Eurasian Green Woodpecker

Picus viridis

Bièc bo (Picus viridis)

• variantes =

un agripiau, grimpia, gripia, grimpériau, grimperet, grimpelet, grimpin, grimpette

un pleu-pleu

un bèque-bos, bec-bos,

un pinmar, piverte

un poulain d'ieu, poulain tchintchon

• Fumelle pi sin p'tit

• ch' dos du pleu-pleu

• un marle

• Vidéo

• in frinsé = Pic vert

Lo Pic verd (Picus viridis) es una espècia d'ausèl apartenent a la familha de las Picidae.

Morfologia

Que siá mascle o feme, lo pic verd a la fàcia superiora verda, lo quinque jaune, la fàcia inferiora gris-verd e lo dessús de la tèsta roge. La feme se destria per sa mostacha negra, alara qu'aquesta del mascle es roja, enrodada de negre. Los joves son mai clars e pigalhats.

Aqueste ausèl mesura unes 30 cm de longor e 40 a 45 cm d'envergura, per une massa d'unes 200 g.

• Feme e son jove

• Pics verds d'espatla

• Mascle

• Vidèo d'un individu en mitan natural

Comportament

Alimentacion

Aqueste ausèl se noirís subretot d'insèctes e de larvas, presas sul sòl. Li agrada fòrça los formiguièrs pels prats, que las formigas representan mai de 90 % de son alimentacion. Dins lo sud de l'Euròpa, s'ataca tanben als bornats en ivèrn. Complèta son alimentacion amb de granas e de baias.

[1]

Reproduccion

Una ponduda de set uòus d'un pic vert MHNT.

Aqueste pic cava son nis dins un arbre fulhós (quitament a vegadas dins un pal), pendent al mens doas setmanas. Lo nis es prigond de 20 a 50 cm, e l'orifici de dintrada mesura unes 5 a 7 cm de diamètre. La ponduda (una sola per an) compren de 5 a 8 uòus, blancs, coats pels dos parents pendent une quinzenat de jorns. Los joves demoran unes tres setmanas al nis, puèi, après lor envolada, vivon amb lors parents pendent tres autres setmanas.

Espandiment e abitat

Espandiment

Aqueste pic pòbla una granda partida de l'Euròpa. Son airal de distribucion va, a l'Èst, fins en Iran e al Turcmenistan. S'es present a çò nòstra manca dins las illas, coma Corsega. Existís una espècia diferenta mas parenta, Picus sharpei, que viu dins la peninsula Iberica e sul penjal nòrd dels Pirenèus.

Abitat

Sedentari, viu dins los bosquets, los pargues, los vergièrs e fins a 1 700 mètres en montanha.

Estat de las populacions, pression e menaças

Coma totes los pics, lo pic verd de segur fòrça patiguèt de la rarefaccion dels arbres mòrts e arbres senescents pel bòsc. Es tanben menaçat per l'activitat umana de desforestacion que los arbres son son mitan de vida^[1].

Sistematica

L'espècia Picus viridis foguèt descricha pel naturalista suedés Carl von Linné en 1758^[2].

Taxinomia

Segon la òbras de filogenica de Pons et al. (2011) e Perktas et al. (2011), lo Congrés ornitologic internacional destria l'anciana sosespècia Picus viridis sharpei del Pic vert (Picus viridis) e l'auça al reng d'espècia. Ven lo Pic de Sharpe (Picus sharpei).

Segon la classificacion de referéncia (version 3.5, 2013) del Congrés ornitologic internctional, aquesta espècias es constituida de las tres sosespècias seguentas (òrdre Filogenic):

• Picus viridis viridis Linnaeus, 1758 ; presenta dins lo nòrd e lo centre de l'Euròpa;
• Picus viridis karelini Brandt, 1841 ; presenta del sud-èst de l'Euròpa al sud-oèst du Turcmenistan;
• Picus viridis innominatus (Zarudny & Loudon, 1905); presente dins lo sud-oèst de l'Iran.

