Blue Magpie

Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como ^NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.

Urocissa erythrorhynchaye una especie d'ave paseriforme de la familia Corvidae. Ta distribuyida per bona parte de China, la India y Indochina.^[1]

Referencies

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Urocissa erythrorhyncha .

Urocissa erythroryncha^[1] a zo ur spesad golvaneged eus kerentiad ar c'hCorvidae.

Anvet e voe Corvus erythrorynchus da gentañ-penn (e 1783)^[2] gant an evnoniour izelvroat Pieter Boddaert (1733-1795).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar divellkeineged, frouezh, greun ha loened bihan.

Annez hag isspesadoù

Al labous a gaver ar pevar isspesad anezhañ^[3] en Azia :

• Urocissa erythroryncha alticola, e mervent Sina (hanternoz Yunnan) ha biz Myanmar,
• Urocissa erythroryncha brevivexilla, e mervent Manchouria ha hanternoz Sina,
• Urocissa erythroryncha erythroryncha, eus kreiz Sina da greisteiz Yunnan, hanternoz Laos ha hanternoz Viêt Nam,
• Urocissa erythroryncha occipitalis, e menezioù Himalaya (eus Panjab da Sikkim).

██ Tiriad Urocissa erythroryncha.

Liammoù diavaez

• Urocissa erythroryncha war al lec'hienn BirdLife International.

Muioc'h a restroù diwar-benn

Urocissa erythroryncha

a vo kavet e Wikimedia Commons.

Notennoù ha daveennoù

La garsa blava de bec vermell (Urocissa erythrorhyncha) és un ocell còrvid asiàtic distribuït per bona part de la Xina, l'Índia i la Indoxina.

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Pioden las gochbig (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: piod glas cochbig) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Urocissa erythrorhyncha; yr enw Saesneg arno yw Red-billed Blue magpie. Mae'n perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae) sydd yn urdd y Passeriformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn U. erythrorhyncha, sef enw'r rhywogaeth.^[2]

Teulu

Mae'r pioden las gochbig yn perthyn i deulu'r Brain (Lladin: Corvidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Rødnæbbet kitta (latin: Urocissa erythroryncha) er en kragefugl, der lever i det sydlige Himalaya og det østlige Asien.

Kilder

• Avibase - the world bird database

Eksterne henvisninger

• Wikimedia Commons har flere filer relateret til Rødnæbbet kitta

Red billed blue magpie Gould

Red-billed Blue magpie - Urocissa erythrorhyncha - P1030938

'लाल-बिली ब्लू मॅग्पी' ( युरोकाइसा एरिथ्रॉरिचा ) ही कावळीची एक प्रजाती आहे पक्षी, हा पक्षी युरेशियन पक्षांसारखा आकाराचा असतो, पण त्यांची शेपटी लांब असते.कोरिव्हिडे. यूरेशियन मॅग्पी. त्यामध्ये एक कोरव्हीद्याची शेपटी सर्वात लांब आहे. त्यांची लांबी ६५-६८ सेमी, तर वजन १९६-२३२ ग्रॅम एवढे आहे.

माहिती

डोक्यावर निळ्या रंगाचा आकार आणि डोके,मान आणि स्तन काळा आहे. खांदे आणि शेपटीच्या वरचा भाग निळसर रंगाचा आहे, आणि अंडरफेर किंचीत करडा क्रीम आहे . उजळ निळ्या रंगाची लांब शेपटी आहे.डोळ्या भोवती आणि पायाभोवती नारंगी - लाल आहे. (म्हणून पंख primaries आहेत) म्हणून बिल एक उज्ज्वल नारिंगी-लाल आहे. हे लाल काही पक्ष्यांमध्ये जवळजवळ पिवळाला त्याच्या श्रेणीनुसार बदलू शकते.

सवयी आणि निवासस्थान

लाल चोचीचा निळा मॅगपाय भारतीय उपखंडातील उत्तरेकडील भागांत मोठ्या प्रमाणावर दिसतात. याशिवाय पूर्वेकडे ते पश्चिम हिमालय च्या पूर्वेस म्यानमार, कंबोडिया, लाओस आणि व्हिएतनाम मध्ये सदाहरित जंगलातील आणि मुख्यतः डोंगराळ किंवा डोंगराळ प्रदेशात पसरलेले आहे. हे पक्षी मोठ्या झुडुपामध्ये घरटे करतात. हे घरटे तुलनेने उथळ असते. एका विणीत हे पक्षी सहसा ते तीन ते पाच अंडी घालतात. या पक्षाला झाडांवरून आणि जमिनीवरून दोन्हीकडून अन्न मिळते. मॅगपाय सहसा इतर लहान प्राणी, फळे आणि काही बिया खातात. हे पक्षी इतर पक्ष्यांची अंडी आणि घरट्याचे भाग चोरतात. ही प्रजाती इतर प्राण्यांचे आवाज काढू शकतात.

