Lanceheads
Northeastern Mexico (Tamaulipas) southward through Central and South America to Argentina; Saint Lucia and Martinique in the Lesser Antilles; Ilha da Queimada Grande off the coast of Brazil (McDiarmid et al. 1999).
Type-species: Bothrops lanceolatus
Bothrops je rod zmijovitých hadů z podčeledi chřestýšovitých, endemicky se vyskytující ve střední a Jižní Americe. Česky se rod i všechny jeho druhy označují pod názvem křovinář. Vědecký název Bothrops pochází z řečtiny a znamená "jamkový obličej". Tento název odkazuje na tepločivné jamky, jimiž jsou všichni hadi rodu vybaveni.
Herpetologové rozeznávají v současnosti 32 jednotlivých druhů rodu Bothrops:
Bothrops je rod zmijovitých hadů z podčeledi chřestýšovitých, endemicky se vyskytující ve střední a Jižní Americe. Česky se rod i všechny jeho druhy označují pod názvem křovinář. Vědecký název Bothrops pochází z řečtiny a znamená "jamkový obličej". Tento název odkazuje na tepločivné jamky, jimiž jsou všichni hadi rodu vybaveni.
Die Waldlanzenottern (Bothriopsis) sind eine Schlangengattung aus der Unterfamilie der Grubenottern. Die Gattung kommt mit sechs Arten im nördlichen Südamerika vor, vier der sechs Arten sind dort auf Gebirge beschränkt. Alle Arten sind an Wald gebunden und baumlebend. Die Arten sind giftig. Der Biss führt bei Menschen häufig zu schweren Vergiftungen, Todesfälle sind jedoch sehr selten.
Waldlanzenottern sind mittelgroße bis große, relativ schlanke Grubenottern. Der Kopf ist relativ schmal und nicht sehr deutlich vom Hals abgesetzt, die Schnauze ist leicht zugespitzt. Der Canthus rostralis ist markant ausgeprägt. Die Pupille ist vertikal elliptisch. Der Schwanz ist in Anpassung an die Lebensweise in Bäumen lang und als Greifschwanz ausgeprägt. Die kleinsten Arten erreichen üblicherweise Gesamtlängen von 50 bis 70 cm, die größte Art (B. taeniata) bleibt meist unter 100 cm, kann aber maximal 175 cm erreichen.
Das Rostrale ist ebenso hoch oder höher als breit. Die Tiere zeigen meist 5 bis 9 große Kopfschilde. Die Anzahl der Supralabialia beträgt 6 bis 9, die Zahl der Infralabialia 8 bis 12. Die Anzahl der Bauchschuppen (Ventralschilde) variiert zwischen 153 und 254, die Zahl der meist geteilten Subcaudalia zwischen 41 und 91 und die Anzahl der dorsalen Schuppenreihen in der Körpermitte zwischen 19 und 29.
Die Tiere sind aufgrund ihrer kryptischen Färbung auf Ästen und im Blattwerk sehr gut getarnt. Die Grundfarbe ist bei vielen Arten sehr variabel, aber meist mindestens teilweise grün. Auf diesem Grund zeigen die Tiere häufig helle oder dunkle Zeichnungen.
Waldlanzenottern leben im nördlichen Südamerika. Vier der sechs Arten kommen in den Anden in Venezuela, Kolumbien, Ecuador, Peru und Bolivien vor und sind dort auf Gebirge beschränkt. Zwei Arten (B. bilineata und B. taeniata) besiedeln die Niederungen am oberen Amazonas und, räumlich davon fast vollständig getrennt, das atlantiknahe Tiefland im Nordosten Südamerikas. B. taeniata kommt außerdem auch noch in den küstennahen Wäldern im Osten Brasiliens vor.
Alle Arten sind an Wald gebunden und baumlebend; sie bewohnen feuchte, tropische Wälder vom Regenwald bis zum Bergnebelwald.
Die Anzahl der Arten und Unterarten wird seit langer Zeit kontrovers diskutiert, Campbell & Lamar (2004) erkennen sechs Arten an:
Eine molekulargenetische Untersuchung der Gattung unter Einbeziehung aller sechs Arten liegt bisher nicht vor, bisher wurden maximal drei Arten untersucht. Die bisherigen Ergebnisse legen eine Monophylie der Gattung Bothriopsis nahe, jedoch ist die Gattung Bothrops bei Einbeziehung der Gattung Bothriopsis paraphyletisch. Eine endgültige Klärung der systematischen Stellung der Gattung zu Bothrops steht noch aus.
Carrasco et al. (2012) synonymisierten Bothriopsis mit Bothrops. The Reptile Database ordnet zur Zeit (2018) sämtliche aufgeführte Bothriopsis-Arten der Gattung Bothrops zu.[1]
Alle Arten der Gattung sind baumlebend. Soweit bekannt, sind die Tiere überwiegend nachtaktiv und verbringen den Tag zusammengerollt verborgen im Blattwerk; für einige kaum erforschte Arten der Anden wird jedoch aufgrund der dortigen niedrigen Nachttemperaturen eine Tagaktivität vermutet. Diese Schlangen fressen überwiegend kleine Wirbeltiere wie Frösche, kleine Echsen, Vögel und kleine Säugetiere, bisher wurden einmal auch Hundertfüßer als Nahrung nachgewiesen. Für mehrere Arten wurde sowohl bei Jungtieren als auch bei adulten Schlangen die Anlockung von Beutetieren mit dem rosa gefärbten Schwanzende nachgewiesen. Alle Arten sind lebendgebärend, wann die Jungtiere geboren werden, ist bisher kaum untersucht. Zwischen 5 und 17 Junge pro Wurf sind bisher nachgewiesen.
Alle Arten sind giftig, der Biss führt bei Menschen häufig zu schweren Vergiftungen. Typische Symptome nach einem Biss sind lokale Schwellungen und Blutergüsse, schwere Blutgerinnungsstörungen und spontane Blutungen. Todesfälle sind jedoch zumindest bei rechtzeitiger medizinischer Behandlung sehr selten.
Die Waldlanzenottern (Bothriopsis) sind eine Schlangengattung aus der Unterfamilie der Grubenottern. Die Gattung kommt mit sechs Arten im nördlichen Südamerika vor, vier der sechs Arten sind dort auf Gebirge beschränkt. Alle Arten sind an Wald gebunden und baumlebend. Die Arten sind giftig. Der Biss führt bei Menschen häufig zu schweren Vergiftungen, Todesfälle sind jedoch sehr selten.
Amu kaskawil (genus Bothrops) niqakunaqa huk miyusapa kiruyuq mach'aqwaykunam, Uralan Awya Yalapi kawsaq. Kaskawil niptinkupas, manam kaskawil mach'aqway (Crotalus) hina chupanpi chanrarayuqchu.
