Coracias benghalensis[2] ye una especie d'ave coraciiforme de la familia Coraciidae que vive nel sur d'Asia. Suel atopase en hábitats herbales y de carba, y puede reparase posada en cañes y cables. Nun ye una ave migratoria, pero puede realizar dellos desplazamientos estacionales.
La carraca india ye una ave robusta de 26–27 cm de llargu, que solo puede confundise cola carraca europea, anque'l so pechu ye parduzu y non azul como'l de la carraca europea. El so llombu tamién ye parduza ente que la so pileu, so banduyu y zona cloacal son azules. Los sos plumes primaries son de color azul violáceo con una banda azul clara. La so cola ye azul celeste con una llista na punta de color azul de Prusia y les plumes centrales verdoses. El so pescuezu y gargüelu son violáceos con delles estríes clares. Tien una pequeña zona desnuda alredor del güeyu de color ocre. Los sos trés deos delanteros tán xuníos pola base.[3] Tienen un picu llargo y robusto cola punta de la parte cimera curvada en forma de gabitu. Los sos narinas son llargues y descubiertes y presenta llargues goches en forma de vibrises na base del picu.[4][5]
Reconócense trés subespecies. La forma nominal que s'atopa n'Asia occidental (dende Iraq y Arabia hasta Bangladex y el norte de los montes Vindhyas). La subespecie indicus atópase na India peninsular y Sri Lanka. Esta forma sureña tien tien una banda más escura y acoloratada na parte posterior del pescuezu que nun tien la nominal. La forma affinis de la India nororiental y el sudeste asiáticu (Tailandia, Indochina y sur de China) dacuando considérase una especie separada, pero na rexón india reparar intergradación con benghalensis. La subespecie affinis ye más escura, de mayor tamañu y tien la cara y pechu de color pardu violáceo ensin llixos.[3] Tien les coberteras de la parte inferior de les ales d'un tonu azul más intensu.[4][6]
La carraca india estender pola mayor parte del sur d'Asia, dende'l sur d'Iraq, por tol subcontinente indiu y Sri Lanka hasta'l sudeste asiáticu y el sur de China, incluyida Hainan, amás de les islles Laquedivas y Maldives.[6]
Los sos principales hábitats son los yerbazales, montes pocu mestos y les tierres de cultivu.
Reparar de cutiu posaes en cañes desnudes y los cables llétricos que bordien les carreteres.[3] Baxen al suelu pa prindar a les sos preses, ente les que s'atopen los inseutos, arácnidos,[7] pequeños reptiles (como Calotes versicolor[8] y pequeñes culiebres)[9] y anfibios. Atráen-yos los quemes,[3] y siguen a los tractores p'atrapar a los invertebraos qu'axoricen. Nos campos de cultivu del sur de la India, alcuéntrase en densidaes de 50 individuos por km². Escueyen posaderos principalmente ente los 3—10 metros d'altor y aliméntase principalmente d'inseutos terrestres. Cerca del 50% de les sos preses son escarabayos y el 25% componer saltapraos y grillos.[10][11][12] El comportamientu alimenticiu y l'usu del hábitat ye bien paecida al del drongo real.[13] Mientres el branu pueden alimentase hasta l'anochar y usar les lluces artificiales p'atrapar inseutos qu'atraen.[14] Aprovechen ensamar de termines alaes y viéronse posaes hasta 40 aves nun tramu de cable de 70 metros.[15] Como suel alimentase na redoma de les carreteres pueden resultar atropellaes con frecuencia.[16][17] Nel norte de la India percibióse un descensu de les poblaciones d'estes aves nos marxes de les carreteres.[18]
La exhibición nupcial de la carraca india consiste principalmente n'acrobacies aérees. La so dómina de cría ye de mayu a xunu, llixeramente enantes nel sur de la India. Cuando tán posaos tamién realicen exhibiciones como alzamientos del picu, reverencies, acicalamiento mutuu, y postures coles ales cayíes y la cola esplegada.[3] Los sos llugares de anidamiento favoritos son los buecos fechos polos picatueros o los inseutos xilófagos en palmeres y otros árboles.[11] Tamién pueden añerar en buecos abiertos en tueros podres o los edificios.[4] El cuévanu xeneralmente nun ta forrada interiormente y suel tar llena de restos madera. La puesta normal suel componese de 3 a 5 güevos. Los güevos son blancos con forma oval ancha o cuasi esféricos.[5] Dambos sexos guaren la puesta ente 17 y 19 díes.[6] Los mozos tarden un mes en desenvolvese y dexen el nial. Cerca del 80% de los güevos lleguen a eclosionar y desenvolvese.[19]
La llamada de la carraca india ye un soníu aspru en forma de chack similar a un cuervu. Emiten dellos soníos más, incluyíu llamaes metáliques tipu boink. Ye especialmente ruidosu mientres la estación de cría.
Estes aves bañar n'agües abiertes realizando somorguiaes, un comportamientu que de cutiu s'interpreta como que pesquen.[20][21] [22] Anque dacuando pueden intentar pescar.[6]
Atopáronse parásitos sanguíneos Leucocytozoon de la familia Plasmodiidae nel so texíu pulmonar.[23] Tamién se rexistraron que los parasitan los viermes helmintos Hadjelia truncata y Synhimantus spiralis.[24][25]
Al ser bien común nes poblaes planicies de la India incluyir en delles lleendes. El nome llocal ye neelkanth (que significa «gargüelu azul»),[26] un nome que s'acomuñar cola deidá Shiva (que bebió venenu que-y punxo la gargüelu azul). Nel pasáu los gobernantes locales lliberaben carraques cautives mientres delles festividaes como Dussera y Durga Puya.[27][28] Creíase qu'añedir les sos plumes molíes a la yerba cola que s'alimentaba a les vaques aumentaba la so producción de lleche.[29]
La carraca india ye l'ave oficial escoyida polos estaos indios d'Andhra Pradesh, Bihar, Karnataka y Odisha.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Aves, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Coracias benghalensis ye una especie d'ave coraciiforme de la familia Coraciidae que vive nel sur d'Asia. Suel atopase en hábitats herbales y de carba, y puede reparase posada en cañes y cables. Nun ye una ave migratoria, pero puede realizar dellos desplazamientos estacionales.
Korag India(Daveoù a vank) (Coracias benghalensis) a zo un evn liesliv amprevanetaer.
Korag India(Daveoù a vank) (Coracias benghalensis) a zo un evn liesliv amprevanetaer.
El gaig blau de l'Índia (Coracias benghalensis) és un ocell de la família dels coràcids (Coraciidae) que habita boscos, zones obertes, terres de conreu i ciutats d'Àsia Meridional, des de l'est d'Iraq, cap a l'est, fins l'Índia i Sri Lanka.
S'han descrit dues subespècies:
El gaig blau d'Indoxina és considerat una subespècie més per diversos autors.[1]
El gaig blau de l'Índia (Coracias benghalensis) és un ocell de la família dels coràcids (Coraciidae) que habita boscos, zones obertes, terres de conreu i ciutats d'Àsia Meridional, des de l'est d'Iraq, cap a l'est, fins l'Índia i Sri Lanka.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rholydd India (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rholyddion India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coracias benghalensis; yr enw Saesneg arno yw Indian roller. Mae'n perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. benghalensis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r rholydd India yn perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Rholydd Coracias garrulus Rholydd Abysinia Coracias abyssinicus.jpg)
.jpg)
2.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Rholydd India (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: rholyddion India) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Coracias benghalensis; yr enw Saesneg arno yw Indian roller. Mae'n perthyn i deulu'r Rholyddion (Lladin: Coraciidae) sydd yn urdd y Coraciiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn C. benghalensis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mandelík indický (Coracias benghalensis) je 26–27 cm velký pták z čeledi mandelíkovitých (Coraciidae). Díky svému modrému temenu a jasně modrým křídlům se silným, tmavě modrým pruhem je velmi výrazný. Vyskytuje se v řídkých lesích, travinatých krajinách a v kulturní krajině na rozsáhlé části jižní poloviny asijského kontinentu v rozmezí od Iráku až po Thajsko; izolovaně je zastoupen také na Lakadivách a Maledivách. Je částečně tažný. Na kořist, kterou tvoří hmyz, členovci, malí plazi a obojživelníci, číhá z pozorovatelny, kterou se nejčastěji stávají dráty elektrického vedení nebo stromy. Je znám zejména díky výrazným zásnubním letům, které během námluv předvádí samci. Hnízdí ve stromových dutinách, v jedné snůšce pak bývá 3-5 bílých vajec.[2][3]
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Indian Roller na anglické Wikipedii.
Mandelík indický (Coracias benghalensis) je 26–27 cm velký pták z čeledi mandelíkovitých (Coraciidae). Díky svému modrému temenu a jasně modrým křídlům se silným, tmavě modrým pruhem je velmi výrazný. Vyskytuje se v řídkých lesích, travinatých krajinách a v kulturní krajině na rozsáhlé části jižní poloviny asijského kontinentu v rozmezí od Iráku až po Thajsko; izolovaně je zastoupen také na Lakadivách a Maledivách. Je částečně tažný. Na kořist, kterou tvoří hmyz, členovci, malí plazi a obojživelníci, číhá z pozorovatelny, kterou se nejčastěji stávají dráty elektrického vedení nebo stromy. Je znám zejména díky výrazným zásnubním letům, které během námluv předvádí samci. Hnízdí ve stromových dutinách, v jedné snůšce pak bývá 3-5 bílých vajec.
Die Hinduracke (Coracias benghalensis) ist eine in Süd- und Südostasien recht weit verbreitete und häufig vorkommende Rackenart. Sie ist nahe mit der Blauracke (Coracias garrulus) verwandt, deren östlichste Populationen auf dem Durchzug das Brutgebiet der Hinduracke berühren. Wie alle Rackenvögel ist auch die Hinduracke ein Ansitzjäger, der sich vor allem von größeren Insekten ernährt. Die meisten Populationen dieser Art scheinen mehr oder weniger sesshaft zu sein, doch ist das Zugverhalten von Hinduracken insgesamt noch ungenügend erforscht. Sie brütet in natürlichen Höhlen und Halbhöhlen, gelegentlich auch in aufgegebenen Spechthöhlen. Es werden zwei Unterarten unterschieden, von denen laut IUCN keine zurzeit gefährdet ist.[1]
Die Hinduracke ist ein etwas plump wirkender, großköpfiger, kurznackiger und kurzfüßiger, bunter Vogel mit einer maximalen Körpergröße von 34 Zentimeter und einem Gewicht von etwa 170 Gramm.[2] Sie ist etwa so groß wie ein Eichelhäher, dem sie habituell, nicht aber in der Farbgebung ähnlich ist.
Hinduracken sind sehr auffällig gefärbt. Neben der grünlichbraunen Färbung des Rückens überwiegen verschiedene, oft metallisch glänzende und changierende Blautöne.
Bei der Nominatform ist der Rücken grünlich getönt dunkel sandfarben, der Nacken eher rötlichbraun gefärbt. Wangen, Kehle und Brust sind auf violettem Grund deutlich weißlich längs gestreift. Der Scheitel ist metallisch glänzend hellblau, über dem Schnabelansatz liegt ein schmales weißes Feld. Bauch und Steiß sind verwaschen hellblau. Der mittellange Schwanz ist gerade abgeschnitten und wird von einem schlanken, satt ultramarinblauen Band abgeschlossen. Der Mittelteil des Schwanzes ist grünlichblau, der basale Teil tief azurfarben. Die äußeren Steuerfedern sind hellblau, die mittleren grünlichblau. Die Armdecken sind tief ultramarinblau, die Handdecken hellblau mit weißlichen Einschlüssen. Die Armschwingen, die Basen und Spitzen der Handschwingen sind satt dunkel azurblau. Dazwischen liegt ein charakteristisches, nur bei dieser Racke vorhandenes hellblaues bis türkisfarbenes Flügelband, das sich zum Vorderrand des Flügels hin verbreitert. Die mandelförmigen Augen sind dunkel und von einer orangefarbenen Hautregion umgeben, der mächtige Hakenschnabel ist dunkel hornfarben. Die kurzen Füße und die Zehen sind hellgelb.
Die Geschlechter unterscheiden sich in der Färbung nicht; möglicherweise sind die Weibchen geringfügig kleiner und leichter.[3] Nicht ausgefärbte Jungvögel sind bedeutend blasser und eher olivgrün gefärbt. Die leuchtend blaue Kopfplatte ist bei ihnen grünlich.
Die Hinduracke kann in ihrem Verbreitungsgebiet mit keinem anderen Rackenvogel verwechselt werden. Bei der insgesamt ähnlichen Blauracke ist die gesamte Kopf-, Nacken- und Halspartie türkisfarben, die Arm und Handschwingen sind durchgehend schwärzlichbraun. Der Dollarvogel (Eurystomus orientalis) ist großköpfiger als die Hinduracke und smaragdgrünlich gefärbt; sein mächtiger Schnabel ist leuchtend orange.
Wie alle Rackenvögel verfügt auch die Hinduracke über eine Reihe lauter, krächzender und heiserer Rufe, die oft zu hören sind. Territorialer Ruf und Aggressionslaut ist ein oftmals wiederholtes, in seiner Lautstärke zunehmendes und in der Tonhöhe ansteigendes Kearsch …. Häufigste Kontaktrufe sind ein einsilbiges, kurzes Check oder ein längeres, heiseres Tschu(w).
Die Hinduracke ist in weiten Teilen Südasiens und Südostasiens verbreitet. Ihr Verbreitungsgebiet erstreckt sich von der Ostküste des Persischen Golfes und einigen Verbreitungsinseln im Osten der Arabischen Halbinsel (Oman, Vereinigte Arabische Emirate) ostwärts über den Südiran, das südliche Pakistan, fast den gesamten Indischen Subkontinent bis an die Küste des Südchinesischen Meeres. Besiedelt sind auch Sri Lanka, die Malediven, die Lakkadiven sowie Hainan. Nach Norden hin erreicht das Verbreitungsgebiet der Hinduracke die Südabdachung des Himalajas in Nepal und Sikkim.
In diesem großen und klimatisch sehr unterschiedlichen Verbreitungsgebiet besiedelt die Hinduracke sehr verschiedenartige Lebensräume. Hinduracken kommen in Palmenhainen, Plantagen unterschiedlicher Art, in lichten Laubwäldern, auf baumbestandenen Weiden, in Parks und auf Friedhöfen, aber auch in trockenen Akaziensavannen und Beständen von Mesquite-Sträuchern vor. Sie werden in den meisten Regionen ihres Verbreitungsgebietes nicht verfolgt, sodass sie in bebaute Gebiete vordringen und in Dörfern und Städten häufig sein können. Im Oman sind sie die Vögel der Grüninseln in Kreisverkehrszonen; fast jede größerer Kreisverkehrsbereich scheint ein residentes Paar zu beherbergen.[4] Als Ansitze, einem unverzichtbaren Requisit ihrer Lebensräume, werden meist die äußeren Zweige höherer Bäume sowie Stromleitungen, Dachgiebel, Schornsteine oder Telegraphenmasten genutzt.
Die Hinduracke ist weitgehend sesshaft, unternimmt jedoch regionale Wanderungen, von denen zurzeit weder phänologische Details bekannt sind, noch Aussagen über Zugrichtungen oder Zugdistanzen gemacht werden können. Vor allem Jungvögel scheinen weiträumig umherzustreifen. Im Oman kommt diese Rackenart während des ganzen Jahres vor, ist aber im Winterhalbjahr wesentlich häufiger als im Sommer; woher die zuziehenden Vögel stammen, ist nicht bekannt.[5]
Die Hinduracke ernährt sich vor allem von Insekten und anderen Arthropoden; kleine Wirbeltiere werden ebenfalls regelmäßig erbeutet, spielen jedoch meist eine eher untergeordnete Rolle.