संदर्भ

https://en.wikipedia.org/wiki/Red-billed_blue_magpie

स्यालपोथ्री लामपुच्छ्रे (वैज्ञानिक नाम: Urocissa erythroryncha)^[२][३] नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो। यसलाई अङ्ग्रेजीमा रेड-बिल्ड ब्लू म्याग्पाई (Red-billed blue magpie) भनिन्छ।

तस्विर संग्रह

यो पनि हेर्नुहोस्

सन्दर्भ सामग्रीहरू

The red-billed blue magpie (Urocissa erythroryncha) is a species of bird in the crow family, Corvidae. It is about the same size as the Eurasian magpie, but has a much longer tail, one of the longest of any corvid. It is 65–68 cm (25.5–27 in) long and weighs 196–232 g (6.9–8.2 oz).^[2]

Taxonomy

The red-billed blue magpie was described by French polymath Georges-Louis Leclerc, Comte de Buffon in 1775 in his Histoire Naturelle des Oiseaux.^[3] The bird was also illustrated in a hand-coloured plate engraved by François-Nicolas Martinet in the Planches Enluminées D'Histoire Naturelle which was produced under the supervision of Edme-Louis Daubenton to accompany Buffon's text.^[4] Neither the plate caption nor Buffon's description included a scientific name, but in 1783, Dutch naturalist Pieter Boddaert coined the binomial name Corvus erythrorynchus in his catalogue of the Planches Enluminées.^[5] The specimen described by Buffon had come from China, but the type location was restricted to Canton by Hugh Birckhead in 1937.^[6] The red-billed blue magpie is now one of five species placed in the genus Urocissa that was introduced by German ornithologist Jean Cabanis in 1850.^[7][8] The name of the genus combines the Ancient Greek oura meaning "tail" and kissa meaning "magpie". The specific epithet erythroryncha combines the Ancient Greek eruthros meaning "red" and rhunkhos meaning "bill".^[9]

Five subspecies are recognised:^[8]

• U. e. occipitalis (Blyth, 1846) – northwest India to east Nepal
• U. e. magnirostris (Blyth, 1846) – northeast India to south Indochina
• U. e. alticola Birckhead, 1938 – north Myanmar and south-central China
• U. e. brevivexilla R. Swinhoe, 1874 – northeast China
• U. e. erythroryncha (Boddaert, 1783) – central, east, and southeast China, north Indochina

Description

The head, neck, and breast are black with a bluish spotting on the crown. The shoulders and rump are a duller violet-blue, and the underparts are a greyish cream. The long tail is a brighter violet-blue (as are the wing primaries) with a broad, white tip. The bill is a bright orange-red, as are the legs and feet and a ring around each eye. This red can vary across its range to almost yellow in some birds.

Red-billed blue magpie

Feeding in Uttarakhand, India

In Uttarakhand, India

Habits and habitat

The red-billed blue magpie occurs in a broad swath from the northern parts of the Indian subcontinent, and further eastwards. It ranges from the western Himalayas eastwards into Myanmar, Thailand, Cambodia, Laos, and Vietnam, and through central and eastern China to southwest Manchuria, in evergreen forest and scrub in predominantly hilly or mountainous country. It has adapted to urban habitat, and can be seen in large cities in China such as Beijing and Hong Kong. They nest in trees and large shrubs in a relatively shallow nest. Usually, three to five eggs are laid.

Red-billed blue magpie in Shimla Water Catchment Wildlife Sanctuary H.P.

Food is sought both in trees and on the ground. It takes the usual wide range of food, such as invertebrates, other small animals, and fruit and some seeds. It robs nests of eggs and also chicks. Vocal mimicry is very apparent in this species, and its calls are very varied, but the most usual are a grating rattle and a high-pitched whistle somewhat like a flute.

References

La Ruĝbeka pigo, Urocissa erythrorhyncha estas specio de birdo de la familio de korvoj kaj pigoj aŭ Korvedoj. Ĝi estas ĉirkaŭ samgranda kiel la Eŭropa pigo sed havas multe pli longan voston.