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Amu kaskawil
Commons nisqapi suyukunata uyarinakunatapas tarinki kaymantam: Amu kaskawil.Amu kaskawil (genus Bothrops) niqakunaqa huk miyusapa kiruyuq mach'aqwaykunam, Uralan Awya Yalapi kawsaq. Kaskawil niptinkupas, manam kaskawil mach'aqway (Crotalus) hina chupanpi chanrarayuqchu.
Жарарака (лат. Bothrops) — Бразилиянын уулуу жыландарынын бир уруусу.Анын узундугу 1,4 метрге жетсе, уулуу тиштери 2 сантиметр болот. Бул жыландын түрү Бразилияда өтө көп болгондуктан, көп адамдар андан жабыркайт, буларга төмөнкү түрлөр кирет: кадимки жарарака (лат. В. jararaca), темгилдүү жарарака (В. neuwiedi), кара жарарака (В. cotiara), жараракусу (Bothrops jararacussu).
Жарарака (лат. Bothrops) — Бразилиянын уулуу жыландарынын бир уруусу.Анын узундугу 1,4 метрге жетсе, уулуу тиштери 2 сантиметр болот. Бул жыландын түрү Бразилияда өтө көп болгондуктан, көп адамдар андан жабыркайт, буларга төмөнкү түрлөр кирет: кадимки жарарака (лат. В. jararaca), темгилдүү жарарака (В. neuwiedi), кара жарарака (В. cotiara), жараракусу (Bothrops jararacussu).
Bothrops is a genus of highly venomous pit vipers endemic to the Neotropics.[1] The generic name, Bothrops, is derived from the Greek words βόθρος, bothros, meaning "pit", and ώπς, ops, meaning "eye" or "face", together an allusion to the heat-sensitive loreal pit organs. Members of this genus are responsible for more human deaths in the Americas than any other group of venomous snakes.[2] Currently, 48 species are recognized.[3]
These snakes range from small, never growing to more than 50–70 cm (19.5–27.5 in), to large at over 200 cm (6.6 ft) in total length. Most are characterized by having a sharp canthus rostralis and an unelevated snout.[2]
The arrangement of the scales on top of the head is extremely variable; the number of interorbital scales may be 3–14. Usually there are 7-9 supralabials and 9-11 sublabials. There are 21-29 rows of dorsal scales at midbody, 139-240 ventral scales, and 30-86 subcaudals, which are generally divided.[2]
Lacépède originally applied the name "lanceheads"[2] to all of these snakes, which he considered conspecific. Thus, older writings, as well as popular and sometimes scientific writings (including the American Heritage, Merriam-Webster, and New Shorter Oxford dictionaries), still often call them fer-de-lance (French, "spearhead"). However, many scientists and hobbyists now restrict this name to the Martinican species, B. lanceolatus. Other common names include American lanceheads and American lance-headed vipers.[4]
Bothrops species are found in northeastern Mexico (Tamaulipas) southward through Central and South America to Argentina. They also occur on the islands of Saint Lucia and Martinique in the Lesser Antilles, as well as on Ilha da Queimada Grande off the coast of Brazil.[1] B. atrox is also found on the island of Trinidad in the Caribbean off the eastern coast of Venezuela.
Most species are nocturnal, although a few found at higher altitudes are active during the day. Otherwise, they may be seen on cloudy days or during periods of rain. Most are terrestrial, though all are capable of climbing. One species, B. insularis, which is endemic to Ilha da Queimada Grande, is considered to be semi arboreal. This species, unlike most Bothrops, preys primarily on birds, due to the absence of native mammal species on Queimada Grande. This feeding habit probably accounts for their more arboreal lifestyle compared with their mainland cousins.[2] Many species of Bothrops exhibit tail vibration behavior when disturbed.[5]
Members of this genus are responsible for more fatalities in the Americas than any other group of venomous snakes. In this regard, the most important species are B. asper, B. atrox, and B. jararaca. Without treatment, the fatality rate is estimated to be about 7%, but with treatment this is reduced to 0.5-3%.[2]
Typical symptoms of bothropic envenomation include immediate burning pain, dizziness, nausea, vomiting, sweating, headache, massive swelling of the bitten extremity, hemorrhagic blebs, local necrosis, bleeding from the nose and gums, ecchymosis, erythemia, hypotension, tachycardia, coagulopathy with hypofibrinogenemia and thrombocytopenia, hematemesis, melena, epistaxis, hematuria, intracerebral hemorrhage, and kidney failure, secondary to hypotension and bilateral cortical necrosis. There is usually some discoloration around the bite site, and rashes may develop on the torso or the extremities.[2]
In general, death results from hypotension secondary to blood loss, kidney failure, and intracranial hemorrhage. Common complications include necrosis and kidney failure secondary to shock and the toxic effects of the venom.[2]
B. alcatraz Marques, Martins, & Sazima, 2002 0 Alcatrazes lancehead Alcatrazes Island, São Paulo state, Southeastern Brazil. .jpg)
B. alternatus A.M.C. Duméril, Bibron & A.H.A. Duméril, 1854 0 Urutu, yarará, víbora de la cruz Southeastern Brazil, Paraguay, Uruguay and northern Argentina (in the provinces of Buenos Aires, Catamarca, Córdoba, Corrientes, Chaco, Entre Ríos, Formosa, La Pampa, Misiones, San Luis, Santa Fe, Santiago del Estero and Tucumán. .jpg)
B. ammodytoides Leybold, 1873 0 Patagonian lancehead Argentina in the provinces of Buenos Aires, Catamarca, Córdoba, Chubut, La Pampa, La Rioja, Mendoza, Neuquén, Río Negro, San Juan, San Luis, Santa Cruz and Tucumán _coiled.jpg)
B. asper (Garman, 1884) 0 terciopelo (preferred), Fer-de-lance (commonly used, but incorrect) Atlantic lowlands of eastern Mexico and Central America, including Guatemala, Belize, Honduras, Nicaragua, Costa Rica and Panama, a disjunct population occurs in southeastern Chiapas (Mexico) and southwestern Guatemala, northern South America in Colombia and Ecuador West of the Andes, westernmost Venezuela, and Tumbes, Peru.[2] _(39388290454).jpg)
B. atrox (Linnaeus, 1758) 0 Common lancehead Tropical lowlands of South America east of the Andes, including southeastern Colombia, southern and eastern Venezuela, Trinidad, Guyana, Suriname, French Guiana, eastern Ecuador, eastern Peru, northern Bolivia and the northern half of Brazil B. ayerbei Folleco-Fernandez, 2010 0 Patian lancehead, Ayerbe's lancehead Cauca, Colombia B. barnetti Parker, 1938 0 Barnett's lancehead Along the Pacific coast of northern Peru at low elevations in arid, tropical scrub B. bilineatus (Wied-Neuwied, 1825) 2 Two-striped forest-pitviper Amazon region of South America: Colombia, Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana, Brazil, Ecuador, Peru and Bolivia. An isolated population is known from the Atlantic versant of southeastern Brazil. 
