Ar spanell dremm zu a zo un spesad evned hirc'harek, Platalea minor an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra al labous war ribloù biz ar Mor Melen[1].
a vo kavet e Wikimedia Commons.
L'espàtula menor o becplaner menut (Platalea minor) és un ocell d'ambients humits. Té l'àrea de distribució més reduït de totes les espàtules i actualment és l'única considerada en perill d'extinció.
El seu hàbitat està restringit a les regions costaneres de l'est d'Àsia i sembla que havia estat anteriorment comú en la seva àrea de distribució.
Actualment es coneix com ocupant d'alguns nínxols ecològics a part d'algunes petites illes rocoses al llarg de la costa occidental de Corea del Nord mentre que existeixen tres llocs on hiberna a Hong Kong, Taiwan i a Vietnam a més d'alguns altres llocs on es pot observar durant la seva migració.
La població mundial segons recomptes hivernals realitzats de 1988 a 1990 s'estima en tan sols 288 individus.
La població en nínxols a Corea del Nord no passa dels trenta ocells la qual cosa significa que ha d'existir una altra colònia que encara no ha estat localitzada i que es troba potser al nord-est de la Xina, per exemple en les illes de Liaoning (proper als llocs on nia a Corea).
Es creu que la principal causa del declivi d'aquesta espècie és la destrucció del seu hàbitat, especialment l'aprofitament de les zones cobertes per les marees per l'agricultura i més recentment també per piscicultura i indústria.
També la guerra de Corea va haver de suposar un impacte negatiu en la població a l'època.
Al mateix temps es converteix en espècie rara al Japó on havia hivernat habitualment i en els últims anys no ha estat albirat mai a l'hivern a les illes nipones.
Ara l'espècie es troba bastant bé protegida a Corea del Nord on les illes on nia l'au s'han declarat zona protegida i l'accés ha estat restringit.
De totes maneres persisteixen amenaces en les zones d'hibernació. A Taiwan persisteix una forta pressió industrial sobre les zones necessàries mentre que a Vietnam es converteixen aquestes zones en vivers de gambes i llagostí encara que siguin zones protegides per la Convenció de Ramsar.
A Hong Kong les molèsties per pescadors i recogidors de mariscs impedeixen sovint als ocells nodrir-se suficientment. La continuada expansió de la població humana i la consegüent pol·lució es convertirà també, probablement, en un altre problema important.
En altres projectes de Wikimedia:
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llwybig wynebddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llwybigau wynebddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Platalea minor; yr enw Saesneg arno yw Black-faced spoonbill. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. minor, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Mae'r llwybig wynebddu yn perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Ibis coch Eudocimus ruber Ibis cribog Madagasgar Lophotibis cristata
_in_Tirunelveli.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Llwybig wynebddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: llwybigau wynebddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Platalea minor; yr enw Saesneg arno yw Black-faced spoonbill. Mae'n perthyn i deulu'r Ibisiaid (Lladin: Threskiornithidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn P. minor, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.
Lille skestork (Platalea minor) er en fugl i familien ibisser. Arten har det mindste udbredelsesområde af alle skestorke, og det er den eneste, som anses for truet. Den er knyttet til kystområder i Østasien, og man mener, at den tidligere har været almindelig i størstedelen af sit udbredelsesområde. I nutiden er den kun kendt som rugende på nogle små klippeøer langs vestkysten af Nordkorea, mens den har tre overvintringsområder ved Hong Kong, Taiwan og i Vietnam, og derudover har man set den på træk visse andre steder.
Artens totale population af adulte individer blev i 2012 vurderet til at være cirka 1600.
Man mener, at hovedårsagen til nedgangen i artsantallet ligger i ødelæggelsen af dens biotop eller mere præcist i "udnyttelsen" af tidevandsbankerne til landbrugsformål og senest til akvakulturer og industrialisering. Koreakrigen (1950-1953) må også have haft en negativ virkning på arten, for fuglene holdt op med at yngle i Sydkorea ved den tid. I Japan, hvor den var almindelig som overvintrende, blev den voldsomt sjælden i samme periode, og i de seneste år har man ikke haft en vinter, hvor man har observeret mere end 5 fugle.[kilde mangler]
Netop nu er arten nogenlunde godt beskyttet i Nordkorea, hvor de små yngleøer langs kysterne er erklæret som beskyttelseszone med begrænset adgang. Arten er dog truet på mange måder, særligt i vinterkvartererne. Behovet for arealer til industriformål er stort på overvintringsstederne i Taiwan, mens pladserne i Vietnam omdannes til rejeopdræt, selv om de befinder sig midt i et område under Ramsar-konventionen. I Hong Kong forhindrer forstyrrelser fra fiskere og muslingedyrkere ofte fuglene i at æde ved lavvande. Derudover vil forureningen sandsynligvis blive et væsentligt problem med den fortsatte forøgelse af befolkningstallene i Fjernøsten.
Lille skestork (Platalea minor) er en fugl i familien ibisser. Arten har det mindste udbredelsesområde af alle skestorke, og det er den eneste, som anses for truet. Den er knyttet til kystområder i Østasien, og man mener, at den tidligere har været almindelig i størstedelen af sit udbredelsesområde. I nutiden er den kun kendt som rugende på nogle små klippeøer langs vestkysten af Nordkorea, mens den har tre overvintringsområder ved Hong Kong, Taiwan og i Vietnam, og derudover har man set den på træk visse andre steder.
Der Schwarzstirnlöffler (Platalea minor) ist eine extrem seltene Vogelart aus der Familie der Ibisse und Löffler (Threskiornithidae).
Schwarzstirnlöffler erreichen eine Körperlänge von 60 bis 78,5 cm, ein Gewicht von bis zu 1228 g und eine Flügelspannweite von bis zu 110 cm.[1] Adulte Tiere haben einen schwarzen Schnabel, eine rote Iris, das Schwarz an den Federn der Flügel fehlt. Vögel im ersten Winter haben einen blassen Schnabel, ihre Iris ist braun.[2] Das Gefieder und Gesicht dieses Vogels ist weiß, die Beine schwarz.
Der Schwarzstirnlöffler brütet auf Inseln vor der Westküste Koreas und Chinas. Das Überwinterungsgebiet liegt in Japan (u. a. Man-See, Nagura Amparu), auf Taiwan, in der Volksrepublik China (Hongkong, Macau und andere Gebiete), in Vietnam und Südkorea.
Die Nahrung besteht hauptsächlich aus Fischen, Schalenweichtieren, Insekten und Krebstieren wie Krabben und Garnelen.[1]
Aufgrund von Bejagung, Lebensraumzerstörung und Umweltverschmutzung erreichte die Population von 1988 bis 1990 mit 288 Exemplaren ihren geringsten Stand. 2001 war die Art nach erfolgreichen Schutzbemühungen in der Roten Liste von „unmittelbar vom Aussterben bedroht“ auf „stark gefährdet“ zurückgestuft worden. Eine Zählung ergab 969 Einzelvögel, die Vogelschutzorganisation BirdLife International zählte im Jahre 2005 bereits 1475 Einzeltiere.
Der Schwarzstirnlöffler erregte 2002/2003 aufgrund eines Massensterbens Medieninteresse. Außergewöhnlich hohe Wintertemperaturen hatten in Taiwan zu mehreren Ausbrüchen des gefürchteten Vogel-Botulismus geführt. Die tödlichen Bakterien entwickeln sich vor allem in überdüngten Gewässern. 73 Vögel starben an den Bakterien, was immerhin sieben Prozent der Weltpopulation entspricht.
Der Schwarzstirnlöffler (Platalea minor) ist eine extrem seltene Vogelart aus der Familie der Ibisse und Löffler (Threskiornithidae).
O͘-bīn lā-poe ê chhùi píⁿ-píⁿ tn̂g-tn̂g khoah-khoah, chhan-chhiūⁿ pn̄g-sî, mā kài sêng chûn-poe; tī Gî-lân mā hông hō chò sàu-gô, pn̄g-sî-gô. Leh chhōe-chia̍h ê sî, ē ēng chhùi tī chúi-té sàu lâi sàu khì.
Choân sè-kài iok-liōng ū 600 chiah, 3 hūn 2 ē tiàm tī Tâi-oân ê Chhit-kó͘ koè-tang.
O͘-bīn lā-poe ê chhùi píⁿ-píⁿ tn̂g-tn̂g khoah-khoah, chhan-chhiūⁿ pn̄g-sî, mā kài sêng chûn-poe; tī Gî-lân mā hông hō chò sàu-gô, pn̄g-sî-gô. Leh chhōe-chia̍h ê sî, ē ēng chhùi tī chúi-té sàu lâi sàu khì.
Choân sè-kài iok-liōng ū 600 chiah, 3 hūn 2 ē tiàm tī Tâi-oân ê Chhit-kó͘ koè-tang.
La spàtula nica (Platalea minor; pi ngrisi: Black-faced spoonbill o Spàtula câ facci niura) è n'aceddu dâ famigghia Threskiornithidae. Havi na distribbuzzioni d'abbitazzioni la cchiù limitata di tutti li spàtuli. Nfatti è l'ùnica spàtula in via d'estinzioni. Càmpanu abbicinu banni custeri nta l'Asia livanti, supra quarchi ìsula nica di timpa. Ancura si vìdinu abbicinu la costa dâ Corea dû Nord e puru unni cci vannu pî soi migrazzioni di mmernu, voldiri Hong Kong, Taiwan e Vietnam.
Si cridi ca la causa principali dâ scinnita dâ pupulazzioni avissi a essiri la ruina dû sò abbitatu, spiciarmenti pû fattu di l'agricultura aumintanti. Oggi, la speci è chiuttostu prutiggiuta nnâ Corea dû nord, unni ss'isulini di nidificazzioni allatu dî costi hannu tutti statu addichiarati banni prutiggiuti e cu ristrizzioni d'accessu.
