Falco pelegrinoides

El falcó berber (Falco pelegrinoides) és una espècie d'ocell rapinyaire de la família dels falcònids (Falconidae) que habita estepes i deserts del nord d'Àfrica i Àsia Occidental, des del Marroc i Mauritània, cap a l'est, a través d'Àfrica Septentrional fins a la Península de Sinaí i nord de Somàlia, Aràbia, Pròxim Orient, Iraq, sud de Rússia, Afganistan i Pakistan, arribant fins a l'oest de la Xina.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Falcó berber

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hebog Barbari (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: hebogiaid Barbari) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Falco pelegrinoides; yr enw Saesneg arno yw Barbary falcon. Mae'n perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae) sydd yn urdd y Falconiformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn F. pelegrinoides, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia, Ewrop ac Affrica.

Caiff yr aderyn hwn ei ddefnyddio ar gyfer heboca.

Teulu

Mae'r hebog Barbari yn perthyn i deulu'r Hebogiaid (Lladin: Falconidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Corhebog adain fannog Spiziapteryx circumcincta Cudyll Bach Falco columbarius Cudyll Coch Falco tinnunculus Cudyll coch bach Falco naumanni Cudyll troedgoch Falco vespertinus Hebog ehedydd Affrica Falco cuvierii Hebog Eleonora Falco eleonorae Hebog lanner Falco biarmicus Hebog sacr Falco cherrug Hebog Tramor Falco peregrinus Hebog y Gogledd Falco rusticolus

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Таргыл шаһин (лат. Falco pelegrinoides) — лачыннар ыругының бер төре.

Кыяфәте белән һәм үз-үзен тотышында шаһинга ошый, әмма бераз кечкенәрәк, өсте аксылрак, башында җирән таплар бар.

Астөрләр

Кайвакыт бу төрне шаһинның астөрләре Falco peregrinus pelegrinoides һәм Falco peregrinus babylonicus буларак исәпләнәләр.

Ике астөр (Falco pelegrinoides):

• Мәгърип шаһины (лат. Falco pelegrinoides pelegrinoides) — Төньяк Африкада яши
• Төркистан шаһины (лат. Falco pelegrinoides babylonicus) — Урта Азиядә яши

Куу кумпай (лат. Falco pelegrinoides, Temminck, 1829):

Жалпы жана өлкөдө таралышы

Түндүк Африканын, Алдынкы, Ортонку жана Борбордук Азиянын тоолору. Кыргызстанда Алай менен Тянңшанда кездешет.

Жашаган аймактары

Тоо этектери, аска зоолор менен чополуу жарлар жана тоолордун ортонку алкактары. Ысыккөл менен Сөңкөлдү курчап турган тоолордо уялоо учурунда табылган. Нарын, Кыргыз жана Алай тоо кыркаларында, ошондой эле Талас Алатоосунда табылган.

Саны

Республиканын территориясында болжол менен 10 жуп куш уялайт.

Чектөөчү факторлор

Уяларын талкалоо, мүнүшкөрлөрдүн (мергенчилердин) кармашы, тынчын алуу факторлору. Жашоо тиричилиги (жашоо циклдары). Туруктуу жупту түзүү, уясын бир нече жыл катары менен пайдаланат. Февралдын экинчи жарымында уясына 2-5 жумуртка тууйт, аны 33 күндө басып чыгарат. 43 күндөн кийин балапандары уясын таштайт. Абада гана жемин кармап жейт.

Көбөйтүү (колдо багуу)

Питомниктерде багылып көбөйүшөт.

Уюштурулган коргоо аракеттери

Кыргызстандын Кызыл китебине киргизилген. «Жапайы фаунанын жана флоранын жоголуп бара жаткан түрлөрүн соода-сатык кылуу боюнча эларалык конвенциясынын» 1-тиркемесине киргизилген. Республиканын коруктарында коргоого алынган.

Коргоо үчүн зарыл аракеттер

Эл арасына жырткыч куштарды коргоо боюнча пропагандалоо же түшүндүрүү иштерин жүргүзүү. Уялоочу жерлерде коруктарды уюштуруу.Уялоочу жерлерин кайтаруу, санынын аз болушун аныктоочу факторлорду аныктап чыгуу.

Статусу

III категория, Critically Endangered, CR: R. Жоголуп бара жаткан түр. Кыргызстандын фаунасынын бир уруусунун 10 түрүнүн бири. F.p.babilonicus P.L. Sclat er, 1861 түрчөсү кездешүүдө.