B. brazili Hoge, 1954 0 Brazil's lancehead Equatorial forests of eastern Peru, eastern Ecuador, Brazil and northern Bolivia 
B. caribbaeus (Garman, 1887) 0 Saint Lucia lancehead St. Lucia, Lesser Antilles, apparently restricted to the low elevation periphery of all but the southern third and extreme northern tip of the island 
B. chloromelas (Boulenger, 1912) 0 Inca forest-pitviper central Andes of Peru B. cotiara (Gomes, 1913) 0 Cotiara Araucaria forests of southern Brazil in the states of São Paulo, Paraná, Santa Catarina and Rio Grande do Sul, northeastern Argentina in Misiones Province 
B. diporus Cope, 1862 0 Painted Lancehead Argentina, Brazil, Paraguay, Bolivia 
B. erythromelas Amaral, 1923 0 Caatinga lancehead Northeastern Brazil in the states of Alagoas, Bahia, Ceará, extreme eastern Maranhão, Minas Gerais, Paraíba, Pernambuco, Piauí, Rio Grande do Norte and Sergipe 
B. fonsecai Hoge & Belluomini, 1959 0 Fonseca's lancehead Southeastern Brazil in the states of northeastern São Paulo, southern Rio de Jeneiro and extreme southern Minas Gerais B. germanoi Barbo, Booker, Duarte, Chaluppe, Portes-Junior, Franco, & Grazziotin, 2022 0 Moela’s lancehead Ilha da Moela, Brazil 
B. insularis (Amaral, 1922) 0 Golden lancehead Queimada Grande Island, São Paulo State, Brazil 
B. itapetiningae (Boulenger, 1907) 0 São Paulo lancehead Southeastern Brazil in the states of Minas Gerais, Mato Grosso, São Paulo, and on the Paraná Plateau B. jabrensis Barbo, Grazziotin, Pereira-Filho, Freitas, Abrantes, & Kokubum. 2022 0 Jabre’s lancehead Paraíba, Brazil 
B. jararaca (Wied-Neuwied, 1824) 0 Jararaca Southern Brazil, northeastern Paraguay and northern Argentina (Misiones) _por_Rodrigo_Tetsuo_Argenton_(2).jpg)
B. jararacussu Lacerda, 1884 0 Jararacussu Eastern Brazil (from Bahia to Santa Catarina), Paraguay, southeastern Bolivia and northeastern Argentina (Misiones Province) B. jonathani (Harvey, 1994) 0 Jonathan's lancehead, Cochabamba lancehead The Altiplano of central Bolivia in the departments of Cochabamba, Santa Cruz and Tarija, and in northwestern Argentina in the departments of Jujuy and Salta, occurring at elevations of 2000–3500 m in dry, rocky grassland B. lanceolatusT (Bonnaterre, 1790) 0 Fer-de-lance, Martinique lancehead Martinique, Lesser Antilles 
B. leucurus Wagler, 1824 0 Whitetail lancehead, Bahia lancehead Eastern Brazil along the Atlantic coast from northern Espírito Santo north to Alagoas and Ceará, occurs more inland in several parts of Bahia, uncertain identity of disjunct populations west of the Rio São Francisco B. lutzi (Miranda-Ribeiro, 1915) 0 Cerrado lancehead Northeastern Brazil in northern Piaui state B. marajoensis Hoge, 1966 0 Marajó lancehead Northern Brazil in the coastal lowlands of the Amazon Delta 
B. marmoratus Da Silva & Rodrigues, 2008 0 Marbled lancehead Goiás, Brazil _(30701582853).jpg)
B. mattogrossensis Amaral, 1925 0 Mato Grosso lancehead Brazil, Bolivia, Argentina, Peru B. medusa (Sternfeld, 1920) 0 Venezuelan forest-pitviper Venezuela, including the Cordillera de la Costa (coastal range), the Federal District and the states of Aragua, Bolívar and Carabobo. B. monsignifer Timms, Chaparro, Venegas, Salazar-Valenzuela, Scrocchi, Cuevas, Leynaud, & Carrasco, 2019 0 Eastern slopes of the Andes of Bolivia and southern Peru 
B. moojeni Hoge, 1966 0 Brazilian lancehead Central and southeastern Brazil, eastern Paraguay, northeastern Argentina (Misiones) and likely eastern Bolivia B. muriciensis Ferrarezzi & Freire, 2001 0 Mata de Murici, Alagoas state, Northeastern Brazil 
B. neuwiedi Wagler, 1824 7 Neuwied's lancehead South America east of the Andes and south of 5°S, including Brazil (southern Maranhão, Piauí, Ceará, Bahia, Goiás, Mato Grosso, an isolated population in Amazonas, Rondônia and all southern states), Bolivia, Paraguay, Argentina (Catamarca, Córdoba, Corrientes, Chaco, Entre Ríos, Formosa, Jujuy, La Pampa, La Rioja, Mendoza, Misiones, Salta, San Juan, San Luis, Santa Fe, Santiago del Estero and Tucumán) and Uruguay B. oligobalius Dal Vechio, Prates, Grazziotin, Graboski & Rodrigues, 2021 0 Amazonian forests of southern Colombia, southern Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana and Brazil north of the Amazon/Solimões B. oligolepis (F. Werner, 1901) 0 Peruvian forest-pitviper Eastern slopes of the Andes in Peru and Bolivia. B. osbornei Freire-Lascano, 1991 0 Western Ecuador, Northwestern Peru B. otavioi Barbo, Grazziotin, Sazima, Martins, & Sawaya, 2012 0 Vitória Island, São Paulo, Brazil .jpg)
B. pauloensis Amaral, 1925 0 Brazil, Paraguay, Bolivia B. pictus (Tschudi, 1845) 0 Desert lancehead Peru on the hills of the Pacific coastal region and versant up to about 1800 m elevation B. pirajai Amaral, 1923 0 Piraja's lancehead Brazil in central and southern Bahia state and possibly also Minas Gerais B. pubescens (Cope, 1870) 0 Brazil, Uruguay B. pulcher (W. Peters, 1862) 0 Andean forest-pitviper Eastern slopes of the Andes from south-central Colombia to southern Ecuador. B. punctatus (García, 1896) 0 Chocoan lancehead From the Darién of Panama along the Pacific slope of Colombia and Ecuador. B. sanctaecrucis Hoge, 1966 0 Bolivian lancehead Bolivia in the Amazonian lowlands from the departments of El Beni to Santa Cruz B. sazimai Barbo, Gasparini, Almeida, Zaher, Grazziotin, Gusmão, Ferrarini, & Sawaya, 2016 0 Franceses Island lancehead Ilha dos Franceses, Espírito Santo, Brazil B. sonene Carrasco, Grazziotin, Cruz-Farfan, Koch, Ochoa, Scrocchi, Leynaud, & Chaparro, 2019 0 Madre de Dios, Peru B. taeniatus (Wagler, 1824) 2 Speckled forest-pitviper Widespread in the equatorial forests of Ecuador, Colombia, Venezuela, Guyana, Suriname, French Guiana, Brazil, Peru and Bolivia. 
