Picus viridis ye una especie d'ave piciforme de la familia Picidae. Distribúyese pola mayor parte d'Europa y l'oeste d'Asia. Habita en tou tipu de mases forestales, inclusive zones de carba, y tamién en parques y xardinos en zones urbanes. La so población envalórase ente 920 000 y 2 900 000 exemplares.[2]
Tien descrites cuatro subespecies:[3][4]
El la llista d'aves del mundu del Congresu Ornitolóxicu Internacional (IOC World Bird List) descríbese, dende la so versión 3.5 del 30 de setiembre de 2013,[5] a la subespecie presente na península ibérica como una especie distinta col nome científicu de Picus sharpei magar, esti split nun ta incluyíu na llista d'aves d'España de la Sociedá Española d'Ornitoloxía na so versión del añu 2012.[6] .[7]
Ye un picatueru grande, mide de 30 a 36 cm, y tien un valumbu alar d'ente 45 y 51 cm. Percima'l so plumaxe ye de color verdosu, col obispillo más mariellu; per debaxo ye ablancazáu. El pileu (parte de riba de la cabeza) y la nuca son de color coloráu, el güeyu ye blancu y ta arrodiáu d'una zona negra; y el so bigotera ye negra. Dambos sexos son bien similares, el machu tien el centru coloráu del llurdiu negru de la bigotera, ente que la fema escarez d'esi colloráu. Los xuveniles son paecíos a los adultos nel patrón de colores del so plumaxe, pero ésti ta cubiertu por un profuso motudu.[8]
Les poblaciones de la subespecie ibérica (P. v. sharpei) nun tienen negru alredor del güeyu, si non gris escuru, y el negru na bigotera del machu ye más escasu.[8]
El so reclamu ye bien característicu, ye una especie de risada llarga y resonante "kaiü-kaiü-kaiück". El so cantar va acelerando y ye descendente en tonu.[8]
Ye una ave espantino y difícil de reparar, y munches vegaes detéctase'l so presencia pol so reclamu. Aliméntase principalmente d'invertebraos que viven na madera, como termites y distintos bárabos d'escarabayu y crisálides o bárabos de formiga. Tien un vuelu bien ondulante.[8]
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Picus viridis ye una especie d'ave piciforme de la familia Picidae. Distribúyese pola mayor parte d'Europa y l'oeste d'Asia. Habita en tou tipu de mases forestales, inclusive zones de carba, y tamién en parques y xardinos en zones urbanes. La so población envalórase ente 920 000 y 2 900 000 exemplares.
Ar gazeg-koad, pe ebeul-koad, pe speg gwer[1], a zo un evn eus kerentiad ar speged.
Picus viridis an anv skiantel anezhañ ez eo brudet e zoare da daboulinat ouzh ar gwez gant e bigos.
Sot eo ar gazeg-koad gant ar vioù merien.
Al labous a gaver an tri isspesad anezhañ[2]:
E Breizh-Izel, kan ar gazeg-koad a zo ur seblant glav d'an dud.
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Ar gazeg-koad, pe ebeul-koad, pe speg gwer, a zo un evn eus kerentiad ar speged.
Picus viridis an anv skiantel anezhañ ez eo brudet e zoare da daboulinat ouzh ar gwez gant e bigos.
El picot verd (Picus viridis)[3] és un ocell de l'ordre dels piciformes que és resident tot l'any a Catalunya i el País Valencià i on es troba amplament distribuït,[5] tot i que en baixes densitats. És el més conegut dels pigots dels Països Catalans. És difícil de veure i més de fotografiar.
Mesura entre 30 i 32 cm de llargada i 42 d'envergadura. Pesa uns 170 g. Els principals trets morfològics que el caracteritzen són el carpó groc llimona, el dors verdós i les primàries de les ales puntejades en blanc. El mascle té roig viu al cap, amb característic bigoti negre i vermell. La femella és més apagada i sense vermell al bigoti. Els joves tenen taques blanques al dors i taques fosques al cap, coll i parts inferiors. Un seguit de trets anatòmics denoten l'adaptació de consumidor secundari especialitzat d'invertebrats d'àrees forestals, per la qual cosa empra una llengua protàctil, una ramfoteca duríssima i un gran paquet muscular cefàlic.
Presenta una distribució restringida a Euràsia (Albània, Andorra, Armènia, Àustria, l'Azerbaidjan, Bielorússia, Bèlgica, Bòsnia i Herzegovina, Bulgària, Croàcia, Txèquia, Dinamarca, Estònia, França, Geòrgia, Alemanya, Grècia, Hongria, l'Iran, l'Iraq, Itàlia, Letònia, Liechtenstein, Lituània, Luxemburg, Macedònia, Moldàvia, Montenegro, els Països Baixos, Noruega, Polònia, Portugal, Romania, Rússia, Sèrbia, Eslovàquia, Eslovènia, la península Ibèrica, Suècia, Suïssa, Turquia, Ucraïna i el Regne Unit) però estretament emparentada amb dues altres formes de pícids de l'Àfrica del Nord i Àsia. És itinerant a Finlàndia, Gibraltar, Irlanda i Malta.[6]
Es troba a Catalunya i el País Valencià, on és sedentari i n'hi ha unes 50.000 parelles.[5] Manca a les Balears, i a les zones litorals del centre i sud del País Valencià, sense arbres.[5] La màxima densitat l'assoleix als secans amb arbres dispersos de la plana de Lleida.[5]
És el menys forestal dels pícids grossos. En zones poc arbrades prefereix boscos de ribera. Tot l'any és fàcilment audible, fins i tot a força distància, pel seu característic renill al qual s'afegeix un menys freqüent tamborinat produït en repicar amb el bec contra les soques seques i arbres morts.[5] Quan hom el pot observar enfilar-se per les tiges dels arbres, sempre de forma ascendent, notarà que ho fa amb el cap dret tot mirant endavant. El vol és marcadament ondulat[5] i no gaire alt, en què es mostra el conspicu groc del carpó. Grimpa amb les extremitats zigodàctiles i es recolza amb la cua enforcada de plomes curtes, rígides i punxegudes, sense les quals es faria molt difícil de dur a terme la tasca ecològica d'explotador de larves xilòfagues d'insectes. Menja sovint a terra, molt més que els altres pícids, on captura principalment formigues i també escarabats i mosques. És aleshores quan hom se'l pot veure en els anomenats "banys de formigues".
Encabeix el niu, un forat rodó, el qual no basteix pas interiorment, en gairebé qualsevol altura i qualsevol arbre (fins i tot en pals de telèfons). A l'abril hi pon de cinc a set ous.
Vídeo d'un picot verd en territori francès
Il·lustració de l'any 1901
Picus viridis
El picot verd (Picus viridis) és un ocell de l'ordre dels piciformes que és resident tot l'any a Catalunya i el País Valencià i on es troba amplament distribuït, tot i que en baixes densitats. És el més conegut dels pigots dels Països Catalans. És difícil de veure i més de fotografiar.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cnocell werdd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cnocellau gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Picus viridis; yr enw Saesneg arno yw Green woodpecker. Mae'n perthyn i deulu'r Cnocellod (Lladin: Picidae) sydd yn urdd y Piciformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain gan gynnwys yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. viridis, sef enw'r rhywogaeth.[2]
Cnocell weddol fawr o ran maint yw'r Gnocell Werdd, tua 30–36 cm o hyd a 45–51 cm ar draws yr adenydd. Fel yr awgryma'r enw, aderyn gwyrdd ydyw, gyda gwyrdd-felyn goleuach ar y bol. Mae'n byw mewn coedwigoedd bychain gyda gwrychoedd a thir agored gerllaw; ac mae poblogaeth dda o forgrug yn bwysig iddo. I nythu, mae'n torri twll hyd at droedfedd o ddyfnder mewn pren marw neu feddal, twll mwy na'r rhan fwyaf o'r cnocellod eraill.
Ceir niferoedd sylweddol o'r gnocell yma yng Nghymru, er ei fod yn llai cyffredin na'r Gnocell Fraith Fwyaf.
Mae'r cnocell werdd yn perthyn i deulu'r Cnocellod (Lladin: Picidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Cnocell fraith Japan Yungipicus kizuki Cnocell gorunfrown Yungipicus moluccensis_-_Flickr_-_Lip_Kee.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Cnocell werdd (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: cnocellau gwyrddion) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Picus viridis; yr enw Saesneg arno yw Green woodpecker. Mae'n perthyn i deulu'r Cnocellod (Lladin: Picidae) sydd yn urdd y Piciformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain gan gynnwys yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. viridis, sef enw'r rhywogaeth.
Cnocell weddol fawr o ran maint yw'r Gnocell Werdd, tua 30–36 cm o hyd a 45–51 cm ar draws yr adenydd. Fel yr awgryma'r enw, aderyn gwyrdd ydyw, gyda gwyrdd-felyn goleuach ar y bol. Mae'n byw mewn coedwigoedd bychain gyda gwrychoedd a thir agored gerllaw; ac mae poblogaeth dda o forgrug yn bwysig iddo. I nythu, mae'n torri twll hyd at droedfedd o ddyfnder mewn pren marw neu feddal, twll mwy na'r rhan fwyaf o'r cnocellod eraill.
Ceir niferoedd sylweddol o'r gnocell yma yng Nghymru, er ei fod yn llai cyffredin na'r Gnocell Fraith Fwyaf.
Žluna zelená (Picus viridis) je středně velký šplhavý pták z čeledi datlovitých. Hojně se vyskytuje v západní Asii a celé Evropě s výjimkou Irska, většinového území Skandinávského poloostrova a několika středozemních ostrovů, což ji činí jedním z nejrozšířenějších evropských zástupců své čeledi.
Žluna zelená je nápadný pták s několika anatomickými adaptacemi pro život na stromech. Mezi nejdůležitější patří silný špičatý zobák, vhodný k rozsekávání dřeva, silné drápy, které žluna používá k zachytávání na kmeni stromů, a nepříliš dlouhý, přesto silný ocas, který má funkci opěrnou.
Má olivově zelený hřbet, bělavou spodní část těla se zeleným a žlutým odstínem na ocase (žlutý kostřec, zvláště patrný v letu), šedé končetiny, červené temeno a s výjimkou poddruhu P. v. sharpei (žluna zelená španělská) i černou obličejovou masku.
Jednotlivá pohlaví se zbarvením liší, výrazný vous táhnoucí se od zobáku má samec černo-červený, samice čistě černý. Obě pohlaví však mají červené celé temeno (čímž se liší od žluny šedé).[3] Mladí ptáci mají na lících a břiše tmavé skvrny v řadách a matně červené temeno. Prachový šat chybí.[4]
Ve střední Evropě si můžeme žlunu zelenou poměrně snadno splést s velice podobnou žlunou šedou (Picus canus), která je o něco menší, má zelené břicho, černý vous na lících jen mírně naznačený a jejíž volání zní melancholičtěji a na konci klesá.[2][5] Liší se i tím, že samec má jen červenou skvrnu na čele a samička není zbarvena červeně vůbec.
Žluna zelená celoročně obývá světlé (řídké) listnaté i smíšené lesy, zahrady a ovocné sady i větší parky ve městech s dostatečným porostem starých a mohutných stromů, příp. aleje starých stromů. Občas šplhá i na budovách. Souvislým lesům se vyhýbá.[2]
Hnízdí do 800 m. n. m.[2]
Žluna se zdržuje jednotlivě. Podobně jako datlové a strakapoudi šplhá po stromech, ale na rozdíl od nich často poskakuje po zemi, kam slétává za potravou. Hnízdí v dutinách stromů, přičemž hnízdní dutinu s nevelkým okrouhlým vletovým otvorem vytesává v nahnilých, suchých nebo ztrouchnivělých kmenech stromů.[6] Sekání dutiny trvá ptačímu páru asi 14 dní, může však trvat i déle než tři týdny.[3] Přes léto dutina slouží jako hnízdiště, v zimě především jako místo k nocování. Obsazuje i opuštěné dutiny jiných datlovitých ptáků a občas zahnízďuje i v dostatečně velkých ptačích budkách.
Let je dlouze vlnitý, se zvučnými rázy křídel; střídá se mávání křídel s fází, kdy jsou křídla přitisknuta k tělu.[2][3]
Na rozdíl od většiny datlovitých bubnuje zřídka. (Bubnování je rychlé klepání zobákem do rezonujícího dřeva, příp. plechu.[2]) Mnohem častější je hlasový projev. Od časného jara se ozývá hlasitým jásavě znějícím kli–kli–kli–kli.[6] Jiní autoři přepisují znění hlasu jako glyglygly...[2], glyk glyk glyk glyk[4] aj.
Hlavní složku potravy tvoří mravenci, které vyhrabává ze země zobákem. Dospělce, larvy i kukly chytá na lepkavý velmi dlouhý vychlípitelný jazyk, kterým rejdí v mraveništi jako mucholapkou. Požírá i jiný hmyz, často jej loví tak, že jazykem prozkoumává štěrbiny v kůře, méně jej vysekává zobákem pod kůrou stromů nebo v kmeni.[7][3] Příležitostně „kroužkuje“ stromy, tzn. naklovává kůru až na lýko a olizuje mízu.[3] Občas navštíví včelí úly, zejména v zimě.
Hnízdí jednou ročně od dubna do července. Na holý podklad dutiny pokrytý třískami po tesání klade 6 (2 až 8) čistě bílých vajec velikosti 31,2 × 23,3 mm.[8] Na vejcích sedí střídavě oba rodiče 15–17 dní. Samička zahřívá vajíčka během dne a sameček ji pravidelně střídá; v noci sedí na vejcích vždy jen sameček.[3] Mláďata se líhnou skoro holá a slepá, jejich vývoj pokračuje dosti rychle, takže za 19 až 21 dní dutinu opouštějí, ale rodiče je ještě dva týdny krmí.[4][7] Hlavní potravu mláďat tvoří mravenci, které jim rodiče přinášejí v jícnu. Během srpna až října se rodiny rozpadají, přičemž dospělé žluny jsou věrné svému hnízdišti, málokdy se vzdalují ze svého okrsku, zatímco mladí se rozlétají a osidlují nová teritoria, která jsou vzdálena zpravidla do několika desítek kilometrů.[3]
Vyskytuje se na celém území České republiky. Je prokázán pravidelný každoroční výskyt druhu, přičemž v letech 1985–1995 se uvádí 9000 až 18 000 hnízdících párů a 6000 až 12 000 zimujících jedinců.[8] Patrně s úbytkem listnatých a smíšených lesů a kvůli užívání pesticidů počet žlun poklesl. Týž pramen označuje populační trend (výskyt či hnízdění) v letech 1973–1995 parametrem: „ubývání početnosti v rozmezí 20 % až 50 %“.[8] O zřejmě mírně klesajícím trendu hovoří [5].
V tomto článku byly použity překlady textů z článků Green Woodpecker na anglické Wikipedii a Dzięcioł zielony na polské Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu žluna zelená ve Wikimedia Commons
Žluna zelená (Picus viridis) je středně velký šplhavý pták z čeledi datlovitých. Hojně se vyskytuje v západní Asii a celé Evropě s výjimkou Irska, většinového území Skandinávského poloostrova a několika středozemních ostrovů, což ji činí jedním z nejrozšířenějších evropských zástupců své čeledi.
For alternative betydninger, se Grønspætte (flertydig). (Se også artikler, som begynder med Grønspætte)
Er der problemer med lyden? Se da eventuelt Hjælp:Ogg Vorbis eller "Media help" (engelsk)
Grønspætten (Picus viridis) er en spætteart, der lever i det meste af Europa (herunder også i Danmark) samt i det vestlige Asien. Arten bliver 32 cm lang og vejer 200 g.
Indtil starten af det tyvende århundrede levede grønspætten i stort set hele Danmark, men siden forsvandt arten fra Sjælland og Øerne. Det sidste sjællandske par ynglede i Tisvilde Hegn i 1902. I dag yngler arten med ca. 500 par hovedsageligt i Jylland. I de seneste år har man konstateret en tilbagegang for arten, da den tilsyneladende er forsvundet fra mange skove i det nordlige Jylland og i Sønderjylland. Endvidere udgør fjorde og bælter betydelige spredningsbarrierer for arten, hvilket måske er en forklaring på artens totale fravær fra Sjælland og Øerne. Der forekommer dog stadig grønspætter på Fyn, omend meget fåtalligt. Af lokaliteter på Fyn kan nævnes Svanninge Bakker og Hindsgavl Batteriplantage.
Grønspætten fouragerer hovedsageligt på jorden, hvor den ofte tager myrer. Derfor er det essentielt for arten at have tilgang til overdrev, heder eller enge, der ligger i umiddelbar tilknytning til skovene.
Grønspætten ses tit på jorden, da den lever af myrer.
Grønspættens æg.
Grønspætten (Picus viridis) er en spætteart, der lever i det meste af Europa (herunder også i Danmark) samt i det vestlige Asien. Arten bliver 32 cm lang og vejer 200 g.
Der Grünspecht (Picus viridis), manchmal auch Grasspecht oder Erdspecht genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Spechte (Picidae). Der Grünspecht und seine Schwesterart, der Grauspecht (Picus canus), sind die einzigen Vertreter der Gattung Picus in Mitteleuropa.
Der Grünspecht wird bis zu 32 Zentimeter lang und hat eine Flügelspannweite von bis zu 52 Zentimetern. Die Oberseite ist dunkelgrün, die Unterseite ist blass hell- bis graugrün gefärbt. Der Kopf ist an den Seiten durch eine schwarze Gesichtsmaske gezeichnet, die vom Schnabel bis hinter die Augen reicht, was ihm die Bezeichnung Fliegender Zorro im Volksmund einbringt.[1] Der Oberkopf und der Nacken sind rot, der Bürzel grüngelb. Die Ohrgegend, Kinn und Kehle sind dagegen weißlich. Die Flügel oder Schwingen der Tiere sind braunschwarz, gelblich oder bräunlichweiß gefleckt. Die Steuerfedern sind auf grüngrauem Grund schwärzlich gebändert. Die Unterschiede zwischen den Geschlechtern sind gering, beim Männchen ist der Wangenfleck rot mit einem schwarzen Rand, beim Weibchen ist dieser Wangenfleck einfarbig schwarz. Die Augen des Grünspechts sind bläulichweiß, Schnabel und Füße sind bleigrau. Männchen und Weibchen sind gleich groß und schwer. Fänglinge in der Camargue wogen im Mittel 177 g (Männchen) oder 174 g (Weibchen), die Spanne reichte von 138 g bis 201 g.
Das Jugendgefieder unterscheidet sich stark von dem Gefieder der erwachsenen Tiere, es ist insgesamt deutlich matter. Kopfseiten, Hals und die Unterseite sind auf fast weißem Grund stark dunkel gefleckt bis gebändert. Die roten Anteile der Kopffärbung sind unscheinbar und meistens mit grauen Flecken durchsetzt. Die Flügel und die Gefiederoberseite weisen zudem eine deutliche weiße Fleckung auf.
In Mitteleuropa kann der Grünspecht nur mit dem etwas kleineren, aber sonst sehr ähnlichen Grauspecht verwechselt werden. Im Gegensatz zum Grünspecht hat der Grauspecht jedoch einen grauen Kopf, ein dunkelrotes Auge und nur einen schmalen schwarzen Kinnstreif. Dem Grauspecht fehlt außerdem der rote Scheitel des Grünspechtes, nur beim Männchen ist der Vorderkopf rot, beim Weibchen fehlt eine rote Kopfzeichnung. Oft gibt schon der Beobachtungsort Hinweise zur Artbestimmung, der Grauspecht fehlt im Nordwesten Mitteleuropas und ist im Vergleich zum Grünspecht viel stärker an Gebirge und an Wald gebunden (siehe Verbreitung).
Die Jugendmauser erfolgt kontinuierlich und beginnt bereits in der Bruthöhle. Im Verlauf von etwa vier Monaten ist sie abgeschlossen und entsprechend besitzen die Jungtiere im Spätherbst bereits das Federkleid der Adultvögel.
Grünspechte trommeln deutlich seltener als die meisten anderen heimischen Spechte. Sie produzieren dann nur leise und unregelmäßige Wirbel. Auffällig ist dagegen der markante Reviergesang, der von beiden Geschlechtern, intensiver jedoch vom Männchen, geäußert wird. Dieser klingt wie ein lautes Lachen („klü-klü-klü-klü-klü-klü-klü“). Die aus bis zu 20 Silben bestehende, etwas nasal klingende Rufreihe bleibt auf einer Tonhöhe und wird gegen Ende schneller und etwas leiser. Häufig ist ein zweisilbiger, deutlicher Abschluss („klü-ück“). Bei warmem Winterwetter sind diese Rufe in Mitteleuropa schon im Dezember und Januar zu hören, üblicherweise jedoch erst gegen Ende Februar. Die ähnliche Rufreihe des Grauspechtes klingt reiner und liegt in der Tonhöhe meist etwas höher. Die Strophe fällt in der Tonhöhe ab, wird gegen Ende hin langsamer und deutlich leiser und verstummt ohne Akzent. Grünspechte äußern beim Landen oft ein scharfes „Kjäck“, zuweilen auch „Kjück“, das bei Beunruhigung oder in Aggressionssituationen zu einem mehrsilbigen Ruf („Kjück-Kjück-Kjück-Kjück“) gereiht wird.
Grünspecht Rufreihe
Der Grünspecht bewohnt große Teile Europas und Vorderasiens, sein Vorkommen liegt also in der westlichen Paläarktis. Er kommt dabei vom südlichen Skandinavien und Großbritannien über den größten Teil des europäischen Festlandes bis in das Mittelmeergebiet und im Südosten bis zum Kaukasus, Turkmenistan und zum nördlichen Iran vor. Die boreale Nadelwaldzone im Norden und die Steppen und Halbwüsten im Süden des Verbreitungsgebietes werden nur randlich besiedelt.
Er bevorzugt halboffene Landschaften mit ausgedehnten Althölzern, vor allem Waldränder, Feldgehölze, Streuobstwiesen, Parks, Haine und große Gärten mit Baumbestand. Innerhalb ausgedehnter Waldgebiete kommt er nur in stark aufgelichteten Bereichen, an Waldwiesen und größeren Lichtungen vor. Die Art zeigt dabei eine starke Präferenz für Laubwälder, in ausgedehnten Nadelholzforsten kann sie großflächig sehr selten sein oder fehlen.
Der Grünspecht ist aufgrund seiner starken Spezialisierung auf bodenlebende Ameisen anfällig für strenge Winter mit hohen Schneelagen. Schwerpunkt der Verbreitung sind daher die Niederungen und die unteren Lagen der Mittelgebirge bis in eine Höhe von etwa 500 m über NN. Im schneereichen und von Nadelwäldern dominierten Bayerischen Wald ist er sehr selten und fehlt oberhalb 900 m ganz. Die Höhenverbreitung scheint zusätzlich durch das Vorkommen des vor allem in der collinen Stufe verbreiteten Grauspechtes beeinflusst zu werden, bei gleichzeitigem Vorkommen beider Arten kann der Grünspecht schon in Höhenlagen ab 150 m über NN großflächig fehlen (etwa in Nordrhein-Westfalen[4]), diese Höhenlagen sind dann vom Grauspecht besiedelt.
Im Alpenraum ist diese Begrenzung der Verbreitung hinsichtlich der Meereshöhe so nicht vorhanden. In den Bayerischen Voralpen und Alpen besiedelt der Grünspecht alle Höhenlagen von 600 bis 1400 m über NN recht gleichmäßig und wurde bis in 1700 m Meereshöhe nachgewiesen, der Grauspecht besiedelte dieselben Höhenlagen in etwas geringerer Dichte.[5] In der Schweiz liegt der Schwerpunkt der Verbreitung in Höhen bis 1000 m NN, die Art kommt dort jedoch regelmäßig bis in Höhen von 2000 m über NN vor. Der Grauspecht ist dort auf Höhenlagen unter etwa 700 m über NN beschränkt, besiedelt also dort nur die colline Stufe.[6] Die höchsten Nachweise liegen dabei im Kanton Wallis in der Schweiz in 2150 m Höhe, im Transkaukasus wurde der Grünspecht sogar in 2745 m Höhe nachgewiesen.[7]
Der Grünspecht ist tagaktiv, bei Dunkelheit bewegt er sich nur noch kletternd. Er hat eine regelmäßige Aktivitätsphase und kann in dieser über Wochen täglich die gleichen Routen abfliegen und an denselben Plätzen seine Nahrung suchen. Die Aktivitätsphase selbst dauert abhängig vom Tageslicht zwischen acht Stunden im Dezember und 15 Stunden im Juli.
Der Grünspecht bewegt sich häufig und geschickter als die anderen Spechte am Boden, wodurch er auch als „Erdspecht“ bekannt ist (nicht zu verwechseln mit Geocolaptes olivaceus, dem südafrikanischen Erdspecht). Dabei hüpft er Strecken bis zu drei Metern in einzelnen Sprüngen von maximal 25 Zentimetern ab, ohne zu fliegen. Im Gegensatz zum Bunt- und zum Blutspecht klettert der Grünspecht nicht ruckartig, sondern eher fließend, dabei allerdings nicht so schnell wie der Grauspecht.
Bei relativ dicht stehenden Baumreihen fliegt er auch nicht von einem Baum zum nächsten, sondern überwindet die Distanzen in einem recht charakteristischen Segelflug. Dabei klettert er zunächst den einen Baumstamm empor, um anschließend von unterhalb der Baumkrone bis zum Fuß des nächsten Baumes zu gleiten. Er wiederholt dieses Schauspiel gern vielfach hintereinander.
