The Falanouc has a head and body length of 450-650 mm and a tail length of 220-250 mm (Albignac 1974 as stated in Nowak 1999). It has homodont teeth that are short and with a large single cusp, more closely resembling insectivore teeth than the shearing-crushing teeth of most carnivores. Its head is narrow and small with a pointed muzzle. The body is relatively stocky and large (larger than a domestic cat). It has a distictive wide cylindrical tail where fat is stored for use during periods of low food abundance. The underfur is dense and covered by long gaurd hairs. The Eastern Falanouc, Eupleres goudotii goudotii, has a fawn colored dorsum with a lighter belly. In the Western Falanouc, E. g. major, males are brownish while females are grayish (Garbutt 1999; Nowak 1999).
Range mass: 2 to 4 kg.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
The Falanouc lives in humid, lowland forests dominated by Cyperaceae, Raphia, and Pandanus species (Garbutt, 1999) although details of the habitat range of either subspecies are poorly known (Nowak 1999).
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
The Falanouc is distributed throughout the costal forests of northwestern and eastern Madagascar (Garbutt, 1999).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
The Falanouc's diet consists almost exclusively of earthworms and other small invertebrates (Macdonald 1992). Its elongate snout and insectivore-like teeth contribute to its specialization of the capture and processing of small invertebrate prey. It also uses its long claws to dig up prey while foraging in the leaf litter (Garbutt 1999).
The falanouc's endangered status is due to the recent increase of human impacts on Madagascar. Their numbers and distribution have declined due to deforestation, marsh drainage, hunting for food uses, and predation by domestic dogs. It is also suspected that competition from the introduced Viverrricula indica has contributed to the falanouc's decline. Although its range remains large, it is rare throughout (Shreiber et al. 1989 as stated in Nowak 1999).
CITES: appendix ii
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Perception Channels: tactile ; chemical
Mating takes place in July and August and offspring are born between November and January. The mother gives birth to one or two precocious young. The offspring weigh approximately 150 g at birth and their eyes are already open. Within two days of birth, the young are able to follow their mother during foraging. They are weaned when they are nine weeks old (Garbutt 1999).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Ar falanouk (Eupleres goudotii) a zo ur c'higdebrer eus kerentiad an Eupleridae hag a vev e Madagaskar hepken.
Gant e gendirvi, ar fanaloka hag ar fosa, eo an ezel nemetañ eus an iskerentiad Euplerinae. N'eus gwagrenn fraezhel ebet gantañ ha ne c'hell ket kuzhat e skilfoù. Divellkeineged ha buzhug a zebr dreist-holl ha dibar eo e zent abalamour d'ar reol-boued-se: kompez eo e zent-lagad hag e rakkildent.
Bevañ a ra en e-unan er c'hoadegoù glaviek eus kreiz ha gwalarn ar vro. Un aneval-noz eo. Diouzh an deiz e kousk e-barzh toulloù pe douarennoù bihan. Muzuliañ a ra war-dro 50 cm gant ul lost 24 cm ha tennañ a ra d'ur vibinell. Gell eo e vlevenn.
En arvar emañ ar falanouk en abeg da zistruj e lec'h-annez ha d'e breizhataerien.
Ar spesad nemetañ eo er genad Eupleres.
Bez' ez eus daou isspesad:
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar falanouk (Eupleres goudotii) a zo ur c'higdebrer eus kerentiad an Eupleridae hag a vev e Madagaskar hepken.
Gant e gendirvi, ar fanaloka hag ar fosa, eo an ezel nemetañ eus an iskerentiad Euplerinae. N'eus gwagrenn fraezhel ebet gantañ ha ne c'hell ket kuzhat e skilfoù. Divellkeineged ha buzhug a zebr dreist-holl ha dibar eo e zent abalamour d'ar reol-boued-se: kompez eo e zent-lagad hag e rakkildent.
Bevañ a ra en e-unan er c'hoadegoù glaviek eus kreiz ha gwalarn ar vro. Un aneval-noz eo. Diouzh an deiz e kousk e-barzh toulloù pe douarennoù bihan. Muzuliañ a ra war-dro 50 cm gant ul lost 24 cm ha tennañ a ra d'ur vibinell. Gell eo e vlevenn.
En arvar emañ ar falanouk en abeg da zistruj e lec'h-annez ha d'e breizhataerien.
L'eupleri (Eupleres goudotii) és espècie poc freqüent de la família dels euplèrids, endèmica de Madagascar.[1]
Està classificada dins de la subfamília dels euplerins, juntament amb la civeta de Madagascar, el seu parent més proper, i la fossa. L'eupleri té una sèrie de particularitats que el fan digne de la seva classificació independent.
Es tracta d'un animal petit, amb una longitud del cos i del cap entre 45 i 65 centímetres, i una cua d'entre 22 i 25 centímetres.[2]
El seu cos baix i el seu musell allargat, fan que s'assembli a les mangostes, encara que el pelatge de la majoria de mangostes segueix uns patrons de coloració marcats per bandes o ratlles. Té un cua cilíndrica i ample, en la qual emmagatzema greix com a reserva energètica, per a períodes d'escassetat d'aliment. El pelatge interior és dens i està cobert de pèls llargs protectors. Tenen el dors de color lleonat amb el ventre més clar.[3][4]
Està distribuït pels boscos costaners del nord-oest i l'est de Madagascar,[3] on viu en boscos humits de les terres baixes, poblats per espècies de ciperàcies, ràfies i pandanàcies, encara que es desconeixen pocs detalls de les àrees de distribució de les dues subespècies.[4]
És un animal solitari, encara que s'ha observat em grups, i nocturn, que passa el dia dormint en forats als troncs o esquerdes a les roques. L'eupleri defensa el seu territori, les fronteres dels quals són ruixades amb secrecions de les glàndules anals i del coll. Tot i que se sap que emet sons, se n'han registrat pocs.[3]
El seu cicle biològic té períodes d'acumulació de greix durant abril i maig, abans dels mesos secs de juny i juliol.