Picus vaillantii e Picus sharpei foguèron longtemps considerats coma de sosespècias, mas son ara consideradas coma d'espècias detriadas. Tanben foguèt suggerit que P. v. innominatus, sosespècia fòrça isolada de las autras populacions, poirián tanben èsser una espècia d'esperse.

Al nòrd de la cadena pirenenca existís una zona ont i a d'individús presentant de caractèrs ibrids de plumatge e genetics entre Picus v. viridis e Picus sharpei. En Lengadòc, aquesta zona s'espandís entre Besièrs et Nimes. Dins aquesta zona i a tanben de P. viridis e de P. sharpei; aquestes darrièrs son tan mai rares que s'alunham dels Pirenèus (e inversament pel Pic vert).

Nòtas e referéncias

^[1][2]}}

Ruonáčáihni

Picus viridis

Ruonáčáihni (Picus viridis) lea čáihnniide gullevaš loddi.

Picus viridis

Spónspæta (frøðiheiti - Picus viridis)

Sí eisini

• Fuglar í Føroyum

vert betche-bos so ene rimouye a Lîssin

Dispårdaedje do vert betche-bos

Li vert betche-bos (u vert betche-på, vert betche-fier) ^[1], c' est on spwè avou totès vetès plomes, ene rodje calote et des noerès lunetes.

Picus viridis

C' est l' pus grand des spwès.

No e sincieus latén : Picus viridis.

Sourdants

1. ↑ Tos les nos do vert betche-bos sont so l' A.L.W. 8. el mape 50 ey el notule 81.

Vihandutikku (Picus viridis) on lindu.

Zelony dzëdzón

Picus viridis

Zelony dzëdzón (Picus viridis) - to je strzédny ptôch z rodzëznë dzëdzónowatëch. Ten ptôch żëje m. jin. na Kaszëbach, téż òb zëmã òn tu je òd dôwnëch czasów. Jak są sãkaté mrozë òn mòże zjadac pszczołë z ùla.

Lëteratura

• Przewodnik do rozpoznawania roślin i zwierząt na wycieczce / tekst Ute E. Zimmer, Alfred Handel ; oprac. całości Wilhelm i Dorothee Eisenreich ; [przekł. Ewa Rachańska, Piotr Kreyser] Warszawa : Multico, 1996, s. 330.

Bùtnowé lënczi

• picus viridis

Зялё́ны дзя́цел ці зялёная жаўна́ (Picus viridis) — від птушак зь сямейства дзятлавых (Picidae). Разам зь сівой жаўной (Picus canus) зьяўляецца адзіным прадстаўніком роду Picus у Цэнтральнай Эўропе.

Апісаньне

Падобная да сівой жаўны: верх аліўкава-зялёны з бачным у палёце жоўтым надхвосьцем. У абодвух полаў чырвоная шапачка і чорны лоб. У самца чырвоная пляма на чорным «вусе». Маладыя больш сьветлыя, з больш выразнымі плямкамі зьверху і з рыскамі зьнізу. Радужына вока шэрая. Голас: чысты і гучны рогат, які нагадвае ржаньне каня: «клю-клю-клю-клю…» або «юх-юх-юх-юхюхюх» (у адрозьненьне ад сівой жаўны танальнасьць амаль аднолькавая), позыў «гі-йак», вельмі рэдка стукае. Даўжыня цела 31—35 см, размах крылаў 50—55 см^[1].

Падвіды

• P. v. viridis — большая частка Эўропы;
• P. v. sharpei — Пірэнейскі паўвостраў, Пірэнэі;
• P. c. karolini — ад Італіі на Ўсход праз Баўгарыю, Азію, паўднёва-заходні Туркмэністан да паўночнага Ірану.

