Cordulia aenea o la Maragda aborrissolada és un odonat anisòpter de la família Corduliidae.
És de color verd metàl·lic i bronze, i el seu tòrax està recobert de pèls fins. Té els ulls verds brillants.
Els adults fan al voltant de 5 cm de longitud i volen de maig a juliol de cada any.
Les nimfes viuen durant tres anys en diferents etapes. Els adults viuen durant només dos mesos, durant els quals s'aparellen i les femelles dipositen els seus ous de nou a l'aigua.
Aquesta espècie viu en boscos prop dels llacs i llacunes; pon els ous a l'aigua i les seves larves són aquàtiques.
Es troba a Euràsia. A Europa des de França (excepte sud) a Finlàndia (excepte l'extrem nord) i Rússia.
Les poblacions europees del Sud són més fragmentades; freqüenten els llacs de muntanya fins a aproximadament 2000 m.[1]
És una espècie present a Catalunya[2] i a la península Ibèrica.[3]
Cordulia aenea en vol
Cordulia aenea
Cordulia aenea
Cordulia aenea còpula
Cordulia aenea emergència
Cordulia aenea o la Maragda aborrissolada és un odonat anisòpter de la família Corduliidae.
Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Gwas gwyrdd blewog (Cordulia aenea). Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Gwas neidr o deulu'r Corduliidae (neu'r 'Gweision neidr gwyrdd') yw'r Gwas gwyrdd blewog (Cordulia aenea). Fel llawer o weision neidr, ei gynefin yw pyllau o ddŵr, llynnoedd, nentydd neu afonydd.
Lesklice měděná (Cordulia aenea) je druh vážky z podřádu šídel. Vyskytuje se skoro v celé Evropě a Asii.[2] V Evropě je to jediný druh rodu Cordulia.[3] V celém Česku je to běžný druh.
Tělo lesklice má délku 50–55 mm[4] a je tmavozelené s měděným leskem. Oči se na temeni dotýkají v přímce, jsou hnědozeleně lesklé. Na čele před očima nemá žluté skvrny, na rozdíl od lesklice zelenavé a lesklice horské. U základny křídel může mít žluté skvrny, mimoto jsou křídla čirá s rozpětím 65–75 mm.[4] Nohy má celé černé. U samečka se zadeček v poslední třetině rozšiřuje.[5]
Nymfa (larva) je dlouhá až 23 mm.[6] Na hřbetě zadečku má trny a na boku 8. a 9. článku má i krátké boční trny.[6]
Mladé nymfy žijí mezi rostlinami, později se zahrabávají do dna.[4] Zde se živí vodním hmyzem. Nymfa se vyvíjí 2–3 roky[5]. Dospělci létají od května do srpna.[5] Vyskytují se u rybníků, jezer, rašelinných vod nebo u mírně tekoucích vod.[5][4] Někdy zaletují dál od vody. Samečci si neoblomně hájí své teritorium.[2] Samičky snáší vajíčka za kolébavého letu na hladinu malých vodních ploch, kde se pak usazují na dně.[5] Lesklice měděná je častým mezihostitelem motolice Prosthogonismus cuneatus.[5]
Obrázky, zvuky či videa k tématu lesklice měděná ve Wikimedia Commons
Lesklice měděná (Cordulia aenea) je druh vážky z podřádu šídel. Vyskytuje se skoro v celé Evropě a Asii. V Evropě je to jediný druh rodu Cordulia. V celém Česku je to běžný druh.
Die Falkenlibelle oder auch Gemeine Smaragdlibelle (Cordulia aenea) ist eine Art aus der Familie der Falkenlibellen (Corduliidae). Das Epitheton des wissenschaftlichen Artnamens wird viersilbig ausgesprochen und auf der zweiten Silbe betont (a-e-ne-a). Es handelt sich um die namensgebende Spezies der Familie Corduliidae.
Die Art ähnelt im Aussehen den Vertretern der Gattung Somatochlora (Smaragdlibellen), hat aber eine einfarbig grüne Stirn (Somatochlora mit gelben Flecken). Die Falkenlibelle wird fünf bis fünfeinhalb Zentimeter lang und hat eine Flügelspannweite von 7,5 cm. Ihre Flügel sind verschieden gebaut: Die Hinterflügel haben eine verbreiterte Basis. Der Körper glänzt metallisch-grün bis kupferfarben, die Augen sind grün. Bei den Männchen ist das Abdomen hinten keulenartig verbreitert, wobei die größte Breite am 7. und 8. Segment erreicht wird. Ein weiterer Unterschied zur recht ähnlichen Glänzenden Smaragdlibelle (Somatochlora metallica) besteht darin, dass die Weibchen ein zylindrisches Abdomen ohne auffallend abstehende Legeröhre haben. Auch wirkt Cordulia am Thorax etwas stärker behaart und hat eine frühere Flugzeit.