Колдонулган адабияттар

• Биология: Энциклопедиялык окуу куралы/Мамлекеттик тил жана энциклопедия борбору. -Б.:2004, ISBN 9967-14-002-4
• Кыргыз Республикасынын Кызыл китеби 2-басылышы – Бишкек: 2006. – 544 б. – ISBN 9967-23-367-2

Шахин, икlни туракь-кьил лачин икlни кьурагь кард (лат. Falco pelegrinoides) —

La Nordafrika falko (Falco pelegrinoides) estas mezgranda falko korvogranda. Tiu rabobirdo reproduktiĝas en Kanarioj kaj en la marbordaj regionoj de Nordafriko kaj ĉefe el Maroko al Libio, sed ankaŭ orienten al sudokcidenta Azio. Ĝi estas specio ĉefe de loĝantaj birdoj.

Aspekto

Ĝi estas birdo de duondezertaj kaj sekaj malfermaj montetoj. La ino tipe demetas siajn ovojn en klifokornicaj nestoj.

La Nordafrika falko estas simila al la Migra falko, sed pli malgranda, nome 33–39 cm longa kun enverguro de 76–98 cm. La ino estas pli granda ol la masklo. Ili similas al sia parenco en ĝenerala strukturo.

Plenkreskuloj havas pli helblugrizajn suprajn partojn ol la Migra kaj ofte havas sablokolorajn nuancojn en la striecaj subaj partoj, dum la pli grandaj specioj havas blankan fonkoloron. La nuko estas ruĝeca, sed tio malfacile videblas.

Ambaŭ seksoj estas similaj, krom grando, sed junuloj havas brunajn suprajn partojn kaj striecajn subajn partojn. La strieco estas pli hela ol ĉe junuloj de la Migra falko.

La alvoko estas altatona "rek-rek-rek".

Taksonomio

La Nordafrika falko diferencas laŭ aspekto el la Migra falko lau la Regulo de Gloger. La genetika distanco estas malmulta kaj la specio formas fermitan komplekson kaj iome parafiletikan grupon laŭ analizoj de DNA. Ili diferencas pli laŭ kutimaro, ekologio kaj anatomio^[1] ol kutime ĉe samspecianoj. Ili kapablas produkti fekundajn hibridojn,^[2] sed ili estas ĝenerale alopatriaj kaj kunloĝas nur dum la reprodukta sezono en malgrandaj areoj ĉe Panĝabo, Ĥorasano, kaj eble Magrebo kaj Mongolia Altajo, kaj estas klara pruvo de pariĝo al similuloj kun hibridiĝo malfacile okazanta laŭ naturaj kondiĉoj. Mallonge ili okupas apudajn teritoriojn, ili reproduktiĝas je diferencaj epokoj de la jaro kaj Nordafrikaj falkoj eventuale neniam reproduktiĝas kun Migra en naturo.^{[3][4][5][6][7][8][9]}

Konsiderante genetikan distancon de 2% ĉe hierofalkoj^[10] korespondas diverĝon de antaŭ 200,000-130,000 jaroj,^[11] la 0.6-0.7% genetika distanco ĉe la komplekso Migra-Nordafrika falko ("peregrinoid") ^[8] sugestas ke ties nunaj taksonoj evoluis fine de Pleistoceno antaŭ iomaj 100,000 jaroj aŭ malpli, sed antaŭ la Supra Paleolitiko. La supozata diverĝepoko inter la Migra kaj la Nordafrika falkoj proksimume koincidas kun la komenco de la lasta glaciepoko, kiam la dezertiĝado estis hegemonia en Nordafriko kaj Mezoriento, kaj la Persa Golfo iĝis fermita interna maro kiu malrapide sekiĝis. Populacioj de prafalkoj "peregrinoid" vivantaj en marĝena habitato borde de la Afrika-Mezorienta dezertareo ĉu adaptiĝis (kaj izoliĝis ekz. en la regiono de la Persa Golfo, kiu iĝis duonarida habitato ĉirkaŭata de ampleksaj dezertoj), aŭ foriris al pli bona habitato, aŭ formortiĝis. Dum interepokoj, dezertoj malpliiĝis kaj la arid- kaj humidteraj populacioj povus esti etendintaj por kontaktiĝi denove, kaŭzante ioman limigitan genfluon. Tio klarigus la proponitan evoluan historion de la Tartarfalko rilate al aliaj hierofalkoj; ja tiu grupo montras similajn modelojn de molekula parafilio kvankam ĝi estas de iome pli frua deveno.^[11]