Біятоп

Сьветлыя высакастволыя лясы (лісьцевыя або зьмяшаныя), часьцей іх прасьветленыя ўскрайкі, рачныя даліны, парослыя высокімі лісьцевымі дрэвамі (таполямі, вольхамі), групы дрэў сярод палёў, старыя паркі (нават у гарадах), на захадзе арэалу таксама сады, вінаграднікі, адкрытыя тэрыторыі з адзіночнымі дрэвамі і нават бязьлеснае навакольле з сухастоем.

Гняздо

У дупле (звычайна лісьцевага дрэва), звычайна бліжэй да сярэдзіны вышыні камля (часта 1—5 м над зямлёй). У подсьціле парахня, часам некалькі трэсак. Дыямэтар адтуліны 6—8 см, глыбіня гнездавой камэры 25—50 см, шырыня 15—20 см.

Яйкі

Яйкі Picus viridis

5—7 (3—9, вельмі рэдка 11), эліптычныя, падоўжаныя з тупым вузейшым канцом, белыя, бліскучыя, з бачнымі порамі. Памеры: 31,0 × 23,0 мм (29,5—34,0 × 21,0—23,5 мм).

Арэал

Эўропа (акрамя Ірляндыі), паўднёвая, паўднёва-ўсходняя і Малая Азія, Каўказ, Ірак, паўночны і заходні Іран, паўднёва-заходні Туркмэністан.

Пералёты

Аселы. У межах арэала ўзімку качуе.

Месца зімовак

У межах гнездавога арэала.

На Беларусі

Рэдкі на захадзе і вельмі рэдкі на астатняй частцы краіны аселы від. У Чырвонай кнізе Беларусі.

Крыніцы

Вонкавыя спасылкі

— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

Жовна зелена - саміця

Жовна зелена (Picus viridis) є середнї великый дятлёобразный птах з родины дятлёвых. Богато є росшыреный в западній Азії і цїлій Европі з выїмков Ірьска, векшыновой теріторії Шкандінавского півострова і дакілько середоземных островів, і то чінить єй єднов з найросшыренїшых европскых представителїв своёй родины.

Опис

• Довжка тїла: 32 цм
• Роспятя крыл: 51 цм
• Вага: 185 - 250 ґ

Молодый птах

Жовна зелена є выразный птах з дакілько анатомічныма адаптаціями про жывот на стромах. Міджі найважнїшы належыть істотнї силный шпіцятый дзёбак, вгодный про россеканя дерева, міцны пазуры, як жовна хоснує про захоплїня ся на скорї стромів, небарз довгый але і так силный хвіст, котрый мать опорну функцію а в непослїднїм рядї і охранне зафарблїня.

Мать оливово зеленый хырбет, білу спідню часть тїла із зеленым і жовтым надыхом на хвостї, сивы ногы, жовтозеленый дзёбак, червене тимя з выїмков підвиди P. v. sharpei і чорну лисёву маску.

Поглавя ся од ся фарбов кус одрізняють, самець мать червены, саміця чісто чорны баюсы. Молоды птахы на лицях і бріху мають тмавы флякы в рядах.

В середнїй Европі собі можеме жовну зелену легко поплести з дуже подобнов жовнов сивов, яка є дакус менша, мать зеленый бріх і чорны баюсы на лицях лем мягко назначены.

Хованя

Жовна зелена цїлорочно обывать листяны і змішаны лїсы, припадно і векшы паркы і загороды з достаточным поростом старых і величезных стромів.

Ілустрація од Едоуарда Травіесе

Picus viridis

На розлуку од векшыны дятловых од нёй можеме чути бубнованя лем малоколи. Овелё частїшы суть голосовы проявы, окремо пак хехотаве „ґлик ґлик ґлик ґлик“, тверде „кяік“ або „клі клі“.

Жовна травить подобно як дятлї і сорокопуды векшыни часу на стромах, за стравов але часто злїзать і на землю. Скоро вылучно до хворого і мягкого дерева собі глубить дутины з невеликов вступнов дїров, часо але обсяджує і опущены дутины другых дятловых птахів. В лїтї їй служать як гнїздовиска а в зимі їх хоснує передовшыткым як місце про переспаня.