Die Falkenlibelle ist ein eurosibirisches Faunenelement; nordwärts reicht ihr Areal in Skandinavien bis 68°55' nördlicher Breite, in Sibirien bis etwa 70° n.B. Nach Osten erstreckt es sich über Sibirien bis nach Japan, westwärts werden unter anderem der Süden Irlands und Großbritannien erreicht. Auf der Iberischen Halbinsel und in den Mittelmeerländern fehlt die Art. Überhaupt werden warme Regionen gemieden oder höchstens in Gebirgslagen besiedelt. In Deutschland ist sie verbreitet, wobei die Häufigkeit je nach Region stark schwanken kann. Insgesamt ist Cordulia aenea hier etwas häufiger als Somatochlora metallica, in Norddeutschland verhält es sich allerdings umgekehrt.
Die Falkenlibelle bewohnt kleinere krautreiche, vorzugsweise dystrophe, Seen und Weiher sowie extensiv bewirtschaftete Fischteiche, die bestimmte Habitatstrukturen bieten. Schwerpunktmäßig werden auch Auwaldgewässer besiedelt.
Die Schlupfzeit beginnt in Mitteleuropa Anfang Mai (mitunter Ende April) und hat ihren Höhepunkt wenig später (Mai/Juni). Hauptflugzeit ist dann in der zweiten Junihälfte (Flachland) bzw. im Juli (Bergland). Die letzten Tiere sind noch Mitte August (vereinzelt September) unterwegs. Die Männchen fliegen meistens unruhig patrouillierend am Gewässerufer entlang und bleiben immer wieder rüttelnd in der Luft stehen. Sie sind auf der Suche nach Weibchen und vertreiben konkurrierende Männchen aus ihrem Revier. Die Weibchen sind sehr scheu und kommen nur zur Fortpflanzung ans Gewässer, wo sie sich in der Ufervegetation versteckt halten. Zur Eiablage machen sie einen Schwirrflug und werfen die Eier in kleinen Klümpchen unter wippenden Bewegungen ins Wasser.
In den Eiern entwickeln sich nach rund drei Wochen die schlüpfenden Larven. Diese haben auffallend lange Beine und ein etwas abgeflachtes, breites Abdomen; die Dorsaldornen sind niedrig. Sie verbringen meist zwei Jahre im Gewässer, bevor sie zur Imago metamorphosieren. Die Unterart Cordulia aenea amurensis kann in Sibirien auch fünf Jahre für die aquatile Larvalphase benötigen.
Männchen im Seitenprofil
Paarungsrad
Frisch geschlüpfte Imago mit Exuvie
Im Flug
Die Falkenlibelle oder auch Gemeine Smaragdlibelle (Cordulia aenea) ist eine Art aus der Familie der Falkenlibellen (Corduliidae). Das Epitheton des wissenschaftlichen Artnamens wird viersilbig ausgesprochen und auf der zweiten Silbe betont (a-e-ne-a). Es handelt sich um die namensgebende Spezies der Familie Corduliidae.
The downy emerald (Cordulia aenea) is a species of dragonfly. It is metallic green and bronze in color, and its thorax is coated with fine hairs, hence its name. Like most other emeralds, the downy emerald has bright shiny green eyes. Adults are around 5 cm in length, and are in flight from May through July each year.
This species lives in woodlands near lakes and ponds; like other dragonflies, it lays eggs in water and its larvae are aquatic. It is distributed throughout most of Europe. Although it has been eliminated from some of its historic native area in Great Britain due to habitat loss, dense populations of the downy emerald can still be found there in spots where its ideal habitat remains.
After the downy emerald young emerge from their eggs, they live for three years at various larval and nymphal stages. They are fully grown adults for only two months, during which time they mate and the females deposit their eggs back into the water. Female individuals of the Cordulia aenea (C. aenea) species have panoistic ovaries that produce female sex cells, or oocytes. The nucleus of the panoistic oocyte likely contains all the necessary genetic material to develop the oocyte on its own, form the C. aenea egg yolk, and develop the C. aenea embryo.[1][2]
The downy emerald (Cordulia aenea) is a species of dragonfly. It is metallic green and bronze in color, and its thorax is coated with fine hairs, hence its name. Like most other emeralds, the downy emerald has bright shiny green eyes. Adults are around 5 cm in length, and are in flight from May through July each year.