Er ist ein weitgehend standorttreuer Vogel, der nur kurze Wanderungen unternimmt. Im Winter schweift er teilweise weit umher und erscheint oft in Gärten, um dort nach Nahrung zu suchen. Es handelt sich entsprechend um einen Stand- und Strichvogel. Die Jungvögel verlassen die Reviere ihrer Eltern und suchen sich eigene Reviere in deren Nähe, auch bei diesen Wanderungen entfernen sie sich in der Regel nur bis zu 30 Kilometer vom Geburtsort. Die weitesten bislang durch Beringung nachgewiesenen Wanderungen betrugen in einem Fall 82 km, in einem weiteren 170 km.[8]
Der Grünspecht sucht seine Nahrung fast ausschließlich auf dem Boden, er hackt viel weniger an Bäumen als die anderen Spechte. Von allen mitteleuropäischen Spechten ist der Grünspecht am meisten auf bodenbewohnende Ameisen spezialisiert. Diese fängt er in ihren Gängen mit seiner 10 Zentimeter langen Zunge, die in ein verhorntes und mit Widerhaken bestücktes Ende ausläuft.
In den frühen Morgenstunden, kurz nach Sonnenaufgang, suchen Grünspechte Wiesen- und Weideflächen mit lockerem Oberboden und Störstellen auf, um mit ihren langen Schnäbeln gezielt mehrere Zentimeter tiefe Löcher zu bohren. Dabei erbeuten die Vögel häufig die Rote Waldameise und andere Formica-Arten, im Sommer verschiedene Lasius-Arten (Wegameisen). Im Winter graben Grünspechte Tunnel in den Schnee, um zu Ameisenhügeln zu gelangen, die dann meist regelmäßig besucht werden. Vor allem im Winter sucht er Felswände auf, aber auch regelmäßig Dächer, Hauswände oder Leitungsmasten, und sucht dort in Spalten nach überwinternden Arthropoden, vor allem nach Fliegen, Mücken und Spinnen. Würmer und weitere Wirbellose sind dagegen nur selten Teil der Ernährung. Gelegentlich fressen Grünspechte auch Beeren, etwa Vogelbeeren und die Samenmäntel der Eibe, und anderes Obst wie Kirschen, Äpfel oder Trauben.
Grünspechte erreichen ihre Geschlechtsreife noch im ersten Lebensjahr. Die Balz beginnt mit ersten Kontaktrufen der Männchen ab Dezember und nimmt dann über den Januar und Februar deutlich zu. Die eigentliche Paargründung und die Festlegung der Reviergrenzen erfolgt in Mitteleuropa Mitte März bis Anfang April. Die Vögel bilden dabei wahrscheinlich Saisonehen, mehrjährige Beziehungen von Paaren werden jedoch auch nicht ausgeschlossen. Die höchste Gesangsaktivität ist im April und im Mai zu verzeichnen.
Als Nisthöhlen dienen im Regelfall verlassene Brut- und Überwinterungshöhlen anderer Spechte oder die eigenen Überwinterungshöhlen. Wie der Grauspecht sind die Grünspechte bei der Auswahl der Baumarten wenig wählerisch und können entsprechend in den verschiedensten Baumarten Höhlen nutzen. So findet man sie in Laubwäldern häufig in Buchen, Eichen, Bergahorn und Linden, in Auwäldern dagegen in Birken, Pappeln, Weiden oder Erlen. Auch in verschiedenen Obstbäumen, Platanen, Ebereschen, Kastanien und Fichten können sich die Nisthöhlen befinden. Finden sie keine bereits verlassenen Höhlen, legen sie selber welche an, meist in weicheren Fäulnisherden. Bei zu hartem Holz wird der Höhlenbau abgebrochen. Diese angefangenen Höhlen faulen danach im Laufe der Jahre aus und werden schließlich nach einigen Jahren nicht selten doch noch zu Bruthöhlen. Die Tiefe des Innenraums der Bruthöhle wird im Normalfall auf etwa 25 bis 60 Zentimeter ausgespänt. Das Flugloch hat eine Höhe und Breite von jeweils 50 bis 75 Millimeter.
Kurze Zeit nach der Paarung legt das Weibchen fünf bis acht reinweiße Eier mit Maßen von durchschnittlich 31 × 23 Millimeter.[9] Die Eiablage beginnt zwischen Anfang April und Mitte Mai, die Brutdauer beträgt 14 bis 17 Tage. Die Jungvögel entwickeln sich dann innerhalb von 23 bis 27 Tagen und fliegen im Juni bis Juli aus. Weitere Gelege werden nur produziert, wenn die Ursprungsgelege keine Nachkommen ergeben, in dem Fall kann das Weibchen bis zu zwei Nachgelege produzieren, die in einer neuen, von beiden Partnern vorbereiteten Höhle abgelegt werden. In den ersten drei bis sieben Wochen füttern und führen beide Elterntiere ihren Nachwuchs, auch danach kann es bei bis zu 15 Wochen alten Jungspechten noch einen lockeren Kontakt zu den Eltern geben.
Der Grünspecht wird mit etwa 15 anderen Spechtarten in die Gattung Picus eingeordnet, die paläarktisch verbreitet ist. Als Schwesterart gilt der Grauspecht (Picus canus), der neben dem Grünspecht die einzige Art Europas ist. Die Artentrennung wird dabei auf die letzte Eiszeit, die Würmeiszeit, datiert, in deren Verlauf zwei Populationen der Stammart getrennt wurden und erst nach deren Ende vor etwa 10.000 Jahren wieder aufeinander trafen.
Je nach Quelle werden heute drei bis elf[10] Unterarten anerkannt, wobei die Übergänge zwischen diesen fließend sind (klinal). Glutz von Blotzheim & Bauer (1994) erkennen neben der Nominatform nur die Unterarten Picus viridis sharpei auf der Iberischen Halbinsel und Picus viridis innominatus im südwestlichen Iran an, die sich deutlich in einer Reihe von Färbungsmerkmalen von der Nominatform unterscheiden. Der Atlasgrünspecht (Picus vaillanti) galt ebenfalls lange als Unterart des Grünspechts, wird inzwischen jedoch als eigenständige Art betrachtet.
Der Grünspecht ist einer der häufigsten Spechte in Europa. Sein europäischer Gesamtbestand wird auf 370.000 bis 1,7 Millionen Brutpaare[11] geschätzt (nach neueren Zahlen 590.000 bis 1,3 Millionen[12]), davon sollen bis zu 165.000 Paare in Mitteleuropa leben[11]. Weltweit geht man sogar von 920.000 bis 2,9 Millionen Tieren aus. Der deutsche Bestand wurde Ende der 1990er Jahre auf 23.000 bis 35.000 Brutpaare geschätzt; der Grünspecht ist damit in Deutschland nach Buntspecht und Schwarzspecht der dritthäufigste Specht. In Österreich gibt es etwa 7.000 bis 14.000 Brutpaare.
Angaben zur Bestandsentwicklung sind widersprüchlich und beruhen nur selten auf großflächigen Erfassungen. In Deutschland wurden für die 1990er Jahre aus acht Bundesländern Abnahmen von 20–50 % gemeldet, aus dreien Zunahmen in derselben Größenordnung, für fünf Bundesländer wurde der Bestand als etwa gleichbleibend eingeschätzt. Ein Zusammenhang zwischen Bestandstrend und geographischer Lage war nicht erkennbar. In Österreich gilt die Art nicht als gefährdet, ist jedoch in manchen Bundesländern, wie etwa Kärnten, vollkommen geschützt.[12] In Großbritannien wurde nach 1940 eine leichte Abnahme im Norden Englands festgestellt, aber gleichzeitig erfolgte in Schottland eine Arealausdehnung nach Norden. In den Niederlanden gab es einen gesicherten Bestandsrückgang zwischen Mitte der 1970er und Anfang der 1990er Jahre; der Bestand hat sich insgesamt etwa halbiert. In Polen und in Frankreich weist der Bestand einen positiven Trend auf.
Als Grund für negative Entwicklungen wird vor allem der Verlust geeigneter Lebensräume in Form von offenen und strukturreichen Gebieten angesehen. Der Rückgang von Wiesenameisen durch weiträumige Umwandlung von Grünland in Ackerland und verstärkten Einsatz von Bioziden in der Landwirtschaft ist dabei wohl die wesentliche Ursache. Eutrophierung und fehlende Mahd von aufgelassenen Wiesen dürften ebenfalls eine Rolle spielen.
Kurzfristige, teilweise erhebliche Bestandsrückgänge sind auf harte Winter zurückzuführen, die der Grünspecht weniger gut überstehen kann als seine Schwesterart, der Grauspecht. Starke Einbußen aufgrund der Witterung werden im Regelfall erst nach zehn Jahren wieder ausgeglichen, und in Gebieten, in denen beide Arten leben, verschiebt sich das Artenverhältnis nach härteren Wintern deutlich zu Gunsten des Grauspechts.
Aufgrund der aktuellen Situation und des Bestandsrückgangs über die letzten Jahrzehnte wird der Grünspecht in Deutschland und den Niederlanden in der Vorwarnliste der Roten Liste gefährdeter Arten geführt. Auf internationaler Ebene wird die Art in der Berner Konvention im Anhang II geführt (= zu schützende Art), in der Vogelschutzrichtlinie von 1979 (79/409/EWG) wird sie jedoch nicht aufgeführt.[13]
Grünspechte als solche spielen in der menschlichen Kulturgeschichte nur eine geringe Rolle, vor allem da sie weder als Schädlinge noch als potentielle Nahrungs- und Jagdvögel von Bedeutung sind. Gemeinsam mit dem Schwarzspecht (Dryocopus martius) galten sie als „Regenvogel“, da ihre Kontaktrufe mit dem Einfluss der ersten Warmfronten die ersten großen Frühjahrsregenfälle des Jahres ankündigten.
Samuel Hahnemann berichtete in seinem Apothekerlexikon 1793–1798 von der angeblich heilenden Kraft der Grünspechtknochen, die überliefert war, seiner Meinung nach jedoch nicht existierte:
„Den getrockneten und gepülverten Knochen dieses Vogels legten die Alten (vergeblich) eine harntreibende Kraft bei.“[14]
Im übertragenen Sinne fand der Begriff Grünspecht vor allem als Bezeichnung für einen halbwüchsigen, vorlauten Besserwisser („Grünschnabel“) Verwendung.[15] Außerdem wurde er seit dem 18. Jahrhundert zur Bezeichnung eines Försters oder Jägers und seit dem frühen 20. Jahrhundert auch für einen Polizeibeamten genutzt.
Der Grünspecht taucht in der Literatur recht selten auf, gemeinhin ist hier von einem Specht die Rede. Die älteste literarische Erwähnung ist dabei wohl im Werk Die Vögel des griechischen Dichters Aristophanes zu finden, der schrieb:
„Tust du nach meinem Gebot und folgst mir, o göttlicher Jüngling,
Wirst du ein Aar in den Wolken! Doch wenn du die Gabe verweigerst,
Wirst du nicht Fink und nicht Spatz, nicht Adler noch Falke, noch Grünspecht“[16]
Auch in den deutschen Sagen der Brüder Grimm findet sich eine Erwähnung des Grünspechts. Hier wird in der Sage Die Springwurzel erwähnt:
Johann Gaudenz von Salis-Seewis spielte auf die Geräuschentwicklung des Grünspechts an und schrieb in seinem Gedicht Die Einsiedelei 1789:
„Nichts unterbricht das Schweigen
Der Wildnis weit und breit,
Als wenn auf dürren Zweigen
Ein Grünspecht hackt und schreit,
Ein Rab' auf hoher Spitze
Bemooster Tannen krächzt,
Und in der Felsenritze
Ein Ringeltäubchen ächzt.“[18]
Eine zentrale Rolle spielt der Grünspecht in der Erzählung Die Bernsteinhexe von Wilhelm Meinhold. Hier erscheint einer Frau ein vermeintlicher Geist oder Teufel in Gestalt des Grünspechts und sammelt die Haare eines Toten ein, die er in sein Astloch transportiert:
„Denn als sie eines Morgens, ehe denn die Sonne aufgegangen gewest, von ihrer verbotenen Gräberei zurückkömmt, und in den Wald niedersteiget, höret sie flugs sich zur Seiten einen Grünspecht (so sicherlich die alte Lise selbsten gewest) so erbärmlich schreien, daß sie in das Gebüsche tritt, zu sehen, was er hätte. So sitzt nun dieser Specht auf der Erden vor einem Flusch Haaren, so roth und ganz so gewest seind, wie den alten Seden seine, burret aber mit einem Schnabel voll auf, wie er ihrer gewahr wird und verkreucht sich damit in ein Astloch.“[19]
Auch die übertragenen Bedeutungen wurden in die Literatur übernommen. In Gottfried Kellers Roman Der grüne Heinrich wird beispielsweise der junge Protagonist Heinrich Lee als Grünspecht bezeichnet (Heda, Grünspecht! wo hinaus?),[20] zum einen aufgrund seiner Unerfahrenheit, zum anderen aber auch aufgrund seines im Romantitel wiedergegebenen Spitznamens. Jean Paul schrieb in seinem Roman Dr. Katzenbergers Badereise:
„Da ich mich schämte wegen meiner Blöße, so wurde ich nicht rot, sondern sogenannt preußisch Grün, wie ein Grünspecht.“[21]
1999 wurde der Asteroid (8774) Viridis nach Picus viridis benannt.
Der Naturschutzbund Deutschland und der Landesbund für Vogelschutz in Bayern haben den Grünspecht zum „Vogel des Jahres 2014“ in Deutschland erkoren.[22] Die Wahl wurde am 18. Oktober 2013 bekannt gegeben. Der Grünspecht dient hier als Stellvertreter für den Lebensraum Obstwiese, auf dessen Gefährdung im Rahmen der Kampagne aufmerksam gemacht werden soll.
Der Grünspecht (Picus viridis), manchmal auch Grasspecht oder Erdspecht genannt, ist eine Vogelart aus der Familie der Spechte (Picidae). Der Grünspecht und seine Schwesterart, der Grauspecht (Picus canus), sind die einzigen Vertreter der Gattung Picus in Mitteleuropa.
Bièc bo (Picus viridis)
Fumelle pi sin p'tit
ch' dos du pleu-pleu
un marle
Vidéo
Édseur chés eutes prodjés Wikimédia :
Édseur chés eutes prodjés Wikimédia :
Édseur chés eutes prodjés Wikimédia :
Édseur chés eutes prodjés Wikimédia :
Bièc bo (Picus viridis)
variantes = un agripiau, grimpia, gripia, grimpériau, grimperet, grimpelet, grimpin, grimpette un pleu-pleu un bèque-bos, bec-bos, un pinmar, piverte un poulain d'ieu, poulain tchintchonFumelle pi sin p'tit
ch' dos du pleu-pleu
un marle
Vidéo
in frinsé = Pic vertÉdseur chés eutes prodjés Wikimédia :
Bièc bo, édseur Wikimedia CommonsBièc bo, sur WikispeciesÉdseur chés eutes prodjés Wikimédia :
épèke, édseur ch' WikamoteÉdseur chés eutes prodjés Wikimédia :
pleu-pleu, édseur ch' WikamoteÉdseur chés eutes prodjés Wikimédia :
becs-bos, édseur ch' WikamoteÉdseur chés eutes prodjés Wikimédia :
agripiau, édseur ch' WikamoteLo Pic verd (Picus viridis) es una espècia d'ausèl apartenent a la familha de las Picidae.
Que siá mascle o feme, lo pic verd a la fàcia superiora verda, lo quinque jaune, la fàcia inferiora gris-verd e lo dessús de la tèsta roge. La feme se destria per sa mostacha negra, alara qu'aquesta del mascle es roja, enrodada de negre. Los joves son mai clars e pigalhats.
Aqueste ausèl mesura unes 30 cm de longor e 40 a 45 cm d'envergura, per une massa d'unes 200 g.
Feme e son jove
Pics verds d'espatla
Mascle
Vidèo d'un individu en mitan natural
Aqueste ausèl se noirís subretot d'insèctes e de larvas, presas sul sòl. Li agrada fòrça los formiguièrs pels prats, que las formigas representan mai de 90 % de son alimentacion. Dins lo sud de l'Euròpa, s'ataca tanben als bornats en ivèrn. Complèta son alimentacion amb de granas e de baias.
Aqueste pic cava son nis dins un arbre fulhós (quitament a vegadas dins un pal), pendent al mens doas setmanas. Lo nis es prigond de 20 a 50 cm, e l'orifici de dintrada mesura unes 5 a 7 cm de diamètre. La ponduda (una sola per an) compren de 5 a 8 uòus, blancs, coats pels dos parents pendent une quinzenat de jorns. Los joves demoran unes tres setmanas al nis, puèi, après lor envolada, vivon amb lors parents pendent tres autres setmanas.
Coma totes los pics, lo pic verd de segur fòrça patiguèt de la rarefaccion dels arbres mòrts e arbres senescents pel bòsc. Es tanben menaçat per l'activitat umana de desforestacion que los arbres son son mitan de vida[1].
L'espècia Picus viridis foguèt descricha pel naturalista suedés Carl von Linné en 1758[2].
Segon la òbras de filogenica de Pons et al. (2011) e Perktas et al. (2011), lo Congrés ornitologic internacional destria l'anciana sosespècia Picus viridis sharpei del Pic vert (Picus viridis) e l'auça al reng d'espècia. Ven lo Pic de Sharpe (Picus sharpei).
Segon la classificacion de referéncia (version 3.5, 2013) del Congrés ornitologic internctional, aquesta espècias es constituida de las tres sosespècias seguentas (òrdre Filogenic):
Picus vaillantii e Picus sharpei foguèron longtemps considerats coma de sosespècias, mas son ara consideradas coma d'espècias detriadas. Tanben foguèt suggerit que P. v. innominatus, sosespècia fòrça isolada de las autras populacions, poirián tanben èsser una espècia d'esperse.
Al nòrd de la cadena pirenenca existís una zona ont i a d'individús presentant de caractèrs ibrids de plumatge e genetics entre Picus v. viridis e Picus sharpei. En Lengadòc, aquesta zona s'espandís entre Besièrs et Nimes. Dins aquesta zona i a tanben de P. viridis e de P. sharpei; aquestes darrièrs son tan mai rares que s'alunham dels Pirenèus (e inversament pel Pic vert).
GóðskutryggingSpónspæta (frøðiheiti - Picus viridis)
Li vert betche-bos (u vert betche-på, vert betche-fier) [1], c' est on spwè avou totès vetès plomes, ene rodje calote et des noerès lunetes.
C' est l' pus grand des spwès.
No e sincieus latén : Picus viridis.
Li vert betche-bos (u vert betche-på, vert betche-fier) , c' est on spwè avou totès vetès plomes, ene rodje calote et des noerès lunetes.
C' est l' pus grand des spwès.
No e sincieus latén : Picus viridis.
Vihandutikku (Picus viridis) on lindu.
Zelony dzëdzón (Picus viridis) - to je strzédny ptôch z rodzëznë dzëdzónowatëch. Ten ptôch żëje m. jin. na Kaszëbach, téż òb zëmã òn tu je òd dôwnëch czasów. Jak są sãkaté mrozë òn mòże zjadac pszczołë z ùla.
Zelony dzëdzón (Picus viridis) - to je strzédny ptôch z rodzëznë dzëdzónowatëch. Ten ptôch żëje m. jin. na Kaszëbach, téż òb zëmã òn tu je òd dôwnëch czasów. Jak są sãkaté mrozë òn mòże zjadac pszczołë z ùla.
Зялё́ны дзя́цел ці зялёная жаўна́ (Picus viridis) — від птушак зь сямейства дзятлавых (Picidae). Разам зь сівой жаўной (Picus canus) зьяўляецца адзіным прадстаўніком роду Picus у Цэнтральнай Эўропе.
Падобная да сівой жаўны: верх аліўкава-зялёны з бачным у палёце жоўтым надхвосьцем. У абодвух полаў чырвоная шапачка і чорны лоб. У самца чырвоная пляма на чорным «вусе». Маладыя больш сьветлыя, з больш выразнымі плямкамі зьверху і з рыскамі зьнізу. Радужына вока шэрая. Голас: чысты і гучны рогат, які нагадвае ржаньне каня: «клю-клю-клю-клю…» або «юх-юх-юх-юхюхюх» (у адрозьненьне ад сівой жаўны танальнасьць амаль аднолькавая), позыў «гі-йак», вельмі рэдка стукае. Даўжыня цела 31—35 см, размах крылаў 50—55 см[1].
Сьветлыя высакастволыя лясы (лісьцевыя або зьмяшаныя), часьцей іх прасьветленыя ўскрайкі, рачныя даліны, парослыя высокімі лісьцевымі дрэвамі (таполямі, вольхамі), групы дрэў сярод палёў, старыя паркі (нават у гарадах), на захадзе арэалу таксама сады, вінаграднікі, адкрытыя тэрыторыі з адзіночнымі дрэвамі і нават бязьлеснае навакольле з сухастоем.
У дупле (звычайна лісьцевага дрэва), звычайна бліжэй да сярэдзіны вышыні камля (часта 1—5 м над зямлёй). У подсьціле парахня, часам некалькі трэсак. Дыямэтар адтуліны 6—8 см, глыбіня гнездавой камэры 25—50 см, шырыня 15—20 см.
5—7 (3—9, вельмі рэдка 11), эліптычныя, падоўжаныя з тупым вузейшым канцом, белыя, бліскучыя, з бачнымі порамі. Памеры: 31,0 × 23,0 мм (29,5—34,0 × 21,0—23,5 мм).
Эўропа (акрамя Ірляндыі), паўднёвая, паўднёва-ўсходняя і Малая Азія, Каўказ, Ірак, паўночны і заходні Іран, паўднёва-заходні Туркмэністан.
Аселы. У межах арэала ўзімку качуе.
У межах гнездавога арэала.
Рэдкі на захадзе і вельмі рэдкі на астатняй частцы краіны аселы від. У Чырвонай кнізе Беларусі.
— сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
Зялё́ны дзя́цел ці зялёная жаўна́ (Picus viridis) — від птушак зь сямейства дзятлавых (Picidae). Разам зь сівой жаўной (Picus canus) зьяўляецца адзіным прадстаўніком роду Picus у Цэнтральнай Эўропе.
Жовна зелена (Picus viridis) є середнї великый дятлёобразный птах з родины дятлёвых. Богато є росшыреный в западній Азії і цїлій Европі з выїмков Ірьска, векшыновой теріторії Шкандінавского півострова і дакілько середоземных островів, і то чінить єй єднов з найросшыренїшых европскых представителїв своёй родины.
Жовна зелена є выразный птах з дакілько анатомічныма адаптаціями про жывот на стромах. Міджі найважнїшы належыть істотнї силный шпіцятый дзёбак, вгодный про россеканя дерева, міцны пазуры, як жовна хоснує про захоплїня ся на скорї стромів, небарз довгый але і так силный хвіст, котрый мать опорну функцію а в непослїднїм рядї і охранне зафарблїня.
Мать оливово зеленый хырбет, білу спідню часть тїла із зеленым і жовтым надыхом на хвостї, сивы ногы, жовтозеленый дзёбак, червене тимя з выїмков підвиди P. v. sharpei і чорну лисёву маску.
Поглавя ся од ся фарбов кус одрізняють, самець мать червены, саміця чісто чорны баюсы. Молоды птахы на лицях і бріху мають тмавы флякы в рядах.
В середнїй Европі собі можеме жовну зелену легко поплести з дуже подобнов жовнов сивов, яка є дакус менша, мать зеленый бріх і чорны баюсы на лицях лем мягко назначены.
Жовна зелена цїлорочно обывать листяны і змішаны лїсы, припадно і векшы паркы і загороды з достаточным поростом старых і величезных стромів.
На розлуку од векшыны дятловых од нёй можеме чути бубнованя лем малоколи. Овелё частїшы суть голосовы проявы, окремо пак хехотаве „ґлик ґлик ґлик ґлик“, тверде „кяік“ або „клі клі“.
Жовна травить подобно як дятлї і сорокопуды векшыни часу на стромах, за стравов але часто злїзать і на землю. Скоро вылучно до хворого і мягкого дерева собі глубить дутины з невеликов вступнов дїров, часо але обсяджує і опущены дутины другых дятловых птахів. В лїтї їй служать як гнїздовиска а в зимі їх хоснує передовшыткым як місце про переспаня.
Головну часть стравы творять мурянкы, котрых із своїх скрыш добывать дякуючі свому лїпкачому, аж 10 цм довгому языку, часто жере і далшы інсекты.
Гнїздить од апріля до юла а шторік кладе 5 аж 7 білых яєць о розмірах 23 × 31 мм. Часто загнїздює і в достаточно великых пташачіх будьках. На яйцях сидить черяво саміця і самець 19 - 20 днїв. Молодята опущають гнїздо по 21 днях жывота.
Жовна зелена (Picus viridis) є середнї великый дятлёобразный птах з родины дятлёвых. Богато є росшыреный в западній Азії і цїлій Европі з выїмков Ірьска, векшыновой теріторії Шкандінавского півострова і дакілько середоземных островів, і то чінить єй єднов з найросшыренїшых европскых представителїв своёй родины.
Зелениот клукајдрвец (Picus viridis) е член на фамилијата клукајдрвци (Picidae). Има 4 подвидови кои се населени во повеќе делови од Европа и во западна Азија. Сите тие имаат зелени горни делови, побледо жолти долни делови, црвена круна и лента со црвен центар над мустаќите кај машките, а целосно црна кај женските клукајдрвци.