La seva dieta està gairebé exclusivament constituïda per cucs i altres petits invertebrats.[5] El seu musell allargat i les seves dents d'insectívor, contribueixen a la seva especialització en capturar petits invertebrats. També fa servir les seves urpes per cavar i descobrir insectes amagats entre les fulles que hi ha al terra del bosc.[3]
L'aparellament té lloc al juliol i agost i les cries neixen entre novembre i gener. La mare dóna a llum a un o dos joves precoços, que pesen aproximadament 150 grams i ja tenen els ulls oberts. Als dos dies de néixer, els joves són capaços de seguir la seva mare mentre cerca aliment, i a les nou setmanes ja estan ben desenvolupats i són deslletats.[3] Poc després abandonen a les seves mares. Tot i que assoleixen ràpidament una mobilitat completa, de manera que aviat poden seguir la seva mare pel bosc, tenen un ritme de creixement més lent que el d'altres carnívors de mida semblant.
La situació de perill de l'eupleri, es deu a l'impacte humà sobre els boscos de Madagascar. El seu nombre i distribució s'ha reduït a causa de la desforestació, el drenatge de pantans, la caça pels usos alimentaris, i la depredador de gossos domèstics. També se sospita que la competència amb la civeta petita de l'Índia, introduïda artificialment per l'home, pot haver contribuït al seu declivi. Tot i que la seva àrea de distribució és gran, es tracta d'una espècie poc nombrosa.[4][6]
L'eupleri (Eupleres goudotii) és espècie poc freqüent de la família dels euplèrids, endèmica de Madagascar.
Està classificada dins de la subfamília dels euplerins, juntament amb la civeta de Madagascar, el seu parent més proper, i la fossa. L'eupleri té una sèrie de particularitats que el fan digne de la seva classificació independent.
Puchol malý (Eupleres goudotii) je malá, cibetce podobná šelma, žijící na Madagaskaru.
Puchol má dlouhý štíhlý čenich a krátký huňatý ocas, srst na hřbetě je hnědá, spodní část těla je bílošedá. Má dlouhé, nezatažitelné drápy, které používá k hrabání a hledání potravy, jako jsou dešťovky, hmyz a jeho larvy, slimáci, hlemýždi a hlodavci. Na zimní měsíce, kdy je nedostatek potravy, si v ocase ukládá zásoby tuku.
Samice rodí vždy jen jedno mládě, které má po porodu oči otevřené a za 14 dní je schopno matku následovat. Za devět týdnů je již odstaveno.
Puchol je endemit žijící pouze v deštných lesích a mokřadech Madagaskaru. Je ohrožen ztrátou životního prostředí.
Obrázky, zvuky či videa k tématu puchol malý ve Wikimedia Commons
Puchol malý (Eupleres goudotii) je malá, cibetce podobná šelma, žijící na Madagaskaru.
Der Falanuk (Eupleres goudotii), auch als Ameisenschleichkatze bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Familie der Madagassischen Raubtiere (Eupleridae). Er lebt auf Madagaskar und ernährt sich vorwiegend von Regenwürmern.
Falanuks sind nach den Fossas die zweitgrößten Vertreter der Madagassischen Raubtiere. Sie erreichen eine Kopfrumpflänge von 46 bis 65 Zentimetern, wozu noch ein 22 bis 25 Zentimeter langer Schwanz kommt. Ihr Gewicht beträgt 1,6 bis 4,6 Kilogramm. Sie haben einen eigenwilligen Körperbau: der Rumpf ist langgestreckt und stämmig, die Füße sind groß und mit langen Krallen versehen. Der Schwanz ist breit und rundlich, aufgrund der langen Haare wirkt er buschig. Der Kopf ist verglichen mit dem Körper klein, die Schnauze ist lang und zugespitzt, die Ohren sind groß und rundlich. Auffallend sind die Zähne: diese sind klein und gleichförmig und erinnern in ihrem Bau an die Gebisse von Insektenfressern. In ihrem Körperbau zeigen sie einige Konvergenzen zum nicht näher verwandten Erdwolf.
Es werden zwei Unterarten unterschieden: die Nominatform E. g. goudotii hat ein rötlich-braunes Fell mit hellbraunem Bauch, sie ist mit maximal 50 Zentimetern Kopfrumpflänge und 2,1 Kilogramm die kleinere Unterart. Die zweite Unterart, E. g. major hat am Rücken ein dunkelbraunes bis graues Fell, der Bauch und die Innenseite der Schenkel sind orange, diese Unterart ist auch deutlich größer.
Falanuks sind auf Madagaskar endemisch. Die Nominatform bewohnt die Regenwälder im Osten der Insel bis in 1600 Meter Seehöhe. Sie lebt häufig in der Nähe von Gewässern oder in Marschländern. Die Unterart E. g. major lebt in trockeneren Laubwäldern im westlichen und nordwestlichen Madagaskar, etwa in den Regionen Sambirano und Montagne d'Ambre. Die geographische Verteilung der beiden Unterarten ist aber noch nicht restlos geklärt.
Falanuks sind wahrscheinlich kathemeral, das heißt, sie können sowohl am Tag als auch in der Nacht aktiv sein. Als Schlafplätze verwenden sie Erdbaue anderer Tiere oder sie ziehen sich ins Wurzelwerk von Bäumen zurück. Sie halten sich vorwiegend am Boden auf, aufgrund der langen Krallen an den Vorderpfoten bewegen sie sich in einem schlingernden Gang fort. Falanuks leben einzelgängerisch, bei manchmal beobachteten Gruppen handelt es sich vermutlich um Mütter mit ihren Jungtieren. Es sind territoriale Tiere, die ihr Revier mit Drüsensekret markieren. Die Reviere sind vermutlich sehr groß, genaue Zahlenangaben gibt es nicht. Vor der kalten Trockenzeit können sie bis zu 800 Gramm Fett in ihrem Schwanz speichern, ihr Gewicht kann sich um bis zu 20 % erhöhen. Ob sie in eine Trockenstarre oder eine Hibernation fallen ist nicht bekannt, zumindest in den östlichen Regenwäldern wurden Tiere auch in der Trockenzeit beobachtet.