Unter den Insekten überwiegen große Käfer, Heuschrecken, Zikaden, Grillen und Raupen verschiedener Schmetterlingsarten. Daneben werden gelegentlich Wanzen, Spinnentiere und Skorpione erbeutet. An Wirbeltieren schlägt die Hinduracke Mäuse, Wühlmäuse sowie kleine Schlangen, Eidechsen, Kröten und Vögel. Einige Populationen scheinen sich auf Fischfang spezialisiert zu haben.[6]
Die Hinduracke ist vor allem ein Ansitzjäger. Hat sie ein potentielles Beutetier erspäht, lässt sie sich in einem Gleitflug fallen und schlägt die Beute am Boden. Die Beutetiere werden meist an Ort und Stelle verzehrt, oft nachdem sie durch mehrmaliges Schlagen gegen ein hartes Objekt getötet wurden. Größere Tiere werden zerteilt und stückweise gefressen. Neben dieser Ansitzjagd jagen Hinduracken oftmals wie Krähen zu Fuß, häufig folgen sie Landmaschinen, um die aufgescheuchten Insekten und Wirbeltiere einzusammeln. Flugjagden sind selten, kommen aber vor. Manchmal rütteln Hinduracken über einem vermuteten Beutetier und stoßen danach falkenartig auf dieses herab. Hinduracken folgen, ähnlich wie verschiedene Arten von Bienenfressern (Merops sp.), Waldbränden und Buschfeuern ganz nahe der Brandränder. In manchen Regionen Sri Lankas werden sie deshalb Vögel, die Feuerrauch einatmen, genannt.[7] Ungewöhnlich unter den Rackenvögeln ist die Jagd nach kleinen Fischen, insbesondere nach Fischbrut: Aus einem Rüttelflug stoßen sie auf die Wasseroberfläche nieder und tauchen dabei manchmal zur Gänze unter.[8]
Die wenig sozialen Hinduracken leben einzeln oder in Paaren. Nur selten, vor allem bei saisonal auftretendem Nahrungsüberschuss oder während der Zugbewegungen, kann man sie in kleinen Gruppen beobachten. Sie behaupten während des gesamten Jahres, besonders nachdrücklich jedoch während der Brutzeit Territorien, deren Grenzen regelmäßig in einem langsamen, niedrigen Patrouillenflug abgeflogen werden. Besonders aggressiv verteidigen Hinduracken die unmittelbare Umgebung des Nistplatzes. In diesem Bereich kann es vorkommen, dass auch Menschen direkt attackiert werden.
Die Aktivitätsperiode der Hinduracken beginnt mit Sonnenaufgang und endet gewöhnlich kurz nach Sonnenuntergang; gelegentlich sieht man Vögel noch nachts im Schein von Straßenbeleuchtungen nach Fluginsekten jagen. Während dieser Aktivitätszeit legen sie jedoch lange Pausen ein, die sie zur Ruhe, zur Gefiederpflege oder zum Sonnenbaden nutzen. Auch Wasserbäder spielen eine wichtige Rolle für die Gefiederhygiene. Da während des Tages oft ruhende Hinduracken beobachtet werden können, gelten sie vor allem auf dem indischen Subkontinent als lethargisch und faul.[9]
Die Brutbiologie dieser Art ist noch nicht ausreichend erforscht. So fehlen vor allem verlässliche Angaben über die Art und Dauer der Paarbindung und Details zur Nestlings- und Führungszeit. Unbekannt ist auch, ob Hinduracken einmal oder mehrmals im Jahr brüten.
Hinduracken werden am Ende ihres ersten Lebensjahres geschlechtsreif, ob dies jedoch das regelmäßige Bruteintrittsalter ist, ist nicht bekannt. Die Balz ist durch laute Rufreihen, Verfolgungsflüge, wechselseitige Verbeugungsrituale, besonders aber durch imposante Schauflüge des Männchens gekennzeichnet. Dabei steigt es etwa 200 Meter auf, lässt sich dann unter andauerndem Rufen abrupt fallen, dreht und überschlägt sich im Fallflug. Von diesen Flugkunststücken stammt die englische Bezeichnung Roller für Rackenvögel. Neststandorte sind entweder natürliche Baumhöhlen wie Höhlen großer Spechtarten, ausgefaulte Palmenstümpfe oder sonstige Höhlen, Halbhöhlen oder Nischen unter Dachrinnen, in Gemäuern oder Felsen. Auf eine einfache Unterlage aus Federn, Grashalmen, Holzstückchen und allerlei Zivilisationsabfällen legt das Weibchen 3–5 rein weiße Eier. Das Weibchen übernimmt auch den Hauptteil der Brutaufgabe. Die Brutdauer beträgt etwa 19 Tage.
Frische Gelege werden zwischen Jänner (Kerala) und Mai (Myanmar) gefunden. In den Vereinigten Arabischen Emiraten und im Oman beginnen die meisten Bruten im April.
In der Ordnung der Rackenvögel (Coraciiformes) sind mit den Echten Racken (Coraciidae), den Erdracken (Brachyteraccidae) und den Kurolen (Leptosomidae) drei Familien vertreten. Die Echten Racken umfassen 2 Gattungen, Coracias und Eurystomus mit insgesamt 12 Arten.[10] Von den acht Arten der Gattung Coracias, sind 5 ausschließlich in Afrika beheimatet, die Blauracke (C. garrulus) brütet vor allem in der westlichen Paläarktis, während das Brutgebiet der Hinduracke in der Orientalis, und das der Celebesracke auf Sulawesi liegt.
Zurzeit werden zwei Unterarten der Hinduracke unterschieden. Die zuvor als Unterart betrachtete nahe verwandte Rackenart Coracias affinis wurde in Artrang gestellt. Ihr deutscher Name ist Pupurbrustracke.
Die Bestände der Hinduracke sind zurzeit nicht gefährdet. In den meisten Teilen ihres großen Verbreitungsgebietes wird sie nicht nur nicht verfolgt, sondern ist ein willkommener Gast in Parks und größeren Gärten, und als Schädlingsvertilger auch bei den Bauern durchaus beliebt. Nur in einigen Gebieten Keralas werden Hinduracken geschossen, da eine Brühe aus Hindurackenfleisch in der regionalen Volksmedizin als Heilmittel gegen Keuchhusten gilt.[11]
Die Weltnaturschutzunion IUCN führt die Hinduracke zwar in der Roten Liste gefährdeter Arten, allerdings wird sie mit nicht gefährdet („Least Concern“) bewertet.
Die Hinduracke (Coracias benghalensis) ist eine in Süd- und Südostasien recht weit verbreitete und häufig vorkommende Rackenart. Sie ist nahe mit der Blauracke (Coracias garrulus) verwandt, deren östlichste Populationen auf dem Durchzug das Brutgebiet der Hinduracke berühren. Wie alle Rackenvögel ist auch die Hinduracke ein Ansitzjäger, der sich vor allem von größeren Insekten ernährt. Die meisten Populationen dieser Art scheinen mehr oder weniger sesshaft zu sein, doch ist das Zugverhalten von Hinduracken insgesamt noch ungenügend erforscht. Sie brütet in natürlichen Höhlen und Halbhöhlen, gelegentlich auch in aufgegebenen Spechthöhlen. Es werden zwei Unterarten unterschieden, von denen laut IUCN keine zurzeit gefährdet ist.
ठेउवा नेपालमा पाइने एक प्रकारको चराको नाम हो । यसलाई अङ्ग्रेजीमा (Indian Roller) भनिन्छ ।
नीलकंठ (अंग्रेजी:Indian roller, वैज्ञानिक नाम : कोरेशियस बेन्गालेन्सिस) रोलर वर्ग का पक्षी है। यह मुख्यतः उष्णकटिबन्धीय क्षेत्रों में पाया जाता है जिसमें पश्चिमी एशिया से भारतीय उपमहाद्वीप तक शामिल हैं। इसे आईयूसीएन लाल सूची में अल्पतम चिन्ता की स्थिति में सूचीबद्ध किया गया है।[1]
यह पक्षी मुख्य रूप से प्रजनन के मौसम में नर की हवाई कलाबाजी के लिए जाना जाता है। यह अक्सर सड़क के किनारे पेड़ों और तारों में बैठे हुए देखे जाते है और आमतौर पर खुले घास के मैदान और झाड़ियों के जंगलों में देखे जाते है। इन पक्षियों की सबसे बड़ी आबादी भारत में पायी जाती है और भारत के कई राज्यों ने इसे राज्य पक्षी के रूप में चुना है।
नीलकंठ 26-27 सेंटीमीटर लम्बा एक गठीला पक्षी है और इसी के प्रवासी यूरोपीय रोलर पक्षी से अपनी बनावट में यह समान दिखाई देता है। यूरोपियन रोलर का अग्रणी भाग नीला होता है, उसके विपरीत भारतीय रोलर (नीलकंठ) भूरा होता है। इसके सिर का उपरी हिस्सा (ताज) और पिछला हिसा (वेंट) नीला होता हैं। पंख सुरमई रंग की एक पट्टी के साथ गहरे बैंगनी-नीले रंग के होते हैं। पूंछ का रंग प्रशियाई नीला होता है जिसमें आकाशीय नीले रंग की पट्टी होती है और इसका मध्य भाग हल्का हरा होता है। गर्दन और गले सफेद धारियों के साथ बैगनी रंग के हैं। आँख के चारों ओर गेरुआ रंग के धब्बे होते हैं। पैरों की तीन आगे की उंगलियां तले में एकीकृत होती हैं। नीलकंठ के चोंच का उपरी भाग घुमावदार होता है जिसका अग्रभाग हुकनुमा होता है तथा पूरी चोंच लम्बी एवं संकुचित होती है। इसके नथुने लंबे और अनावृत होते हैं तथा चोंच के आधार पर लंबे, खड़े एवं कड़े बाल होते हैं।[2][3][4]
आमतौर पर इसकी तीन उप-प्रजातियां अभिज्ञात हैं। इसकी नामांकित प्रजाति पश्चिमी एशिया (इराक, अरब) से पूर्व में भारतीय उपमहाद्वीप में और भारत के भीतर उत्तर में विंध्य पर्वत श्रृंखला में पाया जाता है। उप-प्रजाति इंडिकस प्रायद्वीपीय भारत और श्रीलंका में पाया जाता है। दक्षिण में पाये जाने वाले प्रजाती में गर्दन गहरा लाल रंग का होता है जो नामांकित प्रजाती में अनुपस्थित है।
नीलकंठ एशिया में, इराक और संयुक्त अरब अमीरात, दक्षिण-पश्चिमी एशिया में भारतीय उपमहाद्वीप तक फैले हुए है, जिसमें श्रीलंका, लक्षद्वीप और मालदीव द्वीप शामिल हैं।[4] इसके मुख्य आवास में कृषि क्षेत्र, कम घने जंगल और घास के मैदान शामिल हैं।[2]
नीलकंठ को अक्सर प्रमुख पेड़ों या तारों पर देखा जाता है। वे अपने शिकार को पकड़ने के लिए जमीन पर उतरते हैं जिसमें कीड़े, मकड़ी, बिच्छू, छोटे सांप और उभयचर शामिल हो सकते हैं।[5][6][7] आग उन्हें आकर्षित करती है।[2] दक्षिणी भारत में कृषि आवासों में, वे लगभग 50 पक्षी प्रति वर्ग किमी के घनत्व पर पाए गए हैं। वे मुख्य रूप से 3-10 मीटर ऊंचे बसेरो पर बैठते हैं और ज्यादातर जमीन के कीड़ों को खाते हैं। उनके शिकार का लगभग 50% भृंग और 25% टिड्डे और झींगुर होते हैं।[8][9][10]
नीलकंठ भारत के आबादी वाले मैदानों और हिंदू किंवदंतियों से जुड़ा हुआ है। कहा जाता है कि विष्णु के लिए इसकी पूजा की जाती है, और दशहरा या दुर्गा पूजा के अंतिम दिन जैसे त्योहारों के दौरान इसको पकड़ा एवं छोड़ा जाता है।[11] इसका नाम नीलकंठ का अर्थ "नीला गला" होता है,[12] जोकि हिन्दू देवता शिव से जुड़ा एक नाम (जिनका जहर पीने के कारण गला नील हो गया था) है।[13][14] ऐसा माना जाता था कि इसके पंख काटकर घास में मिलाकर गायों को खिलाने से उनकी दूध की पैदावार में वृद्धि होती है।[15] नीलकंठ को ओडिशा, कर्नाटक और तेलंगाना के भारतीय राज्यों द्वारा राज्य पक्षी के रूप में चुना गया है।[16][17]
_with_a_catch_in_Kolkata_I_IMG_3338.jpg)
Immature
नीलकंठ (अंग्रेजी:Indian roller, वैज्ञानिक नाम : कोरेशियस बेन्गालेन्सिस) रोलर वर्ग का पक्षी है। यह मुख्यतः उष्णकटिबन्धीय क्षेत्रों में पाया जाता है जिसमें पश्चिमी एशिया से भारतीय उपमहाद्वीप तक शामिल हैं। इसे आईयूसीएन लाल सूची में अल्पतम चिन्ता की स्थिति में सूचीबद्ध किया गया है।
यह पक्षी मुख्य रूप से प्रजनन के मौसम में नर की हवाई कलाबाजी के लिए जाना जाता है। यह अक्सर सड़क के किनारे पेड़ों और तारों में बैठे हुए देखे जाते है और आमतौर पर खुले घास के मैदान और झाड़ियों के जंगलों में देखे जाते है। इन पक्षियों की सबसे बड़ी आबादी भारत में पायी जाती है और भारत के कई राज्यों ने इसे राज्य पक्षी के रूप में चुना है।
भारतीय नीलपंख हा रोलर कुळातला पक्षी आहे. याला चास किंवा नीलकंठ असेही म्हणतात.
भारतीय नीलपंख साधारणपणे ३१ सें. मी. आकाराचा, स्थानिक निवासी पक्षी असून हा स्थिर बसल्यावर याचा पिसारा गडद निळा दिसतो, उडताना पंख व शेपटी निळे दिसतात, छातीचा आणि पाठीचा रंग तपकिरी, पंख, शेपूट निळी, चोच काळ्या रंगाची असून भारतीय नीलपंख उडताना याच्या पंखावरील गडद व फिके निळे रंग स्पष्ट दिसतात. नर-मादी दिसायला सारखेच असतात.
भारतीय नीलपंख भारतात सर्वत्र आढळून येतो. तसेच बांगलादेश, पाकिस्तान, श्रीलंका, म्यानमार येथेही याचे वास्तव्य आहे. रंग आणि आकारावरून याच्या किमान तीन उपजाती आहेत.
भारतीय नीलपंख खुल्या मैदानी भागात, पानगळीच्या जंगलात, शेताच्या जवळ, रस्त्याच्या कडेने असलेल्या विद्युत तारांवर दिसतो. याचे खाद्य कीटक, बेडुक, पाली हे आहे.
मार्च ते जुलै महिना हा काळ भारतीय नीलपंखचा वीण हंगामाचा काळ असून गवत, काड्या वगैरे वापरून झाडाच्या ढोलीत किंवा भिंतीतील छिद्रात तो आपले घरटे बांधतो. मादी एकावेळी ४ ते ५ चमकदार पांढऱ्या रंगाची अंडी देते.