Головну часть стравы творять мурянкы, котрых із своїх скрыш добывать дякуючі свому лїпкачому, аж 10 цм довгому языку, часто жере і далшы інсекты.

Гнїздить од апріля до юла а шторік кладе 5 аж 7 білых яєць о розмірах 23 × 31 мм. Часто загнїздює і в достаточно великых пташачіх будьках. На яйцях сидить черяво саміця і самець 19 - 20 днїв. Молодята опущають гнїздо по 21 днях жывота.

Референції

• Biolib
• Priroda.cz
• Bezzel, E. (2007): Ptáci. Rebo Productions. ISBN 978-80-7234-292-1

Зелениот клукајдрвец (Picus viridis) е член на фамилијата клукајдрвци (Picidae). Има 4 подвидови кои се населени во повеќе делови од Европа и во западна Азија. Сите тие имаат зелени горни делови, побледо жолти долни делови, црвена круна и лента со црвен центар над мустаќите кај машките, а целосно црна кај женските клукајдрвци.

Поголемиот дел од времето зелениот клукајдрвец го поминува во хранење со мравки на земјата и не клука по дрвјата толку често како другите клукајдрвци. Овој клукајдрвец е срамежлива птица, но често привлекува внимание со неговиот гласен повик. Гнездото им се наоѓа во дрвата; се снесуваат 5-6 јајца кои се изнесуваат по 19-20 дена.

Зелениот клукајдрвец го има во Македонија.

Опис

Зелениот клукајдрвец е долг 30-36 цм и има распон на крилјата 45-51 цм. Двата пола се зелени горе и бледо-жолти долу, со жолт заден дел и црвена круна и тил; лентата над мустаќите има црвен центар кај машките, а темно црн кај женките клукајдрвци и околу белото око се црни кај двата пола, освен кај P. v. подвид sharpei, каде е темно сиво и само машките клукајдрвци имаат црна долна граница кај мустаќите. Младите клукајдрвци се целосно точкасти и набраздени;^[2] мустаќите им се темни, иако машките млади можат да имаат црвени пердуви околу почетокот на јуни или вообичаено околу јули или август.^[3]

Иако зелениот клукајдрвец е срамежлив и претпазлив, најчесто неговите гласни повици, познати како yaffling, се тие кои први привлекуваат внимание. Овој клукајдрвец „чука“ многу ретко (меко и брзо), а често испушта бучен 'клу-клу-клуик' извик додека лета. Звукот претставува гласни серии од 10-18 'клу' коишто стануваат за нијанса побрзи кон крајот и по малку се губи во висината.^[2] . Женскиот клукајдрвец испушта помал 'пу-пу-пу-пу-пу-пу'.^[4]. Летот им е брановиден, со 3-4 зафати на крилјата следени од кратко едрење кога крилјата се држат покрај телото.^[5]

Овој клукајдрвец е поистакнат од сличниот, но помал сив клукајдрвец заради неговите жолтеникави долни делови, и црни линии и „маската“ на лицето.^[3] Во Европа, неговот зелен долен и жолт заден дел можат да доведат до негово мешање со сивиот клукајдрвец или дури со женската жолна, иако жолната е помала и повитка со потесни крилја и подолга опашка. Блиску поврзаниот,^[5] многу сличен лавилантов клукајдрвец се наоѓа само во северо-западна Африка.^[2]

Таксономија

P. v. sharpei Мажјак

Зелениот клукајдрвец е член на редот клукајдрвци Piciformes, од фамилијата Picidae и родот Picus. Најпрво бил опишан од Carolus Linnaeus во 1758. Научното име му е добиено од грчкиот збоr pikos, што значи 'клукајдрвец', и латинскиот збор viridis, 'зелен'.^[6] Има 4 подвидови,^[5] со суптилни и најчесто ситни разлики помеѓу нив.^[3]

