Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO.
Quiscalus major ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Ye orixinariu del sureste d'Estaos Xuníos.
Foi descrita per primer vegada pol naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. El so epítetu específicu major significa "grande" en llatín. A pesar de la so área de distribución acutada hai cuatro subespecies que difieren en tamañu y nel color del iris.
El machu ye d'unos 37 a 43 cm de llargu y un pesu de 165 a 250 g.[2] El plumaxe de los machos adultos ye dafechu negru iridiscente, tien el picu llargu y negru afechu a la so dieta omnívora, l'iris ye marrón amarellentáu y la cola llarga. La so morfoloxía ye similar al de la pega europea (Pica pica). La fema adulta ye más pequeña, d'a 26 a 33 cm de llargu y un pesu de 90 a 115 g, la cola ye más curtia y el so plumaxe ye de color marrón, sacante la cola y les nales que son más escures. El valumbu de les aves adultes ye 39-50 cm.[3] Los machos nuevos son de color negru, pero ensin la iridiscencia de los adultos. Les femes nueves paecer a les femes adultes, pero tienen llurdios blancos nel pechu.
El so hábitats orixinales son los manglares y güelgaes de la Florida. Afíxose a les poblaciones urbanu y grande poblaciones viven nes ciudaes de la mariña del Golfu. Ye vistu bien de cutiu en estacionamientos y contenedores de basura tratando d'atopar comida.
Son omnívoros, aliméntase d'inseutos, pequeños pexes, xaronques, güevos, bayes, granes y granos, inclusive pequeñes aves.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Les especies d'aves con nome común en llingua asturiana márquense como NOA. En casu contrariu, conséñase'l nome científicu o de la SEO. Quiscalus major ye una especie d'ave paseriforme de la familia de los ictéridos (Icteridae). Ye orixinariu del sureste d'Estaos Xuníos.
Foi descrita per primer vegada pol naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. El so epítetu específicu major significa "grande" en llatín. A pesar de la so área de distribución acutada hai cuatro subespecies que difieren en tamañu y nel color del iris.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl fawr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus major; yr enw Saesneg arno yw Boat-tailed grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. major, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
Mae'r gregl fawr yn perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Casig tingoch bach Cacicus haemorrhous Tresglen frongoch Sturnella militaris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Gregl fawr (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: greglod mawrion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Quiscalus major; yr enw Saesneg arno yw Boat-tailed grackle. Mae'n perthyn i deulu'r Tresglod (Lladin: Icteridae) sydd yn urdd y Passeriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn Q. major, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America.
The boat-tailed grackle (Quiscalus major) is a passerine bird of the family Icteridae found as a permanent resident on the coasts of the Southeastern United States.
The boat-tailed grackle is found in coastal saltwater marshes and, in Florida, also on inland waters. Boat-tailed grackles have established significant populations in several United States Gulf Coast cities and towns, where they can be found foraging in trash bins, dumpsters, and parking lots.
The nest is a well-concealed cup in trees or shrubs near water; three to five eggs are laid.
The male boat-tailed grackle is 37–43 cm (15–17 in) long and weighs 165–250 g (5.8–8.8 oz).[2] Adult males have entirely iridescent black plumage, a long dark bill, a pale yellowish or brown iris, and a long keel-shaped tail. The adult female is much smaller at 26–33 cm (10–13 in) long and a weight of 90–115 g (3.2–4.1 oz).[3] She is also distinguished by her shorter tail and tawny-brown coloration, which covers the body apart from the darker wings and tail. The wingspan in adult birds is 39–50 cm (15–20 in).[4] In standard measurements, this species measures 13–20 cm (5.1–7.9 in) along the wing bone, 11–20 cm (4.3–7.9 in) in tail length, 2–4.2 cm (0.79–1.65 in) along the culmen, and 3.6–5.8 cm (1.4–2.3 in) along the tarsus.[5] On average, the boat-tailed grackle weighs about 10% more than the closely related great-tailed grackle, although the male great-tailed grackle has an even longer tail.[5][6]
Young males are black but lack the adult's iridescence. Immature females are duller versions of the adult female and have blotches or spots on the breast. The eye color of the boat-tailed grackle varies with range. Gulf Coast and inland birds have dark eyes, whereas Atlantic birds have pale eyes.[7]
The boat-tailed grackle was first described by French naturalist Louis Jean Pierre Vieillot in 1819. Its specific epithet major means "larger" in Latin. Despite its restricted range, there are four subspecies of the boat-tailed grackle, differing in size and iris color. The boat-tailed grackle was once considered the same species as the great-tailed grackle. The great-tailed species is generally quite similar of slightly smaller body size but has a longer tail and lacks this species' distinct domed head shape. The common grackle, with which the boat-tailed species often overlaps along the Atlantic coastline, is noticeably smaller and shorter-tailed, as well as lacking the domed head shape.