La fosilioj aldonas malmulte al tiu afero. Humero de antaŭ ĉirkaŭ 9,000 jaroj (tio estas, post la lasta glaciepoko) el la areo de Asuano en Sudano, kie loĝas nune Falco peregrinus minor, estis identigita kiel apartenanta al Migra falko.^[12] La Nordafrika falko estas unu el la raraj kazoj kiuj povas esti studote konsiderata specio laŭ la biologia koncepto, sed certe ne laŭ la Filogenetika specikoncepto. Tiu kazo montrus, ke kio faras "specion" ne estas nur ties posteularo, sed kiel okazas al populacio laŭlonge de evoluo, kiel ĝi adaptiĝas, kaj kiel tio tuŝas sian reproduktan izoladon (aŭ sekva manko) el frata taksono.

Notoj

Referencoj

• Helbig, A.J.; Seibold, I.; Bednarek, W.; Brüning, H.; Gaucher, P.; Ristow, D.; Scharlau, W.; Schmidl, D. & Wink, M. (1994): Phylogenetic relationships among falcon species (genus Falco) according to DNA sequence variation of the cytochrome b gene. In: Meyburg, B.-U. & Chancellor, R.D. (eds.): Raptor conservation today: 593–599. PDF plena teksto
• Nittinger, F.; Haring, E.; Pinsker, W.; Wink, M. & Gamauf, A. (2005): Out of Africa? Phylogenetic relationships between Falco biarmicus and other hierofalcons (Aves Falconidae). Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research 43(4): 321–331. COI:10.1111/j.1439-0469.2005.00326.x PDF fulltext
• Snow, D. W.; Perrins, Christopher M.; Doherty, P. & Cramp, S. (1998): The complete birds of the western Palaearctic on CD-ROM. Oxford University Press. ISBN 0-19-268579-1
• Tchernov, E. (1968): Peregrine Falcon and Purple Gallinule of late Pleistocene Age in the Sudanese Aswan Reservoir Area. Auk 85(1): 133. PDF plena teksto
• Vaurie, C. (1961): Systematic notes on Palearctic birds. No. 44, Falconidae, the genus Falco. (Part 1, Falco peregrinus and Falco pelegrinoides). American Museum Novitates 2035: 1–19. plena teksto
• White, C. M. (1994): 60. Peregine Falcon. In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (editors): Handbook of the Birds of the World, Volume 2 (New World Vultures to Guineafowl): 274–275, plate 28. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
• White, C. M.; Olsen, P. D. & Kiff, L. F. (1994): Family Falconidae. In: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. (editors): Handbook of the Birds of the World, Volume 2 (New World Vultures to Guineafowl): 216–275, plates 24–28. Lynx Edicions, Barcelona. ISBN 84-87334-15-6
• Wink, M. & Sauer-Gürth, H. (2000): Advances in the molecular systematics of African raptors. In: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U. (eds): Raptors at Risk: 135–147. WWGBP/Hancock House, Berlin/Blaine. PDF plena teksto
• Wink, M.; Seibold, I.; Lotfikhah, F. & Bednarek, W. (1998): Molecular systematics of holarctic raptors (Order Falconiformes). In: Chancellor, R.D., Meyburg, B.-U. & Ferrero, J.J. (eds.): Holarctic Birds of Prey: 29–48. Adenex & WWGBP. PDF plena teksto
• Wink, M.; Döttlinger, H.; Nicholls, M. K. & Sauer-Gürth, H. (2000): Phylogenetic relationships between Black Shaheen (Falco peregrinus peregrinator), Red-naped Shaheen (F. pelegrinoides babylonicus) and Peregrines (F. peregrinus). In: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U. (eds): Raptors at Risk: 853–857. WWGBP/Hancock House, Berlin/Blaine. PDF plena teksto
• Wink, M.; Sauer-Gürth, H.; Ellis, D. & Kenward, R. (2004): Phylogenetic relationships in the Hierofalco complex (Saker-, Gyr-, Lanner-, Laggar Falcon). In: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U. (eds.): Raptors Worldwide: 499–504. WWGBP, Berlin. PDF plena teksto

Falco pelegrinoides Falco generoko animalia da. Hegaztien barruko Falconidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Falco
• Falconidae

Arabihaukka (Falco pelegrinoides) on keskikokoinen jalohaukka.