• P. v. viridis, во Европа на југ кон Франција, Алпите,северна Југославија и Романија;
• P. v. karelini, во Италија, југо-источна Европа, Македонија, Бугарија, Мала Азија, северен Иран и југо-западен Туркменистан. Има позелен горен дел, образи, и долен дел отколку viridis;
• P. v. sharpei, во Пиринејскиот Полуостров северно од шпанската страна на западните и централните Пиринеи, има горни делови како karelini но црното на главата му е ограничено до лентата кај мустаќите; црвената лента кај машките има само црна граница;
• P. v. innominatus, во југо-западен и јужен Иран, е како karelini но со речиси бели образи, грло и гради како и подефинирани шари на опашката.^[3]

Во едно ново истражување базирано на Митохондриската ДНК, кое истражува подвидови, било предложено секој од овие подвидови да се подели на 3 различни видови : P. viridis (Linnaeus, 1758), P. sharpei (Saunders, 1872) и P. innominatus (Sarudny & Loudon, 1905).^[7]

Распространетост и живеалиште

Повеќе од 75% од опсегот на распространетост на зелениот клукајдрвец е во Европа, со исклучок на некои од северните и источните места како Ирска, Гренланд и Макаронезија, а на другите места е широко распространет. Повеќе од половина од европската популација е во Франција, Шпанија и Германија, со доста голем дел и во Португалија, Велика Британија, Шведска, Русија, Хрватска, Романија и Бугарија.^[8] Истотака се сретнува и во Азија.^[5]

Зелениот клукајдрвец има голем опсег на распространетост и проценет глобален степен на појава на 1-10 милиони километри квадратни, и популација во регионот од 920,000 до 2.9 милиони птици. Популацијата е постојана, така што овој вид клукајдрвец е сметан за помалку загрозен.^[9] Овој вид е постојан ^[4] и индивидуите многу ретко се селат на повеќе од 500 м, и тоа за време на сезоните за парење.^[5]

Комбинацијата од стари листопадни дрва за вгнездување и близината на плодни почви со изобилство од мравки, е од големо значење. Ова најчесто го наоѓаат во полу-отворените пејзажи со мали шуми, живи огради, расфрлани стари дрва, рабови на шуми и заливни шуми. Прикладна околина за хранење се насадите, овоштарниците и тревниците.

Однесување

Гнездење

Родител кој храни новороденче

Гнездото на зелениот клукајдрвец е големо, но слично со тоа на другите клукајдрвци. Тоа може да биде неколку метри над земјата или на врвот на високо дрво; дабот, буката, врбата и овошните дрва се најпреферираните дрва за гнезда во западна и централна Европа, и тополите на северот.^[8] Дупката може да биде ископана во здраво или изгниено дрво, со влезна дупка од 60 mm x 75 mm. Внатрешната празнина може да биде 150 mm широка и до 400 mm длабока.^[10] и најчесто работата околу правење гнездо им припаѓа на машките клукајдрвци кои ја извршуваат во период од 15 до 30 дена. Некои гнезда се употребуваат дури и повеќе од 10 години, но не секогш од истиот пар родители. ^[5]

Picus viridis

Едно гнездо има од 4-6 бели јајца, кои се со димензии 31 x 23 mm и тежат 8.9 g секое, од кои само 7% се изведуваат. Откако последното јајце ќе се снесе, јајцата се инкубирааат околу 19-20 дена од двата родитела кои се менуваат на секои 1.5 до 2.5 часа.^[5] Пилињата се голи и неспособни да се грижат за самите себеси по изведувањето, сè додека по 21–24 дена не добијат перја .^[6]

Исхрана

Основната храна на зелениот клукајдрвец се мравките од родот Lasius и Formica^[9] за кои употребува голем дел од своето време за хранење на земјата,^[2] иако лови инсекти исто така и од гранки.^[5] Издолжениот, цилиндричен измет на оваа птица многу често се состои целосно од остатоци од мравки.^[10] Зелениот клукајдрвец прави сонди во земјата и ги лиже возрасните мравки и нивните ларви, од нивните гнезда во земјата.^[5] Клукајдрвецов има јазик кој може да го завиткаат сè до задниот дел од нивната глава, исто така, јадат и мали влекачи.