हा पक्षी आंध्र प्रदेश, कर्नाटक, तेलंगाणा आणि ओडिशा या राज्यांचा राज्यपक्षी आहे.
भारतीय नीलपंख हा रोलर कुळातला पक्षी आहे. याला चास किंवा नीलकंठ असेही म्हणतात.
भारतीय नीलपंख साधारणपणे ३१ सें. मी. आकाराचा, स्थानिक निवासी पक्षी असून हा स्थिर बसल्यावर याचा पिसारा गडद निळा दिसतो, उडताना पंख व शेपटी निळे दिसतात, छातीचा आणि पाठीचा रंग तपकिरी, पंख, शेपूट निळी, चोच काळ्या रंगाची असून भारतीय नीलपंख उडताना याच्या पंखावरील गडद व फिके निळे रंग स्पष्ट दिसतात. नर-मादी दिसायला सारखेच असतात.
भारतीय नीलपंख भारतात सर्वत्र आढळून येतो. तसेच बांगलादेश, पाकिस्तान, श्रीलंका, म्यानमार येथेही याचे वास्तव्य आहे. रंग आणि आकारावरून याच्या किमान तीन उपजाती आहेत.
भारतीय नीलपंख खुल्या मैदानी भागात, पानगळीच्या जंगलात, शेताच्या जवळ, रस्त्याच्या कडेने असलेल्या विद्युत तारांवर दिसतो. याचे खाद्य कीटक, बेडुक, पाली हे आहे.
मार्च ते जुलै महिना हा काळ भारतीय नीलपंखचा वीण हंगामाचा काळ असून गवत, काड्या वगैरे वापरून झाडाच्या ढोलीत किंवा भिंतीतील छिद्रात तो आपले घरटे बांधतो. मादी एकावेळी ४ ते ५ चमकदार पांढऱ्या रंगाची अंडी देते.
हा पक्षी आंध्र प्रदेश, कर्नाटक, तेलंगाणा आणि ओडिशा या राज्यांचा राज्यपक्षी आहे.
(ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਗਰੜ), ਹਿੰਦੀ ਵਿਚ ਨੀਲ ਕੰਠ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Indian roller) ਏਸ਼ੀਆ ਦੇ ਖਿੱਤੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਪੰਛੀ ਹੈ ਜੋ ਇਰਾਕ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਇੰਡੋਨੇਸ਼ੀਆ ਤੱਕ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਸੜਕਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਜਾਂ ਤਾਰਾਂ ਤੇ ਆਮ ਬੈਠਾ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਸੋਂ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ । ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਪੰਛੀ ਦੀ ਮਿਥਿਹਾਸਕ ਮਹੱਤਤਾ ਵੀ ਹੈ। ਦਸਹਿਰੇ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇਸ ਦਾ ਦਿਸਣਾ ਸ਼ੁਭ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਰਾਜਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਰਨਾਟਕ, ਤਾਮਿਲ ਨਾਡੂ, ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਤੇ ਉੜੀਸਾ ਵਰਗੇ ਰਾਜਾਂ ਨੇ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਰਾਜ ਪੰਛੀ ਐਲਾਨਿਆ ਹੈ।
ਨੀਲ ਕੰਠ ਦਾ ਆਕਾਰ ਮੈਨਾ ਜਿੰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ‘ਇੰਡੀਅਨ ਰੋਲਰ’ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵੱਲੋਂ ਹਵਾਈ ਕਲਾਬਾਜ਼ੀਆਂ ਲਾਉਣ ਵਿੱਚ ਨਿਪੁੰਨ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸਨੂੰ ਇਹ ਨਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਸੀਨੇ ਦਾ ਰੰਗ ਲਾਲ ਜੋ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਦਾਮੀ ਭਾਹ ਮਾਰਦਾ ਹੈ। ਪੇਟ ਅਤੇ ਪੂਛ ਦੇ ਹੇਠਲੇ ਪਾਸੇ ਦਾ ਰੰਗ ਹਲਕਾ ਨੀਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਸਿਰ ਵੱਡਾ ਅਤੇ ਚੁੰਝ ਭਾਰੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹਲਕਾ ਅਤੇ ਗੂੜ੍ਹਾ ਨੀਲਾ ਹੈ ਜੋ ਉੱਡਣ ਵੇਲੇ ਚਮਕਦਾਰ ਧਾਰੀਆਂ ਵਾਂਗ ਦਿਖਦਾ ਹੈ।[2]
ਨੀਲਕੰਠ ਦਾ ਪ੍ਰਜਣਨ ਸੀਜ਼ਨ ਬਸੰਤ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਨਰ ਅਤੇ ਮਾਦਾ ਦੋਨੋਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਜਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਨਰ ਨੀਲਕੰਠ ਕਈ ਕਿਸਮ ਦੇ ਸ੍ਵਾਂਗ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਤੇਜ਼ ਉੱਡਦਾ, ਪੁੱਠੀਆਂ ਛਾਲਾਂ ਲਾਉਂਦਾ, ਕਲਾਬਾਜ਼ੀਆਂ ਮਾਰਦਾ, ਨਾਲ ਨਾਲ ਉੱਚੀਆਂ ਖਰਵੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਢਦਾ ਅਤੇ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸੁੰਦਰ ਨੀਲੇ ਖੰਭਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਸੁੱਕੇ ਦਰੱਖਤਾਂ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਬਣਾਉਣੇ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਉਸ ਸਥਾਨ ’ਤੇ ਜਿੱਥੇ ਉੱਚੀਆਂ ਇਮਾਰਤਾਂ ਵਿੱਚ ਖੋਖਲੀਆਂ ਮੋਰੀਆਂ ਹੋਣ। ਇਸਦਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਕਿਸੇ ਸੁੱਕੇ ਰੁੱਖ ਦੀ ਕੁਦਰਤੀ ਖੋੜ ਵਿੱਚ ਘਾਹ ਫੂਸ, ਖੰਭ ਤੇ ਹੋਰ ਨਿਕ ਸੁਕ ਲਾ ਕੇ ਬਣਾਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮਾਦਾ ਨੀਲਕੰਠ 3 ਤੋਂ 6 ਆਂਡੇ ਜੋ ਪੀਲੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਬੱਚੇ 16 ਤੋਂ 21 ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਂਡਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਨਰ, ਮਾਦਾ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਖਾਣ ਤੇ ਹੋਰ ਸਾਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬੱਚੇ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਤਕ ਨਰ-ਮਾਦਾ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚੋਂ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਨੀਲਕੰਠ ਦਾ ਜੀਵਨ ਕਾਲ 18 ਸਾਲ ਦੇ ਲਗਪਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।[2]
ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਿੱਚ ਨੀਲਕੰਠ (ਨੀਲੇ ਗਲ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ) ਨੂੰ ਇੱਕ ਪਵਿੱਤਰ ਪੰਛੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ਿਵਜੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਸਮਝਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਲੋਕ ਦੁਸਹਿਰੇ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਉਤਸੁਕਤਾ ਵਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਿੰਦੂ ਗ੍ਰੰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਭਗਵਾਨ ਸ਼ਿਵਜੀ ਨੂੰ ‘ਨਿਲਕਾਂਤ’ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਛੀ ਭਾਰਤੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ।[2]
ਨੀਲ ਕੰਠ, ਮੁਹਾਲੀ ਪੰਜਾਬ
ਨੀਲ ਕੰਠ, ਸਕੇਤੜੀ
ଭାରତୀୟ ଲୋଟଣୀ, ଭଦଭଦଳିଆ ଚଢ଼େଇ ଓଡ଼ିଶାର ଗର୍ବ ଓ ସଙ୍କେତ ଅଟେ । ଏହାକୁ ଓଡ଼ିଶାର ରାଜ୍ୟ ପକ୍ଷୀ (State Bird of Odisha) ଭାବେ ଘୋଷଣା କରାଯାଇଅଛି । ଏହି ପକ୍ଷୀ ମୁଖ୍ୟତଃ ଭାରତୀୟ ଉପମହାଦେଶରେ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ । ଏହାଛଡା ଥାଇଲାଣ୍ଡ ଓ ଇରାକରେ ମଧ୍ୟ ଏମାନେ ଦେଖା ଯାଆନ୍ତି । ଭାରତର ଅନେକ ରାଜ୍ୟ ଏହି ପକ୍ଷୀକୁ ସେମାନଙ୍କର ରାଜ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ଭାବେ ଘୋଷଣା କରିଛନ୍ତି ।
ଭଦଭଦଳିଆ ଲୋଟଣୀ (roller) ଜାତିର ଏକ ପକ୍ଷୀ । ଏହାକୁ ହିନ୍ଦୀରେ ନୀଳକଣ୍ଠ ବା ସବଜକ୍ କୁହାଯାଏ।
ଏହାର ଶାରୀରିକ ଗଠନ ମାଛରଙ୍କା (King fisher) ଓ ପାରାର ଶାରୀରିକ ଗଠନ ସହିତ ଊଣାଅଧିକେ ସମାନ । ଏହାର ମୁଣ୍ଡ ପାରାଠାରୁ ବଡ଼ ଓ ଶକ୍ତ, ଥଣ୍ଟଟି ଓଜନିଆ ଓ ମୁନିଆ। ପେଟ ପାଖର ରଙ୍ଗ ଧୂସର, ଲାଞ୍ଜ ପାଣିଚିଆ ନୀଳ, ଡେଣା ଦୁଇଟି ନୀଳ ଓ ଏଥିରେ କଳା ରଙ୍ଗର ପଟା ପଟା ଦାଗ ରହିଥାଏ। ଦୂରରୁ ଦେଖିଲେ ଚକଚକ ନୀଳବର୍ଣ୍ଣର ଦେଖାଯାଏ। ଦେହ ତୁଳନାରେ ଲାଞ୍ଜଟି ଛୋଟ ଓ ଆୟତାକାର। ପିଠି ପାଖ ଚଉଡା।
ଏମାନଙ୍କର ଆମୋଦଦାୟକ ଉଡ଼ିବା ଶୈଳୀପାଇଁ ଏମାନେ ଅତି ଲୋକପ୍ରିୟ। ଘିରିଘିରି ହୋଇ ବୁଲିବା, ତଳୁ ଉପରକୁ ରକେଟ ପରିଯିବା, ଉପରୁ ତଳକୁ ଖସିବାବେଳେ ମୁଣ୍ଡକୁ ଲମ୍ବାଇ ଉଡ଼ିବା, ଚିତ୍ ପଟାଙ୍ଗ ମାରିବା, ଡାହାଣରୁ ବାମକୁ ଓ ବାମରୁ ଡାହାଣକୁ କଡ଼େଇ କଡ଼େଇ ଉଡ଼ିବା ଆଦି ନାନାଦି କରାମତି ନ ଦେଖିଲେ ବିଶ୍ୱାସ କରିବା କଷ୍ଟକର ।
ଶାନ୍ତ କୋଳାହଳ ଶୂନ୍ୟ ପଡ଼ିଆ ଏମାନଙ୍କର ପ୍ରିୟ ସ୍ଥାନ । ଏମାନେ ଏକୁଟିଆ ରହିବାକୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି । ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ବସିଥାନ୍ତି । ଶିକାର ପାଇଲେ ଝାମ୍ପିପଡ଼ନ୍ତି।
ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ପୋକଜୋକ, କୀଟ, ପ୍ରଜାପତି ଏପରିକି ଏଣ୍ଡୁଅ, ବେଙ୍ଗ, ଝିଟିପିଟି, ଚମ୍ପେଇ ନେଉଳ, ମୂଷା ଆଦି ଏମାନଙ୍କର ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ।
ଏମାନେ ଉଚ୍ଚଗଛର କୋରଡ଼କୁ ଅଣ୍ଡାଦେବାପାଇଁ ବାଛିଥାନ୍ତି। ଅଣ୍ଡା ଦେବା ଆଗରୁ କାଠି, କୁଟା, ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର ପର ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ନରମ ଜିନିଷ ଆଣି ନୀଡ଼ ରଚନା ତରନ୍ତି। ଥରକେ ଚାରିଟିରୁ ପାଞ୍ଚଟି ଅଣ୍ଡା ପାଡ଼ିଥାନ୍ତି।
ଏହାକୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ଲୋକେ ଶୁଭ ପକ୍ଷୀ ହିସାବରେ ମାନିଥାନ୍ତି। ଦୁର୍ଗାପୂଜା ଓ ଦଶହରା ସମୟରେ ଅନେକ ଚଢେଇଆ ଗାଁ ଗହଳରେ ଏଇ ପକ୍ଷୀକୁ ବୁଲାଇ ପଇସା ରୋଜଥାନ୍ତି। ଲୋକେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି ଯେ ଏ ପକ୍ଷୀକୁ ଦେବୀ ପୂଜା ସମୟରେ ଦେଖିଲେ ଶୁଭ ହୁଏ ଓ ପୂଜା ପରେ ନାନାଦି ଅମଙ୍ଗଳ ଓ ଅସୁବିଧା ଦୂର ହୋଇଥାଏ। ସେଥିପାଇଁ ଗାଁ ଗହଳିରେ ପିଲାଏ ଏ ପକ୍ଷୀକୁ ଦେଖିଲେ ‘ଶୁଭ ଭାଇ ନମସ୍କାର’ ବୋଲି କହିଥାନ୍ତି।
పాలపిట్ట (ఆంగ్లం: Indian Roller) ఒక పక్షి. ఇది ఆంధ్ర ప్రదేశ్, తెలంగాణ రాష్ట్రముల యొక్క రాష్ట్రపక్షి. దీని శాస్త్రీయ నామము (Coracias benghalensis). ఇది "బ్లూ-బర్డ్"గా కూడా పిలువబడుతుంది. ఇది రోలర్ కుటుంబమునకు చెందిన పక్షి. ఇవి ముఖ్యముగా భారత దేశములోనూ, ఇరాక్, థాయిలాండ్ దేశాలలోనూ కనబడతాయి. ఇవి సాధారణంగా రహదారులకు యిరువైపులా గల చెట్లపైననూ, విద్యుత్ తీగల పైననూ, గడ్డి భూముల పైననూ, పొదల లోనూ కనబడతాయి. ఇవి వలస పక్షులు కావు. కానీ కొన్ని కాలములలో చిన్న చిన్న వలసలు పోతాయి. ఈ పక్షిని భారత దేశం లోని పలు రాష్ట్రములు వాటి రాష్ట్ర పక్షిగా తీసుకున్నాయి.
పాలపిట్ట (ఆంగ్లం: Indian Roller) ఒక పక్షి. ఇది ఆంధ్ర ప్రదేశ్, తెలంగాణ రాష్ట్రముల యొక్క రాష్ట్రపక్షి. దీని శాస్త్రీయ నామము (Coracias benghalensis). ఇది "బ్లూ-బర్డ్"గా కూడా పిలువబడుతుంది. ఇది రోలర్ కుటుంబమునకు చెందిన పక్షి. ఇవి ముఖ్యముగా భారత దేశములోనూ, ఇరాక్, థాయిలాండ్ దేశాలలోనూ కనబడతాయి. ఇవి సాధారణంగా రహదారులకు యిరువైపులా గల చెట్లపైననూ, విద్యుత్ తీగల పైననూ, గడ్డి భూముల పైననూ, పొదల లోనూ కనబడతాయి. ఇవి వలస పక్షులు కావు. కానీ కొన్ని కాలములలో చిన్న చిన్న వలసలు పోతాయి. ఈ పక్షిని భారత దేశం లోని పలు రాష్ట్రములు వాటి రాష్ట్ర పక్షిగా తీసుకున్నాయి.