This species lives in woodlands near lakes and ponds; like other dragonflies, it lays eggs in water and its larvae are aquatic. It is distributed throughout most of Europe. Although it has been eliminated from some of its historic native area in Great Britain due to habitat loss, dense populations of the downy emerald can still be found there in spots where its ideal habitat remains.
After the downy emerald young emerge from their eggs, they live for three years at various larval and nymphal stages. They are fully grown adults for only two months, during which time they mate and the females deposit their eggs back into the water. Female individuals of the Cordulia aenea (C. aenea) species have panoistic ovaries that produce female sex cells, or oocytes. The nucleus of the panoistic oocyte likely contains all the necessary genetic material to develop the oocyte on its own, form the C. aenea egg yolk, and develop the C. aenea embryo.
Cordulia aenea es una especie de libélula de la familia Corduliidae.[1]
Es de color verde metálico y bronce, y su tórax está recubierto de finos pelos, de ahí su nombre. Posee ojos verdes brillantes. Los adultos miden alrededor de 5 cm de longitud y vuelan de mayo a julio cada año.[2]
Esta especie vive en bosques cercanos a lagos y estanques; al igual que otras libélulas, pone huevos en el agua y sus larvas son acuáticas. Se distribuye por la mayor parte de Europa. Todavía se pueden encontrar densas poblaciones en su hábitat ideal.
Cordulia aenea es una especie de libélula de la familia Corduliidae.
Harilik hiilgekiil (Cordulia aenea) on eristiivaliste alamseltsi kuuluv kiililiik.
Lendab veidi madalamal temperatuuril kui enamik meie teisi kiililisi — hommikul varem, õhtul hiljem.
Harilik hiilgekiil (Cordulia aenea) on eristiivaliste alamseltsi kuuluv kiililiik.
Lendab veidi madalamal temperatuuril kui enamik meie teisi kiililisi — hommikul varem, õhtul hiljem.
Vaskikorento (Cordulia aenea) on kiiltokorentoihin kuuluva tummanvihreä sudenkorento.
Vaskikorennon ulkonäkö on kiiltokorentoihin kuuluvan Somatochlora-suvun lajien kaltainen. Toisin kuin useilla kiiltokorennoilla, vaskikorennon kasvojen sivuilla ei ole keltaisia täpliä. Vaskikorennon pääväri on tummanvihreä, ja ruumis on melko kiilloton. Takaruumiissa ei ole täpläkiiltokorennolle ja naaraspuoliselle hoikkakiiltokorennolle tyypillisiä keltaisia laikkuja.[2]
Vaskikorennon takaruumis on 33–38 mm pitkä ja takasiipi 31–35 mm pitkä.[2]
Koiraalla on muodoltaan huomattavan nuijamainen takaruumis, jonka levein kohta on 7. ja 8. jaokkeessa lähellä takaruumiin kärkeä. Koiraalla on myös selvästi kahtia jakautunut alempi perälisäke. Naraalla puolestaan on lyhyt ja tylppä sukuaukon suojus, mikä erottaa sen välkekorennon naaraasta, jonka sukuaukon suojus on pitkä ja terävä. Vaskikorento eroaa lähisukulajeistaan myös siipisuonituksen perusteella, sillä vaskikorennon takasiivessä on tyven ja siipikolmion välissä vain yksi poikkisuoni.[2] Useimmilla Suomessa elävillä kiiltokorennoilla on samassa kohdassa kaksi poikkisuonta.
Vaskikorennon aikuisten yksilöiden lentoaika on Suomessa toukokuun jälkipuoliskolta elokuun puoleenväliin. Päälentoaika ajoittuu kesäkuun puolivälistä heinäkuun puoliväliin. Lentoaika on poikkeuksellisen varhainen muihin kiiltokorentoihin nähden.[2]
Vaskikorentoa tavataan yleisenä pohjoisen Euraasian alueella ja paikoittain etelämpänä vuoristojärvillä.[1] Levinneisyysalue ulottuu Keski- ja Pohjois-Euroopasta Japaniin.[2]
Suomessa laji on yleinen ja varsin runsas. Sitä esiintyy lähes koko maassa aivan pohjoisimpia osia lukuun ottamatta.[2]
Vaskikorento elää monenlaisissa seisovissa vesissä. Tavallisimpia elinympäristöjä ovat lammet ja runsaskasvustoisiset järvet sekä merenlahdet, jokisuvannot ja suot.[1][2]
Vaskikorento (Cordulia aenea) on kiiltokorentoihin kuuluva tummanvihreä sudenkorento.