Измет со остатоци од мравки

При истражување на едно гнездо во Романија е откриено дека младите биле хранети со 10 видови мравки. За време на првите 10 дена, младите конзумирале отприлика 15g секое, за време 10-20 дена, 39.5g, и веќе од 20 ден, 49.3g. Седумте млади пилиња конзумирале просечно 1.5 милиони мравки, и какале пред секое напуштање на гнездото.^[5]

Клунот на младите им е релативно слаб и го употребуваат за колвање само во меки дрва.^[5] За разлика од другите клукајдрвци,^[11] јазикот на зелениот клукајдрвец е долг (10cm) и може да го завиткаат околу неговиот череп.^[6] Овој клукајдрвец го нема скорбутот како кај останатите клукајдрвци од видот Dendrocopos и како кај црниот клукајдрвец^[5] но е најчесто направен од лепливи секрети од зголемените плункови жлезди.^[5] Тешко проодливиот снег им го отежнува хранењето на зелените клукајдрвци и може да резултрира со изумрување на голем број од овие клукајдрвци. По ваквиот налет на смрт потребни се добри 10 години за опоравување на популацијата.^[9] Гнездата на мравките може да се најдат и под снегот; еден од овие клукајдрвци бил набљудуван копајќи дури 85cm со цел да стигне до гнездо на мравки.^[5]

Во културата

'Професорот Јапл', дрвениот книжен карактер во детската анимирана серија од 1974 година Багпус,^[12] е базиран на зелениот клукајдрвец.^[13] 'Yaffle' бил меѓу многуте англиски народни имиња за зелениот клукајдрвец; другите за име ги употребуваат 'Насмеаниот Бетси', 'Јафингејл','Јапингејл' и 'Џек Икл'. Другите имиња, како дождовна птица, временски петел и влажна птица, ја сугерираат неговата способност да го предвиди доаѓањето на дожд.^[14]

Овој клукајдрвец го има на поштенската марка за неколку земји.^[15] Зелениот клукајдрвец е поврзан со Клукајдрвската јаболковина, и неговата слика била употребена како реклама на производот.^[16]

Наводи

Дополнителна литература

• Lees, Antony Clare (2002) The Cult of the Green Bird: the mythology of the green woodpecker. Lancaster: Scotforth Books ISBN 1-904244-13-0
• Gorman, Gerard (2004) Woodpeckers of Europe: a study of the European Picidae. Bruce Coleman ISBN 1-872842-05-4

Литература

• Ageing and sexing (PDF; 3.8 MB) by Javier Blasco-Zumeta & Gerd-Michael Heinze

Йәшел тумыртҡа'^[1], йәшел туҡран (лат. Picus viridis, рус. Зелёный дятел) — тумыртҡалар ғаиләһендәге ҡош.

Тасуирлама

Буҙ тумыртҡанан ҙурыраҡ. Оҙонлоғо 33—36 см, ҡанаттарының ҡоласы 40—44 см, ауырлығы 150—250 г^[2]. Һырты-көрәнһыу һарғылт йәшел. Кәүҙәһенең аҫ яғы йәшкелт аҡ. Ҡанаттарының һәм ҡойроғоноң осо аҡ төртөклө ҡара. Ҡорһағында арҡыры һорғолт йәшел һыҙыҡтар бар. Буҙ тумыртҡанан йәшел төҫө һәм түбәһе тоташ ҡыҙыл булыуы менән айырыла. Суҡышы аҫтында «мыйыҡ» һымаҡ йөн һыҙаты бар, ата ҡоштоң ул ҡара ҡайма менән ҡыҙыл төҫтә, ә инә ҡоштоң ҡара. Суҡышы ҡарағусҡыл. Енси диморфизм һиҙелерлек түгел, ата һәм инә ҡоштар башлыса «мыйыҡтарының» төҫө менән айырыла. Енси өлгөрмәгән йәш ҡоштарҙың ҡауырһындары йыш ҡара сыбар таптар менән, «мыйыҡтары» үҫешмәгән^[3].