Поголемиот дел од времето зелениот клукајдрвец го поминува во хранење со мравки на земјата и не клука по дрвјата толку често како другите клукајдрвци. Овој клукајдрвец е срамежлива птица, но често привлекува внимание со неговиот гласен повик. Гнездото им се наоѓа во дрвата; се снесуваат 5-6 јајца кои се изнесуваат по 19-20 дена.
Зелениот клукајдрвец го има во Македонија.
Зелениот клукајдрвец е долг 30-36 цм и има распон на крилјата 45-51 цм. Двата пола се зелени горе и бледо-жолти долу, со жолт заден дел и црвена круна и тил; лентата над мустаќите има црвен центар кај машките, а темно црн кај женките клукајдрвци и околу белото око се црни кај двата пола, освен кај P. v. подвид sharpei, каде е темно сиво и само машките клукајдрвци имаат црна долна граница кај мустаќите. Младите клукајдрвци се целосно точкасти и набраздени;[2] мустаќите им се темни, иако машките млади можат да имаат црвени пердуви околу почетокот на јуни или вообичаено околу јули или август.[3]
Иако зелениот клукајдрвец е срамежлив и претпазлив, најчесто неговите гласни повици, познати како yaffling, се тие кои први привлекуваат внимание. Овој клукајдрвец „чука“ многу ретко (меко и брзо), а често испушта бучен 'клу-клу-клуик' извик додека лета. Звукот претставува гласни серии од 10-18 'клу' коишто стануваат за нијанса побрзи кон крајот и по малку се губи во висината.[2] . Женскиот клукајдрвец испушта помал 'пу-пу-пу-пу-пу-пу'.[4]. Летот им е брановиден, со 3-4 зафати на крилјата следени од кратко едрење кога крилјата се држат покрај телото.[5]
Овој клукајдрвец е поистакнат од сличниот, но помал сив клукајдрвец заради неговите жолтеникави долни делови, и црни линии и „маската“ на лицето.[3] Во Европа, неговот зелен долен и жолт заден дел можат да доведат до негово мешање со сивиот клукајдрвец или дури со женската жолна, иако жолната е помала и повитка со потесни крилја и подолга опашка. Блиску поврзаниот,[5] многу сличен лавилантов клукајдрвец се наоѓа само во северо-западна Африка.[2]
Зелениот клукајдрвец е член на редот клукајдрвци Piciformes, од фамилијата Picidae и родот Picus. Најпрво бил опишан од Carolus Linnaeus во 1758. Научното име му е добиено од грчкиот збоr pikos, што значи 'клукајдрвец', и латинскиот збор viridis, 'зелен'.[6] Има 4 подвидови,[5] со суптилни и најчесто ситни разлики помеѓу нив.[3]
Во едно ново истражување базирано на Митохондриската ДНК, кое истражува подвидови, било предложено секој од овие подвидови да се подели на 3 различни видови : P. viridis (Linnaeus, 1758), P. sharpei (Saunders, 1872) и P. innominatus (Sarudny & Loudon, 1905).[7]
Повеќе од 75% од опсегот на распространетост на зелениот клукајдрвец е во Европа, со исклучок на некои од северните и источните места како Ирска, Гренланд и Макаронезија, а на другите места е широко распространет. Повеќе од половина од европската популација е во Франција, Шпанија и Германија, со доста голем дел и во Португалија, Велика Британија, Шведска, Русија, Хрватска, Романија и Бугарија.[8] Истотака се сретнува и во Азија.[5]
Зелениот клукајдрвец има голем опсег на распространетост и проценет глобален степен на појава на 1-10 милиони километри квадратни, и популација во регионот од 920,000 до 2.9 милиони птици. Популацијата е постојана, така што овој вид клукајдрвец е сметан за помалку загрозен.[9] Овој вид е постојан [4] и индивидуите многу ретко се селат на повеќе од 500 м, и тоа за време на сезоните за парење.[5]
Комбинацијата од стари листопадни дрва за вгнездување и близината на плодни почви со изобилство од мравки, е од големо значење. Ова најчесто го наоѓаат во полу-отворените пејзажи со мали шуми, живи огради, расфрлани стари дрва, рабови на шуми и заливни шуми. Прикладна околина за хранење се насадите, овоштарниците и тревниците.
Гнездото на зелениот клукајдрвец е големо, но слично со тоа на другите клукајдрвци. Тоа може да биде неколку метри над земјата или на врвот на високо дрво; дабот, буката, врбата и овошните дрва се најпреферираните дрва за гнезда во западна и централна Европа, и тополите на северот.[8] Дупката може да биде ископана во здраво или изгниено дрво, со влезна дупка од 60 mm x 75 mm. Внатрешната празнина може да биде 150 mm широка и до 400 mm длабока.[10] и најчесто работата околу правење гнездо им припаѓа на машките клукајдрвци кои ја извршуваат во период од 15 до 30 дена. Некои гнезда се употребуваат дури и повеќе од 10 години, но не секогш од истиот пар родители. [5]
Едно гнездо има од 4-6 бели јајца, кои се со димензии 31 x 23 mm и тежат 8.9 g секое, од кои само 7% се изведуваат. Откако последното јајце ќе се снесе, јајцата се инкубирааат околу 19-20 дена од двата родитела кои се менуваат на секои 1.5 до 2.5 часа.[5] Пилињата се голи и неспособни да се грижат за самите себеси по изведувањето, сè додека по 21–24 дена не добијат перја .[6]
Основната храна на зелениот клукајдрвец се мравките од родот Lasius и Formica[9] за кои употребува голем дел од своето време за хранење на земјата,[2] иако лови инсекти исто така и од гранки.[5] Издолжениот, цилиндричен измет на оваа птица многу често се состои целосно од остатоци од мравки.[10] Зелениот клукајдрвец прави сонди во земјата и ги лиже возрасните мравки и нивните ларви, од нивните гнезда во земјата.[5] Клукајдрвецов има јазик кој може да го завиткаат сè до задниот дел од нивната глава, исто така, јадат и мали влекачи.
При истражување на едно гнездо во Романија е откриено дека младите биле хранети со 10 видови мравки. За време на првите 10 дена, младите конзумирале отприлика 15g секое, за време 10-20 дена, 39.5g, и веќе од 20 ден, 49.3g. Седумте млади пилиња конзумирале просечно 1.5 милиони мравки, и какале пред секое напуштање на гнездото.[5]
Клунот на младите им е релативно слаб и го употребуваат за колвање само во меки дрва.[5] За разлика од другите клукајдрвци,[11] јазикот на зелениот клукајдрвец е долг (10cm) и може да го завиткаат околу неговиот череп.[6] Овој клукајдрвец го нема скорбутот како кај останатите клукајдрвци од видот Dendrocopos и како кај црниот клукајдрвец[5] но е најчесто направен од лепливи секрети од зголемените плункови жлезди.[5] Тешко проодливиот снег им го отежнува хранењето на зелените клукајдрвци и може да резултрира со изумрување на голем број од овие клукајдрвци. По ваквиот налет на смрт потребни се добри 10 години за опоравување на популацијата.[9] Гнездата на мравките може да се најдат и под снегот; еден од овие клукајдрвци бил набљудуван копајќи дури 85cm со цел да стигне до гнездо на мравки.[5]
'Професорот Јапл', дрвениот книжен карактер во детската анимирана серија од 1974 година Багпус,[12] е базиран на зелениот клукајдрвец.[13] 'Yaffle' бил меѓу многуте англиски народни имиња за зелениот клукајдрвец; другите за име ги употребуваат 'Насмеаниот Бетси', 'Јафингејл','Јапингејл' и 'Џек Икл'. Другите имиња, како дождовна птица, временски петел и влажна птица, ја сугерираат неговата способност да го предвиди доаѓањето на дожд.[14]
Овој клукајдрвец го има на поштенската марка за неколку земји.[15] Зелениот клукајдрвец е поврзан со Клукајдрвската јаболковина, и неговата слика била употребена како реклама на производот.[16]
Зелениот клукајдрвец (Picus viridis) е член на фамилијата клукајдрвци (Picidae). Има 4 подвидови кои се населени во повеќе делови од Европа и во западна Азија. Сите тие имаат зелени горни делови, побледо жолти долни делови, црвена круна и лента со црвен центар над мустаќите кај машките, а целосно црна кај женските клукајдрвци.
Поголемиот дел од времето зелениот клукајдрвец го поминува во хранење со мравки на земјата и не клука по дрвјата толку често како другите клукајдрвци. Овој клукајдрвец е срамежлива птица, но често привлекува внимание со неговиот гласен повик. Гнездото им се наоѓа во дрвата; се снесуваат 5-6 јајца кои се изнесуваат по 19-20 дена.
Зелениот клукајдрвец го има во Македонија.
Йәшел тумыртҡа'[1], йәшел туҡран (лат. Picus viridis, рус. Зелёный дятел) — тумыртҡалар ғаиләһендәге ҡош.
Буҙ тумыртҡанан ҙурыраҡ. Оҙонлоғо 33—36 см, ҡанаттарының ҡоласы 40—44 см, ауырлығы 150—250 г[2]. Һырты-көрәнһыу һарғылт йәшел. Кәүҙәһенең аҫ яғы йәшкелт аҡ. Ҡанаттарының һәм ҡойроғоноң осо аҡ төртөклө ҡара. Ҡорһағында арҡыры һорғолт йәшел һыҙыҡтар бар. Буҙ тумыртҡанан йәшел төҫө һәм түбәһе тоташ ҡыҙыл булыуы менән айырыла. Суҡышы аҫтында «мыйыҡ» һымаҡ йөн һыҙаты бар, ата ҡоштоң ул ҡара ҡайма менән ҡыҙыл төҫтә, ә инә ҡоштоң ҡара. Суҡышы ҡарағусҡыл. Енси диморфизм һиҙелерлек түгел, ата һәм инә ҡоштар башлыса «мыйыҡтарының» төҫө менән айырыла. Енси өлгөрмәгән йәш ҡоштарҙың ҡауырһындары йыш ҡара сыбар таптар менән, «мыйыҡтары» үҫешмәгән[3].
Тауышы көслө: «киәй-киәй-киәй».
Урманда йәшәй. Ағас бөжәктәре, ҡырмыҫҡалар менән туҡлана. Ултыраҡ ҡош, һирәк осрай. Ағас ҡыуыштарында оялай. 5—9 бөртөк аҡ йомортҡаһы була. Зарарлы бөжәктәрҙе ҡырып файҙа килтерһә, ҡырмыҫҡаны, уның күкәйҙәрен ашап, зыян итә.
Нигеҙҙә киң япраҡлы урмандарҙа, баҡсаларҙы, парктарҙа тереклек итә. Ҡатнаш һәм ылыҫлы урмандарҙа һирәк осрай. Ярым асыҡ ландашафтарға өҫтөнлөк бирә. Урман йырындарында, шулай уҡ һыубаҫар имәнлектәрҙә һәм ереклектәрҙә урынлаша. Йыш ҡына урман ситендә, һирәк ағаслыҡта, асыҡ киңлек менән аралашҡан урман утраусыҡтарында осрай. Оя ҡороу өсөн ҙур ҡырмыҫҡа иләүенең булыуы шарт, сөнки унда төйәкләнеүселәр ҡоштарҙың яратҡан аҙығы булып тора. Бик һаҡ, бигерәк тә оя ҡорған мәлдә.
Март урталарынан апрелдең 20-ләренә тиклем күрергә була, был осорҙа ҡарығыу осоштары һәм көслө тауыштары хас. Кавказ тауҙарында диңгеҙ кимәленән 3000 м бейеклектә, 1500 м тиклем көнсығыш Альптарҙа, 2100 м тиклем көнбайыш Альптарҙа осрай. Ҡалын ҡар япмаһы булған райондарҙа тиҙ бирешә.
Евразияның көнбайыш, Төркиәнең урта диңгеҙ ярҙары буйына тиклем Скандинавияның көньяҡ өлөшөндә, Кавказ арты илдәрендә, Төньяҡ Иранда һәм Төркмәнстандың көньяғында таралған. Рәсәй территорияһында ареалы төньяҡта Фин ҡултығының көньяҡ яр буйҙары, Ладога күле, Кама йылғаһы тамағы, көнсығышта Волга үҙәне менән сикләнә. Европала ҡитға сиктәрендә Ирландияның төньяҡ һәм көнсығыш өлөшөндә, Макаронези утрауҙарында һәм Урта диңгеҙҙең ҡайһы бер утрауҙарында был ҡоштар юҡ[4].
.jpg)
Йәшел тумыртҡа', йәшел туҡран (лат. Picus viridis, рус. Зелёный дятел) — тумыртҡалар ғаиләһендәге ҡош.
Al Becalegn vert (Picus viridis, Linnaeus 1758), al è an osel de la fameja Picidae.
Al Picus viridis al pol esser classificà inte 5 sotspecie:
Al Becalegn vert se pol catarlo in Eorasia, al fa nit in tuta l'Italia fora che te le isole pi grande, in posti de montagna.
Al viu pì che sia de biss che 'l cata inte le piante malade. Al se ciama Becalegn apunto parchè al scava buss inte 'l legn co 'l bech par catar le ruse.
Al va in amor e 'l coa da Marž a 'l inižio de 'l Istà.
Al è an animal salvarech.
Nkotemesi ya mpúndu (Picus viridis) ezalí ndɛkɛ ya zámba na Erópa. Losála la Nkotemesi ya mpúndu ezalí mpúndu, mpɛ́mbɛ́ (libumu) mpé ngóla (likólo lya motó). Elýí nyamankɛ́kɛ́ ya nzeté. Bolaí ezalí 32 cm, bozito ezalí 175 g.
The European green woodpecker (Picus viridis) is a large green woodpecker with a bright red crown and a black moustache. Males have a red centre to the moustache stripe which is absent in females. It is resident across much of Europe and the western Palearctic but in Spain and Portugal it is replaced by the similar Iberian green woodpecker (Picus sharpei).
The European green woodpecker spends much of its time feeding on ants on the ground and does not often 'drum' on trees like other woodpecker species. Though its vivid green and red plumage is particularly striking, it is a shy bird, and is more often heard than seen, drawing attention with its loud calls. A nest hole is excavated in a tree; four to six eggs are laid which hatch after 19–20 days.
The European green woodpecker was formally described by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under its current binomial name Picus viridis.[3] The type locality is Sweden.[4] The scientific name is derived from the Latin picus, meaning "woodpecker", and viridis meaning "green".[5] It is member of the order Piciformes and the woodpecker family Picidae.[6]
There are three subspecies,[6] with subtle and mostly clinal differences between them.[7]
The Iberian green woodpecker (Picus sharpei) and Levaillant's woodpecker (Picus vaillantii) were formerly considered as subspecies of the European green woodpecker. They are now treated as separate species based on the results of two molecular phylogenetic studies published in 2011.[6][8][9]
The European green woodpecker measures 30–36 cm (12–14 in) in length with a 45–51 cm (18–20 in) wingspan. Both sexes are green above and pale yellowish green below, with yellow rump and red crown and nape; the moustachial stripe has a red centre in the male but is solid black in the female. The lores and around the white eye are black in both male and female, except in the Iberian race P. v. subsp. sharpei, in which it is dark grey and males have only a lower black border to the moustache. Juveniles are spotty and streaked all over;[10] the moustache is dark initially, though juvenile males can show some red feathers by early June or usually by July or August.[7]
Moult takes place between June and November with the first flight feathers being lost around the time the young fledge. Juveniles moult quickly after fledging and gain their adult plumage between August and November.[11]
Although the European green woodpecker is shy and wary, it is usually its loud calls, known as yaffling, which first draw attention. It 'drums' rarely (a soft, fast roll), but often gives a noisy kyü-kyü-kyück while flying. The song is a loud series of 10–18 'klü' sounds which gets slightly faster towards the end and falls slightly in pitch.[10] The female makes a thinner pü-pü-pü-pü-pü-pü-pü.[12] The flight is undulating, with 3–4 wingbeats followed by a short glide when the wings are held by the body.[13]
It can be distinguished from the similar, but smaller, grey-headed woodpecker by its yellowish, not grey, underparts, and the black lores and facial 'mask'.[7] In Europe, its green upperparts and yellow rump can lead to confusion with the grey-headed woodpecker or possibly the female golden oriole, though the latter is smaller and more slender with narrower wings and longer tail. The closely related,[13] very similar Levaillant's woodpecker occurs only in north-west Africa.[10]
More than 75% of the range of the European green woodpecker is in Europe, where it is absent from some northern and eastern parts and from Ireland, Greenland and the Macaronesian Islands, but otherwise distributed widely. Over half of the European population is thought to be in France and Germany, with substantial numbers also in United Kingdom, Sweden, Russia, Croatia, Romania and Bulgaria.[14] It also occurs in western Asia.[13]
The European green woodpecker has a large range and an Estimated Global Extent of Occurrence of between 1 million to 10 million square kilometres, and a population in the region of 920,000 to 2.9 million birds. Populations appear to be stable, so the species is considered of Least Concern.[15] The species is highly sedentary[12] and individuals rarely move more than around 500 m between breeding seasons.[13]
A combination of old deciduous trees for nesting, and nearby feeding grounds with plenty of ants, is essential. This is usually found in semi-open landscapes with small woodlands, hedges, scattered old trees, edges of forests and floodplain forests. Suitable habitats for foraging include grassland, heaths, plantations, orchards and lawns.[15]
The nesting hole is larger but similar to those of the other woodpeckers. It may be a few feet above the ground or at the top of a tall tree; oaks, beeches, willows and fruit trees are the preferred nest trees in western and central Europe, and aspens in the north.[14] The hole may be excavated in sound or rotten wood, with an entrance hole of 60 mm × 75 mm (2.4 in × 3.0 in). The cavity inside may be 150 mm wide and up to 40 cm (16 in) deep[16] and the work is performed mostly by the male over 15–30 days. Some tree holes are used for breeding for more than 10 years, but not necessarily by the same pair.[13]
There is a single brood of four to six white eggs, measuring 31 mm × 23 mm (1.22 in × 0.91 in) and weighing 8.9 g (0.31 oz) each, of which 7% is shell. After the last egg is laid, they are incubated for 19–20 days by both parents taking shifts of between 1.5 and 2.5 hours.[13] The chicks are naked and altricial at hatching and fledge after 21–24 days.[17]
The main food of the European green woodpecker is ants of the genera Lasius and Formica[15] for which it spends much of its time foraging on the ground,[10] though other insects and small reptiles are also taken occasionally.[13] The bird's distinctive, elongated, cylindrical droppings often consist entirely of ant remains.[16] At ant nests, it probes into the ground and licks up adult ants and their larvae.[13] They have tongues that wrap to the back of their head.[18] Green woodpeckers will often forage in short grazed or mown permanent grasslands where the availability of ant nests is high.[19]
A study of a nest in Romania found that 10 species of ant were fed to the chicks. During the first 10 days, the young received an average of 15 g (0.53 oz) each, from days 10–20, 39.5 g (1.39 oz), and from day 20, 49.3 g (1.74 oz). The seven chicks consumed an estimated 1.5 million ants and pupae before leaving the nest.[13]
The beak is relatively weak and used for pecking in soft wood only.[13] In common with other woodpecker species,[20] the green woodpecker's tongue is long (10 cm) and has to be curled around its skull.[17] It lacks the barbs of the Dendrocopos woodpeckers and black woodpecker (Dryocopus martius),[13] but is made sticky by secretions from the enlarged salivary glands.[13] Heavy, prolonged snow cover makes feeding difficult for the green woodpecker and can result in high mortality, from which it may take 10 years for the population to recover.[15] Ant nests can be located under the snow; one bird was observed to dig 85 cm to reach a nest.[13]
'Professor Yaffle', the wooden bookend character in the 1974 children's animation series Bagpuss,[21] was based loosely upon the green woodpecker.[22] 'Yaffle' was among many English folk names for the European green woodpecker relating to its laughing call; others include laughing Betsey, yaffingale, yappingale and Jack Eikle. Other names, including rain-bird, weather cock and wet bird, suggest its supposed ability to bring on rain.[23][24] The species has been the subject of postage stamps from several countries.[25] The European green woodpecker is associated with Woodpecker Cider, an image of the bird is used on the merchandise.[26] The woodpecker was the totem of the Italic tribe of the Picentes,[27] and features of the coat of arms and flag of the Italian region of the Marches.[28]
European green woodpecker (Switzerland) eating The European green woodpecker (Picus viridis) is a large green woodpecker with a bright red crown and a black moustache. Males have a red centre to the moustache stripe which is absent in females. It is resident across much of Europe and the western Palearctic but in Spain and Portugal it is replaced by the similar Iberian green woodpecker (Picus sharpei).
The European green woodpecker spends much of its time feeding on ants on the ground and does not often 'drum' on trees like other woodpecker species. Though its vivid green and red plumage is particularly striking, it is a shy bird, and is more often heard than seen, drawing attention with its loud calls. A nest hole is excavated in a tree; four to six eggs are laid which hatch after 19–20 days.
Verda pego, Picus viridis, estas birdo membro de familio de pegedoj. Ĝi ege similas al Griza pego, sed tiu estas pli granda. En Eŭropo ambaŭ specioj vivas sur ampleksa teritorio. Ĝi estas tre konata en Eŭropo, sed eble ne la plej komuna inter pegoj.
Ĝi troviĝas tra preskaŭ tuta Eŭropo escepte Islando, Irlando kaj norda Skandinavio kaj norda Anglujo (sed norda limo de troviĝo tie malrapidege iras norden). Orienta limo de troviĝo iras en meza Rusio. En mallarĝa zono ĝia troviĝo iras el Kaŭkazo kaj suda marbordo de Nigra maro ĝis Persa golfo.
Ĝi estas nemigranta birdo. Ĝi loĝas en teritorioj kun arbaroj - aleoj, malnovaj ĝardenoj kaj fruktĝardenoj, tombejoj kaj malfermaj helaj arbaroj kun maljunaj arboj. Ĝi estas teritoria birdo. La kutima medio estas pli malferma arbaro ol tiu de la buntpegoj de la genro Dendrocopos.
Tiu palearktisa birdo estas pli granda ol Granda buntpego aŭ Griza pego. Ĝia longeco estas 32 cm mezaveraĝe, sed el 30 ĝis 36 cm kun enverguro de 45 ĝis 51 cm. Tiu ĉi birdo havas du ĉefajn kolorojn. Malhelverda en supra parto aŭ dorso; en vostofino kaj flugilpintoj estas blankaj kaj brunaj markoj. Suba parto kaj kapo estas tre helverda kaj preskaŭ blankeca. Sur la kapo kaj nuko havas ruĝan kronon kaj ĉirkaŭ okulo havas nigran maskon (escepte ĉe la iberia raso P. v. subsp. sharpei kiu malhavas tiun nigran areon) kaj en malsupra parto de masko ruĝan bridon; inter la komenco de la nigra masko, la ruĝa frunto kaj la beko estas eta hela limo. Ino la ruĝan bridon ne havas, nur nigran. Junulo havas subajn partojn (vizaĝo, kolo, brusto kaj ventro) kun malhelaj strioj kaj suprajn (dorso) kun blankeca punktado. La pugo de birdo estas tre rimarkinda verdecflava, ĉefe dumfluge, kio ege utilas por identigo de la birdo kiel membro de la specio. La beko kaj kruroj estas ardezgrizaj.
La Griza pego estas tre simila sed malpli verda, la ruĝa krono estas multe pli malgranda (nur en frunto kaj komenco de krono), ankaŭ la nigra masko estas pli malgranda, nur kiel brido kaj la subokula strio estas nigra kaj tre mallarĝa. La ino ne havas ruĝon.
La flugado de tiu ĉi birdo estas longe ondata kaj gracia spite ties grandon kaj pezon.
Ili nestadas en kavoj de arbotrunko. Novaj paroj kreiĝas dum marto, aprilo. Ili tamburas sur sekaj branĉoj, sed ne multe. Birda paro ĉizas kavon kune, dum kelkaj tagoj, laŭ malmoleco de ligno de 14-28 tagoj, ne en vivaj arboj, kiel buntpegoj, sed en sekaj aŭ iomete putrintaj trunkoj. Iam ili ekuzas nefinitajn aŭ lasitajn kavojn de aliaj birdoj. La kavo estas uzata kutime dum kelkaj jaroj. Dum aprilo aŭ majo ino demetas 5-7 blankajn ovojn. Poste ambaŭ birdoj kovas ilin dum 15-17 tagoj. Dum kovado parencoj alternas reciproke. Nestas ili unufoje jare. Geidoj ekflugas post 27-28 tagoj, sed parencoj nutradas ilin dum aliaj tri semajnoj. Familioj disfalas dum aŭgusto ĝis novembro. Idoj disflugas ĉirkauen.
Ili manĝas precipe formikoj kaj iliajn pupojn kaj larvojn. Ili kutime disrompas formikamasojn per forta beko. Ili povas fari truojn ĝis 75 cm longajn. Ili manĝadas ankaŭ aliajn insektojn, kiujn serĉadas en fendoj de ŝelo, insektaj truoj aŭ en truoj faritaj en frostata tero (dum vintro) kaj ekprenas ilin per sia ne kutime longa lango kaj gluas ilin per salivo. Dum printempaj monatoj ankaŭ trabatas ŝelon de trunkoj kaj lekas sukon de arboj t.n. „ringado de arboj“. Dum nutrado de idoj ili kaptas insektojn.
Voĉo estas tre karaktera kaj laŭta kaj ŝajnas ridegon. Ĝi sonas kiel rapida gli-gli-gli-... aŭ kli-kli-kli-... , kiu en fino estas malrapide rapidigata.