Die Nahrung der Falanuks besteht vorrangig aus Regenwürmern, daneben nehmen sie auch Schnecken, Insekten, Frösche und Chamäleons zu sich. Ihre lange Schnauze und ihre Krallen helfen ihnen, das Erdreich oder das Laub nach Essbarem zu durchwühlen.
Die Paarung erfolgt am Ende der Trockenzeit, zwischen August und September, die Jungtiere kommen in der Regenzeit (November bis Januar) zur Welt. Die Wurfgröße beträgt eins oder zwei. Die Neugeborenen sind gut entwickelt, sie wiegen rund 150 Gramm, haben die Augen geöffnet und können nach ein bis zwei Tagen gehen. Entwöhnt werden sie mit rund neun Wochen.
Früher wurden die Schwänze der Falanuks von den Einwohnern als Schmuckobjekte verwendet. Heute sind eher die Waldzerstörung, verwilderte Hunde und die Konkurrenz der eingeschleppten Kleinen Indischen Zibetkatze dafür verantwortlich, dass die Bestände mehr und mehr zurückgehen und der Falanuk von der IUCN als „gering gefährdet“ (near threatened) geführt wird.
Traditionell wurde der Falanuk zu den Schleichkatzen gezählt. Nach neueren genetischen Untersuchungen wird er allerdings in eine neu aufgestellte Gruppe, die Madagassischen Raubtiere (Eupleridae) eingegliedert. Diese Untersuchungen ergaben, dass alle Raubtiere Madagaskars – die vorher in verschiedenen Familien geführt wurden – von einem gemeinsamen, mangustenartigen Vorfahren abstammen, der wohl im späten Oligozän oder frühen Miozän (vor rund 24 bis 18 Millionen Jahren) die Straße von Mosambik überquert hat. Die nächsten Verwandten des Falanuk sind die Fanaloka und die Fossa, mit denen er die Unterfamilie der Euplerinae bildet.
Genauere Untersuchungen könnten ergeben, dass die beiden Unterarten künftig als getrennte Arten geführt werden.
Der Falanuk (Eupleres goudotii), auch als Ameisenschleichkatze bezeichnet, ist eine Säugetierart aus der Familie der Madagassischen Raubtiere (Eupleridae). Er lebt auf Madagaskar und ernährt sich vorwiegend von Regenwürmern.
Eupleres goudotii (Фаланук) — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства Eupleridae.
Даўжыня галавы і цела 45-91 см[2], даўжыня хваста 22—26 см[3]; маса дарослых 2,5-4,5 кг. Галава малая. Вушы вялікія. Пыса вострая. Хвост пухнасты.
Eupleres goudotii (Фаланук) — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства Eupleridae.
Ownuk dişli mungo (lat. Eupleres goudotii) — madagaskar ýyrtyjylary maşgalasyna degişli ýyrtyjy süýdemdiriji. Madagaskaryň endemik jandary. Latynça ady fransuz syýahatçysy we kolleksioneri Žýul-Prosper Gudonyň hormatyna dakylypdyr.
The Eastern falanouc (Eupleres goudotii) is a rare mongoose-like mammal in the carnivoran family Eupleridae endemic to Madagascar .[3]
It is classified alongside the Western falanouc (Eupleres major), recognized only in 2010, in the genus Eupleres.[4] Falanoucs have several peculiarities. They have no anal or perineal glands (unlike their closest relative, the fanaloka), nonretractile claws, and a unique dentition: the canines and premolars are backwards-curving and flat. This is thought to be related to their prey, mostly invertebrates, such as worms, slugs, snails, and larvae.
It lives primarily in the lowland rainforests of eastern Madagascar, while E. major is found in northwest Madagascar. It is solitary and territorial, but whether nocturnal or diurnal is unknown. It is small (about 50 centimetres long with a 24-centimetre-long tail) and shy (clawing, not biting, in self-defence). It most closely resembles the mongooses with its long snout and low body, though its colouration is plain and brown (most mongooses have colouring schemes such as striping, banding, or other variations on the hands and feet).
Its life cycle displays periods of fat buildup during April and May, before the dry months of June and July. It has a brief courting period and weaning period, the young being weaned before the next mating season. Its reproductive cycle is fast. The offspring (one per litter) are born in burrows with opened eyes and can move with the mother through dense foliage at only two days old. In nine weeks, the already well-developed young are on solid food and shortly thereafter they leave their mothers. Though it is fast in gaining mobility (so as to follow its mother on forages), it grows at a slower rate than comparatively-sized carnivorans.
"Falanoucs are threatened by habitat loss, humans, dogs and an introduced competitor, the small Indian civet (Viverricula indica)."[5]
Viverricula indica are also carnivores, and they had much spatial and temporal overlap with Eupleres goudotii when introduced to the same ecosystem the Eupleres goudotii were in. This overlap has shown to potentially have a negative impact on native carnivore populations such as the Eupleres goudotii because of the two species competing for similar resources.[6]
The Eastern falanouc (Eupleres goudotii) is a rare mongoose-like mammal in the carnivoran family Eupleridae endemic to Madagascar .
It is classified alongside the Western falanouc (Eupleres major), recognized only in 2010, in the genus Eupleres. Falanoucs have several peculiarities. They have no anal or perineal glands (unlike their closest relative, the fanaloka), nonretractile claws, and a unique dentition: the canines and premolars are backwards-curving and flat. This is thought to be related to their prey, mostly invertebrates, such as worms, slugs, snails, and larvae.
It lives primarily in the lowland rainforests of eastern Madagascar, while E. major is found in northwest Madagascar. It is solitary and territorial, but whether nocturnal or diurnal is unknown. It is small (about 50 centimetres long with a 24-centimetre-long tail) and shy (clawing, not biting, in self-defence). It most closely resembles the mongooses with its long snout and low body, though its colouration is plain and brown (most mongooses have colouring schemes such as striping, banding, or other variations on the hands and feet).