Cordulia aenea, la Cordulie bronzée, est un insecte odonate anisoptère (libellule) appartenant à la famille des corduliidés.
Eurasiatique ; en Europe, de la France (sauf le sud) à la Finlande (sauf l'extrême nord) et à la Russie ; les populations sud-européennes sont plus fragmentées : elles fréquentent les lacs de montagne jusqu'à 2 000 m environ[1].
D'après les odonatologues[2], l'observation de l'animal capturé peut mener à une identification plus sûre.
Cette espèce préfère les eaux stagnantes en milieu boisé mais on la trouve parfois aux abords de cours d'eau lents, de canaux, etc.
Cordulia aenea, la Cordulie bronzée, est un insecte odonate anisoptère (libellule) appartenant à la famille des corduliidés.
De smaragdlibel (Cordulia aenea) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera).
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007.[1]
Cordulia aenea is in 1758 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Linnaeus
De smaragdlibel is een compact gebouwde soort die tussen de 47 en 55 millimeter lang is. Het borststuk is metaalgroen met gouden glans, donzig behaard. Het achterlijf is donkergroen glanzend - vaak met duidelijke bronskleur (bruine indruk makend) - zonder vlekkentekening op bovenzijde. De ogen zijn eerst dofbruin van kleur, maar later opvallend knalgroen glimmend. Het voorhoofd is zonder gele tekening. Op de vleugels zit een kleine oranje vlek.
Bij de mannelijke exemplaren is het achterlijf ingesnoerd ter hoogte van segment 3. Het uiteinde van het achterlijf is knotsvormig verbreed, met het breedste punt ter hoogte van segmenten 7 en 8. Bij de vrouwelijke exemplaren oogt het achterlijf dik, zonder insnoering en knotsvormige verbreding. Op het achterlijf zitten gele en witte vlekken aan de onderzijde van de segmenten, vooral bij de eerste segmenten zichtbaar in zijaanzicht. Echter zit er geen geïsoleerde ronde gele vlek op de zijkanten van segment 3. De legschede is in zijaanzicht niet zichtbaar.
De vliegtijd loopt van eind april tot eind juli met een piek in mei en begin juni. Na het uitsluipen zoeken de imago’s meestal het bos op om te jagen en geslachtsrijp te worden. Ze zijn vaak te vinden boven bospaden en langs bosranden, heen en weer vliegend op ca. een meter hoogte. Geslachtsrijpe mannetjes maken patrouillevluchten, waarbij ze vlak langs de oevervegetatie en op geringe hoogte boven het water vliegen. Ze blijven daarbij vaak stilhangen in de lucht, waarbij de groene ogen en het knotsvormig achterlijf opvallen. Ze kunnen echter ook snelle uitvallen maken. Andere mannetjes worden direct verjaagd en vrouwtjes worden direct gegrepen voor de paring. Ook hebben ze het regelmatig met viervlekken aan de stok. De eitjes worden solitair door het vrouwtje in vlucht afgezet, waarbij ze meestal goed verscholen gaat tussen de dichte oevervegetatie. Niet zelden gebeurt dit laat op de dag of bij bewolkt of zelfs miezerig weer. Op die manier verkleint ze de kans om door ander mannetjes belaagd te worden.
De larven overwinteren twee, soms drie keer. De larven zijn volgroeid als ze de laatste winter in gaan. Uitsluipen gebeurt van half april tot in juni, met een piek in mei.
De smaragdlibel komt voornamelijk voor nabij vennen en laagveenmoerassen. Soms komt hij ook nabij plassen, kanalen en sloten voor.
BronnenDe smaragdlibel (Cordulia aenea) is een libellensoort uit de familie van de glanslibellen (Corduliidae), onderorde echte libellen (Anisoptera).
De soort staat op de Rode Lijst van de IUCN als niet bedreigd, beoordelingsjaar 2007.