They forage on the ground, in shallow water, or in shrubs; they will steal food from other birds. They are omnivorous, eating insects, minnows, frogs, eggs, berries, seeds, grain, and even small birds.
Its song is a harsh jeeb, and it has a variety of typically grackle-like chatters and squeaks.
Ubiquitous along the southeast and Gulf of Mexico beaches in the United States
Female at Rodanthe Public Beach, North Carolina
The boat-tailed grackle (Quiscalus major) is a passerine bird of the family Icteridae found as a permanent resident on the coasts of the Southeastern United States.
La Marmarĉa kviskalo aŭ Ŝipavosta kviskalo (Quiscalus major) estas paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj.
Ĝi troviĝas kiel konstanta loĝanta birdo en marbordoj de sudorienta Usono. Ĝi troviĝas en marbordaj salaj marĉoj (kio nomigas la specion laŭ la komuna nomo), kaj, en Florido, ankaŭ ĉe internaj akvoj. La nesto estas tasformo bone kaŝita en arbo aŭ arbusto ĉe akvo; la ino demetas 3 al 5 ovojn.
La masklo de Marmarĉa kviskalo estas 42 cm longa. Masklaj plenkreskuloj havas tute irizan nigran plumaron (irizeco povas esti purpurviola ĉekape, blueca ĉekorpe kaj verdeca ĉe flugiloj), longan malhelan bekon ege fortikan ĉebaze, palajn flavecajn aŭ brunajn irisojn kaj longan kilforman voston (de kio devenas la alternativa komuna nomo). La 37 cm longa plenkreska ino estas pli mallongvosta kaj flavecbruna kolore krom la pli malhelaj flugiloj kaj vosto. Ankaŭ kruroj estas nigraj.
Junaj maskloj estas nigraj sed ne havas la irizecon de plenkreskuloj. Nematuraj inoj estas pli senkoloraj versioj de plenkreska ino kaj havas makuletojn aŭ punktojn en brusto.
La Marmarĉa kviskalo estis unuafoje priskribita de franca natursciencisto Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. Ties specifa epiteto major, signifas "pli granda" en latina. Spite ties limigita teritorio, estas kvar subspecioj de la Marmarĉa kviskalo, diferencaj laŭ grando kaj iriskoloro. La Marmarĉa kviskalo estis iam konsiderata la sama specio kia la Grandavosta kviskalo. Tiu laste menciata specio estas iom pli malgranda, sed havas pli longan voston kaj ne havas la kupolforman kapon distingan de tiu ĉi specio.
Tiuj birdoj manĝas surgrunde, ĉe neprofunda akvo aŭ ĉe arbustoj; ili rabas manĝon el aliaj birdoj. Ili estas ĉiomanĝantaj kaj manĝas insektojn, fiŝoj de la Leŭciscenoj, ranojn, ovojn, berojn, semojn kaj grenojn, eĉ malgrandajn birdojn.
Marmarĉaj kviskaloj estis starigantaj gravajn populaciojn en urboj de kelkaj subŝtatoj de Usono ĉe la marbordo de la Golfo de Meksiko kie ili povas troviĝi manĝe ĉe rubujoj aŭ aŭtohaltigejoj.
La kanto de tiu birdo estas akra jiib, kaj ĝi havas varion de tipaj kviskalecaj babilado kaj pepado.
La Marmarĉa kviskalo aŭ Ŝipavosta kviskalo (Quiscalus major) estas paserina birdo de la familio de Ikteredoj kaj genro de Kviskaloj, kiu enhavas ses vivantajn speciojn de tre brilaj nigraj birdoj.
Ĝi troviĝas kiel konstanta loĝanta birdo en marbordoj de sudorienta Usono. Ĝi troviĝas en marbordaj salaj marĉoj (kio nomigas la specion laŭ la komuna nomo), kaj, en Florido, ankaŭ ĉe internaj akvoj. La nesto estas tasformo bone kaŝita en arbo aŭ arbusto ĉe akvo; la ino demetas 3 al 5 ovojn.