Het-mien Phî-lù (黑面琵鷺, ho̍k-miàng: Platalea minor), he chûng-tén thí-ke sia̍p-khìm, su̍k-yî Fôn-hìn-muk, Lù-khô, Phî-lù-su̍k. Phî-lù-su̍k chhai chhiòn sṳ-kie khiung-yû liuk-chúng.
Het-mien Phî-lù (黑面琵鷺, ho̍k-miàng: Platalea minor), he chûng-tén thí-ke sia̍p-khìm, su̍k-yî Fôn-hìn-muk, Lù-khô, Phî-lù-su̍k. Phî-lù-su̍k chhai chhiòn sṳ-kie khiung-yû liuk-chúng.
The black-faced spoonbill (Platalea minor) is a species of wading bird in the ibis and spoonbill family Threskiornithidae, found in eastern Asia. This species has the most restricted distribution of the six spoonbill species, and it is the only one regarded as endangered. Spoonbills are large water birds with dorso-ventrally flattened, spatulate bills.[2] These birds use a tactile method of feeding, wading in the water and sweeping their beaks from side-to-side to detect prey.[3] Confined to the coastal areas of eastern Asia, it seems that it was once common throughout its area of distribution. It currently breeds only on a few small rocky islands off the west coast of North Korea, with four wintering sites at Macau, Hong Kong, Taiwan and Vietnam, as well as other places where they have been observed in migration. Wintering also occurs in Jeju, South Korea, Kyushu and Okinawa, Japan, and the Red River delta in Vietnam. More recently, sightings of black-faced spoonbill birds were noted in Thailand, the Philippines, and additional sites in China.[1]
The black-faced spoonbill was internationally classified as an endangered species by the IUCN in 2000. Nearly driven to global extirpation in the 1980s, conservation efforts amongst various Asian countries in recent years has helped in bringing its population back onto a steadily increasing trend.[4] The black-faced spoonbill population in the 2012 census was recorded at 2,693 birds, with an estimation of 1,600 mature birds. Breeding colonies occur between March and August, on small islands. In the 2022 global census, the black-faced spoonbill population was recorded at 6,162 individuals.[4]
Black-faced spoonbills are known to be crepuscular eaters, using intertidal mudflats.[1] Conservation efforts on protecting breeding sites and wintering sites have been made since, and surveys were taken in order to determine the opinions and awareness of the local residents, residing close to the black-faced spoonbill's natural habitats. One survey taken by Jin et al. 2008, inquired upon the 'Willingness-To-Pay" factor in the locals, as well as understanding effects on mandatory surcharges compared to voluntary payments.[3]
A study of mitochondrial DNA of the spoonbills found that the black-faced and royal spoonbills were each other's closest relatives.[5] Out of the six Platalea species within the family Threskiornithidae, the black-faced spoonbill is the rarest.[5]
Black-faced spoonbills reached a serious low in population in the 1990s, but by 2003 their numbers increased to at least 1,069 counted individuals.[5] While it is known that their breeding area covers northeastern China and several islands between North and South Korea,[6] human-assisted breeding efforts have not been overly successful due to the difficulty in sexing the black-faced spoonbills, yet using the polymerase chain reaction technique on DNA samples has allowed researchers to use another method to correctly sex adult Platalea minor specimens.[5]
After migrating to their wintering locations, black-faced spoonbills return with yellow breeding plumage, which extends from the back of their heads to their breasts.[6] While this plumage only develops during the third or fourth year of life when the black-billed spoonbill is sexually mature, only about half of black-faced spoonbills with this plumage breed each breeding season, which contributes to the very slow pace at which the population numbers are increasing.
The global population of this species, is likely based on the winter population count which was carried out in 1988–1990 in all known sites. This count estimated about only 288 individuals. As of 2006, following sustained conservation efforts, the estimated global population had increased to 1,679;[7] the 2008 census resulted in an estimated total count of 2,065 individuals [1]; and a 2010 census reported 2,346 [2]. The known localised population of North Korea is not known to exceed 30 birds. However, there is believed to be another, so far undiscovered colony which provides regional population stability and it is assumed to be probably located in north-east China; for example, on the islands of Liaoning (near the Korean nesting zone).
As black-faced spoonbills are migratory birds, their conservation is based on the protection of their breeding, "stop-over" and wintering grounds, making conservation efforts complex. However, spoonbills are able to adapt to disturbances of large-scale. The exact distribution of the species remains unclear, although some attempts at modelling population developments under climate change impacts have been made.[8]
It is thought that the principal cause of the decline of this species is the destruction of its habitat, more particularly the "valorization" of intertidal mudholes for agriculture, and more recently aquaculture and industrialization. The Korean War (1950–1953) must also have had a negative impact on the species, because the birds ceased nesting in South Korea at that time. In Japan, where it was once common for them to winter, they became extremely rare at this same time, and in later years there has never been a winter in which more than 5 birds were observed.
With the construction of a Shinkansen bridge in the Yatsushiro Sea between 2004 and 2009 next to a very important migration site for the black-faced spoonbills, many feared that it would cause their numbers to decrease. Thankfully, because of carefully planned out measures implemented in order to counter act the construction of the bridge, the population actually managed to increase during the time of construction.[9]
Human disturbances can also be much more direct. Many humans disturb mating patterns unknowingly by taking photographs of birds during their mating time, leading to a decrease in offspring. According to a research done in the Xing-Ren Tuo region of China in 1999, shellfish collectors, photographers, powerboats, and gull egg collectors are the major sources of disturbance causing the black-faced spoonbill to leave their nests.[10]
The bird is a protected species in China as part of the China Red Data Book; its stopover site at Jiuduansha off Shanghai is a national nature preserve.[11] In Hong Kong, it is a protected species under Wild Animals Protection Ordinance Cap 200. In Mai Po Marshes, a quarter of the world's population of black-faced spoonbill can be found during migration.
The species is reasonably well protected in North Korea, where their nesting islands off the coast were declared a Zone of Protection with restricted access. There remain nevertheless several threats, mainly in the wintering zones. The need for land to assign to industry is great in the wintering sites in Taiwan, whereas those in Vietnam are being converted for shrimp breeding, though they are within a reserve subject to the Ramsar Convention.
During the winter months, over half of the black-faced spoonbill population migrates to the Chiku Wetland in southwestern Taiwan. The birds are incapable of catching large fish; therefore many of them rely on the largescale mullets to feed off of in the winter months spent in the wetlands.[12] These mullets however have recently become endangered due to the increase of spoonbill population who spend the winter months there (minimum of 191 birds in 1991/1992 up to a minimum of 840 in 2004/2005). Conservation of the largescale mullet is imperative in order to continue to sustain the endangered black-faced spoonbills.[12]
In Hong Kong, disturbances by fishermen and shell gatherers often prevent the birds from feeding at low tide. In addition, with the continued expansion of human populations in the Far East, pollution will probably become an important problem. Disease has the ability to devastate the black-face spoonbills as well. In the winter of 2002/2003, 73 of the population died due to avian botulism. It may be necessary to establish additional protective areas or reserves in order to not let the population of birds to succumb to disease.[13]
The black-faced spoonbill is legally recognized as natural monument #205 and a first-class endangered species in South Korea
Wintering in Aogu Wetland, Taiwan The black-faced spoonbill (Platalea minor) is a species of wading bird in the ibis and spoonbill family Threskiornithidae, found in eastern Asia. This species has the most restricted distribution of the six spoonbill species, and it is the only one regarded as endangered. Spoonbills are large water birds with dorso-ventrally flattened, spatulate bills. These birds use a tactile method of feeding, wading in the water and sweeping their beaks from side-to-side to detect prey. Confined to the coastal areas of eastern Asia, it seems that it was once common throughout its area of distribution. It currently breeds only on a few small rocky islands off the west coast of North Korea, with four wintering sites at Macau, Hong Kong, Taiwan and Vietnam, as well as other places where they have been observed in migration. Wintering also occurs in Jeju, South Korea, Kyushu and Okinawa, Japan, and the Red River delta in Vietnam. More recently, sightings of black-faced spoonbill birds were noted in Thailand, the Philippines, and additional sites in China.
The black-faced spoonbill was internationally classified as an endangered species by the IUCN in 2000. Nearly driven to global extirpation in the 1980s, conservation efforts amongst various Asian countries in recent years has helped in bringing its population back onto a steadily increasing trend. The black-faced spoonbill population in the 2012 census was recorded at 2,693 birds, with an estimation of 1,600 mature birds. Breeding colonies occur between March and August, on small islands. In the 2022 global census, the black-faced spoonbill population was recorded at 6,162 individuals.
Black-faced spoonbills are known to be crepuscular eaters, using intertidal mudflats. Conservation efforts on protecting breeding sites and wintering sites have been made since, and surveys were taken in order to determine the opinions and awareness of the local residents, residing close to the black-faced spoonbill's natural habitats. One survey taken by Jin et al. 2008, inquired upon the 'Willingness-To-Pay" factor in the locals, as well as understanding effects on mandatory surcharges compared to voluntary payments.
La Orienta plataleo aŭ Nigravizaĝa plataleo (Platalea minor) estas birdospecio de la genro de plataleoj kaj havas la plej limigitan distribuadon el ĉiuj plataleoj, sekve ĝi estas la ununura konsiderata kiel endanĝerita. Limigita en malbordaj areoj de orienta Azio, ŝajne ĝi estis iam komuna tra sia distribuareo. Ĝi havas niĉan ekziston nur ĉe kelkaj malgrandaj rokaj insuloj ĉe la okcidenta marbordo de Norda Koreio, kaj kelkajn vintrejojn ĉe Makao, Hongkongo, Tajvano kaj Vjetnamio, same kiel ĉe aliaj lokoj kie ili estis observataj dum migrado. Oni ne agnoskis subspeciojn.
