Multimedia w Wikimedia Commons Czajka indyjska (Vanellus indicus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych, podrodziny sieweczek. Występuje na obszarze od Bliskiego Wschodu po południowo-wschodnią Azję. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Po raz pierwszy gatunek wspomniał Pieter Boddaert w wydanym w 1783 Table des Planches Enluminéez d'Histoire Naturelle de M. D'Aubenton. Holotyp pochodził z Indii. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Tringa Indica[3]. Obecnie (2016) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza czajkę indyjską w rodzaju Vanellus; wyróżnia 4 podgatunki[4]. Poza przedstawicielami podgatunku V. i. atronuchalis, u których wyraźnie widoczna jest odrębność, u pozostałych podgatunków zmiany w morfologii mają raczej charakter ekokliny[5].
IOC wyróżnia następujące podgatunki[4]:
Długość ciała wynosi 32–35 cm[5][7], rozpiętość skrzydeł 80–81 cm, masa ciała 110–230 g[5]. Długość skrzydła wynosi 208–247 mm, dzioba 31–36 mm, skoku 70–83 mm, ogona 70–83 mm. Nie występuje dymorfizm płciowy w upierzeniu. Czoło, ciemię, kark i tył szyi czarne. Pokrywy uszne, boki głowy i pierś są, w przypadku ptaków podgatunku nominatywnego, białe. Broda, gardło i środek piersi czarne. Spód ciała porośnięty białymi piórami. Grzbiet po górną część kupra, barkówki, lotki III rzędu i większość pokryw skrzydłowych jasnosnobrązowe z zielonawym połyskiem. Pokrywy skrzydłowe średnie i mniejsze odznaczają się fioletowawym połyskiem. Końcówki pokryw skrzydłowych większych i zewnętrznych średnich białe. Lotki II rzędu u nasady są białe, dalej czarne; te bardziej wewnętrzne są całkiem białe. Lotki I rzędu wraz z pokrywami pierwszorzędowymi czarne. Niższa część kupra biała, podobnie jak pokrywy podogonowe. Sterówki białe, przed końcem występuje czarny pasek, na środkowej parze obrzeżony brązowo[7].
Dziób czerwony, końcowa ⅓ czarna. Nad kantarkiem występuje niewielki, czerwona narośl, która łączy się z wąską czerwoną obrączką oczną. Tęczówka czerwona, w przypadku ptaków młodych bardziej brązowa. Nogi jasnożółte, niekiedy z zielonawym lub szarawym odcieniem. Z nadgarstka wyrasta krótki, ciemny szpon[7].
Przeważnie czajki indyjskie spotykane są w pobliżu wód, ale przebywają również na terenach rolniczych i trawiastych, jeśli są na nich niewielkie zbiorniki wodne i rowy. Mogą gniazdować w pobliżu ludzkich siedlisk, w New Delhi odnotowano przypadek założenia gniazda na dachu. Nie są towarzyskie, przeważnie przebywają w parach albo grupach rodzinnych, jednak poza sezonem lęgowym mogą tworzyć stada liczące do 30 osobników. Żerują głównie nocą, szczególnie podczas pełni[7]. Żywią się chrząszczami i innymi bezkręgowcami, w tym mrówkami, motylami, prostoskrzydłymi, skorkami, termitami i mięczakami[5].
Okres lęgowy trwa od marca do września, dokładny czas trwania zmienny zależnie od występowania[7]. W Pundżabie trwa on od kwietnia do sierpnia. Zniesienie liczy od 2 do 4 jaja; badane w Pundżabie w trzech kolejnych latach (2010–2012) miały średnią długość kolejno 42,42 mm, 41,58 mm i 42,34 mm, a szerokość – 30,61 mm, 30,12 mm i 29,71 mm. Inkubacja trwa 28–38 dni[8]
IUCN uznaje czajkę indyjską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 (stan w 2016). BirdLife International ocenia trend populacji jako nieznany[9].
Czajka indyjska (Vanellus indicus) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny sieweczkowatych, podrodziny sieweczek. Występuje na obszarze od Bliskiego Wschodu po południowo-wschodnią Azję. Nie jest zagrożony wyginięciem.