Koko ja ulkonäkö

Linnun pituus on 34–40 cm, siipien kärkiväli 80–100 cm ja paino 330–850 g. Naaras on koirasta kookkaampi. Arabihaukka on kuin pienikokoinen muuttohaukka. Sukupuolet ovat samanvärisiä. Lajista tunnetaan kaksi alalajia.

Esiintyminen

Arabihaukat elävät nimensä mukaisesti alueella, joka suurin piirtein vastaa arabimaiden aluetta. Lännessä sitä tavataan Kanariansaarilta ja Marokosta alkaen laikuittaisesti Egyptiin Niilin laaksoon, Israeliin, Jordaniaan ja paikoin Arabian niemimaalle. Alalaji babylonicus elää Keski-Aasiassa Iranista itään. Arabihaukan läntiset populaatiot ovat enimmäkseen paikkalintuja, itäiset muuttavat talveksi Pakistaniin ja Intian luoteisosiin. Lajin elinympäristön ala on 1–10 miljoonaa neliökilometriä ja maailman populaatio on kooltaan vähintään 5 000–10 000 yksilöä.

Elinympäristö

Pesimäaikana laji elää enimmäkseen sisämaan kuivilla ja karuilla puoliaavikoilla ja kallioisilla kukkuloilla. Se pesii kuitenkin myös Niilin vehreässä laaksossa. Talvehtimisalueilla lajia tavataan myös keitailla, jokilaaksoissa, pensaikkomailla ja kaupungeissa.

Lisääntyminen

Pesä sijaitsee kallion ulkonemalla tai rakennuksessa, joskus vanhassa varis- tai lokkilinnun pesässä. Pesä on vain painanne ilman rakennusaineksia. Naaras munii tavallisesti kolme munaa.

Ravinto

Arabihaukat saalistavat lähes yksinomaan lentäviä lintuja aina kyyhkyjen ja sorsien kokoisiin saakka. Yleisimmät saalislajit ovat hietakanoja ja Streptopelia-suvun kyyhkyjä. Se saalistaa syöksymällä korkealta ilmasta samoin kuin muuttohaukka, ja sen sanotaan olevan vielä sukulaistaankin nopeampi ja taitavampi saalistaja. Saalisvalikoimaan kuuluu myös lepakoita.

Lähteet

• Cramp, Stanley (päätoim.) 1980: Handbook of the Birds of Europe, the Middle East and North Africa. Vol. II. – Oxford University Press. Hongkong.

Aiheesta muualla

• Kuvia arabihaukasta
• ITIS: Falco pelegrinoides (englanniksi)

Vogels

De Barbarijse valk (Falco pelegrinoides) is een roofvogel uit de familie der valken (Falconidae).

Kenmerken

De Barbarijse valk lijkt sterk op de slechtvalk en wordt soms als ondersoort beschouwd.^[2] De vogel is echter gemiddeld kleiner: het mannetje 33 tot 37 cm lang, het vrouwtje 36 tot 39 cm. De spanwijdte varieert tussen de 76 en 98 cm. Ondanks dit versschil in formaat is de valk lastig van de slechtvalk te onderscheiden. De vogel is echter lichter van onder en minder zwaar gestreept, de baardstreep is smaller en de nek is niet donker, maar roestrood.^[3]

Verspreiding en leefgebied

Er zijn 2 ondersoorten:^[4]

• F. p. babylonicus (O-Iran tot Mongolië en in Pakistan)
• F. p. pelegrinoides (Canarische eilanden, Noord-Afrika, Arabisch schiereiland en ZW-Iran)

Het broedgebied bestaat uit halfwoestijnen en berggebieden, met veel rotsen en steile kliffen tot in het hooggebergte. In dit opzicht is deze valk vergelijkbaar met de slechtvalk.^[3]

Status

De Barbarijse valk heeft een groot verspreidingsgebied en daardoor is de kans op de status kwetsbaar (voor uitsterven) gering. De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. Er is aanleiding te veronderstellen dat de soort in aantal stabiel blijft. Om deze redenen staat deze valk als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.^[1]

Bronnen, noten en/of referenties

Multimedia w Wikimedia Commons

Sokół berberyjski (Falco peregrinus pelegrinoides) – podgatunek sokoła wędrownego, średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny sokołowatych (Falconidae). Takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, często wyodrębniany do rangi gatunku^[3][4].