Verda pego, Picus viridis, estas birdo membro de familio de pegedoj. Ĝi ege similas al Griza pego, sed tiu estas pli granda. En Eŭropo ambaŭ specioj vivas sur ampleksa teritorio. Ĝi estas tre konata en Eŭropo, sed eble ne la plej komuna inter pegoj.
El carpintero verde o pito real[2] (Picus viridis) es una especie de ave piciforme de la familia Picidae. Se distribuye por la mayor parte de Europa y el oeste de Asia. Habita en todo tipo de masas forestales, incluso zonas de matorral, y también en parques y jardines en zonas urbanas. Su población se estima entre 920 000 y 2 900 000 ejemplares.[3]
El más común y extendido de nuestros pájaros carpinteros, el pito real, es un ave inconfundible de la que, en muchas ocasiones, tendremos referencia por su característico canto: una especie de sonoro relincho que delata su presencia en las arboledas ribereñas, los bosques caducifolios y las áreas ajardinadas donde se instala. Activo consumidor de invertebrados, este pícido dispone de una larga y pegajosa lengua con la que prospecta los resquicios de los hormigueros en busca de los huevos, larvas y adultos que constituyen la base de su dieta.
Tiene descritas cuatro subespecies:[4][5]
En la lista de aves del mundo del Congreso Ornitológico Internacional (IOC World Bird List) se describe, desde su versión 3.5 del 30 de septiembre de 2013,[6] a la subespecie presente en la península ibérica como una especie diferente con el nombre científico de Picus sharpei si bien, esta escisión no está incluida en la lista de aves de España de la Sociedad Española de Ornitología en su versión del año 2012.[7] .[8]
Es un pájaro carpintero grande, mide de 30 a 36 cm, y tiene una envergadura alar de entre 45 y 51 cm. Por encima su plumaje es de color verdoso, con el obispillo más amarillo; por debajo es blanquecino. El píleo (parte de arriba de la cabeza) y la nuca son de color rojo, el ojo es blanco y está rodeado de una zona negra; y su bigotera es negra. Ambos sexos son muy similares, el macho tiene el centro rojo de la mancha negra de la bigotera, mientras que la hembra carece de ese rojo. Los juveniles son parecidos a los adultos en el patrón de colores de su plumaje, pero este está cubierto por un profuso moteado.[9]
Las poblaciones de la subespecie ibérica (P. v. sharpei) no tienen negro alrededor del ojo, sino gris oscuro, y el negro en la bigotera del macho es más escaso.[9]
Su reclamo es muy característico, es una especie de carcajada larga y resonante "kaiü-kaiü-kaiück". Su canto va acelerando y es descendente en tono.[9]
Es un ave asustadiza y difícil de observar, y muchas veces se detecta su presencia por su reclamo. Se alimenta principalmente de invertebrados que viven en la madera, como termitas y diferentes larvas de escarabajo y crisálidas o larvas de hormiga. Tiene un vuelo muy ondulante.[9]
Construye su nido a mediados de abril que procura situarlo en un árbol hueco. El agujero de entrada es redondo y justo para que pase un pájaro. En el fondo pone aproximadamente cinco huevos que son incubados por ambos miembros de la pareja durante dieciocho días. Las crías están preparadas para salir del nido unas tres semanas después de haber roto el cascarón.[10]
Datos: Q166171
Multimedia:
Especies: Picus viridis
El carpintero verde o pito real (Picus viridis) es una especie de ave piciforme de la familia Picidae. Se distribuye por la mayor parte de Europa y el oeste de Asia. Habita en todo tipo de masas forestales, incluso zonas de matorral, y también en parques y jardines en zonas urbanas. Su población se estima entre 920 000 y 2 900 000 ejemplares.
El más común y extendido de nuestros pájaros carpinteros, el pito real, es un ave inconfundible de la que, en muchas ocasiones, tendremos referencia por su característico canto: una especie de sonoro relincho que delata su presencia en las arboledas ribereñas, los bosques caducifolios y las áreas ajardinadas donde se instala. Activo consumidor de invertebrados, este pícido dispone de una larga y pegajosa lengua con la que prospecta los resquicios de los hormigueros en busca de los huevos, larvas y adultos que constituyen la base de su dieta.
Roherähn ehk meltsas (Picus viridis L.) on linnuliik rähniliste seltsist rähnlaste sugukonnast rähni perekonnast.
Roherähn on Euroopa rähnidest vahest kõige tuntum, kuigi mitte alati kõige tavalisem. Ta paistab silma oma suuruse, efektse välimuse ja valjude häälitsustega.
Liigi teaduslik nimi pärineb Carl von Linnélt (1758).
Roherähn esineb suuremas osas Euroopast ning Aasia lääneosas. Roherähn on Eestis viimasel kahel kümnendil muutunud haruldaseks, viimase hinnangu järgi on tema pesitsusaegne arvukus kõigest 50–100 paari, talvine arvukus 100–200 isendit [1].
Roherähn on turteltuvi suurune. Tema pikkus on 30...36 cm, tiibade siruulatus 45...51 cm.
Roherähn on väga roheline (oliivroheline). Ta ei torka maastikul alati hästi silma. Nähtavus oleneb suurelt jaolt valgusest.
Isas- ja emaslinnu sulestik on sarnane. Mõlemad on altpoolt tumerohelised ja ülaltpoolt kollakasrohelised. Kroon ja kukal on vaarikpunased.
Isaslind erineb selle poolest, et vurrude kohal oleva musta triibu keskel on vaarikpunane.
Silmade ja noka vahelised alad ning silmade ümbrus on nii emasel kui ka isasel mustad, välja arvatud Pürenee poolsaarel elaval alamliigil Picus viridis sharpei, kellel must piirkond puudub.
Keha tagaosa on kroomkollane. Lennusulgede välisvõrk on musta-valgetriibuline.
Nokk ja jalad on tumehallid.
Mõlemast soost poegadel on noka alus vaarikpunane. Ülaosa on triibuline, alaosa triibuline, vöödiline ja tähniline.
Roherähn elab tavaliselt avatumal maastikul kui kirjurähnid.
Ta elab vanades metsaparkides ning vanade puudega avamaastikul, mitte tihedates puistutes.
Kuigi roherähn on suur ja raske, lendab ta kergelt ja hoogsalt.
Ta laskub tüvele või oksale ning hakkab diagonaalis või spiraalselt kiirete jõnksuliste hüpetega ülespoole liikuma, peatudes aeg-ajalt, pea taha kallutatud ja nokk kere suhtes täisnurga all. Ta koputab ägedalt vastu puukoort, tõenäoliselt kuulatades, kas selle all leidub tema saakloomade poolt tehtud õõnsusi. Harva laskub ta veidi allapoole, saba ees.
Ta püüab putukaid, ajades oma pika keele välkkiirelt välja, nii et putukas jääb kleepuva süljega kaetud keeleotsa külge.
Varakevadest kuni suveni hüüab roherähn "pluu, pluu, pluu". See naeru meenutav häälitsus on tüüpiline metsahääl. Rahvas on seda "laulu" pidanud läheneva vihma märgiks, kuid see ei pea paika. Kuigi ka roherähni on kuuldud vastu puud "trummeldamas", ei kasuta ta sellist häälitsust nii sageli nagu kirjurähnid. Ohusignaaliks on eriti rõhutatud naer.
Toit on samasugune nagu kirjurähnidel, ainult et roherähnile meeldivad sipelgad. Ta ründab metsas suuri sipelgapesi, lükates pesa katvad männiokkad nokaga kõrvale ning näpsates sipelgad keelega. Sipelgaid otsides võib ta puudest kaugele minna.
Pesaõõnsus sarnaneb kirjurähnide omaga, kuid on suurem. See võib olla umbes meetri kõrgusel maapinnast või kõrge puu otsas.
Aprilli lõpus või mai alguses muneb roherähn puidukildudele seitse läikivat valget muna. Tal on aastas ainult üks kurn.
Roherähn ehk meltsas (Picus viridis L.) on linnuliik rähniliste seltsist rähnlaste sugukonnast rähni perekonnast.
Roherähn on Euroopa rähnidest vahest kõige tuntum, kuigi mitte alati kõige tavalisem. Ta paistab silma oma suuruse, efektse välimuse ja valjude häälitsustega.
Okil berdea (Picus viridis) pizidoen familiako hegaztia da, Europa eta mendebaldeko Asiako basoetan bizi dena[1]. Euskal Herrian ere bizi da, txori arrunta da.
Okil berdeak lau azpiespezie ditu:
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Okil berdea (Picus viridis) pizidoen familiako hegaztia da, Europa eta mendebaldeko Asiako basoetan bizi dena. Euskal Herrian ere bizi da, txori arrunta da.
Vihertikka (Picus viridis) on tikkoihin kuuluva lintulaji.
Vihertikan höyhenpeite on pääosin vihreä. Se on selkäpuolelta tummempi, silmien ympäristö on musta ja päälaki on punainen. Koiraalla on punaista mustan viiksijuovan keskellä. Nokka ja jalat ovat harmaat. Täysikasvuisen vihertikan pituus on 30–35 senttimetriä, siipien kärkiväli 45–51 senttiä ja paino noin 200 grammaa.
Vihertikka muistuttaa suuresti harmaapäätikkaa, joka on hieman pienempikokoinen. Harmaapäätikalla on vähemmän mustaa silmien ympäristössä, ja harmaapäätikkakoiraan otsassa on vain hieman punaista väriä. Vihertikan päästä puuttuu puolestaan harmaapäätikalle tyypillinen harmaa väri.[2]
Euroopan vanhin rengastettu vihertikka on ollut brittiläinen 15 vuoden ja kahden kuukauden ikäinen yksilö.
Vihertikkaa tavataan pääosassa Eurooppaa ja läntistä Aasiaa. Vaikka vihertikka pesii sekä Ruotsissa että Virossa, Suomessa se on erittäin harvinainen harhailija, ja se on tavattu maastamme vain kahdeksan kertaa.[3] Itämeri lahtineen on vihertikalle tehokas dispersaalieste, sillä lajin tiedetään välttävän suurten aukeiden paikkojen ylittämistä.[2] Suuri osa vihertikkoina ilmoitetuista linnuista paljastuu myöhemmin harmaapäätikoiksi. Maailman populaation kooksi arvioidaan 920 000 – 2,9 miljoonaa yksilöä.
Vihertikan tyypillistä elinympäristöä ovat harvahkot metsät. Lajia tavataan myös talousmetsissä, kunhan niissä on riittävästi vanhoja puita.
Vihertikka hakkaa oman pesäkolonsa yleensä lehtipuuhun ja munii sinne viidestä seitsemään munaa huhti–toukokuussa. Haudonta-aika on 15–17 päivää, molemmat emot hautovat. Samoin ne yhdessä hoitavat poikasiaan, jotka lähtevät pesästä lentokykyisinä 3–4 viikon iässä.
Vihertikan pääasiallista ravintoa ovat muurahaiset mutta se syö kaikkia puissa eläviä hyönteisiä. Vihertikka viihtyy myös talviruokintapaikoilla.
Picus viridis
Le Pic vert (Picus viridis), connu aussi sous le nom de Pivert est une espèce d'oiseaux appartenant à l'ordre des Piciformes de la famille des Picidae.
Qu'il soit mâle ou femelle, le Pic vert[1] a la face supérieure verte, le croupion jaune, la face inférieure gris-vert et le dessus de la tête rouge. La femelle se distingue par sa moustache noire, tandis que celle du mâle est rouge, entourée de noir. Les jeunes sont plus clairs et tachetés.
Cet oiseau mesure environ 30 cm de longueur et 40 à 45 cm d'envergure, pour une masse d'environ 200 g.
Femelle et son jeune.
Femelle et son juvénile en pleine becquée.
Détail de la tête d'un mâle
Vidéo d'un individu en milieu naturel.
.jpg)
Un autre pic vert, à Tchernivtsi, Ukraine. Avril 2016.
Cet oiseau se nourrit principalement d'insectes et de larves, capturés sur le sol. Il recherche particulièrement les fourmilières dans les prés, car les fourmis représentent plus de 90 % de son alimentation. Dans le sud de l'Europe, il s'attaque également aux ruches en hiver. Il complète son alimentation avec des graines et des baies.
Le Pic vert picasse[2] et peupleute (peupleute ou pleupeute[3]). Les deux sexes ont un cri d'appel très sonore, semblable à un rire « Kiakiakiakia-kiakiakiak » crescendo puis décrescendo. Ce « rire » a également un rôle de manifestation territoriale. Lorsqu'il se déplace en vol, ou lorsqu'il est surpris et dérangé, il pousse un « kuk-ku-kuk... kuk-kuk... ku... » bien typique.
Bien qu'on l'entende moins souvent tambouriner que d'autres espèces de pics, le Pic vert pratique également le tambourinage pour communiquer. Le son produit est généralement plus sourd et grave que chez les autres pics car l'oiseau frappe souvent directement sur le tronc de l'arbre et non sur une branche plus fine produisant un son plus clair comme c'est le cas par exemple du Pic épeiche ou du Pic épeichette. Le tambourinage du Pic vert reste rarement entendu mais cela peut être dû aux sonorités de basses fréquences qui sont moins facilement détectables par l'oreille humaine en milieu forestier bruyant, surtout lorsque d'autres espèces de pics tambourinent également.
Le Pic vert réalise quotidiennement 12 000 coups avec sa tête lorsqu'il percute les arbres pour chercher de la nourriture, communiquer ou creuser son nid. L'oiseau doit donc posséder une physionomie optimisée pour résister à ces chocs répétés et violents. En effet, le pic vert percute les troncs d'arbres à une vitesse de six à sept m/s (environ 25 km/h), la force de décélération atteignant 1 000 g (g = accélération normale de la pesanteur terrestre = 9,806 65 m/s2). Les séries de percussion représentent de 10 à 20 coups de 50 ms.
Face à cela, l'oiseau possède une physionomie unique lui faisant office de protection de la boîte crânienne : gros bec pointu, os hyoïde qui part de la base de la mandibule vers l'arrière, puis se divise en deux branches, passant de chaque côté de l'occiput, s'étendant au-dessus du crâne pour revenir s'unir sous le front ; un espace sous-dural étroit ; peu de liquide cérébrospinal ; un cerveau petit et souple orienté de sorte qu'il présente une surface large contre le crâne. Une étude par microscanner montre une structure spongieuse du crâne uniquement au niveau du front et de l'occiput. La longueur de l'os hyoïde, par l'encerclement du crâne qu'il réalise, retarde le passage de l'onde de choc[4].
Ce pic creuse son nid dans le tronc d'un arbre feuillu (parfois même dans un poteau), durant au moins deux semaines. Le nid est profond de 20 à 50 cm, et l'orifice d'entrée mesure environ cinq à sept cm de diamètre.
La ponte (une seule par an) comprend de cinq à huit œufs, blancs, couvés par les deux parents pendant une quinzaine de jours. Les jeunes restent environ trois semaines au nid, puis, après leur envol, vivent avec leurs parents pendant trois autres semaines.
Ce pic peuple une grande partie de l'Europe, y compris la Grande-Bretagne et le sud de la Scandinavie. Son aire de répartition va, à l'Est, jusqu'en Iran et au Turkménistan. Il est commun en France, mais absent dans les îles, notamment en Corse. Dans les Pyrénées et la péninsule Ibérique, le pic-vert est remplacé par le Pic de Sharpe (Picus sharpei), une espèce étroitement apparentée.
Sédentaire, le Pic vert vit dans les forêts, les bosquets, les parcs (en ville ou en périphérie) et jardins, les vergers et jusqu'à 1 700 mètres d'altitude en montagne.
Comme tous les pics, le Pic vert a sans doute beaucoup souffert de la raréfaction des bois morts et arbres sénescents en forêt. Avec le Pic mar, il semble cependant moins sensible à l'offre « forestière » de bois mort et gros bois-mort. Il est menacé également par l'Homme à cause de la déforestation car les arbres sont son milieu de vie[5].
L'espèce Picus viridis a été décrite initialement par le naturaliste suédois Carl von Linné en 1758[6].
Suivant les travaux phylogénique de Pons et al. (2011) et Perktas et al. (2011), le Congrès ornithologique international sépare l'ancienne sous-espèce Picus viridis sharpei du Pic vert (Picus viridis) et l'élève au rang d'espèce. Il devient le Pic de Sharpe (Picus sharpei).
D'après la classification de référence (version 3.5, 2013) du Congrès ornithologique international, cette espèce est constituée des trois sous-espèces suivantes (ordre phylogénique) :
Le Pic de Levaillant (Picus vaillantii) et le Pic de Sharpe (Picus sharpei) ont longtemps été considérés comme des sous-espèces, mais sont maintenant considérés comme des espèces à part entière. Il a aussi été suggeré que P. v. innominatus, sous-espèce très isolée des autres populations, pourrait elle aussi être une espèce à part entière.
Au nord de la chaîne pyrénéenne existe une zone à l'intérieur de laquelle on trouve des individus présentant des caractères hybrides de plumage et génétique entre Picus v. viridis et Picus sharpei. En Occitanie, cette zone s'étend approximativement entre Béziers et Nîmes[7]. Dans cette zone on rencontre également des P. viridis et des P. sharpei ; ces derniers sont de plus en plus rares au fur et à mesure que l'on s'éloigne des Pyrénées (et inversement pour le Pic vert).
Picus viridis
Le Pic vert (Picus viridis), connu aussi sous le nom de Pivert est une espèce d'oiseaux appartenant à l'ordre des Piciformes de la famille des Picidae.
O peto verde (Picus viridis) é un peto do oeste da zona paleártica, da familia Picidae.
Os petos verdes miden ata 31 cm. de lonxitude e teñen unha envergadura de alas de ata 52 cm. Na parte superior do corpo teñen a plumaxe verde escura, a inferior e gris averdesada, máis ou menos brillante. Teñen unha máscara facial negra que vai da base do bico ata detrás dos ollos. Esta marca negra falta na subespecie da Península Ibérica Picus viridis sharpei. A parte superior da cabeza e a caluga son vermellas, a base da cola, amarela verdosa. A zona dos oidos e a gorxa son abrancazadas. As alas teñen cor negra acastañada, con manchas amareladas ou castañas. As plumas remeiras teñen bandas negras sobre un fondo gris verdoso. As diferenzas entre o aspecto dos dous sexos son moi pequenas: os machos teñen unha mancha vermella con beira negra nas meixelas que nas femias é completamente negra. Os ollos dos petos verdes son azulados, o peteiro e o os pés grises azulados. O peso e o talle dos dous sexos son semellantes.
A plumaxe dos exemplares novos é moi diferente da dos adultos. É moito máis mate, cos lados da cabeza, o pescozo e a parte inferior do corpo abrancazadas e con moitas manchas ou mesmo bandas escuras. O vermello da cabeza é case indistinguible e está en xeral cuberto de manchas grises. As alas amosan unha mancha branca ben visible. Os petos verdes novos empezan a remuda-las plumas cando están aínda no niño, polo que a finais do outono teñen xa a plumaxe típica das aves adultas.
Non utilizan o repique do seu bico contra a madeira a xeito de instrumento de comunicación sonora tan frecuentemente coma outras especies de petos. Producen son redobres irregulares e baixos. O seu canto territorial é, pola contra, moi potente, e recorda unha risa ou o rinchar dun cabalo. Cantan machos e femias, aínda que estes últimos o fan con máis intensidade.[2]
Os petos verdes viven na maior parte de Europa e Oriente Próximo. Están presentes dende o sur de Escandinavia e Gran Bretaña pasando por máis da Europa continental ata a conca mediterránea. Polo sueste chegan ata ó Cáucaso, Turkmenistán e o norte de Irán. Os límites da súa distribución están sinalados polos bosques de coníferas polo norte e as estepas e semidesertos polo sur.
Prefiren vivir en áreas semiabertas con presenza de árbores vellas, coma beiras de bosques, hortas de frutais pouco mestas, parques, soutos e xardíns con moitas árbores. Dentro dos bosques meirandes atópanse só en áreas con moita luz, coma grandes claros. Amosan unha gran preferencia polos bosques de folla caduca, faltando ou sendo moi raros nos bosques de coníferas.
O feito de estaren especializados en alimentarse de formigas que viven no chan fai que a súa presenza en áreas de invernos moi fríos con grandes nevadas sexa reducida. As súas poboacións son máis abundantes nas terras baixas e ata os 500 metros de altura nas montañas.
Son aves diúrnas. Pola noite desprázanse exclusivamente agatuñando polas árbores. Ten unha esfera de actividade regular, que o leva seguir as mesmas rutas e a buscar comida nos mesmos sitios durante semanas. A duración da fase de actividade depende das horas de luz, e pode ir das oito horas do inverno ás 15 dos días máis longos do verán. É moito máis hábil cando se move polo chan cá os outros petos e faino moito máis frecuentemente. Desprázase con brincos de ata 25 cm, sen utiliza-las alas. Agatuña polas árbores cun movemento diagonal ou espiral, nunha serie rápida de saltos e carreiras, parándose de vez en cando botando a cabeza cara a atrás con bico en ángulo recto co corpo.
Son moi fieis ó seu territorio do que se separan só para facer desprazamentos curtos. No inverno poden moverse máis, aparecendo con frecuencia en xardíns onde buscan alimento. Cando deixan os pais, os exemplares novos procuran os seus territorios preto do dos adultos, afastándose, en xeral, como máximo uns 30 km da área na que naceron.
Sete petos ten a peta
no burato dunha trabe;
¡malas nacidas me maten
se non che conto verdade!
Buscan a súa comida case exclusivamente no chan. Sobre todo en Centroeuropa, dependen moito das formigas terrestres para alimentarse. Para captura-las súas presas dispón dunha lingua duns 10 cm de lonxitude, coa punta endurecida e provista dunhas sedas duras.
Pouco despois de saír o sol comezan a buscar insectos en prados e outras superficies planas con vexetación, facendo co peteiro furados de varios centímetros e capturando os insectos coa lingua pegañenta. Ademais de formigas poden capturar outros insectos e mesmo en ocasións miñocas. No inverno fan túneles na neve para poder chegar ós formigueiros. Durante esta época buscan tamén alimento nas fendas de penas, tellados, paredes e postes da luz ou o teléfono, atrapando sobre todo arañas, moscas e mosquitos, máis raramente vermes e outros invertebrados. Ocasionalmente consomen bagas e froitos, coma por exemplo cereixas.
Acadan a madureza sexual no primeiro ano de vida. O reclamo de contacto dos machos, que en Centroeuropa comeza en decembro e que se intensifica en xaneiro e febreiro, marca o inicio das cerimonias nupciais, aínda que as parellas e a marca dun territorio de cría non teñen lugar ata mediados de marzo a primeiros de abril. As parellas parecen ser estacionais, aínda que non se descarta a existencia de unións de máis de un ano de duración. O momento de máis actividade sonora é en abril e maio.
Fan os niños por regra xeral nos furados de niños ou lugares de repouso abandonados doutras especies de petos, ou nos utilizados por eles mesmos para descansar durante o inverno. Non son moi esixentes á hora de escolle-la árbore na que farán o seu niño, e poden aproveitar ocos nunha ampla variedade de especies coma faias, carballos, bidueiros, e noutras especies, mesmo en árbores froiteiras e de xardín, coma o castiñeiro indio ou as pravias. Cando non atopan un lugar xeitoso baleiro, perfórano, en xeral en árbores de madeira branda. Adoitan abandonar a construción dun burato cando atopan con madeiras duras de máis. Estes furados a medio facer poden ser acabados posteriormente, cando a madeira podrece e lles facilita o traballo. A profundidade dos ocos vai habitualmente dos 25 ós 60 cm cunha altura e ancho de entre 5 e 7,5 cm.
Pouco despois de aparellárense, as femias poñen de cinco a oito ovos brancos que miden uns 31 x 23 mm de media. A incubación dura entre 14 e 17 días e os polos tardan entre 23 e 27 días en completa-lo desenvolvemento. Só no caso de que ningún ovo se logre se dan casos de segundas postas ou terceiras postas, para as que se utiliza un niño novo.
Os pais alimentan e coidan os polos entre 3 e 7 semanas, e nalgúns casos polos de ata 15 semanas de vida teñen aínda unha relación estreita cos pais.
O peto verde conforma cunhas 15 especies de petos de distribución paleártica o xénero Picus. Está estreitamente relacionado co Peto de cabeza cincenta (Picus canus), a outra especie europea do xénero. As dúas especies separáronse na última Idade do xeo, que causou a división da especie orixinaria en dúas poboacións xeograficamente illadas que volveron coincidir 10.000 anos máis tarde. Segundo as fontes a especie Picus viridis subdivídese en entre tres e seis subespecies das que só as razas Picus viridis sharpei da Península Ibérica e Picus viridis innominatus do suroeste de Irán amosan características relativas á coloración, que as diferencian claramente da forma tipo. O peto verde do Atlas (Picus vaillanti), que era considerado unha raza máis do peto verde, ten hoxe rango de especie independente.
É un dos petos máis comúns en Europa. A súa poboación estimada calcúlase entre 370.000 e 1,7 millóns de parellas reprodutoras (entre 590.000 e 1,3 millóns segundo a publicación Bird-Life Conservation Series Nr. 12, 2004). A nivel mundial os seus números estarían entre 920.000 e 2,9 millóns de exemplares. Os estudios da evolución dos seus números dan resultados contraditorios: nalgunhas rexións coma os Países Baixos a especie parece en claro retroceso, mentres que noutras, coma Francia e Polonia amosan un certo crecemento. A causa que inflúe máis negativamente nas súas poboacións é, coma no caso doutras especies, a perda dos seus hábitats tradicionais. Os invernos moi fríos poden causar tamén unha redución forte dos seus números, que, en condicións normais, adoita ser compensada en máis ou menos dez anos.