La masklo de Marmarĉa kviskalo estas 42 cm longa. Masklaj plenkreskuloj havas tute irizan nigran plumaron (irizeco povas esti purpurviola ĉekape, blueca ĉekorpe kaj verdeca ĉe flugiloj), longan malhelan bekon ege fortikan ĉebaze, palajn flavecajn aŭ brunajn irisojn kaj longan kilforman voston (de kio devenas la alternativa komuna nomo). La 37 cm longa plenkreska ino estas pli mallongvosta kaj flavecbruna kolore krom la pli malhelaj flugiloj kaj vosto. Ankaŭ kruroj estas nigraj.
Junaj maskloj estas nigraj sed ne havas la irizecon de plenkreskuloj. Nematuraj inoj estas pli senkoloraj versioj de plenkreska ino kaj havas makuletojn aŭ punktojn en brusto.
La Marmarĉa kviskalo estis unuafoje priskribita de franca natursciencisto Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. Ties specifa epiteto major, signifas "pli granda" en latina. Spite ties limigita teritorio, estas kvar subspecioj de la Marmarĉa kviskalo, diferencaj laŭ grando kaj iriskoloro. La Marmarĉa kviskalo estis iam konsiderata la sama specio kia la Grandavosta kviskalo. Tiu laste menciata specio estas iom pli malgranda, sed havas pli longan voston kaj ne havas la kupolforman kapon distingan de tiu ĉi specio.
Strandoj de sudorienta Usono kaj Golfo de Meksikio. Tiuj birdoj manĝas surgrunde, ĉe neprofunda akvo aŭ ĉe arbustoj; ili rabas manĝon el aliaj birdoj. Ili estas ĉiomanĝantaj kaj manĝas insektojn, fiŝoj de la Leŭciscenoj, ranojn, ovojn, berojn, semojn kaj grenojn, eĉ malgrandajn birdojn.
Marmarĉaj kviskaloj estis starigantaj gravajn populaciojn en urboj de kelkaj subŝtatoj de Usono ĉe la marbordo de la Golfo de Meksiko kie ili povas troviĝi manĝe ĉe rubujoj aŭ aŭtohaltigejoj.
La kanto de tiu birdo estas akra jiib, kaj ĝi havas varion de tipaj kviskalecaj babilado kaj pepado.
El zanate marismeño[2] (Quiscalus major) es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Es originario del sureste de Estados Unidos.
Fue descrito por primera vez por el naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. Su epíteto específico major significa "grande" en latín. A pesar de su área de distribución restringida hay cuatro subespecies que difieren en tamaño y en el color del iris.
El macho tiene una envergadura de 37 a 43 cm de los cuales, la mitad corresponde a la longitud de la cola; la envergadura alar es 39-50 cm.[3] pesa de 165 a 250 g.[4] El plumaje de los adultos es completamente negro iridiscente, incluyendo el pico; el iris es marrón amarillento. Su morfología es similar a la de la urraca europea (Pica pica). La hembra adulta es más pequeña, de unos 26 a 33 cm de largo, y pesa de 90 a 115 g. Su cola es más corta que la del macho, en proporción a su envergadura; su plumaje es de color marrón, con la cola y las alas de tono más oscuro. Los machos jóvenes son de color negro, pero sin la iridiscencia de los adultos. Las hembras jóvenes se parecen a las adultas, pero tienen manchas blancas en el pecho. Tienen el pico largo adaptado a una dieta omnívora,
Su hábitats originales son los manglares y humedales de la Florida. Se ha adaptado a vivir en las poblaciones humanas y es un ave corriente en las ciudades de la costa del Golfo. A menudo busca comida en estacionamientos y contenedores de basura.
Son omnívoros, se alimenta de insectos, pequeños peces, ranas, huevos, bayas, semillas y granos, incluyendo pequeñas aves.
El zanate marismeño (Quiscalus major) es una especie de ave paseriforme de la familia Icteridae. Es originario del sureste de Estados Unidos.
Fue descrito por primera vez por el naturalista francés Louis Jean Pierre Vieillot en 1819. Su epíteto específico major significa "grande" en latín. A pesar de su área de distribución restringida hay cuatro subespecies que difieren en tamaño y en el color del iris.