Cordulia aenea is in 1758 wetenschappelijk voor het eerst beschreven door Linnaeus
Smaragdøyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Smaragdøyenstikker er utbredt i Europa og Asia. Finnes i Danmark, Sverige og Finland. Mangler helt nord. I sørlige Norge langs kysten til Nordland. Mangler i fjellet og nord på østlandet.
Det skal være en underart i østen.
Kjønnene er ganske like. Fargen er metallglinsende grønnlig, noen ganger med litt kobberglød.. Hannen kan skilles fra andre hanner i familiegruppen på den særpregete «tangen» (anal-vedheng), bakerst på bakkroppen.
Vingene holdes i en rett vinkel ut fra kroppen i hvile. Vingespennet er mellom 65 og 75 millimeter.
Nymfene lever i ulike vann eller myrtjern i lavlandet, opptil 300 moh. Også i rennende vann. Arten synes å foretrekke ganske mye vegetasjon langs bredden. De voksne (imago) øyenstikkerne finnes vanligvis ikke langt fra stedet der de levde som nymfe. Hannene patruljerer ofte langs bredden av vann og bekker.
Eggene i geleklumper festet til vannplanter. Utviklingen tar 2-3 år. Nymfen overvintrer mellom plantedeler
Flygetiden er fra mai til august, gjerne tidlig og midt på dagen.
Smaragdøyenstikker har ufullstendig forvandling, overgang fra nymfe til det voksne kjønnsmodne insektet går gradvis gjennom flere hudskift (nymfestadier). Nymfene lever i vann og ligner derfor lite på de voksne (imago), bortsett fra størrelsen. Når nymfen kommer til det siste hudskiftet finner den et strå eller noe, der den kan klatre opp over vannflaten. Her blir den hengende, mens huden revner på ryggsiden. Den nyklekte øyenstikkeren blir hengende på den gamle huden, eller like ved siden av, helt til den nye huden er noe herdet, og vingene har fått sin endelige form.
Smaragdøyenstikker er en øyenstikker som tilhører familiegruppen glanslibeller (Corduliidae).
Multimedia w Wikimedia Commons Szklarka zielona (Cordulia aenea) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae). W ubarwieniu dominuje kolor zielony, długość ciała 52 mm, rozpiętość skrzydeł 72 mm. Występuje licznie na terenie północnej Europy i północnej Azji, w południowej części tych kontynentów występuje lokalnie, zwykle w pobliżu górskich jezior[1]. W Polsce pospolita, występuje licznie w pobliżu zbiorników wodnych różnego typu. Preferuje wody stojące. Osobniki dorosłe pojawiają się od kwietnia do lipca[2].
Szklarka zielona (Cordulia aenea) – gatunek ważki z rodziny szklarkowatych (Corduliidae). W ubarwieniu dominuje kolor zielony, długość ciała 52 mm, rozpiętość skrzydeł 72 mm. Występuje licznie na terenie północnej Europy i północnej Azji, w południowej części tych kontynentów występuje lokalnie, zwykle w pobliżu górskich jezior. W Polsce pospolita, występuje licznie w pobliżu zbiorników wodnych różnego typu. Preferuje wody stojące. Osobniki dorosłe pojawiają się od kwietnia do lipca.
Močvirski lebduh (znanstveno ime Cordulia aenea) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine lebduhov, razširjena po vsej severni Palearktiki od Britanskega otočja do Kamčatke, razen skrajnega severa.[1]
Prepoznamo ga po kovinsko zeleni obarvanosti telesa z bronastim leskom in jabolčno zelenih očeh. Samci imajo rahlo kijasto zadebeljen zadek in oprsje, poraščeno s kratkimi dlačicami. V dolžino dosežejo približno 5 cm.[2]
Vrsta je vezana na stalna stoječa vodna telesa z dobro zaraslimi bregovi in bližino gozdnatih predelov, kjer odrasli lovijo svoj plen med drevesi in na čistinah. Letajo okvirno od konca aprila do avgusta, odvisno od podnebja. V večini Evrope je zelo pogost in ne velja za ogroženega, odsoten je le iz nepogozdenih in goratih predelov na skrajnem severu in jugu celine. Drugje je njegova razširjenost slabše poznana.[1] Znan je po tem, da se ličinke razvijajo sinhrono in v ugodnih pogojih konec aprila množično hkrati prvič poletijo odrasli. Tudi v Sloveniji je prisoten ob večini primernih stoječih vodnih teles in je ena najzgodnejših vrst kačjih pastirjev.[3]
Močvirski lebduh (znanstveno ime Cordulia aenea) je vrsta raznokrilih kačjih pastirjev iz družine lebduhov, razširjena po vsej severni Palearktiki od Britanskega otočja do Kamčatke, razen skrajnega severa.