Temas pri malgrandeca plataleo (76 cm longa) kaj kiel ĉe la samgenraj specioj pri tre blanka granda birdo kun specifa beko nigreca, longa, plata kun kulerforma heleca pinto. Plenkreskuloj havas okrecan makulon en brusto tre markatan kaj samkoloran nuancon en la kresto supernuka. Junuloj havas bekon pli rozkoloran kaj apenaŭ kresteton blankan. Plej klara distingilo estas ke la nigreca bekobazo plilongiĝas ĝis ĉirkaŭ la okulo kiel nigreca brido, nome senpluma haŭta areo; tio nomigas la specion per alternativa komuna nomo. La kruroj estas tre nigraj. La irisoj estas ruĝecaj al helbrunaj. Maskloj havas pli longajn bekojn ol inoj.
Simila specio estas la Eŭrazia plataleo, kiu estas pli granda, havas pli flavan bekopinton kaj tute blankan vizaĝon.
Ili reproduktiĝas en miksaj kolonioj en malgrandaj insuloj el marto al aŭgusto (Wei Guoan et al. 2005). Reprodukta sukceso estas malalta. Ĝi estas ĉefe krepuska manĝanto kaj uzas intertajdajn kotejojn (Yu Yattung kaj Swennen 2004b); ripozas, dormas kaj digestas ĉe vario de lokoj (arboj, homfaritaj strukturoj, neprofunda akvo) je 2-3 km for de manĝareoj (Yu kaj Swennen 2004a). Plataleoj uzas tuŝan mangoserĉadon per flanka movado de beko por loki fiŝojn kaj salikokojn (Swennen kaj Yu Yattung 2005). Satelita sekvo montris ke la birdoj kiuj vintras en Hongkongo kaj Tajvano migras laŭlonge de la marbordo de orienta Ĉinio al norda Jiangsu, poste laŭ la Flava Maro al la Korea duoninsulo. Vintrintaj birdoj formas grandajn arojn kaj estis registritaj inter aroj de Eŭrazia plataleo (Yu Yattung kaj Swennen 2005). Ĝi maturiĝas je kvin jaroj de aĝo kaj birdoj de almenaŭ 9.5 jaroj estis registritaj en naturo (Yu Yattung 2005).
Studo de mitokondria DNA de plataleoj trovis, ke la Orienta plataleo kaj la Reĝa plataleo estas la plej proksimaj parencoj unu de la alia.[1]
La tutmonda populacio de tiu specio, baze sur la vintra populacio kalkulita en 1988-1990 en ĉiuj konataj lokoj, estis je 288 individuoj. Pri 2006, danke al konservaj klopodoj dum tiuj jaroj, la ĉirkaŭkalkulata tutmonda populacio pliiĝis ĝis 1,679 [1]; la censo de 2008 rezultis en ĉirkaŭkalkulata totalo de 2,065 individuoj [2]; kaj censo de 2010 en 2,346 [3]. La niĉa populacio de Norda Koreio ne superas 30 birdojn, kio signifas, ke devas esti alia kolonio kiu ne estis ankoraŭ malkovrita, kaj kiu estas eble en nordorienta Ĉinio; ekzemple, en la insuloj de Liaoning (ĉe la korea nestareo). La censo de 2012 registris novan rekordon de 2,693 birdoj, dum la totala nombro de maturuloj estas ĉirkaŭkalkulata je ĉ. 1,600, ĉar plenkreskuloj ŝajne estas ĉirkaŭ 60% de la totala populacio.
Oni supozas, ke la ĉefa kaŭzo de la malpliiĝo de tiu specio estas la detruo de ties habitato, ĉefe pro "plivalorigo" de intertajdaj kotejoj por agrikulturo, kaj pli ĵuse pro akvokulturo kaj industriigo. Ankaŭ la Korea Milito (1950–1953) devis kaŭzi negativan efikon sur la specio, ĉar la birdoj ĉesis nestumi en Suda Koreio tiam. En Japanio, kie ĝi estis iam komuna vintre, ili iĝis tre raraj samtempe, kaj en postaj jaroj ne estis vintro kun pli da 5 birdoj observataj.
En Hongkongo, ĝi estas protektata specio. En la marĉoj Mai Po, troviĝas kvarono de la tutmonda populacio de la Orienta plataleo dum migrado.
Tiu specio estas sufiĉe bone protektata en Norda Koreio, kie ties nestinsuloj ĉe la marbordo estis deklarita Zono de Protekto kun limigita aliro. Restas tamen kelkaj minacoj, ĉefe en vintrejoj. La terneceso por industrio grandas en vintrejoj en Tajvano, dum tiuj de Vjetnamio estas konvertataj en bredejoj por salikokoj, kvankam ili dependas de la Ramsar-Interkonsento. En Hongkongo la ĝenado fare de fiŝkaptistoj kaj rikoltistoj de moluskoj ofte malhelpas la manĝadon fare de la birdoj dum malalta tajdo. Aldone, pro konstanta etendo de homa populacio en Oriento, poluado probable iĝos grava problemo.
La Orienta plataleo estas laŭleĝe agnoskata kiel natura monumento numero 205 en Suda Koreio.
Anon. 2011. The International Black-faced Spoonbill Census 2010. Feather 24(1)(245): 6-7.
BirdLife International. 2001. Threatened birds of Asia: the BirdLife International Red Data Book. BirdLife International, Cambridge, U.K.
Swennen, C.; Yu Yattung. 2005. Food and feeding behavior of the Black-faced Spoonbill. Waterbirds 28(1): 19-27.
Yeung, C. K.-L.; Yao, C.-T.; Hsu, Y.-C.; Wang, J.-P.; Li, S.-H. 2006. Assessment of the historical population size of an endangered bird, the Black-faced Spoonbill (Platalea minor) by analysis of mitochondrial DNA diversity. Animal Conservation 9(1): 1-10.
Wei Guoan; Lei Fumin; Yin Zuohua; Ding Changqing; Ding Wenning. 2005. Nesting and disturbance of the Black-faced Spoonbill in Liaoning Province, China. Waterbirds 28(4): 420-425.
Yu Yattung; Swennen, C. 2005. Black-faced Spoonbill wintering in inland China. BirdingASIA: 63.
Ding Ping. Undated. Studies on the migratory stopover sites of Black-faced Spoonbill on the eastern China Sea coast in Zhejiang.
Hong Kong Bird Watching Society. 2007. Proceedings: keeping Asia's spoonbills airborne: . International Symposium on Research and Conservation of the Black-faced Spoonbill, Hong Kong, 16-18 January 2006. Hong Kong Bird Watching Society, Hong Kong.
Litvinenko, N. M.; Shibaev, Y. V. 2007. Breeding of the Black-faced Spoonbill Platalea minor in Peter the Great Bay (Primorye, Russia). The situation and the prospect. Birdland.RU 1: 3-9.
Choi, S. 2007. 2007's Macao International Symposium on Black-faced Spoonbill - city development and wetland protection. China Crane News 11(1): 48-49.
Yu Yattung; Wong Chichun. 2007. The international Black-faced Spoonbill census: 19-20 January 2007.
Yu Yattung. 2008. Global census reveals record count of Black-faced Spoonbill. The Babbler: BirdLife in Indochina: 10.
Yu Yattung. 2009. 2009 International Black-faced Spoonbill Census. Hong Kong Bird Watching Society Bulletin: 9.
Nguyen, T. D. 2009. 2009 International Black-faced Spoonbill Census. The Babbler: BirdLife in Indochina: 15.
Yu Yattung. 2009. The International Black-faced Spoonbill Census 2008 and 2009.
Chan, S.; Fang Woei-horng; Lee Ki-sup; Yamada, Y.; Yu Yat-tung. 2010. International Single Species Action Plan for the conservation of the Black-faced Spoonbill (Platalea minor). BirdLife International Asia Division & CMS Secretariat, Tokyo & Bonn, Germany.
Yu Yattung; Swennen, C. 2004. Feeding of wintering Black-faced Spoonbills in Hong Kong: When and how long? . Waterbirds 27(2): 135-140.
Yu Yattung; Swennen, C. 2004. Habitat use of the Black-faced Spoonbill . Waterbirds 27(2): 129-134.
Yu, Y.T. 2005. Longevity record of a colour-ringed black-faced spoonbill Platalea minor. Forktail 21: 176-177.
Yu Yattung. 2003. Hong Kong Birdwatching Society, Hong Kong, China.
Yu Yattung; Wong Chichun. 2006. International Black-faced Spoonbill Census: 6-8 January 2006.
La Orienta plataleo aŭ Nigravizaĝa plataleo (Platalea minor) estas birdospecio de la genro de plataleoj kaj havas la plej limigitan distribuadon el ĉiuj plataleoj, sekve ĝi estas la ununura konsiderata kiel endanĝerita. Limigita en malbordaj areoj de orienta Azio, ŝajne ĝi estis iam komuna tra sia distribuareo. Ĝi havas niĉan ekziston nur ĉe kelkaj malgrandaj rokaj insuloj ĉe la okcidenta marbordo de Norda Koreio, kaj kelkajn vintrejojn ĉe Makao, Hongkongo, Tajvano kaj Vjetnamio, same kiel ĉe aliaj lokoj kie ili estis observataj dum migrado. Oni ne agnoskis subspeciojn.
La espátula menor (Platalea minor) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae[1][2] propia de ambientes húmedos. Tiene el área de distribución más reducida de todas las espátulas y actualmente es la única considerada en peligro de extinción.[3] La población mundial según recuentos invernales realizados en 1988 - 1990 se estima en tan sólo 288 individuos. No se conocen subespecies.
Su hábitat está restringido a las regiones costeras del este de Asia y parece que había sido anteriormente común en su área de distribución.
Actualmente se conoce como ocupante de algunos nichos ecológicos aparte de algunas pequeñas islas rocosas a lo largo de la costa occidental de Corea del Norte mientras que existen tres lugares donde hiberna en Hong Kong, Taiwán y en Vietnam además de algunos otros lugares donde se la puede observar durante su migración.
La población en Corea del Norte no pasa de los treinta individuos, lo cual significa que debe existir otra colonia que aún no ha sido localizada y que se halla quizás en el nordeste de la China, por ejemplo en las islas de Liaoning (cercano a los sitios donde anida en Corea). Ahora, la especie se encuentra bastante bien protegida en Corea del Norte donde las islas donde anida el ave se han declarado zona protegida y el acceso ha sido restringido.