Wielkością dorównuje krukowi. Drapieżnik ten zamieszkuje Wyspy Kanaryjskie i wybrzeża północnej Afryki. Większość osobników jest osiadła.

Charakterystyka

Ptak zamieszkuje półpustynie i otwarte suche wzgórza. Samica zwykle składa jaja w gnieździe umieszczonym na półce skalnej znajdującej się na zboczu.

Z wyglądu przypomina sokoła wędrownego, ale jest od niego mniejszy - mierzy 33-39 cm długości i 76-98 cm rozpiętości skrzydeł. Samica jest większa od samca. Ogólną budową ciała przypomina pokrewne gatunki.

Osobniki dorosłe mają jaśniejsze szaroniebieskie górne części skrzydeł niż sokoły wędrowne, a często widać u nich płowożółte przejaśnienia biegnące przez kreskowane dolne części ciała, podczas gdy u większych gatunków występuje biała barwa. Kark jest rudy, choć trudno go dostrzec. Płci nie różnią się wyglądem, oprócz rozmiaru, ale młode osobniki mają brązowy górę ciała i pręgowany dół. Smużenie ma jaśniejszą barwę w porównaniu z młodocianymi sokołami wędrownymi.

Odzywa się wysokim "rek-rek-rek".

Systematyka

Sokół berberyjski różni się wyglądem od sokoła wędrownego zgodnie z zasadą Glogera (zakłada ona, że u zwierząt stałocieplnych występujących w bardziej wilgotnym klimacie, np. na równiku, zaznacza się większa ilość pigmentu w ubarwieniu). Odległość genetyczna między nimi jest mała i gatunki są blisko ze sobą związane. Parafiletyczny takson, do którego należą, potwierdzają badania sekwencji DNA. Różnice przejawiające się w zachowaniu, zasiedlanym biotopie i anatomii wskazują na odmienność ponadgatunkową - zwłaszcza jeśli chodzi o charakterystyczny lot sokoła berberyjskiego, który uderza jedynie zewnętrzną częścią skrzydeł, co przypomina czasem powietrzne przemieszczanie się petreli. Czasem taki sposób lotu wykonuje też sokół wędrowny, ale dużo rzadziej i nie zaznacza się to tak wyraźnie.

U sokoła berberyjskiego kości miednicy i obręczy barkowej są zazwyczaj grubsze w odniesieniu do tych u sokoła wędrownego, a nogi są mniejsze. Sugeruje to, że krzyżowanie nie wpłynęło na drodze wspólnej ewolucji na te cechy. Oświadczono również, że sokół berberyjski ma wydłużony środkowy palec u nogi, choć ten szczegół anatomii okazał się fałszywy.

Istnieje możliwość wydawania płodnych mieszańców, choć zgodnie z tym o czym była mowa wcześniej, płodne krzyżówki powstają z sokołem wędrownym, choć są to niewątpliwe odrębne gatunki powstałe na drodze specjacji allopatrycznej. Współwystępują na niewielkim obszarze w Punjabie i Khorasanie w Iranie (możliwe, że również w Maghrebie i Ałtaju) w okresie lęgowym. Tam też występują jasne dowody na kojarzenie selektywne, gdzie tworzenie się mieszanego potomstwa (od mieszanych par) zachodzi dużo rzadziej niż gdy oboje rodzice są z tego samego gatunku. Zdolność do tworzenia takiego mieszanego potomstwa przez blisko spokrewnione gatunki ujawnia symplezjomorfia, czyli obecność cech prymitywnych, które występowały u starszego przodka niż ostatni wspólny po którym 2 gatunki się rozeszły. Brak płodnych mieszańców oznacza natomiast apomorfię, czyli cechy, które w danej linii ewolucyjnej się nie ujawniają, bo powstały tylko u jednego gatunku (takie jednak zjawisko daje więcej informacji o filogenetyce). Pomimo, że te pokrewne 2 gatunki zajmują sąsiednie terytoria ich okres lęgowy przebiega w różnym okresie roku i w naturze nie dochodzi do rozmnażania się par mieszanych^{[5][6][7][8][9][10][11]}.