B. venezuelensis Sandner-Montilla, 1952 0 Venezuelan lancehead Northern and central Venezuela, including the Cordillera de la Costa (coast range) and the states of Aragua, Carabobo, the Federal District, Miranda, Mérida, Trujillo, Lara, Falcón, Yaracuy and Sucre, and Colombia (Norte de Santander and Boyacá departments *) Not including the nominate subspecies.
T) Type species[1]
Bothrops is a genus of highly venomous pit vipers endemic to the Neotropics. The generic name, Bothrops, is derived from the Greek words βόθρος, bothros, meaning "pit", and ώπς, ops, meaning "eye" or "face", together an allusion to the heat-sensitive loreal pit organs. Members of this genus are responsible for more human deaths in the Americas than any other group of venomous snakes. Currently, 48 species are recognized.
Bothriopsis es un género de serpientes venenosas que pertenecen a la subfamilia de víboras de foseta. Su área de distribución incluye el este de Panamá y la mayor parte del norte de Sudamérica.[1] Su nombre científico es derivado de las palabras griegas bothros ("foseta") y -opsis ("rostro" o "apariencia"), una alusión a las fosetas loreales.[2] El género está conformado de siete especies reconocidas.[3]
Los miembros de este género varían en tamaño de 50 cm hasta más de 150 cm de longitud. Todos tienen una cola prensil y patrones de color crípticos que suelen ser adaptaciones arbóreas. Estos patrones de color pueden incluir una gran cantidad de tonos verdes, a veces con marcas pálidas u oscuras.[2]
Su área de distribución se extiende sobre el este de Panamá y la mayor parte del norte de Sudamérica, incluyendo las tierras bajas del Pacífico de Colombia , Perú y Ecuador, la Cordillera de los Andes en Venezuela, Colombia y Bolivia, la Cuenca Amazónica y los bosques atlánticos de Brasil.[1]
*) No se incluye las subespecies nominales.
T) Especie tipo.[1]
La clasificación de este género es objeto de controversia: varios estudios sugieren que Bothriopsis se sitúa dentro del género Bothrops, haciendo que este último se vuelva parafilético.[4][5][6]Por consiguiente, algunos autores[5][6] han argumentado que Bothriopsis debe ser considerado com sinonimia de Bothrops, mientras que otros han preferido seguir reconociendo el género como válido, con la expectativa de futuros divisiones genéricas en Bothrops.[2]
Bothriopsis es un género de serpientes venenosas que pertenecen a la subfamilia de víboras de foseta. Su área de distribución incluye el este de Panamá y la mayor parte del norte de Sudamérica. Su nombre científico es derivado de las palabras griegas bothros ("foseta") y -opsis ("rostro" o "apariencia"), una alusión a las fosetas loreales. El género está conformado de siete especies reconocidas.
Botrops (Bothrops) on maoperekond.[1]
Botropsite perekonda liigitatakse roomajate andmebaasis järgmised maoliigid[2]:
Nad on valdavalt öise eluviisiga maapinnal elavad maod. Üksnes mõned liigid ronivad madalamatele põõsastele või puudele ja osad liigid elavad ka puudel.
Kõik botropsid on eluspoegijad. Emasloomad toovad suguküpsuse saavutanuna ilmale 20 kuni 86 (Bothrops asper) maopoega.
Neid võib kohata Kesk-Ameerikas, Lõuna-Ameerika mandril ja Antillidel.
Botropsite hammustus on osadele loomadele eluohtlik.
Botropsite perekonda liigitatud maod on inimeste suhtes mürkmadudeks liigitatavad, kuna nende hammustus, olenevalt liigist, võib keskmise kuni raske astmega mürgistusseisundeid esile kutsuda.[4]
Antiseerumi puudumisel võib osadele inimestele surmavaks saada (suremus ligi 7% hammustatuist).
Kaisaka (Bothrops atrox) süljest eraldatud tripeptiid evib Parkinsoni tõve rakumudeli kohaselt neurotroofseid ja närvirakke kaitsvaid toimeid, takistades dopaminergiliste neuronite apoptoosi.[5] ·
Selles artiklis on kasutatud prantsuskeelset artiklit fr:Bothrops seisuga 01.04.2014.
Bothrops Viperidae familiako narrasti genero bat da. Erdialdeko Amerika, Hego Amerika eta Karibean bizi dira.
Bothrops Viperidae familiako narrasti genero bat da. Erdialdeko Amerika, Hego Amerika eta Karibean bizi dira.
Bothrops est un genre de serpents de la famille des Viperidae[1].
Le mot Bothrops est composé des deux racines grecques βοθρίον (ou βόθριον), fossette et ὄψ (œil, face) et vient du fait que ces serpents présentent sur leur face, sous chacun de leurs yeux, une petite fossette qui n'est pas une narine (les serpents n'en ont pas) mais un récepteur thermique ultra- sensible aux rayonnements infra-rouges qui leur permet de détecter la chaleur émise par toute proie potentielle, ce qui compense la très mauvaise qualité de leur yeux.
Les espèces de ce genre se rencontrent en Amérique centrale, en Amérique du Sud et dans les Caraïbes[1].
Ce sont des serpents venimeux, une envenimation peut être dangereuse. L'espèce la plus représentative est Bothrops atrox. Bothrops lanceolatus encore appelé Fer de lance, est endémique de la Martinique.
Sa réputation d'animal "agressif" est basée sur le fait que ce serpent, essentiellement terrestre, chasse à l'affut sous une souche d'arbre ou dans un trou et que son attaque est due à un effet de surprise. En dehors de ces périodes de chasse, son comportement est plutôt placide et il est même facilement effarouché par la présence de l'homme. Le venin de ce serpent est du type hémotoxique ; plusieurs sérums sont fabriqués au Mexique, au Brésil et en Amérique. Un sérum antivenimeux monospécifique pour Bothrops lanceolatus est fabriqué en France par l'Institut Pasteur pour la Martinique.
Jararaca, mot d'origine guarani, désigne au Brésil l'ensemble des espèces du genre Bothrops.