Se cree que la principal causa del declive de esta especie es la destrucción de su hábitat, especialmente el aprovechamiento de las zonas cubiertas por las mareas por la agricultura y más recientemente también por piscicultura e industria. También la guerra de Corea debe haber tenido un impacto negativo en la población en su época.
Al mismo tiempo se convierte en especie rara en Japón donde había invernado habitualmente y en los últimos años no ha sido avistado en absoluto en invierno en las islas niponas.
De todas formas persisten amenazas en las zonas de invernación. En Taiwán persiste una presión fuerte industrial sobre las zonas necesarias mientras que en Vietnam se convierten en viveros de gambas y langostinos aunque se encuentren en una zona protegida con la Convención de Ramsar.
En Hong-Kong las molestias por pescadores y recogedores de mariscos impiden a menudo a los pájaros nutrirse suficientemente. Con la continuada expansión de la población humana la consecuente polución probablemente se convertirá también en un problema importante.
Datos: Q494544
Multimedia:
Especies: Platalea minor
La espátula menor (Platalea minor) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Threskiornithidae propia de ambientes húmedos. Tiene el área de distribución más reducida de todas las espátulas y actualmente es la única considerada en peligro de extinción. La población mundial según recuentos invernales realizados en 1988 - 1990 se estima en tan sólo 288 individuos. No se conocen subespecies.
Platalea minor Platalea generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Platalea minor Platalea generoko animalia da. Hegaztien barruko Threskiornithidae familian sailkatua dago.
Pikkukapustahaikara (Platalea minor) on itäisen Aasian rannikoilla elävä uhanalainen iibisten heimoon kuuluva pelikaanilintu. Se kuuluu kapustahaikaroiden sukuun.
Pikkukapustahaikaralla on musta naama ja musta, lusikanmuotoinen nokka. Sen höyhenpeite on valkea. Poikasen nokka on punertavanharmaa.[2]
Pikkukapustahaikara on muuttolintu, joka pesii Korean ja Kiinan rannikolla sijaitsevissa saarissa ja talvehtii kolmessa paikassa: Taiwanissa Tsengwenjoen suulla, Vietnamissa Punaisenjoen suistossa ja Hongkongissa Inner Deep Bayn alueella.[2]
Pikkukapustahaikara (Platalea minor) on itäisen Aasian rannikoilla elävä uhanalainen iibisten heimoon kuuluva pelikaanilintu. Se kuuluu kapustahaikaroiden sukuun.
Platalea minor
La Petite Spatule (Platalea minor) a l’aire de répartition la plus restreinte de toutes les spatules, et c’est la seule à être actuellement considérée comme menacée. Confinée aux régions côtières d’Asie orientale, il semble qu’elle était jadis commune dans la majeure partie de son aire de répartition. Actuellement, elle n’est connue comme nicheuse que sur quelques petites îles rocheuses au large de la côte occidentale de la Corée du Nord (ex.: ile Tok), tandis qu’il existe trois sites d’hivernage situés à Hong Kong, à Taïwan et au Viêt Nam, ainsi que quelques autres endroits où on l’a observée en migration.
La population mondiale de cette espèce, basée sur les comptages hivernaux effectués en 1988-1990 dans tous les sites connus, est estimée à 288 individus. La population nicheuse de Corée du Nord ne dépasse pas trente oiseaux, ce qui implique qu’il doit exister une autre colonie qui n’a pas encore été découverte, et qui se situe peut-être dans le Nord-Est de la Chine, par exemple sur les îles du Liaoning (proches de la zone de nidification coréenne).
On pense que la cause principale du déclin de cette espèce est la destruction de son habitat, plus particulièrement la « valorisation » des vasières intertidales pour l’agriculture, et plus récemment pour l’aquaculture et l’industrialisation. La guerre de Corée (1950-1953) a dû elle aussi avoir un impact négatif sur l’espèce, car les oiseaux cessèrent de nicher en Corée du Sud à cette époque. Au Japon, où elle était un hivernant commun, elle devint fort rare à cette même époque, et au cours des dernières années il n’y a jamais eu un hiver où l’on ait observé plus de cinq oiseaux.
Actuellement, l’espèce est raisonnablement bien protégée en Corée du Nord, où les îlots de nidification au large des côtes ont été déclarés Zone de Protection avec restriction d’accès. Il subsiste néanmoins plusieurs menaces, principalement dans les zones d’hivernage. La demande de terrains à affecter à l’industrie est grande dans les sites d’hivernage de Taïwan, alors que ceux situés au Viêt Nam sont convertis en élevages de crevettes bien qu’ils se trouvent au sein d’une réserve soumise à la Convention de Ramsar. À Hong Kong, les dérangements par les pêcheurs et les récolteurs de coquillages empêchent souvent les oiseaux de se nourrir à marée basse. Par-dessus le marché, avec l’expansion continue des populations humaines d’Extrême-Orient, la pollution va probablement devenir un problème important.
La spatola minore o spatola dalla maschera nera (Platalea minor Temminck & Schlegel, 1849) è un uccello della famiglia dei Treschiornitidi[2].
Ha l'areale meno esteso di tutte le spatole, ed è l'unica a essere considerata come specie minacciata[1].
Confinata alle regioni costiere dell'Asia orientale, sembra che fosse comune, un tempo, in tutta la sua area di diffusione. Attualmente la spatola sembra nidificare solamente in alcune piccole isole rocciose al largo della Corea del Nord, nonostante esistano tre luoghi dove si ritira a svernare, a Hong Kong, a Taiwan e nel Vietnam, oltre a qualche altra località dove la si è osservata durante la migrazione.
La popolazione mondiale di questa specie, basata sui censimenti invernali effettuati nel 1988-1990 in tutti i siti conosciuti, è stimata essere di 288 individui. La popolazione nidificatrice della Corea del Nord non supera i trenta esemplari, il che implica che debba esistere un'altra colonia, ancora non scoperta, forse situata nel nord-est della Cina, ad esempio nelle isole di Liaoning (vicine alla zona di nidificazione in Corea).
Si pensa che la causa principale del declino della popolazione sia la distruzione del suo habitat, più in particolare la «valorizzazione» dei bacini intercotidali per l'agricoltura, e più di recente l'acquacoltura e l'industrializzazione. La Guerra di Corea (1950-1953) ha dovuto avere anch'essa un impatto negativo sulla diffusione della specie, poiché gli uccelli smisero di nidificare in Corea del Sud in questo periodo. In Giappone, dove era comune vederla svernare, divenne molto rara proprio in quegli stessi anni, e ultimamente non c'è mai stato un inverno in cui si siano potuti osservare più di 5 uccelli.
Al giorno d'oggi, la specie è piuttosto ben protetta in Corea del nord, dove gli isolotti di nidificazione al largo delle coste sono stati dichiarati zona protetta e con restrizioni d'accesso. Nondimeno esistono ancora diversi pericoli, principalmente nelle zone in cui sverna. La domanda di terreni da affittare all'industria è grande soprattutto nel sito di Taiwan, e quelli in Vietnam sono stati convertiti in allevamenti di gamberetti nonostante siano stottoposti alla Convenzione di Ramsar. A Hong Kong, le strutture per la pesca e per i raccoglitori di molluschi impediscono spesso agli uccelli di nutrirsi durante la bassa marea. Per di più, con la continua espansione delle popolazioni umane in Estremo oriente, l'inquinamento probabilmente diverrà un problema importante.
La spatola minore o spatola dalla maschera nera (Platalea minor Temminck & Schlegel, 1849) è un uccello della famiglia dei Treschiornitidi.
Ha l'areale meno esteso di tutte le spatole, ed è l'unica a essere considerata come specie minacciata.
De kleine lepelaar (Platalea minor) is een vogelsoort uit de familie Ibissen en lepelaars. Het is een bedreigde vogelsoort die voorkomt in Korea en noordoostelijk China.
De vogel is 76 cm lang en lijkt op de gewone, in Europa voorkomende lepelaar. De gewone lepelaar is echter groter (80 tot 93 cm). Deze lepelaar heeft een donkere, bijna zwarte snavel en mist de gele punt. Opvallend verschil is verder het zwarte "gezicht".[1]
Deze soort broedt op eilandjes aan de westkust van Noord- en Zuid-Korea en de provincie Liaoning van de Volksrepubliek China. De vogel overwintert in een veel groter gebied dat reikt noordelijk tot de monding van de Tumen in Rusland en tot in Japan en zuidelijk tot in Indochina en de Filipijnen.[1]
De grootte van de populatie werd in 2016 door BirdLife International geschat op 2000 volwassen individuen. De aantallen lijken stabiel, maar in de leefgebieden, vooral de overwinteringsgebieden treedt habitatverlies op. De kustgebieden worden in hoog tempo industrieel ontwikkeld en daarbij worden zoutwatermoerassen in riviermondingen drooggelegd. Om deze redenen staat deze soort als bedreigd op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe kleine lepelaar (Platalea minor) is een vogelsoort uit de familie Ibissen en lepelaars. Het is een bedreigde vogelsoort die voorkomt in Korea en noordoostelijk China.
Kinaskeistork (Platalea minor) har det minste utbreiingsområdet av alle skeistorkar, og er den einaste av desse som vert sett på som truga. Den fyrste kinaskeistorken vart oppdaga og namngjeven i 1849. Han er knytt til kystområde i Aust-Asia, og det ser ut til at han tidlegare har vore vanleg i størstedelen av utbreiingsområdet sitt. I dag kjenner ein berre til rugande fuglar på nokre små klippeøyar langs vestkysten av Nord-Korea. Fuglen har tre overvintringsområde ved Hong Kong, Taiwan og i Vietnam, og utover det finst det nokre andre stader der ein har sett han på trekk.
Den totale bestanden av arten er på om lag 288 individ. Den ynglande delen av populasjonen i Nord-Korea er ikkje større enn 30 fuglar, og det tyder på at det må finnast ein annan koloni som ikkje er kjend enno, og som moglegvis ligg i den nordaustlege delen av Kina, til dømes på Liaoningøyane, som ikkje ligg så langt frå det koreanske yngleområdet.