ನೀಲಕಂಠ(Indian Roller)ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ಪಕ್ಷಿ. ಇದರ ನೀಲ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ನೀಲಕಂಠ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.ಇದು ಕರ್ನಾಟಕ,ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ,ಬಿಹಾರ ಹಾಗೂ ಒಡಿಶಾ ರಾಜ್ಯಗಳ ರಾಜ್ಯ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
ಇದು ಪಾರಿವಾಳಕ್ಕಿಂತ ಚಿಕ್ಕದಾದ ಪಕ್ಷಿ.ನೆತ್ತಿ,ರೆಕ್ಕೆ ತಿಳಿ ನೀಲಿಯಾಗಿದ್ದು,ಕತ್ತು,ಎದೆ,ಬೆನ್ನು ಕಂದು ಬಣ್ಣವಿದೆ.ಕೊಕ್ಕು ಕಪ್ಪಗಿದೆ.ಸುಮಾರು ೨೬ ರಿಂದ ೨೮ ಸೆಂಟಿಮೀಟರ್ ಉದ್ದವಿರುತ್ತದೆ.
ಇದು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಪರ್ಣಪಾತಿ ಕಾಡಿನ ಅಂಚು,ಕೃಷಿಭೂಮಿ,ಕುರುಚಲು ಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.ತಂತಿ,ಮರ,ಬಂಡೆ ಹಾಗೂ ಕಂಬಗಳಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರುತ್ತದೆ.
ಪೊಟರೆಯಲ್ಲಿ ಮೃದುವಾದ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ಗೂಡುಕಟ್ಟಿ,೪ ಅಥವಾ ೫ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ೧೭ ದಿನಗಳವರೇಗೆ ಕಾವು ಕೊಟ್ಟು ಮರಿಮಾಡುತ್ತದೆ. ಮಾರ್ಚಿಯಿಂದ ಜುಲೈ ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯ ಕಾಲ.ಹೆಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸಲು ಗಂಡು ಹಕ್ಕಿ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಗಿರಕಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತದೆ.
ನೀಲಕಂಠ(Indian Roller)ದಕ್ಷಿಣ ಏಷಿಯಾ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಕಂಡುಬರುವ ಪಕ್ಷಿ. ಇದರ ನೀಲ ಬಣ್ಣದಿಂದ ಇದಕ್ಕೆ ನೀಲಕಂಠ ಎಂಬ ಹೆಸರು ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ.ಇದು ಕರ್ನಾಟಕ,ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶ,ಬಿಹಾರ ಹಾಗೂ ಒಡಿಶಾ ರಾಜ್ಯಗಳ ರಾಜ್ಯ ಪಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
नीलकण्ठ (वैज्ञानिक नाम: कोरेसियस बेन्गालेन्सिस), जकरा सामान्यतया इन्डियन रोलर बर्ड (Indian roller) कहल जाएत अछि। ई एक भारतीय उपमहाद्वीपक पक्षी छी।[२] ई उष्णकटिबन्धीय दक्षिणी एसियामे इराक सँ थाइल्याण्ड धरि पाबल जाएत अछि।
The Indian roller (Coracias benghalensis) is a bird of the family Coraciidae. It is 30–34 cm (12–13 in) long with a wingspan of 65–74 cm (26–29 in) and weighs 166–176 g (5.9–6.2 oz). The face and throat are pinkish, the head and back are brown, with blue on the rump and contrasting light and dark blue on the wings and tail. The bright blue markings on the wing are prominent in flight. The sexes are similar in appearance. Two subspecies are recognised.
The Indian roller occurs widely from West Asia to the Indian subcontinent. Often found perched on roadside trees and wires, it is common in open grassland and scrub forest habitats, and has adapted well to human-modified landscapes. It mainly feeds on insects, especially beetles. The species is best known for the aerobatic displays of males during the breeding season. Adult males and females form pair bonds and raise the young together. The female lays 3–5 eggs in a cavity or crevice, which is lined with a thin mat of straw or feathers. The roller is the state bird of three Indian states. It is listed as a species of least concern on the IUCN Red List.
The Indian roller was one of the many bird species originally described by Carl Linnaeus in the 1758 10th edition of Systema Naturae, where he coined the binomial name Corvus benghalensis.[2] Linnaeus based his description on the "Jay from Bengal" described and illustrated in 1731 by the English naturalist Eleazar Albin, derived from a drawing by illustrator Joseph Dandridge.[3]
In 1766, Linnaeus described an Indian roller under the name Coracias indica,[4] based on a description by George Edwards in 1764 of a specimen collected in Sri Lanka.[5] The latter name was used for many years; Indian ornithologist Biswamoy Biswas suspected it was because Linnaeus' 12th edition of Systema Naturae was preferred as the starting point for formal descriptions. German ornithologist Ernst Hartert determined there were distinct northern and southern subspecies and allocated benghalensis to the former and indicus to the latter. However, Biswas noted that the type locality (where the specimen was originally found) for benghalensis was Madras Presidency, which lies within the range of the southern subspecies, and proposed a neotype be selected from Bengal, where Linnaeus had assumed the taxon had come from.[6] This was accepted by the International Commission on Zoological Nomenclature in 1962.[7]
Two subspecies are recognized:[8]
The Indochinese roller (C. affinis) was often treated as a subspecies due to some hybridisation between the two taxa over an area from central Nepal to western Assam.[9] However, a 2018 molecular study of nuclear and mitochondrial DNA showed that the latter taxon was actually most closely related to the purple-winged roller (C. temminckii) while the Indian roller was their next closest relative, diverging from a lineage that gave rise to those two species.[11]
The phylogenetic relationships among Coracias species were determined in a molecular study published in 2018.[11]
Blue-bellied roller (C. cyanogaster)
Purple roller (C. naevius)
Racket-tailed roller (C. spatulatus)
Lilac-breasted roller (C. caudatus)
Abyssinian roller (C. abyssinicus)
European roller (C. garrulus)
Indian roller
Indochinese roller (C. affinis)
Purple-winged roller (C. temminckii)
The International Ornithologists' Union has designated "Indian roller" the official common name for the species.[8] In British India, it was also colloquially termed 'blue jay'.[12] The Indian roller is called 'Little King' by villagers in Khuzestan Province in Iran.[13]
The Indian roller is a bulky and broad-winged bird with a large head and short neck and legs.[10][14] It has a body length of 30–34 cm (12–13 in) with a wingspan of 65–74 cm (26–29 in) and weighs 166–176 g (5.9–6.2 oz).[10][15] The bare skin around the eyes is dull orange, the legs and feet are yellow-brown. The bill is tinged with brown at the base. The iris is grey-brown.[10]
The plumage on the forehead, chin and lores are pinkish buff, the ear coverts are darker red-brown with pale cream or pinkish streaks, while the throat is a dull wine-red with narrow cream streaks. The crown and nape are a darker dull turquoise. The back and rump are a bright turquoise, and the belly is pale blue. The tail coverts are dark purple-blue with turquoise tips. The middle two tail feathers are greyish blue-olive with black shafts, while the surrounding tail feathers are an intense purple-blue with a broad pale blue band and greenish tinge towards the tips. The flight feathers on the wings have the same purple-blue colour of those on the tail, with a similar pale blue band across the most distal five or six primaries. The underwing coverts and axillary feathers are pale blue, while the upperwing coverts are a dull green-blue. The primary coverts are pale blue with olive or purple-blue tips, and the lesser coverts are purple-blue along the leading edge of the wing.[10][14][15] The colours look dull when the bird is perched but become vibrant in flight.[14] Moulting commences anywhere from mid-June to mid-August and concludes between November and the beginning of March.[10]
The blue colours of the flight feathers are structural and are formed by microstructures in the barbs that produce blue through scattering, which C.V. Raman noted in the 1930s as being more complex than can be explained by the Tyndall effect.[16] Studies in 2010 found the feather barbs structured like a channel with β-keratin rods 100 nm (3.9×10−6 in) in diameter with airspaces between them.[17]
Adult males and females are similar in appearance and there are no seasonal changes.[10] Juvenile birds are duller, paler and browner in colour,[9] with a dull green crown and dull green-blue belly tinged with buff. The bill is brown with a yellowish base rather than black.[10]
The Indian roller has a monosyllabic contact call which varies from a short chack to a longer, harsher tschow. Kaarsch calls are made during rolling displays, and increase in frequency and volume as the bird flies towards an intruder. When perched side by side, rollers make staccato chattering. In the nest, young produce a loud, "distressing" sound when calling for food, while young fledglings make a loud "screaming gobble" after eating. Newly independent rollers make cat-like mews while foraging.[14]
At a distance the species can be mistaken for the European roller,[10] which is a migrant through parts of the Indian roller's range. The European roller has a longer neck and tail in flight, as well as black primaries and an all-blue head.[14] The Indochinese roller is darker, larger and has a purplish brown and unstreaked face and breast,[9] and blue-green forehead.[14] The underwing coverts are a deeper shade of blue.[18] Its call is higher-pitched and has a more nasal sound.[9]
The Indian roller is distributed from Iraq and United Arab Emirates through the Indian subcontinent, including Sri Lanka.[1] In Pakistan, it is resident in the wetlands around Chotiari Dam in Sindh, in Jiwani Coastal Wetland in Balochistan, and in Punjab along the Taunsa Barrage and Chenab River.[19][20][21][22] It has been recorded as a summer visitor to Jalalabad in northeastern Afghanistan.[9] It has been recorded as a vagrant in Syria,Saudi Arabia, Masirah Island,[14] Qatar, Yemen, Socotra,[23] Bahrain, where it was sighted in 1996 and in 2008,[24] Lakshadweep islands, the Maldive Islands,[9] and Turkey.[23] In Kuwait, it is a common winter visitor at Green Island and farmlands near Al Jahra.[25] In the 1970s, it was reported as a common winter visitor to the marshes and mudflats of Shadegan County in Iran.[26] However, it is listed as resident in Iran.[27][28]
The species is common, and often found in open woodland dominated by trees of the genera Acacia and Prosopis, and has adapted well to human-modified landscapes such as parks and gardens, fields, date and coconut palm plantations. It has been nicknamed "roundabout bird" in northern Oman, where pairs live in vegetation at roundabouts.[14] In Oman, it is common in the Al Batinah Region and in cultivated areas east of the Sharqiya Sands below elevations of 1,000 m (3,300 ft).[29] In India, it was sighted at elevations ranging from sea level in the Bhitarkanika Mangroves and the Gulf of Mannar to about 2,100 m (6,900 ft) in the Nilgiri Mountains.[30][31][32]
The Indian roller is generally not very gregarious and is usually found alone or in pairs.[10] It is often territorial, though migrants may forage in flocks with no aggression. They patrol their territory by flying at treetop height or three-stories high and when an intruder is spotted, they drive it away by a fast rolling flight. Its migration patterns are not well understood; in Oman they are present year-round but appear to be more common in winter than summer.[14]
The Indian roller spends a few minutes preening followed by flying around its roosting site. It favours electric or telegraph wires as perches. It has been observed perching in trees and shrubs at a height of 3–9 m (10–30 ft) from where it flies down to forage for ground insects. It also uses higher perches in the upper canopy of trees.[33] The display of the Indian roller is aerobatic with twists and turns.[9] It is attracted by wildfires and darts into hot smoke in pursuit of insects.[14] It has been observed following tractors for disturbed invertebrates. In agricultural habitats in southern India, it has been found at densities of about 50 birds per km2.[33][34][35]
Nesting Indian rollers act aggressively towards potential predators. They drive away Indian jungle crows (Corvus culminatus) from nests and have even been recorded repeatedly divebombing an Egyptian vulture (Neophron percnopterus),[10] and flying at humans.[14]
Haemoproteus coraciae live inside the red-blood cells[36] and Leucocytozoon blood parasites have been recorded in the lung tissues.[37] Parasitic helminth worms Hadjelia srivastavai, Cyrnea graphophasiani,[38] Habronema thapari[39] and Synhimantus spiralis have been recorded from the gizzards of Indian rollers.[40]
The breeding season is March to June, slightly earlier in southern India,[9] when adult males and females form pair bonds.[14] During courtship, mates perform aerial displays which include steep, undulating flights, somersaults, nose-drives, hovering and lateral rolling. This is accompanied by vocalizations.[10] The pair then perch and display to each other with bows, dropped wings and fanned tails and may engage in allopreening.[9][10] The nest site is usually an existing hole in a tree, a dead palm or building but may also be a hole in a mud bank. The hole may be excavated completely in soft material such as rotten wood. A thin mat of feathers, straw or grass is placed at the bottom of the cavity.[10] In Bandhavgarh National Park, nests have been recorded at heights of 3 m (10 ft) in Shorea robusta trees and 7.5 m (25 ft) above the ground in Syzygium cumini trees.[41]
The clutch consists of 3–5 eggs, which are white and oval with an average size of 33 mm × 27 mm (1.3 in × 1.1 in). The eggs are incubated mainly by the female beginning as soon as the first egg is laid and hatch asynchronously after 17 to 19 days. The young are naked when first hatched and are fed and cared for by both parents. The fledging period lasts 30 to 35 days.[10]
The Indian roller descends to the ground to capture insects and to a lesser extent amphibians, reptiles, birds, and small mammals.[10][42] It is attracted to swarms of winged termites; as many as 40 birds have been seen to perch on a 70 m (230 ft) stretch of electric wire to hunt them.[43] Beetles make up around 45% of its diet, followed by grasshoppers and crickets at around 25%.[33]
The Indian roller often associates with the great Indian bustard (Ardeotis nigriceps), catching insects flushed out by the latter species.[44] In Tamil Nadu, it was observed to forage mainly by gleaning (catching prey on a surface), followed by feeding on the ground and in the air.[45] It occasionally dives into water to take frogs and fish, much like a kingfisher.[14][18] It may make use of opportunities such as insects attracted to lights, feeding even late after dusk.[46]
In March 2019, an Indian roller was observed feeding on an Indian wolf snake (Lycodon aulicus) in Sathyamangalam Wildlife Sanctuary.[47]
In India, the Indian roller received legal protection in 1887, when hunting it was banned under the Wild Birds Protection Act of 1887 and later under the Wild Birds and Animals Protection Act of 1912.[48][49] In Iran, the Indian roller is protected by the Islamic code,[13] but not listed as protected by law.[28]
As of 2016, the Indian roller was listed as a species of least concern on the IUCN Red List, due to its wide range and apparent increasing population. The total population size is unknown, but it appears to be common in most of its range.[1] As of 2015, about 2,500 breeding pairs were estimated to live in Iraq and 15,000 breeding pairs in the Arabian Peninsula; the population was thought to have increased in particular in the United Arab Emirates.[50]
The numbers of Indian roller sighted along the highway between Aligarh and New Delhi decreased between the mid 1960s and mid 1980s, as traffic increased during that time.[51] Its habit of feeding near roadsides sometimes results in collisions with traffic.[52][53][54] Its habit of utilizing powerlines puts it at risk of electrocution. In Rajasthan, it was found to be the second most commonly electrocuted bird after the house crow (Corvus splendens).[55]
The Indian roller is associated with Hindu legends and said to be sacred to Vishnu; it used to be caught and released during festivals such as Dussera or the last day of Durga Puja.[56] Adding its chopped feathers to fodder for cows was believed to increase the latter's milk yield, giving it the Telugu name of "paala-pitta" (పాలపిట్ట, pālapiṭṭa), meaning 'milk bird'.[12] A Hindustani name is "neelkanth" (Hindi: नीलकंठ; Urdu: نیل کنٹھ, romanized: nīlkaṇṭh),[57] meaning 'blue throat', a name associated with the deity Shiva due to a legend that he drank poison but stopped it from going past his throat, turning it blue.[58][59]
The Kol people traditionally considered a sighting of an Indian roller as a good omen[60] as did people in Bengal who, upon seeing the bird, would chant a couplet showing devotion to Vishnu and seeking a vision of the bird at the time of their death.[58] A nomadic tribe of fortune-tellers from the Vishakapatnam area wore feathers of the Indian roller on their head utilizing the folk belief that the bird could foretell events.[61] The Indian roller is the state bird of the Indian states of Odisha, Telangana,[62][63] and Karnataka.[64]
At the height of the plume trade in the early 20th century, the Indian roller was sought for export of its colourful feathers, and was among the most widely killed bird species in India.[65]
The Indian roller (Coracias benghalensis) is a bird of the family Coraciidae. It is 30–34 cm (12–13 in) long with a wingspan of 65–74 cm (26–29 in) and weighs 166–176 g (5.9–6.2 oz). The face and throat are pinkish, the head and back are brown, with blue on the rump and contrasting light and dark blue on the wings and tail. The bright blue markings on the wing are prominent in flight. The sexes are similar in appearance. Two subspecies are recognised.