Przyjmując odległość genetyczną na 2% z sokołami z grupy Hierofalco, odpowiada ona rozejściu się od tego taksonu w przybliżeniu 200 000 - 130 000 lat temu^[12], a 0.6-0.7% genetyczna odległość między sokołem wędrownym a berberyjskim sugerują oddzielenie się obu gatunków w późnym plejstocenie, około 100 000 lat temu lub mniej, ale wcześniej niż w górnym paleolicie. Przypada to zatem na początek ostatniej epoki lodowcowej, kiedy wzmogło się pustynnienie w Afryce Północnej i na Środkowym Wschodzie, a Zatoka Perska stała się ograniczonym lądem morzem wewnętrznym, które powoli zaczęło wysychać. Populacje przodków tych dwóch gatunków żyły w marginalnych środowiskach na skraju pasa środkowo-wschodniej afrykańskiej pustyni. Musiały dostosować się do tych warunku, a możliwe, że populacje te zostały od siebie odizolowane na obszarze Zatoki Perskiej, która stała się półsuchym biotopem otoczonym rozległymi pustyniami. Cześć z nich szukała lepszych warunków, a inne wyginęły. W trakcie interstadiałów obszar pustyni zmalał i ptaki z suchych i wilgotnych terenów zaczęły się rozprzestrzeniać i w końcu zetknęły się ze sobą, powodując ograniczony przepływ genów. Taki przebieg ewolucji mógł przebiegać w przypadku raroga i innych spokrewnionych sokołów z grupy Hierofalco (o równoległej ewolucji przekonują też dane molekularne)^[12].

Rozważania te wzbogacają kopalne znaleziska. Kość ramieniowa sprzed 9 000 lat, już po ostatniej epoce lodowcowej, z Aswanu w Sudanie, gdzie obecnie występuje Falco peregrinus minor została uznana za część szkieletu sokoła wędrownego^[13]. Sokół berberyjski jest jednym z rzadkich przypadków, gdzie nie można określić pod względem biologicznym przekonujących dowodów na odrębność gatunkową, ale są one widoczne na poziomie filogenetycznego pojmowania gatunku. Casus tego sokoła przekonuje, że o wydzieleniu danego gatunku nie decyduje jedynie przodek - protoplasta rodu (wraz z różnicami jego budowy), ale istotny jest też przebieg ewolucji, sposoby adaptacji do środowiska i wpływ izolacji rozrodczej od siostrzanych taksonów (lub ich brak), dzięki którym wyodrębnił się określony gatunek w obecnej postaci.

Przypisy

Bibliografia

1. A. J. Helbig, I. Seibold, W. Bednarek, P. Gaucher, D. Ristow, W. Scharlau, D> Schmidl, M. Wink. Phylogenetic relationships among falcon species (genus Falco) according to DNA sequence variation of the cytochrome b gene. „Raptor conservation today”, s. 593–599, 1994 (ang.).
2. F. Nittinger, E. Haring, W. Pinsker, M. Wink, A. Gamauf. Out of Africa? Phylogenetic relationships between Falco biarmicus and other hierofalcons (Aves Falconidae). „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research”. 43 (4), s. 321–331, 2005. DOI: 10.1111/j.1439-0469.2005.00326.x (ang.).
3. D. W. Snow, C. Perrins, M. Christopher, P. Doherty, S. Cramp: The Complete Birds of the Western Palearctic on CD-ROM. Oxford University Press, 1998. ISBN 0-19-268579-1. (ang.)
4. Eitan Tchernov. Peregrine Falcon and Purple Gallinule of late Pleistocene Age in the Sudanese Aswan Reservoir Area. „The Auk”. 85 (1), s. 133, 1968 (ang.).
5. Charles Vaurie. Systematic notes on Palearctic birds. No. 44, Falconidae, the genus Falco. (Part 1, Falco peregrinus and Falco pelegrinoides). „American Museum Novitates”. 2035, s. 1-19, 1961 (ang.).
6. C. M. White, P. D. Olsen, L. F. Kiff: Family Falconidae (Falcons and Caracaras). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 60. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)
7. Wink, M. & Sauer-Gürth, H. (2000): Advances in the molecular systematics of African raptors. w: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U.: Raptors at Risk: 135–147. WWGBP/Hancock House, Berlin/Blaine. PDF fulltext
8. Wink, M.; Seibold, I.; Lotfikhah, F. & Bednarek, W. (1998): Molecular systematics of holarctic raptors (Order Falconiformes). In: Chancellor, R.D., Meyburg, B.-U. & Ferrero, J.J. (eds.): Holarctic Birds of Prey: 29–48. Adenex & WWGBP. PDF fulltext
9. Wink, M.; Döttlinger, H.; Nicholls, M. K. & Sauer-Gürth, H. (2000): Phylogenetic relationships between Black Shaheen (Falco peregrinus peregrinator), Red-naped Shaheen (F. pelegrinoides babylonicus) and Peregrines (F. peregrinus). In: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U. (eds): Raptors at Risk: 853–857. WWGBP/Hancock House, Berlin/Blaine. PDF fulltext
10. Wink, M.; Sauer-Gürth, H.; Ellis, D. & Kenward, R. (2004): Phylogenetic relationships in the Hierofalco complex (Saker-, Gyr-, Lanner-, Laggar Falcon). w: Chancellor, R.D. & Meyburg, B.-U.: Raptors Worldwide: 499–504. WWGBP, Berlin. PDF fulltext