Ein meiner at hovudårsaka til nedgangen i artstalet ligg i øydelegginga av biotopen til arten eller meir presist i «utnyttinga» av tidevassbankane til landbruksformål og seinare til akvakulturar og industrialisering. Koreakrigen (1950-1953) må også ha hatt ein negativ verknad på arten, for fuglane heldt opp med å yngle i Sør-Korea ved den tida. I Japan, der han var vanleg som overvintrande, vart arten svært sjeldan i same tidsrommet, og i dei seinaste åra har ein ikkje hatt ein vinter der ein har observert meir enn 5 fuglar.
Nett no er arten nokolunde godt beskytta i Nord-Korea, der dei små yngleøyane langs kystane er erklært som vernesone med avgrensa tilgang. Arten er likevel truga på mange måtar, særleg i vinterkvartera. Behovet for areal til industriformål er stort på overvintringsstadene i Taiwan, medan dei plassane i Vietnam omdannast til rekeoppdrett, sjølv om dei ligg midt i eit område under Ramsarkonvensjonen. I Hong Kong forhindrar forstyrringar frå fiskarar og muslingdyrkarar ofte fuglane i å ete ved lågvatn. Utover det vil forureininga sannsynlegvis også bli eit vesentleg problem ved den framhaldne folkeauka i Aust-Asia.
Kinaskeistork (Platalea minor) har det minste utbreiingsområdet av alle skeistorkar, og er den einaste av desse som vert sett på som truga. Den fyrste kinaskeistorken vart oppdaga og namngjeven i 1849. Han er knytt til kystområde i Aust-Asia, og det ser ut til at han tidlegare har vore vanleg i størstedelen av utbreiingsområdet sitt. I dag kjenner ein berre til rugande fuglar på nokre små klippeøyar langs vestkysten av Nord-Korea. Fuglen har tre overvintringsområde ved Hong Kong, Taiwan og i Vietnam, og utover det finst det nokre andre stader der ein har sett han på trekk.
Den totale bestanden av arten er på om lag 288 individ. Den ynglande delen av populasjonen i Nord-Korea er ikkje større enn 30 fuglar, og det tyder på at det må finnast ein annan koloni som ikkje er kjend enno, og som moglegvis ligg i den nordaustlege delen av Kina, til dømes på Liaoningøyane, som ikkje ligg så langt frå det koreanske yngleområdet.
Ein meiner at hovudårsaka til nedgangen i artstalet ligg i øydelegginga av biotopen til arten eller meir presist i «utnyttinga» av tidevassbankane til landbruksformål og seinare til akvakulturar og industrialisering. Koreakrigen (1950-1953) må også ha hatt ein negativ verknad på arten, for fuglane heldt opp med å yngle i Sør-Korea ved den tida. I Japan, der han var vanleg som overvintrande, vart arten svært sjeldan i same tidsrommet, og i dei seinaste åra har ein ikkje hatt ein vinter der ein har observert meir enn 5 fuglar.
Nett no er arten nokolunde godt beskytta i Nord-Korea, der dei små yngleøyane langs kystane er erklært som vernesone med avgrensa tilgang. Arten er likevel truga på mange måtar, særleg i vinterkvartera. Behovet for areal til industriformål er stort på overvintringsstadene i Taiwan, medan dei plassane i Vietnam omdannast til rekeoppdrett, sjølv om dei ligg midt i eit område under Ramsarkonvensjonen. I Hong Kong forhindrar forstyrringar frå fiskarar og muslingdyrkarar ofte fuglane i å ete ved lågvatn. Utover det vil forureininga sannsynlegvis også bli eit vesentleg problem ved den framhaldne folkeauka i Aust-Asia.
Multimedia w Wikimedia Commons Warzęcha mała (Platalea minor) – gatunek dużego, brodzącego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Ma najbardziej ograniczony zasięg występowania i jest jedynym gatunkiem spośród warzęch uważanym obecnie za zagrożony wyginięciem. Zasięg występowania tego ptaka jest ograniczony do nadbrzeżnych obszarów Azji Wschodniej. Niewielkie, rozproszone populacje wybierają tereny lęgowe na kilku małych skalistych wysepkach, położonych wzdłuż zachodnich wybrzeży Korei Północnej i Południowej. Trzy główne miejsca zimowania to tereny Hongkongu, Tajwanu i Wietnamu.
Na podstawie zrealizowanego zimą (podczas gdy ptaki były na obszarze swojego hibernakulum) zliczania warzęch małych, w latach 1988–1990, oszacowano globalną populację tego gatunku na 288 osobników. Począwszy od 2006, dzięki wysiłkom związanym z ochroną przyrody oszacowana globalna populacja zwiększyła się do 1679 osobników[3]. W spisie warzęch małych z 2008 oszacowano całkowitą liczebność tych ptaków na 2065 osobników[4]. Populacja w Korei Północnej nie przewyższa 30 osobników, co sugeruje istnienie innej kolonii, która nie została jeszcze odkryta i która może być umiejscowiona w północno-wschodnich Chinach, na przykład na wysepkach Liaoning (koło strefy koreańskiej, gdzie ptaki się gnieżdżą).
Za główny powód zmniejszania się liczebności populacji tego gatunku uważa się niszczenie jego naturalnego siedliska, szczególnie przez rolnicze wykorzystywanie przybrzeżnych terenów, jak również, głównie ostatnio, akwakulturę i uprzemysłowienie. Wojna koreańska (1950–1953) także musiała mieć ujemny wpływ na gatunek, ponieważ ptaki przestały w tym czasie gnieździć się w Korei Południowej. W Japonii, gdzie dawniej spędzały zimy, również stały się niezwykle rzadkie, a w późniejszych latach nigdy nie było zimy, w czasie której zostałoby zauważone więcej niż pięć ptaków.
W Hongkongu, na podstawie "Wild Animals Protection Ordinance Cap 170", gatunek jest objęty ochroną. W rezerwacie Mai Po Marshes podczas migracji można zaobserwować ćwierć światowej populacji warzęchy małej.
Obecnie gatunek jest w miarę dobrze chroniony w Korei Północnej. Na wyspach niedaleko brzegów, gdzie ptaki gniazdują, zostały utworzone strefy ochronne z ograniczonym dostępem. Jednak pozostaje nadal kilka zagrożeń, głównie dla ptaków, które pozostają na zimę w strefach. Zapotrzebowanie na ziemię, która byłaby przeznaczona dla sektora przemysłowego wśród beneficjentów, na Tajwanie jest duże, dlatego środowisko warzęch jest ciągle zagrożone. Natomiast siedliska w Wietnamie są przekształcane na hodowle krewetek, pomimo że są to obszary przyrody chronionej, zgodnie z konwencją ramsarską. W Hongkongu ptaki są niepokojone przez rybaków i zbieraczy muszli, co często uniemożliwia im żywienie się w czasie odpływu. W dodatku z powodu przewidywanego wzrostu populacji ludzi na Dalekim Wschodzie zanieczyszczenie prawdopodobnie stanie się poważnym problemem.
Warzęcha mała została prawnie uznana w Korei Południowej za zabytek przyrody nr 205.
Warzęcha mała (Platalea minor) – gatunek dużego, brodzącego ptaka z rodziny ibisów (Threskiornithidae). Ma najbardziej ograniczony zasięg występowania i jest jedynym gatunkiem spośród warzęch uważanym obecnie za zagrożony wyginięciem. Zasięg występowania tego ptaka jest ograniczony do nadbrzeżnych obszarów Azji Wschodniej. Niewielkie, rozproszone populacje wybierają tereny lęgowe na kilku małych skalistych wysepkach, położonych wzdłuż zachodnich wybrzeży Korei Północnej i Południowej. Trzy główne miejsca zimowania to tereny Hongkongu, Tajwanu i Wietnamu.
Koreaskedstork[2] (Platalea minor) är en utrotningshotad skedstork som förekommer vid kustområden i Östasien och vars population under 2000-talet långsamt återhämtat sig.