Its life cycle displays periods of fat buildup during April and May, before the dry months of June and July. It has a brief courting period and weaning period, the young being weaned before the next mating season. Its reproductive cycle is fast. The offspring (one per litter) are born in burrows with opened eyes and can move with the mother through dense foliage at only two days old. In nine weeks, the already well-developed young are on solid food and shortly thereafter they leave their mothers. Though it is fast in gaining mobility (so as to follow its mother on forages), it grows at a slower rate than comparatively-sized carnivorans.
"Falanoucs are threatened by habitat loss, humans, dogs and an introduced competitor, the small Indian civet (Viverricula indica)."
Viverricula indica are also carnivores, and they had much spatial and temporal overlap with Eupleres goudotii when introduced to the same ecosystem the Eupleres goudotii were in. This overlap has shown to potentially have a negative impact on native carnivore populations such as the Eupleres goudotii because of the two species competing for similar resources.
El falanouc o mangosta de dientes pequeños (Eupleres goudotii) es una especie de mamífero carnívoro perteneciente a la familia Eupleridae endémico en Madagascar.[2]
El falanouc tiene características peculiares que ameritan su clasificación independiente. Carece de glándulas anales o perineales, tiene uñas no retráctiles y una dentadura distintiva: los caninos y premolares están curvados hacia atrás y son aplanados. Esto parece relacionarse con su dieta conformada principalmente por gusanos, babosas, caracoles y larvas.
Habita principalmente en la selva de baja altitud del centro y noroeste de la isla. Es solitario y territorial, pero se desconoce si es diurno o nocturno. La especie mide cerca de 50 cm, de los cuales 24 cm pertenecen a la cola. Su apariencia se asemeja a las mangostas por su hocico largo y cuerpo bajo, sin embargo su coloración es uniforme y marrón, a diferencia de las mangostas que tienen rayas, bandas y variación del color en los miembros y la cola.
Su ciclo de vida muestra acumulación de grasa durante abril y mayo, antes de los meses secos en junio y julio. Tiene un breve periodo de cortejo y de crianza, los jóvenes son destetados antes de la temporada de apareamiento. Su ciclo reproductivo es rápido. Las crías (una por camada) nace en madrigueras con los ojos abiertos y pueden movilizarse junto a su madre por el denso follaje a los dos días de vida. En nueve semanas ya es un joven bien desarrollado que puede alimentarse por su cuenta y dejar a su madre poco después. A pesar de que adquiere movilidad rápidamente, su tasa de crecimiento es más lenta que en los carnívoros del mismo tamaño.
El falanouc o mangosta de dientes pequeños (Eupleres goudotii) es una especie de mamífero carnívoro perteneciente a la familia Eupleridae endémico en Madagascar.
Eupleres goudotii Eupleres generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Euplerinae azpifamilia eta Eupleridae familian sailkatuta dago.
Eupleres goudotii Eupleres generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Euplerinae azpifamilia eta Eupleridae familian sailkatuta dago.
Falanukki (Eupleres goudotii) on Pohjois-Madagaskarilla elävä noin 50 senttimetrin pituinen (hännän pituus on noin 23 cm) mangusteja muistuttava petonisäkäs, joka kuitenkin kuuluu endeemiseen Eupleridae-heimoon (Madagaskarin petoeläimet). Sillä on pitkä ja hoikka ruumis, suippo kuono ja lyhyet jalat. Takajalat ovat etujalkoja pidemmät ja häntä on paksu ja tuuhea.
Falanukki on huono kiipijä ja hyppääjä, mutta hypähtelee hitaasti maassa etsiessään etenkin matoja, mutta myös hyönteisiä, vesikotiloita, sammakoita ja jopa pikkunisäkkäitä ja lintuja. Se menee mielellään veteen ajamaan saalistaan. Ravinnon riittäessä se kerää rasvavarastoa häntänsä tyveen ja tarvittaessa elää sen turvin.
Falanukit elävät koko elämän kestävässä parisuhteessa, ja kukin pari merkitsee reviirinsä perärauhasten ja pään rauhasten eritteillä. Naaras synnyttää täysin karvaisen ja avosilmäisen poikasen noin neljän kuukauden kantoajan jälkeen. Emo imettää poikasta yhdeksän viikkoa.
Falanukit ovat harvinaistuneet luonnonsuojelualueiden ulkopuolella metsien hävityksen, liiallisen pyydystyksen ja saarelle tuodun pikkusivettikissan (Viverricula indica) synnyttämän kilpailun vuoksi, ja siksi ne ovat vaarantuneita.
Falanukki (Eupleres goudotii) on Pohjois-Madagaskarilla elävä noin 50 senttimetrin pituinen (hännän pituus on noin 23 cm) mangusteja muistuttava petonisäkäs, joka kuitenkin kuuluu endeemiseen Eupleridae-heimoon (Madagaskarin petoeläimet). Sillä on pitkä ja hoikka ruumis, suippo kuono ja lyhyet jalat. Takajalat ovat etujalkoja pidemmät ja häntä on paksu ja tuuhea.
Falanukki on huono kiipijä ja hyppääjä, mutta hypähtelee hitaasti maassa etsiessään etenkin matoja, mutta myös hyönteisiä, vesikotiloita, sammakoita ja jopa pikkunisäkkäitä ja lintuja. Se menee mielellään veteen ajamaan saalistaan. Ravinnon riittäessä se kerää rasvavarastoa häntänsä tyveen ja tarvittaessa elää sen turvin.
Falanukit elävät koko elämän kestävässä parisuhteessa, ja kukin pari merkitsee reviirinsä perärauhasten ja pään rauhasten eritteillä. Naaras synnyttää täysin karvaisen ja avosilmäisen poikasen noin neljän kuukauden kantoajan jälkeen. Emo imettää poikasta yhdeksän viikkoa.
Falanukit ovat harvinaistuneet luonnonsuojelualueiden ulkopuolella metsien hävityksen, liiallisen pyydystyksen ja saarelle tuodun pikkusivettikissan (Viverricula indica) synnyttämän kilpailun vuoksi, ja siksi ne ovat vaarantuneita.