La kapo, kolo kaj brusto estas nigraj kun helblua punktaro krone kiu fariĝas makulo al nuko. La ŝultroj kaj pugo estas bluaj sed ne tiom markite (iom grizblua) kaj la subaj partoj estas grizkremaj. La longa vosto estas brilblua (kiel la flugilplumoj) kun blankaj markoj kaj larĝa blanka vostopinto. La beko estas mallonga proporcie kaj fortika, tre brile oranĝruĝa kaj rimarkinda kontraste kun la nigra kapo, kio nomigas la specion kaj en la komuna nomo kaj en la scienca nomo kie la latinigitaj grekaj radikoj “eritro” signifas “ruĝa” kaj “rin” “nazo”; fakte tian bekon havas ankaŭ la tre parenca Formosa blua pigo kiu vere estas pli blua sen helaj subaj partoj aŭ helaj markoj en krono. Ankaŭ gamboj kaj piedoj estas ruĝaj, dum la ĉirkaŭokula ringo estas oranĝeca. Tiu ruĝo povas varii tra la teritorio al preskaŭ flava en kelkaj birdoj.

La Ruĝbeka pigo loĝas en larĝa zono el okcidenta Himalajo, orienten al Ĉinio kaj Vjetnamo en ĉiamverdaj arbaroj kaj arbustejoj en ĉefe monteta aŭ monta lando.

Ruĝbeka pigo

Manĝon serĉas kaj en arboj kaj surgrunde. Ili manĝas ampleksan gamon de manĝo, kiel senvertebruloj, aliaj etaj animaloj kaj frukto kaj semoj. Ili rabas el nestoj ovojn kaj idojn.

La Ruĝbeka pigo nestumas en arboj kaj grandaj arbustoj en relative profunda nesto. La ino demetas kutime 3 al 5 ovojn.

Voĉa imitado estas rimarkinda en tiu specio kaj ties alvokoj estas tre variaj, sed la plej kutimaj estas ĉirpanta sonorilado kaj altatona fajfado kvazaŭ de fluto.

Referencoj

• BirdLife International (2004). Urocissa erythrorhyncha. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 12a Majo 2006. Malplej zorgiga

La urraca piquirroja^[2]​ (Urocissa erythrorhyncha) es una especie de ave paseriforme de la familia Corvidae. Está distribuida por buena parte de China, la India e Indochina.^[1]​

Referencias

Urocissa erythroryncha Urocissa generoko animalia da. Hegaztien barruko Corvidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Urocissa
• Corvidae

Loistoharakka (Urocissa erythrorhyncha) on varisten heimoon kuuluva varpuslintu.

Tuntomerkit

Loistoharakalla on musta pää, kaula ja rinta. Yläpuoli on sininen ja vatsapuoli harmaanvalkoinen. Pyrstö on hyvin pitkä ja se on selkää kirkaamman sininen ja siinä on leveä valkoinen kärki. Nokka ja jalat ovat punaisenoranssit.^[2]

Levinneisyys

Loistoharakoita elää Itä-Aasiassa. Lajin kokonaispopulaatiota ei ole arvioitu, mutta lajin on raportoitu olevan yleinen suurimmalla osalla levinneisyysaluettaan. Laji on luokiteltu elinvoimaiseksi.^[1]

Elinympäristö

Loistoharakat elävät ainavihannissa metsissä ja pensaikkoalueilla pääasiassa vuoristoisilla alueilla.^[2]

Ravinto

Loistoharakat käyttävät ravinnokseen selkärangattomia ja muita pieniä eläimiä, hedelmiä ja siemeniä. Ne ryöstävät myös linnunmunia ja poikasia.^[2]

Lähteet

Urocissa erythroryncha

La Pirolle à bec rouge (Urocissa erythroryncha, anciennement Urocissa erythrorhyncha) est une espèce de corvidé asiatique connue pour la longueur de ses rectrices.

Description

Elle a à peu près la même taille que la pie européenne, mesurant jusqu'à 67 cm de long^[1], mais a une queue beaucoup plus longue.

La tête, le cou et la poitrine sont noirs avec une tache bleuâtre sur la couronne. Les épaules et la croupe sont d'un bleu plus terne et le ventre est crème grisâtre. La longue queue est d'un bleu lumineux (comme le sont les ailes) avec une large pointe blanche. Le bec, les pattes et le tour de l'œil est d'un bel orange-rouge. Ce rouge peut aller au jaune chez certains oiseaux.

Distribution et habitat

Elle vit en larges bandes dans l'Himalaya occidental, dans l'est de la Chine et du Vietnam.

Elle habite les forêts et broussailles principalement dans des collines ou les zones de montagne.

Mode de vie

Elle reste aussi bien dans les arbres que sur le sol.

Alimentation

Elle consomme une grande variété de produits alimentaires, tels qu'invertébrés, autres petits animaux ; fruits et graines. Elle détruit les œufs et les poussins dans les nids et becquette les carcasses.

Reproduction

elle niche dans les arbres et les grands arbustes dans un nid relativement discret. Il y a habituellement trois à cinq œufs par couvée.

Chant

Le mimétisme vocal est très net chez cette espèce et ses appels sont très variés, mais les plus habituels sont un cliquetis et sifflement rappelant un peu comme une flûte.