Koreaskedstorken är något mindre än skedstorken som den annars påminner om.[3] Koreaskedstorken mäter 60-78,5 centimeter och har ett vingspann på 110 centimeter.[3] Den är nästan helvit förutom det fjäderlösa svarta partiet i ansiktet som sträcker sig bakom det röda ögat, den långa svarta näbben med skedformad spets och de långa mörkgrå till svarta benen.[3]
I adult häckningsdräkt har den en ljust rostbrun fläck på övre delen av bröstet som kan sträcka sig upp på halsen och bak mot nacken. Huvudplymerna som anläggs till häckningsperioden har en ljust rostbrun ton.[3] Den adulta fågeln har även en klargul fläck framför ögat.[3] Hos juvenilen är näbben rosa och mörknar först med tiden, och dess yttersta handpennespetsar är svarta.[3] Adult dräkt anläggs vid fem års ålder.[1]
I flykten har koreaskedstorken ganska snabba vingslag som blandas med korta glid vilket skiljer den från vita egretthägrar.[3]
Koreaskedstorken är den skedstork som har det minsta globala utbredningsområdet. Arten är endemisk för Östasien och häckar på öar utanför Nordkoreas norra västkust och utefter kusten i östra Shandongprovinsen i Kina.[3] Den är en flyttfågel som bildar stora flockar under vintern.[1] Dess främst övervintringsområden är Taiwan där över 50% av populationen övervintrar.[3] Andra övervintringsområden är Hongkong, Kinas fastland, Japan, Macau, Sydkorea och Vietnam.[4] Det förekommer att arten översomrar på öarna Kyushu och Nansei Shoto i Japan.[3]
Koreaskedstorken häckar i fågelkolonier med andra arter på mindre öar under perioden mars till augusti.[1] De födosöker på leriga tidvattenstränder, i våtmarker och vid sjöar, i små grupper eller ensamma och vintertid kan de beblanda sig med skedstork.[3] De födosöker genom att svinga huvudet från sida till sida och känna med näbben i vattnet efter byten samtidigt som de långsamt rör sig framåt.[1][3] De kan också födosöka mer aktivt och jaga byten som de försöker fånga med näbben.[3] Den lever främst av småfisk och kräftdjur.[1] Arten är delvis nattaktiv och vilar ofta på dagen och förekommer då ofta i träd, på byggnader eller stående i grunt vatten på ett avstånd av två till tre kilometer från födoplatsen.[1][3] Det finns rapporter av vilda individer som uppnått en ålder av 9,5 år.[1]
Koreaskedstorken är den enda skedstork som är utrotningshotad och arten kategoriseras som starkt hotad (EN) av IUCN.[1] Uppskattningen av den totala populationen baseras på taxering som sker i vinterkvarteren. Första räkningen skedde under åren 1988-1990 och populationen uppskattades då till 288 individer. 2001 uppskattades den globala populationen omfatta 835 individer och 2012 2693 individer.[4] I januari 2017 bestod den dock av hela 3941 individer.[1]
Största orsaken till artens minskning tros vara habitatförstörning. De leriga områden som uppstår mellan tidvattnen används till jordbruk, för fiskodling och av industri. Koreakriget (1950-1953) torde också ha haft en negativ inverkan på arten eftersom fåglarna slutade häcka i Sydkorea vid den tiden. En gång var det vanligt att koreaskedstorken övervintrade i Japan, men det upphörde i början av 1950-talet. Ett annat stort hot utgörs av miljögifter och bekämpningsmedel.[1]
För närvarande är arten tämligen väl skyddad i Nordkorea eftersom öarna med häckningsplatser utanför kusten utsetts till en skyddszon med beträdnadsförbud. Det finns ändå flera hot mot arten, särskilt i deras vinterkvarter. Industrins behov av mark är stort i de delar av Taiwan där koreaskedstorken övervintrar. Motsvarande områden i Vietnam tas i anspråk för räkodling trots att de ligger i ett reservat enligt Ramsarkonventionen. I Hong Kong stör fiskare och snäcksamlare ofta fåglarnas möjlighet att äta vid lågvatten.
Wikimedia Commons har media som rör koreaskedstork.
Wikispecies har information om koreaskedstork.
Koreaskedstork (Platalea minor) är en utrotningshotad skedstork som förekommer vid kustområden i Östasien och vars population under 2000-talet långsamt återhämtat sig.
Wikimedia Commons'ta Platalea minor ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Platalea minor ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Platalea minor, aynakgiller familyasından bir kaşıkçı türüdür. Tüm kaşıkçı türleri arasında yayılma alanı en sınırlı olanıdır ve tehdit altındaki türler arasında yer alır. Yayılma alanı, Asya'nın doğusundaki kıyı bölgeleriyle sınırlıdır.
Kuşlar ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Platalea minor, aynakgiller familyasından bir kaşıkçı türüdür. Tüm kaşıkçı türleri arasında yayılma alanı en sınırlı olanıdır ve tehdit altındaki türler arasında yer alır. Yayılma alanı, Asya'nın doğusundaki kıyı bölgeleriyle sınırlıdır.
Platalea minor (tên tiếng Anh: Black-faced spoonbill - cò thìa mặt đen) là một loài chim trong họ Cò quăm.[2] Cò thìa có bộ lông màu trắng, trên đầu có một mào ngắn. Trán trụi lông và có màu đen. Trước mắt, một vòng hẹp xung quanh mắt, cằm và trên họng trụi lông, có một điểm vàng trước mắt. Mắt màu đỏ, mỏ xám chì có vằn đen ngang, chân màu đen pha màu đỏ. Phạm vi phân bố giới hạn trong các khu vực ven biển phía Đông Á, có vẻ như nó đã từng phổ biến khắp khu vực phân bố. Nó có một sự tồn tại thích hợp trên một vài đảo nhỏ đá ngoài khơi bờ biển phía tây của Bắc Triều Tiên, với bốn địa điểm trú đông tại Macau, Hồng Kông, Đài Loan và Việt Nam, cũng như những nơi khác mà chúng đã được người ta quan sát thấy trong việc di trún. Trú đông cũng xảy ra trong Cheju, Hàn Quốc, Kyushu và Okinawa, Nhật Bản và vùng đồng bằng sông Hồng, Việt Nam. Gần đây hơn, người ta đã ghi nhận sự hiện diện củachúng ở Thái Lan, Philippines, Trung Quốc đại lục, và Ma Cao[3]. Chúng được IUCN liệt kê vào danh sách loài nguy cơ năm 2005.[4] Người ta suy đoán tình trạng suy giảm số lượng của loài này trong tương lai, chủ yếu là do nạn phá rừng, ô nhiễm, và các ngành công nghiệp nhân.
Platalea minor (tên tiếng Anh: Black-faced spoonbill - cò thìa mặt đen) là một loài chim trong họ Cò quăm. Cò thìa có bộ lông màu trắng, trên đầu có một mào ngắn. Trán trụi lông và có màu đen. Trước mắt, một vòng hẹp xung quanh mắt, cằm và trên họng trụi lông, có một điểm vàng trước mắt. Mắt màu đỏ, mỏ xám chì có vằn đen ngang, chân màu đen pha màu đỏ. Phạm vi phân bố giới hạn trong các khu vực ven biển phía Đông Á, có vẻ như nó đã từng phổ biến khắp khu vực phân bố. Nó có một sự tồn tại thích hợp trên một vài đảo nhỏ đá ngoài khơi bờ biển phía tây của Bắc Triều Tiên, với bốn địa điểm trú đông tại Macau, Hồng Kông, Đài Loan và Việt Nam, cũng như những nơi khác mà chúng đã được người ta quan sát thấy trong việc di trún. Trú đông cũng xảy ra trong Cheju, Hàn Quốc, Kyushu và Okinawa, Nhật Bản và vùng đồng bằng sông Hồng, Việt Nam. Gần đây hơn, người ta đã ghi nhận sự hiện diện củachúng ở Thái Lan, Philippines, Trung Quốc đại lục, và Ma Cao. Chúng được IUCN liệt kê vào danh sách loài nguy cơ năm 2005. Người ta suy đoán tình trạng suy giảm số lượng của loài này trong tương lai, chủ yếu là do nạn phá rừng, ô nhiễm, và các ngành công nghiệp nhân.
Platalea minor Temminck et Schlegel, 1849
Охранный статус
Ма́лая ко́лпица[1] (лат. Platalea minor) — крайне редкий вид птиц семейства ибисовых.
Длина тела малой колпицы 76 см, оперение белое. Часть головы, клюв и ноги чёрные.
Малая колпица гнездится на островах перед западным побережьем Кореи и Китая. Регион зимовки расположен на Тайване, в Японии, Гонконге, Китае, Вьетнаме, Макао и Южной Корее.
По причине охоты, разрушения естественных мест обитания и загрязнения окружающей среды численность популяции достигла в 1988—1990 годах самой низкой отметки — 288 экземпляров. В 2001 году после успешных усилий по спасению вид сменил статус в Красном списке с «непосредственной угрозы вымирания» на «серьёзную угрозу вымирания». Учёт в этот год показал численность в 969 особей, в 2005 году по данным организации по охране птиц BirdLife International численность составила 1475 особей.
В 2002—2003 годах интерес средств массовой информации был вновь привлечён к малой колпице из-за очередной угрозы массового вымирания. На этот раз опасность исходила от вспышек на Тайване ботулизма, связанного с чрезвычайно высокими зимними температурами. Ботулизм стал причиной гибели 73 птиц, что соответствовало 7 % мировой популяции. Ботулиновые бактерии развиваются, прежде всего, в унавоженных водоёмах.