Linki zewnętrzne

• Bird Biographies

Berberfalk (Falco pelegrinoides^[1] är en medelstor falk, nära besläktad med pilgrimsfalk och allt oftare kategoriserad som en underart till denna.

Utseende

Berberfalken är mycket lik pilgrimsfalken, men är i genomsnitt mindre. Honan mäter 36–39 centimeter och har ett vingspann på 89–98 centimeter, medan den mindre hanen mäter 33-37 med ett vingspann på 76-86. Berberfalken är också ljusare än pilgrimsfalken.^[2] Den har ofta gulbrun anstrykning på undersidan och rostfärgad nacke, men detta är svårt att se. Ungfåglar har brun ovansida och strimmig undersida, ljusare än hos unga pilgrimsfalkar.

Utbredning och systematik

Berberfalken delas in i två underarter med följande utbredning:^[1]

• Falco pelegrinoides babylonicus – östra Iran till Mongoliet och Pakistan
• Falco pelegrinoides pelegrinoides – Kanarieöarna samt norra Afrika till Arabiska halvön och sydvästra Iran

Huruvida berberfalken utgör en egen art eller inte är mycket omtvistat. Trenden är att den allt mer betraktas som en underart till pilgrimsfalken.^[3][4][5] Motiveringen är att berberfalken inte är tillräckligt distinkt vare sig morfologiskt, genetiskt eller geografiskt.^[6] DNA-studier visar på ett mycket litet genetiskt avstånd gentemot övriga underarter till pilgrimsfalken, men också att detta avstånd är lika stort babylonicus och peregrinoides emellan.^[7][8] Det verkar också oklart huruvida pilgrimsfalk av underarten brookei och berberfalken verkligen häckar sympatriskt i Marocko, som tidigare tagits som ett argument för att de skulle utgöra två olika arter.^[9][8]

Ekologi

Berberfalken häckar i klippig halvöken och österut även i bergstrakter, men främst på lägre nivåer. Den uppträder som pilgrimsfalken, lever av liknande föda och placerar sitt bo på en klippavsats.

Status och hot

Internationella naturvårdsunionen IUCN behandlar inte längre berberfalken som egen art, varför dess hotstatus inte bedöms.^[3]

Referenser

Noter

1. ^ [a b] Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.
2. ^ Svensson, Lars; Peter J. Grant, Killian Mullarney, Dan Zetterström (2009). Fågelguiden: Europas och Medelhavsområdets fåglar i fält (andra upplagan). Stockholm: Bonnier Fakta. sid. 120-121. ISBN 978-91-7424-039-9
3. ^ [a b] Birdlife International 2016 Falco peregrinus Från: IUCN 2016. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2016.3 www.iucnredlist.org. Läst 2016-12-10.
4. ^ Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2017) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2017 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2017-08-11
5. ^ Dickinson, E.C., J.V. Remsen Jr. & L. Christidis (Eds). 2013-2014. The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 4th. Edition, Vol. 1, 2, Aves Press, Eastbourne, U.K.
6. ^ Rodríguez, B., Siverio, F., Siverio, M. & Rodríguez, A. (2011) Variable plumage coloration of breeding Barbary Falcons Falco (peregrinus) pelegrinoides in the Canary Islands: do other Peregrine Falcon subspecies also occur in the archipelago? Bulletin of the British Ornithologists' Club 131(3): 140–153
7. ^ White, C. M., Sonsthagen, S. A., Sage, G. K., Anderson, C. & Talbot, S. L. (2013) Genetic relationships among some subspecies of the Peregrine Falcon (Falco peregrinus L.), inferred from mitochondrial DNA control-region sequences. Auk 130(1): 78−87
8. ^ [a b] White, C.M., Cade, T.J. & Enderson, J.H. (2013) Peregrine Falcons of the World. Lynx Edicions, Barcelona.
9. ^ Schollaert, V. & Willem, G. (2000) Taxonomy of the Peregrine Falco peregrinus/Barbary Falcon F. (peregrinus) pelegrinoides complex in Morocco. Bulletin of the African Bird Club 7(2): 101–103.