Notes et références

La gazza blu o gazza beccorosso (Urocissa erythroryncha (Boddaert, 1783)) è un uccello passeriforme appartenente alla famiglia Corvidae^[2].

Etimologia

Il nome scientifico della specie, erythroryncha, deriva dall'unione delle parole greche ερυθρος (erythros/eruthros, "rosso") e ῥυγχος (rhynchos/rhunkhos, "becco"), col significato di "dal becco rosso", in riferimento alla livrea di questi uccelli.

Descrizione

Esemplare in cattività.

Esemplare a Hong Kong.

Dimensioni

Misura 53-68 cm di lunghezza (di cui fino a 46 spettano alla lunghissima coda), per 106-192 g di peso^[3]: a parità d'età, le femmine possono essere più leggere dei maschi anche di quasi la metà^[3].

Aspetto

Si tratta di uccelli dall'aspetto slanciato, muniti di testa arrotondata con lungo e forte becco conico dall'estremità adunca, ali lunghe e digitate, lunga coda (circa una volta e mezza il corpo) e zampe forti. Nel complesso, la essi ricordano molto nell'aspetto e nel portamento l'affine gazza eurasiatica, dalla quale si distinguono per la colorazione del corpo e la lunga coda: la somiglianza è ancora più evidente con le maggiormente affini gazza di Taiwan e soprattutto con la gazza beccodorato, dalle quali si distingue per la combinazione becco-rosso macchia cefalica bianca.

Il piumaggio è nero su testa, collo, e parte superiore del becco, con presenza di una calotta bianco-argentea su vertice e nuca: dorso, ali e coda sono di colore azzurro-bluastro, più scuro sul primo, mentre petto, ventre e sottocoda sono di colore bianco sporco. Bianchi sono anche gli orli delle remiganti e la punta delle penne della coda, le quali (ad eccezione delle lunghe penne centrali, che ne sono sprovviste) presentano inoltre sulla superficie inferiore un'ampia banda nerastra a delimitare il bianco.

Il becco (come intuibile dal nome scientifico) è di colore rosso-arancio: dello stesso colore sono le zampe ed il cerchio perioculare, mentre gli occhi sono di colore bruno-rossiccio.

Biologia

Coppia in natura.

Esemplare emette il richiamo.

Si tratta di uccelli dalle abitudini di vita diurne e moderatamente gregarie, che vivono in coppie o in gruppetti familiari, non di rado associandosi ad altre specie dalle abitudini di vita similari (come l'affine gazza beccodorato).
Durante la giornata, questi animali tendono a rimanere fra gli alberi e i cespugli o al suolo alla ricerca di cibo, salvo poi ritirarsi fra la vegetazione arborea al calar delle tenebre, per trovare riparo dai predatori e dalle intemperie.

Si tratta di uccelli molto chiassosi, che si tengono in contatto vocale quasi costante mediante un richiamo metallico, ma che possiedono un'ampia gamma di richiami, da cinguettii piuttosto musicali a rauchi gracchi d'allarme: le gazze blu sono inoltre ottime imitatrici dei suoni che sentono nell'ambiente circostante.

Alimentazione

La dieta di questi uccelli è composta in massima parte da insetti (soprattutto coleotteri^[3]) ed altri invertebrati e dalle loro larve, nonché da piccoli vertebrati e uova reperite razziando i nidi: la gazza blu si nutre inoltre sporadicamente di bacche, frutta e granaglie.

Riproduzione

La stagione riproduttiva di questi uccelli si estende da marzo a luglio, cominciando via via più tardi man mano che si va in direttrice S-N^[3]: si tratta di uccelli monogami, le cui coppie rimangono insieme per anni.

Il nido viene costruito da ambedue ai sessi: esso consiste in una struttura a coppa, edificata con rametti e fibre vegetali fra i rami di un albero.
Al'interno del nido, la femmina depone 3-6 uova, che cova da sola (col maschio che rimane di guardia nei pressi del nido, oltre ad occuparsi di reperire il cibo per sé e per la compagna) per 17-19 giorni, al termine dei quali schiudono pulli ciechi ed implumi.
I nidiacei vengono accuditi ed imbeccati da entrambi i genitori: in tal modo, essi divengono in grado d'involarsi attorno alla terza settimana di vita, pur tendendo a non allontanarsi dal nido in maniera definitiva prima del mese e mezzo circa dalla schiusa.

Distribuzione e habitat

Esemplare nell'Himachal Pradesh.