L'euplère de Goudot[1] (Eupleres goudotii) est le seul eupleridé du genre Eupleres. C'est une des 8 espèces de carnivore endémique de Madagascar et est également appelé "fanalouk".
L'euplère de Goudot (Eupleres goudotii) est le seul eupleridé du genre Eupleres. C'est une des 8 espèces de carnivore endémique de Madagascar et est également appelé "fanalouk".
Il falanouc o eupleride di Goudot (Eupleres goudotii, Doyere, 1835) è un mammifero carnivoro della famiglia degli Eupleridi, endemico del Madagascar.
Viene classificato insieme al suo stretto parente, il fanaloka, nella sottofamiglia Euplerinae. Il falanouc presenta alcune peculiarità che giustificano una classificazione indipendente. È privo di ghiandole anali o perineali, ha artigli non retrattili ed una dentizione particolare: i canini e i premolari sono curvati all'indietro e sono appiattiti. Si pensa che questo sia in relazione alle sue prede, per la maggior parte invertebrati, come vermi, lumache, chiocciole e larve.
Il falanouc è strettamente imparentato anche con il fossa del Madagascar.
È solitario e territoriale, ma non sappiamo se sia notturno o diurno. È piccolo (circa 50 cm di lunghezza con una coda di 24 cm) e timido (per difendersi graffia, non morde). Con il suo muso lungo ed il suo corpo basso, ricorda da vicino le manguste, sebbene la sua colorazione sia bruno uniforme (la maggior parte delle manguste presentano schemi colorati, come striature, fasce o altre variazioni, sulle mani e sui piedi).
Il suo ciclo vitale mostra periodi di accumulo di grasso tra aprile e maggio, prima dei mesi asciutti di giugno e luglio. Ha un breve periodo di corteggiamento e di svezzamento, dal momento che i piccoli vengono svezzati prima della successiva stagione degli amori. Il suo ciclo riproduttivo è veloce. L'unico piccolo, con gli occhi già aperti, viene partorito in una tana e si può muovere con la madre attraverso il denso fogliame già a due giorni di vita. Dopo nove settimane, il piccolo, già sviluppato, si nutre di cibo solido e poco dopo abbandona la madre. Sebbene sia veloce nello sviluppo (tanto da seguire la madre alla ricerca di cibo), cresce ad un tasso più lento di altri carnivori delle stesse dimensioni.
Vive principalmente nelle foreste pluviali di pianura del centro e del nordovest dell'isola.
La IUCN Red List considera questa specie in pericolo di estinzione.
La Zoological Society of London, in base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, considera Eupleres goudotii una delle 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.
Il falanouc o eupleride di Goudot (Eupleres goudotii, Doyere, 1835) è un mammifero carnivoro della famiglia degli Eupleridi, endemico del Madagascar.
De mierencivetkat of (kleine) falanoek (Eupleres goudotii) is een roofdier datidae), maar tot de Madagaskarcivetkatten (Eupleridae). De fanaloka (Fossa fossana) wordt beschouwd als zijn naaste verwant.
De mierencivetkat is een slank, op een mangoest gelijkend roofdier met korte poten. De achterpoten zijn langer dan de voorpoten. Hij heeft een licht- tot middelbruine vacht, die grijswit aan de buikzijde is. De snuit is lang en smal. De premolaren en hoektanden zijn kort, afgeplat en achterwaarts gekromd, een aanpassing aan een dieet van voornamelijk kleine, zachte ongewervelden. Aan de voorpoten zitten lange, scherpe klauwen, die hij niet kan intrekken. De staart is kort en dikbehaard, 22 tot 25 cm lang. Hij wordt 48 tot 56 cm lang en 1,5 tot 4,5 kilogram zwaar.
Met kleine sprongetjes beweegt hij zich voort over de bosgrond. Hij leeft voornamelijk in de schemering en 's nachts en leeft voornamelijk van wormen, aangevuld met andere ongewervelde dieren als larven, insecten en naakt- en huisjesslakken, en kikkers. Een enkele keer vangt hij ook kleine knaagdieren en vogels. Soms wordt het dier ook overdag waargenomen. De meeste van deze prooidieren graaft hij op uit de grond. Aan de basis van de staart zit een orgaan waarin hij vet kan opslaan voor de koudere, drogere tijd in juni en juli, als er minder wormen zijn. Dit vet wordt in de maanden voor de droge tijd, in april en mei, opgeslagen. De tanden zijn niet geschikt om zich mee te verdedigen. Bij gevaar gebruikt hij de scherpe klauwen aan de voorpoten.
Het is een territoriale soort, die solitair of in monogame paartjes leeft. Ieder lid van een paartje heeft zijn eigen territorium. Een vrouwtje heeft één jong per worp, dat na een draagtijd van ongeveer twaalf weken wordt geboren. Het jong wordt volledig behaard en met ogen open geboren in de zomer. Binnen twee dagen volgt het zijn moeder. De zoogtijd duurt negen weken. Rond dezelfde tijd neemt hij voor het eerst vast voedsel.
De mierencivetkat leeft in dichte, vochtige regenwouden in Oostcentraal- tot Noordwest-Madagaskar. Soms komt hij ook voor in droog loofwoud en langs moerassen.
De belangrijkste bedreigingen zijn habitatverlies, overbejaging, zowel door mensen als honden, voor het vlees, en concurrentie van de kleine Indische civetkat (Viverricula indica), die op het eiland is ingevoerd.
Bronnen, noten en/of referentiesDe mierencivetkat of (kleine) falanoek (Eupleres goudotii) is een roofdier datidae), maar tot de Madagaskarcivetkatten (Eupleridae). De fanaloka (Fossa fossana) wordt beschouwd als zijn naaste verwant.
Falanruk malgaski[4], falanruk[a] (Eupleres goudotii) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny falanrukowatych (Eupleridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Eupleres. Wcześniej zaliczany był do rzędu owadożernych ze względu na kształt uzębienia, a następnie do wiwerowatych. Do Eupleridae wyłoniony w wyniku przeprowadzonych badań molekularnych.