The Indian roller occurs widely from West Asia to the Indian subcontinent. Often found perched on roadside trees and wires, it is common in open grassland and scrub forest habitats, and has adapted well to human-modified landscapes. It mainly feeds on insects, especially beetles. The species is best known for the aerobatic displays of males during the breeding season. Adult males and females form pair bonds and raise the young together. The female lays 3–5 eggs in a cavity or crevice, which is lined with a thin mat of straw or feathers. The roller is the state bird of three Indian states. It is listed as a species of least concern on the IUCN Red List.
La Azia koracio (Coracias benghalensis), estis iam surloke nomita Blua garolo. Ĝi estas birda membro de la familio de koraciedoj, kiu reproduktiĝas tra tropika suda Azio el Irako al Tajlando. Ĝi ne estas migranta, sed entreprenas kelkajn sezonajn movojn.
La Azia koracio estas fortika birdo, granda kiel monedo, 30–34 cm longa kun enverguro de 65 ĝis 74 cm. Ĝi havas tre brunan dorson, lilajn bruston kaj vizaĝon, kaj bluajn kronon, flugilojn, voston kaj ventron. Ambaŭ seksoj estas similaj, sed junuloj estas pli senkolora versio de plenkreskuloj. La sudorientazia raso C. b. affinis havas verdan dorson kaj purpuran subajn partojn, kaj estas foje konsiderata kiel separata specio. Diference de aliaj koracioj, kvankam la fortika beko ja estas nigreca, la traokula zono ne estas nigra, sed bruna, kiel la ĉirkaŭokula ringo. Tie kaj en la vizaĝo kontrastaj helaj etaj plumoj kiuj eksplodas ekde la bekobazo.
La Azia koracio estas rimarkinda pro sia forta rekta flugo, kun la brilaj bluoj de la flugiloj kontraste kun la bruna dorso. Fakte dumfluge videblas plej klara diferencilo rilate aliajn koraciojn kiel la Eŭropa koracio, tio estas unue ĝenerala pli malhelblua koloro anstataŭ helblua, kiel ĉe aliaj koracioj. Krome estas brilegaj helbluaj markoj kiel horizontala strio meze de la vosto (kruce kun bruna vertikala strio) kaj ĉirkaŭ kubutoj kaj antaŭ la nigrecaj flugilpintoj.
Tiu ĉi estas komuna birdo de varma malferma kamparo kun kelkaj arboj. Tiuj koracioj ofte ripozas videblege sur arboj, fostoj aŭ kabloj, kiel gigantaj lanioj, dum gvatas la grandajn insektojn, lacertojn kaj ranojn, kiujn ili manĝas. Ilil povas sekvi traktorojn por kapti ĝenitajn kaj movitajn senvertebrulojn, kaj kuraĝas merĝi en la fumon de arbarincendio por simila klopodo. Ili estas sentimaj kaj kuraĝas ataki homojn aŭ aliajn entrudulojn. Ili manĝas ĉefe ranojn kiam tiuj abundas kaj grandajn insektojn kiel akridoj, griloj aŭ tineoj.
La ceremonia flugo de tiu birdo estas kvazaŭ de vanelo, kun multaj turniĝoj. Ili nestumas en kovrita truo de arbo aŭ konstruaĵo, kie la ino demetas 3-5 blankajn ovojn. La sama loko utilas por sinsekvaj jaroj. Ambaŭ gepatroj zorgas la idojn.
La voĉo de la Azia koracio estas akra korveca ĉak. Ili faras ankaŭ varion de aliaj sonojn inkludante metalajn alvokojn boink. Ili estas speciale voĉemaj dum la reprodukta sezono.
La Azia koracio, ankaŭ nomita Hindia aŭ Barata koracio ricevis la statuson de ŝtata birdo el la barataj ŝtatoj de Karnatako, Orissa kaj Andra-Pradeŝo.
La Azia koracio (Coracias benghalensis), estis iam surloke nomita Blua garolo. Ĝi estas birda membro de la familio de koraciedoj, kiu reproduktiĝas tra tropika suda Azio el Irako al Tajlando. Ĝi ne estas migranta, sed entreprenas kelkajn sezonajn movojn.
La carraca india (Coracias benghalensis)[2] es una especie de ave coraciiforme de la familia Coraciidae que vive en el sur de Asia. Suele encontrarse en hábitats herbáceos y de matorral, y puede observarse posada en ramas y cables. No es un ave migratoria, pero puede realizar algunos desplazamientos estacionales.
La carraca india es un ave robusta de 26–27 cm de largo, que solo puede confundirse con la carraca europea, aunque su pecho es parduzco y no azul como el de la carraca europea. Su espalda también es parduzca mientras que su píleo, bajo vientre y zona cloacal son azules. Sus plumas primarias son de color azul violáceo con una banda azul clara. Su cola es azul celeste con una lista en la punta de color azul de Prusia y las plumas centrales verdosas. Su cuello y garganta son violáceos con algunas estrías claras. Tiene una pequeña zona desnuda alrededor del ojo de color ocre. Sus tres dedos delanteros están unidos por la base.[3] Tienen un pico largo y robusto con la punta de la parte superior curvada en forma de gancho. Sus narinas son largas y descubiertas y presenta largas cerdas en forma de vibrisas en la base del pico.[4][5]
Se reconocen tres subespecies. La forma nominal que se encuentra en Asia occidental (desde Irak y Arabia hasta Bangladés y el norte de los montes Vindhyas). La subespecie indicus se encuentra en la India peninsular y Sri Lanka. Esta forma sureña tiene una banda más oscura y rojiza en la parte posterior del cuello que no tiene la nominal. La forma affinis de la India nororiental y el sudeste asiático (Tailandia, Indochina y sur de China) a veces se considera una especie separada, pero en la región india se observa intergradación con benghalensis. La subespecie affinis es más oscura, de mayor tamaño y tiene el rostro y pecho de color pardo violáceo sin motas.[3] Tiene las coberteras de la parte inferior de las alas de un tono azul más intenso.[4][6]
La carraca india se extiende por la mayor parte del sur de Asia, desde el sur de Irak, por todo el subcontinente indio y Sri Lanka hasta el sudeste asiático y el sur de China, incluida Hainan, además de las islas Laquedivas y Maldivas.[6]
Sus principales hábitats son los herbazales, bosques poco densos y las tierras de cultivo.
Se observan a menudo posadas en ramas desnudas y los cables eléctricos que bordean las carreteras.[3] Descienden al suelo para capturar a sus presas, entre las que se encuentran los insectos, arácnidos,[7] pequeños reptiles (como Calotes versicolor[8] y pequeñas serpientes)[9] y anfibios. Les atraen los incendios,[3] y siguen a los tractores para atrapar a los invertebrados que espantan. En los campos de cultivo del sur de la India, se encuentra en densidades de 50 individuos por km². Eligen posaderos principalmente entre los 3—10 metros de altura y se alimenta principalmente de insectos terrestres. Cerca del 50% de sus presas son escarabajos y el 25% lo componen saltamontes y grillos.[10][11][12] El comportamiento alimenticio y el uso del hábitat es muy parecida al del drongo real.[13] Durante el verano pueden alimentarse hasta el anochecer y usar las luces artificiales para atrapar insectos que atraen.[14] Aprovechan los enjambres de terminas aladas y se han visto posadas hasta 40 aves en un tramo de cable de 70 metros.[15] Como suele alimentarse en las inmediaciones de las carreteras pueden resultar atropelladas con frecuencia.[16][17] En el norte de la India se ha percibido un descenso de las poblaciones de estas aves en los márgenes de las carreteras.[18]
La exhibición nupcial de la carraca india consiste principalmente en acrobacias aéreas. Su época de cría es de mayo a junio, ligeramente antes en el sur de la India. Cuando están posados también realizan exhibiciones como alzamientos del pico, reverencias, acicalamiento mutuo, y posturas con las alas caídas y la cola desplegada.[3] Sus lugares de anidamiento favoritos son los huecos hechos por los pájaros carpinteros o los insectos xilófagos en palmeras y otros árboles.[11] También pueden anidar en huecos abiertos en troncos podridos o los edificios.[4] La cavidad generalmente no está forrada interiormente y suele estar llena de restos madera. La puesta normal suele componerse de 3 a 5 huevos. Los huevos son blancos con forma oval ancha o casi esféricos.[5] Ambos sexos incuban la puesta entre 17 y 19 días.[6] Los jóvenes tardan un mes en desarrollarse y dejan el nido. Cerca del 80% de los huevos llegan a eclosionar y desarrollarse.[19]
La llamada de la carraca india es un sonido áspero en forma de chack similar a un cuervo. Emiten varios sonidos más, incluido llamadas metálicas tipo boink. Es especialmente ruidoso durante la estación de cría.
Estas aves se bañan en aguas abiertas realizando zambullidas, un comportamiento que a menudo se interpreta como que pescan.[20][21] [22] Aunque ocasionalmente pueden intentar pescar.[6]
Se han encontrado parásitos sanguíneos Leucocytozoon de la familia Plasmodiidae en su tejido pulmonar.[23] También se han registrado que los parasitan los gusanos helmintos Hadjelia truncata y Synhimantus spiralis.[24][25]
Al ser muy común en las pobladas planicies de la India se incluye en varias leyendas. El nombre local es neelkanth (que significa «garganta azul»),[26] un nombre que se asocia con la deidad Shiva (que bebió veneno que le puso la garganta azul). En el pasado los gobernantes locales liberaban carracas cautivas durante algunas festividades como Dussera y Durga Puja.[27][28] Se creía que añadir sus plumas molidas a la hierba con la que se alimentaba a las vacas aumentaba su producción de leche.[29]
La carraca india es el ave estatal elegida por los estados indios de Andhra Pradesh, Bihar, Karnataka y Odisha.[30]
La carraca india (Coracias benghalensis) es una especie de ave coraciiforme de la familia Coraciidae que vive en el sur de Asia. Suele encontrarse en hábitats herbáceos y de matorral, y puede observarse posada en ramas y cables. No es un ave migratoria, pero puede realizar algunos desplazamientos estacionales.
Indiar karraka (Coracias benghalensis) Coracias generoko animalia da. Hegaztien barruko Coraciidae familian sailkatua dago.
Indiar karraka (Coracias benghalensis) Coracias generoko animalia da. Hegaztien barruko Coraciidae familian sailkatua dago.
Coracias benghalensis
Le Rollier indien (Coracias benghalensis) est une espèce d'oiseau de la famille des rolliers vivant dans le sud de l'Asie tropicale. On le désignait localement sous le nom de « geai bleu », mais ce nom est scientifiquement incorrect.
Cet oiseau est représenté par 3 sous-espèces :
Cet oiseau trapu mesure 30 à 34 centimètres de longueur et a une envergure de 65 à 75 cm. Il pèse environ 170g.
Le dos est beige, la face et la poitrine lilas, le sommet de la tête, les ailes, la queue et le ventre sont bleus.
La sous-espèce C. b. affinis a un dos vert et le ventre pourpre et est quelquefois considérée comme une espèce à part entière.
Cet oiseau sédentaire vit dans les régions tropicales du sud de l'Asie depuis l'Irak jusqu'en Thaïlande.
Il vit dans les régions dégagées où il n'y a que quelques arbres au sommet desquels il se perche pour guetter ses proies : régions découvertes à buissons, plantations et forêts claires ainsi que parcs et jardins des villes jusqu'à 3700 m d'altitude. Il se pose souvent sur les fils au bord des routes.
Par contre, il est absent des forêts tropicales pluviales où la végétation est dense.
Le rollier indien est carnivore.
Il se nourrit de gros insectes, en vol de papillons et de termites volants ; au sol de criquets et de sauterelles, de lézards et de beaucoup de grenouilles.
Parfois il mange un petit rongeur, des œufs ou des oisillons.[1]
Il n'hésite pas à suivre un engin agricole pour se nourrir des animaux mis en évidence ou à plonger dans les cendres chaudes après un incendie pour y récupérer des animaux brûlés.
Il évite le contact avec les hommes.
A la saison des amours, les couples effectuent des vols acrobatiques dans les airs.
La femelle pond 2 à 4 oeufs blancs dans un trou d'arbre, souvent un palmier mort, entre 5 et 8 m au-dessus du sol, sur un tapis de chaumes. Les deux parents couvent à tour de rôle 17-19 jours puis donne la becqué aux oisillons.
Le même site de nidification est réutilisé année après année.
Coracias benghalensis (Parc national de Khao Yai, Thailande)
Coracias benghalensis (Parc national de Ranthambore, Inde)
Coracias benghalensis benghalensis, (Parc national de Kanha, Inde)
Coracias benghalensis
Le Rollier indien (Coracias benghalensis) est une espèce d'oiseau de la famille des rolliers vivant dans le sud de l'Asie tropicale. On le désignait localement sous le nom de « geai bleu », mais ce nom est scientifiquement incorrect.
La ghiandaia marina indiana (Coracias benghalensis (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Coraciidae.[2]
È l'uccello simbolo dello stato indiano del Karnataka.[3]
È un uccello di media taglia, lungo 30–34 cm, con un peso di 166–176 g.[4] Assieme alla ghiandaia marina indocinese (C. affinis) è la sola specie del genere Coracias che mostra una striscia azzurra lungo la metà distale delle remiganti primarie, ben visibile in volo.
Durante la stagione riproduttiva i maschi si esibiscono in evoluzioni acrobatiche.[5]
Si trova ampiamente in Asia occidentale e nel subcontinente indiano, dall'Iraq e dalla parte orientale della penisola arabica sino al Bangladesh e al Bhutan.[1] La più grande popolazione vive in India.
È spesso avvistato sugli alberi, in prati aperti e in ambienti forestali.
Questa specie fu descritta nel 1758 da Linneo, nella decima edizione della sua opera Systema Naturae, come Corvus benghalensis.[6]
Sono note due sottospecie:[2]
La ghiandaia marina indiana (Coracias benghalensis (Linnaeus, 1758)) è un uccello della famiglia Coraciidae.