La gazza blu è diffusa in un areale piuttosto ampio, che si estende dalle pendici sud-occidentali dell'Himalaya (Jammu) al Tenasserim settentrionale, in direttrice NE fino all'area di confine fra Mongolia Interna e Liaoning, attraverso Nepal, Sikkim, Bhutan, Bangladesh, Birmania, Indocina (pur mancando dalla Cocincina e da gran parte dell'Annam) e Cina centrale e orientale (inclusa Hainan).

L'habitat di questi uccelli è rappresentato dalla foresta sempreverde tropicale e subtropicale pedemontana.

Tassonomia

Esemplare in ambiente urbano a Hong Kong.

La gazza blu fu descritta dal francese poliedrico Georges-Louis Leclerc, Conte di Buffon, nel 1775, nella sua Histoire Naturelle des Oiseaux.^[4] L'uccello è stato anche illustrato in una lastra colorata a mano incisa da François-Nicolas Martinet nelle Planches Enluminées D'Histoire Naturelle, prodotta sotto la supervisione di Edme-Louis Daubenton per accompagnare il testo di Buffon.^[5] Né la didascalia della piastra né la descrizione di Buffon includevano un nome scientifico, ma nel 1783 il naturalista olandese Pieter Boddaert coniò il nome binomiale Corvus erythrorynchus nel suo catalogo del Planches Enluminées.^[6] L'esemplare descritto da Buffon proveniva dalla Cina, ma la località tipo è stata limitata a Canton da Hugh Birckhead, nel 1937.^[7] La gazza blu è ora una delle cinque specie inserite nel genere Urocissa che è stato introdotto dall'ornitologo tedesco Jean Cabanis, nel 1850.^[8][9] Il nome del genere combina la parola del greco antico oura che significa "coda" e kissa che significa "gazza". L'epiteto specifico erythroryncha combina il termine greco antico eruthros che significa "rosso" e rhunkhos che significa "becco".^[10]

Se ne riconoscono cinque sottospecie^[2]:

• Urocissa erythroryncha occipitalis (Blyth, 1846) - diffusa nella porzione sud-occidentale dell'areale occupato dalla specie, dall'area di Kangra al Nepal;
• Urocissa erythroryncha magnirostris (Blyth, 1846) - diffusa nella porzione sud-orientale dell'areale occupato dalla specie, dalla sponda meridionale del Brahmaputra all'Indocina;
• Urocissa erythroryncha alticola Birckhead, 1938 - diffusa nel nord della Birmania e nello Yunnan;
• Urocissa erythroryncha brevivexilla Swinhoe, 1874 - diffusa dall'estremità nord-orientale dell'areale occupato dalla specie a sud fino a Gansu, Ningxia meridionale, Shanxi ed Hebei;
• Urocissa erythroryncha erythroryncha (Boddaert, 1783) - la sottospecie nominale, diffusa nella porzione rimanente dell'areale occupato dalla specie (Cina centrale e meridionale;

Note

Sarkanknābja zilā žagata jeb zilā žagata (Urocissa erythroryncha) ir vidēja auguma vārnu dzimtas (Corvidae) putns. Izdala 5 pasugas.^[1][2]

Sarkanknābja zilajai žagatai ir plašs izplatības areāls. Rietumos, sākot ar Himalajiem, uz austrumiem līdz Ķīnas un Vjetnamas austrumiem. To var sastapt Bangladešā, Kambodžā, Ķīnā, Indijā, Laosā, Birmā, Nepālā, Taizemē un Vjetnamā.^[3] Tā dzīvo mūžzaļajos mežos un krūmainēs, priekšroku dodot kalnainiem apvidiem.

Izskats un īpašības

Uz galvas sarkanknābja zilajai žagatai ir gaiši zils laukums

Sarkanknābja zilā žagata ir apmēram vienā augumā ar Eiropas žagatu (Pica pica), bet tai ir daudz garāka aste. Ķermeņa garums, asti ieskaitot, ir apmēram 53—68 cm, astes garums 42 cm, spārnu plētums 38 cm, svars tēviņam 145—192 g, mātītei 106—155 g.^[4][5] Apspalvojums uz galvas, kakla un krūtīm ir melns, lai gan pakausis un kakla aizmugure tai ir gaiši zila. Gaišais apspalvojums vienmērīgi un plūstoši uz muguras kļūst pelēkzils.^[4] Pleci un mugura ir pelēkzili, pavēdere gaiši pelēka vai gandrīz balta. Aste un spārnu lidspalvas ir koši zilas. Astes gals ir balts. Knābis un kājas koši oranžas, kā arī ap acīm ir oranžas ādas gredzeni. Oranžais tonis var variēt, tas var būt gan košāk sarkans, gan gandrīz dzeltens. Acis sarkanbrūnas.