Gatunek endemiczny Madagaskaru.
Długość ciała do 70 cm. Głowa wydłużona zwężająca się ku przodowi, zakończona spiczastym pyskiem. Ubarwienie płowe, jaśniejsze na brzuchu. Aktywny w nocy, żywi się owadami i małymi kręgowcami. Gatunek zagrożony, objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II)[5].
Falanruk malgaski, falanruk (Eupleres goudotii) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny falanrukowatych (Eupleridae), jedyny przedstawiciel rodzaju Eupleres. Wcześniej zaliczany był do rzędu owadożernych ze względu na kształt uzębienia, a następnie do wiwerowatych. Do Eupleridae wyłoniony w wyniku przeprowadzonych badań molekularnych.
Falanok, sibetmangust eller myrsibetdjur[2] (Eupleres goudotii) är ett rovdjur i familjen Eupleridae som lever endemiskt på Madagaskar.
Artens päls är mjuk och tät. Pälsfärgen varierar beroende på underart. Hos E. g. goudotii som förekommer i östra Madagaskar är pälsen écru. Hos den västra underarten (E. g. major) är hanarna bruna och honorna grå.[3] Dessa djur har en klumpig kropp och en yvig tjock svans som är 22 till 25 centimeter lång. Den övriga kroppens längd ligger mellan 45 och 65 centimeter.[3] Den västra populationen är i snitt 10 till 20 centimeter längre än den östra. Djurens vikt ligger mellan 2 och 4 kilogram.[3]
Huvudet kännetecknas av en långdragen nos. Falanok skiljer sig genom sina tänder från andra arter i samma familj. Dessa är likformiga liksom hos insektsätarna.[3] Vid varje fot finns en förstorade första tå och alla tår är utrustade med långa klor.[3]
Falanok lever i våta skogar på nordvästra och östra Madagaskar.[4] De påträffas huvudsakligen nära kustlinjen. De saknas i centrala Madagaskars bergsregioner. Den hittas allmänt inte i bergstrakter som är högre än 1 050 meter.[1]
Arten är aktiv under gryningen eller natten. Den vilar i naturliga håligheter eller självgrävda bon.[3] Vanligtvis lever varje individ ensam men det förekommer ibland mindre grupper. Varje gruppering har ett avgränsat revir som markeras med vätska från analkörteln. Falanok lever uteslutande på marken. Under hösten kan de spara upp till 800 gram fett i svansen. Därför antas att de håller vinterdvala. Å andra sidan har falanok iakttagits även under vintern.[3]
Falanok lever nästan uteslutande av daggmaskar och andra ryggradslösa djur, därför har den speciella tänder.[4] Det förmodas att de undviker fåglar, mindre däggdjur och frukter helt.[3] Med sin långa nos och de skarpa klorna har de bra förmåga att leta under jorden efter föda.[5]
Hannar och honor parar sig allmänt mellan juli och augusti. Honan föder sedan i november en eller två ungar som väger omkring 150 gram. Nyfödda ungar har redan päls och öppna ögon.[5] Efter cirka nio veckor slutar honan med digivning.[3]
Tidigare jagades dessa djur för deras svansar som användes som smycken. Idag består faran i skogsröjning samt införda konkurrenter som tamhundar och sibetkatten (Viverricula indica). En viss jakt för köttets skull blev dokumenterad. IUCN listar arten som nära hotad (near threatened).[1]
Falanok räknades traditionellt till familjen viverrider men efter genetiska undersökningar ingår den idag i familjen Eupleridae.
Tidigare klassificerades de två underarterna som olika arter men denna indelning är idag föråldrad.
Wikimedia Commons har media som rör Falanok.
Falanok, sibetmangust eller myrsibetdjur (Eupleres goudotii) är ett rovdjur i familjen Eupleridae som lever endemiskt på Madagaskar.
Морфометрія. Довжина голови й тіла: 450—650 мм, довжина хвоста: 220—250 мм, вага: 2—4 кг.
Опис. Підвид E. g. goudotii є жовтувато-коричневий зверху і світліший знизу. У підвиду E. g. major самці бурі, а самки сіруваті. Хутро пухнасте й м'яке, з густим підшерстям. Хвіст покритий досить довгими волосками, які надають йому пухнастий вигляд. Мордочка загострена; голова видовжена, вузька; зуби короткі, конічні. За деякими структурними особливостями нагадує віверу, за іншими — мангусту. Дрібні зуби схожі один на одного і нагадують зуби комахоїдної, а не м'ясоїдної тварини. Кігті порівняно довгі і не втягуються, або втягуються тільки частково. Ноги незвичайні як порівняно великими розмірами так і низьким положенням великих пальців на лапах.[3]
Веде у значній мірі поодинокий (іноді може жити малими сімейними групами), нічний і сутінковий спосіб життя, хоча денна активність також була зареєстрована. Вдень знаходить притулок під колодами дерев, у розколинах і тому подібне. Харчується майже виключно земляними черв'яками, але іноді споживає амфібій, комах та їх личинок.[1] Восени до 800 грамів жиру може накопичуватися в хвіст, і було висловлено припущення, що Eupleres goudotii впадає в сплячку протягом зими, однак, активні особини спостерігались в зимовий період. Має кілька видів вокалізації та інші засоби зв'язку.[3]
Парування відбувається, ймовірно, в липні або серпні (зима); народження спостерігалося в листопаді. Виводки містять одного або двох малюків. Вага немовлят становить 150 грамів; відлучення відбувається через дев'ять тижнів.[3]
Серйозну загрозу для цього виду є знелісення його середовища проживання через перетворення лісів у сільськогосподарські угіддя, через лісозаготівлю та виробництво деревного вугілля. Схоже, що на цей вид знаходиться під деяким тиском полювання заради його м'яса. Також загрозою є хижацтво з боку здичавілих кішок і собак, особливо на периферії лісу. Проживає на кількох природоохоронних територіях.[1]
Falanouc (danh pháp hai phần: Eupleres goudotii) là một loài động vật hữu nhũ trong họ Eupleridae, bộ Ăn thịt. Loài này được Doyère mô tả năm 1835.[2] Đây loài đặc hữu Madagascar.