Agissant par une baisse brutale de la tension artérielle des animaux mordus par le Jararaca, son venin est utilisé depuis quelque temps en pharmacie dans la préparation de médicaments très efficaces pour réduire la tension artérielle.
Selon Reptarium Reptile Database (28 mars 2020)[2] :
Bothrops é un xénero de serpes velenosas da familia Viperidae, distribuída por México, América Central, Antillas e Sudamérica, moi comúns no Brasil.
Bothrops é un xénero de serpes velenosas da familia Viperidae, distribuída por México, América Central, Antillas e Sudamérica, moi comúns no Brasil.
Bothrops adalah genus mura besar yang tersebar luas di Amerika Selatan dan Amerika Tengah, mulai dari Argentina bagian tengah dan timur lalu ke utara hingga Meksiko bagian selatan dan timur (semenanjung Yucatan), juga terdapat di pulau La de Quemada Grande di pantai timur Brazilia.[1] Jenis-jenis dari marga ini adalah ular-ular yang paling banyak menimbulkan kasus gigitan mematikan dibandingkan ular berbisa lain di benua Amerika.[2]
Semua jenis ular ini bertubuh sedang dan besar. Tinggal di tanah (terestrial), misalnya Fer-de-Lance (Bothrops atrox). Namun satu jenis, yakni Mura tombak emas (Bothrops insularis) yang tinggal di pohon (arboreal). Mangsa mereka adalah mamalia berukuran kecil dan sedang, burung, kadal, dan katak. Di antara semua spesies, jenis-jenis yang paling ditakuti adalah Fer-de-Lance (Bothrops atrox), Terciopelo (Bothrops asper), dan Yarara (Bothrops jararaca).[3]
Sejauh ini, diketahui terdapat lebih dari 30 spesies.
Bothrops adalah genus mura besar yang tersebar luas di Amerika Selatan dan Amerika Tengah, mulai dari Argentina bagian tengah dan timur lalu ke utara hingga Meksiko bagian selatan dan timur (semenanjung Yucatan), juga terdapat di pulau La de Quemada Grande di pantai timur Brazilia. Jenis-jenis dari marga ini adalah ular-ular yang paling banyak menimbulkan kasus gigitan mematikan dibandingkan ular berbisa lain di benua Amerika.
Bothrops Wagler, 1824 è un genere di serpenti crotalini appartenente alla famiglia dei viperidi, originario del Centro e del Sud America.[1] Il nome generico deriva dalle parole greche bothros e ops, che significano rispettivamente fossa e occhio o faccia, una chiara allusione ai recettori termici localizzati sul naso dell'animale. Gli individui appartenenti a questo genere sono responsabili della maggior parte delle morti dovute a morsi di serpente nelle zone in cui sono presenti.[2]
Dal loro soprannome "Ferri di lancia" prende anche titolo l'omonimo romanzo di Rex Stout con protagonista Nero Wolfe.
Questi serpenti sono lunghi tra i 50–70 cm ed i 200 cm. Molti sono caratterizzati dalla presenza di un acuto canthus rostralis.[2] La disposizione delle squame sulla sommità della testa è estremamente variabile. Il numero di quelle sovraoculari varia da 3 a 14, mentre normalmente ce ne sono 7-8 sopralabiali e 9-11 sottolabiali. Ci sono da 21 a 29 squame dorsali, da 139 a 240 ventrali e da 30 a 86 subcaudali, che sono generalmente divise.[2]
Sono diffuse dal Messico centro-orientale (Tamaulipas) all'Argentina. Alcune specie sono presenti nelle isole di Saint Lucia e Martinica nelle Piccole Antille, oltre che sull'isola di Queimada Grande al largo delle coste del Brasile.[1]
La maggior parte delle specie sono notturne, tranne alcune che ad elevate altitudini sono attive anche di giorno. Possono essere viste durante giornate nuvolose o periodi piovosi. La maggior parte delle vipere Bothrops sono terrestri, anche se tutte sono in grado di arrampicarsi.[2]
Gli appartenenti a questo genere sono responsabili della maggior parte delle morti in Centro e in Sud America più di qualsiasi altro gruppo. Le specie più pericolose sono B. asper e B. atrox. Senza trattamenti sanitari il tasso di mortalità è circa del 7% altrimenti oscilla tra lo 0.5 ed il 3%.[2]
I tipici sintomi di avvelenamento da Bothrops includono dolore immediato, capogiri, nausea, vomito, aumento della sudorazione, cefalea, sanguinamento della zona in cui è avvenuto il morso, necrosi, sanguinamento da naso e gengive, ecchimosi, eritemi, ipotensione, tachicardia, ematemesi, melena, ematuria, emorragie intracerebrali, insufficienza renale e necrosi corticale bilaterale. Normalmente si può presentare un impallidimento del tessuto nella zona colpita che può estendersi al torso o all'estremità dell'arto.[2]
In generale la morte deriva da ipovolemia, insufficienza renale e emorragia intracranica. Le complicazioni comuni includono necrosi e insufficienza renale dovuta a shock ipovolemico.[2]
Il genere comprende le seguenti specie:[3]
Bothrops Wagler, 1824 è un genere di serpenti crotalini appartenente alla famiglia dei viperidi, originario del Centro e del Sud America. Il nome generico deriva dalle parole greche bothros e ops, che significano rispettivamente fossa e occhio o faccia, una chiara allusione ai recettori termici localizzati sul naso dell'animale. Gli individui appartenenti a questo genere sono responsabili della maggior parte delle morti dovute a morsi di serpente nelle zone in cui sono presenti.
Dal loro soprannome "Ferri di lancia" prende anche titolo l'omonimo romanzo di Rex Stout con protagonista Nero Wolfe.
Kaisakos (lot. Bothrops, angl Eyelash Vipers) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų roplių gentis.
Paplitusios Centrinėje ir Pietų Amerikoje.
Gentyje yra 32 rūšys. Kai kurios rūšys labai pavojingos.
Kaisakos (lot. Bothrops, angl Eyelash Vipers) – angių (Viperidae) šeimos nuodingų roplių gentis.
Paplitusios Centrinėje ir Pietų Amerikoje.
Gentyje yra 32 rūšys. Kai kurios rūšys labai pavojingos.
Multimedia w Wikimedia Commons Bothrops – rodzaj węży z podrodziny grzechotnikowatych (rodzina żmijowatych).