Uzvedība un barība

Sarkanknābja zilā žagata barojas gan kokos, gan uz zemes, bet lielāko daļu laika tā pavada uz zemes.^[4] Tā ir visēdāja un barojas ar kukaiņiem un citiem bezmugurkaulniekiem, ar dažādiem maziem dzīvniekiem, augļiem, ogām un sēklām. Pie izdevības citiem putniem izēd no ligzdas olas un putnēnus.

Sarkanknābja zilā žagata ir vērīgs un gudrs putns. Tā visiem mežā skaļi paziņo, ja pamana kādu plēsēju. Zilā žagata, skaļi žadzinot, var stundām sekot leopardam, izjaucot tā medības. Lido tā līdzīgi Eiropas žagatai: pilnīgi taisni un turot asti horizontāli. Apsēžoties uz zara, tā izslienas un bieži vēcina asti.^[4]

Ligzdošana

Par ligzdošanas ieradumiem zināmi tikai daži fakti. Ligzdu sarkanknābja zilā žagata būvē kokā vai lielā krūmā. Tā ir sekla un plakana, vīta no zariem, no iekšpuses izklāta ar saknītēm. Ligzda var atrasties gan zemu, tuvu pie zemes, gan augstu kokā.^[4] Dējumā ir 3—5 olas. Tās ir zaļganpelēkas ar palieliem, brūniem raibumiem.^[4]

Sistemātika

Sarkanknābja zilajai žagatai ir 5 pasugas:^[1]

• Urocissa erythroryncha erythroryncha — nominālpasuga, sastopama Ķīnā, izņemot ziemeļaustrumus, un Indoķīnas ziemeļos;
• Urocissa erythroryncha alticola — sastopama Mjanmas ziemeļos un Ķīnas centrālās daļas dienvidos;
• Urocissa erythroryncha brevivexilla — sastopama Ķīnas ziemeļaustrumos;
• Urocissa erythroryncha magnirostris — sastopama no Indijas ziemeļaustrumiem līdz Indoķīnas dienvidiem;
• Urocissa erythroryncha occipitalis — sastopama no Indijas ziemeļrietumiem līdz Nepālas austrumiem.

Atsauces

De roodsnavelkitta (wetenschappelijke naam: Urocissa erythrorhyncha) is een kraaiensoort die van nature voorkomt in het oosten en zuidoosten van Azië.

Kenmerken

Roodsnavelkitta

Roodsnavelkitta's zijn slanke kraaien met een opvallend lange staart. De totale lengte van de vogel is 65 tot 68 cm en het gewicht ligt tussen de 190 en 230 gram. De roodsnavelkitta is daarmee iets kleiner dan de nauw verwante geelsnavelkitta (Urocissa flavirostris).

De kop, nek en borst zijn zwart. Boven op de kop bevindt zich een opvallende witte plek met een blauwige glans. De schouders en romp hebben dezelfde lichte kleur, waarbij de romp wit is met een blauwgrijze glans en de buik vaal grijzig. De staart en de vleugels zijn blauw. De punten van de staartveren zijn wit. De poten en snavel zijn feloranje, net als de onbedekte huid rond de ogen. Het oranje kan in sommige populaties licht van kleur zijn, tot vrijwel geel.

Levenswijze

De roodsnavelkitta is een alleseter, die zowel op de grond als in bomen foerageert en zich voedt met insecten, andere kleine dieren, fruit en zaden. Ook rooft het dier de nesten van andere vogels. Het eet daarbij zowel eieren als kuikens. De roodsnavelkitta bouwt zijn nest in lage bomen en struiken. Gewoonlijk worden er drie tot vijf eieren gelegd.

De roodsnavelkitta heeft een uitgebreid repertoire aan geluiden. De meest voorkomende geluiden zijn korte, harde uitstoten en hoge, melodieuze riedels.

Verspreidingsgebied van de roodsnavelkitta.

Verspreiding en habitat

De roodsnavelkitta komt voor langs de zuidkant van de Himalaya, in het noordoosten van Zuidoost-Azië (Vietnam, Laos, Thailand, Myanmar) en in het grootste deel van China, op het noorden van dat land na.

De soort telt 5 ondersoorten:

• U. e. occipitalis: van noordwestelijk India tot oostelijk Nepal.
• U. e. magnirostris: van noordoostelijk India tot zuidelijk Indochina.
• U. e. alticola: noordelijk Myanmar en het zuidelijke deel van Centraal-China.
• U. e. brevivexilla: noordoostelijk China.
• U. e. erythroryncha: centraal, oostelijk en zuidoostelijk China, noordelijk Indochina.

De vogel leeft vooral in heuvelachtig of bergachtig gebied, liefst in groenblijvende bossen.

Bronnen en verwijzingen

• (fr) Pirolle à bec rouge, oiseaux.net.