È l'uccello simbolo dello stato indiano del Karnataka.
Burung Tiong Gajah adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Coracias benghalensis.
Burung Tiong Gajah ialah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam : haiwan, filum : kordata, sub-filum : bertulang belakang (vertebrata), kelas : burung. Burung Tiong Gajah ialah haiwan berdarah panas, mempunyai sayap dan badan yang dilitupi bulu pelepah. Paruh Burung Tiong Gajah tidak bergigi.
Burung Tiong Gajah membiak dengan bertelur. Telur Burung Tiong Gajah bercangkerang keras.
A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z 
. Dicapai 26 November 2019. Burung Tiong Gajah adalah salah satu daripada haiwan yang boleh didapati di Malaysia. Nama sainsnya ialah Coracias benghalensis.
De Indische scharrelaar (Coracias benghalensis) is een vogel uit de familie van de scharrelaars (Coraciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Corvus benghalensis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus.[2] De soort komt voor in Azië.
De vogel is 30 tot 34 cm lang en weegt 166 tot 176 gram. Het is de enige scharrelaar met een opvallende blauwe band over de vleugels, een kenmerk dat al op grote afstand zichtbaar is. De nominaat heeft een blauwe kruin, bruine rug en een lila "gezicht" en borst. De buik is bleekblauw. De snavel is zwart en de staart is relatief kort.[3]
Er worden drie ondersoorten onderscheiden:[4]
Het leefgebied bestaat uit open agrarisch gebied, weilanden, plantages, savannelandschap met verspreide bomen (acacia's), langs wegen met telegraafpalen, in parken, dorpen met veel groen, tuinen in buitenwijken. Ook in montaan gebied tot 1500 m (in Bhutan zelfs tot 2430 m) boven de zeespiegel.[3]
De grootte van de populatie is niet gekwantificeerd. De vogel is algemeen en wijd verspreid en neemt waarschijnlijk nog in aantal toe. Om deze redenen staat de Indische scharrelaar als niet bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe Indische scharrelaar (Coracias benghalensis) is een vogel uit de familie van de scharrelaars (Coraciidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Corvus benghalensis in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. De soort komt voor in Azië.
Multimedia w Wikimedia Commons Kraska orientalna (Coracias benghalensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krasek. Występuje w południowej Azji i, częściowo, na Bliskim Wschodzie, głównie u wybrzeży Zatoki Perskiej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Są to średniej wielkości ptaki o długości ciała 30–34 cm i masie 166–176 g. Ciemię niebieskawe, grzbiet brązowy, sterówki oraz skrzydła fioletowo-lazurowe (bardzo charakterystyczne podczas lotu). Gardło różowawe. Na piersi widnieją wyraźne białe pasy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Zasięg występowania krasek orientalnych rozciąga się od Półwyspu Arabskiego (w większości wybrzeża Zatoki Perskiej) przez subkontynent indyjski po Półwysep Indochiński. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia trzy podgatunki – C. benghalensis benghalensis (kraska orientalna), C. benghalensis indicus (kraska indyjska) i C. benghalensis affinis (kraska indochińska), jednak ich klasyfikacja jest sporna.
Środowisko życia tych ptaków stanowią wszelkiego rodzaju zadrzewione tereny – świetliste lasy, przecinki, obszary rolnicze, pobliża domostw, zagajniki, plantacje. Najwyżej nad poziomem morza odnotowano kraskę indyjską w Nepalu (3655 m n.p.m., stwierdzenie z 1950), występują jednak i na nizinach. Trzon ich pożywienia stanowią bezkręgowce, a w szczególności chrząszcze, które stanowią nawet połowę wszystkich ofiar. Pozostałymi są między innymi prostoskrzydłe, pluskwiaki, błonkoskrzydłe i inne owady. Okazjonalnie łapią niewielkie kręgowce, a na pustyni Thar obserwowano jak pożywiają się jajami sierpówek (Streptopelia decaocto).
Dokładny okres lęgowy zależny jest od dostępności pożywienia, natomiast wszędzie trwa w pierwszej połowie roku. Kraski orientalne gniazdują w dziuplach. Mogą one pozostać puste, ale bywają również wyściełane materiałem roślinnym (włóknami, trawami), pierzem, skrawkami materiału czy odpadkami. Zniesienie liczy od 2 do 5 jaj, które przez 17–20 dni wysiaduje na zmianę oboje rodziców. Kraska orientalna jest gatunkiem najmniejszej troski (LC, Least Concern; 2018). Dla człowieka są to ptaki pożyteczne ze względu na redukcję szkód czynionych w uprawach przez owady.
Po raz pierwszy gatunek naukowo opisał Karol Linneusz w 1758 w swoim dziele Systema Naturae. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Corvus benghalensis. Jako lokalizację pozyskania holotypu podał Bengal[2] – lokalizacja zawężona do Ćennaju[4]. Linneusz nie był bowiem pierwszym, który opisał ten gatunek. O krasce orientalnej wspomniał Eleazar Albin, angielski przyrodnik i ilustrator, już w 1731. W pierwszym tomie swojego A natural history of birds przedstawił tablicę barwną o numerze 17 zawierającą wizerunek tego ptaka. Podziękował niejakiemu Dandridge za przekazanie mu ilustracji kraski (którą nazwał Jay from Bengal – dosł. „sójką z Bengalu”) zamieszkującej Fort Saint George[5] – cytadelę Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej w Ćennaju. Uznał ją za odmianę sójki, natomiast inaczej podpisał na tablicy barwnej, inaczej w tekście[5]. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza kraskę orientalną w rodzaju Coracias (2018), wyróżniając trzy podgatunki[6].
W 1766, w 12. wydaniu Systema Naturae, Linneusz przeniósł kraskę orientalną do rodzaju Coracias (gdzie współcześnie, według IOC, się znajduje) oraz opisał jako odrębny gatunek nowy podgatunek: C. benghalensis indica (kraska indyjska[7]), który uznał za odrębny gatunek[6][8]. Przedstawiciele tego podgatunku występują między innymi na Cejlonie[4]. Przed opisem Linneusza było to już wiadome – 20 września 1759 George Edwards (angielski ilustrator) wykonał tablicę barwną przedstawiającą kraskę orientalną przywiezioną mu z Cejlonu przez Joana Gideona Lotena. Nowy ptak z kolonii został przedstawiony w Muzeum Brytyjskim (dzisiejsze Muzeum Historii Naturalnej w Londynie)[9].
Sporny jest podgatunek Coracias benghalensis affinis (kraska indochińska[7]). Po raz pierwszy opisany został w 1840 na łamach Proceedings of the Zoological Society of London przez Thomasa Horsfielda[10]. Można natknąć się na informację, jakoby autorem nazwy był John McClelland. W przedruku artykułu Horsfielda w stopce znalazła się informacja o autorstwie nazw, gdzie w przypadku braku dodatkowych informacji miały one być opracowane przez McClellanda w MS. W przypadku kraski orientalnej jest to informacja niemal na pewno fałszywa. Nie ustalono, o jakie MS McClellanda chodziło i czy istnieje jego kopia; zgodnie z zasadami nomenklatury autorstwo należy się Horsfieldowi[11]. Nie ma natomiast konsensusu w sprawie pozycji systematycznej kraski indochińskiej. IOC uznaje ją za podgatunek[6], autorzy HBW klasyfikują ją zaś jako odrębny gatunek[12] od 2014[13] (stan w 2018). Do wydzielenia przyjęli kryterium morfologiczne[12]. Donoszono o przypadkach hybrydyzacji między kraską indochińską a przedstawicielami dwóch pozostałych podgatunków: kraski orientalnej i indyjskiej[14].
Opisano nieuznawany[6][4][12] podgatunek Coracias affinis theresiae, którego przedstawiciele mieli być mniejsi od tych formy nominatywnej i zamieszkiwać północny Wietnam (obszar wówczas znany jako Kochinchina) i Tajlandię[15]. Nie wykazały tego później pomiary na większej ilości okazów[16].
Kariotyp kraski orientalnej poznano w latach 70. XX wieku. 2n=88, podobnie jak u kraski zwyczajnej (C. garrulus). W garniturze chromosomowym tego ptaka wśród autosomów wyróżniono dwa makrochromosomy (jeden submetacentryczny, drugi subtelocentryczny), cztery pary (3–6) niewielkich chromosomów i całą grupę (pozostałe) niewielkich akrocentrycznych chromosomów. Chromosom Z jest średniej wielkości, submetacentryczny, mniejszy chromosom W prawdopodobnie również submetacentryczny[17].
Długość ciała wynosi około 30–34 cm, masa ciała 166–176 g[4][12][18]. To jedyna kraska, u której na dalszych od ciała końcach lotek I rzędu przebiega lazurowy pas, widoczny w locie[4] (zdjęcie po lewej). Kraski orientalne są, jak na przedstawicieli swojej rodziny, stosunkowo duże, krępe i o szerokich skrzydłach. Gdy ptak siedzi, w sylwetce wyróżnia się duża głowa oraz krótka szyja. W locie niemożliwy do pomylenia z żadnym innym ptakiem ze względu na fioletowo-lazurowe skrzydła. W upierzeniu nie występuje dymorfizm płciowy[19].
Główną różnicą pomiędzy kraskami orientalnymi a indyjskimi jest półobroża. Ptaki podgatunku C. b. indica wyróżnia dobrze zarysowana półobroża na karku o głębokim, czerwonobrązowym kolorze. U ptaków podgatunku nominatywnego jest ona słabo widoczna lub nie ma jej wcale[18]. Czoło płoworóżowe, z liliowym nalotem[19], kantarek brązowy[12]. Ciemię niebieskawe[18]. Tył szyi, górna część grzbietu, barkówki oraz lotki III rzędu matowe, oliwkowobrązowe, z winnoczerwonym nalotem z tyłu szyi. Niższa część grzbietu oraz pokrywy nadogonowe wyróżnia jaskrawy turkusowy kolor. Pokrywy nadogonowe mają natomiast kolor ultramaryny, z zielonymi końcówkami[19]. Skrzydła i ogon na pierwszy rzut oka fioletowo-lazurowe – na fioletowym skrzydle rysuje się lazurowy pas, natomiast fioletowy ogon ma lazurowe boki, trudne do zobaczenia. Zewnętrzne pokrywy skrzydłowe fioletowe, kontrastujące z szaroniebieskimi pokrywami większymi, mniejszymi oraz skrzydełkiem. Lotki I i II rzędu w większości o barwie ultramaryny, jedynie u nasady lazurowe. Przez zewnętrzne sześć lotek przebiega wspomniany lazurowy pas, szeroki na 3 cm. Pióra, przez która przebiega wieńczy czarniawoniebieska końcówka. Wrażenia związane z barwami zmieniają się mocno w zależności od kąta patrzenia na ptaka[19]. Pokrywy podskrzydłowe u kraski orientalnej i indyjskiej jasnoniebieskie, natomiast u kraski indochińskiej o głębokiej niebieskiej barwie[18]. Gardło i pierś różowawe, pokryte wyraźnymi białymi pasami. Brzuch[19] i okolice kloaki jasnoniebieskie. Brązowoczarny dziób mocno zbudowany, podobnie jak u kruków. Wnętrze dzioba siarkowożółto-różowe. Tęczówka brązowa, oko obwiedzione matowopomarańczowo. Nogi i stopy brązowożółte[18]. Kraski indochińskie wyróżnia kilka szczegółów. Boki ich głowy są matowe, płowoszare. Gardło, pierś i środek brzucha wyróżnia fioletowy nalot. Brak u nich czerwonawej półobroży. Kantarek jest czarny, zaś za okiem ciągnie się ciemnoniebieska linia. Wierzch ciała jest ogółem ciemniejszy[12]. Sprawiają wrażenie dużo ciemniej upierzonych, o większej głębi barw[18].
W wymiarach szczegółowych nie ma różnic między samcami a samicami. Zaobserwowano zmiany pewnych wymiarów, polegające na zwiększaniu się z południa na północ, zgodnie z regułą Bergmanna. Wymiary szczegółowe w milimetrach, dla ptaków płci obojga przedstawiono w poniższej tabeli. Opracowane zostały z pomocą informacji podanych wcześniej przez czterech zoologów, nie wspomniano liczby zmierzonych osobników[18].
Długośćskrzydła
Długość dzioba(od nasady w czaszce)
Długość Długośćogona
C. b. benghalensis 178–201 39–49 25–29 117–140 C. b. indicus 170–190 41–49 24–26 109–132 C. b. affinis 184–204 30–36 26–28 118–137Ptaki poszczególnych podgatunków przedstawiono w poniższej minigalerii (w przypadku podgatunku nominatywnego i C. b. indicus przynależność ustalono na podstawie lokalizacji i ubarwienia):
C. b. affinis; Park Narodowy Kaeng Krachan, Tajlandia
C. b. indicus; Sri Lanka (bez dokładniejszej lokalizacji)
C. b. benghalensis; Taal Chhapar Black Buck Santuary, Radżastan, Indie
Ptaki podgatunku nominatywnego występują na obszarze od południowo-wschodniej Arabii (północne Zjednoczone Emiraty Arabskie, północny Oman) i wschodniego Iraku przez południowy Iran i północny Pakistan na wschód po Bangladesz. W Indiach południowa granica zasięgu przebiega przez stan Maharasztra[4], około równoleżnika 20°N[18]. Jedno stwierdzenie pochodzi z północno-wschodniego Afganistanu (Dżalalabad)[4]. Występują również w Nepalu[18], niekiedy zapuszczają się do Kotliny Katmandu[20]. W stanie Maharasztra zasięgi C. b. benghalensis i C. b. indicus nachodzą się[19], zaś w Nepalu na wschód od południka 85°E kraski indyjskie współwystępują z indochińskimi[18].
Kraski indyjskie występują od centralnych Indii około równoleżnika 20°N (południowy stan Maharasztra i Andhra Pradesh) na południe po Cejlon[4]. Odnotowane również na Lakszadiwach i Malediwach[18]. Zasięg występowania krasek indochińskich obejmuje tereny od wschodniego Nepalu, Butanu i północno-wschodnich Indii (Bihar, Asam) na wschód po południowo-centralne Chiny (południowa prowincja Syczuan, Junnan) i dalej na południe po kontynentalną część Tajlandii i Indochiny[12]. Przynajmniej w 2008 nie było jeszcze wiadome, czy w Butanie omawiane ptaki gniazdują. Wiadomym jest, że występują tam w środowisku dogodnym do lęgów[21]. Zasięgi kraski indochińskiej i orientalnej stykają się między południkami 87° a 92° N[19] w północno-wschodnim Nepalu, w stanach Bihar, Sikkim, wschodnim Bengalu i zachodnim Asamie (w Garo Hills)[18].
Ptaki poza swoim sezonem lęgowym, od października do marca, odnotowywane były w Kuwejcie, w Prowincji Wschodniej (Arabia Saudyjska), Bahrajnie, Katarze, wyspie Masira (głównie podczas wędrówek), w muhafazacie Zufar w Omanie (jedno stwierdzenie, z miesiąca czerwca, do 2010), na Sokotrze (jedno stwierdzenie z grudnia 1998, do 2010[22]) i na zachód aż po Aden – stolicę Jemenu[23]. W 1875 zbłąkany ptak miał zostać odłowiony w tureckiej prowincji Kocaeli. Prawdopodobnie było to wiarygodne stwierdzenie. Informacje o rzekomych dwóch obserwacjach z 1876 na terenie Turcji najpewniej są nieprawdziwe[24]. Osobnik odstrzelony po azjatyckiej stronie Bosforu miał zostać przekazany do muzeum w Stambule, gdzie wedle informacji z 1880 widziało go dwóch zoologów[25].