Falanouc là động vật có vú nhỏ (khoảng 45–65 cm chiều dài với một cái đuôi dài 22–25 cm và cân nặng 2-4,5 kg).[3] Bề ngoài tương đối giống các loài cầy mangut và cầy hương với chiếc đầu dài, nhỏ, mõm nhọn, chân ngắn. Vuốt không quặp và bộ răng giống như động vật ăn sâu bọ. Bộ lông dày màu nâu.[4]
Falanouc sống chủ yếu trong các khu rừng nhiệt đới trên vùng đất thấp phía đông Madagascar. Chúng sống đơn độc và nhút nhát, có lối sống ban đêm hay nhưng cũng cả ban ngày.[1] Con mồi chủ yếu của nó dường như là các loài động vật không có xương sống như giun, ốc sên, ốc, và ấu trùng.[3][4][5]
Giao phối diễn ra trong tháng Bảy và tháng Tám và con non được sinh ra giữa tháng 11 và tháng Một. Con mẹ sinh một hoặc hai con. Các con non nặng khoảng 150 g khi sinh và mở mắt sau khi sinh. Trong vòng hai ngày sau khi sinh, con non có thể bắt chước mẹ trong quá trình tìm kiếm thức ăn. Chúng được cai sữa khi chín tuần tuổi.[4]
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Falanouc (danh pháp hai phần: Eupleres goudotii) là một loài động vật hữu nhũ trong họ Eupleridae, bộ Ăn thịt. Loài này được Doyère mô tả năm 1835. Đây loài đặc hữu Madagascar.
Eupleres goudotii Doyère, 1835
Ареал
Охранный статус 
Мелкозубый мунго[1] (лат. Eupleres goudotii) — хищное млекопитающее из семейства мадагаскарских виверр. Эндемик Мадагаскара. Видовое латинское название дано в честь французского путешественника и коллекционера Жюля-Проспера Гудо (?—1842)[2] (фр. Jules Prosper "Bibikely" Goudot).
Длина тела составляет от 45 до 65 см, длина хвоста — от 22 до 25 см, вес — 2—4 кг. Подвид E. g. goudotii имеет желтовато-коричневую окраску сверху и светлую снизу. У подвида E. g . major самцы бурые, а самки серые. Мех пушистый и мягкий, с густым подшёрстком. Хвост покрыт довольно длинными волосками, которые придают ему пушистый вид. Мордочка заострённая, голова удлинённая, узкая, зубы короткие, конические. По некоторым структурным особенностям напоминает виверровых, по другим — мангустовых. Мелкие зубы похожи друг на друга и напоминают зубы насекомоядного, а не плотоядного животного. Когти сравнительно длинные и не втягиваются, либо втягиваются частично. Ноги необычны как сравнительно большими размерами, так и низким положением больших пальцев на лапах[3].
Мелкозубый мунго встречается в лесах в восточной и северной частях острова Мадагаскар на высоте от 0 до 1025 м над уровнем моря. Проживает в заболоченных местах или вблизи водно-болотных угодий в густых влажных тропических лесах (на востоке) или сухих лиственных лесах (на западе ареала). Редко встречаются далеко от девственных лесов[4].
Ведёт в значительной степени одиночный (иногда может жить малыми семейными группами), ночной и сумеречный образ жизни, хотя дневная активность также была зарегистрирована. Днём находит убежище под брёвнами деревьев, в расщелинах и т. п. Питается почти исключительно земляными червями, но иногда поедает земноводных, насекомых и их личинок[4]. Осенью в хвосте жира может накапливаться до 800 граммов, было высказано предположение, что мелкозубый мунго впадает в зимнюю спячку, однако, в зимний период наблюдались активные особи. Имеет несколько видов вокализации и другие средства коммуникации[3].
Спаривание происходит, вероятно, в июле или августе (зимой) рождения наблюдалось в ноябре. В выводке от одного до двух детёнышей. Вес новорожденных составляет 150 грамм, отлучение происходит через девять недель[3].
Серьёзную угрозу для этого вида представляет обезлесение мест его обитания через превращение лесов в сельскохозяйственные угодья, из-за лесозаготовки и производства древесного угля. Вид находится под некоторым давлением из-за охоты ради его мяса. Также угрозой является хищничество со стороны диких кошек и собак, особенно на периферии леса. Проживает на нескольких природоохранных территориях[4].
Мелкозубый мунго (лат. Eupleres goudotii) — хищное млекопитающее из семейства мадагаскарских виверр. Эндемик Мадагаскара. Видовое латинское название дано в честь французского путешественника и коллекционера Жюля-Проспера Гудо (?—1842) (фр. Jules Prosper "Bibikely" Goudot).