黑脸琵鹭（學名：Platalea minor），又名黑面琵鹭、小琵鷺、黑面鹭、黑琵鷺、琵琶嘴鹭，俗稱飯匙鳥、黑面勺嘴，台灣賞鳥人士則俗稱為「黑琵」[3][註 1]。因其扁平如湯匙狀的長嘴，與中國樂器中的琵琶極為相似，因而得名；亦因其姿態優雅，又有「黑面天使」和「黑面舞者」的雅稱；屬於鸛形目、鹮科、琵鷺亞科，琵鷺亞科的鳥類全世界共六種，其中以黑面琵鷺數量最為稀少（已知六種琵鷺當中唯黑脸琵鹭屬瀕危物種），屬全球瀕危物種類別之一。於故當黑面琵鷺在每年 1月至 3月渡冬時，東南亞觀鳥者會到處觀測關注其過冬狀況並統計數量。黑面琵鷺現時只活躍於東亞及東南亞地區。
有琵琶的大嘴是琵鷺類鳥類共有的特徵，而黑面琵鷺是六種琵鷺種體型最小者。黑脸琵鹭長的很像可能混群的白琵鷺，但與白琵鷺比較，黑面琵鷺的體型稍小一點（也是琵鷺家族中體型最小的），且面部黑色裸露皮膚延伸至眼睛後方。腳黑色。繁殖期時，黑面琵鷺的冠羽和胸前的羽毛有明顯的黃色。亞成鳥喙部顏色較淺，較小且表面較為平滑，初級飛羽末端外緣及飛羽羽軸皆呈黑色。雛鳥羽色全白，色澤比亞成鳥淺。
繁殖期（每年一月底至三月間）時成鳥的頭部和胸前會開始長出黃色的繁殖羽
黑面琵鷺部分羽毛的測量數據[4]（測量單位：厘米） 測量羽種 成鳥（冬羽） 亞成鳥 描述與差異 小翼羽（Alula） 10.7 9.5 成鳥羽毛全白。亞成鳥羽軸黑色，外側羽緣黑褐色 初級大覆羽（Greater primary coverts） 11.2 11.6 成鳥羽毛全白。亞成鳥羽軸黑色 初級飛羽（Primary remiges） 28（第八枚） 29（第九枚） 成鳥羽毛全白。亞成鳥羽軸、外側羽瓣和末端黑色或黑褐色 初級翼下大覆羽 8.3 7 成鳥全白。亞成鳥羽軸黑色 次級飛羽（Secondary remiges） 19（第三枚） 18（第三枚） 成鳥全白。亞成鳥羽軸黑色 次級大覆羽（Greater secondary coverts） 11.8 11.8 成鳥與亞成鳥羽毛皆為全白本性機警，生活於河口、潮池、濕地或潮間帶，具群居性，偶爾會與警戒性較高的水鳥聚在一起；主要在濕地或魚塭等淺水域覓食，以喙微張並在水裡掃動的方式搜尋魚蝦或甲殼類。休息時會出現嬉戲的行為，同伴間會互相理羽。
黑脸琵鹭於中國大陸、澳門、香港、台灣[5]、日本、越南、泰國等地越冬（當中台灣為世界最大度冬區。其中，臺灣占全世界數量 61 % 左右（2009年資料），而臺南地區原以曾文溪口總數佔臺灣的9成，促使當地設有台江國家公園等保護區。近年學甲區農會所設立的「學甲溼地生態園區」，於2011年首度發現黑面琵鷺蹤影，該年度最高紀錄出現將近200隻成鳥。[6]
黑面琵鷺主要繁殖於朝鮮半島，然而也有紀錄表示也在中國大陸東北方繁殖[7]。黑脸琵鹭約在三至四歲達到性成熟。繁殖季（約五月至七月）期間，雄鳥飾羽會弄得蓬鬆並發出低沉聲音吸引雌鳥。習慣於荒島的岩壁上築巢，伴侶間會相互理羽，有助於增進雄鳥與雌鳥間的感情，並會持續至雌鳥產完所有卵為止。[8][9]
在台灣的台南地區，蒼鷺常常被認為是黑脸琵鹭即將抵達的徵兆，可能是因為蒼鷺前來度冬的時間與黑脸琵鹭相當接近的緣故。[10]
1988年，香港鳥類學家暨香港觀鳥會負責人之一 Peter R. Kennerley 致函中華鳥會，希望協助提供台灣黑脸琵鹭的資料；兩年後，他發表了第一份正式的黑脸琵鹭統計報告〈A review of the status and distribution of the Black-faced Spoonbill〉[11]，報告中表示全世界黑脸琵鹭數量僅剩288隻，引起國際間許多關注。而後，許多有黑面琵鷺棲息（包含繁殖及越冬）的國家開始進行統計該鳥類的數量；1997年，香港生態顧問公司負責人戴名揚（Thomas D. Dahmer）邀請全球黑面琵鷺觀察者於每年一月下旬同步進行調查，首次普查僅記錄到535隻。直到2003年，香港觀鳥會開始接手族群的統計工作，以下為2003年至今的調查紀錄。
統計時間 統計數量（隻） 數量變化 來源 2003年（1.24~1.26） 1069 ▲（↑ 10.3 %） 2003年黑臉琵鷺全球同步普查 2004年（1.16~1.18） 1206 ▲（↑ 12.8 %） 2004年黑臉琵鷺全球同步普查 2005年（1.21~1.23） 1475 ▲（↑ 22.3 %） 2005年黑臉琵鷺全球同步普查 2006年（1.6~1.8） 1679 ▲（↑ 13.8 %） 2006年黑臉琵鷺全球同步普查 2007年（1.19~1.21） 1695 ▲（↑ 1.00 %） 2007年黑臉琵鷺全球同步普查 2008年（1.11~1.13） 2065 ▲（↑ 21.8 %） 2008~2009年黑臉琵鷺全球同步普查 2009年（1.9~1.11） 2041 ▼（↓ 1.20 %） 2008~2009年黑臉琵鷺全球同步普查 2010年（1.8~1.10） 2347 ▲（↑ 15.0 %） 2010年黑臉琵鷺全球同步普查 2011年（1.21~1.23） 1839 ▼（↓ 21.6 %） 2011~2012年黑臉琵鷺全球同步普查 2012年（1.13~1.15） 2693 ▲（↑ 46.4 %） 2011~2012年黑臉琵鷺全球同步普查 2013年（1.11~1.13） 2725 ▲（↑ 1.20 %） 2013年黑臉琵鷺全球同步普查 2014年（1.17~1.19） 2726 ▲（↑ 0.04 %） 2014年黑臉琵鷺全球同步普查 2015年（1.16~1.18） 3272 ▲（↑ 20.0 %） 2015年黑臉琵鷺全球同步普查 2016年（1.15~1.17） 3356 ▲（↑ 2.57 %） 2016年黑臉琵鷺全球同步普查 2017年（1.13~1.15） 3941 ▲（↑ 17.4 %） 2017年黑臉琵鷺全球同步普查結果 2018年（1.19~1.21） 3941 — 2018年黑臉琵鷺全球同步普查結果黑脸琵鹭族群的數量下降，主要來自棲息地遭到破壞、人為干擾和全球暖化，台灣師範大學生命科學系教授李壽先曾以分子遺傳學研究，推測黑面琵鷺的數量原本至少有上萬隻。而學者普遍相信，對黑面琵鷺造成負面影響的原因主要是由於棲地遭到破壞且受到汙染，以及人為干擾[12]，尤其 2002 年底於台灣發生的黑脸琵鹭肉毒桿菌集體中毒事件，更對黑脸琵鹭的保護產生極大的傷害[註 2]；因此近年許多保育人士發起保育黑脸琵鹭的活動，也出現許多生態保護區，使黑脸琵鹭的數量目前逐漸回升。
黑脸琵鹭的保護程度包括：
台灣渡冬棲地分布 渡冬地點多在在海岸附近地區，例如河口、潟湖、海埔地、鹹水沼澤、紅樹林等地。
主要分佈:七股潟湖、魚塭區、曾文溪口海埔地、另外還有學甲急水溪畔濕地。另外可見於許多其他濕地裡，但是出現數量均不多，停留時間也不長。
位處急水溪畔的「學甲溼地生態園區」，自2011年開始至今，每年可觀察到前來棲息的黑面琵鷺都在200隻以上，最高紀錄曾達到428隻。[14]
花蓮已連續3年發現黑面琵鷺停留，2013年有5隻在花蓮度冬停留1個多月，而2011年有1隻黑面琵鷺、1隻白琵鷺。[15]
近年来东亚地区采取统一规格对黑面琵鹭进行环志研究，迄今为止已经环志的黑面琵鹭信息如下。在野外看到佩有下述脚环的黑面琵鹭就应该尽快联系当地的鸟类环志机构，以协助搜集关于黑面琵鹭繁殖迁徙的相关资料[16]。
黑臉琵鷺环志紀錄 环志地點 环志時間 右腳 左腳 金屬環 衛星發報器 韓國 1995年7月14號 紅-綠 黃（無編號） 無金屬環 無 紅-藍 黃（無號） 無金屬環 無 香港 1998年2月26號 綠（編號A01） 綠-紅 有金屬環 無 綠（編號A02） 綠-黃 有金屬環 無 綠（編號A03） 綠-藍 有金屬環 無 綠（編號A04） 綠-白 有金屬環 無 綠（編號A05） 白-紅 有金屬環 無 綠（編號A06） 白-黃 有金屬環 無 綠（編號A07） 白-藍 有金屬環 無 綠（編號A08） 白-綠 有金屬環 無 綠（編號A09） 紅-黃 有金屬環 無 綠（編號A10） 紅-藍 有金屬環 無 綠（編號A11） 紅-綠 有金屬環 無 綠（編號A12） 紅-白 有金屬環 無 綠（編號A13） 黃-紅 有金屬環 無 1999年1月9號 綠（編號A14） 黃-藍 有金屬環 無 綠（編號A15） 黃-綠 有金屬環 無 綠（編號A16） 黃-白 有金屬環 無 1999年1月10號 綠（編號A17） 藍-紅 有金屬環 無 綠（編號A18） 藍-黃 有金屬環 PTT-11317 綠（編號A19） 藍-綠 有金屬環 PTT-11707 綠（編號A20） 藍-白 有金屬環 無 1999年1月11號 綠（編號A21） 綠-紅-黃 有金屬環 無 綠（編號A22） 綠-紅-藍 有金屬環 無 綠（編號A23） 綠-紅-綠 有金屬環 無 2001年2月1號 綠（編號A25） 綠-黃-紅 不詳 不詳 2002年1月30號 綠（編號A26） 綠-黃-藍 有金屬環 無 2002年12月5號 綠（編號A27） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A28） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A29） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A30） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A31） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A32） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A33） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A34） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A35） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A36） 無彩環 有金屬環 無 綠（編號A37） 無彩環 有金屬環 無 台灣 1997年12月22號 紅-白-紅 紅（無編號） 無金屬環 無 白（無編號） 藍-白-藍 無金屬環 無 1997年12月30號 