Zie de categorie Urocissa erythrorhyncha van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Kitta czerwonodzioba (Urocissa erythroryncha) – gatunek dużego ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Wyróżniono kilka podgatunków U. erythroryncha^[4][2]:

• U. erythroryncha occipitalis – północno-zachodnie Indie do wschodniego Nepalu.
• U. erythroryncha magnirostris – północno-wschodnie Indie do południowych Indochin.
• U. erythroryncha alticola – Mjanma i południowo-środkowe Chiny.
• U. erythroryncha brevivexilla – północno-wschodnie Chiny.
• U. erythroryncha erythroryncha – środkowe, wschodnie i południowo-wschodnie Chiny, północne Indochiny.

Długość ciała 70 cm. Długie i eleganckie ogony tych ptaków zwracają uwagę z daleka, gdy stado przelatuje nad zboczami Himalajów. Po kilku energicznych uderzeniach skrzydeł następuje lot ślizgowy. Spotykana jest w małych stadkach, żeruje wokół uprawnych tarasów lub na zrębach. Kiedy żeruje na drzewach lub na ziemi zadziera do góry ogon z końcówką opadającą do dołu. Z uwagi na atrakcyjny wygląd często trzymana jest w klatkach.

Zasięg, środowisko

Od Himalajów do południowych Chin. Górskie lasy.

Przypisy

Bibliografia

1. Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Rödnäbbad blåskata^[2] (Urocissa erythroryncha) är en asiatisk fågel i familjen kråkfåglar inom ordningen tättingar.^[3]

Utseende och läten

Rödnäbbad blåskata är en 53–68 cm lång mycket distinkt blå skata med en iögonfallande, exceptionellt lång och avsmalnad stjärt med vita fläckar. Den har röd näbb och röda ben, svart på huvudet förutom en vit hjässa och även svart ner på övre delen av bröstet. Resten av undersidan är ljus (grå-, grädd- eller vitfärgad, beroende på underart). På ovansidan är den blå, mattare på mantel och övergump, mer lysande på vingar och stjärt. Lätena består av olika sorters visslingar och hårdare skrän.^[4][5]

Utbredning och systematik

Rödnäbbad blåskata delas in i fem underarter med följande utbredning:^[3]

• Urocissa erythroryncha brevivexilla – förekommer i sydvästra Manchuriet och norra Kina
• Urocissa erythroryncha erythrorhyncha – förekommer från centrala Kina till södra Yunnan, norra Laos och norra Vietnam
• Urocissa erythroryncha alticola – förekommer i sydvästra Kina, (norra Yunnan) och nordöstra Burma
• Urocissa erythroryncha occipitalis – förekommer i Himalaya (Punjab till Sikkim)
• Urocissa erythroryncha magnirostris – förekommer i kuperade trakter från Assam till Indokina

Levnadssätt

Rödnäbbad blåskata påträffas i städsegrön skog och ungskog i kuperade eller bergiga trakter. Den har påträffats från havsnivån till 2200 meters höjd och ersätts av gulnäbbad blåskata på högre nivåer.^[5]

Denna art är generellt en rätt skygg fågel som ofta ses i familjegrupper. Födan består av ryggradslösa djur, små däggdjur, frukt och frön. Den tar också ägg och ungar från fågelbon. Häckningen pågår mellan april och juni i Indien och Kina. Den bygger ett grunt på som placeras i träd eller buskar, vari den lägger te till fem ägg.^[5]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling och tros inte vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1] Världspopulationen har inte uppskattats men den beskrivs som lokalt vanlig i stora delar av utbredningsområdet.^[6]

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2016 Urocissa erythroryncha Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-11.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ MacKinnon, John & Phillipps, Karen (2000), A Field Guide to the Birds of China, Oxford University Press, Oxford
5. ^ [a b c] Madge, S. (2018). Red-billed Blue Magpie (Urocissa erythroryncha). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/60736 23 december 2018).
6. ^ Madge, S.; Burn, H. 1993. Crows and jays: a guide to the crows, jays and magpies of the world. Helm Information, Robertsbridge, U.K.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör rödnäbbad blåskata.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Urocissa erythroryncha.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Giẻ cùi

Giẻ cùi (danh pháp khoa học: Urocissa erythroryncha) là một loài chim thuộc họ Quạ. Giẻ cùi có kích thước tương tự như các loài chim giẻ cùi châu Âu khác ở châu Âu nhưng có một cái đuôi dài hơn nhiều, dài nhất trong các loài chim thuộc họ Quạ. Môi trường sống tự nhiên của giẻ cùi là ở những khu vực rừng thưa hoặc cây bụi, thường là gần sông suối. Chúng tìm kiếm thức ăn cả trên cây và trên mặt đất. Loài chim này cũng rất được ưa chuộng nuôi làm chim cảnh do có ngoại hình sặc sỡ rất đẹp mắt.