Prepoznamo ga po kovinsko zeleni obarvanosti telesa z bronastim leskom in jabolčno zelenih očeh. Samci imajo rahlo kijasto zadebeljen zadek in oprsje, poraščeno s kratkimi dlačicami. V dolžino dosežejo približno 5 cm.
Vrsta je vezana na stalna stoječa vodna telesa z dobro zaraslimi bregovi in bližino gozdnatih predelov, kjer odrasli lovijo svoj plen med drevesi in na čistinah. Letajo okvirno od konca aprila do avgusta, odvisno od podnebja. V večini Evrope je zelo pogost in ne velja za ogroženega, odsoten je le iz nepogozdenih in goratih predelov na skrajnem severu in jugu celine. Drugje je njegova razširjenost slabše poznana. Znan je po tem, da se ličinke razvijajo sinhrono in v ugodnih pogojih konec aprila množično hkrati prvič poletijo odrasli. Tudi v Sloveniji je prisoten ob večini primernih stoječih vodnih teles in je ena najzgodnejših vrst kačjih pastirjev.
Guldtrollslända (Cordulia aenea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Guldtrollsländan känns igen på sin glänsande guldgröna eller koppargröna kropp och ögon. Hanen och honan ser ungefär likadana ut. Vingarna är genomskinliga med mörkt vingmärke. Vingbredden är omkring 75 millimeter och bakkroppens längd är 33 till 39 millimeter.
Guldtrollsländan finns i stora delar av Europa. I Sverige förekommer den över hela landet, utom i fjällen.
Guldtrollsländans habitat är alla slags lugna vatten, från myrar till sjöar. Parningen inleds ofta i luften och paret flyger sedan och sätter sig i vegetationen. Efter parningen lägger honan äggen ensam, ofta nära strandkanten. Utvecklingstiden från ägg till imago är två till tre år och flygtiden från slutet av maj till juli, i de sydligare delarna av utbredningsområdet även in i augusti.
Wikimedia Commons har media som rör Guldtrollslända.
Guldtrollslända (Cordulia aenea) är en art i insektsordningen trollsländor som tillhör familjen skimmertrollsländor.
Cordulia aenea là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.[2]
.jpg)
Bài viết về chuồn chuồn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.
Cordulia aenea là loài chuồn chuồn trong họ Corduliidae. Loài này được Linnaeus mô tả khoa học đầu tiên năm 1758.
Бабка бронзовая[1][2], или бабка обыкновенная[1][2], или бабка зелёная[1][3], (лат. Cordulia aenea) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
Длина 47—55 мм, длина брюшка 34—39 мм, длина заднего крыла 31—35 мм. Тело изумрудно- или бронзово-металлически-зеленого цвета. Лоб зеленого цвета, без ярко-жёлтых пятен. Нижняя губа и наличник жёлтого цвета. Глаза зеленоватые. Грудь со светлым опушением. Задние крылья имеют тёмное пятно в основании[2].
Время лёта: середина мая — конец июля, август. Предпочитает весьма широкий спектр стоячих водоёмов, включая озёра, пруды, заводи рек, помимо этого — некоторые заболоченные водоемы, включая торфяные болота. Наиболее часто встречаются около небольших озер и прудов с чистой водой и большими зарослями водной растительности. Отдельные стрекозы могут улетать на удаление в 3—5 км от водоемов.
Яйца самка откладывает вблизи берега на подводную растительность. Стрекозы встречаются около водоёмов, обычно в пасмурную погоду или по вечерам. Полёт относительно сильный. Развитие яиц длится в течение 1 или 8 месяцев (если остаются зимовать). Личинки ведут придонный образ жизни среди заросшей растительности. Развитие личинки длится 2-3 года. Окрыление происходит на надводных растениях, реже — на берегу[4].
Вид распространенный, многочисленный. Обитает в Европе, и в Азии до Дальнего Востока. На юге его ареал доходит до зоны лесов, а на севере заходит за полярный круг.
Бабка бронзовая, или бабка обыкновенная, или бабка зелёная, (лат. Cordulia aenea) — вид разнокрылых стрекоз из семейства бабок.
.jpg)