紅-白-紅 黃-白-黃 無金屬環 無 1998年1月4號 無環 藍-白 無金屬環 無 1998年12月21號 鋁H1[註 3] 紅-白 有金屬環 無 鋁H2 白-藍 有金屬環 無 1998年2月19號 藍（編號T01） 藍-紅 無金屬環 PTT-04517 1998年2月25號 藍（編號T05） 綠-紅 無金屬環 無 1998年3月2號 藍（編號T06） 綠-黃 無金屬環 PTT-04518 1998年3月10號 藍（編號T07） 綠-藍 無金屬環 PTT-04516 1998年12月8號 藍（編號T08） 綠-白 有金屬環 無 藍（編號T09） 白-紅 有金屬環 無 藍（編號T10） 白-黃 有金屬環 無 藍（編號T11） 白-藍 有金屬環 無 1999年1月9號 藍（編號T13） 紅-黃 有金屬環 無 1999年1月10號 藍（編號T14） 紅-藍 有金屬環 PTT-02232 藍（編號T15） 紅-綠 有金屬環 無 1999年1月11號 藍（編號T16） 紅-白 有金屬環 PTT-02219 2003年3月16號 藍（編號T17） 白-黃-紅 無金屬環 無 1999年3月13號 藍（編號T18） 黃-藍 有金屬環 無 藍（編號T19） 黃-綠 有金屬環 無 2003年2月18號 棕（左腳T20） 淺藍-紅 有金屬環 無 棕（左腳T21） 淺藍-黃 有金屬環 無 棕（繪號T22） 黃-淺藍 有金屬環 無 棕（繪號T23） 紅-淺藍 有金屬環 無 棕（繪號T24） 淺綠-紅 有金屬環 無 棕（繪號T25） 淺綠-淺藍 有金屬環 無 棕（繪號T26） 棕-黃 有金屬環 無 棕（繪號T27） 淺藍-棕 有金屬環 無 棕（繪號T28） 淺藍-淺綠 有金屬環 無 棕（繪號T30） 黃-紅 有金屬環 無 棕（繪號T31） 淺黃-綠 有金屬環 無 棕（繪號T32） 黃-棕 有金屬環 無 棕（繪號T34） 紅-棕 有金屬環 無 棕（繪號T35） 棕-淺藍 有金屬環 無 棕（繪號T36） 棕-紅 有金屬環 無 2003年3月15號或3月16號 藍（編號T37） 綠-紅-黃 無金屬環 無 2004年12月13號 藍（編號T38） 綠-紅-藍 無金屬環 無 藍（編號T39） 綠-紅-綠 無金屬環 無 中國 2000年12月25號 綠（編號A24） 綠-紅-白 有金屬環 無 韓國 2002年6月4號 紅（編號K31） 紅-綠-藍 有金屬環 無 紅（編號K32） 紅-綠-白 有金屬環 無 紅（編號K33） 紅-白-紅 有金屬環 無 紅（編號K34） 紅-白-黃 有金屬環 無 紅（編號K35） 紅-白-藍 有金屬環 無 紅（編號K36） 紅-白-綠 有金屬環 無 紅（編號K37） 黃-紅-黃 有金屬環 無 紅（編號K38） 黃-紅-藍 有金屬環 無 日本 2004年3月10號 黃（編號J01） 黃-紅 有金屬環 有 黃（編號J02） 黃-藍 有金屬環 有黑脸琵鹭（學名：Platalea minor），又名黑面琵鹭、小琵鷺、黑面鹭、黑琵鷺、琵琶嘴鹭，俗稱飯匙鳥、黑面勺嘴，台灣賞鳥人士則俗稱為「黑琵」。因其扁平如湯匙狀的長嘴，與中國樂器中的琵琶極為相似，因而得名；亦因其姿態優雅，又有「黑面天使」和「黑面舞者」的雅稱；屬於鸛形目、鹮科、琵鷺亞科，琵鷺亞科的鳥類全世界共六種，其中以黑面琵鷺數量最為稀少（已知六種琵鷺當中唯黑脸琵鹭屬瀕危物種），屬全球瀕危物種類別之一。於故當黑面琵鷺在每年 1月至 3月渡冬時，東南亞觀鳥者會到處觀測關注其過冬狀況並統計數量。黑面琵鷺現時只活躍於東亞及東南亞地區。
保全状況評価[a 1] ENDANGERED
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : ペリカン目 Ciconiiformes 科 : トキ科 Threskiornithidae 属 : ヘラサギ属 Platalea 種 : クロツラヘラサギ P. minor 学名 
Platalea minorクロツラヘラサギ（黒面箆鷺、学名：Platalea minor）は、ペリカン目トキ科に分類される鳥類。
タイ王国、大韓民国、中華民国、中華人民共和国、朝鮮民主主義人民共和国、日本、ベトナム、ロシア。
朝鮮半島北西部（繁殖個体数と越冬個体数に大きく差があるため、中華人民共和国東部で繁殖している可能性もあり）で繁殖し、冬季になるとベトナム（紅河）、台湾（曽文渓）、香港、朝鮮半島南西部などで越冬する[1][a 2]。日本には冬季に越冬のため九州（瑞梅寺川）や沖縄県などに少数飛来する（冬鳥）[1]。
全長75センチメートル[1]。翼開張110センチメートル[1]。全身の毛衣は白い[1][a 2]。
眼先の皮膚や嘴、後肢は黒い[1][a 2]。繁殖期になると冠羽が伸長し、冠羽や眼先、胸部が黄色みを帯びる[a 2]。
魚類、甲殻類などを食べる[1][a 2]。干潟や浅瀬で水中や地中に嘴を浅く差し入れて細かくふるわせ、頸部を左右に振り採食を行う[1]。
無人島の断崖にある岩棚に木の枝を組み合わせた巣をつくるが、古巣を直したり他の鳥類の巣を強奪することもある[1]。5-6月に3個の卵を産む[a 2]。雌雄共に抱卵し、抱卵期間は26日[a 2]。雛は孵化してから40日で巣立つ[a 2]。飼育下ではオスが生後5年、メスが生後3年で性成熟した例がある[a 2]。
開発による生息地の破壊、狩猟などにより生息数が減少している[1]。1998年における繁殖個体数は約190羽が確認されている[a 2]。1995年における越冬個体数は約500羽、1998年における越冬個体数は613羽、2001年における越冬個体数は835羽が確認されている[a 2]。
저어새(영어: black-faced spoonbill)는 사다새목 저어새과에 속하는 새이다. 몸 길이는 75~80 cm 정도 되며, 수컷이 더 크지만 그 차이는 크지 않다. 얼굴, 부리, 다리는 검은색이며 몸은 흰색의 깃털로 덮여있다. 번식기가 되면 머리 뒤에 노란색 벼슬깃이 생기고 가슴부분의 깃털이 노랗게 변한다. 어린새의 경우 홍채가 붉은 성조와 달리 검은색이며 날개 끝 깃털이 검은색이다. 또한 어린새의 부리는 분홍빛을 띠며 주름이 없고, 나이를 먹을수록 부리가 검게 변하면서 부리 끝부분부터 주름이 생긴다. 부리 길이는 수컷이 19~21 cm, 암컷이 16~18cm 정도 된다. 물 속에서 숟가락 모양의 부리를 좌우로 흔들면서 물고기, 수생곤충 및 작은 게 등을 잡아먹고 산다.
중국 동북부와 동부, 한국 서해안 무인도 등지에서 번식하며, 대부분의 개체들이 우리나라에서 번식한다. 일본의 류큐 제도, 중국의 홍콩과 타이완섬, 하이난섬, 그리고 인도차이나반도에서 겨울을 난다. 일부는 제주도 부근에서 겨울을 나기도 한다.
1950년대 이전에는 동아시아에서 흔히 볼 수 있었다고 알려져 있으나 개체수가 급감하여 1988년에는 288개체만 관찰되었고, 세계자연보전연맹(IUCN)은 1994년에 저어새를 심각한 멸종위기종(Critically Endangered; CR)등급으로 지정했다. 이후 국제적인 보호 노력 하에 개체수가 지속적으로 증가하여 2000년에는 위기(Endangered; EN) 등급으로 변경되었고, 그 상태가 지금까지 이어지고 있다. 저어새의 개체수 파악을 위해 매년 전 세계의 월동지에서 동시조사가 실시되고 있으며, 2021년 1월 15일에서 17일 사이에 실시된 동시조사에서 총 5,222마리의 저어새가 관측되었다.
대한민국에서는 노랑부리저어새와 함께 대한민국의 천연기념물 제205호(저어새: 제205-1호, 노랑부리저어새: 제205-2호) 및 멸종위기 야생생물 Ⅰ급으로 지정하여 보호하고 있다. 매체에서는 SBS TV의 《TV 동물농장》에서도 소개된 적이 있다.[1]
전 세계 약 90%의 번식 쌍(2020년 기준 1천548쌍)이 한국의 서해안 일대에서 번식한다.[2]
국립생태원은 2019년 5월 인천 강화군에서 10개의 알을 구조해 4마리의 부화에 성공하였고, 또한 송도 갯벌에서 어린 새끼 1마리를 구조해 총 5마리의 저어새를 대상으로 1년간 야생 적응 훈련을 하였다. 이 중 2마리가 2020년 11월 한국을 출발해 하루가 걸려 중국 저장성 닝보시 리양만에 도착하였다. 이 중 한마리는 그 곳에서 월동하고 2021년 4월 북쪽으로 이동하여 타이갱만에서 28일간 체류한 후, 5월 800km를 비행하여 전남 고흥군에 도착하였다. 전남 영광군 갯벌과 칠산도를 거쳐 2021년 7월 현재 충남 보령 해안에서 활동하고 있다. 이 저어세는 현재 다른 저어새 4마리와 노랑부리저어새 1마리와 무리를 이루어 생활하고 있다. 중국에 도착한 나머지 한마리는 2021년 3월 쑤저우 타이후에서 관찰되었다.[2]
저어새(영어: black-faced spoonbill)는 사다새목 저어새과에 속하는 새이다. 몸 길이는 75~80 cm 정도 되며, 수컷이 더 크지만 그 차이는 크지 않다. 얼굴, 부리, 다리는 검은색이며 몸은 흰색의 깃털로 덮여있다. 번식기가 되면 머리 뒤에 노란색 벼슬깃이 생기고 가슴부분의 깃털이 노랗게 변한다. 어린새의 경우 홍채가 붉은 성조와 달리 검은색이며 날개 끝 깃털이 검은색이다. 또한 어린새의 부리는 분홍빛을 띠며 주름이 없고, 나이를 먹을수록 부리가 검게 변하면서 부리 끝부분부터 주름이 생긴다. 부리 길이는 수컷이 19~21 cm, 암컷이 16~18cm 정도 된다. 물 속에서 숟가락 모양의 부리를 좌우로 흔들면서 물고기, 수생곤충 및 작은 게 등을 잡아먹고 산다.
중국 동북부와 동부, 한국 서해안 무인도 등지에서 번식하며, 대부분의 개체들이 우리나라에서 번식한다. 일본의 류큐 제도, 중국의 홍콩과 타이완섬, 하이난섬, 그리고 인도차이나반도에서 겨울을 난다. 일부는 제주도 부근에서 겨울을 나기도 한다.