O peto verde (Picus viridis) é un peto do oeste da zona paleártica, da familia Picidae.
Il picchio verde (Picus viridis, Linneo 1758) è un uccello della famiglia dei Picidae, diffuso in Eurasia.
Il Picchio verde ha quattro sottospecie:
È possibile osservare il picchio verde in Eurasia; esso nidifica in tutta l'Italia, escluse le isole più grandi.
L’alimento principale della dieta deI picchio verde sono le formiche dei generi Lasius e Formica; occasionalmente si può nutrire di altri tipi di insetti, di piccoli rettili o di larve. A differenza di altre specie di picchio (ad es. il Dendrocopos major), il Picchio Verde può perforare solo legno non eccessivamente duro, prediligendo quindi la ricerca di insetti a terra come modalita' principale per il procacciamento del suo cibo
Nidifica in buchi scavati negli alberi da marzo ad inizio estate: depone da cinque a sette uova, di colore bianco brillante, che vengono covate da entrambi i genitori per circa due settimane.
Secondo Ovidio[1] il picchio verde era originariamente un uomo affascinante di nome Pico, re dell'Ausonia e fondatore di Albalonga, che aveva sposato la ninfa Canens, figlia di Giano e della ninfa Venilia. Durante una battuta di caccia, vestito con un mantello di porpora fermato sulla sommità da una borchia dorata, lo vide Circe, figlia di Elio e di Perseide, che scendeva dal monte a lei intitolato (il monte Circeo) e se ne invaghì. Isolatolo dai compagni di caccia grazie al ricorso alle sue arti magiche, Circe gli apparve e gli dichiarò il suo amore, ma Pico la rifiutò dichiarandosi fedele alla moglie Canens. Infuriata, la maga lo trasformò in un uccello, appunto il picchio, che mantenne i colori del mantello (la testa del Picchio verde è rossa) e della borchia (il collo dell'uccello è giallo).
Pico era stato anche un augure e quindi era considerato uccello molto importante per gli auspici. Per gli Umbri era considerato uccello beneaugurante.[2] Plutarco sostiene che il picchio era uccello sacro a Marte.[3] Il picchio verde era il totem del popolo piceno e in quanto tale è raffigurato nello stemma della regione Marche. Secondo una leggenda appartenente alla cultura cristiana, allorché Dio, durante la Creazione del mondo, volle creare fonti, fiumi e ruscelli, chiese aiuto a tutti gli uccelli dal becco robusto e l'unico che non rispose all'appello fu il picchio, per cui Iddio lo punì dicendogli che non avrebbe più potuto bere una goccia d'acqua che avesse toccato terra. Per questo, quando è assetato, il picchio si rivolgerebbe a Dio con un grido ripetuto, chiedendogli di far cadere acqua su foglie e rami degli alberi e Dio, misericordioso, gli manderebbe la pioggia. Da questa leggenda nacque la credenza che il picchio che grida ripetutamente annuncia pioggia.[4]
In alcune tradizioni cristiane, la determinazione con cui il picchio verde caccia ostinatamente larve e vermi penetrando con il becco nella corteccia degli alberi ne ha fatto il simbolo del Cristo, che stana senza tregua il Demonio dalle anime.[4]
Il picchio è anche rappresentato in araldica.
Picus viridis
Femmina di Picchio verde
Picus viridis
Bandiera delle Marche, sulla quale è rappresentato un picchio verde stilizzato
per Miti, leggende e simbolismi:
Il picchio verde (Picus viridis, Linneo 1758) è un uccello della famiglia dei Picidae, diffuso in Eurasia.
Žalioji meleta (lot. Picus viridis, angl. Green Woodpecker, vok. Grünspecht) – geninių (Picidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė gelsvai žalsva, antuodegis geltonas; apatinė šviesiai pilkai žalsva, kartais neryškiai dėmėta. Viršugalvis raudonas. Nuo žiočių kampo eina juodas dryželis. Patino dryželio vidurinė dalis raudona. Snapas ir kojos pilkos. Jauniklių pilvinė pusė išmarginta tamsiomis dėmelėmis.
Lietuvoje vietomis dažna, įrašyta į Raudonąją knygą. Lietuvoje gali perėti iki 800 žaliųjų meletų porų. Pasaulyje šių paukščių populiacija stabili.
Gyvena lapuočių ir mišriuose miškuose, rečiau spygliuočių miškuose.
Žalioji meleta (lot. Picus viridis, angl. Green Woodpecker, vok. Grünspecht) – geninių (Picidae) šeimos paukštis.
Kūno viršutinė pusė gelsvai žalsva, antuodegis geltonas; apatinė šviesiai pilkai žalsva, kartais neryškiai dėmėta. Viršugalvis raudonas. Nuo žiočių kampo eina juodas dryželis. Patino dryželio vidurinė dalis raudona. Snapas ir kojos pilkos. Jauniklių pilvinė pusė išmarginta tamsiomis dėmelėmis.
Lietuvoje vietomis dažna, įrašyta į Raudonąją knygą. Lietuvoje gali perėti iki 800 žaliųjų meletų porų. Pasaulyje šių paukščių populiacija stabili.
Gyvena lapuočių ir mišriuose miškuose, rečiau spygliuočių miškuose.
Zaļā dzilna (Picus viridis) ir dzilnu dzimtas (Picidae) putnu suga. Izdala 3 pasugas.[1] Tā sastopama lielākajā daļā Eiropas un nelielos reģionos Āzijas rietumdaļā. Zaļā dzilna mājo dažādu tipu mežos, kas mijas ar atklātām vietām, kā arī to var novērot apdzīvotu vietu parkos.[2]
21. gadsimta mitohondriālo DNS pētījumu rezultāti ir ievērojami izmainījuši esošo sistemātiku. Dažos informācijas avotos Ziemeļāfrikas rietumos dzīvojošā berberu dzilna (Picus vaillantii) joprojām tiek sistematizēta kā zaļās dzilnas pasuga,[3] tomēr lielākā daļa sistemātiķu, Starptautisko dabas un dabas resursu aizsardzības savienību (International Union for Conservation of Nature -IUCN) ieskaitot, Magriba zaļo dzilnu sistematizē kā atsevišķu sugu.[4] Kopš 2012. gadā vēl viena bijusī pasuga tiek sistematizēta kā atsevišķa suga — Pireneju zaļā dzilna (Picus sharpei). Saskaņā ar jaunāko sistemātiku zaļā dzilna nav sastopama ne Āfrikā, ne Pireneju pussalā.[5]
Zaļās dzilnas izplatības areāls galvenokārt atrodas Eiropā. Tomēr šī suga nav sastopama Islandē, Īrijā, Skandināvijas ziemeļos un Somijā. Austrumos areāls iestiepjas Krievijā virzienā uz Maskavu, tomēr nesasniedz Urālus. Ārpus Eiropas zaļā dzilna sastopama vienīgi Tuvo Austrumu ziemeļu daļā — Turcijā, Aizkaukāzā, Irākas un Irānas ziemeļos.[3]
Zaļā dzilna Latvijā ir reta ligzdotāja un nometniece,[3] retākā no sastopamajām dzeņu sugām. To skaits strauji samazinājās 20. gadsimta otrajā pusē, taču samazināšanās iemesli nav zināmi. Skaits turpina samazināties arī pēdējos desmit gados.[6] Zaļo dzilnu populācijas saglabāšanās Latvijā ir kritiski apdraudēta un zaļā dzilna ir ierakstīta Latvijas Sarkanajā grāmatā.[7] Vienas no pēdējām ligzdošanas vietām atrodas Garkalnes, Vijciema un Ludzas mežos.[8][9][10] Latvijā mājo nominālpasuga — Eiropas zaļā dzilna (P. v. viridis).[3]
Zaļā dzilna ir vidēji liels putns, kura ķermeņa garums 33—36 cm, spārnu plētums 40–44 cm, svars 150—250 g.[11] Zaļajai dzilnai abiem dzimumiem ir sūnu zaļa mugura un spārni (lidspalvas pelēkas), vēders gaiši zaļganpelēks. Galvas virsa no knābja pamatnes līdz kakla pamatnei aizmugurē sarkana, seja melna. Tēviņiem atšķirībā no mātītes ir sarkanas ūsas — uz vaiga sarkana švīka. Sāni zem spārniem dzelteni. Acis baltas ar tumšām zīlītēm, bet āda ap acīm ir melna.
Jaunie putni ir viscauri punktoti un to vēders ir tumšs.[12] Jaunajiem tēviņiem "ūsas" ir melnas un kļūst sarkanas tikai sasniedzot dzimumbriedumu. Zaļajai dzilnai tāpat kā pārējiem dzilnu dzimtas putniem ir ļoti gara mēle — 10 cm, kas ievilkta mutē, tiek atliekta uz aizmuguri gar galvaskausa sienu.[13] Atšķirībā no dzeņiem, zaļajai dzilnai mēles galā nav bārkstis, bet tā ir lipīga, pateicoties lipīgajām siekalām.[14]
Lai arī zaļā dzilna ir tramīgs un uzmanīgs putns, tā ir skaļa. Lai sazinātos, pret koku tā sit reti, biežāk klaigā.[12] No līdzīgās pelēkās dzilnas visvieglāk to atšķirt pēc sarkanā apspalvojuma uz galvas - pelēkajai dzilnai sarkana ir tikai piere, pēc apspalvojuma zem spārniem, kas zaļajai dzilnai ir dzeltens, bet pelēkajai dzilnai pelēks, turklāt seja zaļajai dzilnai ir melna. Zaļā dzilna ir arī lielāka, tomēr auguma lielumu, ja abi putni nav viens otram blakus, grūti mežā novērtēt.[15] Līdzīga suga ir arī berberu dzilna un Pireneju zaļā dzilna, bet tās mājo tikai Ziemeļāfrikā un Pireneju pussalā, to izplatības areāliem nepārklājoties ar zaļās dzilnas areālu.[12]
Zaļā dzilna ir nometniece un ziemo ligzdošanas areālā.[3] Tā mājo mežmalās, retinātos lapukoku vai jauktu koku mežos, jo zaļā dzilna ligzdo vecos lapukokos. Tās dzīves vietas tuvumā parasti ir skudru pūžņi, tā kā skudras ir nozīmīgs barības avots. Zaļā dzilna labprāt barojas arī uz zemes un to var novērot pļavās, dārzos un kultivētos zālājos.[16] Tā kā zaļās dzilnas knābis ir samērā vājš, salīdzinot ar citām dzilnveidīgām sugām, tā kaļ tikai mīkstos kokos.[14]
Galvenā zaļās dzilnas barība ir skudras (Lasius) un skudras (Formica),[16] un, lai tās atrastu, zaļā dzilna daudz laika pavada uz zemes. Tā barojas arī ar citiem kukaiņiem un maziem rāpuļiem, kas gadās tās ceļā.[14] Zaļā dzilna, barojoties ar skudrām, ar savu garo knābi rokas pa skudru pūzni un ar mēli uzķer gan pieaugušās skudras, gan to kāpurus. Arī savus mazuļus zaļā dzilna baro ar skudrām.[14] Tā kā zaļā dzilna ir nometniece, ilgstoša, bieza sniega sega ziemā apgrūtina tās barošanos, līdz ar to daudzi īpatņi aiziet bojā.[16] Zaļā dzilna māk atrast skudru pūzni arī zem sniega, ierokoties pat 85 cm dziļumā, lai aizsniegtu iecienīto barību.[14]
Zaļās dzilnas veido monogāmus pārus uz daudziem gadiem. Pāris ligzdo pašizkaltos dobumos, kas ir nedaudz lielāki kā citiem dzilnu dzimtas putniem. Tas parasti atrodas vai nu koka galotnē vai dažus metrus virs zemes. Ligzdošanas dobumus zaļā dzilna visbiežāk kaļ ozolos, dižskābaržos, vītolos un augļu kokos.[17] Dobums var būt izkalts gan veselā, gan trupējošā kokā. Ieeja ir apmēram 60 x 70 mm liela. Dobums iekšpusē ir apmēram 150 mm plats un 400 mm dziļš.[18] Ligzdošanas dobumu galvenokārt kaļ tēviņš. Process aizņem apmēram 15—30 dienas. Pāris var ligzdot vienā un tajā pašā dobumā vairāk kā 10 gadus.[14]
Zaļajai dzilnai ir viens perējums sezonā. Dējumā ir 4—6 baltas olas, kas ir 31 x 33 mm lielas un sver 8,9 g, 7% no masas aizņem čaumala. Kad pēdējā ola ir izdēta, pāris uzsāk perēšanu. Abi vecāki viens otru nomaina ik pēc 1,5—2,5 stundām.[14] Mazuļi izšķiļas kaili un nevarīgi. Apspalvojums tiem izaug 21—24 dienu vecumā.[13]
Zaļajai dzilnai ir 3 pasugas:[19]
Vēl nesenā pagātnē kā zaļās dzilnas pasuga tika sistematizēta vēl viena zaļo dzilnu grupa, kura kopš 2012. gada, balstoties uz mitohondriālo DNS analīžu rezultātiem,[20] tiek sistematizēta kā atsevišķa suga:
Zaļā dzilna (Picus viridis) ir dzilnu dzimtas (Picidae) putnu suga. Izdala 3 pasugas. Tā sastopama lielākajā daļā Eiropas un nelielos reģionos Āzijas rietumdaļā. Zaļā dzilna mājo dažādu tipu mežos, kas mijas ar atklātām vietām, kā arī to var novērot apdzīvotu vietu parkos.
21. gadsimta mitohondriālo DNS pētījumu rezultāti ir ievērojami izmainījuši esošo sistemātiku. Dažos informācijas avotos Ziemeļāfrikas rietumos dzīvojošā berberu dzilna (Picus vaillantii) joprojām tiek sistematizēta kā zaļās dzilnas pasuga, tomēr lielākā daļa sistemātiķu, Starptautisko dabas un dabas resursu aizsardzības savienību (International Union for Conservation of Nature -IUCN) ieskaitot, Magriba zaļo dzilnu sistematizē kā atsevišķu sugu. Kopš 2012. gadā vēl viena bijusī pasuga tiek sistematizēta kā atsevišķa suga — Pireneju zaļā dzilna (Picus sharpei). Saskaņā ar jaunāko sistemātiku zaļā dzilna nav sastopama ne Āfrikā, ne Pireneju pussalā.
Wikimedia Commons mempunyai media berkaitan: Burung Belatuk Sisik.
Burung Belatuk Sisik adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Picus viridis.
Burung Belatuk Sisik ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Belatuk Sisik adalah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan tubuh yang diselubungi bulu pelepah. Paruh Burung Belatuk Sisik tidak bergigi.
Burung Belatuk Sisik membiak dengan bertelur. Telur Burung Belatuk Sisik bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z Burung Belatuk Sisik adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Picus viridis.
De groene specht (Picus viridis) is een vogel die tot de familie spechten (Picidae) behoort. Het is een talrijke en wijdverbreide standvogel in het grootste deel van Europa en komt ook voor in het uiterste westen van Azië. De specht is eenvoudig te herkennen aan zijn groene verenkleed, zijn zwart met rode koptekening en zijn typische, luide roep. De groene specht voedt zich voornamelijk met mieren, die hij voornamelijk op de grond zoekt. In tegenstelling tot veel andere spechtensoorten roffelt de groene specht slechts weinig op bomen.
De groene specht is een relatief grote specht. Een volwassen groene specht heeft een lichaamslengte tussen de 31 en 34 centimeter. Het gewicht ligt meestal rond de 170 à 180 gram, maar kan variëren tussen de 140 en 250 gram. De vleugelspanwijdte kan 40 tot 52 centimeter bedragen, maar is meestal tussen de 45 en 51 centimeter. Er is vrijwel geen verschil in gewicht en lengte tussen mannetjes en vrouwtjes.[* 1]
Het verenkleed is olijfgroen op de nek en bovenzijde, geel op de stuit en lichtgrijsgroen op de onderzijde. De kleur van de vleugels verloopt van olijfgroen en gelig op de bovenzijde van de binnenste vleugelveren naar zwart met grote witte vlekken op de buitenste veren. De rode kopkap loopt van het voorhoofd tot achter in de nek. Het gezicht is tot de oorstreek zwart en de ogen zijn blauwig wit. Net als de meeste Europese spechten is de groene specht seksueel dimorf, al is het verschil tussen de geslachten relatief klein. Het mannetje heeft een zwart omzoomde rode baardstreep onder het oog, bij het vrouwtje is deze geheel zwart.
De tenen van de staalgrijze poten zijn als bij veel spechten zygodactyl geplaatst: twee tenen staan naar voren en twee naar achteren gericht. Deze geven samen met de stugge staartveren een goede grip en steun, wanneer de groene specht zich horizontaal aan een stam vastklemt. Zijn snavel is echter relatief zwak voor een specht en is alleen geschikt voor zacht hout.[2] De groene specht is meer aangepast op het foerageren op de grond dan de meeste andere spechten. Hij heeft hiervoor een ongewoon lange tong van zo'n tien centimeter, die hij rond zijn schedel kan oprollen.[3] De verhoornde punt van de tong is plat, breed en van kleine weerhaken voorzien. De vergrote speekselklieren zorgen voor een grote kleverigheid.[2]
Het verenkleed van een juveniel is matter en bleker gekleurd dan die van een volwassene. De kop, hals en onderzijde zijn bedekt met donkere onregelmatige vlekken en strepen[4] en de bovenzijde en vleugels hebben witte vlekken. De rode kopkap is vaal en vaak bedekt met grijze vlekken. De donkere koptekening is vaak moeilijk te onderscheiden. Bij vliegvlugge mannetjes kunnen al enkele rode veren in de baardstreep te zien zijn.[5]
De eerste rui begint reeds enkele weken na het uitkomen van de eieren en is na ongeveer vier maanden afgerond. In de late herfst hebben juvenielen al het verenkleed van een volwassen vogel.
Door zijn grootte en het groene verenkleed is de groene specht eenvoudig te herkennen en kan hij met slechts weinig vogels verward worden. Het vrouwtje van de wielewaal (Oriolus oriolus) is ook groen gekleurd, maar is slanker en kleiner en heeft smallere vleugels en een langere staart. Het verspreidingsgebied van de groene specht overlapt dat van enkele gelijkende soorten van het geslacht Picus. In Centraal-Europa leeft de iets kleinere grijskopspecht (P. canus). Deze heeft een grijs gezicht, donkerrode ogen en slechts een smalle baardstreep. Bij het mannetje is enkel het voorhoofd rood en bij het vrouwtje ontbreekt de rode kopkap geheel. Bovendien is zijn habitat meer verbonden met bergen en bossen in vergelijking tot de groene specht. Levaillants specht (P. vaillantii) en de Iberische groene specht (P. sharpei) lijken beide sterk op de groene specht, maar komen respectievelijk enkel op het Iberisch Schiereiland en in het noordwesten van Afrika voor,[4] gebieden waar de groene specht weinig wordt aangetroffen. De ogen van deze soorten zijn lichtgekleurd als bij de groene specht, maar de baardstreep is smal als bij de grijskopspecht.
Wielewaal (Oriolus oriolus) ♀
Grijskopspecht (Picus canus) ♂
Grijskopspecht (Picus canus) ♀
Iberische groene specht (Picus sharpei) ♂
Iberische groene specht (Picus sharpei) ♀
Levaillants specht (Picus vaillantii) ♀
De groene specht is een sedentaire standvogel, die bij het foerageren vaak dezelfde routes gebruikt. In de zomer zijn deze routes meestal kort, in de winter dwaalt hij vaak verder van zijn slaapplaats en wordt hij ook aangetroffen in tuinen. De groene specht is een dagactieve vogel en doorgaans begint hij net na zonsopgang met het zoeken naar voedsel op de grond. De duur van de actieve periode is afhankelijk van het daglicht en varieert van acht uur in december tot vijftien uur in juli.
De groene specht heeft een golvende vlucht, waarbij hij drie à vier vleugelslagen afwisselt met een korte glijvlucht met dichtgevouwen vleugels.[2] In vergelijking tot de meeste andere spechten bevindt de groene specht zich veel op de grond en verplaatst zich hier veel behendiger. Afstanden tot drie meter legt hij met sprongetjes af van elk ruim 25 centimeter. In het duister vliegt hij niet, bij uitzondering zal de groene specht zich dan klimmend verplaatsen. Hij klimt vloeiender en minder schokkerig dan bijvoorbeeld de grote bonte specht (Dendrocopus major), maar minder snel dan de grijskopspecht. Een korte afstand tussen twee bomen overbrugt de groene specht door eerst omhoog te klimmen, gevolgd door een karakteristieke glijvlucht. Wanneer meer bomen dicht op elkaar staan, herhaalt hij deze manier meerdere keren kort op elkaar.
De groene specht zoekt zijn voedsel bijna uitsluitend op de grond en hakt daarom aanzienlijk minder in bomen dan de meeste spechten. Hij voedt zich voornamelijk met mieren en hun larven die in de grond leven, en is hierin het meest gespecialiseerd van de Centraal-Europese spechten. De groene specht foerageert met name in kort gras op losse bovengrond, daar hier de meeste mierennesten te vinden zijn.[6] Met zijn lange tong boort hij gaten van enkele centimeters diep, om vervolgens de prooidieren met behulp van zijn kleverige tong te vangen. Ook verwijdert hij met zijn snavel mos uit spleten en tussen stenen om bij zijn voedsel te kunnen komen.[7]
De groene specht heeft een voorkeur voor behaarde bosmieren (Formica rufa) en andere mieren van het geslacht Formica. Daarnaast worden Lasius-soorten en andere mierensoorten gegeten. De langwerpige, cilindervormige uitwerpselen bestaan vaak geheel uit de resten van mieren.[8] Soms voedt de groene specht zich met andere geleedpotigen, maar zelden met andere soorten ongewervelden. Ook jaagt hij soms op kleine reptielen.[2] Soms vult de groene specht zijn dieet aan met bessen, zoals wilde lijsterbessen en de zaadmantels van de venijnboom, en vruchten als kersen, appels en druiven.
In de winter graaft de groene specht tunnels in de sneeuw om mierenhopen te bereiken. Er is waargenomen dat een exemplaar een tunnel van 85 centimeter groef.[2] Ook voedt de groene specht zich 's winters met overwinterende geleedpotigen, zoals bodemwantsen, vliegen, muggen en spinnen.
De groene specht roffelt zelden en doet dit zacht, snel en onregelmatig. Zijn territoriumroep is daarentegen opvallend en luid, vooral dat van het mannetje. Deze klinkt als een luide lach, bestaande uit tot twintig lettergrepen: kjuu-kjuu-kjuu. De baltsroep lijkt sterk op de territoriumroep, maar klinkt nasaler en aan het einde sneller en minder luid. Tijdens warm winterweer laat de groene specht regelmatig een duidelijk klu-uk horen, te vergelijken met de roep van de grijskopspecht, maar minder zuiver en lager in toonhoogte. Tijdens het landen laat de groene specht vaak een scherp kjak horen en bij verstoring of bedreiging een serie vergelijkbare geluiden die klinkt als kjuk-kjuk-kjuk-kjuk.
Binnen het eerste jaar van zijn leven wordt de groene specht geslachtsrijp. De gemiddelde generatielengte bedraagt 5,6 jaar.[1] De balts begint in december met de eerste kreten van het mannetje en bereikt een hoogtepunt in de maanden januari en februari. In Centraal-Europa worden in half maart tot begin april de uiteindelijke paren gevormd en de grenzen van het broedterritorium bepaald.
De groene specht is een holenbroeder en gebruikt een boomholte voor het grootbrengen van zijn broedsel. Vaak kiest hij hiervoor een eerder gebruikte nest- of slaapholte of een verlaten holte van andere spechten. Wanneer de groene specht zelf een nestholte uithakt kiest hij bij voorkeur een boom met vermolmd hout uit.[7] Qua boomsoort lijkt de groene specht weinig kieskeurig te zijn. In West- en Centraal-Europa worden eiken, beuken, wilgen en fruitbomen het meest gebruikt, in Noord-Europa vooral populieren.[9]
Het uithakken van de nestholte gebeurt voornamelijk door het mannetje en neemt 15 tot 30 dagen in beslag.[2] De hoogte van de nestholte varieert van een meter boven de grond tot in de top van een grote boom. De holte is relatief groot voor een specht en is 15 tot 40 centimeter diep.[8] Het vlieggat is ongeveer 50 à 60 millimeter breed en 75 millimeter hoog. Sommige nestholtes worden meer dan tien jaar lang door broedende groene spechten gebruikt.[2]
Tussen begin april en half mei worden vijf tot acht witte eieren gelegd, elk met een afmeting van gemiddeld 31 bij 23 millimeter en 8,9 gram zwaar. Beide ouders broeden de eieren in 14 tot 20 dagen uit en lossen elkaar om de 1,5 tot 2,5 uur af.[2] Alleen wanneer een broedsel mislukt volgt binnen de broedperiode een tweede legsel. Hiervoor wordt doorgaans een nieuwe nestholte gebruikt.
De kuikens worden door beide ouders gevoerd met mieren en hun larven.[* 2] Zij ontwikkelen zich in 21 tot 27 dagen tot vliegvlugge juvenielen. Ook nadat ze voor het eerst het nest verlaten hebben worden de juvenielen meestal nog door de ouders gevoerd, soms tot zeven weken na het uitkomen van de eieren.