Żararaki, zwane też w swej ojczyźnie żmijami rzęsookimi, należą do rodziny żmijowatych. Większość gatunków żyje na terenach Ameryki Południowej na wschód od Andów, z wyjątkiem Urugwaju, południowego Paragwaju oraz południowej i środkowej Argentyny. B. osbornei, B. punctatus i B. asper zasiedlają też obszary Peru, Ekwadoru i Kolumbii na zachód od Andów, a B. asper zasiedla także Amerykę Środkową od Panamy po Meksyk. Dwa gatunki żyją na wyspach na Morzu Karaibskim (B. caribbaeus na Saint Lucia, B. lanceolatus na Martynice)[2]. Ich środowiskiem są bujne lasy tropikalne. Są wężami nadrzewnymi, które spędzają prawie całe swoje życie wśród nisko położonych gałęzi drzew, szczególnie w pobliżu rzek i strumieni lub na skraju lasu. Zabijają ofiary posługując się jadem. Ich głowa jest szeroka i wyraźnie odcina się od części szyjnej. Najbardziej charakterystyczną cechą tych węży jest rząd kolczastych łusek nad każdym okiem, które wyglądają jak rzęsy. Gatunki żararak mają bardzo różnorodne ubarwienie. Znane są formy całkowicie rudobrązowe, które posiadają rozmaite czarne, białe lub czerwone plamki, istnieją też gatunki szarobrązowe lub cytrynowożółte. Prawdopodobnie najbardziej efektowne ubarwienie ma żararaka złota, która jest jednolicie żółta. Żararaki prowadzą nocny tryb życia i żywią się prawie wszystkimi drobnymi zwierzętami, które żyją w ich środowisku. Mogą polować na małe ssaki, ptaki i ich pisklęta, jaszczurki i żaby. Wąż leżąc spokojnie czeka na ofiarę, którą chwyta pyskiem i trzyma, dopóki nie zadziała jego jad, co zwykle jest sprawą kilku minut. Jad działa, wywołując u ofiary silny krwotok wewnętrzny. Następnie zdobycz jest połykana w całości. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę - posiadają po każdej stronie głowy pod oczami jamki, które wyglądają jak duże otwory nosowe. Cienka błona, która wyściela dno jamek jest usiana receptorami (w liczbie od 500-1500 na mm²), które mogą rejestrować małe różnice temperatury. Receptory te są tak czułe, że potrafią wykryć różnice temperatur sięgające 0,002 °C i umożliwiają wężom zlokalizowanie obiektów o 0,1 °C cieplejszych lub zimniejszych niż otoczenie. Błona i receptory w jamkach funkcjonują podobnie jak źrenica w oku. Położona nad nimi warga rzuca cienie cieplne, tak by wąż mógł określić kierunek, z którego dochodzi ciepło, a ponieważ pola widzenia dwóch jamek zachodzą na siebie, zwierzę odczuwa bodźce temperaturowe stereoskopowo. Dawniej uważano, że jamki są narządami węchu lub słuchu (węże nie mają uszu). Sugerowano też, że mogą być organami rejestrującymi wibracje powietrza o niskiej częstotliwości. Dopiero w roku 1892 zauważono, że grzechotnika przyciąga zapalona zapałka. Następnie odkryto, że pytony mają na wargach receptory, które są wrażliwe na ciepło. Pierwsze eksperymenty na grzechotnikach rozwiały ostatnie wątpliwości, co do roli jamek, jako detektorów temperatury. Tak jak prawie wszystkie grzechotnikowate, żararaki rodzą w pełni uformowane młode. Do kopulacji dochodzi wśród gałęzi, samica po zapłodnieniu zatrzymuje jaja w swym ciele. W przeciwieństwie do jaj większości węży, które są otoczone pergaminową osłonką, zarodki żararaki otacza cienka, przezroczysta błona. Każdego roku samica może wydać na świat 12 lub więcej młodych, które są miniaturkami swych rodziców. Świeżo urodzone potomstwo jest wyposażone w aparat jadowy i poluje na małe jaszczurki i żabki, dopóki nie urośnie do takiej wielkości, aby móc dawać sobie radę z większą zdobyczą. Żararaki łatwo rozmnażają się w niewoli i często mogą żyć w takich warunkach ponad 16 lat. Żararaki są wężami jadowitymi. Atakują one jednak tylko wtedy, gdy są sprowokowane lub złapane. Jad niektórych gatunków może okazać się śmiertelny dla człowieka. Ukąszenie powoduje opuchliznę, silne bóle, często także martwicę tkanek.
Do rodzaju należą następujące gatunki[3] :
Fenwick i współpracownicy (2009) przenieśli tradycyjnie zaliczane do rodzaju Bothrops gatunki B. alternatus (żararaka urutu), B. ammodytoides, B. cotiara, B. fonsecai, B. itapetiningae i B. jonathani do rodzaju Rhinocerophis, a gatunki Bothrops alcatraz, B. diporus, B. erythromelas, B. insularis (żararaka wyspowa), B. jararaca (żararaka), B. lutzi, B. matogrossensis, B. neuwiedi, B. pauloensis i B. pubescens – do rodzaju Bothropoides[2]. Z analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Carrasco i jego współpracowników (2012) wynika jednak, że gatunki pozostawione przez Fenwick i jego współpracowników (2009) w rodzaju Bothrops nie tworzą kladu, do którego nie należeliby również przedstawiciele rodzajów Bothriopsis, Bothropoides i Rhinocerophis; autorzy na tej podstawie zsynonimizowali te trzy rodzaje z rodzajem Bothrops, przenosząc wszystkie zaliczane do nich gatunki do tego ostatniego rodzaju[7]. Campbell i Lamar (2004) przenieśli gatunek B. colombianus do rodzaju Bothrocophias[8].
Alethinophidia Bothrops – rodzaj węży z podrodziny grzechotnikowatych (rodzina żmijowatych).