Kraski orientalne zamieszkują świetliste lasy z drzewami zrzucającymi liście, przecinki, uprawy, ogrody, zagajniki mango[18], kokosów, daktylowców[19], zadrzewienia w okolicach domów[18] i roślinność wokół stawów[26]. Spotykane są również na ścierniskach, w parkach, na budynkach[19], w okresie kolonialnym na Cejlonie miano widywać je na polach tytoniu i ledwie co wyciętych połaciach lasu[27]. Chętnie korzystają z infrastruktury zamieszkując np. ronda, przesiadują na parapetach czy drutach telefonicznych[19]. W badaniu nad ptakami występującymi w Vadodara kraski orientalne odnotowano w miejscach uznanych za w niewielkim stopniu zakłócane przez człowieka: na kampusie oraz na farmie przeznaczonej do celów badawczych[28]. Wedle szacunków z lat 70. XX wieku i pierwszego dziesięciolecia XXI ówcześnie słabo jeszcze udokumentowano zachowanie i ekologię krasek orientalnych[29].
Pewien osobnik dostrzeżony w Nepalu znajdował się na około 3655 m n.p.m.; obserwacja ta pochodzi z sierpnia 1950. Górna granica zwyczajnego zasięgu krasek indochińskich w Nepalu sięga 1050 m n.p.m., a najniżej w tym państwie występują w teraju[20]. W Butanie pewna obserwacja miała miejsce na 2500 m n.p.m.; przeważnie jednak na subkontynencie indyjskim ptaki tego gatunku odnotowuje się do 1500 m n.p.m. Kraski indochińskie w większej części zasięgu żyją na równinach do około 600 m n.p.m.[18] Na początku XX wieku kraski do prywatnych kolekcji odławiano w Junnanie do około 1800 m n.p.m. (w źródle z 1926 dla większości okazów nie podano wysokości, w trzech przypadkach w stopach)[30]. Kraski orientalne z Półwyspu Arabskiego przeważnie spotykane są poniżej 1000 m n.p.m.[31] Zagęszczenie ptaków badane w Tamilnadu zależne było od roku badania, typu środowiska oraz od pory roku. Najniższą osiągniętą wartością było 22 osobników na km² (pora monsunowa, u wybrzeży rzeki, 2004), najwyższą zaś 41 osobników na km² (pora pomonsunowa, tereny rolnicze, 2004)[32]. W innym badaniu poświęconym kraskom z rolniczych obszarów Nagapattinam (Tamilnadu) obliczono zagęszczenie bliskie 50 osobników na km²[33]. Na Półwyspie Arabskim zagęszczenie tych ptaków uległo zmianom po latach 70. XX wieku, kiedy to wprowadzono na szerszą skalę nawadnianie terenów rolniczych. Największe liczby krasek orientalnych w tym regionie spotyka się na uprawach roślin przeznaczonych na paszę; odnotowano nawet 130–500 na jednym polu[23]. W całym swoim zasięgu kraski orientalne podejmują słabo poznane lokalne wędrówki, głównie ulegając dyspersji polęgowej. Przynajmniej w Omanie podejmują regularne wędrówki[19]. Wiadome jest, że na Półwyspie Arabskim poza sezonem lęgowym pewne osobniki, w niewielkiej liczbie, prowadzą włóczęgowski tryb życia. Odnotowywane są wtedy poza główną częścią swojego zasięgu[23].
Kraski orientalne zwykle przebywają pojedynczo lub w parach. Można zaobserwować je, gdy siedzą na drutach, słupkach ogrodzeniowych, na grudach ziemi po orce czy bezlistnych drzewach, również umożliwiających obserwację otoczenia, w tym zdobyczy[18]. Przeważnie podczas obserwacji siedzą od 3 do 9 m nad podłożem[33]. Podczas czatowania kiwają ogonem powoli w górę i w dół, podobnie jak pliszki leśne (Dendronanthus indicus). Jeśli zauważą potencjalną zdobycz, opuszczają się powoli, a po złapaniu i przyniesieniu z powrotem do miejsca obserwacji rozdrabniają i połykają. Kraski orientalne odzywają się głośnym, chrapliwym kak-kak-kak-kak. Podczas popisów powietrznych owe dźwięki przybierają formę nieharmonijnych skrzeków i pisków. Używają ich również przy odganianiu intruzów z terytorium[18]. U ptaków badanych w Tamilnadu stosunkowo najmniej czasu za dnia zajmowało kraskom pielęgnowanie upierzenia (9,9 ± 2,54%) – głównie grzbietu, piersi i skrzydeł – oraz odpoczynek (5,1 ± 1,84%). Stosunkowo najwięcej odpoczywały w środku dnia, głównie śpiąc na drzewach i drutach. Jest to rozkład aktywności obecny i u ptaków innych gatunków, zapobiegający przegrzaniu w środowisku o wysokich temperaturach[32]. Obserwowano konflikty terytorialne z pójdźkami leśnymi (Heteroglaux blewitti)[34]. W locie mocno uderzają skrzydłami, których koniuszki niemal stykają się pod ciałem ptaka. Według Legge'a (żołnierza i ornitologa okresu kolonialnego) ranne kraski odzywają się ostrym, płaczliwym dźwiękiem[25]. Podczas jednego z badań ptaki gromadziły się na nocleg około godziny 18:45, zaś budziły się o 6 rano. Tuż po przebudzeniu kilka minut poświęcały pielęgnacji upierzenia[33].
Kraski orientalne swoich ofiar szukają na ziemi, przetrząsając roślinność, a niekiedy łapią je w locie[33]. Ptaki badane w Tamilnadu najwięcej czasu na żerowanie poświęcały w lecie – 26,2 ± 3,71% dnia, najmniej natomiast w porze monsunowej – 10,6 ± 4,56%. Niezależnie od pory roku większość ich czasu w ciągu dnia zajmowało przeszukiwanie terenu. Żerowały zwykle wieczorem i nad ranem[32]. Kraski orientalne żywią się bezkręgowcami i kręgowcami. Trzon ich diety stanowią zwierzęta bezkręgowe, głównie chrząszcze i prostoskrzydłe (szarańczowate, świerszczowate), ćmy, uskrzydlone mrówki i termity. Niekiedy zdobycz łapią w locie. Odnotowywano również spożywanie płazów, myszy, jaszczurek, a nawet piskląt[18]. Niestrawiony pokarm wydalają w postaci wypluwek, które w postaci świeżej są ciemnobrązowe[35]. Ptaki badane w Pusa (stan Bihar) spożywały najczęściej Gryllotalpa africana (turkuciowate), Platygryllus melanocephalus (świerszczowate), pewne mrówki z rodzajów: Cataglyphis i gmachówka (Camponotus), prostoskrzydłe z rodzaju Chrotogonus, różnego rodzaju pędraki (m.in. chrząszczy z rodzaju Trox, modzelatkowate i Opatrum, czarnuchowate)[18]. Badania przeprowadzone w delcie Kaweri (Tamilnadu) ukazały skład pokarmu tamtejszych krasek. 26% zdobyczy stanowiły chrząszcze. Po nich najważniejsze były kolejno: prostoskrzydłe (19,5%), pluskwiaki (16,7%), błonkoskrzydłe (14,2%), muchówki (9,1%), ważki (6,7%) oraz motyle (6,5%). Pozostała zdobycz w tym regionie stanowiła mniej, niż 1% zawartości wypluwek (badaniu podlegały sztuki zdobyczy; przeciętnie jedna wypluwka zawierała szczątki od 5 do 22 ofiar). W innej lokalizacji w Tamilnadu, okolicach miasta Nagapattinam, chrząszcze składały się na 38,3–52,7% zdobyczy w wypluwkach (liczonej w sztukach), zależnie od środowiska[35]. Na pustyni Thar posilają się również jajami sierpówek (Streptopelia decaocto), przyczyniając się do strat w lęgach[36].
Pora lęgowa różna w zależności od miejsca występowania. W Omanie gniazdowanie ma miejsce w kwietniu-maju (na całym Półwyspie Arabskim jest to w większości okres od kwietnia do czerwca[4]), na Cejlonie od marca do maja (informacja z końca XIX wieku mówi o dłuższym okresie, od stycznia do czerwca[25]), w stanie Kerala (południowe Indie) od stycznia do marca, w północnej części Indii przeważnie w marcu i kwietniu[19]. W przypadku krasek indochińskich lęgi na Półwyspie Malajskim odbywają się od marca do maja[12][18]. Porę lęgów warunkuje dostępność pożywienia[35]. W sezonie lęgowym samce odbywają loty tokowe, podczas których wzlatują w górę, a następnie spadają obracając się, machając skrzydłami i pokrzykując. Stąd anglojęzyczna nazwa krasek (to roll – kręcić się)[32].
Gniazdo umiejscowione być może zarówno w miejscu powstałym naturalnie, jak i w utworzonym przez człowieka. Kraski orientalne swe gniazda budują w zagłębieniach – dziuplach w butwiejącym pniu drzewa, winodaniu (palmy winnej; Borassus)[18], na szczycie zwiędłej palmy kokosowej (Cocos nucifera)[19], w tamaryndowcu (Tamarindus indica), bananowcu (Musa paradisiaca)[27][35] czy albicji saman (Albizia saman)[35]. Spośród struktur pochodzenia antropogenicznego na gniazda przeznaczają szczeliny w ścianach[18], murach, rynny, miejsca pod okapami[19], miejsca pod dachem[27][18]. W Mannampandal kraski orientalne swoje gniazda umieszczały 6–7 m nad podłożem (n=4), na drzewach o wysokości 6,5–15 m[29]. Gniazdo może być pozbawione wyściółki[29][27] lub stanowić bezładną masę traw, skrawków materiału, odpadków[18], pierza, fragmentów drewna[19], włókien roślinnych[27]. Dziupla, w której umieszczone jest gniazdo, liczy od 40 do 100 cm głębokości[35].
Zniesienie liczy od 2[35] do 5[18][19] jaj. Są one przeciętnie lżejsze niż u kraski zwyczajnej[37]. Mają kształt owalny, ich skorupka jest biała, błyszcząca, chropowata[29]. 35 jaj z okolic delty Kaweri miało wymiary 33–39 na 27–31 mm i masę 12–16 g[35], dla 14 jaj z Nagapattinam – które leży przy delcie Kaweri – wymiary wyniosły 33–39 na 27–31 mm, a masa 12–15 g[29]. W wysiadywaniu uczestniczą obydwa ptaki z pary[18][29][35], trwa ono od 17[18][35] do 20[35][29] dni. Gdy jeden ptak jest w gnieździe, drugi przesiaduje na zewnątrz w pobliżu gniazda[35]. Młodymi zajmują się obydwa ptaki z pary[18]. Pisklęta klują się nagie, różowe, z oczami zamkniętymi. Zajady są żółte, wnętrze dzioba jaskrawożółte. W 6. dniu życia barwa dzioba jest już zmieniona na szarą w miejsce żółtej. Widoczne są już wówczas lotki i sterówki wyrzynające się przez skórę, jednak nadal brak piór okrywowych. W 12. dniu życia są one już obecne, po tym momencie rozwoju pisklęta mają już otwarte oczy. Około 18. dnia życia osłonki większości piór okrywowych są już pęknięte, dziób zdążył przybrać barwę czarną, jedynie koniec pozostał żółty. Do 24. dnia życia młode zyskują charakterystyczne ubarwienie piersi i brzucha, na wzór dorosłych osobników. Przy wykluciu średnia masa piskląt wynosi 10,8 ± 1,39 g (n=26), w 30. dniu życia 248,1 ± 5,85 g (n=11). W jednym z badań (obejmujących 11 gniazd) pisklęta wykluły się z 78,9% jaj (27 z 36), zaś opierzenia dożyło 80,3% piskląt (21 z 27)[35]. W kolejnym, gdzie badaniu podlegały już 4 gniazda, pisklęta wykluły się z 64,2% jaj (9 z 14), a do opierzenia się i wylotu z gniazda dożyło 66,6% (6 z 9)[29].
IUCN uznaje kraskę orientalną za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)[38][39][3][40]. Kraska indochińska jest przez IUCN klasyfikowana osobno[40]. W okresie kolonialnym jaja krasek kolonialnych zabierano do prywatnych kolekcji; w ich byli m.in. Allan Octavian Hume, Henry Seebohm, Eugene W. Oates. Później przeszły w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie – ówcześnie, w momencie ukazania się katalogu jaj (1903), Muzeum Brytyjskiego[41]. W 1893 angielski biznesmen i ornitolog Henry Eeles Dresser odnotował, że do Wielkiej Brytanii miano w tamtych czasach importować setki ptaków dla ich piór, natomiast kraski często spotykano w sklepach osób specjalizujących się w preparowaniu ptaków[27]. Podczas ewaluacji sklepów w Hanoi i Ho Chi Minh (odpowiednio północny i południowy Wietnam) w jednym ze sklepów dostrzeżono nielegalnie wystawioną na sprzedaż kraskę orientalną[42]. W dystrykcie Amarawati (Maharasztra) badano wpływ stosowania pestycydów na obecność ptaków w uprawach soi (Glycine max) i nikli indyjskiej (Cajanus cajan), wyrażony w liczbie obserwacji mniejszych niż oczekiwana w okresie stosowania środków ochrony roślin. Kraski orientalne okazały się być w grupie niskiego ryzyka[43].
Na początku XXI wieku przypuszczano, że liczebność krasek orientalnych wzrasta ze względu na postępującą wycinkę drzew i urbanizację[38][39]. Poszerzył się zasięg występowania tych ptaków w Iraku, na północ po Bagdad[38]. W 2016 w Bengalu Zachodnim oceniono liczebność krasek orientalnych jako bardzo niską[44]. Na przedmieściach Biratnagar w południowo-wschodnim Nepalu, w okolicach które pod koniec XX wieku przeszły silne przekształcenie przez ludzi, kraski orientalne w 2011 roku określono jako nieczęste[45]. W Czerwonej Księdze Bangladeszu kraska orientalna ma lokalny status gatunku najmniejszej troski (2015)[46]. Lokalny status w Chinach (2015) to gatunek bliski zagrożenia (NT, Near Threatened)[47].