尖吻靈貓（Eupleres goudotii），又名小齒獴或瘦小齒獴，是馬達加斯加特有及很稀有的食蟻狸科。
尖吻靈貓與其近親的馬島靈貓一同被分類在食蟻狸亞科之下。牠們沒有肛門腺或會陰腺及不能伸縮的爪。牠們的齒式獨特，犬齒及前臼齒是向後彎曲及扁平，這可能是與其獨物有關。牠們主要吃無脊椎動物，如蠕蟲、蛞蝓、蝸牛及幼蟲。
尖吻靈貓主要棲息在馬達加斯加中部及西北部的低地雨林。牠們是獨居及地盤性的，但是日間或夜間活動就不得而知。牠們細小，體長只有50厘米，尾巴長24厘米，且很怕羞。牠們的外表像獴，有長吻及低的身體，但顏色呈素褐色。
尖吻靈貓在6月至7月的乾旱期前會增肥。牠們的示愛期及斷奶期很簡短，幼貓會在下一個交配季節前斷奶。牠們繁殖循環得很快。每胎會產一隻幼貓，出生時的幼貓可以看見，只要兩日大就會與母貓出外。九個星期後，幼貓已經發育完全，可以吃固體食物，且很快就會離開母貓。雖然如此，但以差不多體型的肉食性動物來比較，其發育速度卻較慢。
尖吻靈貓（Eupleres goudotii），又名小齒獴或瘦小齒獴，是馬達加斯加特有及很稀有的食蟻狸科。
尖吻靈貓與其近親的馬島靈貓一同被分類在食蟻狸亞科之下。牠們沒有肛門腺或會陰腺及不能伸縮的爪。牠們的齒式獨特，犬齒及前臼齒是向後彎曲及扁平，這可能是與其獨物有關。牠們主要吃無脊椎動物，如蠕蟲、蛞蝓、蝸牛及幼蟲。
尖吻靈貓主要棲息在馬達加斯加中部及西北部的低地雨林。牠們是獨居及地盤性的，但是日間或夜間活動就不得而知。牠們細小，體長只有50厘米，尾巴長24厘米，且很怕羞。牠們的外表像獴，有長吻及低的身體，但顏色呈素褐色。
尖吻靈貓在6月至7月的乾旱期前會增肥。牠們的示愛期及斷奶期很簡短，幼貓會在下一個交配季節前斷奶。牠們繁殖循環得很快。每胎會產一隻幼貓，出生時的幼貓可以看見，只要兩日大就會與母貓出外。九個星期後，幼貓已經發育完全，可以吃固體食物，且很快就會離開母貓。雖然如此，但以差不多體型的肉食性動物來比較，其發育速度卻較慢。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : マダガスカルマングース科 Eupleridae 属 : ファラノーク属 Eupleres 学名 Eupleres Doyère, 1835 
ファラノーク属（Eupleres）は、哺乳綱食肉目マダガスカルマングース科に分類される属。別名コバマングース属。
体長48 - 56センチメートル[2][3]。尾長22-26cm[3]。体重2-4.5キログラム[3]。鼻面は細長く尖る[2][1][3]。全身は柔らかい体毛で密に被われる[1]。尾の体毛はやや長く、先端では粗く房状[1][3]。腹面の毛衣は白や灰白色[2][3]。眼上部と吻端は白い。[1]。
歯は小型かつ円錐状で[3]、別名（コバ=小歯）の由来になっている[1]。前肢よりも後肢の方が長い[1]。第1指および第1趾も含めた指趾は5本が揃って並ぶ[1]。属名Eupleresは「完全に揃った」の意で指趾に由来する[1]。爪は長く湾曲し、引っ込めることができない[1][3]。肛門周辺（肛門腺）や生殖器周辺（会陰腺）に臭腺がない[2][1]。
出産直後の幼獣は体長15センチメートル[1]。体重0.2キログラム[1]。全身が体毛で被われ、眼が開いている[3]。乳首の数は2[1]。
以前はファラノーク（コバマングース）E. goudotiiのみで本属を構成し、E. g. goudotiiとE. g. majorの2亜種に分類されていた[1]。
低地にある湿潤林に生息するが[2][1]、やや乾燥した落葉樹林で発見された例もある[3]。地表棲だが、樹上に登ることもある[1]。薄暮性ないし夜行性で、昼間は岩の隙間などで休む[1][3]。単独もしくは小規模な群れを形成し生活する[1][3]。指趾を接地せず、跳躍するように歩行する[1][3]。秋季（4-5月）に0.8キログラムの皮下脂肪を尾の基部に貯蔵し、冬季（6-7月）は休眠すると考えられているが冬季でも活動する個体が発見された例もある[2][1][3]。
主に昆虫を食べるがカエル、鳥類やその卵、陸棲の貝類、ミミズなども食べ、さらに小型哺乳類、果実なども食べると考えられている。[1][3]吻端や爪を使って地面を掘り起こし、獲物を捕食する[1][3]。
繁殖様式は胎生。繁殖期にはペアを形成するが、短期間で解消する[2][3]。7-8月に交尾を行う[1][3]。妊娠期間は3か月[1]。11月に1回に1-2頭の幼獣を産む[1][3]。授乳期間は9週間[2][3]。幼獣は生後2日で母親の後を移動するようになり、生後60日で固形物も食べることができるようになる[2][1][3]。
開発による生息地の破壊、食用の乱獲[1]、人為的に移入された同科他種との競合などにより生息数は減少している。[3]
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 ファラノーク属（Eupleres）は、哺乳綱食肉目マダガスカルマングース科に分類される属。別名コバマングース属。
팔라노크 또는 동부팔라노크(Eupleres goudotii)는 몽구스를 닮은 희귀종 포유류이다. 마다가스카르 섬의 토착종이고, 마다가스카르식육과에 속하는 육식동물이다.[2] 현존하는 종 중에서 가장 가까운 종 서부팔라노크가 2010년에 발견되지 전까지는 팔라노크속의 유일종이었다.[3] 팔라노크는 여러 특징을 갖고 있다. 항문선 또는 회음선(두번째로 가까운 종 마다가스카르사향고양이와는 달리)을 갖고 있지 않으며, 오그러지지 않는 발톱과 독특한 치열을 지니고 있다.
송곳니와 앞어금니는 뒷쪽으로 휘어져 있고 편평하다. 이는 먹이와 관련이 있는 것으로 추측하고 있으며, 먹이는 주로 벌레와 민달팽이, 달팽이, 유충 등과 같은 무척추동물이다. 주로 마다가스카르 섬 동부 지역의 저지대 우림에서 서식하는 반면에 서부팔라노크는 마다가스카르 섬 북서부 지역에서 발견된다. 홀로 생활하는 육상동물이지만 야행성인지 주행성동물인지는 아직 알려지지 않았다. 몸길이 약 50cm와 꼬리 길이 24cm로 작은 동물이다.
다음은 마다가스카르식육과의 계통 분류이다.[4]
마다가스카르식육과 포사속† 자이언트포사
띠몽구스속 본시라속