Żararaki, zwane też w swej ojczyźnie żmijami rzęsookimi, należą do rodziny żmijowatych. Większość gatunków żyje na terenach Ameryki Południowej na wschód od Andów, z wyjątkiem Urugwaju, południowego Paragwaju oraz południowej i środkowej Argentyny. B. osbornei, B. punctatus i B. asper zasiedlają też obszary Peru, Ekwadoru i Kolumbii na zachód od Andów, a B. asper zasiedla także Amerykę Środkową od Panamy po Meksyk. Dwa gatunki żyją na wyspach na Morzu Karaibskim (B. caribbaeus na Saint Lucia, B. lanceolatus na Martynice). Ich środowiskiem są bujne lasy tropikalne. Są wężami nadrzewnymi, które spędzają prawie całe swoje życie wśród nisko położonych gałęzi drzew, szczególnie w pobliżu rzek i strumieni lub na skraju lasu. Zabijają ofiary posługując się jadem. Ich głowa jest szeroka i wyraźnie odcina się od części szyjnej. Najbardziej charakterystyczną cechą tych węży jest rząd kolczastych łusek nad każdym okiem, które wyglądają jak rzęsy. Gatunki żararak mają bardzo różnorodne ubarwienie. Znane są formy całkowicie rudobrązowe, które posiadają rozmaite czarne, białe lub czerwone plamki, istnieją też gatunki szarobrązowe lub cytrynowożółte. Prawdopodobnie najbardziej efektowne ubarwienie ma żararaka złota, która jest jednolicie żółta. Żararaki prowadzą nocny tryb życia i żywią się prawie wszystkimi drobnymi zwierzętami, które żyją w ich środowisku. Mogą polować na małe ssaki, ptaki i ich pisklęta, jaszczurki i żaby. Wąż leżąc spokojnie czeka na ofiarę, którą chwyta pyskiem i trzyma, dopóki nie zadziała jego jad, co zwykle jest sprawą kilku minut. Jad działa, wywołując u ofiary silny krwotok wewnętrzny. Następnie zdobycz jest połykana w całości. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę - posiadają po każdej stronie głowy pod oczami jamki, które wyglądają jak duże otwory nosowe. Cienka błona, która wyściela dno jamek jest usiana receptorami (w liczbie od 500-1500 na mm²), które mogą rejestrować małe różnice temperatury. Receptory te są tak czułe, że potrafią wykryć różnice temperatur sięgające 0,002 °C i umożliwiają wężom zlokalizowanie obiektów o 0,1 °C cieplejszych lub zimniejszych niż otoczenie. Błona i receptory w jamkach funkcjonują podobnie jak źrenica w oku. Położona nad nimi warga rzuca cienie cieplne, tak by wąż mógł określić kierunek, z którego dochodzi ciepło, a ponieważ pola widzenia dwóch jamek zachodzą na siebie, zwierzę odczuwa bodźce temperaturowe stereoskopowo. Dawniej uważano, że jamki są narządami węchu lub słuchu (węże nie mają uszu). Sugerowano też, że mogą być organami rejestrującymi wibracje powietrza o niskiej częstotliwości. Dopiero w roku 1892 zauważono, że grzechotnika przyciąga zapalona zapałka. Następnie odkryto, że pytony mają na wargach receptory, które są wrażliwe na ciepło. Pierwsze eksperymenty na grzechotnikach rozwiały ostatnie wątpliwości, co do roli jamek, jako detektorów temperatury. Tak jak prawie wszystkie grzechotnikowate, żararaki rodzą w pełni uformowane młode. Do kopulacji dochodzi wśród gałęzi, samica po zapłodnieniu zatrzymuje jaja w swym ciele. W przeciwieństwie do jaj większości węży, które są otoczone pergaminową osłonką, zarodki żararaki otacza cienka, przezroczysta błona. Każdego roku samica może wydać na świat 12 lub więcej młodych, które są miniaturkami swych rodziców. Świeżo urodzone potomstwo jest wyposażone w aparat jadowy i poluje na małe jaszczurki i żabki, dopóki nie urośnie do takiej wielkości, aby móc dawać sobie radę z większą zdobyczą. Żararaki łatwo rozmnażają się w niewoli i często mogą żyć w takich warunkach ponad 16 lat. Żararaki są wężami jadowitymi. Atakują one jednak tylko wtedy, gdy są sprowokowane lub złapane. Jad niektórych gatunków może okazać się śmiertelny dla człowieka. Ukąszenie powoduje opuchliznę, silne bóle, często także martwicę tkanek.
Wielkość: 45–220 cm Ubarwienie: zielonkawa z brązowymi i czarnymi znakowaniami; są też formy złocistożółte Pokarm: żaby, jaszczurki, małe ssaki i ptaki Młode: do 24 w miocie Metoda polowania: wzrok, zapach (za pomocą języka) i za pomocą termoreceptorów GatunkiDo rodzaju należą następujące gatunki :
Bothrops alcatraz Bothrops alternatus – żararaka urutu Bothrops ammodytoides Bothrops asper Bothrops atrox – żararaka lancetowata Bothrops ayerbei Bothrops barnetti Bothrops bilineata Bothrops brazili – żararaka brazylijska Bothrops caribbaeus Bothrops chloromelas Bothrops cotiara Bothrops diporus Bothrops erythromelas Bothrops fonsecai Bothrops insularis – żararaka wyspowa Bothrops itapetiningae Bothrops jararaca– żararaka Bothrops jararacussu – żararaka żararakusu, żararakusu Bothrops jonathani Bothrops lanceolatus Bothrops leucurus Bothrops lojanus Bothrops lutzi Bothrops marajoensis Bothrops marmoratus Bothrops matogrossensis Bothrops medusa Bothrops moojeni Bothrops muriciensis Bothrops neuwiedi Bothrops oligolepis Bothrops osbornei Bothrops otavioi Bothrops pauloensis Bothrops pictus Bothrops pirajai Bothrops pubescens Bothrops pulchra Bothrops punctatus Bothrops rhombeatus Bothrops sanctaecrucis Bothrops sazimai Bothrops sonene Bothrops taeniata – żararaka żółtopasa Bothrops venezuelensisFenwick i współpracownicy (2009) przenieśli tradycyjnie zaliczane do rodzaju Bothrops gatunki B. alternatus (żararaka urutu), B. ammodytoides, B. cotiara, B. fonsecai, B. itapetiningae i B. jonathani do rodzaju Rhinocerophis, a gatunki Bothrops alcatraz, B. diporus, B. erythromelas, B. insularis (żararaka wyspowa), B. jararaca (żararaka), B. lutzi, B. matogrossensis, B. neuwiedi, B. pauloensis i B. pubescens – do rodzaju Bothropoides. Z analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Carrasco i jego współpracowników (2012) wynika jednak, że gatunki pozostawione przez Fenwick i jego współpracowników (2009) w rodzaju Bothrops nie tworzą kladu, do którego nie należeliby również przedstawiciele rodzajów Bothriopsis, Bothropoides i Rhinocerophis; autorzy na tej podstawie zsynonimizowali te trzy rodzaje z rodzajem Bothrops, przenosząc wszystkie zaliczane do nich gatunki do tego ostatniego rodzaju. Campbell i Lamar (2004) przenieśli gatunek B. colombianus do rodzaju Bothrocophias.
Bothriopsis é um gênero de serpentes peçonhentas encontradas no leste do Panamá e grande parte do norte da América do Sul.[1] O nome é derivado das palavras gregas bothros ("cova" ou "fossa") e opsis ("face" ou "aparência"), em alusão às fossetas loreais – órgãos capazes de detectar calor de forma endotérmica.[2] Este gênero é composto por sete espécies reconhecidas.[3]
Os membros deste gênero variam em tamanho, de 50 cm a 150 cm de comprimento total. Todos possuem cauda preênsil e padrões de cores crípticas associadas normalmente a adaptações arbóreas. Estes padrões de cores podem incluir uma grande variedade de tons de verde e podem ou não incluir marcas claras ou escuras.[2]
São encontradas desde o leste do Panamá e na maior parte do norte da América do Sul, incluindo as terra baixas da Colômbia e Equador, os Andes venezuelanos, colombianos e bolivianos, a bacia amazônica e a mata atlântica brasileira.[1]
*) Subespécies não incluídas.