Juvenielen met een leeftijd tot vijftien weken onderhouden een los contact met de ouders voordat zij een eigen territorium zoeken. Deze bevindt zich doorgaans op een korte afstand van hun geboorteplaats, meestal niet verder dan dertig kilometer.[* 3]
Het verspreidingsgebied van de groene specht ligt voor ruim 75 procent in Europa en verder in het westen van Azië. In Europa komt de groene specht als standvogel voor in het grootste deel van het vasteland, in Groot-Brittannië en in het zuiden van Noorwegen en Zweden, tot aan de boreale zone. Hij komt als dwaalgast voor in Finland, Ierland, Gibraltar en Malta. Op het Iberisch Schiereiland leeft de verwante Iberische groene specht (P. sharpei), die voorheen als ondersoort werd beschouwd. De groene specht komt hier enkel in de omgeving van de Pyreneeën voor. In Azië komt de groene specht voor in Klein-Azië en naar het oosten tot in Turkmenistan, Iran en de Kaukasus.[1]
De grootste populatie groene spechten bevindt zich in Centraal-Europa. Mogelijk als gevolg van de achteruitgang van de rode bosmier heeft de specht zijn dieet uitgebreid met andere soorten, zoals de wegmieren (Lasius niger). Hierdoor heeft hij zijn verspreidingsgebied verder uitgebreid.[11]
De groene specht heeft een voorkeur voor landschap met oude loofbomen, afgewisseld met geschikt open gebied met genoeg mieren. Geschikte nest- en slaapplaatsen zijn open bossen, bosranden, parken en boomrijke tuinen.[7] Foerageergebieden zijn onder andere graslanden, heides, bosaanplanten, boomgaarden en gazonnen.
Door zijn specialisatie in bodembewonende mieren is de groene specht kwetsbaar in strenge winters. Hij komt derhalve vooral voor in laaglanden en op berghellingen tot 500 meter boven zeeniveau. In de Alpen en Transkaukasië wordt hij aangetroffen tot op een hoogte van 2000 meter, met uitersten van respectievelijk 2150 en 2745 meter boven zeeniveau.[12]
De groene specht heeft een groot verspreidingsgebied met een grote populatiedichtheid. Volgens een schatting van BirdLife International bedroeg het aantal Europese broedparen in 2015 587.000 tot 1.050.000, oftewel 1.180.000 tot 2.120.000 volwassen vogels. Men schat dat de Europese populatie 95 procent van het totaal uitmaakt.[1]
De grootste bedreigingen zijn intensivering van landbouw en sommige bosbouwmethodes. Het creëren van akkerland uit weiland resulteert in minder mieren in het gebied, de voornaamste voedselbron van de groene specht. Ook harde winters zijn een bedreiging, daar de groene specht door dikke sneeuwlagen moeilijker bij zijn voedsel kan komen.[1] Na een groot sterftecijfer heeft een populatie doorgaans tien jaar nodig om zich weer te herstellen.
De populatie groene spechten neemt vrijwel overal in Europa toe. De status van is derhalve als 'niet bedreigd' (LC of Least Concern) geklasseerd op de Rode Lijst van de IUCN.[1] Op de Nederlandse Rode Lijst is de status kwetsbaar, daar de populatie van 6000 tot 7000 broedparen in de jaren zeventig van de 20e eeuw is gedaald naar 6000 tot 7000 broedparen rond 2000. In dezelfde periode nam de populatie in Zeeuws-Vlaanderen juist sterk toe.[13] Ook in Nederland is er sinds 1990 weer een toename,[14] bij herziening van de lijst zal de groene specht mogelijk worden verwijderd.[15]
De groene specht werd in 1758 voor het eerst wetenschappelijk gepubliceerd door Linnaeus als Picus viridis. In zijn Systema naturae klasseerde hij alle echte spechten (Picinae) onder het geslacht Picus, Latijn voor 'specht'. De groene specht is de enige uit deze groep die zijn oorspronkelijke wetenschappelijke naam heeft behouden.[* 4] De soortnaam viridis is Latijn voor 'groen'.
De groene specht en de grijskopspecht (P. canus) zijn in Centraal-Europa de enige vertegenwoordigers van het geslacht Picus, dat in totaal 13 soorten telt. De Iberische groene specht (P. sharpei) en Levaillants specht (p. vaillanti) werden lange tijd als ondersoorten van de groene specht beschouwd, maar hebben tegenwoordig de soortstatus.
De groene specht kent drie ondersoorten: De nominaatondersoort P. v. viridis komt voor in Noord- en Centraal-Europa. De zuidelijke grens van zijn leefgebied wordt gevormd door de Pyreneeën, de Alpen, noordleijk Joegoslavië en Roemenië. Zuidelijk daarvan leeft P. v. karelini, van zuidoostelijk Europa tot zuidwestelijk Turkmenistan. Deze ondersoort heeft een doffer verenkleed. In zuidwestelijk Iran komt P. v. innominatus. Deze lijkt op P. v. karelini, maar heeft lichte wangvlekken, keel en borst.[5] In 2011 werd op basis van een analyse van het mitochondriaal DNA voorgesteld om deze ondersoort de soortstatus te geven.[16]
Nederlands Dagblad: Interview met Hans Peeters van de Vogelbescherming grote bonte specht (Dendrocopos major) · middelste bonte specht (Dendrocoptes medius) · kleine bonte specht (Dryobates minor) · zwarte specht (Dryocopus martius) · groene specht (Picus viridis) · grijskopspecht (Picus canus)* · draaihals (Jynx torquilla)
De groene specht (Picus viridis) is een vogel die tot de familie spechten (Picidae) behoort. Het is een talrijke en wijdverbreide standvogel in het grootste deel van Europa en komt ook voor in het uiterste westen van Azië. De specht is eenvoudig te herkennen aan zijn groene verenkleed, zijn zwart met rode koptekening en zijn typische, luide roep. De groene specht voedt zich voornamelijk met mieren, die hij voornamelijk op de grond zoekt. In tegenstelling tot veel andere spechtensoorten roffelt de groene specht slechts weinig op bomen.
Grønspett (Picus viridis) er ein fugl i spettefamilien. Grønspetta er standfugl i heile utbreiingsområdet sitt, som omfattar det vestre og sørvestre Asia, samt det meste av Europa. Grønspetta høyrer til slekta Picus, spetter med grøngrå fjørdrakt.
Kjønna er jamstore. Både hoa og hannen kan, saman med den grøngrå drakta, kjennast på den raude issa og nakken.
Den dagaktive grønspetta held seg ofte på marka, i motsetnad til dei fleste andre spettar. Hovudføda er maur som ho fangar med den 10 cm lange tunga.
Grønspetta er om lag 32 cm lang og vert opp til 52 cm mellom vengjespissane. Oversida er mørkt grøn, undersida bleikt grågrøn. Overgumpen er lysande grøngul, noko som visast godt i flukt. Begge kjønn har raud isse og nakke og svart mustasjestrek (hannen med raudt i midten), som går frå nebbet til bakom auga. Øyredekkfjør, hake og strupe er derimot kvitaktige. Vengane er vatra i brunsvart, gult eller brunkvitt. Stjertfjøra er grøngrå med svartaktige render. Skilnadane mellom kjønna er små. Hos hannen er kinnflekken raud med svart kant, hos hoa einsfarga svart. Grønspetta sine auge er blåaktig kvite, nebb og føter blygrå. Hann og ho er like store og veg like mykje. Ungfugldrakta skil seg frå dei vaksne si. Ho er mykje mattare. Sidene på hovudet, saman med halsen og undersida på kroppen, har nesten kvit grunntone med mørk vatring og mørke render. Dei raude partia på hovudet viser lite att og er oftast oppblanda med grå flekkar. Vengane og oversida på kroppen har også tydeleg kvit vatring. Ungfuglane får gradvis ei vaksen fjørdrakt, og allereie første haust er denne ferdig.
Grønspetta liknar den noko mindre gråspetta som til del er utbreidd i same områda. Til skilnad frå denne har grønspetta grovare nebb, og meir svarte parti i ansiktet. Gråspetta har grått hovud, mørkeraude auge og berre ein smal svart mustasjestrek. Gråspetta manglar også raudt på issen, og berre hannen har raudt i panna. Hoa manglar raudt på hovudet. Ofte gir biotopen svar på kva slags fugl ein treffer på. Gråspetta er ikkje utbreidd i det nordvestre Mellom-Europa og er sterkare knytt til fjell og skog enn grønspetta.
Grønspetta trommar sjeldnare enn mange andre spetteartar, og lyden er svak og uregelmessig. Den markande revirsongen er meir påfallande. Denne vert framført av begge kjønna, men mest intensivt av hannen. Songen læt som eit høgt skratt ("kly-kly-kly-kly-kly-kly-kly"). Denne lyden er sett saman av opp til 20 stavingar, held seg på ei tonehøgd og kjem raskare og litt svakare mot. Ei tostava slutt (kly-yck) er vanleg. Gråspetta har ein svært lik låt, men er reinare og ligg høgare i tonen. Denne fuglen sine strofer fell i tonehøgd og vert både svakare og meir langsam mot slutten. Når grønspetta landar ytrar ho ofte eit skarpt kjakk, iblant '"kjykk", som vert oppatteke til eit fleirstava "kjykk-kjykk-kjykk-kjykk" når fuglen vert uroa eller er aggressiv.
Grønspetta finst i heile Europa, frå det sørlege Skandinavia og Storbritannia over størsteparten av det europeiske fastlandet og austover gjennom Litleasia til Kaukasus og vidare til Iran. I Finland er fuglen uvanleg. I Danmark held spetta til på Jylland og Fyn. I den boreale barskogsonen i nord, og i dei turre stroka i sør er grønspetta fåtalig. Grønspetta og flyttar seg berre korte strekningar gjennom vinteren. Fuglen likar best halvopne landskap med vidstrekte lauvskogar, framfor alt skogkantar. På grunn av spesialiseringa på marklevande maur er grønspetta sårbar for strenge vintrar med djup snø.
Til vanleg vert grønspetta delt inn i fire underartar:
Fuglen er vanleg i delar av Austlandet, Sørlandet og Vestlandet, meir spreidd i Trøndelag og sjeldan på Helgeland. Tettast bestand finst i sørvende lier i fjordstroka. Arten er knytt til gammal lauv- og blandingsskog. Tilplanting med gran og gjengroing av husdyrbeite påverkar grønspetta negativt.
Grønspetta vert kjønnsmoden i første leveåret. Allereie i januar gir hannane frå seg dei første lokkeropa. Dette tiltek i februar. I mindre grad enn andre spetter brukar grønspetta tromming for å hevde revir. I mai legg hoa 5-8 kvite egg i holrom i tre. Desse holroma er gjerne slike som andre spetteartar har hakka ut. Favorittreet er osp, men andre treslag vert også brukt. Om paret ikkje finn passande trehol hakkar dei sjølve ut eit hol i eit morke tre, passande høgd er to meter over marka. Egga vert ruga i 14-17 døgn. Ungane vert fora med maur og maurpupper som grønspetta samlar opp i kjertelmagen sin for å minske talet på foringsbesøk. Etter 23-27 døgn flyg ungane ut. Foreldra held fram med å mate dei nokre veker til.
Av spettene våre er grønspetta den som er mest spesialisert på marklevande maur. Fuglen tek mauren som samlar seg i store skarar for å angripe inntrengaren. Grønspetta har ei ti centimeter lang tunge som ho sender inn i maurgangane. Kort etter soloppgang søker spetta inn på enger og beitemarkar med lausare jord for å bore fleire centimeter lange hol med nebben. Blant dei mange maurartane som vert fanga er raud skogmaur. Om vinteren grev grønspetta tunnelar i snøen for å nå maurtuene. Vidare grev ho seg djupt ned i tuene for å ta maurane som ligg i vinterdvale. Desse tunnelane kan verte meir enn ein halv meter lange. Spesielt om vinteren oppsøker spetta klippeveggar, tak, husveggar og leidningsmaster. Her leitar ho etter leddyr som overvintrar i sprekker, framfor alt fluger, mygg og edderkoppar. Grønspetta hakkar i blant fram biller og billelarver under borken på tre. Markar inngår sjeldan i føda. Til tider et grønspetta bær, til dømes på rogn.
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Grønspett Grønspett (Picus viridis) er ein fugl i spettefamilien. Grønspetta er standfugl i heile utbreiingsområdet sitt, som omfattar det vestre og sørvestre Asia, samt det meste av Europa. Grønspetta høyrer til slekta Picus, spetter med grøngrå fjørdrakt.
Kjønna er jamstore. Både hoa og hannen kan, saman med den grøngrå drakta, kjennast på den raude issa og nakken.
Den dagaktive grønspetta held seg ofte på marka, i motsetnad til dei fleste andre spettar. Hovudføda er maur som ho fangar med den 10 cm lange tunga.
Grønnspett (Picus viridis) er ei spette. Grønnspetta er standfugl i hele utbredelsesområdet sitt, som omfatter det vestre og sørvestre Asia, samt det meste av Europa. Grønnspetta hører til slekta Picus, spetter med grønngrå fjærdrakt. Kjønna er jamstore. Både hunnen og hannen kan, sammen med den grønngrå drakta, kjennes på den røde issen og nakken.
Den dagaktive grønnspetta holder seg ofte på marka, i motsetning til de fleste andre spetter. Hovedføden er maur som den fanger med den 10 cm lange tunga.
På folkemunne er fuglen blitt kalt løvspett, gulspett, lihest og regnfugl. Det siste fordi den heste-kneggelignende lyden ofte varslet regn.
Grønnspetta er om lag 32 cm lang og blir opp til 52 cm mellom vingespissene. Oversida er mørkt grønn, undersida blekt grågrønn. Overgumpen er lysende grønngul, noe som vises godt i flukt. Begge kjønn har rød isse og nakke og svart mustasjestrek (hannen med rødt i midten), som går fra nebbet til bak øyet. Øredekkfjær, hake og strupe er derimot kvitaktige. Vingene er vatra i brunsvart, gult eller brunkvitt. Stjertfjæra er grønngrå med svartaktige render. Forskjellene mellom kjønna er små. Hos hannen er kinnflekken rød med svart kant, hos hunnen ensfarga svart. Grønnspettas øyne er blåaktig kvite, nebb og føtter blygrå. Hann og hunn er like store og veier like mye. Ungfugldrakta skiller seg fra de voksne da den er mye mattere. Sidene på hodet, sammen med halsen og undersida på kroppen, har nesten kvit grunntone med mørk vatring og mørke render. De røde partia på hodet viser lite att og er oftest oppblanda med grå flekker. Vingene og oversida på kroppen har også tydelig kvit vatring. Ungfuglene får gradvis ei voksen fjærdrakt, og allerede første høst er denne ferdig.
Grønnspetta ligner den noe mindre gråspetta som til del er utbredt i samme områda. Til forskjell fra denne har grønnspetta grovere nebb, og mer svarte parti i ansiktet. Gråspetta har grått hode, mørkerøde øyne og bare en smal svart mustasjestrek. Gråspetta mangler også rødt på issen, og bare hannen har rødt i panna. Hunnen mangler rødt på hodet. Ofte gir biotopen svar på hva slags fugl en treffer på. Gråspetta er ikke utbredt i det nordvestlige Mellom-Europa og er sterkere knytta til fjell og skog enn grønnspetta.
Grønnspetta trommer sjeldnere enn mange andre spettearter, og lyden er svak og uregelmessig. Den markante revirsangen er mer påfallende. Denne blir framført av begge kjønna, men mest intensivt av hannen. Sangen låter som et høyt skratt ("kly-kly-kly-kly-kly-kly-kly"). Denne lyden er sett sammen av opp til 20 stavinger, holder seg på ei tonehøyde og kommer raskere og litt svakere mot slutten. Ei tostava slutt (kly-yck) er vanlig. Gråspetta har ei svært lik låt, men er renere og ligger høyere i tonen. Denne fuglen sine strofer faller i tonehøyde og blir både svakere og mer langsom mot slutten. Når grønnspetta lander ytrer den ofte et skarpt kjakk, iblant '"kjykk", som blir gjentatt til et flerstava "kjykk-kjykk-kjykk-kjykk" når fuglen blir uroa eller er aggressiv.
Grønnspetta fins i hele Europa, fra det sørlige Skandinavia og Storbritannia over størsteparten av det europeiske fastlandet og østover gjennom Lilleasia til Kaukasus og videre til Iran. I Finland er fuglen uvanlig. I Danmark holder spetta til på Jylland og Fyn. I den boreale barskogsonen i nord, og i de tørre strøkene i sør er grønnspetta fåtallig. Grønnspetta og flytter seg bare korte strekninger gjennom vinteren. Fuglen liker best halvåpne landskap med vidstrekte løvskoger, framfor alt skogkanter. På grunn av spesialiseringa på marklevende maur er grønnspetta sårbar for strenge vintrer med djup snø.
Til vanlig blir grønnspetta delt inn i fire underartar:
Fuglen er vanlig i deler av Østlandet, Sørlandet og Vestlandet, mer spredt i Trøndelag og sjelden på Helgeland. Tettest bestand finnes i sørvendte lier i fjordstrøkene. Arten er knytta til gammel løv- og blandingsskog. Tilplanting med gran og gjengroing av husdyrbeite påvirker grønnspetta negativt.
Grønnspetta blir kjønnsmoden i første leveåret. Allerede i januar gir hannene fra seg de første lokkeropa. Dette tiltar i februar. I mindre grad enn andre spetter bruker grønnspetta tromming for å hevde revir. I mai legger hunnen 5-8 kvite egg i holrom i tre. Disse holromma er gjerne slike som andre spettearter har hakka ut. Favorittreet er osp, men andre treslag blir også brukt. Om paret ikke finner passende trehull hakker de selv ut et hol i et morkent tre, passende høyde er to meter over marka. Egga blir ruga i 14-17 døgn. Ungene blir fora med maur og maurpupper som grønnspetta samler opp i kjertelmagen sin for å minske tallet på foringsbesøk. Etter 23-27 døgn flyr ungene ut. Foreldra holder fram med å mate dem noen uker til.
Av spettene våre er grønnspetta den som er mest spesialisert på marklevende maur. Fuglen tar mauren som samler seg i store skarer for å angripe inntrengeren. Grønnspetta har ei ti centimeter lang tunge som den sender inn i maurgangene. Kort etter soloppgang søker spetta inn på enger og beitemarker med løsere jord for å bore flere centimeter lange hol med nebbet. Blant de mange maurartene som blir fanga er rød skogmaur. Om vinteren graver grønnspetta tunneler i snøen for å nå maurtuene. Videre graver den seg djupt ned i tuene for å ta maurene som ligger i vinterdvale. Disse tunnelene kan bli mer enn en halv meter lange. Spesielt om vinteren oppsøker spetta klippevegger, tak, husvegger og ledningsmaster. Her leter den etter leddyr som overvintrer i sprekker, framfor alt fluer, mygg og edderkopper. Grønnspetta hakker i blant fram biller og billelarver under barken på tre. Mark inngår sjelden i føden. Til tider eter grønnspetta bær, f.eks. rogn.
Grønnspett (Picus viridis) er ei spette. Grønnspetta er standfugl i hele utbredelsesområdet sitt, som omfatter det vestre og sørvestre Asia, samt det meste av Europa. Grønnspetta hører til slekta Picus, spetter med grønngrå fjærdrakt. Kjønna er jamstore. Både hunnen og hannen kan, sammen med den grønngrå drakta, kjennes på den røde issen og nakken.
Den dagaktive grønnspetta holder seg ofte på marka, i motsetning til de fleste andre spetter. Hovedføden er maur som den fanger med den 10 cm lange tunga.
På folkemunne er fuglen blitt kalt løvspett, gulspett, lihest og regnfugl. Det siste fordi den heste-kneggelignende lyden ofte varslet regn.
Scientìfich: Picus viridis
Piemontèis : Pich verd
Italian : Picchio verde
Hasło w Wikisłowniku wydawane odgłosy, nagrane w Surrey w 1997 r.
Problem z odtwarzaniem pliku? Zobacz Pomoc.Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae).
Zamieszkuje nieomal całą Europę oraz zachodnią Azję. Prawdopodobnie wywodzi się ze Starego Kontynentu. Od południowej Skandynawii i Wielkiej Brytanii po okolice Morza Śródziemnego i od północnego Iranu i Turkmenistanu do Kaukazu wyróżnia się 3 podgatunki. Poza tym gnieździ się od Uralu po Atlantyk. To ptak osiadły.
W Polsce rozpowszechniony, ale nieliczny ptak lęgowy; lokalnie bywa średnio liczny[3]. Spotkać go można w całym kraju prócz wysokich gór. Po ostrych zimach liczebność populacji może spaść dość znacznie.
Słabo zaznaczony dymorfizm płciowy – płcie odróżnia się po barwie „wąsów”, których pióra wokół kącików dzioba u samca są czerwone ciemno obwiedzione. Te różnice są już widoczne u wylatującego z gniazda potomstwa. Wierzch głowy, potylica oraz zajady czerwone, natomiast wokół oka czarna plama. Samica ma czarne zajady i mniejszą czerwoną czapeczkę. Wierzch ciała jasnozielony, brzuch i ogon szarozielony, kuper żółty. Od tych barw upierzenia wzięła się jego nazwa gatunkowa. Na lotkach i sterówkach barwa brunatna. Okolice oczu są czarne, a tęczówki niebieskie. Dziób i nogi ciemnoszare. U obu płci z iberyjskiego podgatunku P. viridis sharpei brak czarnej plamy wokół oka.
Osobniki młodociane mniej kontrastowe niż u ptaka dorosłego, pokryte kreskowaniem i od spodu ciemniejszymi pręgami. Przy dziobie mają mniejsze zajady niż samica.
Język dzięcioła zielonego jest bardzo długi – może wysuwać się nawet dziesięć centymetrów poza koniec dzioba, przy czym różni się on od języków innych dzięciołów – brak na nim spotykanych m.in. u dzięcioła czarnego haczykowatych wyrostków. Jest on za to stosunkowo szeroki i lepki[4], dzięki czemu dzięcioł może wydobywać mrówki nawet np. ze szczelin chodnika.
Ten ruchomy narząd zaopatrzony jest w przedniej części w zadziorki. Jego wielkość powoduje rozrost aparatu gnykowego, który swymi rogami zachodzi i zawija się wokół mózgoczaszki i przez nozdrza ciągnie się do górnej nasady szczęk.
Wyciągnięty kleisty język z haczykami sięga nawet na 10 cm poza koniec dzioba (podobnie jak u dzięcioła zielonosiwego), jest od tego dzioba czterokrotnie dłuższy[5]. Język w spoczynku jest owinięty wokół czaszki i dochodzi aż do jamy nosowej. Na końcu jest spłaszczony i pozbawiony zadziorów (charakterystycznych dla dzięciołów szukających pokarmu pod korą drzew), za to pokryty warstwą lepkiej śliny, do której przyklejają się ofiary. Służy do penetrowania korytarzy mrówek, głównie czerwonych. Natomiast dziób jest dłutowaty, podobny do dziobów innych dzięciołów.
Duży dzięcioł o mocnej sylwetce, wielkości gołębia. Jest mniejszy od wrony, ale większy od dzięcioła zielonosiwego. Wśród polskich dzięciołów jest mniejszy tylko od dzięcioła czarnego.
Głos godowy to głośne, podobne do śmiechu (opadający chichot), melodyjne pogwizdywanie „kluji-kluji-kluji”. Tony są równej wysokości, nieznacznie przyspieszają, ale nie słabną na końcu. Głos ten wydawany jest na lęgowisku głównie o świcie (rzadziej w pozostałych porach dnia). Samica odzywa się nieco łagodniej. W locie przeraźliwe „kykykyk”. Rzadko bębni, serią krótką (ok. 1,5 sekundy), słabą i nierówną.
Ptak osiadły. Często przebywa na ziemi. Lata nisko i szybko; lot falisty w którym widać jego żółty kuper. W okresie zimowym „kąpie” się w puszystym śniegu, zostawiając widoczne ślady skrzydeł.
Dzięcioł zielony to typowy europejski ptak leśny. Pierwotnie był związany z lasami łęgowymi. Obecnie zamieszkuje skraje świetlistych lasów liściastych i mieszanych, a także mniejsze zadrzewienia śródpolne, stare parki, sady i aleje, zwykle w pobliżu łąk na których żeruje, również szpalery drzew wśród pól. W górach znaleźć go można w lesie iglastym. Preferuje doliny rzeczne. Spotykany często w zadrzewieniach wiejskich, niekiedy nawet w parkach miejskich, gdyż nie jest ptakiem płochliwym i obecność człowieka mu nie przeszkadza. Unika zwartych kompleksów leśnych, gdzie nie ma odpowiednich miejsc do założenia dziupli i właściwej ilości pokarmu. Wśród dzięciołów jest to gatunek najczęściej żerujący na ziemi.
Dzięcioł zielony żywi się zbieranymi na ziemi owadami, głównie różnymi gatunkami mrówek i ich larwami. Zimą rozkopuje mrowiska nawet do 1 m głębokości. Wiosną i latem zbiera mrówki także z pni drzew. Podobną dietę preferuje też blisko spokrewniony krętogłów. Rzadziej pożywia się innymi bezkręgowcami np. chrząszczami, świerszczami, gąsienicami, a wyjątkowo mięsistymi owocami i nasionami. Dzięcioł zielony w zimie nie gardzi pszczołami, wydłubuje dziury w ulach i wyjada owady.
Wyprowadza jeden lęg w roku, w końcu kwietnia lub na początku maja. Pary są monogamiczne. Mogą łączyć się ze sobą nawet na całe życie[4].