W Indiach kraski orientalne wykorzystywane były podczas święta Dasara[48][49][50]. Ujrzenie ich w dniu obchodów miało zwiastować powodzenie[48][51]. Ze względu na niebieską barwę kojarzono te ptaki z Śiwą – w dniu święta miały dostarczać mu na górę Kajlas życzenia od mieszkańców[50][51]. Obchody wiązały się jednak z nielegalnym łapaniem ptaków, które następne były przetrzymywane przy niezachowanym dobrostanie. Kłusownicy przetrzymywali je w niewielkich zanieczyszczonych klatkach, z przyciętymi czy sklejonymi lotkami, związanymi nogami i bez wystarczającego dostępu do pokarmu i wody[51][50]. Ze względu na trudność w karmieniu tych ptaków w niewoli część z nich umierała. Celem kłusowników było pobieranie opłat za możliwość ujrzenia kraski w dniu święta. P.K. Sharma będący w 2015 kierownikiem Wydziału Służb Leśnych stanu Telangana zażądał od wszystkich stanowych organizacji pozarządowych interwencji w sprawie niehumanitarnego traktowania krasek. Zwołano również konferencję prasową przed nadchodzącą Dasarą oraz uruchomiono kampanię informacyjną oferującą możliwość zgłoszenia tego przestępstwa. Kraska orientalna jest w Indiach chroniona prawem; wymienia ją Załącznik IV do Ustawy o ochronie dzikiej przyrody z 1972[50]. W 2015 zakazano eksponowania krasek w świątyniach w stanie Telegana. Przynajmniej do 2017 nie zlikwidowano jednak problemu nielegalnego odłowu. Uprzednio w 2012 przesłano do odpowiednich organizacji materiały wskazujące na znęcanie nad tymi ptakami, jednak – zdaniem działaczy – tylko regularne kontrole są w stanie wymusić przestrzeganie prawa. Problem nie dotyczy wyłącznie stanu Telangana, podobne praktyki znane są i z północnej części kraju, w szczególności miast: Lucknow, Kanpur, Patna. Ze względu na niewielką liczebność ptaków w niektórych miastach bywają one łapane w okolicznych terenach wiejskich. Kara za takie praktyki wynosi (2017) 25 tys. rupii indyjskich (około 1400 zł), możliwa jest również kara więzienia[51][50].
Rdzenni mieszkańcy Cejlonu, według autora z końca XIX wieku, łapali kraski orientalne przy pomocy pułapki skonstruowanej z odpowiednio zgiętych łodyg bambusa pokrytych lepem, sznurka i przynęty (gryzonia lub świerszcza). Miano wykorzystywać je w Kalkucie podczas święta Durgapudźa i przed zatopieniem wizerunku bogini Durga wypuszczać wcześniej zakupione ptaki na wolność. Ujrzenie ich w dniu święta miało zwiastować powodzenie[25]. Kraski orientalne są pożytecznymi zwierzętami na terenach rolniczych ze względu na eliminację owadzich szkodników[52][18][35]. Wykazano skuteczność krasek jako biologicznej ochrony upraw przed pędrakami chrząszczy Holotrichia[53].
Kraski orientalne widnieją na znaczkach z[54]:
W 2014 w Gwinei wyemitowano znaczek z ozdobnym marginesem, na którym znajdowała się między innymi kraska orientalna (na samym znaczku rysunek przedstawiał modrosójkę błękitną Cyanocitta cristata)[55].
Kraska orientalna stanowi symbol stanów Telangana, Karnataka, Orisa i Bihar[49][51], a do maja 2018 była również jednym z symboli Andhra Pradesh. Cztery lata wcześniej dokonano podziału stanu (wyodrębniając Telangana), stąd decyzja o zmianie symboli. Nowym ptakiem Andhra Pradesh została aleksandretta obrożna (Psittacula krameri)[56].
Kraska orientalna (Coracias benghalensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny krasek. Występuje w południowej Azji i, częściowo, na Bliskim Wschodzie, głównie u wybrzeży Zatoki Perskiej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Są to średniej wielkości ptaki o długości ciała 30–34 cm i masie 166–176 g. Ciemię niebieskawe, grzbiet brązowy, sterówki oraz skrzydła fioletowo-lazurowe (bardzo charakterystyczne podczas lotu). Gardło różowawe. Na piersi widnieją wyraźne białe pasy. Nie występuje dymorfizm płciowy. Zasięg występowania krasek orientalnych rozciąga się od Półwyspu Arabskiego (w większości wybrzeża Zatoki Perskiej) przez subkontynent indyjski po Półwysep Indochiński. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny wyróżnia trzy podgatunki – C. benghalensis benghalensis (kraska orientalna), C. benghalensis indicus (kraska indyjska) i C. benghalensis affinis (kraska indochińska), jednak ich klasyfikacja jest sporna.
Środowisko życia tych ptaków stanowią wszelkiego rodzaju zadrzewione tereny – świetliste lasy, przecinki, obszary rolnicze, pobliża domostw, zagajniki, plantacje. Najwyżej nad poziomem morza odnotowano kraskę indyjską w Nepalu (3655 m n.p.m., stwierdzenie z 1950), występują jednak i na nizinach. Trzon ich pożywienia stanowią bezkręgowce, a w szczególności chrząszcze, które stanowią nawet połowę wszystkich ofiar. Pozostałymi są między innymi prostoskrzydłe, pluskwiaki, błonkoskrzydłe i inne owady. Okazjonalnie łapią niewielkie kręgowce, a na pustyni Thar obserwowano jak pożywiają się jajami sierpówek (Streptopelia decaocto).
Dokładny okres lęgowy zależny jest od dostępności pożywienia, natomiast wszędzie trwa w pierwszej połowie roku. Kraski orientalne gniazdują w dziuplach. Mogą one pozostać puste, ale bywają również wyściełane materiałem roślinnym (włóknami, trawami), pierzem, skrawkami materiału czy odpadkami. Zniesienie liczy od 2 do 5 jaj, które przez 17–20 dni wysiaduje na zmianę oboje rodziców. Kraska orientalna jest gatunkiem najmniejszej troski (LC, Least Concern; 2018). Dla człowieka są to ptaki pożyteczne ze względu na redukcję szkód czynionych w uprawach przez owady.
Indisk blåkråka[2] (Coracias benghalensis) är en syd- och sydostasiatisk fågel i familjen blåkråkor inom ordningen praktfåglar.[3]
Indisk blåkråka delas in i två grupper med sammanlagt tre underarter, med följande utbredning:[3]
Den är huvudsakligen en stannfågel men genomför dåligt kända lokala förflyttningar över hela utbredningsområdet.[4] Den har tillfälligtvis påträffats i Bahrain, Qatar, Turkiet och Jemen.[5]
Birdlife International och IUCN urskiljer underarten affinis som en egen art, "indokinesisk blåkåka".
Indisk blåkråka är en kajstor fågel med en kroppslängd på 33 centimeter. Likt blåkråkan har den turkosfärgade inslag både på huvudet och undersidan, liksom turkosa vintgtäckare och blå framkant på vingen. Indisk blåkråka är dock rödbrun på nacke och nedre delen av bröstet, manteln är grönaktig istället för kanelfärgad och strupe och örontäckare är vitstreckade. I flykten syns ett turkost band över handpennorna och ett mörkblått ändband på stjärten.[6]
Underarten (eller arten) affinis är mörkare med purpurbrun undersida, blåstreckad strupe och mörka hörn på stjärten istället för ändbandet.[6]
Arten ses i jordbruksområden, öppet skogslandskap och trädgårdar.[6]
Underarten (eller arten) affinis i Phetchaburi i Thailand
I flykten
IUCN bedömer hotstatus för underartsgrupperna (eller arterna) var för sig, båda som livskraftiga baserat på stora utbredningsområden, stora populationer och det faktum att de ökar i antal.[1]
Wikimedia Commons har media som rör indisk blåkråka.
Wikispecies har information om Coracias benghalensis.
Indisk blåkråka (Coracias benghalensis) är en syd- och sydostasiatisk fågel i familjen blåkråkor inom ordningen praktfåglar.
Hint gökkuzgunu (Coracias benghalensis), gökkuzgunugiller (Coraciidae) familyasına ait bir kuş türü.
Bodur bir kuştur, büyüklüğü küçük karga gibi 30–34 cm kadardır. Canlı kahverengi bir arkası, leylak rengi göğsü, yüzü ve mavi tacı, kanatları, kuyruk ve karnı vardır. Eşeyler benzerdir ama yavru erişkine göre daha açık bir kahverengidir. Güneydoğu Asya formu olan C.b. affinisin yeşil arkası, mor alt kısımları vardır ve bazen ayrı bir tür olarak düşünülür. Hint gökkuzgunu kuvvetli direkt uçuşu, kanatların parlak mavi rengi, kahverengi arkası ile dikkat çekicidir.
Bazı ağaçlarla ılık açık ülkenin ortak bir kuşudur. Bir ağaç veya binadaki delikte yuva yapar ve yaklaşık 3-5 yumurta bırakırlar.
Tropikal güney Asya’dan Irak ve Tayland’a kadar yayılış gösterirler. Göçmen değildirler ama bazı mevsimler hareketleri vardır.
Hint gökkuzgunu (Coracias benghalensis), gökkuzgunugiller (Coraciidae) familyasına ait bir kuş türü.
Сиворакша бенгальська (Coracias benghalensis) — вид птахів з роду Сиворакша родини Сиворакшеві ряду Сиворакшеподібні (Coraciiformes). Інша назва «індійська сиворакша», «синій птах», «північна сиворакша». Має 3 підвиди.
Загальна довжина досягає 27-34 см при максимальній вазі 170 г. Голова помірно невеличка. Дзьоб досить довгий, на кінці загнутий невеликим гачком. Ніздрі довгі. Тулуб стрункий. Три пальці з'єднані в основі. Груди світло-коричнева, голова світло-синя. Хвіст блакитний з смугою блакиті — шия і горло червонувато-бузкові з тонкими білими смужками. Її розправлені в польоті крила нагадують розписаний вручну шовк. навколо очей є охриста пляма.
Віддає перевагу сухій та рівній місцевості. Полюбляють сидіти на високих деревах, що самотньо стоять, або на проводах електропередач поблизу залізниці. Має неспокійну, забіякувату вдачу. Її політ швидкий і нерівний, з «пірнанням» і перекиданням в повітрі.
Живиться дрібними комахами, павукоподібними, невеличкими ящірками і мишами, яких знаходить на землі. Полюбляє ласувати ягодами і фруктами. Якщо виявляється поблизу водойм, плаває і навіть пірнають, при цьому ловить під водою дрібних рачків і рибок.
Період розмноження триває з березня по червень. Відкладають яйця в порожніх пташиних дуплах, в затишних місцях будівель. Кладку з 2-5 яєць висиджують зазвичай обоє батьків. Пташенята залишають гніздо приблизно через 1 місяць. Відома здатність переносити пташенят з одного гнізда в інше.
Є доволі популярною в місцях свого існування. Штати Індії Одіша, Телангана, Андхра-Прадеш і Карнатака вибрали бенгальську сизоворонка як свій символ. Через велику поширеність цього птаха з нею пов'язано багато легенд і оповідей. Численні перекази пов'язують її з богом Шивою. Був навіть особливий культ, присвячений бенгальській сиворакши.
Розповсюджено в Південній Аравії (долини річок Тигр і Євфрат, узбережжя Перської затоки), Індії і Південно-Східної Азії (Таїланду, В'єтнаму, Малайзії) та південного Китаю. Найбільша популяція зосереджена в Індії — 50 птахів на 1 м². Також зустрічається на Лаккадівських і Мальдівських островах.
Сиворакша бенгальська (Coracias benghalensis) — вид птахів з роду Сиворакша родини Сиворакшеві ряду Сиворакшеподібні (Coraciiformes). Інша назва «індійська сиворакша», «синій птах», «північна сиворакша». Має 3 підвиди.
Sả rừng hay sả Ấn Độ (danh pháp hai phần: Coracias benghalensis) là loài chim thuộc họ Sả rừng. Sả rừng phân bố ở châu Á, từ Iraq đến Đông Dương, nổi tiếng với điệu vũ của chim mái trong mùa sinh sản. Sả rừng không phải là loài chim di cư nhưng thỉnh thoảng chúng cũng di chuyển nơi ở theo mùa. Một số bang của Ấn Độ chọn sả rừng làm biểu tượng.
Bộ lông nhiều màu nổi bật trên nền trời xanh
subsp. affinis
Chim non
Bàn chân của sả rừng
Sả rừng hay sả Ấn Độ (danh pháp hai phần: Coracias benghalensis) là loài chim thuộc họ Sả rừng. Sả rừng phân bố ở châu Á, từ Iraq đến Đông Dương, nổi tiếng với điệu vũ của chim mái trong mùa sinh sản. Sả rừng không phải là loài chim di cư nhưng thỉnh thoảng chúng cũng di chuyển nơi ở theo mùa. Một số bang của Ấn Độ chọn sả rừng làm biểu tượng.
Coracias benghalensis Linnaeus, 1758
Ареал
Бенгальская сизоворонка[1] (Coracias benghalensis) — птица из семейства сизоворонковых, проживающая в южной части азиатских тропиков. Птица встречается в южной Азии от Ирака до Таиланда и известна высшими пилотажами самцов во время брачного периода. Не является миграционной, но выполняет те или иные сезонные перемещения. Существуют три подвида, из которых ни один не находится под угрозой исчезновения согласно МСОП. Несколько штатов Индии выбрали его в качестве своего символа.
Бенгальская сизоворонка — коренастая птица около 26-27 см длиной, порой путается с обыкновенной сизоворонкой. Грудь коричневатая, а не синяя, как у обыкновенной сизоворонки. Голова светло-синяя. Хвост также голубой, но с полосой лазури. Шея и горло цвета багрянистой сирени с тонкими белыми полосками. Голый участок вокруг глаз имеет темно-бурый оттенок. Три передних когтя объедены в основе лапы. Клюв длинный и сжатый, с небольшим крючком на конце.
Основным местом обитания являются поля, тонкие леса и луга. Также часто сидят на электрических проводах возле вокзалов. Этот вид сизоворонки был найден в Южной Азии, но вскоре распространился в Шри-Ланке, Лакшадвипе, Мальдивских островах и пробрался в Западную Азию.
Бенгальскую сизоворонку часто наблюдают взгромоздившейся на электрические провода или на голые деревья. Пропитание она ищет на земле. В её рацион входят паукообразные, маленькие змейки, жучки и другие беспозвоночные.
Птица умеет плавать и любит купаться в водоемах или фонтанах. Ныряя, пробует захватить клювом мелких обитателей, таких как рыба и рачки.
Период размножения — от марта до июня, в южной Индии — немного ранее. Яйца откладывают в пустом дупле, проделанном дятлом, в гнилых стволах и во впадинах зданий. Оба пола выводят яйца в течение 17—19 дней. Нормальная кладка состоит из 2—5 яиц. Яйца белые овальные или почти круглые. Птенец оперяется и примерно через месяц покидает гнездо, начиная свою самостоятельную жизнь. Звук издает — резкий, подобный звуку воронки, а в брачный период пение становится более звонким и «металлическим»
Из-за большой распространенности с птицей связанно много легенд и сказаний. Многие предания связывают её с богом Шивой. В древности был культ, посвящённый бенгальской сизоворонке. Но сейчас этому не придают большого значения.
Бенгальская сизоворонка (Coracias benghalensis) — птица из семейства сизоворонковых, проживающая в южной части азиатских тропиков. Птица встречается в южной Азии от Ирака до Таиланда и известна высшими пилотажами самцов во время брачного периода. Не является миграционной, но выполняет те или иные сезонные перемещения. Существуют три подвида, из которых ни один не находится под угрозой исчезновения согласно МСОП. Несколько штатов Индии выбрали его в качестве своего символа.
棕胸佛法僧（学名：Coracias benghalensis）为佛法僧科佛法僧属的鸟类，分布在南亚热带地区。它并非候鸟，但是会短途迁移。该物种的模式产地在印度。[2]
身长30-24厘米，较短壮。
这是一篇與鳥類相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ブッポウソウ目 Coraciiformes 科 : ブッポウソウ科 Coraciidae 属 : ニシブッポウソウ属 Coracias 種 : インドブッポウソウインドブッポウソウ （学名：Coracias benghalensis）は、ブッポウソウ目ブッポウソウ科に分類される鳥類の一種。
旧北区
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
.jpg)
_composite.jpg)
.jpg)
_(20847634905).jpg)
.jpg)
1.JPG)
2.jpg)