T) Espécie-tipo.[1]
A classificação deste gênero é objeto de controvérsia: vários estudos sugerem que Bothriopsis deve ser incluído no gênero Bothrops, tornando este último parafilético.[9][10][11] Por conseguinte, alguns autores[10][11] argumentam que Bothriopsis deve ser considerado como sinonímia de Bothrops, enquanto outros preferem reconhecer o gênero como válido, ante a expectativa de futuras divisões genéricas em Bothrops.[2]
.jpg)
.jpg)
_head.jpg)
.jpg)
|coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) |coautores= (ajuda) Bothriopsis é um gênero de serpentes peçonhentas encontradas no leste do Panamá e grande parte do norte da América do Sul. O nome é derivado das palavras gregas bothros ("cova" ou "fossa") e opsis ("face" ou "aparência"), em alusão às fossetas loreais – órgãos capazes de detectar calor de forma endotérmica. Este gênero é composto por sete espécies reconhecidas.
Bothrops[1] este un gen de șerpi din familia Viperidae.[1]
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link)
.png){kind=small}
Acest articol referitor la o reptilă este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa. * Bothrops - Wagler, 1824
Bothrops Orta ve Güney Amerika'da bulunan zehirli bir çukur engerek cinsidir.[1] Cins adı Yunanca bothros (çukur) ve ops (göz veya yüz) sözcüklerinden türetilmiştir. Bu cinsin üyeleri Amerika kıtalarında yaşayan diğer herhangi bir zehirli yılandan daha çok insan ölümünden sorumludur.[2] Cinse ait tanımlanmış 32 tür bulunmaktadır.[3]
Bu yılanların boyutları türlere göre değişiklik gösterir, bazıları 50–70 cm'yi geçemezken bazıları 200 cm uzunluğa erişebilir. Çoğu keskin bir canthus rostralise ve alçak bir burna sahip olmalarıyla ayırt edilir.[2]
Bothrops türleri (özellikle de B. asper, B. atrox ve B. jararaca) çok zehirlidir. Isırık sonrasında tedavi uygulanmazsa ölüm oranı %7'dir ancak tedaviyle birlikte bu oran %0.5-3'e kadar düşmektedir.[2]
Bothrops zehirlenmesinin tipik belirtileri yanma acısı, baş dönmesi, bulantı, kusma, terleme, baş ağrısı, ısırılan uzuvda büyük şişkinlik, hemorojik blebler, lokal nekroz, burunda ve diş etinde kanama, ekimoz, eritem, hipotansiyon, taşikardi, koagülopati ile gelen hipofibrinojenemi ve trombositopeni, hematemez, melena, epistaksis, hematüri, intraserebral kanama ve hipotansiyon ve bilateral kortikal nekrozu sonrası böbrek yetmezliği şeklindedir. Genellikle ısırılan bölgede renk değişikliği ve gövdede veya ekstremitelerde döküntü olur.[2]
.png){kind=small}
Yılan ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Bothrops Orta ve Güney Amerika'da bulunan zehirli bir çukur engerek cinsidir. Cins adı Yunanca bothros (çukur) ve ops (göz veya yüz) sözcüklerinden türetilmiştir. Bu cinsin üyeleri Amerika kıtalarında yaşayan diğer herhangi bir zehirli yılandan daha çok insan ölümünden sorumludur. Cinse ait tanımlanmış 32 tür bulunmaktadır.
矛頭蝮屬（學名：Bothrops），又稱槍蝰、矛頭蛇、黃腭蛇，是蛇亞目蝰蛇科蝮亞科下的一個有毒蛇屬，主要分布於中美洲及南美洲地區。[1]其學名「Bothrops」源自希臘語「Bothros」及「ops」，意指「洞」及「眼睛（或臉頰）」，象徵矛頭蝮鼻孔附近的的頰窩（熱能感測器官）。頭部狹小，呈三角形，因此俗稱「矛頭（Lancehead）」。矛頭蝮在美洲導致許多宗人類遭其咬傷致死的事件，其為禍情況比其它毒蛇更嚴重。[2]目前共有32個物種已被確認。[3]
矛頭蝮屬下種類繁多，體型大小不一。小者不會超過50至70公分長，大者則可達200公分以上的長度。大部分矛頭蝮都有明顯的眼角窩，而且鼻端都向上翹起。[2]矛頭蝮的額冠鱗片排列形式十分多變，眶上鱗約有3至14片，上唇鱗約有7至9片，下唇鱗則有9至11片。身體上有21至29片背鱗，腹鱗約有139至240片，排列成對的尾下鱗則有30至86片。[2]
矛頭蝮多分布於墨西哥東北部（塔毛利帕斯州），南至中美洲及南美洲阿根廷一帶，亦出沒於小安的列斯群島中的聖盧西亞及馬提尼克，與及巴西聖保羅州海岸對開的蛇島。[1]
矛頭蝮多於夜間活動，不過也有一些分布於較高海拔的矛頭蝮會於日間活動，在陰天或雨天的時候也有機會在日間出沒。矛頭蝮是陸行性蛇類，然而牠們亦兼具攀爬能力，尤其是海島矛頭蝮（B. insularis）更屬於樹棲型的蛇類。[2]
相對其它各種毒蛇，矛頭蝮屬下的蛇是美洲地區大部分人類遭蛇咬傷導致死亡事件的元凶，當中最凶悍的是三色矛頭蝮（B. asper）、矛頭蝮（B. atrox）及巴西矛頭蝮（B. jararaca）。如果被矛頭蝮所咬而未能即時接受適當治療的話，其毒素的致命率高達7%；如果有接受治療的話，致命風險則可減低0.3至0.5%。[2]
矛頭蝮毒素有可能導致的徵狀包括：傷口即時劇痛、暈眩、噁心、嘔吐、冒汗、頭痛、傷口周邊廣泛範圍腫脹、嚴重出血、發皰、肌肉組織壞死、頭部孔竅滲血、出現瘀血、斑瘡、血壓急降、心跳加快、因血纖維蛋白原或血小板過低引致凝血異常、咯血、黑糞症、流鼻血、血尿、顱內出血、因低血壓引致的併發性腎衰竭，與及大腦皮質壞死等。另外，被咬傷口附近的皮膚會出現褪色現象，身體及手腳亦可能會出現各種紅疹。[2]普遍而言，中毒者多數因血壓急降引致血流量減少、腎功能衰竭及顱內出血等症狀導致死亡。[2]
據一些文獻記載，矛頭蝮屬可能還包括下列物種：
|access-date=中的日期值 (帮助) 