkiego, szerokiego, podzielonego podłużną bruzdą pasa środkowego. Pokrywy są trochę dłuższe i szersze od przedplecza, a ich tylne brzegi są jasne. Odnóża charakteryzuje pierwszy człon tylnych stóp 3,5–4 raza dłuższy niż u wierzchołka szeroki. Samiec ma piąty sternit odwłoka z niewyraźnym, podłużnym wgnieceniem bez czarnych i długich włosków po bokach[2].
Owad znany z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Bośni i Hercegowiny, Rumunii, Macedonii, Grecji, Rosji i Bliskiego Wschodu[1]. Zasiedla pobrzeża wód, wilgotne łąki, tereny otwarte i wilgotne stanowiska leśne. Bytuje w ściółce, pod mchem i pod rozkładającymi się szczątkami roślinnymi[2][3].
Rugilus erichsonii – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.
Gatunek ten został opisany w 1867 roku przez Alberta Fauvela jako Stilicus erichsonii.
Chrząszcz o smukłym i trochę wypukłym ciele długości od 3,5 do 4 mm. Ubarwiony jest czarno z czerwonożółtymi czułkami, narządami gębowymi i odnóżami. Głaszczki szczękowe są żółtoczerwone. Duża, wyraźnie szersza od pokryw głowa ma szorstko i bardzo gęsto punktowaną powierzchnię, wargę górną zaopatrzoną w dwa ząbki oraz skroń w widoku z góry nie dłuższą od długości oka. Czułki są krępe, o czwartym członie wyraźnie dłuższym niż szerszym. Przedplecze ma kolor czarny lub brunatnoczarny, a powierzchnię punktowaną z wyjątkiem gładkiego, szerokiego, podzielonego podłużną bruzdą pasa środkowego. Pokrywy są trochę dłuższe i szersze od przedplecza, a ich tylne brzegi są jasne. Odnóża charakteryzuje pierwszy człon tylnych stóp 3,5–4 raza dłuższy niż u wierzchołka szeroki. Samiec ma piąty sternit odwłoka z niewyraźnym, podłużnym wgnieceniem bez czarnych i długich włosków po bokach.
Owad znany z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Bośni i Hercegowiny, Rumunii, Macedonii, Grecji, Rosji i Bliskiego Wschodu. Zasiedla pobrzeża wód, wilgotne łąki, tereny otwarte i wilgotne stanowiska leśne. Bytuje w ściółce, pod mchem i pod rozkładającymi się szczątkami roślinnymi.