Dziupla wykuta w miękkim drzewie, zwykle liściastym (olcha, osika, wierzba). Zazwyczaj umieszczona w połowie wysokości drzewa. Otwór wlotowy ma średnicę ok. 6,5 cm lub jest owalny, o szerokości 5 cm i wysokości 7,5 cm. Dziupla jest głęboka na 40–45 cm, a jej wykuwanie zajmuje parze dzięciołów 2 do 4 tygodni[6]. Dzięcioł zielony korzysta także ze skrzynek lęgowych. Nie ma tak jak dzięcioł czarny dużego pędu do wykuwania nowych dziupli dlatego też z jednej dziupli może korzystać przez kilka lat.
W zniesieniu 5 do 7 białych jaj o średnich wymiarach 23 × 31 mm. Niekiedy liczba jaj może dochodzić do 9, a nawet 11. Świeżo po zniesieniu są białe i bardzo błyszczące. W trakcie wysiadywania próchno powoli farbuje jaja, toteż stają się coraz bardziej brązowe.
Jaja wysiadywane są przez okres około 19–20 dni przez obydwoje rodziców.
Początkowo nagimi pisklętami, gniazdownikami, opiekują się oboje rodzice. Mają słabo rozwinięty układ termoregulacji organizmu i rodzice muszą stale je ogrzewać przez pierwsze 7 dni. Rosną jednak szybko, a po miesiącu są już lotne. Wystarczy puknąć w pień by odezwały się z dziupli. Opuszczają one gniazdo po około 21 dniach, są jeszcze potem dokarmiane przez rodziców w ciągu 4–6 tygodni. Szybko stają się jednak samodzielne.
W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej[7].
Dzięcioł zielony (Picus viridis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny dzięciołowatych (Picidae).
O pica-pau-verde (Picus viridis), ou peto-verde, é uma ave da família Picidae. É o maior dos três pica-paus que ocorrem em Portugal. Caracteriza-se pela plumagem verde e amarelada, com o barrete vermelho.
Distribui-se por quase toda a Europa e pela Ásia Menor. Constrói o seu ninho em cavidades de árvores.
Em Portugal é uma espécie residente, que está presente durante todo o ano. Frequenta zonas florestais, nomeadamente pinhais, de preferência com algumas clareiras.
Ciocănitoarea verde sau ghionoaie verde (Picus viridis) este o pasăre din familia picidelor (Picidae), ceva mai mare decât guguștiucul, de culoare verde-gălbui, cu creștetul și ceafa roșii , ciocul și picioarele sur-plumburiu, care se hrănește cu insecte, în special cu furnici, iar în sezonul rece consumă și boabe; este întâlnită în păduri bătrâne și își face cuibul în scorburi de copaci. În România este prezentă tot timpul anului și este răspândită pe promontorii cu păduri de deal și de șes; este frecventă în Dobrogea.
Evoluție și dispariție Comportament Liste ClasificareCiocănitoarea verde sau ghionoaie verde (Picus viridis) este o pasăre din familia picidelor (Picidae), ceva mai mare decât guguștiucul, de culoare verde-gălbui, cu creștetul și ceafa roșii , ciocul și picioarele sur-plumburiu, care se hrănește cu insecte, în special cu furnici, iar în sezonul rece consumă și boabe; este întâlnită în păduri bătrâne și își face cuibul în scorburi de copaci. În România este prezentă tot timpul anului și este răspândită pe promontorii cu păduri de deal și de șes; este frecventă în Dobrogea.
Žlna zelená[3] (iné názvy: zastarano ďateľ zelený, zelený ďateľ[4][5] [historický pravopis bol ďatel (tvrdé l) –porov. ešte napr. PSP z roku 1940], v dávnej slovenčine: strakopud zelený[6], v Bernolákovom slovníku: zelení ďaťel, s bruchem popelavím[7]; lat. Picus viridis) je druh z čeľade ďatľovité.
Je to vták veľký ako hrdlička záhradná. Dosahuje dĺžku tela 31 - 33 cm[8], rozpätie krídel 40 – 42 cm[8] a maximálnu hmotnosť 170 - 180 g[9]. Je prevažne olivovo zelená s červeným temenom hlavy. Pri lete má žiarivo žltú kostrč a mriežkované letky. Samec má červené pierka v čiernych fúzoch a samica ich má celé čierne. Mláďatá sa líšia matne červeným temenom hlavy a škvrnitým telom.[9] Lieta vo vlnovkách. Bežne sa zdržuje v korunách stromov, často však hľadá potravu na zemi (najmä v mraveniskách, mravce sú jej hlavnou potravou[9][10] ).
Už koncom zimy, v mesiacoch február a marec, sa začínajú veľmi často ozývať[9]. Volajú chechtavo „glyk glyk glyk glyk“[8] alebo "klü-klü-klü"[11] za sedu aj počas letu.
Hojne rozšírená po celom území Slovenska. Vo vyšších polohách je zriedkavejšia. Hniezdenie je evidované do nadmorskej výšky 700 - 800 m n. m..[10][9] Súvislým lesným komplexom sa vyhýba. Žlna zelená je stály vták[9][10].
Odhadovaný počet hniezdiacich párov je 1 200 – 2 000, zimujúcich jedincov 2 500 - 5 000. Veľkosť populácie i územie na ktorom sa vyskytuje sú stabilné, maximálna zmena do 20%. Ekosozologický status v rokoch 1995, 1998[10] a 2001 žiadny.[12] V roku 2014 LC - menej dotknutý.[2][13][14] Európsky ochranársky status SPEC2 - druhy, ktorých globálne populácie sú koncentrované v Európe, ale majú tam nevhodný ochranársky status. Stupeň ohrozenia D - ustupujúci druh.[10].
Otvorená krajina s lesíkmi, kde sa je veľa okrajov lesov s lúkami a s pasienkami s množstvom mravenísk. Riedke lesy, lesy s množstvom rôznovekých plôch. Sady a parky.
Hniezdi vo svetlých lesoch, parkoch a ovocných sadoch v apríli až máji raz ročne. Hniezdo je umiestnené v dutine (vytesanej) s okrúhlym alebo oválnym[9] otvorom s priemerom 5,5 - 7 5 cm. Hĺbka dutiny býva od 25 - 60 cm, šírka 15 cm. Samica znáša 5 až 7[9] bielych vajec, na ktorých sedia obaja rodičia počas 16 až 17 dní[9] a mláďatá kŕmia tiež obaja rodičia na hniezde asi 19 dní a potom ešte 14 dní prikrmujú.
Živí sa mravcami a ich larvami[10][9], menej iným hmyzom
Zaslúži si ochranu ako iné druhy ďatľov. Žlna zelená je zákonom chránená, spoločenská hodnota je 663,87 € (Vyhláška MŽP č. 579/2008 Z.z.).
Ilustrácia, samec (červené pierka v čiernom fúze), samica a škvrnité mláďa
Samec
Kŕmenie mláďaťa v hniezdnej dutine
Mláďa
Kompozitná fotografia - pomôcka na ľahšie spoznanie druhu
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Žlna zelená
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Žlna zelená
Žlna zelená (iné názvy: zastarano ďateľ zelený, zelený ďateľ [historický pravopis bol ďatel (tvrdé l) –porov. ešte napr. PSP z roku 1940], v dávnej slovenčine: strakopud zelený, v Bernolákovom slovníku: zelení ďaťel, s bruchem popelavím; lat. Picus viridis) je druh z čeľade ďatľovité.
Zelena žolna (znanstveno ime Picus viridis) je ptič plezalec iz družine žoln (Picidae).
Odrasla zelena žolna meri 30–36 cm po dolžini s premerom kril 45–51 cm. Od na prvi pogled zelo podobne vrste pivke se zelena žolna loči po velikosti (od pivke je večja za 5 cm) in po izraziti črnini, ki sega od kljuna do sredine glave na licih. Samci imajo prav tako rdeč zgornji del glave, vendar je ta manjši.
Gnezijo drevesnih duplih, ki ga izdolbejo same, v času meseca aprila do maja in imajo samo eden zarod. Samica v gnezdo izvali od 4-11 jajc bele barve. Mladiči so gnezdomci in valjenci.
Več kot 75 % populacije zelene žolne prebiva v Evropi, predvsem v Franciji, Španiji in Nemčiji. Odsotna je pri nekaterih severnih in vzhodnih področjih, v Irski, Grenlandiji in Makaroneziji.[2]
Zelena žolna je manj vezana na gozdove in prebiva predvsem v bolj odprti kulturni krajini s presvetljeni gozdovi, logi, parki, vrtovi, vrbovji, starimi sadovnjaki, kjer gnezdi. V Sloveniji je široko razširjena in pogosta celoletna vrsta.
Zelena žolna zaradi prehranjevanja z mravljami in njihovimi ličinkami veliko časa preživi na tleh. Le redko jo pozimi najdemo v krmilnici in ker so mravljišča zmrznjena, jih veliko pogine v hudih zimah. Prehranjuje se tudi z drugimi žuželkami in sadjem.
Zelena žolna (znanstveno ime Picus viridis) je ptič plezalec iz družine žoln (Picidae).
Gröngöling (Picus viridis) är en fågel inom familjen hackspettar. Den är en stannfågel som förekommer i västra och sydvästra Asien, samt i större delen av Europa förutom på vissa öar och i de nordligaste områdena. Den är en av de vanligaste hackspettarna i Europa. Den tillhör släktet Picus, vilka är hackspettarter med gröngrå fjäderdräkt.
Den kan bli cirka 32 cm lång och kan mäta upp till 52 cm mellan vingspetsarna och könen blir ungefär jämnstora. Både hona och hane kan, utöver den gröngråa fjäderdräkten, kännas igen på den röda hjässan och nacken.
Den dagaktiva gröngölingen befinner sig ofta på marken, till skillnad från de flesta andra hackspettar och dess huvudföda är myror som den effektivt fångar med sin cirka 10 cm långa hullingförsedda tunga.
Gröngölingen är 30–36 cm lång och har ett vingspann på 45–51 cm.[2] Den har mörkgrön ovansida, blekt ljus- till grågrön undersida och lysande gröngul övergump, vilket syns bra i den bågiga, ofta lite långsamma flykten. Båda könen har röd hjässa och nacke och svart mustaschstreck – hanen med en röd kärna i det svarta – som räcker från näbben till bakom ögonen.[2] Örontäckare, haka och strupe är däremot vitaktiga. Vingarna är vattrade i brunsvart, gult eller brunvitt. Stjärtfjädrarna är gröngrå med svartaktiga ränder. Underarten sharpei på Iberiska halvön skiljs främst genom att den saknar svart runt ögat.[2]
Skillnaderna mellan könen är mycket små. Hos hanen är mustaschstrecket rött med svart kant, men hos honan är fläcken enfärgat svart.[2] Gröngölingens ögon är ljust blåaktiga medan den långa och spetsiga näbben och fötterna är blygrå.[2] Hanar och honor är lika stora och väger lika mycket. Vikten varierade från 138 gram till 250 gram.[3]
Den juvenila dräkten skiljer sig från de adulta fåglarnas. Den är sammantaget betydligt mattare. Huvudets sidor, halsen och kroppsundersidan har nästan vit grundton med mycket mörk vattring och randning. De röda partierna på huvudet är oansenliga och oftast uppblandade med gråa fläckar.[2] Vingarna och ovansidan av fjäderdräkten uppvisar dessutom en tydligt vit vattring.[2] Ungfåglarnas ruggning sker kontinuerligt och börjar redan i boet. Under loppet av ungefär fyra månader är den avslutad och därför har ungfåglarna adult fjäderdräkt redan i slutet av hösten.
Gröngölingen kan förväxlas med den något mindre men annars likartade gråspetten som den bitvis delar utbredningsområde med. Gröngölingen skiljer sig från denna genom sitt större format, sin grövre näbb, och med de mer svarta partier i ansiktet. I motsats till gröngölingen har gråspetten grått huvud, mörkrött öga och endast ett smalt svart mustaschstreck.[2] Gråspetten saknar också gröngölingens röda hjässa och endast hos hanen är pannan röd, medan honan helt saknar röd teckning på huvudet.[2] Ofta är det i första hand med hjälp av biotopen man skiljer fåglarna åt. Gråspetten saknas i nordvästra Centraleuropa och är i jämförelse med gröngölingen mycket starkare knuten till berg och skog.
Atlasgröngöling, som tar vid med sitt utbredningsområde i nordvästra Afrika och som ibland har kategoriserats som underart till gröngölingen, är lik honan av den iberiska gröngölingen sharpei. Båda könen av atlasgröngöling saknar rött i det helsvarta mustaschstrecket men känns istället igen på att den har en ljus bård ovanför mustaschen.[2] Honan skiljer sig även åt då hon bara är röd på bakhjässan och istället är mörkt gråfärgad på resten av hjässan.[2] Eftersom taxonet sharpei idag av flera behandlas som en egen art, med namnet iberisk gröngöling, så utgör även denna en förväxlingsrisk.[1]
Adult hane atlasgröngöling.
Adult hona gråspett.
Adult hane iberisk gröngöling (sharpei). Se text.
Gröngölingar trummar betydligt mer sällan än de flesta andra hackspettarna i Europa.[2] De producerar då endast svaga och oregelbundna virvlar. Mycket påfallande är däremot den markanta revirsången, som framförs av båda könen, men mer intensivt av hanen. Denna sång låter som ett högt skratt (”kly-kly-kly-kly-kly-kly-kly”).[2] Sången, som klingar ganska nasalt och består av upp till 20 stavelser, håller sig på en tonhöjd och blir snabbare och något svagare mot slutet. En tvåstavig, tydligare avslutning (kly-yck) är vanlig. I varmt vinterväder kan dessa läten höras i Centraleuropa redan i december och januari, annars dock först mot slutet av februari. Gråspettens mycket likartade läte låter renare och ligger oftast något högre i tonhöjd. Dess strofer faller i tonhöjd, blir mot slutet långsammare och tydligt svagare och tystnar utan accent. När gröngölingen landar yttrar den ofta ett skarpt kjäck, ibland även ”kjyck”, som upprepas till ett flerstavigt ”kjyck-kjyck-kjyck-kjyck” när fågeln blir oroad eller är aggressiv.
Gröngölingen återfinns i hela Europa, från södra Skandinavien och Storbritannien över större delen av det europeiska fastlandet och österut genom Mindre Asien till Kaukasus och ända ner till Iran. Dess utbredningsområde är alltså i västra Palearktis. I Finland är den ovanlig. I Danmark finns den på Jylland och Fyn. Den boreala barrskogszonen i norr, och stäpperna och halvöknarna i söder i utbredningsområdet, bebor den endast marginellt. Gröngölingen är en karaktäristisk stannfågel som stannar i sina hemtrakter hela vintern och gör endast korta flyttningar. På vintern strövar den delvis vitt omkring och visar sig ofta i trädgårdar, för att söka föda där. Ungfåglarna lämnar sina föräldrars revir och söker egna revir i deras närhet. Även under dessa vandringar flyttar de sig i regel endast upp till 30 kilometer från sin födelseort. De längsta flyttningarna som har bevisats med ringmärkning uppgick i ett fall till 82 kilometer, i ett 170 kilometer.[4]
Gröngölingen är sårbar för stränga vintrar med höga snötäcken varför utbredningens tyngdpunkt är lågländerna och de nedre lägena i medelhöga bergsområden upp till en höjd på ungefär 500 meter över havet. I Bayerischer Wald, som är snörikt och domineras av barrskogar, är den mycket sällsynt och saknas helt ovan 900 meter. Utbredningen i höjdled verkar dessutom påverkas av förekomsten av gråspett. Om båda arter förekommer samtidigt kan gröngölingen i stor utsträckning saknas redan på höjdlägen från 150 meter över havet (till exempel i Nordrhein-Westfalen[5]). Dessa höjdlägen bebos då istället av gråspetten.
I Alperna finns inte denna begränsning av utbredningen i höjdled. I Bayerns alper bebor gröngölingen alla höjdlägen från 600 upp till 1400 meter över havet i ungefär samma utsträckning och påträffas upp till 1700 meter över havet. Gråspetten bebor samma områden men med något mindre häckningstäthet.[6] I Schweiz ligger utbredningens centrum på höjder upp till 1000 meter över havet och arten förekommer där även regelbundet på höjder upp till 2000 meter över havet. Gråspetten är där begränsad till höjdlägen under ungefär 700 meter över havet.[7] De högsta observationerna i Schweiz finns i Valais på 2150 meters höjd, men i Transkaukasus har gröngölingen påvisats på 2745 meters höjd.[8]
Gröngölingen tillhör ordningen Piciformes, hackspettfamiljen Picidae och släktet Picus. Den beskrevs taxonomiskt första gången 1758 av Carl von Linné i tionde upplagan av hans verk Systema naturae där han gav gröngölingen sitt nuvarande vetenskapliga namn Picus viridis.[9] Namnet härstammar från grekiskans pikos, som betyder ”hackspett” och latinets viridis som betyder ”grön”.[10]
Gröngölingen inordnas tillsammans med ungefär 15 andra hackspettarter i släktet Picus, som har palearktisk utbredning. Systerarten gråspett (Picus canus), om man inte kategoriserar iberisk gröngöling som en god art, är den enda arten inom samma släkte som också förekommer i Europa.[2] Arternas separation dateras till den senaste istiden. Under dess förlopp blev två populationer av ursprungsarten åtskilda. Först efter nedisningen för ungefär 10 000 år sedan återförenas de i samma utbredningsområde fast nu som två distinkta arter.
Beroende på källa urskiljs idag tre till elva underarter.[8] Övergångarna mellan dessa är klinala. Atlasgröngöling (Picus vaillantii) kategoriserades länge som underart till gröngöling, men betraktas idag som egen art. Den iberiska populationen Picus viridis sharpei urskiljs också som egen art av bland andra IUCN och IOC under det svenska trivialnamnet iberisk gröngöling[11] efter studier av morfologiska skillnader och hybridzoner.[12][13]
Vanligtvis delas gröngölingen in i fyra underarter:[14]
I Sverige är den vanlig upp till Värmland och Gästrikland. Den häckar på norra Öland men inte på den södra delen. Arten har observerats i alla Sveriges landskap utom på Gotland.[15]
Gröngölingen föredrar halvöppna landskap med vidsträckt äldre skog, framför allt skogsbryn, skogsdungar på fält, ängar med fruktträd, parker, lundar och stora trädbevuxna trädgårdar. I större skogsområden förekommer den bara i starkt upplysta områden, på skogsängar och i större gläntor. Arten visar en stark förkärlek för lövskog, och i vidsträckta barrskogar kan den i stor utsträckning vara mycket sällsynt eller saknas helt. Gröngölingen häckar i lövskog och särskilt i områden med stora gläntor och öppnare landskap med enstaka träd eller dungar.[16] På grund av sin starka specialisering på marklevande myror är gröngölingen sårbar för stränga vintrar med höga snötäcken.
Gröngölingar blir könsmogna redan under sitt första levnadsår. Leken börjar med hanarnas första kontaktläten i december och tilltar sedan betydligt i januari och februari. Den egentliga parbildningen och fastställandet av revirgränser sker, i centrala Europa, från mitten av mars till början av april. Fåglarna bildar sannolikt par för säsongen, men det är inte uteslutet att par håller ihop i flera år. Den högsta sångaktiviteten märks i april och maj.
Som bohål tjänar i regel andra hackspettars efterlämnade häcknings- och övervintringshålor. Liksom gråspetten är gröngölingen inte så kräsen i valet av trädarter och kan därför använda hål i en mängd olika trädsorter. I lövskogar finner man den ofta i asp, bok, ek, tysklönn och lind. I skogar nära vattendrag däremot i björk, poppel, vide eller al.[16] Den bebor även olika fruktträd, plataner, rönnar, hästkastanjer och granar. Om de inte hittar redan efterlämnade hålor hackar de själva hål, oftast i mjuka, murkna trädstammar på ett par meters höjd. Om träet är för hårt avbryts hålbygget. Dessa påbörjade hålor murknar sedan under årens lopp och blir slutligen efter några år inte sällan bohålor ändå. Bohålet görs i normalfallet omkring 25 till 60 centimeter djupt. Ingångshålet är ovalt och har en höjd och bredd från 50 till 75 millimeter.
En kort tid efter parningen lägger honan fem till sju glänsande vita ägg[17] med en genomsnittlig storlek på 31 x 23 millimeter[16]. Äggläggningen börjar mellan början av april och mitten av maj. Äggen ruvas av båda föräldrarna i 17–19 dygn.[17] Ungarna matas med myror och myrpuppor.
Ungfåglarna stannar i boet i 23 till 27 dygn och är flygga i juni till juli.[17] När ungarna lämnat boet efter 3 veckor matas de ytterligare en tid.[16] Ytterligare kullar produceras endast om den första kullen inte har givit resultat. Om så är fallet kan honan producera upp till två efterkullar, som läggs i ett nytt bohål som förbereds av båda partnerna. Under de första tre till sju veckorna utfodrar och sköter båda föräldrarna sina ungar. Även därefter kan upp till 15 veckor gamla ungfåglar fortfarande ha en nära kontakt med föräldrarna.
Gröngölingen är dagaktiv. När det är mörkt rör den sig endast genom att klättra. Den har en mycket regelbunden aktivitetsfas och kan under denna, dagligen i flera veckor, flyga samma rutter och födosöka på samma platser. Själva aktivitetsfasen varar, beroende på dagsljuset, mellan 8 timmar i december och 15 timmar i juli. Gröngölingen rör sig oftare och skickligare på marken än andra hackspettar. Då hoppar den sträckor på upp till tre meter i enskilda språng på maximalt 25 centimeter, utan att flyga. I motsats till större hackspett och balkanspett klättrar gröngölingen inte ryckigt, utan snarare flytande, men inte lika snabbt som gråspetten.
Gröngölingen födosöker nästan uteslutande på marken, och hackar mycket mindre i träd än de andra hackspettarna.[17]
Av alla hackspettar i Centraleuropa är gröngölingen den som är mest specialiserad på marklevande myror.[17] Fågeln retar upp myrorna som då samlas i stor skara för att angripa inkräktaren. För att fånga insekterna i deras gångar har gröngölingen en 10 centimeter lång tunga som i spetsen är förhornad och har hullingar.[17] Under de tidiga morgontimmarna, kort efter soluppgången, avsöker gröngölingar ängs- och betesmarksområden med lösare ovanjord, för att borra flera centimeter djupa hål med sin långa näbb. Fåglarna jagar ofta röd skogsmyra och andra Formica‑arter, på sommaren olika Lasius‑arter och även daggmask. På vintern gräver gröngölingar tunnlar i snön, för att nå myrstackar, som då oftast besöks regelbundet. Den gräver sig ner genom snön och djupt ner i stacken för att få tag i myrorna som ligger i vinterdvala. Gröngölingen kan gräva tunnlar som är mer än en halv meter långa. Framförallt på vintern uppsöker den klippväggar, men även regelmässigt tak, husväggar eller ledningsmaster och söker där leddjur som övervintrar i springor, framför allt flugor, myggor och spindlar. Gröngölingen hackar även fram skalbaggslarver under barken på träd. Maskar och andra ryggradslösa djur ingår däremot endast sällan i deras föda. Tillfälligtvis äter gröngölingar även bär, som rönnbär och idegranens fröhyllen, samt körsbär, äpplen eller druvor.
Gröngölingen är en av de vanligaste hackspettarna i Europa. Det samlade europeiska beståndet uppskattas till mellan 587 000–1 050 000 häckande par.[1] Av dessa lever upp till 165 000 par i Centraleuropa. Över hela världen uppskattar man att det finns mellan 1,24–2,23 miljoner adulta individer.[1]
Angivelser om beståndsutvecklingen är motsägelsefulla och grundar sig endast sällan på undersökningar av större bestånd. I Tyskland noterades på 1990-talet minskningar på 20–50 % för 8 delstater, för tre delstater noterades ökningar i samma storleksordning och för 5 delstater uppskattades att beståndet höll sig på ungefär samma nivå. Ett samband mellan beståndstrend och geografiskt läge kunde inte urskiljas. I Österrike räknas arten inte som hotad, men är ändå i vissa delstater, som Kärnten, helt skyddad.[18])
I Storbritannien fastställdes efter 1940 en lätt minskning i norra England, men samtidigt skedde i Skottland en arealutvidgning norrut. I Nederländerna skedde en säkerställd tillbakagång i beståndet mellan mitten av 1970-talet och början av 1990-talet. Beståndet har där sammantaget ungefär halverats. På grund av den aktuella situationen och tillbakagången i beståndet har gröngölingen förts upp på förvarningslistan för rödlistan över hotade arter i Tyskland och Nederländerna. I Polen och i Frankrike uppvisade beståndet en positiv trend. Totalt har den europeiska populationen haft en svagt positiv utvecklingstrend mellan 1980 och 2013.[1]
Negativa utvecklingar anses framför allt bero på förlust av lämpliga biotoper i form av öppna och strukturrika områden. Tillbakagången på ängsmyror, genom storskalig omvandling av ängsmark till åkermark, och ökad användning av biocider i jordbruket är antagligen den största orsaken.[1] Övergödning och avsaknad av slåtter på övergivna ängar spelar också roll.[19]
Kortfristiga, delvis betydande tillbakagångar i beståndet kan bero på hårda vintrar,[1] som gröngölingen ofta klarar sämre än gråspetten. Stora förluster på grund av vädret blir i regel återutjämnade först efter 10 år, och i områden där båda arter lever förskjuts förhållandet mellan arterna tydligt till gråspettens fördel efter hårda vintrar.
Globalt anses inte arten vara hotad utan kategoriseras som livskraftig (LC) av IUCN.[1] Arten är uppförd i Bernkonventionen om skydd av europeiska vilda djur och växter samt deras naturliga livsmiljöer i bilaga II (skyddsvärd art),[1] men i Fågeldirektivet är den inte uppförd[20].