Quiscalus major Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Quiscalus major Quiscalus generoko animalia da. Hegaztien barruko Icteridae familian sailkatua dago.
Quiscalus major
Le Quiscale des marais (Quiscalus major) est un grand oiseau sédentaire originaire du sud-est des États-Unis. Il appartient à la famille des Icteridae.
Les habitats originels du Quiscale des marais sont les mangroves et autres zones humides de Floride. Il s'est adapté au milieu urbain et d'importantes populations vivent dans les villes de la Gulf Coast.
On le voit très souvent sur les parkings en train de chercher sa nourriture, ainsi que près des poubelles.
Le mâle mesure 42 cm. Adulte, le mâle a un plumage entièrement noir avec de belles irisations, il a un long bec noir adapté à son régime omnivore, un iris marron-jaunâtre et une longue queue. Sa morphologie rappelle un peu celle de la pie européenne. La femelle adulte mesure 37 cm, la queue est plus courte, son plumage est marron clair sauf sur la queue et les ailes qui sont plus foncées. Les jeunes mâles sont noirs mais n'ont pas les irisations des adultes. Les jeunes femelles ressemblent aux femelles adultes mais ont la poitrine mouchetée de points blanchâtres.
Le Quiscale des marais est omnivore. Il se nourrit aussi bien d'insectes, de vers, de petites grenouilles, d'œufs, de baies, de fruits, de céréales et de graines et même parfois de petits oiseaux. Pour trouver de quoi se nourrir, il examine aussi bien le sol que l'eau peu profonde à la recherche de nourriture. Il fouille également dans les poubelles des gens. Il peut voler la nourriture d'autres oiseaux.
Malgré son aire de répartition restreinte, le Quiscale des marais est représenté par 4 sous-espèces major qui se différencient par leur taille et leur couleur d'iris :
Mâle
Femelle
Quiscalus major
Le Quiscale des marais (Quiscalus major) est un grand oiseau sédentaire originaire du sud-est des États-Unis. Il appartient à la famille des Icteridae.
De bootstaarttroepiaal (Quiscalus major) is een zangvogel uit de familie troepialen (Icteridae).
In tegenstelling tot de gewone troepiaal heeft het vrouwtje (pop) een bruin verenpak, het mannetje is glanzend blauwzwart. In een groot deel van zijn verspreidingsgebied heeft het mannetje gele ogen.
De soort telt 4 ondersoorten:
De vogel komt voor langs een groot deel van de oostkust van de Verenigde Staten.
Bronnen, noten en/of referentiesDe bootstaarttroepiaal (Quiscalus major) is een zangvogel uit de familie troepialen (Icteridae).
Båthaletrupial (Quiscalus major) er en fugl i trupialfamilien.
Det finnes 5 underarter av båthaletrupial[2]:
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. 
Båthaletrupial (Quiscalus major) er en fugl i trupialfamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Wilgowron żaglosterny[3] (Quiscalus major) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae).
Wyróżniono kilka podgatunków Q. major[4][5][3]:
Długość ciała 33–42 cm. Bardzo duży. ogon klinowaty, bardzo długi. Ciało czarne z niebieskim połyskiem; na grzbiecie oraz piersi połysk niebieskozielony. Barwa tęczówki zmienna: od żółtej na wybrzeżu Atlantyku, przez ciemnobrązową na Florydzie i północno-zachodnim wybrzeżu Zatoki Meksykańskiej, do brązowej z żółtym obrzeżeniem wzdłuż środkowych wybrzeży Zatoki Meksykańskiej. Samica znacznie mniejsza od samca, ciemnobrązowa, z płowym gardłem i piersią oraz ciemnymi oczami.
Osiadły na wybrzeżu, w pobliżu słonych mokradeł, w środkowo-wschodniej i południowo-wschodniej części Ameryki Północnej.
Wilgowron żaglosterny (Quiscalus major) – gatunek ptaka z rodziny kacykowatych (Icteridae).
Större båtstjärt[2] (Quiscalus major) är en fågel i familjen trupialer inom ordningen tättingar.[3]
Större båtstjärt delas in i fyra underarter:[3]
Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population, och tros öka i antal.[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).[1] Världspopulationen uppskattas till mellan 3,7 miljoner individer.[1]
Hona
Wikimedia Commons har media som rör större båtstjärt.
Wikispecies har information om Quiscalus major.
Quiscalus major là một loài chim trong họ Icteridae.[1]