Mô tả

Đầu và cổ của chúng màu đen với những chấm màu xanh đốm trên đầu. Vai và lưng màu xanh còn bụng phần dưới màu xám. Đuôi dài màu xanh sáng (như bộ cánh) với những điểm ở cuối lông màu trắng. Điểm đặc biệt ở chúng là cái mỏ màu cam sáng đỏ, chân, bàn chân và vòng quanh mắt cũng đều màu đỏ. Màu đỏ này có thể khác nhau tùy thuộc vào phạm vi sinh sống của chúng, có những nơi chúng gần như là màu vàng. Đuôi của chúng rất dài có màu xanh nhạt với các sọc ngang màu trắng. Chiều dài cơ thể chim trưởng thành vào khoảng 65–68 cm, trọng lượng trung bình ước đạt 196-232 gram^[2].

Phân bố và chế độ ăn

Giẻ cùi phân bố khá rộng dọc theo các khu vực phía Bắc của tiểu lục địa Ấn Độ phía Tây dãy Himalaya, Myanma, Campuchia, Lào và Việt Nam. Giẻ cùi ăn các loại côn trùng và động vật nhỏ thông thường, như động vật không xương sống, động vật lưỡng cư và một số loài khác, đôi khi cũng ăn cả trái cây và một số loại hạt. Chúng hay cướp tổ của chim khác để ăn trứng và chim con. Giẻ cùi làm tổ trên cây và bụi cây lớn, tổ của nó tương đối cạn (nông). Thường đẻ từ 3-đến 5 trứng. Chúng rất giỏi bắt chước giọng hót của loài khác nên thanh âm của chúng rất đa dạng và phức tạp, nhưng thường gặp nhất là kiểu kêu một tiếng cao chói như còi hơi hay tiếng sáo.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Giẻ cùi tại Wikispecies

红嘴蓝鹊（学名：Urocissa erythrorhyncha）为鸦科蓝鹊属的鸟类。

特征

外表跟台灣藍鵲有些類似，体长约55厘米，羽毛以蓝色为主；暗蓝色的尾特长；中央尾羽的尖端为白色，外侧尾羽的近端部具有黑白相间的宽阔带纹，红色的嘴和脚。

分布

分布于越南、泰国、老挝、锡金、印度以及中国大陆的东北、河北、山西、陕西、甘肃、河南、四川、长江下游各省、云南、海南等地，多见于海拔500-3500m 的阔叶林或针阔混交林。该物种的模式产地在中国。^[2]

亚种

• 红嘴蓝鹊云南亚种（学名：Urocissa erythrorhyncha alticola）。分布于缅甸以及中国大陆的云南等地。该物种的模式产地在云南丽江山脉。^[3]

• 红嘴蓝鹊华北亚种（学名：Urocissa erythrorhyncha brevivexilla）。中國特有亞種，分布于东北、河北、山西、甘肃、宁夏等地。该物种的模式产地在北京西山。^[4]

• 红嘴蓝鹊指名亚种（学名：Urocissa erythrorhyncha erythrorhyncha）。中國特有亞種，分布于陕西、长江下游、西抵四川、南至云南、海南等地。该物种的模式产地在中国。^[5]

• 红嘴蓝鹊中南亚种（学名：Urocissa erythrorhyncha magnirostris）。主要分布於印度東北部與中南半島中部至西部。

• 红嘴蓝鹊喜馬拉雅亚种（学名：Urocissa erythrorhyncha occipitalis）。分布範圍西起喀什米爾，東至尼泊爾東部。

参考文献

外部連結

• 紅咀藍鵲(Urocissa erythrorhyncha)鳴聲(1)香港觀鳥會鳥鳴集
• 紅咀藍鵲(Urocissa erythrorhyncha)鳴聲(2)香港觀鳥會鳥鳴集

サンジャク (山鵲、Urocissa erythrorhyncha)は、スズメ目カラス科に分類される鳥類の一種。

形態[編集]

全長70cmほどになるが、その大半は弾力のある長い尾羽で占められている。頭部は黒、体の上部と翼は金属光沢のある青、腹部と下尾筒は白い羽毛で包まれ、頭頂部に特徴的な白い斑紋がある。嘴と足は鮮やかな赤。

生態[編集]

標高2100mまでの山地の森林地帯に棲息する。通常は木の上で生活するが、採食は地上で行う事が多い。雑食性で昆虫やカタツムリ等の小動物、果実、他種の鳥の卵や雛などを食べる。高い木の枝に枯葉や小枝などを集めてカップ型の巣を作り、産卵・育雛する。

分布[編集]

中国、ベトナム、および西ヒマラヤ

Sibley分類体系上の位置[編集]