Тауышы

Тауышы көслө: «киәй-киәй-киәй».

Йәшәү рәүеше

Урманда йәшәй. Ағас бөжәктәре, ҡырмыҫҡалар менән туҡлана. Ултыраҡ ҡош, һирәк осрай. Ағас ҡыуыштарында оялай. 5—9 бөртөк аҡ йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып файҙа килтерһә, ҡырмыҫҡаны, уның күкәйҙәрен ашап, зыян итә.

Нигеҙҙә киң япраҡлы урмандарҙа, баҡсаларҙы, парктарҙа тереклек итә. Ҡатнаш һәм ылыҫлы урмандарҙа һирәк осрай. Ярым асыҡ ландашафтарға өҫтөнлөк бирә. Урман йырындарында, шулай уҡ һыубаҫар имәнлектәрҙә һәм ереклектәрҙә урынлаша. Йыш ҡына урман ситендә, һирәк ағаслыҡта, асыҡ киңлек менән аралашҡан урман утраусыҡтарында осрай. Оя ҡороу өсөн ҙур ҡырмыҫҡа иләүенең булыуы шарт, сөнки унда төйәкләнеүселәр ҡоштарҙың яратҡан аҙығы булып тора. Бик һаҡ, бигерәк тә оя ҡорған мәлдә.

Март урталарынан апрелдең 20-ләренә тиклем күрергә була, был осорҙа ҡарығыу осоштары һәм көслө тауыштары хас. Кавказ тауҙарында диңгеҙ кимәленән 3000 м бейеклектә, 1500 м тиклем көнсығыш Альптарҙа, 2100 м тиклем көнбайыш Альптарҙа осрай. Ҡалын ҡар япмаһы булған райондарҙа тиҙ бирешә.

Таралыуы

Ареалы

Муйынында ҡарағусҡыл сыбарлыҡтар менән йәш ҡош

Евразияның көнбайыш, Төркиәнең урта диңгеҙ ярҙары буйына тиклем Скандинавияның көньяҡ өлөшөндә, Кавказ арты илдәрендә, Төньяҡ Иранда һәм Төркмәнстандың көньяғында таралған. Рәсәй территорияһында ареалы төньяҡта Фин ҡултығының көньяҡ яр буйҙары, Ладога күле, Кама йылғаһы тамағы, көнсығышта Волга үҙәне менән сикләнә. Европала ҡитға сиктәрендә Ирландияның төньяҡ һәм көнсығыш өлөшөндә, Макаронези утрауҙарында һәм Урта диңгеҙҙең ҡайһы бер утрауҙарында был ҡоштар юҡ^[4].

Рәсемдәр

1. ↑ Бёме Р. Л., Флинт В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Птицы. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова — М.: Рус. яз., «РУССО», 1994. — Б. 202. — 2030 экз. — ISBN 5-200-00643-0.
2. ↑ Рябицев В. К. Птицы Урала, Приуралья и Западной Сибири: Справочник-определитель — Екатеринбург: Изд-во Уральского университета, 2001. — Б. 341—342.
3. ↑ Mullarney, Killian; Lars Svensson; Dan Zetterström & Peter J. Grant Птицы Европы = Birds of Europe — United States: Princeton University Press, 2000. — Б. 224.
4. ↑ Tucker, G. M., Heath, M. F. Birds in Europe: their conservation status — Cambridge, UK: BirdLife International, 1994. — Б. 346-347.