Kızıl enseli doğan (Falco pelegrinoides), doğangiller (Falconidae) familyasından orta büyüklükte bir doğan türü.

Özellikleri

Kızıl enseli doğanlar, kuark ve açık arazilerin kuşlarıdır. Yuvalarını genellikle uçurum kenarlarına yaparlar.

Tür, bayağı doğana oldukça benzemekle beraber, ondan daha küçük, 33 ila 39;cm boyunda ve 76–98 cm. kanat açıklığındadır. Dişiler erkeklerden daha iridir. Yapısal olarak akrabalarının özelliklerini taşırlar.

Yetişkinler bayağı doğana nazaran daha açık mavi-gri alt kısımlara sahiptir. Ensesi kızıldır fakat yakalanmadan bunun görülmesi zordur.

Eşeyler boyutları haricinde benzerdir. Genç kuşların daha kahvemsi alt kısımları ve çizgili üstleri vardır. Çizgiler bayağı doğan yavrularınkinden daha soluktur.

Ötüşleri yüksek tonda, "rek-rek-rek" şeklindedir.

Dağılımları

Bu kuş türü Kanarya Adaları ve Afrika'nın kuzeyindeki kıyılarda çoğunlukla yerleşik olarak bulunur.

Kaynakça

Dış bağlantılar

• www.naturalencounters.com

Falco pelegrinoides là một loài chim trong họ Falconidae.^[2]

Hình ảnh

• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Falco pelegrinoides tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Соколообразные

Семейство: Соколиные

Род: Соколы

Вид: Шахин

• Falco peregrinus babylonicus Sclater, 1861^[1]
• Falco pelegrinoides tscherniaievi Severtzov, 1873
• Falco pelegrinoides gobicus Stegmann, 1934^[2]

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 45354964

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Образ жизни
• 4 Классификация
• 5 Охрана
• 6 Фотогалерея
• 7 Примечания
• 8 Литература
• 9 Ссылки

二名法 Falco pelegrinoides
Temminck, 1829

擬游隼（学名：Falco pelegrinoides）是一種中等大小的隼，分佈在北非沿岸及加那利群島。牠們主要是留鳥。

特徵

擬游隼的外觀像游隼，但較為細小，只有33-39厘米長，翼展76-98厘米。牠們的上身與游隼的都呈灰藍色，但較淡色，且略呈淡黃色。頸部是紅褐色的，但很難看得見。雌鳥比雄鳥大，外觀相似。雛鳥的上身呈褐色，下身的斑紋較淺色。

擬游隼棲息在半沙漠及乾旱的小山上，會在山崖上築巢。

演化及分類

擬游隼與游隼的分別是符合格洛格尔律的。牠們的遺傳距離很短，形成了一個並系群。牠們在行為^[2]、生態及解剖^[3]上的不同顯示牠們並非同一物種。牠們的混種是有生殖能力的^[4]，但牠們一般都是異地性的，只有在近旁遮普地區、呼羅珊、馬格里布及阿爾泰山脈的細小地區於繁殖季節才有機會一同出現，而且也要透過選型交配才能獲得。另外，牠們的繁殖季節也有不同，故天然的混種差不多是不可能存在。^{[3][5][2][6][7][8][9]}

根據沙漠隼類的遺傳距離，估計擬游隼與游隼是於約10萬年前或更後的更新世末分支的^[8]，但肯定是在舊石器時代之前。牠們分支的時間剛好是第四紀冰期的開始，北美洲及中東出現沙漠化，波斯灣被陸地包圍而漸漸乾涸。生活在非洲及中東沙漠邊緣的游隼及擬游隼祖先一是適應了這樣的環境、或是離開了尋找其他棲息地、或是在此處滅絕。在間冰階，沙漠的縮少令生活在乾旱地區及潮濕地區的群族再次接觸，形成了限制的基因流。

參考

外部連結

• Bird Biographies

物種識別信息

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=擬游隼&oldid=52221084”