Antalet gröngölingar uppskattas i Sverige numera till 10 000–18 000 par.[19] Gröngölingen har minskat med 35–55% de senaste 30 åren, framför allt skedde minskningen från 1975 fram till mitten av 1990-talet. Därefter var populationstrenden relativt stabil för att 2000–2014 minska med ytterligare 20–30%.[19] På grund av detta kategoriseras den svenska populationen av gröngöling som nära hotad (NT).[19]
Gröngölingen är numera Sveriges näst vanligaste hackspett, från att fram till mitten av 1900-talet ha varit den vanligaste – åtminstone i södra Sverige – men därefter är numera större hackspett den vanligaste. Den senare har gynnats kraftigt av planteringen av barrträd, samtidigt som den minskade mängden betade hagmarker och allt fler igenvuxna marker missgynnar gröngölingen.[21]
Gröngölingar som sådana spelar endast en mindre roll i den mänskliga kulturhistorien, framför allt då den sällan har betraktats som skadedjur eller som potentiella mat- och jaktfåglar.
I romersk mytologi förekommer Picus som var son till Saturnus och den första kungen av regionen Latium.[22] Häxan Circe försökte förföra honom och när han avvisade henne förvandlade hon honom till en hackspett.[22] Ibland beskrivs Picus istället som son till krigsguden Mars och hackspetten kallas därför ibland för picus Martius, det vill säga Mars hackspett. Plinius skriver bland annat att näbben hos picus Martius innehöll guds styrka att avvärja olycka, och bars som amulett för att förhindra getingstick och bett av igel.[23] Plinius verkar ha syftat på en specifik art när han omtalar picus Martius men vilken art är omdiskuterat, den kan exempelvis gälla gröngölingen[24] men även spillkråkan.[25]
Tillsammans med flera andra hackspettar, även här förekommer spillkråka, ansågs deras trummande, eller andra läten, som omen – ofta om regn eller storm.[26] Just när det kommer till gröngölingen så lever dessa folkloristiska tankar i viss mån kvar i Europa, och gröngölingens skrattande läte anses på många håll fortfarande förutse att det snart ska börja regna.[26]
Samuel Hahnemann berättade i sitt apotekarlexikon 1793–1798 om den påstått läkande kraften hos gröngölingsben, som enligt hans mening inte existerade:
Gröngölingen dyker ganska sällan upp i litteraturen, vanligen talas här om en hackspett. Det äldsta litterära omnämnandet är antagligen i verket Fåglarna av den grekiske författaren Aristofanes. Även i bröderna Grimms sagor finns ett omnämnande av gröngölingen, i sagan Alrunan.
Äldre namn på gröngöling är gyllenränna[28], gröngylling eller gröngölja i Närke,[28] grön hackspett[29], grönspik[30], grönspett[29], vedknarr[30] eller bara göling[31]. Äldre dialektala namn som regnfågel i Kalmartrakten[31], våtasa i Närke[29] eller blötas refererar till att den sägs ha en benägenhet att ropa extra flitigt när regnväder är på gång.[29]
Göling kommer av ordet ”gul”;[32] jämför exempelvis med ordet gylling, som i sommargylling.
Gröngöling är också en synonym för ”novis”, ”nykomling” eller ”nybörjare”. Orsaken är förmodligen att ordet ”grön” i svenskan har en innebörd av ”spirande” eller ”omogen”.[33] Men det kan även bero på att ordet göling har betydelsen guling. På finlandssvenska används begreppet ”gulnäbb” med innebörden nyinskriven student, det vill säga en nolla. Gulnäbb refererar till en fågelunge som ännu har kvar sin gulaktiga näbb. Liknande motsvarigheter finns i andra språk som engelska ”yellow beak”, tyska ”Grünschnabel” och franska ”becjaun”.[34]
Källor angivna på tyska wikipedia:
Wikimedia Commons har media som rör gröngöling.
Gröngöling (Picus viridis) är en fågel inom familjen hackspettar. Den är en stannfågel som förekommer i västra och sydvästra Asien, samt i större delen av Europa förutom på vissa öar och i de nordligaste områdena. Den är en av de vanligaste hackspettarna i Europa. Den tillhör släktet Picus, vilka är hackspettarter med gröngrå fjäderdräkt.
Den kan bli cirka 32 cm lång och kan mäta upp till 52 cm mellan vingspetsarna och könen blir ungefär jämnstora. Både hona och hane kan, utöver den gröngråa fjäderdräkten, kännas igen på den röda hjässan och nacken.
Den dagaktiva gröngölingen befinner sig ofta på marken, till skillnad från de flesta andra hackspettar och dess är myror som den effektivt fångar med sin cirka 10 cm långa hullingförsedda tunga.
Yeşil ağaçkakan (Picus viridis) ağaçkakangiller familyasına ait bir kuş türü.
Avrupa'nın çoğu parçasında ve batı Asya'da görülürler. Büyüklükleri 30–36 cm, kanat açıklıkları 45–51 cm kadardır. Dikkat çekici giysisi, yüksek bir sesi vardır. Eşeylerin tüyleri benzerdir. Üst kısımları koyu yeşil alt kısımları sarımsı yeşildir. Taç ve ense koyu kırmızıdır. İber Yarımadası formu olan P. v. subsp. sharpei alt türü hariç diğerlerinin gaga dibi ve göz arasındaki boşluk ve gözün etrafı erkek ve dişide siyahtır. Kıç krom sarısıdır, bu uçuşta çok açıktır ve bazı mesafeden türün teşhisine izin verir. Gaga ve ayaklar kurşuni gri renktir.
Yuva diğer ağaçkakanlarınkine benzer ama delik daha büyüktür. 5-7 parlak beyaz yumurtayı nisan mayıs aylarında tahta kırıntılarının üzerine bırakırlar.
Ağaçkakansılar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Середнього розміру дятел з яскравим забарвленням. Схожий на жовну сиву (Picus canus), з якою нерідко плутають. Дорослий самець зверху оливково-зелений; на голові червона «шапочка»; довкола ока чорна пляма, яка переходить у чорні «вуса» з червоною плямою в центрі; поперек і надхвістя жовті; низ білувато-зеленкувато-сірий, з поперечною темною строкатістю на задній частині черева і підхвісті; першорядні махові пера бурі, з білими плямами; другорядні махові пера зверху оливково-зелені; хвіст цупкий, загострений, темно-бурий з оливковим відтінком, крайні стернові пера з білуватою смугастістю; дзьоб темно-бурий; ноги темно-сірі; райдужна оболонка ока сірувата. Доросла самка подібна до дорослого самця, але вуса повністю чорні. У молодого самця верх бурувато-зелений, пера з білуватою облямівкою; червоні «вуса» і «шапочка» поцятковані чорними плямами; низ зеленкуватий, з бурими плямами і поперечними смугами; райдужна оболонка ока коричнева. У молодої самки «вуса» цілком чорні. Маса тіла — 186—250 г, розмах крил — 40—42 см. Довжина тіла самця — 330—360 мм, довжина тіла самки — 340—371 мм.
Від сивої жовни відрізняється великою червоною «шапочкою», а дорослий птах від дорослої сивої жовни − також темною строкатістю на задній частині черева та підхвісті. Молодий птах відрізняється від молодої сивої жовни також поперечною смугастістю нижньої частини тулуба.
Політ глибоко хвилеподібний, з помахами крил на зльоті.
Кричать птахи обох статей протягом року, при цьому їхній репертуар не відрізняється один від одного. Голос різкіший у порівнянні з жовною сивою. Видає голосний крик «кла-кла-кла», який виконується в одній тональності та може нараховувати від одного до 20 складів.
Вид розділяється на 4 підвиди:
Гніздовий ареал охоплює Західну Євразію від Атлантичного узбережжя на сході до долини р. Волга, на півночі до Скандинавського півострова, на південь до Середземноморського узбережжя і Малої Азії. В Україні гніздиться на Поліссі, у західних районах та, спорадично, у пониззях рр. Дунай та Дністер.
Чисельність в Європі досить значна — становить 590—1300 тис. пар. Понад 75 % птахів мешкає на території Європи, найбільші популяції мешкають у Франції, Німеччині та Іспанії. Менш численні ці дятли в Португалії, Великій Британії, Швеції, Росії, Хорватії, Румунії та Болгарії[1]. Загальна чисельність в Україні становить близько 500—800 пар, спостерігається її скорочення У Східному Поліссі в останні десятиріччя чисельність виду зменшилась майже в 3 рази. В Лісостепу перестав гніздитися ще в 1920-х рр. Причинами зміни чисельності є: вирубування заплавних лісів, використання пестицидів та, можливо, конкуренція за місця гніздування з численнішою жовною сивою.
Гніздовий, осілий і кочовий птах. Оселяється в листяних і мішаних лісах, переважно річкових долин. У другій половині квітня утворює пари і видовбує дупла, переважно в м'яких породах дерев. При влаштуванні гнізда віддає перевагу старому дуплу; одне й те саме дупло може використовувати до 10 і більше років поспіль, хоча не обов'язково одними і тими самими птахами. Глибина дупла 30—50 см, діаметр 15—18 см.[2] Кладки з 2-8 яєць з'являються у другій половині травня − на початку червня. Яйця видовжені з білою блискучою шкаралупою, їхні розміри 27—35 х 20—25 мм.[2] Пташенята залишають гніздо в червні-жовтні.
На відміну від інших видів дятлів жовна зелена шукає їжу головним чином на землі, ніж на деревах. Живиться переважно мурахами та їхніми лялечками (основу складають роди Formica та Lasius), може їсти плоди вишні, черешні, шовковиці.
Знаходиться під охороною Бернської конвенції (Додаток ІІ). Включено до останнього видання Червоної книги України (2009), статус — вразливий. В Україні охороняється на об'єктах природно-заповідного фонду Полісся, західних районів та у Дунайському біосферному заповіднику.
Gõ kiến xanh châu Âu (danh pháp hai phần: Picus viridis) là một loài chim gõ kiến. Có bốn phân loài và hiện diện ở hầu hết các khu vực châu Âu và Tây Á. Tất cả đều có màu xanh lá cây trên lưng, phần dưới màu vàng nhạt màu, một chiếc mào và sọc dưới cằm màu đỏ trong đó có một trung tâm màu đỏ ở con trống, nhưng là tất cả màu đen ở con mái.
Chim gõ kiến xanh châu Âu ăn kiến trên mặt đất và không thường gõ trên cây như loài chim gõ kiến khác. Nó là một loài chim nhút nhát nhưng thường thu hút sự chú ý với tiếng kêu lớn của nó. Nó làm tổ ở một lỗ đục trong thân cây, nó đẻ từ 4-6 quả trứng và nở sau 19-20 ngày ấp.
Hơn 75% phạm vi của chim gõ kiến xanh châu Âu là ở châu Âu, nơi mà nó không hiện diện ở một số khu vực phía bắc và đông và từ Ireland, Greenland và quần đảo Macaronesia, còn nơi khác thì phân bố rộng rãi. Hơn một nửa số lượng loài này ở châu Âu được cho là ở Pháp, Tây Ban Nha và Đức, với một số lượng đáng kể cũng ở Bồ Đào Nha, Vương quốc Anh, Thụy Điển, Nga, Croatia, România và Bulgaria.[2]. Nó cũng hiện diện ở phía tây châu Á[3].
Chim gõ kiến xanh châu Âu có một phạm vi lớn và mức độ toàn cầu ước khoảng giữa 1 triệu đến 10 triệu km vuông, và số lượng trong khu vực của 920.000 đến 2,9 triệu cá thể. Số lượng các cả thể tỏ ra được ổn định, do đó, loài này được xem là loài ít quan tâm[4]. Loài này rất ít di cư và cá nhân hiếm khi di chuyển nhiều hơn khoảng 500 m giữa mùa sinh sản[3].
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
_female.jpg)
.jpg)
_-_Picus_viridis_(042b).jpg)
.jpg)
_-_Picus_viridis_(042b).jpg)
.jpg)
.jpg)
_female_Barnes.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp)
Bài viết liên quan đến bộ Gõ kiến này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Gõ kiến xanh châu Âu (danh pháp hai phần: Picus viridis) là một loài chim gõ kiến. Có bốn phân loài và hiện diện ở hầu hết các khu vực châu Âu và Tây Á. Tất cả đều có màu xanh lá cây trên lưng, phần dưới màu vàng nhạt màu, một chiếc mào và sọc dưới cằm màu đỏ trong đó có một trung tâm màu đỏ ở con trống, nhưng là tất cả màu đen ở con mái.
Chim gõ kiến xanh châu Âu ăn kiến trên mặt đất và không thường gõ trên cây như loài chim gõ kiến khác. Nó là một loài chim nhút nhát nhưng thường thu hút sự chú ý với tiếng kêu lớn của nó. Nó làm tổ ở một lỗ đục trong thân cây, nó đẻ từ 4-6 quả trứng và nở sau 19-20 ngày ấp.
Кричат птицы обоих полов в течение года, при этом их репертуар друг от друга не отличается. Голос более резкий по сравнению с седым дятлом, в отличие от последнего нередко характеризуется как «хохот» или «клёкот». Издаёт очень громкое бескомпромиссное «клей-клей-клей» или «глюк-глюк-глюк», которое может содержать от одного до двадцати слогов. Нередко ударение делается на втором слоге, темп пения может увеличиваться либо замедляться, а также затихать в конце. В отличие от седого дятла, изменение по высоте голоса не происходит. В отличие от других видов дятлов редко долбит деревья и почти не выстукивает трели.[5]
В пределах природного ареала зелёного дятла часто можно спутать с родственным ему седым дятлом. У последнего голова более округлая и немного меньше по размеру, клюв тоньше и короче, оперение на голове в основном серое (небольшая красная шапочка видна лишь у самцов в лобной части головы, чёрные перья вокруг глаз выражены только в районе уздечки и чёрные усы заметно тоньше).
Распространён в западной части Евразии от Шотландии и южной части Скандинавии на севере до средиземноморского побережья Турции, стран Закавказья, Северного Ирана и Туркмении на юге. На территории России ареал ограничен на севере южным побережьем Финского залива, Ладожским озером, 58° с. ш., устьем реки Кама; на востоке долиной Волги.[6] На Украине гнездится на Полесье, в западных районах и, спорадически, в низовьях Дуная и Днестра. В Европе за пределами материка отсутствует в северной и восточной части Ирландии, на островах Макаронезии и некоторых островах Средиземного моря.[7]
До середины XX века почти всюду, кроме крайней восточной части ареала и Карпат, был обычной птицей и доминировал по численности над седым дятлом. Во второй половине XX века по всей Европе наметилась тенденция снижения численности зелёного дятла. В 1970-80-х гг. заметное снижение численности произошло и в России. Лишь на Кавказе численность оставалась стабильной. В России произошло также и сокращение ареала. Если в начале XX века зелёный дятел узкой полосой по пойменным лесам долины реки Волги гнездился до Волгограда, то в середине XX века юго-восточная граница ареала сместилась к северу до Саратова. Деградация популяции зелёного дятла связана с сокращением площадей климаксных дубрав, в более молодых лесах он проигрывает в конкуренции седому дятлу.
Более 75 % птиц обитает на территории Европы, наиболее крупные популяции отмечены во Франции, Германии и Испании. Менее многочисленны дятлы в Португалии, Великобритании, Швеции, России, Хорватии, Румынии, Украине и Болгарии.[7] Общая численность в мире оценивается в пределах от 1,8 до 5,2 млн особей.[8]
Обитает главным образом в широколиственных лесах, садах, парках. В смешанных либо хвойных лесах встречается редко. Отдаёт предпочтение полуоткрытым ландшафтам. Селится вдоль лесных оврагов, а также в пойменных дубравах и ольшаниках. Часто встречается на лесных опушках, в перелесках, в местах лесных островков вперемешку с открытыми пространствами.[4] Обязательным условием для гнездования является обилие крупных земляных муравейников, обитатели которых являются их излюбленным кормом. Держится очень скрытно, особенно в гнездовой период.
Наиболее заметен с середины марта до 20-х чисел апреля: в этот период характерны брачные полёты и громкие крики. Ведёт оседлый образ жизни либо кочует на незначительные расстояния. Встречается на высоте от уровня моря до 3000 м в горах Кавказа, до 1500 м в восточных Альпах, до 2100 м в западных Альпах.[4] Восприимчив к районам с густым снежным покровом.
К размножению приступает в конце первого года жизни, моногам. Брачное возбуждение у птиц начинается уже в феврале и продолжается до середины мая, достигая своего пика во второй половине марта и начале апреля.[9] В этот период самец и самка выглядят очень оживлёнными, перелетают с ветки на ветку, особенно часто и громко кричат, рекламируя выбранное место под будущее гнездо. Иногда случается и барабанный стук, однако не так часто, как у других дятлов. В начале брачного периода пение в основном приходится на утренние, а к концу на вечерние часы. Активность не прекращается, даже когда между птицами образовался звуковой контакт. Встретившиеся птицы вначале гоняются друг за другом, а сидя в непосредственной близости, покачивают головами и касаются клювами. В окончательно сформировавшийся паре самец ритуально кормит самку, что обычно предшествует совокуплению.[5]
Пара образуется в конце марта либо первой половине апреля, и только на один сезон. Тем не менее, ввиду привязанности зелёного дятла к определённому гнездовому участку одни и те же птицы нередко воссоединяются вновь в последующие годы. В этом отношении поведение этого вида заметно отличается от поведения седого дятла, который часто меняет места гнездовий и вне сезона размножения ведёт кочевой образ жизни. Даже зимой зелёный дятел предпочитает не покидать далеко территорию, отдаляясь от мест ночёвки на расстояние не более 5 км.[5]
При обустройстве гнезда отдаётся предпочтение старому дуплу; одно и то же дупло может использоваться до 10 и более лет подряд, хотя и необязательно одними и теми же птицами. Как правило, птицы устраивают новое гнездо на расстоянии не более 500 м от прошлогоднего.[5] В случае нового дупла на его строительство уходит от двух до четырёх недель. Обычно оно расположено в стволе или боковом суку мёртвого либо с подгнившей сердцевиной дерева на высоте от 2-х до 10-и, иногда до 12-м от земли.[4] Чаще всего используются лиственные породы деревьев с мягкой древесиной — тополь, бук, осина, берёза, ива. Глубина гнезда 30—50 см, диаметр 15—18 см.[5] Леток имеет округлую (диаметр около 6,4 см) либо вертикально-продолговатую (7,5 х 5,0 см) форму.[4] Изнутри дупло покрыто толстым слоем древесной трухи, которая выполняет роль подстилки. В долблении дупла принимают участие обе птицы, хотя большую часть времени этим занимается самец.[5]
Сроки откладывания яиц варьируют географически — с конца марта по июнь, на большей части территории России в мае (для дятлов это довольно поздний срок). Полная кладка чаще всего содержит 5—8 яиц, хотя в целом их количество может варьировать в пределах от 4-х до 11-и.[4] Яйца продолговатые с белой блестящей скорлупой, их размеры (27—35) х (20—25) мм.[5] Насиживание начинается с последнего яйца и продолжается 14—17 дней; сидят в равной доли обе птицы пары, сменяясь каждый 1,5—2,5 часа. В тёмное время суток в гнезде в основном присутствует самец. Если по какой-либо первоначальная кладка утрачена, самка способна отложить снова, однако уже на новом месте. Птенцы появляются на свет синхронно, при вылуплении пуховой покров отсутствует. Ухаживают и кормят потомство оба родителя, отрыгивая им принесённую пищу из клюва в клюв. С начала насиживания и вплоть до вылета птенцов взрослые птицы стараются вести себя скрытно возле гнезда, ничем не выдавая своё присутствие. Лишь за несколько дней до вылета, которое приходится на 23—27-й день жизни, птенцы начинают выглядывать наружу и кричать, чем привлекают к себе внимание. После этого птенцы периодически выбираются из дупла и ползают по дереву, затем делают короткие перелёты, однако каждый раз возвращаются обратно в гнездо. Встав на крыло, выводки распадаются на две части — часть птенцов следует за самкой, другая за самцом. Таким образом, стайки птиц ещё 3—7 недель держатся вместе с родителями, после чего окончательно рассеиваются.[4]
В отличие от других видов дятлов, зелёные дятлы ищут себе пропитание главным образом на земле, нежели чем на деревьях. Его излюбленной пищей считаются живущие на земле муравьи и их куколки, которых птица извлекает из муравейника своим длинным 10-сантиметровым липким языком. Среди видов муравьёв основу питания составляют рыжие лесные муравьи (Formica rufa) и другие виды рода Formica, а также муравьи рода Lasius. Кроме муравьёв, дятлы употребляют в пищу пчёл, которых достают из подвешенных в лесу бортей или их ловят возле ульев[10], дождевых червей, личинок дровосеков, гусениц бражников и улиток. Изредка ловит пресмыкающихся. В меньшей степени употребляет в пищу растительные корма — подбирает с земли опавшие плоды яблони, груши, хурмы, вишни, черешни, винограда, шелковицы; кормится ягодами и изредка семенами.[4]
В зимнее время, когда земля покрывается снегом, а муравьи прячутся под землю, дятлы прорывают глубокие норы в сугробах в поисках пищи. В этот период они также ищут уснувших насекомых в расщелинах скал и разных укромных местах. Кроме животной пищи, зелёные дятлы питаются и плодами растений: ягодами рябины обыкновенной и тиса ягодного.
Зелёный дятел относится к роду зелёных дятлов, семейству дятловых. Под латинским названием Picus viridis вид был описан шведским натуралистом Карлом Линнеем в 1758 году в 10-м издании Системы природы[11][12]; это научное название сохранилось до настоящего времени. Родовое название Picus происходит от древнегреческого слова πίκος, буквально означающего «дятел». Видовое название viridis имеет латинское происхождение и переводится как «зелёный».[13]
В настоящее время обычно выделяют 4 подвида зелёного дятла на основании интенсивности зелёной окраски, деталей рисунка и окраски головы:[14]
Кричат птицы обоих полов в течение года, при этом их репертуар друг от друга не отличается. Голос более резкий по сравнению с седым дятлом, в отличие от последнего нередко характеризуется как «хохот» или «клёкот». Издаёт очень громкое бескомпромиссное «клей-клей-клей» или «глюк-глюк-глюк», которое может содержать от одного до двадцати слогов. Нередко ударение делается на втором слоге, темп пения может увеличиваться либо замедляться, а также затихать в конце. В отличие от седого дятла, изменение по высоте голоса не происходит. В отличие от других видов дятлов редко долбит деревья и почти не выстукивает трели.
Отличия от близких видовВ пределах природного ареала зелёного дятла часто можно спутать с родственным ему седым дятлом. У последнего голова более округлая и немного меньше по размеру, клюв тоньше и короче, оперение на голове в основном серое (небольшая красная шапочка видна лишь у самцов в лобной части головы, чёрные перья вокруг глаз выражены только в районе уздечки и чёрные усы заметно тоньше).
欧洲绿啄木鸟（学名：Picus viridis） ，为鸟纲啄木鸟科绿啄木鸟属的一个种。分布于欧洲、西亚地区。
欧洲绿啄木鸟体长30–36厘米，翼展 45–51厘米。欧洲绿啄木鸟背部羽毛为绿色，腹部为浅黄色；眼端为黑色（伊比利亚亚种例外）；雄鸟头部有红冠，雌鸟则为全黑色。雏鸟全身布满斑点及条纹。[2]
啄木鸟科绿啄木鸟属。卡尔·林奈于1758年首次描述该种。学名Picus viridis中的“pikos”来源于希腊语，意为“啄木鸟”，“viridis”来源于拉丁文，意为“绿色”。[3]
欧洲绿啄木鸟有4个亚种，分别为[4]
欧洲绿啄木鸟分布区域的75%位于欧洲。
欧洲绿啄木鸟大部分情况下以蚂蚁为食，很少啄食树木中的蛀虫，这点不同于其他啄木鸟。欧洲绿啄木鸟在树上筑巢。1次产卵4至6枚，19–20后孵化。[4]
ヨーロッパアオゲラ（学名：Picus viridis、英名：Eurasian Green Woodpecker）は、キツツキ目キツツキ科に分類される鳥類の一種。
ヨーロッパアオゲラ
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。
유라시아청딱따구리(European green woodpecker, Picus viridis)는 딱따구리과에 속하는 새이다. 4개의 아종이 있으며 유럽 대부분의 지역과 아시아 서부에서 볼 수 있다.
둥지 구멍은 나무에 만들고, 4~6개의 알을 낳으며 19~20일이 지나면 부화한다.
유라시아청딱따구리는 몸 길이가 30~36 센티미터, 날개 길이는 45~51 센티미터에 이른다. 암컷과 수컷 모두 윗면이 녹색이고 아랫면은 옅은 노란 녹색이다.
유라시아청딱따구리는 딱따구리목 딱따구리과의 새로 분류되며, 1758년 린네가 처음 기술하였다. 학명 Picus viridis는 딱따구리를 뜻하는 그리스어 낱말 pikos와 녹색을 뜻하는 라틴어 viridis에서 왔다.[1] 아종은 총 4개이다.
유라시아청딱따구리(European green woodpecker, Picus viridis)는 딱따구리과에 속하는 새이다. 4개의 아종이 있으며 유럽 대부분의 지역과 아시아 서부에서 볼 수 있다.
둥지 구멍은 나무에 만들고, 4~6개의 알을 낳으며 19~20일이 지나면 부화한다.
.jpg)
_female_Barnes.jpg)
